Joost Niemoller – De dood, de stad, de rug tegen de muur

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Joost Niemoller, lezen

Joost Niemoller – De dood, de stad, de rug tegen de muur

De omslag deed het hem. Ik kan me de winkel nog herinneren. Een witte boekhandel, voordat dat een keten werd die in elke grote winkelstraat van elke middelgrote Nederlandse stad bagger verkoopt. Net buiten de loop van het centrum, aan de zijgracht in Leeuwarden. Ik had er al het Zinneloze Zeilen van Herman Brusselmans gevonden, een schrijver die ik toen ontdekte en drie decennia later nog steeds lees. Deze tekenaar mocht ook de voorkant van dit boek tekenen. Moest wel goed zijn dus. En dan ook nog eens iemand die in Oor schreef, een blad dat ik verslond.

9,50 gulden, volgens het stickertje op de voorkant, dat er nog steeds opzit. Veertien gulden korting, dat moet me hebben overtuigd. Ik kocht in die tijd nooit een boek voor de volle prijs. Drie decennia later, vele verhuizingen verder, staat het boek nog altijd in mijn kast. Niemoller is er niet op vooruit gegaan in mijn achting. Op Twitter is hij in het rijtje Wierd Duk, Leon de Winter en andere foute commentatoren beland. De wijze mannen die ooit links waren, maar nu als rechtste opiniemaker de wereld beschouwen en vooral de gevaren van een minderheid van 5% van de bevolking willen benadrukken.

Dan kan de kaft nog zo mooi zijn, dan hoef je niet meer in mijn kast staan. Maar toch maar eerst lezen. Misschien schreef hij in die tijd wel mooi. Zeven verhalen, volgens de achterflap een verzameling stadsverhalen. Zijn debuut. Ik heb echt mijn best gedaan. Gepoogd open minded het boek te lezen. Kijken of ik in de verhalen talent zag, talent dat nu een andere kant op gebruikt wordt, maar toch talent.

Helaas, ik heb het niet gevonden. Ik vond ook niet de criticaster die hij nu is. Het lijkt me zo’n typisch probeersel van een jongeman die aardig kan schrijven, een paar complimenten kreeg voor journalistieke stukjes en toen bedacht dat hij ook fictie kan schrijven. Een tussenstap op weg naar de grote roman, hoofdletter g en hoofdletter r. Die kwam er dus nooit, de verbittering heeft toegeslagen. De schreeuw om aandacht, die zo goed werkt op Twitter, waar je door 34 hartjes en 17 RT’s al het idee hebt dat je ertoe doet, terwijl je in Hyde Park met minder dan 30 luisteraars weggezet zou worden als gekkie.

Er komt een dag dat Niemoller het licht ziet. Hoop ik voor hem, want deze rol tot zijn dood zou toch ook sneu zijn. En misschien krijgt hij ook nog wel weer eens plezier in schrijven. Denk niet dat ik hem dan wel weer ga lezen, maar er zijn gekkere dingen gebeurt in het leven.

Citaat: “We hadden onze persoonlijke instelling niet veranderd toen we onze aanvankelijke speelse plannen hadden omgevormd tot het meer serieuze streven naar ‘niet zomaar een film’. Efficiëntie stond nog steeds centraal bij ons. En we konden ook niet anders, want zo waren we door de maatschappij gemanipuleerd.” (p.104)

Nummer: 18-065
Titel: De dood, de stad, de rug tegen de muur
Auteur: Joost Niemoller
Taal: Nederlands
Jaar: 1984
# Pagina’s: 122 (12232)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-6265-157-7

Meer:
Zinneloze Zeilen (Brusselmans)
Joost Niemoller
Wikipedia
Twitter

Advertenties

71 – Nick Cave and the Bad Seeds – The Mercy Seat

Tags

Bad Seeds, Gerbie's top 212, muziek, Nick Cave

Nummer	71
Artiest	Nick Cave and the Bad Seeds
Titel	The Mercy Seat
Jaar	1988
Wikipedia	The Mercy Seat
Website	Nick Cave
Tekst	Mojim

Nick Cave zal volgens mij nooit een artiest voor het grote publiek worden, maar zijn fans zijn trouw, zijn oeuvre is indrukwekkend, hij wordt hogelijk gewaardeerd door medeartiesten en hij is gecoverd door Johnny Cash, zoals hij zelf al eens trots zei in een interview. Cave is niet de muzikant voor de arbeidsvitaminen, voor het meezingdeuntje, voor de achtergrond tijdens het koken, douchen of het lezen van de krant. Cave maakt muziek met een boodschap, zijn teksten zijn weldoordacht, zijn muziek heeft structuur, inhoud, een gedachte.

Hij stond al op 118 in deze lijst, maar omdat dat een duet was, mocht hij ook zelf nog een keer in de lijst. Genoeg mooie nummers, maar geen enkele twijfel over het hoogtepunt in zijn genre. Cash coverde dit nummer niet toevallig.

Een rustig akoestisch nummer of een bombastische pophymne, The Mercy Seat kan het allebei zijn. Het mooiste is de uitvoering waar beide uitersten elkaar ontmoeten. Staat het al in de top 2000?

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Baantjer – De Cock en moord in beeld

Tags

Baantjer, boeken, boeken 2018, boekrecensie, De Cock, lezen

Baantjer – De Cock en moord in beeld

Meer dan een kwart eeuw sinds mijn laatste De Cock, duikt er ineens eentje op in mijn minibieb. Het was ideale treinlectuur tijdens mijn studietijd. Een regenachtige vrijdagmiddag, geen weer om te liften, dus de trein naar Goor. Twee keer overstappen, twee uur en een kwartier reistijd. Zondagavond terug. Drie Baantjers in de wastas, als ik om half een in de laatste stadsbus stapte, had ik ze alle drie uitgelezen.

Je kon rustig tussendoor uit het raam kijken. Of thuis een echt boek lezen. Of na het overstappen eerst even een krantje pakken. Het maakte allemaal niets uit, drie regels en je was weer terug in het verhaal. En zelfs als dat niet lukte, alle verhalen leken op elkaar. In een interview meen ik me te herinneren dat zelfs de schrijver zelf geen idee had hoe het boek zou eindigen op het moment dat hij aan weer een nieuw boek begon. Na een paar maanden was ik zo ongeveer door de hele collectie van de openbare bibliotheek Leeuwarden. Maar vooral was ik er zelf klaar mee, er zat geen enkele verrassing meer in, geen literaire hoogstandjes, geen interessante ontwikkelingen.

Misschien is dat ook wel het succes van de serie. Je hoeft niet na te denken, je weet wie De Cock is, assistent Vledder, kroegbaas Lowietje, de boze hoofdcommissaris. Je weet dat de eerste verdachte nooit de dader is, omdat het boek altijd hetzelfde patroon volgt. Je weet dat er levenswijsheden van de oude rechercheur volgen, die zo van een tegeltje in een kringloopwinkel lijken te zijn gekopieerd. Het succes van herhaling. Kinderboeken, RTL4, commerciële radio, de Top 2000, de vaste plek op de camping, de seizoenkaart op de tribune, elk jaar gourmetten met de kerst, een musical voor moederdag. De meerderheid der mensheid is niet van de verrassing, houdt niet van vernieuwing, wil niet uitgedaagd worden. En dus De Cock Neerlands meest geliefde politieagent.

Alle oordelen wilde ik nog eens ter discussie stellen. Dit 34e deel kwam uit in 1990. De Ov-kaart was er al, ik moet het gelezen hebben. Even zoeken op de harde schijf. Al snel gevonden, het 68e boek dat ik leende bij de bibliotheek in 1991. Het is dus herlezen. Maar omdat er meer dan 27 jaar tussen zat en omdat elke Baantjer lijkt op de vorige, heb ik geen moment het idee gehad dat ik aan het herlezen was.

Een moord, een aantal mogelijke verdachten, chantage, een vermiste mogelijke verdachte. Een oplossing, te snel, te logisch, klopt dus inderdaad niet. Geen cliché wordt vergeten. Het is nog dunner dan ik me herinnerde, maar dat kan natuurlijk ook de leeftijd zijn. Mijn leeftijd, bedoel ik natuurlijk. Een klein hintje van maatschappelijke betrokkenheid, er moest een kapstokje zijn om zijn verhaal aan op te hangen. Het is gelukt. Teleurstellend eind. Dit is zonder enige twijfel mijn laatste Baantjer.

Citaat: “Het vinden van de dode Justus van Aardenburg had hem onaangenaam verrast. Hoewel hij wist, dat het menselijk handelen onvoorspelbaar is, had hij toch geen moment verwacht, dat de man uit Loenen aan de Vecht het slachtoffer van een moordaanslag zou worden. Dat paste niet in het denkpatroon dat hij zich van de zaak had gevormd.” (p.86)

Nummer: 18-063
Titel: De Cock en moord in beeld
Auteur: A.C. Baantjer
Taal: Nederlands
Jaar: 1990
# Pagina’s: 139 (11946)
Categorie: Whodunit
ISBN: 90-261-0452-9

Meer:
Scholieren
Wikipedia
Mediatoeristen

Faaborg Stadion

Tags

Denemarken, fotooo, Hans van der Meer, reizen, stadion, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Alles klopt aan dit veld. Na een korte wandeling kwam ik bij de schitterende poort. Het veld zag er uit als de meeste velden waarop ik op zondagochtend mag ballen. Alleen staat er hier nog een mooi beeld schuin achter de goal, oppassen met afzwaaiers. De dugouts aan twee kanten van het veld, trainers zullen hier niet snel in discussie geraken. Een vierde official zal hier niet kunnen werken, maar ik gok dat de club niet op een niveau speelt waar dat nodig is. Ook mooi zijn de verschillen in bewegingsruimte voor de trainers. De sintelbaan om het veld lijkt me al lang niet meer gebruikt.

Het jongetje dat vlak voor me door de poort ging koos het tweede veld om te voetballen.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Sylvia Witteman – Pekingeend bij nacht

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, column, lezen, Sylvia Witteman

Sylvia Witteman – Pekingeend bij nacht

Columns van Witteman, ooit geschreven voor de Volkskrant. Las ik in de krant altijd graag. In een boekje ook best leuk. Memorabel? Nope.

Leuk om verder te geven. Leuk om tussendoor te lezen. Maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Citaat: “Met visioenen van een toekomst in het vreemdelingenlegioen of een Algerijns bordeel slofte ik de trappen op naar mijn beschimmelde huurkamertje. Op de overloop lag een brief, geadresseerd aan mijn hospita. De zijkant was een beetje open, en daaruit stak onmiskenbaar en opwindend de rand van een briefje van honderd. De volgende dag lagen er tien van zulke brieven, en de dag daarna twintig.” (p.57)

Nummer: 18-058
Titel: Pekingeend bij nacht
Ondertitel: En andere pogingen tot echt heel erg gelukkig worden
Auteur: Sylvia Witteman
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 239 (11063)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-413-3167-0

Meer:
Chicklit
Hebban
Boeken proeven
Boeklog

72 – Joe Jackson – Real men

Tags

Gerbie's top 212, Joe Jackson, muziek

Nummer	72
Artiest	Joe Jackson
Titel	Real men
Jaar	1982
Wikipedia	Real men
Website	Joe Jackson
Tekst	Songteksten

Het is bijna niet mogelijk om in deze lijst iemand te vinden die veelzijdiger is dan Joe Jackson. Ik weet nog zeker dat ik dit nummer waardeerde in 1982, al was ik veel te jong om het te begrijpen. Maar ik weet ook dat ik pas in de loop der tijd begreep hoe goed Jackson was, en nog steeds is. Angry young man, eind jaren zeventig, bleek hij in de jaren tachtig veel muzikaler te zijn dan men mocht vermoeden op basis van zijn eerste albums, de rockband met Jackson als zanger.

Night and Day bleek een pareltje, met vele prachtige nummers, waar Real men nog eens bovenuit stak. Maar klassieke albums volgden, jazz bleek geen enkel probleem, filmmuziek, samenwerkingen met voor mij onbekende grootheden uit andere muziekstijlen, Jackson bouwde een oeuvre waar je u tegen zegt, met een hoofdletter U eigenlijk.

Real men is het beste nummer. Niet alleen om de muziek, maar ook om de boodschap. Want waar in 2019 nog velen worstelen met medemensen die anders denken over liefde, vroeg Jackson zich in 1982 al af wanneer je nou een echte man bent. Wat zijn de criteria, wie bepaalt het? Denk eens goed na. Als alle boodschappen met dergelijk goede muziek kwamen, zag de wereld er ongetwijfeld een stuk mooier uit.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Dan Turell – Mord in San Francisco

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Dan Turell, lezen, Whodunit

Dan Turell – Mord in San Francisco

Soms staat er een boek in de kast, dat je liever niet leest. Niet omdat je denkt dat het niet de moeite waard is, maar om het gevoel dat je het nog kunt lezen. Slechts twaalf boeken schreef Nonkel Dan (blijkbaar is hij in Denemarken ieders oom) over de naamloze cynicus, de hoofdpersoon in deze moordserie. Daarvan werden er ooit drie in het Nederlands vertaald. Na die drie ging ik op zoek, maar Engels, wat voordehand liggend leek, was nog minder bedeeld dan Nederlands. Dus kwam ik uit bij onze Oosterburen. Zij vertaalden wel de hele serie. Maar dat wil nog niet zeggen dat je ze zo even uit de kast kunt pakken. Een paar jaar achter elkaar schafte ik er, elke keer dat ik in een goede Duitse boekhandel stond, een aan. Maar op een dag stonden ze er niet meer. Het jaar er op weer niet. Dus ben ik ondertussen aangewezen op de tweedehands markt in Duitsland. En omdat het dus nog onzeker is of ik de laatste ontbrekende titels ooit vind, twijfelde ik heel erg om de laatste nog beschikbare titel uit mijn eigen kast wel zou lezen. Want het gevolg is automatisch dat ik nu geen boek meer te lezen heb van Turell.

Toch las ik het laatste relaas van de journalist die met zijn verse bruid op vakantie is in San Francisco. Binnen een dag is hij, ook daar, betrokken in een moordzaak. Een Deen die hij in het vliegtuig ontmoette wordt vermoord. Hij is zelfs even verdachte, maar weet zich eruit te lullen. Vanuit Kopenhagen komt ondersteuning voor de lokale politie. Commissaris Ehlers, zijn oude vriend, mag natuurlijk niet in het verhaal ontbreken.

Als vaker in deze serie, is het plot niet het sterkste deel van het boek. Een feit dat vreemd is, wanneer je bedenkt dat een ‘kriminalroman’ het meestal juist moet hebben van het plot. Misschien worden de boeken wel verkeerd in de markt gezet. Want juist het karakter, de naamloze held, maakt dat ik keer op keer naar deze serie kijk, wanneer ik een Duits boek wil lezen. Dat een reeds jaren overleden Deen de voorkeur krijgt boven aanstormend jong talent, boven de gevestigde namen van de Duitse literatuur.

Zijn zwarte humor, zijn mooie levenslessen, zijn soms diepzinnige gedachten, zijn sterk ontwikkelde rechtsvaardigheidsgevoel, zijn jaloersmakende liefde voor zijn vrouw, die hij tegelijk los kan laten, want zijn liefde is onvoorwaardelijk, daar hoort afstand en ruimte bij, de naamloze journalist is een van de mooiste boekkarakters die ik ken.

Nu op zoek naar de ontbrekende titels. Ik zou het doodzonde vinden nooit meer een titel in deze serie te mogen lezen.

Citaat: “Hinter mir stand ein großer, tätowierter Mann mit langen, fettigen Haaren und nacktem Oberkörper unter einer schwarzen Weste. Er begrüßte mich auf eine Weise, als wären wir alte, enge Freunde.

Ich hatte ihn vorher noch nie gesehen, und er sah nicht so aus, als hätte ich einen neuen Freund gefunden.” (p.70

Nummer: 18-057
Titel: Mord in San Francisco
Auteur: Dan Turell
Taal: Duits (Deens)
Jaar: 2008 (1990)
# Pagina’s: 252 (10824)
Categorie: Whodunit
ISBN: 978-3-404-15904-8

Meer Turell:
Krimi Couch
Goodreads
Wikipedia
Official site

Meer Turell op gerbie.nl:
Mord auf Bornholm
Mord im Waschsalon
Mord in Vesterbro
Mord im März
Moord in het donker
Mord in der Dämmerung
Moord op Malta
Moord in het Paradijs
Mord im Herbst

Hard Gras 121

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek, WK 2018

Hard Gras 121

Een themanummer, met het WK te Rusland, ook al doet Nederland niet mee, is onvermijdelijk. Helaas had ik meer verwacht. Of beter gesteld: beter. Kijk terug op dit blog, lees dat ik al meer dan 100 nummers heb beschreven van Hard Gras. De variatie is niet groot: van goed, via zeer goed, tot uitzonderlijk goed. Al voor ik begon aan dit blogje, schreef ik de tekst ‘Slechtste nummer ooit!’ in het op dat moment nog lege document.

Ivo Victoria is Belg en mag een dagboek schrijven tijdens het WK. Het minst creatieve idee in 121 nummers. Hij doet het niet eens slecht, maar het is zo’n uitgemolken idee, hij kan bijna niet meer uitblinken. Dan twee verhalen verder een dagboek van Derk Sauer. Okay, het Belgische perspectief hebben we gehad, nu het Russisch perspectief. Ik zie de redactievergadering voor me. Derk Sauer! Alsof de zwaartekracht werd ontdekt. Veel bewondering heb ik voor Sauer die naar Moskou trok en het daar geweldig deed. Maar is hij een schrijver? Heeft hij iets met voetbal? Sorry, maar dit lijkt me geschikt voor de Libelle of de Linda, hoort niet in Hard Gras.

Voor de verandering is het derde WK dagboek van Johan de Boose. Had ik nog nooit van gehoord, schrijft wel het meest origineel. Had dan een heel nummer alleen maar met WK dagboeken gevuld. Nu vallen de stukken van Plantinga en Zwart helemaal dood tussen de dagboeken door. Interessant, maar niet passend bij de rest van het nummer. Het vierde dagboek is van de Betrouwbare Mannetjes. Leuk in de Volkskrant, geschikt voor De Speld, maar hier niet op zijn plaats.

Het stuk van Stephanie Hoogenberg (‘zeg hebben we al een vrouw dit nummer?’ ‘Doe jij zelf maar Janneke’. ‘Niet nog een?’ ‘Mail Stephanie maar.’) was leuk voor het Hard Gras blog, had ook niet op papier gehoeven.

Eenzaam hoogtepunt is daardoor het verhaal van Thomas Heerma van Voss. Had het verdiend om in een ander nummer gepubliceerd te worden. Al was het daar nooit het eenzaam hoogtepunt geweest. Nieuwe kans over 2 maanden, nummer 122. Kan alleen maar meevallen.

Citaat: “Eentje precies zoals Patrick maar zonder de fouten die hij maakte. Zonder het ongeluk, zonder de afhandeling daarvan, zonder dat verhaal met dat meisje en de groepsseks. Een Kluivert die alleen voor de sport leefde en er voor zijn dertigste niet opeens uit zou zien alsof hij prednison slikte. Maar er kwam geen nieuwe Van Basten bij Ajax. En ook geen Bergkamp. Maar wel een nieuwe Kluivert. (…). Bij zijn eerste contractbespreking bij Ajax zaten zowel zijn vader als zijn moeder met een andere zaakwaarnemer aan hun zijde. Een strijd die nog altijd tot op dat niveau doorgaat (…) Jongelui raken voor minder aan de drugs of een literaire carrière.” (p.96)

Nummer: 18-054
Titel: Hard Gras 121
Ondertitel: Messi viel tegen
Auteur: Diversen (Ivo Victoria, Melle Mare, Derk Sauer, Sam Plantinga, Johan de Boose, Pieter Zwart, De betrouwbare mannetjes, Janneke van der Horst, Thomas Heerma van Voss, Stephanie Hoogenberk)
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 135 (10374)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-4314-8

Meer:
120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Adriaan van Dis – Tikkop

Tags

Adriaan van Dis, boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Zuid Afrika

Adriaan van Dis – Tikkop

Het verhaal speelt zich af in Zuid-Afrika, een land waar Van Dis door gefascineerd is, sinds hij daar studeerde. Na mijn vakantie daar, dik een decennium geleden, snap ik zijn fascinatie.

Het verhaal zit erg goed in elkaar. Meerdere lagen, meerdere verhaallijnen, zonder dat het lang of langdradig wordt. Je merkt, zelfs al tijdens het lezen, dat Van Dis hier goed over heeft nagedacht, dat het geconstrueerd is.

Het eerste verhaal is het verhaal van Mulder die terugkeert naar Zuid-Afrika, na vele jaren. Het is niet moeilijk om daar het autobiografisch element in te zien. Hij wordt geconfronteerd met een nieuw land. Als student vocht hij tegen Apartheid. Nu is er geen Apartheid meer, maar blijkt het verschil tussen wit en zwart nog steeds in stand te worden gehouden, door beide kanten. Frustrerend, maar ook onbegrijpelijk. Hij probeert te kijken wat hij nog kan doen.

Daarnaast is er het verhaal van zijn vriendschap met Donald, een oud-studiegenoot in Parijs. Deze Zuid-Afrikaan was een held in de Apartheidsstrijd (in Parijs..), maar is nu meer realist dan idealist. Hij wil best wat doen, best mensen helpen, maar de hoop dat hij de mensen kan veranderen, de wereld, de politiek, heeft hij allang opgegeven.

Boven deze heroplevende vriendschap hangt dan nog hun gezamenlijk verleden. Wat gebeurde er toen allemaal? Hoe beïnvloedt dat het heden, hun relatie. Al deze verhalen lopen naast elkaar, lopen door elkaar heen.

Eigenlijk alleen maar lof, maar toch was het niet bepaald een meeslepend boek. Geen ‘Grote Afrikaanse Roman’. Geen memorabele roman. Zo knap als het geschreven is, het blijft allemaal net iets te oppervlakkig, te stereotiep. Daarom is het zeker een leuk boek om te lezen, maar zal het niet in mijn hoofd blijven hangen als aanrader, laat staan als onmisbaar meesterwerk.

Citaat: ““Nederzettingen werden in het zand gekrast, wijngaarden van de eerste hugenoten. Schepen met slaven deden de havens aan – arbeid waar je beter op kon bouwen: uit Mozambique, West-Afrika, Madagaskar, de Maleis-Indische archipel. Mulder ging er dankbaar bij zitten, de pijn zeurde nu ook in zijn lies.” (p.34/257)

Nummer: 18-053
Titel: Tikkop
Auteur: Adriaan van Dis
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 221 (10239)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-4570-244-4

Meer:
Parool
Literair Nederland
NRC
Hebban
Goodreads
Adriaan van Dis
Onder het zink
Zilver of het verlies van de onschuld

Azulejos

Tags

Aveiro, azulejo, fotooo, Portugal, reizen, werkweek

Het straatje was eigenlijk best lelijk. Maar als je niet het geheel ziet, maar iets inzoomt op de details, dan is het toch bijzonder.

En zo loop je door Aveiro. Een leuk plaatsje. Jammer van de regen, maar je kunt niet alles hebben.

Overigens zie je in heel Portugal deze azulejos. De verklaring was simpel. De stenen muren waarvan ze huizen bouwen, zijn te poreus. Mocht het regenen, dan houden de huizen het niet lang vol. En dus moet je de tegels er op plakken, om de muren te beschermen.

Kun je die tegels meteen wel even mooi beschilderen, ziet het er meteen leuker uit.

73 – Sting – Bring on the night

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Sting

Nummer	73
Artiest	Sting
Titel	Bring on the night
Jaar	1979
Wikipedia	Bring on the night
Website	Sting
Tekst	Sting

Natuurlijk begon het met de Police. Een van de eerste elpees die ik kocht als jochie. Maar echt fanatiek was ik niet. Totdat we naar Werchter gingen, na ons eindexamen. Met negen, vier tentjes mee, in de trein. Na Leuven met de bus verder, tent ergens in een weiland opzetten en met z’n allen naar het festivalterrein. Een dag met veel goede bands en Sting, net na zijn eerste soloalbum, als headliner.

Het regende die dag. Bij de ingang raakten we elkaar kwijt. Het was een rampzalige dag. Schuilen aan de zijkant van het terrein, luisteren naar Bryan Adams, een beroerde dag. We bleven met zijn tweeën over. Want wij wilden Sting zien. Tijdens het optreden van de verguisde Canadees vermaakten we ons met het jennen van zijn fans, vragen wie dat bandje eigenlijk was. En we werkten ons naar voren.

Toen Sting eindelijk het podium betrad, stonden we geweldig midden voor het podium. En onze held had afscheid genomen van zijn rockbandje, hij had echte musici om zich heen verzameld. Kenny Kirkland, Branford Marsalis, Omar Hakim. En hij overdonderde ons compleet. Nummers van ‘Dream of the Blue Turtles’, zijn solodebuut. Een enkel Police-nummer, maar dan in een ander arrangement. Het meeste indruk maakten de jazzmusici die ook voor een groot publiek konden uitblinken, die niet alleen hoefden te improviseren, maar ook gezamenlijk een prachtig orkest vormden. Soli die eindeloos duurden, maar geen seconde verveelden, de show kon wat mij betreft niet lang genoeg duren.

De waardeloze dag was vergeten, zelfs alles wat er daarna nog mis ging. Ik had Sting gezien, en Sting op zijn best. Een paar jaar later zagen we hem weer, met een groot deel van dezelfde groep, in Den Haag. Leuk, maar het haalde bij lange na niet het niveau van die eerste tour. Het live dubbelalbum van die Tour is nog altijd een pareltje in mijn collectie. Daarom kies ik ook het titelnummer van dat album. Omdat het niet het bekendste Police-nummer is, maar wel een van de hoogtepunten van een schitterende verzameling artiesten die een tour samen deden. En ik was er bij.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Niccolo Ammaniti – Anna

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Italië, lezen, Niccolo Ammaniti, Sicilië

Niccolo Ammaniti – Anna

Soms heb je een boek waarvan je eigenlijk niet veel verwacht, maar voordat je het weet zit je er in, word je meegesleept en wil je graag verder. Op het moment dat je je dat realiseert, ben je al veel verder dan je dacht. Maar nog leuker, je kunt eigenlijk niet verklaren waarom het boek je zo grijpt. Volgens mij is het geen literair hoogstandje, sterker nog, ik denk dat dit boek eerder in het genre YA terecht komt, een genre dat een decennium geleden bij mij tenminste nog niet bekend was, maar tegenwoordig in elke grote boekhandel poogt de pubers een overbrugging te geven van Annie MG Schmidt en Harry Potter richting Dostojewski en Mulisch.

Anna leeft op Sicilië. Ze heeft een klein broertje Astor en moet er elke dag op uit om voedsel te scoren. Dit is elke dag lastiger, haar tochten duren steeds langer, ze moet steeds verder, het is steeds gevaarlijker, er is steeds minder voedsel. Gaandeweg het verhaal komen we erachter dat de wereld weliswaar niet is vergaan, maar dat er wel een gigantische ramp heeft plaatsgevonden. Alle volwassenen zijn gestorven dankzij een virus dat kinderen spaart. Of dat alleen in Sicilië is of in heel Italië of zelfs in de hele wereld weten ze niet.

Er is geen stroom meer, geen radio, geen televisie. Er is geen mogelijkheid om aan informatie te komen. Er moeten meer kinderen zijn, maar Anna probeert die te ontlopen, ze wil haar Astor beschermen, ze wil de buit die ze scoort niet delen. Uiteindelijk wordt dat onmogelijk en moet ze meer risico nemen. Op een dag komt ze thuis en is Astor er niet meer. Ze heeft haar moeder beloofd op hem te passen, dus ze moet op zoek naar hem.

Hier neemt het verhaal een fascinerende wending. Hoe ziet Sicilië er uit nu de kinderen de baas zijn? Al snel blijkt een Lord of the Flies (Wikipedia) scenario niet geheel vreemd. Anarchie is boeiend, maar niet altijd leuk. Uiteindelijk vindt Anna haar broertje terug en gaan ze op reis. Op zoek naar een mogelijkheid naar het vasteland te varen, want eenmaal op het vasteland, dan zal de redding nabij zijn, is hun onwrikbare geloof.

Mijn kennismaking met deze populaire Italiaanse schrijver is me goed bevallen. Ook al is het een veredeld kinderboek, het boek heeft zeker de extra laag, de vraag hoe het zal gaan als de mensheid bijna is uitgestorven. Hoe diep zit onze beschaving? Het leuke is dus dat ondanks de science fiction setting (zeker niet mijn genre) er genoeg reden is om meegesleurd te worden in het verhaal. De wereld na de Apocalyps is een mooi uitgangspunt, met het risico dat het de schrijver tot vreemde onmogelijkheden uitlokt, dat heeft Ammaniti goed weten te vermijden, al kostte het me aan het eind van het verhaal meer moeite om alles nog geloofwaardig te vinden.

Leuk boek. Smaakt naar meer.

Citaat: ““Dit punt is heel belangrijk en ik wil dat jullie dit nooit vergeten. Ergens op de wereld zijn grote mensen die het hebben overleefd en die een medicijn aan het maken zijn dat alle kinderen zal redden. Ze zullen snel bij jullie zijn en jullie beter maken. Jullie moeten daar zeker van zijn en erin geloven.” (p.59/409)

Nummer: 18-052
Titel: Anna
Auteur: Niccolo Ammaniti
Taal: Nederlands (Italiaans)
Jaar: 2016 (2015)
# Pagina’s: 280 (10018)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-488-2841-8

Meer:
Guardian
Hebban
Goodreads
Volkskrant
De Leesfabriek

Bal in zee

Tags

Catalonië, fotooo, Hans van der Meer, Sitges, Spanje, voetbal, voetbalfoto

Het veld is niet mooi. Gewoon fout kunstgras. Het stadion ook niet echt bijzonder. Maar de ligging maakt veel goed. Al moet je het wel willen zien. De zee op de achtergrond.

Het kostte ook wel even wat moeite om de foto te maken. Het stadion in was niet mogelijk, parkeren was al een crime. Nu is het in de zomer natuurlijk ook erg druk in Sitges. Maar uiteindelijk, met een beetje zoomen, handen door het hek om de spijlen niet in beeld te krijgen, lukte het me toch een redelijke foto te schieten.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.