26 maandag Jun 2017
Posted in Gerbie's Lifeblog
Tags
Deze zomer mijn schaarse tijd maar eens anders gebruiken. Bloggen even op pauze. Na de zomer meld ik me wel weer. Via diverse andere social media zal communicatie vast nog mogelijk blijken.
23 vrijdag Jun 2017
Posted in Gerbie's Lifeblog
Tags
Voor Goorenaren bekend, voor anderen: Druk weekend
21 woensdag Jun 2017
27 maandag Mrt 2017
Posted in Gerbie's Lifeblog
en weer terug in de normale blogmodus.
Te veel weken afwezig afgelopen maanden, dus veel voorgeprogrammeerd. Al vind ik de themaweken ook wel weer leuk, die komen zeker weer terug. Suggesties welkom overigens.
Komende tijd weer onregelmatig bloggen, een aantal keer per week, zeker niet dagelijks.
14 dinsdag Mrt 2017
Voor de vaste bezoekers van dit blog zal het geen verrassing zijn dat mijn stem naar GroenLinks gaat. Ik ben al meer dan anderhalf decennium lid, ben lokaal actief, sta achter de grondbeginselen en geloof oprecht dat de partij het beste programma heeft voor de toekomst.
Dat wil niet zeggen dat ik het altijd eens ben met de standpunten, dat ik blind achter de leiders aanloop. Wie het archief van dit blog induikt, komt kritische stukken tegen waarin ik de koers van de partij aanval. Ik heb ook bij provinciale verkiezingen wel eens wat anders gestemd. Ook nu het de partij mee lijkt te zitten, ben ik het niet overal mee eens. De Amerikaans aandoende campagne rondom Jesse Klaver past mij niet. Zonder enige twijfel geloof ik dat hij een talent is, een goede politicus is, een betere gaat worden. Maar mocht er iets misgaan, dan hangt je hele strategie aan een enkele persoon, terwijl je volgens mij juist als partij gezamenlijk iets nastreeft.
Ook het eeuwig terugkerende punt van het referendum, gelukkig nog niet zo obsessief als bij D66, staat mij tegen. Er zijn veel meer goede punten tegen referenda dan voor. Maar zonder twijfel gaat mijn stem dit keer toch weer naar GroenLinks. Omdat ik geloof dat het beter kan dan dat op dit moment gebeurt. Omdat we als mensheid empathie hebben en niet de ‘law of the jungle’ hoeven te volgen. Omdat ik de wereld beter wil achterlaten voor mijn dochter. Omdat er genoeg rechts beleid is geweest de afgelopen jaren. Omdat welzijn belangrijker is dan welvaart.
En omdat ik ook al vele jaren op vrouwen stem, gaat mijn stem niet naar Jesse, maar naar nummer 29: Janet Duursma.
Themaweek 35: Verkiezingen 2017
29 zondag Jan 2017
Posted in Elders op het web, Fotooo
Precies weet ik het nog niet. Snapchat is meer voor de jeugd, dat snap ik best. Instagram is echter ook steeds populairder. En ook daar was ik te laat, geen gerbie dus maar gerbie7.
Ben er nog niet uit wat ik er mee moet. Probeer maar eens het een en ander met die filtertjes. Foto’s om het maken van foto’s, niet zoals hier, waar een foto een verhaal moet hebben of vertellen. Ik ben geen fotograaf, maar sta wel achter de theorie dat een goed beeld meer vertelt dan duizend woorden. Dus heb ik ook instagram.
Mocht je me ook daar willen volgen, ga dan naar gerbie7
Themaweek 29: Fotooo
07 zaterdag Jan 2017
Posted in Gerbie's Lifeblog, themaweek
Tags
2016 was het eerste jaar dat ik geen vader meer had. Een heleboel dingen voor het eerst zonder dat hij er bij was. Zoals dat gaat, het leven gaat verder. Een jaar na zijn overleden schreef ik onderstaand stukje.
Dag Papa,
Een jaar is voorbij. Dat is het moeilijkste jaar, zeggen ze. Alles voor de eerste keer. Natuurlijk kloppen clichés, geen toeval. Maar ik geloof niet dat het een mijlpaal is. Er zullen nog veel momenten komen dat we je missen. Niet alleen kerst, verjaardagen en vaderdag. Maar juist ook de niet logische momenten, dan komen ze harder aan. Suus die een foto van je in haar bed heeft gelegd. Mama die een mooie touretappe met tranen in haar ogen zit te kijken. De jaarvergadering waar ik dit jaar een speldje kreeg, jij vorig jaar, nu was je het onderwerp van de minuut stilte aan het begin.
Er zijn er meer gegaan sindsdien, jonger, ouder, maar elke keer weer schiet de gedachte door mijn hoofd dat je er nog jaren had kunnen lopen. Maar zoals die laatste jaren, dat heeft ook geen zin. Dat was geen leven, dat was overleven. Dat je het allemaal voor jezelf hebt kunnen houden, ik snap het nog steeds niet.
Maar we moeten verder. We kunnen niet anders. Suus is nog altijd ‘blij dat ik opa bijna zeven jaar heb gekend’. Mama heeft iets meer rust, vooral de bevestiging gehad dat de laatste jaren te niet dezelfde papa was als de eerste halve eeuw daarvoor. Het gaat ons niet slecht. We missen je. En dat gaat niet over na een jaar.
Themaweek 26: 2016 in 1 week
01 zondag Jan 2017
Posted in Gerbie's Lifeblog
31 zaterdag Dec 2016
19 maandag Dec 2016
Posted in Gerbie's Lifeblog, Uit het leven gegrepen
Nog snel even pinnen, kan net. Ik kom de hoek om gefietst en zie dat er iemand aan het pinnen is. Ik wacht tegen de pilaar, zeker twee meter afstand van de geldautomaat.
Ik pak mijn portemonnee, haal het pasje er vast uit. Dan spreekt ze me aan. Ietwat zeurderige stem, een accent dat verraadt dat ze niet hier is geboren. Is ze serieus? “Ga even naar achter”, het klinkt als bevel, niet als verzoek. Ze heeft gelijk, ik sta schuin naast haar, niet achter haar. Ik moet lachen, kan niet omgaan met haar boosheid. “Ik kijk jou toch ook niet in de portemonnee”, blaft ze nu. Het zou kunnen, ik sta tenslotte met mijn portemonnee en pasje in de hand, maar het lijkt me niet het moment om dat nu te zeggen.
Overdreven stap ik van de fiets, zet ‘m op de standaard en demonstratief vergroot ik de afstand tussen mij en haar. “U heeft helemaal gelijk, zo goed?”, probeer ik met zo weinig mogelijk sarcasme te zeggen.
Ze is al klaar en draait weg van de geldautomaat. “Of moet ik naar de politie gaan en zeggen dat u vrouwen lastig valt en in de portemonnee kijkt?” Ze is echt boos. Ik hou me niet langer in. “Ja, dat lijkt me een goed plan, gaat u maar naar de politie.” Ze loopt weg en ik kan pinnen. Eindelijk heb ik er een ontmoet, een boze blanke man. De kranten staan er vol van, politici zoeken hem. Alleen in dit geval was hij een zij.
20 donderdag Okt 2016
Posted in Gerbie's Lifeblog
Tags
Dag Papa,
Een jaar is voorbij. Dat is het moeilijkste jaar, zeggen ze. Alles voor de eerste keer. Natuurlijk kloppen clichés, geen toeval. Maar ik geloof niet dat het een mijlpaal is. Er zullen nog veel momenten komen dat we je missen. Niet alleen kerst, verjaardagen en vaderdag. Maar juist ook de niet logische momenten, dan komen ze harder aan. Suus die een foto van je in haar bed heeft gelegd. Mama die een mooie touretappe met tranen in haar ogen zit te kijken. De jaarvergadering waar ik dit jaar een speldje kreeg, jij vorig jaar, nu was je het onderwerp van de minuut stilte aan het begin.
Er zijn er meer gegaan sindsdien, jonger, ouder, maar elke keer weer schiet de gedachte door mijn hoofd dat je er nog jaren had kunnen lopen. Maar zoals die laatste jaren, dat heeft ook geen zin. Dat was geen leven, dat was overleven. Dat je het allemaal voor jezelf hebt kunnen houden, ik snap het nog steeds niet.
Maar we moeten verder. We kunnen niet anders. Suus is nog altijd ‘blij dat ik opa bijna zeven jaar heb gekend’. Mama heeft iets meer rust, vooral de bevestiging gehad dat de laatste jaren te niet dezelfde papa was als de eerste halve eeuw daarvoor. Het gaat ons niet slecht. We missen je. En dat gaat niet over na een jaar.
13 donderdag Okt 2016
Posted in In memoriam, Uit het leven gegrepen
Vorige week vertelde ik over Ken. Een bijzonder man. Het mooiste verhaal wat hij vertelde, was hoe hij zijn vrouw heeft ontmoet.
Ken was nog student, ging regelmatig naar sportwedstrijden. Cleveland Indians (Honkbal), Cleveland Browns (Football) en andere teams uit de regio. Ook uitwedstrijden werden bezocht. Hij regelde vervoer en kaartjes. Voor zichzelf. Voor vrienden. Voor kennissen. Voor onbekenden. Al snel ging er een bus vol met sportfans vanuit Cleveland op pad. Hij begrootte al snel zo dat hij zelf voor niets meekon. Als reisleider en organisator had hij talent.
Op een dag zit hij in zijn kantoortje en neemt de telefoon op. Hij had nog wat kaarten beschikbaar voor een uitwedstrijd. Hij hoorde een jongedame aan de andere kant van de lijn die met haar moeder meewilde. Al snel hadden ze een goed en lang gesprek over sport, het leven en alles wat ter sprake kwam. Na lange tijd legt hij de telefoon op. Hij kijkt naar zijn collega aan de andere kant van het bureau en zegt: “Dit is de vrouw waarmee ik ga trouwen.”
En zo geschiedde.
07 zondag Aug 2016
Oorspronkelijk: donderdag 12 mei 2005
De dikke banden race 1982 zou wel eens het begin kunnen zijn van mijn wielercarriere. Ik was 12 en had genoeg van de Tour de France gezien om te begrijpen dat je zonder ploeg niet kon winnen. De taak was dus om een goede ploeg te hebben. Ik herinner me nog precies dat we in de bibliotheek aan het overleggen waren. Waarom daar is een groot raadsel, want mijn uiteindelijke ploegmaten waren geen van allen grote lezers en het was ook zeker niet om de hoek, we woonden tenslotte allemaal binnen 150 meter van elkaar.
Op de een of andere manier was tijdens de laatste jaren geen dikke banden race geweest, ook al werd de ronde van Goor elk jaar georganiseerd. Het was altijd een mooie avond waar topamateurs graag kwamen om een paar premies te winnen en een leuk zakcentje te pakken. Dit jaar was er echter een compleet programma. Dames, junioren, veteranen en de voor mij zo belangrijke dikke banden race.
Bij het samenstellen van ons team, zoek je natuurlijk eerst naar je vrienden. Maar omdat het vakantietijd is, zijn die niet allemaal aanwezig. De buurjongen en de tweeling van een straat verderop werden uiteindelijk mijn ploeggenoten. Ik vermeed het woord knechten, maar had natuurlijk voor mijzelve wel een rol als kopman in gedachten. Aangezien we het parcours natuurlijk kenden, Goor is niet echt groot, bepaalde ik vooraf precies wie waar zou demarreren. De anderen zouden zich dan op kop van het peloton vestigen en de tegenstanders terughalen of afremmen. De laatste die zou ontsnappen was ik zelf, aan het eind van de tweede en laatste ronde. Als alles volgens plan ging, zou ik de winnaar zijn van de dikke bandenrace 1982 te Goor. En aangezien alle goede amateurploegen aanwezig waren, zou ik zeker opgepikt worden als een jeugdig talent. En wie weet wat er dan allemaal nog zou kunnen gebeuren.
De eerste tegenslag kwam in de vorm van mijn moeder. Ik moest een helm op, anders mocht ik niet meedoen. Ik had nog een helm liggen uit mijn skateboardtijd, maar was niet van plan om als enige voor gek te rijden. Maar mijn moeder was niet om te praten. Met helm, of helemaal niet. En ook al vond ik het idee om als enige met zo’n lelijk ietwat aan de kleine kant zijnde potdeksel op mijn hoofd rond te fietsen, met de duizenden toeschouwers aan de kant, weinig aanlokkelijk, het was een opoffering die ik moest maken op weg naar een gele trui tien jaar later.
De volgende tegenslag kwam bij de start. Voor onze taktiek was het erg belangrijk dat we alle vier op de eerste startrij zouden staan. Maar toen de renners werden opgeroepen naar de start te gaan, waren wij aan de andere kant van het parcours en waren er nauwelijks gaten op de eerste rij over. Vlak voor me stond een van de tweeling, op zijn iets te grote fiets. Ze waren een twee-eiige tweeling en hij was de kleinste. De fiets was volgens mij op de groei gekocht en het koste hem moeite om bij de trappers te komen. In het belang van de ploeg zijn plek op de eerste rij opgeven was hij echter niet van plan, wat mij deed vermoeden dat onze ploeg wel eens niet zo sterk zou kunnen zijn, als ik voordien hoopte.
De start even later zorgde ervoor dat onze taktiek definitief mislukte. Vlak voor me gleed mijn ploegmaat van de trappers en terwijl aan alle kanten jongens er als idioten van door gingen, stond ik geblokkeerd door mijn eigen ploegmaat, het woord knecht was duidelijk niet meer van toepassing, stil op de tweede rij. Tegen de tijd dat ik mijn fiets opgetild had en langs hem heen kon vertrekken, zag ik de koplopers de eerste bocht induiken. Het was de laatste keer dat ik ze zou zien.
De andere twee ploeggenoten waren ook niet in de buurt van de kop, de hergroepering die ik voor ogen had, was duidelijk ook een droom. Ik deed mijn best nog wat plaatsen goed te maken, ik had tenslotte een behoorlijk stuk om verloren gegaan terrein goed te maken, maar de moraal was al lang niet meer op het niveau van het zelfvertrouwen van de dagen voordien.
Omdat ik nu in mijn eentje rondfietste, op een behoorlijke afstand van de kop, had iedereen genoeg tijd om me uit te lachen vanwege mijn helm. En aan de kant van de straat gebeurde dat dan ook regelmatig. Ik kan me de opmerkingen niet meer herinneren, maar de woorden ‘helm’, ‘koekepan’ en ‘potdeksel’ kwamen via mijn oren mijn hoofd in. Ik haalde een van mijn ploegmaten in, maar wist al wel dat ook met zijn tweeën het niet te doen zou zijn om het gat naar de koplopers dicht te rijden. De wedstrijd was verloren.
Semi-nonchalant fietste ik de wedstrijd uit. Door omstandigheden geheel buiten mijn schuld reed ik nu niet mee om de prijzen, probeerde ik in de uitdrukking op mijn gezicht te leggen. Ik heb geloof ik nog een heel stuk zonder handen aan het stuur gefietst, ondertussen wel doorfietsend, want ik wilde toch niet meer ingehaald worden door de paar die nog achter me fietsten. Waarom ik zonder handen fietste weet ik eigenlijk niet, misschien om mijn nonchalance duidelijk te maken.
Mijn preciese klassering weet ik niet meer, ik geloof niet dat het bij de eerste tien was. Mijn wielercarrière was voorbij, voordat die begonnen was.
Themaweek 3: uit de oude doos
07 donderdag Jul 2016
Posted in Gerbie's Lifeblog
Tags
Hieronder de speech zoals ik die afgelopen zondag gaf ter gelegenheid van de opening van onze nieuwe veranda.
Het begon eind maart, ik weet het moment nog precies. 30 maart 2016, 21.43 uur. Belastingaangifte. Ik druk op verzenden, maar voordat de belastingdienst wist hoeveel ze ons terug moesten betalen, hing Yolanda al aan de telefoon met Harrie. Het kon doorgaan. De lang gewenste droom van een veranda kon eindelijk uitkomen.
Er volgden maanden van vele uren harde arbeid. John hielp, Michel moest een aantal keren opdraven. Yolanda heeft er vele uren ingestoken, Oom Jan kwam geregeld helpen. Zelf mocht ik niet al te veel doen. Wat dom werk, maar liever nog: niet in de weg lopen. Wel leerde ik een geheel nieuw vocabulaire. Een steggel, een hoentje en een poer. Een regel bleek iets heel anders dan de regels zoals ik die op school al kende. Een klampje, een wig, schoren, weet ik wat nog meer niet. Ik heb veel geleerd. Geen gereedschap. Mijn belangrijkste gereedschap bleef het toetsenbord…
Maar vooral werd deze veranda het project van Harrie. Halverwege hoorde ik Yolanda zeggen dat hij dit ook nog nooit eerder had gedaan. Het vertrouwen werd er niet minder van, onze hoofd aannemer wist wat hij deed. Lotte maakte de onnozele opmerking ‘ik dacht dat dat ding er in een week zou staan’ en werd weggelachen. Ik was blij dat zij de opmerking maakte..
Diepe bewondering heb ik voor mensen die met hun handen kunnen maken, wat in hun hoofd zit. Voor mij is een kwestie van hout en spijkers, maar geen idee hoe daar een veranda van te maken. Harrie kijkt wat op internet, ziet wat plaatjes, tekent een plan en begint. En dan is de opdrachtgeefster niet de eenvoudigste, want geregeld moest het plan aangepast worden. Maar goed, van zijn dochter kon hij het hebben. En van vier stapels planken en een paar honderd schroeven maakte hij een veranda.
Als leek kon ik geen fouten ontdekken, zelfs nadat de hoofd aannemer van het dak, via de steiger op de grond was beland, de bouw moest en zou verder. Een dag rust bleek onmogelijk. Vanochtend gingen de stoppen er twee keer door, maar daar kon Harrie niets aan doen, daar was hij niet bij.
Toch moet ik even een kleine kritische kanttekening plaatsen. Sinds 11 juli 1919 hebben we in Nederland een achturige werkdag. Bijna 97 jaar later heeft Harrie die nog steeds niet ingevoerd. Terwijl wij nog ontbeten, was hij al aan het werk, eind van de middag was hij er nog, ’s avonds in zijn schuur nog even wat kleine klusjes, want anders kon de bouw niet verder. En de bouw..
Sinds 23 december 1960 hebben we in Nederland wettelijk een vijfdaagse werkweek. Ook dat heeft Harrie gemist, terwijl hij toch al een tiener was toen deze wet werd ingevoerd. Op zaterdag kun je een hoop nuttige dingen doen, de bouw twee dagen stil laten liggen, dat zou toch te gek worden. De bouw.. Geen zaterdag was het rustig in mei en juni.
Tenslotte is rekenen niet het sterkste punt gebleken. Samen met de buurman rekende hij uit hoeveel schroeven ik moest bestellen. Plichtsgetrouw dook ik achter mijn computer en twee dagen later werden er dozen vol schroeven besteld. Een week later moest ik terug naar mijn hok. Schroeven bijbestellen. En dat de begroting ruim werd overgeschreden, tja, die discussie voeren we hier maar niet. De Stopera, de Betuwelijn, de Noord-Zuid Metro en de Veranda aan de Posthuisstraat. Grote projecten kosten nu eenmaal altijd ruim meer dan oorspronkelijk gedacht.
Het resultaat is iets om trots op te zijn. Yolanda ziet zichzelf hier hele zomers zitten. Mijn moeder vroeg om een wc en douche in de schuur, dan kan ze haar eigen huis te koop zetten. Alle bezoekers zijn vol bewondering. Iedereen complimenteert ons. Bij deze gaan die complimenten door naar Harrie, hij verdient ze. Ik denk dan ook dat iedereen het er mee eens is om de officiële openingsplechtigheid door Harrie te laten doen. Knip het lint door en open onze veranda!
23 donderdag Jun 2016
Posted in Gerbie's Lifeblog
Tags
Bron: schoolfeest.com
