Schrikkelen

Tags

februari, kalender, schrikkeldag, schrikkelen

Mooi werkwoord. Ik schrikkel, jij schrikkelt, wij hebben geschrikkeld.

Bijzondere dag vandaag, komt maar eens in de vier jaar voor tenslotte. Maar is het wel zo bijzonder, deze schrikkeldag?

Ooit blogde ik al over 30 februari. Dat komt bijna nooit voor. Ook weer niet weer, want als je de Koptische kalender (net als de Ethiopische) bekijkt, heeft elke maand 30 dagen.

Later dit jaar, op 30 juni om precies te zijn, hebben we ook nog eens te maken met een schrikkelseconde. Er zijn zelfs kalenders waar een schrikkelweek op voorkomt, de zogenaamde Hanke-Henry-kalender.

Zelfs een schrikkelmaand (joods) en schrikkeleeuw bestaan. Als je het zo bekijkt is vandaag eigenlijk een doodsaaie dag.

Advertenties

Tim Parks – Italiaanse buren

Tags

boeken, boeken 2011, boekrecensie, Italië, lezen, Tim Parks, Verona

Tim Parks – Italiaanse buren

Bijna zes jaar geleden las ik een intrigerend voetbalboek. Een Engelsman besloot Hellas Verona een seizoen lang te volgen. Hij schreef er een boeiend boek over. Die Engelsman woonde blijkbaar in de buurt van de stad waar ik in 1996 ook vlakbij woonde. Die schitterende stad waar ik sindsdien nog twee keer terugkeerde, maar die blijft fascineren. Verona.

Parks schreef niet alleen over voetbal. Hij beschreef ook prachtig over hoe het is om als buitenlander in Italië te wonen. Het dagelijkse leven dus. Niet het verhaal dat je ziet bij foute televisieprogramma’s waarin Nederlanders of Engelsen een nieuw leven beginnen in het land van hun dromen, waar ze twee keer op vakantie zijn geweest en dus eigenlijk onvoorbereid een nieuwe cultuur eigen moeten maken. Die verhalen zijn geschikt voor een half uur foute televisie, maar niet voor een boek.

Maar wanneer je daadwerkelijk een appartement huurt en woont en werkt in een nieuw land, dan heb je wel een goede kans om een land echt te leren kennen. En Parks leert zijn geadopteerde thuisland voortreffelijk kennen. En de combinatie Italiaanse frivoliteit en Engelse humor past geweldig, waardoor het boek een geweldig verslag is van het eerste jaar van zijn nieuwe leven.

Of het nu gaat over de hond van de achterburen, welke supermarkt je moet zijn voor inkopen en welke voor nieuws, over de omgang met de kerk en autoriteiten, de manier waarop je kerst viert of de fijnzinnigheden van de taal, die geen woordenboek je kan bijbrengen, Parks heeft een mooie relativerende stijl, geniet van la Dolce Vita, maar weet genoeg afstand te houden om er een gewichtige observatie van te maken.

Je kunt gaan klagen over bureaucratie, maar je kunt ook gewoon accepteren dat ’s lands wijs, ’s lands eer is. Dat het erg nuttig is om het verschil te weten tussen ambtenaren, werknemers en zelfstandigen. Dat alles relatief is, maar toch ook weer belangrijk.

Prachtig boek voor liefhebbers van de Italiaanse cultuur en bijna verplichte literatuur voor iedereen die overweegt om te emigreren met een televisiecamera in zijn nek.

Citaat: “ Zo zou de overheid weten hoeveel belasting er in de toekomst van dergelijke lieden te verwachten viel. Maar bijna niemand vroeg de kwijtschelding aan, omdat het blote feit dat de autoriteiten zelf deze nieuwe wet hadden geïntroduceerd niet minder dan een erkenning van hun onvermogen of onwil om er iemand op te pallen. Daarna blies het parlement de wet na zestig dagen af.” (p.125)

Nummer: 11-033
Titel: Italiaanse buren (Italian Neighbours)
Auteur: Tim Parks
Taal: Nederlands (Orig.: Engels)
Jaar: 1998 (Orig.:1992)
# Pagina’s: 350 (10736)
Categorie: Reizen
ISBN: 90-413-3085-2

Meer:
Site Tim Parks
Dit boek (eigen site)
A season with Verona (mijn recensie)
Recensie Bookreporter
Recensie Goodnewsgirlz

Moderne wereldwonderen

Tags

Argentinië, gletsjer, natuurgeweld, Perito Moreno, reizen

Gerbie kijkt YouTube 067

Mocht je ooit de kans hebben, ga dan naar Argentinië en bezoek de gletsjer die ze daar Perito Moreno (zwart hondje) noemen. Ik ben er van overtuigd dat je net als ik ooit zwaar onder de indruk zal zijn.

Het filmpje is al mooi, de werkelijkheid is vele malen overweldigender.

Het is een lange reis, maar meer dan de moeite waard..

Oranje in 2012 (deel 8; Februari 2012)

Tags

Bert van Marwijk, EK 2012, Nederlands elftal, Oekraïne, Oranje, Polen, voetbal, voetbalzondag

De lijst moet zo langzamerhand ingedikt worden. Tenslotte heeft Van Marwijk alleen nog maar een handjevol oefenwedstrijden om de 23 namen definitief op papier te krijgen.

Achterin de grootste problemen. Douglas zal niet de oplossing worden, de niet fitte Pieters is de enige linksback. Welke verdedigers maken nog kans? Misschien toch middenvelder Emmanuelson die steeds vaker in de basis staat van de koploper in de Serie A?

Voorin veel twijfelgevallen. Kuyt speelt niet. Robben soms ook niet. Lens bijna niet. Elia nooit. Kansen dus voor Boerrigter (geblesseerd), Dost (topscorer) en Beerens (vorm). Of toch gewoon Van Wolfswinkel? En hoe groot zijn de kansen van de nieuwkomers Narsingh en John voorin?

Doel
Maarten Stekelenburg 90
Michel Vorm 90
Tim Krul 90
Kenneth Vermeer 30

Verdediging
Gregory van der Wiel 90
John Heitinga 90
Joris Mathijsen 90
Jeffrey Bruma 90
Erik Pieters 80
Khalid Boulahrouz 60
Hedwiges Maduro 50
Edson Braafheid 50
Ron Vlaar 40
Vurnon Anita 40
Gianni Zuiverloon 10
Ryan Donk 10

Middenveld
Mark van Bommel 90
Wesley Sneijder 90
Rafael van der Vaart 90
Kevin Strootman 90
Nigel de Jong 80
Ibrahim Affelay 60
Georgino Wijnaldum 60
Urby Emmanuelson 40
Stijn Schaars 40
Theo Janssen 20
Adam Maher 20
Siem de Jong 10
Demy de Zeeuw 10

Aanval
Dirk Kuyt 90
Klaas Jan Huntelaar 90
Robin van Persie 90
Arjen Robben 90
Luuk de Jong 80
Ricky van Wolfswinkel 50
Ola John 20
Jeremain Lens 20
Luciano Narsingh 20
Ryan Babel 10
Bas Dost 10
Derek Boerrigter 10
Eljero Elia 10
Roy Beerens 10

Oranje in 2012. Een maandelijkse serie waarin de kansen van de mogelijke Oranje-kandidaten worden ingeschat. Mijn persoonlijke voorkeur heeft er dus niets mee te maken. Nog 43 kandidaten voor 23 plekken. De discussie is open. Suggesties, op- en aanmerkingen zijn welkom.

Goorse vragen (deel 15)

Tags

Goor, Goorse vragen, kunst

Ik begrijp dat het onder de noemer kunst valt. Maar wat moet het voorstellen? Iemand enig idee?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.

Leo Tolstoj – Ivan the fool

Tags

boeken, boeken 2011, boekrecensie, Leo Tolstoj, lezen

Leo Tolstoj – Ivan the fool

Een dunnetje. Gelezen via de mail. Geweldige site, Daily Lit, stuurde me elke dag een update.

Volgens mij is het verhaal eigenlijk een oud volksverhaal, doorverteld door generaties, waarna Tolstoj, een van mijn favoriete schrijvers, het besloot op te schrijven. En 125 jaar na dato las ik de Engelse vertaling.

Het lijkt op een sprookje, de Nederlandse vertaling (Het sprookje van Ivan de Dwaas) geeft dat ook aan. Al lezend was je zelf zeker tot die conclusie gekomen. De hoofdpersonen zijn erg stereotiep, maar tegelijkertijd is de moraal van het verhaal zo duidelijk, de verdieping is overbodig.

Voor Tolstoj-fans, voor even tussendoor, maar ook oudere kinderen, politici en liefhebbers van korte verhalen zouden het boek moeten lezen. Eigenlijk iedereen.

Citaat: “The old devil took a seat at the table, but the dumb girl, taking his hands, looked at them, and seeing them white and clean, and with long nails, swore at him and put him from the table.” (mail 9/10)

Nummer: 11-032
Titel: Ivan the fool
Auteur: Leo Tolstoj
Taal: Engels (Orig.: Russisch)
Jaar: 1886
# Pagina’s: 35 (10386)
Categorie: Literatuur
ISBN: nvt

Meer:
Ivan the Fool (Wikipedia)
Bartleby (e-book)
Het hele verhaal (gratis te lezen)
Rereadinglives.blogspot (recensie)
Leo Tolstoj (wikipedia)

Quiet day at the office

Tags

Almelo, bom, loos alarm, onderwijs, school, station

Oorzaak:

Gevolg:

Meer weten:

Foto’s
NOS
TCTubantia

Referentiekader

Tags

in het nieuws, krant, papa gerbie, referentiekader, Suus

Ze heeft snoepjes in een bakje en kruipt bij me op schoot. Altijd een heerlijk moment. Hoe lang blijft ze dat leuk vinden? Minder lang dan papa ben ik bang. Ik had net een krant gepakt en lees door. Normaal lees ik de Wall Street Journal niet, maar bij het instappen van een vliegtuig is de keus meestal beperkt. Zeker wanneer de Bild een concurrent blijkt.

Ze kijkt mee. Boven aan de voorpagina een tekening, cartoon bijna, ter illustratie bij een stuk over ‘investment banking’. “Dat is voor kinderen, he papa?”, wijst ze de tekening aan. Maar al snel is ze weg bij de tekening. “Twee van Suus”, roept ze enthousiast. Vorig jaar begon ze cijfers en letters te herinneren. Maar de 2 en de S lijken wel heel veel op elkaar. En dat maakte tot een maand geleden ook weinig uit. Maar nu ze drie is geworden, moeten we toch eens naar het verschil tussen de 2 en de S kijken.

Op pagina 8 staat een foto van Newt Gingrich. “Opa Henk”, weet ze meteen. De haarkleur en het gewicht zullen kloppen. De rest minder. Daarnaast Miriam Adelson, vrouw van de belangrijkste sponsor van de Republikeinen. “Die zat in de bus toch papa?”. Een uur geleden zwaaiden we haar moeder uit, die carnaval ging vieren met een stuk of veertig dames, bijna allemaal met een witte jas en een pruik. Ik ben bang dat mevrouw Adelsons haar die vergelijking inderdaad verdient.

Veel sporten kent ze nog niet. Basketball sensatie Jeremey Lin wordt als voetballer herkend. Ter verdediging, de bal op de foto is nauwelijks zichtbaar boven de grond, het had inderdaad een voetbal kunnen zijn.

De mooiste observatie volgt meteen daarna. Een beeld uit Honduras waar familie en vrienden van omgekomen gevangen zo dreigend buiten een hek staan dat vier zwaar bewapende bewakers op de vlucht slaan. Er worden stenen gegooid volgend het bijschrift. Suus ziet iets anders. “Dat deed ik ook met mama, bloemetjes plukken.” Inderdaad is er rechts onderin het beeld wat onkruid te zien. De rest van de foto gaat blijkbaar langs haar heen.

Wat een prachtig leven heeft een kind van drie. Wat een beperkt referentiekader. En wat zou ik de wereld nog graag eens zien door de ogen van een driejarige.

R.I.P. Natasja

Tags

Denemarken, In Memoriam, Jamaica, Kopenhagen, muziek, Natasja Saad, reizen

Festival Roskilde 2007

De graffiti op de muur was groot. Het portret herkende ik niet. R.I.P. Natasja stond er naast. Ze leek me aan de jonge kant om al overleden te zijn. Om me heen stonden een aantal van mijn studenten en velen die door de buitenwereld ‘alternatieven’, ‘hippies’ of zelfs ‘tuig’ genoemd zouden worden. De geur is duidelijk. Een Amsterdamse koffieshop is er niets bij.

Christiania is niet een gewoon stadsdeel van Kopenhagen. In de jaren zeventig riepen krakers het uit tot vrijstaat. Men voelde zich niet thuis in de westerse maatschappij. Natasja leek me iemand die zich hier juist wel thuis voelde. Gezien haar leeftijd gokte ik op een onnatuurlijke dood. Wanneer ik even later aanplakbiljetten zie van een memorial concert voor Natasja, begreep ik dat ze niet zo maar een doorsnee inwoner of bezoeker van Christiania was. Ik gokte op een overdosis. Op de poster zag ze er jonger uit dan op de muur schuin tegenover. Midden dertig, was mijn gok.

Twee dagen later, even googlen, ik zat mis. Alhoewel, een auto-ongeluk is ook niet bepaald een natuurlijke dood. Ook nog op Jamaica, een plek waar de geur van de vrijstaat overal op het eiland voorkomt. Ze heeft haar drieëndertigste verjaardag niet gehaald. Ze had geen geluk in haar korte leven. Haar opleiding tot jockey mislukte toen ze zwaar gewond raakte in een val met een paard. En aan het eind een auto.

Via Wikipedia en MySpace lees ik over haar en luister naar haar muziek. Het nummer ‘1 spliff a day’ zou voor velen in Christiania wel eens het volkslied kunnen zijn. Het klinkt leuk. Niet muziek die ik snel zou luisteren, maar ik kan horen dat er een talent verloren is gegaan.

Dat is dan wel weer het leuke van reizen. Het verbreedt je horizon. Niet dat Natasja daar nog wat aan heeft, maar ik ga er maar van uit dat een artiest ook na de dood graag beluistert wil worden.

Ietwat ironisch vond ik op YouTube een ode aan het land waar ze is omgekomen:

Bronnen:
Wikipedia
MySpace
Gravsted.dk
Metabunker

Jan Cremer – Ik, Jan Cremer

Tags

boeken, boeken 2011, boekrecensie, Jan Cremer, lezen

Jan Cremer – Ik, Jan Cremer

Nog een klassieker die al een tijdje in mijn kast stond te wachten om gelezen te worden. De ophef die het boek veroorzaakte was volgens mij genoeg bewijs dat het een goed boek was. Afgezien van het verhaal zelf, want dat had ik nog niet eens ingezien, is een boek dat taboedoorbrekend bezig is, per definitie de moeite waard om gelezen te worden. Dat wil niet automatisch zeggen dat het een goed boek is, maar het was blijkbaar wel het juiste boek op het juiste moment.

Lezend wist ik lang niet wat ik er mee aan moest. Klopt, ik zag al snel waarom het shockeerde, waarom velen beledigd waren. Alhoewel ik niet begrijp dat je bewust een boek gaat lezen waarvan je weet dat het je zal ontstemmen. Maar goed, ik heb de jaren zestig niet bewust meegemaakt – überhaupt maar vijf dagen – dus is het voor mij lastig oordelen. Dus moet ik het boek an sich beoordelen. En juist als je al zo ver bent in een boek en nog steeds niet weet wat je moet vinden, moet dat ook wel iets zeggen over het verhaal.

Ik vond het niet zo heel boeiend. Ik zag de humor wel, vond het ontbreken van een spellingscontrole wel eens een keer leuk, stoorde me dus niet aan de vele taalfouten, maar ben ook niet zo eenvoudig geschokt. Na veel Brusselmans en Giphart, lijkt Cremer een watje. Daarbij heeft vooral mijn Vlaamse held vaak hoofdfiguren die, in mijn beleving althans, gaan leven. Cremer’s hoofdfiguur is hij zelf, waardoor je continu op zoek bent naar aanwijzingen of het nu een roman is of een autobiografie. Totdat je op een gegeven moment tot de conclusie komt dat het een autobiografische roman is, te veel overduidelijke onwaarheden en onlogische tegenstrijdigheden.

Maar toen ik dat allemaal achter de rug had, betrapte ik me zelf er op dat ik het toch wel een bijzonder boek vond. Ik bleef lezen. Ik wilde verder. Wat dan nog dat het niet goed geschreven is, wat dan nog als het bij elkaar gelogen is, daar gaat het toch niet perse om in een goed boek? Als het verhaal goed is, is de rest irrelevant. En Cremer is toch die onaangepaste authentieke kunstenaar die al wist dat hij een bestseller ging schrijven, voordat er ook maar een letter op papier stond. Lef. Knap.

Concluderend denk ik dat ik een stukje literatuurgeschiedenis heb gelezen van een bijzonder man. Een boek dat zijn plek in de canon van de Nederlandse literatuur zonder twijfel heeft verdiend. Misschien niet op stijl of diepgang, dan toch zeker wel op impact. En dat is ook wat waard. En ondanks dat ik dit boek met plezier heb doorgewerkt, denk ik niet dat ik wat mis als ik het tweede deel (bestseller betekent vervolg) oversla.

Citaat: “Je moet ook altijd je persoonlijke worp wegspoelen, dat gaat niemand wat aan, net zoals de lengte van je lid. Mensen die niet hun uitwerpselen spoorloos laten verdwijnen zijn schaamteloos, onnadenkend en egoïstisch. Als ik een weecee binnen kom en de pot ligt vol stront, is mijn plezier er af.” (p.260)

Nummer: 11-031
Titel: Ik, Jan Cremer
Auteur: Jan Cremer
Taal: Nederlands
Jaar: 1964
# Pagina’s: 347 (10351)
Categorie: Literatuur
ISBN: 2-87427-207-8

Meer:
Officiële site
Wikipedia
Scholieren.com
Facebook
Marc (recensie)
Geschiedenis24.nl

Een wonder tijdens een voetbalwedstrijd

Tags

rolstoel, voetbal, voetbalzondag, wonder, YouTube

Gerbie kijkt YouTube 065

Goorse vragen (deel 14)

Tags

Goor, Goorse vragen, London, Olympische Spelen

Goorse huskies?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.

Sport is leuker met exoten

Tags

Antonio Gomez, schaatsen, Spanje, WK Allround

Gerbie kijkt YouTube 066

Sport is veel leuker wanneer er iets bijzonders gebeurt. Wanneer er deelnemers zijn die je niet verwacht. Een Nederlander bij het Schansspringen, een Oostenrijker bij een zeilwedstrijd of een Spanjaard op Schaatsen.

Die laatste hebben we een aantal jaren gehad. Hij heette Antonio Gomez en deed van 1977 tot 1982 elk jaar mee met het WK Allround.

Ondanks het hogere niveau vrees ik dat het WK dit weekend in Rusland niet zo hoog entertainmentgehalte zal hebben.

Hella Haasse – Heren van de thee

Tags

boeken, boeken 2011, boekrecensie, geschiedenis, Hella Haasse, Indonesië, lezen

Hella Haasse – Heren van de thee

Afgelopen jaar overleed Hella Haasse op 93 jarige leeftijd. Zelfs in de Engelse kranten stond dat nieuws (Telegraph). Ik had nog steeds niets van haar gelezen. En in het jaar van de dikke boeken, heb ik dus besloten Oeroeg over te slaan en het meesterwerk ‘Heren van de thee’ uit de kast te trekken.

Ooit reisde ik een week of twee door Indonesië, ik had het idee dat dat wel een voordeel zou zijn, toen ik dit boek begon. Het kaartje achter in het boek gaf aan dat het verhaal zich grotendeels rondom Bandoeng zou afspelen. Die stad vond ik uitgerekend een van de minste van de steden die ik bezocht op Java en Bali. Het zij zo.

Ook het boek viel me niet mee. Ik was al een behoorlijk stuk onderweg, toen ik moest constateren dat er eigenlijk nog steeds niet al te veel gebeurd was. Ook boeide het verhaal me niet echt, kwamen de karakters nauwelijks tot leven, het sukkelde eigenlijk een beetje voort.

Toch bleef ik wel lezen, ik wilde weten waarom Haasse zo geprezen werd, al tijdens haar leven overigens, na overlijden lijken de meeste schrijvers wel wereldtoppers, dat is geen maatstaf. Het verhaal was goed onderbouwd, er zijn vele familiearchieven voor doorgespit, het zal historisch allemaal wel kloppen. En dat maakte voor mij het boek de moeite waard. Een geweldig tijdsbeeld van Indonesië in de 19e eeuw en begin twintigste eeuw. Niet alle Nederlanders leefden als rijke kolonialen, het was ook voor velen een zwaar leven, ver van huis.

Door de hele geschiedenis ging het boek uiteindelijk ook meer leven. Daardoor heb ik het toch nog met plezier tot het einde volgehouden. Maar de klasse van Haasse heb ik helaas nog niet ontdekt. Hoeft ook niet meteen, hoeft niet in elk boek. Misschien dat ik nog wel een beter boek van haar lees. Ooit.

Citaat: “Rudolf zou zich de eerste maanden van zijn huwelijk altijd herinneren als het toppunt van geluk, ook al mislukte op Gamboeng de theeoogst door de ergste droogte sinds mensenheugenis” (p.187)

Nummer: 11-030
Titel: Heren van de thee
Auteur: Hella Haasse
Taal: Nederlands
Jaar: 1992
# Pagina’s: 335 (10004)
Categorie: Literatuur
ISBN: 90-01-55862-3

Meer:
Officiële site
Heren van de thee (Haasse-museum)
Scholieren.com
Literatuurgeschiedenis
Wikipedia

De begraafplaats op de Montjuic in Barcelona

Tags

Barcelona, begraafplaats, fotooo, kerkhof, Montjuic, reizen, Spanje

Vanaf de autobaan was het me al meer dan eens opgevallen. Maar ik reed altijd alleen en de weg vroeg al mijn aandacht. Maar er was een kerkhof, dat wist ik zeker. Afgelopen zomer zat ik voor het eerst naast de chauffeur. En ik zag een erg grote begraafplaats.

Vanuit de stad kwam je wel op de Montjuic, maar een doorgang naar het kerkhof vond ik er niet. Op weg naar het vliegveld moest het dus toch maar er van komen. Ervaren reizigers hoeven niet perse twee uur voor de vlucht er te zijn, was ons excuus. We namen de afslag van de autobaan en stonden al snel voor het kerkhof. Even twijfel. Parkeren, lopen? Volgens mij mag je doorrijden. Toch?

Even later reden we door de vele straten die de begraafplaats bleek te hebben. Sterker nog, er waren zelfs bushaltes. Het was onmogelijk dit allemaal lopend te bekijken, zo groot bleek het te zijn. We reden omhoog, het uitzicht werd steeds mooier. Ironisch, aangezien de bewoners toch niet van het schitterende uitzicht kunnen genieten. De bezoekers daarentegen wel.

De Cemeterio Montjuic bleek een van de mooiste begraafplaatsen die ik ooit bezocht. Met bijna lege batterijen, een zo goed als vol geheugenkaartje, erg weinig tijd voor we op het vliegveld moesten zijn, waren mooie foto’s eigenlijk al uitgesloten. Even snel een paar kiekjes dan maar.

De conclusie dat je hier dagen nodig hebt was simpel, frustrerend en onvermijdelijk. Dat EasyJet niet zou wachten ook. De balie sloot nadat we ons incheckten, we moesten rennend naar de gate. Maar ik had het niet willen missen. Voor degenen die mooie foto’s willen zien, is er altijd nog Google images. Nog beter is gewoon zelf gaan.