114 – 10.000 Maniacs – What’s the matter here?

Tags

10000 maniacs, Gerbie's top 212, muziek, Natalie Merchant

Nummer	114
Artiest	10.000 Maniacs
Titel	What’s the matter here
Jaar	1987
Wikipedia	What’s the matter here?
Website	Maniacs
Tekst	Natalie Merchant

Met de trein naar Werchter, net geslaagd, met een flinke groep gingen we op pad. Tentje in een weiland, bij de ingang de halve groep al kwijt. Sting wilden we zien. En John Hiatt. En ach, Inxs en Los Lobos zijn ook best leuk. Bryan Adams was niets, maar je kunt niet alles hebben. Bij binnenkomst speelde er een bandje waar ik nog nooit van gehoord had. Een mevrouw in een soepjurk, softe muziek, dit was wel het laatste wat ik verwachtte van een festival. Dit moesten dan de 10.000 maniacs zijn.

Maar ondanks de eerste, foute want onwetende, indruk, bleek het hele aardige muziek te zijn. De zangeres, Natalie Merchant, had een geweldige stem. De liedjes klonken goed, dit was de perfecte opening voor een dag vol herrie. beschaafde muziek, die ook nog ergens over gaat (al had ik dat op dat moment natuurlijk niet door), dit waren zeker geen maniacs, ondanks hun naam.

Een aantal albums later besloot Natalie Merchant uit de band te stappen, voor mijn gevoel was de band toen klaar. Haar (prachtige) solo-albums bevestigden dat zijn de bepalende factor was in de band. Maar al zoekende voor dit stukje zag ik dat de band nog wel bestaat. Geen idee wat ze doen, geen nieuw nummer gehoord de afgelopen decennia, maar goed. Ik ben fan van Merchant, die in dit nummer de moeilijke situatie beschrijft of je wel of niet mag ingrijpen in andermans privéleven. Wat doe je als je het idee hebt dat de buren niet zo netjes met hun nageslacht omgaan? Wat is er aan de hand?

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Bert Wagendorp – Een zaterdagmiddag

Tags

Bert Wagendorp, boeken, boeken 2016, boekrecensie, lezen, Tweede Wereldoorlog

Bert Wagendorp – Een zaterdagmiddag

Het lag bij mama op tafel, ik had een lange dag met veel treinen voor de boeg. Dus tussen de oude kranten door (ik lig standaard achter), las ik dit dunne boek van Wagendorp. Nu zegt de dikte van het boek niets over de kwaliteit. Sterker nog, het is juist een prestatie om een heel verhaal te vertellen in tachtig bladzijden, waarvan ook nog eens meerdere illustraties zijn.

Het verhaal is de vertelling van de journalist die zijn moeder interviewde over de gebeurtenis die zo bepalend was voor de familiegeschiedenis. Oom Bram, waar hij naar vernoemd werd, kwam om bij een bombardement door de Britten.

Jaren geleden schreef de columnist er al een column over. Een autobiografisch verhaal dus. Maar na het lezen van de column, zie je meteen dat de novelle gefictionaliseerd is. Niets mis mee, dat is literatuur. Zo gebruik je het ware leven voor de kunst.

Wagendorp werd beroemd dankzij zijn boek Ventoux, maar wordt mijns insziens nog altijd onderschat. Hij schrijft schitterende columns, mooie boeken, lange verhalen. Het schrijfplezier straalt van hem af. Het maakt hem niet veel uit of het verhaal een bestseller wordt of gewaardeerd wordt in kleine kring. Het verhaal is af als hij zelf denkt dat het af is.

Met deze novelle voegt hij weer een mooie titel toe aan een indrukwekkend oeuvre.

Citaat: “Het is alsof er voor hem geen zekerheden bestaan. Die jongen is vijf, maar hij breekt zich nu al het hoofd over de zin van het leven. Hij vroeg me wat de dood betekent. Is dat normaal? Bovendien stelt hij vragen die onvermijdelijk zullen leiden tot het verlies van zijn geloof. Dat zou verschrikkelijk zijn. Maar wat kunnen we er aan doen?” (p.49)

Nummer: 16-049
Titel: Een zaterdagmiddag
Auteur: Bert Wagendorp
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 80 (12134)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-254-4873-8

Meer:
Bibliotheken Tubbergen
Tzum
Hebban
Scholieren

Meer Wagendorp op gerbie.nl:
De dubbele schaar
De proloog
Ventoux
Het Nieuwste Schavot

Gefeliciteerd John

Tags

GFC, Goor, voetbal, vrijwilliger

Twee weken geleden vroeg ik u om op John te stemmen. Met mij waren er velen die hetzelfde vroegen aan vrienden en bekenden. En dus is het gelukt. John van der Worp, de man die elke week bij GFC meer dan een volledige baan aanwezig is, is gekozen tot clubheld van onze regio.

Afgelopen maandag een prachtig stuk in de Tubantia.

Zijn reactie was typerend. “Een hele eer, maar die aandacht…”

Volgende week is in Zeist de landelijke finale. Daar mag hij met veertien andere regionale winnaars strijden om de titel Clubheld van Nederland en de bijbehorende 10.000 euro voor de club. Ongeacht de uitkomst: John is voor alle GFC-ers al een winnaar.

 

Erdogan toffe peer

Tags

Erdogan, Gerbie vindt iets, in het nieuws, politiek, Turkije

bron: nytimes

Dat mensen behoefte hebben aan sterke leiders is volgens mij een algemeen bekend gegeven. Hitler kwam op democratische wijze aan de macht. De Turkse president Erdogan ook. En hij bleef aan de macht. En na de mislukte staatsgreep, die hij misschien niet (of toch?) zelf bedacht, maar die hem wel goed uitkwam, is hij bezig met een zuivering die zijn weerga in de recente geschiedenis niet kent. Iedereen die anders denkt, of het nu docenten, journalisten of ambtenaren zijn, raakt zijn baan kwijt, moet voor zijn leven vrezen. En zijn volgers vinden het goed. Dat vind ik raar.

Wat ik nog veel vreemder vind, zijn in Nederland geboren inwoners van Turkse afkomst die Erdogan een toffe peer vinden. Sterker nog, zij willen hier dezelfde strijd aangaan, dezelfde zuivering doorvoeren. En gedragen zich daar naar. Ik zal de laatste zijn die beweert dat Nederland een beter land is dan Turkije, maar wanneer je hier geboren en getogen bent, is je referentiekader toch compleet anders dan wanneer je in Istanbul geboren bent? Waarom denk je dat daar de enige juiste manier van leven gevonden is? Hoe kun je dat beoordelen?

Dus terwijl Erdogan de beginselen van Atatürk, de grote Turkse leider, verkwanselt, juich je hem toe? Ik snap er niets van.

Gerbie vindt iets (deel 4). Een serie waarin ik in precies 212 woorden probeer het nieuws te duiden.

Youp van ’t Hek – Nederland volgens Youp

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, column, lezen, Nederland, Youp van 't Hek

Youp van ’t Hek – Nederland volgens Youp

De planning was deze zomer beter. Een paar dikke boeken, wat tijdschriften die weg mochten na lezing, het kwam redelijk uit. Ik was dus ook minder dan voorgaande jaren aangewezen op de back up optie de Vakantiebieb-app. Wel een geweldige service van de bibliotheek, gratis voor leden én niet-leden.

Het enige boek dat ik dus op mijn iPhone las tussen de bedrijven door was de verzameling columns van Youp van ’t Hek. Na zijn grote doorbraak begin jaren negentig vond ik zijn cabaretprogramma’s eigenlijk veel eenheidsworst. Leuk, maar niet boeiend. Zijn columns, elke zaterdag in het NRC, zijn actueler, scherper, passen beter bij hem. Hij hoeft het publiek niet perse te pleasen, wat in het theater natuurlijk wel een vereiste is. Daarbij zijn de lezers van het NRC niet rechtstreeks vergelijkbaar met zijn theaterpubliek.

Voor een column vind ik zijn stukjes aan de lange kant. Voordeel is wel dat hij een onderwerp goed kan doorzagen, niet hoeft te blijven bij een oppervlakkige beschouwing. Een enkele keer merk ik dat hem dat ook wel moeite kost en worden er kunstmatig meerdere onderwerpen aan elkaar gekoppeld.

In deze bundeling de beste columns van een jaar of vijftien. Vaak zag ik het boek liggen op de pronktafel van boekhandels. Vooral bij de Aki’s en Bruna’s van deze wereld. Boekhandels die niet voor lezers bedacht zijn. Nooit had ik de neiging om tot aanschaf over te gaan. Toch vond ik het leuk om de tijd nog eens terug te lezen aan de hand van zijn columns. De wereld is flink veranderd, de onderwerpen die bij de bewuste tijd horen, geven dat duidelijk aan. En Youp is gewoon een goede columnist, legt de vinger op de zere plek of strooit zout in de open wonden als hij dat nodig vindt.

Citaat: “In gammele bootjes gaan ze de zee over. De Middellandse Zee. Met gevaar voor eigen leven. Welk leven? Daar hadden ze geen leven. Dus? Precies! Ze sjouwen Europa in. Via Italiaanse eilandjes. Sombere zwijgende mannen, angstige vrouwen, die hier al snel misbruikt worden in de prostitutie. Radeloze kinderen. Waarom ze komen? Omdat er daar niks is? Ze hebben toch olie? Ja, maar die hebben wij ons toegeëigend. Net als de rest van de delfstoffen. De rijkdom daar is van ons.”

Nummer: 16-048
Titel: Nederland volgens Youp
Auteur: Youp van ‘t Hek
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 410 (12054)
Categorie: Columns
ISBN: 978-94-0040-0256-0

Meer:
Het platte land
166 x Youp
Goodreads

115 – Jeff Buckley – Mojo pin

Tags

Gerbie's top 212, Jeff Buckley, muziek

Nummer	115
Artiest	Jeff Buckley
Titel	Mojo Pin
Jaar	1994
Wikipedia	Mojo Pin
Website	Jeff Buckley
Tekst	LyricsFreak

“Laat ik eens gaan zwemmen”, dacht Jeff en hij liep met al zijn kleren aan de Mississippi in. Een week later vonden ze zijn lichaam. Een groot muzikaal talent was verloren gegaan. Was het zelfmoord? Invloed van bepaalde middelen? We zullen het nooit weten. Hij is dertig jaar geworden. Er zat nog zo veel prachtige muziek in dat getroebleerde hoofd, daar is iedereen van overtuigd. Maar het zal er nooit uitkomen. Wel het juiste recept om legendarisch te worden, eerst je neus aan het venster drukken en dan jong sterven. Weliswaar drie jaar te oud voor de fameuze club van 27, maar toch.

Voor het grote publiek zal Buckley de man blijven die Hallelujah van de onlangs overleden Leonard Cohen zo geweldig coverde.

Als ik aan Buckley denk, komt het woord intens meteen naar boven. Het album Grace, waar Mojo Pin op staat, is een brok emoties. Dat voel je als je er naar luistert, zonder enige twijfel. Alleen dit nummer al, sleept je mee, al heb je geen idee waar het over gaat. De tekst wordt verschillend geïnterpreteerd. Wat is een Mojo Pin? Volgens Urban Dictionary iets anders dan volgens Yahoo. Diverse andere sites hebben verklaringen en discussies over dit lied.

Laten we het er maar op houden dat Buckley een van die mysteries was en is die de muziek zo hard nodig heeft. En die geweldige muziek heeft gemaakt. Waarvan akte.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Reid, Geleijnse & Van Tol – Fokke & Sukke, Het afzien van 2000

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, Fokke en Sukke, lezen

Reid, Geleijnse & Van Tol – Fokke & Sukke, Het afzien van 2000

Meer dan een decennium elk jaar vaste prik. En toch gaf ik het op. 2014 staat niet in de kast. Ik zou de collectie toch nooit compleet krijgen, 2000 was uitverkocht, woekerprijzen via Marktplaats. Maar in 2015 schafte ik een gesigneerd exemplaar aan, de cartoons blijven leuk. Soms zouden de heren iets moeten matigen, niet elke commerciele aanbieding aannemen, maar ik begrijp ook wel dat het gewoon een boterham is, gewoon werk.

En toen zag ik ineens op hun eigen site dat er een aantal exemplaren van 2000 waren opgedoken. Gesigneerd beschikbaar. Natuurlijk ging ik voor de bijl. Nu 2014 nog aanschaffen en mijn collectie is compleet. Moet lukken toch.

En dan is 15 jaar later het afzien van 2000 lezen ook bijzonder. Ineens lees je niet meer over afgelopen jaar, maar over een andere wereld. Een wereld waarin de twin towers nog stonden, Haider nog een gevaarlijke politicus was, Maxima voor het eerst opdook in Nederland en er een fabriek ontplofte in Enschede. Dat was lang geleden. Een groot deel van dat jaar was ik met mijn rugzak op pad, mijn belangrijkste nieuwsbron was een wereldontvanger waarop ik soms het Nederlandse nieuws luisterde via de wereldomroep. Er is veel veranderd sindsdien.

Citaat: “We staan al vier maanden op de wachtlijst voor een clini-clown” (p.103)

Nummer: 16-047
Titel: Fokke & Sukke. Het afzien van 2000
Auteur: Reid, Geleijnse & Van Tol
Taal: Nederlands
Jaar: 2000
# Pagina’s: 112 (11644)
Categorie: Cartoons
ISBN: 90-6169-615-1

Meer:
2015
2013
2012
2011
2010
2009
2008
2007
2006
2005
2004
2003
2002
2001
Officiële website

Had ik toch over het hek moeten klimmen?

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Ljubjana, Slovenië, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Van der Meest, deel 87

Vanaf de straat zag ik al hoe mooi vervallen het stadion was. Maar er was geen mogelijkheid binnen te komen. Niet van de straatkant, niet aan de achterkant.

Door de spijlen van het hek zie ik het prachtige beeld. Maar ik kan niet dichterbij komen. Geen goede foto maken. Klimmen? Ik durf het niet.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Ontruiming jungle Calais was nutteloos

Tags

Calais, Gerbie vindt iets, in het nieuws, politiek, vluchteling

De Muur hielp niet in Berlijn. Het werkt nauwelijks in het Midden Oosten. Op de grens van Mexico naar de VS is een muur slechts goed voor de werkgelegenheid van bouwvakkers en beveiligers. Trump wilde graag een muur van duizenden kilometers op de grens (en die zou Mexico zelfs betalen), al twijfel ik of hij weet dat op grote delen van die grens al een muur staat.

Het ontruimen van de jungle in Calais is dan ook symboolpolitiek. Na eerdere mislukte pogingen was er nu een overmacht aan politie. Alle vluchtelingen zijn ondertussen verdeeld over Frankrijk. Toch kun je voorspellen dat het een tijdige oplossing is. Ze zullen terug komen, in Calais. Of in Zeebrugge, Hoek van Holland of elders waar ze richting Engeland kunnen.

De geschiedenis leert ons namelijk dat de mens altijd op zoek gaat naar de beste plek om te leven, zelfs bereid is daar risico voor te lopen. Gelukkig is dat niet voor iedereen dezelfde plek. Maar een grens, een muur of een visum heeft nog nooit iemand tegengehouden. Beter is het om te kijken naar een oplossing voor de onderliggende problemen. Maar voor populistische politici is dat te veel gevraagd. Waarom een goede oplossing zoeken als een nutteloze je meer stemmen oplevert?

Gerbie vindt iets (deel 3). Een serie waarin ik in precies 212 woorden probeer het nieuws te duiden.

116 – La Oreja de Van Gogh – El 28

Tags

Gerbie's top 212, La Oreja de Van Gogh, muziek

Nummer	116
Artiest	La Oreja de Van Gogh
Titel	El 28
Jaar	1998
Wikipedia	El 28
Website	La Oreja de Van Gogh
Tekst	Musica

In de loop van de jaren tachtig groeide mijn afkeer van popmuziek. De muziek die ik het liefst beluisterde moest alternatief zijn, daar hoorde een gedachte achter te zitten, daar mocht vooral geen commerciële gedachte achter schuil gaan en hoe ingewikkelder hoe beter.

Pas vele jaren later kwam ik er achter dat het juist een kunst is om een mooi liedje te maken. Voor mijn gevoel waren dat de jaren zestig, Beatles en Beach Boys, maar niet meer van toepassing decennia later. Ik had het mis. Een goed liedje maken is een geweldige prestatie. Maar het probleem is dat de popmuziek vooral draaide om populariteit en verkoopcijfers. Daardoor vallen nog steeds erg veel titels af.

En dus ontdekte ik ver na mijn dertigste nog een genre dat ik de helft van mijn leven had genegeerd. Goede popmuziek. Bands als The Beautiful South, Wir sind Helden en La Oreja de Van Gogh. Deze laatste Spaans-Baskische band trok natuurlijk eerst de aandacht dankzij de naam. Het oor van Van Gogh. Volgens mij bestaat er geen Nederlandse band ‘De snor van Dali’, maar ik kan het mis hebben.

LOVG is een leuk bandje dat eind jaren negentig doorbrak, erg populair werd in Spanje (en andere Spaanstalige landen), maar daar buiten eigenlijk nauwelijks bekend werd. Onterecht, niet voor niets won de band tientallen prijzen, scoorde het vele hits en is elk album goed voor meerdere bekende deuntjes.

Dat El 28 in deze lijst is terecht gekomen, ach, bijna willekeur. De tekst is vrij simpel, wachten op lijn 28. Mijn interpretatie is dat 28 een erg mooie leeftijd was. Misschien wel een van de mooiste. Vrouwen zijn op die leeftijd op het mooist. Toch?

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.