Vloeken is aangeleerd..

Tags

vloeken

Nóg meer studenten

Tags

in het nieuws, onderwijs, school

Tubantia bericht.

Ik viel bijna uit mijn stoel toen ik de krant onder ogen kreeg. Mijn ROC gaat nóg meer studenten werven. Het accent op de o laat zien welk woord het belangrijkst is. Nóg meer. We hebben er al veel. Heel veel. We hebben al problemen. Ook heel veel. En die zijn vooral gerelateerd aan de hoeveelheid studenten en de daarvoor beschikbare ruimte.

Nu heb ik geen hekel aan hard werken en of ik mijn verhaal nu vertel aan 18 of aan 30 studenten in een lokaal, maakt voor mij weinig uit. Voor de student maakt het wel uit. 30 is namelijk erg onrustig en de gelegenheid om een vraag te stellen of wat extra uitleg te krijgen is een stuk lastiger als je met je klasgenoten moet concurreren om aandacht.

Dit schooljaar draaien wij met ons team meer studenten met minder mensen. De gebruikelijke methode kaasschaaf werd voor de zomer ingeruild voor de botte bijl. Maar wat erger is, de mogelijkheden voor de studenten zijn ook ingeperkt. Ik zit soms met bijna 30 studenten in een lokaal met 20 computers. Of zelfs helemaal geen, terwijl we ze wel een licentie voor een website hebben laten aanschaffen om het vak goed te kunnen volgen. Net als ondergetekende moeten de studenten van de ene naar de andere vleugel tussen twee lesuren. En dan een uur later weer terug. Op woensdag mogen de eerstejaars om half negen aantreden. Hun les eindigt om kwart voor zes. Ik heb medelijden met zowel mijn collegae als de klassen die om vijf voor vijf voor nóg een lesuur tot elkaar veroordeeld zijn.

In de nieuwbouw in Hengelo is het lokalentekort net zo schrijnend, hoor je via de tamtam. Het stopt het CvB niet om toch nog eens duizend studenten aan te schrijven en een opleiding voor ze te regelen. Hoe ziet men dat voor zich? Zijn er nog gebouwen die leeg staan? Zijn er nog docenten die daarvoor tijd hebben? Ik kan me er helemaal niets bij voorstellen. 40 klassen van 25, tenminste als die 1000 zich in een bepaalde richting laten duwen, bovenop de nu al te hoge werklast van klagende docenten (als we ergens goed in zijn, dan is het klagen). Maar vooral bovenop de nu al heersende ruimteproblematiek.

Het zou het CvB sieren om eerst de gemaakte fouten uit het verleden te herstellen. Om de huidige problemen goed aan te pakken. Een niet nader genoemde collega vertelde me vorig week dat het management eigenlijk liever brandweerman was geworden. “Ze houden zich toch alleen bezig met brandjes blussen”. Volgens mij zitten er zelfs pyromanen tussen. Eerst de volgende brand aansteken, terwijl de vorige brandhaarden nog nawoekeren. En dan alsnog blussen.

Ik heb de personeelsadvertentie nog niet zien staan waarin men 25 docenten werft. Voor de huidige 30.000 studenten is het te hopen dat de 1000 twijfelaars zich niet weer bij dit ROC melden. Voor die 1000 zelf waarschijnlijk ook.

Oranje in 2010, September (deel 4)

Tags

Nederlands elftal, Oranje, voetbal, WK 2010, Zuid Afrika

De transferperiode is ook weer afgesloten. Grote verliezers zijn Henk Timmer en Rafael van der Vaart. Vorm krijgt veel lof voor zijn optreden in Schotland, maar de keepers zullen allemaal een fitte Van der Sar vrezen, die een plek voor zich kan opeisen door zich in april alsnog beschikbaar te stellen.

Royston Drenthe en Urby Emmanuelson lijken zich ineens te mengen in de strijd voor de linksbackpositie, waar Braafheid en Van Bronckhorst dachten hetmet zijn tweeën uit te maken. Wielaert, afgelopen mei nog in het trainingsgroepje van Oranje, zit bij Ajax op de tribune, kan het WK dus ook vergeten, Vlaar daarentegen mag heel stiekem weer aan een oranje shirt denken.

De vorige maand voor het eerst genoemde Brama laat ook steeds vaker zien een goed alternatief te zijn voor de geblesseerde schoonzoon van de bondscoach. Ook Fer en Bakkal moeten zo langzamerhand op het lijstje van Van Marwijk stijgen.

Voorin problemen voor Huntelaar en Babel. Wie niet speelt, wordt niet geselecteerd. Gaan zij vaak spelen dit seizoen? Van Nistelrooy heeft weer gespeeld, zijn kansen stijgen, ondanks zijn nieuwe blessure. Maar ook Koevermans doet het goed. Zou hij de plek van Vennegoor of Hesselink als pinchhitter kunnen inpikken?

Nog steeds 49 kanshebbers voor een retourtje Johannesburg. Wie melden zich nog hierbij en wie vallen er af? Volgende maand meer, op dit weblog.

Doel:  (3/6)

Maarten Stekelenburg (90)

Michel Vorm (70)

Edwin van de Sar (50)

Piet Velthuizen (50)

Jelle ten Rouwelaar (30)

Kenneth Vermeer (10)

Verdediging: (7/15)

André Ooijer (90)

Giovanni van Bronckhorst (90)

Joris Mathijsen (90)

Gregory van der Wiel (90)

Edson Braafheid (80)

John Heitinga (70)

Glen Loovens (50)

Khalid Boulahrouz (30)

Royston Drenthe (30)

Hedwiges Maduro (20)

Urby Emmanuelson (20)

Gianni Zuiverloon (10)

Dirk Marcellis (10)

Ronnie Stam(10)

Ron Vlaar(10)

Middenveld: (7/15)

Mark van Bommel (90)

Wesley Sneijder (90)

Demy de Zeeuw (90)

Nigel de Jong (80)

Ibrahim Afellay (70)

Stijn Schaars (60)

Rafael van der Vaart (50)

David Mendes da Silva (50)

Orlando Engelaar (40)

Jonathan de Guzman (20)

Ismael Aisatti (20)

Otman Bakkal (10)

Clarence Seedorf (10)

Leroy Fer (10)

Wout Brama (10)

Aanval: (6/13)

Robin van Persie (90)

Dirk Kuijt (90)

Arjen Robben (90)

Eljero Elia (70)

Klaas-Jan Huntelaar (60)

Ryan Babel (60)

Ruud van Nistelrooij (40)

Jan Vennegoor of Hesselink (30)

Danny Koevermans (30)

Nordin Amrabat (10)

Roy Beerens (10)

Diego Biseswar (10)

Andwene Slory (10)

De rijdende rechter 036

Tags

auto, Frankrijk, Rijdende Rechter

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Ik heb wel eens tegen de officiële rijrichting ingereden in een parkeergarage. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 31-7-2009
Tijd: 18.15 uur
Plaats: Rondweg bij Bordeaux, Frankrijk
Dader: Witte Ford Galaxy (3385 TF03)
Situatie: Niemand staat voor zijn plezier in de file, zeker niet aan het eind van de middag, dan wil je snel naar je bestemming. Maar een file is extra lastig als je moet plassen. En nog veel lastiger als je kind moet plassen.

Nu snap ik dat een huilend kind achterin het humeur in de auto niet echt goed doet. Dat je niet perse wacht tot de volgende parkeerplaats of tankstation. De vluchtstrook is een redelijk alternatief lijkt me. Niet ideaal, maar je moet toch wat.

Helaas, op de linkerbaan zit geen vluchtstrook. Dus zou je dan naar de rechterbaan moeten, dan kun je dus niet links snel die vrachtwagen inhalen. Maar hoe haal je het in je hoofd om op de linkerbaan je auto op de handrem te zetten om je kind tegen de vangrail laten plassen? Hoe debiel ben je dan? Behalve dat het extreem irritant is voor de honderden auto’s die achter je staan, is het ook nog eens erg gevaarlijk. En dat je zelf risico’s wil nemen, kan me geen moer schelen, dat je je kind ook in gevaar brengt, is volgens mij onvergeeflijk.

Straf: Twee maanden als plasgeitebreier werken in een kinderdagverblijf en alle, maar dan ook echt alle, luiers verwisselen.

Mooi geluid

Tags

Goor, lifeblog

Half een, de televisie is uit, ik lees nog een paar bladzijden in mijn boek voor ik definitief de binnenkant van mijn oogleden ga bestuderen. Het raam staat op een kiertje, zelfs in een koude winternacht. En dan is daar dat geluid.

De laatste trein. Nu woon ik niet echt dicht bij het station, noch bij een spoorwegovergang, maar om half een ’s nachts is het blijkbaar overal zo rustig dat het geluid ver draagt. Het heeft iets geruststellends. De laatste trein is er ook weer. De bellen die aankondigen dat de bomen in een neerwaartse gang zitten, gevolgd door het lichte geraas van het toestel, slechts onderbroken door de bekende ‘kedengs’ van het spoor. Mooi.

De wereld komt tot rust, de laatste trein is er langs, het boek mag zo weggelegd worden, even het hoofdstuk uitlezen en dan de ogen dicht.

Guus Hoogaerts en Leon Verdonschot – De Heideroosjes een teringtyfustakkeband

Tags

biografie, boeken, boeken 2009, boekrecensie, Heideroosjes, lezen, muziek

Guus Hoogaerts en Leon Verdonschot – De Heideroosjes een teringtyfustakkeband (09-041)

Met een trage computer en een steeds trager wordende laptop is het altijd goed om een boek naast de computer te leggen. De anders zo ergerlijke momenten (doet-ie het nu nog niet) gaan dan simpel voorbij. Het boek moet natuurlijk niet te veel diepgang hebben, gewoon wegleggen na een gelezen alinea of hoofdstuk en dan een week later weer verder, geen probleem.

De biografie van de bekendste punkband van Nederland voldeed perfect aan deze beschrijving. Leuk om te lezen, een enkele keer een CD op te zetten (Alleen idioten betalen meer dan fl.29,95), leuk om iets meer te lezen over een band die toch wel een bijzondere groei heeft doorgemaakt.

Vooral het artikel uit de Revu waarin de Heideroosjes zelf beschrijven hoe hun toer door voormalig Joegoslavië gaat, is erg leuk leesvoer.

Leuke band, weinigzeggende biografie, niets bijzonders.

Quote: “Kroatië blijkt een grote punk-scene te hebben. (..) Zelfs het dialectnummer ‘niks te doon’ zingen ze uit volle borst mee. (..) Na afloop vliegen de shirts de deur uit. Ook mijn eigen bezwete exemplaar wordt bijkans van m’n lijf gerukt. Ten einde raad geef ik het maar weg. ‘I never gonna wash this,’ roept de punk die ’t te pakken krijgt. Ik verbaas me over zijn blijdschap. (blz. 104)

Nummer: 09-041
Titel: De Heideroosjes een teringtyfustakkeband
Auteur: Guus Hoogaerts en Leon Verdonschot
Taal: Nederlands
Jaar: 1998
# Pagina’s: 128 (8708)
Categorie: Muziek
ISBN: 90-5330-258-1

Het beroemdste strand ter wereld

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Kijk nog eens 118

Er langs lopen is al een belevenis, maar vanaf de ‘Pão de açúcar’ (suikerbrood) is het uitzicht over de Copacabana geweldig. Dat het net geen stralend blauwe dag was, maar dat er een heel klein beetje een waas hangt, maakt de foto in mijn ogen alleen maar mooier.

Hoeveel kun je lezen in tien maanden?

Tags

in het nieuws, Karadzic, lezen, proces, rechtbank

Vorige week werd bekend dat Radovan Karadzic om uitstel heeft gevraagd. Zijn proces zou volgens hem pas over tien maanden kunnen beginnen, hij had nog iets meer tijd nodig om zich goed voor te bereiden.(news.google.nl)

De getallen fascineren me, zoals vaak. Waarom tien maanden, lukt het niet in negen of elf? Hoe komt hij bij dit getal? In het artikel van het NRC staan de volgende getallen:

72.634 documenten die hij nog moest lezen
938.585 pagina’s in deze documenten
15.000 uur een normaal persoon heeft die nodig om dit allemaal te lezen
10 maanden

Ik ga even rekenen:
12, 92 pagina’s per document
62,57 pagina’s per uur
50 uur per dag?

De eerste twee getallen zijn groot, erg groot, maar je kunt er mee rekenen. Bijna 13 pagina’s per document, ruim 60 pagina’s per uur lezen. Daarna ben ik Karadzic kwijt. Waar haalt hij die 15.000 uur vandaan? Is dat een realistische schatting? Maar dan nog. 15.000 uur staat gelijk aan 625 dagen. Ervan uitgaand dat ook in een cel je een aantal uren per dag moet slapen, eten, drinken, toiletteren, wassen e.d., dan lijken me 15 uur per dag, 7 dagen per week al een erg optimistische schatting. Zonder rustdag (bijvoorbeeld maar 10 uur werken ipv 15) kom je dan al op twee drie kwart jaar, zeker geen tien maanden.

De getallen werpen bij mij meer vragen op.

Waarom meer dan 70.000 documenten? Zou de aanklager met een paar honderd getuigenverklaringen en wat papierwerk er om heen deze zaak niet rond kunnen krijgen? Wat is de toegevoegde waarde van document #64.738?

Is het mogelijk zo snel te lezen, meer dan 60 pagina’s per uur? Ik lees vrij veel en volgens mij ook redelijk snel. Slechts bij wat lichtere lectuur (detectives, sport, chicklit, muziek) kom ik ruim boven de 60 per uur. Bij literatuur zakt het al snel richting 40 per uur, in een vreemde taal richting 20 per uur. Praten we over vakliteratuur, en volgens mij zijn processtukken daar het best mee te vergelijken, dan is 20 per uur al een mooi gemiddelde, als je daadwerkelijk iets wil opnemen. Hoe kan Karadzic drie keer zo veel opnemen en niet iets missen. En aangezien er voor hem vrij veel van af hangt, neem ik aan dat scanreaden niet een optie is.

Hoeveel kun je onthouden van iets dat je tien maanden gelezen las? Ik hou veel bij, dus ik kan terugzoeken naar een boek van november vorig jaar. De autobiografie van Ayaan Hirsi Ali is een goed voorbeeld. Ik durf er nog steeds over mee te praten, kan me er vrij veel van herinneren, maar vraag me naar bepaalde details en ik kan ze óf niet plaatsen óf niet eens herinneren. Zo gaat dat wanneer je veel leest. In mijn geval een stuk of 60-70 boeken per jaar, gezamenlijk iets tussen de 12.000 en 16.000 bladzijden. Hoe kan hij dan meer dan 50 keer die hoeveelheid wel zo herinneren dat hij er wat aan heeft in zijn proces?

Schat hij daadwerkelijk in dat hij ruim drie keer zo snel kan lezen als ‘een normaal persoon’? En waarop baseert hij dat?

Al met al roept het stukje bij mij meer vragen op dan dat ik antwoorden lees. Ik heb het gevoel dat we nog lang niet het laatste gehoord hebben van meneer Karadzic.

Maó, Menorca

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Spanje, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Twaalf jaar geleden verbaasde ik me over de sproeiers die in het veld verborgen zaten en vlak voor de wedstrijd, na de warming up, ineens het veld nat maakten. Dat zal toch te duur zijn geweest. Het is er te vaak te heet. Kunstgras is dan een prima oplossing. Op de maandagochtend dat ik er langs kwam was er jeugd aan het trainen.

Klein stukje nutteloze kennis: De stad heet Mahon in het Spaans. Op Menorca wordt echter een dialect (Menorquin) van het Catalaans gesproken. De stad heet daar dus Mao. Vandaar ook de naam van het stadion Maonès. Voor de culinaire liefhebbers: Inderdaad daar werd ooit een uitvinding gedaan: Mahonesa, voor ons beter bekend als mayonaise.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgt.

Vreemdgangers

Tags

auto, vreemdgaan

Op weg naar huis neem ik een zandweg. Weliswaar kun je dan maar 50, bij mooi weer 60 rijden, maar het is een stuk korter. De weg is eigenlijk van Rijkswaterstaat, dus verboden voor doorgaand verkeer. Het is al kwart voor zes, ik doe het toch.

Normaal zie je bijna nooit iemand op dit stukje zand. Een enkele visser, vaak Duitsers, iemand die met de hond wandelt. Vandaag staan er liefst twee auto’s, vlak bij elkaar geparkeerd. In de stationwagen zit niemand, in de hogere auto daarachter zitten twee mensen. Zij lijkt me iets jonger dan hij. Ze hebben de stoelen zo neergezet dat ze tegen over elkaar zitten. Ze zien mij langs rijden, een blik alsof ik ze betrapt heb.

Waarom zit je om kwart voor zes op een zandweg tegen over elkaar in een auto? Volgens mij maar één mogelijkheid. Dit zijn vreemdgangers. Gezien haar stationwagen (ik gok dat de grotere auto van hem is, of in ieder geval van de zaak), is ze een moeder. Een nog niet zo oude moeder ook. Ergens is er in haar leven dus iets misgegaan. Allebei hebben ze naar huis gebeld. “Het is erg druk op het werk schat, wacht maar niet met eten”. In twee huizen zitten onvolledige gezinnen aan de maaltijd zo meteen.

Eigenlijk voel ik alleen maar medelijden. Als je elkaar zo moet ontmoeten, dan lijkt me niet dat het lang goed kan gaan. Twee huwelijken en één buitenechtelijke relatie. Als ik geld moet inzetten gok ik dat maximaal 1 van de 3 over een jaar nog bestaat.

De rijdende rechter 035

Tags

auto, inhalen, Rijdende Rechter

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Mijn rijbewijs was twee dagen verlopen toen ik mijn nieuwe rijbewijs afhaalde. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 29-7-2009
Tijd: 11.22 uur
Plaats: A58, ergens in Brabant
Dader: Rode Toyota Corda (83-NK-TX)
Situatie: Inhalen op de autobaan is niet zo moeilijk. Je gaat naar links, rijdt iets harder dan de auto die je inhaalt, wanneer je er voorbij bent, ga je weer naar rechts. Dat laatste wordt door velen vaak vergeten, maar daar gaat het nu even niet om.

Ik haal de rode Toyota in, die op de rechterbaan gas gaat geven. Hij blijft dus naast me rijden. Ik geef iets meer gas, anders blokkeer ik de linkerrijbaan, maar meneer heeft er geen zin in. Stoïcijns vooruitkijkend geeft hij ook meer gas. Zijn vrouw naast hem kijkt ook strak vooruit. Ik heb geen zin in spelletjes op de autobaan, maar moet er zo toch langs, voor hem rijdt een auto die ook langzamer rijdt.

Edoch, meneer denkt er weer anders over. Hij geeft ineens meer gas, schiet, zonder richting aan te geven voor me de linkerbaan op, net voor hij zijn voorganger zou raken. Ik moet remmen om hem er tussen te laten.

Straf: Twintig keer naast een crashtestdummy zitten als die tegen een blinde muur oprijdt. Steeds sneller. Benieuwd wanneer meneer het door heeft wat een botsing kan veroorzaken.

Voortbewegen

Tags

baby, kruipen, Suus

Na een aantal maanden liggen, daarna een paar maanden rollen, werd het toch echt tijd om de wereld te ontdekken, ik moest me leren voortbewegen. Nu had ik van nicht Linde wel eens gezien dat dat kruipend kon, maar eigenlijk leek het mij veel leuker om meteen te leren lopen. Soms helpen papa of mama mij wel en gaan we ‘stappen’. Volgens mij bedoelen ze gewoon wandelen, maar goed, als zij dat zo noemen, wie ben ik om hun dat plezier te misgunnen?

Alleen het nadeel van stappen is, dat ik nog steeds hulp nodig heb. Dus moest het toch maar kruipen worden. Dat viel nog niet mee. Aan het begin van onze vakantie heb ik het een paar keer geprobeerd. We waren toch in het buitenland, bijna niemand kende me, kon ik mooi eens uitproberen. Helaas bleek kruipen veel lastiger dan het er uit ziet. Als ik vooruit wilde, ging ik achteruit. Erg frustrerend. Ik heb die frustratie dan ook vaak hoorbaar geuit. Niet dat het hielp, papa en mama lachten me gewoon uit. Moest ik toch weer terug rollen, want anders kwam ik nergens.

Maar gaandeweg de vakantie ging het steeds beter en kon ik ook vooruit kruipen. Eerst van het kleed af, naar het gras of zand, maar ook in de hotelkamer, ik ben vaak op onderzoek uitgegaan.

Eenmaal thuis gaat het geweldig. De hele kamer kruip ik door, soms zelfs naar papa’s hok, als ze vergeten de keukendeur dicht te doen. En overal kom ik interessante dingen tegen. De krantenbak met vele papiertjes die je kapot kunt scheuren of opeten. Keukenkastjes met handige handvaten. Het televisiekastje, waarin ronde spiegeltjes liggen, met een gat in het midden. De bank waar papa en mama zitten. Prachtig allemaal. Alleen mijn favoriete plek is altijd weer gezeur. Het wijnrek. Ik drink toch niets, ik snap niet waarom ze altijd beginnen te schreeuwen als ik daar aankom. “Euh euh euh euh”, roept mama. Wat betekent dat? “Nee”, zegt papa dan. Wat bedoelt hij?

Maar kruipen is leuk. Ik denk dat ik nog maar even wacht met lopen, ik moet nog zoveel ontdekken in dit huis. En dan heb ik het nog niet eens over de crèche, de huizen van de opa’s en oma’s. Mijn ontdekkingstocht duurt voort.

Wie ging er nou geen batterijen kopen?

Tags

prijsvraag, Royle family

Gerbie’s prijsvraag. De onregelmatig terugkerende vraag voor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar, de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox weet neer te zetten. Simpel toch?

De prijsvraag levert langzamerhand steeds meer discussie op. Altijd goed. Blijf meedoen. Esther was uiteindelijk degene die de voorzet inkopte, om haar eigen woorden maar eens te gebruiken.

Esther wordt niet gediskwalificeerd, maar scoort haar tweede halve veer (na voorzeggen kun je natuurlijk nooit een hele veer krijgen) en komt zo gelijk met de koplopers op één veer. Bas had gelijk wanneer hij zegt dat even googlen nuttig was geweest om de naam te vinden, maar had hij zelf wel goed gezocht? James Royle is de naam, niet ‘Jim’  zoals hij consequent genoemd wordt.

Stand na negen prijsvragen:

Bas 1 virtuele veer
Dinand 1 virtuele veer
Esther 1 virtuele veer
Harmen 1 virtuele veer
Massi 1 virtuele veer
Aschwin 0,5 virtuele veer
Bert 0,1 virtuele veer

Het flesje stinkt

Tags

deodorant, onderwijs, school, stinken, student

Ze was niet op haar mondje gevallen, dat bleek al snel. Met haar eigen onnavolgbare logica kon ze perfect uitleggen waarom ze niet mee hoefde te doen, zo lang ze haar boeken niet had. En die kwamen pas over een week, dus lag het niet aan haar.

Toen iemand anders zich ziek meldde, leek het alsof het haar op een idee bracht. Met een aspirientje in haar hand stond ze even later naast me. Waar ze water kon vinden. Ik vertelde haar dat de wc me een goede mogelijkheid leek. “Maar dan moet ik uit de kraan drinken, heeft u geen bekertje?” Demonstratief keek ik om me heen, tilde het toetsenbord nog even open concludeerde dat ik inderdaad geen bekertje voor haar had.

Iemand in de klas suggereerde de kantine. Daar had ze wel trek in. “Mag ik even naar de kantine?” Ik zag haar liever vertrekken dan in het lokaal alles doen behalve waarvoor ze hier zat, dus liet ik haar gaan. Een paar minuten later kwam ze het lokaal weer in met een flesje icetea. Blijkbaar hadden ze in de kantine ook geen bekertjes.

Daarna belandde ik in een surrealistische film. Ze zet haar flesje op een lege tafel, haalt een spuitbus uit haar tas en begint het flesje uit alle hoeken, rondom het tafeltje lopend, te bewerken. “U moet maar eens regelen met de kantine dat hun flesjes niet zo stinken”, klonk het nog in mijn richting, alsof ik iets met de cateraar te maken heb. Even dacht ik nog aan de vele ontsmettingsspuitbusjes die her en der in het gebouw waren neergezet, maatregel tegen de Mexicaanse griep.

Al snel ruik ik dat het deodorant is. Sterker nog, het hele lokaal stinkt naar deo nu. Ik vraag me af of ik iets zou drinken uit een flesje dat zo stonk, maar stinken is blijkbaar ook een kwestie van smaak. Zij was overduidelijk tevreden met haar actie. Ik heb geen idee wat ik moet doen, negeer het dus maar even. De vragen die in mijn hoofd spoken (Kan een plastic flesje echt stinken? Zo ja, kun je met deodorant stank uit plastic halen?), spreek ik niet uit. Vijf minuten later is de les voorbij en vertrekt de hele klas weer, een walm van deodorant in het lokaal achterlatend. Ik benijd mijn collega die hier zo les heeft niet.

Golaço

Gerbie kijkt YouTube 039

Op zondag hoort voetbal. En wat is er mooier dan een wereldgoal van Falcao met bijbehorend Braziliaanse commentatoren?

Geysir

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Kijk nog eens 117

De kwaliteit van de foto is slecht. Wegwerpapparaatje. De timing daarentegen is weinig op aan te merken. Het landschap was al wit, terwijl het toch nog ‘maar’ november was. En dan midden in dat mooie witte land, de geiser, Strokkur. Niet te dicht bijkomen, maar gewoon kijken. Elke paar minuten een uitbarsting. Zelfs voor iemand die de stad prefereert boven de natuur, is dit van een geweldige schoonheid.

Isabel Allende – La suma de los dias

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, Isabel Allende, lezen

Isabel Allende – La suma de los dias (09-039)

Jarenlang was ze een van mijn favoriete schrijfsters. Daarnaast probeer ik elk jaar om minimaal een boek in het Spaans te lezen. Ik heb dus al een aantal van haar boeken gelezen, meestal in het Spaans. Eerder dit jaar zag ik haar in een lang interview op de televisie. Elke minuut dat ik zat te kijken, kreeg ik minder sympathie voor haar. Het leek dat ze alle slechte aspecten van de Amerikaanse samenleving had overgenomen (plastische chirurgie!), maar ook de mindere eigenschappen van de Latinos had behouden. Precies een verkeerde combinatie, in mijn ogen tenminste.

Dit hield me niet tegen om een boek van haar te lezen. Een schrijver en een persoon hoeven namelijk niet precies dezelfde te zijn. Het autobiografische Moab is my washpot zorgde er voor dat ik Stephen Fry een etterbak vond. Maar tegelijkertijd zijn zijn boeken schitterend en is hij weergaloos als hij een televisieprogramma presenteert. Toen ik dus begon te lezen in ‘La suma de los dias’ ging ik op zoek naar de verhalenvertelster Allende, niet naar de schrijfster achter de verhalen.

Helaas bleek in dit boek de scheiding tussen die twee niet te bestaan. Dit is niet een boek. Het is niet eens een verzameling artikelen of korte verhalen. Het zijn wat gedachtespinsels, geschikt voor een weblog op zijn hoogst. Maar dan wel een blog die slecht bezocht wordt en dan nog alleen door familie en drama queens. Wat een ongelofelijke hoeveelheid bagger bij elkaar.

Drie redenen dat ik door ben gegaan met lezen. Ik wilde mijn eigen belofte van een Spaans boek per jaar houden. De hoofdstukken zijn simpel en kort, daardoor snel te lezen. En als laatste was ik nieuwsgierig of het allemaal nog erger kon. Of het kleine beetje respect dat ik nog overhad voor Allende nog aangetast kon worden. Zonder enig probleem lukt haar dat trouwens elk hoofdstuk weer.

Het boek is geschreven als een lange brief aan haar overleden dochter Paula. Het boek met de gelijknamige titel was nog indrukwekkend, nu lijkt het een marketing truc. “Met een gigantisch writers block moet ik toch iets. Ik schrijf gewoon aan Paula wat er in mijn leven gebeurt, wetende dat miljoenen zonder enige twijfel het boek toch wel kopen.”. Ze had gelijk. Het boek is een bestseller, ook ik kocht het boek blindelings. Maar dat betekent niet automatisch dat het een goed boek is.

Ik wil niet eens weten dat je een test bedacht voor een mogelijke vriendin van je net gescheiden zoon. Ik wil niet lezen over alle mensen in je ‘clan’ om dan op de laatste pagina van het boek te lezen dat de clan eigenlijk groter is, maar dat er mensen met gezond verstand waren die weigerden om in dit boek te figureren. Het kan me niet schelen dat alle mensen in je omgeving geweldige mensen zijn, allemaal je beste vrienden, ‘net familie’ en schitterende eigenschappen hebben, terwijl ze in de tussentijd vaker relaties verbreken dan dat ik naar de kapper ga. Dat ze allerlei vreemde ziektes oplopen, zo zeldzaam dat het simpeler lijkt een door Google Earth genegeerd eiland te vinden dan ze allemaal in één familie tegen te komen. Tenslotte lijkt het me dat gezien het aantal therapeuten dat mevrouw Allende verslijt, inclusief astrologen, strijkers en andere alternatievelingen, een huis waarin ze vooral rondloopt in shirts in heel lange mouwen een stuk geschikter voor haar is, dan alles op papier te zetten en de wereld er mee te vermoeien.

Na een lange carrière lijkt het me dat de tijd is gekomen voor Allende om te stoppen met schrijven. Of in ieder geval met het uitgeven van haar werk. Het kan mij niet schelen wat ze doet in dat Californische droomhuis van haar. Ze heeft een aantal prachtige boeken geschreven. De amor y sombra zal altijd een van mijn favorieten blijven, maar nu kan ze beter haar tijd en energie steken in de mensen om haar heen, in haar ‘clan’. De wereld zal haar dankbaar zijn.

Quote: “Tal vez Lori podria asumir la carga de mis tres nietos y lidiar con nuestro extraña familia sin que le hiciese mella, pero al verla en ese estado comprendi que era más vulnerable de lo que parecía a primera vista. Necesitaría un poco de ayuda. (p. 200)

Eigen vertaling (vrij): “Lori kan de taak van het leiding geven aan mijn drie kleinkinderen aan en omgaan met onze vreemde familie lukt ook wel, maar nu ik haar in deze staat zag, begreep ik ook dat ze kwetsbaarder was dan ze op het eerste gezicht leek. Ze heeft een beetje hulp nodig.

Nummer: 09-039
Titel: La suma de los días
Auteur: Isabel Allende
Taal: Spaans
Jaar: 2007
# Bladzijden: 367 (8582)
Categorie: Chicklit
ISBN: 978-84-8346-796-1

Wie zei dit?

Tags

citaat, prijsvraag

Gerbie’s prijsvraag. De onregelmatig terugkerende vraagvoor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar,de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox weet neer te zetten. Simpeltoch?

De vraag is deze keer: Door welk fictief karakter werden de volgende woorden uitgesproken?

“If I do have to go to the shop to buy some bloody batteries that have been stolen from my remote control I won’t be coming back!

De negende ronde van de prijsvraag, wie wordt de eerste die voorbij 1 virtuele veer komt?