De eerste muzikale podcast die ik tegenkwam bleek al jaren te bestaan. Groot voordeel: ik hoefde niet vooraan te beginnen, muziek is tijdloos. Zeker deze serie.
Het concept is simpel. Twee Amerikaanse muzikanten komen bij elkaar, kiezen een oud album uit de kast en bespreken dit album van a tot z.
In verband met rechten hoor je niet het hele album, wel fragmenten en dus is het grootste deel van de podcast het gelul van de twee muziekfreaks. En dat is bij albums die ik zelf ook geweldig vind prima, bij albums waar je iets minder mee hebt, duurt dat al snel vrij lang. Twee uur over een plaat praten, dan moet je wel echt liefhebber zijn.
Wat wel een voordeel is, is dat hun archief al 369 afleveringen groot is. Kies je favoriet album en luister. Of kies er een die je nog niet zo goed kent. Ook leuk: de bonusafleveringen, waarin een enkel nummer van het reeds besproken album een eigen episode krijgt, vaak met een mooie coverversie.
In de jaren tachtig groeide ik van de dinsdag (Vara) naar de woensdag (Vpro). De muziekkeuze was nog net iets extremer, de commercie was totaal onbelangrijk, veel goede muziek kwam mijn leven in.
Juist daarom was ik zo blij toen ik de Psychocandy podcast ontdekte. Lotje IJzermans was destijds al een van de presentatoren, nu kwam ze terug met een geweldige mix van jong en oud. Al snel had ik alle oude afleveringen teruggeluisterd en keek ik wekelijks uit naar een nieuwe aflevering. Twee uur geweldige muziek. Alleen al voor het openingsnummer was het de moeite, een compilatie van al die eerste keuzes door IJzermans is een samenvatting van alle goede muziek van de afgelopen halve eeuw.
Goede gasten, mooie interviews, geweldige keuzes. Deze podcast is zonder twijfel mijn favoriete als het om muziek gaat. Toen ik tijdens lockdowns niet mocht voetballen, liep ik elke week een rondje door bos of over de hei. Deze podcast bewaarde ik daarvoor.
Een nadeel: na 66 afleveringen was het voorbij. Maar voor de liefhebber ligt er nog een dag of zes onafgebroken muziek te wachten dus.
Al eerder over geblogd, dit is zonder twijfel mijn favoriete hitlijst, deze lijst heeft mijn smaak als tiener zwaar beïnvloed. De dinsdagmiddag was voor mij vaste prik, dat was het moment om nieuwe goede muziek te ontdekken.
Sinds anderhalf jaar is de lijst terug, eerst in de nacht, later op zondagmiddag. Ik luister wanneer het mij uitkomt. Wat dat betreft heb ik me aangepast aan de jeugd.
De lijst is niet meer zo bepalend als in de jaren tachtig, logisch, de tijd is anders, ik ben ouder. Maar nog steeds (of eigenlijk weer) is het de enige hitlijst die er voor mij toedoet. In deze anderhalf jaar al meerdere presentatoren, de lijst staat nog niet zoals destijds. Maar met Leo Blokhuis als constante factor, luister ik graag naar goede nieuwe muziek, afgewisseld met een gouwe oude en, erg leuk, de virtuele vijftien, een lijst die er nooit was, maar wel had kunnen (moeten) zijn, als de v15 niet eind jaren tachtig ten onder was gegaan.
Door zoveel podcasts te luisteren, luister ik per definitie veel minder radio, minder muziek. En dat is best jammer. Gelukkig zijn er ook veel podcasts met muziek er in. Deze themaweek dus 7 muzikale podcasts.
John Lennon is altijd al een van mijn muzikale helden geweest. Radio 5 maakte vorig jaar een mooie serie met aandacht voor zijn comeback en de daaropvolgende dag dat hij werd vermoord door een gestoorde fan. Nu heb ik veel gelezen over Lennon, dus was het verhaal mij al bekend, maar de combinatie muziek, interviews en geschiedschrijving lokte mij toch naar deze podcast. Ik heb dan ook alle afleveringen met veel plezier geluisterd.
En ik zie dat deze serie een vervolg heeft gekregen, op Radio 5 besteden ze nu aandacht aan de laatste dagen van Freddy Mercury.
Onderwijl krijg ik jaaroverzichten van apps waarvan ik het echt niet verwachtte. Songpop dus. Net iets meer dan 1000 keer gespeeld in 2020. Nog geen drie keer per dag. Meestal was het een keer per week een hele reeks. Ik won iets vaker dan dat ik verloor.
In de kerstvakantie ontdekte ik ineens dat ik iets gemist had. In het voorjaar was namelijk mijn favoriete hitlijst teruggekeerd. En daar had ik al meer dan een half jaar niets van meegekregen. Vreemd, maar dat kan blijkbaar. De Verrukkelijke Vijftien is de reden dat mijn eigen Top 212 op dinsdag op deze blog verschijnt. De enige lijst waarvan ik trots met een (gewonnen) T-Shirt rondliep tot deze een decennium later verwassen en vormloos achterbleef tijdens een backpackreis.
Leo Blokhuis en Rob Stenders presenteren de lijst, op Radio 2 dit keer. Dus na Lotje IJzermans nog meer goede muziek via Radio 2. En gelukkig ook te beluisteren via Podcast. Ik ben dus maar gewoon vooraan begonnen. Ik zat de laatste jaren ver van nieuwe muziek, was niet meer echt op de hoogte, maar al na een paar nummers voelde ik wat ik in de jaren tachtig op dinsdagmiddag ook had, het gevoel dat mijn smaak wordt beïnvloed. Dat een onbekende band de moeite waard is, omdat die in deze lijst verscheen. Zo ontdekte ik destijds vele nieuwe bands, zo zal ik er de komende tijd ongetwijfeld weer wat ontdekken.
Grappig idee, blind vertrouwen in een hitlijst, meer dan in Spotify aanbevelingslijstjes, meer dan social media, meer dan aanbevelingen van vrienden en bekenden. Zeker niet alles vind ik mooi, maar ik luister anders, ik ontdek meer nieuws, ik neem eerder iets aan door de podcast.
Elke week een nieuwe lijst en nog ruim een half jaar om in te lopen. Als u mij met oordoppen ziet binnenkort, dan weet u wat ik luister.
Extra nadeel van Spotify is dat mijn account blijkbaar niet exclusief van mijzelve is. Ik zie in de 100 nummers die mijn jaar moeten samenvatten meer dan 20 titels staan waarvan ik zeker weet dat ik ze niet zelf uitgekozen heb. Bij een aantal twijfel ik. Ik verdenk vooral dochterlief van het gebruik van mijn account, al heeft ze zelf ook een inlog.
Ook vind ik het best vreemd dat ik eind november deze lijst al kreeg. Luistert men in december geen muziek meer? In totaal luisterde ik blijkbaar 1961 minuten. Dat is nog geen vijf minuten per dag. Is deze lijst relevant? Significant correct?
Een van de leukste festivals is Jannarok. Maar niet verder vertellen, massa’s publiek passen nooit in Diepenheim. Laat het lekker klein blijven, gezellig druk, samen genieten van een leuk bandje, wat te drinken, fijn zonnetje, kinderen die rond kunnen rennen, niets mis mee.
Vandaag is het vier mei, in Nederland de dag dat we de doden herdenken die vielen in vele oorlogen sinds begin vorige eeuw. Voor de gelegenheid is een lied geschreven. Meestal ben ik niet van dit soort commerciële geintjes, maar deze keer mocht Roosbeef het nummer schrijven. En laat ze dat nou geweldig kunnen. En Roos koos een andere invalshoek dan je zou verwachten bij het thema.
Waar anderen het vaak hebben over verkrachtingen, onderdeel van het oorlogsgeweld, schreef Roos over een meisje dat bang was te sterven zonder ooit lief te hebben gehad. En dat doet ze zo ongelooflijk mooi, ik kreeg kippenvel toen ik haar achter de piano zag zitten en deze tekst hoorde zingen.
Toch moest ik onwillekeurig terug denken aan een legendarische uitspraak van Oma Endeman, bij velen beter bekend als Vrouw Boelie. “Zönde? Wee-j wat zönde is? ’n Deerne van achttien den ongenaeit ’t graf in geet. Das pas zönde.”
Ik neem aan dat ik de Twentse tekst niet hoef te vertalen. Haar uitspraak heeft precies dezelfde strekking als het lied van Roos. Iets korter. Iets bondiger. Iets minder subtiel. Net zo poëtisch, als het aan mij ligt. Ik geloof overigens niet dat Vrouw Boelie zo mooi kon zingen.
De gehele tekst van het nummer van Roosbeef staat hier.
Mensen die niet zo slim zijn luisteren naar Beyonce, Jay Z, Aerosmith en Nickelback, zij die iets meer intelligentie hebben komen uit bij Sufjan Stevens, Radiohead, Muse en Ben Folds. Ik ga hier niet de discussie aan of dommer wordt wanneer je Lil’ Wayne luistert en slimmer wanneer je regelmatig Beethoven opzet, ik verwijs iedereen gewoon naar het plaatje hieronder. Zoek uw favoriete artiest en trek uw eigen conclusie. Voor mijn smaak verwijs ik natuurlijk naar mijn top 212.
Vanavond speelt Nederland tegen Argentinië, een tegenstander waar Oranje pas een keer van verloor. Die beroemde finale in 1978, met die bal van Rensenbrink op de paal. Onlangs was er een mooie aflevering van Andere tijden sport over dat toernooi. Bram en Freek waren tegen, zij zagen Bloed aan de Paal. In die aflevering sprak ook Frits Barend. Hij was trots dat hij dictator Jorge Videla een kritische vraag had durven stellen. Hij had gelijk, velen durfden dat niet. Argentinië was toen geen land waar je trots op kon zijn, daarom kwam dat WK toen zo gelegen voor de dictatuur.
Ruben Blades schreef een prachtig nummer over de verdwenenen, los desaparecidos. Later nog gecoverd door de Mexicaanse band Mana in een mooie versie voor MTV Unplugged. Het origineel is gelukkig ook terug te vinden, met Engelse vertaling en passende beelden. Kan schokkend zijn:
Zelden zag ik een dergelijk uiteenlopende reeks nummers door een artiest uitgevoerd worden. Maar zonder enige moeite maakt Tori Amos de nummers eigen. Ze krijgen allemaal een Amos-makeover en klinken alsof ze voor haar geschreven zijn. De lijst is nog veel langer:
Wat een schatkamer aan mooie muziek heeft ze gecoverd. En dan te bedenken dat ze al een heel album vol covers uitbracht: Strange Little Girls, die dus gewoon is aan te schaffen op een CD of via iTunes.
Zelfs nadat ik al meerdere playlists heb gevonden met alleen maar Tori die covert, verbaas ik me over de nummers die ik tegen blijf komen. Alsof ze alle hitlijsten van de laatste decennia in haar hoofd heeft.
Nu heb ik ook alle dubbele covers genegeerd, want anders zouden The Beatles, Don McLean, Depeche Mode, Carly Simon, Joni Mitchell, Neil Young, Bruce Springsteen en anderen meerdere keren in het lijstje komen te staan. Is het lijstje al te lang? Een paar nog dan: Summertime (George Gershwin), Operator (Jim Croce), Waltzing Mathilda (Traditional), Imagine (John Lennon), Don’t dream it’s over (Crowded House), Magic Man (Heart), Someone to lay down beside me (Linda Ronstadt), Dream on (Aerosmith) en Danny Boy (Frederic Weatherly).
Voor alle duidelijkheid: ik pretendeer geen compleet, noch duidelijk overzicht te geven. Er zit geen logica in bovenstaande opsomming. Maar ik luister graag naar Tori. Dus ter afsluiting een eigen nummer. Want die maakt ze ook.
Een lijst van haar covers is te vinden via The covers project. Een concert uit 2012 (NPR) en vele andere covers ongetwijfeld via YouTube.
