Extra nadeel van Spotify is dat mijn account blijkbaar niet exclusief van mijzelve is. Ik zie in de 100 nummers die mijn jaar moeten samenvatten meer dan 20 titels staan waarvan ik zeker weet dat ik ze niet zelf uitgekozen heb. Bij een aantal twijfel ik. Ik verdenk vooral dochterlief van het gebruik van mijn account, al heeft ze zelf ook een inlog.
Ook vind ik het best vreemd dat ik eind november deze lijst al kreeg. Luistert men in december geen muziek meer? In totaal luisterde ik blijkbaar 1961 minuten. Dat is nog geen vijf minuten per dag. Is deze lijst relevant? Significant correct?
Een van de leukste festivals is Jannarok. Maar niet verder vertellen, massa’s publiek passen nooit in Diepenheim. Laat het lekker klein blijven, gezellig druk, samen genieten van een leuk bandje, wat te drinken, fijn zonnetje, kinderen die rond kunnen rennen, niets mis mee.
Vandaag is het vier mei, in Nederland de dag dat we de doden herdenken die vielen in vele oorlogen sinds begin vorige eeuw. Voor de gelegenheid is een lied geschreven. Meestal ben ik niet van dit soort commerciële geintjes, maar deze keer mocht Roosbeef het nummer schrijven. En laat ze dat nou geweldig kunnen. En Roos koos een andere invalshoek dan je zou verwachten bij het thema.
Waar anderen het vaak hebben over verkrachtingen, onderdeel van het oorlogsgeweld, schreef Roos over een meisje dat bang was te sterven zonder ooit lief te hebben gehad. En dat doet ze zo ongelooflijk mooi, ik kreeg kippenvel toen ik haar achter de piano zag zitten en deze tekst hoorde zingen.
Toch moest ik onwillekeurig terug denken aan een legendarische uitspraak van Oma Endeman, bij velen beter bekend als Vrouw Boelie. “Zönde? Wee-j wat zönde is? ’n Deerne van achttien den ongenaeit ’t graf in geet. Das pas zönde.”
Ik neem aan dat ik de Twentse tekst niet hoef te vertalen. Haar uitspraak heeft precies dezelfde strekking als het lied van Roos. Iets korter. Iets bondiger. Iets minder subtiel. Net zo poëtisch, als het aan mij ligt. Ik geloof overigens niet dat Vrouw Boelie zo mooi kon zingen.
De gehele tekst van het nummer van Roosbeef staat hier.
Mensen die niet zo slim zijn luisteren naar Beyonce, Jay Z, Aerosmith en Nickelback, zij die iets meer intelligentie hebben komen uit bij Sufjan Stevens, Radiohead, Muse en Ben Folds. Ik ga hier niet de discussie aan of dommer wordt wanneer je Lil’ Wayne luistert en slimmer wanneer je regelmatig Beethoven opzet, ik verwijs iedereen gewoon naar het plaatje hieronder. Zoek uw favoriete artiest en trek uw eigen conclusie. Voor mijn smaak verwijs ik natuurlijk naar mijn top 212.
Vanavond speelt Nederland tegen Argentinië, een tegenstander waar Oranje pas een keer van verloor. Die beroemde finale in 1978, met die bal van Rensenbrink op de paal. Onlangs was er een mooie aflevering van Andere tijden sport over dat toernooi. Bram en Freek waren tegen, zij zagen Bloed aan de Paal. In die aflevering sprak ook Frits Barend. Hij was trots dat hij dictator Jorge Videla een kritische vraag had durven stellen. Hij had gelijk, velen durfden dat niet. Argentinië was toen geen land waar je trots op kon zijn, daarom kwam dat WK toen zo gelegen voor de dictatuur.
Ruben Blades schreef een prachtig nummer over de verdwenenen, los desaparecidos. Later nog gecoverd door de Mexicaanse band Mana in een mooie versie voor MTV Unplugged. Het origineel is gelukkig ook terug te vinden, met Engelse vertaling en passende beelden. Kan schokkend zijn:
Zelden zag ik een dergelijk uiteenlopende reeks nummers door een artiest uitgevoerd worden. Maar zonder enige moeite maakt Tori Amos de nummers eigen. Ze krijgen allemaal een Amos-makeover en klinken alsof ze voor haar geschreven zijn. De lijst is nog veel langer:
Wat een schatkamer aan mooie muziek heeft ze gecoverd. En dan te bedenken dat ze al een heel album vol covers uitbracht: Strange Little Girls, die dus gewoon is aan te schaffen op een CD of via iTunes.
Zelfs nadat ik al meerdere playlists heb gevonden met alleen maar Tori die covert, verbaas ik me over de nummers die ik tegen blijf komen. Alsof ze alle hitlijsten van de laatste decennia in haar hoofd heeft.
Nu heb ik ook alle dubbele covers genegeerd, want anders zouden The Beatles, Don McLean, Depeche Mode, Carly Simon, Joni Mitchell, Neil Young, Bruce Springsteen en anderen meerdere keren in het lijstje komen te staan. Is het lijstje al te lang? Een paar nog dan: Summertime (George Gershwin), Operator (Jim Croce), Waltzing Mathilda (Traditional), Imagine (John Lennon), Don’t dream it’s over (Crowded House), Magic Man (Heart), Someone to lay down beside me (Linda Ronstadt), Dream on (Aerosmith) en Danny Boy (Frederic Weatherly).
Voor alle duidelijkheid: ik pretendeer geen compleet, noch duidelijk overzicht te geven. Er zit geen logica in bovenstaande opsomming. Maar ik luister graag naar Tori. Dus ter afsluiting een eigen nummer. Want die maakt ze ook.
Een lijst van haar covers is te vinden via The covers project. Een concert uit 2012 (NPR) en vele andere covers ongetwijfeld via YouTube.
Laatst kwam ze langs bij Songpop, dat verslavende spelletje via Facebook, waarbij je muziekfragmentjes moet herkennen. Ik kende haar naam wel, maar moest even googlen waarom ik die naam ook al weer in mijn grijze massa had zitten. Ze heet Gloria Trevi.
Ruim twintig jaar geleden vertrok ik in een vliegtuig (voor het eerst) naar de Dominicaanse Republiek. Naast een cultuurschok en een afstudeerscriptie had ik nog wat tijd om Spaans te leren. Tenminste, de lokale variant daarvan. Als fanatiek krantenlezer hielpen de lokale dagbladen mij om mijn vocabulaire uit te breiden.
Op de roddelpagina, een van de eerste die ik volledig kon lezen, kwam haar naam nogal eens voor. Ze kwam uit Mexico. Conclusie was al snel dat ik haar het beste kon vergelijken met Sabrina of Samantha Fox. Dames die zongen, maar waar de zangkunsten ondergeschikt waren aan hun uiterlijk. Of in ieder geval twee prominente onderdelen daarvan.
Jaren later, toen ik met mijn rugzak door Centraal Amerika trok, was mevrouw weer in het nieuws. In Brazilië werd ze opgepakt samen met haar manager en een achtergrondzangeres omdat ze minderjarigen ontvoerden en misbruikten (NY Times). Ze ging de gevangenis in, prototype van een gevallen ster.
Het wordt nog absurder. Maanden later bleek ze zwanger. Niet echt logisch als je in een cel zit met slechts dames. De geruchten gingen dat ze zwanger was geworden via zaad in een balpen, zodat ze eerder vrij zou komen, volgens lokale regels.
Daarna heb ik dus meer dan een decennium niets meer van haar gehoord. Volgens Wikipedia is ze pas een paar jaar vrijgelaten en is ze ondertussen getrouwd met een advocaat. En ze leefden nog lang en gelukkig?
Doorklikken op YouTube levert soms heel leuke ontdekkingen op. Zeker op zoek naar mooie muziek, er is zoveel schitterends gemaakt dat ik nog niet gehoord heb, als je maar open staat voor iets nieuws. Zo heb ik Lambchop ontdekt. Prachtige, gevoelige muziek. Moet ik ooit eens live zien.
En zo zat ik dus te kijken naar Kurt Wagner, de zanger van Lambchop die een Tiny Desk Concert gaf. Ooit was ik een groot fan van Twee Meter Sessies, kopieerde MTV met Unplugged dat idee en blijkt in deze categorie ook de nationale radio van de VS mee te doen.
Achter de ongelooflijke hoeveelheid commerciële en overgeproduceerde bagger blijkt er een hele wereld aan jaloersmakend goede musici te zijn in de VS. Lambchop is er slechts een van. Luister ook naar Beirut, Wilco en Vic Chesnutt. Maar ook megaverkopende artiesten als Tom Jones, Adele en Moby kwamen langs voor een akoestische versie. En in het lijstje van 200 dat ik vond op YouTube stonden tot mijn verbazing Omara Portuondo en de Tom Tom Club (ja echt: Wordy Rappinghood acoustic!).
Ach, waarom zou ik artiesten aanraden. Kijk zelf maar. Tweehonderd keer Tiny Desk Concert.
Reisje van de voetbal. Niet de meest culturele weekenden meestal. Om toch iets van programma te hebben, was er op de eerste avond een playbackshow. Verplichte deelname. Mijn groepje kreeg als thema ‘Foute plaat’. We mochten als laatste. Na de voorspelbare kerels in bikini’s en meezingers, konden wij met een nummer uit 1969 de avond afsluiten.
Destijds gezongen door de Zangeres zonder Naam, is het hedentendage onvoorstelbaar dat dit nummer ooit opgenomen werd.
De eerste regel van het refrein is al vreemd, maar de tweede regel ‘zoiets haal je niet in je huis’ komt volgens mij nog harder aan. Ik kan me niet herinneren dat mevrouw Servaes cynisme in haar repertoire had, kan me dus ook niet voorstellen dat ze een dubbele bodem in haar tekst heeft gelegd. Maar ik kan het natuurlijk mis hebben. Oordeel zelf maar.
’t Liep tegen Kerstmis, hij zocht in de stad
Of iemand voor hem soms een kamer nog had
Maar waar hij ook kwam, even keek men hem aan
Dan schudde men ‘nee’, en dan kon-ie weer gaan
refren’: Hij was maar ’n neger, zo’n zwarte Zoiets haal je niet in je huis Omdat je ’t noodlot dan tartte Want die zwarten zijn immers niet pluis
Hij zag door de ramen de kerstbomen staan Met glinst’rende bellen en lichtjes eraan Hij hoorde gezang, ozo vroom en devoot Terwijl men voor hem alle deuren goed sloot
refren’
In ’t kerkje dat noodde, daar knielde hij neer Bij ’t ruw-houten kribje, van ons Lieve Heer Toen vroeg-ie zich af of dat kindje zo klein Alleen maar voor blanken geboren zou zijn
De graffiti op de muur was groot. Het portret herkende ik niet. R.I.P. Natasja stond er naast. Ze leek me aan de jonge kant om al overleden te zijn. Om me heen stonden een aantal van mijn studenten en velen die door de buitenwereld ‘alternatieven’, ‘hippies’ of zelfs ‘tuig’ genoemd zouden worden. De geur is duidelijk. Een Amsterdamse koffieshop is er niets bij.
Christiania is niet een gewoon stadsdeel van Kopenhagen. In de jaren zeventig riepen krakers het uit tot vrijstaat. Men voelde zich niet thuis in de westerse maatschappij. Natasja leek me iemand die zich hier juist wel thuis voelde. Gezien haar leeftijd gokte ik op een onnatuurlijke dood. Wanneer ik even later aanplakbiljetten zie van een memorial concert voor Natasja, begreep ik dat ze niet zo maar een doorsnee inwoner of bezoeker van Christiania was. Ik gokte op een overdosis. Op de poster zag ze er jonger uit dan op de muur schuin tegenover. Midden dertig, was mijn gok.
Twee dagen later, even googlen, ik zat mis. Alhoewel, een auto-ongeluk is ook niet bepaald een natuurlijke dood. Ook nog op Jamaica, een plek waar de geur van de vrijstaat overal op het eiland voorkomt. Ze heeft haar drieëndertigste verjaardag niet gehaald. Ze had geen geluk in haar korte leven. Haar opleiding tot jockey mislukte toen ze zwaar gewond raakte in een val met een paard. En aan het eind een auto.
Via Wikipedia en MySpace lees ik over haar en luister naar haar muziek. Het nummer ‘1 spliff a day’ zou voor velen in Christiania wel eens het volkslied kunnen zijn. Het klinkt leuk. Niet muziek die ik snel zou luisteren, maar ik kan horen dat er een talent verloren is gegaan.
Dat is dan wel weer het leuke van reizen. Het verbreedt je horizon. Niet dat Natasja daar nog wat aan heeft, maar ik ga er maar van uit dat een artiest ook na de dood graag beluistert wil worden.
Ietwat ironisch vond ik op YouTube een ode aan het land waar ze is omgekomen:
Het blijft een leuke verslaving die wel tijd kost, weinig oplevert, maar vooral plezierig is. Meedoen aan een popquiz. Misschien zou ik dat wat vaker in de kroeg moeten doen, maar ik doe dat vooral online. Op onregelmatige woensdagen via Cap 65, waar ik vaak laag eindig, een enkele keer in de middenmoot en op het podium als er niet zo veel mee doen.
Sinds kort ook via Alex aan Zee, waar ik sommige fragmenten snel herken, maar de meeste ook weer niet. En overal zijn er genoeg muziekkenners die me simpel verslaan.
Elke dag via Twitter is er ’s ochtends om 10 uur een nieuwe vraag bij Daily Popquiz, waar ik probeer de dag top 5 te halen (drie keer gelukt in een dik jaar tijd) en al maanden bezig ben de top 100 van het totaalklassement te halen. Nog steeds niet gelukt. En ja, ik heb nog hoop, ik sta op 118 in zijn Hall of Fame.
En dan is er elk jaar in de kerstvakantie de quiz van Wipneus en Pim. Omdat Wipneus bedacht dat mijn geboortestadje een leuke uitvalsbasis is om te wonen, zijn we elk jaar de eerste die de nieuwe quiz mogen uitproberen. De laatste jaren worden we (ons team van generatiegenoten) elke keer tweede. De lokale zendamateurs verslaan ons keer op keer. Voor eind 2012 moeten we dus een nieuwe strategie verzinnen. Toch was onze deelname niet helemaal voor niets. Na de waardeloze elpees (Lee Towers, Fabeltjeskrant) wonnen we dit jaar een sticker. Een originele John Travolta sticker. En wie heeft die nog tegenwoordig?
Per ongeluk trof ik het nummer vanmiddag op YouTube. 170 views in bijna een half jaar. Net iets meer dan 1 per dag. En dan heb ik vandaag al twee keer gekeken. Het nummer is ook niet bekend. Het is een B-kantje. En zoals zo vaak, zijn dat de nummers die door de artiesten niet goed genoeg gevonden worden en dus ook niet terugkeren op albums of zelfs maar verzamelaars.
Ik weet nog precies dat de single uitkwam, 24 jaar geleden ondertussen. Wekenlang hoorde ik Ship of fools al op de dinsdagmiddag bij de Vara, hoog in de Verrukkelijke 15, mijn favoriete hitlijst in die tijd.
Grootste nadeel was dat de lokale platenwinkels inkochten op basis van de Top 40, de hitlijst van Veronica die ik nog wel volgde, maar meer als statistisch speeltje, dan als serieuze bron van muziek. Na wekenlang traag stijgen in de tipparade kwam het nummer eindelijk binnen in de Top 40. Ik kocht het meteen. Gelukkig maar, want na 3 weken was de single al weer verdwenen, hoogste notering: 35.
Ik draaide de single vaak en verbaasde me dat ik blijkbaar een van de weinigen was die dit nummer mooi vond. Maar ook de B-kant was leuk. “World Groove” (Do the mind guerilla). Beide nummers nam ik op op een cassettebandje (voor de jeugdigen onder ons: een analoge memorystick) en luisterde er naar op mijn walkman. Om even uit te leggen hoeveel indruk de volgende ontdekking maakte: Ik weet nog op welk stuk weg ik fietste tussen Markelo en Holten toen ik ontdekte dat tijdens het nummer iemand zat mee te hijgen. Wat heet, dat leken wel twee iemanden. Twee iemanden die iets deden waar je als zeventienjarige nog niet zo veel van af wist, maar die dat wel zo ritmisch deden dat het precies in de maat van de muziek klonk. Op mijn pick-up had ik dit nog niet gehoord, maar nu, met koptelefoon hoorde ik het duidelijk.
Grappig, een soort van verboden en verborgen boodschap. Niet dat ik er wat mee kon, maar ik had toch het idee dat ik iets ontdekt had dat slechts weinigen in Nederland hebben gehoord. Heel weinig, gezien de verkoopcijfers en het toeval dat ik het überhaupt meekreeg.
En dan 24 jaar later ineens datzelfde nummer op YouTube. Luister. Mooi nummer. Luister of je de verborgen geluiden ook hoort. Luister, gewoon omdat World Party vele mooie nummers maakte. Het duurt maar 160 tellen.
Leuk idee afgelopen seizoen van het populairste televisieprogramma van Nederland De Wereld Draait Door. Geïnspireerd door The American Recordings van Johnny Cash nodigden ze vele Nederlandse en Vlaamse artiesten uit om een favoriet nummer te komen spelen. Nu bijna een jaar later hebben ze exact 41 opnamen gemaakt, allemaal terug te vinden via de playlist op hun site.
Een eerste evaluatie is op zijn plaats. De grootste fout is dezelfde die het programma vaker maakt. Muziek mag niet te lang duren. Respect voor hun lef om opera te maken, om Zwagerman kunst uit te laten leggen en om Reinbert de Leeuw het beroemde 4.33 van John Cage te laten “spelen”, maar als je iets doet, doe het dan goed.
Maar goed, wie is nu het dichtst in de buurt gekomen van de American Recordings? Allereerst vallen de artiesten af die het origineel naspelen, maar geen ‘eigen’ stem er aan kunnen geven (Sabrina Starke, Jacqueline Govaert, Fay Lovsky, Dazzled Kid). Dan is er een groep die niet zelf kan spelen. Misschien wel goed kunnen zingen, maar het past niet in dit thema (Jan Smit, Anita Meijer, Marc-Marie Huijbregts). Als derde degenen die het te ingewikkeld (willen) maken. The American Recordings vielen op door soberheid. Helaas dus voor Bertolf en Huub van der Lubbe. Jammer ook Ben Cramer, dat je de tekst voor je hebt liggen. Dan val je bij voorbaat af.
The American Recordings waren ook zo sterk vanwege originele keuzes. De categorie open deur valt bij deze ook af. Saskia & Serge, Stevie Ann, Bennie Jolink, Wouter Hamel, Marike Jager, Anneke van Giersbergen en de 3J’s. Welke keuzes blijven dan nog over die echt origineel en toch eigen waren?
De top tien: Triggerfinger – Sweet dreams (Eurythmics), Janne Schra – Mysteries (Beth Gibbons), Hans Vandenburg (Gruppo Sportivo) – Psycho killer (Talking heads), Alain Clark – Ignition (R. Kelly), Tom Barman (Deus) – Somebody to love me (Boy George), Stefan Schill – When you were mine (Prince), Lenny Kuhr – Solidao (Amalia Rodrigues) en Elle Bandita – Go your own way (Fleedwood Mac). Ik moet toegeven dat ik nog nooit van Janne Schra en Stefan Schill had gehoord en noch Alain Clark noch R. Kelly vrijwillig luister. Toch past deze opname heel goed. Compliment.
Voor mij blijven er dan nog twee die er boven uit steken. De keuze is moeilijk. Dus roep ik bij deze de gedeelde winnaar uit van het eerste seizoen DWDD Recordings. Daan met Girls on Film van Duran Duran
Leuk initiatief, nu nog een seizoen doen waarin volledige nummers worden gespeeld en niet iedereen die zich aanbiedt mag spelen, maar waarin een kleine voorselectie wordt gemaakt. Mijn 10 topkeuzes mogen daarbij natuurlijk als leidraad gebruikt worden.
30 mei 2011 was ik klaar met een meme die ik begon op 28 mei 2010. Net niet binnen een jaar gelukt dus. Het idee was om dertig dagen een nummer op je blog te plaatsen passende bij de opdracht. Omdat ik op mijn LiveJournal steeds minder schreef, leek me dit wel een leuke opdracht. In de Nederlandse blogosfeer heet het geloof ik een stokje.
Zelf was ik al wel begonnen met de serie 32 songs, maar een aflevering in die serie kost me wel erg veel tijd. Deze meme gaf me iets minder vrijheid, soms een snelle aflevering, soms een heel verhaal, de beknotting van de vrijheid is soms wel nuttig.
Maar omdat alles schrijven me uiteindelijk toch ook een jaar heeft gekost, zie ik het niet zitten om alle dertig afleveringen nog eens in het Nederlands over te doen. Sterker nog, het zou opnieuw beginnen zijn, want ik kan me voorstellen dat sommige ‘opdrachten’ op een ander moment een ander antwoord op zou leveren.
Ik laat het dus bij deze opsomming. Dertig dagen. Voor degenen die de komende maand elke dag willen bloggen, misschien wel een leuk idee.
Day 01: Your favourite song Lenny Kravitz
Day 02. Your least favourite song Bryan Adams
Day 03: A song that makes you happy Mano Negra
Day 04: A song that makes you sad Pogues
Day 05: A song that reminds you of someone Saybia
Day 06: A song that reminds you of somewhere Jarabe de Palo
Day 07: A song that reminds you of a certain event U2
Day 08: A song that you know all the words to Neil Young
Day 09: A song that you can dance to Coco band
Day 10: A song that makes you fall asleep Beth Gibbons
Day 11: A song from your favorite band Klein Orkest
Day 12: A song from a band you hate 2 unlimited
Day 13: A song that is a guilty pleasure Amii Stewart
Day 14: A song that no one would expect you to love Tchaikovsky
Day 15: A song that describes you Guru
Day 16: A song that you used to love but now hate BeeGees
Day 17: A song that you hear often on the radio Shakira
Day 18: A song that you wish you heard on the radio Herbert Grxf6nemeyer
Day 19: A song from your favorite album Pink Floyd
Day 20: A song that you listen to when you’re angry Rage against the machine
Day 21: A song that you listen to when you’re happy Madness
Day 22: A song that you listen to when you’re sad Tindersticks
Day 23: A song that you want to play at your wedding Elvis Costello
Day 24: A song that you want to play at your funeral Fatal Flowers
Day 25: A song that makes you laugh Mojo Nixon
Day 26: A song that you can play on an instrument Beatles
Day 27: A song that you wish you could play Kyteman
Day 28: A song that makes you feel guilty Randy Newman
Day 29: A song from your childhood Roger Glover
Day 30: Your favorite song at this time last year Johnny Cash
Net als bij Deezer, dat ik meer gebruik overigens, geeft het overzicht van Spotify ook aan dat ik veel oudere muziek luister.
