Hugo Borst – O, Louis

Tags

biografie, boeken, boeken 2020, boekrecensie, Hugo Borst, lezen, Louis van Gaal, themaweek, voetbal, voetbalboek

Hugo Borst – O, Louis

Ooit was hij de spelverdeler van zijn geliefde Sparta. Later, als journalist, werkte hij goed samen met de trainer, altijd goed voor een mooi interview, een onverbloemde mening. En toen ging het mis, Van Gaal beschuldigde de schrijver van het lekken van zijn telefoonnummer, Borst voelde zich onterecht aangevallen en ging in de tegenaanval. Het kwam niet meer goed.

Maar het is best lastig, wanneer je het Nederlands voetbal moet analyseren, terwijl een van de bepalende figuren in die wereld je negeert. Andersom is het niet slim om als bondscoach een gezaghebbend journalist tegen je te hebben, omdat je te eigenwijs bent om je excuses aan te bieden.

Op zich een persoonlijke fittie, een probleem waar de rest van het land weinig mee te maken heeft. Maar Van Gaal is zo interessant voor een schrijver, Borst kan zo mooi schrijven. Dan kun je elkaar niet negeren. En dus schrijft Borst een boek dat ‘O, Louis’ heet, waar Van Gaal op de cover staat, maar wat eigenlijk meer over hemzelf gaat, bijna zelfpsychologie.

Voor velen was dat een reden om het boek niet te waarderen, om het af te kraken, voor mij juist andersom. Ik waardeer het omdat het over Borst gaat, niet over Van Gaal. De trainer is de kapstok, het gaat om hemzelf. Boeken over Van Gaal zijn er genoeg, als dan niet met zijn medewerking. Zoals Auke Kok al aantoonde met zijn biografie over Cruijff, medewerking is niet perse een voordeel, zonder diens familie schreef hij het beste Cruijffboek sinds Nico Scheepmaker. Op dezelfde manier schrijft Borst een prachtig boek over Van Gaal, juist omdat Van Gaal niet meer dan een bijrol speelt.

Zesentwintig hoofdstukken met dezelfde titel als het boek, vierentwintig keer zoektocht (er zit een telfoutje in de inhoudsopgave), de stukken kun je als geheel zien, maar ook als losse stukjes, verzameling columns, herinneringen, opiniestukken en onderzoek. En dat maakt tot een beter boek dan verwacht. Beter dan menigeen doorhad.

Citaat: “ ‘Maar het klopt godverdomme niet, Louis. Je hoort me toch. Je zit ernaast. Je beschuldigt me van iets wat ik niet heb gedaan. Hallo, neem dat even terug.’
‘Waarom zou ik dat terugnemen? Ik heb alle reden om aan te nemen…’
‘Je zit ernaast, mannetje. Doe godverdomme ‘ns normaal man, ik zou maar even sorry zeggen!’
‘Vind jij dat normaal: op zo’n toon praten?!’
‘En dat zeg jij! Louis, dit bevalt me helemaal niet. Ik heb je nummer niet weggegeven. Punt uit. Neem die opmerking dus even terug!’
‘Als je blijft schreeuwen…’
‘Dat maak ik zelf wel uit. Ik probeer mijn gelijk te halen. Je zit ernaast. Dus moet je je excuses maken. Zo werkt dat. Maar dat kun jij niet opbrengen, he, meneertje Fatsoen.’
Tien seconden later is het gesprek voorbij.” (p.201/202)

Nummer: 20-070
Titel: O, Louis
Auteur: Hugo Borst
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 399 (13473)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-6797-054-9

Meer O, Louis:
Hebban
Sportboek gezocht
Zijn zegje
Biografie portaal
Voetbalboeken punt net

Meer Borst:
Borst, Hugo – Alle ballen op Heintje
Borst, Hugo – Over lust en liefde
Borst, Hugo – Over vaders & zonen
Borst, Hugo – Waarom ik zo van Sparta hou (en Aad de Mos haat)

Meer Van Gaal:
King Louis naar Rio (Hard Gras 94)
Meindert Talma – Ik ben Louis van Gaal
Cruijff of van Gaal (Hard Gras 57)
Spaans met Amsterdams accent
Column Johan 4 (Goal, september 1997)

Themaweek 102: Sportboeken

Tim Krabbé – Drie slechte schaatsers

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, schaatsen, themaweek, Tim Krabbé

Tim Krabbé – Drie slechte schaatsers

Na al die jaren, na vele boeken, ben ik nog steeds niet in staat de schrijver goed in te schatten. Zijn meesterwerken zijn kort. De Renner, onmisbare literatuur voor elke wielerliefhebber, maar zeker ook Het Gouden Ei, nog geen 100 bladzijden, populair op de verplichte boekenlijst, maar absoluut een van de beste boeken geschreven in ons taalgebied. Het lijkt zijn kwaliteit.

Terwijl aan het begin van dit jaar Vrienden mij dwong om een week lang te bloggen, niet alleen omdat het zo’n dik boek was, maar ook vanwege de gigantische informatiedichtheid. Ook zijn boek over Columbine was zo uitgebreid. Dus wat hem met fictie perfect lukt, lijkt hem met non-fictie niet te lukken.

Drie slechte schaatsers is dus fictie, maar is zelfs voor zijn doen kort. Lekker dun, klein boekje. Een kort verhaal dus. Over schaatsen, op deze manier een belangrijk stukje Nederlandse cultuur. Schaatsen als metafoor, als tijdsbeeld, als symbool voor hoe het met de hoofdfiguren gaat.

Terecht wordt het verhaal geprezen, ondanks de beknoptheid toch veelzeggend. Te weinig ruimte voor diepgang, maar tegelijkertijd wel er voor zorgend dat de lezer aan het denken slaat. Past goed in mijn verzameling.

Citaat: “Maar eigenlijk, nu hij erover nadacht, bewees de goddelijkheid van het schaatsen juist dat God niet bestond. Want als je een wereld moest scheppen, en je kreeg de vrije hand zoals God had gehad, dan zou je, om schaatsen te kunnen bedenken, toch wel heel veel eerst moeten bedenken. Water, kou, vriezen. En als je dan al zoiets krankzinnigs verzon dat water, waar je je hand in kon steken en dat alle vormen kon aannemen, kon veranderen in iets wat hard en star was, dan moest je er nog bij verzinnen dat het dan niet stroef als steen was, maar glijdend.” (p.12/13)

Nummer: 20-062
Titel: Drie slechte schaatsers
Auteur: Tim Krabbé
Taal: Nederlands
Jaar: 2004
# Pagina’s: 46 (12006)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-446-0517-8

Meer:
Krabbé, Tim – De grot
Krabbé, Tim – De stad in het midden
Krabbé, Tim – Een tafel vol vlinders
Krabbé, Tim – Vrienden
Krabbé, Tim – Wij zijn maar wij zijn niet geschift

Themaweek 102: Sportboeken

Michel van Egmond – De wereld volgens Gijp

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Michel van Egmond, Rene van der Gijp, themaweek, voetbal, voetbalboek

Michel van Egmond – De wereld volgens Gijp

De verleiding was niet te weerstaan. Als deel 1 zo vaak herdrukt wordt, zo veel lezers trekt die anders nooit een boek lezen, laat staan kopen, dan is een deel 2 onvermijdelijk. En dus krijg je de gebruikelijke mix van mooie uitspraken en rake observaties. Precies wat je van Van Egmond mag verwachten, precies wat de doelgroep hoopt.

Toch zit er ook een serieuze ondertoon in het verhaal, Gijp kent geen geheimen en de ellende in zijn privéleven wordt niet eruit gefilterd. Maar het mooiste zijn toch de verhalen van Gijp. Drie citaten:

“Ik weet nog dat er bij Oranje achttien selectiespelers waren: zestien van Ajax en twee PSV’ers: Gullit en ik. Die Ajacieden hadden hun eigen warming-up. Dat kwam toen net in, met allemaal van die ingewikkelde pasjes en oefeningen. Ik zeg tegen Ruud: daar ga ik niet aan meedoen, aan die gekkigheid. Ik word al moe als ik ernaar kijk. Laten wij maar gewoon een balletje overtikken. Beetje rommelen, beetje rekken, zoals altijd. Dat soort dingen vond hij altijd wel mooi. Deed-ie lekker mee. Was ook een leuk gezicht voor het publiek: veertien van die zwetende Ajax-klanten die zich vreselijk liepen uit te sloven. En dan twee man die ter hoogte van de cornervlag niet meer bijkwamen van het lachen: Ruud en ik.”

‘Wat denk jij, zou Jantje Boskamp straks ook nog een toetje nemen?’, vraagt Van der Gijp aan de parkeerwachter. ‘Of denk jij van niet?’
Hij wacht het antwoord niet af, laat wel als extra dank nog even zijn televisielach door de straat klateren, geeft de man een klap op de schouder, slaat nu zijn arm om Nicky heen en leidt hem door het drukke verkeer naar Kampong Kita, een restaurant zo groot als een parkeergarage en bijna net zo gezellig. Binnen staan 200 stoelen. Op een ervan zit Jan Boskamp, de schrik van elke All-You-Can-Eat-restaurateur, als een Brusselse boeddha al te wachten. (55/157)

‘Ik neem niets serieus, vooral mezelf niet.’
-Hoezo eigenlijk niet?
‘Kan ik niet. Ik zie mezelf de hele dag van alles doen. Ik zie mezelf wakker worden, ik zie mezelf koffiezetten, ik hoor mezelf tegen de hondjes praten.’
-Nou en?
‘Nou, en? Ik weet niet hoe het met jou is, maar bij negen van de tien dingen die ik doe, denk ik toch al vrij snel: goh, wat ben ik nu toch allemaal aan het doen?’ (140/157)

Nummer: 20-030
Titel: De wereld volgens Gijp
Auteur: Michel van Egmond
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 270 (7033)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-4883-414-3

Meer:
Wikipedia
Hebban
Scholieren

Themaweek 102: Sportboeken

John Irving – De koning van het kinderspeelgoed

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Gunter Grass, John Irving, lezen, themaweek

John Irving – De koning van het kinderspeelgoed

Hij staat vooral bekend als schrijver van hele dikke romans, waar hij meerdere jaren over doet, maar die zonder uitzondering erg boeiend zijn, na gedegen voorwerk, met een paar stokpaardjes.

Toch heb ik nog een paar andere boeken van Irving in de kast staan (en gesigneerde, wat hier niets mee te maken heeft, maar wel erg leuk), zoals dit essay. Het gaat vooral over zijn voorbeeld en vriend Günter Grass, de schrijver van het wereldberoemde ‘Das Blechtrommel’.

Helaas gaat het meer over de schrijfsels, dan er diep op in te gaan. Had iets meer verwacht, gehoopt. Niet slecht, maar gewoon iets meer diepgang. Geefnie, heb veel schitterende boeken van hem in de kast staan. Hoop dat er nog een mooie roman volgt.

Citaat: “De volgende ochtend ging ik naar een boekhandel waar ik zou signeren. De eigenaar geneerde zich voor het hakenkruis dat met een spuitbus op zijn etalageruit was gekliederd. ‘Heeft niets te betekenen,’ zei de boekhandelaar. ‘Dit is ordinair vandalisme.’ Maar hoe kan een hakenkruis in Duitsland ‘niets’ te betekenen hebben.” (p.28/29)

Nummer: 20-067
Titel: De koning van het kinderspeelgoed
Ondertitel: Günter Grass en zijn werk
Auteur: John Irving
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 1996
# Pagina’s: 71 (12801)
Categorie: Essay
ISBN: 90-414-0086-9

Meer Grass:
Grass, Günter – De blikken trommel
Grass, Günter – Im Krebsgang
Grass, Günter – Kat en muis

Meer Irving:
Irving, John – Avenue van de mysteriën
Irving, John – The fourth hand
Irving, John – In one person
Irving, John – Last night in twisted river
Irving, John – My movie business
Irving, John – Pension Grillparzer
Irving, John – A prayer for Owen Meany
Irving, John – A Son of the circus
Irving, John – Until I find you
Irving, John – Waarom ik van Dickens hou
Irving, John – A widow for a year

Themaweek 100: Nog meer boeken

Willem Vissers – Samuel

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, column, lezen, themaweek, Willem Vissers

Willem Vissers – Samuel

Dat Willem Vissers mooi kon schrijven, dat wist ik allang. Dat hij een ontzettende aimabele man is, kwam ik achter toen ik tegen hem mocht voetballen bij het legendarische Ballen op de Berg. Dat hij een meervoudig gehandicapte zoon had wist ik niet, totdat hij begon met zijn column over Samuel in de Volkskrant. Wat kon hij geweldig schrijven over de jongen van zestien met een geestelijke leeftijd van anderhalf. Wat was ik onder de indruk van zijn wekelijkse verhalen, zo liefdevol geschreven, zo positief vertellend over de middelste zoon, die anders was dan de andere twee.

Velen waren met mij onder de indruk, natuurlijk moest er een bundeling komen. Na een jaar van columns kwam dat boek er natuurlijk. De frequentie van de columns ging omlaag, niet meer wekelijks, nu maandelijks.

Diepe bewondering heb ik voor het gezin Vissers, waar Willem zo mooi over schrijft. Bernice, zijn vrouw, die alleen achterblijft als de voetbaljournalist weken van huis is voor een groot toernooi. De broers David en Joshua, waarvan de laatste jonger is, maar zijn grote broer al snel op meerdere vlakken inhaalt. Maar vooral die grote Samuel. Syndroom van Kleefstra, een afwijking in het DNA. Dan ben je dus niet in staat te praten, kun je slechts met spalken voorzichtig voortbewegen, eet je niet zelf, hebt continu aandacht nodig, continu zorg. Een grote baby die het leven van het gezin bepaalt. En kijk eens naar de voorkant, dat is toch een lief jong?

Bewust heb ik het boek een tijdje in de kast laten staan, veel van de columns kende ik al, via social media of gewoon, in de krant. Dus het kwam niet als een verrassing dat ik het goed vond. Maar ook bij herlezing bleken de columns erg ontroerend, erg mooi. Zonder twijfel een van de beste boeken van de laatste jaren.

Citaat: “We willen nooit overlast geven. We hopen altijd dat Samuel zich volumetechnisch een beetje inhoudt, als we op een terras zitten of langs een zwembad. (…) We zijn altijd dankbaar als anderen in de openbare ruimte lief zijn voor hem en vergevingsgezind voor de eventuele overlast.” (p.98/99)

Nummer: 20-066
Titel: Samuel
Ondertitel: Kroniek van een ongewoon gezin
Auteur: Willem Vissers
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 159 (12730)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-488-3979-7

Meer Vissers op gerbie.nl:
Voetbal is liefde
Pingelaars, pegels en andere verhalen

Meer Samuel:
Hebban
Willem leest voor over Samuel
DWDD

Themaweek 100: Nog meer boeken

Nico Rost – Goethe in Dachau

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Dachau, lezen, Nico Rost, themaweek, Tweede Wereldoorlog

Nico Rost – Goethe in Dachau

Verplichte literatuur volgens Eddy. En dan neem ik dat graag aan. Zware kost, niet even tussendoor lezen. Bleef dus even liggen, tot na de zomer, na de Tour. Maar toen was ik toch nieuwsgierig, al speelde het plichtsbesef van een geleend boek ook een beetje mee.

Al snel had ik door dat dit niet het boek was wat ik verwachtte. Iemand die opgesloten zit in een concentratiekamp is bezig met overleven, was mijn eerste gedachte. Rost leek vast te zitten in een goede bibliotheek. De alledaagse gebeurtenissen werden afgedaan in bijzinnetjes, de literatuur, waar hij met veel moeite altijd weer aan kwam, was het belangrijkste bestanddeel van zijn dagboeknotities. En dat leest meer als een studie, als een lijst met boeken die ik nog moet lezen, als een boekclub waar obscure schrijvers voorbijkomen, door mensen die proberen indruk te maken. En dan te bedenken dat alleen al het schrijven van dit soort notities levensgevaarlijk was. Papier was al nauwelijks te vinden, laat staan dat je erop kon schrijven, nog moeilijker om het te verbergen. Rost lukte het allemaal.

Gaandeweg begreep ik ook dat het een verdedigingsmechanisme was. Zo lang er literatuur is, is het leven niet zinloos. Wanneer je de wereld beter begrijpt omdat klassieke schrijvers je wat duidelijk maken, is zelfs een strafkamp te relativeren. (Bladzijde 77: ‘Heb hem toen uitvoerig verteld waarom ik dit dagboek zo schrijf en niet anders. Het is immers in de eerste plaats een middel om al mijn gedachten en m’n energie op de literatuur te concentreren – elke dag opnieuw als het gaat, om daardoor niet steeds aan Edith en Tijl, aan mezelf, aan eten enz. te denken. Een soort zelfverdediging dus. En tot nu toe heeft het me geholpen…’).

Dan is de continue stroom doden niet meer dan een gegeven, maar niet automatisch van toepassing op jezelf. Dan kom je schrijvers tegen die je ooit in een ander land sprak, of waar je ooit wat van had gelezen, maar die je nooit zelf had herkend, als niet iemand je had verteld dat het een schrijver was. En die iemand zei dat, omdat je zelf hele dagen bezig was met lezen, het verkrijgen van boeken, het lenen van titels.

Dus heb ik halverwege eindelijk de juiste mindset om het boek indruk te laten maken, om het proberen te begrijpen. Niet dat het ooit mogelijk is om je voor te stellen hoe het leven in een concentratiekamp is, maar juist door er niet de nadruk op te leggen, lukt het Rost om het een beetje duidelijk te maken. Hij weet ook, als vertaler, schrijver, publicist, dat ooit, na de oorlog, of hij die nu wel of niet overleeft, zijn aantekeningen gebundeld zullen worden, gepubliceerd gaan worden.

Op een gegeven moment negeer ik de bijna eindeloze reeks voetnoten (576 in totaal, bijna 3 per bladzijde), als ik meer wil weten over een bepaalde schrijver zoek ik later wel op Wikipedia. En tegelijkertijd zie ik steeds meer gebeurtenissen om de literatuur verschijnen in zijn aantekeningen. Steeds meer hoop op het einde van de oorlog, maar ook meer relativeringsvermogen. Dankzij de literatuur en de goede bewakers, waardoor hij, zelfs in deze beroerde omstandigheden, tussen de honderden doden per dag, ziet dat niet elke Duitser een oorlogscrimineel is, dat zelfs slechte mensen goede kansen hebben. Knappe observaties, die hem na de oorlog zelfs gedeeltelijk opbreken, wanneer de communistische partij in Nederland, waar hij voor de oorlog overtuigd lid van was, hem na publicatie laat vallen, omdat sommige passages niet zwart-wit genoeg zijn opgeschreven volgens hen.

Dagboeken zijn meestal niet mijn favoriete genre, maar binnen het genre is dit zeker een topper. Juist door niet de dagelijkse ellende van Dachau uitgebreid te beschrijven, juist door te relativeren terwijl het einde nog niet in zicht is, juist door de kracht van literatuur nog eens te onderschrijven, heeft Rost een gedenkwaardig oorlogsboek geschreven. Dikke aanrader!

Citaat: “Naar de andere dertig lijken keek niemand. De SS verwaardigde ze met geen blik, hoewel daar veel meer aan te zien was.
Ze waren immers uitgemergeld en broodmager. Van sommigen was de buik gezwollen en de huid al zwart; anderen zaten onder de zweren, weer anderen vertoonden aan hun benen en op hun rug flegmonen en open gaten, zo groot als theeschoteltjes. Twee misten een been, een een arm.
De SS vermoedt dat de dode man vermoord is; ze heeft daarom foto’s genomen en uitvoerig notities gemaakt.
Zijn de andere dertig soms niet vermoord?
Zijn die dan een natuurlijke dood gestorven?” (p.183)

Nummer: 20-117
Titel: Goethe in Dachau
Ondertitel: Dagboek 1944-1945
Auteur: Nico Rost
Taal: Nederlands
Jaar: 1948
# Pagina’s: 272 (22652)
Categorie: Dagboek
ISBN: 978-90-816628-8-8

Meer:
Wikipedia
Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse letteren
Hebban
Verzetsmuseum

Themaweek 100: Nog meer boeken

Remco Campert – Beschreven blad

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, lezen, Remco Campert, themaweek

Remco Campert – Beschreven blad

Zonder twijfel een van mijn favoriete schrijvers, zeker in ons taalgebied. Tientallen titels staan al op de plank. Maar de goede man is een grootproducent, daarbij al schrijvend sinds de oorlog, vele titels ontbreken dus nog. En ondanks de digitale database in mijn telefoon overkomt het me soms nog: ik koop een boek dubbel. Het zij zo. Maar nog niet gelezen, dus pak ik die er deze zomer maar eens bij en leg hem op Mount TBR, de stapel boeken op mijn nachtkastje die ik binnenkort wil lezen.

Campert is op zijn sterkst als columnist en vooral schrijver van korte verhalen. Zijn poëzie lees ik soms, net als deze novelle, maar daar ligt, in mijn ogen, niet altijd zijn kracht. Het continue hoge niveau van zijn korte verhalen haalt hij soms wel, maar niet altijd. Dat heeft ook wel weer iets moois, het bewijst dat je een groot schrijver kunt zijn, maar dat niet alles van een groot schrijver automatisch geweldig is. Zoals Messi wel eens een mindere wedstrijd speelt, Mondriaan wel eens blokjes verkeerd raakte en Neil Young ook wel eens een album vol herrie uitbracht. Niet minder interessant, maar wel minder gewaardeerd.

Deze novelle had ik snel uit, maar sleurde me nooit naar binnen. Geen zinnetjes die je dagen later nog door het hoofd schieten. Geen personages die je meteen voor je ziet. Gewoon een verhaal dat wel loopt, maar nergens heen lijkt te gaan.

De Bijenkorf gaf het uit in de literaire boekenmaand 2001, ben bang dat het te verleidelijk was om nee te zeggen, maar dat de goede man niet perse een geweldig verhaal in zijn hoofd had toen de deadline naderde. Geeft niet, vele andere titels wachten op (her)lezing.

Citaat: “Ik, schrijver? Hoe was Sonja op dat idee gekomen? Misschien vond ze het interessant. Het klonk in ieder geval interessanter dan: ik geloof dat hij ‘iets met geld’ doet. Er schenen nog nooit zo veel miljonairs te zijn. In het café waar ik haar weleens trof was bijna iedereen, hoe jong ook, miljonair, mezelf incluis. Ze had me bijzonder willen maken – dat maakte haar ook wat specialer.” (p.52)

Nummer: 20-064
Titel: Beschreven blad
Auteur: Remco Campert
Taal: Nederlands
Jaar: 2001
# Pagina’s: 72 (12478)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-714-4292-6

Meer:
Campert, Remco – Bij hoog en laag
Campert, Remco en Jan Mulder – CaMu 1996
Campert, Remco en Jan Mulder – CaMu 1997
Campert, Remco en Jan Mulder – CaMu 1998
Campert, Remco en Jan Mulder – CaMu 2000
Campert, Remco en Jan Mulder – CaMu 2002
Campert, Remco – Een ellendige nietsnut
Campert, Remco – De familie Kneupma
Campert, Remco – Een geschenk uit de hemel
Campert, Remco – Hotel du nord
Campert, Remco – Een liefde in Parijs
Campert, Remco – Tot zoens

Themaweek 100: Nog meer boeken

Hans Dorrestijn – Het anti-hondenboek

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Hans Dorrestijn, hond, lezen, themaweek

Hans Dorrestijn & Fetze Pijlman – Het anti-hondenboek

Het anti-hondenlied kende ik al, heb het uit volle borst meegezongen in het theater. En dan kom je in de kringloop een oud boekje tegen voor weinig, in de reguliere handel niet meer verkrijgbaar, een collectors item dus, al kon je dat aan de prijs weer niet zien.

Het lied staat er niet eens in, verder is het een bonte verzameling columns, korte verhalen, theaterstukken en liedteksten, met als gemene deler de weinig liefdevolle verhouding met het favoriete huisdier van velen.

Het zijn vooral de bezitters die het er slecht vanaf brengen in dit boekje, waarvan volgens mij meerdere nieuwere, geüpdatete versies verschenen. Mijn versie is dan oud, dus uniek, maar verre van compleet. Wel sta ik volledig achter de teksten, feest der herkenning, ik ben overduidelijk geen liefhebber.

Citaat: “De hond heeft een ongunstige invloed op de literatuur. De meeste dichters zijn bang voor hem. Persoonlijk ken ik de dichter T. van Deel die met zijn reusachtige gestalte opzien baart waar hij verschijnt. Een eigenaardigheid die de meeste lezers niet van hem kennen, is zijn meer dan normale angst voor honden.” (p.31)

Nummer: 20-060
Titel: Het anti-hondenboek
Auteur: Hans Dorrestijn & Fetze Pijlman
Taal: Nederlands
Jaar: 1976
# Pagina’s: 53 (11856)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-6213-028-3

Meer Honden:
Hans Dorrestijn (eigen site)
Hebban
Scholieren
Visdief

Meer Dorrestijn op gerbie.nl
Drie keer YouTube
Alle verhalen
Ik ben een oude cowboy

Themaweek 100: Nog meer boeken

Nelleke Noordervliet – De val van Thomas G.

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, lezen, Nelleke Noordervliet, themaweek

Nelleke Noordervliet – De val van Thomas G.

Haar naam was mij niet onbekend, maar nog nooit las ik iets van Nelleke Noordervliet. Via Hebban kreeg ik de kans om mee te doen met een leesclub rondom haar laatste boek. Een leuke ervaring, vooral de inhoudelijke discussie met meerdere lezers vond ik erg boeiend. Misschien nog wel boeiender dan het boek zelf.

Noordervliet probeert de tijdgeest in een verhaal te stoppen, maar slaagt daar mijns inziens slechts gedeeltelijk in. Het gegeven is de het verhaal over de uitgever Thomas Geel. Hij geeft een controversieel boek uit, wordt daar al binnen zijn eigen bedrijf op aangevallen, krijgt daar een golf publiciteit over heen, waar zowel de traditionele media als de sociale media flink in de aanval trekken. Aan het begin van het boek is hij reeds overleden, omgekomen bij een auto-ongeluk.

Het verhaal vertelt vooral hoe zijn familie en andere betrokkenen omgaan met het gegeven. Op deze manier een beetje een raamvertelling, geen sleutelroman volgens de interviews die ik ondertussen las en hoorde, al kwam dat vermoeden bij mij (en een aantal andere lezers) wel naar boven.

De hoofdpersoon Isa vlucht naar Ierland, waar ze op haar eigen manier de dood van haar man probeert te verwerken. Dochter Leonie speelde volgens velen geen fraaie rol in de ophef rondom haar vader en is ook nog niet klaar met haar ouders. Bijfiguren zijn de journalist Joris, een opportunist op zoek naar het verhaal achter de affaire en Anne, degene die bij de uitgeverij erg tegen het bewuste boek was, volgens sommigen ook op een niet al te fraaie manier.

Genoeg om een mooi verhaal van te maken, meerdere standpunten, genoeg gebeurtenissen als vervolg op een hectisch verhaal. Maar het lukt mij niet om me te verliezen in het verhaal. Belangrijkste probleem: de geloofwaardigheid. Romankarakters moeten logisch in elkaar steken, moeten doen wat past bij hun karakter. Toevalligheden mogen (moeten soms zelfs), maar niet om de zwakte van het verhaal te verdoezelen. In dit geval geloof ik te vaak niet wat er gebeurt, het zit niet logisch in elkaar, de keuzes die de karakters maken zijn niet te verklaren.

Het verschijnen van een manuscript door Thomas maanden na zijn overlijden lijkt het boek een extra dimensie te geven. Het is ongetwijfeld bedoeld om het verklaringen te geven, begrip te kweken, uitleg voor zowel de familie als de lezer. Lukt niet.

Vele vragen spoken in mijn hoofd na lezing van het verhaal, maar antwoorden krijg ik slechts mondjesmaat. Wel een voordeel van de leesclub, je kunt ze aan andere stellen. En inderdaad krijg ik soms wat mogelijke verklaringen. Maar ook anderen die dezelfde vragen hadden. Kortom mijn gedachtegang is niet uniek, niet bijzonder. Best jammer, want het gegeven is best een mooi uitgangspunt. Teleurgesteld aan het eind dus.

Citaat: “Mijn vader vuurde de gebruikelijke vragen op hem af over zijn financiële positie, zijn plannen en zijn perspectieven, mijn moeder informeerde afgemeten naar zijn familie of wat daarvan over was en Thomas slalomde als een skikampioen om alle paaltjes heen. Bij de soep was de sfeer nog kil, bij de koffie die in de tuin werd geserveerd waar de zon net achter de boomtoppen zakte, was er een gemoedelijkheid ontstaan die ik zelden had meegemaakt. Ik was verdoofd van geluk.” (p.146)

Nummer: 20-101
Titel: De val van Thomas G.
Auteur: Nelleke Noordervliet
Taal: Nederlands
Jaar: 2020
# Pagina’s: 287 (20489)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-254-5970-3

Meer:
Hebban
Trouw
NRC
Parool

Themaweek 100: Nog meer boeken

Jelmer Mommers – Hoe gaan we dit uitleggen

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, De Correspondent, Jelmer Mommers, klimaat, lezen, themaweek

Jelmer Mommers – Hoe gaan we dit uitleggen

Nog een luisterboek dat ik niet kon negeren. Ook hier kende ik al veel, aangezien de podcasts van de Correspondent tot mijn favorieten horen. Mommers is op die site de expert over klimaatverandering. En het mooie is dat hij niet met de zoveelste klaagzang komt, maar met een realistisch verhaal met een optimistische kijk naar de toekomst.

Zowel zijn stukken, als de podcasts en dus ook dit (luister-/E-) boek zouden verplichte kost moeten zijn voor politici en bestuurders. Klimaat is geen links of rechts onderwerp, het is onze eigen toekomst. En als je er iets aan wil doen, dan kan dat. Dus niet ‘maar in China’ of ‘waarom ik’, maar gewoon doen. Kansen zien. De wereld aanpassen. Sterker nog, als je niet gelooft in klimaatverandering (wat 98% van de wetenschappers wel doet), dan zou je het nog kunnen zien als economische kans. Past er iets beter bij de Nederlander (denk het VVD-toontje er even bij) dan dat?

Absoluut, zonder twijfel, een van de beste boeken van dit jaar (eigenlijk vorig jaar, maar ja, voor mij dit jaar), en de beste op dit onderwerp.

Citaat: “Dit is de harde logica van het klimaat en het is belangrijk om in te zien hoe onmenselijk deze logica is. Wij mensen zijn gewend dat we dingen kunnen goedmaken. Als ik vandaag iets gemeens zeg tegen mijn moeder, kan ik daar morgen mijn excuses voor aanbieden of een bos bloemen brengen.

Het klimaat heeft geen boodschap aan zulke logica (en niet alleen omdat bloemen over de aardbol verslepen slecht is voor het klimaat). Als ik vandaag een ton CO2 uitstoot, kan ik morgen een boom planten, maar het duurt jaren voordat het boompje volgroeid is en mijn ton CO2 weerheeft vastgelegd.

De dampkring is het collectieve geheugen van onze uitstoot, en vergeet niets.”

Nummer: 20-050
Titel: Hoe gaan we dit uitleggen
Ondertitel: onze toekomst op een steeds warmere aarde
Auteur: Jelmer Mommers
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 237 (10735)
Categorie: Non-fictie
ISBN: 978-90-829-4214-9

Meer:
Correspondent
Hebban
8weekly

Themaweek 100: Nog meer boeken

Achilles 01

Tags

Achilles, boeken, boeken 2020, boekrecensie, lezen, sportboek

Achilles 01

Toen ik bij was met Hard Gras, De Muur en ook nog eens de hele serie van Half 3 had uitgelezen, kwam ik bij Achilles uit. Twee afleveringen, ooit gekocht bij De Slegte, voor het faillissement, tijd om daaraan te beginnen. Geen spijt van, al tijdens het eerste verhaal had ik door dat deze te lang ongelezen in de kast hebben gestaan.

Dat openingsverhaal knalt er meteen in, een reconstructie van de stadionramp in Moskou, waar Haarlem destijds in de vrieskou speelde. In de oude Sovjet-Unie kwam daar nauwelijks iets over naar buiten, nu jaren later, is het lastig om alles boven tafel te krijgen. Thomas Blom maakte voor Andere Tijden Sport een indrukwekkende aflevering, op papier is het verhaal minstens zo sterk.

Toch voetbal dus, al ging het nauwelijks over het spelletje zelf. Het tweede verhaal was ook prachtig. Dirk Jan Roeleven schrijft over Jan Knippenberg, een docent waarvoor een marathon een soort van tussensprintje was, die het liefst honderden kilometers liep. Bijzonder man, mooi portret.

Het voordeel van Achilles is dus dat het veel verschillende verhalen kwijt kan, zolang er ergens een linkje met sport te vinden is. Dus lees ik verder over schoolvoetbal, de eerste Nederlandse uitvaller in de Tour ooit, het voetbalelftal van Nederlands Indie op het WK 1938, een voetballende dochter, een judovader, waarom Tibet niet meedoet aan de Olympische Spelen in China en over een toneelstuk dat iets met autoracen te maken heeft, maar net zo goed over Italianen zou kunnen gaan.

Nu al jammer dat ik er nog maar eentje in de kast heb staan, nog jammerder dat deze serie het niet gered heeft.

Citaat: “Het is heel simpel. Toen mensen naar de mortuaria werden gebracht, kregen ze een andere doodsoorzaak. Ze schreven niet dat ze door verstikking waren omgekomen, maar door een hartaanval. Of ze schreven op dat ze op een andere plaats waren gestorven. De Sovjet-macht wist altijd goed dingen verborgen te houden. Ik geloof eerder dat er meer dan driehonderdvijftig zijn omgekomen, dan zesenzestig.” (p.36)

Nummer: 20-112
Titel: Achilles 01
Ondertitel: Sportverhalen van toen en nu
Auteur: Diversen (Thomas Blom, Dirk Jan Roeleven, Ed van Opzeeland, Nando Boers, Martijn Blekendaal & Hassan Evrengun, Marcel Goedhart, Mik Schots, Micha Peters & Jurryt van de Vooren, Marcel Visbeen)
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 141 (21889)
Categorie: Sport
ISBN: 978-90-204-0868-3

Meer:
Boekwinkeltjes (zelf kopen)

Themaweek 98: Sportseries

Hard Gras 134 – De Kuip, het rood en het wit

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 134

Willemijn van Dijk: Ontroerend over haar familieband met de Kuip
Arjen Fortuin: Nuttige analyse over Derksen en zijn maatjes
Mikko en Daan: Deel 6 van hun portrettenserie, over Winston Bogarde
Frank Heinen: Familie Maxwell en Oxford United, een vreemd huwelijk boeiend beschreven
Nadia Bouras: Straatvoetbalster tussen de jochies, mooie inzichten
Mark van den Heuvel: Hoogtepunt van deze editie. Bloedkoerier in coronatijd, reflecterend, observerend, eerbetoon aan zijn vader, veel lagen in een enkel verhaal
Judith Spiegel: Ook op de Filipijnen wordt gevoetbald, al is het moeilijk vindbaar, ben jaloers
Erik Brouwer: Bio over Hans Menasse, bijna speler van Arsenal, daadwerkelijk First Vienna na de oorlog.
Nico Kroese: Lijkt zo simpel wat hij doet, maar is zo goed
David Winner: Matteo Ricci en Arie Haan, beiden in China, verschillen en overeenkomsten
Danielle Kliwon: Hoe je in een middag fan kunt worden van Benzema en dat dan blijft
Aangevuld met Gerrit de Jager (Krijter), Theun de Winter (gedicht) en lezerspost van Wouter Koster over Pirlo maakt het voor weer een mooi nummer van Hard Gras.

Citaat: “Voor de kijker was het een van de interessantste televisiegesprekken over racisme van het hele jaar, maar volgens Derksen was het de slechtste show die ze ooit hadden gemaakt. Nog sneller dan normaal was hij na afloop terug naar huis gereden. Hij wist ook wie de schuldige was: Wilfried Genee, die zich als een ‘Judas’ naar het kamp van de vijand had laten lokken. Van der Gijp en Derksen riepen nooit meer iets met Genee te maken te willen hebben, deden nog een schnabbel met Genee in het Twente-stadion en herhaalden dat ze nooit meer iets met Genee te maken wilden hebben.” (p.24)

Nummer: 20-106
Titel: Hard Gras 134
Ondertitel: De Kuip, het rood en het wit
Auteur: Diversen (Willemijn van Dijk, Erik Brouwer, Danielle Kliwon, Arjen Fortuin, Mikko & Daan, Frank Heinen, Nadia Bouras, Mark van den Heuvel, Judith Spiegel, David Winner, Gerrit de Jager)
Taal: Nederlands
Jaar: 2020
# Pagina’s: 120 (21316)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-5169-3

Meer:
132 131 130 129 128 127 126 125 124 123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 98: Sportseries

Half 3 – Nummer 17

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Half 3, Harry Walstra, lezen, Roberto Pennino, Ruud Doevendans, voetbal, voetbalboek

Half 3 – Nummer 17

De laatste in mijn kast. De allerlaatste heb ik gemist. Zie ik ook niet meer als verkrijgbaar online. Helaas. Mocht er iemand zijn die van oude nummers af wil, nummers 5, 6 en 18 ontbreken in mijn collectie.

Na het goede WK van Robben in 2014, was het aanlokkelijk om hem te vergelijken met de beste Nederlandse voetballer ooit, veertig jaar eerder. De cijfers van beide zijn indrukwekkend, al begrijp ik nog steeds de 10 niet die Cruijff tegen Bulgarije scoorde. Zeker ook omdat in de statistieken die erbij staan te zien is dat hij niet alles perfect deed. Maar tegelijkertijd vraag je je af wat je dan moet doen om een 10 te halen. L’Equipe deelt er zelden een uit, maar mocht je er dan een scoren, dan weet je ook zeker dat je iets bijzonders hebt gepresteerd.

Hans van Breukelen die kijkt naar een film van Jan van Beveren vind ik niet zo boeiend. Heb de goede man niet zo vaak betrapt op uitspraken die raak waren, ook nu niet. Maar gezien de connectie van de hoofdredactie met de voormalig topkeeper begrijp ik dat hij gevraagd wordt.

Doevendans laat weer eens zien dat hij op zijn sterkst is wanneer hij autobiografisch schrijft, bijvoorbeeld zijn column over Giacinto Faccheti. Prachtig verhaal!

Het verhaal van Harry Walstra over Julius Hirsh had ik reeds gelezen in een van zijn eigen boeken. Blijft mooi overigens, net als het verhaal over Helenio Herrera, volgens velen de uitvinder van het catenaccio. Geen vernieuwing die de liefhebber in vuur en vlam zet, maar wel eentje die erg bepalend is geweest voor de geschiedenis van het voetbal, vooral in Italië. Ook Pennino heeft natuurlijk een verhaal vanuit Italië, over de dood van een talent. Alsof Torino nog niet genoeg ellende heeft gekend in de geschiedenis, was het hun speler Luigi Meroni die werd geschept door een auto. Jaren later werd de chauffeur van die bewuste auto de voorzitter van dezelfde club. Toeval bestaat niet.

Het laatste verhaal dat ik in deze serie lees gaat over het EK 1980. Het plaatjesboek staat boven nog in de kast. Teleurstellend toernooi. Buiten de verrassende Belgen en de doorbraak van Schuster is me weinig bijgebleven. Ik was nog te jong, mocht ook niet alles zien. Doevendans analyseert en legt uit dat het voetbal niet eens zo slecht was, maar de ambiance wel, waardoor het toernooi de boeken is ingegaan als een mislukt toernooi.

Mooie serie, in mijn geval net niet compleet, gelukkig heb ik nog vele exemplaren van de opvolger, het blad Tardelli, klaarliggen om te lezen. Ook daar lig ik flink achter, er staan er meer op de plank ‘nog te lezen’ dan dat er staan op de ‘gelezen’ plank in mijn kast.

Citaat: “Niet alleen doet Cruijff per wedstrijd in alle categorieën meer dan Robben, hij is ook in alle aspecten beter dan de huidige ster van Bayern München. Cruijff is veel vaker aan de bal en bestrijkt ook een groter deel van het veld, waar Robben zich voor 62 procent in de aanvalszone begeeft.” (p.63)

Nummer: 20-102
Titel: Half 3 – Nummer 17
Auteur: Diversen (Ruud Doevendans, Harry Walstra, Roberto Pennino)
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 104 (20593)
Categorie: Voetbal
ISBN: nvt

Meer Half 3:
Nummer 14
Nummer 13
Nummer 12
Nummer 11
Nummer 10
Nummer 9
Nummer 8
Nummer 7
Nummer 4
Nummer 3
Nummer 2
Nummer 1

Themaweek 98: Sportseries

Hard Gras 133 – Er is altijd voetbal

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 133 – Er is altijd voetbal

Het openingsverhaal is er weer een waarmee ik me goed kan identificeren. PF Thomese is noodgedwongen hockeyvader, net als ondergetekende. Ik leef met hem mee.

Carolina Trujillo schrijft weer een hele roman in een kort verhaal, altijd knap, waarin voetbal een bijrol heeft, maar je wel heel goed leert hoe haar familie functioneerde en hoe groot een klein land als Uruguay kan zijn. Jaloersmakend mooi geschreven.

Over Cruijff kan nooit genoeg geschreven worden. Dus de vergelijking met Shakespeare, door Bas Belleman is per definitie de moeite waard. Na lezing kan ik het alleen maar bevestigen. Rob Siekmann komt er dan achteraan met de visie van Cruijff, door veel te citeren, als aanvulling op de geweldige biografie van Auke Kok.

Raymond Cuijpers kan in coronatijd als ervaringsdeskundige worden opgevoerd, hij speelde jaren in lege stadions. Kan er ook mooi relativerend over schrijven, zoals we al eerder in HG lazen.

Ook het tweede korte verhaal had het begin van een roman kunnen zijn, ook dit verhaal speelt zich in Zuid-Amerika af. Diego Zuniga, nooit van gehoord moet ik toegeven, schrijft een prachtig verhaal over de beste voetballer uit zijn dorp. Een briljante wedstrijd in Jong Chili lijkt het begin van een glansvolle carrière. Het loopt natuurlijk anders, voor een verhaal het beste.

Citaat: “Ik herinner me een Feyenoord-PSV die ik integraal terugkeek. De uitslag had ik de hele zondag vermeden, tot een vriendin vlak voordat ik ging kijken tegen me zei: ‘Ik ga helemaal niets zeggen over die wedstrijd! Maar wacht maar tot de 74ste minuut.’ De hele pot heb ik naar de klok getuurd, en gewacht totdat die op de 74ste minuut stond. Toen het zover was, werd er een bal het veld ingegooid tijdens een aanval van Ajax. No big deal, maar die hele wedstrijd was verknald.” (p.35/36)

Nummer: 20-092
Titel: Hard Gras 133
Ondertitel: Er is altijd voetbal
Auteur: Diversen (P.F. Thomese, Carolina Trujillo, Roman Helinski, Bas Belleman, Rob Siekmann, Marieke Groen, Raymond Cuijpers, Mikko & Daan, Diego Zuniga, Cian O’Mahony, Theun de Winter & Erwin van de Pol)
Taal: Nederlands
Jaar: 2020
# Pagina’s: 119 (18881)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-2635-168-6

Meer:
132 131 130 129 128 127 126 125 124 123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 98: Sportseries