Alle boeken gelezen in 2020

Tags

boeken, boeken 2020, lezen

Na de allerlaatste boekblog van gisteren, eindelijk de eindconclusie. Alle boeken van 2020.

Dit jaar begon ik zonder thema, maar toen ik tijdens de eerste Lockdown veel bleek te lezen, realiseerde ik me dat dit een kans was om eens 100 boeken te lezen in een jaar, iets wat me sinds 2001 niet is gelukt. En toen alleen maar omdat ik aan het backpacken was, veel reistijd, veel wachtruimtes. Al tijdens de zomer had ik door dat ik het makkelijk ging redden. Pakte ik eerst een flinke stapel dunne boekjes om weer een titel erbij te hebben, na de zomervakantie bleek dit niet perse meer nodig.

Ik las meer, maar net zo veel E-boeken als vorig jaar, 8 titels. Wel ontdekte ik het luisterboek, vooral dankzij de LockdownApp van de bibliotheek. 12 titels dus al wandelend en fietsend tijdens de beide Lockdowns. Volgens Goodreads las ik 23.427 bladzijden. Zelf kwam ik tot 25.493. Ook flink boven mijn target van 15K dus. Het verschil tussen Goodreads en mijn eigen telling zit waarschijnlijk in verschillende edities (paperback/hardback) en vooral vertalingen die verschillende aantallen bladzijden hebben.

Het doel was dus na een tijdje 100 en ik las er uiteindelijk 132. Dubbel vergeleken met afgelopen jaren, iets minder dikke boeken, wel veel meer boekblogs, vandaar pas in mei de eindconclusie.

Voor 2021 heb ik een nieuw thema. Ik wil meer Engelse boeken lezen. Wel wat minder dan afgelopen jaar. Want een boek per drie dagen is toch best veel, zeker ook met mijn zelf opgelegde eis van een blogje per boek.

Hard Gras 135

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 135

Meestal blijven de verhalen wel redelijk hangen, maar van deze editie is me toch een hoop ontschoten na een paar maanden. Dat is meestal geen goed teken.

De gelekte gesprekken tussen Messi en Suarez moeten gewoon gebundeld worden over een tijdje, die zijn te goed om ‘gewoon’ in Hard Gras te staan. Mijn favoriete reportage gaat over het volgen van de FA Cup. Als ik groundhopper was, dan zou dat mijn keuze zijn. Beginnen ergens in een van de voorrondes en elke ronde de winnaar volgen tot de laatste wedstrijd op Wembley. Patrick van IJzendoorn doet dat niet, maar bezoekt wel meerdere voorrondes, boeiend verhaal. Erik Brouwer blijft een favoriet van me, zijn verhaal over de zoon van legende Brian Glanville, een van de hooligans in de Cockney Reds is ook weer een mooie keus van hem. Ontroerend is het verhaal over het archief van Jany van der Veen, ontdekker van vele grote Ajacieden. Velen schreven hem, gewoon met een pen soms nog, jaren later. Gelukkig voor de overlevering zijn die brieven bewaard gebleven. Ook het verhaal van Sinan Cankaya liet me even slikken.

Al met al staat er toch weer flink wat lezenswaardig in deze uitgave.

Citaat: “Hij gebruikte minder moeilijke woorden dan normaal en las onderweg naar uitwedstrijd nooit Homerus in het Grieks. De hooligans accepteerden hem en hij raakte steeds meer verslaafd aan het geweld. Hij ging in Oxford klassieke talen en filosofie studeren en bleef met veel plezier naar slechte wedstrijden gaan.” (p.69)

Nummer: 20-125
Titel: Hard Gras 135
Auteur: Diversen (Erik Brouwer, Carolina Trujillo, Erwin van de Pol, Thomas Heerma van Voss, Sinan Cankaya, Eva Vriend, Mikko & Daan, Arthur van den Boogaard, Patrick van Ijzendoorn, Peter de Waard en Gerrit de Jager)
Taal: Nederlands
Jaar: 2020
# Pagina’s: 136 (24185)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-5170-9

Meer:
134 133 132 131 130 129 128 127 126 125 124 123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 113: De laatste boeken van 2020

Joris Luyendijk – Kunnen we praten

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, De Correspondent, essay, Joris Luyendijk, lezen

Joris Luyendijk – Kunnen we praten

De schrijver heb ik erg hoog zitten. Zijn verhalen vanuit de London City zijn volgens mij nog steeds niet doorgedrongen in de politiek, anders had men daar wel anders gereageerd. En dat is volgens mij ook de kern van dit essay. Net als Luyendijk begrijp ik vele populisten niet. En dat is een probleem, want als je elkaar niet begrijpt, kun je ook niet inhoudelijk met elkaar praten. De woede of frustratie is soms best begrijpelijk, maar de vervolgstap naar complottheorieën en/of radicalisering kan ik niet volgen.

Luyendijk doet een poging, dit essay is een begin. De bijbehorende website misschien een vervolg. Verwacht geen antwoorden, maar wel een goede analyse en vele vervolgvragen. Hoe moet het verder?

Citaat: “Dezelfde verzuchting hoorde ik bij lezingen van verplegers en artsen, professoren, leraren en schooldirecteuren, en soms boekhandelaren die de lezing organiseerden; veel boekwinkels zijn de afgelopen jaren overgenomen door investeerders. Die weten weinig of niets van het boekenvak, maar alles van fiscale en juridische constructies. ‘Dan kreeg ik zo’n gast van 26 over de vloer die economie had gestudeerd, en die ging mij dan vertellen welke boeken ik in de etalage moet leggen.’” (p.45)

Nummer: 20-126
Titel: Kunnen we praten
Auteur: Joris Luyendijk
Taal: Nederlands
Jaar: 2017
# Pagina’s: 96 (24281)
Categorie: Essay
ISBN: 978-90-450-3414-0

Meer:
Joris Luyendijk
Correspondent
Goodreads

Themaweek 113: De laatste boeken van 2020

Heinrich Boll – De trein had geen vertraging

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Heinrich Boll, lezen, Tweede Wereldoorlog

Heinrich Boll – De trein had geen vertraging

Een afgeschreven boek uit de bibliotheek van Diepenheim lag op een dag in mijn Minibieb. De meeste boeken die daar worden achtergelaten hebben, met alle respect, niet mijn interesse. Vaak zijn ze wel populairder dan de boeken die ik er zelf in zet, dus blijkbaar is mijn smaak elitairder, afwijkender, bijzonderder. Boll had ik nog nooit gelezen, maar dit leek me wel een boekje dat mij zou passen.

Aan de ene kant klopte dat wel, aan de andere kant kost het me maanden later, nu ik het blogje schrijf, moeite om het verhaal naar boven te halen. Waar ging het ook al weer over?

Even bladeren en het wordt weer duidelijk. Een Duitse soldaat wordt naar het oostfront gestuurd. De treinreis volgen we van begin tot eind. Hij voelt dat hij niet zal terugkeren, dat er in het oosten een zekere dood op hem wacht. Sluit vriendschap met wat andere soldaten. Observeert.

Het verhaal is traag, zoals het hoort, passend bij de dagenlange treinreis. Zijn gedachten malen door zijn hoofd, zoals dat gebeurt tijdens een reis, tijd voor contemplatie. Op het laatst gaan de soldaten nog even een stad in, maar voor het verhaal is dat, mijns inziens, niet echt meer relevant. Dat het een dun boek is ook niet, het beeld is duidelijk, de boodschap kwam over.

Citaat: “Zou de oorlog misschien heel, heel plotseling zijn afgelopen? Zou het toch nog voor dat binnenkort vrede zijn? De een of andere ramp misschien? Misschien is het goddelijke beest dood, eindelijk vermoord, of de Russen zijn misschien een offensief begonnen over het hele front en hebben alles tot ergen tussen Lemberg en Czernowicz in de pan gehakt, en de capitulatie…” (p.12/13)

Nummer: 20-119
Titel: De trein had geen vertraging (Der Zug war punktlich)
Auteur: Heinrich Boll
Taal: Nederlands (Duits)
Jaar: 1964
# Pagina’s: 111 (22908)
Categorie: Literatuur
ISBN: 90-10-01228-X

Meer:
Hebban
Scholieren

Themaweek 113: De laatste boeken van 2020

Thomas Erdbrink – Onze man in Teheran

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Iran, lezen, Thomas Erdbrink

Thomas Erdbrink – Onze man in Teheran

Al jaren een van de beste journalisten van Nederland. Gewaardeerd televisiemaker, zomergastenpresentator. En het begon met deze columns, bij mij al vele jaren in de kast, in de kerstvakantie eindelijk even tijd gemaakt om te lezen.

Het leven in Teheran is compleet anders voor de buitenlander, zijn Iraanse vriendin, later vrouw, was een mooie introductie in de cultuur. En zo kan het komen dat hij prachtige columns schrijft over een boeiende cultuur, verder kan kijken dan de stereotypen, langs het politieke geweld.

Met veel plezier gelezen, veel geleerd over een land waar ik niet zo snel binnen zal komen, al maken zijn verhalen wel dat het land steeg op mijn verlanglijstje. Helaas is dat lijstje al behoorlijk lang en ben ik bang dat ik niet oud genoeg wordt om alles te zien.

Citaat: “De grens ligt bij politiek. Alles met een vleugje politiek wordt meteen de kop ingedrukt. In de tijd van hervormingen, eind jaren negentig, draaide alles om politiek: de nieuwe kranten, de protesten op universiteiten, zelfs als een jongen en meisje stiekem hand in hand liepen werd het als protest gezien. De hervormingsbeweging werd hardhandig de kop ingedrukt door de conservatieven.” (blz. 90)

Nummer: 20-128
Titel: Onze man in Teheran
Auteur: Thomas Erdbrink
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 137 (24802)
Categorie: Non-fictie
ISBN: 978-90-446-3253-8

Meer:
Wikipedia
NY Times
VPRO

Themaweek 113: De laatste boeken van 2020

Simon Rifoe – Kameroen in 59 dagen

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Kameroen, lezen, reisboek, reizen, Simon Rifoe, wielerboek

Simon Rifoe – Kameroen in 59 dagen

Ook deze parel kwam ik tegen bij mijn favoriete, ondertussen opgeheven, tweedehandsboekenzaak. Op de voorkant een grote vriendelijke man op een wielrenfiets. Dat zal wel de man zijn die door heel Kameroen heeft gefietst. Daar wil ik wel over lezen.

Pas thuis zie ik de uitgever en het doel. De Nederlandse Zendingsraad gaf het boekje begin jaren zeventig uit. Zending? Wat heeft dat te maken met een Afrikaanse wielrenner? Dominee Schaaf legt het uit in het voorwoord. “Het Christelijk Literatuurcentrum in Yaounde ziet daarom terecht als zijn opgave om naast uitgesproken christelijke literatuur gewone afrikaanse romans en verhalen op de markt te brengen.” Dat dus.

En eerlijk is eerlijk, het is een bijzonder verhaal. Rifoe besluit om het hele land te zien op zijn fiets. Meer dan 6000 kilometer, dus meer dan 100 per dag, gemiddeld. Knappe prestatie. Zeker als je nagaat dat hij deze tocht maakte in Kameroen, een land waar de infrastructuur niet bepaald bekend staat als fietsvriendelijk. En dan ook nog eens in 1964, pas drie jaar na de onafhankelijkheid van het land.

Na lezing ben ik er nog niet helemaal uit. Is dit een meesterwerk? Is dit een verzonnen verhaal? Wat is het doel? Ik heb me kostelijk geamuseerd, de verhalen over wilde dieren, overvallen, primitieve dorpen, alles wat je verwacht als je aan het boek begint. Maar ik lees ook ongelooflijke anekdotes, een christelijke ondertoon, een primitief verhaal, waarin zowel de schrijver als de door hem bezochte streken worden weggezet als achterlijk. Alleen al de verklarende woordenlijst achterin doet me terugdenken aan de zending, apartheid en kolonialisme (“Koeskoes is een gerecht dat veel gegeten wordt in Afrika; het wordt van koren gemaakt en men eet er vlees en groenten bij”). Twee foto’s midden in het boek maken het niet beter; Rifoe poserend als een bokser (zonder shirt) midden op een verlaten weggetje, fiets in de berm, klaar voor alle gevaren. Laten we het op de tijdsgeest houden.

Maar ik heb me vermaakt. Ik zie er een film in. En het is ook wel eens grappig om een boekje te lezen dat geen hit op internet oplevert. Een schrijver die van de aardbodem verdwenen lijkt. Een boekje zonder ISBN, maar wel mooi voor in mijn boekenkast. Het verhuist overigens van de wielerboeken naar de reisboeken nu. Past het beter.

Citaat: “Tijdens een afdaling tussen twee steden in hoor ik een geluid dat lijkt op het gerommel van onweer. Ik kijk in de richting waar het vandaan komt en daar zie ik op een berg twee leeuwen die dreigend op me afkomen. Gauw voer ik mijn snelheid op en fiets zo hard als ik kan. Maar in plaats van hun koers te wijzigen, stormen de wilde dieren recht op me af en ik begrijp dat dit het einde betekent.” (blz. 38)

Nummer: 20-108
Titel: Kameroen in 59 dagen (La Tour du Cameroun en 59 jours)
Auteur: Simon Rifoe
Taal: Nederlands (Frans)
Jaar: 1972 (1965)
# Pagina’s: 63 (21438)
Categorie: Wielrennen
ISBN: nvt

Meer:
Goodreads
Last Dodo (zelf kopen?)

Themaweek 113: De laatste boeken van 2020

Dion van Meel – Ode aan de kelderklasse

Tags

biografie, boeken, boeken 2020, boekrecensie, column, Dion van Meel, kelderklasse, lezen, voetbal, voetbalboek

Dion van Meel – Ode aan de kelderklasse

Het ging heel snel op social media. De term kelderklasse werd een begrip, de site werd verkocht, velen associeerden zich, niet helemaal terecht, want er is maar een echte kelderklasse. Maar het was een gevoel dat vele voetballers deelden, of ze nu wel echt op het laagste niveau speelden of dat ze gewoon plezier hadden in het spelletje op zaterdagmiddag of zondagochtend, zonder dat prestaties het belangrijkst waren. Veel begreep ik, ik speel ondertussen ook al langer op een laag niveau dan op het (voor mij hoogst mogelijke) prestatieniveau. Soms schrijf ik er ook over, meestal in het clubblad van mijn clubje, een enkele keer op mijn eigen site.

Dion van Meel werd al snel de columnist van de Kelderklasse. Volgens mij is de reserve derde klasse zaterdag nog niet zo laag, maar zijn verhalen sloegen aan. Een ode aan de geur van nat gras, die ploeggenoot met stinkende scheten in de kleedkamer en de spits die nooit scoort. Beelden, herinneringen, geuren, gebeurtenissen die elke amateur herkent. Leuk om te lezen, goed dat ze gebundeld zijn.

Noch voordat ik aan bestellen toekwam, eerlijk gezegd was ik niet heel snel, had de schrijver een geweldige sympathieke actie tijdens de eerste coronalockdown. Het boekje bestellen en een groot deel van het bedrag ging naar jouw amateurclubje. Dus door het boek te lezen, steun ik mijn eigen club, waar ik het afgelopen jaar erg weinig ben geweest.

Liefst 72 leuke stukjes, allemaal goed, zonder uitzondering herkenbaar, de moeite waard. Aanrader voor alle voetballers, zeker zij boven de 27 die nog steeds niet mogen sporten van de regering, om het gevoel nog even op te roepen.

Citaat: “Jij doet dat gewoon. Jij bent er. Voor de ploeg. De opgepompte ballen. Het warm schieten van de keeper. Het theetje in de rust. Het vullen van de waterzak. Jij snapt dat voetbal niet draait om voetballen, maar om samenzijn. Met ons. Jij bent onze trainer, verzorger, bierhaler en mascotte. Jij bent de supporter die ons door ellende trekt. Blijf dus, voor altijd.” (p.110)

Nummer: 20-130
Titel: Ode aan de kelderklasse
Auteur: Dion van Meel
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 176 (25282)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-94-0219-821-8

Meer:
Kelderklasse
Dion van Meel

Themaweek 110: Sportboeken

Roland Mans & Klaas Jan van der Weij – De ontsnapping

Tags

biografie, boeken, boeken 2020, boekrecensie, Klaas Jan van der Weij, lezen, Roland Mans, wielerboek, Wielerfoto, Wielerpoëzie, wielrennen

Roland Mans & Klaas Jan van der Weij – De ontsnapping

Sommige boeken wil je gewoon in de kast hebben staan. Toen ik de voorkant van dit boek zag, twijfelde ik geen seconde daarover. De foto’s van Klaas Jan van der Weij bewonderde ik al een tijdje, vooral via De Muur. Roland Mans had blijkbaar hetzelfde gevoel. Hij had al gedichten geschreven, zocht bijpassende foto’s. Een brutale vraag aan de grote fotograaf leverde het startpunt op. De fotograaf sleepte de gedichten mee, een heel seizoen lang, in de hoop bijpassende beelden te vinden. Natuurlijk lukte dat niet.

Dus werden de foto’s bewust gemaakt, geposeerd, door de schrijver en zijn wielervrienden. Een paar dagen naar Limburg en het project werd afgerond.

Zelf ben ik natuurlijk van de tekst, stiekem heb ik zelfs wel eens iets geproduceerd dat met wielrennen te maken had en geen verhaal was, al zal ik de laatste zijn die dat poëzie noemt. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik overtuigd ben van het cliché dat een foto meer zegt dan duizend woorden. Dus ook al waardeer ik de inspanning van Mans (ik ben een wielerkijker, geen wieleramateur, denk dat ik daardoor niet alles ten volle meekrijg), voor mij is dit een boek van Van der Weij. Een boek vol schitterende beelden. Een boek dat bewijst dat een bundeling van zijn beste foto’s onvermijdelijk is, dat dat een koffietafelboek moet worden voor alle wielerliefhebbers.

Citaat: “geef mij een fiets / waarvan de wielen / rondjes draaien / op eindeloze circuits // geef mij een fiets / en dan verdwijnen / hersenspinsels en denkcirkels / vanzelf in het landschap / en het niets” (p.19)

Nummer: 20-131
Titel: De ontsnapping
Auteur: Roland Mans
Foto’s: Klaas Jan van der Weij
Taal: Nederlands
Jaar: 2020
# Pagina’s: 52 (25334)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-6231-053-7

Meer ontsnapping:
Hebban
Goodreads

Meer over:
Klaas Jan van der Weij
Roland Mans

Meer wielerfoto’s:
Mart Smeets – De Tour wacht op niemand

Themaweek 110: Sportboeken

Marcel van Roosmalen – Theo Janssen. Op pad met de dikke prins

Tags

biografie, boeken, boeken 2020, boekrecensie, lezen, Marcel van Roosmalen, Theo Janssen, voetbal, voetbalboek

Marcel van Roosmalen – Theo Janssen

Natuurlijk had ik het boek al aangeschaft. En ook vele recensies gelezen, waarin elke keer wordt benadrukt dat er zo weinig gebeurde. Als fan van de schrijver, daarbij iemand die de voetballer ook kan waarderen, wist ik dat dit zou gebeuren. Maar ik las het niet meteen, het had geen haast.

Toen ontdekte ik, geen idee meer hoe, dat het boek in zijn geheel werd voorgelezen op Spotify. Door de schrijver zelf zelfs. En toen maakte ik een keuze die voor mij niet gebruikelijk is: ik koos het luisterboek. Al een halve eeuw ben ik van het gedrukte woord. Van de voorgelezen Jan, Jans en de Kinderen in de Libelle (dat ik daarna in mijn eentje ‘nalas’, waardoor sommigen dachten dat ik al erg vroeg kon lezen), tot heden ten dage waarin ik veel podcasts luister, wel een e-reader heb, maar bijna niet gebruik en nog steeds films niet kijk, omdat ik het boek nog niet gelezen heb, dit was een revolutionaire keuze voor ondergetekende.

Het helpt dat Marcel van Roosmalen de moeite waard is om te beluisteren, zelfs als hij weinig te zeggen heeft. En voor dit boek past het perfect. Want Theo Janssen is natuurlijk een van de moeilijkste personen om dit project mee te doen. Aardige voetballer, goede gozer, leuke humor, maar niet iemand die veel nadenkt over het leven, zeker niet iemand die gaat zitten vertellen over wat hem raakt, wat hij heeft beleefd, hoe hij in het leven staat, wat er in zijn jeugd is gebeurd. Dus dan wordt het lastig voor een schrijver om daar wat van te maken. Niet voor van Roosmalen, want die schrijft gewoon op wat hij observeert, wat hij zelf denkt. En zo hebben de heren een paar maanden om elkaar heen gedraaid, zonder echt samen te werken.

Dat menig voetbalfan dat tegen vond vallen, begrijp ik goed. Dat ik als lezer, in dit geval luisteraar, dat juist erg leuk vind, is ook logisch. Meerdere keren moest ik hardop lachen. Een aantal files heb ik een tweede keer moeten aanklikken, het was soms onnavolgbaar. Denk ook dat dit een boek is dat ik over een paar jaar alsnog ga lezen, gewoon omdat het kan, omdat het de moeite waard is.

Citaat: “Die anderen ga ik allemaal niet bellen. Ik kan me niet voorstellen dat Fred Rutten me nog te woord staat en het werkt gewoon niet om vrienden in de voetballerij over je aan het woord te laten. Dat heb ik bij het Theo Bos-boek gedaan; iedereen zegt hetzelfde. Bovendien vinden de lezers je al een goede voetballer, anders lezen ze dit überhaupt niet. Dat hoef ik ze niet uit te leggen. Ik ben wel benieuwd wie je nog meer wilt aandragen.” (p.155)

Nummer: 20-124
Titel: Theo Janssen
Ondertitel: Op pad met de dikke prins
Auteur: Marcel van Roosmalen
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 222 (24049)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-488-5430-1

Meer Dikke Prins:
Spotify
Biertje
Twente Insite (recensie)

Meer voetbalbiografieën:
Simon Kistemaker
Rene van der Gijp
Johan Cruijff (Pieter van Os)
Zlatan Ibrahimovic
Frits Korbach
Andy van der Meijde
Michel Boerebach
Steve Mokone
Diego Maradona
Kuif den Dolder
Thomas Skuhravy
Toni Schumacher
Stefan Effenberg
Abdelhak Nouri
Johan Cruijff (Auke Kok)
Louis van Gaal
Johan Cruijff (Nico Scheepmaker)

Meer Marcel van Roosmalen:
Roosmalen, Marcel van – Geef me nog twee dagen (Hard Gras 78)
Roosmalen, Marcel van – Gelukkig is het weer voorbij
Roosmalen, Marcel van – Gras groeit niet sneller door aan de sprietjes te trekken
Roosmalen, Marcel van – Je hebt het niet van mij (Hard Gras 48)
Roosmalen, Marcel van – Het is nooit leuk als je tegen een boom rijdt
Roosmalen, Marcel van – Het jaar van de adelaar (Hard Gras 66)
Roosmalen, Marcel van – Op campagne met Oranje
Roosmalen, Marcel van – Op pad met Pim
Roosmalen, Marcel van – De Pimmels
Roosmalen, Marcel van & Michel van Egmond – Van Didi tot Kaka (Hard Gras 60)
Roosmalen, Marcel van # Jan Dirk van der Burg – Nederland onder het systeemplafond

Themaweek 110: Sportboeken

Het jaar van de strafschop

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Jan Dijkgraaf, lezen, Panorama, strafschop, voetbal, voetbalboek

Het jaar van de strafschop

De opruiming van de Slegte. Goedkoper dan goedkoop. Nauwelijks verkochte ramsj. Denk dat ik nog in guldens heb betaald. Het klinkt ook niet echt aanlokkelijk, ‘de beste voetbalverhalen uit Panorama’. Waar ik destijds, allang niet meer, in de Nieuwe Revu nog wel eens een interessant stuk las, was Panorama nooit meer dan doorbladeren bij de kapper. Maar blijkbaar waren ze midden jaren negentig fanatiek over voetbal. Volgens de achterflap elke week minstens acht pagina’s. Maar ja, ik zat midden jaren negentig overal, behalve in Nederland, dus ik heb het niet gelezen.

De journalisten zijn ook niet echt aansprekend, de bekendste naam is Jan Dijkgraaf, tegenwoordig behoorlijk rechtse provocateur op social media, wanna be politicus met geel hesje, iemand met een behoorlijke aanhang maar foute meningen.

Toch gelezen, het stond in de kast, daarbij waren de jaren 1995 en 1996 voor een Ajacied wel boeiende jaren. Korte stukjes, een serie die me wel bevalt, zijn ‘de vriend van’ waarin een oud elftalgenoot of klasgenoot van een bekende voetballer wordt geïnterviewd. Best interessant. Maar daarmee vul je geen boek.

De overige stukken wisselen een beetje qua kwaliteit. De onderwerpen maken het soms de moeite waard, het schrijven meestal niet per definitie. Sjaak Wolfs is altijd goed. Hans de Roon vertelt waarom Sunderland zo’n boeiende club is (ver voor Netflix dat doorhad). Renze de Vries nam nooit een blad voor de mond. Simon Tahamata is altijd open en sympathiek. Beste stukje van Dijkgraaf: Winnaars/verliezers van seizoen ’95-’96.

Citaat: “Ik heb dat ook meegemaakt in Israël, waar ik met Ajax ooit een toernooi speelde. Vroegen ze op het vliegveld of ik een Hollander was. Ik zei: ‘Nee ik ben Zuid-Molukker.’ Weet je wat ze zeiden? ‘Ah, terrorist!’ Ja, dat zeiden ze. Terrorist. Of ik dat erg vond? Nee, ik was er trots op!” (p.163)

Nummer: 20-122
Titel: Het jaar van de strafschop
Auteur: Diversen (Jan Dijkgraaf, Fred de Brouwer, Korine van Veldhuijsen, Francoise Giesen, Thomas Braun, Hans Peijs, Michiel Blijboom, Leo Meijer, Anthonie Vermeer, Onno Hansum, Joop Bromet)
Taal: Nederlands
Jaar: 1996
# Pagina’s: 172 (23493)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-414-0121-0

Meer voetbalcompilaties:
Belgie Holland in foto’s
De beste voetbalverhalen
Eeuwig Ajax
Früher waren mehr Tore
Mijn Johan Cruijff
My favorite year (Nick Hornby e.a.)
Voetbalavonturiers (Tom Bodde e.a.)
Wenen van geluk
Y el futbol conto un cuento (Alejandro Apo e.a.)

Themaweek 110: Sportboeken