Maandelijks Archief: november 2012

Camilo José Cela – Esas nubes que pasan

30 vrijdag Nov 2012

Posted by in Boekbesprekingen 2012

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Camilo José Cela – Esas nubes que pasan

Paar daagjes naar Spanje, Spaans boek mee. Automatisme zo langzamerhand. En ook al leest het niet altijd even simpel, ik wil mezelf wel dwingen dit te blijven doen. Één Spaans boek per jaar is niet te veel gevraagd, nog geen 2% van de boeken die ik lees dus.

Maar een dikke pil meenemen had geen zin, drie dagen later zit ik dan thuis met een onuitgelezen Spaans boek. Het werd dus Cela. Nog niet al te veel van gelezen, maar op de een of andere manier staat hij hoog in mijn aanzien. Weet eigenlijk niet waarom.

De verschillende hoofdstukken kun je als losstaande verhalen zien. Het kan ook de beschrijving zijn van een sociaal omveld. Een dorp, de vaste kroeggasten, hun directe omgeving. Het duurde een paar hoofdstukken voor ik concludeerde dat het niet aan mij lag, dat er niet een hoop langs me heen ging, zoals ik eerste vermoedde, maar dat er gewoon erg weinig gebeurde.

Een paar hoofdstukken verder kwam de naam Carmiggelt in me op. Stukjes over mensen, zonder al te veel pretentie, zonder clou. Maar ik ben er niet uit of ik daarmee Cela te kort doe, of juist een compliment geef. Want als je in het genre met Carmiggelt vergeleken wordt, doe je het goed. Maar of je in dat genre hoort of niet, dat is natuurlijk een andere discussie.

Ik vond het niet heel erg dat ik er door heen was. Vond het ook niet vervelend om te lezen. Weet dus eigenlijk niet zo goed wat ik er van vond. Heb je wel eens. Zal wel aan mij liggen. Of aan mijn Spaans. Misschien toch ook aan het boek. Wie het weet, mag het zeggen.

Citaat: “En el primero vivian, en el izquierda, M.L’Epinard, funcionario de correos retirado, y sus once hijas, que ni se casaban, ni se metian monjas, ni se fugaban con nadie, ni hacian nada útil…” (p.70)

Vrije vertaling: “Op de eerste verdieping wonen, aan de linkerkant, meneer L’Epinard, gepensioneerd postmedewerker, samen met zijn elf dochters, die noch trouwen, noch non werden, niet met anderen vluchten (omgaan?), eigenlijk niets nuttigs doen…”

Nummer: 12-047
Titel: Esas nubes que pasan
Auteur: Camilo José Cela
Taal: Spaans
Jaar: 1976
# Pagina’s: 160
Categorie: Literatuur
ISBN: 84-239-1602-2

Meer:
Blogs 21
Aceprensa
Cafe de artistas

Advertenties

Het Grote Hofdictee

28 woensdag Nov 2012

Posted by in Gerbie's Lifeblog

≈ 2 reacties

Tags

, , , , ,

De winnaars van vorig jaar

Twee jaar geleden deed ik mee: gerock-n-rold en minideux-chevauxtjes. Vorig jaar kon ik niet. Dit jaar krijg ik dus een herkansing. Vanavond zelfs. Het Hofdictee.

Volgens Maarkels Nieuws is Delden de titelhouder. Terwijl elders op de site te lezen valt dat Diepenheim vorig jaar won. Weet de organisatie het zelf nog wel?

Omdat ik de eerste was die positief reageerde op het verzoek tot deelname, kreeg ik automatisch de taak er bij om een team samen te stellen. Met veel pijn en moeite vond ik vier anderen, ik durf wel te stellen dat we het jongste team zullen hebben vanavond. Mochten er dus veel moderne termen in het dictee verwerkt worden, dan geef ik ons een goede kans. Zo niet, dan hebben we vast ook wel een leuke avond.

Mijn zelfvertrouwen haal ik uit het feit dat ik afgelopen jaar met het Groot Dictee der Nederlandse taal voor het eerst geen twee getallen nodig had om mijn fouten te tellen. Dat het met afstand het eenvoudigste dictee in jaren was, vertel ik er dan maar even niet bij.

Binnenkort vast meer op deze site hierover. Of niet natuurlijk, maar dan weet u ook genoeg…

Gerard de Villiers – SAS Berlin: Check-point Charlie

26 maandag Nov 2012

Posted by in Boekbesprekingen 2012

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Gerard de Villiers – SAS Berlin: Check-point Charlie

Na de zomervakantie moest ik nog een paar hoofdstukken lezen in het boek van Sapho. En in een vlaag van verstandsverbijstering pakte ik toen ik het uit had meteen weer een boek in het Frans. Nu staan die toevallig ook in de boekenkast naast mijn bed, die die plek heeft gekregen omdat er op zolder geen ruimte meer is voor nog meer boekenkasten, maar er nog wel boeken ergens ondergebracht moeten worden.

Na een paar bladzijden bedacht ik dat ik dit eigenlijk niet wilde. Maar opgeven is ook zo wat. Daarbij kan ik me herinneren dat ik regelmatig deze boekjes van De Villiers leende bij de bibliotheek. Niet echt zware lectuur dus. Doorlezen dus maar. Daarbij past dit boek perfect in het jaarthema, de doos met boeken die weg mag, raakt steeds voller.

De held van deze serie boeken heet Malko. Hij is van verarmde adel en werkt voor de CIA wanneer hij weer eens geld nodig heeft. Daarbij haalt hij de meest ongelooflijke fratsen uit. In dit geval de taak die velen geprobeerd hebben, slechts weinigen slaagden er in. Iemand van Oost naar West Berlijn smokkelen.

Malko is een soort James Bond. Ook wat betreft de dames heeft hij weinig te klagen. Sterker nog, waar bij de Engelse gentleman de camera meestal wegdraait zodra hij de dames in verregaande staat van ontkleding aantreft, de boeken van de Villiers gaan dan juist verder. Maar terwijl ik als tiener dat vrij ver vond gaan, vond ik dat in dit boek juist vrij tam. Maar dat kan ook aan mijn beperkte kennis van de Franse taal liggen en heb ik enkele behoorlijke erotische beschrijvingen compleet langs me heen zien gaan, vanwege mijn beperkte woordenschat.

Zoals ook een deel van de ontknoping niet helemaal duidelijk was voor mij. Uiteindelijk weet ik dat het altijd goed afloopt, een nieuw deel van de serie wordt geschreven terwijl u leest, maar soms is een klein beetje verrassing wel wenselijk.

Ook in dit boek een bijzonder boekenlegger. De bevestiging van mijn abonnement op de Volkskrant, ingegaan op 27 maart 1992. Ook al twintig jaar in de kast gestaan dus. Moet ik dus in 1991 hebben opgepikt toen ik in Frankrijk werkte. En zo is dit ook weer een nostalgisch boekje gebleken.

Citaat: “La jeune sportive finlandaise était métamorphosée. Des chaussures a tres hauts talons, une robe de tulle noir s’arretant a mi-cuisse. Des collants pailletés d’argent affinaient ses jambes un peu épaisses. Et le mascara qui soulignait ses yeux la viellissait en lui ajoutant un peu de mystere.” (p.73)

Nummer: 12-046
Titel: SAS Berlin: Check-point Charlie
Auteur: Gerard de Villiers
Taal: Frans
Jaar: 1973
# Pagina’s: 252
Categorie: Thriller
ISBN: 2-259-00137-8

Meer:
Amazon
Wikipedia (De Villiers)
Wikipedia (SAS)
Wikipedia (dit boek)

Tussen Ootmarsum en Oldenzaal

25 zondag Nov 2012

Posted by in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Van der Meest, deel 47

Ik moest er voor omdraaien. Het was ook geen weer om een foto te maken. Maar toch ben ik uitgestapt. Een voetbalveld dat zo overduidelijk vervallen is, is te mooi om te negeren. Hoort het bij Ootmarsum? Rossum? Groot of Klein Agelo? Geen idee. Wel kan ik zien dat er vele jaren niet meer gespeeld is. Maar juist omdat de roestige doelen, zelfs de lichtmasten aan de zijkant er nog staan, is het overduidelijk herkenbaar als voetbalveld.

Eigenlijk past het weer perfect bij de foto, bij de staat van het veld. Druilerig, winderig, herfst. Een voetbalveld in de verre herfst van zijn bestaan.

Van der Meest, een serie foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Ode aan fotograaf Hans van der Meer.

Goorse vragen (deel 54)

24 zaterdag Nov 2012

Posted by in Fotooo, Goorse vragen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , ,

Matige foto, maar de bedoeling is zichtbaar.

Volgens mij staat het er nog niet al te lang. Dit onderste bordje bedoel ik. Het zou me eerder zijn opgevallen. Op de Enterseweg moet ik rechts afslaan met de fiets om bij de kinderboerderij te komen. Gelukkig staat er een kleine fiets naast, anders weet je zeker dat het onmogelijk is. Bij de sporthal staan namelijk paaltjes om te voorkomen dat je daar met de auto afslaat.

Maar ook met de fiets is het onlogisch. Daar fiets je namelijk nooit als je naar de kinderboerderij wilt. Je bent al eerder afgeslagen richting klooster, of je fietst van de andere kant Goor binnen maar dan zie je dit bord niet. Er is geen enkele rechtstreekse weg te vinden die langs dit bordje komt. De vraag blijft dus open: Waarom staat dat bordje daar?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.

De rijdende rechter 050

23 vrijdag Nov 2012

Posted by in De Rijdende Rechter

≈ Een reactie plaatsen

Tags

,

Ook ik ben geen heilig boontje. Mijn aandacht achter het stuur is soms iets te veel bij het neuspeuteren in plaats van bij de weg. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Photobucket - Video and Image Hosting

Datum: 15-11-2012
Tijd: 18.40 uur
Plaats: A35 bij Borne
Dader: Witte Honda (18-JLC-?)

Situatie: Wintertijd, het is donker. Het is ook nog eens niet al te best weer. Het zicht zou dus een stuk beter kunnen. Na de afslag die ik heb genomen van de A1 naar de A35, komt er een baan bij van de A1 uit Duitse richting.

Links invoegen, altijd lastig. Zeker als er een vrachtwagen aankomt. Ik rem dus iets af en laat de vrachtwagen snel naar rechts gaan. Wil zelf naar links om de vrachtwagen in te halen.

Net op tijd zie ik dat ik niet naar rechts kan. Daar rijdt namelijk een auto. Niet dat je dat kon zien, want zo donker het is, de lichten zijn maar niet aangedaan door de bestuurder.

Als ik de auto even later ook naar rechts heb laten gaan en ook inhaal, zie ik dat ook voor de lampen niet aan zijn. In mijn spiegel zie ik nog wel een paar ledlichtjes, parkeerlicht of iets dergelijks, maar enig nut hebben die zeker niet.

Na mij geeft ook de volgende auto achter de Honda diverse lichtsignalen om aan te geven dat hij zonder licht rond rijdt en dus een gevaar op de weg is.

Straf: Acht uur onafgebroeken achter elkaar in de achtbaan in het donker, de Rioolrat, in Avonturenpark Hellendoorn.

Kyteman Orchestra @ Crossing Border Enschede, 15 november 2012

22 donderdag Nov 2012

Posted by in Gerbie's Recensies Concerten, Kunst omdat het kan

≈ 1 reactie

Tags

, , , ,

Overdonderend is het woord. “Preaching to the choir”, prachtig eerste nummer. Meteen de zaal (tot en met de trap volstaand, goed dat er geen brandweercontrole was) achteroverslaand. De Carmina Burana, maar dan beter. Daarna een schitterend afwisselend concert. Rustig, bijna intiem. Dan weer bombastisch, druk. “Day One”, zonder woorden toch een heel verhaal vertellen. “Angry at the world”, een echte protestsong, maar niet een die bij het kampvuur zo even nagespeeld gaat worden. “On s’en fout”, waarin nog maar eens bewezen wordt dat Frans een erg geschikte taal is voor een rapper. “The mushroom cloud”, gemaakt om dagelijks op de radio gedraaid te worden.

In het midden een jam, die bijna geheel georchestreerd lijkt te zijn. Vele nummers met een opbouw van minuten, zonder dat het ook maar een seconde saai wordt. En dan die uitbarsting, met dat koor achter de band. Die muzikanten, waarvan je vermoedt dat ze zo ontzettend trots zijn dat ze onderdeel uit mogen maken van een stukje muziekgeschiedenis. Als je al die keuze maakt voor de tuba bij de plaatselijke muziekschool, dan verwacht je dat je elke maand ergens een optocht mag lopen, achteraan, met een paar uit de maat lopende dansmarietjes er voor, ook nog eens in de regen. En dan sta je tien jaar later gewoon op diverse grote festivals omdat een muzikaal genie je nodig heeft in zijn orkest. De violisten die zo veel plezier uitstralen, mee swingen als ze even niet spelen. De rappers die een veel minder prominente rol hebben gekregen toen het HipHopOrkest werd opgeheven, maar desalniettemin zich vol geven, in “Truth or Dare” helemaal op hun plaats.

En als afsluiter “While I was away”, ook weer zo’n klassieker. En dan ook nog een toegift. Hoofdrol voor Colin zelf, terwijl het improviseren lijkt, maar ook weer niet. Ik weet het echt niet. Wel weet ik dat ik onder de indruk was.

Verlegen nam Colin mijn complimenten in ontvangst na de tijd, terwijl hij een CD signeerde. Hij stak zijn hand uit, alsof hij mij wilde bedanken. De Nederlandse muziekwereld moet hem dankbaar zijn.

O ja, ook leuk op Crossing Border: James Fearnley, Dancing Dollekamp en Brandt Brauer Frick Ensemble.

Ruth Rendell – Put on by cunning

21 woensdag Nov 2012

Posted by in Boekbesprekingen 2012

≈ 3 reacties

Tags

, , , , ,

Ruth Rendell – Put on by cunning

Sir Manuel Camargue is overleden. De man was al op leeftijd. In de sneeuw was hij uitgegleden en in het water gevallen. Natuurlijk overleefde hij het niet. Ongelukje dus. Of was er toch meer aan de hand. Want het bleek dat de oude man op het punt stond om te gaan trouwen. En nog wel met een jongedame die een vriendin was van de dochter van Inspector Wexford. En hoe komt het dat zijn dochter, die al bijna twintig jaar niet van zich had laten horen, nu ineens bij vader op bezoek was geweest.

Wexford vertrouwt het niet en gaat op onderzoek uit. Dit duurt niet lang, hij treft alleen doodlopende sporen (geen woordgrap overigens). Sterker nog, hij mag van zijn baas niet eens meer verder met zijn onderzoek. Dan maar in zijn eigen tijd (is dit een terugkerend fenomeen? Ook in het vorige boek dat ik van haar las, overkwam hem dit). Er komt zelfs een als vakantie vermomd onderzoeksreisje naar California aan te pas.

Niet het sterkste verhaal van Rendell. Te vaak bepaalt toeval de gebeurtenissen, te veel vreemde draaien in het verhaal. Ook de ontknoping is niet al te sterk. Het zij zo.

Zelf vond ik het grappig om een bonnetje van een Tiroler Avond aan te treffen als boekenlegger. Dat wil dus zeggen dat het boek zeker vijftien jaar in de kast heeft gestaan. Ik ben bang dat ik de 510 Oostenrijkse Shilling nergens meer kan declareren.

Citaat: “And if Camargue was murdered we will never prove it. If we’d guessed it at the time it would have been bad eenoog with snow lying everywhere, with snow falling to obliterate all possible evidence. No weapon but bare hands. Camargue cremated. We haven’t a hope in hell of proving it.” (p.72)

Nummer: 12-045
Titel: Put on by cunning
Auteur: Ruth Rendell
Taal: Engels (UK)
Jaar: 1981
# Pagina’s: 208
Categorie: Whodunit
ISBN: 0-09-927730-1

Meer:
Shake hands forever
De vrouw met de sluier
The lake of darkness
The house of stairs
Wikipedia
IMDB

Laat eens wat van je horen (034-036)

19 maandag Nov 2012

Posted by in Laat eens wat van je horen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

,

Citaten uit kranten en tijdschriften die ik de afgelopen jaren de moeite vond.

034:

Ik leg niet op een moreel superieure toon uit hoe het zit, zoals de generatie voor mij. Linkse mensen hebben zich weliswaar losgemaakt van het Christendom, maar willen toch allemaal graag met een mooi rapport naar de hemel. Een goed mens willen zijn is een diep zelfzuchtig en volkomen irrationeel streven. Het is onzin dat je als mens empathie kunt voelen voor iedere lijdende medemens. Bij gebrek aan goede ideeën maar koketteren met je goede bedoelingen. Het is moreel exhibitionisme.

Hans Teeuwen, Volkskrant 17 maart 2012

035:

Ontwikkelingssamenwerking is het onderwerp geworden van een cultuurstrijd, omdat zij geassocieerd wordt met links en naief idealisme. Dat is echter een eenzijdig beeld. Van oudsher werd hulp breed gedragen, ook door rechtse en vooral door christelijke partijen. Bovendien is hulp nooit exclusief idealistisch geweest. Voor de oorlog gingen paters al naar Afrika om de arme negers te helpen, maar toch ook om zieltjes te winnen.

Peter Giessen, Volkskrant 17 maart 2012

036:

Hoewel het nationalisme is toegenomen, voelen veel Nederlanders zich nog altijd sterk verbonden met de rest van de wereld. De beelden die dagelijks onze huiskamer binnenkomen, voeden het besef dat we geluk hebben gehad, omdat we toevallig in een rijk land zijn geboren. De geschiedenis van de ontwikkelingshulp dwingt tot bescheidenheid en realisme, maar als we niet langer ons best doen voor mensen die veel armer zijn, verliezen we een deel van onze ziel.

Peter Giessen, Volkskrant 17 maart 2012

Ook Gerbie In den Ban van Abe

18 zondag Nov 2012

Posted by in Voetbal, Voetbal column, Voetbalhelden, Voetbalzondag

≈ 1 reactie

Tags

, , , , ,

Of het me lukt aanwezig te zijn weet ik nog niet, maar 23 november is voor de echte voetballiefhebber het hoogtepunt van het jaar. De wedstrijd ‘In de ban van Abe’ in Haarlem, tussen een team van voetbalbloggers en voetbaljournalisten.

Dit allemaal met als eregast Abe van den Ban, de man met de mooiste snor in de geschiedenis van het betaalde voetbal. In een van de mooiste plekken, het voormalige stadion van de HFC Haarlem, met vele beroemde gasten. Ik noem Willem van Hanegem, Hans Kraay en Johnny Rep, scheidsrechter Jan Keizer en natuurlijk de man zelf: Abe van den Ban.

Een tevergeefse poging om in het team van de bloggers te komen is reeds gedaan door Gerbie. Als niet-exclusief Voetbalblogger kwam ik daarvoor niet in aanmerking, er waren slechts 15 plekken te vergeven. In het team zullen wel vele door mij gewaardeerde en regelmatig bezochte weblogs als Voetblah, Gogme United, In de hekken en Door de benen acte de présence geven, naast vele anderen natuurlijk.

Veel meer info is te vinden via Facebook (pas 326 likes)

Of via:
AD, Voetblah (3), Voetblah (2) en Voetblah (1).

Alle lof voor de initiatiefnemers Kent u deze nog en Voetblah. Gaat dat zien!

Hoort, zegt het voort!

Simone van der Vlugt – De ooggetuige

16 vrijdag Nov 2012

Posted by in Boekbesprekingen 2012

≈ Een reactie plaatsen

Tags

, , , , ,

Simone van der Vlugt - De ooggetuigeSimone van der Vlugt – De ooggetuige

Mijn eerste kennismaking met een boek van Simone was niet echt positief (Blauw water), maar in het kader maand van het spannende boek krijg je soms een gratis boek mee naar huis. En dan komt dat gegeven paard en die bek voorbij. Maar er komt een dag dat zelfs een dun boekje in de kast te veel plek inneemt. Het mag dus weg. Eerst maar eens lezen.

Omdat de ruimte beperkt was, vliegt Simone er meteen maar in. De overval is net geweest. En de enige getuige is blind. Tenminste dat denken de overvallers. In werkelijkheid is ze slechtziend. Dat is een verschil dat geen overvaller leuk vindt.

Een dag later weet iedereen dat ook, want het staat in de krant, waardoor ze in gevaar komt. Want de overvallers zijn er mee weggekomen, maar zij is nu de overgebleven bedreiging. En dus zijn de dagen er na erg lastig voor haar, gevaarlijk zelf.

Het boekje wordt geen moment spannend, omdat het totaal onrealistisch is. Mocht je inderdaad op deze manier getuige zijn van een overval, dan schat ik de politie toch wel iets slimmer in dan meteen bekend te maken dat er een getuige was die wel kon zien, ondanks die witte stok. Tenzij ze haar als lokvogel gebruiken, maar dan neem je daarvoor maatregelen. Mocht je inderdaad overvaller zijn en iets willen doen, dan is haar werkplek zo ongeveer de laatste plek waar je je laat zien. Kortom, fundamentele denkfouten voordat het boekje echt spannend kan worden. Thriller? Nee hoor. Literair? Verre van. Bagger? Komt het dichtst in de buurt.

Citaat: “Ondanks alles moet ik lachen, maar ik word meteen weer serieus. Terwijl we koffiedrinken vertel ik het hele verhaal en daarna nog twee keer, tot alle zes de collega’s op de werkvloer zijn. De bedreiging op de kermis wekt bij iedereen ontsteltenis en opeens begrijpen Onno en Natasha mijn verontrusting over de schoonmaker.” (p.54)

Nummer: 12-044
Titel: De ooggetuige
Auteur: Simone van der Vlugt
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 95
Categorie: Whodunit
ISBN: 978-90-5965-163-0

Meer:
Blauw water
Eigen website
Tzum
Boekblogger
Scholieren.com
Ezzulia