Op vakantie

Tags

baby, Frankrijk, Spanje, Suus, vakantie

Vorige maand gingen we op vakantie. Dat was iets nieuws. Maar het stelde helemaal niet zo veel voor. Je gaat gewoon in de auto zitten en rijdt een stuk weg. Aan het eind van de dag zet je dan een campingbedje ergens neer en daarin kun je slapen.

Nu was slapen toch al geen probleem, in de auto is het zo saai en warm, dan deed ik gewoon de ogen dicht. Wat me wel opviel is dat de mensen ineens heel anders begonnen te praten. Nu praat ik zelf nog niet echt verstaanbaar (op dit weblog gaat het nog trouwens), maar hoe verder we van huis waren, hoe raarder de mensen praten. Papa deed dan ook mee, daar begreep ik helemaal niets van. Mama geloof ik ook niet, die keek net als ik als papa in een andere taal sprak.

Ik vond wel leuk dat we onderweg elke keer op het kleed mochten spelen. Al is het ook leuk om van het kleed af te kruipen, de wereld is zo veel groter dan een rood kleed van Ikea. Ook heb ik ontdekt dat het strand geweldig is. Net een zandbak, maar dan veel groter. En dat zand kun je gewoon eten. In San Sebastian heb ik mijn maag gewoon rond gegeten. Best lekker hoor, zand.

In Frankrijk had ik nog een keer ruzie met een mevrouw van een restaurant. Papa en mama hadden mij gezellig naast hun tafel neergezet in een bijna leeg lokaal. Kwam die mevrouw vertellen dat ‘la bébé’ (dat was ik dus) daar niet mocht zitten. Gelukkig gingen we daar weg, daar wilden we niet meer eten. In Spanje waren ze een stuk aardiger.

De laatste nacht sliepen we op een boerderij. Dat was ook erg leuk. Ik heb een paard geaaid en een klein veulentje gezien. Alleen de hondjes vonden het minder leuk als ik ze vastpakte. Al met al was het maar een drukte die vakantie, maar ik vond het wel erg leuk. Ik hoop dat ik nog vaak mee mag op vakantie met papa en mama.

Advertenties

Oranje in 2010, Augustus (deel 3)

Tags

Bert van Marwijk, Nederlands elftal, Oranje, voetbal, WK 2010, Zuid Afrika

Het seizoen is begonnen, reputaties worden gebroken, anderen grijpen ineens hun kans. Zoals vorige maand al voorspeld op dit blog, is Glenn Loovens bij Oranje gehaald door bondscoach Bert van Marwijk. Ook Piet Velthuizen lijkt definitief de derde doelman dit seizoen, terwijl de clubloze Henk Timmer het WK langzaam uit zicht ziet verdwijnen, net een jaar te laat na een leuke loopbaan. Maar let op Ten Rouwelaar!

Nieuwe namen in deze voorlopig bij elkaar gegokte selectie zijn Leroy Fer, naast De Guzman, Wijnaldum en Biseswar kandidaat namens het opgeleefde Feyenoord, Royston Drenthe (wie wel mag blijven bij Real moet iets goed doen) en Wout Brama, een verdedigende middenvelder die het al meer dan een jaar erg goed speelt en minder blessuregevoelig is dan Van Bommel en Engelaar en meer speelt dan bankzitter Nigel de Jong.

In de aanval is bankzitter Babel voorbijgestreefd door basisspeler Elia. Huntelaar en Robben moeten bij hun nieuwe club eerst maar eens een basisplaats veroveren. De kansen van Vermeer, Timmer, Van der Vaart en Vennegoor of Hesselink dalen elke dag. Spelen zij in september of kunnen ze volgende zomer op vakantie?

 

Doel:  (3/8)

Maarten Stekelenburg (90)

Michel Vorm (60)

Piet Velthuizen (50)

Edwin van de Sar (30)

Jelle ten Rouwelaar (30)

Kenneth Vermeer (20)

Dennis Gentenaar (10)

Henk Timmer (10)

Verdediging: (8/15)

André Ooijer (90)

Giovanni vanBronckhorst (90)

John Heitinga (90)

Joris Mathijsen (90)

Gregory van der Wiel (90)

Edson Braafheid (80)

Glen Loovens (50)

Khalid Boulahrouz (40)

Dirk Marcellis (30)

Hedwiges Maduro (30)

Rob Wielaert (30)

Gianni Zuiverloon (30)

Ronnie Stam (30)

Erik Pieters (20)

Royston Drenthe (10)

Middenveld: (7/17)

Mark van Bommel (90)

Wesley Sneijder (90)

Demy de Zeeuw (70)

Nigel de Jong (70)

Rafael van der Vaart (70)

Ibrahim Afellay (60)

Stijn Schaars (60)

David Mendes da Silva (50)

Orlando Engelaar (40)

Urby Emanuelson (20)

Jonathan de Guzman (20)

Ismael Aisatti (10)

Otman Bakkal (10)

Sergio Wijnaldum (10)

Clarence Seedorf (10)

Leroy Fer (10)

Wout Brama (10)

Aanval: (5/12)

Robin van Persie (90)

Dirk Kuijt (90)

Arjen Robben (70)

Klaas-Jan Huntelaar(70)

Eljero Elia (60)

Ryan Babel (40)

Ruud van Nistelrooij (20)

Jan Vennegoor of Hesselink (20)

Nordin Amrabat (10)

Roy Beerens (10)

Diego Biseswar (10)

Danny Koevermans (10)

The Gasoline brothers – There it goes (for Koos)

Tags

Gasoline Brothers, Koos Moerenhout, muziek, wielerlied, wielrennen

Het begon via Twitter. Dankzij Lance Armstrong kent iedereen die site nu, maar hij is niet de enige Tweetende wielrenner. In Nederland zijn er ook meerdere renners in het peloton. Koos Moerenhout is er ook al een tijdje mee bezig.

En Koos schreef over een bandje dat nog niet zo bekend was. The Gasoline Brothers werden dankzij Twitter een bekende naam in het peloton. Andersom volgden de muzikale wielerfans via Twitter de Nederlandse veteraan. En ze gingen een uitdaging aan: Als Koos Nederlands kampioen zou worden, dan zouden zij een nummer voor Koos schrijven. En zoals bekend: Koos won en rijdt sindsdien in het rood-wit-blauw.

Volgens Bert Wagendorp (ook een Twitteraar) in de Volkskrant deze week (helaas niet online) het eerste wielerlied geschreven voor een nog actieve renner. Bijna goed. Krang schreef over Pantani toen die nog niet tussen zes planken lag.

The Gasoline Brothers schreven snel na het NK een nummer voor hun held. ‘There it goes’ krijgt ook de ondertitel ‘voor Koos’. Er werd snel een clip in elkaar gezet en het lied over Koos gaat het hele internet over.

There it goes, this is the decisive jump.
There it goes I can almost see the finish line.
There it goes, this is the decisive jump.
There it goes, victory is mine.

Pakkend refrein, gewoon een erg goed nummer. Mart Smeets heeft volgens mij ook medewerking verleend, zijn commentaar is in het nummer opgenomen. In de clip zien we Koos met een gitaar, al speelt hij volgens mij niet mee. Hij nam wel de eerste single in ontvangst. Het nummer werd net te laat opgenomen om nog mee te kunnen op de nieuwe CD Tsk, over een dikke maand in de winkels.

Het nummer is voor iedereen gratis hier te downloaden. Volg de hype, de band verdient het zeker. Leuk nummer, blij te zien dat er zo nu en dan een wielerlied verschijnt van een serieus te nemen band.

We are now boarding

Tags

boarden, reizen, rij, vakantie, vliegveld

Op het vliegveld verbaas ik me vaak over mensen. Een moment dat me elke keer weer verrast is het tijdstip van boarden. Op de boardingkaart staat namelijk een tijdstip dat we bij de gate moeten zijn. Meestal staat er dan een jongedame alleen achter een balie en krijgt ze enkele minuten na voornoemd tijdstip gezelschap van een aantal collegae waarna het boarden kan beginnen.

Nu staan de eerste mensen al in de rij (dat dan weer wel, bij elke willekeurige bushalte buiten het Verenigd Koninkrijk zou het luxe zijn) voordat er wordt omgeroepen dat het boarden begint. Zodra het personeel zich uitbreidt sluiten meerdere zich aan en als er dan wordt omgeroepen dat we gaan boarden sprint menig medereiziger voor een goede plek in de rij.

En daar snap ik dus helemaal niets van. Als je vooraan wil staan bij een concert van U2 of wanneer je weet dat een trein bijna vol is, dan zit er logica in vooraan staan, maar in een vliegtuig weet je al waar je zit. Waarom wil je dan toch per se in de rij staan om een kwartier later de laatste mensen aan boord te zien komen? Bij die laatste groep hoor ik meestal. Ik kan nog even heerlijk mijn hoofdstuk uitlezen, een laatste keer naar de wc en de benen nog wat strekken voor ik straks opgevouwen op rij 25 zit. Naast die mevrouw die al twintig minuten voor mij in de rij stond en die gelijk met mij op de bestemming aankomt. Als mijn koffer eerder van de lopende band komt, heb ik nog wel eens de neiging om wat mensen uit te lachen. Ik doe het niet, hou me in, maar de gedachte is door mijn hoofd gegaan. Dat dan weer wel.

Rutger Kopland – Alles op de fiets

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, lezen, poëzie, Rutger Kopland

Rutger Kopland – Alles op de fiets (09-036)

Nog 11 minuten en mijn trein gaat, het is een minuut of 8 lopen en ik moet ook nog een kaartje kopen. Maar in de trein moet ik natuurlijk wat te lezen hebben. Op zo’n moment duik ik snel even naar de sectie Poëzie in mijn boekenkast. Niet echt een uitgebreide collectie, niet echt representatief, geen klassiekers, maar goed, op dat moment wel nuttig.

Ik grijp Rutger Kopland. Al 17 jaar in mijn kast (het is een ‘lijster’ uit 1992), maar nog nooit gelezen. Ideaal dus. Past in mijn binnenzak, vult precies de 20 minuten die ik in de trein doorbreng.

Maar nu inhoudelijk. Lastig. Het ligt natuurlijk aan mij, maar veel poëzie weet mij gewoon niet te raken. Zinnen die halverwege worden afgebroken en dan in een nieuwe alinea weer verder gaan, het kost mij moeite. Ik snap ook best dat het niet allemaal zo eenvoudig hoeft als Dijkshoorn, maar in al zijn simpelheid zijn diens gedichten soms volgens mij net zo diep als die van erkende dichters.

Het beroemde gedicht ‘Jonge sla’ staat in deze bundel, net als ‘De dwaas bij het raam’ geïnspireerd door ‘The fool on the hill’ van Lennon en McCartney. Mijn favoriet? Ik denk toch ‘Onze gasfabriek’.

Toch maar één gedicht integraal dan:

DE DRIE MOGELIJKHEDEN VAN HET MENSELIJK DENKEN

Op de fiets gaat alles wel langzaam
maar toch nog behoorlijk hard.

Wie heel goed luistert aan een stilstaand
horloge hoort een zacht tikken.

Waar blijft de tijd? Om daar over na
te denken hebben wij het zwerk.

Nummer: 09-036
Titel: Alles op de fiets
Auteur: Rutger Kopland
Taal: Nederlands
Jaar: 1969
# Pagina’s: 46 (7820)
Categorie: Poëzie
ISBN: 90-01-49320-3

Nena in het Spaans

Tags

muziek, Nena, reizen, Spanje

Ik draai nog bandjes in de auto. Ik weet dat ik daarmee hopeloos achter lig op de rest van de wereld, maar ik heb nog ongeveer 700bandjes in de kast staan met daarop heel veel van mijn favoriete muziek. Vervangen door CD of MP3 is onmogelijk, er zitten unieke opnamen tussen, of veel te duur omdat het over honderden albums gaat, of te bewerkelijk om ze allemaal te downloaden. En zelfs nu Heineken me probeert belachelijk te maken met deze reclame, blijf ik een tevreden bandjesdraaier.

Thuis draai ik dus wel CD’s en DVD’s, een Ipod zal er een dezer dagen vast ook wel komen, maar vooralsnog ben ik blij met het cassettedeck in mijn auto. Ik werd ook vrolijk toen ik tijdens de vakantie inSpanje ineens een zaak tegenkwam waar ze nog kasten vol bandjes hadden. En dat voor maar 1 euro per stuk. Vaak is het dan echte bagger, waar je na 3 secondenal hebt besloten er geen tijd aan te besteden.

Hier niet. Ik heb me echt moeten inhouden en rustig gezocht naar iets nieuws. Hun collectie is indrukwekkend, naast alle groten van de muziekwereld, kom ik ook de Nits tegen en zelfs de eerste Gerard Joling staat er tussen. Tientallen albums heb ik al thuis, dus is het overdreven nog een keer te kopen. Ik zou mijn collecties van Prince, Bruce Springsteen of Van Morrison kunnen completeren als ik dat zou willen. Ik hou me in en koop er maar drie.

 

Uiteindelijk ben ik het meest benieuwd naar het bandje van Nena dat ik heb gekocht. “99 globos rojos” en “Solo un sueño” moeten volgens mij de Spaanse versies zijn van ’99 luftballons’ en ‘Nur getraumt’. Midden jaren tachtig mijn favoriete band, ik wist dat ze in het Engels hadden opgenomen, maar Spaans was onbekend voor mij.

Eenmaal in de auto werd ik snel uit de droom geholpen. Dit was het ‘International album’ dat Nena snel had opgenomen om in het buitenland ook te scoren. Kant A Engels, kant B Duits. En alleen de titels op het hoesje waren in het Spaans. Ik vond het wel grappig. Heb ik toch nog iets unieks in huis, al is het dan alleen maar het hoesje en niet de muziek.

Lowlands opvallende drie

Tags

concert, concertrecensie, Faith no more, Kyteman, Lowlands 2009, muziek

Ik moet tot mijn schande toegeven dat ik nog nooit op Lowlands ben geweest. Meestal was het nog vakantie, maar soms viel het in het ene weekend per jaar dat we op 3 dagen 4 verjaardagen hebben. En dat terwijl het juist een festival voor mij zou zijn. Van alles door elkaar, vele verschillende bands, maar ook theater, politiek en literatuur.

Gelukkig is er via televisie en de website 3voor12 steeds meer te volgen voor de thuisblijver zoals ik. Buiten veel goede muziek vielen me drie dingen op.

1. Faith no more. Ooit een van mijn favoriete bands. Ik kan me de verjaardag nog herinneren dat ik twee LP’s kreeg van vrienden. Epic is nog altijd een van de beste bombastische nummers dat ik ken. Nu zag ik een parodie op wat ik nog kende. Een band van oude lullen op een sixties-festival die als houten klazen op het podium stonden en een zanger die zich uitslooft tot en met maar niet meer echt goed kan zingen. In het publiek op de eerste rijen was niemand onder de 35 te vinden. De eerste paar rijen stonden verbaasd te kijken naar Mike Patton. Daar achter stonden de hardcore fans te pogoën alsof ze weer in 1991 leefden en achterin de rest van het publiek zich afvragend hoe deze band vroeger ooit groot was geworden. En ondanks dat: Epic blijft een geweldig nummer!

2. De regisseur van het concert van Kyteman heeft een paar dozijn epileptische aanvallen veroorzaakt her en der in Nederland. De beste Nederlandse live-act van dit moment is niet te vangen door camera’s. De energie die op dat podium geproduceerd wordt slaat dood tegen het beeldscherm. Daar moet je gewoon bij zijn geweest. Het plezier dat de tientallen muzikanten uitstralen moet je van dichtbij zien. Deze regisseur had het niet helemaal begrepen. De goede man (vrouw?) dacht door om de anderhalve seconde te schakelen een beetje van het spektakel te kunnen vangen. Onmogelijk natuurlijk, erger nog, het werd daardoor irritant om te kijken. Gelukkig is de muziek zo goed, dat luisteren alleen genoeg is.

De uitdaging is natuurlijk om voor het eind van het jaar een goede DVD op te nemen. Ik begreep dat Kyteman van plan is nog een paar keer op te treden, ik geloof in december in de HMH voor het laatst. Wat we op televisie niet zagen was deze sessie. Gelukkig dus wel online. Ook zonder pet is Collin een geweldige muzikale held.

3. Een groot succes: Karaoke voor de massa. Lowlands zingt live.

http://www.nederlandzingtmee.nl staat er op een spandoek. Je geeft een man of dertig een wit shirt, zet ze op een podium, laat twee voormalige Lama’s het publiek bespelen. Duizenden bij het podium zingen mee. Kies populaire nummers, soms volks, soms goed. Zonder uitzondering nummers die het publiek kent. Ik verbaasde me dat het zo’n geweldige sfeer opleverde. Maar ook verbaasde ik mezelf. Ik zapte niet weg. Later van de harde schijf: ik spoelde niet door. Jacksons, Kinderen voor Kinderen, Nirvana, Kiss, Oasis, Abba, Rage against the Machine, Zangeres zonder naam, Anouk, veel meer bekende hits: ze komen allemaal voorbij.

Ook een uur meezingen? De teksten staan er zelfs bij: 3voor12.tv

Lowlands 2009, het moet erg mooi zijn geweest als je er bij bent geweest. En dan heb ik het nog niet eens over the Prodigy, Herman Brusselmans, Arctic Monkeys, Roosbeef, Nico Dijkshoorn, Moke en en en…

Tweede selectie

Tags

column, GFC, Goal, voetbal

Goal, Oktober 2005

Toen ik net bij de senioren kwam, had GFC twee selecties. De eerste bestond uit de eerste twee elftallen, de tweede selectie bestond dus uit de elftallen drie en vier. Tijdens mijn studie trainde ik altijd mee op vrijdagavond met die tweede selectie. Toen meerdere spelers van het toenmalige vierde stopten of lager gingen voetballen werd de tweede selectie opgeheven. De betaalde trainer kon het tweede gaan trainen, zodat het eerste elftal een eigen trainer had.

Vorig seizoen werd een nieuwe poging gedaan om de tweede selectie nieuw leven in te blazen. Het derde elftal moest weer een prestatie-elftal worden, de aansluiting met het tweede moest minder groot worden. Veel jonge jongens kwamen samen in een team, dat het vierde werd. Zonder A1 werd de tweede selectie weer belangrijk.

Aan het begin van dit seizoen werden het derde en het vierde omgewisseld. De ‘oudere’ spelers van het oude derde wilden een stapje terugdoen, maar de jongere spelers van het oude vierde waren (nog) niet toe aan een klasse hoger. Nu spelen beide teams dus zesde klasse. Net als het vijfde, een team met meerdere vijftigers, waar trainen een keuze is. Op dit moment kon het vijfde echter nog wel eens het sterkste GFC team in die zesde klasse zijn.

Ik ben bang dat we het experiment tweede selectie mislukt kunnen noemen. De bedoelingen waren goed, maar de gewenste resultaten blijven uit. Resultaten die overigens verder gaan dan 3 punten op zondagochtend. De trainingsopkomst van de tweede selectie gaat achteruit, de afstand met het tweede elftal is alleen maar groter geworden. De gewenste doorstroming blijft uit.

Misschien moeten we toch eens elders gaan kijken. Onlangs wisselde ik hierover van gedachten met Martin Olydam (tussen zijn 5 doelpunten door). Bij Hector traint het tweede en het derde samen. De trainingsopkomst is goed. Dit in tegenstelling tot de trainingen van zowel het tweede elftal als detweede selectie. Ook bij Frisia, waar ik in Leeuwarden meetrainde was deze combinatie een geslaagde.

Zeker met de ondergeschikte rol van het tweede t.o.v. het eerste, is het misschien geen slecht idee om na te denken over een andere tweede selectie. En als we dan toch nog een keer naar Hector kijken: waarom lukt het die club wel om oud-eerste elftalspelers te strikken voor het tweede en spelen die bij ons her en der in de lagere elftallen? Er zijn toch ook bij ons meerdere spelers die het niveau eenvoudig aan zouden kunnen, maar om welke reden dan ook veel lager spelen?

Tenslotte valt het op dat het al sinds vorig seizoen onmogelijk blijkt leiders te vinden voor de tweede selectie. Misschien is het wel een indicatie. Als je geen leider kunt vinden voor een team, dan is het niet levensvatbaar? Het derde staat onder leiding van Anton Vos, het vierde heeft zelfs geen enkele leider meer over. Waarom lukt het wel om leiders te vinden voor het vijfde en lager, maar wil niemand op zondagochtend opstaan om een opstelling te produceren voor het derde en vierde?

De tweede selectie zal dit seizoen dus wel een zorgenkindje blijven binnen GFC, iets waaraan de meeste spelers niets kunnen doen. Hopelijk is er volgend seizoen een betere oplossing. In de tussentijd mogen we hopen op betere resultaten voor tweede, derde en vierde.

p.s. Het voetbalseizoen is begonnen, in ieder geval op zondag hoort er dus een voetbalgerelateerd blogje te staan.

Punda, Willemstad, Curaçao

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Kijk nog eens 115

Het was eigenlijk een bewolkte dag. Maar aan het eind kwam de zon er even iets door. Precies genoeg om vanaf de brug een mooie foto te maken van de waterkant in Punda.

Het verhaal achter de gekleurde huisjes is mooi. Als zo vaak in erg warme gebieden (Andalusië!) waren de huizen allemaal wit. De burgermeester van Willemstad vertelde op een dag dat hij vaak last had van hoofdpijn, omdat de zon overal weerkaatste en hij te veel licht naar binnen kreeg. Alle huizen werden geschilderd, in vele, mooie tropische kleuren.

Later bleek dat de goede man ook erg nauwe banden had met de directie van een verffabriek…

Hard Gras 64 – Wereldkampioen klaverjassen

Tags

Bert van Marwijk, boeken, boeken 2009, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 64 – Wereldkampioen klaverjassen (09-035)

Als eerste Europese land wist Nederland zich te plaatsen voor het WK 2010 in Zuid Afrika. En volgens Hard Gras hebben we de juiste bondscoach. Want wat velen niet weten is dat de huidige bondscoach Bert van Marwijk al eens wereldkampioen is geweest. Samen met zijn vader won hij als jonge jongen het wereldkampioenschap klaverjassen.

Thierry Henry vroeg zich af hoe het ging met Rody Turpijn. Hard Gras springt er op in. Janneke van der Horst zoekt spelers op die in 1997 het bekende jeugdtoernooi van Toulon speelden. De een is nu een ster, de ander heeft niets meer met voetbal. Het leven van een topvoetballer gaat over hindernissen. Verhalen over Manon Melis, Johan Boskamp en Gerd Muller zijn leuk, Jean-Marc Bosman blijkt een tragisch figuur tegenwoordig en Nico Dijkshoorn geeft een stukje prijs uit de roman over Kuif den Dolder, de beste voetballer die Nederland ooit had.

Maar het onbetwiste hoogtepunt van deze uitgave van Hard Gras is een fraai staaltje onderzoeksjournalistiek van Peter de Waard. Hij ging op zoek, en ging behoorlijk diep daarbij, naar Joe Gaetjens. Deze Haitiaan was verantwoordelijk voor de grootste verrassing in het moderne voetbal. Hij scoorde in 1950 de 1-0 voor de Verenigde Staten tegen Engeland, de eerste keer dat de uitvinders van het voetbal meespeelden op een WK. In Engeland zijn er nog mensen die niet geloven dat die uitslag correct is.

De Waard vindt het verhaal achter de doelpuntmaker die in de VS woonde destijds, maar niet eens een Amerikaans paspoort had. Hij sprak familieleden, volgde zijn pad als voetballer en begreep waarom de Engelsen die wedstrijd verloren. Complimenten voor De Waard, ik ben ooit een paar dagen in Port au Prince geweest. Als je daar dan ook nog eens mensen kunt vinden die je kunnen helpen met dit verhaal, dan ben je een goede onderzoeker. Schitterend verhaal.

Quote: “Dat hij na 45 minuten werd gewisseld begreep de linksbuiten. De mededeling van Knobel dat het genoeg was geweest, had Van Marwijk zelfs enigszins verwacht. Hij ging douchen, kleedde zich om en zag vanaf de reservebank de Joegoslavische invaller Zvonko Ivezic met een kopbal de 3-0 eindstand bepalen.” (blz. 37)

Nummer: 09-035
Titel: Hard Gras 64. Wereldkampioen klaverjassen
Auteur: Diversen (Arthur van den Boogaard, Nico Dijkshoorn, Peter de Waard, David Winner, Anna Enquist e.a.)
Taal: Nederlands
Jaar: 2009
# Pagina’s: 144 (7774)
Categorie: Sport (Voetbal)
ISBN: 978-90-468-0484-1

Kamperen

Tags

Frankrijk, kamperen, reizen

– Waar zijn jullie geweest?

– Frankrijk

– En waar precies?

– Tussen Caen en de kust van Normandië

– Hoe heette dat dorpje dan?

– Daar was geen dorp

– O, jullie stonden op de camping?

– Nee

– ??

– We hebben de caravan bij mensen in de tuin gehad

– Lekker goedkoop, vrienden van jullie?

– Nee

– Zoiets als kamperen bij de boer dus?

– Ja, daar zou je het mee kunnen vergelijken

– En wat kostte dat dan, als ik vragen mag?

– Niets

– Niets?

– We hebben de caravan daar gewoon neergezet. We hadden geen zin meer om te rijden, die mensen hadden ruimte genoeg in de tuin leek het, dus zijn we daar gebleven.

– Wat vonden die mensen daar dan van?

– Weet ik niet

– Hoezo, weet ik niet?

– Ik spreek toch geen Frans.

– Dus je hebt die mensen wel gesproken?

– Ze kwamen hun huis wel uit, maar ik begreep niets van wat ze zeiden, dus zijn we maar doorgegaan met barbecuen.

– Zullen die mensen blij mee zijn geweest!?

– Geen idee, ik heb ze niet weer gezien.

– En daar zijn jullie de hele vakantie gebleven?

– Ja, de volle twee weken

– Nog naar het strand geweest of mooie dorpjes gezien neem ik aan?

– Ben je gek, en dan terugkomen en de caravan verdwenen? Nee, daar kijkt deze jongen wel voor uit.

– En boodschappen dan?

– Hadden we meegenomen. Gewoon hier bij de Aldi alles gehaald, vlees uit blik. Ik heb een heerlijk gehaktballetje gegeten in Frankrijk hoor.

– Dus je hebt gewoon twee weken bij die lui in de tuin gezeten?

– Ja. Maar we hadden niet zo veel last van ze hoor. Ze gingen op tijd naar bed.

– Leuke vakantie

– Niks mis mee. Even helemaal tot rust komen. En we zijn toch maar mooi in Frankrijk geweest.

– Volgend jaar weer?

– Weet ik nog niet. We hebben wel toen we weg gingen nog even bij de keuken aangeklopt met onze agenda er bij, maar ze deden niet open. Ik neem aan dat ze het goed vinden.

Vincent Bijlo – De woordvoerder

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, lezen, politiek, Vincent Bijlo

Vincent Bijlo – De woordvoerder (09-034)

Bijlo’s alter ego Otto Iking keert terug in zijn derde roman. De cabaretier (Iking, niet Bijlo) treedt al jaren op als er op een avond na een voorstelling iemand bij hem de kleedkamer binnenkomt. Het is de net gekozen lijsttrekker van de Partij van het Volk. Deze wil hem graag inlijven in zijn campagneteam. Gevlijd, maar vooral ook omdat hij niet weet hoe hij nee moet zeggen, stemt Iking in met het voorstel en voor hij het weet zit hij op het partijbureau tussen spindocters en bureaucraten mee te praten over de toekomst van het land.

Het wordt allemaal een stuk lastiger wanneer blijkt dat lijsttrekker Aad de Boer het niet zo goed doet als een nieuwkomer in de politiek, bijgenaamd de doctor, lijsttrekker van Houdbaar Nederland. In de tussentijd gebeurt er ook nogal wat in de wereld, vooral de aanslagen van 11 september veranderen veel.

Uiteindelijk loopt het natuurlijk allemaal gigantisch uit de hand. Iking gaat vreemd, de Boer weet niet hoe hij het tij moet keren, het campagneteam interesseert zich eigenlijk nauwelijks voor politiek en de doctor krijgt de een na de andere loftuiting van de pers.

Bijlo weet in dit boek de hele hype rondom de opkomst van Fortuyn genadeloos te analyseren. Soms ligt het er een beetje te dik bovenop. Het detail dat lijsttrekker De Boer zich wel eens in SM-kringen begeeft is volgens mij een beetje te duidelijke hint richting Melkert, waarvan destijds deze geruchten gingen. Kon je voorheen nog een mengeling van Kok en Melkert lezen in De Boer, dit detail maakt dat weer lastig.

Toch kan ik me goed voorstellen dat Bijlo dit boek wilde schrijven. De massale hysterie in de Nederlandse politiek en eigenlijk het hele land tijdens de opkomst van Fortuyn vraagt gewoon om een tegengeluid. Het tegengeluid wordt door de schrijver goed verwoord, maar aan de andere kant was het niet bepaald een succes, ik kocht het boek bij de Slegte, in de reguliere boekhandel heeft het boek niet lang gelegen. Sterker nog, totdat ik Bijlo zelf sprak na een voorstelling vorig jaar, wist ik niet eens van het bestaan van het boek.

Mocht ik in samenzweringen geloven (ik vind ze in ieder geval interessant), dan vermoed je dat van hogerhand bepaald is dat dit boek niet populair mocht worden. Realistischer is echter dat Bijlo, met al zijn gezond verstand, met zijn sarcastische kijk op het land, gewoon niet groot genoeg is bij het grote publiek. Het is nog altijd simpeler een boekje columns van Youp van ’t Hek te lezen (“Hij heeft wel gelijk”, en dan gewoon verder) dan om de kijk van Bijlo tot je te nemen. Het ironische is misschien wel dat de blinde cabaretier het land beter ziet dan menig ander, maar dat hij nooit helemaal serieus genomen wordt omdat hij ooit, meer dan een decennium geleden, doorbrak met een flinke dosis zelfspot. Sindsdien is hij in het vakje ‘blinde cabaretier’ terecht gekomen en voor de massa is daarmee de kous af. Hoef je niet meer over na te denken, hoef je verder niet meer op in te gaan.

Jammer, omdat Bijlo een veel groter publiek verdient. Zowel zijn shows als zijn boeken verdienen de steun van een groot en kritisch publiek. Je hoeft het niet automatisch met hem eens te zijn, maar nadenken over de vragen die hij, direct of indirect, aan het grote publiek stelt, zou ons land goed doen. En als je dat lukt als denker, dan heb je heel wat bereikt.

Quote: “Vanavond in Plein Politiek: Het Schot Voor De Boeg. Een hilarisch debat tussen de doctor en Aad de Boer over de belangrijkste maatschappelijke thema’s van dit moment. Een confrontatie tussen nieuw en oud, een boeiende vooruitblik op de misschien wel hardste verkiezingscampagne ooit, waarin de winnaar nu al duidelijk lijkt. Kijk vanavond, en u weet niet wat u ziet. Lef versus Macht, vanavond in Plein Politiek.” (Blz. 124)

Nummer: 09-034
Titel: De woordvoerder
Auteur: Vincent Bijlo
Taal: Nederlands
Jaar: 2003
# Pagina’s: 219 (7630)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-295-0441-2

Karlsson van het dak schreef deze tekst

Tags

Astrid Lindgren, Junebacken, Karlsson, prijsvraag, Stockholm, Zweden

\Gerbie’s prijsvraag. De onregelmatig terugkerende vraag voor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar, de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox weet neer te zetten. Simpel toch?

De vraag was deze keer kort. Waar is deze foto gemaakt? Hoe specifieker hoe beter. Uiteindelijk kwam, met wat hulp Esther tot het goede antwoord. Karlsson van het dak heette de serie in het Nederlands. De foto is zelf gemaakt, in Junibacken, het museum over Astrid Lindgren in Stockholm.

De meeste bezoekers zullen zich Karlsson als volgt herinneren:

Stand na acht prijsvragen:

Bas 1 virtuele veer
Dinand 1 virtuele veer
Harmen 1 virtuele veer
Massi 1 virtuele veer
Aschwin 0,5 virtuele veer
Esther 0,5 virtuele veer
Bert 0,1 virtuele veer

Amazonegebied vlakbij Manaus

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Kijk nog eens 114

Hemelsbreed is het een klein stukje. Even varen tegen de stroom in vanaf Manaus en een halve dag later loop je achter een indiaan aan het regenwoud aan. Binnen twee minuten weet je dat je hem moet volgen of anders eeuwig (al is dat waarschijnlijk niet zo lang voor mij) dwalen in onbekend gebied. Op deze foto staan vier mensen. Tenminste, zo veel liepen er voor mij…

Pedro Horrillo – Vanaf mijn zadel

Tags

boeken, boeken 2009, boekrecensie, lezen, Pedro Horrillo, wielerboek, wielrennen

Pedro Horrillo – Vanaf mijn zadel (09-033)

Een paar jaar geleden trok de Rabobank een Spaanse renner aan die in het kielzog van Oscar Freire meeging naar het noorden om daar zijn centen te verdienen. Deze renner bleek ook een aardig stukje te kunnen schrijven. Als ik in Spanje de kans had om in El Pais te kijken tijdens een grote wielerronde, dan las ik met veel plezier de column van Pedro Horrillo.

Ik kwam op een gegeven moment in Nederland een boek tegen van Horrillo. Maar omdat juist columns en kort stukjes voor mij in het Spaans nog wel te doen zijn (in tegenstelling tot dikke magisch-realistische Zuid-Amerikaanse literatuur), ging ik liever in Spanje op zoek naar het origineel. In menig boekhandel ging ik op zoek naar de sportsectie, om ook daar alleen het vertaalde boek van Lance Armstrong tegen te komen. Bij meerdere boekhandels vroeg ik aan het personeel of ze even in de computer konden kijken, nooit kende men zelfs maar de naam Horrillo. Zijn boek leek niet te bestaan.

Ondertussen kwam ik het boek in Nederland ook niet meer tegen, dus het zat er gewoon niet in. Gelukkig bestaan er dan tweedehands boekenzaken en daar kwam ik op een gegeven moment (en un momento dado, met dank aan Cruijff ook een Spaanse uitdrukking) Horrillo weer tegen. Over toeval gesproken: Een dag later duikelt hij in de Giro in een ravijn en ligt een tijdje in coma. Gelukkig is het goed met hem afgelopen.

Goed zoekend op de titelpagina en het colofon, kwam ik tot de conclusie dat dit boek slechts in Nederland is uitgegeven. En dat vind ik dan weer raar. Want ook al rijdt de goede man dan toevallig voor Rabobank, zijn stukjes zijn veel relevanter voor de Spaanse wielerliefhebber, of voor wielerfans elders in Europa, dan alleen voor de toevallige Nederlander die het boek tegenkomt.

Twee weken geleden zat ik op een berg in Andorra  te wachten tot de Tour langs zou komen. Dat zou pas ’s middags laat zijn, ik zat er al vanaf de vorige avond. Ik had dus tijd genoeg om even rustig een boek te lezen. Dit dus. Columns van zes grote rondes, drie keer de Tour en drie keer de Vuelta. In 2002, 2003 en 2004 reed Horrillo deze dubbel. Voordat hij bij Rabobank terecht kwam dus. Nog vreemder dat deze columns speciaal vertaald zijn.

Maar zijn observaties zijn leuk, zijn columns goed leesbaar, zijn kijk van binnenuit erg de moeite waard. Zonder ooit rare dingen te vertellen, merk je dat Horrillo binnen het peloton gewaardeerd wordt, maar tegelijkertijd een beetje vreemd gevonden wordt. Een boek lezen is al niet echt gebruikelijk lijkt het, maar zelf schrijven, dan moet er wel echt een steekje bij je los zitten. Toch leest men hem, hij krijgt zelfs vragen of ze ook niet een keer in een column kunnen voorkomen, of dat Horrillo gedichten schrijft over ze. Soms doet hij dat ook.

Horrillo heeft een leuke kijk op een van de mooiste sporten en is een leuke ouderwetse romanticus met zelfspot en een goed gevoel voor humor, een scherpe blik voor de omgeving, een analytisch vermogen dat je niet achter een topsporter vermoedt.

Zijn vriendschap met sommige Baskische renners, de supporters uit Frankrijk en andere landen, de organisatie van een grote ronde, het verschil tussen een ploeg uit Spanje of uit het Noorden van Europa, alles komt aan bod in zijn columns.

Hij zou veel meer mogen schrijven, Nederlandse kranten zouden hem moeten vragen. Desnoods vertaal ik wel voor de krant die toehapt.

Quote: “Wij hebben maar zelden de kans om van het landschap te genieten. Hoe onmogelijk het ook lijkt en hoezeer we het onszelf ook verwijten, wij weten ons meer dan noodzakelijk is af te sluiten van hetgeen ons omringt. Dat is weliswaar goed voor de concentratie, maar slecht voor de zintuigen en met name voor het gezicht.” (Blz. 112)

Nummer: 09-033
Titel: Vanaf mijn zadel
Auteur: Pedro Horrillo
Taal: Nederlands (Orig.: Spaans)
Jaar: 2005
# Pagina’s: 232 (7411)
Categorie: Sport (Wielrennen)
ISBN: 90-450-1451-3