30 vrijdag apr 2010
Posted in Gerbie kijkt YouTube
Gerbie kijkt YouTube 049
Waarom het gebeurde weet ik niet meer, maar de term Legs Akimbo kwam deze week ineens in mijn hoofd op. Voor mij is dat automatisch de theatergroep uit de serie League of Gentlemen. In Nederland nooit echt aangeslagen, maar daarom niet minder goed. In dit fragment speelt de groep op een middelbare school een stuk over ‘uit de kast komen’.
25 zondag apr 2010
Posted in Oranje in 2010
Tags
In april zagen we vooral kandidaten afvallen. Ooijer en Velthuizen lijken hopeloos uit vorm. Boulahrouz, Braafheid en Drenthe spelen erg weinig terwijl Seedorf als analist door de BBC werd ingehuurd.
In vorm waren Siem de Jong, Arjen Robben en Wesley Sneijder. Blessureleed is er voor Heitinga, Elia, Van Persie, Van der Vaart en Vlaar. Wie is er op tijd weer fit en hoeveel net niet fitte spelers durft Van Marwijk mee te nemen?
Volgens mij zijn de eerste 14-15 namen wel duidelijk voor iedereen. De laatste namen blijven nog zeker een maand een heerlijk onderwerp van discussie. Eind mei de definitieve selectie.
Doel: (3/7)
Maarten Stekelenburg (90)
Michel Vorm (70)
Sander Boschker (50)
Piet Velthuizen (40)
Kenneth Vermeer (20)
Tim Krul (20)
Edwin van de Sar (10)
Verdediging: (7/14)
Joris Mathijsen (90)
John Heitinga (90)
Gregory van der Wiel (90)
Giovanni van Bronckhorst (80)
Ron Vlaar (70)
Urby Emmanuelson (70)
Edson Braafheid (50)
André Ooijer (40)
Glen Loovens (40)
Roel Brouwers (30)
Mario Melchiot (20)
Khalid Boulahrouz (10)
Vurnon Anita (10)
Ronnie Stam (10)
Middenveld: (7/11)
Mark van Bommel (90)
Wesley Sneijder (90)
Demy de Zeeuw (90)
Nigel de Jong (90)
Rafael van der Vaart (80)
Orlando Engelaar (70)
Ibrahim Afellay (60)
Stijn Schaars (50)
Siem de Jong (40)
Wout Brama (20)
Otman Bakkal (20)
Aanval: (6/8)
Robin van Persie (90)
Dirk Kuijt (90)
Arjen Robben (90)
Eljero Elia (90)
Klaas-Jan Huntelaar (90)
Ryan Babel (80)
Ruud van Nistelrooij (50)
Jermain Lens (20)
Gerbie’s oranjeselectie. Elke maand een inschatting van de kansen van diverse spelers om de selectie voor Zuid Afrika te halen. De persoonlijke voorkeur van de schrijver doet er dus niet toe. De kansen zijn in procenten uitgedrukt. Voor 23 plaatsen kan er dus ook maar 2300 procent worden verdeeld over vele kanshebbers. April: 40 spelers genoemd. Nog 17 afvallers nodig.
24 zaterdag apr 2010
Posted in Zoektermen stats
Tags
Ruim 5100 bezoekers, die per bezoek 1.41 pagina’s op mijn blog bekeken. Dit duurde 47 seconden, terwijl bijna drie kwart meteen weer vertrok. Een doorsnee maand dus.
Weer was dochterlief, Suus, de belangrijkste zoekterm, vlak voor mijn eigen naam en de boekbespreking van Problemski Hotel als goede derde.
Liefst 11 bezoekers vroegen zich af ‘waar komt de naam roompot vandaan’ (of dezelfde vraag maar met tikfout), maar alle 11 vertrokken meteen toen ze zagen dat ik het antwoord ook niet op mijn blog heb staan. Quizje ergens? 23 bezoekers liefst die een combinatie zochten (en daar zijn er veel van mogelijk) tussen Glenn Helder en Manon. Wie zij is en wat zij met Glenn te doen heeft, ik heb geen idee.
Mijn favoriete zoektermen in Maart 2010:
* 15 wedstrijden gevoetbald en dan mag je niet meer lager spelen
* asbest foppe de haan
* bodypaint meisje loopt naakt over straat videu (inclusief die laatste typefout. Bestaat dit filmpje trouwens?)
* boekbespreking van de club van de lelijke kinderen
* dagwaarde auto nissan almera 2001 (ik zou de auto niet eens herkennen)
* dirkie pinkie poepchinees
* een voetbal boek waar ales in staat (Wil ik ook graag hebben. Laat je me weten als je het gevonden hebt?)
* “een vrouw koopt in een schoenenwinkel een paar schoenen voor 30 en betaalt met een briefje van 50. de verkoper heeft daar niet van terug, en gaat naar de winkel ernaast om te wisselen, wanneer hij” (wel erg lange zoekterm. Maar hoe kom je hier dan terecht?)
* foto voetballer onder deken op reservebank
* grond kopen in brazilie en stacaravan neerzetten
* “het is zover. ik parkeer mijn auto een paar straten verderop om geen “praat” te krijgen in de straat waar ze woont.”
* hoevaak sex op chersononissos (je moet toch weten hoeveel condooms je mee moet nemen…)
* jebbink poolse
* “mensen die een oranje band hebt die op groot houten ziten” (wat bedoelt deze zoeker?)
* moeder wast pimmel van zoontje
* nieuwe bmw testrit naar schaffhausen
* obscene gebaren richting piw-er jurisprudentie (wat is een piw-er?)
* rh-ph-33
* sportweek niet ontvangen (ik ben niet de enige! Maak je kenbaar, richten we een club op!)
* spreekwoord: ben je in het strafschopgebied en weet je niet wat je met de bal moet doen, trap hem dan tegen de netten. wij hebben het er later wel over andere opties. (bekend spreekwoord toch?)
* veren in je reet vertaling engels
* waar komt de woord brandblusser vandaan (dit lijkt me wel een heel essentiële vraag)
* word niet kwaad toen ik jong was, hield ik van uitslapen
* youtube hoeveel keer gooien de witte basketball spelers over?
23 vrijdag apr 2010
Posted in Reisverhalen Gerbie on tour
Tags
Vanuit Guatemala kwam ik in El Salvador. Interessant land, vooral vanwege de geschiedenis. Helaas was er qua cultuur een stuk minder te beleven. In de hoofdstad San Salvador wel leuk om met willekeurige mensen over politiek te praten, maar meer dan een dag kon ik me er niet vermaken.
In Santa Ana, noordwesten, nog wel een voetbalwedstrijd bezocht, de achtste nieuwsbrief verzonden en weer doorgereisd naar Guatemala om een dag later Honduras binnen te komen.
Honduras bleek een positieve verrassing. Vooral de Caribische kust was mooi, de plaatsjes ooit groot dankzij de bananenexport, nu vergaan, maar daardoor in mijn ogen erg interessant. Vergane glorie staat mooier dan glorie zelf. De trein van Tela naar La Ceiba bleek ook een prachtige reis.
Na La Ceiba vond ik mezelf ineens terug op Utila, een klein eilandje in de Caribische zee waar 99% van de toeristen zich met duiken bezig houdt. Het laatste procentje (ik dus) werd er vooral goed in hangmat liggen.
Hieronder een verhaal over dat eiland.
View Gerbie on tour 2 in a larger map
23 vrijdag apr 2010
Ik zal er niet snel van beschuldigd worden een natuurliefhebber te zijn. Cultuur sprak me altijd al meer aan dan natuur, in een stad voel ik me per definitie meer thuis dan in de jungle. Niet dat ik onderweg natuurschoon vermijd, maar ik heb er domweg geen benul van wat er allemaal te zien is.
In Tikal stonden enige reizigers gefascineerd te kijken naar een specht, het vogelboek in de hand. 21 seconden later ben ik verder gelopen, 15 daarvan overigens uit beleefdheid, omdat ik me geneerde na zes seconden al weer verder te lopen. Natuurlijk heb ik onderweg ook genoten van moeder Aarde. De trein door de Barrancas del Cobre, de watervallen van Agua Azul, de vulkaan Pacaya die ik beklom en de gators in de Everglades, maar uiteindelijk loop ik toch het liefst rond in een mooie oude, ietwat vervallen stad.
Het verbaasde me zelf dan ook een beetje dat ik op Utila, een eiland voor de kust van Honduras in de Caribische zee, besloot een wandeling te maken. Niet dat ik niet gewend ben te wandelen (heel Mahnhattan, grote delen van Santo Domingo, Miami, San Antonio, Mexico city en San Salvador zag ik lopend), maar meestal maak ik mijn meters in de beschaafde wereld. Die zogenaamde beschaafde wereld bestaat op Utila uit twee straten van een paar honderd meter. De wandeling ging deze keer door de natuur van zuid- naar noordkust, naar verluidt een kilometer of drie.
Na de gebruikelijke kasten van huizen aan de rand van het dorp (hebben alle rijken dezelfde smaak of conformeren ze zich overal ter wereld?) kom ik al snel op een splitsing waar ik een keus moet maken, zonder dat ik daarbij geholpen wordt door bewegwijzering. Getrouw mijn politieke voorkeur kies ik het linkerpad. Het biedt tevens binnen zichtbare afstand schaduw, waar het rechterpad zonder einde bloot lijkt te staan aan de brandende zon.
Mijn beschrijvingen van natuur zijn simpel. Ik zie niet wat de echte liefhebber schijnt te zien en ik kom meestal niet verder dan een enkel bijvoeglijk naamwoord. Een verkoper in een stadspark geeft me zonder enige problemen genoeg inspiratie voor een verhaal van drie kantjes. Gaat het om een boom, een dier of een vergezicht, dan kom ik meestal niet verder dan ‘mooi’, ‘schitterend’ of ‘ongelooflijk’.
De wandeling naar de noordkust is mooi.
Het strand zou dat ook kunnen zijn. Het is het niet. Orkaan Mitch heeft het een paar jaar geleden een stukje ingekort. De hele kustlijn ligt vol met afval, vooral aangespoeld plastic. Toch heeft het iets. Het water is ongelooflijk helder, de rotsen en het strand geeft dit stukje eiland toch iets paradijselijks. Ik ben hier helemaal alleen, geen mens te zien in de wijde omgeving.
Het water nodig uit. De hitte heeft me flink aan het zweten gezet. De zee is me iets te sterk echter. Ik ben geen held met water. Daarbij blokkeren de rotsen eenvoudige toegang tot het water. Maar over de rotsen lopend, ontdek ik een stukje water dat beschermd wordt door het koraalrif ervoor, waar geen stroming zichtbaar is. Onhandig trekt ik mijn kleren uit. Het valt niet mee, staand op glibberige stenen, omringd door water, scherpe punten die pijn doen aan mijn voeten mijn broek en onderbroek uit te doen. Niemand die me ziet en eenzaam geniet ik van het water, al is het niet echt koel.
Nadat ik me met de nodige moeite weer heb aangekleed, ga ik op zoek naar het ander pad dat ik op de kaart zag, toen ik mijn wandeling voorbereidde. Ik loop heen en weer langs de kustlijn, maar vind het niet. De terugreis gaat dus over hetzelfde pad. Niet dat ik dat zeker weet, maar een paar punten onderweg herken ik van een tijdje terug. Een lege batterij, een zijweg, een mierenhoop en een enkel hutje bevestigen mijn vermoeden.
Ik constateer dat ik van de wandeling geniet. De hitte is net niet ondragelijk, er is genoeg schaduw onderweg. Een enkele keer voel ik zelfs een zuchtje wind. ‘Echte’ natuurliefhebbers hadden vast en zeker veel meer gezien. Ik zie de gekko’s en hagedissen pas als ze wegschieten, al valt het me wel op dat ze meerkleuriger zijn dan ‘normaal’. Ik herken geen van de bontgekleurde vlinders en zie een dier dat er uit ziet als een kruising tussen een hert en een koeiekalf met de oren van een hond. Ik ben ervan overtuigd dat een dergelijk dier niet bestaat, maar zou niet weten hoe het anders te omschrijven.
Ik kom de eerste wandelaars tegen ongeveer op de helft van de terugweg. Of ze op de juiste weg zijn naar Pumpkin Hill willen ze weten. Of de heuvel die ik heb gezien inderdaad zo heet weet ik niet. Maar dat ze er kunnen komen wel. Nog twee keer wordt dezelfde vraag gesteld door mij tegemoetkomende wandelaars. Stiekem voel ik me een klein beetje een expert.
Bij terugkeer is het tijd voor een siësta. Vandaag heb ik die verdiend.
(Utila, Honduras, 4 april 2000)
Tekening met dank aan mijn reisgenote in Honduras, Karin, die een HiKaHu (Hirsch-Kalb-Hund) tekende voor me.
22 donderdag apr 2010
Posted in Poëzie
21 woensdag apr 2010
Posted in Gerbie's Recensies Concerten
Het lijkt simpel. Je pakt een instrument, zet wat mensen in je woonkamer en je hebt een huiskamerconcert. Eigenlijk is het ook zo simpel.
Toch was het een bijzondere ervaring. Een vriend van een kennis organiseerde. Ik stond blijkbaar als muziekliefhebber te boek en kreeg een uitnodiging. De muziek die ik hoorde op MySpace van de uitgenodigde artiest deed me nu niet meteen opspringen van vreugde, maar het idee vond ik zo sympathiek, zaterdagavond zat ik dus in een vreemde huiskamer.
Ik had het hoekje van de bank weten te bemachtigen, het gezin des huizes, inclusief twee kinderen op de vloer, naast mij 12 andere gasten, waarvan enkelen van ver waren gekomen nadat ze op internet over het concert hadden gelezen. Samen met de geluidsman had Dirk dus 18 toeschouwers.
Dirk is Dirk Serries, een Vlaamse muzikant die speciaal voor dit concert naar mijn woonplaats was komen rijden. Zijn project heet Microphonics en wordt omschreven als Ambient. Hij werd nog even gejend met een vraagje over Mark Knopfler, maar even later begon hij aan zijn set.
Een speciale sfeer. Buiten was het aan het schemeren, binnen brandde alleen nog maar een aantal kaarsjes, 18 mensen zaten stil te luisteren, ik had tijd om even rond te kijken. Helemaal in een trance luisteren kan ik niet, zit niet in me. Dirk drukte het een na het andere pedaal in, speelde diep gebogen over zijn gitaar verder, tussendoor samples opnemend en afspelend (heb ik me later laten uitleggen).
Een enkeling had de ogen dicht, mij kostte het ook moeite om ze open te houden. Gelukkig paste het bij de sfeer. Je kon achteraf altijd zeggen dat je je concentreerde. Zo lang je maar niet snurkte. De dochter des huizes lukte dat niet helemaal.
Halverwege besloot ik toch even naar de indrukwekkende CD-kast naast me te kijken. Ik telde de plankjes, schatte het aantal CD’s per plank en kwam uit op ongeveer 2500 CD’s. Later bleek dat ik er niet ver af zat. Volgens Hans had hij 2700 CD’s hier staan.
Na ruim vijftig minuten was Microphonics ten einde. Dirk maakte er zelf een einde aan met een kort dankjewel. Na de inleiding door de man des huizes bijna een uur geleden begon hij zonder enig woord aan zijn set, nu bleek hij toch te kunnen praten. Ik vond het bijzonder de man bijna een uur compleet in trance over zijn gitaar zien hangen, zonder even flink er op los te rossen. Geheel in beslag genomen door zijn eigen muziek. Alleen daarom al was het de moeite om er tussen te zitten. Om me vereerd te voelen 1 van de 18 te zijn.
Bij wijze van dank kocht ik een CD, liet deze ook signeren, wetende dat ik ‘m niet vaak zal draaien. Maar daarom was mijn avond niet minder geslaagd.
20 dinsdag apr 2010
Posted in In memoriam, Muziek column
Tags
Guru, In Memoriam, jazz, Jazzmattaz, muziek, rap
Ik was niet een gigantische fan, had dus ook niet gelezen dat hij ziek was. Juist daarom kwam zijn dood als een grote klap. Slechts 43 jaar is hij geworden, Keith Elam.
Mijn muzikale smaak had zich nog niet genoeg ontwikkeld voor jazz. Slechts een beetje Miles Davis en Charlie Parker, daar hield het wel mee op. De nieuwe rage, rap, ging ook behoorlijk langs mij heen. Te veel lawaai, te weinig muziek. En toen op een avond, laat, zappend, bij mijn ouders, zelf had ik toen geen televisie geloof ik, of anders slechts 3 zenders, zag ik op MTV iets bijzonders. Een concert waar een vreemde grote zwarte kerel stond te rappen, maar dan zonder samples en drummachientje, maar met live jazz als begeleiding. Het klonk geweldig.
Snel daarna had ik een CD van GangStarr (Step in the Arena) in huis. Maar pas toen hij uit Gang Starr stapte en met Jazzmattaz begon, was Guru een van mijn muzikale helden. Iemand die vernieuwend was. Iemand die twee compleet verschillende muziekstijlen met elkaar wist te verbinden.
Mazzel dat ik in Amsterdam woonde toen hij in Nederland kwam. Ik denk in 1994, collega Bert ging mee. Een uitverkocht Paradiso, prachtige muziek, voor het eerst geen oorverdovende muziek, maar vooral vele prachtige artiesten. Als ik het me goed herinner Chaka Khan, Donald Byrd en vele andere goede muzikanten. Ik heb staan genieten voor het podium.
Vandaag dus ineens dat bericht (News) en een afscheidsbrief waarvan de authenticiteit wordt aangevallen door sommige fans.
Ik vind het gewoon jammer dat we nooit meer nieuwe Jazzmattaz zullen horen. Dat we niet meer kunnen genieten van Guru. 43 jaar mocht hij slechts worden. R.I.P. Guru!
19 maandag apr 2010
Posted in Fotooo, Kijk nog eens
18 zondag apr 2010
Posted in Van der Meest
Erg jammer dat ik vergat de plaatsnaam op te schrijven. Ergens in de Champagne, een klein dorpje, een stukje van Reims, op weg naar Parijs. Prachtige achtergrond. Kent iemand het dorp?
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgt.
17 zaterdag apr 2010
Posted in Gerbie's Prijsvraag
Meestal werkt het tijdverschil in zijn nadeel, de vorige ronde kwam hij al met de nodige aanvullende informatie over Eddie Vedder, deze keer had hij maar 23 minuten nodig om het juiste antwoord in de reactiebox te gooien, Darch is in de 16e ronde de winnaar van de virtuele veer.
Hij profiteerde van het feit dat ik vlak voor mijn vertrek naar Helsinki, op een tijdstip dat de doorsnee Nederlander gewoon op 1 oor ligt, de prijsvraag uitschreef. In Chicago is het dan nog niet zo laat. Peter’s verzuchting ‘slapen jullie nooit’ ging voor hem dan ook niet op.
Het antwoord was duidelijk. 32168, misschien wel met 089 (leuk opgezocht Bas!) er voor, maar misschien, gezien de beroepsgroep van Rosie een mobiel nummer, al waren er in 1982 geloof ik nog niet zo veel telefoons in die categorie.
Ondertussen ben ik druk op zoek naar een prijsvraag die niet meteen door de eerste reageerder binnen een uur geraden is. Gelukkig heb ik de tijd, als bekend verschijnt de prijsvraag op onregelmatige momenten op dit weblog.
Stand na zestien prijsvragen:
Esther 2,5 virtuele veer
Peter 1,5 virtuele veer
Vincent 1,5 virtuele veer
Bas 1 virtuele veer
Darch 1 virtuele veer
Dinand 1 virtuele veer
Harmen 1 virtuele veer
Massi 1 virtuele veer
Aschwin 0,5 virtuele veer
Bert 0,1 virtuele veer
16 vrijdag apr 2010
Posted in Gerbie schrijft een open brief aan
Tags
Lieve Gerda,
Ik had je zo graag willen feliciteren vandaag. Het laatste jaar als dertiger. En toch is het vandaag geen feest. Dat is het al een paar jaar niet meer. De wereld is oneerlijk. Toch zou ik je nog graag willen bedanken. Want je hebt mijn leven een andere richting gegeven.
Terugkijkend heb ik al eerder geconcludeerd, dat we elkaar op het juiste moment weer tegenkwamen. Geen toeval. Zoals je eerst bewust het contact verbrak, zocht je het later weer op. Ik las door het geboortekaartje van Laura het verhaal van de jaren die ik gemist had. Weduwe voor je dertigste, het leven was wreed. Een paar maanden later de geboorte van je dochter.
Nog voor haar eerste verjaardag zag ik mezelf ineens zitten, in een wegrestaurant, met dat kleine brokje geluk. Je vertrouwde me aan haar toe, je had ook weinig keuze. Toch zie ik dat moment nu als een heel bijzonder moment. Ik was geen vader, maar ik kon me voorstellen dat ik er een kon zijn.
Als gezegd, het juiste moment. Voor mij, om te beseffen dat na tien jaar zwerven een vaste basis ook een optie was. Voor jou, om de stap te nemen, om verder te gaan. Omdat verdriet niet ophoudt, maar ook niet je leven kan blijven beheersen. Jij had mij nodig, zoals ik jou nodig had. Zodat we zelfs allebei even dachten dat het echte liefde was.
Ook nadat we allebei doorhadden dat het dat niet was, hielden we contact. Een keer naar een voorstelling, een keer kleren kopen, gewoon even bellen. Ik was blij voor je dat je geluk vond, als er iemand was die ik dat gunde, was jij dat wel. Helaas kwam er al snel een schaduw over dat geluk. En na de eerste overwinning kwam het terug, met versterking. Een wedstrijd die je niet kon winnen.
Twee en een half jaar geleden verloor je ‘m definitief. Je laatste mailtje las ik jankend voor de computer, ik heb het bewaard, natuurlijk, elke keer dat ik er naar kijk, schreeuwen de emoties in mijn hoofd. Bewondering voor je lef, pijn vanwege de pijn die jij voelde, je zag dat de woorden op het scherm niet de woorden waren die je wilde schrijven, maar je wilde toch iedereen nog een keer bereiken.
Ik neem aan dat Laura bij je broer (die zo mooi in nors Fries ‘goeie’ kan zeggen) en haar nichtjes is. Ik hoop dat het haar goed gaat. Mocht ik haar tegenkomen, ik zou haar niet meer herkennen. De tijd gaat snel. Maar zonder haar was ik nu zelf geen vader geweest, daarvan ben ik overtuigd. Ik dank je voor de invloed die je op mij hebt gehad, voor onze tijd samen. Misschien heb ik ook een beetje invloed gehad op jouw leven.
Lieve Gerda, feliciteren kan niet meer. Vergeten gelukkig ook niet. Want ik weet zeker dat ik vandaag niet de enige ben die nog aan je denkt.
Liefs,
Gerben
15 donderdag apr 2010
Tags
Chihuahua, Gerbie on tour, Los Mochis, Mexico, reizen, trein
Bij dit blogje hoort eigenlijk nog een verhaal. Dat was toen nog niet digitaal beschikbaar. Nu wel. Dus bij deze, hieronder, alsnog het verhaal van mijn treinreis door de Barrancas del Cobre.
De trein
Ook al ben ik in Mexico, ik heb het koud als ik wakker word. Twee dekens waren niet genoeg om de vrieskou van Chihuahua tegen te houden. Het is half zes, nog donker, als ik mijn rugzak weer inpak, klokslag zes sta ik in de receptie, een kwartier later brengt een taxi me naar het station.
Bij de ingang worden alle tassen gecontroleerd, waarom is me onduidelijk. Volgens de lokale VVV gaan er voornamelijk toeristen met deze trein, maar in de rij om me heen zie ik geen enkele buitenlander. De eerste klas trein is al een half uur onderweg. Zij die het zich kunnen veroorloven (lees: rijke toeristen) om twee keer de prijs voor hetzelfde traject te betalen moeten daarvoor dus ook nog eens eerder opstaan. Ik krijg nog een folder aan het loket, als aandenken voor de ‘tulipan’ (tulp) die hier de beroemde trein door de Mexicaanse Copper Canyon neemt. Ik krijg ook een plaatsje aan het linkerraam, waar het uitzicht het mooist schijnt te zijn.
Ik lees wat in mijn boek, wachtend op het vertrek, terwijl de paar wolkjes die zichtbaar zijn, langzaam rood kleuren, ten teken dat de zon onderweg is. Als het aan mij ligt, mag de reis beginnen. Hoe lang het gaat duren kan niemand vertellen, ook de moeder met twee kinderen die naast me is komen zitten niet. Zij gaat ook naar Los Mochis, het eindpunt, maar de reistijd is onbekend. De 1e klas trein doet er zo’n 13-14 uur over. Sneller zullen wij zeker niet zijn.
De trein komt langzaam op gang, terwijl de zon laatste duisternis wegjaagt. De stad blijkt groter dan ik gedacht had, de eerste heuvels zijn zichtbaar aan beide kanten van de laagvlakte, waar de spoorlijn doorheen trekt. Zo nu en dan zijn er kuddes koeien en paarden zichtbaar, een enkele keer ook een paar ezels. Muren waar ooit huizen stonden, een paar groepjes huizen, niet genoeg om de titel dorp te mogen dragen.
Met de zon recht op mijn raam is naar buiten kijken niet eenvoudig. Ik doe mijn ogen dus maar even dicht, straks halverwege ben ik dan zeker goed wakker. De siërra is mooi, maar na een kwartier weinig verrassend. Mee koeien, nog een heuvel en weer een paar huizen. Op de een of andere manier vind ik opgedroogde rivierbeddingen het meest interessant.
Na, ik gok, ruim twee uur, stoppen we voor het eerst. De stad Cuauhtémoc ligt op ruim 2000 meter, we zijn dus behoorlijk geklommen, maar zo geleidelijk dat het leek alsof we gewoon langzaam gingen. Het oponthoud is kort. Aan de rand van de stad voetballend jochies zes tegen zes op een veld dat volgens mij nog groter is dan de standaard afmetingen. Iets verderop liggen meerdere dode koeien langs het traject, in verschillende staten van ontbinding. Van net geraakt door de vorige trein tot een hoopje botten.
Het is al middag wanneer we in Creel aankomen. Ik ben al twee keer weggedoezeld, heb bijna al mijn broodjes op en heb ruim aandacht gekregen van de eerst zo schuchtere kinderen van mijn buurvrouw. Langs me heen glippend of overlangs kruipend staan ze om de beurt voor het raam, koeien en paarden halen ze nog wel eens door elkaar blijkt overigens. In Creel stap je uit als je de Barrancas de Cobre echt wil bezoeken. Ik vind een trein erdoorheen voldoende. Slapen in the middle of nowhere in slechts een slaapzak bij -10 is niet echt mijn pakkie an.
In Divisadero is het tijd om te lunchen. De 1e klas uit de andere richting stopt hier ook, betekent dat ook dat we halfweg zijn? Volgens een bord op het perron hebben we al ruim 350km achter ons, nog 300km te gaan tot het eindpunt, maar we zijn nu pas echt de Barrancas del Cobre aan het doorsnijden, qua tijd zal het dus nog wel langer duren. Vijftien minuten krijgen we om op het perron voedsel te vinden. Er zijn genoeg kraampjes, de keus is niet al te gevarieerd, dus kies ik voor een paar taco’s. When in Mexico, do as the Mexicans.
Het uitzicht na de lunch is erg mooi. Niet precies wat ik verwachtte, maar wel indrukwekkend. Door de vertaling Barrancas-Canyon denk ik meteen aan de Grand Canyon, maar het is hier zeker niet zo kaal en leeg. Sterker nog, de bergen staan vol met bossen, tenminste daar waar geen rotsen zijn. Op een gegeven moment heb ik zelfs de indruk in Oostenrijk te reizen, ware het niet dat de dorpen schaarser zijn en er toch duidelijk anders uitzien.
Nadat we ook de 2e klastrein vanuit de andere richting hebben laten passeren, stoppen we regelmatig om passagiers uit te laten stappen. Soms is er een station, soms slechts een platform. Een enkele keer zelfs staan we stil zonder dat daar enige aanleiding voor lijkt. Links beneden ons een klein stroompje, rechts een rotswand, in de verste verte geen huis te bekennen. Toch staat hier een familie te wachten op twee reizigers die hier uitstappen.
Ik heb door dat de beste uitkijkpunten de balkons van de trein zijn. De deur is half open (boven) en met een frisse wind langs het hoofd bewonder ik de natuur. Te groots voor een foto, tenminste met mijn camera, die, zo heb ik nu pas door, niet fatsoenlijk doordraait. Om nog iets van de film te redden, open ik de camera. Al mijn foto’s vanaf San Antonio zo die niet al mislukt waren, zijn het nu zeker. Met een mesje snij ik het gedeelte weg en hoop dat ik de rest van de film nog wel kan gebruiken. Het lijkt te lukken en snel schiet ik nog een paar kiekjes van het open achterbalkon. Voor de zekerheid morgen toch maar een paar ansichtkaarten kopen.
Met nog zo’n vier uur te gaan, is het erg rustig in de trein geworden, de zon verdwijnt achter de bergen, de overgebleven reizigers doen een poging nog wat te slapen en ik duik in mijn reisgids, zoekend naar wat mijn volgende bestemming wordt. Het is een lange dag.
De vier blijken er acht te worden, we staan regelmatig, letterlijk, op een zijspoor, om goederentreinen langs te laten. Het is zo donker dat je zelfs op het balkon nauwelijks iets ziet. Ik doe mijn ogen in de trein ook maar dicht en word wakker als we uiteindelijk, het is al 1 uur ’s nachts geweest, het eindpunt Los Mochis bereiken.
(Los Mochis, 5 februari 2000)
13 dinsdag apr 2010
Posted in Gerbie's Prijsvraag
Tags
Gerbie’s prijsvraag. De onregelmatig terugkerende vraag voor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar, de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox weet neer te zetten.
Deze ronde van de prijsvraag is kort. Wat is het telefoonnummer van Rosie?
12 maandag apr 2010
Posted in In het nieuws
Tags
Ik had een ander verhaal in mijn hoofd, maar vanavond las ik teletekst en schrok ik van de kop. Het nieuws blijkt overal te vinden te zijn. De Volkskrant, Nu.nl en natuurlijk de lokale site Goors nieuws. Nog honderden andere sites met vergelijkbare berichten.
Dit gebeurde dus vanochtend op een paar honderd meter van mijn huis, tijdens een les van hetzelfde instituut waar ik ook voor werk. Vreemde wereld. Ik kan het niet begrijpen, wil het niet.
Het ergste is dat ik bang ben voor de reacties. Als extreme voorstander van de multiculturele samenleving heb ik de neiging die te verdedigen. Ook tegen aanvallen die nergens op slaan of volledig uit het verband gerukt zijn. Maar ik geef de tegenstanders, de potentiele PVV-ers vast een geweldig argument: De laatste drie moorden in mijn dorp (een dorp met stadsrechten) zijn gepleegd door mensen die niet hier geboren zijn. Zelfs niet in dit land.
Jaren geleden een asielzoeker wachtend op status, ik kende hem van het voetbalveld, die zijn vriendin vermoordde. In 2004, Marisse, de moeder van Isra, landelijk bekend geworden, omdat haar vader haar mee nam naar Libië. Waarschijnlijk is dat zij nooit meer in Nederland terugkeert (Tubantia), maar zij leeft tenminste nog.
Nu deze moord. Een Somaliër die een Irakees vermoordt. Zegt dat iets over ons land? Zegt het iets over (voormalige) asielzoekers? Ik kan wel argumenten bedenken waardoor men juist van die asielprocedure depressief of zelfs agressief wordt, maar geen argument kan moord goedpraten. Maar ik ben zo bang voor de reacties. De eerste is na 4 seconden zoeken op het web al te lezen: Gelderlander (kijk bij de reacties). Iemand heeft weer een argument PVV te stemmen.
Ik vind de wereld even niet mooi.
