Legs Akimbo

Gerbie kijkt YouTube 049

Waarom het gebeurde weet ik niet meer, maar de term Legs Akimbo kwam deze week ineens in mijn hoofd op. Voor mij is dat automatisch de theatergroep uit de serie League of Gentlemen. In Nederland nooit echt aangeslagen, maar daarom niet minder goed. In dit fragment speelt de groep op een middelbare school een stuk over ‘uit de kast komen’.

Oranje in 2010, april (deel 11)

Tags

Nederlands elftal, Oranje, voetbal, WK 2010, Zuid Afrika

In april zagen we vooral kandidaten afvallen. Ooijer en Velthuizen lijken hopeloos uit vorm. Boulahrouz, Braafheid en Drenthe spelen erg weinig terwijl Seedorf als analist door de BBC werd ingehuurd.

In vorm waren Siem de Jong, Arjen Robben en Wesley Sneijder. Blessureleed is er voor Heitinga, Elia, Van Persie, Van der Vaart en Vlaar. Wie is er op tijd weer fit en hoeveel net niet fitte spelers durft Van Marwijk mee te nemen?

Volgens mij zijn de eerste 14-15 namen wel duidelijk voor iedereen. De laatste namen blijven nog zeker een maand een heerlijk onderwerp van discussie. Eind mei de definitieve selectie.

Doel: (3/7)
Maarten Stekelenburg (90)
Michel Vorm (70)
Sander Boschker (50)
Piet Velthuizen (40)
Kenneth Vermeer (20)
Tim Krul (20)
Edwin van de Sar (10)

Verdediging: (7/14)
Joris Mathijsen (90)
John Heitinga (90)
Gregory van der Wiel (90)
Giovanni van Bronckhorst (80)
Ron Vlaar (70)
Urby Emmanuelson (70)
Edson Braafheid (50)
André Ooijer (40)
Glen Loovens (40)
Roel Brouwers (30)
Mario Melchiot (20)
Khalid Boulahrouz (10)
Vurnon Anita (10)
Ronnie Stam (10)

Middenveld: (7/11)
Mark van Bommel (90)
Wesley Sneijder (90)
Demy de Zeeuw (90)
Nigel de Jong (90)
Rafael van der Vaart (80)
Orlando Engelaar (70)
Ibrahim Afellay (60)
Stijn Schaars (50)
Siem de Jong (40)
Wout Brama (20)
Otman Bakkal (20)

Aanval: (6/8)
Robin van Persie (90)
Dirk Kuijt (90)
Arjen Robben (90)
Eljero Elia (90)
Klaas-Jan Huntelaar (90)
Ryan Babel (80)
Ruud van Nistelrooij (50)
Jermain Lens (20)

Gerbie’s oranjeselectie. Elke maand een inschatting van de kansen van diverse spelers om de selectie voor Zuid Afrika te halen. De persoonlijke voorkeur van de schrijver doet er dus niet toe. De kansen zijn in procenten uitgedrukt. Voor 23 plaatsen kan er dus ook maar 2300 procent worden verdeeld over vele kanshebbers. April: 40 spelers genoemd. Nog 17 afvallers nodig.

Wie kwam er in Maart op bezoek?

Tags

stats, zoektermen

Ruim 5100 bezoekers, die per bezoek 1.41 pagina’s op mijn blog bekeken. Dit duurde 47 seconden, terwijl bijna drie kwart meteen weer vertrok. Een doorsnee maand dus.

Weer was dochterlief, Suus, de belangrijkste zoekterm, vlak voor mijn eigen naam en de boekbespreking van Problemski Hotel als goede derde.

Liefst 11 bezoekers vroegen zich af ‘waar komt de naam roompot vandaan’ (of dezelfde vraag maar met tikfout), maar alle 11 vertrokken meteen toen ze zagen dat ik het antwoord ook niet op mijn blog heb staan. Quizje ergens? 23 bezoekers liefst die een combinatie zochten (en daar zijn er veel van mogelijk) tussen Glenn Helder en Manon. Wie zij is en wat zij met Glenn te doen heeft, ik heb geen idee.

Mijn favoriete zoektermen in Maart 2010:
* 15 wedstrijden gevoetbald en dan mag je niet meer lager spelen
* asbest foppe de haan
* bodypaint meisje loopt naakt over straat videu (inclusief die laatste typefout. Bestaat dit filmpje trouwens?)
* boekbespreking van de club van de lelijke kinderen
* dagwaarde auto nissan almera 2001 (ik zou de auto niet eens herkennen)
* dirkie pinkie poepchinees
* een voetbal boek waar ales in staat (Wil ik ook graag hebben. Laat je me weten als je het gevonden hebt?)
* “een vrouw koopt in een schoenenwinkel een paar schoenen voor 30 en betaalt met een briefje van 50. de verkoper heeft daar niet van terug, en gaat naar de winkel ernaast om te wisselen, wanneer hij” (wel erg lange zoekterm. Maar hoe kom je hier dan terecht?)
* foto voetballer onder deken op reservebank
* grond kopen in brazilie en stacaravan neerzetten
* “het is zover. ik parkeer mijn auto een paar straten verderop om geen “praat” te krijgen in de straat waar ze woont.”
* hoevaak sex op chersononissos (je moet toch weten hoeveel condooms je mee moet nemen…)
* jebbink poolse
* “mensen die een oranje band hebt die op groot houten ziten” (wat bedoelt deze zoeker?)
* moeder wast pimmel van zoontje
* nieuwe bmw testrit naar schaffhausen
* obscene gebaren richting piw-er jurisprudentie (wat is een piw-er?)
* rh-ph-33
* sportweek niet ontvangen (ik ben niet de enige! Maak je kenbaar, richten we een club op!)
* spreekwoord: ben je in het strafschopgebied en weet je niet wat je met de bal moet doen, trap hem dan tegen de netten. wij hebben het er later wel over andere opties. (bekend spreekwoord toch?)
* veren in je reet vertaling engels
* waar komt de woord brandblusser vandaan (dit lijkt me wel een heel essentiële vraag)
* word niet kwaad toen ik jong was, hield ik van uitslapen
* youtube hoeveel keer gooien de witte basketball spelers over?

Drie landen in een week

Tags

El Salvador, Gerbie on tour, Guatemala, Honduras, reizen

Vanuit Guatemala kwam ik in El Salvador. Interessant land, vooral vanwege de geschiedenis. Helaas was er qua cultuur een stuk minder te beleven. In de hoofdstad San Salvador wel leuk om met willekeurige mensen over politiek te praten, maar meer dan een dag kon ik me er niet vermaken.

In Santa Ana, noordwesten, nog wel een voetbalwedstrijd bezocht, de achtste nieuwsbrief verzonden en weer doorgereisd naar Guatemala om een dag later Honduras binnen te komen.

Honduras bleek een positieve verrassing. Vooral de Caribische kust was mooi, de plaatsjes ooit groot dankzij de bananenexport, nu vergaan, maar daardoor in mijn ogen erg interessant. Vergane glorie staat mooier dan glorie zelf. De trein van Tela naar La Ceiba bleek ook een prachtige reis.

 

Na La Ceiba vond ik mezelf ineens terug op Utila, een klein eilandje in de Caribische zee waar 99% van de toeristen zich met duiken bezig houdt. Het laatste procentje (ik dus) werd er vooral goed in hangmat liggen.

Hieronder een verhaal over dat eiland.

View Gerbie on tour 2 in a larger map

Pumpkin Hill

Tags

Gerbie on tour, Honduras, natuur, reizen, Utila, wandelen

Ik zal er niet snel van beschuldigd worden een natuurliefhebber te zijn. Cultuur sprak me altijd al meer aan dan natuur, in een stad voel ik me per definitie meer thuis dan in de jungle. Niet dat ik onderweg natuurschoon vermijd, maar ik heb er domweg geen benul van wat er allemaal te zien is.

In Tikal stonden enige reizigers gefascineerd te kijken naar een specht, het vogelboek in de hand. 21 seconden later ben ik verder gelopen, 15 daarvan overigens uit beleefdheid, omdat ik me geneerde na zes seconden al weer verder te lopen. Natuurlijk heb ik onderweg ook genoten van moeder Aarde. De trein door de Barrancas del Cobre, de watervallen van Agua Azul, de vulkaan Pacaya die ik beklom en de gators in de Everglades, maar uiteindelijk loop ik toch het liefst rond in een mooie oude, ietwat vervallen stad.

Het verbaasde me zelf dan ook een beetje dat ik op Utila, een eiland voor de kust van Honduras in de Caribische zee, besloot een wandeling te maken. Niet dat ik niet gewend ben te wandelen (heel Mahnhattan, grote delen van Santo Domingo, Miami, San Antonio, Mexico city en San Salvador zag ik lopend), maar meestal maak ik mijn meters in de beschaafde wereld. Die zogenaamde beschaafde wereld bestaat op Utila uit twee straten van een paar honderd meter. De wandeling ging deze keer door de natuur van zuid- naar noordkust, naar verluidt een kilometer of drie.

Na de gebruikelijke kasten van huizen aan de rand van het dorp (hebben alle rijken dezelfde smaak of conformeren ze zich overal ter wereld?) kom ik al snel op een splitsing waar ik een keus moet maken, zonder dat ik daarbij geholpen wordt door bewegwijzering. Getrouw mijn politieke voorkeur kies ik het linkerpad. Het biedt tevens binnen zichtbare afstand schaduw, waar het rechterpad zonder einde bloot lijkt te staan aan de brandende zon.

Mijn beschrijvingen van natuur zijn simpel. Ik zie niet wat de echte liefhebber schijnt te zien en ik kom meestal niet verder dan een enkel bijvoeglijk naamwoord. Een verkoper in een stadspark geeft me zonder enige problemen genoeg inspiratie voor een verhaal van drie kantjes. Gaat het om een boom, een dier of een vergezicht, dan kom ik meestal niet verder dan ‘mooi’, ‘schitterend’ of ‘ongelooflijk’.

De wandeling naar de noordkust is mooi.

Het strand zou dat ook kunnen zijn. Het is het niet. Orkaan Mitch heeft het een paar jaar geleden een stukje ingekort. De hele kustlijn ligt vol met afval, vooral aangespoeld plastic. Toch heeft het iets. Het water is ongelooflijk helder, de rotsen en het strand geeft dit stukje eiland toch iets paradijselijks. Ik ben hier helemaal alleen, geen mens te zien in de wijde omgeving.

Het water nodig uit. De hitte heeft me flink aan het zweten gezet. De zee is me iets te sterk echter. Ik ben geen held met water. Daarbij blokkeren de rotsen eenvoudige toegang tot het water. Maar over de rotsen lopend, ontdek ik een stukje water dat beschermd wordt door het koraalrif ervoor, waar geen stroming zichtbaar is. Onhandig trekt ik mijn kleren uit. Het valt niet mee, staand op glibberige stenen, omringd door water, scherpe punten die pijn doen aan mijn voeten mijn broek en onderbroek uit te doen. Niemand die me ziet en eenzaam geniet ik van het water, al is het niet echt koel.

Nadat ik me met de nodige moeite weer heb aangekleed, ga ik op zoek naar het ander pad dat ik op de kaart zag, toen ik mijn wandeling voorbereidde. Ik loop heen en weer langs de kustlijn, maar vind het niet. De terugreis gaat dus over hetzelfde pad. Niet dat ik dat zeker weet, maar een paar punten onderweg herken ik van een tijdje terug. Een lege batterij, een zijweg, een mierenhoop en een enkel hutje bevestigen mijn vermoeden.

Ik constateer dat ik van de wandeling geniet. De hitte is net niet ondragelijk, er is genoeg schaduw onderweg. Een enkele keer voel ik zelfs een zuchtje wind. ‘Echte’ natuurliefhebbers hadden vast en zeker veel meer gezien. Ik zie de gekko’s en hagedissen pas als ze wegschieten, al valt het me wel op dat ze meerkleuriger zijn dan ‘normaal’. Ik herken geen van de bontgekleurde vlinders en zie een dier dat er uit ziet als een kruising tussen een hert en een koeiekalf met de oren van een hond. Ik ben ervan overtuigd dat een dergelijk dier niet bestaat, maar zou niet weten hoe het anders te omschrijven.

Ik kom de eerste wandelaars tegen ongeveer op de helft van de terugweg. Of ze op de juiste weg zijn naar Pumpkin Hill willen ze weten. Of de heuvel die ik heb gezien inderdaad zo heet weet ik niet. Maar dat ze er kunnen komen wel. Nog twee keer wordt dezelfde vraag gesteld door mij tegemoetkomende wandelaars. Stiekem voel ik me een klein beetje een expert.

Bij terugkeer is het tijd voor een siësta. Vandaag heb ik die verdiend.

(Utila, Honduras, 4 april 2000)

Tekening met dank aan mijn reisgenote in Honduras, Karin, die een HiKaHu (Hirsch-Kalb-Hund) tekende voor me.

Teleurstelling?

Tags

poëzie, pulk

Na vele weken
was zijn pulkje
midden op de blauwe tegel

rechts boven het
rechter urinoir
in het toilet
op de derde etage

eindelijk verwijderd

Huiskamerconcert

Tags

concertrecensie, Dirk Serries, Goor, huiskamerconcert, muziek

Het lijkt simpel. Je pakt een instrument, zet wat mensen in je woonkamer en je hebt een huiskamerconcert. Eigenlijk is het ook zo simpel.

Toch was het een bijzondere ervaring. Een vriend van een kennis organiseerde. Ik stond blijkbaar als muziekliefhebber te boek en kreeg een uitnodiging. De muziek die ik hoorde op MySpace van de uitgenodigde artiest deed me nu niet meteen opspringen van vreugde, maar het idee vond ik zo sympathiek, zaterdagavond zat ik dus in een vreemde huiskamer.

Ik had het hoekje van de bank weten te bemachtigen, het gezin des huizes, inclusief twee kinderen op de vloer, naast mij 12 andere gasten, waarvan enkelen van ver waren gekomen nadat ze op internet over het concert hadden gelezen. Samen met de geluidsman had Dirk dus 18 toeschouwers.

Dirk is Dirk Serries, een Vlaamse muzikant die speciaal voor dit concert naar mijn woonplaats was komen rijden. Zijn project heet Microphonics en wordt omschreven als Ambient. Hij werd nog even gejend met een vraagje over Mark Knopfler, maar even later begon hij aan zijn set.

Een speciale sfeer. Buiten was het aan het schemeren, binnen brandde alleen nog maar een aantal kaarsjes, 18 mensen zaten stil te luisteren, ik had tijd om even rond te kijken. Helemaal in een trance luisteren kan ik niet, zit niet in me. Dirk drukte het een na het andere pedaal in, speelde diep gebogen over zijn gitaar verder, tussendoor samples opnemend en afspelend (heb ik me later laten uitleggen).

Een enkeling had de ogen dicht, mij kostte het ook moeite om ze open te houden. Gelukkig paste het bij de sfeer. Je kon achteraf altijd zeggen dat je je concentreerde. Zo lang je maar niet snurkte. De dochter des huizes lukte dat niet helemaal.

Halverwege besloot ik toch even naar de indrukwekkende CD-kast naast me te kijken. Ik telde de plankjes, schatte het aantal CD’s per plank en kwam uit op ongeveer 2500 CD’s. Later bleek dat ik er niet ver af zat. Volgens Hans had hij 2700 CD’s hier staan.

Na ruim vijftig minuten was Microphonics ten einde. Dirk maakte er zelf een einde aan met een kort dankjewel. Na de inleiding door de man des huizes bijna een uur geleden begon hij zonder enig woord aan zijn set, nu bleek hij toch te kunnen praten. Ik vond het bijzonder de man bijna een uur compleet in trance over zijn gitaar zien hangen, zonder even flink er op los te rossen. Geheel in beslag genomen door zijn eigen muziek. Alleen daarom al was het de moeite om er tussen te zitten. Om me vereerd te voelen 1 van de 18 te zijn.

Bij wijze van dank kocht ik een CD, liet deze ook signeren, wetende dat ik ‘m niet vaak zal draaien. Maar daarom was mijn avond niet minder geslaagd.

En weer een muzikale held die te vroeg gaat

Tags

Guru, In Memoriam, jazz, Jazzmattaz, muziek, rap

Ik was niet een gigantische fan, had dus ook niet gelezen dat hij ziek was. Juist daarom kwam zijn dood als een grote klap. Slechts 43 jaar is hij geworden, Keith Elam.

Mijn muzikale smaak had zich nog niet genoeg ontwikkeld voor jazz. Slechts een beetje Miles Davis en Charlie Parker, daar hield het wel mee op. De nieuwe rage, rap, ging ook behoorlijk langs mij heen. Te veel lawaai, te weinig muziek. En toen op een avond, laat, zappend, bij mijn ouders, zelf had ik toen geen televisie geloof ik, of anders slechts 3 zenders, zag ik op MTV iets bijzonders. Een concert waar een vreemde grote zwarte kerel stond te rappen, maar dan zonder samples en drummachientje, maar met live jazz als begeleiding. Het klonk geweldig.

Snel daarna had ik een CD van GangStarr (Step in the Arena) in huis. Maar pas toen hij uit Gang Starr stapte en met Jazzmattaz begon, was Guru een van mijn muzikale helden. Iemand die vernieuwend was. Iemand die twee compleet verschillende muziekstijlen met elkaar wist te verbinden.

Mazzel dat ik in Amsterdam woonde toen hij in Nederland kwam. Ik denk in 1994, collega Bert ging mee. Een uitverkocht Paradiso, prachtige muziek, voor het eerst geen oorverdovende muziek, maar vooral vele prachtige artiesten. Als ik het me goed herinner Chaka Khan, Donald Byrd en vele andere goede muzikanten. Ik heb staan genieten voor het podium.

Vandaag dus ineens dat bericht (News) en een afscheidsbrief waarvan de authenticiteit wordt aangevallen door sommige fans.

Ik vind het gewoon jammer dat we nooit meer nieuwe Jazzmattaz zullen horen. Dat we niet meer kunnen genieten van Guru. 43 jaar mocht hij slechts worden. R.I.P. Guru!

Ik moet zo nodig…

Tags

fotooo, Helsinki, Kijk nog eens, reizen, sneeuw, toilet

En dan is de lente al een heel stuk op weg, maar de deur van het openbaar toilet is nog steeds onbereikbaar. Hoe zou het er ’s winters uitzien? Is de deur dan nog zichtbaar? En wanneer werd het hangslot (kijk goed) er aan gedaan?

Ergens in de Champagne, Frankrijk

Tags

fotooo, Frankrijk, Hans van der Meer, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Erg jammer dat ik vergat de plaatsnaam op te schrijven. Ergens in de Champagne, een klein dorpje, een stukje van Reims, op weg naar Parijs. Prachtige achtergrond. Kent iemand het dorp?

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgt.