Haiku #9

Tags

computer, haiku, monitor, poëzie, slapen

idee computer

monitor going to sleep

verdient navolging

Ik ben Gerrit en ik steel als de raven

Tags

Gerrit Dekzijl, Ronflonflon, Wim T. Schippers, YouTube

Gerbie kijkt YouTube 061

Op de fiets naar huis van mijn werk (die ene keer per week), luister ik regelmatig naar oude afleveringen van Ronflonflon. Vaste gast is Gerrit Dekzeil. Een legendarisch figuur uit de Wim T. Schippersschool. Kwam ik ‘m op YouTube toch ineens tegen. Ik gok uit de Barend Servetshow, maar dat is nog voor mijn tijd…

Dougie Brimson – Billy’s log

Tags

boeken, boeken 2011, boekrecensie, Dougie Brimson, ladlit, lezen

Dougie Brimson – Billy’s log

Mike Gayle heb ik wel eens vergeleken met Chicklit. Zijn boeken zijn eigenlijk niet de mannelijke tegenhanger, maar blijken gewoon Chicklit voor mannen. De echte tegenhanger moet de ‘Ladlit’ zijn. Boeken als deze van Dougie Brimson. Tot nog toe kende ik hem vooral van boeken over voetbalfans. Hooligans is misschien een beter woord. Een interessante subcultuur, maar na een boek of vier ben je daar wel mee klaar gok ik.

Welkom Billy Ellis. Geschreven voor weblogs bekend werden, maar in een stijl die daar perfect bij zou passen. Een log is uiteindelijk een soort dagboek. We volgen de hoofdpersoon een jaar lang in zijn strijd met het leven. Een strijd waarin hij een poging doet volwassen te worden. Tenslotte nadert hij de dertig, heeft hij nog steeds geen vriendin, baalt hij van zijn werk en is de enige vastigheid in zijn leven een seizoenskaart van Watford.

Billy is een typische Engelse lad. Hij gaat naar de pub met zijn mates, hij volgt zijn clubje en vindt dat erg belangrijk, is op kantoor drukker met lageschoolgeintjes dan met het werk zelf en heeft geen idee wat er in het hoofd van een vrouw omgaat.

Brimson beschrijft het jaar van Billy op een komische manier, er zit toch ook een serieuze ondertoon in het boek, dat je op het eerste gezicht niet meteen ziet, maar die er wel degelijk in verwerkt is. Een bekend principe uit de literatuur natuurlijk, coming of age, al geloof ik niet dat Brimson snel tot de literatuur gerekend zal worden.

Leuk boek, snel gelezen.

Citaat: “Went for a post-work drink and a pizza with Liz and, among numerous other things, discussed the issue of porn. Something we are both highly qualified to discussed but for different reasons.” (p.129)

Nummer: 11-014
Titel: Billy’s log
Auteur: Dougie Brimson
Taal: Engels (UK)
Jaar: 2000
# Pagina’s: 312 (4687)
Categorie: Fictie
ISBN: 0-7472-6386-8

Meer:
Dougie’s site
Top dog

Neerlands enige blueslegende overleden

Tags

Brother Booze, Cuby and the Blizzards, Harry Muskee, In Memoriam

Toen ik net mijn computer aanzette en de berichten op Twitter voorbij zag komen, werd ik even droevig. Nederland heeft namelijk maar een echte blueszanger en die blijkt vandaag te zijn overleden. Harry Muskee, beter bekend als Cuby van de band the Blizzards.

Ik werd fan tijdens mijn studietijd, toen ik Muskee een tweemetersessie hoorde doen op de radio. Alleen de aankondiging was al genoeg voor mij. Het nummer droeg Muskee op aan zijn drinkebroer Riekus Waskowsky, de schrijver van de legendarische gedichtenbundel ‘slechts de namen der grote drinkers leven voort’ en vervolgens met het geweldige nummer Brother Booze kwam:

Bijna een decennium geleden, toen bloggen in het Nederlands nog niet bestond, schreef ik al eens over Muskee op mijn LiveJournal in de serie Concert Memories.

Meer over Harry Muskee via Geschiedenis24 of bij Edned van RTV Oost. Harry Muskee is zeventig jaar geworden. Net als van grote drinkers zal zijn naam voortleven. Ik ben blij dat ik hem zowel solo als met Cuby and the Blizzards meerdere keren heb mogen bewonderen. Mijn favoriete nummer:

Het gezichtsverlies van Real Madrid

Tags

Ajax, ego, fcblogbroeders, Jose Mourinho, Real Madrid, voetbal, voetbalzondag

Vorige maand erg veel opschudding in Spanje, ook een beetje in de rest van de voetbalwereld. Mourinho had zich weer eens misdragen. Vanuit de hoek waar ik zat kon ik niet zien wat elke televisiekijker wel zag, de vinger in het oog bij assistent coach Villanova van Barcelona.

Schande volgens velen, ik ben het daar helemaal mee eens. Maar een logisch gevolg van de ontwikkelingen in het voetbal. Hij is de juiste man op de juiste plaats. Thijs Zonneveld noemde hem in ‘De Pers’ al een sieraad voor de sport. Ik zou het anders formuleren, maar hij is overduidelijk een teken des tijds.

Een erg intelligente man die continu bezig is met provoceren. Zijn uiteindelijke doel is niet winst voor Real Madrid, maar het promoten van zijn eigen ik. Zijn ego is zo groot, dat pas als hij de grootste club naar zijn hand heeft gezet, hij kan beweren dat hij de grootste aller tijden is. Dat er ongetwijfeld betere en succesvollere trainers waren is wat hem betreft niet relevant. Niemand heeft zo’n groot ego.

Dat hij voetbaltrainer is geworden past goed bij zijn plan. Als voetballer haalde hij niet de top, als trainer had hij die kans wel. Het is hem nu gelukt. Want of je hem nu wel of niet mag, dat hij een van de meest succesvolle coaches van de laatste decennia is, kan niemand ontkennen.

In de politiek, de onderwereld of de zakenwereld was de kans dat hij de top niet zou halen groter geweest. Het collectieve geheugen in die branches is ook veel groter. In de opportunistische wereld van het voetbal past de Portugees daarom perfect. Nergens houdt hij het lang vol, daarvoor is samenwerken met hem te lastig. Is ook niet nodig, want er is altijd wel weer een club met geld die hem wil inhuren.

Ondertussen is zelfs in de Madrileense pers kritiek op hem te horen. Clubiconen roeren zich. Maar die hebben nog niet door dat de trainer leeft op controversie, dat er altijd iets moet gebeuren. Dat het team ondergeschikt is aan de coach. Dat Mourinho meestal wel een leuke quote heeft voor de luisteraars. En dat de club zo wanhopig op zoek is naar succes, dat het accepteert dat iemand met bedenkelijke fatsoensnormen er de dienst uitmaakt. De Koninklijke uit Madrid is een ordinaire club geworden.

En voor het tweede achtereenvolgende jaar gaat Ajax dat ook meemaken. Vorig jaar de beschamende episode met de twee bewust gepakte rode kaarten. Naast twee kansloze nederlagen voor de Amsterdammers. Ook dit jaar zal er weer van alles gebeuren.

Maar ik heb Real zien voetballen in en tegen Barcelona; ze verloren onverdiend, daarover heb ik slechts weinigen gehoord. Dat Ajax voor een verrassing gaat zorgen, lijkt mij uitgesloten.

Goorse vragen (deel 2)

Tags

bordjes, fotooo, Goor, Goorse vragen, straatnamen

Als je een kwart eeuw bent weggeweest en dan terugkeert in Goor, dan zal je vele nieuwe wijken en straten tegenkomen. De volgende twee straten bestaan nog niet zo lang.

De voordehandliggende vraag is nu natuurlijk: Waarom is de ‘d’ van de Kerkegaarden zonder hoofdletter en de ‘D’ in De Drogerij (maar ook in De Blauwververij) met een hoofdletter?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem.

Earvin ‘Magic’ Johnson – My life

Tags

basketball, boeken, boeken 2011, boekrecensie, Magic Johnson, NBA, Verenigde Staten

Earvin ‘Magic’ Johnson – My life

Een moment veranderde het leven van Magic Johnson. De basketballer was al beroemd. Was al een levende legende. De Red Hot Chilli Peppers schreven al een lied over hem. Maar het moment dat de hele wereld zich herinnert, zelfs niet-sportliefhebbers, is het moment dat hij bekend maakte dat hij HIV had opgelopen. AIDS was op dat moment vooral een ziekte voor homoseksuelen. Een straf van god volgens bekrompen religieuze mensen. Ineens bleek AIDS een echte ziekte, een dodelijke ziekte die iedereen kon treffen. Zelfs een topsporter die miljoenen per jaar verdient.

Het was natuurlijk onvermijdelijk dat er een boek over hem geschreven zou worden. Er zullen er vast meerdere zijn. Maar zijn eigen verhaal is natuurlijk altijd het beste, vandaar dat hij in samenwerking met een journalist dit boek heeft geschreven. Een, in mijn ogen, typisch Amerikaans boek. Netjes het verhaal van de jonge jongen die the american dream waarmaakt. Van krantenjongen tot miljonair. Over zijn arme jeugd en zijn mooie leven.

Geen kritisch woord te vinden, iedereen is aardig, iedereen is een vriend voor het leven, nergens kom je klootzakken, foute beslissingen, pech of foute vrienden tegen. Elke tegenslag is een levensles en maakt je sterker. Elk familielid, medespeler en coach heeft het beste met hem voor.

Maar als je even langs het laagje vernis leest, dan kun je toch ook niet anders concluderen dat Johnson een aardige vent is. Wel met een raar wereldbeeld soms, maar geen vervelende verwende sportmiljonair. Toch kost het mij moeite om een aantal van zijn gedachtekronkels te begrijpen. Vooral de manier waarop hij HIV opliep blijft vaag. Eigenlijk ook niet, 41 uitwedstrijden per seizoen, tientallen groepies per speler, het is vreemd dat hij de enige is die het virus opliep. Wat mij dan wel weer verbaast is het feit dat zijn vrouw volledig achter hem blijft staan. ‘Stand by your man’, lijkt het basisprincipe van bedrogen Amerikaanse vrouwen van mannen met geld en/of macht. Zijn vrouw, vriendin vanaf de middelbare school, Cookie, vormt hierop geen uitzondering.

Leuk om te lezen vond ik echter vooral de beschrijvingen van wedstrijden, play-off series en confrontaties met andere sterren. Verhalen over Larry Bird, Michael Jordan en Kareem Abdul-Jabbar. Ik ben een sportliefhebber, in de VS hebben de NBA en MLB mijn aandacht, twee schitterende sporten die ik hier in Nederland helaas veel te weinig zie.

Dit boek was een leuk treinboek, elke keer dat ik met de trein ging een hoofdstukje verder. Niet te diepgaand, al had dat best gekund. Wel veel mooie sportverhalen en dat past dan ook wel weer bij de hoofdrolspeler. Want ondanks zijn beroemdheid door die ene persconferentie twintig jaar geleden, is Johnson natuurlijk gewoon een van de beste basketballers aller tijden. Een genot om naar te kijken, ook leuk om over te lezen.

Citaat: “The truth is, I wouldn’t be writing this chapter at all if I hadn’t contracted HIV somewhere along the way. That’s why I have a responsibilty to deal with this subject, although I’d be a lot happier not to. This is my private life we’re talking about.” (p.281)

Nummer: 11-013
Titel: My life
Auteur: Earvin ‘Magic’ Johnson with William Novak
Taal: Engels (US)
Jaar: 1992
# Pagina’s: 400 (4375)
Categorie: Sport
ISBN: 0-09-920011-2

Meer:
Kirkus reviews
Goodreads
Amazon

Schoentjes ruilen

Tags

creche, geintje, kinderhumor, ruilen, schoenen, Suus

“Morgen ga ik naar Lisanne”, ze vertelt het op een toon alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Toch bepaalt een tweejarige meestal niet zelf haar dagprogramma. Ook is ze nog nooit bij Lisanne geweest, al is zij wel haar beste vriendinnetje op de crèche, elke vrijdag is het een feest voor de dames.

Twee minuten geleden was ik daar nog, de moeder van Lisanne kwam ik bij de deur tegen. Ik ben bijna thuis, we zitten nog op de fiets, dus ik ben wel benieuwd waar haar opmerking vandaan komt. “Wat ga je dan doen bij Lisanne, spelen?”, vraag ik. “Nee, schoentjes wegbrengen.”, is het antwoord dat mij weer compleet verrast.

Ik kijk over haar hoofd naar beneden en zie een paar schoenen dat ik niet ken. De dames hebben hun schoenen omgeruild. Ik moet wel lachen en fiets door naar huis. Na het eten fiets ik met haar naar haar vriendinnetje. Die woont dichterbij dan zij weet. We worden hartelijk verwelkomd. Haar eigen schoenen staan al klaar.

Terugconstruerend komen we tot de conclusie dat de dames, samen net vijf jaar, niet alleen ons, maar ook hun leidster in de maling hebben genomen. Voor de dames is het geintjes allang verleden tijd; ze zijn aan het spelen, alsof ze elkaar niet de hele dag al gezien hebben.

Eigen initiatief voor de derde verjaardag, wat overkomt me over een decennium…

Drie keer R.E.M.

Tags

Athens, Georgia, in het nieuws, Michael Stipe, muziek, Pinkpop 1989, R.E.M.

R.E.M. stopt er mee. Het staat op hun eigen site: R.E.M. headquarters.

Ik was de laatste jaren een beetje bij ze weg gedwaald. Ik was geen echte fan meer. Heb zelfs de laatste albums niet. Maar toch realiseer ik me nu ik dit bericht lees, dat een van mijn favoriete bands nooit meer een nieuwe plaat zal maken. In 1985 leerde ik ze kennen, ten tijde van Fables of the Reconstruction. Vanaf Document (1987) was ik fan. Een jaar later kwam Green uit, mijn favoriete album van ze.

Drie momenten in mijn leven dat R.E.M. bepalend was:

Pinkpop 1989. Een goede editie, vele goede bands. Ik sta vrij ver vooraan als de hoofdact (Pinkpop duurde toen maar een dag) begint. Michael Stipe in een wit pak zingt met zijn rug naar het publiek. Ook als hij zich omdraait is hij slecht te horen. De muziek klinkt goed, de zang is bijna niet te horen. Ik zing mee. Voor me draait iemand zich om en vertelt me dat ik maar op het podium moet gaan staan. Ik ben er nog steeds niet uit of hij sarcastisch was over mijn zangkunsten (begrijpelijk), of dat hij het me eens was dat het geluid beroerd was. Een paar weken later neem ik het concert op van de radio. Dankzij de mix klonk het geweldig. Nog steeds een van mijn favoriete cassettebandjes.

Milaan 1996. Ik werk al de hele zomer in Italië, ik ben mijn eigen bandjes zat en dan heb ik het nog helemaal niet over de muziek van mijn collegae. Aan het eind van de zomer kom ik in Milaan de eerste fatsoenlijke platenzaak tegen. Ik koop New adventures in Hi-fi, ik wist niet eens dat er een nieuw album aan zat te komen. De rest van het seizoen heb ik het bandje grijs gedraaid.

Athens, Georgia 2000. Tijdens de koudste winternacht sinds mensenheugenis in Georgia, slaap ik in mijn huurauto en ben al voor vijf uur wakker. Ik ontbijt in een 24/7 Wallmart en rij voorzichtig door naar Athens. De wereld is schitterend dankzij bevroren dauw en ijzel. Eigenlijk was ik op weg naar Atlanta, maar ik rij graag om. Want uit Athens komt een van mijn favoriete bands. De Tourist Information is nog niet open zondagochtend om half acht. Wel vind ik een folder met een ‘music walk’. Het is te koud om te lopen. In mijn auto rij ik langs de meeste punten van de wandeling. Het universiteitsstadje valt me tegen, maar toch ben ik blij dat ik gezien heb waar R.E.M. repeteerde.

R.E.M. bedankt voor dertig jaar goede muziek!

Purpose built resorts

Tags

Cancun, Gerbie on tour, Mexico, Puerto Vallarta, purpose built resorts, reizen, toerisme, toeristen, vakantie

Puerto Vallarta gebruikt de slogan ‘Some resorts are invented, others were always there’ om aan te geven dat het ooit kleine vissersdorpje niet in de categorie ‘Purpose built resorts’ hoort. De Zona Hotelera op weg naar het vliegveld en een nieuwe zone, Nueva Vallarta, bewijzen dat deze stelling onzin is.

Natuurlijk, in Viejo Vallarta, de oude stad, is te zien dat het dorpje dateert van voor de tijden van het massatoerisme, maar ook daar zijn de traditionele winkels vervangen door souvenirshops, restaurants (alle Amerikanen zijn vertegenwoordigd: McDonalds, Burgerking, Hooters en KFC) en Cybercafés. De ouderwetse klinkers in de straat zijn samen met de kathedraal nog het enig bewijs van een leven voor de toerist.

De Zona Hotelera neemt een lange strook kust in beslag, waar de hotels elkaar opvolgen, slechts onderbroken door een enkel restaurant, een incidentele nachtclub en de onvermijdelijke shopping mall. Het strand is er slechts toegankelijk voor gasten van voornoemde hotels. Vele zwaar bewapende security guards zorgen er voor dat de Mexicaanse wet, die vrije toegang tot alle stranden garandeert, niet uitgevoerd kan worden.

Het succes is aanzienlijk. Vele touroperators uit alle rijke landen van de wereld brengen vliegtuigladingen vol toeristen van het vliegveld naar de nabijgelegen hotelzone, waar genoten kan worden van een paradijselijke vakantie. Dat de meerderheid van deze gasten het complex pas weer verlaten zodra er naar huis gereisd moet worden en dus de kans missen om ook maar iets mee te pikken van het schitterende afwisselingrijke Mexico schijnt niet van belang te zijn.

Aan de andere kant van het vliegveld is men ondertussen begonnen met het ontwikkelen van Nuevo Vallarta zodat er nog meer mensen ingevlogen kunnen worden, die net zo weinig van het land willen zien als degenen in de eerste hotelzone. Maar het vliegveld wordt tenminste optimaal benut en de zon-zee-strand liefhebbers brengen een hoop buitenlandse valuta mee, iets waar men natuurlijk nooit genoeg van kan hebben.

Diezelfde valuta waren de drijfveer, toen de regering van het land tig jaren geleden op zoek gingen naar een gebied waar ze het toerisme zouden kunnen ontwikkelen. De keus viel op Cancun. Er werd gigantisch geïnvesteerd in infrastructuur en diverse buitenlandse hotelketens werden door middel van gigantische belastingvoordelen overgehaald om in de lagune een complexje neer te zetten.

Het resultaat is duidelijk. Ruim 21 kilometer lang Zona Hotelera, oftewel hotels en resorts, disco’s en bars, restaurants en souvenirshops aan de ene kant begrensd door strand en zee, aan de andere kant mooie grasvelden en palmbomen, slechts onderbroken door 18 gaten in de grond met een vlaggetje er in. En nog eens 18 iets verderop. En voor de zekerheid nog maar eens 18 extra, de toeristen zouden zich eens gaan vervelen.

Slechts een weg dient als aan- en afvoer, al zal het de meeste toeristen een zorg zijn. Alle voorzieningen voor een goede vakantie zijn voorhanden, waar men precies is, is niet echt interessant, zo lang men maar onbeperkt kan eten en drinken in het resort waar men verblijft en de zon elke dag schijnt, is de vakantie niet stuk te krijgen.

Puerto Vallarta heeft dus nog een heel klein stukje voorsprong op Cancun als het gaat om authenticiteit, maar beide plaatsen hebben eigenlijk heel weinig met Mexico te maken.

“Hoe was je vakantie?”

“Schitterend, elke dag zon, lekker temperatuurtje, goed eten en drinken, all inclusive, dan weet je het wel.”

“Nog iets gezien?”

“Hoe bedoel je…”

Valladolid, Mexico, 6 maart 2000