Donderdag 28 september 2000,
Voor het eerst in een lange tijd, zo lijkt het tenminste, heb ik tijd om uit te slapen. Erg welkom natuurlijk na meerdere nachten van zo’n 4 tot 5 uur slaap. Pas rond een uur of 10 open ik de luiken voor mijn ogen.
Natuurlijk betekent een vrije ochtend geen ochtend zonder Olympische Spelen, de afstandbediening van de televisie is binnen handbereik, ik hoef er mijn bed niet eens voor uit. Het is weer zo’n ochtend waarop bijna niets me interesseert. Paardrijden, kayaking en duiken. In het Stadion Australia, zoals het Olympisch stadion ook wel genoemd wordt, zijn de tienkampers bezig, maar daar zien we bijna niets van.
En dan tijdens het ontbijt, we zitten nu met zijn drieën voor het apparaat, krijgen we ineens een prachtig schouwspel voorgeschoteld. 20 kilometer snelwandelen voor dames. Niet dat die sport nou zo mooi is, maar het ziet er zo absurd uit dat het grappig is om naar te kijken, zeker met meerdere sceptici.
De eerste koploopster was een dame uit Wit Rusland, maar die is verdwenen na de onderbreking voor reclame en het springen van de hogeduikplank. De Chinese koploopster wordt gediskwalificeerd. Ze was wereldkampioene en mag dus niet verder nu. We begrijpen uit het commentaar dat je een waarschuwing kunt krijgen voor hardlopen, wat in dit geval betekent dat er hoe dan ook altijd contact met de grond gehouden moet worden. Deze regel lijkt ons vrij logisch. Er blijkt echter ook een regel te zijn die niemand van ons precies begrijpt. Het been moet namelijk ook op een bepaalde manier neergezet worden, sommige hoeken in de kniebuiging zijn goed, andere zijn slecht. Denken we tenminste te begrijpen. In ieder geval zouden we dit nooit allemaal hebben hoeven kijken, wanneer niet een Australische op de vierde plaats zou hebben gelopen. En nu de Chinese er uit ligt, ziet het er naar uit dat Australië ineens weer een medaillekans heeft.
Dus krijgt deze sport, normaal gesproken toch niet echt een volkssport, ineens uitgebreide televisietijd. Na weer een reclameonderbreking ligt Jane tweede, achter een Italiaanse. En natuurlijk gebeurt het weer: de Italiaanse krijgt haar derde waarschuwing en dat betekent automatisch diskwalificatie. Jane ligt voorop en is op weg naar goud. In het Olympisch stadion waar ze straks moeten finishen wordt het op het grote scherm getoond en het publiek juicht, terwijl de tienkampers verbaasd rondkijken waarom er ineens zoveel enthousiasme is. Ze zijn nog niet eens begonnen met het discuswerpen.
Maar de rol van de Italiaanse is nog niet uitgespeeld. Ze stopte eerst op bevel van de hoofdarbiter, blijkbaar de enige die de laatste waarschuwing mag doorgeven. Maar zodra hij is vertrokken rent ze een klein stukje en gaat dan door met snelwandelen. De commentatoren in de studio spreken er schande van. Iemand moet haar van de weg halen, straks haalt ze Jane weer in en die zou dan niet weten wat er gebeurt. Jane heeft zelf ondertussen ook al twee waarschuwingen, maar ze zit in de laatste ronde, nog maar een paar kilometer en ze mag weer naar het stadion, waar zo’n 100.000 toeschouwers een onverwachte gouden medaille van Australië zullen toejuichen.
De Italiaanse haalt inderdaad Jane weer in, die haar best doet om bij te blijven. Met overslaande stem schreeuwt de commentator dat er alles aan gedaan moet worden om de Italiaanse nog voor het stadion tegen te houden. De andere commentator is iets rustiger en vertelt nog even het verhaal van de Mexicaanse winnaar van de 50 kilometer snelwandelen bij de heren. Hij was al door de finish, na een opmerkelijke inhaalrace, had zijn ereronde al achter de rug en bezig met een interview voor de televisie, toen de hoofdarbiter hem eindelijk vond en alsnog diskwalificeerde. Het moeilijkste stuk van het parcours bleek bij de heren de afdaling van de tunnel onder het stadion. Daar zou je wel eens te hard kunnen gaan. Alsof Jane hen kan horen geven ze haar aanwijzingen. “Doe vooral rustig aan, kijk uit, je hebt genoeg voorsprong.”
Voor de televisie concluderen wij cynisch dat de Australische moest winnen, iedereen die voor haar liep is al gediskwalificeerd.”Het zou wel lachen zijn als ze nu nog haar derde waarschuwingkrijgt”, zeggen we terwijl ze de laatste kilometer ingaat. De Italiaanse ziet op een groot bord achter haar naam een rood vlak, ten teken dat ze inderdaad gediskwalificeerd is en geeft nu definitief op. Jane is al van het parcours en nadert het stadion. De Chinese achter haar is geen bedreiging, het stadion houdt de adem in wanneer ze naar beneden loopt de tunnel in. En inderdaad, net om de hoek, beneden staat hij. De hoofdarbiter. Ineens komt hij tevoorschijn en springt midden op de weg. Hij houdt het rode bordje op en verspert de weg. Jane ligt er ook uit. Nog geen 150 meter voor de finish. Jankend zien we haar de heuvel weer opgaan op zoek naar haar trainer, terwijl een verbaasde Chinese het stadion inloopt en dan pas doorheeft dat ze gaat winnen. Het publiek is zo verbaasd dat het vergeet te klappen.
Jane loopt ondertussen boven verdwaasd rond en weet nietmeer wat ze moet doen. Haar coach is nog niet gevonden, een cameraploeg is erwel en ze geeft haar eerste interview. Waar die cameraman en die journalistvandaan komen, is onbekend, maar ze winnen een prijs voor hun snelheid. Jane isopen “Je weet dat het kan gebeuren, ik had al twee waarschuwingen, elkekeer als er eentje uitgegooid werd, hield ik me weer in, maar het mocht nietbaten.” Ze is extreem realistisch maar haar gezicht spreekt heel anderetaal dan wat er uit haar mond komt. Het volgende antwoord past beter bij haargezichtsuitdrukking. Wat ze zou willen hebben nu. “A gun to shootmyself”, was het eerste wat in haar opkomt en ze valt in de armen van haarcoach die aan kwam rennen.
Een Spaanse viert in het stadion ondertussen een feestjeomdat ze onverwacht toch nog brons won. In de huiskamer geven wij een spontaanapplaus voor zulke prachtige beelden. Weliswaar niet vanwege de sport, maar quadrama en absurde televisie staat dit op eenzame hoogte.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 