29 zondag nov 2020
Posted in Tiny Desk Concert
Tags
Een van mijn favoriete bands kwam langs. Akoestisch net zo mooi als volle bak. Inclusief Paz Lenchantin, nieuwe aanwinst, multi-instrumentalist. Geniet mee:
Themaweek 101: Tiny Desk Concerts
28 zaterdag nov 2020
Posted in Tiny Desk Concert
Compleet onbekende naam voor mij, maar ik was al snel onder de indruk. Zijn muziek is leuk, zijn teksten zijn nog beter. Helemaal uit Uruguay, Jorge Drexler. Moet toch op zoek naar zijn albums. Voor nu het TDC, erg mooi:
Themaweek 101: Tiny Desk Concerts
27 vrijdag nov 2020
Posted in Tiny Desk Concert
Als podcast vond ik het al geweldig om naar te luisteren, met de beelden er bij wordt het nog mooier. Heerlijk aanstekelijk, Trouble Funk. Het past net achter het kleine bureau.
Themaweek 101: Tiny Desk Concerts
26 donderdag nov 2020
Posted in Tiny Desk Concert
Sinds een paar jaar luister ik ze allemaal, elke mogelijke podcast van TDC. En dan komt er regelmatig iets voorbij dat me niet zo boeit, maar er ontgaat me niets wat ik zou willen horen. En soms word ik positief verrast. David Crosby kende ik natuurlijk al wel vanuit de samenwerking met de heren Stills, Nash en mijn favoriet Neil Young. Maar deze samenstelling kende ik weer niet. Maar wel erg mooi:
Themaweek 101: Tiny Desk Concerts
25 woensdag nov 2020
Posted in Tiny Desk Concert
De Britse zanger wordt ‘contemporary folk Singer’ genoemd. Zelf zou ik meer de nadruk leggen op zijn activisme. Ooit hoorde ik een bootleg waarbij hij tussen de nummers door bijna propaganda aan het bedrijven was. Schuin achter me staan twee boeken van hem, die ik nog moet lezen. De CD’s luister ik niet zo vaak meer. Maar dat Billy Bragg een goede zanger is, in vele betekenissen van het woord goed, daarvan ben ik overtuigd.
Themaweek 101: Tiny Desk Concerts
24 dinsdag nov 2020
Posted in Tiny Desk Concert
Tags
De band van de zusjes Deal heeft in de loop der jaren veel problemen gehad, maar kwam toch weer bij elkaar, een jaar of twee geleden ook tijdens dit Tiny Desk Concert.
Themaweek 101: Tiny Desk Concerts
23 maandag nov 2020
Posted in Tiny Desk Concert
Tags
Nu, in Coronatijd, is het lastig voor de Amerikaanse publieke omroep om muzikanten uit te nodigen in hun kleine ruimte. Gelukkig krijgen we via de Podcast (of andere kanalen) sinds kort weer Tiny Desk Concerts vanuit eigen huis.
Deze week (voor de tweede keer op deze site) een themaweekje met mooie, hopelijk verrassende, muziek. Vandaag Sting met Shaggy. Een onlogische combinatie, die misschien juist daardoor wel zo goed werkt.
Themaweek 101: Tiny Desk Concerts
07 dinsdag jul 2020
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 27 |
| Artiest | Portishead |
| Titel | Sour times |
| Jaar | 1994 |
| Wikipedia | Sour Times |
| Website | Portishead |
| Tekst | Genius |
Op een gegeven moment in je leven heb je besloten wat je mooi vindt en wat niet. Je filosofie staat, je levensvisie is ontwikkeld, je weet hoe je in het leven staat. Voor de meeste mensen komt dit aan het eind van de pubertijd. Daarna is verandering lastiger, vernieuwing vervelend en vervallen velen in conservatief gedrag.
Een uitzondering ben ik niet, maar soms moet je toch je zelf durven laten overtuigen van je ongelijk. Mijn ongelijk kwam toen ik in 1994 de uitvinders van Triphop ontdekte. De band Portishead, genoemd naar een voorstadje van Bristol, combineerde computers, elektronische muziek met gevoel voor muziek, mooie teksten, prachtige instrumentale muziek met digitale herrie. En dat klonk geweldig. Tot dan had ik elektronische muziek weggezet als oplossing voor talentluwe muzikanten.
En hier kwam dat trio zonder enige uitleg mij wegvagen, dit was geweldige muziek. Triphop dus. Enter Massive Attack, Tricky, Morcheeba en vele anderen. Maar Portishead bleek zonder twijfel mijn favoriete band in het genre.
Na Dummy volgden meerdere, helaas niet veel, mooie albums. Vooral het livealbum opgenomen at Roseland te New York hoort bij mijn favoriete albums aller tijden. Een volledig klassiek orkest, met vele strijkers, twee mannen van middelbare leeftijd uit Bristol die de muziek bepaalden, er allerlei geluiden doorheen gooiden, niet passend bij de klassieke muziek, maar juist daarom wel erg mooi en om het af te maken de stem van Beth Gibbons.
Solo staat ze ook in deze lijst, maar vooral is en blijft ze de zangeres van deze muzikale giganten. Luister hoe mooi en indringend ze ‘nobody loves me, it’s true’ kan zingen en dat je haar gelooft, dat je weet dat het klopt, dat er niemand anders op de hele aarde dit zo geloofwaardig kan voortbrengen. Kippenvel.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.
30 dinsdag jun 2020
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 28 |
| Artiest | Julian Cope |
| Titel | Safesurfer |
| Jaar | 1991 |
| Wikipedia | Safesurfer |
| Website | Head Heritage |
| Tekst | Genius |
Het was koud maar droog, op het dek van de boot die me naar Harwich zou brengen. Op donderdag kwam de uitnodiging voor het feestje van een oud-collega, op vrijdag nam ik de boot, op zaterdag was ik in London. Een mini-reunie van degenen die de zomer ervoor samen werkten in de Vogezen op een camping.
Walkman mee, koptelefoon op en terwijl Nederland langzaam achter me verdwijnt, zingt die stem rechtstreeks in mijn hoofd, eindeloos herhalend ‘You don’t have to be afraid love’, een nummer dat heel mooi in de tijdgeest past. Een oplossing voor AIDS was er nog niet, de angst wel. De Safesurfer uit het nummer probeert zijn potentiële partner te overtuigen. Wat een geweldig nummer, acht minuten schitterende muziek, zonder een seconde te vervelen. Weinig tekst, grootste deel dus instrumentaal, maar toch een eenheid.
Niet zo lang daarvoor had ik Cope ontdekt. Weliswaar had de naam Teardrop Explodes ergens in mijn grijze massa wel een herkenning opgeroepen, maar Peggy Suïcide was toch mijn eerste kennismaking. Een conceptalbum, zoals dat in die tijd nog gemaakt werd. Prachtige nummers, rustig en ruig, wisselden elkaar af. En dan te bedenken dat het popliedje Beautiful Love de reden was dat ik de CD huurde bij de bieb. En terwijl dat nummer op de radio leuk klonk, bleek het aan de ene kant verre van representatief voor de muziek van Cope, aan de andere kant prachtig in het geheel van het album te passen.
Een jaar later bleek Jehovakill perfect aan te sluiten bij het vorige album. Tijd om meer van zijn oeuvre aan te schaffen. En daar zat best wel wat leuks bij, maar ook compleet onbegrijpelijk (Queen Elizabeth!). In de loop der jaren ben ik dan ook het contact kwijtgeraakt. Maar deze twee albums zijn nog altijd pareltjes in mijn cd-kast.
Zelfs een boek van Cope heb ik ondertussen aangeschaft. Staat al in de kast, heb me er nog niet aan gewaagd, mede dankzij sommige recensies waarvan ik begreep dat het geweldige literatuur is passend bij geestverruimende middelen. Denk dat ik het binnenkort toch maar eens nuchter moet lezen.
En dan Peggy Suïcide op de achtergrond, gillende gitaren, niet als herrie, maar sfeerverhogend. Kan ik die pillen achterwege laten.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.
23 dinsdag jun 2020
Posted in Gerbie's top 212
Tags
| Nummer | 29 |
| Artiest | Gotcha! |
| Titel | Words and music from da Lowlands |
| Jaar | 1991 |
| Wikipedia | Gotcha! |
| Website | Muziekencyclopedie |
| Tekst | Niet gevonden |
Een sessie bij de VPRO was mijn kennismaking met Gotcha! Vergeet het uitroepteken niet. Dat klonk leuk. De CD was goed. De eerste keer live was onvergetelijk. Compleet overdonderd is waarschijnlijk nog een understatement. Wat een geweldige avond, wat een heerlijk zootje ongeregeld.
Jaren later lees ik dat er een biografie is over de band, de rechten bleken niet verkocht, je kon het gratis op de mail krijgen. Ik had al wel begrepen dat de heren bandleden niet echt vrienden van elkaar waren, maar dat het zo’n puinhoop was, was toch nog een verrassing.
De band hield het dan ook niet lang uit. Twee geweldige albums, een paar jaar on tour, ze vielen uiteen. Wat voor de een een leuke hobby was, was voor de ander zijn leven. Van een leuk avondje weg tot een weg naar de top, dat kon niet lang goed gaan.
Gelukkig heeft de beste Nederlandse P-Funk band ooit ons met veel mooie muziek weten te verblijden. De Re-Onion tour in 2010 was hoopvol, het niveau was hoog, de bijbehorende CD niet slecht, maar het lijkt niet genoeg. Belangrijke bandleden laten zich elders horen, ik ben bang dat we de funky creatures niet meer op de Nederlandse podia gaan zien.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.
16 dinsdag jun 2020
Posted in Gerbie's top 212
Tags
| Nummer | 30 |
| Artiest | Pink Floyd |
| Titel | Wish you were here |
| Jaar | 1975 |
| Wikipedia | Wish you were here |
| Website | Pink Floyd |
| Tekst | Genius |
Volgens mij luister je als kind niet snel naar Pink Floyd. Ik in ieder geval niet. Toch was de band verantwoordelijk voor de eerste single die ik ooit kocht. Another brick in the wall, zelf gespaard van mijn zakgeld. Dat ik nog geen smaak had bleek iets later, toen ik Andre van Duin kocht als tweede single.
De tiener die muziek aan het ontdekken was, vond Pink Floyd een hele ontdekkingstocht. Dark side of the moon stond op dat moment al veertien jaar onafgebroken in de hitlijsten. De vier albums die midden jaren zeventig uitkwamen (ook Meddle, Animals en Wish you were here) werden mijn favoriete albums.
Maar de band maakte veel meer moois. Ik luisterde naar de psychedelische albums van begin jaren zeventig. De debuutalbums eind jaren zestig. Ik wilde gewoon de hele collectie compleet hebben. En toen de band naar Nederland kwam, moest ik ze zien natuurlijk.
Voor de tweede keer in mijn leven naar de Kuip. Kaarten voor het veld, niet weer op de tribune zoals bij U2 een jaar daarvoor. Om ons heen werden joints gedraaid, zo groot hadden we nog nooit gezien. Geen voorprogramma, gewoon twee flinke sets Pink Floyd. Van begin tot eind geregisseerd, met veel spektakel eromheen. Ik heb me geen seconde verveeld. Terwijl ik normaal gesproken juist hoop op een spontane sessie, met een band die interactie heeft met het publiek, kreeg ik toen precies wat ik verwachtte, hoopte.
Nog steeds is de band een van de beste bands uit de geschiedenis. De illusie dat Waters en Gilmour ooit nog samen op een podium zullen staan is precies dat, een illusie. Des te verbazingwekkender dat dat op Live8 in 2005 wel gebeurde. En dat het nog geweldig klonk ook.
Mijn keuze blijft vooral bij de midden jaren zeventig. Waters maakte best goede muziek nadat hij uit de band stapte. De naam Pink Floyd bleef bij Gilmour, ook hij maakte best aardige platen na de jaren tachtig. Maar de klassiekers zijn de vier genoemde albums. Mijn favoriet is het titelnummer van Wish you were here. Simpel, maar raak.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.
09 dinsdag jun 2020
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 31 |
| Artiest | Steve Earle |
| Titel | John Walker’s Blues |
| Jaar | 2002 |
| Wikipedia | Jerusalem |
| Website | Steve Earle |
| Tekst | Song Meanings |
Sinds 9/11 was in de Verenigde Staten het patriottisme een soort van staatsgodsdienst. De propagandamachine draaide alsof de Sovjet Unie nog bestond. Er was een nieuwe vijand gevonden, de koude oorlog was voorbij, leve de nieuwe koude oorlog. De tot dan toe zwakste President ooit werd nu aanbeden als de vechter voor vrijheid, als het hoofd van de vrije wereld.
Op de een of andere manier was kritiek op de Amerikaanse president, op de politiek, op het beleid of op het leger onmogelijk, want dan was je geen goede Amerikaan. Sterker nog, de rest van de wereld werd gedwongen te kiezen. “Either you’re with us, or you’re against us”, was een bekende uitspraak van meneer Bush junior uit die tijd. De Franse president was een openlijk tegenstander van de invasies in Iraq en Afghanistan. De Amerikaanse reactie was van een kleuterschoolniveau. We eten geen French fries mee, of we noemen ze vanaf nu gewoon Freedom fries. Er gingen zelfs stemmen op om het Vrijheidsbeeld, ooit een geschenk vanuit Parijs, terug te geven.
En dan hoor ik ineens een nummer van een zanger die ik tot dat moment eigenlijk nauwelijks kende. Copperhead Road van een jaar of vijftien daarvoor, was het enige nummer dat ik van hem kende. En hij zong een lied dat in mijn hoofd bleef hangen. Het ging over John Walker Lindh. Een Amerikaanse jongen die niet geloofde in de Amerikaanse droom. Hij was 20 jaar oud toen hij in 2001 in Afghanistan gevangen werd genomen, strijdend namens de Taliban tegen zijn vaderland.
De wereld is soms een stukje gecompliceerder dan menig politicus ons wil doen geloven. Niet alles is zwart wit, daartussen bevindt zich een behoorlijk grijs gebied. En in dat grijze gebied heerst de twijfel, twijfel die nodig is voor het bestrijden van extremisme. Twijfel die ervoor zorgde dat we niet meer geloven dat de wereld plat is. Twijfel die de mooiste uitvindingen heeft veroorzaakt. En in dat gebied zingt Steve Earle over John Walker die ook twijfelde en een andere keuze maakte. Niet de advertenties van MTV, maar het woord van Mohammed bleek doorslaggevend voor de keuzes van kleine John.
Bij vele rednecks in de VS geldt Earle sinds het album Jerusalem als fout. Kritiekloos volgen ze de koers die het land heeft ingezet, zij die wel kritiek hebben worden veroordeeld. Ik kan me een land in Europa herinneren waar een gekozen leider een jaar of zeventig voordien een vergelijkbare politiek voor ogen had.
De tekst ‘Our hearts were pure and strong’ doet me denken aan Billy Joel’s Goodnight Saigon, de Vietnam oorlog herdenkend jaren later. Blijkbaar is er in Amerika oorlog nodig om mensen aan het nadenken te krijgen. Allah en God komen allebei terug in het refrein. Eigenlijk is het een heel simpel lied. Draai de zaak eens om, bekijk het eens van een andere kant. Dat is het enige dat Earle doet, zonder te oordelen, zonder een kant te kiezen, ook al willen velen ons anders doen geloven.
Het nummer is al uit 2002 maar ik heb sindsdien regelmatig periodes dat ik het nummer vaak draai. Gelukkig is er op YouTube ook een aantal versies te vinden, zoals deze live versie in Malmö en deze cover versie van de Nederlandse band El Pino and the Volunteers.
De clip met de foto’s van John Walker maakt op mij toch het meeste indruk. Geen officiële clip, maar wel eentje die duidelijk maakt hoe onzinnig oorlog is. Vechten voor je ideeën is volgens mij nooit een goed idee. Volgens mij is er geen officiële clip. Kies ik voor de video met de tekst. Omdat het de tekst is die het verhaal vertelt.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.
02 dinsdag jun 2020
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 32 |
| Artiest | Jarabe de Palo |
| Titel | La flaca |
| Jaar | 1996 |
| Wikipedia | La flaca (album) |
| Website | |
| Tekst | Letras |
Sommige nummers hebben maar een paar seconden nodig om je te verplaatsen, in tijd en ruimte. Binnen een paar noten van dit nummer is mijn hoofd weer in Menorca, zomer 1997. Natuurlijk weet ik wel dat het nummer zich afspeelt in Havana, maar ik hoorde het die zomer continu op Menorca, waar ik werkte als reisleiding. En vaak gaat zo’n nummer vervelen als je het voor de 716e keer hoort. Vaak is het nummer niet leuk meer buiten de omgeving. Beide is niet van toepassing. Ook nu, bijna een kwart eeuw later hoor ik het nummer nog graag, waar ik dan ook ben.
De zanger van de Spaanse band Jarabe de Palo zag haar dansen in die discotheek in Havana, waar hij op vakantie was. Hij was meteen onder de indruk van die slanke schoonheid. In een interview dat hij ooit gaf, vertelde hij dat zij minder onder de indruk was, zij hield van vrouwen. Desondanks schreef hij deze prachtige ode aan haar en brak meteen wereldwijd door.
Zelf moest ik op zoek naar een winkel waar ze nog cassettebandjes verkopen, ik had nog geen portable CD-speler, moest het doen met een ouderwetse (toen al) walkman. De band maakte daarna meerdere goede albums, ik heb er een aantal, maar verloor het contact begin deze eeuw. Het eerste album blijft mijn favoriete, met het titelnummer zonder enige twijfel als evergreen.
Wat zou ik niet doen voor een kus van die magere schoonheid?
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.
26 dinsdag mei 2020
Posted in Gerbie's top 212
Tags
| Nummer | 33 |
| Artiest | Lou Reed |
| Titel | Perfect day |
| Jaar | 1972 |
| Wikipedia | Perfect Day |
| Website | Lou Reed |
| Tekst | Lyrics Freak |
Via de Velvet Underground, ooit door Oor verkozen tot het beste album aller tijden, kwam ik natuurlijk terecht bij Lou Reed. En vele jaren luisterde ik naar Berlin, zijn beste album. Natuurlijk had ik ook de LP Transformer wel aangeschaft, maar die was net iets minder.
Maar in de loop der jaren kom je er ook achter dat niet alles zwartwit is. En dat dat ene nummer van Transformer wel heel erg mooi is. Dat het niet erg is dat vele anderen dat ook vinden. Dan is zelfs een cover voor een goed doel (Children in Need; 1997) niet erg. Dan is het best wel bijzonder dat grootheden als Bono, David Bowie en Elton John en vele anderen het nummer zingen.
En zingen is eigenlijk het enige dat Reed zelf nooit heeft gedaan. Best knap dat je als muzikant decennia wordt gezien als een van de beste singer-songwriters, maar zelf eigenlijk niet kunt zingen. En juist dat maakt ook weer dat Reed uniek is. Zijn muziek is onvergetelijk, zijn teksten zou je als poëzie kunnen publiceren, zijn voordracht is extreem herkenbaar.
Dus moeten we Lou Reed als een van de beste aller tijden zien. En met dit nummer heeft hij ook het grote publiek bereikt. Prima.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
