194 – The Jam – A town called Malice

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Paul Weller, The Jam

Nummer	194
Artiest	The Jam
Titel	A town called Malice
Jaar	1982
Wikipedia	A town called Malice
Website	The Jamfan
Tekst	metrolyrics

Dat Paul Weller een muzikaal genie is, is geen discussie. Wat wel jammer is, is mijn leeftijd gecombineerd met zijn muziek. Toen The Jam groot werd, was ik te jong. Toen ik echt begon te luisteren naar goede muziek, speelde Weller in The Style Council, geen slechte muziek, maar ook niet opwindend, baanbrekend. Dus pas toen Weller daarna soloplaten ging maken (de top 212 is nog lang…), had ik echt door hoe goed hij was.

Automatisch betekende dat ook een terugkeer naar zijn oudere muziek. Maar ‘My ever changing moods’ was niet goed genoeg voor deze lijst, the Jam was dat zeker wel. Meerdere goede nummers schreven ze. Kort, bondig, zoals dat in de Punktijd gebruikelijk was. Volgens mij is The Jam niet echt punk, maar daar zeker wel door beïnvloed.

Malice was een mooie naam voor Woking, daar waar Weller opgroeide. Velen uit vergelijkbare plaatsjes zullen herkennen wat hij zingt. De melkboer heeft bijvoorbeeld een prominente rol gekregen, iets wat meteen een tijdsbeeld aangeeft, aangezien de melkboer allang uit het straatbeeld is verdwenen.

In ieder geval weet ik dat een van mijn twittervrienden dit nummer met plezier ziet in deze lijst. Al zal zij het nummer natuurlijk iets hoger willen zien. You can’t please ‘em all…

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212

Éric-Emmanuel Schmitt – Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, Eric-Emmanuel Schmitt, Frankrijk, lezen, Parijs

Éric-Emmanuel Schmitt – Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran

Ineens moet/mocht ik mee naar Parijs. Het waarom is niet zo boeiend. Maar omdat ik graag mijn talen bij wil houden, moest ik snel op zoek naar een Frans boek. Ik geloof dat ik op dit moment niet in staat zou zijn Sartre door te worstelen, wat ik voor mijn eindexamen ooit wel deed. En met plezier zelfs. Dus koos ik voor dit dunnetje. Een Duitse uitgave. Geweldig idee, kasten vol staan ze in de betere Duitse boekhandel. Ook in andere talen. Speciaal voor scholieren. De moeilijkste woorden staan in de voetnoot even uitgelegd in het Duits. Op die manier kun je het lezen (in een vreemde taal) aantrekkelijk maken voor scholieren. Gebeurt volgens mij niet genoeg.

Hoe dan ook, in de bus op weg naar Parijs begon ik, tijdens de week had ik niet zo veel tijd, in de bus naar huis had ik ‘m al snel uit. Het zou als kinderboek omschreven kunnen worden, maar net zo goed geschikt voor volwassenen. Het verhaal gaat over de elfjarige (joodse) Momo. Hij woont alleen met zijn vader, komt geregeld in de buurtwinkel van Monsieur Ibrahim. Het straatschoffie steelt regelmatig iets, denkt dat de oude eigenaar het niet door heeft.

Op een dag wordt hij aangesproken door Monsieur Ibrahim. Deze blijkt veel meer van hem te weten dan hij doorheeft, inclusief zijn diefstallen. Er ontstaat een verstandhouding tussen de twee, die groeit naar vriendschap. Als de vader van Momo er op een dag niet meer is, wordt Ibrahim een vervanger.

De oude winkeluitbater voelt zijn einde naderen en neemt zijn jonge protégé mee op een lange reis naar zijn thuisland. Een mooie roadtrip waar beiden van genieten. En in Turkije laat hij de jonge Momo zien hoe het leven daar is. Maar wat de jonge Momo niet heeft zien aankomen, is dat de oude Ibrahim naar huis is gegaan om te sterven. En hoe moet het dan verder..

Schmitt (Duitse naam, Fransman) heeft een prachtig boek geschreven. De vriendschap tussen het jonge ongeleide projectiel Momo en de wijze oude Ibrahim is een prachtige aanleiding om het leven in een van de mindere wijken van Parijs te beschrijven. Levenslessen alom in dit boek, zonder dat er gelijk een moralistisch sopje overheen gegoten wordt.

Schitterend verhaal.

Citaat: “Avec Monsieur Ibrahim, je me rendains compte que les juifs, les musulmans et meme les chrétiens, ils avaient eu plein de grands hommes en commun avant de se taper sur la gueule. Ca ne me degradant pas, mais ca me faisait du bien.” (p.43)

Nummer: 14-016
Titel: Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran
Auteur: Éric-Emmanuel Schmitt
Taal: Frans
Jaar: 2001
# Pagina’s: 100 (2711)
Categorie: Kinderboek
ISBN: 978-3-15-009118-0

Meer:
Oscar and the lady in pink
imdb (Verfilmd)
Wikipedia
Boekverslag (Scholieren.com)

Olympisch stadion

Tags

Ajax, Amsterdam, column, Olympisch Stadion, voetbal, Volendam

Deze week speelde Ajax in het Olympisch stadion tegen JOS. Helaas was ik er niet bij. Een aantal van mijn Blogbroeders wel. Twintig jaar geleden zat ik wel in het stadion, ook toen speelde Ajax een uitwedstrijd.

Het stadion van Volendam werd verbouwd, de ploeg uit het vissersdorpje speelde dus zijn thuiswedstrijd tegen het grote Ajax in het Olympisch stadion. Ajax was veel sterker, maar verloor wel met 1-0. Een paar weken later werd het alsnog kampioen.

Het mooiste moment kwam vlak na de aftrap. In het volle stadion waren weinig Volendammers te bekennen, bijna 50.000 Amsterdammers genoten van een voorzichtig voorjaarszonnetje en een team dat een jaar later Europa zou veroveren. Ajax trapte af en de bal ging meteen naar de vleugel. Daar stond echter de grensrechter die vlagde voor buitenspel. Een stukje voor me staat een flink uit de kluiten gewassen Amsterdammer op en schreeuwt met luide stem door het nog rustige stadion: “Thuisfluiter!”

Hard Gras 93 – De slag aan de IJssel

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 93 – De slag aan de IJssel

Het beste verhaal tot nog toe in Hard Gras van Eus, die de voor de wedstrijd GA Eagles – Pec Zwolle in de kroeg zit, ter voorbereiding op de zondag. Na flink wat negatieve kritiek van mijn kant, mag dat ook wel een keer. Humoristisch, bij vlagen zelfs diep, mooi observerend. Compliment.

Een andere favoriete van mij, Janneke van der Horst, gaat op zoek naar ‘de broer van’. Hoe is het als je broer een voetbalster is? Wat doe jij dan, speel je zelf ook, dat soort dingen zoekt ze uit. Niet haar sterkste verhaal, maar wel leuk om te lezen.

Het mooiste verhaal is geschreven door Jeff Maysh. Iedereen kent wel zo iemand. Aan de kant van het veld schreeuwend, overgewicht, tactisch inzicht volgens hemzelf groter dan dat van de trainer die er voor betaald wordt. Onvermijdelijk komt de opmerking ‘dat kan ik nog beter’ voorbij. De trainer van West Ham, Harry Redknap, had met moeite genoeg spelers voor een oefenwedstrijd. Dus hij haalde die ene achter de omheining weg en nam hem mee in de rust naar de kleedkamer. De tweede helft stond er ineens een supporter in de spits. En dan ook nog scoren? Of niet? Prachtig verhaal, vele Britten kennen het allang. Maysh spreekt de betrokkenen en vertelt het de wereld.

Wiep Idzenga praat met Kees Kist, die in diverse stadions moest aanhoren dat hij een pyromaan was. Maar wat is er nu echt gebeurd? En hoe gaat het nu met de spits die marktkoopman werd?

Laatste hoogtepunt is het verhaal van Steven van der Hoeven over scout Cok Offerman. Erg jonge talentjes staan al in zijn notitieboekje. Soms is een kwartiertje bij een training kijken al genoeg. Fascinerend te lezen hoe het er aan toe gaat in dat wereldje.

Citaat: “Ineens voelde hij de duizenden paar ogen op zich gericht, terwijl hij zich van de andere spelers had losgemaakt. Het leek op een moment dat je afbeeldt op een poster, zo’n poster die hij als jongen op zijn slaapkamer had hangen.” (p.34)

Nummer: 14-014
Titel: Hard Gras 93 – De slag aan de IJssel
Auteur: Diversen (Özkan Akyol, Jeff Maysh, Rick van Leeuwen, Rob Bouber, Wiep Idzenga, Matty Verkamman, Janneke van der Horst, Marco van der Heide, Steven van der Hoeven, Theun de Winter, Gerrit de Jager)
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 128 (2222)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-713-5973-6

Meer:
92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20

Zo veel vragen

Tags

geslachtsdeel, in het nieuws, krant, Venlo

Soms kom je in de trein een krant tegen die je zelf niet zou kiezen. Maar omdat ik altijd lees, vooral kranten, lees ik die krant dan ook. En dan kom je dus ook stukjes tegen die je anders gemist zou hebben. Zoals onderstaand stukje.

Maar nu. Ik heb nog zo veel vragen. Veel meer vragen dan voor ik het stukje las. Waarom maar een centimeter of zes, zeven? Waarom geen pagina, inclusief interviews, foto’s en experts? Analyse? Achtergrond? Hier kun je een vervolgfeuilleton van maken en je doet het af met een paar dozijn woorden?

Haruki Murakami – Norwegian wood

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, Haruki Murakami, Japan, lezen

Haruki Murakami – Norwegian wood

Het komt niet vaak voor. Een leerling in de klas die vrijwillig een boek leest. En nog veel zeldzamer is het wanneer die boeken verder gaan dan de Harry Potter en Bridget Jones. Aan de andere kant had ik het kunnen gokken. Al vanaf de eerste les had ze het over haar fascinatie voor Japan. En ze wilde Japans leren. Meestal is het dan een kwestie van eerst zien, dan geloven, maar zij bleef volhouden.

Anderhalf jaar later, tijdens een schooltrip in Dublin, duik ik een boekhandel in, terwijl de rest van de groep op zoek gaat naar koffie bij Starbucks en de bijbehorende gratis wifi. De rest min een. Zij ging met mij mee naar de boekhandel. Een lekker winkeltje waar je heerlijk kon snuffelen, met een eigenaar die dat begrijpt, zelf ook liefhebber, dat merkte je aan alles.

Ik kon niet achterblijven. Ook ik wilde wel eens een boek lezen van een Japanse schrijver. Natuurlijk is Murakami dan de meest voordehandliggende keuze. Vele prijzen won hij, critici zijn lovend. Een goede eerste keuze. Maar welke titel? Norwegian Wood werd me aangeraden, de duidelijke referentie aan het Beatlenummer maakte de keuze eenvoudig.

We volgen Toru tijdens een flinke flashback terug naar het Tokyo van de late jaren zestig. Ook in het Japanse studentenleven dringt de hippietijd langzaam binnen. Toru, een jonge student, wordt verliefd op Naoko. Haar vriendje, zijn beste vriend, is overleden en ze delen een gezamenlijke pijn. Maar Naoko trekt het leven niet meer, trekt zich terug in de bergen in een sanatorium waar ze in haar eigen tempo kan herstellen, zelf kan bepalen wanneer ze weer klaar is voor de maatschappij. Dat dit wel eens lang kan duren blijkt wel uit het feit dat haar kamergenote al vele jaren daar zit, eigenlijk bang voor de wereld schuilt.

Toru bezoekt haar, belooft haar te wachten, plant een leven met Naoko, maar tegelijkertijd gaat zijn leven verder. Zijn studie, zijn bijbaantje, alles ver weg van Naoko. En dan ontmoet hij Midori. En zij is vreemd maar aantrekkelijk. Lief, maar eigenzinnig. En dan moet hij ineens nadenken wat hij met zijn leven wil. En met wie?

De innerlijke strijd van Toru is prachtig om te lezen, Murakami is een goede schrijver. Al zal het zeker ook met de vertaler te maken hebben, want wat ik weet van de Japanse taal, is dat de structuur, grammatica en tekens zo wezenlijk anders zijn dan wat wij kennen, dat vertalen een hele klus zal zijn geweest.

Het verhaal geeft ook een mooi beeld van Tokyo en het leven daar, veertig jaar geleden. En het is natuurlijk ook nog eens een mooie liefdesgeschiedenis. Ik ben in ieder geval wel benieuwd naar de film die is gemaakt gebaseerd op dit boek.

Citaat: “Being able to say you don’t have any money. Like, if I suggested to a school friend we do something, she could say, ‘Sorry, I don’t have any money’. Which is something I could never say if the situation was reversed. If I said ‘I don’t have any money’, it would really mean ‘I don’t have any money’. It’s sad. Like, if a pretty girl says ‘I look terrible today, I don’t want to go out,’ that’s OK, but if an ugly girl says the same thing people laugh at her. That’s what the world was like for me. For six years, until last year.” (p.81)

Nummer: 14-015
Titel: Norwegian wood (orig.: Normeeei no marl)
Auteur: Haruki Murakami
Taal: Engels (orig.: Japans)
Jaar: 2000 (orig.: 1987)
# Pagina’s: 389 (2611)
Categorie: Literatuur
ISBN: 978-0-099-44882-2

Meer:
Wikipedia (Murakami)
Engelse site
Guardian (recensie)
New York Times (recensie)
Trailer film
Boek als PDF

OV-chipkaart spoort niet

Tags

NS, OV-chipkaart, overheid, reizen, Syntus, trein

Onlangs ben ik gedwongen overgestapt op de OV-chipkaart. Ik had geen keus. Over het aantal handelingen (8 ipv 1) per reis schreef ik al eens drie jaar geleden (vooruitgang). Er is meer mis.

Mijn ouders reisden onlangs een keer met de trein. Niet alleen moeten ze een toeslag betalen voor een eenmalige chipkaart, terwijl ze daarna ook vast zitten aan acht keer langs een scanpaal heen. Ze hebben dus al betaald, geen mogelijkheid tot fraude, kunnen hun kaartje niet weer gebruiken, maar moeten toch elke keer in- en uitchecken.

Nieuw probleem: Overstappen in Hengelo duurt zo lang, dat het onmogelijk wordt de aansluiting te halen. De trein staat dus te wachten, je komt op het perron, moet langs die twee palen en ziet de trein wegrijden. Elke dag weer.

Probleem vier: De trein komt te laat in Almelo ’s middags, ik mis de aansluiting in Hengelo en krijg geen korting meer. Voorheen kocht je een kortingskaartje en lag het probleem bij de NS. Nu betaal ik vol tarief omdat de vervoerder faalt.

Probleem vijf: Dubbel instaptarief bij verschillende vervoerders. Een treinreis wordt onnodig duur, omdat de overheid het toestaat dat elke vervoerder een eigen tarief vaststelt.

Er is geen reden te bedenken waarom ik op elk station moet in- en uitchecken. Er is maar een reden dat ik ’s ochtends de trein pak, ik ga naar mijn werk. Er is maar een logische route. Je kunt zien waar ik instap, je kunt zien waar ik uitstap. De computer berekent wie hoeveel van het tarief ontvangt. Zo lang de overheid dat niet oplegt aan de vervoerders, is de OV-chipkaart een gedrocht.

Onwil van de vervoerders en onmacht van de overheid zorgen voor ongemak van de reizigers.

195 – Daniël Lohues – Hier kom ik weg

Tags

Daniel Lohues, Gerbie's top 212, muziek

Nummer	195
Artiest	Daniël Lohues
Titel	Hier kom ik weg
Jaar	2008
Wikipedia	Daniël Lohues
Website	Lohues.nl
Tekst	Muzikum

Al vele jaren ga ik samen met Romano (geboren Drent) naar het theater. Een keer per jaar, Daniël Lohues bekijken. Soms lopend, hier in Goor, soms iets verder weg, we zijn al in Zutphen, Enschede en Almelo geweest. Maar dat we elke show willen zien is duidelijk.

Na zijn loopbaan met Skik dook de Drentse bard ineens op in de theaters. Het bleek een voltreffer. Na het korte ‘Moi’ aan het begin speelt hij wat liedjes, vertelt tussen de nummers door wat verhalen, soms over de liedjes en hoe die ontstonden, soms over zijn reizen naar de Verenigde Staten, dan weer over zijn jeugd, zijn Erica, zijn leven. Het Nedersaksisch is belangrijk voor hem. En ook daarover kan hij mooi vertellen.

Maar vooral maakt hij prachtige liedjes. Elke show, elk toer weer een nieuwe CD. En dan tussendoor nog samenwerken met andere artiesten, als producent werken, je vraagt je wel eens af waar hij de tijd vandaan haalt. Al is alles wat er in zijn leven gebeurt meteen weer inspiratie voor nieuwe nummers.

‘Hier kom ik weg’ is een soort culthit geworden ten oosten van de IJssel. Drenten, Tukkers, Achterhoekers, Groningers, allen hebben ze het nummer omarmd als het onofficiële volkslied van het Nedersaksische taalgebied.

De belangrijkste regels zijn ongetwijfeld:
Jij woont hier ver vandaan, zeggen ze elders in het land
Dan zeg ik, insgelijks, u ook, a’j ’t ziet van dizze kant

Het minderwaardigheidscomplex dat vele Oosterlingen toch hebben zodra ze aan de verkeerde kant van de IJssel zijn beland, wordt op deze manier juist mooi omgedraaid. Nieuw elan, nieuw zelfvertrouwen. De zwarte cross, dit lied, het helpt allemaal voor velen.

Zelf voel ik dat allemaal niet zo sterk, al moet ik toegeven dat ik zodra ik bij Zutphen in de trein of bij Deventer op de autobaan over de IJssel mijn deel van het land weer binnenkom, ik me wel weer thuis voel. Dus zit er, ook voor mij, wel een deel herkenning in het lied.

Al moet ik toegeven dat ik zo een ander nummer van Lohues had kunnen kiezen. Deze of deze bijvoorbeeld. Of toch dit of deze. Of een van de vele andere nummers. Wat een schitterend oeuvre is deze man bij elkaar aan het schrijven!

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212

Tommy Wieringa – Een mooie jonge vrouw

Tags

boeken, boeken 2014, boekenweek, boekenweekgeschenk, boekrecensie, lezen, Tommy Wieringa

Tommy Wieringa – Een mooie jonge vrouw

Het boekenweekgeschenk van 2014. Vele lovende recensies kwamen langs, dit was het jaar dat het geschenk eindelijk eens niet teleurstellend was. Nu vond ik De Kraai inderdaad niet het hoogtepunt in het oeuvre van Abdolah, was Een tafel vol vlinders inderdaad teleurstellend, maar vond ik Heldere hemel juist weer wel erg leuk van Lanoye.

Nu heb ik Wieringa ondertussen twee keer kort mogen ontmoeten. Literaire avond waarbij hij ook nog eens signeert. Vele gesigneerde boeken staan er al in mijn kast, maar ik heb zelden een schrijver gezien die zo plichtmatig een krabbel in een boek zet, zo ongeïnteresseerd. Dat zegt niets over de schrijverscapaciteiten van de auteur, maar het geeft wel aan hoe je begint aan een boek.

Het gegeven van dit tussendoortje is erg leuk. Een mooie jonge vrouw, welke man fantaseert er niet over, al dan niet stiekem? En als ze dan ook nog eens jou wil, dan lijk je het te hebben gemaakt als kerel. Maar er komen altijd probleempjes om de hoek kijken.

Er komt natuurlijk een kind, hij gaat natuurlijk vreemd, ondanks dat hij al een mooie jonge vrouw heeft en wordt uiteindelijk uit huis gezet. Een tragisch einde, zoals dat hoort in de literatuur. Want, waarschijnlijk door zijn houding, heb ik de indruk dat Wieringa heel graag literatuur wil schrijven. Hij wil niet een goed boek schrijven, hij wil geen verhaal vertellen, hij wil schrijver zijn. En ondanks zijn ontegenzeggelijk talent, heeft hij mij nog niet overtuigd. Op televisie maakte hij interessante programma’s, zijn verhalen zijn leuk, zijn columns de moeite waard, maar volgens mij zou hij een betere schrijver kunnen zijn, als hij niet zo graag een legendarisch auteur zou willen zijn.

Nu heeft hij een grappig verhaaltje geschreven over een midlifecrisis, misschien alleen te begrijpen door degenen die weten waar dat over gaat (ik heb de leeftijd, maar heb nog niet de neiging om een motorrijbewijs te halen), voor anderen is het gewoon een verhaal over een klootzak die krijgt wat hem toekomt. Een begrijpelijke klootzak, maar zoals in sommige recensies (zie onderaan) ook al stond, is de rol van de titelfiguur niet echt begrijpelijk. Is het zo moeilijk voor een man om een geloofwaardige vrouw te schrijven?

Leuk boekenweekgeschenk dus, maar niet het hoogtepunt van het laatste decennium zoals ik ook las. Maar dat kan natuurlijk ook aan mij en mijn vooroordelen liggen.

Citaat: “Niemand liet een traan om de kippen. Met varkens en koeien was dat anders. De apocalyptische beelden van mannen in witte pakken die dode varkens en koeien met grijpers in vrachtwagens laadden, stonden veel mensen op het netvlies gegrift. Bij een uitbraak van een vogelgriepvirus werden alle kippen vergast, waarna slecht betaalde en nauwelijks geïnformeerde studenten of asielzoekers de stallen kwamen leegruimen.” (p.34)

Nummer: 14-013
Titel: Een mooie jonge vrouw
Auteur: Tommy Wieringa
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 94 (2094)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-5965-234-7

Meer Wieringa op gerbie.nl:
De familie onderweg
Joe Speedboot

Recensies:
Hanta
Volkskrant
NRC
Nu.nl
Tzum
Athenaeum
Humo
Parool

Lingo

Tags

papa gerbie, Suus

Papa, ik wil dit niet kijken. Ik wil Lingo kijken.

 

Lingo is er niet meer op schatje.

 

Waarom dan niet, ik vind Lingo zoo leuk.

 

De baas van de televisie heeft dat besloten.

 

Dan kunnen ze toch een andere baas kiezen?

Half 3 tijd voor voetbal! Deel 4

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, fcblogbroeders, Half 3, lezen, Ruud Doevendans, voetbalboek

Half 3 tijd voor voetbal! Deel 4

Namen? Rugnummers moet ik hebben. Beroemd citaat. Sluit aan bij de trend om feiten te gebruiken om beweringen te staven. In dit geval het openingsverhaal. Was het Nederlands elftal te hard in de WK finale 2010, zoals velen dachten. De uitkomst is verrassend. Niet alleen toen, maar ook in 74 en 78 blijkt dat Oranje de toon zette. De eerste twee overtredingen in Buenos Aires kwamen om naam van Poortvliet en Krol. Maar zelfs het mooi voetballende team van 74 maakte in 6 van de 7 wedstrijden meer overtredingen dan de tegenstander. Ook de schoppende Brazilianen en de Duitsers in de finale moesten het afleggen tegen ons. Goed. Weten we dat ook weer. Zullen we niet meer klagen over de tegenstanders?

Prachtige reconstructie over de gemiste penalty van Baresi in 1994. Niemand had hem verwacht, maar hij speelde de finale. En hij speelde hem goed. Maar toen moesten de pingels beslissen. Ook een stukje geschiedenis: waarom de goal van Koeman op Wembley zo belangrijk was voor Barcelona.

Interessant is het stuk over Renze de Vries, een man die vergeten lijkt door velen, maar die zeker in Groningen bij de oudere fans nog heel wat emoties oproept, vooral positief, al is de kritische noot nooit ver weg. En hoe Celtic de Europacup won blijft een mooi verhaal.

Veel geschiedenis deze keer. Mooie uitgave zeker.

Citaat: “Ernie Wilson, een van de Celtic-fans: ‘Een week voor de wedstrijd schoot het opeens door mijn hoofd: ik verkoop mijn huis. Dat moest me aan het geld helpen om in Lissabon te komen. Ik slaagde er in, zonder dat mijn vrouw het wist, een overbruggingskredietje los te peuteren bij de bank. Met dat geld kocht ik een ticket naar Lissabon en een kaartje voor de wedstrijd. Nee, het viel niet goed bij mijn vrouw en haar familie. Ons huwelijk ging toch al niet zo lekker, maar we hadden besloten dat we bij elkaar zouden blijven voor de kinderen. Na deze actie zat dat er niet meer in: de scheiding was niet meer te voorkomen. Het was het waard, ik heb er nooit spijt van gehad.’” (p.98)

Nummer: 14-011
Titel: Half drie tijd voor voetbal deel 4
Auteur: Ruud Doevendans e.a.
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 104 (1890)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-79067-05-3

Meer:
Nummer 3
Nummer 2
Nummer 1
Website

Jeroen van Merwijk – Meneer Van Merwijks laatste woord over kunst & cultuur

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, cultuur, Jeroen van Merwijk, kunst, lezen

Jeroen van Merwijk – Meneer Van Merwijks laatste woord over kunst & cultuur

Mocht ik ooit een lijstje moeten maken met de meest intelligente mensen van Nederland, dan weet ik zeker dat meneer van Merwijk in de top tien zou staan. Daarnaast is hij ook eens erg gevat, een mooie combinatie voor iemand die regelmatig op een podium klimt. Al is het komende seizoen zijn laatste, te weinig Nederlanders nemen nog de moeite naar het theater te gaan en waarderen niet de goede artiesten die concessieloos in de kleine zaal blijven spelen, artiesten als Hans Dorrestijn, Vincent Bijlo, Kees Torn en helaas dus ook Jeroen van Merwijk.

Gelukkig publiceert de kunstenaar Van Merwijk (dat schijnt zijn toekomst te zijn) ook nog wel eens wat en kunnen we zijn teksten per boek tot ons nemen. Niet geheel toevallig staat het N.E.E. (Nieuw Elitair Elan) op de voorpagina. Ook dit genootschap is ter ziele gegaan, als aspirant-lid vind ik dit natuurlijk erg jammer. Maar ook hier geldt: te weinig animo.

Zijn de teksten van Jeroen van Merwijk dan zo moeilijk te volgen? Volgens mij niet, maar misschien begrijp ik het wel verkeerd. Misschien moeten ze voor een beperkt publiek blijven. Ik zou het jammer vinden, maar ik behoor blijkbaar bij de minderheid.

Een aantal van de teksten uit deze bundeling zijn te vinden op zijn CD’s, als je goed zoekt misschien ook wel elders op het web. Maar vooral zijn ze duidelijk, simpel, maar erg weldoordacht. Grappig, elitair, snobistisch en hoopvol, allemaal van toepassing.

Citaat: “De geniale Spaanse assembleur Pablo Picasso, een groot bewonderaar van Ingres overigens, zei een keer: ‘Je vindt iemand goed, die doe je na, dat lukt niet en dat ben jij.’ En zo is dat.” (p.26)

Nummer: 14-012
Titel: Meneer van Merwijks laatste woord over kunst & cultuur
Auteur: Jeroen van Merwijk
Taal: Nederlands
Jaar: 2011
# Pagina’s: 110 (2000)
Categorie: Columns
ISBN: 978-90-388-9441-6

Meer Merwijk op gerbie.nl:
Over kunst
Er zijn geen pleinen meer
Theater of voetbal?

Van Merwijk elders:
Website
Wikipedia
Zwarte kat
Facebook

Kunst op straat

Tags

graffiti, kunst, street art

Laagdrempelig. Kunst hoort voor mij toegankelijk te zijn. Inventief. Origineel. Dat betekent dat het net zo goed thuis kan hangen als in een museum. Dat het net zo goed gemaakt kan worden door je buurman als door een ‘officiële’ kunstenaar. Dat elk goed idee kunst kan zijn.

Gebruik wat er al is en maak er kunst van. Schitterend idee. Je ziet de spuitbussen nog op de grond staan, het nadeel van graffiti is dat het vaak wordt gezien als vandalisme, het zal dan ook wel snel weer verdwenen zijn. Maar zeg nou zelf, is het niet geweldig dat iemand de bestaande situatie heeft gebruikt en er kunst van heeft gemaakt?

Het is niet zo veel moeite, maar het ziet er prachtig uit. Het moet haast wel een glimlach opleveren van iedereen die er langs komt. Dus is het goed. Dus is het kunst.

Dertig voorbeelden hiervan zijn te vinden via boredpanda of iets ouder (met wat overlap).

Bas of Bas?

Tags

boeken, Enschede, Jan Cremer, museum

Een paar dagen zal Bas de Jong gedacht hebben dat hij op weg was naar de volgende virtuele veer. Alle andere reacties (ook via Facebook twee trage…) kwamen ruim na hem. Maar toen was daar de spambox. En waarom de reactie van Bas Pool daar in terecht was gekomen, blijft een raadsel. Een van de niet te beantwoorden vragen in cyberspace. Maar hij was toch echt ruim twee en een half uur eerder dan zijn aangetrouwde achterneef met dezelfde naam.

Natuurlijk was het Jan Cremer, gefotografeerd in Roombeek, waar het pand staat te wachten totdat het uiteindelijk wordt omgetoverd in het Jan Cremermuseum, al moeten daarvoor nog wat hindernissen worden overwonnen.

Bas Pool pakt dus de virtuele veer, stijgt naar de tweede plaats in de eeuwigdurende stand van de onregelmatige quiz op dit blog.

De eeuwigdurende stand na eenendertig prijsvragen:

Esther 3,5 virtuele veer
Bas 2,5 virtuele veer
Dinand 2 virtuele veer
Berry 1,9 virtuele veer
Bas de Jong 1,8 virtuele veer
Peter 1,5 virtuele veer
Vincent 1,5 virtuele veer
Darch 1 virtuele veer
Harmen 1 virtuele veer
Koen Schyvens 1 virtuele veer
Mark 1 virtuele veer
Massi 1 virtuele veer
Steven de Vries 1 virtuele veer
Zuster Klivia 1 virtuele veer
Aschwin 0,5 virtuele veer
Marion 0,3 virtuele veer
Bert 0,1 virtuele veer

196 – Drs. P – Dodenrit

Tags

Drs. P, Gerbie's top 212, muziek

Nummer	196
Artiest	Drs.P
Titel	Dodenrit
Jaar	1974
Wikipedia	Dodenrit
Website	fansite door Max van Velzen
Tekst	songteksten.nl

Heinz Polzer heet hij. En hij vindt het nummer zelf niet meer leuk. Te vaak gevraagd, te vaak als verzoeknummer. Bijna zes minuten en er lijkt geen eind aan te komen.

Toch is het nummer het bekendste nummer, misschien ook wel het beste dat de taalvirtuoos heeft geschreven. Geboren in Zwitserland, opgegroeid in Nederland. Ik ken weinig mensen die zo geweldig met taal kunnen spelen als Drs. P. Zijn teksten kloppen altijd. Niet alleen qua rijm, ook qua ritme, metrum en inhoud is het onmogelijk een fout te vinden. Halfrijm of even een extra lettergreep ergens tussenproppen is onmogelijk in zijn liedjes.

De dodenrit, bij velen beter bekend als ‘Troika’ vertelt het verhaal van een rit door Rusland. Op weg naar Omsk wordt het gezin achtervolgd door hongerige wolven. De onmogelijke keuze welk kind geofferd wordt om de rest te redden volgt. Hoe kun je die keuze maken?

Met een moordend tempo werkt vader zich door de sneeuwvlakte heen, onderweg steeds meer familieleden verliezend.

Naast het verhaal zitten er vele (half-)verborgen geintjes in het lied verwerkt. De professor heeft vele mooie liederen geschreven, prachtige boeken, maar zal vooral door dit nummer herinnerd worden.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212

Laat eens wat van je horen (070-072)

Tags

citaat, quote

Citaten uit kranten en tijdschriften die ik de afgelopen jaren de moeite vond.

070:

Deze loodzware overheid is vooral bezig met wat je complexiteitsinflatie zou kunnen noemen. Veel voor de hand liggende oplossingen worden in deze leemlaag omgevormd tot een ingewikkeld probleem waar al vergaderend steeds meer haken en ogen aan worden toegevoegd. Zo is onze verzorgingsstaat gedeformeerd tot een risicomijdende verantwoordingsbureaucratie.

Jos van der Lans, Cultuurpsycholoog, Groen Links Magazine, december 2011

071:

Fund raisers zijn (diner)bijeenkomsten waar de deelnemers flink voor betalen. In ruil daarvoor draaft de kandidaat op om iedereen de hand te schudden. Iedereen die een groot bedrag doneert, verwacht daar in de toekomst een favour voor terug. Gulle gevers kunnen bijvoorbeeld ambassadeur worden in onbetekenende landen als Nederland.

Erwin Buter, Maarten, maart 2012

072:

Detentiecentra worden gerund als commerciële bedrijven. Per gedetineerde vreemdeling is ongeveer 85 euro per dag beschikbaar, hoor ik uit verschillende bronnen. Ook medische zorg moet van dat geld betaald worden, dat wordt dus zo minimaal mogelijk gegeven. Het is een zware beschuldiging, maar zo werkt het bij commercieel opererende instellingen. Het erge is: onafhankelijke controle is er bijna niet. Wat er precies gebeurt in detentiecentra, daar hebben wij amper weet van.

Elcke Bonse, arts, Wordt Vervolgd oktober 2013

Janmaat had gewoon pech

Tags

column, Daryl Janmaat, Nederlands elftal, voetbal

Vooraf: ik ben geen Feyenoordfan, zeker ook niet van Newcastle. Als ik mag kiezen stond Van der Wiel rechtsback in Oranje. Ik vind Janmaat ook niet echt sympathiek overkomen.

Toch ben ik van mening dat Janmaat in Praag gewoon pech had. Geen blunder, geen domme beslissing, gewoon pech.

Ga maar na: als de bal een centimeter of vijftig meer naar rechts is, geef je gewoon een corner weg en denkt niemand drie seconden later nog dat Janmaat een fout maakt. Komt de bal een centimeter of veertig meer naar binnen dan heeft Cilessen de bal gewoon klem. De blunder van de critici bestond dus uit het feit dat de bal met een omtrek van zeventig centimeter precies in de negentig centimeter terecht kwam waar het fout ging. Probeer het maar eens, knappe prestatie.

Dan heb je nog de categorie ‘wat als’. Wat als hij de bal dom wegschiet en de bal bij een tegenstander was gekomen? Dan hadden alle critici hem aangevallen op het feit dat hij niet rustig bleef. Wat als de bal tot corner werd verwerkt en daar uit gescoord werd? Dan was Janmaat de gebeten hond geweest, net als nu. Wat als de bal een net iets andere hoek tegen de paal krijgt? Dan stuitert de bal precies bij Cilessen in de handen en lachen we achteraf om het voorval.

Tijdens de wedstrijd kopte Janmaat al twee keer eerder een bal terug op zijn keeper. Dat ging goed, waarom zou hij dat in blessuretijd niet mogen? Sterker nog, ik ben blij met een verdediger die dingen voetballend probeert op te lossen. Dat siert de back. Vaak is het een nadeel wanneer je de bal dom weg rost. Dus moeten we ook accepteren dat het een keer mis kan gaan. Zelfs als dat een punt kost.

Hard Gras 92 – Philips’ list

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, fcblogbroeders, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 92 – Philips’ list

Ik begin met een ergernis. Heb ik niet vaak bij Hard Gras, maar deze keer is het raak. De heer Akyol, door velen gezien als groot literatuurtalent, mag een stukje schrijven in Istanbul over Ryan Babel. Hiervoor moet hij via diens agent, Winston Haatrecht. Akyol vind de Surinaamse ex-Ajacied blijkbaar niet aardig. Dat kan. Ik kan me voorstellen dat een agent niet aardig gevonden wordt. Maar dan beschuldigt hij Haatrecht van een matige voetbalcarrière en een zelfgemaakte Wikipedia-pagina. En daar begint mijn ergernis. Je kunt op Wikipedia namelijk simpel controleren wie de pagina bewerkt. Daarbij vind ik vier wedstrijden in het eerste van Ajax en 12 jaar als prof niet getuigen van ‘weinig verdiensten’. Dan ben je inderdaad geen grootheid, maar wel een redelijke voetballer. De heer Akyol moet nog maar bewijzen dat hij na een enkele bestseller daadwerkelijk een schrijver is, of dat hij een gesubsidieerd journalist aan het worden is, die goedkope meninkjes verkondigt.

Het titelverhaal gaat over Frits Philips die in de oorlog honderden joden redde. Zo wil het verhaal tenminste. De titel is op zijn minst misleidend, de hoofdpersoon in het verhaal van Matty Verkamman is namelijk Sally Hertzberger, een joodse voetballer uit Eindhoven, niet meneer Philips. Die komt pas halverwege het verhaal voor het eerst aan bod. En dan ook nog wordt er beweerd dat het laten overplaatsen van joden van Auschwitz naar de Telefunken-fabriek vooral eigen belang blijkt te zijn. Dat de joden daardoor gered werden was mooi, maar niet het belangrijkste, volgens de schrijver. Sterker nog, er gaan ook stemmen op die Philips verwijten flink winst te hebben gemaakt tijdens de oorlog. Dit kan alleen door mee te werken met de bezetters. Kortom, het titelverhaal is op zijn minst controversieel.

Eigenlijk wel een bijzonder nummer, als je over twee korte verhalen al een halve bladzijde kunt schrijven. Frank Heinen weet uit het wereldwijde archief van vergeten spelers weer een mooi exemplaar op te duikelen. Theo Reitsma, bij mijn weten niet een schrijvend journalist schrijft over de mooiste club van Mexico, Guadelajara. Toevallig een club waar ik ooit op de tribune zat, mooi om te lezen dus.

Mooie uitgave weer.

Citaat: “Van haar vader weet Thil verder helemaal niets. ‘Dat hij hertrouwd is, is nieuw voor me. Ik heb begrepen dat hij in de oorlog in Den Haag woonde. Ik herinner me dat ik mijn grootvader aan de telefoon tegen iemand hoorde zeggen: ‘Ik hoop dat Thil of Baris Barend niet zullen ontmoeten.’ Ook ik heb gehoord dat hij in 1945 bij het bombardement op het Haagse Bezuidenhout is omgekomen, maar ook dat weet ik niet zeker.” (p.89)

Nummer: 14-007
Titel: Hard Gras 92 – Philips’ list
Auteur: Diversen (Özkan Akyol, Matty Verkamman, David Winner, Jaap Visser, Marcel van Roosmalen, Frank Heinen, Mark van den Heuvel, Frank van Kolfschooten, Theo Reitsma, Frank de Ruiter, Theun de Winter, Gerrit de Jager)
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 120 (1403)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-713-5972-9

Meer:
91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20