In Amerika gebruiken ze nog wel eens de uitdrukking “If it walks like a duck, quacks like a duck, looks like a duck, it is a duck”. In dit geval simpel toepasbaar op de situatie rondom Lance Armstrong.
In Frankrijk wilden ze het al jaren graag bewijzen, maar kwamen ze niet verder dan ongefundeerde beschuldigingen. Na het lezen van zijn eigen boek It’s not about the bike viel mijn voormalige favoriet voor mij van zijn voetstuk. Er verschenen boeken over zijn wonderbaarlijke terugkeer in de wielersport. Beschuldigingen van Frankie Andreu en Floyd Landis konden nog eenvoudig op zij worden geschoven. Gefrustreerde ex-collegae.
Het feit dat vele ex-ploegmaats elders betrapt werden sprak niet in zijn voordeel. Heras, Hamilton. Landis en Beltran werden allemaal gepakt en geschorst. Zouden ze echt pas zijn gaan gebruiken na het vertrek bij de ploeg van Armstrong? Ze gingen er in ieder geval niet harder van fietsen dan voorheen.
En nu is er het spraakmakende interview met Hamilton.
en alsof dat niet genoeg is, lijkt zelfs de meest trouwe helper aller tijden dopinggebruik te bevestigen: Hincapie praat mee.
Misschien geen concrete bewijzen, maar te veel getuigen, te veel twijfel om nog te negeren. Het vuur en rook verhaal. En die eend van de Amerikanen. Laten we het gewoon zwart op wit zetten: Natuurlijk heeft Lance Armstrong doping gebruikt.
Maar wat nu? Maakt het uit wanneer hij gepakt wordt? Gaan ze met terugwerkende kracht zijn Touroverwinningen afnemen? En wie wint dan? Ullrich toch zeker niet, die is ondertussen ook al in het rijtje ‘pakkers’ geplaatst. Moeten we de lijsten af op zoek naar de laatste schone renner? Wint Charly Mottet alsnog de Tour? Ziet iemand Oscar Pereiro daadwerkelijk als een Tourwinnaar? Hij staat wel op de erelijst. Er verandert niets. Van de tourwinnaars sinds de dopingcontrole, een halve eeuw, is alleen Lucien van Impe nooit gepakt of zelfs maar verdacht. Aan alle andere winnaars hangt op zijn minst een zweem van schuld.
De wielersport is blijkbaar onmogelijk op een bruine boterham. En ik elke sport worden grenzen opgezocht. In het honkbal waren dat jarenlang anabolen die niet op de dopinglijst stonden. Alle records sneuvelden ineens. Bij duursporters begon het met bloeddoping (Lasse Viren), wielrenners deden al snel mee. Epo, Cera en alle andere varianten zijn gewoon kunstmatige vervangers daarvoor. Topsport is niet gezond concludeerde ik vorige week ook al. Wielrennen is een zieke sport, als we het langs die meetlat leggen.
Maar is dat terecht? Als iedereen neemt, dan blijft het toch een eerlijke wedstrijd? Allemaal dopen tot een bepaalde grens, het verschil zit dan nog steeds in tactiek, uithoudingsvermogen, doorzettingsvermogen, talent en geluk. En dat is wat sport zo mooi maakt. En daarom kijk ik deze dagen graag naar de Giro en organiseer ik komende zomer gewoon weer voor de 34e keer een Tourtoto. Omdat wielrennen zo’n schitterende sport is.
En of Armstrong nu wel of niet gepakt wordt, zal me, ondanks de afkeer voor de persoon die de laatste jaren flink gegroeid is, eigenlijk een zorg zijn.