31 dinsdag mei 2011
Posted in Elders op het web, Fotooo
Tags
in het Volkskrant magazine een tijdje geleden stonden een mooie grote foto’s van daklozen. Een van die daklozen, de heer Jef Crouzat, poseert met zijn hond Tutti. Maar de foto doet mij aan iemand anders denken. Is het niet toch een typetje van Kees Prins, binnenkort ineens te zien in een televisieserie? De gelijkenis is mij te toevallig.
Bron: Volkskrant magazine
30 maandag mei 2011
Posted in Boekbesprekingen 2011, Boeken
Tags
Ben Elton – Meltdown
Mijn eerste kennismaking met Ben Elton was toen ik er achter kwam dat hij een van de schrijvers was achter mijn favoriete serie van toen: The Young Ones. Hij bleek ook op het podium in zijn eentje de moeite waard. En toen bleek hij ook nog boeken te schrijven. Ik heb ze allemaal gelezen, zonder uitzondering. En ook zonder uitzondering vond ik ze goed. Velen zelfs geweldig.
In zijn boeken blijkt Elton nog steeds de kwade maatschappijcriticus die hij als komiek al was. Ik geloof meteen dat hij ook als salonsocialist wordt neergezet, want iemand die zo veel bestsellers schrijft, musicals produceert en bij de society van zijn land hoort, mag van sommigen geen kritiek meer uitoefenen. Ben ik het niet mee eens. Elton is een geweldig observator, weet wat er speelt in het Verenigd Koninkrijk en gebruikt het als een kader voor een verhaal waarin zijn mening overduidelijk naar boven komt.
Meltdown is het verhaal van de ineenstorting van de economie een paar jaar geleden. Vooral de banken kregen klappen, volgens vele anderen waren zij ook de hoofdverantwoordelijken. Hoofdpersoon Jimmy Corby werkte bij een bank. Hij verdiende veel geld. Belachelijk veel geld. Zelf begreep hij eigenlijk niet eens hoe hij in die positie terecht was gekomen. Maar klagen had geen zin, geniet van het leven, met alle mogelijke luxe, je verdient het geld toch op een eerlijke manier?
Zijn vrienden (Rupert, Robbo, Lizzie, Henry en David) zijn nog vanuit zijn studententijd overgebleven en iedereen is een andere kant op gegaan. Zij blijven echter een vriendengroep, ondanks de verschillen na al die jaren. Op een dag is de droom van Jimmy over. Hij is zijn baan kwijt, met de crisis is er ook geen werkgever meer die mensen inhuurt, maar ondertussen moet er wel een gigantische hypotheek betaald worden, staan er financixeble verplichtingen voor de deur waar hij niet onderuit kan en moet hij gaan nadenken hoe hij uit de problemen komt.
Het ontslaan van de nanny, de kinderen naar een openbare school in plaats van de dure privé-school en opletten met de boodschappen zijn oplossingen. Maar het blijven noodgrepen die niet meer doen dan tijd winnen, de problemen blijven.
Elton beschrijft op een indrukwekkende manier hoe de bankencrisis een veel grotere impact heeft op velen dan men doorhad. Hij kan een zogenaamde ‘graaier’ sympathiek over laten komen. Je krijgt medelijden met die klootzak die jouw een beleggingsverzekering heeft aangesmeerd. Groepsdynamiek, egocentrisme, actualiteit, cynisme, politiek, alles komt in dit boek terug. En de climax komt ineens als een thriller om de hoek kijken, om nog maar even te bewijzen dat geen genre veilig is voor de kwaliteitsschrijver die Elton is geworden.
Citaat: “Just look at that, a sea of placards saying that those girls want to ‘make poverty history’. Do you see any placards saying ‘and I’m prepared to pay more for my Gap clothes and my Nike shoes in order to make it happen?’ Is anyone pleading for higher interest rates so that their bank can invest more in the third world?” (p.159)
Nummer: 11-002
Titel: Meltdown
Auteur: Ben Elton
Taal: Engels (UK)
Jaar: 2009
# Pagina’s: 384 (734)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-0-593-06192-3
Meer Elton:
Blind faith
Chart throb
The first casualty
Past mortem
High society
29 zondag mei 2011
Posted in Reizen, Van der Meest, Voetbalfoto's
Gisteravond hebben alle voetballiefhebbers gezien dat het mooiste voetbal ook goed genoeg is om te winnen. Dat niet elke voetballer een atleet hoeft te zijn die vaak in de sportschool zit. Dat kleine kereltjes die heel goed kunnen voetballen eigenlijk veel leuker zijn om naar te kijken. En dus waren we gisteren blij met Barcelona.
De mooiste beelden komen echter niet uit het topvoetbal. Fotograaf Hans van der Meer heeft al jaren het patent op de allerbeste foto’s. Eerst alleen op zondagochtend in Nederland, resulterend in het boek Hollandse velden, later in de rest van Europa via het boek European fields. Hij maakte nog meer schitterende fotoboeken, ik ga niet eens een poging doen de foto’s te beschrijven. Klik maar op de links en oordeel zelf.
Hij is ook de inspiratie voor de categorie op dit weblog die ik te zijner ere Van der Meest heb genoemd. 35 foto’s na bijna vier jaar, genomen her en der, tijdens vakanties, reizen, werkgerelateerde excursies en dagjes weg. Maar Van der Meer heeft natuurlijk ook niet stilgezeten en presenteert de overtreffende trap. Een film van ruim 23 minuten, opgenomen in Vlaanderen met de titel Flemish fields. (klik bovenaan op video). Voor elke voetballiefhebber, maar eigenlijk voor iedereen. Kijken!
28 zaterdag mei 2011
Posted in In het nieuws
Vandaag precies vijftig jaar geleden verscheen in de Engelse krant The Observer een artikel van Peter Benenson. Dit resulteerde in de oprichting van Amnesty International. Er zijn overigens twijfels of de eerste gewetensgevangenen (in Portugal) wel daadwerkelijk ooit bestaan hebben, of dat ze een Urban myth waren, die per ongeluk in het nieuws kwamen.
Het maakt niet uit, de organisatie blijkt nog steeds hard nodig te zijn. Al een halve eeuw vecht Amnesty voor politieke activisten in problemen en een ieder die het nodig heeft omdat zijn of haar mensenrechten geschonden worden. Helaas moet ik er bij zeggen. Want ondanks een aantal eeuwen (?) van beschaving, zijn er nog steeds veel te veel mensen op deze aarde die anderen rechten ontzeggen.
Ik ben al vele jaren lid van deze prachtige organisatie, collecteer een keer per jaar voor ze, vind dat ik eigenlijk te weinig doe, maar vind vooral dat iedereen te weinig doet. Daarom vandaag nog een keer extra aandacht voor Amnesty International. Via de posters op de site van CNN. Via deze site over mensenrechten. Via Tijd voor Max die een documentaire op hun site hebben staan. Via een BBC Documentaire op uitzending gemist. Via de Nederlandse site. En een klein beetje via mijn blog dus.
25 woensdag mei 2011
Posted in Fotooo, Kijk nog eens, Reisverhalen Steden
Tags
Bayeux, Blackadder, Kijk nog eens, Normandië, reizen, vakantie
Kijk nog eens 151
De laatste serie speelde zich af tijdens de eerste wereldoorlog. Maar onderstaande foto op een oorlogskerkhof in Bayeux bewijst dat er in de tweede wereldoorlog nog een Blackadder sneuvelde. Familie? Blackadder 5?
24 dinsdag mei 2011
Posted in Wielrennen, Wielrennen Artikelen
Tags
In Amerika gebruiken ze nog wel eens de uitdrukking “If it walks like a duck, quacks like a duck, looks like a duck, it is a duck”. In dit geval simpel toepasbaar op de situatie rondom Lance Armstrong.
In Frankrijk wilden ze het al jaren graag bewijzen, maar kwamen ze niet verder dan ongefundeerde beschuldigingen. Na het lezen van zijn eigen boek It’s not about the bike viel mijn voormalige favoriet voor mij van zijn voetstuk. Er verschenen boeken over zijn wonderbaarlijke terugkeer in de wielersport. Beschuldigingen van Frankie Andreu en Floyd Landis konden nog eenvoudig op zij worden geschoven. Gefrustreerde ex-collegae.
Het feit dat vele ex-ploegmaats elders betrapt werden sprak niet in zijn voordeel. Heras, Hamilton. Landis en Beltran werden allemaal gepakt en geschorst. Zouden ze echt pas zijn gaan gebruiken na het vertrek bij de ploeg van Armstrong? Ze gingen er in ieder geval niet harder van fietsen dan voorheen.
En nu is er het spraakmakende interview met Hamilton.
en alsof dat niet genoeg is, lijkt zelfs de meest trouwe helper aller tijden dopinggebruik te bevestigen: Hincapie praat mee.
Misschien geen concrete bewijzen, maar te veel getuigen, te veel twijfel om nog te negeren. Het vuur en rook verhaal. En die eend van de Amerikanen. Laten we het gewoon zwart op wit zetten: Natuurlijk heeft Lance Armstrong doping gebruikt.
Maar wat nu? Maakt het uit wanneer hij gepakt wordt? Gaan ze met terugwerkende kracht zijn Touroverwinningen afnemen? En wie wint dan? Ullrich toch zeker niet, die is ondertussen ook al in het rijtje ‘pakkers’ geplaatst. Moeten we de lijsten af op zoek naar de laatste schone renner? Wint Charly Mottet alsnog de Tour? Ziet iemand Oscar Pereiro daadwerkelijk als een Tourwinnaar? Hij staat wel op de erelijst. Er verandert niets. Van de tourwinnaars sinds de dopingcontrole, een halve eeuw, is alleen Lucien van Impe nooit gepakt of zelfs maar verdacht. Aan alle andere winnaars hangt op zijn minst een zweem van schuld.
De wielersport is blijkbaar onmogelijk op een bruine boterham. En ik elke sport worden grenzen opgezocht. In het honkbal waren dat jarenlang anabolen die niet op de dopinglijst stonden. Alle records sneuvelden ineens. Bij duursporters begon het met bloeddoping (Lasse Viren), wielrenners deden al snel mee. Epo, Cera en alle andere varianten zijn gewoon kunstmatige vervangers daarvoor. Topsport is niet gezond concludeerde ik vorige week ook al. Wielrennen is een zieke sport, als we het langs die meetlat leggen.
Maar is dat terecht? Als iedereen neemt, dan blijft het toch een eerlijke wedstrijd? Allemaal dopen tot een bepaalde grens, het verschil zit dan nog steeds in tactiek, uithoudingsvermogen, doorzettingsvermogen, talent en geluk. En dat is wat sport zo mooi maakt. En daarom kijk ik deze dagen graag naar de Giro en organiseer ik komende zomer gewoon weer voor de 34e keer een Tourtoto. Omdat wielrennen zo’n schitterende sport is.
En of Armstrong nu wel of niet gepakt wordt, zal me, ondanks de afkeer voor de persoon die de laatste jaren flink gegroeid is, eigenlijk een zorg zijn.
22 zondag mei 2011
Posted in Goal Columns
Goal, januari 2007
Deze week was het precies tien jaar geleden dat er voor het laatst een Elfstedentocht werd georganiseerd. Volgens velen warmt de aarde op, de kans op natuurijs is dus elk jaar een stukje kleiner. Maar zo lang er nog geen 22 jaar verstreken zijn, mogen we nog hopen, in 1985 had ook niemand het verwacht.
Gelukkig is er voor een elfstedentocht wel heel veel kou nodig, maar na een paar nachten vorst kan de ijsbaan al open. In mijn herinnering, maar die zal wel niet kloppen, konden we bijna elke winter schaatsen vroeger. Dat die herinnering niet klopt, blijkt wel uit het feit dat ik me geen schaatswedstrijden van GFC kan herinneren na de wedstrijden van D of C. Als jeugdleider kan ik me ook maar 1 bezoekje aan de ijsbaan herinneren.
Die laatste wedstrijden als jeugdspeler waren echter wel hele mooie. Diezelfde week hadden we ook al de wedstrijden gehad met school. Samen met Erwin en Edwin zat ik in een klas vol met Hectorianen. Op de schaats (met roodzwarte sokken!) bleek echter dat kwantiteit geen garantie was voor succes. Zowel op de sprint als op de lange afstand waren we beter dan de rest van de klas. 6 medailles voor de roodzwarten.
Op zaterdag mochten we weer naar de ijsbaan. We hadden net de leeftijd dat we de overstap moesten maken van die ellendige houtjes die nooit onder je schoenen of laarzen bleven zitten. Onze leeftijdsgroep was dus verdeeld. Een enkeling op houtjes, de betere schaatsers op lage noren en ik had kunstschaatsen. Mij was verteld dat ik een soort kruising van kunstschaatsen en ijshockeyschaatsen had, anders had ik die dingen niet eens aangedaan, maar als ik terugkijk waren het gewoon zwarte schaatsen waarmee je bij Dancing on Ice niet uit de toom zou vallen.
Het voordeel was wel dat de lange slag, die voor velen op noren nog erg moeilijk was, met mijn schaatsen toch niet mogelijk waren. Ik kon dus gewoon zo snel mogelijk schaatsen, zonder op enige techniek te letten. Op de sprint ging het redelijk, al kan ik me niet herinneren op welke plek ik eindigde.
Als afsluiting was er een afvalrace. Na twee ronden was ik al in de problemen en moest ik sprinten om niet af te vallen. Maar drie ronden later deed ik nog steeds mee, elke keer op het laatste moment iemand achter me houdend. De laatste ronde begon ik met achterstand. Erik Klein Beekman was al een stuk eerder over de lijn gekomen en schaatste al anderhalve ronde soeverein aan de leiding. Hij had al noren en reed technisch mooi, een voordeel op deze afstand. In de buitenbaan schaatste mijn neef (ook Gerben) mee en moedigde me aan. Ik moest nog flink aanzetten om in de buurt van Erik te komen.
Volgens ooggetuigen liep ik de bocht door. Pootje over was niet mogelijk met mijn schaatsen. Erik kon dat wel, maar dat was nu een nadeel. Hij had ook al een behoorlijke afstand achter de rug en raakte vermoeid. In de laatste bocht kwam ik weer dichter bij. Op het laatste rechte eind gaf ik alles en sprintte tot aan de streep. Erik schaatste mooi door en zag mij langszij komen. Na de streep liet ik me vallen en wist niet of ik nu op tijd was of net te laat. Een paar minuten later bij de prijsuitreiking bleek ik te hebben gewonnen.
Terugkijkend vind ik eigenlijk dat Erik had moeten winnen. Hij had het verdiend. Na al die jaren dus nu maar op deze manier: sorry Erik.
20 vrijdag mei 2011
Posted in Fotooo, Kijk nog eens
Tags
Kijk nog eens 150
Niet iedereen heeft buren met een mooi handschrift en een rijmwoordenboek. Toch rijmt dit drieregelige gedicht zowel in het Nederlands als het Twents perfect.
20 vrijdag mei 2011
Posted in Boekennieuws, In het nieuws
Tags
Ik had een leuk stukje in mijn hoofd over de dame die vandaag 100 jaar oud zou zijn geworden. Die waarvan ik vroeger zoveel boeken heb gelezen. Je weet wel, over die twee die nu bij de Hema commercieel ge-exploiteerd worden. Over dat jochie in de lift. En die andere van die bijzonder flat.
Het leek me leuk om dat te illustreren met een filmpje via YouTube of een stukje muziek, bijvoorbeeld dat lied over die feestdag na Hemelvaart. Met die lange zanger en die behanger.
Over dat die mevrouw zo’n geweldige schrijfster was, met een inventieve geest, inlevingsvermogen in de psyche van een kind, een van de beste schrijfsters ooit. Vergelijkbaar met Astrid Lindgren en Roald Dahl. Dat wilde ik allemaal schrijven.
Maar op zoek naar ietwat meer informatie, stuitte ik op haar site al snel op berichten als: “Als u een fragment, gedicht of illustratie wilt overnemen, heeft u vooraf toestemming nodig van de uitgeverij en dient u een overnamevergoeding te betalen. Publicatie zonder toestemming vooraf is onrechtmatig. Mail uw verzoek daarom van tevoren naar uitgeverij Querido” en een tekst als: “Voor gebruik van muziek van Harry Bannink kunt u een mail sturen naar info@annie-mg.com. De redactie zal uw bericht doorsturen naar de rechthebbenden.”
En omdat ik geen tijd meer heb om die toestemming te vragen, omdat ik het idee heb dat haar werk op deze manier als melkkoe wordt gezien, doe ik dat dus maar niet. Al heb ik ook het idee dat wanneer de schrijfster het zelf zou hebben geweten, ze het eigenlijk wel met me eens zou zijn. Maar ja, wie ben ik. Dus eigenlijk heb ik vandaag geen stukje geschreven. Jammer.
19 donderdag mei 2011
Posted in Overige sporten, Sport Column
Dat topsport lichamelijk ongezond is, lijkt me wel duidelijk. Gevaarlijk ook moesten we tijdens de Giro eerder deze maand helaas weer vernemen, het tragische ongeval met Wouter Weylandt. In dit geval heb ik het over geestelijke gezondheid.
De laatste tijd las ik een aantal berichten waardoor ik toch weer ga twijfelen over de geestelijke vermogens van topsporters. Dichtbij huis werd onlangs het verhaal bekend van de turnster Van de Leur, ooit wereldtop, nu veroordeeld vanwege chantage.
Een stukje verder van huis (de andere kant van de wereld) mag Keli Lane, een waterpoloster, liefst 18 jaar de cel in. Zij vermoordde haar eigen baby, omdat ze bang was de Olympische Spelen te moeten missen. (The Australian). Even verder zoeken (in het krantenbericht staat er niets over), leert mij dat ze het Olympisch team niet heeft gehaald..
Vele voorbeelden van boksers, voetballers en wielrenners die het vreemde leven van een topsporter niet aan kunnen (zeg maar de Helders, Tuurs en Van der Veldes), noem ik maar even niet. Deze twee voorbeelden zeggen genoeg.
Deze maand liet FC Twente een psycholoog invliegen om de spelers voor te bereiden op de laatste twee belangrijke wedstrijden van het seizoen. Het is nog altijd groot nieuws. Topsport is een miljoenenbusiness tegenwoordig, is het dan zo raar om iemand in te huren die de geestelijke begeleiding op zich neemt? Zo lang er nog cokesnuivers in ringen hangen, alcoholisten op het veld staan en topsporters over lijken gaan om hun doel na te streven, lijkt het me geen overbodige luxe. Waarom betaal je wel miljoenen voor een jonge buitenlandse voetballer, ontvangt hij elke week (tien)duizenden euri salaris, maar laat je hem daarna aan zijn lot over?
De topsport kan nog een hoop verbeteren.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 