Kees Prins als zwerver?

Tags

daklozen, fotooo, Kees Prins

in het Volkskrant magazine een tijdje geleden stonden een mooie grote foto’s van daklozen. Een van die daklozen, de heer Jef Crouzat, poseert met zijn hond Tutti. Maar de foto doet mij aan iemand anders denken. Is het niet toch een typetje van Kees Prins, binnenkort ineens te zien in een televisieserie? De gelijkenis is mij te toevallig.

Bron: Volkskrant magazine

Advertenties

Ben Elton – Meltdown

Tags

Ben Elton, boeken, boeken 2011, boekrecensie, lezen

Ben Elton – Meltdown

Mijn eerste kennismaking met Ben Elton was toen ik er achter kwam dat hij een van de schrijvers was achter mijn favoriete serie van toen: The Young Ones. Hij bleek ook op het podium in zijn eentje de moeite waard. En toen bleek hij ook nog boeken te schrijven. Ik heb ze allemaal gelezen, zonder uitzondering. En ook zonder uitzondering vond ik ze goed. Velen zelfs geweldig.

In zijn boeken blijkt Elton nog steeds de kwade maatschappijcriticus die hij als komiek al was. Ik geloof meteen dat hij ook als salonsocialist wordt neergezet, want iemand die zo veel bestsellers schrijft, musicals produceert en bij de society van zijn land hoort, mag van sommigen geen kritiek meer uitoefenen. Ben ik het niet mee eens. Elton is een geweldig observator, weet wat er speelt in het Verenigd Koninkrijk en gebruikt het als een kader voor een verhaal waarin zijn mening overduidelijk naar boven komt.

Meltdown is het verhaal van de ineenstorting van de economie een paar jaar geleden. Vooral de banken kregen klappen, volgens vele anderen waren zij ook de hoofdverantwoordelijken. Hoofdpersoon Jimmy Corby werkte bij een bank. Hij verdiende veel geld. Belachelijk veel geld. Zelf begreep hij eigenlijk niet eens hoe hij in die positie terecht was gekomen. Maar klagen had geen zin, geniet van het leven, met alle mogelijke luxe, je verdient het geld toch op een eerlijke manier?

Zijn vrienden (Rupert, Robbo, Lizzie, Henry en David) zijn nog vanuit zijn studententijd overgebleven en iedereen is een andere kant op gegaan. Zij blijven echter een vriendengroep, ondanks de verschillen na al die jaren. Op een dag is de droom van Jimmy over. Hij is zijn baan kwijt, met de crisis is er ook geen werkgever meer die mensen inhuurt, maar ondertussen moet er wel een gigantische hypotheek betaald worden, staan er financixeble verplichtingen voor de deur waar hij niet onderuit kan en moet hij gaan nadenken hoe hij uit de problemen komt.

Het ontslaan van de nanny, de kinderen naar een openbare school in plaats van de dure privé-school en opletten met de boodschappen zijn oplossingen. Maar het blijven noodgrepen die niet meer doen dan tijd winnen, de problemen blijven.

Elton beschrijft op een indrukwekkende manier hoe de bankencrisis een veel grotere impact heeft op velen dan men doorhad. Hij kan een zogenaamde ‘graaier’ sympathiek over laten komen. Je krijgt medelijden met die klootzak die jouw een beleggingsverzekering heeft aangesmeerd. Groepsdynamiek, egocentrisme, actualiteit, cynisme, politiek, alles komt in dit boek terug. En de climax komt ineens als een thriller om de hoek kijken, om nog maar even te bewijzen dat geen genre veilig is voor de kwaliteitsschrijver die Elton is geworden.

Citaat: “Just look at that, a sea of placards saying that those girls want to ‘make poverty history’. Do you see any placards saying ‘and I’m prepared to pay more for my Gap clothes and my Nike shoes in order to make it happen?’ Is anyone pleading for higher interest rates so that their bank can invest more in the third world?” (p.159)

Nummer: 11-002
Titel: Meltdown
Auteur: Ben Elton
Taal: Engels (UK)
Jaar: 2009
# Pagina’s: 384 (734)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-0-593-06192-3

Meer Elton:
Blind faith
Chart throb
The first casualty
Past mortem
High society

Schitterende voetbalbeelden

Tags

film, Hans van der Meer, Van der Meest, Vlaanderen, voetbal, voetbalfoto, voetbalzondag

Gisteravond hebben alle voetballiefhebbers gezien dat het mooiste voetbal ook goed genoeg is om te winnen. Dat niet elke voetballer een atleet hoeft te zijn die vaak in de sportschool zit. Dat kleine kereltjes die heel goed kunnen voetballen eigenlijk veel leuker zijn om naar te kijken. En dus waren we gisteren blij met Barcelona.

De mooiste beelden komen echter niet uit het topvoetbal. Fotograaf Hans van der Meer heeft al jaren het patent op de allerbeste foto’s. Eerst alleen op zondagochtend in Nederland, resulterend in het boek Hollandse velden, later in de rest van Europa via het boek European fields. Hij maakte nog meer schitterende fotoboeken, ik ga niet eens een poging doen de foto’s te beschrijven. Klik maar op de links en oordeel zelf.

Hij is ook de inspiratie voor de categorie op dit weblog die ik te zijner ere Van der Meest heb genoemd. 35 foto’s na bijna vier jaar, genomen her en der, tijdens vakanties, reizen, werkgerelateerde excursies en dagjes weg. Maar Van der Meer heeft natuurlijk ook niet stilgezeten en presenteert de overtreffende trap. Een film van ruim 23 minuten, opgenomen in Vlaanderen met de titel Flemish fields. (klik bovenaan op video). Voor elke voetballiefhebber, maar eigenlijk voor iedereen. Kijken!

50 jaar, maar felicitaties zijn ongepast

Tags

Amnesty International, mensenrechten

Vandaag precies vijftig jaar geleden verscheen in de Engelse krant The Observer een artikel van Peter Benenson. Dit resulteerde in de oprichting van Amnesty International. Er zijn overigens twijfels of de eerste gewetensgevangenen (in Portugal) wel daadwerkelijk ooit bestaan hebben, of dat ze een Urban myth waren, die per ongeluk in het nieuws kwamen.

Het maakt niet uit, de organisatie blijkt nog steeds hard nodig te zijn. Al een halve eeuw vecht Amnesty voor politieke activisten in problemen en een ieder die het nodig heeft omdat zijn of haar mensenrechten geschonden worden. Helaas moet ik er bij zeggen. Want ondanks een aantal eeuwen (?) van beschaving, zijn er nog steeds veel te veel mensen op deze aarde die anderen rechten ontzeggen.

Ik ben al vele jaren lid van deze prachtige organisatie, collecteer een keer per jaar voor ze, vind dat ik eigenlijk te weinig doe, maar vind vooral dat iedereen te weinig doet. Daarom vandaag nog een keer extra aandacht voor Amnesty International. Via de posters op de site van CNN. Via deze site over mensenrechten. Via Tijd voor Max die een documentaire op hun site hebben staan. Via een BBC Documentaire op uitzending gemist. Via de Nederlandse site. En een klein beetje via mijn blog dus.

Toch nog een vervolg op Blackadder?

Tags

Bayeux, Blackadder, Kijk nog eens, Normandië, reizen, vakantie

Kijk nog eens 151

De laatste serie speelde zich af tijdens de eerste wereldoorlog. Maar onderstaande foto op een oorlogskerkhof in Bayeux bewijst dat er in de tweede wereldoorlog nog een Blackadder sneuvelde. Familie? Blackadder 5?

Net om Lance Armstrong sluit

Tags

doping, Lance Armstrong, wielrennen

In Amerika gebruiken ze nog wel eens de uitdrukking “If it walks like a duck, quacks like a duck, looks like a duck, it is a duck”. In dit geval simpel toepasbaar op de situatie rondom Lance Armstrong.

In Frankrijk wilden ze het al jaren graag bewijzen, maar kwamen ze niet verder dan ongefundeerde beschuldigingen. Na het lezen van zijn eigen boek It’s not about the bike viel mijn voormalige favoriet voor mij van zijn voetstuk. Er verschenen boeken over zijn wonderbaarlijke terugkeer in de wielersport. Beschuldigingen van Frankie Andreu en Floyd Landis konden nog eenvoudig op zij worden geschoven. Gefrustreerde ex-collegae.

Het feit dat vele ex-ploegmaats elders betrapt werden sprak niet in zijn voordeel. Heras, Hamilton. Landis en Beltran werden allemaal gepakt en geschorst. Zouden ze echt pas zijn gaan gebruiken na het vertrek bij de ploeg van Armstrong? Ze gingen er in ieder geval niet harder van fietsen dan voorheen.

En nu is er het spraakmakende interview met Hamilton.

en alsof dat niet genoeg is, lijkt zelfs de meest trouwe helper aller tijden dopinggebruik te bevestigen: Hincapie praat mee.

Misschien geen concrete bewijzen, maar te veel getuigen, te veel twijfel om nog te negeren. Het vuur en rook verhaal. En die eend van de Amerikanen. Laten we het gewoon zwart op wit zetten: Natuurlijk heeft Lance Armstrong doping gebruikt.

Maar wat nu? Maakt het uit wanneer hij gepakt wordt? Gaan ze met terugwerkende kracht zijn Touroverwinningen afnemen? En wie wint dan? Ullrich toch zeker niet, die is ondertussen ook al in het rijtje ‘pakkers’ geplaatst. Moeten we de lijsten af op zoek naar de laatste schone renner? Wint Charly Mottet alsnog de Tour? Ziet iemand Oscar Pereiro daadwerkelijk als een Tourwinnaar? Hij staat wel op de erelijst. Er verandert niets. Van de tourwinnaars sinds de dopingcontrole, een halve eeuw, is alleen Lucien van Impe nooit gepakt of zelfs maar verdacht. Aan alle andere winnaars hangt op zijn minst een zweem van schuld.

De wielersport is blijkbaar onmogelijk op een bruine boterham. En ik elke sport worden grenzen opgezocht. In het honkbal waren dat jarenlang anabolen die niet op de dopinglijst stonden. Alle records sneuvelden ineens. Bij duursporters begon het met bloeddoping (Lasse Viren), wielrenners deden al snel mee. Epo, Cera en alle andere varianten zijn gewoon kunstmatige vervangers daarvoor. Topsport is niet gezond concludeerde ik vorige week ook al. Wielrennen is een zieke sport, als we het langs die meetlat leggen.

Maar is dat terecht? Als iedereen neemt, dan blijft het toch een eerlijke wedstrijd? Allemaal dopen tot een bepaalde grens, het verschil zit dan nog steeds in tactiek, uithoudingsvermogen, doorzettingsvermogen, talent en geluk. En dat is wat sport zo mooi maakt. En daarom kijk ik deze dagen graag naar de Giro en organiseer ik komende zomer gewoon weer voor de 34e keer een Tourtoto. Omdat wielrennen zo’n schitterende sport is.

En of Armstrong nu wel of niet gepakt wordt, zal me, ondanks de afkeer voor de persoon die de laatste jaren flink gegroeid is, eigenlijk een zorg zijn.

Schaatswedstrijden 1981

Tags

column, GFC, Goal, schaatsen

Goal, januari 2007

Deze week was het precies tien jaar geleden dat er voor het laatst een Elfstedentocht werd georganiseerd. Volgens velen warmt de aarde op, de kans op natuurijs is dus elk jaar een stukje kleiner. Maar zo lang er nog geen 22 jaar verstreken zijn, mogen we nog hopen, in 1985 had ook niemand het verwacht.

Gelukkig is er voor een elfstedentocht wel heel veel kou nodig, maar na een paar nachten vorst kan de ijsbaan al open. In mijn herinnering, maar die zal wel niet kloppen, konden we bijna elke winter schaatsen vroeger. Dat die herinnering niet klopt, blijkt wel uit het feit dat ik me geen schaatswedstrijden van GFC kan herinneren na de wedstrijden van D of C. Als jeugdleider kan ik me ook maar 1 bezoekje aan de ijsbaan herinneren.

Die laatste wedstrijden als jeugdspeler waren echter wel hele mooie. Diezelfde week hadden we ook al de wedstrijden gehad met school. Samen met Erwin en Edwin zat ik in een klas vol met Hectorianen. Op de schaats (met roodzwarte sokken!) bleek echter dat kwantiteit geen garantie was voor succes. Zowel op de sprint als op de lange afstand waren we beter dan de rest van de klas. 6 medailles voor de roodzwarten.

Op zaterdag mochten we weer naar de ijsbaan. We hadden net de leeftijd dat we de overstap moesten maken van die ellendige houtjes die nooit onder je schoenen of laarzen bleven zitten. Onze leeftijdsgroep was dus verdeeld. Een enkeling op houtjes, de betere schaatsers op lage noren en ik had kunstschaatsen. Mij was verteld dat ik een soort kruising van kunstschaatsen en ijshockeyschaatsen had, anders had ik die dingen niet eens aangedaan, maar als ik terugkijk waren het gewoon zwarte schaatsen waarmee je bij Dancing on Ice niet uit de toom zou vallen.

Het voordeel was wel dat de lange slag, die voor velen op noren nog erg moeilijk was, met mijn schaatsen toch niet mogelijk waren. Ik kon dus gewoon zo snel mogelijk schaatsen, zonder op enige techniek te letten. Op de sprint ging het redelijk, al kan ik me niet herinneren op welke plek ik eindigde.

Als afsluiting was er een afvalrace. Na twee ronden was ik al in de problemen en moest ik sprinten om niet af te vallen. Maar drie ronden later deed ik nog steeds mee, elke keer op het laatste moment iemand achter me houdend. De laatste ronde begon ik met achterstand. Erik Klein Beekman was al een stuk eerder over de lijn gekomen en schaatste al anderhalve ronde soeverein aan de leiding. Hij had al noren en reed technisch mooi, een voordeel op deze afstand. In de buitenbaan schaatste mijn neef (ook Gerben) mee en moedigde me aan. Ik moest nog flink aanzetten om in de buurt van Erik te komen.

Volgens ooggetuigen liep ik de bocht door. Pootje over was niet mogelijk met mijn schaatsen. Erik kon dat wel, maar dat was nu een nadeel. Hij had ook al een behoorlijke afstand achter de rug en raakte vermoeid. In de laatste bocht kwam ik weer dichter bij. Op het laatste rechte eind gaf ik alles en sprintte tot aan de streep. Erik schaatste mooi door en zag mij langszij komen. Na de streep liet ik me vallen en wist niet of ik nu op tijd was of net te laat. Een paar minuten later bij de prijsuitreiking bleek ik te hebben gewonnen.

Terugkijkend vind ik eigenlijk dat Erik had moeten winnen. Hij had het verdiend. Na al die jaren dus nu maar op deze manier: sorry Erik.

Noaberplicht

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Kijk nog eens 150

Niet iedereen heeft buren met een mooi handschrift en een rijmwoordenboek. Toch rijmt dit drieregelige gedicht zowel in het Nederlands als het Twents perfect.

Bijna een eerbetoon aan een geweldige schrijfster

Tags

Annie M.G. Schmidt, boeken, kinderboek, lezen

Ik had een leuk stukje in mijn hoofd over de dame die vandaag 100 jaar oud zou zijn geworden. Die waarvan ik vroeger zoveel boeken heb gelezen. Je weet wel, over die twee die nu bij de Hema commercieel ge-exploiteerd worden. Over dat jochie in de lift. En die andere van die bijzonder flat.

Het leek me leuk om dat te illustreren met een filmpje via YouTube of een stukje muziek, bijvoorbeeld dat lied over die feestdag na Hemelvaart. Met die lange zanger en die behanger.

Over dat die mevrouw zo’n geweldige schrijfster was, met een inventieve geest, inlevingsvermogen in de psyche van een kind, een van de beste schrijfsters ooit. Vergelijkbaar met Astrid Lindgren en Roald Dahl. Dat wilde ik allemaal schrijven.

Maar op zoek naar ietwat meer informatie, stuitte ik op haar site al snel op berichten als: “Als u een fragment, gedicht of illustratie wilt overnemen, heeft u vooraf toestemming nodig van de uitgeverij en dient u een overnamevergoeding te betalen. Publicatie zonder toestemming vooraf is onrechtmatig. Mail uw verzoek daarom van tevoren naar uitgeverij Querido” en een tekst als: “Voor gebruik van muziek van Harry Bannink kunt u een mail sturen naar info@annie-mg.com. De redactie zal uw bericht doorsturen naar de rechthebbenden.”

En omdat ik geen tijd meer heb om die toestemming te vragen, omdat ik het idee heb dat haar werk op deze manier als melkkoe wordt gezien, doe ik dat dus maar niet. Al heb ik ook het idee dat wanneer de schrijfster het zelf zou hebben geweten, ze het eigenlijk wel met me eens zou zijn. Maar ja, wie ben ik. Dus eigenlijk heb ik vandaag geen stukje geschreven. Jammer.

Is topsport wel gezond?

Tags

column, sport

 

Dat topsport lichamelijk ongezond is, lijkt me wel duidelijk. Gevaarlijk ook moesten we tijdens de Giro eerder deze maand helaas weer vernemen, het tragische ongeval met Wouter Weylandt. In dit geval heb ik het over geestelijke gezondheid.

De laatste tijd las ik een aantal berichten waardoor ik toch weer ga twijfelen over de geestelijke vermogens van topsporters. Dichtbij huis werd onlangs het verhaal bekend van de turnster Van de Leur, ooit wereldtop, nu veroordeeld vanwege chantage.

Een stukje verder van huis (de andere kant van de wereld) mag Keli Lane, een waterpoloster, liefst 18 jaar de cel in. Zij vermoordde haar eigen baby, omdat ze bang was de Olympische Spelen te moeten missen. (The Australian). Even verder zoeken (in het krantenbericht staat er niets over), leert mij dat ze het Olympisch team niet heeft gehaald..

Vele voorbeelden van boksers, voetballers en wielrenners die het vreemde leven van een topsporter niet aan kunnen (zeg maar de Helders, Tuurs en Van der Veldes), noem ik maar even niet. Deze twee voorbeelden zeggen genoeg.

Deze maand liet FC Twente een psycholoog invliegen om de spelers voor te bereiden op de laatste twee belangrijke wedstrijden van het seizoen. Het is nog altijd groot nieuws. Topsport is een miljoenenbusiness tegenwoordig, is het dan zo raar om iemand in te huren die de geestelijke begeleiding op zich neemt? Zo lang er nog cokesnuivers in ringen hangen, alcoholisten op het veld staan en topsporters over lijken gaan om hun doel na te streven, lijkt het me geen overbodige luxe. Waarom betaal je wel miljoenen voor een jonge buitenlandse voetballer, ontvangt hij elke week (tien)duizenden euri salaris, maar laat je hem daarna aan zijn lot over?

De topsport kan nog een hoop verbeteren.

Wat heeft bartender Eric afgelopen zomer in Chersonissos allemaal uitgespookt?

Tags

stats, zoektermen

In april was er maar een zoekterm echt belangrijk. En dan nog maar een dag. Op zaterdag de 23^e stond er in de telegraaf een stukje over een nieuwe Nederlandse film gebaseerd op een boek van Paul Rood. Dat boek las ik ooit en ik schreef er een stukje over. Dat was zo ongeveer het enige op het hele internet dat over dat boek te vinden was. Honderden bezoekers extra, allemaal op zoek naar informatie over de ooit veroordeelde wielrenner.

Bij de zoektermen was er dan ook geen concurrentie deze maand. 437 bezoekers via zijn naam, meer dan 500 als ik andere zoektermen met zijn naam er in mee tel. Maar ook de tweede plek verwondert me. Lanoye gekoppeld aan mijn site. Wie zoekt op die combinatie?

Harrie Wolters was weer populair, maar ook Eduardo Sacheri leverde 27 bezoekers op. En die bleven ook allemaal lang hangen. Verder de gebruikelijke bezoekers voor het adres van Wesley Sneijder, homo verhalen, de gekste dag, de borsten van Anita Witzier, de poffertjes(kraam) van Peter Visser en liefst 8 bezoekers die mijn volledige adres al hadden, maar mij toch nog googleden. Waarom?

Ook leuk zijn de laatste drie van de 712 zoektermen. Die leverden namelijk 0 bezoekers op. Volgens mij zijn er veel meer zoektermen die mij geen bezoekers opleverden, waarom deze drie dan wel vermelden en de rest niet?

 

Bijzonder zoektermen in april 2011:

cor galis begintune draaiorgel (ik herinner me Cor Galis nog wel. Zijn stem was jarenlang de stem van de VPRO op de radio. Maar een tune herinner ik me niet, zeker geen draaiorgel. Of heb ik het nu mis?)

dood tijdens vrijgezellenavond 15 april 2011 (dat lijkt me nogal een domper op het feest. Gaat de bruiloft wel door?)

eric bartender chersonissos (dit ziet er uit als iemand die afgelopen zomer iets heeft gedaan wat eigenlijk niet de bedoeling was. Nu, een maand of negen later, alsnog op zoek gaan naar die bartender, klinkt allemaal erg desperaat. Helaas kan ik me niet nuttig maken tijdens deze zoektocht)

getrouwd in het twents (mama heeft al twintig jaar nachtmerries dat ik trouw en zij er niet bij is. Maar wees gerust mama: niets van waar. Niet in het twents, niet in het Nederlands, niet in welke taal dan ook)

henk bruijntjes moord op echtgenote (ook deze vind ik vreemd. Is hij dader of slachtoffer? En wie wil dat weten? En wat heeft dat nou te maken met de stukjes op mijn blog?)

hoe win je een wielerwedstrijd (Erik Breukink? Erik Dekker? Welke ploegleider van de Rabobank was zo wanhopig in april dat ze uiteindelijk maar het internet opgingen om te zoeken hoe ze eindelijk weer eens een wedstrijd zouden kunnen winnen?)

klaas jan huntelaar homoverhaal (na de heer Sneijder is het nu de heer Huntelaar die wordt geassocieerd met een homoverhaal. Ik blijf het vreemde zoektermen vinden)

peter smeets de broer van mart smeets (ik wist niet dat Mart een broer had. Maar ik weet wel meer niet van hem. Ik lees wel al zijn boeken, maar daar heeft volgens mij nog nooit iets ingestaan over broer Peter)

rob vorkink polen (is dat een hint? Wil men de vasthoudende en soms vriendelijke journalist naar Polen sturen? En is dat omdat daar een verhaal voor hem is, of wil men hem gewoon kwijt?)

theo janssen vreemdgaan (dat lijkt me lastig. Als je zo beroemd aan het worden bent, is vreemdgaan steeds moeilijker volgens mij. Iedereen kent je al. Dan is er weinig vreemds aan. En als er gedoeld wordt op het werkwoord, dan is dat ook niet eenvoudig, je wordt snel herkend volgens mij, het komt altijd uit...)

voedingsschema wielrennen na operatie (net als voor de operatie zou ik zeggen, zodra je hersteld bent. Maar ja, ik ben geen expert. Maar dat had je vast al gezien toen je per ongeluk op deze site belandde op zoek naar goed advies.)

Verstoppertje in de auto

Tags

auto, Suus, verstoppertje

Het is haar bedtijd en we moeten nog een uur rijden. Moeilijke keuze. Valt ze in slaap, dan moeten we haar straks naar bed tillen en hopen dat ze weer snel in slaap valt. Maar wakker blijven tot laat is ook niet echt een goed idee. Zelf is ze nog erg vrolijk. Het was een mooie dag, veel aandacht, muziek, mensen, meestal houdt ze het dan erg lang uit.

Ze zit in haar stoel en heeft een deken, maar daar speelt ze meer mee, dan dat ze er onder ligt. Tot ze ineens bedenkt dat dit een goed moment is voor verstoppertje. Haar principe ‘als ik ze niet kan zien, zien ze mij ook niet’ is nog altijd het uitgangspunt. Dus duikt zij onder de deken en moet mama haar zoeken. Mama telt geduldig tot tien en begint dan te ‘zoeken’. Hardop commentaar leverend zoekt ze onder de stoel, buiten op de autobaan en bij papa onder de benen. Suus houdt het niet uit en roep al snel ‘koekoek’ en ‘kiekeboe’ vanonder haar deken.

‘Nu ik, mama verstoppen”. Het wordt lastiger. Maar eigenlijk ook niet. Mama krijgt de deken en Suus telt. “1, 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, weggiszien, ik kom”. Al snel blijkt dat ze goed heeft opgelet. “Is mama buiten? Nee. Waar is mama nou? Onder de stoel? Ook niet. In de boom? Nee. O. Jammer. Maak es geluidje!”. Ze moet hardop lachen als haar moeder onder de deken op de stoel vlak voor haar een geluidje maakt.

“Nou papa!” Een deken over mijn hoofd terwijl ik 120 rijd, lijkt me niet zo’n goed plan, dus ik doe even niet mee. Ze probeert het nog een keer, maar accepteert dan dat je niet kunt autorijden en tegelijkertijd meedoen met verstoppertje. Ze spelen nog een keer of vier, meer dan de halve reis wordt gevuld met het spelletje, terwijl niemand van de plek komt. Zonder problemen blijft ze anderhalf uur langer wakker dan normaal. Eenmaal thuis slaapt ze snel. Heerlijk. Wat een moeilijke thuisreis leek te worden, werd een makkie dankzij haar geweldige idee om verstoppertje te spelen in de auto.

De beslissing valt erg laat

Tags

column, voetbal, voetbalzondag

Vanmiddag voor het eerst in Nederland een ‘finale’ van de competitie. Ajax moet winnen, FC Twente heeft aan een gelijkspel genoeg.

Zeventien jaar geleden stond het Barcelona van Cruijff een punt achter La Coruna. De wedstrijd van de Catalanen was al afgelopen, La Coruna stond nog gelijk tegen Valencia. In de blessuretijd kreeg de thuisploeg een strafschop. Winst betekende het kampioenschap, een gelijkspel was niet genoeg.

Miroslav Djukic zette zich achter de bal. Aan de andere kant van het land zaten 100.000 fans ademloos naar hun transistorradio’s te luisteren. De verdediger miste en Barcelona werd kampioen.

Jaren later werd hij nog eens geïnterviewd over dat moment: klik. Wel in het Spaans…

Wie neemt de strafschop in de 89e minuut vanmiddag?

In een week door Costa Rica

Tags

Costa Rica, Gerbie on tour, reizen

Als ik nu elf jaar later terugkijk op dit deel van de reis, dan kan ik niet anders concluderen dat ik te snel ben gegaan. In een week door Costa Rica heen, je doet het land geen recht daarmee. Maar na Honduras (verpletterend) en Nicaragua (indrukwekkend) viel het land me gewoon tegen.

Dat lag dus meer aan mij dan aan Costa Rica. Toch zijn een aantal hoogtepunten van mijn reis juist daar gesitueerd. Zondag schreef ik al over een memorabele voetbalwedstrijd waar ik op de tribune zat. Ook de vulkaan Irazu was erg bijzonder. Het was voor mij de eerste keer achter het stuur met echt hoogteverschil. Ook dat viel mee. Het rijden in de hoofdstad San Jose bleek een stuk lastiger dan de vulkaan van meer dan 3000m op.

Net over de grens van Panama schreef ik mijn elfde nieuwsbrief.

View Gerbie on tour 2 in a larger map

Ruth Rendell – De vrouw met de sluier

Tags

boeken, boeken 2011, boekrecensie, lezen, Ruth Rendell, Whodunit

Een jaar of vijftien geleden verslond ik ze, de inspecteur Wexford detectives. Okay, ik overdrijf, maar ik heb er toen een flink aantal gelezen. Nu staan er nog wat in mijn kast, zowel in vertaling als in originele versie, toch maar weer eens er uitgepikt om dit jaar te beginnen.

Inspecteur Wexford was bijna getuige geweest van een moord, maar omdat hij gewoon naar huis ging na het boodschappen doen, had hij geen idee hoe dicht bij hij was. Vlak daarna wordt het lijk gevonden en begint het onderzoek voor Wexford en Burden.

Ondertussen overleeft Wexford een aanslag, al lijkt het erop dat die niet voor hem bedoelt was. Burden is overtuigd van zijn theorie, maar is het wel de juiste. Als een echte held, zo hoort dat ook in een boek, begint Wexford al snel weer met werken, ook al was rust meer logisch geweest. Samen met zijn assistent werkt hij naar een oplossing van de moord toe.

Rendell heeft vele prijzen gewonnen voor haar boeken, toch ben ik nog gaan twijfelen, na al die jaren. Is ze wel meer dan een simpele whodunit-schrijfster? In haar genre is ze zeker een van de besten, maar het is volgens mij niet het moeilijkste type boeken om te schrijven. Je moet er alleen voor zorgen dat de spanning er in blijft, dat de lezer het gevoel heeft zelf mee te kunnen denken over de oplossing. Een verrassend einde doet het altijd goed, een paar leuke zijweggetjes in het verhaal zorgen voor de afleiding, de verwarring en het entertainment gehalte en je hebt zo weer een boek vol.

Leuk boek om het jaar mee te beginnen, maar niet een die ik over tien jaar weer wil herlezen omdat ik het idee heb dat er meer in zat dan bij de eerste lezing bleek.

Citaat: “Uw vrouw is om het leven gebracht, meneer Robson. Ik kan het u niet op een andere manier vertellen. Ze is vermoord en haar lichaam is gevonden in de parkeergarage van het winkelcentrum” (blz. 38)

Nummer: 11-001
Titel: De vrouw met de sluier (Orig.: The veiled one)
Auteur: Ruth Rendell
Taal: Nederlands (Orig.: Engels)
Jaar: 1988
# Pagina’s: 350
Categorie: Whodunit
ISBN: 90-417-7023-2

Meer:
Misdaadromans
Boekbeschrijvingen
Librarything
E-notes
WikiPedia

Dames, ken uw grenzen

Gerbie kijkt YouTube 060

Uit de serie Harry Enfield and Chums van een jaar of vijftien geleden. Om welke vreemde reden dan ook nooit in Nederland uitgezonden. Er zijn slechtere Engelse comedies wel aangekocht door de Nederlandse omroep. Misschien was Enfield wel iets te Engels voor ons. Zijn typetjes waren een geweldig succes aan de andere kant van de Noordzee. Gelukkig zijn er op YouTube veel terug te vinden. Vandaag: Een parodie op de jaren vijftig instructiefilmpjes. Alleen de titel is al geweldig: Women, know your limits.

In deze categorie vallen ook: Women, don't drive, Women keep your virtue en The conjugal rights guide

.

Gerbie promoveert tot officiële recensent

Tags

boeken, boekrecensie, lezen, recensent

Vorige week lag er een boek in mijn brievenbus. Niet heel uitzonderlijk, ik bestel wel vaker boeken, doe wel eens mee aan een zogenaamde ‘boekring’ en ruil wel eens een boek met iemand die niet op fietsafstand woont.

Deze keer was het wel bijzonder omdat dit boek een heus recensie-exemplaar betreft. Na honderden beunhaasrecensies in de afgelopen tien jaar, leek het uitgeverij Karaat wel wat om ondergetekende te promoveren tot recensieblogger. Naast de officiële recensies besloot de behoorlijk nieuwe uitgever om eens op het internet te zoeken naar wat mensen die ook wel een stukje willen schrijven over een boek.

Ondergetekende werd uitverkoren en dus ligt ‘Het dodevissenmuseum’ van Charles D’Ambrosio nu bovenop Mount TBR (To Be Read) om te lezen zodra ik door mijn huidige boeken heen ben. Aan de recensie worden geen voorwaarden gesteld (terecht), dus wanneer de recensie hier verschijnt is nog even afwachten. Zoals de goede lezer zal hebben gezien was de laatste boekrecensie er nog eentje die ik in 2010 had gelezen, dus liggen de eerste twaalf boeken die ik dit jaar las ook nog te wachten op de stapel ‘te recenseren, dan opbergen’.

Maar hou deze site in de gaten, binnenkort de eerste officiële recensie van ondergetekende. En in ieder geval een gratis boek 😉

Ik heb in 2010 nog meer boeken gelezen

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, lezen

Sinds 2000 ben ik een blogger. Vooral in het begin schreef ik vooral boekverslagen van boeken die ik gelezen had. Vooral tijdens het reizen bleek een geheugensteuntje nuttig. Boeken ruilen, achter laten, tweedehands aanschaffen, ineens kwam ik halverwege een boek er achter dat ik het toch al gelezen had. Vooral voor mezelf dus een geheugensteuntje. Jaren later begon ik ook met bloggen in het Nederlands. Na een tijdje besloot ik het verslag te schrijven in de taal waarin het boek geschreven was, 98% van de boeken die ik lees zijn toch in het Nederlands of Engels.

Wat ik nu erg leuk vind is dat juist de boekverslagen via Google de meeste bezoekers opleveren. Soms jaren later, soms vrij snel. Ik heb al reacties van schrijvers gehad, wat me overtuigde van het feit dat ik er mee door moest gaan. Voor de Nederlandstalige lezers die mijn LJ nooit bezoeken, vandaag toch even de titels van de boeken die niet op dit blog verschenen, maar die ik vorig jaar wel las.

Leo Malet – Bambule am Boul’Mich’ (10-005), Janet Evanovich – Hot six (10-007), Tony Hawks – A piano on the Pyrenees (10-009), Audrey Blignault – Om die son te aanskou (10-010), Karen Kijewski – Honky tonk kat (10-013), Jo Brand – Sorting out Billy (10-020), John Irving – My movie business (10-021), Alexei Sayle – The weeping women hotel (10-031), Charles Bukowski – Women (10-032), Paul Bowles – Up above the world (10-049), Gary Larson – The chickens are restless (10-050), Janet Evanovich – Seven up (10-051), David Byrne – Bicycle diaries (10-052), Emily Barr – Atlantic shift (10-053), Gary Larson – Bride of the far side (10-054), David Sedaris – Holidays on ice (10-056), Ed McBain – Killer’s wedge (10-058), Nick Hornby – Juliet, naked (10-062), Guy de Maupassant – The necklace (10-064), David Sedaris – Me talk pretty one day (10-068), Paul Theroux – China per trein (10-069)

Na meer dan tien jaar heb ik besloten om al mijn boekverslagen in het Nederlands te schrijven. LiveJournal is overgenomen door een Russische groep, veel van mijn virtuele vrienden zijn er vertrokken of hebben ‘slapende’  journals, de comments zijn meestal spam, de boekrecensies komen vanaf nu allemaal hierheen.