Felicidades Diego!

Tags

Argentinië, column, Diego Maradona, Italië, Napels, Napoli, voetbal

Op dit weblog heb ik al meerdere keren aandacht besteed aan de heer Diego Maradona. Tijdens het WK, toen een documentaire uitkwam (met Manu Chao!), een column uit december 1997, over een bezoek Napels en over het boek van Antonio Ghirelli.

Gisteren werd de mooiste voetballer aller tijden vijftig. De hele wereld besteedde er al aandacht aan. Ik durf niet achter te blijven. Zelfs al is het pas een dag later. Ik wil graag twee foto’s uit het bovengenoemde boek laten zien. Omdat de warming up in München al overal te zien was. Omdat ik La Vida Tombola met Manu Chao al twee keer op dit weblog heb gepubliceerd. Omdat het afscheid van de Bombonera me altijd ontroert, maar ook elders wel te vinden is.

 

Maar dit boek is een juweel in mijn boekenkast. Het komt met een verhaal. Ooit was ik een dag in Napels. In een dag maakte die stad zoveel indruk dat ik ’s avonds voor het eerst een reisverhaal schreef. Op het station, wachtend op de trein naar Florence. Een paar weken later kocht ik in Verona een boek over het kampioenschap van Napels. Volledig te danken aan Maradona. Mooie voetbalfoto’s, maar vooral schitterende foto’s van feestende supporters. En die blijdschap, door El Diego veroorzaakt, spat van de bladzijden. En alleen al daarom twee foto’s uit dat boek. Omdat we het hoofd van El Cebolita wel kennen. Maar de vreugde die hij de mensen bracht, mag nooit vergeten worden. Foto’s waarbij elke tekst overbodig is.

 

Suus op Cuba, deel 7

Tags

Cuba, reizen, Suus, vakantie

View Suus op Cuba in a larger map

 

Vanochtend gingen we naar het strand, dat was leuk! Ik mocht mama weer helpen met insmeren. Ik kan mijn eigen gezichtje doen, mama doet de rest. Toen gingen we met de auto. Ik heb veel paardjes gezien onderweg. Op het strand vonden we een mooi plekje onder een boom. Papa ging een boekje lezen en ik ging met mama zwemmen in de zee. Die was heel warm, dat was vreemd.

We bleven heel lang in het water. Wat wel raar was, was dat het water heel anders smaakte als in het zwembad, heel vies. Toen kwam papa ook in het water, papa en mama lieten mij de hele tijd van de een naar de ander zwemmen, dat ging best heel goed.

Aan de kant van het water kon je heel mooi in het zand zitten en dan kwam het water eerst naar je toe en dan ging het water weer weg. Dat was ook best een leuk spelletje.

Later gingen we op de handdoek onder de boom zitten. Er zat ook een familie vlak bij ons, dat was gezellig. Een mevrouw had een hele dikke buik. ‘Daar zit een baby’tje in’, zei mama. Maar dat kan mama toch niet zien, je kunt toch niet dwars door een buik heen kijken? En wat heb ik nou aan een baby’tje die ik niet eens kan zien, waar ik niet mee kan spelen?

Toen riep een andere mevrouw mij en kreeg ik een koekje. Dat was lekker. Toen die bijna op was ben ik weer naar die mevrouw gelopen en kreeg ik weer een koekje. Later ging ze heel ergens anders zitten, maar ik had haar toch wel gevonden. Die hele familie moest lachen om mij, terwijl papa ze ging uitleggen dat ik het koekiemonster was uit Sesamstraat.

We hebben daarna nog een keer gezwommen en toen zijn we terug naar ons huisje gegaan, met die gekke opa. Dit was echt een topdag. Zwemmen en vier koekjes! Ik wil wel heel lang op vakantie.

Ouderavond met cachet

Tags

onderwijs, ouderavond, presentatie, school, student

Vorige week een mooie avond. De eerste ouderavond in het jaar is altijd voor de nieuwe ouders. Dochters en zoons net een maand begonnen met een nieuwe opleiding, de eerste avond is vooral om informatie te geven.

Sinds vorig jaar zit er een extra aspect aan de avond. De eerstejaars vertellen zelf hun ouders over de bedrijven waar ze misschien wel zouden kunnen werken over een paar jaar. Of stage lopen over anderhalf jaar.

De dag voor hun presentatie is het druk in het computerlokaal. Normaal zie je tussendoor Hyves, de herhaling van Oh oh Cherso en MSN, nu zie je vooral PowerPoint presentaties en stukken tekst die nog aangepast moeten worden. Ze maken zich wel druk, als je ze maar voor het blok zet.

Op de avond was het druk. Iedereen is vroeg. Het grootste applaus gaat zodra de mededeling volgt dat de pauze uit het programma geschrapt wordt omdat FC Twente nog moet voetballen vanavond. Ook veel meiden blijken fanatieke fans. Een van de jongens had kaartjes, maar ik zie hem toch hier vanavond. Hij kijkt niet blij. Wel is hij netjes in pak, zoals al zijn klasgenoten. Heren met strop zelfs, de dames vooral in zwart wit, zoals hoort bij een formele gelegenheid.

In de ouders zit meer variatie. Aan de ene kant een stel dat zo uit de hockeykantine weggelopen zouden kunnen zijn, vlak ernaast een vader die de voormalige woning van Frans Bauer overgenomen had kunnen hebben. Sommigen verheugen zich op de presentatie van zoon of dochter, anderen zien het als een verplicht nummer.

De tweedejaars die gastvrouw speelden blijven hangen. Normaal beginnen ze halverwege de les al over bussen die gehaald moeten worden, maar hun taak van ontvangen, wegwijzen en koffie schenken zit er op, toch blijven ze kijken. Leuke belangstelling, een compliment waard.

De presentaties gaan goed. Soms zelfs erg goed, soms wat minder, maar over het geheel mogen de leerlingen trots zijn. Ik vind het vooral een mooie avond. Ik zie meerdere PowerPoint presentaties die zo goed zijn dat ik ze niet had kunnen maken. Er zijn leerlingen die een heel verhaal netjes uit het hoofd geleerd hebben, anderen hebben een spiekbriefje nodig. Een enkeling presenteert alsof ze dit al jaren doet.

In de veel te warme lokalen heeft iedereen last van de hitte. Maar ze blijven allemaal zitten. Ik ben de uitzondering, ik maak foto’s in beide lokalen, loop dus heen en weer. Een vader glipt tussen twee presentaties weg. Zijn zoon is al geweest, nu moet hij zich haasten naar Enschede waar zijn favoriete club over twintig minuten aftrapt. Als hij doorrijdt mist hij alleen het eerste kwartier. Toch mooi dat hij geweest is.

Op de eerste rij zit een vader met een camera die professioneel aandoet. Sta ik daar met mijn lullige klikapparaatje aan de zijkant. Hij maakt vele foto’s. Trots op zijn dochter, terecht, ze doet het goed.

En zo is de eerste ouderavond vooral een geslaagde avond. Goed voor het zelfvertrouwen van de leerlingen. Een avond waarop tientallen ouders trots naar huis gaan. Waarop geen docent het erg vond om een paar uur langer op school te blijven. Als we die drie dingen de komende jaren kunnen blijven combineren, komen we automatisch bij een geslaagde diploma-uitreiking. Nog een paar jaar..

seks filmpjes gratis kijken nl

Tags

stats, zoektermen

 

Augustus was niet echt een goede maand voor mijn weblog. Het hielp natuurlijk niet dat ik op vakantie was en daardoor weken geen nieuwe blogjes kon publiceren, maar zelfs in vergelijking met het jaar ervoor kwamen er bijna 27% minder bezoekers.

In de top tien van zoektermen kwam Laurent Fignon prominent binnen. Maar verrassender (voor mij tenminste) was de zoekterm “seks filmpjes gratis kijken nl”. Maar liefst 20 bezoekers via die combinatie van woorden. Ik heb nog even gekeken wat ik in de maand augustus allemaal geschreven heb, maar geen enkel stukje, zelfs geen boekrecensie, komt in de buurt van die zoekterm. Zijn er 20 mensen die dit zochten en hier uitkwamen, of was er 1 iemand die 20 keer de teleurstelling onderging van het op deze weblog belanden?

Vier keer zocht er iemand naar ‘henk bruijntjes’. En omdat die naam me helemaal niets zegt, heb ik dat ook maar eens gegoogled. Inderdaad, mijn blog staat bovenaan. Wat blijkt. Henk schreef een gigantisch verhaal (hier) toen ik twee jaar geleden een boek van Mart Smeets recenseerde. Misschien dat Henk nog niet helemaal door had dat het over Mart ging en niet door Mart geschreven was.

Elke maand komt ook de combinatie Manon en Glenn Helder diverse (augustus: 18x) keren terug. Wie daar elke maand weer naar zoekt weet ik niet, maar ondertussen moet toch wel duidelijk zijn dat ik daar niet over geschreven heb?

De opvallende termen van de maand augustus:

neuken in rio de janeiro (ik ben er geweest, maar slechts een paar dagen. Ik denk niet dat ik nu als expert op dit vlak geld)

consumeren heiligboontje (ik heb gezocht in de supermarkt en ook bij de groenteboer gevraagd, maar ze waren uitverkocht. Ik weet dus niet hoe ze te consumeren)

de wc schoenen van andere ooijer (doet die speciale schoenen aan om het toilet te bezoeken?)

glasambulance vrachtauto (nu ken ik gewone ambulance en een dierenambulance, maar een ambulance speciaal voor glas? Is dat niet overdreven?)

je ziet zijn klokkenspel doorheen zijn broek (leer eerst eens nederlands)

mag ik voetbalschoenen ruilen als blijkt dat ze te groot zijn (wat mij betreft wel. Is passen in de winkel niet logischer?)

naakt dansen diepenheim (wist ik niets van. Wanneer was dat? Waarom ben ik niet uitgenodigd?)

ongewenst vaderschap (ik kan hier niet over meepraten, mijn dochter was erg welkom)

twitter voetbalkenners (eindelijk erkenning! Heeft google mij toch in die categorie geplaatst? Of twitter?)

verhalen van mensen die ongelooflijk veel afgevallen zijn door hardlopen (die drie keer per jaar dat ik vrijwillig hardloop helpt niet echt. Zoek gerust verder)

welke nummers op vaste telefoon induwen voor mooie liedjes te maken (lijkt mij ook wel leuk om te weten. Denk alleen dat ik al uitproberend eerst 34 keer een Chinees, 27 keer een Tahitiaan, 48 keer een Argentijn enz. aan de lijn krijg. Mij iets te duur dus)

Ik wil geen overheid die me bang maakt

Tags

in het nieuws, overheid, postbus 51, terrorisme

 

Al een paar jaar geleden was er een filmpje over liefst 200.000 professionals die opletten, want gezamenlijk zijn wij tegen terrorisme. Leraren werden expliciet genoemd als beroepsgroep. Daaruit begreep ik dat ik daar dus aan meedeed. Mij was nooit iets gevraagd. Sterker nog, ik geloof niet in de term terrorisme zoals die gebruikt wordt sinds 11 september 2001.

De wereld is niet onveiliger, men probeert ons gewoon angst aan te praten. De koude oorlog was voorbij, een nieuwe vijand was nodig. Pure Newspeak, ruim 60 jaar geleden al erg goed beschreven door George Orwell.

Het ging om dit filmpje:

Ik ben blijkbaar niet de enige die zich stoorde aan deze propaganda. Kijk naar een reactie van wij zijn de baas (zie ook hier).

Sinds kort wordt me aangeraden om een noodpakket samen te stellen. Zaklamp, water, eboniet, lucifers enzovoort. Je snapt het idee. Want het zou zo maar kunnen zijn dat je aangewezen bent op je rantsoen voor maar liefst drie dagen. Meer informatie op deze site. Daar kun je ook je eigen risico’s bekijken. Tik je postcode in en je krijgt een kaart. Heb ik dus maar gedaan. Er staan een handvol tankstations op, twee fabrieken en wat andere onverklaarbare tekens.

Drie dagen zonder stroom in Nederland? Ik woon toch niet in Bangladesh? Drie dagen geen water? Waar leef ik, in de Sahara? Compleet overbodig deze campagne. En overstromingen, orkanen, aardbevingen of vulkaanuitbarstingen zijn in Nederland ook niet echt aannemelijk.

Nu ben ik niet echt bang aangelegd, maar deze hele campagne is weer eens verspild geld, verspilde moeite. Ik word onnodig bang gemaakt, sterker nog, het is de bedoeling dat ik bang ben. Want op die manier kun je allerlei privacywetten omzeilen, kun je wapentuig aanschaffen terwijl dat niet nodig is en let de burger niet op de werkelijke problemen. De overheid heeft me zoveel angst aangejaagd voor niet-bestaande terroristen en overschatte problemen, dat ik het niet erg vind dat de belasting verhoogd wordt, dat de verkeerde mensen profiteren van subsidies en dat mijn land eigenlijk extreem veilig is.

Postbus 51 moet de burgers namens de overheid informeren. Dat is dus iets anders dan angst aanjagen. Informatie geven is iets anders dan propaganda. Ik ben blij dat we de vorige regering kwijt zijn, maar om nou te zeggen dat ik veel vertrouwen heb dat we onder de nieuwe regering deze onzin kwijt zijn, dan lieg ik. Misschien een leuke prijsvraag: Welke absurde campagne krijgen we de komende jaren voor onze kiezen? De gevaren van een moskee? De nadelen van een dubbel paspoort? Vakantiebestemmingen die minder geschikt zijn voor mensen met een christelijke achtergrond? Gebruik de normen en waarden van de regering? (O nee, die bestond al: klik of klik).

Vpro’s Waskracht maakte al eens een parodie op Postbus 51.

Station Zutphen

Tags

reizen, station, Zutphen

Vorige week was ik er weer even. Tenminste dat was de hoop. Uiteindelijk was ik er bijna twee en een half uur. Station Zutphen. In de loop der jaren heb ik toch wel een soort van haat-liefdeverhouding opgebouwd met dat station.

Toen ik 18 was ging ik op mezelf wonen. Studeren in Leeuwarden, maar wel bij mijn oude clubje blijven voetballen. Drie jaar lang dus elk weekend op en neer met de trein. 2 keer per week via station Zutphen. Later woonde ik in Amsterdam, zelfde verhaal. Ik werkte vaak in het buitenland, ging vaak op reis, moest altijd via station Zutphen. Als je woont in een plaats waar een boemeltje stopt, moet je overstappen. In mijn geval is dat altijd Zutphen geweest.

Zutphen was de plek van het optimisme, het vertrek, het begin van de reis. Als je daar overstapte met weekendtas, rugzak of koffer, dan was je echt onderweg. Vanuit Zutphen kun je noordwaarts, westwaarts (Schiphol!) of zuidwaarts (buitenland!). Heb je die overstap gehad, dan ben je ver van huis.

De andere kant op was Zutphen weer het symbool van thuiskomen. De laatste keer overstappen op weg naar huis. Na een korte reis binnen Nederland, of na 30 uur onderweg te zijn geweest, altijd voerde de reis via Zutphen. Daar stond mijn woonplaats voor het eerst genoemd op een bord, daar was ik bijna thuis. Nog even langs de sportvelden van Zutphen, de kazerne, ’n Blieverd, station Lochem, de Schipbeek, het niet meer gebruikte station van Markelo en de Herikerberg, in de verte is het bejaardencentrum al zichtbaar, de watertoren, de trein mindert al vaart, bijna thuis.

Maar Zutphen is ook het station van de frustratie. De eerste kans op het missen van een aansluiting. De NS zorgen er dan ook vaak voor dat het daar al mis gaat. Zutphen is de frustratie van bijna thuis zijn en dan geen aansluiting hebben omdat er maar een trein per uur gaat. Weer 40 minuten op een koud en winderig station. Want van alle stations waar ik al gestaan heb, heb moeten wachten, is Zutphen met afstand het koudste station dat ik ken. In de vrieskou van Oostenrijk stond ik in Zell am See te wachten, maar het is er niet zo koud als dat tochterige stuk beton dat voor perron door moet gaan in de IJsselstad.

Misschien dankzij die rivier, misschien vanwege het tijdstip waarop ik daar vaak stond (22.30 uur, zondagavond), misschien vanwege mijn perceptie, maar voor mijn gevoel kwam het voor dat overdag half Nederland bijna naakt aan het water of in de achtertuin ligt, maar dat het ’s avonds in Zutphen toch nog koud is. Ik heb het bijna nooit koud, heb de eerste anderhalf jaar in Leeuwarden mijn verwarming niet een keer gebruikt, maar toch heb ook ik het in Zutphen regelmatig koud gehad.

Het zal nooit meer anders worden. Na bijna een kwart eeuw is mijn beeld van station Zutphen niet meer te veranderen. De hoop en vreugde zullen blijven strijden met het onpersoonlijke beton en de kille tocht. Het lijkt wel een metafoor van het leven zelf.

Kristof Vandevenne – De geur van regen na de zwoelte

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, Kristof Vandervenne, lezen, Unibook

Kristof Vandevenne – De geur van regen na de zwoelte

Kristof is een Vlaamse blogger wiens weblog ik een tijdje bezocht. Hij schreef mooie stukjes, houdt van de juiste muziek en is vaardig met taal. Op een gegeven moment stopt hij (tijdelijk?) met zijn weblog, maar kwamen we elkaar weer tegen op Facebook. Zo zag ik ook dat hij een boekje had uitgegeven. Via Unibook nog wel, waar ik ooit mijn Olympisch Dagboek (nog verkrijgbaar, kijk in de rechterkolom) uitgaf. De royalty’s die ik nog nooit gebruikt had, kon ik nu mooi aanwenden om zijn boek te kopen.

De mooiste stukjes van zijn blog, geen dik boek, maar wel een met sfeer. Gedichten, columns, brieven, de grenzen tussen de genres vervagen soms, Kristof is geen blogger die een stukje schrijft en dat de wijde wereld instuurt. Hij denkt na over zijn product, schaaft, verbetert en denkt nog eens na. Tenminste, dat is de indruk die ik krijg met zijn boekje in handen.

De titel is de aanschaf al meteen waard. Erg mooi. Ook titels als ‘Bovenkamermeisje’, ‘Dilemma der zintuiglijke handicappen’ en ‘Mijn plu is altijd stuk als het regent’ verdienen lof. De bijbehorende schrijfsels hebben automatisch al een streepje voor.

Kristof heeft zeker talent, zijn proza bevalt me beter dan zijn poëzie, maar dat wil niet zeggen dat je zijn gedichten zo maar moet overslaan. Zijn invloeden zijn soms zichtbaar, soms zelfs genoemd, je kunt slechtere voorbeelden kiezen.

Citaat: “Gunseroppes is een mooi woord. Het betekent ‘(naar) ginds’ of ‘(naar) ginder’. Bijvoorbeeld: aan het kruispunt ging de pony gunseroppes, of: zie gunseroppes komt de stoomboot. Ik heb het geleerd van mijn opa Pierre, die nu bijna honderd jaar is, als hij tenminste nog vijftien jaar blijft ademen.” (blz, 60)

Nummer: 10-034
Titel: De geur van regen na de zwoelte
Auteur: Kristof Vandevenne
Taal: Nederlands (Vlaams)
Jaar: 2010
# Pagina’s: 90 (6274)
Categorie: Fictie
ISBN: nvt

Meer:
Kristofs blog Weeping Willow Woodnotes
Unibook (zelf boek bestellen)
Nieuws.be met een fragment
Facebook fanpage

Wie durft aangifte te doen tegen de FIFA?

Tags

column, corruptie, criminele organisatie, Fifa, Sepp Blattler, voetbal

Ophef. Er blijken corrupte FIFA-leden te zijn. The Sunday Times heeft er twee gevonden die hun stem voor een kleine bijdrage wel willen aanpassen. Is het echt een verrassing? Wonen er katholieken in Vaticaanstad?

Al jaren zijn de geruchten over grootschalige corruptie rondom Blatter zo sterk dat het me verbaasd dat er überhaupt ophef ontstaat nu er stemmen gekocht dreigen te worden. We weten van het IOC al jaren dat het gebeurt, we weten dat Blatter op deze manier aan de macht is gekomen, dus zal het nu niet anders zijn.

Is het gek dat een arme Afrikaan zijn positie in de FIFA gebruikt om er zelf beter van te worden? Ik vind het niet. Wat ik wel erg vind, zijn de eisen die de FIFA durft te stellen aan landen die het WK willen organiseren. Belasting betalen doet de FIFA ook niet trouwens.

Om het te mogen organiseren moeten autobanen worden afgezet voor Blatter, moeten arboregels tijdelijk worden opgeschort en krijgen FIFA-medewerkers voor de duur van het WK strafrechtelijke immuniteit.

Dus terwijl Blatter met 140 langs de file rijdt, achterin zijn auto een minderjarig meisje verkracht, moet de Nederlandse politie het verkeer tegenhouden zodat hij toch nog op tijd bij de volgende wedstrijd kan zijn. Dat stadion is gebouwd door Aziatische arbeiders die 12 uur per dag werken in ploegen voor een onkostenvergoeding, zonder dat de Nederlandse overheid daar iets tegen kon doen.

Hoe absurd dat de Nederlandse regering niet meteen heeft gezegd dat we daar niet aan mee willen doen, maar nog steeds overweegt om met de FIFA in zee te gaan. Waarom heeft niemand het recht om de FIFA aan te klagen? Ik neem toch aan dat een organisatie die dit soort eisen stelt, voor een onafhankelijke rechtbank veroordeeld moet kunnen worden. Wie durft het op te nemen tegen deze maffiosi, al ken ik verhalen van criminelen (Christopher Dudus Coke, Pablo Escobar) die het beter voor hadden met het volk als de FIFA.

Blatter, hoofd van deze criminele organisatie, was het onderwerp van een documentaire van de KRO.

Of bekijk de flash versie.

Lees ook:
RTL over de corrupte leden
NRC over de eisen van de FIFA
Delen uit het bidbook

en tig artikelen elders op het internet…

Live draft

Tags

draft, fantasy sports, yahoo

Tien jaar geleden speelde ik voor het eerst. Fantasy Basketball. Via Yahoo kreeg ik een team van een aantal NBA-spelers en speelde met een groep voor mij onbekenden wiens spelers het beste presteerden. In Nederland is het nooit echt aangeslagen. Een aantal kranten heeft het geprobeerd. Ik geloof dat er her en der nog wat groepjes rond lopen die met spelers uit de Eredivisie hetzelfde doen. Bij mijn eigen voetbalclubje heb ik het een aantal jaren gedaan met spelers uit alle elftallen, maar na 2 succesvolle jaren is dat ook weer doodgebloed.

Ik ben dus aangewezen op Yahoo. En dat doe ik al jaren met veel plezier. In mijn debuutseizoen haalde ik meteen een trophy. 3e van de 12. Ik raakte verslaafd. Alle sporten waar Yahoo iets voor organiseerde en ik was er bij. De seizoenen volgden elkaar netjes op. Sommige sporten speelden tegelijk, maar dat was nooit echt een probleem. Ik speelde serieus bij de sporten die ik leuk vind (baseball, basketball), deed mijn best als ik het idee had dat het iets kon worden (hockey, golf) of deed maar wat omdat ik geen idee had (football, auto racing).

152 teams heb ik gehad volgens mijn fantasy profile. 38 keer daarvan won ik een trophy, tien keer winst. Daar ben ik niet ontevreden over. Genoeg om hoop te houden dat ik weer eens wat win, maar ook niet te vaak, zodat ik weet dat er behalve mazzel ook wat kunde bij nodig is.

Vanavond had ik een live draft. De start van het seizoen. Tien spelers, negen Amerikanen en een gekke Nederlander. Al 7 jaar spelen we samen, in de twee sporten die ik volg. 2005 was mijn topjaar. Ik won zowel MLB als NBA. Ik had moeten stoppen. Sindsdien kon het alleen bergafwaarts gaan. (dat deed het ook).

Vanavond (voor mij, voor mijn medespelers vanmiddag) hebben we allemaal weer 14 spelers gekozen die het komende NBA-seizoen tot een succes moeten maken. Tot het seizoen daadwerkelijk begint heb ik net zo veel kans als de andere negen. Daarna moet ik het waarschijnlijk weer afleggen. Vooralsnog regeert de hoop. Of de hoops, zoals onze league in het Engels heet.

 

Sneeuw

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Kijk nog eens 143

Ojajoh, zoheee

Tags

bijbel, cabaret, relativeren, Ronald Goedemondt, Rotterdam

Gerbie kijkt YouTube 053

Ik ken hem eigenlijk nauwelijks. Nooit live gezien, ook op televisie geen enkele keer. Alleen via YouTube kwam ik hem tegen op een dag. Zoals dat gaat, je klikt verder, van aanbeveling naar verwant en ineens zit je in een hoek van het web, waar je nooit eerder was.

Ronald Goedemondt heet hij. Er staan leuke dingen op YouTube van hem. Met afstand het leukst vind ik het stukje Rotterdams relativeren. Doet me denken aan oude shows van Waardenberg en de Jong. Qua tekst en accent dan.

Ojajoh?

Suus op Cuba, deel 6

Tags

Cuba, reizen, Suus, vakantie

We hebben weer een leuk huis gevonden. Hier is een hele lieve opa. Hij is heel grappig. Hij zit in een schommelstoel en moet altijd lachen. Dus als ik ga dansen, dan klapt hij met zijn handjes, heb ik een muziekje er bij. En dan moet hij nog harder lachen, zo hard dat je kunt zien dat hij al een heleboel tanden kwijt is.

Schommelstoelen zijn een prachtige uitvinding. Die wil ik thuis ook. Ik kan er net inklimmen, dan moet ik me omdraaien en dan zit ik goed. Heerlijk schommelen. Na een tijdje klim ik er dan uit en ga ik in de volgende schommelstoel zitten. In de voorkamer zijn er twee, bij de televisie zelfs vier, maar daar zit die opa meestal al en nog wat andere mensen. Bij onze kamer, buiten op de binnenplaats staan er ook nog twee zo kun je op heel veel plekken schommelen. Ook leuk is om papa mee te nemen, hem aan te wijzen waar hij mag zitten en dan klim ik in de stoel naast hem. Dat is gezellig, samen schommelen.

’s Avonds wilden papa en mama naar de muziek. Dat duurde heel lang voor het begon en ik heb een hekel aan wachten. Gelukkig was er een hele grote trap, die kon je op en weer af en weer op en weer…

Dan moet er wel iemand meelopen. Mama of papa, of die mevrouw van de bar, vond ik ook prima. Toen de muziek eindelijk begon was ik moe. Mama heeft nog even met me gedanst, maar ik vond het fijner bij papa. Die kan wel niet zo goed dansen als mama, maar die kent heel veel liedjes en ging meezingen. Dan leg ik mijn hoofdje op zijn schouder en word ik helemaal rustig. Maar na een paar liedjes gingen we al weer weg, gingen we allemaal naar bed.

 

View Suus op Cuba in a larger map