31 zondag jul 2011
Posted in Poëzie, Voetbalzondag
Tags
Gefeliciteerd FC Twente met de eerste prijs van het seizoen. Onverdiende zeges tellen ook, over een aantal jaar staat wel dat ze de Johan Cruijffschaal wonnen, maar niet meer hoe. Naast het schitterende gedicht van Willem Wilmink op station Drienerlo, vind ik een ander gedicht, in het stadion zelf, ook erg mooi.
Dus ter ere van de voetbalzondag, vandaag nog een gedicht:
30 zaterdag jul 2011
Posted in Zoektermen stats
Tags
In de maand juni een bijzondere gebeurtenis. Voor het eerst is niet google.nl de site die de meeste bezoekers naar mijn blog brengt, maar footballculture.com Halverwege de maand publiceerde deze site een foto van mij, zonder dat ze dat wisten. Een paar dagen later hebben ze dat rechtgezet. De site is blijkbaar erg populair, want liefst 351 bezoekers van FC namen de moeite om ook even mijn site te bekijken.
Bij de zoektermen ook een nieuwe koploper. “Cabaretiers nederland” leverde meer dan 100 bezoekers op. Alleen omdat ik mijn top tien van de laatste jaren op een rijtje heb gezet; blijkbaar is dat voor Google genoeg om mij als autoriteit op dat gebied te erkennen.
De 23 bezoekers die “rob bianchi linkedin nederland” zochten en bijna 11 minuten gemiddeld daarover deden, begrijp ik niet. De voetballer die hockeycoach is geworden zoeken jullie? Duurt dat zo lang? De “gratis seks filmpjes” waren al weer een stuk minder populair in juni. De zoekterm “sarah boom” daarentegen leverde ook 9 bezoekers op. Ken ik u? Maar terwijl Bianchi vijf jaar geleden eens figureerde in een voetbalcolumn, heb ik het over Boom nooit gehad.
De bijzondere zoektermen van juni 2011:
waarom speelt elk team in de mlb 162 wedstrijden (waarom speelt elk team in de eredivisie 34 wedstrijden, waarom speelt GFC3 er maar 22. Is ooit zo beslist denk ik)
affelay vraagt nummer aan meisje (het wordt een cirkeltje. Ooit eerder gevraagd en omdat het hier bij staat, komt iedereen met dezelfde vraag hier nu terecht. Laat hem toch.)
anita witzier vakantie fotoos (wat is dit nu? Willen we haar tieten ineens niet meer zien? Of is iemand op slinkse wijze op zoek naar dezelfde fotox92s, maar durft het woord tieten niet in te tikken?)
annemarie waar gaat de reis naartoe (ja Annemarie, daar ben ik ook wel benieuwd naar. Laat het eens weten.)
auto aanvaring glanerbrug op wc (deze combinatie van woorden kan ik niet plaatsen. Heb je een wc in je auto of zat je in Glanerbrug op de wc toen een auto naar binnen reed?)
boeken die je kunt vergelijken met de boeken van susan madison (ik zou het niet weten, ik heb nooit iets van haar gelezen)
elegant als een egel boekrecensie (sorry, honderden andere boeken, maar ook dit boek heb ik niet gelezen. Vreemde titel overigens.)
europa mij is nooit iets gevraagd (ik stel me voor dat op een dag iemand wakker wordt en doorheeft dat Nederland bij Europa hoort. Maar is het hem gevraagd? Nee hoor. Schandalig. Lijkt me een PVV-stemmer trouwens. Tijd voor actie. Wie moet je nu hebben, even googlen…)
foto van lange tieten (volgens mij wordt er meestal over grote of dikke tieten gesproken, lange tieten zegt mij niets. Maar misschien dit verhaal lezen: Lange tieten)
gebruiksaanwijzing voor brandblusser in zuid afrikaanse woorden (en ondertussen fikt de hele keuken omdat je op je computer zoekt wat je moet doen)
homo sex filmpjes langer dan 1 minuut (tja, zo’n kort filmpje is ook zo afgelopen)
man aftersave aldi, waar is gebleven (ik neem aan dat je after shave bedoelt. En misschien moet je het gewoon vragen aan een personeelslid bij de aldi ipv te googlen)
naam voor sex met verkleden mensen? (ik weet het niet. Het lijkt me een fetisj. Kan iemand deze bezoeker verder informeren?)
schizofreen wk (is daar een speciaal wk voor? En hoeveel mag je er dan opstellen in een elftal?)
ultieme tourploeg van 2011 (als ik die wist, dan had ik die nog niet geblogd. Nu is het voor mij ook weer grauwe middelmaat in alle poules)
waar je kent kaartje halen voor jan smit in hoorn (kennen en kunnen, blijft lastig. Ik zou beginnen in Hoorn zelf te zoeken)
waar staat deze brug (ik ben niet telepatisch, over welke brug heb je het?)
bas pool fietst tegen mart smeets (begin dit jaar op de foto, nu mag hij al fietsen met Mart. Volgend jaar meedoen aan de Avondetappe?)
28 donderdag jul 2011
Posted in Kunst omdat het kan
Tags
A.L.Snijders, California, kunst, kunstenaar, Los Angeles, Sam Rodia, torens, YouTube
A.L.Snijders kreeg de kans om een avond te vullen in Diepenheim. Fietsafstand voor de schrijver van ZKV (Zeer korte verhalen), een genre dat hij zelf naam gaf. Hij las wat verhalen voor, had een accordeonist meegenomen en liet een film zien over de kunstenaar Sam Rodia.
Sam Rodia was een arme Italiaanse migrant in de Verenigde Staten die in zijn tuin begon met het bouwen van een toren. En dat werd al snel meervoud: torens. Het werd zijn levenswerk. De torens werden groter, hoger, mooier. Jaar in, jaar uit werkte hij aan iets dat nooit af was, maar tegelijkertijd allang klaar was. Schitterend, anders, bijzonder.
Er werd een film over gemaakt, I build the tower, hij staat zelfs op de hoes van Sgt. Pepper’s, naast Bob Dylan. Dan moet je toch wel een grootheid zijn. De Beatles vinden je goed genoeg om je foto te gebruiken. En toch had ik nog nooit van hem gehoord. En nu heb ik weer iets op mijn lijstje ‘nog te bezoeken’ staan. Ooit zal ik in California rondreizen. En in plaats van the Walk of Fame in Hollywood, zal ik op zoek gaan naar de Watts Towers.
Omdat ik gek ben op mensen die anders durven te denken. Op onafhankelijke denkers, die zich niets aantrekken van wat gewoon is. Op kunstenaars die dingen maken omdat ze het zelf mooi vinden, niet omdat de markt er om vraagt. Die veel tijd, moeite en inspiratie durven te steken in een project, zonder dat ze weten wat de uitkomst zal zijn. Ik ben dus automatisch een fan van Sam Rodia. En dat allemaal omdat een schrijver uit Klein Dochteren me onderstaand filmpje heeft laten zien.
26 dinsdag jul 2011
Posted in CycloGerb Wielerpoëzie, Poëzie
Tags
Hors categorie
De manier waarop Boogerd
Hors categorie
uitspreekt
verwacht ik elke keer
een paard in beeld.
Interview
Net vier minuten
en de Tour verloren
omringd door veertig journalisten
en dan toch rustig
je verhaal vertellen
de prestatie is net zo groot
als tegen de Galibier opfietsen
Fietswissel
“Hij had helemaal
geen slechte benen.
hij had een slechte fiets”
Paranoia
De Raboploeg
vriest iedere avond een biefstuk in
voor het geval dat
zouden ze er ook voor de zekerheid
vast extra groeihormonen inspuiten?
25 maandag jul 2011
Tags
avondetappe, Edwin Winkels, Mart Smeets, Renate Verhoofstad, Ronald Waterreus, televisie, Thijs Zonneveld, wielrennen
Twee dagen voor de Tour begon blogde ik er al over. Mart Smeets was aan zijn laatste Tour bezig. De concurrentie stond klaar. RTL kwam met Tour du Jour. Ik heb het een aantal keren geprobeerd, maar het is me niet een keer gelukt een hele aflevering te kijken. Anderhalf uur waarin vooral niet te diep op de Tour zelf ingegaan mag worden, een minuut of 80 te lang wat mij betreft. Natuurlijk, Gert Jacobs kan best leuk een verhaal vertellen, maar je kunt er geen programma op bouwen. Maar waarom mag er bij de commercixeble zenders nou nooit eens een programma gemaakt worden wat niet op goedkoop scoren lijkt? En dan heb ik nog niet eens over Dries Roelvink…
De Avondetappe had als vernieuwing het fenomeen sidekick bedacht. Vier keer 5 dagen mocht er iemand Smeets aan tafel assisteren. Een redelijk geslaagd experiment. Ronald Waterreus begon ik zowaar sympathiek te vinden (en dat wil wat zeggen, want hij heeft er vele jaren aan gewerkt om dat gevoel bij mij ver weg te drukken), maar hij voegde niet echt wat toe aan het programma. Een voetballer die graag wielrenner had willen zijn. Ik kan me betere keuzes voorstellen. Ga ik er zelf wel zitten met een blokje Tourtoto wetenswaardigheden.
Thijs Zonneveld had moeite met zijn rol aan tafel. Als insider en begenadigd schrijver (De ereronde van de eland en De Muur 16, 20 en 22) zat hij er soms een beetje verdwaasd aan tafel. Hij begreep beter dan iedereen wat er aan de hand was, maar zat men op zijn mening te wachten? Het verschil tussen de tekstverwerker en de camera bleek groot, al verdient Zonneveld zeker een tweede kans, al was het maar vanwege zijn geweldige verhalen. Maar op zijn gemak voelde hij zich niet volgens mij.
Dat deed zijn opvolger Edwin Winkels wel. Ik heb al positief geschreven over zijn verhalen in Hard Gras en De Muur, zijn blog verdient vele bezoekers, nu blijkt hij ook een aanwinst te zijn op televisie. Kennis van zaken, humor, oog voor detail, zonder scoringsdrang, een ideale sidekick. Zijn kennis van de Spaanse cultuur en taal, maar zeker ook van het Spaanse wielrennen, bleek in dit programma perfect op zijn plaats. Op zijn laatste avond verraste hij Smeets met een pleidooi voor het programma. Net iets over de top, maar wel gemeend.
Ook van Renate Verhoofstad volg ik het blog al jaren. Zij mocht de laatste vijf dagen haar voorliefde voor Italixeb aan tafel kenbaar maken. Maar ondanks de jarenlange ervaring als journaliste en columniste, leek ze toch te veel op de fan die een kijkje achter de schermen mocht nemen. En op de excuus-Truus die de NOS nodig had om te laten zien dat ze ook met de tijd meegaan. Typerend was het (overigens best grappige) verhaal over Cipollini waarmee zij geïntroduceerd werd. Jammer, want ze heeft zeker meer in haar mars dan ze aan tafel heeft laten zien.
Op de laatste avond kwam toch ineens het bericht dat er een goede kans was dat de Avondetappe volgend jaar terugkomt. De kijkcijfers waren dit jaar zo goed dat ze het besluit herzien hebben.
Volgens mij wordt er een vervelend politiek spelletje gespeeld. Want door de kijkcijfers zo belangrijk te maken, heeft de NOS volgend jaar een geweldig excuus om na de Tour 2012 definitief de stekker er uit te trekken. Tussen EK en de Olympische Spelen in kun je er zeker van zijn dat er volgend jaar veel minder gekeken wordt. En zo weet je zeker dat Smeets na de Spelen van Londen afscheid zal nemen. Maar goed, misschien ben ik te cynisch en moet ik gewoon blij zijn met nog een jaar Avondetappe.
24 zondag jul 2011
Posted in Goal Columns, In memoriam
Tags
GFC, Goal, In Memoriam, Peter, voetbal
Vandaag precies een jaar geleden overleed Peter, de tijd stond niet aan zijn kant. Hij speelde al jaren mee in onze tourtoto, hij haalde dus net het einde van de Tour niet. Op de dag van de laatste tijdrit was voor hem een streep getrokken. Gisteren ‘won’ zijn vader de etappe in onze toto. Zijn broer was laatste. Bestaat toeval?
Met een aantal vrienden hebben we vandaag onze eigen herdenking. Vandaag dus geen nieuw stukje op dit blog, maar de column die ik schreef in het clubblad naar aanleiding van zijn dood.
Kritiek is gratis advies (Goal, augustus 201)
Het had het motto kunnen zijn van de GFC-er in Peter. In zijn laatste column, afgelopen mei, kwam hij nog eens terug op het incident dat hij als scheidsrechter kreeg met het toenmalige bestuur. Willem refereerde er ook nog eens aan in zijn speech bij de crematie. Peter nam niet snel een blad voor de mond. In dit geval ook geheel terecht. Hoe kwaad je ook bent, hoe onterecht een beslissing in jouw ogen ook is, niemand heeft het recht een ander een erge ziekte toe te wensen.
En hoe erg die ziekte is, hebben we helaas aan Peter kunnen zien de laatste maanden. In zijn afscheidsspeech sprak hij terecht over mensonwaardig. Het waren zijn eigen woorden, die ik mocht oplezen namens hem. Een enorme eer waarvoor hij me vroeg. Het enige dat ik kon doen voor hem, omdat ik, zoals iedereen, machteloos aan de zijlijn stond terwijl hij in zijn eentje een verloren wedstrijd speelde.
Zijn twee columns “Winnen doe je samen” maakten veel los, vooral door zijn treffende metafoor van het leven als een voetbalwedstrijd. Zijn schrijftalent bleek pas laat in zijn veel te korte leven. Al kan ik me nog herinneren dat een jaar of 15 geleden in Goal ook een stukje van Peter stond over de statafel die de Supportersvereniging op de GFC-verjaardag had geschonken. Het bestuur wilde die column er uit halen. De redactie accepteerde dat niet, de column bleef.
Het mooie van die stukjes is in mijn ogen dat er een grote betrokkenheid uit spreekt. Want dat Peter begaan was met GFC staat boven elke twijfel. Er was een tijd dat hij geen wedstrijd van het eerste wilde missen. Totdat zijn scheidsrechtercarrière hem dwong tot keuzes en hij ook op zondagmiddag soms moest fluiten, miste hij seizoenen aaneen geen enkele wedstrijd.
Maar zeker niet alleen het eerste ging hem aan het hart. Er is niemand anders die de afgelopen twee jaar zo veel wedstrijden van het derde heeft gezien, ondanks dat het soms letterlijk pijn deed om aanwezig te zijn. En dan heb ik het nog niet eens over de pijn aan zijn ogen dat het voetbal hem vaak moet hebben gedaan.
Zelf stopte hij toen hij doorhad dat hij beter was met een fluit in de mond dan met de bal aan de voet. Dichterbij dan met een vlag kwam hij niet bij het eerste. Door blessures is ook het fluiten niet echt een succes geworden, ook al zagen sommigen in hem iemand die hoog kon komen.
Ook onze vriendschap kwam via het voetbalveld tot stand. In 1988 begonnen we tegelijk als jeugdleider, F3 was ons team. De Ukken bestonden nog niet, de meeste nieuwelingen begonnen in ons zevental. Twee seizoenen waarin we ons kostelijk amuseerden, met dikke nederlagen en verrassende overwinningen. Met bloemetjes plukkende spelers en keepers die geen bal tegenhielden en toch elke zaterdag weer heel veel plezier. Een wedstrijdreeks begon het ineens te lopen. Dennis zag het spelletje, Martijn hield het dicht, Niels wilde wel keepen en Bart scoorde er op los. We werden net geen kampioen, ons doelsaldo was niet goed genoeg. Het interesseerde de spelers niet en ons ook niet. Wij hadden een prachtig seizoen gehad.
Op een mooie zaterdag begonnen we in de rust over inschuivende verdedigers, functionele ruimtes op de flanken en de buitenspelval. De spelers begrepen er niets van, de ouders keken vreemd naar ons en zelf hadden we de grootste lol. Het grootste compliment kregen we toen er naar de kantine werd gebeld “hoe had F3 het gemaakt?” Juichend zaten we aan de bar.
Met Peter verliest GFC een kritisch denker, iemand die zeer begaan was met zijn clubje. Een jeugdleider, scheidsrechter, grensrechter, bijna bestuurslid, wagenbouwer en supporter mocht helaas niet oud worden. En die ene minuut meedoen in het eerste was hem helaas nooit gegund.
22 vrijdag jul 2011
Posted in Boekbesprekingen 2011, Boeken
Tags
Iain Banks – Whit
Een van mijn favoriete schrijvers sinds jaar en dag is de Schot Iain Banks. Wat overigens niet wil zeggen dat ik elk boek van hem even goed vind. Sterker nog, hij publiceert ook onder de naam Iain M. Banks, maar dan schrijft hij science fiction. En aangezien dat totaal niet mijn genre is, ben ik daar nog maar niet aan begonnen.
Zijn fictie daarentegen is altijd fascinerend. Ook dit boek weer. Isis Whit is de hoofdpersoon van het boek. Zij is voorbestemd om de leidster te worden van een sekte ergens in het binnenland van Schotland. Geboren op 29 februari kan zij de derde generatie worden die de ‘Luskentyrians’ kan leiden. Maar dat betekent ook dat zij misschien wel mee moet doen tijdens het ‘festival of love’, eind mei voor een schrikkeljaar. De vorige keer was ze nog te jong, maar aan het eind van haar tienerjaren zou het misschien toch moeten gebeuren. Want alles geheel aan het toeval overlaten zou ook weer te onzeker zijn voor de sekte en wie moet haar dan weer opvolgen?
Sektes zijn, even mijn mening tussendoor, fascinerend. Waarom denken sommigen dat ze god op aarde zijn, waarom volgen anderen een leider zonder zelf na te denken? Als een kind al raakte ik geïnteresseerd in sektes, niet dat ik er een studie van gemaakt heb of zo, maar bijzonder vond ik het zeker. Ooit in mijn leven wilde ik sekteleider worden. Halverwege moet ik concluderen dat de kans elk jaar kleiner wordt.
Terug naar Whit. Tot halverwege dit boek lijkt de sekte van Isis een nette, beschaafde en aantrekkelijke groep mensen. Ze missen een heleboel verworvenheden van de moderne maatschappij, maar ze gaan wel op een leuke manier met elkaar om en genieten van het leven zoals zij dat leven. Er is alleen een klein probleempje. En zoals wel vaker in de boeken van Banks, blijkt niet alles zoals het er op het eerste gezicht uitziet. Nicht Morag, de eregast voor het volgende festival, moet vanuit Londen terugkeren in het warme schoot van haar familie en overige sekteleden, maar blijkt ineens niet meer te bereiken.
En een beroemd klassiek muzikante is natuurlijk een goede eregast. Isis wordt door de sekte naar Londen gestuurd om haar nicht te zoeken. Niet alleen voor het eerst dat ze de wijde wereld in gaat, maar ook een ontdekkingstocht waarin ze haar zelf, de mensheid, de sekte en haar familie beter leert kennen. En de waarheid is niet altijd even leuk voor iemand uit een beschermde omgeving.
Whit is een prachtig boek van een geweldig schrijver. Banks kan de mensheid genadeloos confronteren met diens tekortkomingen. Blind koop ik dan ook elk boek van hem, liefst in het origineel, al is het Schotse accent dat hij sommige hoofdpersonen laat spreken niet altijd even eenvoudig om te lezen. Aan de andere kant, het is altijd beter dan een vertaling, al was het maar omdat nog niet de helft van zijn boeken in het Nederlands vertaald zijn. Nu ik Whit (uit 1995) heb gelezen, heb ik zijn oeuvre bijna compleet gelezen. Slechts zijn laatste twee boeken “The steep approach to Garbadale” heb ik nog niet, “Transition” staat nog in mijn kast ongelezen. Misschien moet ik daarna toch nog maar eens de stap nemen naar zijn scifi-boeken.
Citaat: “Sister Jess is a doctor; she is slim and has long black hair she wears in a single long plait. She is about forty and has been with us for nearly fourteen years. Her daughter Helen is thirteen and Salvador may or may not be the child’s father. I have always got on fairly well with Jess, though I sometimes wonder to what extend she feels that I usurp some of her powers with my abilty to Heal.” (blz. 265/266)
Nummer: 11-007
Titel: Whit (or Isis amongst the unsaved)
Auteur: Iain Banks
Taal: Engels (UK)
Jaar: 1995
# Pagina’s: 455 (2404)
Categorie: Fictie
ISBN: 0-349-10768-8
Meer:
Banks’ website
The Bridge
Canal dreams
Complicity
Dead air
Espedair street
A song of stone
Walking on glass
The wasp factory
21 donderdag jul 2011
Posted in Elders op het web, Fotooo
Tussen alle onzin waarmee het internet vervuild wordt, kom je zo nu en dan de overtreffende trap tegen. Onzin die eigenlijk briljant is. Voor u verder leest, google het bovenstaande nummer maar eens. Klik dan op images.
(nee, echt doen)
Meer dan 30.000 foto’s, bijna allemaal van mensen met hun kop in het vriesvak. Het nummer heeft al een eigen site, meer dan 19.000 mensen vinden het leuk op Facebook en meer dan 1400 mensen wachten op nieuwe foto’s via Twitter. Het is niet helemaal duidelijk waar dit vandaan komt, er zijn foto’s gevonden van meer dan twee jaar oud. Lees over de oorsprong. In de krant (NRC) wordt verwezen daar David Horvitz. Nu kun je zelfs T-Shirts bestellen met het nummer er op.
Juist dit soort geintjes zijn de kracht van de moderne techniek. Omdat het zo overduidelijk nergens op slaat, zijn er op de hele wereld tienduizenden die er aan mee doen. Dan kun je er gerust van uit gaan dat er miljoenen hiernaar gekeken hebben. Maar tot voor kort wist ik het niet. Nu heb ik de neiging om mijn hoofd ook even in het diepvriesvak te stoppen. Niet dat ik zo graag aan rages meedoe, maar vooral omdat ik het idee zo leuk vind, dat ik mijn voorgangers wil bedanken met ook een foto. Om er maar vooral voor te zorgen dat we over jaren nog steeds 241543903 googlen en dat er dan miljoenen foto’s verschijnen van een mensen met hun hoofd in het vriesvak. Omdat mensen die hier aan mee doen geen vervelende mensen zijn. Geen oplichters, geen criminelen. Mensen die absurde humor hebben, starten geen oorlogen, slaan niet iemands kop in. De hele wereld zou mee moeten doen. Op weg naar wereldvrede, steek je hoofd in het vriesvak!
20 woensdag jul 2011
Posted in In het nieuws, Uit de school geklapt
Zomervakantie. Maandag nog 1 dagje gewerkt, straks nog wat stagiaires opzoeken, maar ik heb gewoon vakantie. Een van de voordelen van het onderwijs.
Mijn werk wordt overigens perfect samengevat door Harry Aalbers. Ik ken hem wel niet, maar afgelopen zaterdag las ik zijn ingezonden brief in de Volkskrant. Verder commentaar overbodig.
19 dinsdag jul 2011
Posted in CycloGerb Wielerpoëzie
Tags
Prikkeldraad
Als de commercie belangrijker wordt
wijken sportieve belangen
Dus
lijkt de Tour de France
elk jaar meer op
te land, ter zee en in de lucht
Vandaag het onderdeel
“Rij er eens langs”
Langes
Drie etappes won hij
volgens Smeets
‘eigenlijk vier’, riposteert hij
‘maar laten we het daar
maar niet over hebben’
Bijna dertig jaar later
zit het hem nog dwars
Kopman
Vier tourstarts
drie keer gevallen
klassement kapot
een keer zesde
tussendoor
is Gesink wel een topcoureur?
Landschap
De belangrijkste man
in de Tour de France
is niet die ene renner
met dat gele shirt aan
Maar de piloot van de
helikopter
18 maandag jul 2011
Posted in CycloGerb Wielerliederen
Mooie eerste regel, het nummer klinkt ook goed. Ik heb niet veel met Limburg, zeker ook niet met het dialect. Maar de zanger Ton Engels is er toch in geslaagd mij te overtuigen van zijn ware wielerliefde. Was ook niet zo moeilijk, moet ik toegeven.
Engels werd namelijk geïnspireerd door het geweldige boek van Benjo Maso, Wij waren allemaal goden. En omdat ik zes jaar geleden dat boek recenseerde hier op dit weblog, kreeg ik meer dan een jaar geleden ineens een mailtje of ik interesse had in de CD van Engels die op datzelfde boek gebaseerd was. Twee mailtjes later lag er een envelop bij mij in de bus met deze single, die ook op een album staat dat eind vorig jaar verscheen, Alles in de grip.
Drie versies van hetzelfde nummer. Wielrenner. Simpele titel. Ook de muziek is niet spectaculair. En alleen daarom al verdient Engels lof. Een prachtige lofzang op de sport die elk jaar in juli zo veel publiek trekt, terwijl de rest van het jaar alleen de liefhebbers zich er mee bezig houden.
Engels moet wel zo’n liefhebber zijn. Hij had graag in het peloton van eind jaren veertig, begin jaren vijftig gereden. Het boek van Maso was niet zo maar een inspiratiebron, het was een worp terug naar de jaren vijftig, waarin hij werd geboren. Toen het leven nog hard was, maar ook zijn romantische kanten had. Toen we nog geen integrale verslagen van Touretappes op de televisie hadden, maar een samenvatting op de radio en een stukje in de krant. En dan ontdekt de zanger ook nog eens de Belgische renner Jan Engels als 22e in het eindklassement van de Tour in 1948, zoals die achter in het boek van Maso staat.
Renners als Bartali, Robic en Bobet worden niet voor niets genoemd. Eerlijke harde werkers (“fiets doe nog ins veurop”), het peloton was nog niet zo groot (“sadomaso’s gaon as gekke te kie’r”), maar het leven was nog simpel. De wederopbouw na de tweede wereldoorlog bepaalde het wereldbeeld. “Al wat dich neet kepot makt wurs se sjterker van”, is een bekend cliché, maar zeker toepasselijk. Op zowel het leven in de jaren vijftig, als op het wielrennen van de kampioenen uit die tijd. En daarmee automatisch ook voor Engels. Een Limburgse volkszanger waar ik dus nog nooit van gehoord had, maar die met zijn sympathieke actie (gratis CD verzenden) mij liet kennis maken met het mooiste wielerlied sinds Alex Roeka “Het rode vod” schreef.
De Limburgse versie (origineel) van het nummer. Lastig voor mij als buitenstaander. Ik kies dan ook maar voor de vertaling:
Ton Engels – Wielrenner
in ’n veurig laeve waar ich wielrenner- ich kiek d’r met plezeer op truuk ich zoot neet bej de top, wel d’r tegenaan as kink al keuning van 't viaduukt zwjaor, simpel, ierlik – aete, fietste, plat en vur de rest, ginne zeiver aan de de kop zek mer Bart, zei Bartali, fiets doe nog ins ‘n veurop. wie wied is ’t vandaag, wie wied is ’t vandaag wurt d’r nog gewacht of vèlt de groeëte sjlaag wie wied is ’t vandaag, nemes is geröst klum ich met de beste met of sjtap ich in de bus in ’n veurig laeve waar ich wielrenner op de flanke van de Croix de Fer sjnot leep oet mien naas, Ich weit neet wat d’r sjlechter waas de wegen of ‘t waer dit is geen aafzeen mieër, dit is sjterve zónger doeëd te gaon op 't menu; dóm gelök en botte pech zek mer Rob, zei Robic en trok zien kipske rech wie wied is ’t vandaag, wie wied is ’t vandaag wurt d’r nog gewacht of vèlt de groeëte sjlaag wie wied is ’t vandaag, nemes is geröst klum ich met de beste met of sjtap ich in de bus d’n oorlog is vurbej al merks se dao hej winnig van man tege man tege man tege man 50 sadomaso’s gaon as gekke te kieër zek mer God zei Goddet, merge geit ´t wiejer. in ’n veurig laeve waar ich wielrenner roekeloos en zónger plan man wat waar ’t zjwaor, mer ouch det clichee is waor: al wat dich neet kepot makt wurs se sjterker van, ich weit neet of we gode ware, ieërder duvels op ‘n helletocht met tegesjlaag as enige constante zek mer Bob, zei Bobet, waem is Antonio Pallante wie wied is ’t vandaag, wie wied is ’t vandaag wurt d’r nog gewacht of vèlt de groeëte sjlaag wie wied is het vandaag, nemes is geröst (klum ich met de beste met of sjtap ich in de bus)
17 zondag jul 2011
Posted in In het nieuws, Voetbal, Voetbal column
Tags
Champions League, column, commercie, fcblogbroeders, Fifa, Uefa, voetbal
In de jaren negentig werd de Europa Cup 1 langzaam maar zeker omgebouwd naar Champions League. Ik weet nog dat ik mijn eerste videorecorder kocht omdat ik op woensdagavond een cursus had en zo vele wedstrijden van Ajax miste, juist in een tijd dat ze het erg goed deden. Ik zat dan met mijn walkman in de tram door Amsterdam, hoofd naar beneden zodat ik niet per ongeluk wat zou meekrijgen van de uitslag.
Ondertussen is de CL een wanstaltig commercieel gedrocht. De naam is ook niet meer correct. Teams als Manchester City, Valencia, Napoli en Bayer Leverkusen doen zeker mee dit jaar. Geen kampioenen. In ieder geval niet de laatste jaren.
Ook Udinese en Villareal hebben nog steeds een goede kans om de groepsfase te halen, al zijn die clubs bij mijn weten nooit kampioen geweest. Echte kampioenen moeten daarentegen vele kwalificatieronden spelen. Eind vorige maand begon namelijk al de eerste voorronde. Al op 5 juli werd Tre Fiore, de kampioen van San Marino uitgeschakeld. Een club met een klein stadion (capaciteit: 1000), opgericht in 1949. Niet een Europese hoogvlieger, maar wel een kampioen.
Ze hadden acht kwalificatiewedstrijden moeten spelen om de nummer drie van buurland Italië in de groepsfase tegen te komen. En die acht wedstrijden spelen ze dan in juni, juli en augustus. Een tijd van het jaar dat de sportpers naar wielrennen kijkt en de meeste voetbalfans (en voetballers!) vakantie hebben. Dus deze amateurs moeten hun eigen vakantie opgeven, hebben geen tijd om uit te rusten na een zwaar seizoen waarin ze kampioen zijn geworden.
Voor een ‘kleine’ club is de kans om tegen een ‘grote’ club te mogen spelen juist een van de aantrekkelijke kanten van Europees voetbal. Ik herinner me de 14-0 van Ajax tegen Red Boys, een kwart eeuw geleden. Maar in Luxemburg bleef het wel eerst 0-0. In de Champions League was deze loting niet eens mogelijk geweest.
Wanneer de commercie belangrijker wordt dan het sportieve aspect, zullen de risico’s groter worden dat er gefraudeerd gaat worden. Wedstrijden verkocht, scheidsrechters die vreemde beslissingen nemen. Misschien dat de Uefa verplicht moet worden de naam te wijzigen tenzij de nummers 2 en verder van grote competities geweigerd worden. De kans dat een Nederlandse club in het voorjaar een leuke loting heeft wordt dan ook weer groter.
16 zaterdag jul 2011
Posted in Fotooo, Kijk nog eens, Reisverhalen Steden
Tags
Kijk nog eens 154
Ik zat niet te popelen om er heen te gaan. Maar soms komt het zo uit dat je er bent en dat je ook nog eens een stadswandeling krijgt aangeboden. En daar gingen we van parkeergarage naar roltrap door de V & D heen. Ineens stonden we aan de rand van het terras en zei de gids ons dat we midden in de stad waren. Rechts was het water nog zichtbaar, onder ons zagen we de winkelstraat en vlak voor ons zagen we huizen met een grasveld voor de deur. Wat een wonderlijke combinatie! Waar vind je die drie dingen nog zo dicht bij elkaar. En het meest bijzonder was nog de stilte. Geen verkeer. Geen massa’s mensen. Slechts een paar mensen die onder ons doorliepen, een paar die op het terras met jas aan van de voorjaarszon zaten te genieten. Almere, bijzondere stad. Ik zou er niet willen wonen, maar de wandeling heeft mij positief verrast. Ga er eens heen als je de kans hebt.
15 vrijdag jul 2011
Posted in In het nieuws, Politiek
Als ik de statistieken goed toepas, wonen er bij mij in de straat 5 homoseksuelen, 1 echtpaar dat aan SM doet, 3 mensen met een strafblad en 2 postzegelverzamelaars. De vraag is natuurlijk of ik dat allemaal wil weten. Ik denk het niet eerlijk gezegd.
Toch is het voor de meeste mensen anders als het om pedofilie gaat. Vooral de organisatie Martijn staat de laatste tijd in de vuurlinie. De bekende Nederlander Henk Bres (waarom is die man eigenlijk bekend?) verzamelt handtekeningen om de vereniging ter discussie te stellen in de Tweede Kamer. Zelfs Shownieuws besteedt er tijd aan, al zie ik de link met show eigenlijk niet. Het ziet er naar uit dat Bres voldoende handtekeningen heeft verzameld. Op Twitter zag ik ook al meerdere oproepen langskomen van mensen die het met Bres eens zijn, bijvoorbeeld Glennis Grace (ik ken haar niet, maar ze schijnt bekend te zijn).
Als vader kan ik me niet voorstellen hoe het is als er iemand aan mijn kind zou komen. Ik wil het me ook niet kunnen voorstellen. Maar als ik net even iets langer nadenk, teken ik niet voor deze petitie. Want wat denkt weldenkend Nederland te bereiken door Martijn ter discussie te stellen? Zijn ze tevreden als de Tweede Kamer de vereniging verbiedt, misschien nog eens bevestigt door een rechtbank? Volgens mij is dan het probleem nog niet opgelost.
De cijfers variëren als ik zoek, maar het schijnt dat 0,1 tot 1% van de bevolking pedofiele neigingen hebben. Voor het gemak ga ik uit van de lage schatting. Dat betekent nog altijd 16.000 pedofielen in Nederland. Hun gevoelens (afwijking?) zijn niet anders nu ze geen vereniging meer hebben. Er bestaat nog steeds een risico dat een of meerdere van hen de fout in gaan.
Bron: http://www.foksuk.nl
Als ik toch mag kiezen, dan heb ik liever een vereniging die 16.000 mensen die ik nooit hoop tegen te komen, de kans geeft om met elkaar te praten, om ervaringen te delen (dat kan ook positief uitgelegd worden overigens), om te erkennen dat ze een probleem hebben. Misschien kijken ze wel heel anders naar foto’s die u en ik onschuldig vinden. Ik wil het niet weten. Maar ik schat de kans dat er wat misgaat hoger in zonder deze vereniging van pedofielen. Want het is ook voor justitie een stuk eenvoudiger om te weten wie een probleem zou kunnen worden wanneer het pedofilie in het openbaar wordt besproken. Nogmaals, voor alle duidelijkheid, ik wil het niet horen. Ik wil er niet bij zijn, ik wil er niet over lezen. Maar in het belang van mijn kind heb ik de petitie niet getekend.
Het mooie van democratie is dat een burgerinitiatief als deze van meneer Bres mogelijk is. Maar het gevaarlijke is meteen dat alles wat afwijkt van de norm bij voorbaat veroordeeld wordt. Populisme is volgens mij gevaarlijker dan pedofilie. Ik kan zo tientallen namen noemen van mensen die ik niet zou missen als ze morgen niet meer wakker zouden worden. Maar daarom ben ik nog geen moordenaar. Ik kan niet veroordeeld worden omdat ik dat denk. Hetzelfde geldt voor een pedofiel. Je kan hem (meestal is het een hem) niet veroordelen voor hoe hij is. Pas als hij iets strafbaars doet, kun je hem veroordelen. Daarvoor hebben we in dit land rechtbanken. De rest moet hopen op, of meehelpen aan een samenleving, waarin iedereen recht heeft op een menswaardig bestaan.
13 woensdag jul 2011
Posted in CycloGerb Wielerpoëzie, Poëzie
Wiskunde
12 sprinters
en hun treintjes
20 klassementsrijders
met chaperonnes
10 Franzosen
die in beeld willen komen
Rijden allemaal bij de
voorste dertig
van het peloton
Kan niet
Abandon
De Tour als metafoor
van het leven
Een uitvalrace
waar de sterksten
overblijven
Achter het podium
Voor het eerst op het podium
de rondemiss stelt hem gerust
en vraagt of hij 2 of 3 keer gekust wil worden
Hoogerland twijfelt even
‘Doe maar vijf’
Vinokourov
Je bent knecht
of je bent het niet
Zelfs als je daarvoor
je kopman uit een ravijn
moet ondersteunen
12 dinsdag jul 2011
Posted in In het nieuws, Politiek
Tags
Een oude CDA traditie. Je hebt principes, maar in ruil voor macht zijn die niets waard. Als burgemeester van Maastricht was Leers een voorstander van een socialer asielbeleid (Vrij Nederland). Nu hij minister is denkt hij daar iets anders over. Of moet hij daar anders over denken, anders wordt de ooit door hem verfoeide Wilders boos. En zonder de geblondeerde gedoogpartner heeft het CDA helemaal niets meer te zeggen.
Het laatste idee is om illegalen hun eigen terugkeer te laten betalen. Geweldig, scoort lekker in de pers, de Telegraaf zal het wel een goed idee vinden en de PVV-ers van deze wereld zullen vinden dat je met Leers kunt praten.
Maar ik heb nog nooit gehoord van een rijke illegaal (mocht iemand een illegaal in een dure villa kennen, laat het me weten!). Meestal worden ze uitgebuit. Op boederijen waar ze asperges steken, in de keukens van Chinese restaurants, in de seksbranche of in kassen in het Westland. En kenmerk van uitbuiting is meestal toch echt dat je er zelf niet beter van wordt als illegaal. Dus mocht je dan ook nog eens de pech hebben gepakt te worden, dan is het bedrag van ‘duizenden euro’s’ die de procedure kost, moeilijk te verhalen op betreffende illegaal.
Bron: http://www.sdnl.nl
Nu is dat ongetwijfeld ook niet de bedoeling van Leers, die is niet achterlijk. Maar scoren in de krant is gelukt. Symboolpolitiek, nog een sterk punt van het CDA. Misschien is het een idee om degenen die illegalen uitbuiten, op welke manier dan ook (huisjesmelkers, uitzendbureaus, bordelen) aan te pakken? Of valt dat niet goed bij de achterban en de gedoogpartner?
11 maandag jul 2011
Posted in Boekbesprekingen 2011, Boeken
Günter Wallraff – Aus der schönen neuen welt
Al jaren nam ik me voor om eens iets te lezen van Wallraff. De klassieker ‘Ik Ali/Ganz unten’ bijvoorbeeld. Afgelopen winter tijdens mijn jaarlijkse bezoekje aan de twee beste boekhandels van Münster schafte ik zijn nieuwste echter aan. Het leek me een soort ‘best of’, maar het bleek een serie undercover operaties in 1 boek te zijn.
Duits lezen valt eigenlijk best mee. Slechts 1 keer per jaar verplicht ik mezelf, maar het zou eigenlijk geen probleem moeten zijn. Wallraff is dan zeker een aanrader. Een handvol undercoververhalen, daar waar hij beroemd om werd en een aantal goede journalistieke reportages over de misstanden, vooral op de werkvloer, van werkend Duitsland.
In die laatste categorie gelden de verhalen over de afbakbroodjesfabriek die door de Lidl wordt afgeknepen en achter de schermen bij diverse call centers. Vooral de arbeidsomstandigheden bij de broodjesfabriek doen 19e eeuws aan. Gevaarlijk en extreem slecht betaald, ik heb verhalen gelezen over slaven die beter werden behandeld. Dat je bij een Call center vooral liegt verbaast mij niets. Wat dat betreft was dat verhaal minder verrassend.
De eerste twee undercover verhalen zijn het sterkst. Wallraff als Somalische vluchteling reist door Duitsland en zoekt ontmoetingen met zo veel mogelijk mensen. Bestaat racisme nog in Duitsland of is de beschaving zo langzamerhand zover doorgedrongen in de maatschappij? Het blijkt tegen te vallen. Al zijn er ook prachtige voorbeelden van medemensen die de vluchteling in bescherming nemen tegen minder vriendelijke medemensen. De meest beschamende voorbeelden zijn echter niet de openlijk (domme) racisten bij een voetbalwedstrijd, maar juist de zogenaamd nette burgerij die geen Somalier op de camping wil hebben. Wallraff als dakloze in verschillende steden. Hoe gaan we om met de zwakkeren in onze wereld?
Ook Starbucks en een restaurant met een sterrenkok worden genadeloos ontmaskerd, net zoals de nationale spoorwegen, waar managers het algemeen belang al lang uit het zicht hebben verloren. Mijn aversie tegen privatisering blijkt ook in Duitsland bevestigd te worden.
Wallraff heeft een indrukwekkend boek geschreven, waarin de uitwassen van de hedendaagse maatschappij overduidelijk worden blootgelegd. En ik lees het niet alleen als uitwassen, maar als topje van de ijsberg. Maar goed, dat is mijn conclusie, al geloof ik dat ook de schrijver zelf tot die conclusie is gekomen. De referentie naar het wereldberoemde boek van Aldous Huxley is natuurlijk niet geheel toevallig. Op weg naar de perfecte wereld vallen er slachtoffers, de zwakkeren moeten worden geëlimineerd.
Simpele conclusie: ik moet meer van Wallraff lezen.
Citaat: “Das musste ich sogar nach einem kurzen Wechsel machen, bei dem ich nach der Spätschicht gleich in die nächste Frühscgicht ging, obwohl ich bis 23 Uhr im Laden gewesen war. Da hatte ich nur vier Stunden ‘Erholungszeit’! Der stellvertretende Filialleiter meinte, ich solle gar nicht erst nach Hause fahren, sondern mir besser ein paar Sessel zusammenschieben und mich dort hinlegen.” (blz. 221)
Nummer: 11-006
Titel: Aus de schönen neuen Welt
Auteur: Günter Wallraff
Taal: Duits
Jaar: 2009
# Pagina’s: 325 (1949)
Categorie: Non Fictie
ISBN: 978-3-462-04049-4
Meer:
Website Wallraff
Wikipedia
Film Schwarz auf Weiss (hoofdstuk 1)
Recensie dit boek
10 zondag jul 2011
Posted in Elders op het web, Voetbal
Tags
Ondanks kwam ik een geweldige site tegen. Football Pantheon probeert zo objectief mogelijk allerlei discussies over voetbal te vertalen in een puntentelling. Dit levert dus ‘definitieve’ lijstjes op. Natuurlijk blijft het voer voor discussie, daarom is de site ook zo leuk. Want hebben we niet allemaal in de kroeg gediscussieerd of Messi net zo goed is als Maradona of Pele? Was het Nederlands elftal afgelopen zomer beter dan het team dat in 1974 de finale haalde? Welk team was het beste ooit? Real Madrid, Ajax, Bayern Mxfcnchen, Liverpool, AC Milan of toch het Barcelona onder Guardiola?
De discussie over de beste manager heeft een redelijk voorspelbare winnaar. Die van het beste Nationale team ook. Maar een geweldig lang verhaal over het beste clubteam ooit, is mijns inziens het hoogtepunt op de site. Wel discutabel. Want wie bepaalt welk jaar nog meetelt en hoe lang een team ‘hetzelfde’ team is. Real Madrid was extreem dominant in de jaren vijftig. Maar wordt in deze discussie opgesplitst in drie tijdvakken. Van 1953 tot 60, 60 tot 64 en 64 tot 69. Moeilijk te beoordelen. In de puntentelling wordt alles meegeteld. Het aantal wedstrijden, het aantal prijzen, relatieve sterkte van de competitie waarin het team speelde, relatieve sterkte van de oppositie. Want hoe anders kun je het verschil zien tussen het Barcelona van Cruijff en dat van Guardiola? En dan begin ik niet eens over het verschil tussen Torino in 1949 en Manchester United vorig jaar.
De winnaar heeft me verrast. Maar toch ook weer niet. Want eigenlijk weten we toch allemaal wel welk team het beste team aller tijden is. Of niet?
