Voetbal op televisie

Tags

column, GFC, Goal, Goor, televisie, voetbal

Goal, September 2012

Nu Murdoch de voetbalrechten in Nederland heeft opgekocht, alle clubs blij zijn met de vele extra centen en de NOS tevreden is met nog een jaar samenvattingen, kunnen we rustig concluderen dat voetbal op televisie in Nederland op de rand van een nieuw tijdperk staat. Net als in Engeland en Duitsland zal het grootste deel achter de decoder verdwijnen. Nederland was er een paar jaar geleden nog niet klaar voor, al beweerde Peter in een van zijn columns nog dat Sport7 van de buis was gezopen door een groepje GFC-ers. Maar ook hier zal het voetbal in afzienbare tijd niet meer gratis zijn.

Niet meer dan logisch overigens. Alleen omdat de NOS een karrenvracht munten aan de Uefa overmaakt moeten we kijken naar voorrondes Champions League met Anderlecht en Borrussia Mönchen Gladbach. Dat boeit de doorsnee voetballiefhebber toch niet echt? Mij in ieder geval niet. Maar ik vind het jammer dat ik binnenkort de samenvattingen pas ’s avonds laat zal zien.

Ik ben nog uit de tijd dat een wedstrijd eerst uitverkocht moest zijn voordat besloten werd of die wedstrijd ’s avonds op televisie zou komen. Dat gold voor zowel de Europacup als voor het Nederlands elftal. Een wedstrijd live kijken was erg bijzonder. Een groot toernooi was ongekend, meerdere wedstrijden in een week, het jochie dat ik was, vond het geweldig.

Ondertussen zie ik de keerzijde. Amateurclubs trekken nog maar de helft van het aantal toeschouwers omdat er altijd wel voetbal te zien is op Eredivisie Live. Sterker nog, in de kantine staat VVV tegen NAC gewoon aan, terwijl het eerste aan het voetballen is. Doodzonde. En dan schijnt het bij ons nog mee te vallen in vergelijking met sommige amateurclubs.

Een deel van het Murdoch-kapitaal zou verdeeld moeten worden onder amateurclubs. Zonder de structuur van het voetbal in Nederland, al die kleine clubs, zouden de profclubs geen spelers kunnen scouten die ze op kunnen leiden tot mogelijke profvoetballers. Ik ben voorstander van eerlijk delen, een principe dat de FIFA en UEFA als extreem vreemd hebben weggezet. Liever de nummer vier uit Engeland dan de kampioen van Denemarken, want daar hebben de sponsors niets mee.

Uiteindelijk zal ook in het voetbal de bubbel een keer barsten. Als iedereen een bedrag betaalt om wedstrijden te bekijken, is het afgelopen met de groei. Dan is de emmer vol. Merchandising, volle stadions, sponsoren en televisierechten. Op een gegeven moment kun je er nu eenmaal niet meer uitpeuren. Ik vind het niet erg. De tering en de nering komen vanzelf weer voorbij.

Zelf kijk ik trouwens bijna nooit meer negentig minuten naar een wedstrijd. Eredivisie Live ken ik alleen van gratis proefabonnementen en de kantine. De controle over de afstandsbediening ben ik al lang geleden verloren. Gelukkig kan ik op de computer ook nog het een en ander meepikken. En via sites als sportlemon, vipstand en fromsport vind ik meestal wel een livestream. Kan ik gratis kijken, met reclame er over heen en Arabisch commentaar, een minuutje (of twee) vertraging, maar wel voor niks. En in de tussentijd kan ik ook nog eens mijn mail checken, de krant lezen of een column schrijven. Deze bijvoorbeeld.

Uitzending gemist

Tags

boeken, De doodgraver van Ciutadella, interview, lezen, reizen, RTV Oost, televisie

Afgelopen vrijdag mocht ik over mijn boek vertellen bij de regionale omroep, RTV Oost. Anderhalve week voordien was er al gefilmd tijdens de les Topografie op school, die beelden werden tijdens het interview kort getoond.

Ruim op tijd was ik bij de studio. In de kantine mocht ik wachten tot ik naar de studio zelf werd gebracht. Velen vroegen me of ik zenuwachtig was, maar daar merkte ik eigenlijk weinig van. Het was geen wedstrijd, geen quiz, geen examen. Ik zou vragen gaan beantwoorden over mijn boek. Aangezien ik de laatste twee jaar vrij veel tijd heb gestoken in dat boek, kon ik me niet voorstellen dat er vragen zouden komen die ik niet kon beantwoorden.

Presentatrice Karen Eshuis heeft zelf ook erg veel van de wereld gezien, dat praat eenvoudig. Dat ik meerdere collega’s van haar ook ken en dat haar broertje ooit kort een collega van mij was, helpt ook.

In de uitzending ging het goed. Vele complimenten van (mij bekende) kijkers. Zelf ontdekte ik nog een foutje, maar die ga ik natuurlijk niet verklappen. Is waarschijnlijk niemand opgevallen. Na de uitzending moesten we een vraag nog twee keer overdoen, ‘toneelstukje spelen’ noemden ze dat. Geen probleem, dat doe ik elke dag.

Leuke ervaring, mooie gelegenheid om mijn boek onder de aandacht te brengen van een groter publiek. Benieuwd hoeveel mensen keken. Nog benieuwder hoeveel mensen nu besluiten mijn boek aan te schaffen.

Mocht je, ondanks de vele berichten op social media afgelopen weekend, nog niet gekeken hebben, dit kan nog steeds via de site van RTV Oost.

De gevaarlijkste wegen op de wereld

Tags

BBC, Georgia, reizen, televisie

Een van de mooiste reisprogramma’s van de laatste jaren wordt uitgezonden door de BBC. Die omroep heeft natuurlijk een reputatie hoog te houden dankzij series met Billy Connolly en Michael Palin, maar het idee van deze serie is eigenlijk nog simpeler. Je stuurt twee Britten op pad met de opdracht een van de gevaarlijkste wegen op de aardbol te rijden. Liefst een komiek aan boord, twee die elkaar slechts vaag kennen helpt vaak ook. En dat levert prachtige beelden op.

Dangerous Roads kent drie seizoenen, in totaal negen afleveringen. De kracht van de BBC is nooit de kwantiteit geweest, altijd de kwaliteit. Twaalf keer Fawlty Towers, ook de Young Ones kwamen niet verder dan dat. Vergelijk dat met Friends of Married with Children, in het begin aardige series, maar op het laatst keek niemand meer. Terug naar de reizigers.

Alaska was de eerste bestemming, de laatste trip ging dwars door Bolivia. Online is er niet al te veel terug te vinden, al denk dat ik dat als je een beetje handig bent met torrents, alle afleveringen wel te achterhalen zijn. Prachtige beelden, wegen die de naam niet mogen dragen, geweldige reacties, mooie ontmoetingen, alles zit er in. Enige nadeel is dat het soms iets te geregisseerd is. De momenten van pech lijken onoplosbaar, maar met een camerateam in de buurt zal het nooit echt levensgevaarlijk worden. De beelden worden net iets mooier en spectaculairder gebracht dan nodig.

De aflevering dwars door Georgie is nog wel te zien:

Georgia – Worlds Most Dangerous Roads (2013, BBC) from Jelger on Vimeo.

Ik spreek toch geen Chinees?

Tags

China, Lucille Werner, myhongkonghusband, televisie, vertaling, www

Dat klopt. Ik niet. De meeste bezoekers van dit blog niet, gok ik. Een miljard anderen wel. En die lachen zich rot, wanneer ze mensen zien die tatoo’s laten zetten met de vreemdste teksten. Omdat ze niet door hebben wat er daadwerkelijk staat.

Gelukkig is er dan het blog van My HongKong Husband, zij leest Chinees en Engels. En dus zag ze ook vele shirts langskomen met vreemde teksten. Zoals onderstaand shirt.

Zou Lucille weten wat er staat? Ik gok van wel. Stiekem een vreemde tekst, zonder dat de televisiekijker het doorheeft.

Andersom komt overigens ook voor. Chinezen met een Engelse tekst op hun shirt, dat wij nooit zouden aantrekken. Lees zelf maar via myhongkonghusband.

Lubach legt uit

Tags

Arjen Lubach, in het nieuws, politiek, talkshow, televisie

Tot nog toe vond ik hem altijd arrogant overkomen. Te veel overtuigd van zijn eigen kunnen, maar wat dat kunnen dan precies was, werd me niet duidelijk. Toch schakelde ik in voor zijn zondagavond talkshow. Erg Amerikaans, soms flauw, veel voorgeprogrammeerde grapjes, te weinig diepgang tijdens de interviews.

Maar wat mij compleet overtuigde was het moment dat Arjen Lubach de moeite neemt om iets goed uit te leggen. Het lijkt zo simpel, maar het zit geweldig in elkaar. Met humor, soms kort door de bocht, maar ontzettend duidelijk. En dat niet alleen, hij kaart onderwerpen aan die in DWDD en Pauw genegeerd worden, die Humberto Tan laat liggen, maar die wel ons dagelijks leven beïnvloeden. Vorige week zondag ging het over TTIP:

Zoals hij eerder deze maand de nieuw opiumwet er al door haalde:

Of vorig jaar de belastingwet, Nederland als belastingparadijs:

En zo is hij elke zondag te zien. Kijk! Je wordt er slimmer van, wijzer. En of je Lubach zelf nu wel of niet leuk vindt, is helemaal niet zo belangrijk.

 

p.s. blogje geschreven voordat Lubach besloot zichzelf tot Farao der Nederlanden uit te roepen.

Toys for boys

Tags

Britse humor, televisie, Top Gear

Helemaal niets heb ik met auto’s. Ik was pas 28 toen ik begon met rijles. Ik blader nooit door autofolders of -magazines. Als er in de reclame wordt gesproken over zoveel procent bijtelling, weet ik dat het iets met belasting te maken heeft, maar ik weet niet of de bijtelling gunstig of ongunstig is. Voor mij is een auto een stuk blik dat me van A naar B moet brengen, dat het gewoon moet doen.

Toch blijf ik bij het zappen steeds vaker hangen bij Top Gear. Geweldige gasten, komische presentatoren, enthousiast publiek, onbeperkt budget, humor, een eeuwigdurende competitie van gasten, nog meer humor en stunts die je zelf stiekem ook wel zou willen doen, maar vooral de lol die ze zelf hebben aan het maken van deze onzin, Top Gear is gewoon een geweldig programma.

En al heb ik nog nooit een hele aflevering gezien. Ook al is het extreem milieu-onvriendelijk, maakt presentator Jeremy Clarkson vaak politiek incorrecte opmerkingen en bedenken ze de meest absurde uitdagingen. Al snap ik nog steeds niets van de fascinatie voor auto’s, van mij mogen ze nog vele seizoenen maken.

Eindelijk je dochter teruggevonden..

Tags

Britse humor, Gerbie kijkt YouTube, Little Britain, televisie, Vicky Pollard, YouTube

Gerbie kijkt YouTube 103

..blijkt het Vicky Pollard te zijn.

Een niet alledaagse ontmoeting met je lang verdwenen dochter…

Amerikaanse kroeg

Tags

bar, column, geschiedenis, GFC, Goal, Goor, kantine, sport, televisie, voetbal

Goal, Oktober 2009

Zoals bekend bij menigeen, reis ik graag. In de VS zag ik sportbars, een bar waarin aan alle muren diverse televisieschermen hangen, waarop dan honkbal, american football, ijshockey, golf en iets wat voor worstelen door moet gaan, te zien is. Iedereen in die kroeg zit wezenloos over zijn glas te staren naar een van die schermen. Enige conversatie was uitgesloten, de muziek stond meestal ook zo hard dat dat niet gewenst leek.

Nederlandse voetbalkantines zijn een spiegel van de club. Een bekerkast, wat elftalfoto’s, vaantjes boven de bar, een tafelvoetbal (of tegenwoordig playstation) voor de jeugd. Hoe ouder de club, hoe meer sfeer. Bij Phenix in Enschede vond ik het jammer dat we ons moesten omkleden, prachtige oude krantenknipsels van ver voor de oorlog aan de muur. In Bentelo hangt een schitterende zwartwitfoto van alle leden, heel veel jaren geleden. De pastoor staat er bij op. Mooi.

Sinds kort voel ik me bij GFC meer in een Amerikaanse bar dan in een voetbalkantine. Alles wat een beetje ruikt naar het roemrijke verleden is verdwenen achter deuren. Grote schermen bepalen het beeld in de kantine. Op doordeweekse avonden zijn er voetbalwedstrijden live te bekijken waarvan we tien jaar geleden de uitslag moesten zoeken een dag later in een hoekje van de krant. In het weekend staat er een professionele PowerPoint, met eredivisie-uitslagen en GFC uitslagen door elkaar, afgewisseld met foto’s en sponsors.

Het resultaat is dubbel negatief. Op donderdag, normaal de gezelligste avond in de kantine, staren velen naar schermen. Een gesprek is uitzondering, de gezelligheid is ver te zoeken. Maar daarnaast moest er het een en ander wijken van de muren van de kantine. De stand van het eerste, toch wel te zien op het scherm, hangt ook nog eens naast de deur. Daar hing jarenlang de affiche van de legendarische wedstrijd tegen Oldenzaal, meer dan een halve eeuw geleden. Daarnaast hing de opstelling van het eerste, een paar jaar later. Allebei verdwenen.

De advertentie die in de krant stond namens alle leden bij het 75 jarig jubileum: verdwenen. De kampioensfoto van 1969? Hing ooit in de hal. Verdwenen. De kampioensfoto van 2002? Hangt in het archief. De plek waar we vele mooie foto’s hebben, die we helaas met weinigen kunnen delen. In de aanloop naar het jubileumboek leek het ons leuk om de Eregalerij in de hal op te hangen. Geen reactie. Onze kantine is omgebouwd tot een Amerikaanse sportsbar.

Wie bepaalt eigenlijk wat er wel of niet in de kantine hangt? Valt dat onder de verantwoordelijkheid van het bestuur? Heeft de kantinecommissie een stem? Mag de sponsorcommissie meepraten (er hangt nog wel altijd Heinekenreclame in de kantine)? Ik zou graag zien dat onze kantine weer laat zien dat we een rijke historie hebben. Kijk eens rond in het voorste deel en zoek iets dat ouder is dan tien jaar. Ik heb het niet gevonden.

Ik ben ervan overtuigd dat degene die de schermen onlangs op hing de beste bedoelingen had. GFC moet mee in de vaart der volkeren, professioneler lijken, er bij horen. Helaas gaat het ten koste van onze geschiedenis, terwijl we daar volgens mij trots op mogen zijn. Met slechts vijf seniorenteams en een eerste onderin de vierde klasse is onze geschiedenis volgens mij zelfs de belangrijkste reden voor trots. Laten we dat ook in de kantine uitstralen.

Wat als?

Tags

België, Gerbie kijkt YouTube, televisie, Vlaanderen, YouTube

Gerbie kijkt YouTube 100

Leuke serie weer op de Vlaamse televisie. Er schijnt een Nederlandse versie van te bestaan, maar die heb ik nog niet gezien. Het idee is simpel. Je begint een zin met ‘Wat als?’, bedenkt wat absurds en dan maak je er een sketch van. Voorbeelden?

Wat als scheidsrechters badmeesters waren?
Wat als de GSM eerder was uitgevonden?
Wat als Barbie een echte vrouw was?
Wat als garagisten wel eerlijk waren?
Wat als het file was voor iedereen?
Wat als de nieuwe paus een hond was?

En de erg foute maar daarom niet minder leuke: Wat als iedereen sprak als een Marokkaan?

En zo zijn er nog tientallen filmpjes te vinden, voor de liefhebber.

Hoe lossen we de crisis bij de banken op?

Tags

bankencrisis, crisis, economie, Joris Luyendijk, Tegenlicht, televisie, VPRO

Geweldig idee: Zet een antropoloog in Londen neer, het hart van de financiële wereld, laat hem kijken wat er gebeurt. The Guardian huurde dus de Nederlandse schrijver, journalist en antropoloog Joris Luyendijk (je weet wel, van die bestseller) in om een blog te vullen over dat vreemde wereldje. Die omgeving waar een groot deel van de crisis ontstond, waar de realiteit nog niet lijkt te zijn doorgedrongen. Waar geld minder waard lijkt te zijn dan het papier waarop het gedrukt is. Waar de nullen voor de komma doen denken aan een inflatiegevoelige valuta uit een derdewereldland.

Het blog werkt. Luyendijk krijgt een hoop aandacht en ook een hoop informatie. Velen willen met hem praten, binnen The City, maar ook daarbuiten. Zelfs een parlementaire commissie wilde hem spreken.

Vorig jaar al las ik Meltdown, een schitterend boek van Ben Elton. Iets minder inside information, maar wel een geweldig inlevingsvermogen.

In de NRC staat ook een column van Luyendijk die ik graag lees. Onderstaand begin raakte me extreem. Ik moest drie keer lezen voor ik door had dat er echt stond wat ik dacht. Hoe ver kun je als mens zakken?

Als mensheid zijn we diep gezonken. We staan toe dat wiskundigen, geniale gekken, autisten vaak, financiële producten bedenken die bewust zo ingewikkeld zijn gemaakt dat bijna niemand ze kan begrijpen. Daardoor is controle onmogelijk. De belastingdienst, politiek, niemand heeft vat op de banken. Zo lang dat wordt toegestaan, kun je er van uitgaan dat de crisis niet wordt opgelost.

Het beste televisieprogramma van Nederland, Tegenlicht, ging op bezoek bij Luyendijk en sprak met mensen uit het wereldje. Een goede aflevering, maar wel een onthutsend beeld. De conclusie dat we eigenlijk medelijden moeten hebben met degenen (psychopaten!) die ons bestolen hebben en die nog steeds bezig zijn om miljoenen achterover te drukken, is een moeilijk te aanvaarden conclusie, maar misschien wel de enige mogelijkheid.

Niet gezien? Kan alsnog: Uitzending gemist

De rode stoel van Graham Norton

Tags

Bono, Bruce Springsteen, Graham Norton, televisie

Ik neem me vaak voor te kijken, maar het komt er vaak niet van. Stukjes en beetjes krijg ik wel mee. Leuk programma, goede presentator.

Een van de beste onderdelen is de rode stoel. Daarin mag iedereen plaats nemen die denkt iets te melden te hebben. Je moet echter wel met een goed verhaal komen, anders is de hendel van de presentator onverbiddelijk.

Een van de betere verhalen kwam van deze Ierse. Moeilijk verstaanbaar, maar erg grappig:

Deze week zat er ook een fragment in DWDD. Ik vond het erg grappig, maar kon het niet terugvinden bij YouTube of andere videosites. In het kort kwam het er op neer dat een stel Bono herkende in een restaurant en diens tafelgezelschap vroeg een foto te nemen van Bono met zijn fans. Achteraf bleek dat Bruce Springsteen te zijn, die hadden ze dus niet herkend.

Het filmpje was niet te vinden. Maar wel vond ik dit verhaal. Het verhaal blijkt een Urban Myth, zelfs Graham Norton trapte er in. Net als de populairste Nederlandse televisieshow dus. Het verhaal is er niet minder om overigens.

Toren C, het beste wat de Nederlandse televisie op dit moment te bieden heeft

Tags

Gerbie kijkt YouTube, humor, televisie, Toren C, YouTube

Gerbie kijkt YouTube 088

Wat een geweldige serie!

Andy Hamilton & Alistair Beaton – Drop the dead donkey 2000

Tags

boeken, boeken 2012, boekrecensie, Drop the dead donkey, humor, lezen, televisie

Andy Hamilton & Alistair Beaton – Drop the dead donkey 2000

Midden jaren negentig, ik kan het me haast niet meer voorstellen, ik was vaker niet in Nederland dan wel, keek ik wel eens naar de televisieserie van Channel Four. Volgens mij op de Belg, ik geloof niet dat men de serie in Nederland de moeite vond. Te Engels waarschijnlijk. Jaren later kwam ik dit boek tegen, opruimingsbak. En dat stond dan ook nog eens een decennium stof te vergaren in mijn kast. Tijd om toch eens te lezen.

Het is geschreven in 1994, vandaar dat de titel nog een vooruitblik is, geen terugkijken zoals we nu denken. De zelfde personen als in de serie zijn in voorbereiding op de millenniumwisseling, een grote hype vijftien jaar geleden. Ze moeten niet alleen het jaaroverzicht maken, maar ook terugkijken op de rest van de eeuw. Daarnaast maken ze natuurlijk hun eigen tape voor intern gebruik, met beelden niet geschikt voor het publiek. Ondertussen gaat het nieuws natuurlijk gewoon door, moet er een dagelijks programma gemaakt worden. Daarnaast de dreiging van sluiting en flinke bezuinigingen, een moord in de lift, onderlinge probleempjes, kortom alle ingrediënten voor een engelse sitcom zijn aanwezig.

Het was leuk om weer eens te lezen over de fictieve nieuwsruimte waar ik menig uur naar keek twintig jaar geleden. Het was even puzzelen, na een paar hoofdstukken kon ik alle karakters op de voorkant benoemen, al denk ik dat het me nu, een paar maand later, wel weer moeite zou kosten.

Grappig boekje, leuke serie, het boek zal niet als hoogtepunt gezien worden, maar als leuke spinoff. Ben wel benieuwd eigenlijk of er veel van verkocht zijn.

Citaat: “Globelink was able to broadcast live coverage of the Minister at home, with his arm round his plucky wife, explaining how for some time he had wanted to quit public life so that he could see more of his children. His children, Marcus and Seraphina, stared at the camera and looked less than thrilled bu the prospect.” (p.135)

Nummer: 12-028
Titel: Drop the dead donkey 2000
Auteur: Andy Hamilton & Alistair Beacon
Taal: Engels (UK)
Jaar: 1994
# Pagina’s: 329 (4932)
Categorie: Humor
ISBN: 0-7515-1366-0

Meer:
IMDB
Sitcom.co.uk
Clip (YouTube)
Wikipedia
Alle afleveringen
Alistair Beaton (mede-auteur)

Billy Connolly was weer op reis

Tags

Australië, Billy Connolly, Engeland, Ierland, Nieuw Zeeland, Noord Ierland, reizen, Schotland, televisie

De mooiste reisprogramma’s op de televisie gaan niet perse naar de mooiste bestemmingen. Het zijn de reizigers die het verschil maken. Zoals ik na een verhaal van Redmond O’Hanlon al concludeerde. De verteller is boeiend als hij kan vertellen over iets dat me nauwelijks interesseert, maar toch mijn aandacht heeft.

Connolly maakt schitterende reisprogramma’s waar hij de ongewone dingen zoekt en tegenkomt, bijzondere mensen en prachtige beelden schiet als hij op zijn brommer door de wildernis rijdt.

Bij de Belg was hij onlangs te zien toen hij in vier afleveringen van Chicago naar Los Angeles reed, via Route 66 natuurlijk. In dit fragment bezoekt hij een verzamelaar die niet wil dat men weet waar hij woont. Als je zijn collectie ziet, snap je waarom.

Aan de Schotse komiek kun je zien dat hij plezier heeft in zijn reizen, dat hij oprecht geïnteresseerd is in zijn gesprekspartners en dat hij ondanks zijn vele reizen zich nog steeds kan verbazen over wat hij ziet. Dus zijn al zijn reisprogramma’s per definitie de moeite waard om te kijken.

Hij reed al rond in Australië (zoek zelf de andere afleveringen), Schotland, Nieuw Zeeland, The edge of the world (Canada) en een prachtige tour door Engeland, Wales en Ierland waar online weinig van terug te vinden is. Door dit fragment in Belfast had ik door dat die stad eigenlijk heel interessant was, ik ging zelf op zoek naar de murals die Billy me al had laten zien.

In Australië bedachten ze een parodie op zijn shows, waarin hij naar Irak ging. Ik hoop dat hij nog vele mooie reizen mag maken. Was er maar een Nederlandse omroep die ze kocht en nog eens vanaf het begin allemaal uitzond..

Samen sta je sterk

Tags

Baskenland, filosofie, management, politiek, Spanje, televisie

Omdat Management een belangrijk onderdeel van mijn studie was, las ik een jaar of twintig geleden nog wel eens een boek over dat onderwerp. Tegenwoordig is dat de minst interessante kast in de boekwinkel. Veel nutteloos papier verspillen, de meeste managers begrijpen niet dat wijsheid niet uit een boekje te halen valt.

De biografie van Lee Iacocca, kocht ik in de opruimingbak, na een inspirerend hoorcollege, maar las ik nooit. Het enige boek dat ik wel las ging over een Braziliaans bedrijf, Semco. Opgericht door Ricardo Semler. Ik was onder de indruk. Een bedrijf met extreem veel verantwoordelijkheid voor werknemers. Zelf je salaris vaststellen, net als je werktijden. Misbruik ligt voor de hand, zeker in de kapitalistische wereld waarin we leven. Het blijkt anders te werken. Door de extreme betrokkenheid bleek de sociale controle groot genoeg, maar vooral het eigen gevoel voor verhoudingen dat niemand overvroeg. De specialist die met de voeten op het bureau de krant zat te lezen werd geaccepteerd omdat hij zodra er ergens iets aan de hand was dagen lang, zelfs zonder slaap, bezig was om het probleem op te lossen. Het bedrijf werd groot dankzij de medewerkers.

Had het boek een tijdje geleden weer eens uit de kast getrokken, wilde het uitlenen aan iemand die het in mijn ogen wel kon gebruiken, maar vond het toch te provocerend en heb het teruggezet.

http://maps.google.com/maps?hl=en&q=mondragon&client=safari&ie=UTF8&t=m&sll=43.004647,-2.500763&sspn=0.699981,1.433716&st=109146043351405611748&rq=1&ev=zo&split=1&radius=43.51&hq=mondragon&hnear=&ll=39.802686,-96.326457&spn=0.698722,0.910492&output=embed
View Larger Map
Gisteravond keek ik weer eens naar Tegenlicht, schitterende serie van de VPRO. In Spaans Baskenland blijkt een stadje te zijn dat tot vergelijkbare conclusies kwam. Samen sta je sterker. Bijna alles in het dorp is een coöperatie. Bedrijven, scholen, zelfs een eigen universiteit. Je kunt je als werknemer inkopen, daarmee wordt je meteen deeleigenaar. In Mondragon blijkt de crisis veel minder hard toe te slaan. Goedlopende coöperaties nemen werknemers (tijdelijk) over van slecht draaiende, geld wordt niet belegd in risicovolle buitenlandse aandelen, maar gewoon in saaie staatsobligaties, de lokale bank, natuurlijk ook een cooperatie, heeft een gigantisch kapitaal uitstaan.

Ik was al onder de indruk van dit prachtige stukje Europa, toen ik er bijna drie jaar geleden mocht rondreizen. Prachtige steden, schitterende natuur, trotse en gastvrije inwoners en ongeëvenaarde gastronomie, ik zou er volgens mij wel kunnen wonen. Mondragon ligt een stukje landinwaarts en lijkt mij een geweldig dorp. Waarom zou een cooperatie hier niet kunnen werken? Wie doet er mee?

Kijk zelf: Tegenlicht (gisteravond).

Of lees meer via: wikipedia.org.

De geluidsman en zijn 417 knopjes

Tags

classic albums, freaks, muziek, televisie

Een geweldig televisieprogramma dat je sporadisch moet kijken is de reeks Classic Albums. Een uur lang kijken vele betrokkenen terug op het Album, dat toen nog gewoon de volgende plaat was, maar dat jaren later ineens een Classic Album bleek te zijn. Muziekfragmenten tussendoor, wat interviews, de geschiedenis wordt geduid.

Vooral degenen die geïnterviewd worden zijn leuk om te zien. Wat ze zeggen is niet eens zo belangrijk, sterker nog, dat verschilt per aflevering nauwelijks. Maar het beeld is toch zo sterk dat ik niet verder durf te zappen.

Zo is er de producer. De man die achteraf verklaart dat hij het allemaal wel zag aankomen. Die voelde dat ze met een bijzonder plaat bezig waren, die de ‘vibe’ wist over te brengen op vinyl. Classic Albums zijn overigens altijd op vinyl uitgekomen. De producer begint dan zijn eigen rol te marginaliseren, terwijl je aan hem ziet dat hij eigenlijk precies het tegenovergestelde bedoelt. Dus hij zegt: “De jongens hadden geweldig materiaal en voelden elkaar perfect aan, het kon haast niet anders dan dat dit een wereldplaat zou worden”, maar ondertussen probeert hij tussen de regels door de boodschap “zonder mij had dit zootje ongeregeld nooit een fatsoenlijke plaat gemaakt en had het nu onder een brug gelegen” over te brengen.

Het onbekende lid van de band komt dan aan het woord. Zo iemand die ’s ochtends bij de bushalte naast je staat, iets te oud aktetasje, net niet passend in dat pak dat gekocht is in de opruiming, waarvan je je niet kunt voorstellen dat hij ooit muziek heeft gemaakt, laat staan dat hij mee heeft gewerkt aan een Classic Album. En hij vertelt hoe trots hij is dat hij dit heeft gepresteerd, dat hij met grote artiesten in een studio stond.

De leukste vind ik altijd de geluidstechnicus. Je ziet hem zo in de lokale kroeg zitten. De moderne jukebox voorprogrammeren en dan achteloos aan de toog laten vallen dat hij nog het geluid heeft gedaan voor het nummer dat op dat moment door de boxen schalt. De stamgasten draaien weg, moeten spontaan naar de wc of krijgen ineens de drang om naar huis te bellen, maar er is altijd iemand die er in trapt en zijn hele verhaal moet aanhoren. In deze reeks krijgt hij de kans zijn verhaal aan miljoenen te doen. Hij gaat zitten achter zijn mengtafel, waar elke leek zich altijd afvraagt waarom er 417 knopjes opzitten, waar een stuk of vier, okay acht, meer dan genoeg lijkt. Dan draait hij wat aan een paar van die knopjes, zet een schuifje omhoog en ineens horen we alleen de achtergrondtrompet. En dan gaat hij ons uitleggen dat die trompet, die niemand ooit eerder gehoord heeft, het succes van dat nummer was. Zijn idee.

Ook grappig is de muziekjournalist. Deze is in de jaren zeventig blijven hangen, zijn haardracht en zonnebril (het interview wordt binnen gedaan) verraden hem (ik schreef eerst: geven hem weg, maar volgens mij is dat een anglicisme). De goede man gaat ons uitleggen waarom dit album precies het album was dat nodig was in die tijd. Hij geeft ons een geschiedeniscollege en probeert ook op die toon te doceren. Helaas vergeet hij dat, hoe goed dit album ook was, de geschiedenis niet verandert door een leuk deuntje. Zijn relativeringsvermogen is compleet verdwenen na dertig jaar in de muziekwereld. Hij weet niet meer wie er president van de VS is, maar kan ons wel vertellen dat over twee maanden de nieuwe CD van Rihanna uitkomt.

Tussen alle talentenjachten en realityshit is Classic Albums een heerlijk programma om een uurtje te blijven zitten.

Toch nog avondetappe volgend jaar?

Tags

avondetappe, Edwin Winkels, Mart Smeets, Renate Verhoofstad, Ronald Waterreus, televisie, Thijs Zonneveld, wielrennen

Twee dagen voor de Tour begon blogde ik er al over. Mart Smeets was aan zijn laatste Tour bezig. De concurrentie stond klaar. RTL kwam met Tour du Jour. Ik heb het een aantal keren geprobeerd, maar het is me niet een keer gelukt een hele aflevering te kijken. Anderhalf uur waarin vooral niet te diep op de Tour zelf ingegaan mag worden, een minuut of 80 te lang wat mij betreft. Natuurlijk, Gert Jacobs kan best leuk een verhaal vertellen, maar je kunt er geen programma op bouwen. Maar waarom mag er bij de commercixeble zenders nou nooit eens een programma gemaakt worden wat niet op goedkoop scoren lijkt? En dan heb ik nog niet eens over Dries Roelvink…

De Avondetappe had als vernieuwing het fenomeen sidekick bedacht. Vier keer 5 dagen mocht er iemand Smeets aan tafel assisteren. Een redelijk geslaagd experiment. Ronald Waterreus begon ik zowaar sympathiek te vinden (en dat wil wat zeggen, want hij heeft er vele jaren aan gewerkt om dat gevoel bij mij ver weg te drukken), maar hij voegde niet echt wat toe aan het programma. Een voetballer die graag wielrenner had willen zijn. Ik kan me betere keuzes voorstellen. Ga ik er zelf wel zitten met een blokje Tourtoto wetenswaardigheden.

Thijs Zonneveld had moeite met zijn rol aan tafel. Als insider en begenadigd schrijver (De ereronde van de eland en De Muur 16, 20 en 22) zat hij er soms een beetje verdwaasd aan tafel. Hij begreep beter dan iedereen wat er aan de hand was, maar zat men op zijn mening te wachten? Het verschil tussen de tekstverwerker en de camera bleek groot, al verdient Zonneveld zeker een tweede kans, al was het maar vanwege zijn geweldige verhalen. Maar op zijn gemak voelde hij zich niet volgens mij.

Dat deed zijn opvolger Edwin Winkels wel. Ik heb al positief geschreven over zijn verhalen in Hard Gras en De Muur, zijn blog verdient vele bezoekers, nu blijkt hij ook een aanwinst te zijn op televisie. Kennis van zaken, humor, oog voor detail, zonder scoringsdrang, een ideale sidekick. Zijn kennis van de Spaanse cultuur en taal, maar zeker ook van het Spaanse wielrennen, bleek in dit programma perfect op zijn plaats. Op zijn laatste avond verraste hij Smeets met een pleidooi voor het programma. Net iets over de top, maar wel gemeend.

Ook van Renate Verhoofstad volg ik het blog al jaren. Zij mocht de laatste vijf dagen haar voorliefde voor Italixeb aan tafel kenbaar maken. Maar ondanks de jarenlange ervaring als journaliste en columniste, leek ze toch te veel op de fan die een kijkje achter de schermen mocht nemen. En op de excuus-Truus die de NOS nodig had om te laten zien dat ze ook met de tijd meegaan. Typerend was het (overigens best grappige) verhaal over Cipollini waarmee zij geïntroduceerd werd. Jammer, want ze heeft zeker meer in haar mars dan ze aan tafel heeft laten zien.

Op de laatste avond kwam toch ineens het bericht dat er een goede kans was dat de Avondetappe volgend jaar terugkomt. De kijkcijfers waren dit jaar zo goed dat ze het besluit herzien hebben.

Volgens mij wordt er een vervelend politiek spelletje gespeeld. Want door de kijkcijfers zo belangrijk te maken, heeft de NOS volgend jaar een geweldig excuus om na de Tour 2012 definitief de stekker er uit te trekken. Tussen EK en de Olympische Spelen in kun je er zeker van zijn dat er volgend jaar veel minder gekeken wordt. En zo weet je zeker dat Smeets na de Spelen van Londen afscheid zal nemen. Maar goed, misschien ben ik te cynisch en moet ik gewoon blij zijn met nog een jaar Avondetappe.

Zou het echt de laatste Tour van Smeets zijn?

Tags

avondetappe, Mart Smeets, televisie, Tour 2011, Tour de France, wielrennen

Deze week werd bekend dat het Tourprogramma De Avondetappe volgend jaar niet meer zal bestaan. De NOS heeft geen geld meer voor een beetje diepgang bij een evenement dat in 2012 ongetwijfeld in de schaduw van het EK voetbal en de Olympische Spelen zal staan. Het is ook het jaar dat Mart Smeets 65 jaar oud wordt. AOW dus en vele Smeetshaters (ongetwijfeld zullen ze ook bij dit stukje mijn weblog weten te vinden en mij uitleggen in al dan niet zo nette woorden hoe arrogant de presentator is) zullen juichen.

Het is geen geheim dat ik een fan ben. Dat wil niet zeggen dat ik alles goed vind wat de man doet. Niet elk boek is even boeiend, niet elke column even goed. Ook valt het mij wel eens op dat ik een renner in een ontsnapping eerder herken dan hij, terwijl ik velen ken die veel meer verstand van wielrennen hebben dan ik.

Maar er is niemand die zo goed kan presenteren als hij. Niemand die een lange saaie etappe zo makkelijk vol praat. Dus ik ben blij dat ik nog een Tour mag genieten van de beste sportjournalist van Nederland. Ik lees graag al zijn boeken. Ik lees zelfs al 20 jaar zo veel mogelijk columns. Hij stemt zelfs dezelfde partij volgens dit interview. En ik verheug me ook op de freelancer Smeets die straks schitterende filmpjes gaat maken, die we hopelijk blijven zien. Tot op een dag de 83-jarige Smeets naast de camera in elkaar zakt, terwijl hij voor de zoveelste keer Eric Heiden opzoekt om nog een laatste keer terug te kijken op die geweldige Spelen van 1980.

Voor degenen die graag kritiek op hem hebben, is er de volgende aflevering van Profiel. Zelfs zijn kinderen vertellen dat hij vroeger geen goede vader kon zijn. Maar uiteindelijk heeft Bert Wagendorp gelijk als hij stelt dat de autobiografie van Smeets een boek is om naar uit te kijken.

Bekijk de video in andere formaten.

P.s. ik ben overigens niet zo’n fan van een slechte parodie of flauwe gedichtjes. For the record.