Tags
Uit het schoolfeestarchief van deze site:
Advertenties
Paar daagjes blogpauze
27 donderdag jun 2019
Posted in Gerbie's Lifeblog
Maandelijks Archief: juni 2019
53 – The Kyteman Orchestra – Preaching to the choir
25 dinsdag jun 2019
Posted in Gerbie's top 212
Tags
| Nummer | 53 |
| Artiest | The Kyteman Orchestra |
| Titel | Preaching to the choir |
| Jaar | 2012 |
| Wikipedia | The Kyteman Orchestra |
| Website | Colin Benders |
| Tekst | Genius |
Schuif op Orff, hier komt Kyteman. Decennialang was de Carmina Burana het meest bombastische dat filmregisseurs konden vinden om onder dramatische scenes te zetten. Toen kwam daar dat verlegen jochie uit Utrecht die de HipHop uit de naam schrapte, een jaar lang intensief aan het werk ging met tientallen muzikanten, met als resultaat The Kyteman Orchestra. Een plaat vol schitterende afwisselende klassieke muziek met invloeden vanuit diverse andere muziekstijlen.
Een groter talent is er de laatste jaren niet opgestaan. Zo veel schitterende muziek op deze plaat, een kleine tour en dan zeggen: het is mooi geweest. Ik ga wat anders doen. Wat ben ik blij dat ik dit live heb mogen zien, wat werd ik achterover geblazen door de overweldigende muziek, Crossing Border heette het festival, toepasselijker muziek kon ik niet vinden die avond. Een klassiek orkest inclusief koor, maar daarnaast rappers, moderne muzikanten en dat allemaal onder de meer dan bezielende leiding van Colin. Die jongen die op het podium in opperste vervoering zijn eigen muziek dirigeert. Na het concert liet ik een CD signeren en dankte hem voor een mooie avond, voor prachtige muziek. Ineens was het verlegen jochie weer terug. Hij drukte mijn hand, dankte mij en was zichtbaar geraakt door het dik verdiende compliment.
De tour er na was minstens zo indrukwekkend. Elke avond improviseren. Niets op papier, gewoon spelen. In de zaal staand kon ik haast niet geloven dat er geen enkele repetitie aan vooraf ging. Wat een muzikanten, wat een talent.
Het is erg lastig een nummer te kiezen van dit album, er staan zoveel pareltjes op. Zoveel associaties, zoveel stijlen. Dus kies ik voor het meest bombastische nummer. Omdat het zo overweldigend (mooi) is.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
Diederik Samwel – Blootvoeters en beschuitgras
24 maandag jun 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019
Tags
boeken, boeken 2019, boekrecensie, Diederik Samwel, lezen, reizen, Suriname, voetbal
Diederik Samwel – Blootvoeters en beschuitgras
Voor Hard Gras schreef hij al eens over het voetbal in Suriname, dit boek dat ik ooit op mijn E-reader zette, bleek een voorganger daarvoor. Ook daarin staat voetbal centraal, al is het meer een kapstok dan een doel.
Het leven in Suriname is boeiend, lang niet altijd makkelijk, maar wel zoals je verwacht. Het leven gaat iets langzamer, tijd is een rekkelijk begrip. Het is iets openlijker corrupter, publieke functies, voorzitters en politici, alles hangt met elkaar samen. Ook het voetbal gaat wat anders. Slechte velden, goede tegenstanders, een competitie die niet helemaal vlekkeloos is georganiseerd, het heeft een hoog kelderklassegehalte, al bestond die term nog niet toen Samwel dit boek schreef.
Toch blijft het hoogtepunt de omgang met de lokale bevolking. Samwel is dan weliswaar buitenstaander, maar hij is geen toerist. Hij woont en werkt er, leert het land beter kennen dan de gemiddelde reiziger en toont interesse in de wereld om hem heen. Vooral zijn teamgenoten in zijn voetbalteam, een eenvoudige ingang in de lokale cultuur, leren hem veel over het land. En juist dat maakt dat dit boek zo interessant is, dat je blijft lezen.
Citaat: “Toen ik hier net was, heb ik tegen hem gezegd dat ik me goed kon voorstellen dat hij een vakbond en een politieke organisatie leidde, maar niet dat hij kon voetballen. Nou, dat heb ik geweten. Ik ben een keer met hem meegegaan, en ik kwam bepaald van een koude kermis thuis. Man, Derby was een hele goede voetballer. Je kon goed zien dat hij vroeger, bij Voorwaarts, hoofdklasse heeft gespeeld.” (p.119/190)
Nummer: 19-011
Titel: Blootvoeters en beschuitgras
Ondertitel: Voetbal, Suriname en Nederland
Auteur: Diederik Samwel
Taal: Nederlands
Jaar: 2002
# Pagina’s: 257 (2341)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-94-622-5010-9
Meer:
Arm Suriname (Hard Gras 62)
De opstelling en de elftalfoto
22 zaterdag jun 2019
Posted in GFC Archief, Goal Columns
Tags
column, elftalfoto, geschiedenis, GFC, Goal, Goor, voetbal, voetbalfoto
Goal, augustus 2014
Op het afgelopen WK speelde Nederland geregeld in een 5-3-2 opstelling. Al sprak Van Gaal graag over 1-5-3-2, want hij wil graag alle spelers in het systeem meenemen. Meestal als er over systemen gesproken wordt, negeert men de keeper. Daar mag elk team er toch maar een van opstellen, die staat ook altijd op dezelfde plek, dus is het niet nodig hem specifiek te noemen.
Vroeger, en we hebben het dan over bijna honderd jaar geleden, kon je de opstelling ook zien als je de elftalfoto bekeek.
Buiten de snorretjes die een jaar of tien later in Duitsland ook erg populair bleken te zijn (liefst drie keer bij GFC), is ook precies te zien wat de opstelling van ons eerste was. De keeper en zijn twee verdedigers voorop, het middenveld met drie spelers ertussenin en achteraan de vijf aanvallers. De man in pak er naast zal een bestuurslid zijn geweest, een trainer hadden we toen nog niet. Systeem 2-3-5.
Dit systeem was over de hele wereld gebruikelijk in die tijd en is dat vele decennia geweest. Precies gespiegeld aan het systeem dat Van Gaal (en velen met hem) tijdens het afgelopen WK speelde. Vijf aanvallers dus, met een linksbuiten, linksbinnen, spits, rechtsbinnen en rechtsbuiten. De binnenspelers speelden iets naar achteren, zouden tegenwoordig als aanvallende middenvelders worden gezien.
Voor de jaren twintig werd de opstelling ook nog wel eens andersom gezien:
Gewoon de 2-3-5 opstelling, alleen zitten de aanvallers nu op de eerste rij. De linkerarm van de rechtsbuiten is nog net zichtbaar.
Ook in 1929 speelde GFC nog zo, het bestuurslid moet achter de achterste rij plaatsnemen.
Begin jaren dertig was het al minder duidelijk. Het systeem 2-8 bestond niet, dus hebben de middenvelders geen zin gehad om gebukt er tussen in te staan:
Het was het begin van het einde van een bijzondere traditie. In de loop van de jaren dertig ging men in een of twee rijen staan, de opstelling was niet meer te zien door naar de foto te kijken.
De laatste foto waarop het nog wel ging, is een foto van net na de oorlog. Dit is het begin van het team dat het meest succesvolle team uit de GFC-geschiedenis genoemd kan worden. In 1949 werden ze kampioen in de vierde klasse, drie jaar later in de derde klasse. Tegen Oldenzaal ging het net mis, anders waren we in 1954 bij de start van het betaalde voetbal in Nederland er bij geweest.
Maar ook zij speelden nog steeds 2-3-5:
Misschien een leuk idee om in 2017 de elftalfoto’s ter ere van het 110-jarig jubileum te nemen op de manier van honderd jaar eerder. Dat de tegenstander dan het systeem al kan zien door de website te bezoeken, nemen we dan voor lief.
Hanna Bervoets – Ivanov
20 donderdag jun 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019
Tags
Hanna Bervoets – Ivanov
Het tweede digitale boek van de schrijfster. Het eerste was leuk, maar irriteerde me ook. Goed, maar met potentie van veel beter. Tweede kans dus. Het gegeven is weer leuk. Hoe is aids ontstaan? Het lijkt erg veel op een ziekte die bij apen voorkwam. Dus mocht je er in slagen een mens met een aap te kruisen, dan is er een kans dat je een tegengif vindt veel groter. Op het hoogtepunt van de epidemie (of was het de paniek) is er veel interesse voor het onderzoek van tig jaren eerder door de Russische wetenschapper Ivanov.
In New York is er wel een wetenschapper die diens onderzoek kent, verbeteren wil, verder wil gaan. Het zou zo maar kunnen dat dat de Nobelprijs op kan leveren. Of eeuwige hoon, ook de wetenschap is soms net een wedstrijd.
Felix is de Nederlandse student die in NY zijn draai niet kan vinden. Sociaal onhandig, op zoek naar de zin van het leven, maar concreter ook de juiste studie en nieuwe vrienden. Felix treft dankzij een medestudente Helena, de wetenschapper die geen funding meer heeft, maar wel door wil gaan met haar onderzoek.
Beter dan in het vorige boek dat ik van Bervoets las, zijn de tijdwisselingen in deze roman een versterking van het verhaal. Het blijft boeiend om continu geconfronteerd te worden met menselijke tekortkomingen, maar tegelijkertijd je zo in te leven dat je echt moet nadenken wat Bervoets nou verzonnen heeft en wat er waar zou kunnen zijn.
Goed verhaal, leuke what-if, boeiende karakters. Compliment voor Bervoets.
Citaat: “Nog erger dan iets verprutsen is een applaus dat verraadt dat men gelooft dat je met verprutsen op de toppen van je kunnen zit.”(200/981)
Nummer: 19-010
Titel: Ivanov
Auteur: Hanna Bervoets
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 320 (2084)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-254-4645-1
54 – Howard Jones – Hide and seek
18 dinsdag jun 2019
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 54 |
| Artiest | Howard Jones |
| Titel | Hide and seek |
| Jaar | 1984 |
| Wikipedia | Hide and seek |
| Website | Howard Jones |
| Tekst | Song Meanings |
Er moet een gaatje gevallen zijn in de programmering. Maar ineens stond hij op het podium van Live Aid, voor mijn generatie minstens zo belangrijk als Woodstock voor de vorige. En tussen al die bombastische acts (Queen) en wereldverbeteraars (U2) en andere wereldsterren kwam ineens die zanger op met dat matje, typerend voor de jaren tachtig. Natuurlijk, zijn album Human’s Lib stond vol met hits, maar een aantal hits zou toch niet voldoende moeten zijn om op hetzelfde podium te mogen staan als grote wereldsterren?
Maar hij stond er toch en liet zijn synthesizer thuis, zijn band kreeg een weekendje verlof. Howard liep het podium op, ging achter de piano zitten en speelde Hide and Seek. Mooi, breekbaar, kwetsbaar. Het publiek ging mee, nog geen vijf minuten zat hij op het podium, maar zijn leven veranderde. Dit prachtige nummer werd een wereldhit, terecht. Jones was een wereldster.
Het vervolg kwam niet, hij maakte nog vele albums, scoorde nog wat kleine hitjes, maar het grote succes bleef uit. Net, bij het invullen van het schema hierboven, zag ik op zijn site dat hij een nieuw album heeft, nog steeds on tour is, maar het is allemaal niet meer relevant. Howard Jones blijft voor mij, en velen met mij, die man van die piano tussen al het rockgeweld op Live Aid. Een prachtige ballade over de zoektocht die een ieder kent in het leven. Over de oorsprong van alles. Over de zin van het leven. Existentiële vragen. Antwoorden zijn niet belangrijk, luister gewoon naar Howard Jones.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
Stephen Fry – More fool me
17 maandag jun 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019
Tags
biografie, boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, lezen, Stephen Fry
Stephen Fry – More fool me
Het eerste deel van zijn memoires las ik al heel lang geleden (Moab is my washpot). Wat bleef hangen was dat de fantastische schrijver, de geweldige acteur, de briljante komiek, de eloquente presentator en de sympathieke mediapersoonlijkheid helemaal niet zo aardig was als hij leek. Respect voor zijn openheid, maar wil ik daadwerkelijk weten welk ettertje hij vroeger was?
Deel twee stond dus al jaren in de kast, nooit aan begonnen. Kill your darlings, maar waarom zou je? Deel drie wilde ik niet eens aanschaffen, ware het niet dat ik die in de Ramsj tegenkwam en dan ook nog eens gesigneerd. En dan moet ik, gevolg gevend aan mijn eigen themajaar van gesigneerde boeken, er toch maar weer aan geloven.
Het ergste vrezend, gaf de allereerste regel mij al meteen een glimlach. “There is nothing very appealing about showbusiness memoirs”. Tergend eerlijk, wil ik wel verder lezen? Maar al snel hakt hij het hele genre aan mootjes, om vervolgens precies dat te doen wat hij zo erg vond. Rebels, grappig, eloquent. Zoals men Fry kent.
En dus vind ik na een paar hoofdstukken dat het helemaal geen straf is om dit te mogen lezen. Soms weer pijnlijk eerlijk, openhartig voorbij elke grens, maar hoe dan ook: geen doorsnee autobiografie. Zijn wereldbeeld klopt, hij heeft een mening, kan die onderbouwen en heeft geen angst om er voor uit te komen, deze te verdedigen.
En dan besluit hij halverwege, alsof het hem aan tijd ontbrak om fatsoenlijk te redigeren, om ineens zijn dagboek integraal in dit boek op te nemen. En zo lezen we over zijn extreme cocaïneverslaving, over het vervelende gedrag dat daarbij hoort, over wat er allemaal mis kan gaan in showbizland, kortom een saai verhaal dat in een enkel hoofdstuk samengevat had kunnen worden. Een kwart van dit stuk was de afgelopen bovengrens, tien procent was genoeg geweest. En dan was deel drie van zijn reeks memoires wel geslaagd geweest. Dan was ik nieuwsgierig geworden naar deel twee, had ik deel vier (tegen de tijd dat die uitkomt) waarschijnlijk ook wel aangeschaft.
Ergens blijft het zonde dat een schrijver die vier prachtige romans heeft geproduceerd zijn tijd verdoet met een reeks memoires, die an sich nog steeds interessanter zijn dan hele genres die ik niet eens wil lezen, maar waarvan je vermoedt dat wanneer ook maar de helft van de tijd besteed was aan een nieuwe roman, er zonder twijfel een meesterwerk zou zijn uitgerold.
Citaat: “Religionists from pulpits and evangelical TV stations announced that this was all God’s punishment for the perverted vice of homosexuality, quite failing to explain why this vengeful deity had no interest in visiting plagues and agonized death upon child rapists, torturers, murderers, those who neat up old women for their pension money (or indeed those cheating, thieving, adulterous and hypocritical clerics and preachers who pop up on the news from time to time weeping the repentance), reserving this uniquely foul pestilence only for men who choose to go to bed with each other and addicts careless in the use of syringes.” (p.95)
Nummer: 19-013
Titel: More fool me
Auteur: Stephen Fry
Taal: Engels UK
Jaar: 2014
# Pagina’s: 388 (3103)
Categorie: Biografie
ISBN: 978-0-718-18088-1
Meer:
Moab is my washpot
Rescuing the spectacled bear
The stars’ tennis balls
In America
Sant Gabriel
15 zaterdag jun 2019
Posted in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's
C.E. Sant Gabriel (Barcelona), Catalonië
Voor je gevoel ben je de stad al uit, qua afstand ligt het ook dichter bij Badalona dan bij het centrum. Het veld zelf is ook niet zo heel bijzonder, maar met de fabriek op de achtergrond, heeft het toch karakter. En als je hun Facebook mag geloven, werden er meerdere jeugdteams kampioen afgelopen seizoen. Zelfs bijna van heel Catalonië.
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
Strippenkaart
13 donderdag jun 2019
Posted in Reisverhalen Reizen
In een la, nog vanuit het gulden-tijdperk. Moet er dus vrij lang hebben gelegen. Er zaten nog drie beschikbare strippen op.
Voor de chipkaart-generatie moet het onduidelijk zijn. Hoe werkt zo’n ding dan?
55 – Madness – One step beyond
11 dinsdag jun 2019
Posted in Gerbie's top 212
Tags
| Nummer | 55 |
| Artiest | Madness |
| Titel | One step beyond |
| Jaar | 1979 |
| Wikipedia | One step beyond |
| Website | |
| Tekst | Songteksten |
Eind jaren zeventig was dit de doorbraak van Madness, er volgde een hele golf van Britse bandjes, ska was hot. Vond ik leuk, aanstekelijke muziek. Madness had een hele reeks hits in de jaren tachtig. Leuke band. In 1986 leek het einde verhaal, de rage was voorbij, de band stopte er mee.
Begin jaren negentig kwam de band terug, Madstock werd een succes. De videoband daarvan vond ik iets later in een opruimingsbak. Pas toen realiseerde ik me hoe goed de band was. Ik had elpees, singles, kende vele hits, maar toch werd ik nog een keer verrast door die videoband. Ik kende nog veel meer nummers dan dat ik door had. En niet zo maar kennen, ik kon hele nummers meezingen, waarvan ik de titel zo ongeveer van vergeten was. De band zat al in mijn onderbewustzijn, hun hits waren klassiekers. De tienduizenden die zo gelukkig waren daar Madness te zien optreden gingen uit hun dak. Ska is geweldige muziek voor een liveband.
Sindsdien lijkt het alsof Madness eens in de zoveel jaar weer bij elkaar komt. Ze maken zelfs nieuwe muziek. Maar zonder enige twijfel zijn het hun jaren tachtig hits die het populairst blijven. En de ultieme klassieker is One step beyond. Hele vakken vol uitsupporters gaan uit hun dak op de intro. Zelfs mensen die de muziek nauwelijks kennen of waarderen herkennen het. “Hey you, don’t watch that, watch this..”
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
Takis Würger – Stella
10 maandag jun 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019
Takis Würger – Stella
Een boek dat spraakmakend is, altijd leuk. In Duitsland waren de recensenten vernietigend, maar wanneer je kijk naar de doorsnee lezer, dan zie je dat het goed tot zeer goed wordt ontvangen. Kan een enkel boek dat waarmaken? Het blijkt. Waar ligt de waarheid? In het midden, of heeft een groep het boek niet begrepen? Maar een manier om er achter te komen, zelf lezen dus. Gelukkig kreeg ik die kans via Hebban.
Het dilemma wordt op de achterzijde al uitgelegd, een duidelijk gegeven voor een roman. Een liefdesroman, in Berlijn 1942. De jonge Zwitser, van goede komaf, was gefascineerd door de stad en reist er naar toe. Ook best een vreemde uitgangssituatie natuurlijk, aangezien heel Europa ondertussen best wist wat er gebeurt in Duitsland. En om nou van het enige land dat geen directe partij is naar de veroorzaker van de oorlog te reizen, klinkt niet echt logisch.
Friedrich komt aan in Berlijn en valt meteen voor de mysterieuze Kristin. Hun relatie is vreemd, elke nacht gaat zij naar huis, overdag bezoekt zij hem in zijn hotel. Maar het gaat er uiteindelijk om wat ze tussendoor doet.
Kristin blijkt te liegen. Ze heet eigenlijk Stella, is van joodse komaf en bluft zich door het Berlijnse leven. Dat is niet eenvoudig. En ten koste van wat? De waarheid? Het is niet de enige leugen. Om te overleven moet Stella andere joden verraden. Ze is dus informant van de Duitsers. Friedrich weet niet wat hij moet doen, maar is hopeloos verliefd en kan dus niets anders doen dan blijven hangen in Berlijn en wachten wat er gebeurt, zij bepaalt de toekomst, niet hij. Halfslachtig stelt hij nog wel voor om naar Zwitserland te verhuizen, hij heeft een paspoort tenslotte. Het lukt niet. Want hoe langer het duurt, hoe meer het er op lijkt dat Stella bewust kiest voor dit leven. Is het wel noodzaak? Overlevingsdrang?
Würger heeft een bestaand verhaal gefictionaliseerd. Stella blijkt te hebben bestaan, na de oorlog is ze veroordeeld voor verraad. Het mooie van het boek is dat er eigenlijk weinig direct bewijs is dat ze een verraadster is, er zijn wel aanwijzingen, de logica stuurt je gedachten in een bepaalde richting, een overeenkomst met mijn favoriete oorlogsboek als tiener: De donkere kamer van Damocles. Maar door vooral door de ogen van Friedrich kijkend, moet je zelf je conclusies trekken, ongetwijfeld gevolgd door de vraag: wat zou ik doen?
Dat is meteen het sterke punt van het boek, het succes van Het Diner in een historische setting. Mensen zijn vaak niet de helden die ze zelf wel denken te zijn. De enthousiaste reacties lees ik vaker wanneer het boek gebaseerd is op de waarheid. True life stories. Voor mij geen aanbeveling, heb ik eerder over geblogd. Waarom zou je de waarheid een goed verhaal in de weg laten zitten. In dit geval zijn de erven van Stella zo boos dat er een hoop ophef ontstond toen het boek verscheen. Wordt iemand met terugwerkende kracht zwart gemaakt of is het een roman gebaseerd op de waarheid? Kan het ook allebei? Door de naam niet te veranderen en ook nog eens stukken uit procesverbalen uit het archief op te diepen, kiest Würger blijkbaar bewust voor de controverse. En dat is in mijn ogen een zwaktebod. Hij kan een mooi verhaal schrijven, daar heb ik geen twijfel over, maar is de ophef nodig of was het boek goed genoeg om zichzelf te verkopen, we zullen het nooit weten.
Citaat: “Een bewaker wilde mijn papieren zien en salueerde toen ik hem mijn Zwitserse paspoort gaf. Dat kwam vaker voor. Veel Duitsers wisten niet goed waar ze met mij aan toe waren, en aangezien het in die dagen een leven kon kosten als je de verkeerde persoon ergerde, beschermden mannen in uniform zich vaak door onderdanigheid.” (p.130)
Nummer: 19-027
Titel: Stella
Auteur: Takis Würger
Taal: Nederlands (Duits)
Jaar: 2019
# Pagina’s: 190 (5958)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-5672-623-2
Meer:
Weltbild
SudDeutsche
SWR
Tzum
Volkskrant
Hard Gras 124 – Ten Hag? Niks mis mee
08 zaterdag jun 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019, Voetbalboek
Tags
boeken, boeken 2019, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek
Hard Gras 124 – Ten Hag? Niks mis mee
Toen de Telegraaf nog dagelijks aan de stoelpoten zaagde, toen Derksen nog twee keer per week over een Twents boertje met een hese stem geintjes maakte, toen schreef Sam Planting zijn verhaal over Ten Hag. Hard Gras bedacht zich geen moment en maakte er het coververhaal van. Niks mis mee, dat hebben we de afgelopen maanden gezien. Niet alleen statistieken, maar gewoon een goed verhaal waarin keihard wordt aangetoond dat Ten Hag bij Ajax goed bezig is.
Het verhaal van Zeger van Heerwaarden over te jong scouten zou wat mij betreft verplichte literatuur moeten zijn op elke trainerscursus, maar zeker voor de KNVB. Plezier in de sport zou altijd voorop moeten staan, ik roep het al jaren.
Erik Brouwer doet weer grondig werk, ditmaal over het Deense fenomeen Preben Elkjaer Larsen. Prachtige voetballer, fascinerende persoonlijkheid, hoge pieken, diepe dalen, dankbaar onderwerp voor een boeiend verhaal.
Het verhaal over voetbal via een toetsenbord gaat langs me heen. Generatiekloof. Ik weet dat het bestaat. Ik weet dat velen er door geboeid worden. Ik weet dat er op YouTube hele wedstrijden te zien zijn die vanachter een scherm worden gespeeld. Maar begrijpen, nee. Ik ben niet wereldvreemd, ik heb genoeg spelletjes gespeeld, maar het serieus nemen? Willem Dieleman mag er over schrijven.
Citaat: “Niemand kijkt meer op zijn telefoon. Hij heeft de lach aan zijn kont hangen en zijn timing is perfect. Soms klinkt hij war schor. Preben rookte lange tijd zelfs tijdens de warming-up. Na het eindsignaal friste hij zijn sigaretten uit zijn zak. Soms pafte hij er twee of drie achter elkaar.” (p.47)
Nummer: 19-008
Titel: Hard Gras 124
Ondertitel: Ten Hag? Niks mis mee
Auteur: Diversen (Sam Planting, Zeger van Heerwaarden, Gerrit Janssens, Erik Brouwer, Nachoem M. Wijnberg, Tan Tunali, Willem Dieleman en Koen van Wichelen)
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 119 (1572)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-4742-9
Meer:
123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1
The paperback traveller
06 donderdag jun 2019
Posted in Boekennieuws
Al bijna 17 jaar geleden belandde ik op BookCrossing. Beetje vreemde site. Heb ik er jaren over gedaan om een beetje boekenverzameling op te bouwen, word ik geacht diezelfde boeken op willekeurige plekken achter te laten. Toch bleef ik er komen.
Onderstaand filmpje, gemaakt door drie studenten uit Eindhoven, laat ongeveer zien hoe het zou kunnen gaan.
Ondertussen zie ik het nut, vind ik het leuk om de wereld te verblijden met boeken die ik niet perse zelf hoef te houden en erg leuk wanneer iemand op die site een berichtje achterlaat dat hij/zij een boek gevonden heeft. Bijna 300 boeken stuurde ik al de wereld in. Er zullen er nog meer volgen. Je kunt me volgen via mijn mijn boekenplank. Doe je mee?
56 – De Raggende Manne – Trekkast mafkees
04 dinsdag jun 2019
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 56 |
| Artiest | Raggende Manne |
| Titel | Trekkast mafkees |
| Jaar | 1998 |
| Wikipedia | Raggende Manne |
| Website | |
| Tekst | Contrabas (scroll naar beneden) |
Ooit begon ik deze lijst met 212 nummers. Toch komt het nog voor dat ik nummers heb gekozen die nergens op internet te vinden zijn. In dit geval omdat ik van Fosko en zijn mannen een nummer koos dat nooit officieel is uitgebracht. Dus is de tekst slechts gedeeltelijk te vinden op een forum en is er geen clip te vinden. En dat terwijl ik het nummer ergens op een VHS-band heb staan en deze band zo vaak gedraaid heb, dat ik het nummer voor een groot deel mee kan zingen. Dus zelf maar aan het knoeien met een mp3 en wat eigen, slechte, foto’s.
De Raggende Manne mochten ooit meedoen aan een gesponsorde tour (Marlboro Flashback) en kozen de rockopera Tommy van The Who. Fosko vertaalde het en kwam met de Trekkast Mafkees als de Nederlandse Pinball Wizard. En ook al heeft Fosko vele klassiekers geschreven, de virtuositeit van de vertaling in combinatie met de geweldige muziek, maakt dat dit mijn favoriet is van Fosko.
De Nederlandse muziek zou een stuk saaier zijn zonder Fosko en zijn Raggende Manne. Decennialang stopte de band en kwamen ze weer bij elkaar. Maar zonder uitzondering vermaakten ze het publiek, gaven ze zich zonder enige terughoudendheid voor een kleine zaal ergens in een provinciestad. En klassiekers als ‘Nee, ’s niks’ en ‘Poep in je hoofd’ zullen over decennia nog bekend zijn.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
Strand of Oaks, Hengelo 20 mei 2019
03 maandag jun 2019
Posted in Gerbie's Recensies Concerten
Soms moet je iemand vertrouwen. Soms moet je een gokje nemen. Dus werd de vergadering verzet en ging ik mee naar een band waar ik nog nooit een enkele noot van hoorde. Op maandagavond.
Maandag was altijd de avond van de reisleiding, ooit. De rest van de week was je druk, bezig, bezet, maandag kwamen we elkaar tegen in de kroeg. Maandag is ook een bijzondere avond om naar een concert te gaan. Het publiek is anders dan in het weekend. De typisch Nederlandse ziekte, onder buitenlandse artiesten al bekend onder de naam Dutch Disease, om dwars door de muziek te praten en de band als achtergrond te beschouwen, blijkt op maandagavond niet te heersen. Zelfs het niet al te boeiende voorprogramma kreeg de aandacht van het publiek, zelfs al kwam het niet voor hem. Compliment.
Het hoofdprogramma weet de zaal vrij snel te raken, al was daar die ene grijze joeler aan de bar niet voor nodig, dat voel je als band. En al kende ik geen nummer, ik luisterde geboeid. Vlagen Green on Red hoorde ik terug. Soms een beetje I am Kloot, maar vooral genoot ik van de band, hun samenspel. Er stond een mooie verzameling muzikanten op het podium. Linksvoor de toetsenist met een baard als Tom Hanks in Castaway. Midvoor zanger Timothy Showalter, de tweelingbroer van de zanger van de Spitfires. Rechtsvoor de gitarist, een wandelende pleidooi voor het basisinkomen. Daarachter een bassist die blij lijkt mee te mogen spelen en een drummer, die, als vele drummers, in een eigen wereld lijkt te leven. Gezamenlijk spelen ze boeiende nummers, maar vooral ook laten ze elkaar excelleren.
Mijn verbazing is groot wanneer drie van de bandleden Nederlanders blijken te zijn. Ingehuurd voor deze tour dus, maar ze lijken al jaren samen te spelen. Ook wanneer de microfoon niet voor hun hoofd zweeft, zie ik ze delen van de liedjes meezingen. De gitarist wordt door Tim aangekondigd als een 21-jarige boerenzoon en reïncarnatie van Jimi Hendrix. Lijkt me overdreven, maar dat de jongeman talent heeft is duidelijk.
En zo wordt de zaal anderhalf uur meegesleurd door afwisselende rockmuziek, dan weer rustig en ingetogen, dan weer raggend en beukend. Ik heb me kostelijk vermaakt. Een mooie maandagavond.
Menno Pot – De derby
01 zaterdag jun 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019, Voetbalboek
Tags
boeken, boeken 2019, boekrecensie, derby, lezen, Menno Pot, voetbal, voetbalboek
Menno Pot – De derby
Een mooi gegeven in het voetbal. Twee teams uit dezelfde stad (streek, provincie) spelen tegen elkaar. De Derby. Supporters beschouwen het als de belangrijkste wedstrijd van het jaar. Een verloren seizoen kan in een enkele wedstrijd worden goedgemaakt. Een kampioenschap kan zijn glans verliezen. De mooiste is River – Boca, de fanatiekste Celtic – Rangers, de meest gepassioneerde in Belgrado. Voor dit boek beschrijft Menno Pot de belangrijkste Nederlandse Derby’s. Zijn handtekening is een bijzondere, mijn exemplaar is daardoor uniek. De eerste krabbel die hij zette als vader. Niet lang daarvoor had ik zelf de eer, ik kon me goed voorstellen dat hij even geen tijd had voor merchandise. Dus stuurde ik hem een berichtje dat er geen enkele haast achter zat. Hij stuurde het boek toch nog vrij snel, al had ik gelijk. Pas negen jaar later las ik het. Onterecht, want ik ben best een fan van het werk van Menno. Vooral zijn columns en zijn eerste boek waardeer ik ten zeerste.
Ergens moet ik toch gevoeld hebben dat dit boek mij zou tegenvallen. Want ook al lees ik graag over randverschijnselen, die bij derby’s vaak de hoofdzaak lijken te zijn, toch vermoedde ik blijkbaar dat dat niet perse automatisch leidt tot een goed boek.
Lezende werd mijn vooroordeel bevestigd. Prachtige persoonlijke herinneringen en mooie boeiende observaties worden afgewisseld met droge stukjes deskresearch, over derby’s die meer aandacht hadden verdiend, maar waarvoor blijkbaar geen tijd, budget of zelfs motivatie was. Het boek kwam uit in het kader van de Nationale Voetbalbibliotheek. Voor mijn gevoel is het geschreven in opdracht. En dat is niet de beste uitgangsituatie, het boek moet af, er is een deadline, dan maar een avondje wikipedia en fanblogs afstruinen en ook de laatste verhalen zijn klaar.
Maar alleen die kritische noot doet het boek geen recht. Want Pot kan goed schrijven en heeft er een aantal erg mooie stukken in verwerkt. Zo is zijn eigen persoonlijke ervaring als aanvoerder van Joure A2 terecht het openingsverhaal. Niet alleen is het mooi, het is ook erg eerlijk, met zelfspot, maar ook met passie geschreven. Het geeft de betrokkenheid van de schrijver goed aan. De inleiding over derby’s elders, daarna de polderderby’s is te lang, maar noodzakelijk. Broodnodige duiding voor je verder leest. In mijn beleving hadden de hoofdstukken over NAC-Willem II en Vitesse-NEC uitgebreider gekund, misschien wel gemoeten. Leuk dat de Katwijkse derby een eigen hoofdstuk verdient, al had de Twentse derby, een wedstrijd met niet al te veel historie, zeker op moment van schrijven, wel kunnen sneuvelen, niet de moeite waard.
Al met al, leuk boekje, maar had meer ingezeten. Mijn voordeel van de twijfel gaat naar Menno, mijn blaam richting uitgever, maar misschien zie ik het wel helemaal verkeerd.
Citaat: “Het contrast met Cambuur is groot. Cambuur is de club van Leeuwarden, een stad met een scherpere rand dan niet-Friezen geneigd zijn te denken. De aanhang is ook een stadse aanhang: kritisch, sarcastisch soms, compleet met een gewelddadige harde kern. Van Friesland voelen sommige Leeuwarders, en zeker veel Cambuur-fanatici, zich cultureel gezien geen deel.” (p.99)
Nummer: 19-007
Titel: De derby
Auteur: Menno Pot
Taal: Nederlands
Jaar: 2008
# Pagina’s: 176 (1453)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-77740-32-3
Meer op gerbie.nl:
Vak 127
Wenen van geluk
Mijn Johan Cruijff
