De verandering die mijn leven beïnvloedde

Tags

boekdrukkunst, boeken, column, Gutenberg, NRC, opinie

Het NRC deed een aantal weken geleden een lezersoproep voor de kerstbijlage opinie. “Welke maatschappelijke of technologische verandering heeft uw leven het meest beïnvloed? Op wat voor manier? Je kreeg 500 woorden. Ik zette me aan de computer en na wat schrappen kwam ik uit op 497 woorden.

Helaas vond de NRC mijn bijdrage niet goed genoeg. Dat mailden ze me wel netjes overigens. Maar omdat ik het wel een leuke uitdaging vond en mijn stukje niet in een stoffig hoekje op de harde schijf wilde laten staan, leek het me wel een leuke afsluiter van 2010. Bij deze dus alsnog wat de NRC-lezers gemist hebben.

 

Dank u meneer Gutenberg

Struinend op internet zoek ik wie ik nou precies moet bedanken. Een Chinees die Pi Chang heet of chauvinistischer Laurens Janszoon Coster. Ik houd het op Johannes Gutenberg. De uitvinder van de boekdrukkunst.

Een wonderkind was ik niet, ik las niet bijzonder vroeg. Al leek het soms wel zo, wanneer het bezoek zich afvroeg of dat jochie van drie nu daadwerkelijk Jan, Jans en de kinderen aan het lezen was achter de bank. Ik keek gewoon naar de plaatjes.

Maar sinds ik kan lezen, lees ik veel. De jeugdbibliotheek was te klein voor me, ik was er doorheen voordat ik oud genoeg was, maar als mijn moeder meeging, mocht ik bij de volwassen sectie op zoek naar nieuw leesvoer. De oudere dames die als vrijwilligster werkten, waren blijkbaar bang dat ik aan een Jan Wolkers-roman zou beginnen.

Sinds ik zelfstandig woon, koop ik boeken. Eerst tweedehands, beschadigd en uit de opruimingsbak. Later pockets. Nog later ook nieuwe boeken. Altijd en overal, waar ik ook ben. Ik heb boeken in talen die ik niet lezen kan en ook nooit zal leren in mijn kast staan. In een vreemd land is een bezoek aan een boekwinkel een must.

Een huis is niet af zonder boekenkast. Ben ik ergens voor het eerst dan kijk ik meteen naar de inhoud van de boekenkast. De boeken die iemand leest, zeggen veel over de persoon. Dit betekent ook oppassen, want een waardeoordeel volgt snel. Zeker als iemand boeken in de kast heeft staan die ik toevallig niet waardeer, dan is dat een risico. En boeken hebben me juist geleerd dat vooroordelen niet goed zijn.

Je onder dompelen in een boek is geweldig. Het wereldbeeld van Tolstoj honderdvijftig jaar later loslaten op de hedendaagse maatschappij is interessant. Het magisch realisme van Latijns Amerikaanse schrijvers neemt me mee op een reis. Een goed geschreven sportboek zorgt er voor dat het lijkt alsof ik er zelf bij ben geweest.

Boeken hebben me leren denken. Boeken hebben me aan het reizen gezet. Boeken hebben mij gevormd. Een wereld zonder boeken is niet de moeite. Een verfilming valt bijna altijd tegen als je het boek kent. Ik lees in treinen, wachtkamers en in bed. Bij de bushalte, op vakantie en op de wc. Op het strand, in de luie stoel en in een skilift. Overal kun je lezen. En dus lees ik overal. Omdat er altijd weer iets nieuws te lezen is, iets nieuws te leren valt en vele schrijvers het recht hebben op mijn tijd.

Wat zou de wereld saai zijn zonder boeken. Wat zou ik het moment missen van voor de boekenkast staan om een volgend boek uit te kiezen. Het voor het eerst openslaan en beginnen met lezen, het moment dat het verhaal nog alle kanten opkan. Ik ben er van overtuigd dat de wereld er mooier uit zou zien, wanneer iedereen regelmatig een boek zou lezen.

De uitvinding van de boekdrukkunst heeft mijn leven danig beïnvloed. Dank u meneer Gutenberg.

 

 

Ik wens iedereen voor 2011 het dubbele van wat u mij toewenst!

Advertenties

Tien kilometer kippevel

Tags

Heerenveen, Maurice Vriend, schaatsen, Thialf

 

Als je gewoon naar de uitslag kijkt, is er weinig bijzonders gebeurd. De specialist Van der Kieft wordt op het nippertje verslagen door de allrounder Olde Heuvel. De rest ligt een stukje achter, allrounders Verweij, Blokhuijsen en Rotteveel eerst, de overigen daar weer achter.

En toch mis je dan iets. Iets dat je alleen mee krijgt als je het gezien hebt, of in dit geval gevoeld hebt. Ik zat gisteren in het Thialf (leuk verjaardagscadeau!) en zag een schitterende tien kilometer van een jochie van 18.

Jaren geleden zat ik er ook tijdens het EK allround. We waren met vier. We zagen een jong Tsjechisch meisje met spillepootjes een prachtige drie kilometer rijden. We waren onder de indruk en voorspelden een grote toekomst. Ik ga hier niet claimen dat ik Sablikova ontdekt heb, duizenden waren aanwezig en zagen hetzelfde die dag. Maar het is wel mooi om te zien dat die voorspelling van destijds is uitgekomen.

Gisteren zag ik de eerste tien kilometer ooit van Maurice Vriend. Een paar kilometer bleef hij bij zijn directe tegenstander, maar daarna reed hij weg. Als een volleerd stayer bleef hij rondjes 33 rijden, zijn eindtijd werd steeds naar beneden bijgesteld. Iedereen in het stadion had door dat hier iets bijzonders gebeurde. Voor grote delen van de middag leek het in Thialf op een oefenwedstrijdje en niet op het Nederlands kampioenschap, rustig, bijna doods. Maar na een kilometer of zes, zeven van Maurice Vriend voelde je opeens de sfeer veranderen. Hij kreeg meer applaus, meer aanmoedigingen en reed gewoon door.

De grens van 14 minuten kwam in zicht. Hij haalde het net niet. Maar hij won zijn rit en stond heel even boven aan de tabel. Na zijn rit zagen we hem langs komen, kapje af. Een jochie nog. Jöngske, hoorde ik in goed Twents naast me. Maar wel een jongetje met toekomst. Een jongetje dat duizenden in Thialf minuten lang onder zijn invloed had en terecht een staande ovatie kreeg.

En dat zie je niet als je in de uitslag de elfde plaats van Maurice Vriend leest.

Half 3, tijd voor voetbal

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, Half 3, lezen, Ruud Doevendans, voetbal, voetbalboek

 

Half 3, tijd voor voetbal

De eerste gedachte is voor de hand liggend. Een Hard Gras-kloon. Toch ook wel sympathiek dat er mensen zijn die schrijven over voetbal, zonder de waan van de dag te laten bepalen waar het over gaat. En als je dan bij Hard Gras er niet tussen komt, dan zelf maar een vergelijkbaar blad beginnen.

Ik kocht het op de zaterdag in juni dat Nederland tegen Japan speelde. Tegenover de kroeg zat een boekhandel, ik wilde iets te lezen hebben voor de zekerheid, veel wedstrijden op een WK zijn saai. Dat ik in de kroeg zat had te maken met het weekendje weg van mijn voetbalelftal.

’s Nachts had ik het boek uit kunnen lezen, toen ik twee uur lang op het politiebureau zat te wachten voor ik mijn getuigenverklaring van de vechtpartij van die avond moest afleggen, maar toen had ik het boek natuurlijk niet bij me.

Toch was ik al halverwege tijdens de wedstrijd, een dag later kon het boek uitgelezen worden. Interessante onderwerpen zoals de invloed van het Koninginnedagdrama op de voetbalclub CSV uit Apeldoorn. Een kijkje achter de Muur, via de ogen van Gerd Weber, een DDR-voetballer die meer deed dan alleen voetballen. Prachtig stukje geschiedenis van cultclub Sankt Pauli. Een aantal columns eromheen, en het integraal uitgeschreven verslag van Herman Kuiphof van de Europacupwedstrijd ADO Den Haag tegen West Ham United in 1976 en je hebt het boek zo vol.

Toch viel het geheel me een beetje tegen. Zes van de zeven lange verhalen zijn geschreven door eindredacteur Ruud Doevendans. Daarmee gaat het toch overduidelijk te veel lijken op een hobbyproject van een gefrustreerde schrijver. “Als niemand mijn verhalen wil, dan doe ik het zelf wel”, lijkt de grondgedachte.

Nu durf ik zelf wel mee te praten over slecht verkopende verhalen, dus begrijpelijk is het zeker. Maar of dit de oplossing is? Ik heb gelezen dat er ondertussen een deel 2 en zelfs 3 uit is, maar in de boekhandel kom ik ze niet tegen. Het eerste deel nog her en der, maar de vervolgdelen moet je wel haast rechtstreeks bij de schrijver/uitgever bestellen wil je die lezen.

Sorry Ruud, maar ik hou het toch bij Hard Gras. Ook niet altijd even goed, maar uiteindelijk wel een garantie voor goede schrijvers en prachtige specials. Desalniettemin, succes, ik hoop dat je je niche vindt op de voetbalverhalenmarkt.

Citaat: “En toen stonden daar op die vroege winterochtend in januari plotseling die Stasi-mannen. Zij hadden lucht gekregen van de zaak. Dat kon altijd in de DDR. Immers, de muren hadden er oren. Weber snapte er helemaal niets van. Hij had zijn mond toch niet voorbijgepraat: ‘De arrestatie was een grote verrassing’.” (blz. 98)

Nummer: 10-040
Titel: Half 3 Tijd voor voetbal!
Auteur: Ruud Doevendans e.a.
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 104 (7127)
Categorie: Sport (Voetbal)
ISBN: 978-90-79067-02-2

Van Marvin Gaye naar Ilse de Lange in tien stappen

Tags

muziek, quiz

Vanavond speel ik met een aantal vrienden mee in de popquiz van de kroeg. Vorig jaar vielen we net buiten de prijzen. Nu is het vooral een leuke avond, dus om nou de popencyclopedie uit de kast te trekken en huiswerk te maken gaat veel te ver. Wel is het leuk om nutteloze feitjes aan elkaar te vragen, gezien de Top2000 hype vinden velen dat leuk.

Zondagavond laat, eigenlijk maandagochtend dus zaten we nog wat na te tafelen, het eten was allang op, de drank bijna, toen Marvin Gaye op de radio voorbijkwam. Het leverde een reeks vragen op, allemaal aan elkaar gelinkt. In tien stappen van Marvin Gaye naar Ilse de Lange.

Weer nuchter, gisteren, probeerde ik de te kijken of ik de links nog wist. Over eentje ben ik niet meer zo zeker, dus corrigeer mijn fout(en) gerust.

1. Welke Nederlandse band verwerkte de naam Marvin Gaye ooit in een van zijn teksten?

Hint:
We zitten in de kamer en Marvin Gaye zingt zacht

Ze schenkt wat wijn in en ze lacht naar mij

 

2. Door wie werden de Tröckener Kecks geproduceerd in die tijd?

 

3. In welke band speelde The Lau begin jaren zeventig?

 

4. Welke ex-volleybalinternational zat er naast Freek de Jonge nog meer in Neerlands Hoop in bange dagen?

 

 

5. Welke Nederlandse zanger zong een cover van Bram Vermeulen, nog vaak gespeeld tijdens uitvaartdiensten?

 

 

6. Met wie zong Paul de Leeuw ooit het favoriete nummer van Rinus Michels?

 

Hint: Droomland

 

7. Hoe heette de blueselpee die Andre Hazes ooit maakte?

 

8. Van welke bluesgitarist covert hij een nummer op die plaat?

 

9. Welke Amerikaanse singer/songwriter verwerkte de naam Muddy Waters in een albumtitel?

 

 

10. Welke Nederlandse zangeres coverde ooit een heel album vol nummers van John Hiatt?

 

Have A Little Faith In Me (L)

Zijn er al rayonhoofden gesignaleerd?

Tags

column, elfstedentocht, fryslan, hype, schaatsen

Toen ik jong was kan ik me goed herinneren dat ik las over de elfstedentocht van 1963. Een heldenspektakel, een lijdensweg, een heroïsche tocht. Ik las meer over nog oudere uitgaven en vond het een prachtige wedstrijd. Op de middelbare school was het eindelijk zo ver. Na 22 jaar weer een Elfstedentocht. Voor zover ik me kon herinneren de eerste en enige keer dat mijn ouders het goedvonden dat ik spijbelde. Gefascineerd zat ik midden in de nacht te kijken naar schaatsers op gympen met hun hoge noren in de hand in een kooi gevangen, wachtend op de start in Leeuwarden.

Een jaar later was er weer een. In 1997 heb ik ‘m zelfs gemist. Ik werkte in Oostenrijk. Tussendoor had ik vier jaar in Leeuwarden gewoond. Mijn balkon had uitzicht op de beroemde Bonkevaart. Slechts een keer lag er even ijs, ik heb dus ooit een extreem klein stukje van het Elfstedenparcours geschaatst.

De laatste jaren verbaas ik me over de mediaophef zodra het een paar dagen vriest. In november bij de eerste aankondiging van nachtvorst zitten Angenent en Hulzebosch al bij De Wereld Draait Door. Alle schaatsers van ijshockeyers tot shorttrackers aan toe wordt gevraagd wat ze doen ‘als hij doorgaat’. Het weerbericht wordt gerelateerd aan de mogelijkheid ‘dat hij doorgaat’.

Vorige week las ik al over weersvoorspellers die de Friezen opriep om sneeuw van het ijs te halen, zodat de wedstrijd een week later ‘waarschijnlijk wel kon plaatsvinden’. Nog even doorgaan met die redenering en er worden Friese boeren aangeklaagd omdat er in de sloot achter hun weiland ijs ligt dat niet dik genoeg is. Er zijn al schippers belaagd die gewoon hun werk deden, maar daardoor wel een stukje ijs moesten breken.

Begrijp me niet verkeerd. Ook ik hoop dat er (ooit weer) een Elfstedentocht komt. Maar laten we nu eens ophouden met dat hyperige SBS-achtige niveau van journalistiek als het eens een paar daagjes vriest en er op een aantal ondergelopen weilanden wel geschaatst kan worden. Voor een tocht van een kilometer of 200 heb je weken strenge vorst nodig. En of je er nu er over praat in talkshows, pagina’s volschrijft in kranten of uren over filosofeert op de radio, het weer verandert er niet door.

Dan kunnen alle Friesche hotels de prijzen van hotels uit voorzorg vast omhoog gooien. Dan mag Unox weer miljoenen nieuwe oranje mutsen laten maken (daar wil je toch nog niet dood mee gezien worden?). Dan mogen alle inspiratiearme journalisten alle oud-rijders een voor een bezoeken. Dan kun je liefst 318.000 hits krijgen als je Elfstedentocht 2010 googelt. Het helpt allemaal niets.

Wat mij betreft mag er weer aandacht aan geschonken worden als de rayonhoofden voor de tweede keer bij elkaar hebben gezeten. Dan hebben we een kans. Voor de tijd: Zinloze tijdverspilling.

Dimitri Verhulst – Essay over het toegewijde bestaan als supporter van voetbalclub Standard de Liege

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, Dimitri Verhulst, lezen, Standaard Luik, voetbal, voetbalboek

 

Dimitri Verhulst – Essay over het toegewijde bestaan als supporter van voetbalclub Standard de Liege

Sympathiek idee, de literaire juweeltjes. Goede schrijvers voor weinig is het idee. Klein formaat, hardback en volgens mij een eer om gevraagd te worden als schrijver. Ik heb er meerdere in de kast staan, ook al meerdere gelezen. Het is leuk als een introductie van iemands werk. Een schrijver die je wel kent, maar nog niet gelezen hebt.

Het grote nadeel is dat je de schrijver nadien nog niet echt kent. Je hebt wat korte verhalen gelezen en dat is het dan. Sterker nog, ik vind de boekjes eigenlijk een teken van de tijd. Geen tijd om eens rustig te zitten, een goed boek neemt te veel tijd in beslag, dus neem ik maar een ‘zapboekje’. Jammer. Ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Gooi wat verhalen uit een of twee andere bundels samen, kaft eromheen en noem het een boek. Schrijf je geen korte verhalen, dan neem je een fragment uit een roman en je hebt hetzelfde effect.

Gelukkig besloot Dimitri Verhulst met die trend te breken. Hij schreef wel een nieuw verhaal voor de reeks. Maar dan nog had ik het liever als lang verhaal gezien in een aflevering van Hard Gras, dan als zelfstandig boek in de reeks literaire juweeltjes. Toch is het zeker leuk om te lezen over de schrijver als voetbalfan, hoe hij zich met de massa vereenzelvigt, hoeveel plezier hij heeft in het bezoeken van wedstrijden. En als Vlaming een club uit Luik supporteren is natuurlijk geen logische keuze.

Citaat: “Maar net zoals een fanatieke krantenlezer het kan verkiezen geen abonnement te nemen op zijn dagblad omdat hij gehecht is aan het haast rituele bezoek aan een krantenwinkel, zo ga ik graag in de rij staan om een toegangsticket voor een bepaalde wedstrijd te veroveren. (blz. 36)

Nummer: 10-039
Titel: Essay over het toegewijde bestaan als supporter van voetbalclub Standard de Liege
Auteur: Dimitri Verhulst
Taal: Nederlands (Vlaams)
Jaar: 2009
# Pagina’s: 63 (7023)
Categorie: Sport (Voetbal)
ISBN: 978-94-90043-04-9

Meer van Dimitri Verhulst:
Mevrouw Verona daalt de heuvel af
De helaasheid der dingen
Problemski hotel
Godverdomse dagen op een godverdomse bol

Mensenrechten

Tags

Amnesty International, apartheid, dag van de mensenrechten, discriminatie, Hector Pieterson, mensenrechten, Steve Biko, Zuid Afrika

 

15 dagen geleden was het de dag van de mensenrechten. Nu vind ik dat aan de ene kant een positieve gedachte, aan de andere kant te gek voor woorden omdat iedereen elke dag mensenrechten heeft. Waarom moeten we daar eigenlijk extra aandacht aan schenken? Helaas is het nog steeds nodig, omdat vele mensen niet door hebben dat mensenrechten universeel zijn. Sommige mensen vinden nog steeds dat zij rechten hebben en anderen plichten. Er zijn zelfs politici die vinden dat het ene geloof beter is dan het andere. Er zijn regeringen die geweld gebruiken geen enkel probleem vinden, als het maar economisch gewin oplevert.

Sinds een aantal jaren collecteer ik een keer per jaar voor Amnesty International, straks in februari, in een ongetwijfeld koude week, mag ik weer. Maar na tien december werd ik toch ook weer even aan het denken gezet. Ik had Cry Freedom nog op de harde schijf staan en heb die film stukje bij beetje bekeken. Het boek van Donald Woods las ik al jaren geleden.

Een film en een boek over Zuid Afrika. Het enige land ter wereld dat in de afgelopen eeuw gewoon in de grondwet schreef dat niet iedereen gelijke rechten heeft. De film over Steve Biko en Donald Woods is indrukwekkend. Het verhaal zorgt er voor dat je je klein voelt. Zoals ik ook onder de indruk was toen ik een paar jaar geleden het graf van Steve Biko bezocht. Reizen kan geschiedenis laten leven.

Ook in Zuid Afrika bezochten we de Hector Pieterson memorial. Die beelden in de film raakten me nu harder dan ooit. Ik had de film al gezien, maar toch zat ik compleet verbaasd te kijken naar het moment dat de Zuid Afrikaanse politie het vuur opent richting protesterende maar ongewapende schoolkinderen. Honderden scholieren kwamen daarbij om het leven.

Zo lang er nog mensen op deze aarde rondlopen die denken dat je met wapens en geweld problemen kunt oplossen is het nodig aandacht te vragen voor mensenrechten. Niet alleen op de dag van de mensenrechten op 10 december. Niet alleen met kerst, wanneer iedereen vrede op aard’ predikt. Niet alleen als ik straks met een collectebus voor uw deur sta in februari. Maar elke dag weer. Tot iedereen gelijke rechten heeft en iedereen die rechten respecteert en uitdraagt.

Foto van de borsten van Anita Witzier

Tags

anita witzier, stats, zoektermen

September 2010 was eindelijk eens een maand dat ik zelf op 1 sta bij de zoektermen. Weliswaar moet ik die eerste plaats delen met Haagse Harry, maar toch. Wel weer teleurstellend is dat er van de 18 mensen die op mijn naam googelden, er niet 1 daadwerkelijk op de site bleef nadat ze me gevonden hadden.

Andere populaire namen in september: Geert Wilders, Laurent Fignon, Peter Jebbink, Marcel van Roosmalen, Kirsten Nygaard, Peter Verstraaten (wie is dat?), Benjo Maso, Fedor den Hertog, de onvermijdelijke Glenn Helder en zijn Manon, Paul Rood en Foppe de Haan, al werd die laatste weer gezocht in combinatie met de term asbest, net als eerder dit jaar. Zelf ook maar even gezocht, het blijkt om een naamgenoot van de beroemde trainer te gaan die failliet is gegaan. Niet meer hier zoeken geachte bezoekers.

De bijzondere zoektermen van de maand september 2010:

adressen huizen waarin moorden zijn gepleegd (en die zouden hier moeten staan? Waar heb je die voor nodig? Een toeristische route maken of zo?)

bermmonument bij woonhuis (is het niet juist een kenmerk van een bermmonument dat die ergens in de berm staat en juist niet bij een woonhuis?)

brief naar minister in het engels (kant en klaar voor je geschreven, hoef je zelf niet meer na te denken, dat zou makkelijk zijn toch?)

christelijke goochelshow (nu word ik nieuwsgierig. Wat doet een christelijke goochelaar anders dan een normale? Zijn het bij hem geen trucs maar wonderen?)

een situatie waar de auto komt van de linke kan andere auto rijd dor mar di linke kante auto stopt niet (de taalfouten zijn niet van mij. Ik snap eigenlijk nauwelijks waar dit over gaat. Wat wil je nu weten?)

erge verdrinkingen in leeuwarden (dit natuurlijk in tegenstelling tot de niet-erge verdrinkingen)

erotisch worstelen overijssel (en weer was ik niet uitgenodigd)

foto van de borsten van anita witzier (ik heb ze niet. Op deze site hoe dan ook geen foto’s van borsten, daar zijn meer dan genoeg andere sites voor)

gedicht achter in boek heineken ontvoerders (had ik niet achter ze gezocht. Holleeder die lord byron leest? Of gaat het om poezie van Peter R., de schrijver van het beroemdste boek over die ontvoering?)

mark tuitert borsthaar (boeit mij niet echt, zul je dus ook niets over vinden hier)

mat herben en joran van der sloot (kijk dat is nog eens een interessante combinatie. Ik ken de complottheorie nog niet, maar het zal er wel mee eindigen dat natalee holloway gevonden wordt in het graf van pim fortuyn)

schoolloopbaan ibrahim afellay (had hij die dan?)

sex met ron vlaar (stel dat je daar in geïnteresseerd bent, zoek je dat dan via google? Wil je eerst weten of er iemand al over geschreven heeft?)

waar ben je nou marcel (ja marcel, vertel eens waar je bent gebleven)

waar en hoe laat traint do van ijs van holiday on ice (do van ijs? Is dat een naam?)

wat is een p.i.w.-er? (ik wist het ook niet. Maar het is simpel te vinden. Penitentiair inrichtingswerkers. Partners in welzijn. Person in water. Parent is watching. Parental involvement worker. En dan ben ik er van uitgegaan dat het een persoon moet zijn. Vele andere afkortingen mogelijk. Na even verder zoeken bleek dat ik deze vraag in maart al gesteld heb.)

 

P.s. Voor alle bezoekers van mijn blog: Prettige feestdagen

Synchroontoeval

Tags

beker, column, synchroontoeval, voetbal

Bij de loting van de KNVB-beker werden PSV en Roda JC aan elkaar gekoppeld. Niets bijzonders, ware het niet dat ze het weekend ervoor heel toevallig ook al tegen elkaar moesten spelen voor de competitie. Toeval?

Bij onze oosterburen gebeurde ook iets dergelijks. Bayern München en VFB Stuttgart mochten ook binnen een paar dagen twee keer tegen elkaar aantreden. Weer toeval. Wel erg veel toeval dat dat twee keer gebeurd in twee buurlanden. Als je er geld op had ingezet had je flink winst kunnen pakken.

Het wordt nog leuker. Afgelopen zondag won PSV met 3-1 van Roda JC en Bayern München met 5-3 van VFB Stuttgart. Gisteravond speelden de clubs weer tegen elkaar. PSV won weer met 3-1 van Roda JC, las ik op teletekst. Ik zat te zappen en bleef hangen bij de ZDF en zag een gekke bekerwedstrijd waar de stand 3-5 weer op het scorebord kwam. Helaas maakten de bezoekers uit het zuiden nog de 3-6. Twee keer twee wedstrijden met precies dezelfde score zou wel weer iets te veel van het goede zijn geweest. Toch blijft de vraag open. Bestaat synchroontoeval?

 

Kerstlunch

Tags

daklozenopvang, kerstbuffet, kerstgedachte, onderwijs, school, student

Er is veel over. Eigenlijk elk jaar, maar het blijft lastig om in te schatten hoeveel 125 studenten samen gaan eten. Het is een leuke afsluiting met alle studenten uit alle jaren samen, maar toch valt elk jaar weer op dat de overgrote meerderheid vooral zit te azen op de volgende trein, de volgende bus, op het moment dat ze weg mogen.

Toch is het verschil tussen eerste- en derdejaars ook zichtbaar. De ervaren rotten blijven wat langer zitten, rennen niet naar de presentielijst en groeten je nog even voor ze vertrekken. Een deel blijft ook helpen. Twee van hen hadden de organisatie gedaan, een groepje vriendinnen helpt ze. En nu staan we dus bij het buffet waar de catering de smerige borden ophaalt en zegt dat zij het eten weggooien.

Er blijkt al contact te zijn geweest met het Leger des Heils in Enschede. Maar hoe krijg je al deze salades, hapjes en broodjes vanuit Almelo daar met de trein? Een van de anderen was wel eens langs de verslaafdenopvang gelopen, ze kon het gebouw door het raam aanwijzen, aan de andere kant van de spoorlijn. Maar hoe dicht bij het ook lijkt, ook daar is het allemaal moeilijk te krijgen. Ik laat ze bewust even worstelen met het probleem, maar vind het stiekem schitterend dat ze er over nadenken, dat ze het eten niet zo maar weg laten gooien.

“In de parkeergarage staat mijn auto”, vertel ik ze. “Ik kan jullie wel helpen. Maar ik kan jullie niet allemaal in de auto krijgen.” De hapjes en salades worden gestapeld in een krat. De salade wordt wel erg plat. Het krat wordt zwaar. Alle broodjes zitten al in papieren tassen. Met zijn allen gaan we de lift in, op weg naar mijn auto. Drie stappen er in. Ik laat me sturen.

Even later staan we bij Tactus, verslavingszorg. Ik blijf in de auto zitten, de dames gaan informeren. Volgens mij is dit een kantoor, maar ik weet het niet zeker, de sneeuw valt ondertussen gestaag door. Even later worden we weer op pad gestuurd. Het opvanghuis is niet ver weg. Kort rijden en de auto draaien en de dames bellen weer aan. Niemand doet open. Ineens verdwijnen er twee, de derde komt snel weer bij mij in de auto schuilen. We moeten de hoek om. Achteruit rijdend tegen het verkeer in haal ik de hoek, de deur staat iets verder op al open.

De broodjes en schalen worden naar een vergaderzaal gebracht. “Allemaal van gisteren?”, vraagt een van de medewerkers, die mee had gekregen dat er de avond ervoor een groot feest was in ons gebouw. “Vandaag zelfs”, corrigeer ik hem. Het wordt dankbaar in ontvangst genomen. “Vanavond komen er weer veel hier”, weten ze ons te vertellen.

De dames zijn tevreden, helemaal als ik ze bij het station afzet, zodat ze hun trein nog kunnen halen. De kerstgedachte hebben ze nu uitgedragen, nu komt de student die snel naar huis wil toch ook bij hun naar boven. Ik gun het ze.

Suus op Cuba, deel 9

Tags

Cuba, reizen, Suus, vakantie

View Suus op Cuba in a larger map

Vandaag gingen we heel ver in de auto. Ik had een poepje gedaan, maar mama kon niet stoppen. Tot papa ineens schreeuwde dat mijn poep overal zat. Klopte wel. Op mijn rug, in mijn T-shirt, op papa’s broek, maar ook op papa’s shirt. Mama stopte onder een boom en mama heeft mij toen een schone broek gegeven, gewoon op de grond. Papa heeft ook schone kleren aangedaan geloof ik, want zijn T-shirt (met een beetje poep van mij) hing in die boom toen we wegreden.

Mijn arm deed niet meer au gelukkig. In de auto was het best gezellig. We konden televisie kijken. Muis en panda, kabouter Plop (die is leuk) en samen liedjes zingen. Ik kon met mijn blokjes spelen, een puzzel maken en naar buiten kijken. Ik zie elke dag in de auto heel veel paarden, mijn favoriete dier. Slapen in de auto gaat ook prima.

’s Avonds gingen we naar een groot feest op straat. Er was hele harde muziek en er waren heel veel mensen. Ik heb heerlijk gedanst, samen met een Cubaans meisje. Dat was een heel lief meisje, toen we weg gingen heb ik haar een kusje gegeven. Het was al heel donker toen, ik denk dat het al laat was. Toen ik eenmaal in bed lag, heb ik heerlijk geslapen.

Toch Ajax – Feyenoord

Tags

Ajax, Feyenoord, Gerbie kijkt YouTube, Jesper Olsen, Marco van Basten, voetbal, YouTube

Vandaag werd Ajax – Feyenoord afgelast. Niet omdat het veld te slecht was, maar omdat het lastig was om Amsterdam te bereiken. Even terug in de tijd dan maar. 18 september 1983. Ik ging met mijn vader naar Weerselo om ons eerste daar te zien voetballen. Ik nam een walkman, toen vrij modern, mee om op de hoogte te blijven van de wedstrijd in Amsterdam.

Erg vaak vroeg iemand me om een tussenstand. Na de 5-2 werd ik niet meer geloofd. “Zeven twee? Ja, ja, dat za wa!” Het was echt waar. ’s Avonds bij Studio Sport zag ik de samenvatting en de legendarische overwinning van de jonkies op Cruijff die wraak wilde. Mijn idool Jesper Olsen was de ster van het veld.

Vandaag dus maar even gezocht op YouTube en de beelden teruggevonden van die schitterende 8-2 van meer dan 27 jaar geleden.

Democratische erfopvolging

Tags

democratie, erfopvolging, Femke Halsema, GroenLinks, Jolande Sap, Kees Vendrik, politiek

 

Een toetsvraag die ik een aantal jaren geleden stelde aan mijn studenten was of erfopvolging democratisch was. Het antwoord maakte me niet zo veel uit, als ze maar wisten wat erfopvolging was en wat democratie inhoudt. Ik kijk meestal niet zo streng na. Al is het natuurlijk een contradictio in terminis.

De monarchie is dus verre van democratisch. In een democratie kiest het volk zijn leiders. Ik mocht toen ik 18 werd stemmen, vlak daarna werd een nieuwe partij opgericht die mijn partij werd. Mijn denkbeelden kwamen grotendeels overeen met de standpunten van de partij en de partij bracht vele goede politici voort. Ik werd lid en ontmoette zelfs een aantal keren een Tweede-Kamerlid. Kees Vendrik was de beste, mijn partij verloor een geweldige politicus toen hij stopte als volksvertegenwoordiger.

Toen ik politiek bewust werd, verbaasde ik me over het systeem in Engeland. Maar twee partijen die er echt toe deden, een kiesdistrictenstelsel dat kleine partijen geen kans geeft en functies die werden overgegeven wanneer het hun uitkwam. Dus niet vanwege een verkiezing of buitengewone omstandigheden, maar gewoon kiezen wanneer het je uitkomt. Dus ineens was John Major premier, terwijl je Thatcher had gestemd. Blair deed hetzelfde onlangs en bracht Gordon Brown aan de macht. Volgens mij had dit weinig te maken met democratie. De beste manier om premier te worden was dus lid worden van een partij en dan op goede voet komen te staan met de huidige premier. Als die de verkiezingen won, dan was jij voor de volgende verkiezingen uitgeschreven werden aan de macht.

Gisteren zag ik iets dergelijks ook gebeuren. Femke Halsema trad af, Jolande Sap nam het stokje over. Geen kritisch woord over Halsema. Dat deed ik al hier elf dagen geleden. Ik waardeer haar zeer. Geweldige politica, welbespraakt, jammer dat ze stopt. Over Sap geen kwaad woord. Ik ken haar niet genoeg om te oordelen.

Maar de manier waarop ze aan de macht komt, deugt niet. Deze zomer al besproken, kort geleden rondgevraagd in de fractie of ze het er mee eens zijn. 8 anderen dus. Ik gok nog een aantal mensen in het top van de partij, maar daar bleef het er bij. Maar dus niet de 23.490 leden die de partij heeft. Ook niet de 628.096 kiezers die eerder dit jaar op de partij stemden. Kiezersbedrog?

Binnen de partij is het referendum een discussiepunt. Velen, onder wie Halsema zelf, wilden het graag invoeren. Ik ben tegen, zoals ik drie jaar geleden hier al schreef. De motivatie was meer democratie. De politiek dichter bij het volk brengen. Hoe rijmt mijn partij die roep om democratie met deze interne niet-democratische erfopvolging? Tussen alle lofbetuigingen van vriend en vijand gisteren en vandaag, mis ik die vraag. Ben ik de enige groenlinkser die kritisch durft te kijken naar de eigen partij?

Dus nogmaals, complimenten voor Halsema en een indrukwekkende twaalf jaar in de oppositie, succes voor Sap vanaf vandaag, ze zal het nodig hebben als opvolgster van een van de beste politici. Maar ik zet vraagtekens bij de manier waarop.

Peter Visser – Ups & downs. Sportproza

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, lezen, Peter Visser

Peter Visser – Ups & downs. Sportproza

Het is niet zo eenvoudig om een boek te bespreken van iemand die je al meer dan dertig jaar kent. Dertig jaar geleden voetbalden we samen, meer dan twintig jaar organiseren we samen een tourtoto en tien jaar geleden schreven we samen voor zijn website, CycloSim.

Aarzelend begon hij te schrijven, nadat ik de eerste verhalen had aangeleverd. Al snel bleek dat hij leuke stukjes kon produceren. CycloSim, wielerspelletjes, bleek te intensief. Een weblog was het logische vervolg. Peter ging voorbij wielrennen schrijven. Eerst voetbal, later ook uitgebreider. Hij ging artikelen schrijven na grondige research, waagde zich aan wat gedichten, zijn blog werd goed bezocht.

En toen was er dus het onvermijdelijke boek. The best of, zou men kunnen zeggen. Natuurlijk kocht ik het boek. Mooi vormgegeven, in eigen beheer uitgegeven, maar flink wat publiciteit gegenereerd. Het verkocht redelijk geloof ik.

Omdat ik natuurlijk alle verhalen al eens gelezen had, lag het boek een tijdje in de kast, maar tijdens het WK voetbal vond ik het een leuk boek om tussendoor elke keer een stukje te lezen. Van wielergedichten, via de kortste column van Goor naar een algemene sport-eregalerij. Met wielerhistorie en voetbalgeschiedenis en columns als afsluiting. Waardig debuut van een schrijver die veel kan. Mooie foto’s, prachtige opmaak, een boek om in de kast te hebben staan.

Mijn voorkeur gaat uit naar de columns, zowel de kortste column, als later achterin de langere columns. De geschiedenisstukjes vormen een belangrijk deel van het boek, zullen ook veel research gekost hebben, maar zijn uiteindelijk in zakelijker vorm terug te vinden op het internet. In zijn columns is Peter de sportromanticus die de schoonheid van sport mooi kan beschrijven. Die kan relativeren, maar ook overdrijft. Met het juiste gevoel voor proporties, niet iemand van grote woorden, wel iemand die de juiste sfeer in een stukje weet te proppen. Complimenten.

Citaat: “Veel trainers lijken ook meer te houden van tactisch gezwam dan van avontuurlijke voetballers. Ze hebben het over balans in het elftal, maar dat is bullshit ingegeven door onzekerheid. Ze passen hun elftal aan de tegenstander aan, degelijk en behouden. Angsthazenvoetbal, terwijl durf en fantasie zo vaak worden beloond” (blz. 147)

En de tijd achterhaalt me weer. In juni gelezen, pas in december gerecenseerd. En dan is ondertussen deel 2 van Ups en Downs verschenen.

Nummer: 10-038
Titel: Ups & downs. Sportproza
Auteur: Peter Visser
Taal: Nederlands
Jaar: 2008
# Pagina’s: 153 (6960)
Categorie: Sport
ISBN: nvt

Meer:
Peter’s weblog
Ups & downs zelf bestellen
Ups & downs II zelf bestellen

Haiku #3

Tags

haiku, poëzie, sneeuw

 

Opspattende sneeuw

In het licht van de koplamp

Mooie winternacht

 

Waarom geilt iedereen zo op Tanja?

Tags

Colombia, Denekamp, Farc, in het nieuws, politiek, Tanja Niemeijer

 

De pers in Nederland is gek op berichten over Tanja Niemeijer, de Nederlandse jongedame die zich in Colombia gelukkig voelt tussen mensen die graag met een mitrailleur rondlopen.

Nu is de wereld zo veranderd dat een vrijheidsstrijder niet meer in de jungle leeft (Che Guevara), maar documenten online lekt (Julian Assange), dus ik snap ook wel dat het bijzonder is dat er nog mensen zijn die voor hun idealen strijden, maar vreemd blijft de bovenmatige aandacht voor deze ene jongedame.

Elk levensteken wordt groot uitgemeten, de wereldomroep betaalt flink voor een interview met de Twentse. Waarom zit het Nederlandse volk te wachten op verhalen van Tanja? Is het zo belangrijk dat een Nederlands meisje, zeker niet onaantrekkelijk, kiest voor een leven als guerrillero (haar eigen woord, ze is toch eigenlijk guerrillera?)?

Er zijn duizenden Nederlanders die in het buitenland wonen. Velen hebben interessante motieven, maar daar hoor, zie of lees ik niets over. Waarom dan wel van iemand die zich laat filmen met een gigantisch moordwapen in haar hand? Zijn we zo op zoek naar hedendaagse helden, dat we de geschiedenis niet kunnen afwachten om te zien of ze inderdaad wel als held gezien mag worden?

Hoe kijken we over 20 jaar naar haar als volgend jaar bekend wordt dat ze in de jungle is vermoord door andere Farc-strijders? Of wanneer ze over vijf jaar in een hutje blijkt te wonen met twee kindjes en zich niet meer bezighoudt met de politieke strijd? Is alle aandacht dan voorbarig geweest?

Wat we vooral niet zien is het drama van de familie, die via YouTube en kranten over dochterlief horen en lezen, maar zelf al jaren geen rechtstreeks contact met haar hebben gehad. Die een dochter of zus hebben die via de wereldomroep haar ouders en zusjes toespreekt, maar geen enkele empathie toont.

Net als iedereen die voor het avontuur kiest, respecteer ik haar keuze, ik bewonder het zelfs wanneer je voor je idealen kiest, desnoods ten koste van je zelf. Risico’s durven lopen voor een betere wereld, ik zou het niet durven. Ik zit de wereld te verbeteren vanachter mijn toetsenbord (lekker effectief met 100 bezoekers per dag waarvan 90 op zoek zijn naar een plaatje). Maar ik hoef echt niet elke scheet van haar groot uitgemeten in de krant terug te vinden. Als ze wakker wordt en terug naar Denekamp komt, dan mag TV Oost wat mij betreft de terugkeer filmen. Een paar maanden later nog een keer een interview, maar verder klaar.

Ik hoop dat ze gelukkig is of wordt. Maar ik hoef het niet in de krant te lezen.

Meer:
Documentaire over Tanja
Arrestatiebevel Interpol (nieuws van 2 uur geleden)
Tanja aangeklaagd in de VS (Nu.nl 14/12)
Website voor haar gebouwd door fans (?), met biografie in slecht Engels
Fanclub via Facebook met 295 (!) leden

Staat er al een wietpas op Marktplaats?

Tags

drugs, gedoogbeleid, in het nieuws, politiek, symboolpolitiek, wietpas

 

Ik ben in de gelukkig omstandigheid dat ik veel heb mogen reizen. Waar ik ook kwam, Nederland staat wereldwijd bekend als het land van de legale drugs. Niemand in het buitenland praat over gedogen. Vaak liet ik het zo, soms deed ik een poging het gedoogbeleid uit te leggen, een enkele keer lukte me dat.

In al die landen waar ik geweest ben waren drugs. Okay, in Singapore heb ik ze niet gezien (al zullen ze ook daar vast wel zijn). Maar in Jamaica, Australië en Italië kwam ik meer drugs tegen dan in Nederland. Volgens mij hebben ze in Mexico, de Verenigde Staten maar ook in Groot-Brittannië meer problemen dan in Nederland. In Colombia en Afghanistan is de economie afhankelijk van drugsexport.

Ons drugsbeleid is niet zo uniek als menig politicus denkt. In vele landen worden drugs gedoogd. Wij zijn alleen het land met de grootste bek, wij vinden ons gedoogbeleid bijzonder. Ons nieuwe kabinet gaat daar wat aan doen. We voeren een wietpas in. Een ietwat vreemde variant op ‘eigen volk eerst’ bedacht door een liberale en een christelijke partij.

Wat hopen ze nu te bereiken? Ik moet me straks registeren en met een pasje mag ik in een koffieshop een jointje bestellen. Heb ik niet al zo’n pas? Een paspoort? En komt er dan ook een sluitend computerregistratiesysteem waarin staat hoeveel gram ik heb aangeschaft? Krijg ik aan het eind van het jaar een overzicht waar ik hoeveel wiet heb gekocht? En gaan we dan ook meteen registreren waar die wiet vandaan komt? O nee, dat kan niet, want dat blijft illegaal.

Deze regering maakt de spagaat van de koffieshop nog vreemder dan voordien. Bij de achterdeur ben je een crimineel, door de voordeur mag je alle Nederlanders (maar geen toeristen) een gram of drie (voorheen vijf) verkopen. En nu moet je als medewerker ook nog eens gaan vragen of ze hun pasje wel bij zich hebben.

En dan? Hebben we dan minder drugsproblemen? Zouden die Fransen en Duitsers niet meer komen naar Maastricht of zouden ze het misschien elders kopen? Op straat of zo? Zelfs in de meest intolerante landen kun je drugs krijgen, als je maar zoekt. Zou de handel die er nu is ineens verdwijnen? Natuurlijk niet. Je maakt het voor de georganiseerde misdaad alleen maar mooier, druk alles de illegaliteit in. Meer winst, minder controle. Als ik zou handelen zou ik deze maatregel alleen maar toejuichen.

Fijn, weer een beleidsplan van deze regering die niet is gericht op het beter maken van onze samenleving, maar op het imago. Symboolpolitiek heet dat toch?

Trouw 8/12 (Opstelten laat achterdeur open)

Nu.nl 3/12 (reacties)

Omroep Brabant 3/12 (is de pas juridisch haalbaar?)

NRC 3/12 (Kritiek op plan)

Handtekening?

Tags

boeken, handtekening, lezen, signeren

Vorige week schreef Evert een blogje over signeren. Het signeren van een boek ging het over. In de laatste regel daagt hij mij duidelijk uit om te reageren. Tenminste, ik geloof niet dat er meer Goorse bloggers zijn die door hem gelezen worden.

Natuurlijk nam ik de uitnodiging aan en reageerde uitgebreid. En omdat het zo’n lange reactie werd, verdiende die eigenlijk zijn eigen blogje. Vandaar dus, de ietwat aangepaste versie hier en nu.

Evert heeft er een hekel aan dat er in boeken geschreven, gestreept of gearceerd wordt. Ik begrijp hem. Ik sta volledig achter je Evert, ik houd er ook niet van dat er in boeken wordt geschreven. Strepen, arceren, zelfs in studieboeken deed ik het al niet. In readers kostte het mij al moeite, al zag ik het verschil wel tussen een reader en een boek. Mijn zusje leent een boek liever van een ander, omdat er bij mij in de kast boeken staan die al gelezen zijn, maar waarvan de rug nog perfect in tact is.

Maar dan komen we bij de handtekening. Een boek dat bij mij in de kast staat is één van velen. Als ik het voorbeeld neem van Het Diner (Herman Koch), daarvan zijn er honderdduizenden verkocht. Ik heb daar een exemplaar van. Maar het mijne is gesigneerd. Net als bij honderden andere lezers in andere boekenkasten, maar het maakt het boek toch iets unieker. Bij minder goed verkopende boeken nog meer.
 Dan is een gesigneerd boek echt een collectors item. En dat ik een boekenverzamelaar ben, mag bekend worden verondersteld.

De bijzonderheid realiseerde ik me pas toen ik in 1999 een klein boekje (GFC Uit nog steeds verkrijgbaar) in eigen beheer uitbracht. Financieel een mislukking, al ben ik nog steeds blij dat ik het wel gedaan heb. Ik verkocht er tientallen, heb toen voor het eerst een boek mogen signeren. Ik weet het moment nog precies, wie, waar enzovoort. Ik was trots dat ik een handtekening mocht zetten. Voor mij was dat een groot compliment, het vergoedde het feit dat ik nog niet de helft van de oplage wist te verkopen.

Sinds dat moment (ik gok dat ik op dat moment slechts een handvol gesigneerde boeken had), laat ik, indien mogelijk een boek signeren door de schrijver. Het maakt het boek bijzonder. Niet alleen het verhaal, niet de stapel papier met een nietje erdoor, maar een boek met een verhaal. Een boek met handtekening (een aantal cd’s ook trouwens) in mijn kast is een herinnering.

Een boek met opdracht is pas leuk als die gemeend is. Bart Chabot schreef een spontaan gedicht met hanenpoten over drie pagina’s heen. De inhoudsopgave was nog steeds leesbaar, maar sindsdien ben ik de enige lezer met dat extra gedicht er in.

Sinds een decennium laat ik dus boeken signeren. Ik ga geen schrijvers zoeken op internet. Ik ga niet naar de Selexyz website daarvoor, maar als ik, zoals aanstaande dinsdag in het theater, de kans heb om een handtekening te halen, dan neem ik een boek er speciaal voor mee. Abdelkader Benali, oefen maar vast en tot dinsdagavond.