De verandering die mijn leven beïnvloedde

Tags

boekdrukkunst, boeken, column, Gutenberg, NRC, opinie

Het NRC deed een aantal weken geleden een lezersoproep voor de kerstbijlage opinie. “Welke maatschappelijke of technologische verandering heeft uw leven het meest beïnvloed? Op wat voor manier? Je kreeg 500 woorden. Ik zette me aan de computer en na wat schrappen kwam ik uit op 497 woorden.

Helaas vond de NRC mijn bijdrage niet goed genoeg. Dat mailden ze me wel netjes overigens. Maar omdat ik het wel een leuke uitdaging vond en mijn stukje niet in een stoffig hoekje op de harde schijf wilde laten staan, leek het me wel een leuke afsluiter van 2010. Bij deze dus alsnog wat de NRC-lezers gemist hebben.

 

Dank u meneer Gutenberg

Struinend op internet zoek ik wie ik nou precies moet bedanken. Een Chinees die Pi Chang heet of chauvinistischer Laurens Janszoon Coster. Ik houd het op Johannes Gutenberg. De uitvinder van de boekdrukkunst.

Een wonderkind was ik niet, ik las niet bijzonder vroeg. Al leek het soms wel zo, wanneer het bezoek zich afvroeg of dat jochie van drie nu daadwerkelijk Jan, Jans en de kinderen aan het lezen was achter de bank. Ik keek gewoon naar de plaatjes.

Maar sinds ik kan lezen, lees ik veel. De jeugdbibliotheek was te klein voor me, ik was er doorheen voordat ik oud genoeg was, maar als mijn moeder meeging, mocht ik bij de volwassen sectie op zoek naar nieuw leesvoer. De oudere dames die als vrijwilligster werkten, waren blijkbaar bang dat ik aan een Jan Wolkers-roman zou beginnen.

Sinds ik zelfstandig woon, koop ik boeken. Eerst tweedehands, beschadigd en uit de opruimingsbak. Later pockets. Nog later ook nieuwe boeken. Altijd en overal, waar ik ook ben. Ik heb boeken in talen die ik niet lezen kan en ook nooit zal leren in mijn kast staan. In een vreemd land is een bezoek aan een boekwinkel een must.

Een huis is niet af zonder boekenkast. Ben ik ergens voor het eerst dan kijk ik meteen naar de inhoud van de boekenkast. De boeken die iemand leest, zeggen veel over de persoon. Dit betekent ook oppassen, want een waardeoordeel volgt snel. Zeker als iemand boeken in de kast heeft staan die ik toevallig niet waardeer, dan is dat een risico. En boeken hebben me juist geleerd dat vooroordelen niet goed zijn.

Je onder dompelen in een boek is geweldig. Het wereldbeeld van Tolstoj honderdvijftig jaar later loslaten op de hedendaagse maatschappij is interessant. Het magisch realisme van Latijns Amerikaanse schrijvers neemt me mee op een reis. Een goed geschreven sportboek zorgt er voor dat het lijkt alsof ik er zelf bij ben geweest.

Boeken hebben me leren denken. Boeken hebben me aan het reizen gezet. Boeken hebben mij gevormd. Een wereld zonder boeken is niet de moeite. Een verfilming valt bijna altijd tegen als je het boek kent. Ik lees in treinen, wachtkamers en in bed. Bij de bushalte, op vakantie en op de wc. Op het strand, in de luie stoel en in een skilift. Overal kun je lezen. En dus lees ik overal. Omdat er altijd weer iets nieuws te lezen is, iets nieuws te leren valt en vele schrijvers het recht hebben op mijn tijd.

Wat zou de wereld saai zijn zonder boeken. Wat zou ik het moment missen van voor de boekenkast staan om een volgend boek uit te kiezen. Het voor het eerst openslaan en beginnen met lezen, het moment dat het verhaal nog alle kanten opkan. Ik ben er van overtuigd dat de wereld er mooier uit zou zien, wanneer iedereen regelmatig een boek zou lezen.

De uitvinding van de boekdrukkunst heeft mijn leven danig beïnvloed. Dank u meneer Gutenberg.

 

 

Ik wens iedereen voor 2011 het dubbele van wat u mij toewenst!

Tien kilometer kippevel

Tags

Heerenveen, Maurice Vriend, schaatsen, Thialf

 

Als je gewoon naar de uitslag kijkt, is er weinig bijzonders gebeurd. De specialist Van der Kieft wordt op het nippertje verslagen door de allrounder Olde Heuvel. De rest ligt een stukje achter, allrounders Verweij, Blokhuijsen en Rotteveel eerst, de overigen daar weer achter.

En toch mis je dan iets. Iets dat je alleen mee krijgt als je het gezien hebt, of in dit geval gevoeld hebt. Ik zat gisteren in het Thialf (leuk verjaardagscadeau!) en zag een schitterende tien kilometer van een jochie van 18.

Jaren geleden zat ik er ook tijdens het EK allround. We waren met vier. We zagen een jong Tsjechisch meisje met spillepootjes een prachtige drie kilometer rijden. We waren onder de indruk en voorspelden een grote toekomst. Ik ga hier niet claimen dat ik Sablikova ontdekt heb, duizenden waren aanwezig en zagen hetzelfde die dag. Maar het is wel mooi om te zien dat die voorspelling van destijds is uitgekomen.

Gisteren zag ik de eerste tien kilometer ooit van Maurice Vriend. Een paar kilometer bleef hij bij zijn directe tegenstander, maar daarna reed hij weg. Als een volleerd stayer bleef hij rondjes 33 rijden, zijn eindtijd werd steeds naar beneden bijgesteld. Iedereen in het stadion had door dat hier iets bijzonders gebeurde. Voor grote delen van de middag leek het in Thialf op een oefenwedstrijdje en niet op het Nederlands kampioenschap, rustig, bijna doods. Maar na een kilometer of zes, zeven van Maurice Vriend voelde je opeens de sfeer veranderen. Hij kreeg meer applaus, meer aanmoedigingen en reed gewoon door.

De grens van 14 minuten kwam in zicht. Hij haalde het net niet. Maar hij won zijn rit en stond heel even boven aan de tabel. Na zijn rit zagen we hem langs komen, kapje af. Een jochie nog. Jöngske, hoorde ik in goed Twents naast me. Maar wel een jongetje met toekomst. Een jongetje dat duizenden in Thialf minuten lang onder zijn invloed had en terecht een staande ovatie kreeg.

En dat zie je niet als je in de uitslag de elfde plaats van Maurice Vriend leest.

Half 3, tijd voor voetbal

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, Half 3, lezen, Ruud Doevendans, voetbal, voetbalboek

 

Half 3, tijd voor voetbal

De eerste gedachte is voor de hand liggend. Een Hard Gras-kloon. Toch ook wel sympathiek dat er mensen zijn die schrijven over voetbal, zonder de waan van de dag te laten bepalen waar het over gaat. En als je dan bij Hard Gras er niet tussen komt, dan zelf maar een vergelijkbaar blad beginnen.

Ik kocht het op de zaterdag in juni dat Nederland tegen Japan speelde. Tegenover de kroeg zat een boekhandel, ik wilde iets te lezen hebben voor de zekerheid, veel wedstrijden op een WK zijn saai. Dat ik in de kroeg zat had te maken met het weekendje weg van mijn voetbalelftal.

’s Nachts had ik het boek uit kunnen lezen, toen ik twee uur lang op het politiebureau zat te wachten voor ik mijn getuigenverklaring van de vechtpartij van die avond moest afleggen, maar toen had ik het boek natuurlijk niet bij me.

Toch was ik al halverwege tijdens de wedstrijd, een dag later kon het boek uitgelezen worden. Interessante onderwerpen zoals de invloed van het Koninginnedagdrama op de voetbalclub CSV uit Apeldoorn. Een kijkje achter de Muur, via de ogen van Gerd Weber, een DDR-voetballer die meer deed dan alleen voetballen. Prachtig stukje geschiedenis van cultclub Sankt Pauli. Een aantal columns eromheen, en het integraal uitgeschreven verslag van Herman Kuiphof van de Europacupwedstrijd ADO Den Haag tegen West Ham United in 1976 en je hebt het boek zo vol.

Toch viel het geheel me een beetje tegen. Zes van de zeven lange verhalen zijn geschreven door eindredacteur Ruud Doevendans. Daarmee gaat het toch overduidelijk te veel lijken op een hobbyproject van een gefrustreerde schrijver. “Als niemand mijn verhalen wil, dan doe ik het zelf wel”, lijkt de grondgedachte.

Nu durf ik zelf wel mee te praten over slecht verkopende verhalen, dus begrijpelijk is het zeker. Maar of dit de oplossing is? Ik heb gelezen dat er ondertussen een deel 2 en zelfs 3 uit is, maar in de boekhandel kom ik ze niet tegen. Het eerste deel nog her en der, maar de vervolgdelen moet je wel haast rechtstreeks bij de schrijver/uitgever bestellen wil je die lezen.

Sorry Ruud, maar ik hou het toch bij Hard Gras. Ook niet altijd even goed, maar uiteindelijk wel een garantie voor goede schrijvers en prachtige specials. Desalniettemin, succes, ik hoop dat je je niche vindt op de voetbalverhalenmarkt.

Citaat: “En toen stonden daar op die vroege winterochtend in januari plotseling die Stasi-mannen. Zij hadden lucht gekregen van de zaak. Dat kon altijd in de DDR. Immers, de muren hadden er oren. Weber snapte er helemaal niets van. Hij had zijn mond toch niet voorbijgepraat: ‘De arrestatie was een grote verrassing’.” (blz. 98)

Nummer: 10-040
Titel: Half 3 Tijd voor voetbal!
Auteur: Ruud Doevendans e.a.
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 104 (7127)
Categorie: Sport (Voetbal)
ISBN: 978-90-79067-02-2

Van Marvin Gaye naar Ilse de Lange in tien stappen

Tags

muziek, quiz

Vanavond speel ik met een aantal vrienden mee in de popquiz van de kroeg. Vorig jaar vielen we net buiten de prijzen. Nu is het vooral een leuke avond, dus om nou de popencyclopedie uit de kast te trekken en huiswerk te maken gaat veel te ver. Wel is het leuk om nutteloze feitjes aan elkaar te vragen, gezien de Top2000 hype vinden velen dat leuk.

Zondagavond laat, eigenlijk maandagochtend dus zaten we nog wat na te tafelen, het eten was allang op, de drank bijna, toen Marvin Gaye op de radio voorbijkwam. Het leverde een reeks vragen op, allemaal aan elkaar gelinkt. In tien stappen van Marvin Gaye naar Ilse de Lange.

Weer nuchter, gisteren, probeerde ik de te kijken of ik de links nog wist. Over eentje ben ik niet meer zo zeker, dus corrigeer mijn fout(en) gerust.

1. Welke Nederlandse band verwerkte de naam Marvin Gaye ooit in een van zijn teksten?

Hint:
We zitten in de kamer en Marvin Gaye zingt zacht

Ze schenkt wat wijn in en ze lacht naar mij

 

2. Door wie werden de Tröckener Kecks geproduceerd in die tijd?

 

3. In welke band speelde The Lau begin jaren zeventig?

 

4. Welke ex-volleybalinternational zat er naast Freek de Jonge nog meer in Neerlands Hoop in bange dagen?

 

 

5. Welke Nederlandse zanger zong een cover van Bram Vermeulen, nog vaak gespeeld tijdens uitvaartdiensten?

 

 

6. Met wie zong Paul de Leeuw ooit het favoriete nummer van Rinus Michels?

 

Hint: Droomland

 

7. Hoe heette de blueselpee die Andre Hazes ooit maakte?

 

8. Van welke bluesgitarist covert hij een nummer op die plaat?

 

9. Welke Amerikaanse singer/songwriter verwerkte de naam Muddy Waters in een albumtitel?

 

 

10. Welke Nederlandse zangeres coverde ooit een heel album vol nummers van John Hiatt?

 

Have A Little Faith In Me (L)

Zijn er al rayonhoofden gesignaleerd?

Tags

column, elfstedentocht, fryslan, hype, schaatsen

Toen ik jong was kan ik me goed herinneren dat ik las over de elfstedentocht van 1963. Een heldenspektakel, een lijdensweg, een heroïsche tocht. Ik las meer over nog oudere uitgaven en vond het een prachtige wedstrijd. Op de middelbare school was het eindelijk zo ver. Na 22 jaar weer een Elfstedentocht. Voor zover ik me kon herinneren de eerste en enige keer dat mijn ouders het goedvonden dat ik spijbelde. Gefascineerd zat ik midden in de nacht te kijken naar schaatsers op gympen met hun hoge noren in de hand in een kooi gevangen, wachtend op de start in Leeuwarden.

Een jaar later was er weer een. In 1997 heb ik ‘m zelfs gemist. Ik werkte in Oostenrijk. Tussendoor had ik vier jaar in Leeuwarden gewoond. Mijn balkon had uitzicht op de beroemde Bonkevaart. Slechts een keer lag er even ijs, ik heb dus ooit een extreem klein stukje van het Elfstedenparcours geschaatst.

De laatste jaren verbaas ik me over de mediaophef zodra het een paar dagen vriest. In november bij de eerste aankondiging van nachtvorst zitten Angenent en Hulzebosch al bij De Wereld Draait Door. Alle schaatsers van ijshockeyers tot shorttrackers aan toe wordt gevraagd wat ze doen ‘als hij doorgaat’. Het weerbericht wordt gerelateerd aan de mogelijkheid ‘dat hij doorgaat’.

Vorige week las ik al over weersvoorspellers die de Friezen opriep om sneeuw van het ijs te halen, zodat de wedstrijd een week later ‘waarschijnlijk wel kon plaatsvinden’. Nog even doorgaan met die redenering en er worden Friese boeren aangeklaagd omdat er in de sloot achter hun weiland ijs ligt dat niet dik genoeg is. Er zijn al schippers belaagd die gewoon hun werk deden, maar daardoor wel een stukje ijs moesten breken.

Begrijp me niet verkeerd. Ook ik hoop dat er (ooit weer) een Elfstedentocht komt. Maar laten we nu eens ophouden met dat hyperige SBS-achtige niveau van journalistiek als het eens een paar daagjes vriest en er op een aantal ondergelopen weilanden wel geschaatst kan worden. Voor een tocht van een kilometer of 200 heb je weken strenge vorst nodig. En of je er nu er over praat in talkshows, pagina’s volschrijft in kranten of uren over filosofeert op de radio, het weer verandert er niet door.

Dan kunnen alle Friesche hotels de prijzen van hotels uit voorzorg vast omhoog gooien. Dan mag Unox weer miljoenen nieuwe oranje mutsen laten maken (daar wil je toch nog niet dood mee gezien worden?). Dan mogen alle inspiratiearme journalisten alle oud-rijders een voor een bezoeken. Dan kun je liefst 318.000 hits krijgen als je Elfstedentocht 2010 googelt. Het helpt allemaal niets.

Wat mij betreft mag er weer aandacht aan geschonken worden als de rayonhoofden voor de tweede keer bij elkaar hebben gezeten. Dan hebben we een kans. Voor de tijd: Zinloze tijdverspilling.

Dimitri Verhulst – Essay over het toegewijde bestaan als supporter van voetbalclub Standard de Liege

Tags

boeken, boeken 2010, boekrecensie, Dimitri Verhulst, lezen, Standaard Luik, voetbal, voetbalboek

 

Dimitri Verhulst – Essay over het toegewijde bestaan als supporter van voetbalclub Standard de Liege

Sympathiek idee, de literaire juweeltjes. Goede schrijvers voor weinig is het idee. Klein formaat, hardback en volgens mij een eer om gevraagd te worden als schrijver. Ik heb er meerdere in de kast staan, ook al meerdere gelezen. Het is leuk als een introductie van iemands werk. Een schrijver die je wel kent, maar nog niet gelezen hebt.

Het grote nadeel is dat je de schrijver nadien nog niet echt kent. Je hebt wat korte verhalen gelezen en dat is het dan. Sterker nog, ik vind de boekjes eigenlijk een teken van de tijd. Geen tijd om eens rustig te zitten, een goed boek neemt te veel tijd in beslag, dus neem ik maar een ‘zapboekje’. Jammer. Ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Gooi wat verhalen uit een of twee andere bundels samen, kaft eromheen en noem het een boek. Schrijf je geen korte verhalen, dan neem je een fragment uit een roman en je hebt hetzelfde effect.

Gelukkig besloot Dimitri Verhulst met die trend te breken. Hij schreef wel een nieuw verhaal voor de reeks. Maar dan nog had ik het liever als lang verhaal gezien in een aflevering van Hard Gras, dan als zelfstandig boek in de reeks literaire juweeltjes. Toch is het zeker leuk om te lezen over de schrijver als voetbalfan, hoe hij zich met de massa vereenzelvigt, hoeveel plezier hij heeft in het bezoeken van wedstrijden. En als Vlaming een club uit Luik supporteren is natuurlijk geen logische keuze.

Citaat: “Maar net zoals een fanatieke krantenlezer het kan verkiezen geen abonnement te nemen op zijn dagblad omdat hij gehecht is aan het haast rituele bezoek aan een krantenwinkel, zo ga ik graag in de rij staan om een toegangsticket voor een bepaalde wedstrijd te veroveren. (blz. 36)

Nummer: 10-039
Titel: Essay over het toegewijde bestaan als supporter van voetbalclub Standard de Liege
Auteur: Dimitri Verhulst
Taal: Nederlands (Vlaams)
Jaar: 2009
# Pagina’s: 63 (7023)
Categorie: Sport (Voetbal)
ISBN: 978-94-90043-04-9

Meer van Dimitri Verhulst:
Mevrouw Verona daalt de heuvel af
De helaasheid der dingen
Problemski hotel
Godverdomse dagen op een godverdomse bol

Mensenrechten

Tags

Amnesty International, apartheid, dag van de mensenrechten, discriminatie, Hector Pieterson, mensenrechten, Steve Biko, Zuid Afrika

 

15 dagen geleden was het de dag van de mensenrechten. Nu vind ik dat aan de ene kant een positieve gedachte, aan de andere kant te gek voor woorden omdat iedereen elke dag mensenrechten heeft. Waarom moeten we daar eigenlijk extra aandacht aan schenken? Helaas is het nog steeds nodig, omdat vele mensen niet door hebben dat mensenrechten universeel zijn. Sommige mensen vinden nog steeds dat zij rechten hebben en anderen plichten. Er zijn zelfs politici die vinden dat het ene geloof beter is dan het andere. Er zijn regeringen die geweld gebruiken geen enkel probleem vinden, als het maar economisch gewin oplevert.

Sinds een aantal jaren collecteer ik een keer per jaar voor Amnesty International, straks in februari, in een ongetwijfeld koude week, mag ik weer. Maar na tien december werd ik toch ook weer even aan het denken gezet. Ik had Cry Freedom nog op de harde schijf staan en heb die film stukje bij beetje bekeken. Het boek van Donald Woods las ik al jaren geleden.

Een film en een boek over Zuid Afrika. Het enige land ter wereld dat in de afgelopen eeuw gewoon in de grondwet schreef dat niet iedereen gelijke rechten heeft. De film over Steve Biko en Donald Woods is indrukwekkend. Het verhaal zorgt er voor dat je je klein voelt. Zoals ik ook onder de indruk was toen ik een paar jaar geleden het graf van Steve Biko bezocht. Reizen kan geschiedenis laten leven.

Ook in Zuid Afrika bezochten we de Hector Pieterson memorial. Die beelden in de film raakten me nu harder dan ooit. Ik had de film al gezien, maar toch zat ik compleet verbaasd te kijken naar het moment dat de Zuid Afrikaanse politie het vuur opent richting protesterende maar ongewapende schoolkinderen. Honderden scholieren kwamen daarbij om het leven.

Zo lang er nog mensen op deze aarde rondlopen die denken dat je met wapens en geweld problemen kunt oplossen is het nodig aandacht te vragen voor mensenrechten. Niet alleen op de dag van de mensenrechten op 10 december. Niet alleen met kerst, wanneer iedereen vrede op aard’ predikt. Niet alleen als ik straks met een collectebus voor uw deur sta in februari. Maar elke dag weer. Tot iedereen gelijke rechten heeft en iedereen die rechten respecteert en uitdraagt.

Foto van de borsten van Anita Witzier

Tags

Anita Witzier, stats, zoektermen

September 2010 was eindelijk eens een maand dat ik zelf op 1 sta bij de zoektermen. Weliswaar moet ik die eerste plaats delen met Haagse Harry, maar toch. Wel weer teleurstellend is dat er van de 18 mensen die op mijn naam googelden, er niet 1 daadwerkelijk op de site bleef nadat ze me gevonden hadden.

Andere populaire namen in september: Geert Wilders, Laurent Fignon, Peter Jebbink, Marcel van Roosmalen, Kirsten Nygaard, Peter Verstraaten (wie is dat?), Benjo Maso, Fedor den Hertog, de onvermijdelijke Glenn Helder en zijn Manon, Paul Rood en Foppe de Haan, al werd die laatste weer gezocht in combinatie met de term asbest, net als eerder dit jaar. Zelf ook maar even gezocht, het blijkt om een naamgenoot van de beroemde trainer te gaan die failliet is gegaan. Niet meer hier zoeken geachte bezoekers.

De bijzondere zoektermen van de maand september 2010:

adressen huizen waarin moorden zijn gepleegd (en die zouden hier moeten staan? Waar heb je die voor nodig? Een toeristische route maken of zo?)

bermmonument bij woonhuis (is het niet juist een kenmerk van een bermmonument dat die ergens in de berm staat en juist niet bij een woonhuis?)

brief naar minister in het engels (kant en klaar voor je geschreven, hoef je zelf niet meer na te denken, dat zou makkelijk zijn toch?)

christelijke goochelshow (nu word ik nieuwsgierig. Wat doet een christelijke goochelaar anders dan een normale? Zijn het bij hem geen trucs maar wonderen?)

een situatie waar de auto komt van de linke kan andere auto rijd dor mar di linke kante auto stopt niet (de taalfouten zijn niet van mij. Ik snap eigenlijk nauwelijks waar dit over gaat. Wat wil je nu weten?)

erge verdrinkingen in leeuwarden (dit natuurlijk in tegenstelling tot de niet-erge verdrinkingen)

erotisch worstelen overijssel (en weer was ik niet uitgenodigd)

foto van de borsten van anita witzier (ik heb ze niet. Op deze site hoe dan ook geen foto’s van borsten, daar zijn meer dan genoeg andere sites voor)

gedicht achter in boek heineken ontvoerders (had ik niet achter ze gezocht. Holleeder die lord byron leest? Of gaat het om poezie van Peter R., de schrijver van het beroemdste boek over die ontvoering?)

mark tuitert borsthaar (boeit mij niet echt, zul je dus ook niets over vinden hier)

mat herben en joran van der sloot (kijk dat is nog eens een interessante combinatie. Ik ken de complottheorie nog niet, maar het zal er wel mee eindigen dat natalee holloway gevonden wordt in het graf van pim fortuyn)

schoolloopbaan ibrahim afellay (had hij die dan?)

sex met ron vlaar (stel dat je daar in geïnteresseerd bent, zoek je dat dan via google? Wil je eerst weten of er iemand al over geschreven heeft?)

waar ben je nou marcel (ja marcel, vertel eens waar je bent gebleven)

waar en hoe laat traint do van ijs van holiday on ice (do van ijs? Is dat een naam?)

wat is een p.i.w.-er? (ik wist het ook niet. Maar het is simpel te vinden. Penitentiair inrichtingswerkers. Partners in welzijn. Person in water. Parent is watching. Parental involvement worker. En dan ben ik er van uitgegaan dat het een persoon moet zijn. Vele andere afkortingen mogelijk. Na even verder zoeken bleek dat ik deze vraag in maart al gesteld heb.)

 

P.s. Voor alle bezoekers van mijn blog: Prettige feestdagen

Synchroontoeval

Tags

beker, column, synchroontoeval, voetbal

Bij de loting van de KNVB-beker werden PSV en Roda JC aan elkaar gekoppeld. Niets bijzonders, ware het niet dat ze het weekend ervoor heel toevallig ook al tegen elkaar moesten spelen voor de competitie. Toeval?

Bij onze oosterburen gebeurde ook iets dergelijks. Bayern München en VFB Stuttgart mochten ook binnen een paar dagen twee keer tegen elkaar aantreden. Weer toeval. Wel erg veel toeval dat dat twee keer gebeurd in twee buurlanden. Als je er geld op had ingezet had je flink winst kunnen pakken.

Het wordt nog leuker. Afgelopen zondag won PSV met 3-1 van Roda JC en Bayern München met 5-3 van VFB Stuttgart. Gisteravond speelden de clubs weer tegen elkaar. PSV won weer met 3-1 van Roda JC, las ik op teletekst. Ik zat te zappen en bleef hangen bij de ZDF en zag een gekke bekerwedstrijd waar de stand 3-5 weer op het scorebord kwam. Helaas maakten de bezoekers uit het zuiden nog de 3-6. Twee keer twee wedstrijden met precies dezelfde score zou wel weer iets te veel van het goede zijn geweest. Toch blijft de vraag open. Bestaat synchroontoeval?

 

Kerstlunch

Tags

daklozenopvang, kerstbuffet, kerstgedachte, onderwijs, school, student

Er is veel over. Eigenlijk elk jaar, maar het blijft lastig om in te schatten hoeveel 125 studenten samen gaan eten. Het is een leuke afsluiting met alle studenten uit alle jaren samen, maar toch valt elk jaar weer op dat de overgrote meerderheid vooral zit te azen op de volgende trein, de volgende bus, op het moment dat ze weg mogen.

Toch is het verschil tussen eerste- en derdejaars ook zichtbaar. De ervaren rotten blijven wat langer zitten, rennen niet naar de presentielijst en groeten je nog even voor ze vertrekken. Een deel blijft ook helpen. Twee van hen hadden de organisatie gedaan, een groepje vriendinnen helpt ze. En nu staan we dus bij het buffet waar de catering de smerige borden ophaalt en zegt dat zij het eten weggooien.

Er blijkt al contact te zijn geweest met het Leger des Heils in Enschede. Maar hoe krijg je al deze salades, hapjes en broodjes vanuit Almelo daar met de trein? Een van de anderen was wel eens langs de verslaafdenopvang gelopen, ze kon het gebouw door het raam aanwijzen, aan de andere kant van de spoorlijn. Maar hoe dicht bij het ook lijkt, ook daar is het allemaal moeilijk te krijgen. Ik laat ze bewust even worstelen met het probleem, maar vind het stiekem schitterend dat ze er over nadenken, dat ze het eten niet zo maar weg laten gooien.

“In de parkeergarage staat mijn auto”, vertel ik ze. “Ik kan jullie wel helpen. Maar ik kan jullie niet allemaal in de auto krijgen.” De hapjes en salades worden gestapeld in een krat. De salade wordt wel erg plat. Het krat wordt zwaar. Alle broodjes zitten al in papieren tassen. Met zijn allen gaan we de lift in, op weg naar mijn auto. Drie stappen er in. Ik laat me sturen.

Even later staan we bij Tactus, verslavingszorg. Ik blijf in de auto zitten, de dames gaan informeren. Volgens mij is dit een kantoor, maar ik weet het niet zeker, de sneeuw valt ondertussen gestaag door. Even later worden we weer op pad gestuurd. Het opvanghuis is niet ver weg. Kort rijden en de auto draaien en de dames bellen weer aan. Niemand doet open. Ineens verdwijnen er twee, de derde komt snel weer bij mij in de auto schuilen. We moeten de hoek om. Achteruit rijdend tegen het verkeer in haal ik de hoek, de deur staat iets verder op al open.

De broodjes en schalen worden naar een vergaderzaal gebracht. “Allemaal van gisteren?”, vraagt een van de medewerkers, die mee had gekregen dat er de avond ervoor een groot feest was in ons gebouw. “Vandaag zelfs”, corrigeer ik hem. Het wordt dankbaar in ontvangst genomen. “Vanavond komen er weer veel hier”, weten ze ons te vertellen.

De dames zijn tevreden, helemaal als ik ze bij het station afzet, zodat ze hun trein nog kunnen halen. De kerstgedachte hebben ze nu uitgedragen, nu komt de student die snel naar huis wil toch ook bij hun naar boven. Ik gun het ze.