Als die ene die ze mama noemen druk is met zo’n apparaatje op die dingen waar melk uit komt, moet die andere die iedereen papa noemt mijn luier verschonen.
Hij kwam er al aan met zo’n grijns en een blik in de ogen “dat doe ik wel even”. Eerlijk is eerlijk, omdat mama nog veel in bed ligt, heeft hij mijn luier ook al vaak verwisseld. Maar dan werkte ik netjes mee. Gisteren heb ik ‘m even gepest. Kijken of hij geduld heeft, of hij echt zo goed is als hij denkt.
Hij begon netjes. Broek uit, rompertje los maken, de nieuwe luier klaar leggen en een nat doekje om mijn billetjes schoon te maken. Alles heel voorzichtig, je ziet dat hij bang is om mijn beentjes te breken, hij heeft niet door dat mijn ouders allebei stevige benen hebben, die van mij kunnen ook wel wat hebben.
Terwijl hij de luier in de prullenbak gooit, mijn billen glimmen al weer, laat ik een plasje lopen. Hij heeft het snel door, dat moet ik toegeven. De vlek op de handdoek op de commode is ook wel duidelijk zichtbaar, maar goed, je kan er ook zo langs kijken. Hij legt me netjes wat naar boven, zodat ik niet meer in de natte vlek hoef te liggen en doet mijn nieuwe luier netjes om.
Pas als hij het rompertje wil dichtmaken, heeft hij door dat die ook nat is. Hij kijkt al minder enthousiast. Hij praat nu tegen me, nog steeds lief, al begrijp ik er geen woord van, mijn vocabulaire is nog vrij beperkt. De wanhoop is in zijn ogen te lezen, hij schreeuwt wat naar mama die in de kamer hier naast heel hard moet lachen.
Het rompertje kan alleen uit als mijn shirt ook uitgaat. Dus doet hij netjes mijn shirt als eerste uit en legt het naast me neer. Daarna het natte rompertje, dat op de grond wordt gegooid. In de la van de commode gaat hij op zoek naar een nieuw rompertje. Hij is snel, typisch een man, gewoon de bovenste van de stapel pakken. Hij is echter niet snel genoeg. Ik heb stiekem wat melk op het shirtje gespuugd dat naast me ligt. Hij veegt me met de handdoek door mijn gezicht en kijkt steeds wanhopiger. Wat moet hij nu doen?
Hij overlegt met mama, die hem volgens mij ook uitlacht, ik hou me rustig. Hij heeft het al moeilijk genoeg, als ik nu ga huilen, dan laat hij me volgens mij liggen op de commode tot morgen vroeg. Ook het shirtje wordt op de grond gegooid. Hij trekt me het schone rompertje aan en duikt weer in de la voor een nieuw shirtje. Ik kan niet bij de broek komen, maar heb nog een laatste troef. Niet voor niets dronk ik naast de linkerborst ook nog een flesje leeg, mijn spijsvertering is erg snel. Ik vul de luier met dunne drap. Je ziet aan zijn gezicht dat hij het meteen doorheeft. Hij noemt me nu ‘Stinkerd’ geloof ik, maar ik heb geen idee wat hij bedoelt. Kijken wat hij nu doet.
Hij geeft het niet op. Het valt me niets tegen. Het rompertje gaat weer open en ook deze luier verdwijnt in de prullenbak. Luier drie, hij wordt al wat ruwer, maar dat vergeef ik hem, zit snel om mijn billen en ook het rompertje zit snel weer dicht. Het nieuwe shirt gaat over mijn hoofd, maar het lukt hem niet mijn hoofd er door te krijgen. Ik heb toch niet echt een dikke kop? Zal ik gaan huilen, nee, laat maar, ik heb hem al genoeg gepest.
Eindelijk heeft hij door dat er op de schouders knopjes zitten die los kunnen, hij opent er twee en drukt het ding over mijn hoofd, voordat hij door heeft dat ook aan de andere kant twee knoopjes zitten. Mijn armen trekt hij er ook doorheen en ik ben weer helemaal mooi. De combinatie van broek en shirt is niet echt passend, maar een man ziet dat natuurlijk niet. Ik zie hem zuchten, maar hij kijkt ook wel opgelucht. Mama lacht ondertussen nog steeds en roept steeds dat ze niet meer moet lachen omdat haar wond zo zeer doet.
Papa wikkelt me in een of andere handdoek en gooit me in bed. Hij drukt zijn mond op mijn voorhoofd. Ik ben er nog niet helemaal uit wat dat nu betekent, maar volgens mij bedoelt hij het wel goed. Hij is vandaag in ieder geval geslaagd voor zijn examen.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 