Hoe oude wielerliederen weer actueel blijken

Tags

Andre Manuel, Epo, Marco Pantani, muziek, wielerlied, wielrennen

Meer dan zes jaar geleden schreef ik al over het nummer Pantani van Krang, de band van mijn neef.

De onthullingen van de laatste maanden laten zien dat het nummer na al die jaren nog steeds erg actueel is. Sterker nog, verdacht ik hem destijds van cynisme, niet vreemd voor degenen die hem kennen, het blijkt geen overdrijving te zijn. Pantani vergelijken met Herman Brood is niet vreemd. Maar met wie moet je Armstrong dan vergelijken?

Ik vond een live versie van het nummer op YouTube. Deze kende ik nog niet. Met slechts 80 views in een half jaar kan dat ook haast niet anders. Niet mijn favoriete versie, de ingetogen studioversie heeft mijn voorkeur. Maar het nummer blijft mooi. En weer actueel dus:

In een vorig leven was ik wielrenner

Tags

Ton Engels, Tour de France, wielerlied, wielrennen

Mooie eerste regel, het nummer klinkt ook goed. Ik heb niet veel met Limburg, zeker ook niet met het dialect. Maar de zanger Ton Engels is er toch in geslaagd mij te overtuigen van zijn ware wielerliefde. Was ook niet zo moeilijk, moet ik toegeven.

Engels werd namelijk geïnspireerd door het geweldige boek van Benjo Maso, Wij waren allemaal goden. En omdat ik zes jaar geleden dat boek recenseerde hier op dit weblog, kreeg ik meer dan een jaar geleden ineens een mailtje of ik interesse had in de CD van Engels die op datzelfde boek gebaseerd was. Twee mailtjes later lag er een envelop bij mij in de bus met deze single, die ook op een album staat dat eind vorig jaar verscheen, Alles in de grip.

Drie versies van hetzelfde nummer. Wielrenner. Simpele titel. Ook de muziek is niet spectaculair. En alleen daarom al verdient Engels lof. Een prachtige lofzang op de sport die elk jaar in juli zo veel publiek trekt, terwijl de rest van het jaar alleen de liefhebbers zich er mee bezig houden.

Engels moet wel zo’n liefhebber zijn. Hij had graag in het peloton van eind jaren veertig, begin jaren vijftig gereden. Het boek van Maso was niet zo maar een inspiratiebron, het was een worp terug naar de jaren vijftig, waarin hij werd geboren. Toen het leven nog hard was, maar ook zijn romantische kanten had. Toen we nog geen integrale verslagen van Touretappes op de televisie hadden, maar een samenvatting op de radio en een stukje in de krant. En dan ontdekt de zanger ook nog eens de Belgische renner Jan Engels als 22e in het eindklassement van de Tour in 1948, zoals die achter in het boek van Maso staat.

Renners als Bartali, Robic en Bobet worden niet voor niets genoemd. Eerlijke harde werkers (“fiets doe nog ins veurop”), het peloton was nog niet zo groot (“sadomaso’s gaon as gekke te kie’r”), maar het leven was nog simpel. De wederopbouw na de tweede wereldoorlog bepaalde het wereldbeeld. “Al wat dich neet kepot makt wurs se sjterker van”, is een bekend cliché, maar zeker toepasselijk. Op zowel het leven in de jaren vijftig, als op het wielrennen van de kampioenen uit die tijd. En daarmee automatisch ook voor Engels. Een Limburgse volkszanger waar ik dus nog nooit van gehoord had, maar die met zijn sympathieke actie (gratis CD verzenden) mij liet kennis maken met het mooiste wielerlied sinds Alex Roeka “Het rode vod” schreef.

De Limburgse versie (origineel) van het nummer. Lastig voor mij als buitenstaander. Ik kies dan ook maar voor de vertaling:

Ton Engels – Wielrenner

in ’n veurig laeve waar ich wielrenner- 
ich kiek d’r met plezeer op truuk
ich zoot neet bej de top, wel d’r tegenaan
as kink al keuning van 't viaduukt 
zwjaor, simpel, ierlik – aete, fietste, plat
en vur de rest, ginne zeiver aan de de kop
zek mer Bart, zei Bartali, 
fiets doe nog ins ‘n veurop.

wie wied is ’t vandaag, wie wied is ’t vandaag
wurt d’r nog gewacht of vèlt de groeëte  sjlaag
wie wied is ’t vandaag, nemes is geröst
klum ich met de beste met of sjtap ich in de bus

in ’n veurig laeve waar ich wielrenner 
op de flanke van de Croix de Fer
sjnot leep oet mien naas, Ich weit neet wat d’r sjlechter waas
de wegen of ‘t waer
dit is geen aafzeen mieër, dit is sjterve zónger doeëd te gaon 
op 't menu; dóm gelök en botte pech 
zek mer Rob, zei Robic 
en trok zien kipske rech

wie wied is ’t vandaag, wie wied is ’t vandaag
wurt d’r nog gewacht of vèlt de groeëte sjlaag
wie wied is ’t vandaag, nemes is geröst
klum ich met de beste met of sjtap ich in de bus

d’n oorlog is vurbej al merks se dao hej winnig van
man tege man tege man tege man
50 sadomaso’s gaon as gekke te kieër
zek mer God zei Goddet, merge geit ´t wiejer.

in ’n veurig laeve waar ich wielrenner 
roekeloos en zónger plan
man wat waar ’t zjwaor, mer ouch det clichee is waor:
al wat dich neet kepot makt wurs se sjterker van,
ich weit neet of we gode ware, ieërder duvels op ‘n helletocht
met tegesjlaag as enige constante
zek mer Bob, zei Bobet, 
waem is Antonio Pallante

wie wied is ’t vandaag, wie wied is ’t vandaag
wurt d’r nog gewacht of vèlt de groeëte sjlaag
wie wied is het vandaag, nemes is geröst
(klum ich met de beste met of sjtap ich in de bus)

Vanavond weer de veilingpoule

Tags

OGT, Tour 2011, Tour de France, veiling, wielerlied, wielrennen

En dat betekent dat ik weinig tijd heb om te bloggen. Vorig jaar was ik laatste namelijk. En dan moet je organiseren. Dus vanavond zitten we met acht wielerliefhebbers om tafel. Twee jaar geleden blogde ik er al over. Hoef ik niet opnieuw te doen.

Vorig jaar was Peter er ook bij. Een avond waar hij van genoot. Hij bracht ook een klein fietsje mee, voor de winnaar. Een wisselbokaal. Vlak voor het eind van de Tour overleed hij. Vanavond zal de bokaal van eigenaar verwisselen. Hij zal voor eeuwig naar hem vernoemd zijn.

En alsof het zo moet zijn kiest de random functie van mijn iTunes op dit moment Daniel Lohues met het nummer dat de Drent schreef over Gerrie Knetemann.

En zo wordt elke Tour meer een herinnering aan degenen die niet meer deurried’n…

The Gasoline brothers – There it goes (for Koos)

Tags

Gasoline Brothers, Koos Moerenhout, muziek, wielerlied, wielrennen

Het begon via Twitter. Dankzij Lance Armstrong kent iedereen die site nu, maar hij is niet de enige Tweetende wielrenner. In Nederland zijn er ook meerdere renners in het peloton. Koos Moerenhout is er ook al een tijdje mee bezig.

En Koos schreef over een bandje dat nog niet zo bekend was. The Gasoline Brothers werden dankzij Twitter een bekende naam in het peloton. Andersom volgden de muzikale wielerfans via Twitter de Nederlandse veteraan. En ze gingen een uitdaging aan: Als Koos Nederlands kampioen zou worden, dan zouden zij een nummer voor Koos schrijven. En zoals bekend: Koos won en rijdt sindsdien in het rood-wit-blauw.

Volgens Bert Wagendorp (ook een Twitteraar) in de Volkskrant deze week (helaas niet online) het eerste wielerlied geschreven voor een nog actieve renner. Bijna goed. Krang schreef over Pantani toen die nog niet tussen zes planken lag.

The Gasoline Brothers schreven snel na het NK een nummer voor hun held. ‘There it goes’ krijgt ook de ondertitel ‘voor Koos’. Er werd snel een clip in elkaar gezet en het lied over Koos gaat het hele internet over.

There it goes, this is the decisive jump.
There it goes I can almost see the finish line.
There it goes, this is the decisive jump.
There it goes, victory is mine.

Pakkend refrein, gewoon een erg goed nummer. Mart Smeets heeft volgens mij ook medewerking verleend, zijn commentaar is in het nummer opgenomen. In de clip zien we Koos met een gitaar, al speelt hij volgens mij niet mee. Hij nam wel de eerste single in ontvangst. Het nummer werd net te laat opgenomen om nog mee te kunnen op de nieuwe CD Tsk, over een dikke maand in de winkels.

Het nummer is voor iedereen gratis hier te downloaden. Volg de hype, de band verdient het zeker. Leuk nummer, blij te zien dat er zo nu en dan een wielerlied verschijnt van een serieus te nemen band.

Alex Roeka – De Rode Vod

Tags

Alex Roeka, muziek, wielerlied, Wielerpoëzie, wielrennen

Deze week was Alex Roeka te gast bij de Vlaamse televisie, in hun Tourprogramma. Dus terwijl bij ons de alom aanwezige Leo Blokhuis mocht vertellen hoe de Franse muziekscène tegenwoordig in elkaar steekt, nodigen onze zuiderburen gewoon een goede artiest uit. Maar ook daar blijkt de beperking van televisie: Roeka mocht slechts een deel van het nummer zingen…

Volgens Bert Wagendorp, en velen met hem, heeft Roeka het mooiste sportlied aller tijden geschreven. En dan bedoelt hij niet eens het ook erg mooie Muur van Geraardsbergen, maar het nummer over de knecht die ineens kan winnen. Het nummer wat zo mooi weergeeft wat er in de hoofd van een wielrenner omgaat, tijdens de laatste kilometers. Het nummer heet: De Rode Vod.

Een schitterende tekst, mooi, ingetogen gezongen door de zanger die tegenwoordig in Antwerpen woont. Blijkbaar voelt hij perfect aan hoe een knecht zich voelt, hoe die altijd ondergeschikt blijft aan zijn kopman. En dan rijdt hij toch ineens alleen aan de leiding. In zijn hoofd de woorden van zijn geliefde. Er is natuurlijk een vrouw voor nodig om de ogen van de knecht te openen. Zo is dit nummer naast een prachtige ode aan de wielersport ook nog eens stiekem een liefdeslied. Verborgen, maar toch duidelijk aanwezig in die twee kleine woordjes: “zei ze”. Maar zonder haar woorden had de knecht nu weer gewoon zijn werk gedaan voor de kopman. Zonder liefde geen overwinning, zo lijkt de gedachtegang.

Ik heb nog vier minuten, daar is de boog van de vijf
Ik heb de hele dag op kop gereden met de zon in mijn lijf
Ik hoor ze, ik voel ze
Ze hebben me laten gaan
Ze dachten: die knecht pakken we straks wel terug
Die wil teveel, die gaat eraan

Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd
Dat ik het eens proberen moest, zei ze
En dat ik dat toen heb beloofd

Ik heb nog twee minuten, daar is het bord van de drie
Ik heb mijn graf nu zo’n toen keer van binnen gezien
Maar het is nog steeds niet fini
Ik hoor ze, ik voel ze
De hyena’s worden dol
Nooit heb ik kunnen zijn die ik eigenlijk ben
Omdat ik me schikte in mijn slavenrol

Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd
Dat ik het eens proberen moest, zei ze
En dat ik dat toen heb beloofd

Ik heb nog dertig seconden, daar hangt de rode vod
Dit is het steilste stuk van de klim
Daarginder, daarboven woont god
Ik zie ze, ik ruik ze
Maar ik heb nog kans
Daarnet had ik kramp, maar het gaat alweer beter
Ik geloof dat ik weer dans

Je moet eens winnen, bonkt het door mijn hoofd
Dat ik het eens proberen moest, zei ze, winnen
En dat ik dat toen heb beloofd
Dansen, dansen, dansen, dansen, dansen, dansen…

Alex Roeka, een echte wielerliefhebber, is een van de meest onderschatte zangers in het Nederlandse taalgebied. Zoals zo vaak gebeurt met goede zangers (Bram Vermeulen!) hebben ze het in Vlaanderen beter door dan hier. Begin dit jaar zag ik hem in het theater. Verre van uitverkocht, slechts een select gezelschap had door hoe goed de zanger was. Ik schreef toen een sonnet naar aanleiding van die avond: De Muze van Roeka.

Alex Roeka toert na de zomer weer langs de theaters van Nederland. Gaat hem zien!

Gino Bartali door de ogen van Paolo Conte

Tags

Gino Bartali, Italië, Paolo Conte, wielerlied, wielrennen

Meer dan drie jaar geleden al op mijn web-log, meer dan zeven jaar geleden geschreven voor CycloSim, het verhaal over Bartali kwam natuurlijk weer in mijn hoofd nu de Giro weer onderweg is. Een boeiende ronde in een boeiend land. Extra goed te volgen, nu Armstrong elke dag twittert (of is het toch tweet?), net als Leipheimer, Davis en Bruyneel trouwens. Leuker is het blog van Chris Horner, met een goed verhaal elke dag. Ter ere van die prachtige Giro, namens mij dus nog een keer het verhaal over ‘De Neus’, door Paolo Conte. Dit keer met muziek en beelden via YouTube, drie jaar geleden nog een obscure site.

Nog een keer luisteren naar die ene prachtige regel: “quel naso triste da Italiano allegro”

Is het toeval dat Paolo Conte (bekend van de slakkenrace-bierreclame) kiest voor Bartali, niet voor de meer bejubelde Fausto Coppi? Ik denk het niet. Coppi, vroeg overleden, werd mede daardoor een legende. Coppi werd groot doordat Gino Bartali bestond. Hij moest eerst de Campionissimo verslaan. Mooi woord dat Campionissimo. Een goede Nederlandse vertaling bestaat niet. Kampioenst. Tegenover de flegmatieke Coppi, de levensgenieter, stond de degelijke, bijna saaie Bartali. Een vroom man, een grote wielrenner, levend voor zijn vak. De held die iedereen had kunnen worden.

Farà piacere un bel mazzo di rose
e anche il rumore che fa il cellophane
ma un birra fa gola di più
in questo giorno appiccicoso di caucciù.

Sono seduto in cima a un paracarro
e sto pensando agli affari miei
tra una moto e l’altra c’è un silenzio
che descriverti non saprei.

Conte kiest voor Bartali, omdat er in Italië meer Bartali’s dan Coppi’s zijn. Elke Italiaan wil graag een held zijn, wil graag door vrouwen aanbeden worden, maar net als Bartali is de Italiaan gewoon netjes getrouwd met een vrouw die liever niet heeft dat haar man kijkt naar plaatjes van schaars geklede schoonheden in de krant. Het lied gaat over een stel dat aan de kant staat te wachten tot hij langskomt. Het is een hete dag, zelfs het rubber plakt.

Oh, quanta strada nei miei sandali
quanta ne avrà fatta Bartali
quel naso triste come una salita
quegli occhi allegri da italiano in gita
e i Francesi ci rispettano
che le balle ancora gli girano
e tu mi fai – dobbiamo andare al cine –
– e vai al cine, vacci tu. –

Terwijl hij lovend praat over zijn held, Bartali, zeurt zij aan zijn kop. Hij wil gewoon wachten op de grote held. “Die trieste neus als een helling”, een prachtige zin, refererend aan de gehavende neus van Bartali.

è tutto un complesso di cose
che fa si che io mi fermi qui
le donne a volte si sono scontrose
o forse han voglia di far la pipì.
E tramonta questo giorno in arancione
e si gonfia di ricordi che non sai
mi piace restar qui sullo stradone
impolverato, se tu vuoi andare, vai…
e vai che il sto qui e aspetto Bartali
scalpitando sui miei sandali
da quella curva spunterà
quel naso triste da Italiano allegro
tra i Francesi che si incazzano
e i giornali che svolazzano
C’è un po’ di vento, abbaia la campagna
e c’è una luna in fondo al blu…

Terwijl hij zijn vrouw/vriendin (“vrouwen zijn soms op zoek naar ruzie”) negeert komt uit een bocht eindelijk Bartali tevoorschijn. De Fransen maken zich boos, waar ze hem voordien nog respecteerden, kranten vliegen alle kanten op, de maan is al zichtbaar op de blauwe achtergrond.

Tra i francesi che si incazzano
e i giornali che svolazzano
e tu mi fai – dobbiamo andare al cine –
– e vai al cine, vacci tu! –

Paolo Conte beschrijft de meest normale held van Italië in poëtische bewoordingen. Zijn stem is genoeg om het beeld voor ogen te krijgen van de grijsharige advocaat in een smoking achter zijn piano. Eigenlijk is het taalgebruik het enige aan dit lied dat beter bij Coppi had gepast dan bij Bartali. Maar dat gegeven is dan ook wel weer passend. Want niets in het leven van Bartali kan gedefinieerd worden zonder Coppi.

Raggende Manne – Trappe, trappe

Tags

Ab Kaashoek, Bob Fosko, muziek, Radio Tour, Raggende Manne, wielerlied, wielrennen

Kaalgeschoren kuiten trillen heftig voor de start
Rondjes langs de kerk, alle toeclips zitten strak
Bij het vallen van de vlaggen trekken spaken klagend krom
Sleuren kerels aan het frame, het vertrek, de helse trom

In 1988 komt uit een jamsessie de band de Raggende Manne voort. Gezicht van de band is zanger Geert Timmers, die voor deze gelegenheid de naam Bob Fosko aanneemt. Fosko schrijft zijn teksten over het alledaagse leven, vooral dagelijkse frustraties zijn een goede inspiratiebron. De muziek is precies zoals de groepsnaam aangeeft, de woorden worden door de zanger meer uitgeschreeuwd dan gezongen. Ze breken landelijk door met de 6 seconden durende single `Nee, ´s niks` in 1990.

Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe

Een concert van de Raggende Manne is een belevenis. Op doktersadvies mag Fosko niet vaker dan eens per maand optreden en dan nog slechts 1 uur per keer. Ik stond in Enschede ooit, net als vele anderen, op de tweede set te wachten, maar kreeg slechts 1 toegift: voornoemde 6 seconden durende single. De hoeveelheid energie die Fosko in dat uurtje eruit gooit was echter indrukwekkend.

Na een duivelse ontsnapping vallen rijders uit elkaar
Het peloton dat scheurt in brokken, ploegen klitten bij mekaar
Het janken van de radio, gillen van publiek
Laat het bloed van renners koken, stampen trappers als muziek

Fosko zei eens dat hij verwoordde wat de gewone man dacht. Nummers over wielklemmen, kutweer en nietszeggende gesprekken bij bushaltes zijn daar getuige van. Maar ook sport spreekt de heren aan. `Hij moet erin` is het eerste nummer over sport, waarbij een commentator de legendarische tekst `Ja, dat zal de rechtsback van ADO voelen aan zijn klokkenspel` uitspreekt.

Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe

Natuurlijk heeft ook Fosko door dat de echte volkssport niet voetbal is, maar wielrennen. Op het album Zaad uit 1994 staat het openingsnummer `Trappe trappe trappe`. Uit het nummer blijkt niet echt dat Fosko, de zanger en tekstschrijver tenslotte, een echte kenner is. Geen volger maar meer iemand die van de romantiek houdt die altijd om de sport hangt. Iemand die de wielrennerij nog altijd ziet als een bijeenkomst van sterke boerenzonen en arbeiders waarvan de sterkste uiteindelijk wint. Het refrein spreekt wat dat betreft boekdelen. De simpelheid die de Raggende Manne ook in hun muziek stoppen, staat gelijk aan het beeld van de wielrenner. Gewoon vaak en veel ´trappen´ en het komt wel goed.

Honderd meter! gilt de speaker en de oorlog is gedaan
Knal naar zwaardere vertanding, trek de toeclips stevig aan
De kudde wild geworden stieren stormen gierend naar de meet
Er kan maar 1 de snelste zijn

`Er kan er maar 1 de snelste zijn`. Natuurlijk slaat dit op de winnaar van de kermiskoers die beschreven wordt in dit liedje. Maar het zou net zo goed op de band kunnen slaan. Wie anders heeft er een single van 6 seconden uitgebracht? Wie anders kan een volledige CD spelen, alle hits er achter aan, een toegift of 2 en toch binnen een uur klaar zijn?

Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe

 

Dit nummer had 1 van mijn favoriete wielernummers kunnen worden. De simpelheid van de tekst, het snelle ritme, de geheel eigen stijl van de band; alles klopt, alles past samen. Maar helaas heeft de band voor dit nummer een gast uitgenodigd. Nu doet men dit wel vaker, ware het niet dat deze keer de gast Ab Kaashoek is, bekend van Radio Tour de France. Voor mij de enige reden om Radio Tour de France voortijdig uit te zetten. In de voor hem bekende stijl sluit hij het nummer af:

” …. Mont Blanc die daarmee dan de scherprechter is geweest
in deze schitterende Tour de France. Is dat Bob Fosko die daar
onder uit gaat? Het lijkt … Ik dacht het wel. Of toch de Nederlander …
We gaan het straks rustig met elkaar … En laten we dat vooral …
Niet wegwezen! Lowie Labeur, dat lijkt wel Lowie Labeur die
daar remonte deed ….. “

Jammer. Erg jammer.

Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe
Trappe, trappe, trappe, trappe

Gelukkig maakt Fosko het weer enigszins goed door de laatste keer het refrein te zingen, terwijl Kaashoek nog aan het praten is. En hoe irritant die ook is, hij is natuurlijk volledig onhoorbaar als Fosko met zijn band aan het raggen is.

“Dit was Ab Kaashoek, de la France”

Leuk nummer. Goede sfeer. Echt wielernummer ook, niet een liedje waarin toevallig het woord fiets voorkomt.

Wij zijn goe bezig – De Planckaerts

Tags

België, Planckaert, Vlaanderen, wielerlied, wielrennen

wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni
wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni

Terwijl in Vlaanderen iedereen al tijden heeft kunnen genieten van ‘De Planckaerts’, is in Nederland pas sinds half september de reality soap over de beroemde wielerfamilie te volgen. Zonder al te snobistisch te willen overkomen, durf ik toch wel te stellen dat ik betere dingen te doen heb met mijn vrije tijd dan een televisieprogramma te volgen over B-artiesten of andere idioten die de hele dag een camera in hun leven dulden. Zelfs de familie Pfaff kon me niet verleiden. Voor de Planckaerts heb ik toch een uitzondering gemaakt.

ik zat zonder nafte
mijnen bak was leeg
onze kleine die wachtte mijne moteur die zweeg wa kapot is moede moaken ook al hedde ni geleerd ge zult er wel geroaken da hit pa ons geleerd

wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni

Het eerste kwartier hoorde ik vaak dat ze ‘goe bezig’ waren. Ik had al eens gelezen dat ze daar ook een nummer over hadden geschreven. Een korte zoektocht op Internet was al snel succesvol. Wel opvallend dat ongeacht waar ik de tekst vandaan kopieerde, Word weigerde om mij het bestand te laten bewerken. Alsof meneer Gates een kwaliteitscontrole had ingebouwd.

da ze zeggen wa ze willen het kan ons toch ni schelen laat ze moar overdrijven
al we moar gezond blijven zot zijn doe geen zeer

we gaan dikwijls te keer het leven is ne sleur lachen is ons humeur
wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni

Volgens de eigen site van de Planckaerts is zoon Francisco naast wielrenner ook een succesvol muzikant. Nu heb ik het nummer nog niet gehoord, maar de tekst doet me hopen dat hij een betere componist is dan een tekstschrijver.

ons moeder is den boas in huis ook beweert ze soms van ni
de kinders, ja daar gaat ze voor dat geeft her energie
voor ons ogen heel schone
moar we moeten nog genoeg spoaren
voor de reste trekken we ons niks meer aan ze weten er altijd iets van
wij zijn goe bezig
wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig

Ik vind het verhaal van Eddy Planckaert wel interessant. Experimenteren met vreemde doping (of waren die embryo’s van schapen toch een gerucht?), het verschil met zijn broer Walter, zijn mislukte zakenexpedities in het Oostblok, nu weer zijn blokhut zonder stroom in de Ardennen; er kan Eddy veel verweten worden, maar niet dat hij een saaie man is. Maar ik ben bang dat ik na anderhalve aflevering van zijn soap niet zo vaak meer naar SBS6 zal schakelen.

wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni
zeg Francesco, zijn wij wel goed bezig? wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni
wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni
wij zijn goe bezig

ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni wij zijn goe bezig
ook al zeggen ze van ni

Ook dit wielerlied zal niet al te hoog verschijnen op mijn wielerliederenhitlijst. Sterker nog, ik betwijfel of het wel in aanmerking komt voor die eretitel. Laten wij ze maar het voordeel van de twijfel geven, al is het dan niet op basis van deze tekst.

Paolo Conte – Bartali

Tags

Fausto Coppi, Gino Bartali, Italië, muziek, Paolo Conte, wielerlied, wielrennen

Is het toeval dat Paolo Conte (bekend van de slakkenrace-bierreclame) kiest voor Bartali, niet voor de meer bejubelde Fausto Coppi? Ik denk het niet. Coppi, vroeg overleden, werd mede daardoor een legende. Coppi werd groot doordat Gino Bartali bestond. Hij moest eerst de Campionissimo verslaan. Mooi woord dat Campionissimo. Een goede Nederlandse vertaling bestaat niet. Kampioenst. Tegenover de flegmatieke Coppi, de levensgenieter, stond de degelijke, bijna saaie Bartali. Een vroom man, een grote wielrenner, levend voor zijn vak. De held die iedereen had kunnen worden.

Farà piacere un bel mazzo di rose
e anche il rumore che fa il cellophane
ma un birra fa gola di più
in questo giorno appiccicoso di caucciù.

Sono seduto in cima a un paracarro
e sto pensando agli affari miei
tra una moto e l’altra c’è un silenzio
che descriverti non saprei.

Conte kiest voor Bartali, omdat er in Italië meer Bartali’s dan Coppi’s zijn. Elke Italiaan wil graag een held zijn, wil graag door vrouwen aanbeden worden, maar net als Bartali is de Italiaan gewoon netjes getrouwd met een vrouw die liever niet heeft dat haar man kijkt naar plaatjes van schaars geklede schoonheden in de krant. Het lied gaat over een stel dat aan de kant staat te wachten tot hij langskomt. Het is een hete dag, zelfs het rubber plakt.

Oh, quanta strada nei miei sandali
quanta ne avrà fatta Bartali
quel naso triste come una salita
quegli occhi allegri da italiano in gita
e i Francesi ci rispettano
che le balle ancora gli girano
e tu mi fai – dobbiamo andare al cine –
– e vai al cine, vacci tu. –

Terwijl hij lovend praat over zijn held, Bartali, zeurt zij aan zijn kop. Hij wil gewoon wachten op de grote held. “Die trieste neus als een helling”, een prachtige zin, refererend aan de gehavende neus van Bartali.

è tutto un complesso di cose
che fa si che io mi fermi qui
le donne a volte si sono scontrose
o forse han voglia di far la pipì.
E tramonta questo giorno in arancione
e si gonfia di ricordi che non sai
mi piace restar qui sullo stradone
impolverato, se tu vuoi andare, vai…
e vai che il sto qui e aspetto Bartali
scalpitando sui miei sandali
da quella curva spunterà
quel naso triste da Italiano allegro
tra i Francesi che si incazzano
e i giornali che svolazzano
C’è un po’ di vento, abbaia la campagna
e c’è una luna in fondo al blu…

Terwijl hij zijn vrouw/vriendin (“vrouwen zijn soms op zoek naar ruzie”) negeert komt uit een bocht eindelijk Bartali tevoorschijn. De Fransen maken zich boos, waar ze hem voordien nog respecteerden, kranten vliegen alle kanten op, de maan is al zichtbaar op de blauwe achtergrond.

Tra i francesi che si incazzano
e i giornali che svolazzano
e tu mi fai – dobbiamo andare al cine –
– e vai al cine, vacci tu! –

Paolo Conte beschrijft de meest normale held van Italië in poëtische bewoordingen. Zijn stem is genoeg om het beeld voor ogen te krijgen van de grijsharige advocaat in een smoking achter zijn piano. Eigenlijk is het taalgebruik het enige aan dit lied dat beter bij Coppi had gepast dan bij Bartali. Maar dat gegeven is dan ook wel weer passend. Want niets in het leven van Bartali kan gedefinieerd worden zonder Coppi.

Meindert Talma – De renner

Tags

fryslan, Meindert Talma, muziek, wielerlied, wielrennen

Het nummer begint als speaker Andries Nieuwenhuis de renners oproept om naar de start van de ronde van Surhuisterveen te komen. Terwijl bijna iedereen er automatisch vanuit gaat dat alleen Brabant een echte wielercultuur heeft, is ook Friesland toch wel een beetje wielergek. De ronde van Surhuisterveen is daarvan een voorbeeld. Onlangs nog werd er ook weer een cyclocross verreden. Meerdere renners uit deze tweetalige provincie hebben zich naar de top van het land gereden, de later geëmigreerde Groen als bekend voorbeeld.

de fietsen staan klaar, glanzend als friese paarden
de dunne bandjes zijn glad en gespannen als jonge slangen
de renner zet zijn benen warm hij staat op scherp al weken lang
de speaker roept: ‘heren renners aan de start’
de zon staat al hoog, het is warm, de renner buigt voorover
de renner kromt zijn rug, er is voor hem geen weg terug

Talma komt uit Surhuisterveen, maar woont al jaren in Groningen. Hij is iemand die problemen zou krijgen als men nu, net als vroeger, een beroep moet opgeven om in het paspoort te zetten. Hij is artiest. Niet alleen een verdienstelijk muzikant, maar ook nog eens een begenadigd schrijver. Columns in de Leeuwarder courant. Zijn boek “Dammen met Ome Hajo” is een boek dat vele dertigers zou moeten aanspreken, voor velen herkenbare situaties uit zijn jeugd weet hij treffend te beschrijven. De CD met dezelfde titel is niet zo goed als het boek, maar zeker ook de moeite waard. Zijn beste CD is “Leave Stumper” uit 2001. Daarop staat ook het nummer “De Renner”.

iemand demareert, de renner zit te laag
hij zet een tandje bij en draait de grote plaat
de renner zijn gezicht is bedekt met smurrie en stof
en voor zijn ogen ziet hij snot, het is enkel de macht van de geest waardoor de wielen draaien
de renner rijdt met gloeiend strak gezicht
met een enorme noodgang het gaatje dicht
de renner zit helemaal stuk met zijn kop onder het stuur
en hij laat een gaatje vallen, de renner rijdt op tegen een muur

Talma maakt niet zo maar doorsnee muziek. Hij experimenteert, speelt met een band (The Negroes) van wisselende samenstelling, maar gebruikt ook samples, zoals in het nummer Rummenigge, wat eigenlijk nauwelijks over voetbal gaat, ook niet echt over de voetballer. Het (nep-)commentaar uit de Sportschau is erg leuk, al moet je goed luisteren voor je door hebt dat het niet zo maar een geluidsfragment is. De Renner gaat over een naamloze renner die meedoet aan die ronde van Surhuisterveen. Niet echt een topper (Dekker wordt door de speaker op een gegeven moment nog genoemd), meer een renner zoals Talma had kunnen zijn. Het competitieve zit niet echt in hem. In dit nummer doet de renner wel mee, maar eigenlijk ook weer niet. Het wordt ook al snel duidelijk dat er in het wielrennen veel meer verliezers zijn dan winnaars. In de meeste teamsporten wint 1 team van het andere. Ook vele individuele balsporten zijn daarin gelijk: net zoveel winaars als verliezers. Wielrennen is anders. Slechts 1 winnaar en een heel peloton verliezers. Dit nummer komt op mij over als een ode aan die renners die altijd in het peloton zitten, maar nooit winnen. Desalniettemin stappen ze de volgende koers weer optimistisch op. De verliezers zijn namelijk net zo nodig als die ene winnaar, zonder verliezer kun je namelijk niet winnen.

de finale vangt aan en de speaker roept: ‘honden aan de band
mensen aan de kant en kinderen aan de hand’
de renner valt helemaal stil voor hem vandaag geen prijs
maar morgen is er weer een koers en dan is de renner er weer bij

Talma heeft een van de mooiste onbekende wielernummers geschreven. In het Nederlands nog wel. Hij schrijft namelijk ook in het Fries. Er schijnt een nieuwe CD van hem te zijn, ik weet niet of die al uit is. Maar Leave Stumper (Fries, niet Engels) is een van de mooiste CD’s van de laatste jaren. De hoes met een tekening van Gumbah zal een enkeling afschrikken. Maar de muziek zou veel meer waardering moeten krijgen. Misschien lijkt Talma als muzikant meer op de renner uit zijn eigen gelijknamige nummer dan hij doorheeft. Waardering in kleine kring, maar onbekend bij het grote publiek. Is het hele nummer een mooie metafoor.

Krang – Pantani

Tags

Andre Manuel, Krang, Marco Pantani, wielerlied, wielrennen

Andre Manuel is niet de beroemdheid die hij zou kunnen zijn. De keuzes in zijn leven zijn altijd gemaakt zonder enig compromis. Daarom kent u hem misschien als cabaretier. Hij won een decennium geleden meerdere festivals. Misschien als zanger, met zijn eerste band Fratsen en zijn huidige band Krang maakte hij enkele liederen die mijns inziens tot de beste horen die ooit in het Nederlands zijn geschreven. Misschien kent u hem als mediapersoonlijkheid, hij schrijft wel eens een column, verschijnt een enkele keer op televisie en is te horen op de (regionale) radio. Ondanks zijn talent, kreeg hij de meeste publiciteit toen hij werd gearresteerd vorig jaar. Als tegenstander van de monarchie vond hij het namelijk wel grappig om in zijn blote kont voor het raam te gaan staan toen Maxima zijn dorp Diepenheim bezocht. Het liep af met een sisser, slechts een boete voor zijn actie was het gevolg. “Mag je in je eigen huis al niet eens meer naakt rondlopen?” was zijn terechte commentaar.

Een purperen hemel
Geel zijn de wegen
Ik ben de bezem
Wie zal ik vegen
Groter dan god
Nooit zal ik buigen
Langs de kant van de weg
Staat de duivel te juichen
Allez Pantani! Slik dit poeder
’t is geen voet van een col
’t zijn de borsten
van uw moeder
Drink de bergen voeten dansen
Zelfde ronde nieuwe kansen

In 2000 verscheen de CD “Ten Aarzel” van Krang. Op het album het nummer Pantani. Tot dan toe heeft Manuel in zijn carrière nooit enige blijk gegeven van interesse in de wielersport. Over voetbal wil men hem wel eens wat vragen. Onlangs nog werd hij in de “Johan” gevraagd naar zijn mening over die sport. Het feit dat zijn vader de scheidsrechter was die de beroemde penalty van Cruijff en Olsen goedkeurde, heeft daar zeker mee te maken. Maar wielrennen? Cynici zullen meteen beweren dat de ophef die de sport in die tijd creëerde hem inspireerde en dan voornamelijk het gebruik van verboden middelen. Hij heeft er tenslotte nooit een geheim van gemaakt dat hij zijn sigaretten niet altijd light rookte. En pas na de tour van ’98, voor velen bekend als de ‘Doping tour’ schrijft hij een nummer over die sport. In de teksten van zijn bands is de cabaretier, de poëet terug te vinden. Het eerste couplet werd rustig, bijna gesproken, voorgedragen. De muziek is bijna begeleidend. Alsof het puur om de tekst gaat. Dan barst het refrein los.

Herman Brood op een fiets
Tour de France Junkie
Fietsen is niets
Fietsen is Funkie
Berg na berg
Met een vinger in de neus
Vanaf heden luidt de leus
De bergen vallen mee
Rij de Tour op L.S.D.

De cynici lijken gelijk te krijgen. Hij vergelijkt wielrenners met junkies. De beroemdste renner die verdacht wordt van doping gebruik, zelfs geschorst wordt, is dus vergelijkbaar met ’s lands beroemdste junkie, toen nog in leven. Het refrein is harder en sneller dan het eerste couplet, maar al in de laatste regel klinkt het ‘op L.S.D. bijna gefluisterd. Het volgende couplet volgt.

L’Epo C’est Moi
Verdoemd tot het niets
Vliegende Hollander
Spook op een fiets
Een Ghostdance
Op de pedalen
In het donker
Zullen we stralen
Allez Pantani!
Snuif dit poeder
’t is geen voet van een col
’t zijn de dijen van uw moeder
de fiets digitaal
de mens analoog
en mochten we vallen
dan is het omhoog

Veel beeldspraak, niet altijd even begrijpelijk. Opvallend is de tekstwijziging midden in dit couplet. De tekst, zoals hier afgedrukt, is de versie van de live-CD “Brussel” van een jaar later. In de oorspronkelijke versie klonk “Allez Gazelle!”, een referentie naar het bekende fietsmerk, al kan het natuurlijk ook de gracieuze tred van de wielrenner zijn die dankzij het poeder de berg zonder problemen beklimt. Waarom het een jaar later toch weer naar Pantani verwijst is niet duidelijk. Het duale komt toch regelmatig terug in zijn teksten. Alsof hij zelf niet de keuze voor de luisteraar wil maken.

Herman Brood op een fiets
Tour de France Junkie
Fietsen is niets
Fietsen is Funkie
Berg na berg
Met een vinger in de neus
Vanaf heden luidt de leus
De bergen vallen mee
Rij de Tour op L.S.D.

Het langgerekte L.S.D. klinkt als een oerschreeuw, een techniek die wel vaker in de muziek van zowel Fratsen als Krang gebruikt wordt. Het kan een aanklacht zijn tegen de valsspeler. Het kan ook een schreeuw om aandacht zijn. De wanhopige renner die ten einde raad toch maar naar middelen grijpt om weer de kampioen te worden die iedereen altijd in hem zag. De kampioen waar hij vroeger altijd van droomde.

Andre Manuel doet een poging om de twee beroepen uit zijn leven (cabaretier en muzikant) te combineren. Hij is in Nederland vrij uniek daarin. Natuurlijk zijn er voorbeelden te vinden die succesvoller zijn. En over smaak blijft het moeilijk discussiëren Maar dat hij op zijn manier beide beroepen invult is een feit. Of hij een echte wielerliefhebber is, valt nog steeds niet te bepalen.

Arc de Triomphe
Champs-Elysées
Trip de France
Legalisé
Ik fiets ik besta
Het podium blank
Obelix de val
En een ketel toverdrank

Een klein stukje cultuur kan nog even meegepikt worden. De verwijzing naar de toverdrank van Obelix is misschien niet een bijster originele vondst, maar wel een leuke. De vergelijking gaat zeker op. Eerder in het lied refereerde hij ook al aan de Franse geschiedenis (L’Epo C’est moi). Het lied gaat dus over Pantani in de Tour. Niet over de mens en zelfs niet over de wielrenner an sich. Dat zelfs de filosoof Descartes nog verwerkt wordt duidt aan dat hij over de tekst heeft nagedacht. Of wil dat de luisteraar er over nadenkt. Dat is in ieder geval gelukt. Want “Pantani” is zeker niet zo maar een wielerlied. Ik betwijfel zelfs of er iemand is die het helemaal begrijpt. Maar waar staat dat we alles moeten begrijpen voordat we iets mooi mogen vinden?

Kraftwerk – Tour de France

Tags

Kraftwerk, Tour de France, wielerlied, wielrennen

In 1968 kwamen 2 Duitse studenten elkaar tegen. Ralf Hütter, een jazz-liefhebber, opperde het idee van een band. Dit werd de band Kraftwerk die in het begin van de jaren 70 een aantal platen maakten. In 1975 hadden zij hun eerste en enige grote hit ‘Autobahn’. De groep was de eerste groep die synthesizers, computers, keyboards en andere elektronische middelen gebruikte voor hun muziek, heeft vele bands beïnvloed. Vele websites zijn dertig jaar later aan de band gewijd, de groep heeft nog steeds vele aanhangers, al verschijnt er nog maar sporadisch wat nieuws van ze.

In 1983 schreven ze een nummer dat door de Franse televisie werd gebruikt als soundtrack voor de uitzendingen van het grootste wielerspektakel ter wereld. De titel is voor de hand liggend.

Tour de France (Kraftwerk)

L’enfer du Nord: Paris – Roubaix (Tour de France, Tour de France)
La Côte d’Azur et Saint Tropez (Tour de France, Tour de France)
Les Alpes et les Pyrénées (Tour de France, Tour de France)
Dernière étape Champs-Elysées (Tour de France, Tour de France)

Galibier et Tourmalet (Tour de France, Tour de France)
En danseuse jusqu’au sommet (Tour de France, Tour de France)
Pédaler en grand braquet (Tour de France, Tour de France)
Sprint final a l’arrivée(Tour de France, Tour de France)

Crevaison sur les pavés (Tour de France, Tour de France)
Le vélo vite réparé (Tour de France, Tour de France)
Le peloton est regroupé (Tour de France, Tour de France)
Camarades et amitié (Tour de France, Tour de France)

Het nummer duurt 6 minuut 45, vrij lang voor een nummer met zo weinig tekst. Er wordt ook niet echt een verhaal verteld. Persoonlijk was ik verbaasd over het gebruik van het Frans, onze oosterburen staan niet echt bekend als multi-linguists. De tekst is eigenlijk meer een opsomming van kreten, die allemaal in de Tour gebruikt worden. Streken die bezocht worden (La Côte d’Azur, les Pyrénées) in het eerste couplet. De bergen (Galibier) en de sprint (Sprint final a l’arrivée) worden in het tweede couplet genoemd, in het laatste couplet gaat het over de heroïek van het spektakel.

Kraftwerk maakt niet echt muziek die ik vrijwillig zou draaien, maar dit nummer doet toch wat met je. Het blijft hangen. Misschien wel bewust zo geschreven, een soort verslavend element erin. Het ritme van de tekst is hetzelfde, waarschijnlijk is de keuze van de tekst ook meer op ritme gebaseerd dan op inhoud. Het antwoord (Tour de France, Tour de France) komt er elke keer achteraan. Op de een of andere manier kan ik me voorstellen dat je blij was dat je het muziekje hoorde, de etappe van die dag staat op het punt van beginnen.

De ironie wil dat oprichter Ralf Hütter, zelf een groot wielerfan, niet veel na het verschijnen van deze single een wielerongeluk kreeg waarbij hij een schedelbreuk opliep.

Concordia – Aux pedaux (Tour de Loire)

Tags

Concordia, Holland Sport, Huub van der Lubbe, muziek, wielerlied, Wielerpoëzie, wielrennen

In het beste sportprogramma van de Nederlandse televisie, Holland Sport van Wilfried de Jong en Matthijs van Nieuwkerk, waren dit voorjaar de heren van theatergroep Concordia te gast. Terwijl op Nederland 2 Parijs – Roubaix bezig is, kijken zij met een schuin oog naar de televisie en praten over hun favoriete sport. Voorman van het trio is Huub van der Lubbe, bekender als zanger van de Dijk. Voor hij optreedt, spreekt hij met Eddy Planckaert over de romantiek van de sport.

Het koren wuift, de zonnebloemen schijnen
4 vrienden fietsen door het Loire gebied
Een lange (Huub) en een slanke (Jaques) en een kleine (Bart)
En een goede kopman (Jan) zwaar favoriet

De drie vrienden van Concordia hebben blijkbaar nog een vierde vriend mee als ze gaan fietsen. De beelden van de heren in Frankrijk zijn zichtbaar terwijl ze het nummer spelen. Ze zwoegen over hellingen en sprinten bij elk plaatsnaambordje, zoals iedereen wel eens deed als kind. Hun fietsclubje is voor hen de ontkenning van het opgroeien. Tevreden zie je de liefhebbers nat bezweet op een terras zitten.

Al droomt onderweg van zege iedereen het zijne
Aan de finish is het steeds hetzelfde lied
Hoe zeer de knechten zich ook filistijnen
’t Is altijd Jan weer die de palmares ziet
Wat zal een knecht zich daar de kop op pijnen
Een ieder weet toch hoe vluchtig roem vervliedt

Concordia ontstond in de kroeg. Eerst elkaar gedichten voorlezen. Dan zelf eens een gedichtje schrijven, uiteindelijk toch weer muziek er bij en Bart Ruiter, Jan Robijns en Huub van der Lubbe hadden zo een theatertoernee bij elkaar. Het nummer “Aux Pedaux” klinkt als een prachtig jazznummer. Terwijl Bart rustig de maat houdt op de staande bas, speelt Jan piano en zingt de tekst. In het vraag en antwoordspel herhaalt Huub, die ook nog zachtjes op zijn gitaar tokkelt, de regels van Jan. Hij doet dit bijna sprekend, zoals alleen hij dat kan en kan tussen de tekst door nog wat commentaar leveren, zoals tussen haakjes is aangegeven.

Nee, kunst is juist de sport zo te verfijnen
Dat je vrede vindt in al hoe ’t geschiedt (filosofie)
Opdat het eens lukt fietsend te verdwijnen
Om ooit malend op te lossen in het niet
Opdat het eens lukt fietsend te verdwijnen
Om ooit malend op te lossen in het niet

Huub is een romanticus, zoals de fans van de Dijk allang weten. Geen wonder dat hij een fan is van de wielersport. In het interview valt hij toch een klein beetje door de mand. Hij kijkt niet zo vaak, hij vindt het juist leuker om zelf op een fiets door Frankrijk ontspanning te vinden. De laatste regels van het nummer geven zijn ideale wielerfilosofie al aan: Net zo lang fietsen totdat er niets anders meer is op de wereld. Hij verwoordt het alleen een stuk mooier: Opdat het eens lukt fietsend te verdwijnen, om ooit malend op te lossen in het niet.

Na die regel mag er natuurlijk ook geen tekst meer volgen. Maar omdat het anders wel een erg kort nummer is en de rol van Bart wel erg klein, volgt een korte solo van Bart die fluitend in de microfoon het einde van het nummer aankondigt. Dit einde volgt dan ook. Traditioneel, drie akkoorden op de piano, zoals vele jazz-nummers. Na een prachtige tekst, is een cliché einde niet eens erg. Prachtig nummer, jammer dat ik het nadien nooit meer ergens gehoord heb.

Aan het eind van de uitzending zitten Wilfried de Jong, Matthijs van Nieuwkerk, Eddy Planckaert en de drie muzikanten gezamenlijk te kijken naar de laatste 5 kilometer van Parijs – Roubaix. Unieke televisie.

The Amazing stroopwafels

Tags

Amazing Stroopwafels, muziek, wielerlied, wielrennen

The Amazing Stroopwafels – Ik ga naar Frankrijk + Sport + Fietsen

Ik ga naar Frankrijk ik kom nooit meer terug
Ik ga naar Frankrijk ik kom nooit meer terug
Ik ga naar Frankrijk ik kom nooit meer terug

Als er een Nederlandse band bij de Tour de France hoort, dan is dat wel het Rotterdamse tweetal The Amazing Stroopwafels. Wim Kerkhof en Rien de Bruin spelen al bijna 25 jaar samen, vaak met Arie van der Graaf als extra kracht. Ze braken begin jaren ’80 door met hits als “Ome Kobus” en “Oude Maasweg”. Belangrijke factor in hun doorbraak was Herman van der Velden, sinds jaar en dag degene die de muziekkeus verzorgt in Langs de Lijn en Radio Tour de France. Sindsdien weet elke liefhebber dat er tijdens elke Tour een dag is, waarop de Amazing Stroopwafels als tourartiest elk uur te horen zijn.

Nog drie minuten dan gaat m’n trein, dan hoef ik hiero nooit meer te zijn
Want als ik hier blijf houd jij mij aan de lijn

Utrecht Atrecht Kamerijk en Grevelingen, Rijssel Charlois Rozebeke Lotharingen Deux piece Clochard Pantalon en Maisonnett, Flambard Panhard Crepe Suzette Ford Vedett,
Roquefort Pate Kikkerbillen Ganzelever, Petje Snor en dat eeuwige gezever
Frankrijk

Nou weet ik heel goed dat je Frankrijk haat en daar dus ook nooit op vakantie gaat
Ja zelfs in Brussel (Bruxelles) word jij al vreselijk kwaad
Ikzelf vind Frankrijk ook niet je dat, maar ja ik ga toch want je moet toch wat
Men eet er stokbrood en men gaat nooit in bad

Ik wil je nooit nooit nooit nooit nooit meer zien
Nou ja een tijd niet, al volgend jaar misschien
Nu ja, wat minder, zo zeg een dag of tien

Ik ga naar Frankrijk ik kom nooit meer terug
Ik ga naar Frankrijk ik kom nooit meer terug
Ik ga naar Frankrijk ik kom nooit meer terug

Iedereen kan het meezingen, het nummer uit 1984. En ook al gaat het niet over wielrennen, het gaat wel over het land van het belangrijkste wielerevenement. En elk jaar weer horen we het op de radio. Een enkele keer wordt het halverwege weggedraaid, dan weet je meteen wat het volgende geluid zal zijn: de jingle van de tourflits, er is iets gebeurd in Frankrijk.

Opmerkelijk is dat tekstschrijver Kerkhof niet echt te boek staat als een sportliefhebber, tenzij we het volgende nummer als een parodie moeten beschouwen:

Als je in de bloei des levens bent, toe, raak die bal niet aan
Besef heel goed voor je het doet, nee, sport is niks gedaan

Blessures hier en breuken daar, je doet jezelf tekort
De geest verdort door spel en sport, dus kijk er ook niet naar

Rook nederwiet, drink sterke drank, misbruik desnoods je hond
Doe en geniet van wat God verbiedt, mijd sport, ’t is ongezond

Maar wie kan zich nog voorstellen om naar de Tour te luisteren en niet geconfronteerd te worden met The Amazing Stroopwafels. Vele Nederlanders op de camping in zuid Europa zijn zoekende naar de wereldomroep of naar radio 1 op de middengolf juichend opgesprongen als ze de Rotterdammers hoorden:

Een vrouw die denkt aan fietsen onder ’t vrijen
Een man die denkt aan vrijen op de fiets
Hobbelen over cols en kasseien
Hij rijdt zijn eigen Tour, een gele trui of niets

Het nummer lijkt over fietsen te gaan. Het nummer klinkt in Radio Tour, je hoort fietsen, je hoort een woordje Frans tussendoor. De tekst bewijst echter dat het eigenlijk helemaal niet over fietsen gaat..

Een Hollander zegt “fietsen”, een Fransman “bicyclette”
Fietsen, fietsen, fietsen, tot in China doen ze het
Regelmatig fietsen is goed voor vrouw en man
Daar krijg je, zeggen ze, weer lustgevoelens van
Mijn vrouw zegt op een avond, onder het liefdesspel
“Man, je lijkt de schicht uit IJzendijke wel”

Fietsen tegen broeikas, en voor de ozonlaag
Fietsen ter voorkoming van verzuring in de maag
Een volk dat fietst en voetbalt, vergeet niet zo erg vlug
Nederland – West-Duitsland: oma’s fiets terug
Als je heel veel fut hebt, rij met het grote mes
Tot mijn vrouw zegt: “Rustig, ik ben niet de Alpe d’Huez”

Een man schiet van de trappers en hoort zijn klokken slaan
Ziedaar, hij peddelt verder als jongenssopraan
Ik ben een uurtje fietsen, kom thuis met groot verzet
En kijk daar ligt mijn vrouw met een vreemde fiets in bed

Een vrouw die denkt aan fietsen onder ’t vrijen
Een man die denkt aan vrijen op de fiets
Hobbelen over cols en kasseien
Hij rijdt zijn eigen Tour, een gele trui of niets
Hij rijdt zijn eigen Tour, een gele trui of niets

Geen zomer zonder Tour de France. Geen Tour zonder Radio Tour de France. Geen Radio Tour zonder The Amazing Stroopwafels. Dus zelfs zonder rechtstreeks over wielrennen te zingen, hebben ze in deze drie liederen toch vele wielerliefhebbers aan zich gebonden.