Clubliefde

Tags

Barcelona, Bayern Munchen, Brazilië, clubliefde, FC Twente, fcblogbroeders, Liverpool, Nederlands elftal, Oranje, Real Madrid, Sander Boschker, voetbal, voetbalfoto, WK 2014

Pin me er niet op vast. Er zullen tussen de 736 spelers op het WK vast nog wel meer spelers zijn die aan de eisen voldoen. Bij Iran, Zuid Korea en Algerije vermoed ik. Ecuador, Honduras en Japan zullen er ook een paar hebben. Nederland geen een. Een speler van voorbij de 25 die nog steeds speelt voor de club waar hij ooit debuteerde.

Even zoeken bij de topteams kwam ik tot het volgende rijtje: Casullas, Xavi, Iniesta, Gerrard, Schweinsteiger. Vijf spelers die nog weten wat clubliefde betekent. Voor mij een belangrijk gegeven. Mijn club is me lief. De meeste spelers hebben geen idee hoe dat werkt. Dat je weet hoe belangrijk de vrijwilligers zijn voor een club. Dat je bij andere teams kijkt of op zijn minst informeert hoe ze hebben gespeeld. Dat je de vader ooit zag spelen, speelde met de zoon en nu naar de kleinzoon staat te kijken.

Vier jaar geleden had Nederland er een. Geen enkele wedstrijd speelde hij bij Ajax, toen hij daar derde keeper was. Dus speelde Sander Boschker zijn hele carriere voor FC Twente. Toevallig mocht ik afgelopen maand zijn afscheidswedstrijd bijwonen. Naast me zat een Amerikaanse sportliefhebber die zijn ogen uitkeek. “Dit zou nooit kunnen in Amerika”, vertelde hij.

Terwijl wij in Nederland vaak denken dat wij onze helden niet kunnen eren, zoals dat elders wel gebeurt. Terwijl in de Verenigde Staten oude sporters nog ceremoniele eerste ballen mogen werpen, rugnummers met pensioen zien gaan, boeken vol geschreven worden, bleek het eerbetoon van bijna dertigduizend Tukkers voor een oude keeper uniek in zijn soort. “Zelfs Wayne Gretzky zou niet zo veel volk naar een stadion trekken als er niets op het spel zou staan”, Boschker mag zich vereerd voelen.

Trots vertelde ik mijn buurman dat ik tegen liefst vier van de oude sterren op het veld had gespeeld in mijn leven. Kleine claim to fame. Met Boschker heb ik niet veel. Vond het geen geweldige keeper. Vond hem niet bijzonder sympathiek. Maar zijn clubliefde kan ik waarderen. En wanneer zo veel geweldige oude sterren van over de hele wereld komen vliegen, moet je wel iets goed hebben gedaan.

Gerbie’s WK-blog, deel 27

De verrassing Costa Rica

Tags

Brazilië, Bryan Ruiz, Costa Rica, fcblogbroeders, Gerbie on tour, Joel Campbell, politiek, reizen, Twitter, voetbal, WK 2014

De meest verrassende naam bij de laatste 16 is ongetwijfeld Costa Rica. In een poule met drie voormalig wereldkampioenen wonnen ze meteen de eerste twee wedstrijden en plaatsten zich eenvoudig voor de volgende ronde. Tijdens mijn grote reis nam ik te weinig tijd voor het land. In een dikke week was ik er door.

Tijd voor een voetbalwedstrijd zat er natuurlijk wel in. Een hele bijzondere zelfs. De een na laatste wedstrijd van het seizoen en Liga Alajuelense kon kampioen worden. Dat gebeurde niet, een week later wel, maar toen was ik al in Panama. Het verhaal stond al eerder op mijn blog, hier, geen kort stukje, maar er gebeurde te veel voor een kort stukje.

Dik een decennium later koopt de club van mijn streek een speler die begon bij Liga Alajuelense. Hij maakte FC Twente voor het eerst in de geschiedenis kampioen. Ik had de eer hem te mogen interviewen voor het clubblad van mijn clubje. Het meest opzienbarende was misschien wel dat Bryan Ruiz in zijn jeugd fan was van Saprissa, maar bij de grote concurrent terechtkwam. De bescheiden, bijna verlegen jongeman, die ik destijds sprak, scoorde vorige week de winnende goal tegen Italië.

De leukste speler is natuurlijk spits Joel Campbell, die uitblonk in de eerste wedstrijd tegen Uruguay. Hij kwam een paar maanden geleden al eens in het nieuws toen hij op twitter vertelde dat hij 500 voetbalplaatjes had gekocht, maar zichzelf nog niet was tegengekomen.

Costa Rica, een prachtig land in midden Amerika, een van de grootste landen (25% groter dan Nederland) zonder leger, prachtige natuur, nummer 1 op de Happy Planet Index, goede toeristische infrastructuur. En sinds deze WK ook voetballand om rekening mee te houden. Van mij mogen ze nog een paar rondjes meedoen.

Gerbie’s WK-blog, deel 26

Een wereldster in zijn nadagen

Tags

Brazilië, fcblogbroeders, fotooo, reizen, Rio de Janeiro, Romario, Vasco da Gama, voetbal, WK 2014

Slechts een wedstrijd heb ik gezien in Brazilië. Officiële dan, want gevoetbald wordt er overal. Deze supporter stond vlak bij ons. Hij zag Vasco da Gama winnen van Fluminense. En in zijn nadagen van zijn voetbalcarrière stond er een politicus in de spits, op zoek naar 1000 doelpunten. Hij die ooit bekend stond als kwikzilverachtig, die in Eindhoven menig verdediger doldraaide, die wereldkampioen werd, die door velen als de beste van de wereld werd gezien, was nu zo traag als dikke stront.

Het was lachwekkend, meelijwekkend, belachelijk en jammer hem te zien hobbelen. Maar aan de andere kant, ik zag het spektakel toen hij door tientallen kinderen omringd het veld opkwam. Ik zag wat hij met het publiek deed. Ik heb Romario een penalty zien scoren.

Gerbie’s WK-blog, deel 25

Power rankings, deel 3

Tags

Brazilië, fcblogbroeders, Nederlands elftal, Oranje, power ranking, voetbal, WK 2014

In de VS worden ze vaak gebruikt, power rankings. Niet het aantal punten bepaalt de ranglijst, maar de inschatting van experts welk team het sterkste is, levert een stand op. Ik doe een poging, alle groepswedstrijden zijn geweest. De helft van de teams zit al in het vliegtuig naar huis.

Als zo vaak geldt hier ook: Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Reacties zijn welkom!

1. Colombia. Het team dat alle drie de groepswedstrijden overtuigend won. Dan ben je dus de sterkste van de voorronde. Vaak is dit geen garantie dat je erg ver komt. Wel een teken dat ze in vorm zijn. Een team dat je niet graag tegenkomt.

2. Frankrijk. De favoriet na twee rondes. Deed het in de laatste groepswedstrijd plichtmatig. Krachten sparen voor nu het toernooi echt begint. Zijn ze favoriet of outsider?

3. Nederland. Negen uit drie. De ploeg die niemand tegen wil komen. Maar wel een ploeg die tegennatuurlijk speelt, reactievoetbal. Helaas goed gekeken naar Atletico en Chelsea, niet naar Bayern en Barcelona. Maar de resultaten zijn maximaal. Nu eens kijken of ze het tegen tegenstanders in vorm ook kunnen, de weg naar de halve finale lijkt open. Dat is meteen het grootste gevaar.

4. Duitsland. De eerste wedstrijd was geweldig. De tweede helft van de tweede ook. De laatste wedstrijd op halve kracht gewonnen. Ze blijven dus een favoriet.

5. Brazilië. Zelfs al speelden ze geen wedstrijd echt goed, ze wonnen wel een groep, hebben een aantal geweldige spelers en thuisvoordeel. Maar een land met Hulk in de basis kan toch geen wereldkampioen worden?

6. Argentinië. Speelt ook niet goed. Doet net als 28 jaar geleden, de vedette bepaald. En die speelt bepaald niet goed. Maar als hij er al vier maakt en nog in vorm kan raken, hoe goed is hij dan als hij wel in vorm is? Messi maakt ze wereldkampioen.

7. Mexico. De tegenstander van Nederland speelde goed in de groep. De onterecht afgekeurde goals in de eerste wedstrijd brak ze op. Daardoor moeten ze nu tegen Nederland. Strandde al vijf keer op rij in de achtste finales. Als het aan Oranje ligt zes keer.

8. Chili. De koploper na twee rondes liep in het mes van de Nederlanders. Mooie voetballers, aantrekkelijk spelletje, maar net niet effectief genoeg. Meer talent dan Brazilië, maar zal het genoeg zijn om de kwartfinale te halen?

9. Costa Rica. Ongeslagen groepswinnaar. Had ik er maar geld opgezet. Geweldige ploeg, voetbalt prachtig en heeft een unieke kans om de kwartfinale te halen.

10. België. Overtuigt nog steeds niet. Maar was wel al na twee rondes geplaatst. De werkelijke kracht moet nu blijken.

11. Uruguay. Plaatste zich in de sterkste groep op het nippertje, schakelde Italië uit een minuut na een incident dat de hele wereld dagen bezig hield. De ster zit al thuis, kunnen ze het ook zonder hem? In de eerste wedstrijd niet…

12. Zwitserland. Stiekem de volgende ronde insluipen. Niemand viel het op. Maar uiteindelijk stonden ze er vrij simpel, na de nederlaag tegen Frankrijk. Maar kunnen ze meer of zijn ze tevreden.

13. Kroatië. Uitgeschakeld, maar zonder twijfel sterker dan sommige teams in de achtste finale. Soms heb je gewoon pech.

14. Italië. Mooi middenveld, matige spitsen. Maar uitschakeling in de groepsfase past niet bij het land, zelfs niet bij deze groep. Gelukkig heeft Pirlo zijn afscheid uitgesteld.

15. Griekenland. In de blessuretijd van de laatste wedstrijd door een strafschop doorgaan. Veel meer mazzel kun je niet hebben. Kan me niet voorstellen dat ze ver komen. Zei men ook in 2004.

16. Bosnië. Debutant had recht op meer. Ook pech met de loting. En tijdens de wedstrijden. Liet in de laatste wedstrijd zien dat ze terecht op het WK waren. Volgende keer beter? Dzeko is nog jong..

17. Verenigde Staten. Compliment voor de strijdlust. Daardoor versloegen ze Ghana, de reden dat ze de laatste wedstrijd zelfs mochten verliezen. Maar voetballend is het allemaal niet bijzonder.

18. Algerije. Voetbalt leuk, maar heeft buiten de ster Slimani weinig te zoeken in de volgende ronde. Maar leuk dat ze het toch weer gered hebben. Gaan ze wraak nemen voor 1982?

19. Nigeria. Moeilijk te verslaan, maar wint ook zelf niet eenvoudig. Staat wel in de tweede ronde, maar had mazzel met de loting.

20. Portugal. Won van Ghana, maar speelde een teleurstellend toernooi. Ronaldo viel op door zijn verongelijkte smoel, kansen missen en door te klagen. Was hij nou echt geblesseerd? Wat had ik graag Ibrahimovic gezien…

en de rest:

21. Spanje 22. Ghana 23. Ivoorkust 24. Ecuador 25. Rusland 26. Zuid Korea 27. Iran 28. Australie 29. Japan 30. Engeland 31. Honduras 32. Kameroen

 

Gerbie’s WK-blog, deel 24

De longen van onze wereld

Tags

Amazone, Brazilië, fcblogbroeders, fotooo, reizen, rivier, voetbal, WK 2014

Waar de Rio Negro en Rio Solimoes samenkomen, wordt het de Amazone. De grootste rivier ter wereld. De twee rivieren stromen een aantal kilometer naast elkaar door, voordat het water zich echt vermengd, wat een prachtig beeld oplevert.

Het regenwoud om de rivier heen zijn extreem belangrijk voor de wereld, velen noemen het de longen van de wereld. Voor de mens behoorlijk ondoordringbaar gebied waar nog vele dieren leven die door de mensheid niet gevonden zijn. Denkt men. Nooit zo maar zelf gaan wandelen, de kans dat je niet terugkeert is groot.

Buiten vliegen is de boot het meest logische vervoermiddel. Duurt een dag of wat voordat je van Manaus aan de Atlantische kust bent, maar je hebt wel een schitterend stuk Brazilië gezien. Op je gemak. Vanuit je hangmat bijvoorbeeld.

Gerbie’s WK-blog, deel 23

Protest wordt kunst

Tags

Brazilië, fcblogbroeders, graffiti, kunst, politiek, protest, voetbal, WK 2014

Niet elke Braziliaan staat achter het WK. Zelfs voormalig topspeler Romario heeft zich regelmatig negatief over het toernooi uitgelaten. Grootste probleem is natuurlijk de ongelijkheid die de FIFA met zich meesleept. Belastingcenten worden gebruikt om stadions te bouwen die 4 keer gebruikt gaan worden. Favela’s worden met de grond gelijk maakt, maar de sponsoren betalen de FIFA, de kaartverkoop, de merchandise, alles waar winst op gemaakt kan worden, steekt de FIFA in eigen zak.

Als machteloze arme burger kun je weinig doen. Protesteren, dat gebeurt dan ook regelmatig. Maar ook graffiti is een uiting van ongenoegen. En als je dat een beetje mooi doet, dan zullen weinigen dat als vandalisme zien. En zo ontstaan, vooral in Sao Paolo, de mooiste schilderingen voor iedereen te zien.

Mooie voorbeelden zijn te zien via deze site en deze ook, de BBC maakte een mooi filmpje met een van de artiesten. Gewoon een google search is eigenlijk al genoeg.

Gerbie’s WK-blog, deel 22

Een stadion voor vier wedstrijden

Tags

Amazone, Brazilië, fcblogbroeders, Manaus, reizen, stadion, voetbal, WK 2014

In het midden van de Amazone ligt een stad met bijna twee miljoen inwoners. Je kunt er komen door de lucht. Je kunt over de Amazone varen. Maar over land is de stad onbereikbaar.

Manaus is een lelijke stad. Nergens in Brazilië heb ik me ongemakkelijk gevoeld. Niet in Salvador waar vele Nederlandse voetbalsupporters werden beroofd. Niet ’s avonds laat in Rio de Janeiro. Niet op busstations, niet op stranden. Zelfs niet in de favela’s. Maar midden op de avond na het eten, terug naar een slecht pension in Manaus keek ik toch continu om me heen.

Rondlopend door de stad zag ik waarom iedereen zo snel mogelijk weg wil. Het regenwoud in of met de boot naar de kust. Maar zeker niet in de stad blijven. Slechts een enkel gebouw trok de aandacht, een opera, niet wat je verwacht van een lelijke stad in de jungle.

En nu dus de Arena da Amazonia. Een stadion voor vier wedstrijden. De lokale club speelt op het vierde niveau. Mochten zij er gaan spelen na de zomer, dan zal het er regelmatig galmen. Maar de FIFA wil voetbal in het hele land, dus wordt er gevoetbald in heel het land. 206 miljoen euro heeft het gekost. Dat is meer dan 51 miljoen per wedstrijd. Meer dan een half miljoen euro per minuut. 1,8 miljoen per speler die er op het veld mag staan. Als er tenminste drie keer per wedstrijd gewisseld wordt. Om het kostendekkend te krijgen zou elke toeschouwer 1.162,27 euro moeten betalen voor het kaartje. Als het vier keer uitverkocht raakt tenminste.

Vandaag de laatste wedstrijd in Manaus. Daarna wacht de vergetelheid.

Gerbie’s WK-blog, deel 21

Alejandro Apo – Y el futbol contó un cuento

Tags

Alejandro Apo, Argentinië, boeken, boeken 2014, boekrecensie, Brazilië, Buenos Aires, Eduardo Sacheri, fcblogbroeders, Jorge Valdano, lezen, voetbal, voetbalboek, WK 2014

Alejandro Apo – Y el futbol contó un cuento

Tijdens mijn (helaas te korte) bezoek aan Buenos Aires moest ik natuurlijk een goede boekhandel bezoeken. Ik hoopte op een hele sectie voetbalboeken en kwam teleurgesteld naar buiten. Maar toen ik het enige boek dat ik had gekocht las, bleek mijn gemoedstoestand te voorbarig. Eduardo Sacheri bleek een geweldige schrijver. Zo goed, dat ik meer van hem wilde lezen. Toen bleek het internet nuttig, zoek, klik en een tijdje later ligt er een pakketje thuis.

Sindsdien krijg ik natuurlijk regelmatig mail van deze boekhandel uit het noorden van Argentinië. Op een dag ging ik overstag en bestelde een aantal boeken, waaronder deze. Voetbalverhalen verzameld door een gerenommeerd journalist. Hij had ze zelf wel willen schrijven, laat hij in het voorwoord weten. Terecht, want er zitten een aantal pareltjes tussen. De biografieën achterin bevestigen het beeld. Dit zijn geen sportschrijvers, maar erkende schrijvers en journalisten die ook wel eens een verhaal over voetbal schrijven.

In Engeland bestaat er een cultuur van voetbalboeken, daar heb je zelfs diverse subsecties in de boekhandel. In Nederland is er veel qua volume, qua kwaliteit valt er nog wel het een en ander op aan te merken. Duitsland is in opkomst, maar verder zou ik geen land weten waar zo mooi over voetbal wordt geschreven als in Argentinië. Niet gek trouwens, het land heeft een rijke traditie, zit vol gepassioneerde liefhebbers en genoeg historie om over te schrijven. Het mooie is echter dat in het hele boek niet of nauwelijks over Maradona geschreven wordt. Messi komt nog helemaal niet voor. Eigenlijk zoals je hoopt dat je mag lezen, niet op hoeven te hangen aan een bekende naam, maar gewoon de kwaliteit in het verhaal stoppen, niet denkend aan verkoopcijfers of marketingmogelijkheden.

Dan lees je dus over de beste kopbal aller tijden, volgens het jonge broertje in het verhaal van Carlos Abin. Dat die kopbal door een ruit ging is dan bijzaak. Sebastián Jorgi vertelt over de beste voetballer die u en ik nooit zagen. Martino. Zo mooi geschreven dat ik niet eens wil weten of het een herinnering is of pure fictie. Of Martino ooit daadwerkelijk gevoetbald heeft of uit het brein van Jorgi ontsnapte. Dat hij achter het stuur zat met zijn dronken vrienden in de auto, hij moest de volgende dag een belangrijke wedstrijd spelen dus kon toch niet drinken..

Antionio Dal Masetto ziet een huilende medepassagier in een vertraagde trein. De tranen zijn natuurlijk voor een club. Wat is de achterliggende reden? Walter Vargas volgt een wedstrijd via de radio, maar natuurlijk zijn de batterijen weer eens op. Alejandro Dolina ziet een jongetje dat altijd commentaar geeft. U kent hem wel, in zijn eentje op een pleintje, Cruijff en Theo Koomen tegelijk. Of voor de jongeren: Van Persie en Frank Snoeks ineen. De meeste voetballers groeien daar overheen, deze gelukkig niet. Sterker nog, hij stopt met voetballen om commentaar te geven. Nog sterker, hij heeft geen wedstrijd meer nodig, het commentaar is genoeg. Rodolfo Braceli heeft een bekend verhaal iets aangepast. De ark van Noah had niet alleen dieren aan boord, maar ook een ‘pibe’, Een pibe is een typisch Argentijnse uitdrukking voor een mooie, kleine spelverdeler. Eigenlijk een jochie dat het liefst op straat voetbalt, maar als hij ouder wordt toch op een veld in een systeem wordt gedrukt. U kunt zelf wel voorstellen welke Argentijnse spelers deze eretitel verdienen.

Twee schrijvers kende ik reeds. De eerder genoemde Eduardo Sacheri en de bekendste, al ligt dat niet aan zijn schrijfkwaliteiten, Jorge Valdano. Van de ex-speler en trainer had ik al eens een boek gelezen, hij beschrijft een prachtige climax van een wedstrijd met een strafschop in de laatste minuut.

Al met al een prachtige verzameling verhalen waar de heren van Hard Gras eens goed naar zouden moeten (laten) kijken, omdat er ongetwijfeld een aantal stukken tussen staan die goed passen in het concept van het literaire voetbalblad.

Citaat: “Este cuento está dedicado a todos aquellos que nunca ganaron y que siempre hicieron deporte por amor a éste.” (p.99)

Vrije vertaling: Dit verhaal is opgedragen aan een ieder die nooit wint maar toch doorgaat met sporten uit liefde voor de sport.

Nummer: 14-026
Titel: Y el futbol contó un cuento
Auteur: Alejandro Apo (samensteller)
Taal: Spaans (Arg)
Jaar: 2007
# Pagina’s: 207 (4244)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-987-04-0795-9

Meer Argentijns voetbal:

Eduardo Sacheri – Lo raro empezo despues
Eduardo Sacheri – Esperandolo a Tito
Hard Gras 88
Michel di Tria – Maradona
Julio Llinas & Fernando Niembro – Onschuldig
Het leven is een loterij

Gerbie’s WK-blog, deel 20

Hard Gras 95 – Sjoerd Mossou – Het gras van Londen

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, Brazilië, Engeland, fcblogbroeders, Hard Gras, lezen, London, Sjoerd Mossou, voetbal, voetbalboek, WK 2014

Hard Gras 95 – Sjoerd Mossou – Het gras van Londen

Blogbroeders en voetbaljournalisten hebben het al twee keer tegen elkaar opgenomen. De tweede keer (mijn eerste deelname) herinner ik me een moment ruim voor de wedstrijd. De bloggers stonden buiten de kleedkamer te wachten, klaar voor de strijd, een aantal journalisten stond er al, maar velen nog niet. Nog geen enkele in voetbalkleding. “Kijk ze staan, alsof schrijven een vak is”, klonk er smalend naast me. We lachten. Er zat een kern van waarheid in. Dit bij elkaar geraapt zootje studenten, ict-ers, docenten en reisleiders deden het er gewoon naast. Ook wij konden een leuk stukje schrijven. Aan de andere kant proefde je ook wel een beetje jaloezie. Zij werden betaald om te schrijven, zij mochten gratis naar binnen bij wedstrijden waarvoor wij niet eens zwart een kaartje konden krijgen.

Na de wedstrijd bleken we dichter bij elkaar te staan. Verbroedering. We delen de liefde voor het mooie spelletje, hadden weinig op met de commercie en buitenlandse overnames en genoten van een mooie pot in een ouderwets stadion. Een van die journalisten was Sjoerd Mossou. Een indrukwekkende keeper. De enige keer dat ik in de eerste helft een kans kreeg zag ik dat een geplaatst schot weinig zin had. Mijn hard bedoelde schot kwam niet eens in de buurt van zijn goal. Als columnist kende ik hem, al las ik zijn krant weinig.

De site Football Culture complimenteerde hem schitterend een tijdje geleden: Hij heeft nog nooit een column geschreven waar we het niet mee eens zijn. Van Hard Gras kreeg hij de kans een boek te vullen. Mooi, want Mossou kan erg goed schrijven en heeft ook nog wat te melden, terecht kreeg deze uitgave van de serie vele goede recensies.

Ook ik las met veel plezier. Tien jaar geleden vertrok de jonge journalist een jaar naar de hoofdstad van Engeland om van dichtbij echte voetbalsfeer te proeven. Om stukjes te schrijven, om de stad echt te leren kennen, zoals de meerderheid van de voetballiefhebbers nooit zal lukken, tijdens de korte bezoekjes die we er waren of nog zullen komen.

Over elke club in Londen schrijft hij een stukje, geschiedenis vermengd met persoonlijke ervaringen en impressies, wat wedstrijdverslagen en door naar de volgende club. En daar knelt het een beetje. Ik krijg de indruk dat hij vastzit in het (opgelegde?) concept. Niet elke club is even interessant, niet elk stadion heeft een verhaal, Sjoerd heeft zelf meer met de ene dan de andere club. Dat hoort ook, maar dat zou uit het boek meer moeten blijken. Juist door zijn persoonlijke betrokkenheid, of die van zijn Londense vrienden, wordt het boek geweldig lezenswaardig. Voor mij hadden daarom een aantal hoofdstukken nog wel korter gemogen, andere een stuk langer. Nog geen honderd bladzijden is toch aan de korte kant voor een special, voor een boek over Londen, ik weet zeker dat een paar avonden doortikken Mossou richting de 200 had gebracht. Mocht het niet? Tijdsdruk? Of zie ik het helemaal verkeerd?

Ondanks mijn kritiek blijft dit boek natuurlijk overeind staan tussen de tientallen voetbalboeken die dit jaar al uitkwamen; Mossou is een echte kenner en liefhebber die een prachtige verzameling heeft geschreven.

Citaat: “Maar waar je dat bij andere clubs onder ‘sociaal-maatschappelijke projecten’ kunt scharen, is het in Fulham meer bezigheidstherapie en klantenbinding. Hier doen niet zozeer probleemkinderen mee aan de buurtprojecten, maar blonde blanke jongetjes met keurige polo’tjes aan. Hun vaders en moeders kijken toe met Burberry-hoedjes en jagersjassen, keuvelend over de Conservatives en cricket.” (p.30)

Nummer: 14-023
Titel: Hard Gras 95 – Het gras van Londen
Auteur: Sjoerd Mossou
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 95 (3694)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-2767-4

Gerbie’s WK-blog, deel 19

Power rankings, deel 2

Tags

Brazilië, fcblogbroeders, Nederlands elftal, Oranje, power ranking, voetbal, WK 2014

In de VS worden ze vaak gebruikt, power rankings. Niet het aantal punten bepaalt de ranglijst, maar de inschatting van experts welk team het sterkste is, levert een stand op. Na twee speelrondes hebben we genoeg gezien om een top tien samen te stellen.

Als zo vaak geldt hier ook: Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Meepraten mag. Graag zelfs.

1. Chili. Het team dat twee keer verdiend won. Mooi voetbal speelde. De wereldkampioen wegspeelde en niet wegcounterde zoals Nederland. Veel goede voetballers. Op dit moment het best in vorm.

2. Frankrijk. Ook twee eenvoudige overwinningen, alleen de tegenstanders waren iets minder. Daarbij konden zelfs de zwakker Zwitsers twee keer scoren op het moment dat de Fransen de teugels even vierden.

3. Duitsland. Geweldige eerste wedstrijd. Moeilijke tweede wedstrijd. Ghana is veel beter dan wat we in de Kuip zagen vorige maand. De Duitsers blijven een van de favorieten.

4. Mexico. Ook de Mexicanen wonnen de tweede wedstrijd niet. Geen schande, thuisploeg Brazilië was de tegenstander, maar de underdogs waren beter. Duidelijk beter. Ik geloof niet dat Louis van Gaal dit team graag tegenkomt in de volgende ronde.

5. Colombia. Twee simpele en verdiende overwinningen. Leuk voetbal. Dit buurland kon wel eens ver komen.

6. Nederland. Tweede wedstrijd gaf aan dat we niet zo goed zijn als de 1-5 liet denken. Maar winnen tegen de taaie Ozzies is ook een prestatie. Terugkomen na een achterstand ook. En wie vooraf had gedacht dat Oranje na twee wedstrijden zes punt had, was uitgelachen.

7. Costa Rica. Op basis van het voetbal en de tegenstanders zou het land zelfs nog hoger moeten staan. Twee keer verdiend gewonnen van beter geachte opponenten. Toch zal onderschatting bij beiden hebben meegespeeld. Benieuwd hoe ze om kunnen gaan met de favorietenrol tegen Engeland.

8. Brazilië. Het gastland stelt teleur tot nog toe. Een geflatteerde overwinning en een gelukkig gelijkspel. Maar er lopen wel een aantal geweldige spelers in het veld, thuisvoordeel telt, groei is mogelijk. Ze blijven dus favoriet.

9. België. Dramatisch voetbal, maar wel twee keer winst. Tegenstanders werkten ook niet mee.

10. Argentinië. Net als België wel twee keer gewonnen, maar niet eenvoudig. Een goal in blessuretijd tegen Iran is niet echt overtuigend. Maar wel al geplaatst voor de volgende ronde.

 

Gerbie’s WK-blog, deel 18

Meindert Talma – Ik ben Louis van Gaal

Tags

Brazilië, fcblogbroeders, Louis van Gaal, Meindert Talma, voetbal, voetballied, WK 2014

Perschef Kees Jansma schuift de microfoon
naar het grote voetbalicoon.
Spanning en sensatie hangt in de zaal.
Wie stelt de 1e vraag aan Louis van Gaal?
Een vriend van de pers stelt een domme vraag.
Ergernis en onbegrip
liggen op mijn gezicht.
Ik zie de plaatsvervangende schaamte en vreugde
bij mijn zogenaamde arrogante blik.

REFREIN
Eigenlijk huil ik bijna elke dag.
Altijd is er iets dat mij wel raakt.
Als ik God zou zijn, zou ik alles winnen.
Maar ik ben God niet. Ik ben Louis van Gaal.

Ik ben een generaal op en buiten het veld.
Met deze strategie houd ik mijn spelers uit de wind.
Johan Derksen en Gijp kunnen praten als bruggemans.
Ik ga toch mijn eigen gang.
Mijn kinderen spreken me aan met ‘U’.
Het toont respect voor de medemens.
Ik kies voor democratisch leiderschap,
maar uiteindelijk beslist Louis van Gaal.

REFREIN

Ben ik nu degene die zo slim is,
of ben jij nou zo dom?
Ik heb in zes jaar bij Ajax meer bereikt
dan Barcelona in honderd jaar.
En ik ben wie ik ben: zelfverzekerd, arrogant,
eerlijk, hard werkend, vernieuwend en dominant.
Het is uniek dat iemand die nog leeft
een autobiografie schrijft.

Twee jaar geleden maakte Meindert Talma ook al meerdere voetbalnummers.

Gerbie’s WK-blog, deel 17

De underdog won

Tags

Brazilië, Engeland, fcblogbroeders, Haïti, Verenigde Staten, voetbal, WK 1950, WK 2014

Vierenzestig jaar geleden was Brazilië niet het enige land dat dacht ‘even’ wereldkampioen te worden. Ook de uitvinders van het spelletje deden voor het eerst mee. En Engeland ging er gewoon van uit dat ze de beker op konden halen.

In de tweede wedstrijd speelden de Engelsen tegen de Verenigde Staten. In Europa wist men niet eens dat er aan de andere kant van de Atlantische Oceaan ook gevoetbald werd. Joe Gaetjens, een Haïtiaan met een Duitse vader (al zijn er ook bronnen die Belgisch bloed vermoeden), scoorde de enige goal. Hij verklaarde Amerikaans burger te willen worden, genoeg om mee te mogen doen in het Nationale elftal. Hij kreeg nooit het begeerde paspoort. De uitblinker was keeper Frank Borghi, die tot ieders verbazing zijn doel schoon hield.

De 0-1 overwinning kwam zo onverwacht dat in Engeland de uitslag als tikfout werd gezien. Het kwam niet eens in ze op dat de favoriet zou kunnen verliezen van de voormalige kolonie. Het zal wel 10-1 zijn geweest, dus werd die uitslag in de kranten gepubliceerd.

Beide teams werden uitgeschakeld in de groepfase. Gaetjes werd even prof in Frankrijk, maar scoorde nooit meer in een interland, ook niet voor zijn eigen Haiti. Hij kwam waarschijnlijk om het leven in 1964, toen de Duvaliers aan de macht kwamen.

Gerbie’s WK-blog, deel 16