21 donderdag nov 2019
Posted in Gerbie's Prijsvraag
Tags
Gerbie’s prijsvraag. De onregelmatig terugkerende vraag (dit is deel 36) voor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar, de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox weet neer te zetten.
19 dinsdag nov 2019
Posted in Gerbie's top 212
| Nummer | 49 |
| Artiest | Fatal Flowers |
| Titel | Nowhere to lay my head |
| Jaar | 1986 |
| Wikipedia | Fatal Flowers |
| Website | The Fatal Flowers |
| Tekst | Pleasure Ground |
Hun eerste volledige Elpee mocht ik lenen van Anke, de kopie op een bandje draaide ik erg vaak. Daarbij kwam op de andere kant een concertopname, dinsdagavond op Hilversum 3 (Vara) opgenomen. Prachtige muziek, live misschien nog wel beter dan van plaat. Younger Days werd een hitje, de volgende platen kocht ik zelf.
En ik zag ze live, een aantal keer, schitterende band. Op de fiets van Hengevelde naar Goor, in mijn eentje door de donkere nacht, oren piepend omdat ik te dicht bij de boxen had gestaan. Maar wat een overweldigende band. De piep verdween pas anderhalve dag later.
De carrière van de band was kort en hevig. Vier gitaristen voor vijf albums, allen indrukwekkend. Maar de man van de band was natuurlijk zanger/gitarist Richard Janssen. Hij bepaalde de sound, dook later op in bands als Shine en Rex, maar zal altijd geassocieerd blijven worden met de Fatal Flowers.
Veel favoriete nummers. Jaren geroepen dat Dear Friends op mijn begrafenis gedraaid mag worden. Younger Days was niet voor niets de titel van de compilatie. Maar ik kies voor Nowhere to lay my head. Zacht, ingehouden begin, dan uitbarsten, raggen, gitaren laten ronken, even weer rustig tussendoor en dan weer los. Mooie afwisseling, prachtig nummer.
Begin dit jaar kwam de band ineens weer bij elkaar voor een korte tour. Het enige concert in de buurt miste ik vanwege andere verplichtingen. Misschien niet eens erg, soms moet je een herinnering mooi houden. Had alleen maar kunnen tegenvallen.
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
18 maandag nov 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019
Tags
boeken, boeken 2019, boekrecensie, lezen, Martin Bril, Napoleon
Martin Bril – Route Napoleon
Alleen met de trein, geen tas mee. Dun, klein boekje dus, zodat het in de jaszak past. Stond nog wel in mijn kast. Literaire juweeltjes. Te vaak trap ik er in, te vaak zijn het verhalen die elders al eens gepubliceerd zijn. Soms ook niet, dan hoort het juweeltje in de collectie. Ik heb best veel van Bril in de kast staan, maar nog veel meer niet. Hij was al een veelschrijver, na zijn overlijden verschenen nog diverse thematisch bundelingen. Maar de Franse verhalen had ik nog niet, een paar verhalen daaruit als aparte bundeling dus ook niet.
Best leuk om te lezen, maar zeker geen hoogtepunt in zijn oeuvre, daarvoor vond ik zijn columns te goed. Maar zonder twijfel heeft het zijn doel bereikt. Twee keer in de trein had ik wat te lezen, dezelfde avond las ik het boek uit.
Mocht je nog niets over Napoleon weten, dan staat er vast wel wat nieuws in. Mocht je van beschrijvingen houden over gebieden die je al dan niet kent, zeker ook leuk. Maar geef mij maar een column van Bril. Liefst over een plek waar geen beroemdheid ooit was, waar je normaal gesproken zo langs zou lopen.
Citaat: “Een man moet ergens ter wereld komen en het mooiste is een nederige start, een stal bijvoorbeeld – wat dat betreft zat Jezus van Nazareth helemaal goed. Elvis Presley trouwens ook; die kwam in een lullig houten huisje in Tupelo, Mississippi ter wereld. Ook hij kon na zijn geboorte alleen maar hogerop. Napoleon werd geboren in Ajaccio op Corsica, in wat tegenwoordig de Rue Saint-Charles heet, een smalle straat in het oudste deel van de stad, vlak bij de Citadel en de haven.” (p.9)
Nummer: 19-024
Titel: Route Napoleon
Auteur: Martin Bril
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 63 (5002)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-90-8516-180-6
Meer:
Verzameld werk
Voordewind
De dag van de nieuwe haring
Twee dochters en een reiger
Overal wonen mensen
16 zaterdag nov 2019
Posted in Oranje in 2020
Vanavond mag Oranje het EK veiligstellen, tijd om deze serie onder het stof uit te halen.
Half jaartje weggeweest, deze serie. Veel punten behaald in de tussentijd, het EK is dichtbij. Daarbij gaat het diverse clubs Europees ook goed dit seizoen, speelt Jong Oranje leuk mee, ‘we’ mogen weer optimistisch zijn.
De lijst kandidaten is van 76 namen afgelopen maart, teruggebracht naar 55. Over een half jaar moet deze selectie gehalveerd zijn, in Mei 2020 blijven er dan 23 over. Wie maken er het meeste kans?
Nieuwe namen op de lijst zijn Boadu en vooral Stengs, die aan een geweldig seizoen bezig is. Van la Parra en El Ghazi spelen op een hoog niveau sinds de zomer, genoeg om ze een kleine kans te geven.
Als altijd: Praat mee! Discussieer!
Doel
Jasper Cillessen 90
Kenneth Vermeer 70
Marco Bizot 50
Jeroen Zoet 40
Sergio Padt 20
Tim Krul 20
Justin Bijlow 10
Verdediging
Virgil van Dijk 90
Matthijs de Ligt 90
Daley Blind 90
Stefan de Vrij 90
Denzel Dumfries 80
Nathan Aké 70
Patrick van Aanholt 70
Joël Veltman 70
Kenny Tete 30
Hans Hateboer 30
Timothy Fosy-Mensah 20
Daryl Janmaat 10
Rick Karsdorp 10
Terence Kongolo 10
Rick van Drongelen 10
Daley Sinkgraven 10
Bruno Martins Indi 10
Jetro Willems 10
Middenveld
Giorgino Wijnaldum 90
Frenkie de Jong 90
Marten de Roon 80
Davy Pröpper 70
Donny van de Beek 60
Kevin Strootman 40
Tonny Vilhena 40
Mohammed Ihattaren 30
Teun Koopmeiners 20
Ruud Vormer 20
Pablo Rosario 20
Davy Klaassen 20
Guus Til 10
Leroy Fer 10
Aanval
Memphis Depay 90
Steven Bergwijn 80
Quincy Promes 80
Donyell Malen 70
Ryan Babel 60
Luuk de Jong 50
Steven Berghuis 30
Calvin Stengs 30
Wout Weghorst 30
Justin Kluivert 20
Myron Boadu 10
Arnaut Danjuma 10
Anwar el Ghazi 10
Rajiv van la Parra 10
Michel Vlap 10
Klaas Jan Huntelaar 10
Voor de duidelijkheid: Dit is niet mijn persoonlijke voorkeur, maar een inschatting (in percenten) van de kans dat de bewuste speler bij het volgende grote toernooi aanwezig is.
15 vrijdag nov 2019
Posted in Gerbie vindt iets
Tags
bron: reuma-alkmaar.nl
Mijn moeder heeft reuma, dus last van haar gewrichten. Ze loopt minder, dus neemt haar gewicht toe: meer last. De reumatoloog wil een nieuwe knie, maar de specialist niet. Medicijnen om de reumapijn te verlichten zijn slecht voor haar weerstand, waardoor een verkoudheidje bij haar een fikse griep is. Gevolg: meer last van haar gewrichten. Enzovoort. Een simpele oplossing bestaat niet. Alles heeft een neveneffect.
Politiek heeft dezelfde complexiteit. Populisten (links en rechts) zijn op zoek naar simpele oplossingen. Die bestaan niet. Minder stikstof is niet dé oplossing, het kan een deel van de oplossing zijn. Grenzen dicht bestaat niet, maar zelfs als het zou lukken, zijn de problemen niet voorbij. Meer geld naar onderwijs is geen oplossing, maar kan wel helpen. Zorg idem. Er zijn meer dan een miljard Chinezen, maar dat ontslaat ons niet van onze verantwoordelijkheid.
Oplossingen voor grote problemen zijn nooit simpel, hebben altijd neveneffecten. Maar dat wil niet zeggen dat we maatregelen maar moeten uitstellen of afstellen. We moeten de wereld netjes afleveren bij onze kinderen. We kunnen niet blijven wachten. We moeten iets doen.
Schreeuwen dat iets geen probleem is, tegen beter weten in, is geen oplossing. Toegeven aan protesterende boeren ook niet. Wachten tot alle andere landen maatregelen hebben genomen is minstens zo fout.
Gerbie vindt iets (deel 7). Een serie waarin ik in precies 212 woorden probeer het nieuws te duiden.
14 donderdag nov 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019
Tags
boeken, lezen, boekrecensie, journalistiek, boeken 2019, Ian Urbina, zee
Ian Urbina – De jungle op zee
Door alle stompzinnigheid, vooral rondom de president, vergeet je snel dat er ook veel goeds uit de Verenigde Staten komt. Onderzoeksjournalistiek bijvoorbeeld is een veld waar het land voorop loopt, ook een aantal kranten (zeker niet alle) zijn de moeite waard. Combineer die twee en je hebt een kwaliteitsgarantie. Ian Urbina is een journalist voor de New York Times. Zijn specialiteit is de zee. Als een van de weinigen weet hij veel van dat deel van de aarde (70% van de oppervlakte) waar wetten niet gelden, waar grenzen vaag zijn, waar van alles gebeurt wat op land niet zou mogen en kunnen. En dus gaat hij geregeld op onderzoek uit en schrijft daarover. Dat is iets anders dan de doorsnee journalist die een middagje ergens observeert en daar een bladzijde in de krant mee weet te vullen. Hij gaat maanden van huis, meereizend met cruiseboten, visserssloepen, drugssmokkelaars en patrouilleboten. Hij spreekt alle partijen, via tolken, in vage kroegen, in donkere havens en aan boord. Hij is soms dagen stil, voordat hij het vertrouwen heeft van een crew, hij moet onderzoeken via slecht bijgehouden archieven, via contactpersonen her en der op de wereld en bevriende journalisten.
En daar komt dan uiteindelijk een verzameling verhalen uit die zo gebundeld kunnen worden, met die zee als gemeenschappelijke factor. Daar waar zowel kruimeldieven als commerciële multinationals de wet breken. Waar personeel wordt uitgebuit, geslagen, gemarteld, vermoord, zonder dat iemand dat ooit ziet. Waar illegaal vis wordt gevangen, waar geloosd wordt zonder einde, waar gevochten wordt zonder dat dat elders gemerkt wordt en waar slavernij niet vreemd is. De mens is het slachtoffer, het milieu nog meer. Maar we weten het niet, want het komt niet in het nieuws, het gebeurt ver van hier, het gaat ons niet aan. Denken we.
Ondertussen verdwijnen er vissoorten en koraalriffen, heerst er een middeleeuws arbeidsregime, vinden er veldslagen plaats en wordt de rand van de legaliteit niet alleen gezocht, maar ook regelmatig overschreden. Wetgeving blijkt soms niet voldoende om misstanden tegen te gaan. Wie is er verantwoordelijk voor de oceaan, kilometers buiten de territoriale wateren? Wie mag en kan een crimineel aanpakken die weet dat hij bijna onaantastbaar is?
Vijftien reportages schreef Urbina, allemaal boeiend van begin tot eind. Ze maken je moedeloos, laten je schrikken, vertellen je dingen waar je geen idee van had en laten je zien dat de mens lang niet altijd zo goed is als je zou hopen. Al zijn er tussen de visserijoorlogen en milieucriminelen ook kleine sprankjes van hoop. De dames van de abortusboot, die goed werk doen voor de kust van landen waar ze een stukje conservatiever zijn. De inventieve oplossingen die gevonden worden voor verlaten booreilanden. De mensen die willen praten, met gevaar voor eigen leven, met Urbina omdat ze hopen op een oplossing.
Tot dit boek had ik nog nooit gehoord van mensen die boten kapen in opdracht van verzekeringsmaatschappijen. Van een duikparadijs op een booreiland. Van boten die van de ene op de andere dag een andere naam en vlag voeren en daardoor bijna niet meer te volgen zijn. Ik wist wel dat er meerdere organisaties zijn die deze misstanden aan willen pakken, maar niet dat ze soms maanden vissers achtervolgen om ze dwars te zitten. Ik wist dat er slechte arbeidsomstandigheden bestaan op vissersboten, niet dat werknemers als slaven worden verhandeld, vast worden gebonden op dek of maanden op zee worden gehouden, zodat ze niet kunnen ontsnappen.
De zee is en blijft een boeiend onderwerp. Soms denken we wel eens dat we als mensheid alles al weten en kennen, maar het grootste deel van onze aardbol is bedekt met water. En wat daar allemaal gebeurt, is voor de meesten van ons totaal onbekend. Goed dat er journalisten zijn als Urbina om ons daar over te vertellen. En hij vertelt niet alleen over, hij doet er grondig onderzoek naar.
Citaat: “Het misdadigste van afvallozing in de oceaan is echter dat het nauwelijks als een misdaad wordt beschouwd. Ongelukken zoals olierampen leiden tot veel meer verontwaardiging. Ondanks alle aandacht die aan olielekken wordt besteed, staat het vast dat er veel mee olie met opzet in het water belandt. Onderzoek van de Universiteit van Delaware heeft uitgewezen dat schepen jaarlijks meer dan 300 miljoen liter oliehoudend water en sludge illegaal in de oceaan lozen, dikwijls met gebruikmaking van een magische pijp zoals het door Keays aangetroffen exemplaar. Over drie jaar gerekend is dat meer dan de gecombineerde hoeveelheid olie die vrijkwam bij de BP- en de Exxon Valdez-ramp.” (p.301)
Nummer: 19-054
Titel: De jungle op zee (The outlaw ocean)
Ondertitel: De onbestrafte misdaden tegen mens en milieu op zee
Auteur: Ian Urbina
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 2019
# Pagina’s: 559 (12258)
Categorie: Onderzoeksjournalistiek
ISBN: 978-90-450-3193-4
12 dinsdag nov 2019
Posted in Gerbie's top 212
Tags
| Nummer | 50 |
| Artiest | The Alarm |
| Titel | 68 guns |
| Jaar | 1983 |
| Wikipedia | 68 guns |
| Website | The Alarm |
| Tekst | Lyrics |
Eigenlijk zou dit nummer 18 plaatsen lager moeten staan. Maar dat zou dan ook weer te gemaakt zijn, geen vrijwillige maar gedwongen keuze. Het is een mooi nummer om de laatste 50 mee te beginnen. Midden jaren tachtig was ik een groot U2 fan. Die band wilde ik dan ook graag live zien. Van andere fans hoorde ik dat ze hoopten dat The Alarm in het voorprogramma zou staan. Dus wist ik dat ik die band ook wilde leren kennen. Bij de bieb hadden ze gelukkig Declaration, voor een gulden mocht ik die lenen. Zonder internet en Britse bladen was het best lastig om info te vinden. Zonder twijfel koos ik 68 guns als mijn favoriete nummer van het album. Het bleek ook al als single te zijn verschenen. Niet in Nederland, waar de band uiteindelijk nooit echt doorbrak (de band heeft niet eens een lemma op wikipedia hier). Een aantal albums van The Alarm staan nu in mijn kast, eind jaren tachtig was het gebeurd met mijn interesse. De band produceerde weinig boeiends meer en ging begin jaren negentig ook uit elkaar.
Blijft een half decennium met prachtige bombastische rockmuziek van de band uit Wales. Een voorprogramma dat ik nooit zag, enkele anthems die ik nog mee kan blèren. En dit nummer over het straatleven van gangs in Glasgow, geïnspireerd door een boek dat zanger Mike Peters las. En dus zingen we met z’n allen: 68 guns will never die, 68 guns, our battle cry!
Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.
11 maandag nov 2019
Posted in Gerbie's Lifeblog
Tags
Veel meer had ik er in mijn hoofd, maar in dat hoofd hing ook die hang naar vrijheid, naar kunnen bloggen wat je wil, naar het snel reageren op het nieuws. En dat kan niet als je al meerdere weken hebt voorgeprogrammeerd. Dus blijven de komende themaweken in een archief en werk ik die wel een keer uit wanneer ik daar weer zin in heb. Vanaf vandaag weer terug in de normale blogmodus.
10 zondag nov 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019
Kees van Kooten & Ewald Spieker – Letterlust
Het is een beetje gek om dit boek een tussendoortje te noemen, maar in de praktijk is het dat wel. Daarnaast is het ook een van de mooiste boeken in mijn collectie, de rol van Ewald Spieker is namelijk de opmaak. Zeker de helft van het boek wordt door zijn kunst bepaald. Niet dat ik hem kende, dat ik het boek daarom kocht, want natuurlijk was het Kees van Kooten waarom ik dit boek kocht. Sterker nog, ik kocht het van hem. Rechtstreeks. En dus ook gesigneerd. Twee zelfs, want ook voor Moederdag kocht ik een exemplaar. Het was een mooie avond in ons lokale theater.
De korte verhalen van Kees van Kooten lees ik al zo lang ik me kan herinneren. Deze bundeling is een ode aan de letter. Dus de taalvaardige van Kooten schrijft over letters. Leuke verhalen, soms diep, vaak teruggaand naar zijn jeugd, meestal spitsvondig. Vele letters krijgen een eigen verhaal, anderen komen voor in verhalen.
Niet het sterkste boek van Kees van Kooten, maar door de combinatie met de kunst van Spieker wel erg mooi.
Citaat: “Zo gedrukt lijkt het nauwelijks verschil te maken, maar in schrift schoot dit ruime gebruik van klanknabootsende uitdrukkingen lekker op. Voor je het wist was het gevraagde velletje vol. Dan viel het nog niet mee om in de resterende anderhalve regel de intrige van het weids opgezette verhaal rond te krijgen, maar daarna kon je tenminste op kerstbomenjacht. Hoe vaak heb ik de slapende hoofdpersoon in mijn opstel geen ‘zzzzzzzzzzz’ laten neuzelen.” (p.54/57)
Nummer: 19-047
Titel: Letterlust
Auteur: Kees van Kooten & Ewald Spieker
Taal: Nederlands
Jaar: 2003
# Pagina’s: 129 (10351)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-6169-696-8
Meer:
Hilaria
Schrijversinfo
Wikipedia
Koot en Bie
Themaweek 72: Gesigneerde boeken
09 zaterdag nov 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019
Tommy Wieringa – Alles over Tristan
In de loop der jaren ben ik steeds meer antipathie gaan voelen voor Wieringa. Joe Speedboat was leuk, maar in mijn ogen gehypet. Het boekenweekgeschenk viel ronduit tegen. Twee keer zag ik hem voorlezen, geïnterviewd worden. Beide keren liet ik een boek signeren door hem, beide keren presteerde hij het om totaal gedesinteresseerd te krabbelen. Steeds meer kreeg ik de indruk dat hij graag schrijver wil zijn. Niet om het schrijven, maar de status ‘auteur’ bevalt hem. Zijn columns bevestigen dit beeld.
Bevooroordeeld begon ik dus aan dit boek. Boekje, beter gezegd. Gaandeweg begon ik mijn oordeel te verliezen. Dit is gewoon een erg leuk verhaal. Niet alleen leuk, maar ook mooi geschreven, goed opgebouwd, boeiend. Er zit veel in, ook al heb je dat vanuit het gegeven, dat al snel duidelijk wordt, niet meteen door.
De zoektocht naar informatie over de geprezen dichter blijkt erg lastig voor Jakob Keller. Niet alleen heeft Tristan slechts twee volwaardige bundels geschreven, ook is hij niet oud geworden en leefde hij in een vrijwillige verbanning. Dus moet hij op zoek naar diens vrienden, archieven in, op reis. En natuurlijk is het niet simpel een biografie te schrijven, want hoe meer informatie Keller vindt, hoe lastiger het wordt door te schrijven. De implicaties zijn enorm.
Zonder enige twijfel is dit mijn favoriete Wieringaboek. Zijn debuut, zie ik pas na lezing.
Citaat: “Ik liet de belediging voor wat ze was. Erger was de wetenschap dat Reyer ook tegenover deze man had gezeten, en net als ik hier tot stilstand was gekomen. Met een schok doorzag ik Reyers tragiek: hij had álles geweten, maar zich in ruil daarvoor tot zwijgen verplicht. Nu begreep ik ook de woede van de weduwe toen ik Tristan ter sprake bracht – zij wist dat haar echtgenoot zich had laten corrumperen door de man tegenover mij. De notaris blies een kolkende blauwe rookwolk uit terwijl hij mijn tweestrijd gadesloeg.” (p.108)
Nummer: 19-046
Titel: Alles over Tristan
Auteur: Tommy Wieringa
Taal: Nederlands
Jaar: 2002
# Pagina’s: 160 (10222)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-234-2564-9
Meer Tristan:
Goodreads
Hebban
Scholieren
Leestafel
Meer Wieringa op gerbie.nl:
De familie onderweg
Joe Speedboot
Een mooie jonge vrouw
Themaweek 72: Gesigneerde boeken
08 vrijdag nov 2019
Johan Goossens – Jongens, ik wil nu toch écht beginnen
Na het optreden van Goossens in het lokale theater, een maandje voor mijn verjaardag, kocht Yolanda dit boekje, liet het signeren en verstopte het. Maanden later kwamen we het ineens tegen. De verjaardag was al geweest. Ik kreeg het boekje alsnog.
Goossens combineerde meerdere jaren zijn optredens met het lesgeven op een ROC. Daarover mocht hij ook columns schrijven in het Parool. Dit is de tweede bundeling.
Humor en het ROC zijn een goede combinatie. Sterker nog, wanneer je er niet om kunt lachen, dan wordt het lesgeven soms wel erg lastig. Natuurlijk praat ik uit ervaring. Al zijn de lagere niveaus van het ROC in de Randstad echt een stuk lastiger dan mijn hogere niveaus in het oosten. Eerlijk gezegd denk ik dat zijn klassen soms weinig met onderwijs te maken hebben. Maar daardoor zijn de verhalen wel weer mooier, voor de cabaretier, voor de columnist een prachtige bron.
Goossens schrijft prachtige columns over zijn klassen, zeker wanneer hij in anderhalve bladzijde een student goed neerzet. Een aantal van die pareltjes staan in deze bundel. Helaas is een column iets persoonlijks. Daardoor gaan er ook meerdere columns over zijn eigen leven, over zijn relaties, zijn reizen. Ook wel leuk, maar thematisch minder passend in deze bundeling.
Citaat: “Mijn spreekbeurt gaat over die abortus. Ik ben tegen die abortus. Vanwege mijn zus. Want mijn zus had die abortus gedaan en die kan nu geen kinderen meer krijgen. En daar heb ik veel verdriet van gehad. Want je wil dat je zus kinderen krijgt, snap je? Dus daarom ben ik echt tegen, zeg maar. Ik snap ook niet waarom mensen dat doen, die abortus.” (p.74)
Nummer: 19-044
Titel: Jongens, ik wil nu toch écht beginnen
Auteur: Johan Goossens
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 207 (9942)
Categorie: Columns
ISBN: 978-94-004-0483-0
Meer onderwijs gerelateerde boeken:
Eefje Pleij – Juf met staarten
Theo Thijssen – De gelukkige klas
Jacques Vriens – Is de klas nog wel zo gelukkig?
Leo Prick – Onderwijs op de divan
Herman Koch – Red ons Maria Montanelli
Bert Smit e.a. – Uit de school geklapt
Johan Goossens – Wie heeft er wel een boek bij zich
Themaweek 72: Gesigneerde boeken
07 donderdag nov 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019
James Fearnley – Here comes everybody
Een aantal leuke bands, paar voorlezers en een overweldigende afsluiting van the Kyteman Orchestra. Het was een mooie editie van Crossing Border in Enschede. De merchandise stand had ik overgeslagen, te veel mooie optredens. Een van die optredens zag ik slechts gedeeltelijk. James Fearnley vertelde over zijn tijd bij The Pogues. Maar het concert ervoor en het er opvolgend zorgden er voor dat ik nog geen tien minuten kon luisteren.
Na alle optredens is Broekhuis de boeken al aan het wegpakken. Maar er ligt nog een gesigneerde bio door Fearnley. Hebbuh!
Jaren later pak ik het boek eindelijk uit de kast. Het eerste hoofdstuk is meteen heftig. Het moment dat Shane MacGowan uit de Pogues wordt gezet door de rest van de band. De reactie van de zanger is klassiek: “What took you so long?”
Daarna volgt het hele verhaal. Van de werkeloze muzikanten aan de zelfkant van London tot de wereldtours van de bekende band. En daar valt het mij weer op wat ik zo vaak met biografieën heb. Waarom moet altijd alles verteld worden? Waarom kan het niet gewoon een paar hoogtepunten met een goede analyse zijn?
Hoe boeiend de muziek soms ook kan zijn, zo saai bleek dit boek. Ik hoef niet precies te weten wie welk likje in welk lied heeft bedacht. Wie de verschillende instrumenten in de studio heeft ingespeeld. Veel te veel detail.
Wat wel leuk is om te zien dat ook de beroemde band The Pogues maar een verzameling individuen is, niet een vriendengroep. Optredens worden door bandleden gemist of zelfs afgezegd, roadies moeten invallen, zangpartijen verdeeld over verschillende bandleden, het is jarenlang een zootje. Wie is de manager en wie bepaalt dat?
De persoonlijke touch van Fearnley maakt het alleen maar gênanter. Dat hij de neiging heeft verliefd te worden op vriendinnen van andere muzikanten is niet echt iets om trots op te zijn, zijn gedrag daarin ook niet. Het lijkt er soms op dat hij door de anderen als lapzwansen af te schilderen zich zelf enigszins slimmer wil laten overkomen. Lukt niet echt.
Al met al was een boek van 150 bladzijden genoeg geweest om het beeld te krijgen, om alles te begrijpen. Het is interessant, maar zeker niet goed.
Citaat: “A couple of other songs he had written were scant of melody. They were formulaic, encrusted in rock idiom and dependent on extended sequences of improvisation. The song called ‘USA’ was morbidly oriented around the heroin imagery of Dr John’s ‘I Walk in Gilded Splinters’. Shane sang it in a humbug American accent. (…). Things didn’t look good.” (p.336)
Nummer: 19-036
Titel: Here comes everybody
Ondertitel: The story of the Pogues
Auteur: James Fearnley
Taal: Engels UK
Jaar: 2012
# Pagina’s: 406 (7876)
Categorie: Biografie
ISBN: 978-0-571-25396-8
Meer muziekbio’s:
Keith Richards
Herman Brood
De Heideroosjes
De Raggende Manne
Neil Young
Gotcha
Meindert Talma (deel 2)
Meindert Talma (deel 1)
Themaweek 72: Gesigneerde boeken
06 woensdag nov 2019
Tags
boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, Jeroen Wielaert, lezen, Tour de France, wielerboek, wielrennen
Jeroen Wielaert – De vele wegen naar Parijs
Columns van Wielaert, een moment van rust en beschouwing in de hectiek van de Tour de France. Al jaren luisterde ik graag naar zijn verhalen op Radio Tour de France. Toen hij een paar jaar geleden in Goor kwam in het theater, had ik een mooie avond. En tevens de gelegenheid om deze verzameling columns te laten signeren.
Dit boek is een bundeling van de columns van de Tours 1996 t/m 1999. Vier Tours met een eigen dynamiek. De jaren van de Tour du Dopage, van bekentenissen en gevangenisstraffen, van Riis tot Armstrong. Wielaert gaat soms op de actualiteit in, maar legt vaker de link naar het verleden, naar de omgeving, met de cultuur. Door Wielaert leer je Frankrijk een klein beetje beter begrijpen.
Ook hij heeft te maken met het fenomeen ‘kennis van nu’, heroïsche aanvallen van toen, zijn de oplichtersverhalen van nu. Helden worden bedriegers, daar kan hij ook niets aan doen.
Mooie bundeling.
Citaat: “UCI-hoofd Hein Verbruggen heeft zich voor de start in Rouen voor de zoveelste keer teweer gesteld tegen alle sensatieverhalen over EPO-doden in de sport. Het is allemaal door vage doktoren in vuige kranten gebracht, jawel. Ik ben nog even gaan kijken op het kerkhof van Saint-Colombain. Nergens een EPO-dode te ontdekken.” (p.56)
Nummer: 19-035
Titel: De vele wegen naar Parijs
Ondertitel: Onderweg met de Tour de France
Auteur: Jeroen Wielaert
Taal: Nederlands
Jaar: 2000
# Pagina’s: 160 (7470)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 90-215-8599-5
Meer:
Tourpassies
Wikipedia
NOS
05 dinsdag nov 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019, Reisboeken
Gerrit Jan Zwier – Het noordelijk gevoel
Breedevoort in de Achterhoek staat bekend als boekendorp. Al vele jaren stond een bezoekje op mijn verlanglijstje. Toen ik er eindelijk was, duurde het even voordat ik de smaak te pakken had. Vele boekenwinkels, maar ook openbare planken en kastjes bij huizen. Erg leuk om een dagje door te brengen. Maar omdat ik niet alleen was, werd het slechts een paar uurtjes. In het beste antiquariaat keerde ik terug. Ze ging er mee stoppen, boeken gingen voor weinig weg. Lastig voor mij, ik kan dan zo met hele stapels naar buiten lopen. Heb me ingehouden, nog geen handvol titels. Een daarvan koos ik omdat het gesigneerd was. Komt niet zo vaak voor, uniek genoeg dus om twijfel weg te nemen.
Want ook al heb ik al meerdere planken reisverhalen in de kast, vele favoriete reisschrijvers, op de een of andere manier heb ik Zwier nooit overwogen, terwijl ik zijn naam wel kende.
In het thematisch jaar ‘gesigneerde boeken lezen’ wist ik al snel dat ik deze titel ook eindelijk wilde lezen. Zwier schrijft meerdere verhalen over noordelijke bestemmingen, te beginnen op Vlieland, maar ook erg noord zoals Lapland, Groenland en noord Canada.
De verhalen zijn leuk om te lezen, maar meer dan dat is het ook niet. Niet meeslepend, weinig humoristisch, ik krijg niet de neiging om zelf de beschreven bestemmingen te bezoeken. Wat Zwier wel doet, is het goed beschrijven van de situatie. Hij weet dat hij de vreemde eend is, probeert zichzelf aan te passen, klein te maken, observeert dan precies wat er allemaal aan de hand is. Die nieuwsgierigheid, noodzakelijk voor een schrijver, zeker voor een reisschrijver, is de basis voor interessante verhalen.
Citaat: “Hij hoorde die reactie onbewogen aan en ging verder met een verhaal over elfjes. Opnieuw bleek mij dat het geloof in ‘natuurgeesten’ hier nog springlevend was. In dikke, ouderwetse boeken over dit eiland was altijd wel een hoofdstuk gewijd aan het bovennatuurlijke.” (p.120)
Nummer: 19-031
Titel: Het noordelijk gevoel
Auteur: Gerrit Jan Zwier
Taal: Nederlands
Jaar: 1998
# Pagina’s: 200 (6848)
Categorie: Reizen
ISBN: 90-254-1931-3
Meer:
Atlascontact
Wikipedia
Schrijversinfo
Themaweek 72: Gesigneerde boeken
04 maandag nov 2019
Posted in Boekbesprekingen 2019
Herman Brusselmans – Zeik
Schrijf je al vele jaren twee boeken per jaar, besluit je na tientallen boeken ineens een ‘literaire thriller’ te schrijven. Nu ben ik op dit blog al vaker tekeer gegaan tegen die, in mijn ogen, vreemde term, maar Brusselmans doet het gewoon beter. Hij schrijft een boek dat het predicaat verdiend, maar maakt het genre eigenlijk ook belachelijk.
Want ondanks deze vernieuwende marketingterm op de voorkant van het boek, is Zeik gewoon een zoveelste boek van Brusselmans, waarin je een willekeurige bladzijde kunt openslaan en zijn stijl meteen herkent. En dat is niet erg, dat is juist goed. Dat is de reden dat ik weliswaar niet zijn hele oeuvre heb gelezen, maar toch wel een plankje vol boeken in mijn kast heb staan van de Vlaamse oppergod der literatuur.
Zeik is de rechercheur die een moord in Gent moet oplossen. Daarvoor heeft hij een team met collega’s die, zoals gebruikelijk in een Brusselmansboek, allerlei vreemde afwijkingen vertonen. En natuurlijk is het een geniale ingeving van Zeik die de moord ineens oplost, terwijl juist zijn starre vooroordelen tegen hem leken te werken.
Brusselmans kun je blijven lezen, verveelt niet snel.
Citaat: “Compas grijnsde. Ze vond het voeren van een moordonderzoek aan de zijde van Zeik wel leuk. Die stak nog maar een sigaret op, als je hier dan toch mocht roken. Het echtpaar De Raeve nam voldoende de tijd om zich om te kleden, en Zeik stond op een bepaald moment klaar om het huis te verlaten, alle bruggen achter zich te verbranden en godverdomme in een hangmat te gaan liggen op een Caraïbisch eiland.” (p.85)
Nummer: 19-026
Titel: Zeik
Auteur: Herman Brusselmans
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 190 (5768)
Categorie: Whodunit
ISBN: 978-90-446-2572-1
Meer Brusselmans:
Danny (Muggepuut-omnibus)
Guggenheimer wast witter
Vergeef mij de liefde
De dollartekens in de ogen van moeder Theresa
Wie is Herman Brusselmans en waarom?
In de knoei
Pitface
Bloemen op mijn graf
Patient HB
De man die werk vond
De Canadese Muur (met Tom Lanoye)
Themaweek 72: Gesigneerde boeken
03 zondag nov 2019
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig
02 zaterdag nov 2019
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig, Voetbalfoto's
..nog niet op het veld, maar op de straat er naast. De opkomst was ook niet geweldig. Het veld behoeft nog wel wat onderhoud, de lijnen zijn grotendeels verdwenen. Iets minder zand en onkruid zou mooi zijn, iets meer gras ook.
Themaweek 71: Vakantiefoto’s
01 vrijdag nov 2019
Posted in Fotooo, Reisverhalen Overig
