129 – Billy Idol – White wedding

Tags

Billy Idol, Gerbie's top 212, muziek

Nummer	129
Artiest	Billy Idol
Titel	White wedding
Jaar	1982
Wikipedia	White wedding
Website	billyidol.net
Tekst	AZ Lyrics

Billy Idol is een van de weinige artiesten in deze lijst waar ik geen plaat, geen cd, geen bandje van heb. Dit nummer komt wel voor op een verzamelalbum, er zijn best nog een aantal nummers van hem die de moeite waard zijn, maar ik heb niet de indruk dat ik iets mis als ik nooit meer iets nieuw van hem hoor.

Toch is het tegelijkertijd een van de weinige nummers die mijn twaalfjarige ik leuk vond en waar ik nu, decennia later, nog steeds met plezier naar luister. Een controversiële clip, voor die tijd tenminste, een lekker aansprekend deuntje, paar flinke uithalen, rock, maar geen hardrock, ruig, maar geen herrie, White Wedding is een nummer voor de eeuwigheid.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Advertenties

Lijstje van artiesten die ik nog live wil zien (ooit)

Tags

muziek, nutteloze lijstjes

..maar nog nooit heb gezien

bron: edinburghgigarchive.com

1. Tom Waits
Zonder enige twijfel een legende. Hopelijk komt hij nog een keer naar west Europa, naar Nederland. Zijn optredens zijn geweldig, prachtige muziek vermengd met humor.

2. Sad Lovers and Giants
Niet de bekendste band, niet de meeste concerten, kan me niet herinneren dat ze in Nederland zijn geweest, maar ik zou ze graag nog eens zien.

3. Faith no more
Mooie fragmenten gezien, ook beroerde. Moet je eens bij zijn geweest.

4. Julian Cope
Al jaren geen nieuwe muziek van gehoord, maar in de jaren negentig een aantal prachtige albums, misschien ooit toch weer op een podium?

5. Radiohead
Geen schijn van kans onlangs, de kaarten waren zo weg. Wie weet ooit wel mogelijk.

6. Portishead
Die schitterende stem van Beth Gibbons, ogen dicht en genieten.

7. Joe Jackson
Altijd afwachten welke muziekstijl hij nu weer kiest, maar altijd goed.

8. Tori Amos
Kans gemist jaren geleden in Amsterdam, toen een collega wel ging en ik later hoorde hoe geweldig het was geweest. Herkansing?

Joris van de Wier – Glorious Hearts

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, fcblogbroeders, Joris van de Wier, lezen, politiek, Schotland, voetbal, voetbalboek

Joris van de Wier – Glorious Hearts

Het is altijd bijzonder om je eigen naam in een boek tegen te komen, in dit geval als Silver Member, achterin dit boekwerk over dit bijzondere project. Kortom ik had Joris al vooraf betaald voor dit boek, dat toen nog geschreven moest worden. Had ik ook gedaan als mijn naam niet zwart op wit zou zijn gekomen. Want het idee van Joris was geweldig sympathiek. Baan opzeggen, spaargeld meenemen, wat extra geld binnen harken via crowdfunding, naar Edinburgh rijden, huurwoning zoeken en een jaar lang Heart of Midlothian volgen.

Net als ik, had hij Tim Parks gelezen over Verona, Joe McGinniss over Castel di Sangro, dat wilde hij ook. Zijn keuze viel op de net gedegradeerde club uit de hoofdstad van Schotland. Een bijzonder jaar in de tweede divisie. Kleine clubjes met vervallen stadions, maar ook de stadsderby tegen Hibs en de alom gehate doorstart van de Rangers zou hij tegenkomen. Genoeg ingrediënten voor een mooi jaar.

Via de mail had ik al wat voorproefjes gelezen. Toch was ik verbaasd toen ik mijn kopie in de brievenbus vond. Wat een geweldig dik pak papier is het geworden. Met heel veel plezier dook ik er in. Elke voetbalwedstrijd een eigen hoofdstuk. En dat zijn er nog al wat in Schotland. En omdat elke club meerdere keren voorbij komt in het boek, is er ook flink wat ruimte om eens even naast de geijkte paden te kijken. Sommige hoofdstukken gaan over de geschiedenis van Schotland, van specifieke steden, het spelletje komt er bekaaid vanaf. Een enkele alinea blijft er over voor voetbal. Geweldig. Voetbal als kapstok gebruiken en ondertussen over van alles en nog wat schrijven, ik had het zelf kunnen bedenken.

En Joris beleeft een geweldig jaar, waardoor het boek vol staat van boeiende verhalen. Van het Indyref, waar hij zelfs mag meestemmen, via een reeks hartaanvallen die hij ternauwernood overleeft tot het kampioenschap aan het eind van het seizoen. Als hij alles verzonnen had, had je hem niet geloofd. Maar na lezing heb ik mijn kennis bijgespijkerd over het onafhankelijkheidsreferendum, over het Noord-Ierse conflict en over diverse clubs waarvan ik voorheen slechts de naam las in de voetbaluitslagen.

Maar omdat Joris zichzelf ook niet spaart, weet ik ook veel meer over hemzelf, het leven in een prachtige stad, over de Schotse cultuur, zowel op de tribune, als daarbuiten. Zijn gok om dit boek te schrijven pakte goed uit. Hij heeft een klassieker op zijn naam staan, dat perfect in het rijtje mag van de eerder genoemde boeken van Parks en McGinniss.

Citaat: “Iedereen kent ze wel, van die voetballers die áltijd schieten. Zelfs al is het vanuit de meest onmogelijke positie. (…) Hearts heeft ook zo’n voetballer: Alim Özturk. Zijn specialisme is keihard van afstand overschieten. Ik heb mij zelfs al een keer bij iemand moeten verantwoorden voor zijn waardeloze schoten, omdat ik toevallig ook een Nederlander ben.” (p.133)

Nummer: 16-016
Titel: Glorious Hearts
Auteur: Joris van de Wier
Taal: Nederlands
Jaar: 2015
# Pagina’s: 400 (3861)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-823758-2-4

Meer:
Joe McGinniss – The miracle of Castel di Sangro
Tim Parks – A season with Verona
Marcel van Roosmalen – Geef me nog twee dagen
Kees ’t Hart – Het mooiste leven
Joris van de Wier – Terraces & Floodlights
Glorious Hearts
Joris van de Wier

Tegen TTIP

Tags

Arjen Lubach, GroenLinks, politiek, protest, TTIP

Het is vandaag Nationale Actiedag tegen TTIP. Ik sta daar natuurlijk achter. Op de site van milieudefensie is goed te lezen wat je vandaag allemaal zou kunnen doen, waar je zou kunnen protesteren.

En mocht je je nog niet hebben ingelezen, of niet goed hebben begrepen waar het om draait, of erger nog, geen idee hebben waar TTIP over gaat, dan legt Arjen Lubach het in een paar minuten wel even duidelijk uit.

Jaarkaart bij Ajax

Tags

column, eredivisie, FC Twente, KNVB, voetbal, voetbalcolumn

bron: twenteinsite.nl

“ Drie van de leden van de licentiecommissie hebben een jaarkaart bij Ajax.” Hij vertelde het op een toon alsof dan alles duidelijk is. Op het feestje waar ik zondag was, waren de FC Twente fans duidelijk en eensgezind. De KNVB en Ajax spelen onder een hoedje en FC Twente moet boeten.

Waarom de Amsterdammers belang hebben bij degradatie van de kampioen van 2010 kon niemand mij uitleggen. Kijk op social media de laatste weken en het gevoel ‘wij tegen de rest’ wordt flink aangewakkerd. Alsof de hele wereld er op uit is de club uit Enschede te raken. Er is geen gesprek mogelijk. Alle rede is verdwenen.

Je zal rechter zijn en vandaag moeten oordelen of FC Twente terecht moet degraderen. Dan ben je niet te benijden. Het lijkt allemaal zo simpel, maar dat is het natuurlijk niet.

Volgens de duizenden fans heeft de club aan alle voorwaarden voldaan, als afgesproken en is de zaak afgedaan.

Volgens de licentiecommissie is ze structureel voorgelogen en kan de KNVB dit niet accepteren, ook al heeft de club de laatste maanden haar stinkende best gedaan om schoon schip te maken.

Probleem is dat de regels niet toereikend zijn. De maximale boete is nog geen halve ton, een bedrag dat elke eredivisieclub lachend opzij legt om daarmee een vrijbrief te krijgen een heel seizoen te frauderen. Koopje. Het andere uiterste is de licentie kwijtraken. Dat is wel heel drastisch. Dan speelt de doorstart van de club volgend jaar vijfde klasse, nog lager dan de twee clubs die ooit fuseerden. Uitwedstrijden in Barchem, Diepenheim en bij de buren van Phenix.

De tussenoplossing leek redelijk. Licentie kwijt. Nieuwe licentie en dus beginnen in de eerste divisie. Dan gaat de club failliet, beweren alle directeuren. Alsof een paar maanden geleden, toen Ziyech weg leek te gaan, die eerste divisie niet al heel dicht bij was.

Ik ben blij dat ik geen rechter ben. Je kunt het vandaag nooit goed doen.

Mijn dochter houdt van Manu Chao

Tags

bevrijdingspop, concert, Manu Chao, muziek, papa gerbie, Suus, Zwolle

Dat ze het vol zou houden wist ik wel. Ze lijkt op haar vader, uren later naar bed is geen probleem. Maar of ze anderhalf uur zou luisteren, ik was er bang voor. Ze had al gespeeld, in de zweefmolen gezeten, een suikerspin gehad, nu was het haar beurt om aan te passen.

Het liep anders. Ze vond het mooi. Erg mooi. Ze deed mee. Vol enthousiasme. We hadden een mooie plek in het midden van het veld, redelijk zicht op het podium. Er stond een hek, waar ik achter stond. Zij kon er bovenop zitten, zo nu en dan even staan. En ze vond het geweldig. Ook al kende ze niets, ze danste, ze sprong en ze zong zelfs mee.

Nu is de muziek van Manu Chao natuurlijk ook erg aanstekelijk, zitten er vele momenten in dat ‘whoohoho’ en ‘yoyoyo’ meegeschreeuwd kunnen worden, maar zelfs ‘por la carretera’ klonk uit haar keel. Zo halverwege het concert hing ze tegen me aan, ze draaide iets en fluisterde in mijn oor dat we echt familie waren. Net als opa, ook al is die overleden. Even later staat ze weer op en zingt weer mee. Ik voel me gelukkig, trots, vol liefde, wat kun je nog meer wensen als vader? Zonder probleem doet ze mee tot kwart over elf de laatste toegift ook is afgelopen.

Een dag later wil ze de CD van haar vader lenen. Want K3 is dan wel leuk, maar Manu Chao is nu echt haar favoriete muziek.

130 – The Verve – Bitter sweet symphony

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Rolling Stones, The Verve

Nummer	130
Artiest	The Verve
Titel	Bitter Sweet Symphony
Jaar	1997
Wikipedia	Bitter Sweet Symphony
Website	The Verve Live
Tekst	Metro Lyrics

Na het overweldigende album Urban Hymns wilde ik meer van the Verve. Ik kocht een oud album, downloadde het soloalbum van Richard Ashcroft en luisterde het een keer. Nog een keer. En toen nooit meer. Sindsdien staat de shufflefunctie van iTunes wel eens aan en komt er at random een nummer van de band voorbij. Het zijn de schaarse momenten dat ik de shuffleknop corrigeer. Verder, deze pretentieuze zeikmuziek hoef ik niet te luisteren.

Dit in schril contrast met de twee hits (dit is de andere) van Urban Hymns, waar verder ook nog wel aardige nummers op staan. Hoe kan zo’n irritante band zulke geweldige nummers schrijven? De cynicus zegt dan meteen dat het vioolloopje dat dit nummer maakt, gejat is van de Stones. Klopt, hebben ze zelf toegegeven, hebben ze ook voor betaald. Flink. Meer dan 32 miljoen keer is de video bekeken op YouTube. Het nummer wordt gespeeld in sportstadions en in films. Het staat op vele lijsten. Geen cent hebben ze er aan overgehouden.

Ik sta achter de band in dit geval. Het sample mag bepalend zijn, een rekening zou terecht zijn, maar alle rechten kwijt raken omdat wat advocaten en een oud-manager een onbekend bandje overbluften, belachelijk. Artistieke genoegdoening zou kunnen zijn dat de hele wereld dit nummer ondertussen kent, ondanks dat het in Nederland niet eens in de top tien stond. En om welk Stones nummer het gaat, dat weet bijna niemand. (klik).

Ondanks alle controversie. Ondanks dat ik de band niet leuk vind: Wereldnummer!

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Beetje origineel?

Tags

fotooo, Goor, Goorse vragen, winkels

Goorse vragen (145)

De mooiste reclame-uiting stond al eens op dit blog: Tapijt zonder spijt.

Maar deze is ook best grappig.

Goede tweede of het betere jatwerk?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.

Beetje druk op het veld

Tags

Brazilië, fotooo, Hans van der Meer, Rio de Janeiro, Romario, Van der Meest, voetbalfoto

Van der Meest, deel 81

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Solomon Northup – 12 jaar slaaf

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, lezen, slavernij, Solomon Northup, Verenigde Staten

Solomon Northup – 12 jaar slaaf

Het zal je gebeuren. Je woont in een land waar op sommige plekken de slavernij is afgeschaft, op andere niet. Op een dag word je ontvoerd, vervoerd en verkocht en begint je leven als slaaf. Pas na 12 jaar ben je weer vrij. Het overkwam Solomon Northup.

Zijn memoires werden in de negentiende eeuw al uitgegeven, maar bleven relatief onbekend. Meer dan een eeuw later werd het boek verfilmd, zelfs toen had het grote publiek geen idee. Pas toen in 2013 weer een film werd gemaakt en deze zelfs Oscars won, toen werd de wereld wakker.

Op mijn E-reader stond het boek al een tijdje, mijn scepsis zat vooral in het feit dat een Hollywoodfilm gebaseerd op ware gebeurtenissen achteraf vaak niet zo waar blijkt te zijn. Fictionaliseren. Fictie is niet erg, sterker nog, mijn favoriete genre. Maar voor het grote publiek is het verhaal blijkbaar beter als het op een waar gebeurd verhaal is gebaseerd.

Al snel kwam mijn scepsis in het boek terug. In het derde hoofdstuk wordt Salomon wakker na te zijn ontvoerd en ziet hij door een klein beetje licht een vertrek. Hij beschrijft dit vertrek minutieus. Zo veel details, anderhalve pagina lang. Op dat moment realiseer ik me dat dit boek pas geschreven kan zijn na zijn vrijlating. Het gaat dus om een herinnering van meer dan twaalf jaar eerder. Al die details zijn blijven hangen? En zo precies kun je ze beschrijven. Zelfs er van uitgaand dat de schrijver heeft leren lezen en schrijven in zijn jeugd, hij was niet hoogopgeleid, niet gewend aan schrijven. Sterker nog, meer dan twaalf jaar mocht hij zeker niet schrijven. En dan schrijf je meteen een boek dat met zo veel gevoel, zo veel oog voor detail op papier komt en anderhalve eeuw later alsnog een bestseller wordt? Sorry, ik geloof het niet.

Best jammer, want als ik het boek an sich had gelezen, had ik me misschien best kunnen inleven in de hoofdpersoon, meeleven met de ellende die hij meemaakte. Maar continu zat dat stemmetje in mijn hoofd. ‘Het moet echt lijken, maar dat kan het niet zijn’. Dat stemmetje dat me ervan weerhield om op te gaan in het boek, zoals vele miljoenen dat al wel deden.

Dat stemmetje negerend kreeg ik een goed beeld van het leven halverwege de negentiende eeuw in het zuiden van de Verenigde Staten. De gescheiden wereld van de blanken en de slaven. De maatschappij zoals die toen was, waar het land nu nog steeds de gevolgen van voelt. Het is een signaal over hoe slecht de mens kan zijn, hoe gemeen, hoe onmenselijk. Je mensbeeld verandert onvermijdelijk, zelfs een optimist zou er pessimistisch van worden.

Geen slecht boek dus, verre van. Relevante literatuur. Maar dat stemmetje in mijn hoofd, het boerenbedrog, gaat maar niet weg. Jammer.

Citaat: “Zijn meesteres gaf hem een Bijbel, die hij met zich mee nam naar zijn werk. Al zijn vrije tijd gebruikte hij om erin te lezen, al kostte het hem grote moeite om enig deel ervan te begrijpen. (…) Blanken die de molen bezochten merkten Sams vroomheid geregeld op, en meestal leidde dat tot de opmerking dat een man als Ford, die zijn slaven toestond Bijbels te hebben, ‘niet geschikt was om nikkers te houden’. “ (p.135/463)

Nummer: 16-014
Titel: 12 jaar slaaf (orig.: 12 years a slave)
Auteur: Solomon Northup
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 2014 (orig.: 1853)
# Pagina’s: 318 (3397)
Categorie: Biografie
ISBN: 978-90-254-4360-3

Meer:
IMDB
Wikipedia
Archive.org (het hele boek)
Facebook
Solomon Northup

131 – Human League – Louise

Tags

Gerbie's top 212, Human league, muziek, synthpop

Nummer	131
Artiest	Human League
Titel	Louise
Jaar	1984
Wikipedia	Louise
Website	Official website
Tekst	Metro Lyrics

Het begon met Kraftwerk en in de jaren tachtig waren er ineens vele bands die een synthesizer gingen gebruiken. Synthpop werd dé stroming van de jaren tachtig. Al snel concludeerde ik dat het niet mijn muziek was. Vaak leek het snelle succes belangrijker dan de artistieke waarde, terwijl ik juist een smaak ontwikkelde die precies de andere kant op ging.

Toch kon ik ook niet ontkennen dat het soms vernieuwend was. Dat er soms wat origineels tussen zat. Dat er zelfs goede muziek met een computer gemaakt werd, niet alleen per definitie met een muziekinstrument.

En toen kwam de Human League met dit nummer. Don’t you want me was hun grote hit, een paar jaar eerder. Louise werd mijn favoriete nummer. Rustig, kabbelend, maar met zo’n ontzettend verslavend loopje. Blijft jaren in je hoofd doordreunen. Geweldig.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Open brief aan Sjaak Swart

Tags

Ajax, open brief, Sjaak Swart, voetbal

Beste Sjaak,

bron: ajaxlife.nl

Mijn tante is niet heel oud geworden. Maar ze leverde een bijzondere prestatie. Meer dan vijftig jaar zag ze elke wedstrijd van mijn clubje. Slechts een keer was de griep zo zwaar dat ze in bed bleef liggen. Als meisje aan de hand van haar vader, mijn opa ging ze al mee. Later speelde haar kleine broertje, mijn vader in het eerste. Haar man werd voorzitter. En ik heb ook nog jaren mee mogen doen. En altijd wist ik waar mijn tante stond. En als ik haar nog niet had gezien, dan hoorde ik haar wel. Ze had een roodzwarte bril op, nooit hadden we een scheidsrechter mee, geen twijfelgeval dat aan de tegenpartij werd gegeven liet ze voorbijgaan. Ze werd gekozen tot clubvrouw van het jaar, als symbool voor de vele trouwe supporters die mijn clubje heeft, zelfs al spelen we maar vierde klasse.

Vorige week kreeg jij ineens een lading kritiek over je heen, vanwege dit filmpje. Ineens was jij de reden dat heel Nederland een hekel aan Amsterdammers had. Dat ze in Enschede, Rotterdam en Utrecht juichten toen De Graafschap gelijk maakte. Alsof dat jouw schuld was.

Wat een onzin. Jij kent nog clubliefde, een fenomeen dat bijna uitgestorven is. Hartjes maken naar de supporters kunnen ze na een mooie goal, maar aan het eind van een half geslaagd seizoen gaan ze cashen bij een degradatiekandidaat in de Premier League. Natuurlijk zie jij alles door een rood-witte bril. Logisch. Ik kan me een regenachtige, erg koude maandagavond in de Meer herinneren, waar Ajax 2 won van Vitesse 2. Ik kwam je tegen die avond. En toen jaren later een van onze jeugdspelers in de jeugd van FC Twente/Heracles speelde tegen Ajax A2, waar ik een stukje over mocht schrijven, liep jij, natuurlijk, op de Toekomst.

Jij bent geen fossiel. Jij bent niet dement, laat de mensen maar lullen. Jij hebt clubliefde. Dan is het je vergeven dat je alles en iedereen de schuld geeft van een wanprestatie van jouw clubje. Natuurlijk zie je dan niet-gegeven strafschoppen en overgemotiveerde tegenstanders. Logisch dat je een complot ziet. Wat een kutjaar heb je. In de Europa League tegen lachwekkende clubs niet doorgaan. In de beker die eigen goal van Veltman (ging een overtreding aan vooraf toch?), toen ging Johan ook nog, alleen een kampioenschap was een schrale troost geweest. En toen ging dat ook nog eens niet door.

Laat ze allemaal maar lullen. In Doetinchem zag het er naar uit dat je gelijk had. Dat je nog best een kwartiertje mee had kunnen hobbelen. En als ze dan een dag later je mening vragen, dan kunnen ze hem krijgen. Een heerlijke zeven minuten durende tirade vol van clubliefde. Met een beetje frustratie er door, maar wie echte clubliefde kent, vergeeft je dat.

Onze oosterburen hebben een mooie uitdrukking. Was sich liebt, das neckt sich. Ik hoop dat ik je nog vaak mag horen mopperen.

Groet,
Gerbie

Harry Walstra – We proberen weer gewoon te doen

Tags

boeken, boeken 2016, Duitse voetballers, Duitsland, geschiedenis, Harry Walstra, lezen, NSB, Tweede Wereldoorlog, voetbal, voetbalboek

Harry Walstra – We proberen weer gewoon te doen

Jarenlang bloggen over boeken levert ook wel eens een voordeeltje op. Zo kreeg ik een digitaal recensie-exemplaar van dit boek in mijn mailbox. Mooi gebaar, zeker ook omdat ik niet altijd automatisch onverdeeld positief ben over wat ik lees, zelfs al kost het me niets, zoals de schrijver bij zijn eerste boek ondervond.

Al heeft Walstra niets te vrezen voor mijn pen (toetsenbord), aangezien ik grote bewondering heb voor zijn arbeidsethos. Hij schrijft niet gewoon een verhaal, hij doet research voor hij schrijft. En dan niet zo maar een oud artikel opduiken, nee grondig, meerdere bronnen, wat interviews en dan pas begint hij aan zijn stuk. Dit boek is een verzameling van verhalen met twee centrale thema’s. Voetbal en de Tweede Wereldoorlog. Daar valt genoeg over te schrijven, genoeg over te vinden, vandaar dit flinke boek.

Het eerste verhaal, over Julius Hirsch, kwam me al snel bekend voor, een eerdere versie stond al in Walstra’s vorige boek dat ik natuurlijk ook las. De meeste verhalen daarna zijn erg boeiend, verhalen over voetballers die ik niet of nauwelijks kende, maar ook over gebeurtenissen voor, tijdens en na de oorlog. Voor velen was de oorlog niet afgelopen na de capitulatie, de gevolgen blijven decennia merkbaar.

Oorlog is erg ingrijpend. Wat is goed, wat is fout? Hoe verandert een vriendelijke voetballer in een kampbeul? Van krijgsgevangen tot voetbalheld. Van voetballer tot landsverrader. Verzetsheld of NSB-er, het zijn allemaal lastige keuzes. Walstra heeft een prachtige collectie voetbalverhalen bijeen gebracht, zonder enige twijfel boeiend om te lezen. Want naast Bert Trautmann, Sepp Herberger en Grejus Van der Meulen, de bekendere namen, is het minstens zo interessant om meer te weten te komen over Rein Boomsma, Gottfried Fuchs, Tull Harder en Rudolf Gramlich.

Groot compliment voor Walstra, dit boek is meer geschiedenisboek dan menig boek dat die titel kreeg.

Citaat: “Zo’n attractief elftal met dergelijk aanvallend voetbal moet haast wel op een enorme populariteit kunnen rekenen. Zou je denken… Waarschijnlijk wel als dit elftal aan de Rothenbaum onder de naam Hamburger SV gevoetbald had, maar nu absoluut niet. Het vreemdelingenlegioen jaagt andere clubs in het harnas en supporters van de tegenpartij haten die soldatenclub met al zijn privileges.” (p.156)

Nummer: 16-013
Titel: We proberen weer gewoon te doen
Auteur: Harry Walstra
Taal: Nederlands
Jaar: 2015
# Pagina’s: 206 (3079)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-94-022-2240-1

Meer:
De aartsrivalen
Vedette aan de zijlijn
WK74finale (site)
We proberen weer gewoon te doen (bestellen!)
De diepgaande middenvelder

Festivals zijn best zwaar

Tags

Diepenheim, fotooo, Jannarok, Kijk nog eens, muziek

Kijk nog eens 202

Komend weekend Jannarok. Voor het eerst sinds jaren niet op Hemelvaartsdag, de concurrentie met de bevrijdingsfestivals was te groot.

Dat zo’n festival best zwaar kan zijn zien we op deze foto. Gelukkig weten ze dat in Diepenheim en hebben ze een comfortabele bank geplaatst. Even lekker de oogjes dicht. Wel je biertje goed vasthouden!

132 – Dog eat dog – No fronts

Tags

Dog eat dog, Gerbie's top 212, muziek

Nummer	132
Artiest	Dog eat dog
Titel	No fronts
Jaar	1994
Wikipedia	Dog eat dog
Website	Official Fansite
Tekst	Genius

Twijfel. Een beetje dan. Mijn eigen regel is dat de lijst is vastgesteld op 1 februari 2014. Nu, ruim twee jaar later, vele mooie nummers al geblogd, heb ik de indruk dat dit nummer eigenlijk iets te hoog staat. Leuk nummer, niets mis mee, maar een aantal pareltjes staan hieronder, er klopt iets niet. Maar goed, eigen regel blijft gelden.

Want het blijft een leuk bandje. One hit wonder, want dit nummer mag je rustig een hit noemen. Gekke is dat dat in de hitlijsten blijkbaar niet het geval was. Culthit dus maar.

Ook niets mis mee, gewoon een lekker nummer, blazers er door heen, herrie maar toch aanstekelijk. Vooral de energie van het nummer doet het goed. En ach, 132 is ook best een mooie plek.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Eduardo Sacheri – Ser feliz era esto

Tags

Argentinië, boeken, boeken 2016, boekrecensie, Eduardo Sacheri, lezen

Eduardo Sacheri – Ser feliz era esto

Ooit ontdekt toen ik in Buenos Aires door een boekenzaak dwaalde, op zoek naar mooie voetbalverhalen, Sacheri is ondertussen uitgegroeid tot een geweldige schrijver die boeken verfilmd ziet, prijzen pakt en internationale erkenning krijgt. Alleen in Nederland is zijn naam nog niet al te bekend.

Gelukkig was Gerald vorig jaar in Uruguay, van waaruit de Argentijnse hoofdstad een kort uitstapje was. En dan ook nog even aan mij denken en dit boek voor mij scoren, geweldig.

Het uitgangspunt van dit boek is niet heel origineel. Tienermeisje belt aan bij haar vader. Alleen die laatste wist nog niet dat hij een dochter had. Maar omdat moeder er niet meer is, moet hij haar helpen. Hoe bouw je een band op met een dochter, waarvan je gisteren niet eens wist dat ze er was, terwijl ze vandaag van je afhankelijk is?

Sacheri weet een heel mooi, heel lief boek te schrijven met dit gegeven. En lief wordt wel eens negatief uitgelegd, maar is heel positief bedoeld in deze. Natuurlijk gaat het niet zonder slag of stoot, is vooral de vrouw van vader erg overdonderd en niet meewerkend. Een rol als stiefmoeder ligt haar niet, ze heeft niet voor niets besloten kinderloos te blijven.

Vader, prijswinnend schrijver, doet zijn best om de twee vrouwen in zijn leven tevreden te houden, al is dat eigenlijk een onmogelijke opgave. Sofia moet natuurlijk ook wennen aan haar nieuwe leven, haar nieuwe omgeving, haar nieuwe school.

Gaandeweg het boek zie je dat de vader-dochterband groeit, sterker wordt, eigenlijk een mooi liefdesverhaal, afwijkend van de ‘normale’ liefdesromans. Dat dit ten koste van de band tussen haar vader en zijn vriendin gaat is ook onvermijdelijk.

Prachtig boek van een groot schrijver.

Citaat: “Fabiana? Dale tiempo. Lo que pasa es que le cuestan los cambios. Yo mismo, dos dias atrás no tenía ni idea de que tenía una hija.
Sofía, para sus adentros, le da la razón. Piensa en su mamá. Alguna vez habían hablado de esto.” (p.56)

Nummer: 16-012
Titel: Ser feliz era esto
Auteur: Eduardo Sacheri
Taal: Spaans (Arg)
Jaar: 2014
# Pagina’s: 245 (2873)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-987-04-3492-4

Meer:
Goodreads
Wikipedia
La pregunta de sus ojos
Lo raro empezo despues
Esperandolo a Tito

Oud(er) worden

Tags

column, GFC, Goal, Goor, In Memoriam, lifeblog, voetbal, voorzitter

Goal, November 2012

Het klonk onrespectvol, maar zo was het niet bedoeld. Voor de meeste GFC-ers zijn het slechts namen uit een ver verleden. En zowel Cor de Jong als Arnold Schutte kwamen de laatste jaren niet meer op het voetbalveld. Dan is uit het oog vaak ook uit het hart. Sterker nog, bij velen hebben ze er nooit gezeten.

Het ligt niet aan de jongere spelers, het ligt aan mij. Ik word ouder. Ik reed wel eens mee met oom Cor naar een uitwedstrijd. Of eigenlijk reed ik mee met Tante Betsy en Anke. Oom Cor was meestal rustig, de beide dames hadden nogal eens commentaar op de rijstijl van medeweggebruikers. De dag van de week waarop ons eerste voetbalde trok een groep autorijders aan, die volgens mijn nicht en tante niet geschikt waren voor een rijbewijs. Ze stonden ook meestal niet samen langs de kant van het veld. Meestal bleek de scheidsrechter namelijk dezelfde geestelijke vermogens te hebben als de eerder genoemde incompetente chauffeurs. En dan hielden de dames zich niet in. Oom Cor stond liever elders. Rustiger.

Voor vele GFC-ers was hij naast de oud-voorzitter vooral Meester de Jong, de strenge maar rechtvaardige schoolmeester van de Laarschool, die zo prachtig verhalen kon vertellen.

Maar wanneer je zelf al aan het afbouwen bent op zondagochtend, zijn jeugdherinneringen niet meer dan dat. GFC is niet meer de club waar ik naar ging kijken in de tachtiger jaren. Niet de club waar oom Cor voorzitter van was in de zeventiger jaren. Zeker niet meer de club waar Arnold Schutte twee keer kampioen mee werd. We hadden toen vier seniorenteams en een paar juniorenteams en een veld dat we moesten delen met vv Twenthe.

GFC is tegenwoordig een moderne club met tientallen teams, bijna zevenhonderd leden, met dames en gehandicapten, Ukken en veel jeugd. Een club waar naast voetbal vele activiteiten worden georganiseerd. GFC is een grote vereniging, met een lange geschiedenis. En voor velen is het totaal niet interessant wie er in het eerste speelde tien jaar geleden, of zelfs een halve eeuw geleden. Het boeit niet wie er allemaal ooit in het bestuur zaten. Toch zijn we, ik spreek graag over we, een vereniging die dankzij die geschiedenis geworden is tot wat we nu zijn.

“Meer dan voetbal”, zei Toon Groothengel altijd. Netjes geparafraseerd in het Catalaans door de beste club ter wereld: ‘Mes que un club’. Zo voel ik dat nog steeds. En of je die oudjes nu wel of niet kent, of je de opstelling van het kampioenteam uit 1969 nu wel of niet kunt navertellen, dat maakt helemaal niet zo veel uit. Je voelt dat GFC meer is dan slechts twee keer drie kwartier in een roodzwart shirt rennen. En dan zullen er ook in de generaties na mij wel weer leden zijn die wel weten welke GFC-ers er voor gezorgd hebben dat GFC die prachtige club is waar we allemaal trots op zijn. We worden tenslotte allemaal ouder.

Max Tailleur – Van sex-tien tot sex-tig

Tags

boeken, boeken 2016, boekrecensie, humor, lezen, Max Tailleur

Max Tailleur – Van sex-tien tot sex-tig

Hotellobby’s zijn een leuke verzamelplek van boeken die achtergelaten worden. En zo kwam ik dit boek tegen in Düsseldorf, niet de meest logische plek voor joodse humor. Maar goed, een boek is een boek, dus begon ik even te bladeren. En toen ik een dag later op de thuisreis Gijp uit had, had ik dit boek nog als backup in de binnenzak.

Tailleur was een grootheid in de jaren vijftig en zestig. Als je dit boek leest, begrijp je daar helemaal niets van. Flauwe humor is zelfs nog een overstatement. De meest flauwe moppen worden verteld en dan ook nog eens uitgelegd, voor het geval de lezer niet begreep wat de verteller bedoelde.

Ik heb sterk de indruk dat er iemand een avond een optreden heeft opgenomen en een secretaresse aan het werk heeft gezet om het even op papier te zetten. Verkoopt lekker. 125.000 exemplaren na twee drukken, op Marktplaats staat een achtste druk te koop. Je kunt er dus rustig van uit gaan dat er een paar honderd duizend verkocht zijn hiervan.

Er waren op de 128 bladzijden maar erg weinig momenten dat er een flauwe glimlach op mijn gezicht te zien was. Sterker nog, in het algemeen is dit boek een belediging van mijn intelligentie, extreem eendimensionaal. Eigen schuld, had ik het maar niet moeten lezen.

Citaat: “In de tijd van Rubens en Rembrandt was de vrouw mollig, goed gevuld. Kijkt u maar naar de schilderijen, hoe molliger hoe beter. Op het ogenblik is het zo, hoe magerder hoe beter. Ik weet van een beroemd fotomodel dat een hele appelbol inslikte en drie jongens verlieten overhaast de stad.

Ja, de oude tijd en de nieuwe tijd. Misschien zal dit boekje bekend zijn over vijf, tien, twintig of vijftig jaar en daarom vind ik het zo leuk dat er een mop in staat waar iets meer in zit dan alleen maar sex.” (p.111)

Nummer: 16-011
Titel: Van sex-tien tot sex-tig
Auteur: Max Tailleur
Taal: Nederlands
Jaar: 1968
# Pagina’s: 128 (2628)
Categorie: Humor
ISBN: nvt

Meer:
Max Tailleur (Wikipedia)
Marktplaats (zelf aanschaffen)
Goodreads