Tex de Wit – Ik heb een slimme droger

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, lezen, Tex de Wit

Tex de Wit – Ik heb een slimme droger

Al een tijdje vind ik Tex een van de leukste personen op de televisie. Bij Lubach als sidekick, maar vooral in Klikbeet zie je gewoon dat hij een bijzondere intelligentie koppelt aan een geweldig gevoel voor humor.

Zijn debuut stond bij mijn moeder op de computer, zij leest graag E-boeken. Zo lang ik een E-boek niet op Marktplaats zet, is het net als het lenen van een normaal boek, in mijn ogen, dus kon ik wel verdedigen dat ik het boek ook op mijn E-reader zette.

Nu moest ik thuis ook nog even een strijd voeren, want ook al is het mijn E-reader, er is iemand in huis die alle zeven zussen wil lezen, digitaal. En dat kost flink wat tijd. Gelukkig kon ik met wat overredingskracht tussen twee delen door, mijn eigen E-reader even lenen.

In een paar avonden had ik de slimme droger van Tex uit. Veel korte hoofstukken, niet meer dan gedachteflarden. Leuker vond ik de korte verhalen van een paar bladzijden. De gedachteflarden waren wel leuk, maar niet wat ik van Tex verwacht had. De korte verhalen daarentegen wel.

Geregeld een grijns, een paar keer proesten, maar ook meerdere keren de ‘o wat flauw’ gedachte, een teleurstelling als je iemand zo hoog hebt zitten.

Al met al met plezier gelezen, maar had meer gehoopt. Verwacht eigenlijk wel. Maar in ieder geval veelbelovend genoeg.

Citaat: “’Op het moment dat ik dit stukje schrijf, ben ik al zeven maanden niet naar de sportschool geweest. Daarom heb ik nu een goed voornemen: in het nieuwe jaar ga ik dan eindelijk mijn abonnement opzeggen.’

Nummer: 20-011
Titel: Ik heb een slimme droger
Auteur: Tex de Wit
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 256 (2273)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-94-0040-395-6

Meer:
Wikipedia
Comedytrain
Hebban

Columnisten op de bank

Tags

boeken, column, Eurosport, fictie, Frank Heinen, Thijs Zonneveld, wielrennen

“Ze zeggen dat jij ze kent”, hoor ik als ik de keuken inloop. Ik heb een rondje gefietst, zoals wel vaker na het eten. Even frisse lucht, een podcast luisteren, wat beweging na een dag thuiswerken.

Ik loop door en zie ze samen op de bank zitten. “Ze kwamen vlak na elkaar binnenvallen”, klinkt het nog achter me. Ze kijken nauwelijks op als ik de kamer in kom. Ze hebben elkaar gevonden, lijkt het. De televisie staat aan. Eurosport, de zoveelste herhaling van een koers die toen al niet erg boeiend was.

Tijdens de eerste reclamebreak kijken ze me aan. “Het ging niet meer bij mij”, zegt Thijs. “Die Valverde nam het huishouden over. Bleef maar hangen bij mij op de bank. Vrouw en kinderen waren al gevlucht, ik kon er ook niet meer tegen.”. Naast hem knikt Frank. “Bij mij niets anders. Christiano kwam voor de zoveelste keer binnen. Volgens mij heeft hij de huissleutel al gedupliceerd. De Vriendin stelde een ultimatum. ‘Hij eruit of ik er uit’, ik was haar voor. Ik ga zelf wel.”

Suus zit tussen ze in, haar vaste plek. Koptelefoon en iPad, deken over haar heen, in haar eigen wereldje. Trekt zich niets aan van het onverwachte bezoek. De reclame is afgelopen en de aandacht van de columnisten is weer bij het scherm, voordat ik een vraag kan stellen. In de keuken hoor ik gemopper, ik doe net of ik het niet hoor. Die koers is eigenlijk best interessant. Baskenland? Toscane? Vlaanderen? Het regent in ieder geval. “Waaiers…”, klinkt er hoopvol naast me.

Een half uur later wordt Suus naar bed gebracht. Ook de vriendin blijft boven, geen goed teken. Ik zit met de twee heren in de kamer, ze lijken niet van plan weg te gaan. Na de Ronde van het Baskenland en de Waalse Pijl, zitten we nu naar de 19e etappe van de Tour te kijken. Welk jaar? Geen idee. Als Valverde door het beeld fietst, schrikt er iemand naast me.

“Wat is het wachtwoord voor de Wi-Fi?”, klinkt het uit twee kelen tegelijk. Alle drie moeten we lachen, om het toeval van dezelfde gedachte op het zelfde moment. Ik loop naar het kantoor om het briefje met het wachtwoord te zoeken, Thijs kijkt in de koelkast. “Achter staat nog een koelkast”, wijs ik hem. “Daar staat fris, bier, wat je maar zoekt.” Hij keert even later terug met twee blikjes Radler, gooit er een naar Frank en gaat weer zitten. “Jij redt je zelf wel, toch?”, roept hij naar mij.

Om half twaalf besloot ik om naar bed te gaan. “Op zolder staat nog een logeerbed, daar zou je met z’n tweeën in kunnen gaan liggen”, zijn mijn laatste woorden. Gelukkig slaapt mijn vriendin al, ik heb geen idee hoe ik dit uit moet leggen.

De volgende ochtend wil ik aan het werk gaan, maar de heren zitten al in mijn kantoor. Frank op de computer, Thijs op mijn laptop. “Deadlines”, mompelen ze allebei. Gelukkig moet Suus weer naar school, dan kan ik haar laptop gebruiken aan de keukentafel. Daar liggen twee gesigneerde boeken voor me. “Daar ben je toch zo gek op”, hoor ik vanuit het kantoor. Dat hebben ze goed onthouden. Van beiden bestelde ik ooit rechtstreeks een boek, gesigneerd vind ik een mooie aanwinst voor mijn collectie. Die van Thijs had ik al, alleen nog niet gesigneerd. De nieuwste van Frank stond al op mijn verlanglijstje. Mooi.

Mijn vriendin ontbijt even later zwijgend, pakt de autosleutels en rijdt weg. Ik lees mijn mail, heb een aantal online lessen en bereid wat voor. Zwijgend eten we een paar boterhammen tussen de middag. Ik durf niet te vragen hoe lang ze denken te blijven…

33 – Lou Reed – Perfect day

Tags

Gerbie's top 212, Lou Reed, muziek

Nummer	33
Artiest	Lou Reed
Titel	Perfect day
Jaar	1972
Wikipedia	Perfect Day
Website	Lou Reed
Tekst	Lyrics Freak

Via de Velvet Underground, ooit door Oor verkozen tot het beste album aller tijden, kwam ik natuurlijk terecht bij Lou Reed. En vele jaren luisterde ik naar Berlin, zijn beste album. Natuurlijk had ik ook de LP Transformer wel aangeschaft, maar die was net iets minder.

Maar in de loop der jaren kom je er ook achter dat niet alles zwartwit is. En dat dat ene nummer van Transformer wel heel erg mooi is. Dat het niet erg is dat vele anderen dat ook vinden. Dan is zelfs een cover voor een goed doel (Children in Need; 1997) niet erg. Dan is het best wel bijzonder dat grootheden als Bono, David Bowie en Elton John en vele anderen het nummer zingen.

En zingen is eigenlijk het enige dat Reed zelf nooit heeft gedaan. Best knap dat je als muzikant decennia wordt gezien als een van de beste singer-songwriters, maar zelf eigenlijk niet kunt zingen. En juist dat maakt ook weer dat Reed uniek is. Zijn muziek is onvergetelijk, zijn teksten zou je als poëzie kunnen publiceren, zijn voordracht is extreem herkenbaar.

Dus moeten we Lou Reed als een van de beste aller tijden zien. En met dit nummer heeft hij ook het grote publiek bereikt. Prima.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Reid, Geleijnse & van Tol – Fokke & Sukke, het afzien van 2019

Tags

2019, boeken, boeken 2020, boekrecensie, cartoons, Fokke en Sukke, Geleijnse, lezen, Reid, Van Tol

Reid, Geleijnse & van Tol – Fokke & Sukke, het afzien van 2019

Dit jaar full color. Blijft goed. Blijft leuk. De twee gevederde vrienden blijven scherp. Het twintigste jaaroverzicht, trots op mijn complete collectie. En natuurlijk staan Johnson en Trump op de voorkant. Helaas is de achterkant gecensureerd, zal wel door het ministerie gedaan zijn.

Dagelijks via Twitter, geregeld via de NRC en elk jaar natuurlijk het jaaroverzicht. Het leven is overzichtelijk en wordt geduid door de twee meest daarvoor geschikte vogels.

Citaat: “Fokke & Sukke lopen de vierdaagse. ‘Wie is dat in die sloot?’ ‘Dat is Maarten van der Weijden, die zwemt ‘m helemaal mee.’ “ (p.78)

Nummer: 20-010
Titel: Fokke & Sukke, het afzien van 2019
Auteur: Reid, Geleijnse & van Tol
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 112 (2017)
Categorie: Cartoons
ISBN: 978-94-924-0949-2

Meer:
2018 2017 2016 2015 2014 2013 2012 2011 2010 2009 2008 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 2000
Officiële website

Christian Werner – An jedem verdammten Sonntag

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Christian Werner, lezen, voetbal, voetbalboek, voetbalfoto

Christian Werner – An jedem verdammten Sonntag

Meestal heb ik een half uurtje, drie kwartier max. Maar Munster heeft meerdere boekhandels die ik wil bezoeken. Twee grote, goede, een aantal kleinere met ramsj of tweedehands. Twee keer per jaar kom ik er. Dus vaak kies ik dan voor een grote en een tweedehands-combi, de andere keer voor de andere grote. Ik ken er de weg redelijk, na al die jaren.

De sportafdeling valt een beetje tegen, maar toch loop ik er altijd even langs. Veel voetbalboeken waar ik niets mee heb. Commerciële biografieën, jaaroverzichten, fanboeken. Allemaal niet voor mij. Maar soms kom ik wel wat tegen wat me trekt. Van een goede schrijver, een verhalenbundel met verhalen waarin voetbal niet de hoofdrol speelt, maar wel de rode draad is, of zoals deze keer een fotoboek.

De voorkant was genoeg. De titel geeft het gevoel. Veel voetbalfoto’s zijn saai, maar sommige fotograven weten het normale tot bijzonder te verheven. Hans van der Meer is de beste, al decennia. Van hem kocht ik een kwart eeuw geleden al boeken, die me meer dan een dag werken kostten. Het was het zonder twijfel waard.

Blijkbaar is Christian Werner in Duitsland iemand die het juist ziet. Naar die kleine clubjes, waar de vrijwilligers kaartjes verkopen, lijnen kalken en bratwursten braden, terwijl de bezoekers net aan komen lopen. Clubjes waar ik er zelf in de loop der jaren honderden van heb bezocht. Frank Goosen mocht het voorwoord schrijven, de inleiding, in dit geval de toon zetten. Goed gelukt. Daarna vele schitterende foto’s, met alle clichés. De bal in de sloot, die eruit gevist moet worden. Het veld met de lelijke energiecentrale op de achtergrond. Vele gravelvelden (wij mogen in Nederland nooit meer klagen), een biertje onder de douche, het scorebord in de kantine, de middellijn die door een dronken vrijwilliger getrokken lijkt, de kantine met vaantjes en petjes aan de muur, de te kleine bekerkast met lelijke bekers er zelfs bovenop, supporters onder een paraplu, de lijst met boetes op het prikbord, de grensrechter op slippers, het huwelijksaanzoek met hulp van het hele team, het eerste sigaretje na de wissel op en muurtje, een pyro door vier supporters en nog veel meer mooie beelden.

De mooiste foto staat op bladzijde 126/127. Genomen van schuin achter de goal, iets hoger staand dan het veld, tussen het onkruid en de paardenbloemen. Achter de goal moet de keeper de bal uit het hoge gras halen, het team in wit heeft net naast geschoten, er is geen ballenvanger. Links staat een speler nog te pissen, net naast de atletiekstrook, vier banen breed, langs de lange zijde. Iets verder achter de bosjes bij de tennisbaan nog een. Twee dug-outs, niet aan dezelfde zijde, maar tegenover elkaar. Zes spelers in het rood lopen warm achter het doel. Op het talud aan de rechterkant staan bankjes, ongeveer 15 toeschouwers zitten te kijken. Achter het veld het dorp, met de kerktoren en een telefoonmast er bovenuit stekend. Daar achter de heuvels om het dorp, met een enkele boerderij en iets hoger op een schuur. Aan deze kant van het veld ontbreekt de grensrechter. Op een schommel achter de toeschouwers zit een kind. Het hokje bij de tennisbaan heeft een schotelantenne. De scheidsrechter op de rand van de middencirkel kijkt niet naar de keeper, maar lijkt in gesprek met spelers aan de andere kant, waar de spits en de laatste verdediger dichter bij elkaar staan dan nodig lijkt op een dood spelmoment. De parkeerplaats achter het veld staat zo vol, het lijkt alsof elke speler apart is aan komen rijden, tenzij het ook de parkeerplaats van het dorpscentrum is. Het is licht bewolkt, het lijkt een mooie lentedag. Op de weg uit het dorp over de heuvel rijdt niemand. Achterin het boek lees ik dat de foto is gemaakt bij de FC Rettenberg, waar het tweede elftal met 4-3 won van het tweede van de fusieclub (mijn aanname) SG Seifriedsberg/Sonthofen

Heel lang kan ik naar zo’n prachtige foto staren, elke keer ontdek ik iets nieuws.

Citaat: “ Schiedsrichter, was fur eine Sportart pfeifst du eigentlich gerade?” (p.138)

Nummer: 20-009
Titel: An jedem verdammten Sonntag
Ondertitel: Deutschlands Kreisliga-Helden
Auteur: Christian Werner (mit Frank Goosen)
Taal: Duits
Jaar: 2019
# Pagina’s: 192 (1905)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-3-8419-0632-8

Meer Werner:
Werner
Instagram (Werner)
Fotobuch

Meer voetbalfoto’s:
David Bauckham – Dugouts
Levon Biss – One love
Hans van der Meer – Europese velden
Van der Meest (eigen foto’s)

Olympische droom

Tags

droom, Olympische Spelen, wielrennen

De eerste twee ronden had ik al overleefd, terwijl ik vanochtend nog niet eens wist dat ik mee zou doen. En ik zag perspectief. De winnaar mag naar de Olympische Spelen. Drie plekken heeft Nederland, de eerste twee zijn al vergeven. Hoogland en Lavreysen zijn natuurlijk buiten categorie. Nu heeft ons land meerdere goede sprinters, maar die doen blijkbaar niet mee vandaag. Ik begreep dat Buchli en Bos voor andere onderdelen hebben gekozen. Wat er vandaag fietst is niet bijzonder.

Tussen de ritten door lees ik de reglementen eens goed door, maar mijn perceptie klopt. Als ik vandaag win, mag ik naar de Olympische Spelen. Waarschijnlijk ben ik dan de oudste debutant ooit, maar dat zal mij een zorg zijn. In de kwartfinale heb ik drie heats nodig, mazzel met de loting als ik in de beslissende heat uit het wiel mag komen.

Na de eerste heat van de halve finale is er een briefing. Er staat iemand van alles uit te leggen naast een flipover. Een trainer van de KNWU komt naast me zitten en begint tegen me te fluisteren. Dat ik moest oppassen niet de plek van een jong talent in te pikken, hij wees op een jongetje dat in de andere halve finale staat. ‘Het zou voor hem een mooie ervaring zijn’, vervolgt hij zijn betoog. Dan kijkt hij mij aan en wijst me op mijn overgewicht, mijn leeftijd en mijn bovenbenen. Vooral dat laatste triggert me. ‘Heb je die benen van Hoogland wel eens gezien”, laat ik hem weten. Juist nu neem ik me voor om te winnen. Ik heb weliswaar tot en met gisteren nog nooit op een baanfiets gezeten, sterker nog, ik zit met een voetbalshirt en hardloopbroek op de fiets, het ziet er niet uit, maar ik kan wel sprinten. Blijkt. Even later win ik mijn halve finale.

Nog een keer komt er iemand met me praten. Dat ik mijn punt gemaakt heb. Dat het een leuk geintje was. Maar dat ik op de Spelen toch helemaal niets te zoeken heb. Ik geef hem gelijk, tegen de toppers zal ik kansloos zijn, maar de Spelen meemaken lijkt me al geweldig. Ik citeer De Coubertin: ‘Meedoen is belangrijker dan winnen”, die Olympische gedachte kan en wil ik uitdragen.

In de finale mag ik tegen het talent. Ik dring hem de kop op, hij is te druistig. Hij probeert me te lossen, maar ik kom er net overheen, een paar millimeter op de streep. Nog een keer winnen en ik ben er. Iedereen is hier tegen me, zelfs het publiek, maar dat maakt me alleen maar vastberadener. Een half uur later win ik ook de tweede heat, hij had me zonder problemen kunnen lossen, maar is mentaal niet sterk genoeg. Ik mag naar de Olympische Spelen.

En dan word ik wakker. Zaterdagochtend. Eigen bed. Vreemde droom.

34 – Johnny Cash – Hurt

Tags

Gerbie's top 212, Johnny Cash, muziek

Nummer	34
Artiest	Johnny Cash
Titel	Hurt
Jaar	2002
Wikipedia	Hurt
Website	Johnny Cash
Tekst	AZ Lyrics

Heel veel jaren van mijn leven heb ik verloren door een vooroordeel. Cash was een countryzanger, en die muziekstijl luister je niet. Kon je net zo goed naar smartlappen luisteren.

Tot vlak voor zijn dood de goede man besloot om nog even de studio in te gaan en wat muziek op te nemen. Covers van vele artiesten, logische en minder logische titels. En het bleek meer dan een album te zijn. Rubin produceerde, liet Cash spelen, liet hem zingen, zo kaal mogelijk. Gewoon een man en een instrument. The American Series van Johnny Cash is zonder twijfel de beste serie albums ooit.

Ondertussen heb ik ook veel van zijn oude muziek ontdekt. Ook mooi, ook de moeite waard, maar mijn favoriete albums komen toch uit de American Series. Vooral de tweede en derde zet ik nog regelmatig op. En als mijn favoriete nummer kies ik Hurt. De band Nine inch Nails kende ik slechts van naam, ook hun versie is prachtig. Maar die oude muzikant, die zijn hele leven niet anders heeft gedaan dan muziek maken, die zich realiseert dat het elke dag over kan zijn, die het nummer eigen maakt, zijn eigen versie ervan zingt, het grootste compliment wat je als muzikant kan gebeuren, Cash die jouw nummer zingt, die versie waarin je Cash op zijn breekbaarst ziet, die clip met de piano die dicht geklapt wordt aan het eind, ja die versie, die moet in deze lijst. Wat ongelooflijk mooi.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Marcel van Roosmalen – Gelukkig is het weer voorbij

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, kakkerlakje, lezen, Marcel van Roosmalen

Marcel van Roosmalen – Gelukkig is het weer voorbij

Een titel van Van Roosmalen die ik nog niet kende, vreemd. Maar scrollend kom ik ‘m toch tegen. Iets verder zoekend zie ik dat het gaat om een Kakkerlakje, een boekje dat in een envelop past. Dun dus, maar wel mooi opgemaakt. In dit geval door Nina Maissouradze, die mooie passende illustraties voor het boekje maakte.

Het verhaal is eigenlijk gewoon een column van Van Roosmalen, over zijn vader en dan met name over de verjaardagen waar alleen collega ambtenaren van zijn vader kwamen. De manier waarop hij die avonden beschrijft zijn herkenbaar voor iedereen, maar de schrijfstijl kan alleen Marcel van Roosmalen. Knap.

Leuke aanwinst voor mijn collectie.

Citaat: “Ze waren christelijk, hun kinderen die alle drie waren vernoemd naar figuren uit het Oude Testament werden ’s morgens met een busje naar de Biblebelt gereden, waar het onderwijs wel goed was. Jelle kwam wel een achterom, bijvoorbeeld om een schroevendraaier te lenen. Als de televisie dan op Veronica of Tros stond zette hij het toestel uit. ‘Dan zet je ‘m straks toch weer aan?’, zei mijn moeder dan tegen ons, alsof ze het heel gewoon vond.” (blz. 6/7)

Nummer: 20-032
Titel: Gelukkig is het weer voorbij
Auteur: Marcel van Roosmalen & Nina Maissouradze
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 20 (7357)
Categorie: Column
ISBN: 978-94-9289-046-7

Meer:
Kakkerlakjes
Gelukkig is het weer voorbij
Metadata ISBN
NRC
Wikipedia

Meer Roosmalen op gerbie.nl:
Gras groeit niet sneller door aan de sprietjes te trekken
Het is nooit leuk als je tegen een boom rijdt
Op pad met Pim
De Pimmels
Je hebt het niet van mij (Hard Gras 48)
Het jaar van de Adelaar (Hard Gras 66)
Geef me nog twee dagen (Hard Gras 78)

Skaerbaek

Tags

Denemarken, Hans van der Meer, Skaerbaek, vakantie, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

De a en de e aan elkaar plakken lukt mij niet. Hoe het uitgesproken moet worden, weet ik dan ook niet. Maar het veld was eenvoudig toegankelijk, met een baan om het veld, ik gok voor atletiek. Al ben ik bang dat de spelers ook regelmatig rondjes moeten lopen…

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Laat eens wat van je horen (115-117)

Tags

citaat, corona, in het nieuws, quote

Citaten uit kranten en tijdschriften die ik de afgelopen jaren de moeite vond.

115:

Is het wel zo’n goed idee om meer experts erbij te vragen? Ik zou liever iemand erbij willen die gewend is om over hekjes heen te springen. Iemand die naast een lab wel eens een ministerie van binnen heeft gezien, of een ziekenhuis, een hoofdkantoor, een redactie, een fabriek. Die net zo makkelijk een wettekst erbij pakt als een wetenschappelijke publicatie en ook niet schrikt van wat broncode. Die meerdere talen spreekt, zowel letterlijks als figuurlijk. Die permanent stomme vragen stelt aan experts.

Rosanne Hertzberger, Microbioloog, NRC, 25-4-2020

116:

Terwijl de beurzen in maart de ene krach na de ander beleefden, zag het Amsterdamse flitshandelshuis Flow Traders de omzet in de eerste drie maanden van dit jaar bijna verachtvoudigen naar 495 miljoen euro. De nettowinst viel met 262 miljoen euro zelfs bijna veertien keer hoger uit dan tijdens het eerste kwartaal van 2019, bleek dinsdag uit kwartaalcijfers.

Volkskrant, 21 april 2020

117:

De sneer van Rutte richting Marijnissen laat zijn zwakke plek zien, maar past tegelijkertijd ook in de algemene modus operandi van zijn kabinet. Transparantie, fouten toegeven en openlijk voortschrijdend inzicht tonen zijn er het grootste taboe. Liever gebruikt hij gelegenheidsargumenten of varianten op ‘daar heb ik geen herinnering aan’. Op het coronadossier is het de drogreden dat je ‘de brandweer niet moet lastig vallen tijdens het blussen’.

Zihni Ozdil, NRC, 25-4-2020

35 – Sad Lovers and Giants – Lope

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Sad Lovers and Giants

Nummer	35
Artiest	Sad Lovers and Giants
Titel	Lope
Jaar	1982
Wikipedia	Epic Garden Music
Website	Sad Lovers and Giants
Tekst	Genius

Nog hoor ik het haar vragen. ‘Wil je voor mij en Peter deze twee albums bij de bieb huren en opnemen op een bandje’. Nu was dat ongeveer de samenvatting van mijn puberteit. LP’s huren voor een gulden per stuk en dan opnemen op een bandje. Een groot deel van mijn zakgeld ging op aan cassettebandjes. Een zo groot deel dat ik rustig 30km fietste omdat ze 15km verderop iets goedkoper waren. Maar deze band had ik nog nooit van gehoord, terwijl ik zo langzamerhand behoorlijk op de hoogte was van de goede muziek van die tijd en ook de overlap van onze smaak behoorlijk groot was.

Maar goed, voor je nicht doe je dat, geen probleem. Daarbij kon ik nu een nieuwe band beluisteren zonder zelf het risico te lopen om de gulden kwijt te zijn als ik het niet mooi vond. Ik nam het bandje op voor hun, voor de zekerheid ook voor mezelf, ik kon het bandje altijd nog overspoelen.

Weken later luisterde ik, maar ik was niet overtuigd. Maar op de een of andere manier bleef dat ene saxofoon-loopje wel in mijn hoofd hangen. Dus luisterde ik nog een keer. En nog een keer. En ik was overtuigd, wat een geweldige band.

Ruim drie decennia later komt de band weer bij elkaar, voor concerten her en de op de wereld, maar nooit hier in de buurt. Ik heb meerdere albums opgenomen, CD’s aangeschaft, volg de band op Facebook en Instagram, maar het liefst luister ik nog naar de eerste twee platen. Die twee die ik van Margreet moest opnemen. En naast de vele mooie nummers staat dat ene nummer, met die ongelooflijk verslavende saxofoon. Lope.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Uco Egmond – Het leven begint bij 50+

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, cartoons, lezen, Uco Egmond

Uco Egmond – Het leven begint bij 50+

Mijn gok is dat Uco wel aardig kon tekenen, dat velen hem zeiden: “daar moet je wat mee doen”. Maar ja, wat dan?

En toen bedacht iemand dat hij leuke cadeauboekjes kon gaan tekenen. Cartoons met een thema. En die leg je dan in een cadeauwinkel, voor iedereen die geen inspiratie heeft. Die zelf nooit een dergelijk boekje zou lezen. Of voor iedereen die totaal geen gevoel voor humor heeft.

Dan ga je googelen en blijkt je theorie niet te kloppen. Uco was stripauteur sinds 1974. Blijkbaar leverde dat niet genoeg op. Deze boekjes zijn volgens mij een stuk winstgevender. Een middagje tekenen, twintig cartoons. Uitspreiden over twee bladzijden, kaft eromheen, klaar.

Okay, ik geef toe. Het is allemaal frustratie. Ik word oud. Ik weet niet eens van wie ik het boekje kreeg. De dag na mijn verjaardag zat het tussen vele andere boeken, enveloppen en schitterende cadeaus. Laten we het positief bekijken. Om het boek te lezen heb je geen vijf minuten nodig. Dit blogje schrijven duurt al flink langer, inclusief de informatie zoeken.

Citaat: “Bij kaarslicht vallen die rimpels eigenlijk best mee…”

Nummer: 20-008
Titel: Het leven begint bij 50+
Auteur: Uco Egmond
Taal: Nederlands
Jaar: 2011
# Pagina’s: 44 (1713)
Categorie: Cartoons
ISBN: 978-90-5964-9033

Meer:
Wikipedia
Lambiek

Rik Planting – Lucky Ajax, de eregalerij

Tags

Ajax, boeken, boeken 2020, boekrecensie, lezen, Rik Planting, voetbal, voetbalboek

Rik Planting – Lucky Ajax, de eregalerij

Een van mijn favoriete series is de Nederlandse Sportbibliotheek. Al meerdere delen las ik, zonder uitzondering de moeite waard. Dus gaat het andersom werken. Zelfs als ik geen idee heb of ik het wil lezen, krijgt het boek de voordeel van de twijfel omdat het bij deze serie hoort. Dus bestelde ik er onlangs een stapeltje, tweedehands, gewoon, omdat het kan.

Natuurlijk lees ik graag over mijn favoriete voetbalclub. Maar niet elk voetbalboek is de moeite, sterker nog, veel voetbalboeken zijn bagger.

Planting schrijft twintig portretten van Ajacieden. Op een na, kende ik ze allemaal. Al is kennen bij sommigen niet meer dan de naam weten van een speler die ooit bij Ajax speelde. Dus zijn voor mij vooral de oudere portretten de moeite waard, daar leer ik het meeste van. Van Jany van der Veen (lid sinds 1934) tot en met Piet Ouderland (vanaf 1955). Daarna komen de mij bekende namen, wiens verhalen ik al wel elders gelezen heb. Van Sjaak Swart tot en met Jan Mulder. De laatste namen (vanaf Pim van Dord) heb ik zelf ooit nog gezien in een Ajax-shirt. Vooral op televisie natuurlijk, de laatste twee (Kieft en Rijkaard) tijdens hun debuut ooit in Deventer.

Met veel plezier las ik de stukjes. Niet allemaal achter elkaar, maar gewoon, een stuk of twee per dag. Mooie verhalen, boeiende voetbaltijden, prachtige spelers.

Citaat: “We waren met Amsterdammers onder elkaar. Na ons heeft er niet weer zo’n Amsterdams getint elftal op het veld gestaan. Onze mentaliteit was onze kracht. Dat Amsterdamse maakte ons speciaal: beetje bravoure, tikkeltje arrogant. Amsterdammers zijn altijd net iets brutaler. Dat is enorm in ons voordeel geweest. We deden niet openlijk afzeikerig of kleinerend tegen ploegen uit de provincie. Maar tegenstanders waren wel altijd geïmponeerd door wat wij uitstraalden.” (blz. 162/163)

Nummer: 20-002
Titel: Lucky Ajax
Ondertitel: De eregalerij
Auteur: Rik Planting
Taal: Nederlands
Jaar: 1996
# Pagina’s: 275 (379)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-6005-387-7

Meer:
Hebban

Nederlandse sportbibliotheek:
August Willemsen – De goddelijke kanarie
Tim Overdiek – Rik Smits, Dunking Dutchman
Gijs Zandbergen & Jan Brouwer de Koning – Zeven meiden om verliefd op te worden
Paul Arnoldussen – Amsterdam 1928
David Endt – Gloria Victoria
Chris Willemsen – De moord op Maradona
Chris Willemsen – De moeder aller nederlagen
Ko van Geemert – Hi ha hondelul
Marcelle van Hoof – De lieverdjes
Maarten Scholten – IJskampioenen

Onzekerheid

Tags

corona, Harrie Jekkers, in het nieuws, onzekerheid, politiek

Als een ding heel duidelijk is geworden in de afgelopen anderhalve maand, is wel dat we niet kunnen omgaan met onzekerheid. Harrie Jekkers zong het ooit al prachtig in orkanen: “alles is genummerd en in kaart gebracht”.

Een paar jaar geleden kwam de verzekering voor je korting op je autoverzekering. Ik heb mijn vader nog uitgelachen dat hij daarin trapte. Een verzekering op een verzekering, dan kun je eeuwig doorgaan.

En toen stortte onze wereld in. Mochten we ons huis nauwelijks meer uit. Moesten we de regering ineens blind vertrouwen. Nu heb ik ook vaak genoeg commentaar gehad op de het huidige kabinet, maar dit was niet het moment. Er kwam genoeg kritiek. Greep Rutte eerst niet snel genoeg in, dezelfde stuurlui vertellen nu weer dat hij te snel en vooral te rigoureus ingreep.

Het grote probleem is dat we te maken hebben met een virus en zo veel variabelen, dat het onmogelijk is om nauwkeurig te voorspellen wat er gaat gebeuren. Globaal hebben we wel een idee, maar precies is het niet te zeggen. Daarbij komt dat het virus zich in het ene land anders gedraagt dan in een ander land. Sterker nog, zelfs binnen ons kleine landje is er een gigantisch verschil tussen het oosten van Noord-Brabant en alles ten noorden van Steenwijk.

We hebben te maken met diverse factoren. Algemene gezondheid, leeftijd, gewicht, geslacht. Maar ook met gemiddeld inkomen, temperatuur, bevolkingsdichtheid, watervoorziening, testcapaciteit, intensive care capaciteit en opleidingsniveau. En dan begin ik nog niet eens over negatieve factoren als politieke spelletjes, niets ontziende handelaren, beschikbaarheid van medicijnen, persvrijheid en concurrentie op zaken waarop niet geconcurreerd zou moeten worden.

We hopen op een vaccin, terwijl normaal vijf jaar wordt gedaan over vaccinontwikkeling. Zonder garantie dat een vaccin, wat hopelijk sneller beschikbaar is, ook daadwerkelijk werkt. En geen negatieve bijwerkingen heeft, omdat we geen tijd hadden die te testen.

Duidelijk is dat we nog erg lang in onzekerheid zullen zitten. En daar moeten we mee leren omgaan, meer nog dan met een virus dat in 0,7% van de gevallen dodelijk lijkt te zijn. Maar pin me niet vast op dat percentage. Is ook onzeker.