Laatste meters op lange latten

Tags

Oostenrijk, reizen, skiën

Onlangs in Oostenrijk keek ik ’s ochtends richting de Kitzbühler Horn, ’s avonds was de televisietoren daar bovenop altijd van verre zichtbaar. Een dagje Kitzbühl deed me terugdenken aan mijn seizoenen in Oostenrijk.

Op de bewuste berg skiede ik met mijn vader. Vanuit de lift zag ik dat we vrijwel meteen flink vaart moesten maken, om niet iets later een stukje naar boven te moeten lopen. Ik haalde het net en keek over mijn schouder. Ik had de val van papa gemist. Dat hij daarna naar boven moest lopen was sneu voor hem. Met een blauw oog kwam hij boven.

Twee dagen later zijn laatste meters ooit. Ik moest een groep Britten op sleeptouw nemen, had mijn vader meegenomen. De omstandigheden waren niet in zijn voordeel. Hoge temperatuur, felle zon. De sneeuw veranderde al snel in pap. Zijn techniek bleek ontoereikend. Jaren daarvoor had hij het zichzelf aangeleerd. Nu de piste niet meer simpel bleek, was het te lastig. Hij deed de ski’s af en liep langs de kant voorzichtig naar beneden.

Ik heb hem geholpen, nam zijn ski’s over en dwong hem iets verder weer mee te skiën. Met moeite kwam hij beneden. Hij skiede nooit meer. Ik rekende uit hoe oud hij toen moet zijn geweest. Precies de leeftijd die ik nu heb. Ik werd even stil.

Hopelijk lukt het mij om de komende jaren nog een aantal keren met mijn dochter de sneeuw op te mogen zoeken.

Harry Pearson – A tall man in a low land

Tags

België, boeken, boeken 2021, boekrecensie, Harry Pearson, lezen, reisboek, themaweek

Naast Parks op de plank Reizen stond een boek van een schrijver waarvan ik meer dan 20 jaar geleden een mooi voetbalboek las. Deze titel heb ik jaren later bij de American Book Center in Amsterdam gekocht. En daar ben ik al meerdere jaren niet geweest, dus dit boek heeft ook jaren staan wachten. Ik weet niet waarom, het enige boek dat ik kende was ik erg enthousiast over. Maar misschien is de switch van genre oorzaak, al is dat ook weer onzin, het zijn de twee genres waar ik zelf ook het meeste over schrijf.

Mijn wachten was onterecht. Pearson is gewoon een heel goede schrijver. Dus ook de Belgen analyseren, al rondreizend, gaat hem goed af. Hij is er samen met vrouw en kind, al speelt vooral die laatste nog nauwelijks een rol in de verhalen. Wat hij er precies doet is mij niet helemaal duidelijk, het lijkt op een mengeling van een lange vakantie of een korte sabbatical. Op meerdere plekken in België kijkt men hem dan ook vreemd aan, wanneer ze doorhebben dat hij er vrijwillig is, als toerist. Dat kent men blijkbaar niet overal.

En zo lees je een verslag over onontdekte musea, onooglijke appartementen, onpopulaire restaurants, maar ook over de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië, het verschil tussen een dorp waar koers is of een half jaar later, het verschil tussen een Brits café en een Vlaams café. Over monniken die bieren brouwen, over mensen die gasten in huis ontvangen, over de lokale keuken en over de taalgrens. Regionale verschillen, bezoekjes aan Vlaamse koersen in het verleden en een stuk Belgische geschiedenis maken het af.

Met zijn typische Britse manier van kijken, zonder nationalistisch te zijn, zonder de oogkleppen van veel van zijn landgenoten, is het een genot om zijn visie op een land te leren kennen, zijn manier van kijken te volgen, zijn interpretatie van België te begrijpen.

Mooi boek, moet meer van hem lezen.

Citaat: “The Kong waited it out in Switzerland. Finally, in 1950, a referendum was held. After much debate it was agreed that a 55 per cent vote in Leopold’s favour would see the monarch’s return. Less that that and either a successor would be appointed or a republic declared.” (p.209)

Nummer:              21-071

Titel:                     A Tall Man in a Low Land

Ondertitel:           Some time among the Belgians

Auteur:                 Harry Pearson

Taal:                     Engels UK

Jaar:                     1998

# Pagina’s:           246 (15685)

Categorie:            Reizen

ISBN:                   0-349-11206-1

Meer:

Harry Pearson – The far corner

Themaweek 129: Reisboeken

Tim Parks – Italian ways

Tags

boeken, boeken 2021, boekrecensie, Italië, lezen, reisboek, Sicilië, themaweek, Tim Parks, trein, Verona

Als Brit wonend en werkend in Italië heeft Parks een klein goudmijntje, zijn dagelijkse leven. Want wanneer je als buitenstaander het land een beetje beter leert kennen en dat een beetje leuk op papier weet te krijgen, is het resultaat per definitie een interessant boek.

Dit keer heeft hij de trein als thema gekozen voor zijn verhalen. Dan verwacht je prachtige beschrijvingen van bijzondere landschappen, mooie steden en andere toeristische hoogtepunten, maar Parks kiest voor een iets andere aanpak. Zijn dagelijkse commute van Verona naar Milaan is genoeg voor het eerste derde deel van het boek. Geen aspect blijft onderbelicht. Het verschil tussen eerste en tweede klasse, wel of niet vooruit boeken, zitplaatsen wel of niet reserveren, medereizigers, stationshallen, conducteurs, tariefstructuur, omroepinstallaties en nog veel meer wat ik ondertussen weer vergeten ben. En met zijn typische Britse humor en relativeringsvermogen is zelfs het kleinste detail de moeite waard om te vermelden. De veranderingen in de loop van de tijd en de onderliggende politieke perikelen, het maakt de Italiaanse trein de moeite waard.

Verder in het boek krijgen we dan toch nog de reisschrijver te zien, wanneer hij heel Italië doorreist op weg naar Sicilië, waar de trein meer een symbolische functie lijkt te hebben dan een optie als vervoermiddel. Hij komt door de boemeltjes langs de kust in Zuid-Italië in de meest bijzondere dorpen, waar men hem vreemd aankijkt wanneer hij zegt dat hij als toerist rondrijdt met de trein.

Parks heb ik ondertussen gelezen over voetbal, zijn buren en nu over de trein. Nog een flink oeuvre te gaan geloof ik.

Citaat: “One of the great advantages of the 6.40 is that it departs from Verona. You don’t have to hang around on the platforms or in the waiting room. Even if you’re fifteen early, you can go right ahead and sit on the train. I make for the last carriage. It has a very particular smell that always affects me deeply when, after the long summer holidays, I return to the trains and another year’s teaching.” (p.20)

Nummer:              21-066

Titel:                     Italian Ways

Ondertitel:           On and off the rails from Milan to Palermo

Auteur:                 Tim Parks

Taal:                     Engels UK

Jaar:                     2013

# Pagina’s:           263 (14641)

Categorie:            Reizen

ISBN:                   978-0-09958-425-4

Meer:

Parks, Tim – Italiaanse buren
Parks, Tim – A season with Verona

Themaweek 129: Reisboeken

Ramon Chao – The train of ice & fire

Tags

boeken, boeken 2021, boekrecensie, lezen, Mano Negra, Manu Chao, Ramon Chao, reisboek, themaweek

Een boek waar ik ook flink naar heb gezocht is het avontuur van een van mijn favoriete bands on tour in Colombia. De vader van de zanger mocht het boek schrijven, dit dagboek was het resultaat.

Het idee was een gok, maar vooral een avontuur. Mano Negra, nog een Franse band, wat circusartiesten, journalisten en entourage en dan allemaal in een oude trein over een traject dat eigenlijk allang niet meer gebruikt is voor passagierstreinen. Onderweg in elk dorp en stad een concert geven, het hele circus optuigen en dan een dag later weer verder reizen.

Geweldig idee natuurlijk, ware het niet dat er flink wat hobbels te nemen waren. Te beginnen met het beperkte budget. Dan is er nog de onveilige situatie in veel delen van het land. Daar komen dan de problemen bij van het op elkanders lip zitten, weken achter elkaar, de verlokkingen van het land, waar je je van alles bij kunt voorstellen en je weet dat dit niet zomaar een tour is van een bekende Europese band. Voeg toe het gebrek aan (stromend) water, tropische temperaturen, slecht onderhouden rails en het heeft weinig meer met Mano Negra te maken.

En de schrijver is per definitie betrokken, zijn zoon is de belangrijkste muzikant in de trein. Er ontstaan dan ook problemen, waardoor een deel van de band al voor de helft van de tour vertrekt. Het voorprogramma wordt dus maar wat belangrijker gemaakt. Ze krijgen te maken met verstekelingen, hoeveel mensen kunnen daadwerkelijk mee in de trein?

Het boek leest als een geweldige roadmovie, het gaat steeds minder over de optredens, steeds meer over wat er al reizend gebeurt. Jammer dat er geen tot weinig beelden zijn van dit avontuur.

Citaat: “We’ve only just landed when the train stops, abruptly. We’ve derailed. Already! Again! The state of the track is quite picturesque. The sleepers are only loosely nailed to the rails, and the rails are completely twisted because they don’t dilate very evenly. Sometimes, when we’re on the footplate we can see a huge bump where the rail is suspended in the air for about ten meters, thirty centimeters above the ballast. When the train arrives, it flattens the bump. But in the meantime, little stones get under the track and the convoy derails again with a huge shudder from top to trail.” (p.90)

Nummer:              21-060

Titel:                     The train of ice & fire (Un train de glace et de feu)

Auteur:                 Ramon Chao

Taal:                     Engels (Frans)

Jaar:                     2008 (1994)

# Pagina’s:           256 (12821)

Categorie:            Reizen

ISBN:                   978-1-901927-37-5

Meer:

Downloaden

Themaweek 129: Reisboeken

Valeria Luiselli – Lost children archive

Tags

boeken, boeken 2021, boekrecensie, lezen, Mexico, reisboek, themaweek, Valeria Luiselli, Verenigde Staten

Een schrijfster waarover ik al meerdere keren goede dingen las, waarvan ik meerdere positieve recensies las, maar die ik liever niet vertaald wilde lezen, is Valeria Luiselli. Het eerste boek dat ik tegenkwam was dit Lost Children Archive. Zware titel, moeilijk onderwerp. Maar wel een logische keuze, gezien de achtergrond van de schrijfster. Met de foto’s achterin concludeer ik dan ook dat het boek niet geheel fictie is, dat er een daadwerkelijke zoektocht heeft plaatsgevonden.

In New York is de schrijfster op haar plaats. Zij mag prachtige projecten doen, haar man helpt haar – zo hebben ze elkaar ontmoet – en het samengestelde gezin is gelukkig. Maar aan de grens gaat er van alles mis. Kinderen worden opgesloten, kinderen worden bij ouders weggehaald, kinderen proberen zonder ouders de grens te passeren. En als een vriendin haar hulp vraagt, omdat haar kinderen onderweg zijn naar NY, kan ze niet meer aan de zijlijn blijven staan.

Zeker als de kinderen ook nog eens kwijtraken, iemand moet naar ze op zoek. En dus beginnen ze aan een roadtrip vanaf NY naar de grens met Mexico. De beroemde speld in de hooiberg.

Het knappe van Luiselli is dat ze beide verhalen (de zoektocht en de tocht van de kinderen) naast elkaar kan vertellen, het perspectief wisselt regelmatig. En als lezer weet je dat er een moment komt dat de paden elkaar moeten kruisen. Maar de manier waarop dat uiteindelijk gebeurt is een stuk dramatischer, spectaculairder dan verwacht.

Luiselli heeft een prachtig boek geschreven, warm, betrokken. Maar tegelijkertijd een groot maatschappelijk probleem aangekaart, de grens die meneer Trump probeerde dicht te bouwen met een gigantische muur, is een grens die al jaren lek is. Te veel mensen hebben er belang bij dat die grens niet waterdicht wordt. Maar tussen mensensmokkelaars en drugsbendes lopen dus ook gewoon kinderen op zoek naar hun ouders. Kinderen die zo jong zijn dat ze geen idee hebben hoe gevaarlijk de wereld is, die zich moeten redden tegen alle verwachtingen in.

Schitterend boek, moet meer lezen van deze dame.

Citaat: “…I realized that what I was saying made no sense, that my brain was just going round and round, empty and full of hot air only, though sometimes when the desert wind came, it cleared my thoughts for a moment, but mostly there was just hot air, dust, rocks, bushes, and light, especially light, so much of it, so much light pouring down from the sky that it was hard to think, hard to see clearly, too, hard to see even the things we knew by name, by hear,…” (p.319)

Nummer:              21-042

Titel:                     Lost children archive

Auteur:                 Valeria Luiselli

Taal:                     Engels US

Jaar:                     2019

# Pagina’s:           391 (9257)

Categorie:            Fictie

ISBN:                   978-0-00-829004-7

Themaweek 129: Reisboeken

Bill Bryson – The road to Little Dribbling

Tags

Bill Bryson, boeken, boeken 2021, boekrecensie, Groot-Brittannië, lezen, reisboek, themaweek

Elk boek van Bryson is per definitie de moeite waard, maar zijn reisboeken zijn toch nog net iets boeiender dan al die andere boeken waardoor je elk spelletje triviant wint. Maar de goede man wordt natuurlijk ook niet jonger, de rugzak pakken en op pad gaan is steeds minder voor de hand liggend als je ouder wordt. Niet geheel toevallig begint hij het voorwoord ook met een anekdote over ouder worden. Verderop lezen we dat dit boek niet een spontaan idee was. Het was namelijk twintig jaar na publicatie van zijn beroemde ‘Notes from a small island’. Zijn uitgever vraagt een opvolger. Bryson overweegt en gaat akkoord.

De rode draad in dit boek is de rechte lijn tussen de twee plaatsen in het Verenigd Koninkrijk die het verst uit elkaar liggen. Eenmaal in het boek heb ik door dat deze lijn eigenlijk een soort van excuus is, een lijn die niet meer dan een indicatie geeft van de route, er zijn veel plekken de moeite waard die Bryson nog eens wilde bezoeken en nu passen in zijn concept.

Sterker nog, halverwege het boek begrijp ik dat het niet een enkele reis is, maar dat hij elke keer een stukje heeft gedaan, samengevoegd in dit boek. Heel even ben ik verontwaardigd, waarom heb je dan überhaupt de moeite gedaan om op de kaart aan te geven wat je route wordt? Al snel concludeer ik echter dat het niet uitmaakt, zo lang Bryson maar doet waar hij goed in is. En dat is observeren, toeristische plekken bezoeken en daar rondkijken, medereizigers bekijken, wat achtergronden opzoeken en zijn eigen conclusies trekken. En dat kan hij nog steeds erg goed.

Vele dorpen en stadjes die hij bezoekt heb ik nog nooit van gehoord, maar juist daarom is het erg boeiend. Dat het Verenigd Koninkrijk mooi is om te bezoeken was mij al bekend, dat er nog zoveel te ontdekken valt wordt bewezen door Bryson, elke keer als ik iets van hem lees.

Ik hoop dat hij nog vele reisboeken gaat schrijven, dat hij op zijn eigen manier blijft reizen, er is volgens mij nog genoeg te ontdekken. Desnoods dicht bij huis. Ga nog eens naar het vasteland van Europa. Kies een andere lijn in het VK. Rij nog eens een route dwars door de VS. Maar blijf schrijven, blijf reizen.

Citaat: “And steam trains are only a small part of the Diversions No One Else Would Want. Britain also has a Water Tower Appreciation Society, a Society for Clay Pipe Research, a Pillbox Study Group, a Ghost Sign Society (which finds faded advertisements painted on the sides of buildings) and a Roundabout Appreciation Society. Are you following what I am saying? There are people who spend their free time, not at gunpoint, travelling around seeking out the most attractive and satisfying roundabouts. (How do they know when they have found one?) (p.259)

En omdat ik er zo van genoot, een extra citaat:

Citaat 2: “May I tell you what I would like to see? I would like to see a government that said: ‘We’re going to stop this preposterous obsession with economic growth at the cost of all else. Great economic success doesn’t produce national happiness. It produces Republicans and Switzerland. So we’re going to stop trying to be a powerhouse and instead concentrate on just being lovely and pleasant and civilized. We’re going to have the best schools and hospitals, the most comfortable public transport, the liveliest arts, the most useful and well-stocked libraries, the grandest parks, the cleanest streets, the most enlightened social policies.” (p.461)

Nummer:              21-031

Titel:                     The road to Little Dribbling

Ondertitel:           More notes from a small island

Auteur:                 Bill Bryson

Taal:                     Engels

Jaar:                     2015

# Pagina’s:           480 (6609)

Categorie:            Reizen

ISBN:                   978-0-552-77983-8

Meer:
Bryson, Bill – At home
Bryson, Bill – Down under
Bryson, Bill – Het lichaam
Bryson, Bill – The life and times of the Thunderbolt kid
Bryson, Bill – Made in America
Bryson, Bill – Neither here nor there
Bryson, Bill – Notes from a big country
Bryson, Bill – One summer America 1927
Bryson, Bill – A short history of nearly everything
Bryson, Bill – A walk in the woods

Themaweek 129: Reisboeken

Frank Heinen – Fietsen om niet aan te komen

Tags

boeken, boeken 2021, boekrecensie, Frank Heinen, lezen, reisboek, themaweek

Voor de tweede keer schreef Heinen een Literair Juweeltje. Snel meegrijpen bij de kassa, alles van Heinen hoor je te lezen. Voor de tweede keer gaat Heinen op pad met Dr. Pompsky. Voor de tweede keer schreef hij speciaal voor deze serie, niet een verhaal uit een andere bundel, een fragment uit een ander boek of een probeersel op weg naar een roman. Nee, gewoon een nieuwe titel.

En Heinen fietst met haar door Belgie en Frankrijk. En hij beschrijft dat weer prachtig, met vele nutteloze feitjes, lyrische beschrijvingen, zelfspot, mooie observaties en onderkoelde humor. En dat is erg leuk om te lezen. Ik hoop dat Heinen nog menig zomervakantie fietsend gaat doorbrengen en deze twee boekjes vele vervolgtitels krijgen.

Citaat: “’Weet je wie er in Kanne woont?’ vraag ik Dr. Pompsky, volgens ons gemeenschappelijk motto ‘Wie quizvragen kan stellen, is nooit echt uitgepraat’. ‘Tom Dumoulin,’ antwoordt zij. Kennelijk zijn we hier al eens eerder geweest. Of misschien weet ze het omdat ze samen is met een Dumoulin-superfan.” (p.11)

Nummer:              21-030

Titel:                     Fietsen om niet aan te komen

Auteur:                 Frank Heinen

Taal:                     Nederlands

Jaar:                     2021

# Pagina’s:           63 (6129)

Categorie:            Reizen

ISBN:                   978-90-8516-698-6

Meer:

Heinen, Frank – Ergens heen fietsen
Heinen, Frank – De zaak Tom

Themaweek 129: Reisboeken

Chuck Palahniuk – Fugitives and refugees

Tags

boeken, boeken 2021, boekrecensie, Chuck Palahniuk, lezen, reisboek, themaweek

Zijn bekendste boek, Fight club, werd verfilmd, al heb ik het boek niet gelezen, noch de film gezien. Toch leek me dit wel een leuk boek, volgens mij aangeschaft bij mijn favoriete boekenzaak in Munster, waar ik onlangs zag dat een andere winkel in zit, bestaat niet meer dus. Bijzaak.

Al snel had ik door dat dit niet het boek was dat ik had verwacht toen ik het aanschafte. En hoe verder ik kwam, hoe grappiger ik dat vond. De schrijver vertelt over zijn eigen stad, daar waar hij werkt en woont. Portland, Oregon. In de VS moet je altijd de staat erbij noemen, vele plaatsnamen komen meerdere keren voor in dat land.

Dit boek is te veel reisgids om een leesboek te noemen, maar tegelijkertijd staan er te veel leesbare verhalen in om een reisgids te noemen. Interessant, want waar zet je het boek in de kast na lezing bijvoorbeeld?

En toch zie ik ook mogelijkheden voor dit genre. Niet de saaie, opsommerige, Wikipedia gevulde reisgidsen, maar ook niet de reisverhalen waarbij het om de schrijver draait, ongeacht waar hij is (maak ik me zelf ook schuldig aan). Gidsen geschreven door kenners, lokale schrijvers, die de stad zo goed kennen, die je niet langs de zes monumenten, veertien kerken en twaalf lokale marktjes laat hobbelen, maar je daarheen stuurt waar je de stad echt leert kennen. Welke uitgever pakt het idee op?

Citaat: “Free speech is so protected under the Oregon State Constitution that we have the largest number of adult businesses in the nation. And, thanks to our free-speech rights, pretty much any type of no-contact nude performance is legal. According to Teresa, Portland (aka ‘Pornland’) had at least fifty nude dance clubs and twenty lingerie studios and shops with fantasy booths.” (p.101)

Nummer:              21-020

Titel:                     Fugitives and refugees

Ondertitel:           A walk in Portland, Oregon

Auteur:                 Chuck Palahniuk

Taal:                     Engels US

Jaar:                     2003

# Pagina’s:           175 (3937)

Categorie:            Reizen

ISBN:                   0-099-46467-5

Themaweek 129: Reisboeken

Sardijnse noabers

Tags

Italië, reizen, Sardinie, vakantie

“Hier naar rechts”, ze luistert perfect. “Stop!”, schreeuw ik er meteen achteraan. Het blijkt een eenrichtingsstraat te zijn, dat kon ik op het minimale schermpje van Google Maps niet zien. Achteruit de straat weer op, hoe verder? Er staat al iemand naast de auto. Het oude mannetje wijst op het verkeersbord dat we zelf natuurlijk allang gezien hadden. Hij legt uit hoe we moeten rijden, drie keer links en dan een afslag eerder nemen. Hij staat al bij de volgende kruising als we even later om de kerk en het dorpsplein zijn gereden. Hij wijst ons de juiste straat in.

Na nog een paar keer verkeerd rijden, vinden we het geboekte appartement. De buurvrouw staat al naast de auto, als we de motor nog niet hebben uitgezet. “Bel maar aan, maar ik denk niet dat er iemand is.” Ze pakt haar telefoon al. Inderdaad doet niemand open, maar zij heeft de eigenaar al aan de lijn. “Hij komt er over vijf minuten aan”, meldt ze.

En zo gaat het twee dagen lang. Alles en iedereen is behulpzaam, iedereen is vriendelijk, men is gastvrij voor de schaarse toeristen die verblijven in het kleine dorpje in het binnenland, die ervoor kiezen niet aan de kust te gaan zitten. De eigenaar van het appartement overlaadt ons twee dagen met cadeautjes, de eigenaar van de pizzeria praat Duits, omdat hij ooit in Frankfurt heeft gewoond, zijn zoon met downsyndroom bedankt ons netjes als we naar hem zwaaien na onze maaltijd.

Soms zorgt het toeval dat je ergens terecht komt waar je je thuis voelt. Voor bezienswaardigheden en attracties hoef je er niet heen, maar qua gastvrijheid heb ik nergens op het eiland een leuker dorp gezien.

Themaweek 119: Vakantieobservaties

Excursie

Tags

excursie, Italië, reizen, Sardinie, vakantie

Al weken had ik me erop verheugd. Die boottocht naar de Madalena eilanden werd het hoogtepunt van onze vakantie. Het was alles wat ik hoopte. Ik zat heerlijk op het achterdek, prachtig weer, mooie boot, schitterend blauw water. Bij het eerste strandje konden we even lekker zwemmen, het water was er ontzettend helder.

Tussen de middag hadden we een pauze in het dorpje Madalena, prachtige oude gebouwen, leuke winkeltjes, gezellige terrasjes, we hebben een heerlijk ijsje gegeten. Heerlijk rondgelopen en van de omgeving genoten, wat kunnen die Italianen toch goed sfeer creëren. En ’s middags nog een stop op een idyllisch strandje, waar we heerlijk gesnorkeld hebben. Heerlijk fris even in het water, lekker zwemmen, leuk visjes gezien in het heldere water. Daarna weer lekker op het achterdek gezeten, wat een prachtige dag hebben we gehad. Wat een prachtige excursie!

Tegengas geven had geen zin, we moesten en zouden die excursie doen. Ik had een dik boek meegenomen voor de zekerheid, dit ging een lange dag worden. De boot was al best vol, toen er nog een bus vol Nederlanders aan boord kwam. Mopperend natuurlijk, want de Coronaregels hanteren was onmogelijk, er waren net genoeg bankjes aan boord om te zitten. De eerste stop was al niets, we mochten een natuurgebied niet in, daar hadden de toeristen alles jaren geleden al verpest. Iets verderop mocht er gezwommen worden. Het strandje was al smal, er dreven al tientallen boten en bootjes, ik ben lekker aan boord gebleven met mijn boek.

Tussen de middag naar zo’n dorpje dat in twee maanden genoeg moet verdienen voor een heel jaar. Alle winkels en horeca gericht op de duizenden toeristen die hier elke dag kwamen. Het ijsje smaakte, maar was natuurlijk dubbel zo duur als elders op Sardinie. Het dieptepunt was de middagstop bij een strandje dat al vol lag toen wij er aan kwamen. Eenmaal op dat eiland was er geen schaduw te vinden, maar onze boot vertrok weer, want een paar minuten later kwam de volgende excursieboot ook weer honderden toeristen uitspugen. Na een kwartier al zeven boten achter elkaar. Twee strandjes waar al die duizenden toeristen samen moesten liggen. Ik ben naar een hoog punt geklommen en zag het gepeupel onder mij, wat een ellende. Dit was echt de hel op aarde.

Uit ellende heb ik op een rotsblok wat schaduw gezocht, oncomfortabel, maar ja, de dames wilden zwemmen, dus moet ik met mijn boekje maar proberen niet levend te verbranden hier. Aan het eind van de middag mocht ik in de hitte de auto weer ophalen, ik heb in sauna’s gezeten die minder warm waren. Wat mij betreft nooit weer zo’n excursie!

Themaweek 119: Vakantieobservaties