De reisverhalen van Theroux zijn altijd leuk om te lezen, omdat hij een heerlijke atypische reiziger is. Als iets populair is, zal hij een andere route kiezen. Als hij zich als een local kan gedragen, doet hij dat. Hij slaapt in slechte hotels, zwerft door lelijke buurten en praat met velen om zodoende te weten wat er speelt in een land, niet wat de reisgidsen zeggen wat hij zou moeten zijn.
In dit boek begint hij in Gibraltar, ziet aan de overkant Marokko liggen en begint aan een reis over land om daar te komen. Kortom, een rondje middellandse zee, met alles wat hij onderweg tegenkomt. En dat beschrijft hij op zijn eigen typerende wijze. In Spanje reist hij weliswaar langs de kust, maar weet de drukte feilloos te mijden. Hij pakt veel boten, omdat hij Mallorca, Corsica, Sardinië en Sicilië meepikt, waardoor hij weer naar havensteden moet, die meestal iets ruiger, iets gevaarlijker zijn dan badplaatsen. En dat past weer prima bij de schrijver die de cultuur rondom de meest toeristische zee ter wereld wil proeven.
Lastig is het wanneer hij door voormalig Joegoslavië verder wil reizen, maar op plekken komt waar zelfs oorlogsjournalisten niet willen bezoeken. En dus moet hij andere oplossingen vinden. Net als in het midden oosten, waar het, ook toen al, erg onrustig was. En zo zien we Theroux ineens vanuit Istanbul op een cruiseschip verder reizen. En op zijn eigen manier is dat ook weer boeiend om te lezen.
Wat we in veel reisboeken niet zien, is dat hij zijn reis onderbreekt en later weer oppakt. Het wordt even tussendoor vermeldt, maar verder genegeerd. Aan de ene kant logisch, het gaat alleen om de reis, we hoeven niet te lezen over zijn thuiskomst, zijn familiebezoeken en wat hij nog meer thuis doet, aan de andere kant vreemd, aangezien het verhaal als een enkele langs trip wordt gebracht, terwijl we weten dat hij tussendoor wat anders heeft gedaan.
Ook in Noord-Afrika lukt het hem niet langs de kust te blijven reizen. En zo is hij maanden later ineens weer terug in Italië om van daaruit via Frankrijk weer naar Marokko te reizen. Omslachtig. Onlogisch. Het doet toch wel een beetje afbreuk aan zijn prachtige voornemen om de paar kilometer die Gibraltar van Marokko scheiden met een mooi kusttrip van duizenden kilometers te overbruggen.
Maar al met al vond ik het toch weer een genot om de avonturen van Theroux te lezen. Zijn observaties, zijn ontmoetingen, zijn analyses, het maakt hem een van mijn favoriete reisschrijvers. En gelukkig heb ik nog een aantal ongelezen titels in de kast staan.
Citaat: “Ik was dolblij dat ik dit vredige plaatsje had ontdekt. Meestal reisde ik door tot ik een plaats vond die me aanstond, en als ik een bepaald gevoel kreeg, dan bleef ik daar. Dat was ook een van de redenen waarom ik alleen reisde, want het kwam zelden voor dat twee mensen dezelfde kwaliteiten zagen in een plaats (‘Waarom wil je hier blijven? Ik dacht dat we verder zouden reizen’). (p.61)
Nummer: 23-028
Titel: De zuilen van Hercules
Ondertitel: Een reis rond de Middellandse Zee
Auteur: Paul Theroux
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 1995
# Pagina’s: 511 (9552)
Categorie: Reizen
ISBN: 90-450-0248-5
Meer Theroux:
Theroux, Paul – China per trein
Theroux, Paul – Down the Yangtze
Theroux, Paul – Dr. Slaughter
Theroux, Paul – Het drijvende koninkrijk
Theroux, Paul – My secret history
Theroux, Paul – The great railway bazaar
Theroux, Paul – The happy isles of Oceania
Theroux, Paul – De laatste dagen van Hong Kong
Theroux, Paul – The mosquito coast
Theroux, Paul – Op de vlakte der slangen
Theroux, Paul – Slow trains to Simla
Theroux, Paul – Soerabaya
Themaweek 146: Dikke boeken