De Olympische drie van Gerbie, dag 17

Tags

Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 17, maandag 27 februari

1. Weer aan het werk, geen spelen meer om tijd aan te besteden, alleen nog wat kranten en de laatste artikelen uit de Olympische bijlagen lezen. Het is wennen.

2. Najib Amhali presenteert de teruggekeerde sporters: Gerard Kenkes, Mark Tuiters. Toch niet zo moeilijk om even die namen goed uit je hoofd te leren?

3. Weer een gemaakte huldiging. Inclusief de burgemeester van Zwolle, nietszeggende woorden van Chef de Mission Verheijen, Driek van Wissen met een gedicht (op de verkeerde plek), de niet te vermijden Lange Frans en baas B, een plein vol klapvee. Niet meer doen!

 

De rijdende rechter 006

Tags

auto, Rijdende Rechter

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Ik fiets wel eens over de stoep om een geparkeerde auto te omzeilen. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Onveilig inhalen. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Datum: 27-02-2006
Tijd: 17.50 uur
Plaats: Bornebroek, weg naar Delden
Dader: Blauwe Volkswagen Polo (GD-DN-64)
Situatie: Na de rotonde is het nog een paar honderd meter tot het einde van de bebouwde kom. Iedereen trekt daar alvast op. Alleen voor me gaat het blijkbaar niet hard genoeg. Ik zit al bijna op 70 als de auto voor me besluit zijn voorganger in te halen. We zitten nog in de bebouwde kom! Maar omdat het spitsuur is, zit hij seconden later weer achter een volgende auto. Die kan hij pas 2 kilometer verder inhalen. Als weer een kilometer de afslag naar links volgt (langs de melkfabriek), zie ik hem nog net die afslag inschieten. Zelf moet ik daar ook heen. Weer wat verder blijkt hij weer vast te zitten achter een auto. Ik rij zelf nauwelijks te hard, maar kom weer achter hem terecht. Bij het stoplicht De Poste moet hij naar links, rood. Ik ga rechtdoor, groen. Zijn inhaalmanoeuvres hebben hem, behalve veel extra gevaar (voor hem zelf, maar ook voor anderen), geen seconde winst opgeleverd.
Straf: Een weekje meedraaien als Crashtest dummy in de Volkswagen fabriek.

De Olympische drie van Gerbie, dag 16

Tags

Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 16, zondag 26 februari

1. 50km langlaufen. In iets meer dan 2 uur leggen de lopers een ontzettende afstand af. En zelfs op dit zware parcours was het onmogelijk om de groep kwijt te raken. En dus eindigt het in een sprint van meer dan een dozijn lopers. Mooie beelden, de wereld was wit, tachtig sporters doen hun best om bij de groep te blijven, een heerlijke zondagochtend, leuke winnaar.

2. Internetstemmen. Ritsma wint de stemming onder het Nederlandse volk. Is zo langzamerhand niet bekend dat stemmingen via het web niet betrouwbaar zijn. Natuurlijk gun ik het Ritsma best dat hij als afsluiting van een grote carriere met de vlag mag lopen, maar hij verdient het niet. Hij is namelijk een allrounder, won vele titels, maar geen Olympisch goud. Marianne Timmer had die vlag in de handen gedrukt moeten krijgen. 3 keer Olympisch goud, Marianne staat gelijk met Schenk en Van Gennip.

 

3. Sluitingsceremonie. Waardeloos. Te lang, te veel overbodige beelden, te veel nutteloze artiesten. Slechts een paar hoogtepunten: De huldiging van de 50 kilometer langlauf. Geweldige gok van organisatie, want toevallig won een Italiaan en was zijn zus, ook ooit winnares van een gouden medaille, beschikbaar om de prijs uit te reiken. De ‘parachutisten’ die door een geweldige blazer in de lucht gehouden werden. De sporters verlieten voortijdig het stadion. Terecht.

De Olympische drie van Gerbie, dag 15

Tags

Bob de Jong, Olympische Spelen, Torino 2006, winterspelen, wintersport

Dag 15, zaterdag 25 februari

1. De slappe lach tijdens het volkslied. En niet een klein beetje. Nu was er ook wel reden toe. Na een medaille op de zomerspelen, nu ook een op de winterspelen. De grote favoriete in een rechtstreeks duel verslagen. Je teamgenoot en medaillegrossier naast je op het podium en dan ook nog eens een volkslied dat klinkt alsof het van een cassettebandje gespeeld wordt, dat eerst een middag in een warme auto heeft gelegen, van een recorder die 18 jaar op zolder heeft gestaan. Hoe dan ook, Clara Hughes kwam niet meer bij. Ze gaf dan ook het enig juiste antwoord op de irritante vraag van Bert Maalderink: “Ik heb je nog niet zonder lach gezien, blijft dat zo?”, “For at least another year!”. Verdiende winst Clara!

 

2. De slalom. Wat een prachtig evenement. Om te winnen moet je risico’s nemen. Veel risico’s. Op de Olympische Spelen heb je niets aan een 7e plek. Tijdens de wereldbeker scoor je dan toch nog wat punten, maar nu moet je voluit gaan. En dus vallen er altijd velen uit. De grote favoriet Rocca al na 32 seconden. Palander na een geweldige eerste race ook. Bode Miller, zoals verwacht, voor de zoveelste keer. Uiteindelijk een compleet Oostenrijks podium, na een schitterende wedstrijd, met winnaar Raich als de nieuwe koning van het Alpineskiën.

3. De vreugde van Bob de Jong. Als een klein jongetje op het podium midden in Torino. Een droom die uitkwam. Ingetogen op het hoogste treetje stappend. In tranen luisteren naar Geesink. Maar vooral niet van het podium willen. Terwijl Hedrick en Verheijen al achter een borrel zitten, staat hij nog midden op het podium, een vrijwilliger probeert hem er vanaf te duwen, de biathleten moeten ook gehuldigd worden.

De Olympische drie van Gerbie, dag 14

Tags

Bob de Jong, Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 14, vrijdag 24 februari

1. De race van Bob de Jong. Wat nu falen als het er op aan komt? Bob is de beste en meest constante stayer van het afgelopen decennium. Slechts 1 keer faalde hij, op de vorige Olympische Spelen. Verder stond hij altijd op het podium als het er op aankomt, inclusief de spelen van Nagano. Deze 10km was van een onvoorstelbaar hoog niveau. Niet zoals hij zo vaak deed, versnellen op het laatst, maar meteen dermate snelle rondes rijden, dat iedereen er zich op kapot reed. Deze tijd mag gerust een stuk hoger ingeschat worden dan het Olympisch record van Uytdehaage en het wereldrecord van Hedrick. Bob is een legende!

2. De laatste meter van Bart Veldkamp. Bart was al een legende. En gelukkig had het publiek (wat ik wel eens bekritiseerde) ook door dat ze getuige waren van een unieke race: de laatste race van Bart. Of zoals het T-shirt al zei: Bâht foar Goud.

 

3. De versnelling van Chad Hedrick. Hij mag dan overkomen als een lompe Texaanse boer, hij kan wel schaatsen. Toen hij zag dat Verheijen dichterbij kwam, terwijl de tijd van De Jong waarschijnlijk toch niet haalbaar was, vocht hij voor zilver. Verheijen liet bewust Hedrich voorgaan, die op de kruising weer bewust langzamer ging rijden, zodat Verheijen wel langs hem heen moest. Hij keek een keer onder zijn arm door naar achteren en toen de Nederlander naar de buitenbaan ging, versnelde hij (beide armen los!) in de binnenbaan. De wedstrijdsporter in hem zorgde voor het zilver. Verheijen kwam deze versnelling niet meer te boven. Prachtige sport.

Hein de Kort – Pardon lul, jonge god

Tags

boeken, boeken 2006, boekrecensie, Hein de Kort, lezen, stripboek

Hein de Kort – Pardon lul, jonge god (06-006)

Ik hou het eerlijk gezegd niet meer zo goed bij, maar als ik een nieuw boek tegenkom van Hein de Kort, koop ik het toch weer automatisch. Van de achterkant:

“In de zeer persoonlijke auteursreeks Pardon Lul pleegt Hein de Kort al jarenlang onderzoek in het onderbewustzijn van het type man dat om de zoveel seconden aan seks denkt, een aardige bijkomstigheid – daar kunnen we alleen maar eerlijk over zijn – is dat dit type man beschikt over een rijke verbeelding en een opvallend sprankelend gevoel voor humor. Grote vrouwen, ruimterukkers, gehandicapten, obers, watjes, en gewone sukkels geven in deze aflevering hun diepste geheimen prijs, tot vermaak van de lezer, dat spreekt voor zich.”

Ik heb daar weinig aan toe te voegen. Leuke strips door een van mijn favoriete schrijvers. Verder niets bijzonders.

Nummer: 06-006
Titel: Pardon Lul, jonge god
Auteur: Hein de Kort
Taal: Nederlands
Jaar: 2003
# Pagina’s: 47 (720)
Categorie: Strip
ISBN: 90-225-3670-X

De Olympische drie van Gerbie, dag 13

Tags

Mart Smeets, Olympische Spelen, Torino 2006, wintersport

Dag 13, donderdag 23 februari

1. Sauerbreij. In de achtste finale valt haar tegenstandster in de eerste run. Dus krijgt ze de tweede run automatisch een voorsprong van anderhalve seconde (absurde regel, tijd is tijd, waarom dan iemand alsnog een kans geven?) op haar Duitse tegenstandster. Maar zoals bekend, Duitsers geven nooit op. Nicolien gaat op haar gemak naar beneden, neemt onderweg nog wat foto’s, stuurt een ansichtkaart, checkt haar SMS-jes, drinkt een kopje Jägerthee en wordt op de meet geklopt met 3 honderdste. Einde Olympische Spelen. Na de verkeerde wax in Salt Lake, weer een ongelofelijke stommiteit van onze beste boardster. Al zou ze de komende vier jaar geen wedstrijd meer verliezen, dan nog: Niet naar Vancouver sturen.

 

2. De herhaling van Mart Smeets van gisteravond. Prachtige beelden van de Olympische Spelen van Cortina D’Ampezzo. Een interviewer in het midden met daarnaast de twee extreem jonge kunstrijdsters Joan Haanappel en Sjoukje Dijkstra. Netjes met twee woorden praten en geweldige dieptevragen. “Jullie trainen dus van 7 uur tot 9 uur ’s ochtends. Dan gaan jullie vast ook op tijd naar bed?” Geweldig dat zulke beelden bewaard zijn gebleven.

3. Het lijkt besmettelijk. Politici sinds Pim, nu ook onze kroonprins. Proefballonnetje. Statiegeld op entreekaartjes. Het blijkt dat wel alle kaarten verkocht zijn, maar de tribunes leeg, maar WA denkt dat het beter wordt wanneer mensen geld kunnen krijgen voor kaarten die ze niet gebruiken. Volgens mij snapt hij er niets van. De oplossing is veel simpeler. Een sponsor hoort geen of weinig kaarten te krijgen. Dus geef ze een reclamebord, laat ze het logo gebruiken in hun advertenties, maar een Olympic sponsor moet accepteren dat ze maar een paar kaarten krijgen. Op die manier komen er ook weer kaarten vrij voor de echte fans. Kunnen we eindelijk dat lallende oranjepubliek dat er op kosten van de baas zit naar huis sturen.

De Olympische drie van Gerbie, dag 12

Tags

Cindy Klassen, Olympische Spelen, Torino 2006, winterspelen, wintersport

Dag 12, woensdag 22 februari

1. De sprint van de langlaufers. Net als de ploegenachtervolging bij het schaatsen relatief nieuw. Maar wel erg spectaculair, prachtig voor het publiek. Eerst een soort tijdrit waaruit de 30 tijdsnelsten doorgaan. Dan 5 kwartfinales, 2 halve finales en een finale. Mooie sport, zware inspanning voor de sporters, de tactisch sterksten gaan door.

2. De overmacht van Cindy Klassen. Ze reed al het wereldrecord op deze afstand met veel voorsprong op de tweede tijd ooit. Ook nu wint ze met veel voorsprong op nummer twee. Mooie race, brede lach na de tijd, weer een sympathieke winnares. Dit was met duidelijk de meest terechte gouden medaille van deze spelen. De 1500 meter, de mooiste afstand, de mooiste winnaars.

3. Eindelijk goud voor Anja Paerson. Al zo veel gewonnen, maar nog geen Olympisch goud. Vandaag was het dan toch zo ver. Een geweldige eerste run in de slalom, daarna consolideren in de sneeuw in het schemerdonker. Gefeliciteerd.

 

Bart Chabot – Zand erover

Tags

Bart Chabot, boeken, boeken 2006, boekrecensie, gesigneerd, lezen, poëzie, Reggehof, Vec

Chabot trad op met zijn collega schrijvers Giphart en Bril in ons lokale theater. Het was een prachtige avond. Chabot is op een podium leuker dan menig cabaretier. Op zijn eigen onnavolgbare wijze vertelt hij over Brood, leest hij zijn verhalen voor en proclameert hij zijn gedichten.

Omdat ik alle 4 de biografieën over Brood al had, kocht ik een gedichtenbundel van hem. Na hun optreden signeerden ze alle drie. Na de handtekeningen van Bril en Giphart in hun boeken, bleek Chabot al verdwenen te zijn. “Hij houdt er niet zo van om te zitten wachten”, vertelde Bril mij en een andere wachtende. “loop maar naar achter, dat vindt hij niet erg.” Inderdaad bleek hij wel genegen om onze boeken van een krabbel te voorzien. Sterker nog, wij kwamen er al snel achter dat hij nooit een rol speelt. Ook nu, achter de schermen was hij net zo druk in woord en gebaar als op het podium en op de televisie. De gedichtenbundel werd van een persoonlijke opdracht voorzien, die 4 pagina’s in beslag neemt, zelfs dwars over de inhoudsopgave heen. Zo heb ik tenminste een uniek boek in de kast staan.

De gedichten hebben allemaal een link met de dood, zoals de titel ‘Zand erover’ al doet vermoeden. Soms grappig, soms gezocht, vaak vindingrijk. Elvis in Coevorden tegenkomen is erg leuk, De Zwerfkei en De Maanlanding lijken net korte verhalen, maar zijn daarom niet minder leuk om te lezen. Herman Brood komt nog een keer voor in het gedicht Zorgvlied.

Mooie gedichten, al zijn ze zeker niet vrolijk makend.

Een voorbeeld:

grafschrift

nu ik,
straks jij

Nummer: 06-005
Titel: Zand erover
Auteur: Bart Chabot
Taal: Nederlands
Jaar: 2003
# Pagina’s: 84 (683)
Categorie: Poëzie
ISBN: 90-388-1416-X

De Olympische drie van Gerbie, dag 11

Tags

Enrico Fabris, Olympische Spelen, schaatsen, Torino 2006, winterspelen, wintersport

Dag 11, dinsdag 21 februari

1. Het trainingsritje van Sven Kramer. De jonge Fries reed een keer dit seizoen een goede 1500m, toevallig op het OKT, werd daarom meteen aangewezen voor deze afstand. Hij gebruikte het als een training voor de 10km van vrijdag. Belachelijk. Tuitert zal zich elders in Turijn hebben verbeten toen hij deze rit zag. Ook Groothuis zal zijn gedachten hebben gehad. Zelfs een voluit rijdende Ket was een betere optie geweest. Nederland is geen Zweden waar ze al blij zijn dat er iemand aan de limiet van het IOC voldoet, dus heb je de verplichting elke afstand serieus te nemen. Doe je dat niet, dan sta je je plaats af. Dat een snotneus van 19 dat niet uit zichzelf doet is logisch, dat er niemand bij de bond is (Krook!) die het lef heeft hem dat te zeggen is triest.

2. De laatste buitenbocht van Fabris. Met Kuipers in zijn nek dook hij de laatste bocht in. Hij schaatste daar naar goud. Elke overstap ging goed, geen meter te veel, geen slag was zelfs maar half mis. De 12 meter extra deerde hem niet, hij schaatste om de Nederlander heen en liet zien dat hij een Olympisch kampioenschap verdiende. Een waardige winnaar.

 

3. Drie gezichten, drie emoties. Hedrick, de boerse Texaan, die door steeds minder mensen sympathiek wordt gevonden, die door heeft dat 5 keer goud alleen voor supersporters is weggelegd, dat hij geen tweede Heiden is. Davis, de eenling uit het Amerikaanse team, die weet dat hij de beste had kunnen zijn, maar geen excuses wil vertellen en het de winnaar gunt. Fabris, de Italiaanse winner die straalt van oor tot oor. Geen schreeuwerige Italiaan, maar een rustige bescheiden student, die jaren heeft getraind voor dit moment en dan ook nog slaagt, zijn droom waarmaakt.