06 zaterdag Mei 2017
Posted in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's
Van der Meest, deel 92
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
03 vrijdag Mrt 2017
Posted in Voetbalhelden
Prachtige Spaanse documentaire uit 1974 over de beste voetballer van de wereld op dat moment.
Heerlijk gedateerde muziek, schitterende jaren zeventig beelden en in alles een typerend tijdsbeeld.
Themaweek 34: Voetbal
28 zondag Aug 2016
Posted in themaweek, Voetbalhelden
In 2004 kwam Ramon Gieling met het prachtige ‘En un moment dado’. Een documentaire over het leven Cruijff, zijn invloed op de Catalanen, zijn taalgebruik. Met open mond zitten kijken. Met tranen in mijn ogen soms. Geniet mee:
Themaweek 6: Johan Cruijff
26 vrijdag Aug 2016
Posted in themaweek, Voetbalhelden
Tags
Barcelona, Catalonië, geschiedenis, Johan Cruijff, politiek, Real Madrid, Spanje, themaweek, voetbal, voetbalheld
Deze wedstrijd zit al jaren in mijn topografieles. Alles zit er in. Drama, politiek, cultuur, geloof, voetbal, spanning. En dan te bedenken dat Cruijff eigenlijk niet mee zou doen. Danny was uitgeteld in dit weekend, hij wilde bij de geboorte zijn. Via een keizersnee kwam Jordy ter wereld. De beste speler van de wereld op dat moment kon meedoen aan de belangrijkste wedstrijd van het jaar, Real Madrid uit.
Op de tribune zat de dictator, generaal Franco, fan van de koninklijke. Hij beïnvloedde wel eens de competitie. Scheidsrechters waren bang voor hem, de beste spelers werden automatisch naar Madrid gehaald, zijn club moest en zou winnen.
En toen kwam Cruijff. Hij bracht naar Barcelona niet alleen zijn eigen spel, de voetballer Cruijff, maar vooral een nieuwe manier van denken. Durf te winnen. Durf groot te denken. En aan zijn hand won Barcelona met liefst 0-5 in het stadion van de grote concurrent. Ze werden kampioen dat jaar.
Voor vele Catalanen was dit de wedstrijd van hun leven. Het duurde geen twee jaar meer, Franco overleed, het Catalaans, tot dan een verboden taal, mocht weer gesproken worden. De club uit de hoofdstad werd niet meer automatisch kampioen.
De hoogtepunten:
Volledige wedstrijd:
Themaweek 6: Johan Cruijff
16 zaterdag Jul 2016
Posted in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's
Van der Meest, deel 84
Een hele mond vol voor een plaatsje van niets. Waar ik nooit zou zijn gekomen, ware het niet dat ik daar een aantal stagiaires mocht opzoeken. En vlak voor ik het hotel vond, zag ik dit veld. Laat de mooiste hoek om te fotograferen nu de achtertuin zijn van de blokhut waar ze wonen. Was ik anders ook nooit gekomen, nu kon ik zonder schroom even naar de rand van de tuin lopen om vanaf de rotsen een mooi zicht op het veld te krijgen.
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
30 donderdag Jun 2016
Posted in Mensen
Tags
Het was schokkend nieuws voor de toeristen die regelmatig in Benidorm kwamen. Vooral Engelsen dus. Want naast de grijze golf die elk jaar het stadje aan de Costa Blanca overspoeld, zijn het vooral Britten die op bezoek gaan. Zomers met het hele gezin, de rest van het jaar met groepen, bijvoorbeeld voor een vrijgezellenfeest.
Voor velen het hoogtepunt van de avond was het optreden van Sticky Vicky. Weliswaar Spaans van geboorte, maar zo Brits als het maar kan op het podium. Met een beetje fantasie zou je haar goochelaar kunnen noemen. Als je niet oplet, denk je met een ordinaire stripper te maken te hebben. Laten we het er op houden dat ze beide ambachten combineert. En ik ga niet verklappen waar ze haar attributen verstopt. Ik raad u wel aan het filmpje niet op het werk te bekijken. Of met uw kinderen.
Vicky vindt nu dat ze te oud (72, valt best mee toch?) is geworden. Haar dochter neemt de honneurs waar. Mocht u binnenkort in Benidorm zijn en toch een optreden live willen zien.
28 donderdag Apr 2016
Posted in Boekbesprekingen 2016
Tags
Barcelona, boeken, boeken 2016, boekrecensie, Catalonië, Edwin Winkels, lezen, reizen, Spanje, voetbal
Edwin Winkels – Het Barcelona gevoel
Geen Nederlander die de weg beter kent in Barcelona dan Edwin Winkels. Wie anders dan hij zou er dan ook een reisgids moeten schrijven over de hoofdstad van Catalonië?
Aan de hand van de vele Nederlanders die ooit bij de voetbalclub onder contract stonden, beschrijft Winkels de favoriete stad van vele Nederlandse toeristen. Daardoor is een leuk, maar vreemd boek ontstaan. Het gaat niet over voetbal, maar continu duiken er voetballers op. Het is geen reisgids met tips, maar je leert wel veel over de stad.
Het vreemde doet ook wat met je tijdens het lezen. Het boek is geen boek dat je in een ruk uitleest, maar tegelijkertijd leest het lekker weg. Het is geen geheel, geen compleet verhaal, maar alle losse onderdelen passen wel weer dermate goed bij elkaar dat het een eenheid geworden is. Volgens mij waren het oorspronkelijk blogjes, bij deze samengevoegd tot een boek.
Al met al is het een mooie manier om kennis te maken met de stad, om meer te weten te komen dan via een normale reisgids. Ideaal dus om mee te nemen op dat lange weekend binnenkort. Kun je meteen de verhalen plaatsen, als je er toch bent.
Met plezier gelezen, maar zeker niet het beste dat Winkels heeft geproduceerd. Waarschijnlijk wel het best verkochte. Het is hem gegund.
Citaat: “Omdat de agenten inmiddels wisten welke grijze auto van Van Gaal was, vermaakten zij zich met een spelletje trainer-pesten, zo vertellen ze in Sitges. Ze kenden zijn woede-uitbarstingen van tv en schiepen er plezier in zijn explosieve karakter op de proef te stellen door de ene keer naar zijn papieren te vragen, de volgende keer de banden te controleren en de andere keer de kofferbak te laten openen. ‘Geen probleem, mister, u mag doorrijden.’ “ (p.154)
Nummer: 16-008
Titel: Het Barcelona gevoel
Auteur: Edwin Winkels
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 224 (1979)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-90-468-0287-8
Meer:
Dit boek op zijn eigen site
Welkom Thuis
Escuchando a Cruijff
Haar laatste vlucht
14 zaterdag Nov 2015
Posted in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's
Van der Meest, deel 76
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
14 vrijdag Aug 2015
Posted in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's
Tags
Castell d'Oro, fcblogbroeders, fotooo, Hans van der Meer, Spanje, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto
Van der Meest, deel 74
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
Zomerthemaweek 4: Fotooo
23 zaterdag Mei 2015
Posted in Fotooo, Van der Meest, Voetbalfoto's
Tags
fcblogbroeders, fotooo, Hans van der Meer, Puerto de la Cruz, Spanje, Tenerife, Van der Meest, voetbalfoto
Van der Meest, deel 71
Net naast het strand ligt het veld van Puerto de la Cruz op Tenerife. Voor de toeschouwers ligt er achter de goal een mooi kappelletje. Prachtig uitzicht over het kunstgrasveld, genoeg schaduw om de hete zon te mijden, wat wil je nog meer?
Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.
18 maandag Mei 2015
Posted in Gerbie's Lifeblog, Mensen
Tags
eten, gastvrijheid, lunch, Parque Santiago, Playa de las Americas, reizen, service, Spanje, stagebezoek, Tenerife
Het voordeel van stagebegeleiding is dat je nog eens ergens komt. Tenerife bijvoorbeeld. Mooi eiland. Het nadeel is dat de stagiaires meestal precies terecht komen waar je liever niet naar toe gaat. Playa de las Americas bijvoorbeeld.
Mijn stagiaire is lunchen als ik aankom, dus loop ik ook maar even het dorp in om hetzelfde te doen. Ik moet eerst pinnen en heb niet zoveel tijd, dus plof ik op het eerste terras na de geldautomaat neer. Snel een broodje en dan weer weg is het idee. Het is er niet druk, meer dan het halve terras is leeg. De bediening doet wel druk. Er staat een apparaat op tafel waarop ik moet drukken als ik iemand wil spreken. Een ander knopje is voor de rekening. Ik besluit even te wachten. Ik ben nog van de oude stempel. In de horeca draait het om gastvrijheid, even iemand welkom heten, laten merken dat je hem hebt gezien. Het lukt redelijk snel. Ik krijg ook snel wat te drinken en bestel een broodje kip.
Wachtende ontdek ik dat de wifi beter is dan in het hotel, dus kan ik even mijn mail checken, de krant bekijken en wat bladeren op social media om de tijd te doden. Na een kwartier valt het me op dat mijn broodje er nog niet is. Na een half uur is het terras bijna leeg, net als mijn tafel. De dame die mijn bestelling opnam komt langs en kijkt verbaasd. Ook al heb ik net gewoon in het Spaans besteld, ze maakt wat gebaren en met wat losse woordjes (jij mij begrijp?) vraagt ze of ik al heb gegeten. Ik schud mijn hoofd.
Haar reactie verbaast me. Langs me heen schreeuwt ze naar binnen dat tafel 39 nog steeds niets heeft ontvangen. Geen woord van verontschuldiging, geen communicatie. Tien minuten later staat er een bord op tafel, met daarop een broodje. Ook nu weer geen woord. Gewoon neerzetten en doorlopen. Niet ‘Sorry dat het zo lang geduurd heeft’, geen ‘eet smakelijk’, helemaal niets.
De gemiddelde plofkip in de Nederlandse supermarkt heeft meer smaak dan dit gevogelte dat tussen een broodje is gedrukt. Niet alleen de service is beroerd, het eten is smakeloos. Ik druk nu maar meteen op het belletje om de rekening te vragen. Ik moet terug aan het werk en daarna nog weer naar de andere kant van het eiland.
Ook nu duurt het lang. Sterker nog. Er gebeurt niets. Ik zie het meisje van de kassa naar buiten lopen. Haar shift is afgelopen blijkbaar. Maar niemand brengt mijn rekening. Ik besluit om elk personeelslid dat in de buurt komt recht aan te kijken, om te zien of er reactie komt. De tweede hapt. Na een tijdje. Ik vraag om de rekening en hij buigt over mij heen om op het knopje te drukken. ‘Dat had ik al gedaan’, verklaar ik. Geen reactie.
Op de rekening staat alleen een flesje icetea. Ik heb geen zin om een goede rekening te vragen. Ik betaal en geef 10 cent fooi. Ik ben niet gierig, maar hoop dat het statement aankomt.
12 zondag Apr 2015
Posted in Voetbal column, Voetbalzondag
Tags
Amsterdam, fcblogbroeders, kranten, Nederlands elftal, Oranje, Spanje, statistieken, voetbal, voetbalzondag
Als kind was ik gek op de cijfertjespagina van de Voetbal International. Welke speler was het beste bij dat middenmootduel dat zondag niet werd uitgezonden door Studio Sport? Hoe deed de scheidsrechter het bij Roda JC – Helmond Sport? Wat was de amusementswaarde van Sparta – FC Utrecht? Elke woensdag zat ik weer te studeren op de statistieken, de gemiddelde amusementswaarde per club hield ik zelf bij, die kwam nooit terug aan het eind van het seizoen namelijk.
Onlangs moest/mocht ik een paar dagen naar Spanje voor mijn werk. Ik was te laat om de goals te zien van De Vrij en Klaassen. Maar ik kon wel mooi de volgende dag de sportkranten kopen. Al snel viel me iets op.
Waar de Marca behoorlijk slechte cijfers uitdeelde, bleken de cijfers die Sport gaf een stuk hoger. In Madrid vonden ze Depay de enige Nederlander die een 7 waard was, terwijl in Barcelona liefst 9 spelers (en twee invallers) dat minimaal haalde. Huntelaar kan bij de krant van zijn oude club weinig goeds doen en was samen met Cesc de slechtste van het veld: een 4. In Catalonie zien ze dat toch anders, liefst drie punten meer voor de spits en hun oud-speler was ook een van de weinige Spanjaarden die wel een voldoende haalde.
Laten we het er maar op houden dat verschillende mensen verschillende dingen zien. Maar zouden ze ook de toeschouwers zelf geteld hebben?
23 maandag Feb 2015
Posted in Boekbesprekingen 2014
Tags
boeken, boeken 2014, boekrecensie, Edwin Winkels, lezen, Spanje, vliegtuig
Edwin Winkels – Haar laatste vlucht
Blindelings schafte ik dit boek aan. Zijn eerste roman had erg veel indruk op gemaakt, zijn verhalen in diverse kranten en tijdschriften deden dat allang.
Ik las het ook vrij snel, deze roman gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ik kan me de aanleiding zo goed voorstellen. Die prachtige begraafplaats aan de achterkant van de Montjuic, daar moeten veel meer verhalen te vinden zijn. Ik heb er zelf pas twee keer rondgedwaald, als ik er in de buurt zou wonen, zou ik er veel vaker willen dwalen.
Het verhaal van een van de jongste stewardessen die omkwam bij een vliegtuigongeluk bleek eigenlijk simpel te reconstrueren. De kranten uit die tijd zijn allemaal bewaard gebleven, er zijn nog wat ouderen die met herinneringen kunnen helpen, praat met de juiste mensen, wat verre familie en je hebt het boek zo bij elkaar.
En daar zit de crux, ondanks dat Winkels een erg mooi boek heeft geschreven, dat ik terecht vaak geprezen zag worden op blogs en twitter, heb ik mijn twijfel of Maribel Sastre genoeg is voor een hele roman. Mooi graf. Prachtig grafschrift. Bijzonder einde. Alle ingrediënten lijken aanwezig. Maar het verhaal raakt me niet genoeg. Er zijn veel vliegtuigen neergestort sinds 1958, zelfs in datzelfde jaar. Waarom is dit verhaal wel een roman, maar andere niet?
Is een aanleiding en voldoende informatie reden genoeg? Had er niet meer ingezeten, als het verhaal iets meer drama had gekregen? Wat was het verhaal van de piloot? Of van de kinderen die alleen reisden? Ik ben niet overtuigd.
Citaat: “Ze horen me niet. Er is geen cockpit. Ik sta weer op, ik kijk naar het einde, iets verder naar boven, misschien ligt hij daar ergens, intact, net als het staartstuk. Hoewel… als we tegen een berg zijn gevlogen… Het is mijn geluk geweest achterin te zitten. Geluk? Dit is vreselijk, dit kan niet. Dit is geen geluk.” (p.253)
Nummer: 14-059
Titel: Haar laatste vlucht
Auteur: Edwin Winkels
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 289 (12894)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-94-92037-04-6
Meer:
Welkom Thuis
Escuchando a Cruijff
Winkels’ website
Winkels over dit boek (YouTube)
Recensies:
Volkskrant
Hebban
Curled Up Book
Cutting Edge
Soraya schrijft
23 vrijdag Jan 2015
Ze is dertien. Ze kan natuurlijk ook twaalf of veertien zijn, maar alles in haar schreeuwt dertien. Elke dag kom ik haar tegen. Meerdere keren. Bijna altijd op dezelfde plek. Boven aan de trap, net niet in de trapopening, dan zou ze elke keer in de weg lopen. Ze staat daar omdat de wifi nog net tot daar reikt. Altijd in dezelfde houding. Hoofd naar beneden, ogen op het schermpje gericht. Dag in, dag uit. Als ik terug kom van het ontbijt. Als ik ’s middags even wat op mijn kamer moet brengen. Als ik op zoek ga naar mijn avondeten. Ik ben benieuwd hoe ze haar vakantie vond.
12 vrijdag Dec 2014
Hij zet zijn bordje schuin tegenover me, mompelt iets en loopt weer weg. Twee minuten later zet zijn vrouw, tenminste ik vermoed dat ze dat is, ook een bordje neer. Recht tegenover me. Ook zij mompelt iets. Russisch denk ik.
Ben ik aan hun tafel gaan zitten? Verwisselen ze me met iemand? Ik koos tien minuten geleden bewust voor deze tafel, wilde geen gedekte tafel van vier bezet houden in mijn eentje. Gewoon rustig alleen ontbijten, even mijn mail checken en aan het werk.
Ze keren een paar minuten later terug en beginnen aan hun ontbijt. Ze doen geen poging om contact met me te zoeken. Waarom gingen ze niet aan een lege tafel zitten? Zijn er genoeg van. In stilte eten we alle drie ons ontbijt. Na acht ongemakkelijke minuten ben ik klaar en sta op. Ik wens ze in het Engels een goede dag en loop weg.
Geen reactie.
