De Olympische Spelen zijn voor eeuwig..

Tags

column, lezen, Olympische Spelen, politiek, Rusland, Sotsji 2014

..maar Sotsji is afgelopen.

En ik had nog zoveel meer willen schrijven. Maar helaas zitten er maar 24 uur in een dag en kost het mij nog tijd en geld om hier te schrijven. Mocht er iemand zijn die mij wil inhuren om te schrijven bij volgende gelegenheden, dan hou ik me aanbevolen. De productie zal dan hoger zijn dan hier.

Wat mist u? Nationalisme en meer dan twintig medailles, Pussy Riot en TaTu, Poetin en zijn politieke Oligarchie, Vergeer en Van Gennip in 1988, duo rodelen en dan niet vanuit een homo-erotisch perspectief, handelsbelangen en politieke delegaties, dat topsporters per definitie niet leuk zijn en dat Ter Mors en Bergsma die stelling meteen weer onderuit halen.

Ik had nog wel willen schrijven over ijshockey en de NHL, over diverse Olympische boeken, over de wissel van Sven, het haar van Bob en de tussentijden van Gianni en de reactie van Bart daar op. Ik had nog zoveel…

Over vier jaar maar weer dan? Of zijn er verzoekjes voor blogjes? De reactiebox is open…

Sotsji 2014, deel 12 (en slot) uit een serie over de Olympische Spelen

Veldrijden moet Olympisch worden

Tags

Olympische Spelen, Sotsji 2014, veldrijden, wielrennen

Dertien redenen waarom veldrijden Olympisch zou moeten worden:

bron: wielrennen.blog.nl

1. Omdat de Belgen ook wel eens goud mogen winnen op de Olympische (winter-) Spelen.

2. Omdat het schitterend is om naar te kijken.

3. Omdat de beste van de dag wint. Een eerlijke sport dus.

4. Omdat er vele onzinnigere sporten al wel de Olympische status hebben.

5. Omdat vernieuwing niet altijd betekent dat je iets moet doen dat pas drie jaar geleden is bedacht.

6. Omdat goud voor Lars van der Haar over vier jaar een kans voor Nederland is.

7. Omdat wintersport niet perse op sneeuw of ijs hoort.

8. Omdat het gekker is dat de Winterspelen in een subtropische stad worden georganiseerd.

9. Omdat Hennie Stamsnijder als analyst in de studio een attractie zal blijken te zijn.

10. Omdat Marianne Vos nooit genoeg goud kan winnen.

11. Omdat de fotografen de kans biedt schitterende foto’s te maken van bemodderde gezichten.

12. Omdat de supporters weer eens in beeld kunnen komen met sluikreclame voor de lokale slager en slijter.

13. Omdat ik het mooi vind.

Sotsji 2014, deel 11 uit een serie over de Olympische Spelen

Russische kunst

Tags

boeken, boekrecensie, Fjodor Dostojevski, kunst, Leo Tolstoj, Olympische Spelen, Rusland, Sotsji 2014

bron: massimilianodeconca.wordpress.com

De laatste jaren horen we bijna geen positief nieuws vanuit Rusland. Of het nu opgepakte demonstranten zijn, onderdrukte inheemse volken, vreemde wetten, dwarsliggende diplomaten, corrupte politici of zich misdragende toeristen in Turkse en Egyptische resorts, het is zonder uitzondering negatief als het om de inwoners van het grootste land ter wereld gaat.

En dat is best jammer. Want als het om kunst gaat, is Rusland gewoon een voorloper in de wereld. Geen ballet zo gerenommeerd als dat van Moskou (al is het daar ook niet altijd koek en ei), geen museum zo overweldigend als de Hermitage in Sint Petersburg en ook als het om klassieke muziek gaat staan de Russen, b.v. Tsjaikovski en Rachmaniniov, vooraan.

Maar mijn persoonlijke favorieten zijn twee schrijvers uit de negentiende eeuw. Als je boeken kunt schrijven die anderhalve eeuw later nog steeds wereldwijd gelezen worden, die zonder uitzondering geprezen worden, die historisch en tegelijkertijd actueel zijn, dan ben je volgens mij een hele grote.

Fyodor Dostojevski werd nog geen zestig. Maar in die korte tijd schreef hij een aantal schitterende boeken. Mijn favoriet is Schuld en boete (of misdaad en straf, afhankelijk van de vertaling). De jonge student Raskolnikov vermoordt een oude woekeraarster en geraakt in geestesnood. Is hij inderdaad meer waard dan iemand die anderen uitbuit of is hij door zijn daad net zo waardeloos als de andere mensen, waar hij eerst op neerkeek? Is hij gelukkig omdat niemand de moord oplost of moet het recht zegevieren? Een schitterende psychologische roman waarin waarden en normen continu ter discussie staan.

Ook graaf Leo Tolstoj raakte mij diep met diverse boeken. Van de tragische liefdesgeschiedenis Anna Karenina tot het dikste boek dat ik ooit las (en waarschijnlijk ooit zal lezen) Oorlog en vrede en vele dunnere boeken, in elk boek komt de diepgewortelde rechtvaardigheid van de schrijver naar boven.

Twee van mijn favoriete schrijvers komen uit hetzelfde land. Kan dus nooit een onverdeeld slecht land zijn…

Boekverslagen door mij:
Dostojewski – De dubbelganger
Dostoyevsky – Notes from the underground
Leo Tolstoj – Resurrection
Leo Tolstoj – Hadzji Moerat
Leo Tolstoj – Ivan the fool

Gratis te lezen online:
Crime and Punishment
Anna Karenina
War and Peace

Sotsji 2014, deel 10 uit een serie over de Olympische Spelen

Sarajevo 1984

Tags

Joegoslavie, Olympische Spelen, oostblok, Sarajevo 1984, Sotsji 2014, VHS, videorecorder

bron: andrewspaldingamer.wordpress.com

Al zo lang ik me kan heugen ben ik gefascineerd door de Olympische Spelen. En omdat de sporten in de winter meestal leuker zijn dan in de zomer, ben ik vooral fan van de winterspelen. Schaatsen, skien, zelfs langlaufen zijn mooi om te kijken, terwijl zomers de beste voetballers thuisblijven, de honkballers helemaal niet meer mee mogen doen en een oneindige reeks vechtsporten wel aandacht proberen te trekken.

Voor Saporro ben ik te jong. Innsbruck is een vage herinnering. Lake Placid vanwege het tijdverschil ook nauwelijks relevant (al herinner ik me de 14.28 van Heiden nog wel), dus zijn mijn eerste herinneringen eigenlijk van Sarajevo 1984.

Terugkijkend waren het waardeloze Spelen. Sfeerloos, slechte weersomstandigheden en vele wedstrijden die verplaatst werden. Het grauwe Oostblok zoals het in het westen werd beweerd. Nederlandse schaatsers die helemaal niets presteerden, het was allemaal ellende.

Een klasgenoot van me had een videorecorder. Dat was vrij bijzonder in 1984. Dus fietsten we op de dag van de 500 meter samen naar zijn huis en spoelden de band terug die hij had voorgeprogrammeerd. Maar wat we ook zochten, geen schaatsen. Pauzebeelden, herhalingen van interviews. Mist. In mijn geheugen zagen we vooral mist. Het is dertig jaar geleden ondertussen, het zal vast niet kloppen, maar ik associeer die Spelen vooral met mist.

Pas na een half uurtje heen en weer spoelen begrepen we dat we beter de televisie hadden kunnen aanzetten. De wedstrijd was uren uitgesteld en door op de videoband te zoeken, hadden we de halve wedstrijd alsnog gemist. We keken wel, maar de voorpret was teniet gedaan. De opwinding die de Spelen konden veroorzaken was ver te zoeken. Geen idee wie er won.

Sotsji 2014, deel 9 uit een serie over de Olympische Spelen

Allrounden moet Olympisch

Tags

Olympische Spelen, schaatsen, Sotsji 2014

Vele plannen zijn al gemaakt om schaatsen aantrekkelijker te maken voor de rest van de wereld. Een enkel talent doet nog wel mee, maar verder lijkt het meer op de Open Nederlandse kampioenschappen. Als je niet goed genoeg bent voor een van de vele commerciële teams, kun je altijd nog Belg, Oostenrijker of Oostblokkiaan worden en toch nog de Olympische Spelen halen.

Volgens mij is het simpel. Niet allerlei nieuwe onderdelen bedenken, maar sterk maken wat er is. Dus de achtervolging mag blijven, maar de massastart, de 100m of andere vreemde ideeën kun je een streep doorhalen. Het enige dat nodig is, is schaarste creëren. Dus niet meer tig wereldbekerwedstrijden per jaar, geen WK Afstanden en een WK Allround, maar keuzes maken.

In een Olympisch jaar telt maar een ding; dus doe je geen WK in dat jaar. Een jaar later is er een WK Allround, twee jaar later een WK Afstanden en het laatste jaar voor de Spelen weer een Allround toernooi. Op die manier is duidelijk wat elk jaar het belangrijkste toernooi is. Aan het WK Afstanden kun je dan het WK Sprint koppelen, aan de Spelen een Allroundtoernooi. Een of twee wereldbekerwedstrijden als voorbereiding, een EK, al dan niet met een kleine vierkamp en de kalender is vol.

Op die manier zijn er ook medailles te verdienen voor de Sighels, Bokko’s en Skobrevs van deze wereld, hoeven we geen tien kilometers meer te zien van Oostenrijkers die door de doorsnee Nederlandse marathonschaatser op een rondje zouden worden gereden en zitten we niet naar schaatsen te kijken als de eerste wielerklassiekers al gereden worden.

Elke belangrijke Olympische sport heeft een combinatievorm. De 100 meter hardlopen trekt het meeste aandacht, maar het echte koningsnummer is de tienkamp. Ook bij baanwielrennen, turnen en in de winter bij zowel het Alpine Skien als de Noordse nummers zijn er combinaties. Zelfs shorttrack doet mee. Ook bij schaatsen hoort er dus een klassement te komen. De 500 meter is spectaculair, de tien kilometer voor de liefhebber, maar de beste schaatser wint de Olympische Allround titel.

Sotsji 2014, deel 8 uit een serie over de Olympische Spelen

Medailleklassement

Tags

medaille, Olympische Spelen, politiek, Sotsji 2014

bron: thejournal.ie

Elke Olympische Spelen weer verbaas ik me over het medailleklassement. Er wordt steeds meer waarde aan gehangen. Ik hoor zelfs mensen opmerkingen maken als ‘Nederland staat mooi in de top tien tijdens de Spelen”. Alsof de medaille van Sauerbreij en de medaille van Tuitert iets met elkaar te maken hebben. Alsof het Jorien ter Mors iets doet wanneer een oranje bobslee per ongeluk een medaille wint.

Sterker nog, al zou Nederland tien gouden medailles winnen, als er maar een daarvan door Sven Kramer gewonnen worden, dan is de Fries verre van tevreden en interesseert hem het medailleklassement niets.

De topsporter is bezig met zijn eigen prestatie, niet met zijn land of zijn landgenoten. Het medailleklassement is typisch een uitvinding van politici en sportbestuurders, zij kunnen pronken met andermans prestaties en hopen dat een beetje van de glorie op hen afstraalt. Niet meer doen dus.

Sotsji 2014, deel 7 uit een serie over de Olympische Spelen

Jurysporten moeten afgeschaft worden

Tags

jury, Olympische Spelen, Sotsji 2014

Je zet een aantal man met lange latten boven op en berg. Wie het eerst beneden is wint. Je schaatst een aantal rondjes, wie dat het snelst kan, wint. Wie de meest pucks in het netje deponeert wint de wedstrijd. Wie op een sleetje het snelst naar beneden komt is eerste. Sport moet simpel zijn.

Jurysporten zijn dat per definitie niet. Iemand danst mooi. Een ander ook. Ze hebben schaatsen onder, het heet ijsdansen. Waarom wint de een goud en de ander niet? Willekeur. Al bedenk je nog zo veel criteria voor de jury, het blijft een subjectieve waarneming. En dan spelen reputatie, politiek en de gunfactor allemaal ook nog een rol bij de jury. Daar kan nooit een eerlijke uitslag uitkomen. In Turijn viel de zilveren plak (Sasha Cohenvan het kunstschaatsen zelfs twee keer. Hoe slecht voel je je dan als je brons wint? Of zelfs vierde bent geworden?

Er is geen enkele methode om partijdigheid en controverse te vermijden wanneer je met een jury werkt. Dus hoe mooi turnen ook kan zijn, helaas. Boksen, kunstrijden, paardendressuur (weet u nog: Cornelissen?), ski- en snowboardspringen, judo, schoonspringen, synchroonzwemmen, karate allemaal afschaffen.

Sotsji 2014, deel 3 uit een serie over de Olympische Spelen

Cool Runnings

Tags

bobslee, droom, Jamaica, Olympische Spelen, Sotsji 2014

Een niet geweldige film, te veramerikaniseerd drama, maar een schitterende vertelling, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. En elke keer dat ik het zie (en de film wordt geregeld herhaald door diverse commerciele zenders) krijg ik tranen in mijn ogen.

Het slaat nergens op, maar de ‘koude Oost-Duitser’ die langzaam begint te klappen voor de vier Jamaicanen die hun bobslee over de finish tillen, is genoeg voor mij. Vecht voor je droom, doe er alles aan en wees dan tevreden met het resultaat. Winnen is mooi, maar meedoen is belangrijker. Die Olympische droom komt mooi naar boven in deze film. En de moralist in mij wil het graag toepassen op het hele leven. Als iedereen zijn best doet om mee te doen, dan is het helemaal niet belangrijk wie er wint.

Sotsji 2014, deel 5 uit een serie over de Olympische Spelen

Ooit schreef ik een boek…

Tags

boeken, Olympisch Dagboek, Olympische Spelen, Sotsji 2014

Zoals ongetwijfeld velen weten, liep ik ooit door Sydney ten tijde van de Olympische Spelen. Vond ik het als jochie al een fascinerend spektakel, sinds 2000 weet ik zeker dat wanneer de Olympische geest altijd zou heersen, de wereld een veel mooiere plek zou zijn.

Een stad leeft op, de bevolking geniet en vele sporters kunnen op jacht naar een medaille, vele andere sporters zijn al blij dat ze deel uit mogen maken van dit schitterende evenement.

De eerste weken na deze Spelen zat ik in de keuken van ons gedeelde appartementje te Coogee uren per dag op een bakbeest van een laptop. Je kunt je het nu, veertien jaar later niet voorstellen, maar voor zowel het opstarten als het opslaan was een floppy nodig. Met dat floppy ging je dan naar een internetcafe om een paar bestanden naar Nederland te mailen.

Acht jaar later ten tijde van de Olympische Spelen heb ik mijn dagboek uitgegeven. In eigen beheer. Het is nog steeds verkrijgbaar. Een paar bladzijden lezen en dan bestellen kan ook. Shopmybook.com heet de site tegenwoordig. Ook op dit blog staan natuurlijk nog enkele fragmenten. Voor een kijkje achter de schermen en vele sportverhalen, bestel!

Sotsji 2014, deel 4 uit een serie over de Olympische Spelen

Gedachten na twee keer vijfhonderd meter

Tags

Jan Smeekens, Michel Mulder, Olympische Spelen, Ronald Mulder, Rusland, schaatsen, Sotsji 2014

Bron: nu.nl

* In sommige onderdelen deze winterspelen geldt het beste resultaat. Dan zou dus Ronald Mulder Olympisch kampioen zijn geworden met de beste tijd.

* Als Nederland zeven van de eerste negen medailles wint bij het schaatsen. Zijn ‘wij’ dan niet te goed? Wordt die sport nog wel serieus genomen buiten ‘ons’ land? Is de Olympische status in gevaar?

* Wil je liever 317 meter, een seconde of veertig, Olympisch kampioen zijn of helemaal nooit?

* Een livestream zonder geluid kijken op het werk is nog altijd beter dan helemaal niets zien. En die allereerste kruising van Smeekens was volgens mij de beste die ik ooit gezien heb.

* Als WA al in slaap valt tijdens de 500m, hoe zal het hem vergaan tijdens de 10km?

* Ik had graag Wotherspoon gezien op het ijs.

Sotsji 2014, deel 3 uit een serie over de Olympische Spelen

Drie keer is scheepsrecht voor Sauerbreij

Tags

Olympische Spelen, Rusland, snowboard, Sotsji 2014

Als het aan mij had gelegen, dan had Nicolien Sauerbreij nooit Olympisch goud gewonnen vier jaar geleden. Haar debuut op de Olympische Spelen was in 2002. Het ging niet goed. Onervaren als ze was liet ze haar board waxen door een Oostenrijkse materiaalman. Ze werd laatste.

Vier jaar later stond ze in de achtste finale. In de eerste heat viel haar tegenstandster. Ze kreeg anderhalve seconde voorsprong in de tweede heat. Een zee van tijd in een sport die om honderdsten draait. Ze deed het extreem voorzichtig en verloor alsnog met drie honderdste.

Iemand die twee keer dergelijk domme beginnersfouten maakt op het allerhoogste niveau, verdient wat mij betreft geen derde kans. Een keer fout mag, zelfs in de topsport, maar na twee keer heb je het gewoon niet begrepen.

Gelukkig zat ik niet in het selectiecomite, want vier jaar kreeg ze een derde kans. Ze greep die kans en won goud:

Sotsji 2014, deel 2 uit een serie over de Olympische Spelen

Selectieve verontwaardiging

Tags

Olympische Spelen, politiek, Rusland, Sotsji 2014

bron: tagesschau.de

Natuurlijk is het absurd dat er in Rusland wetten zijn waardoor een deel van de bevolking zichzelf niet mag zijn, maar is dat nu echt het belangrijkste waar we ons druk om maken nu de Olympische Spelen er aan staan te komen?

Voor alle duidelijkheid, iedereen mag zelf bepalen met wie ze het liefst allerlei dingen uitspoken die ik niet wil zien, maar volgens mij is homohaat slechts een onderwerp op een lijst van misstanden in Rusland. Hoe zit het met de oliemiljardairs en de manier waarop zij zich verrijken? Zijn we Tsjetenie en Dagestan al vergeten? De dubieuze rol van de Russen in het Syrie-conflict? De politieke oligarchie, een systeem dat slechts vage overeenkomsten kent met democratie? Waarom ze Winterspelen organiseren in een subtropisch klimaat, tegen welke kosten dan ook?

Waarom hebben we nu ineens homohaat gekozen als het onderwerp voor een boycot, voor de grootte van de Nederlandse delegatie en dwingen we sommige sporters om ineens politici te worden? Sporters offeren een groot deel van hun leven op voor een Olympische medaille of zelfs slechts deelname aan de Spelen. Die hebben geen boodschap aan het land, de politiek en de cultuur van het gastland, die willen gewoon presteren.

Verontwaardiging bij de keuze van het organiserende land is logischer, maar dan hoor je bijna niemand. En dan kun je bijna geen Olympische Spelen organiseren, want welk land is moreel niets te verwijten, zoals Mart Smeets vorige week al schreef. Waarom gaan de handelsmissies gewoon door, maar moeten armlastige sporters elke vier jaar ineens nadenken over het land waar ze de belangrijkste sportdag van hun leven beleven? Laat de Olympische Spelen met rust en discussieer de komende anderhalf jaar lekker over politiek en ethiek, tot de volgende Spelen.

Sotsji 2014, deel 1 uit een serie over de Olympische Spelen