Het leven is een loterij

Tags

Argentinië, Buenos Aires, Diego Maradona, loterij, Manu Chao

Emir Kusturica maakte een film over de beste voetballer aller tijden. De film Maradona kwam dit jaar uit. Tijdens de film zien we een fragment van Manu Chao. De Franse zanger schreef namelijk een mooi lied over de superster. De officiële clip bevat al beelden uit de documentaire. De zanger speelde het nummer ook bij Jools Holland live in Later. Toen hij nog in de band Mano Negra zat schreef hij al eerder over zijn bewondering voor de Argentijnse voetballer. Het nummer Santa Maradona was het resultaat.

Het nummer La Vida Tombola stond op het laatste album La Radiolina van de zanger. Het inspireerde velen om zelf op de computer aan het knutselen te gaan en een filmpje te maken met mooie voetbalbeelden en de muziek van Chao er onder.

Maar onovertroffen blijft natuurlijk het clipje uit de documentaire. Kusturica bracht Chao naar Buenos Aires en zette hem neer op een straathoek met zijn gitaar. De zanger speelt het nummer, net als de voetballer aankomt. Wat was ik graag daar bij geweest. Twee helden in 1 straat, zo maar in het wild. De ongeschoren Maradona blijft staan en luistert naar de zanger. En zie ik het goed, of heeft hij het, achter de donkere zonnebril, even moeilijk?

De eerste regel van het nummer komt geregeld terug en spreekt voor zich. “Si yo fuera Maradona, viviria como el”. “Als ik Maradona zou zijn, dan leefde ik zoals hij”. Prachtige woorden, zeker gezien het feit dat iedereen het wel eens is over zijn voetbalcapaciteiten, maar dat zijn levensstijl nogal eens bloot staat aan discussie.

Het leven is een loterij, het is een mooie titel van het nummer. Het is misschien ook wel een mooi levensmotto. In ieder geval een goed begin van 2009.

Ik wens iedereen een goede jaarwisseling en veel geluk in het nieuwe jaar!

Manu Chao –  La vida tombola

Si yo fuera Maradona
Viviria como el
Si yo fuera Maradona
Frente a cualquier portería
Si yo fuera Maradona
Nunca m’equivocaria
Si yo fuera Maradona
Perdido en cualquier lugar

La vida es una tombola
De noche y de dia
La vida es una tombola
Y arriba y arriba

La vida es una tombola
De noche y de dia
La vida es una tombola
Y arriba y arriba

Si yo fuera Maradona
Viviría como él
Mil cohetes mil amigos
Y lo que venga a mil por cien
Si yo fuera Maradona
Saldria en mondovision
Para gritarles a la Fifa
Que ellos son el gran ladron!

La vida es una tombola
De noche y de día
la vida es una tombola
Y arriba y arriba

La vida es una tombola
De noche y de dia
La vida es una tombola
Y arriba y arriba

Si yo fuera Maradona
Viviria como el
Porque el mundo es una bola
Que se vive a flor de piel

Si yo fuera Maradona
Frente a cualquier porquería
Nunca me equivocaría

Si yo fuera Maradona
y un partido que ganar
Si yo fuera Maradona
Perdido en cualquier lugar

La vida es una tombola
De noche y de día
La vida est una tombola

Reid, Gelijnse & van Tol – Fokke & Sukke, het afzien van 2008

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, Fokke en Sukke, lezen

Reid, Gelijnse & van Tol – Fokke & Sukke, het afzien van 2008 (08-076)

Net als in 2007, 2006, 2005, 2004, 2003, 2002 en 2001, las ik ook nu weer het jaaroverzicht van Fokke & Sukke.

Hun populariteit is flink gestegen de laatste jaren, dagelijks bij DWDD betekent ook veel nieuw publiek, een Engelse versie, merchandising, alles is beter geregeld. Alleen jammer dat het jaaroverzicht begin december al in de winkels moet liggen. Want dat het een leuk cadeauboekje is, lijkt me duidelijk. Maar dat daardoor het jaaroverzicht eindigt halverwege november is doodzonde, anderhalve maand mist het boekje op deze manier. En of je dan nog mag spreken van een jaaroverzicht?

Volgens de twee vogels is 2008 het jaar van de OV-chipkaart, klokkenluiders, Fitna, Grootmoefti, Hillary, boerkaverbod, onderwijsvernieuwing, brand TU Delft, Opinio, Deltacommissie, rookverbod, Fortis, Zuid-Ossetië, ambulancepersoneel, McCain, Astrotijd, JSF, Madonna, Maradona, IJsland, EK 2008, penisplant, noord/zuidlijn, Peter R. de Vries, CERN, Palin, Gay Pride, ABN Amro, bonusregeling, prachtwijken, Joran van der Sloot, Damien Hirst, Joe the Plumber, kredietcrisis, Barack Obama.

Quote: “Fokke en Sukke doen het voor Nederland. Geen nood, mensen, wij van de belastingdienst pakken Hiddink nog wel terug!” (Blz. 60)

Nummer: 08-076
Titel: Fokke & Sukke. Het afzien van 2008
Auteur: Reid, Geleijnse & van Tol
Taal: Nederlands
Jaar: 2008
# Pagina’s: 112 (15412)
Categorie: Humor
ISBN: 978-90-7875-320-9

 

Kijk nog eens 101

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Benidorm, afgelopen zomer.

Langzaam klappen is ook een kunst

Gerbie kijkt YouTube 029

Onlangs voor de zoveelste keer op televisie. Cool Runnings. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de Jamaican Bobsleigh team. Ik viel er pas vlak voor het eind in. Was ook genoeg, want de mooiste scene zit op het eind. En ik geef het toe, ik krijg tranen in mijn ogen als de vier mannen door het ijskanaal lopen met de slee op hun nek.

Als dan de Oost Duitser (we zitten nog in het koude oorlog tijdperk) als eerste de stilte breekt en langzaam begint te klappen, zit ik met een brok in mijn keel te kijken. Prachtig einde van een leuke film.

Marcel van Roosmalen – De Pimmels

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, lezen, LPF, Marcel van Roosmalen, Pim Fortuyn, Pimmels, politiek

Marcel van Roosmalen – De Pimmels (08-075)

Ik ken van Roosmalen vooral van zijn verhalen in Hard Gras. Zijn meesterwerk is het verhaal over een jaar Vitesse volgen (mijn recensie) met de veelzeggende titel “Je hebt het niet van mij”. Tegelijkertijd met dat boek las ik een oud boek over Fortuyn (idem) dat ik nog in de kast had staan, uit een of andere opruimingsboek. Kom ik er toch halverwege pas achter dat het dezelfde schrijver is. Mijn waardering steeg. Iemand die boeiend kan schrijven over voetbal én politiek, die is een goede schrijver. Sindsdien valt het me al snel op wanneer van Roosmalen iets schrijft. In de Vara-gids bijvoorbeeld, of weer in Hard Gras, met een wat korter verhaal. Over Oranjesupporters die iedereen verplichtten mee te doen, of je nu wil of niet. Over Vitesse directeuren die hem niet meer willen spreken, na de publicatie van zijn boek. Of, zoals in dit boek, over de volgelingen van Pim Fortuyn. De zogenaamde Pimmels.

Een serie verhalen die HP/De Tijd verscheen en gelukkig ook in boekvorm. Nadat ik Van Roosmalen afgelopen Oktober had gevraagd zijn boek over Fortuyn te signeren (hij sprak me met u aan. Ben ik nu oud of heeft de schrijver last van het McDonalds-syndroom?) na een mooie Hard Gras voorstelling, besloot ik kort nadien om dit boek te lezen.

Zoals eigenlijk wel bekend was ondertussen, was het groepje kamerleden dat onder de naam LPF de politiek indook, een groot zootje. Opportunisten, gelukszoekers, gefrustreerde ondernemers en politici die bij andere partijen mislukten. Als journalist krijg je een goed beeld van deze mensen, die allemaal graag de publiciteit zochten, die graag lekten, die graag hun gelijk wilden behalen, op welke manier dan ook.

Vliegtuigspotter Herben, Porno-handelaar Eberhard, ubercommercieel Mens, ex-CDA-er Janssen van Raay, allemaal spelen ze een bedenkelijke rol in de tragikomedie die John Lanting niet had kunnen schrijven. Mensen die op non-actief worden gezet en weer teruggevraagd. Geldschieters die invloed denken te kopen. Vergadertijgers die ineens de top bereiken, je kunt het zo gek niet bedenken, of de LPF heeft het meegemaakt.

Van Roosmalen kijkt van de zijkant naar deze opmerkelijke periode in de vaderlandse politiek. Hij beschouwt, zuigt, vraagt door, doet navraag, geeft iedereen een kans om aan het woord te komen en trekt zijn eigen conclusies. Hij is de partijleiding zelfs te slim af (niet dat dat zo moeilijk was) door lid te worden zodat hij ook op het persvrije partijcongres verslag kan doen.

Prachtig boek weer. Leuke les voor iedereen die denkt even snel carrière te maken in de politiek, of die denkt een nieuwe partij zo op te richten. Leest u mee mevrouw Verdonk?

Quote: ”In de dagen erna wordt bekend dat Harry Wijnschenk een medewerker van Winnie de Jong heeft ontslagen, dreigt Winnie de Jong de LPF-fractie te verlaten, beschuldigt Winnie de Jong Ferry Hoogendijk ervan een kamerzetel te hebben gekocht, wil Ferry Hoogendijk Winnie de Jong aanklagen, zegt Winnie de Jong dat Harry moet ‘ophoepelen’, vindt Jimmy Janssen van Raay dat de fractie ondemocratisch wordt geleid, schaart Cor Eberhard zich achter Winnie de Jong, wordt ook Theo de Graaf beschuldigd van het kopen van een Kamerzetel en eet Volkert rustig door.” (Blz. 74)

Nummer: 08-075
Titel: De Pimmels
Auteur: Marcel van Roosmalen
Taal: Nederlands
Jaar: 2003
# Pagina’s: 122 (15300)
Categorie: Politiek
ISBN: 90-5911-256-3

Kerstverlichting

Tags

Goor, kerst, kerstverlichting

De laatste jaren leek het altijd alsof het allemaal niet op kon. En ook al schijnt het economisch een stuk minder te gaan (ik merk het overigens niet, de boodschappen zijn even duur, de benzine zelfs goedkoper), de kerstversiering was toch al gekocht. En daarbij hebben sommige mensen de simpele keus gemaakt, hoe meer kitsch hoe beter. Dus gisteravond na het kerstmaal maar even een blokje gefietst, camera mee, en gekeken hoe absurd de voortuintjes er uit zagen.

11 voortuinen waren de moeite waard om even te stoppen en een foto te schieten. In het algemeen viel het mee/tegen (afhankelijk van wat je verwacht/hoopt) en had 98% van de huizen iets aan de gevel hangen, meestal met de hele straat gezamenlijk afgesproken en vaak een boompje met lichtjes in de tuin.

Een enkeling deed gelukkig meer en deed een poging om net als een aantal jaren geleden Roseanne de hele buurt te verlichten. (kijk het begin van het fragment en ga dan verder vanaf 7.49)

De winnaar was overduidelijk:

Alle bezoekers van mijn weblog: Prettige feestdagen!

32 songs – Claw Boys Claw – Blue bells

Tags

32 songs, Claw Boys Claw, Gerbie kijkt YouTube, kerst, muziek

Kerstnummers zijn per definitie waardeloos. John Lennon deed een goede poging met War is over (if you want it). De politieke boodschap klinkt decennia later nog steeds door (en dan beweert Paul McCartney dat hij en niet Lennon de politieke Beatle was…).

Maar meestal is het bagger zoals Wham, Celione Dion en Mariah Carey. Gelukkig was er bijna een kwart eeuw geleden de Amsterdamse band Claw boys claw. Een stotterende zanger, Peter te Bos, die pas als hij zong in zijn element was, rockmuziek met een vleugje humor, eigenlijk iets meer sarcasme.

In 13 jaar tijd goed voor vele ruige albums en ontelbare concerten in de kleinere zalen van het land. Onverwachte covers werden afgewisseld met ruige gitaarrock, tussendoor een onverwachte gevoelige ballad, het was in ieder geval nooit voorspelbaar.

In 1986 kwamen zij ineens met een kerstsingle. Een welkome afwisseling na Do They Know it’s Christmas en Last Christmas. Eindelijk geen nummer waarin het positivisme overheerst, eindelijk iemand die eerlijk vertelt zoals velen kerst op dat moment voelden. Ook al was ik in die tijd meer fan van andere Amsterdamse bands zoals Fatal Flowers en Tröckener Kecks, maar dit nummer stond als een huis.

Twee jaar later ging ik studeren in Leeuwarden. In het voor die tijd revolutionaire onderwijssysteem PGO was ik een keer per zes weken notulist, de keer erop voorzitter. Een soort vergadering dus, van studenten die samen een probleem aanpakken, terwijl de docent, tutor in dit geval, zoveel mogelijk op de achtergrond bleef. Ik was de laatste voorzitter voor de kerstvakantie en besloot het eens iets anders aan te pakken. Met behulp van mijn cassettedek en de pauzetoets deed ik mijn best de gehele tekst van Blue Bells op papier te krijgen. Op een ouderwetse typmachine (de lessen WordPerfect 4.2 volgden pas een jaar later) werkte ik de tekst uit. Niet eenvoudig met slechts middelbareschoolengels. Wat deden die Harrow Angels nou? Hark? En wat was er aan de hand met die boom (tree has flain)?

Aan het eind van de bijeenkomst sloot ik niet af, maar pakte de teksten uit mijn tas, deelde ze uit en zag de verbaasde gezichten. Die verbazing steeg toen ik een kleine portable cassetterecorder uit de tas toverde en het stopcontact zocht. Terwijl ik op ‘play’ drukte, voegde ik er nog even aan toe dat ik van iedereen verwachtte dat ze mee zouden zingen.

Zelf had ik natuurlijk geoefend. Niet dat ik kan zingen, maar dat maakte ook niet veel uit. De tutor keek licht geamuseerd naar de groep, die niet goed wist wat ze aanmoesten met mijn initiatief. De toekomstige managers van het land (wat velen ondertussen hebben waargemaakt) wisten zich geen raad met de situatie. Ondertussen trakteerde ik op kerstkransjes (van de Aldi) en sloot de sessie iets later dus vrolijk af. Twee jaar later herhaalde ik de procedure toen ik toevallig weer de laatste PGO-sessie voor de kerst voorzitter was.

Acht kindertjes (Karen, Vivienne, Susanne, Moniek, Don, Pepijn, Ester, Bobbie) als achtergrondkoor, het nummer klinkt eigenlijk toch als een kerstklassieker. Maar waarom heet het nummer Blue Bells? Zou het stiekem een verwijzing kunnen zijn naar Blue balls? Of is Peter te Bos echt zo onschuldig als hij soms pretendeert te zijn?

Ook in 1987 bracht de band het nummer opnieuw uit. Een hit werd het niet. Een cult hitje wel. Twintig jaar later staat het nummer ineens op YouTube. Ik wist niet eens dat er een clip van bestond. En omdat het filmpje een succes was en de band na een decennium pauze sinds vorig jaar weer toert, is er ook een nieuwe clip van de band op YouTube verschenen, vorige week pas. Nog altijd, meer dan twintig jaar later, is dit mijn favoriete kerstnummer. Alleen jammer dat ik het niet gekocht heb destijds. De B-kant, hun cover van Jingle Bells had ik graag willen horen…

The Christmas tree is flashing in the hall
Mistletoe hangs from the wall
The tinsel of the tree is everywhere
In my socks, in my hair

My sweetheart ran away with a ginger wine
I think I’ll go to bed at half past nine
There is no one to pull the other end
Of the crackers auntie Mable send

(we wish you a Merry Christmas)
Hark the harrow angels sing

Carol singers singing out of tune
I wish I was on holiday in June
The kango’s have said, the tree have flain (still not sure about this line…)
Blooming Christmas is here again

(we wish you a Merry Christmas)
Hark the harrow angels sing
And the bells of glory ring
I wish I wasn’t here at all

“Hello, yellow, grey and purple people
Rudolph is here again
To put a candle on top of your head
Grab your neighbours hand
And keep the flame alive in the storm
…
Don’t eat all the cake by yourself!”

Hark the harrow angels sing
And the bells of glory ring
I wish they never saw the light
And I am singing….

We wish you a merry Christmas…

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

Vergeten

Tags

auto, baby, papa

Zelden zag ik zo’n trotse papa. Zelden was er iemand zo blij met een dochter. En druk dat hij er mee was. Het ging allemaal geweldig. Hij probeerde zoveel mogelijk tijd met zijn dochtertje door te brengen, ging mee naar het consultatiebureau, regelde met zijn werk dat hij mee kon. Hij bouwde een website, filmde uren, maakte honderden foto’s en dan hebben we het alleen nog maar over de eerste maand.

Maar het leven gaat gewoon verder, de wolk verdwijnt en het werk wordt weer belangrijk. Dus gaat de kleine dan weer een dagje naar de ene oma, dan weer naar de andere oma. Soms een dagje naar de kinderopvang. Die drukke ochtend stopte hij haar netjes in de maxi-cosi, zette het ding vast op de achterbank en reed naar de opvang.

Twintig kilometer later parkeert hij zijn auto voor de zaak. Hij pakt zijn spullen, staat naast de voordeur om het ding op slot te doen en ziet ineens op de achterbank die twee blauwe ogen die hem aanstaren. Wat lachte ze lief! En wat was papa vergeten haar weg te brengen…

Maria Alm, 8 april 1996

Tags

column, GFC, Goal, Maria Alm, Oostenrijk, reizen, voetbal

Goal, April 2004

Het is tweede paasdag. GFC speelt tegen Victoria en er ligt hier bijna geen sneeuw meer. Boven op de berg slooft een schoolgroep zich uit op de lange latten, maar in de regen. PSV-Ajax begint pas om 6 uur volgens Langs de Lijn, dat ik regelmatig beluister via de Wereldomroep. Het is mijn laatste week hier en ik besluit om eens wat aan mijn conditie te doen. Over 2 weken is Eilermark uit.De wandelroute die ik wil rennen is zo’n 5 kilometer, met een lichte stijging aan het begin volgens de kaart. Dit blijkt gewoon stijl tegen een berg op te gaan, er lijkt geen einde aan te komen. Ik ben blij als na een boerderij de weg ineens ophoudt. Ik heb een excuus om te wandelen, ten slotte is het te gevaarlijk om door een weiland te rennen. Na een bult ontdek ik dat er op het voetbalveld onderaan de berg gespeeld wordt. Vlak nadat ik daar aankom is de wedstrijd afgelopen. Het blijkt een voorwedstrijd te zijn van lagere senioren.

Om 4 uur begint de hoofdwedstrijd van de thuisclub. De warming-up gaat in de breedte van het veld. De aanvoerder voorop. Het lijkt of hij hoger heeft gespeeld of goed heeft opgelet bij het kijken naar de profs. De keeper van de thuisclub is niet al te groot. De reserves laten hem dat ook duidelijk merken door meerdere lobjes achter hem het net in te schieten. Niet leuk voor hem.

De wedstrijd stelt niet veel voor. Ik krijg steeds meer bewondering voor de supporters die elk jaar weer de moeite nemen om in de auto te stappen naar Tilligte of Enschede om daar een waardeloze wedstrijd te bekijken. Na een kwartier komt de man met de portefeuille langs. Of het om de zitplaats gaat waar ik zit of om de entree is me onduidelijk, hij legt het me ook niet uit. Ik heb natuurlijk geen cent op zak. Ik wist niet eens dat er hier gevoetbald zou worden, laat staan dat ik er naar toe zou gaan. Ik sta dus op en ga achter de goal van de bezoekers staan in een weiland, buiten het complex. Daar heb ik ook mijn eerste balcontacten in bijna 5 maanden, omdat een ballenvanger ontbreekt. Altijd goed een bal aan te raken.

De aanvoerder van Tamsweg, de naam las ik op het trainingsjack van de keeper, heeft goed opgelet tijdens de warming-up en schiet een vrije trap van 20 meter over de keeper. De thuisclub valt nu aan volgens een soort gecombineerd Engels en Duits systeem. 2 spitsen, een die op alles loopt en een stormram (Duits) worden aangespeeld door lange ballen vanuit elke positie uit het veld (Engels).

De gelijkmaker komt uit een ingekopte corner, 2-1 na de eerste mooie aanval van de wedstrijd en na een rommelactie van de enige balvaardige middenvelder wordt het zelfs 3-1. Het gaat snel, de thuisclub kan tevreden de rust in.

In de rust ren ik terug naar mijn hotel, kleed me om en ben net na het begin van de tweede helft terug. Ik zoek nog even naar de man met de knip (penningmeester?), maar ik kan mijn entreegeld niet kwijt. Tijd om eens goed rond te kijken. Er zijn zo ongeveer 150 toeschouwers op komen dagen. De trainer van de thuisclub lijkt me de oudere broer van de aanvoerder. De enige grensrechter (wel een officiële) vlagt beide helften aan dezelfde kant, de scheidsrechter moet het aan de andere kant dus alleen doen, beide partijen worden zo gelijk behandelt, 1 helft met grens, 1 zonder. De rechtsback van de thuisploeg is zo’n klein kuitenbijtertje, waar Hans Mensink altijd zo’n hekel aan had. Minimaal 3 keer moet je er langs op weg naar de achterlijn. Het centrale verdedigingsduo doet geen enkele poging om op te bouwen, ‘weg die bal’ lijkt het motto. De aanvoerder speelt linkshalf. Als een E-junior die voor het eerst op een positie speelt blijft hij ook plichtbewust op die positie. Middencirkel noch achterlijn zullen hem vandaag zien. De spitsen worden in de tweede helft vervangen door 2 jeugdspelers. Waarschijnlijk (achter-) neefjes van Andreas Herzog, momenteel reserve bij Bayern München. Er zijn in dit dorp alleen al 14 pensions en Gasthäuser die Herzog heten, inclusief de jeugdherberg waar mijn groep verblijft.

De tegenpartij heeft eigenlijk maar 2 opvallende spelers. De keeper is duidelijk specialist in après-ski en apres-voetbal en ziet het voetbal waarschijnlijk als een vervelende en vermoeiende onderbreking daarvan. De aanvoerder, dreh- und angelpunkt (vrij naar Herman Beld), is met afstand de beste man van het veld. Maar ook hij kan de nederlaag van zijn ploeg niet verhinderen. Een slotoffensief blijft uit. Sterker nog, de uitblinker van de bezoekers wordt gewisseld. Hij is niet eens verbaasd.

De wedstrijd bloedt zo dood en na het eind van de wedstrijd gaan alle spelers nog even over het veld om de losgetrapte zoden weer op hun plaats terug te leggen. Mooi gebaar. Het publiek verdwijnt huiswaarts en de zon achter de bergen.

Leo Blokhuis – Het plaatjesboek

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, Leo Blokhuis, lezen, muziek

Leo Blokhuis – Het plaatjesboek (08-074)

De populariteit van de Top 2000, afgeleid van het oude succesnummer de Top 100 aller tijden, is de laatste jaren gigantisch groot. Daardoor kwam er natuurlijk ook een televisieprogramma, naast de radio-uitzending, gepresenteerd door Matthijs van Nieuwkerk, de voormalige hoofdredacteur van het Parool, de mislukte presentator van Nova, de erg geslaagde host van De Wereld Draait door. In dat programma is de ‘steun en toeverlaat’, zoals van Nieuwkerk het noemt, Leo Blokhuis, de man van de muziekkennis.

Hij mag op de televisie filmpjes maken over allerlei artiesten, die dan de laatste week van het jaar elke avond op de televisie te zien zijn. Artiesten die ooit een hit scoorden, tegenwoordig in de Top 2000 staan, maar de rest van het jaar genegeerd worden. Blokhuis, zoon van een predikant van gereformeerde huize, groeide dus op zonder popmuziek, maar heeft op latere leeftijd een inhaalslag gemaakt, waardoor hij tegenwoordig zoveel muziekkennis heeft, dat hij andere professionals in de schaduw stelt. Zijn kennis gebruikt hij ook voor het muziekprogramma van Mart Smeets, For the Record, waar de sympathieke sportpresentator, onlangs nog winnaar van een oeuvreprijs, vooral veel Americana draait. Americana is een genre dat ergens tussen country en singer songwriters inzit, vooral gewaardeerd door mannen van middelbare leeftijd, een leeftijd die door Blokhuis tegenwoordig ook al bereikt is.

Vroeger werkte hij ook samen met Jan Douwe Kroeske, in het programma Twee meter sessies, waarin vele artiesten akoestische versies opnamen voor de Nederlandse radio. Het idee is vergelijkbaar (afgekeken?) met MTV-Unplugged, waarin vele wereldsterren optraden. Ook van de Twee Meter Sessies zijn meerdere verzamelceedees uitgekomen. De naam Twee Meter sessies kwam overigens van het radioprogramma Twee Meter de lucht in, wat weer refereerde aan de lengte van de presentator, met wie Blokhuis samenwerkte.

Samen met zijn vriendin Ricky Koole stond Blokhuis ook al in de theaters. Koole is natuurlijk bekender als actrice in vele films en televisieseries, onder andere het net uitgekomen Wit Licht, waarin Marco Borsato de hoofdrol speelt. Borsato is een artiest, doorgebroken via Henny Huismans Soundmixshow jaren geleden, die door Blokhuis weer niet vaak gedraaid zal worden, in zijn huidige baan als programmeur van Radio 2.

Omdat iedereen die met zijn hoofd vaker dan twee keer op televisie is geweest, door een uitgever benaderd wordt om iets van een boek te produceren, werd Blokhuis natuurlijk ook in staat gesteld om iets van zijn onuitputtelijke muziekkennis op papier te zetten. Dit doet hij nu al meerdere boeken. Dit boek, met een CD, de opvolger van de LP, maar binnenkort ook overbodig door de komst van modernere digitale geluidsdragers, bevat 16 hoofdstukken die allemaal over één liedje gaan. Die 16 liedjes staan dan natuurlijk weer op de eerdergenoemde CD. Daar staan best wel leuke weetjes in, zoals het feit dat Robert Johnson, de beste blueszanger aller tijden, het grote voorbeeld van de onuitstaanbare Eric Claption, op 27 jarige leeftijd om het leven werd gebracht door een jaloerse echtgenoot, wiens dame hij met meer dan doorsnee belangstelling had benaderd en bezocht. Maar ook onzinnige feitjes, waardoor zelfs Lee Towers, in het boek gewoon kraandrijver Leen Huyzer genoemd, dit boek heeft gehaald, wat eerdergenoemde Marco Borsato bijvoorbeeld niet is gelukt.

Ik heb bewondering voor Blokhuis, vooral voor zijn muziekkennis, maar ik hoef geen boek meer van hem te lezen. Iets te veel bijzinnetjes, iets te veel vergezochte vergelijkingen, iets te veel nutteloze feitjes.

Nummer: 08-074
Titel: Het plaatjesboek
Auteur: Leo Blokhuis
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 203
Categorie: Muziek
ISBN: 978-90-263-2090-3