• Disclaimer
  • Mijn boeken
  • Twitter
  • Facebook
  • Goodreads
  • Instagram
  • Bookcrossing
  • Deezer
  • Polarsteps
  • LiveJournal
  • Hebban
  • Boekenblogarchief
  • Linkedin
  • YouTube
  • Last.fm
  • Pinterest
  • Tumblr
  • Spotify
  • About Me
  • MySpace

Niets is geheel waar, en zelfs dat niet.

~ Boeken, reizen, voetbal, politiek, nieuws, onderwijs, wielrennen, kunst, foto's

Niets is geheel waar, en zelfs dat niet.

Maandelijks Archief: december 2008

Het leven is een loterij

31 woensdag dec 2008

Posted by Gerbie in Overige columns

≈ 3 reacties

Tags

Argentinië, Buenos Aires, Diego Maradona, loterij, Manu Chao

Emir Kusturica maakte een film over de beste voetballer aller tijden. De film Maradona kwam dit jaar uit. Tijdens de film zien we een fragment van Manu Chao. De Franse zanger schreef namelijk een mooi lied over de superster. De officiële clip bevat al beelden uit de documentaire. De zanger speelde het nummer ook bij Jools Holland live in Later. Toen hij nog in de band Mano Negra zat schreef hij al eerder over zijn bewondering voor de Argentijnse voetballer. Het nummer Santa Maradona was het resultaat.

Het nummer La Vida Tombola stond op het laatste album La Radiolina van de zanger. Het inspireerde velen om zelf op de computer aan het knutselen te gaan en een filmpje te maken met mooie voetbalbeelden en de muziek van Chao er onder.

Maar onovertroffen blijft natuurlijk het clipje uit de documentaire. Kusturica bracht Chao naar Buenos Aires en zette hem neer op een straathoek met zijn gitaar. De zanger speelt het nummer, net als de voetballer aankomt. Wat was ik graag daar bij geweest. Twee helden in 1 straat, zo maar in het wild. De ongeschoren Maradona blijft staan en luistert naar de zanger. En zie ik het goed, of heeft hij het, achter de donkere zonnebril, even moeilijk?

De eerste regel van het nummer komt geregeld terug en spreekt voor zich. “Si yo fuera Maradona, viviria como el”. “Als ik Maradona zou zijn, dan leefde ik zoals hij”. Prachtige woorden, zeker gezien het feit dat iedereen het wel eens is over zijn voetbalcapaciteiten, maar dat zijn levensstijl nogal eens bloot staat aan discussie.

Het leven is een loterij, het is een mooie titel van het nummer. Het is misschien ook wel een mooi levensmotto. In ieder geval een goed begin van 2009.

Ik wens iedereen een goede jaarwisseling en veel geluk in het nieuwe jaar!

Manu Chao –  La vida tombola

Si yo fuera Maradona
Viviria como el
Si yo fuera Maradona
Frente a cualquier portería
Si yo fuera Maradona
Nunca m’equivocaria
Si yo fuera Maradona
Perdido en cualquier lugar

La vida es una tombola
De noche y de dia
La vida es una tombola
Y arriba y arriba

La vida es una tombola
De noche y de dia
La vida es una tombola
Y arriba y arriba

Si yo fuera Maradona
Viviría como él
Mil cohetes mil amigos
Y lo que venga a mil por cien
Si yo fuera Maradona
Saldria en mondovision
Para gritarles a la Fifa
Que ellos son el gran ladron!

La vida es una tombola
De noche y de día
la vida es una tombola
Y arriba y arriba

La vida es una tombola
De noche y de dia
La vida es una tombola
Y arriba y arriba

Si yo fuera Maradona
Viviria como el
Porque el mundo es una bola
Que se vive a flor de piel

Si yo fuera Maradona
Frente a cualquier porquería
Nunca me equivocaría

Si yo fuera Maradona
y un partido que ganar
Si yo fuera Maradona
Perdido en cualquier lugar

La vida es una tombola
De noche y de día
La vida est una tombola

Reid, Gelijnse & van Tol – Fokke & Sukke, het afzien van 2008

30 dinsdag dec 2008

Posted by Gerbie in Boekbesprekingen 2008

≈ 8 reacties

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, Fokke en Sukke, lezen

Het afzien van 2008 Fokke & SukkeReid, Gelijnse & van Tol – Fokke & Sukke, het afzien van 2008 (08-076)

Net als in 2007, 2006, 2005, 2004, 2003, 2002 en 2001, las ik ook nu weer het jaaroverzicht van Fokke & Sukke.

Hun populariteit is flink gestegen de laatste jaren, dagelijks bij DWDD betekent ook veel nieuw publiek, een Engelse versie, merchandising, alles is beter geregeld. Alleen jammer dat het jaaroverzicht begin december al in de winkels moet liggen. Want dat het een leuk cadeauboekje is, lijkt me duidelijk. Maar dat daardoor het jaaroverzicht eindigt halverwege november is doodzonde, anderhalve maand mist het boekje op deze manier. En of je dan nog mag spreken van een jaaroverzicht?

Volgens de twee vogels is 2008 het jaar van de OV-chipkaart, klokkenluiders, Fitna, Grootmoefti, Hillary, boerkaverbod, onderwijsvernieuwing, brand TU Delft, Opinio, Deltacommissie, rookverbod, Fortis, Zuid-Ossetië, ambulancepersoneel, McCain, Astrotijd, JSF, Madonna, Maradona, IJsland, EK 2008, penisplant, noord/zuidlijn, Peter R. de Vries, CERN, Palin, Gay Pride, ABN Amro, bonusregeling, prachtwijken, Joran van der Sloot, Damien Hirst, Joe the Plumber, kredietcrisis, Barack Obama.

Quote: “Fokke en Sukke doen het voor Nederland. Geen nood, mensen, wij van de belastingdienst pakken Hiddink nog wel terug!” (Blz. 60)

Nummer: 08-076
Titel: Fokke & Sukke. Het afzien van 2008
Auteur: Reid, Geleijnse & van Tol
Taal: Nederlands
Jaar: 2008
# Pagina’s: 112 (15412)
Categorie: Humor
ISBN: 978-90-7875-320-9

 

Photobucket

Kijk nog eens 101

29 maandag dec 2008

Posted by Gerbie in Kijk nog eens

≈ 4 reacties

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Photobucket

Benidorm, afgelopen zomer.

Langzaam klappen is ook een kunst

28 zondag dec 2008

Posted by Gerbie in Gerbie kijkt YouTube

≈ Een reactie plaatsen

Gerbie kijkt YouTube 029

Onlangs voor de zoveelste keer op televisie. Cool Runnings. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de Jamaican Bobsleigh team. Ik viel er pas vlak voor het eind in. Was ook genoeg, want de mooiste scene zit op het eind. En ik geef het toe, ik krijg tranen in mijn ogen als de vier mannen door het ijskanaal lopen met de slee op hun nek.

Als dan de Oost Duitser (we zitten nog in het koude oorlog tijdperk) als eerste de stilte breekt en langzaam begint te klappen, zit ik met een brok in mijn keel te kijken. Prachtig einde van een leuke film.

Marcel van Roosmalen – De Pimmels

27 zaterdag dec 2008

Posted by Gerbie in Boekbesprekingen 2008

≈ 1 reactie

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, lezen, LPF, Marcel van Roosmalen, Pim Fortuyn, Pimmels, politiek

Marcel van Roosmalen - De PimmelsMarcel van Roosmalen – De Pimmels (08-075)

Ik ken van Roosmalen vooral van zijn verhalen in Hard Gras. Zijn meesterwerk is het verhaal over een jaar Vitesse volgen (mijn recensie) met de veelzeggende titel “Je hebt het niet van mij”. Tegelijkertijd met dat boek las ik een oud boek over Fortuyn (idem) dat ik nog in de kast had staan, uit een of andere opruimingsboek. Kom ik er toch halverwege pas achter dat het dezelfde schrijver is. Mijn waardering steeg. Iemand die boeiend kan schrijven over voetbal én politiek, die is een goede schrijver. Sindsdien valt het me al snel op wanneer van Roosmalen iets schrijft. In de Vara-gids bijvoorbeeld, of weer in Hard Gras, met een wat korter verhaal. Over Oranjesupporters die iedereen verplichtten mee te doen, of je nu wil of niet. Over Vitesse directeuren die hem niet meer willen spreken, na de publicatie van zijn boek. Of, zoals in dit boek, over de volgelingen van Pim Fortuyn. De zogenaamde Pimmels.

Een serie verhalen die HP/De Tijd verscheen en gelukkig ook in boekvorm. Nadat ik Van Roosmalen afgelopen Oktober had gevraagd zijn boek over Fortuyn te signeren (hij sprak me met u aan. Ben ik nu oud of heeft de schrijver last van het McDonalds-syndroom?) na een mooie Hard Gras voorstelling, besloot ik kort nadien om dit boek te lezen.

Zoals eigenlijk wel bekend was ondertussen, was het groepje kamerleden dat onder de naam LPF de politiek indook, een groot zootje. Opportunisten, gelukszoekers, gefrustreerde ondernemers en politici die bij andere partijen mislukten. Als journalist krijg je een goed beeld van deze mensen, die allemaal graag de publiciteit zochten, die graag lekten, die graag hun gelijk wilden behalen, op welke manier dan ook.

Vliegtuigspotter Herben, Porno-handelaar Eberhard, ubercommercieel Mens, ex-CDA-er Janssen van Raay, allemaal spelen ze een bedenkelijke rol in de tragikomedie die John Lanting niet had kunnen schrijven. Mensen die op non-actief worden gezet en weer teruggevraagd. Geldschieters die invloed denken te kopen. Vergadertijgers die ineens de top bereiken, je kunt het zo gek niet bedenken, of de LPF heeft het meegemaakt.

Van Roosmalen kijkt van de zijkant naar deze opmerkelijke periode in de vaderlandse politiek. Hij beschouwt, zuigt, vraagt door, doet navraag, geeft iedereen een kans om aan het woord te komen en trekt zijn eigen conclusies. Hij is de partijleiding zelfs te slim af (niet dat dat zo moeilijk was) door lid te worden zodat hij ook op het persvrije partijcongres verslag kan doen.

Prachtig boek weer. Leuke les voor iedereen die denkt even snel carrière te maken in de politiek, of die denkt een nieuwe partij zo op te richten. Leest u mee mevrouw Verdonk?

Quote: ”In de dagen erna wordt bekend dat Harry Wijnschenk een medewerker van Winnie de Jong heeft ontslagen, dreigt Winnie de Jong de LPF-fractie te verlaten, beschuldigt Winnie de Jong Ferry Hoogendijk ervan een kamerzetel te hebben gekocht, wil Ferry Hoogendijk Winnie de Jong aanklagen, zegt Winnie de Jong dat Harry moet ‘ophoepelen’, vindt Jimmy Janssen van Raay dat de fractie ondemocratisch wordt geleid, schaart Cor Eberhard zich achter Winnie de Jong, wordt ook Theo de Graaf beschuldigd van het kopen van een Kamerzetel en eet Volkert rustig door.” (Blz. 74)

Nummer: 08-075
Titel: De Pimmels
Auteur: Marcel van Roosmalen
Taal: Nederlands
Jaar: 2003
# Pagina’s: 122 (15300)
Categorie: Politiek
ISBN: 90-5911-256-3

Kerstverlichting

25 donderdag dec 2008

Posted by Gerbie in Uit het leven gegrepen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Goor, kerst, kerstverlichting

De laatste jaren leek het altijd alsof het allemaal niet op kon. En ook al schijnt het economisch een stuk minder te gaan (ik merk het overigens niet, de boodschappen zijn even duur, de benzine zelfs goedkoper), de kerstversiering was toch al gekocht. En daarbij hebben sommige mensen de simpele keus gemaakt, hoe meer kitsch hoe beter. Dus gisteravond na het kerstmaal maar even een blokje gefietst, camera mee, en gekeken hoe absurd de voortuintjes er uit zagen.

11 voortuinen waren de moeite waard om even te stoppen en een foto te schieten. In het algemeen viel het mee/tegen (afhankelijk van wat je verwacht/hoopt) en had 98% van de huizen iets aan de gevel hangen, meestal met de hele straat gezamenlijk afgesproken en vaak een boompje met lichtjes in de tuin.

Een enkeling deed gelukkig meer en deed een poging om net als een aantal jaren geleden Roseanne de hele buurt te verlichten. (kijk het begin van het fragment en ga dan verder vanaf 7.49)

De winnaar was overduidelijk:
Photobucket

Alle bezoekers van mijn weblog: Prettige feestdagen!

32 songs – Claw Boys Claw – Blue bells

24 woensdag dec 2008

Posted by Gerbie in Muziek 32 songs

≈ 2 reacties

Tags

32 songs, Claw Boys Claw, Gerbie kijkt YouTube, kerst, muziek

Kerstnummers zijn per definitie waardeloos. John Lennon deed een goede poging met War is over (if you want it). De politieke boodschap klinkt decennia later nog steeds door (en dan beweert Paul McCartney dat hij en niet Lennon de politieke Beatle was…).

Maar meestal is het bagger zoals Wham, Celione Dion en Mariah Carey. Gelukkig was er bijna een kwart eeuw geleden de Amsterdamse band Claw boys claw. Een stotterende zanger, Peter te Bos, die pas als hij zong in zijn element was, rockmuziek met een vleugje humor, eigenlijk iets meer sarcasme.

In 13 jaar tijd goed voor vele ruige albums en ontelbare concerten in de kleinere zalen van het land. Onverwachte covers werden afgewisseld met ruige gitaarrock, tussendoor een onverwachte gevoelige ballad, het was in ieder geval nooit voorspelbaar.

In 1986 kwamen zij ineens met een kerstsingle. Een welkome afwisseling na Do They Know it’s Christmas en Last Christmas. Eindelijk geen nummer waarin het positivisme overheerst, eindelijk iemand die eerlijk vertelt zoals velen kerst op dat moment voelden. Ook al was ik in die tijd meer fan van andere Amsterdamse bands zoals Fatal Flowers en Tröckener Kecks, maar dit nummer stond als een huis.

Twee jaar later ging ik studeren in Leeuwarden. In het voor die tijd revolutionaire onderwijssysteem PGO was ik een keer per zes weken notulist, de keer erop voorzitter. Een soort vergadering dus, van studenten die samen een probleem aanpakken, terwijl de docent, tutor in dit geval, zoveel mogelijk op de achtergrond bleef. Ik was de laatste voorzitter voor de kerstvakantie en besloot het eens iets anders aan te pakken. Met behulp van mijn cassettedek en de pauzetoets deed ik mijn best de gehele tekst van Blue Bells op papier te krijgen. Op een ouderwetse typmachine (de lessen WordPerfect 4.2 volgden pas een jaar later) werkte ik de tekst uit. Niet eenvoudig met slechts middelbareschoolengels. Wat deden die Harrow Angels nou? Hark? En wat was er aan de hand met die boom (tree has flain)?

Aan het eind van de bijeenkomst sloot ik niet af, maar pakte de teksten uit mijn tas, deelde ze uit en zag de verbaasde gezichten. Die verbazing steeg toen ik een kleine portable cassetterecorder uit de tas toverde en het stopcontact zocht. Terwijl ik op ‘play’ drukte, voegde ik er nog even aan toe dat ik van iedereen verwachtte dat ze mee zouden zingen.

Zelf had ik natuurlijk geoefend. Niet dat ik kan zingen, maar dat maakte ook niet veel uit. De tutor keek licht geamuseerd naar de groep, die niet goed wist wat ze aanmoesten met mijn initiatief. De toekomstige managers van het land (wat velen ondertussen hebben waargemaakt) wisten zich geen raad met de situatie. Ondertussen trakteerde ik op kerstkransjes (van de Aldi) en sloot de sessie iets later dus vrolijk af. Twee jaar later herhaalde ik de procedure toen ik toevallig weer de laatste PGO-sessie voor de kerst voorzitter was.

Acht kindertjes (Karen, Vivienne, Susanne, Moniek, Don, Pepijn, Ester, Bobbie) als achtergrondkoor, het nummer klinkt eigenlijk toch als een kerstklassieker. Maar waarom heet het nummer Blue Bells? Zou het stiekem een verwijzing kunnen zijn naar Blue balls? Of is Peter te Bos echt zo onschuldig als hij soms pretendeert te zijn?

Ook in 1987 bracht de band het nummer opnieuw uit. Een hit werd het niet. Een cult hitje wel. Twintig jaar later staat het nummer ineens op YouTube. Ik wist niet eens dat er een clip van bestond. En omdat het filmpje een succes was en de band na een decennium pauze sinds vorig jaar weer toert, is er ook een nieuwe clip van de band op YouTube verschenen, vorige week pas. Nog altijd, meer dan twintig jaar later, is dit mijn favoriete kerstnummer. Alleen jammer dat ik het niet gekocht heb destijds. De B-kant, hun cover van Jingle Bells had ik graag willen horen…

The Christmas tree is flashing in the hall
Mistletoe hangs from the wall
The tinsel of the tree is everywhere
In my socks, in my hair

My sweetheart ran away with a ginger wine
I think I’ll go to bed at half past nine
There is no one to pull the other end
Of the crackers auntie Mable send

(we wish you a Merry Christmas)
Hark the harrow angels sing

Carol singers singing out of tune
I wish I was on holiday in June
The kango’s have said, the tree have flain (still not sure about this line…)
Blooming Christmas is here again

(we wish you a Merry Christmas)
Hark the harrow angels sing
And the bells of glory ring
I wish I wasn’t here at all

“Hello, yellow, grey and purple people
Rudolph is here again
To put a candle on top of your head
Grab your neighbours hand
And keep the flame alive in the storm
…
Don’t eat all the cake by yourself!”

Hark the harrow angels sing
And the bells of glory ring
I wish they never saw the light
And I am singing….

We wish you a merry Christmas…

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

Vergeten

23 dinsdag dec 2008

Posted by Gerbie in Uit het leven gegrepen

≈ 2 reacties

Tags

auto, baby, papa

Zelden zag ik zo’n trotse papa. Zelden was er iemand zo blij met een dochter. En druk dat hij er mee was. Het ging allemaal geweldig. Hij probeerde zoveel mogelijk tijd met zijn dochtertje door te brengen, ging mee naar het consultatiebureau, regelde met zijn werk dat hij mee kon. Hij bouwde een website, filmde uren, maakte honderden foto’s en dan hebben we het alleen nog maar over de eerste maand.

Maar het leven gaat gewoon verder, de wolk verdwijnt en het werk wordt weer belangrijk. Dus gaat de kleine dan weer een dagje naar de ene oma, dan weer naar de andere oma. Soms een dagje naar de kinderopvang. Die drukke ochtend stopte hij haar netjes in de maxi-cosi, zette het ding vast op de achterbank en reed naar de opvang.

Twintig kilometer later parkeert hij zijn auto voor de zaak. Hij pakt zijn spullen, staat naast de voordeur om het ding op slot te doen en ziet ineens op de achterbank die twee blauwe ogen die hem aanstaren. Wat lachte ze lief! En wat was papa vergeten haar weg te brengen…

Maria Alm, 8 april 1996

22 maandag dec 2008

Posted by Gerbie in Goal Reisverhalen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

column, GFC, Goal, Maria Alm, Oostenrijk, reizen, voetbal

Goal, April 2004

Het is tweede paasdag. GFC speelt tegen Victoria en er ligt hier bijna geen sneeuw meer. Boven op de berg slooft een schoolgroep zich uit op de lange latten, maar in de regen. PSV-Ajax begint pas om 6 uur volgens Langs de Lijn, dat ik regelmatig beluister via de Wereldomroep. Het is mijn laatste week hier en ik besluit om eens wat aan mijn conditie te doen. Over 2 weken is Eilermark uit.De wandelroute die ik wil rennen is zo’n 5 kilometer, met een lichte stijging aan het begin volgens de kaart. Dit blijkt gewoon stijl tegen een berg op te gaan, er lijkt geen einde aan te komen. Ik ben blij als na een boerderij de weg ineens ophoudt. Ik heb een excuus om te wandelen, ten slotte is het te gevaarlijk om door een weiland te rennen. Na een bult ontdek ik dat er op het voetbalveld onderaan de berg gespeeld wordt. Vlak nadat ik daar aankom is de wedstrijd afgelopen. Het blijkt een voorwedstrijd te zijn van lagere senioren.

Om 4 uur begint de hoofdwedstrijd van de thuisclub. De warming-up gaat in de breedte van het veld. De aanvoerder voorop. Het lijkt of hij hoger heeft gespeeld of goed heeft opgelet bij het kijken naar de profs. De keeper van de thuisclub is niet al te groot. De reserves laten hem dat ook duidelijk merken door meerdere lobjes achter hem het net in te schieten. Niet leuk voor hem.

De wedstrijd stelt niet veel voor. Ik krijg steeds meer bewondering voor de supporters die elk jaar weer de moeite nemen om in de auto te stappen naar Tilligte of Enschede om daar een waardeloze wedstrijd te bekijken. Na een kwartier komt de man met de portefeuille langs. Of het om de zitplaats gaat waar ik zit of om de entree is me onduidelijk, hij legt het me ook niet uit. Ik heb natuurlijk geen cent op zak. Ik wist niet eens dat er hier gevoetbald zou worden, laat staan dat ik er naar toe zou gaan. Ik sta dus op en ga achter de goal van de bezoekers staan in een weiland, buiten het complex. Daar heb ik ook mijn eerste balcontacten in bijna 5 maanden, omdat een ballenvanger ontbreekt. Altijd goed een bal aan te raken.

Photobucket

De aanvoerder van Tamsweg, de naam las ik op het trainingsjack van de keeper, heeft goed opgelet tijdens de warming-up en schiet een vrije trap van 20 meter over de keeper. De thuisclub valt nu aan volgens een soort gecombineerd Engels en Duits systeem. 2 spitsen, een die op alles loopt en een stormram (Duits) worden aangespeeld door lange ballen vanuit elke positie uit het veld (Engels).

De gelijkmaker komt uit een ingekopte corner, 2-1 na de eerste mooie aanval van de wedstrijd en na een rommelactie van de enige balvaardige middenvelder wordt het zelfs 3-1. Het gaat snel, de thuisclub kan tevreden de rust in.

In de rust ren ik terug naar mijn hotel, kleed me om en ben net na het begin van de tweede helft terug. Ik zoek nog even naar de man met de knip (penningmeester?), maar ik kan mijn entreegeld niet kwijt. Tijd om eens goed rond te kijken. Er zijn zo ongeveer 150 toeschouwers op komen dagen. De trainer van de thuisclub lijkt me de oudere broer van de aanvoerder. De enige grensrechter (wel een officiële) vlagt beide helften aan dezelfde kant, de scheidsrechter moet het aan de andere kant dus alleen doen, beide partijen worden zo gelijk behandelt, 1 helft met grens, 1 zonder. De rechtsback van de thuisploeg is zo’n klein kuitenbijtertje, waar Hans Mensink altijd zo’n hekel aan had. Minimaal 3 keer moet je er langs op weg naar de achterlijn. Het centrale verdedigingsduo doet geen enkele poging om op te bouwen, ‘weg die bal’ lijkt het motto. De aanvoerder speelt linkshalf. Als een E-junior die voor het eerst op een positie speelt blijft hij ook plichtbewust op die positie. Middencirkel noch achterlijn zullen hem vandaag zien. De spitsen worden in de tweede helft vervangen door 2 jeugdspelers. Waarschijnlijk (achter-) neefjes van Andreas Herzog, momenteel reserve bij Bayern München. Er zijn in dit dorp alleen al 14 pensions en Gasthäuser die Herzog heten, inclusief de jeugdherberg waar mijn groep verblijft.

De tegenpartij heeft eigenlijk maar 2 opvallende spelers. De keeper is duidelijk specialist in après-ski en apres-voetbal en ziet het voetbal waarschijnlijk als een vervelende en vermoeiende onderbreking daarvan. De aanvoerder, dreh- und angelpunkt (vrij naar Herman Beld), is met afstand de beste man van het veld. Maar ook hij kan de nederlaag van zijn ploeg niet verhinderen. Een slotoffensief blijft uit. Sterker nog, de uitblinker van de bezoekers wordt gewisseld. Hij is niet eens verbaasd.

De wedstrijd bloedt zo dood en na het eind van de wedstrijd gaan alle spelers nog even over het veld om de losgetrapte zoden weer op hun plaats terug te leggen. Mooi gebaar. Het publiek verdwijnt huiswaarts en de zon achter de bergen.

Leo Blokhuis – Het plaatjesboek

21 zondag dec 2008

Posted by Gerbie in Boekbesprekingen 2008

≈ Een reactie plaatsen

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, Leo Blokhuis, lezen, muziek

Leo Blokhuis - Het plaatjesboekLeo Blokhuis – Het plaatjesboek (08-074)

De populariteit van de Top 2000, afgeleid van het oude succesnummer de Top 100 aller tijden, is de laatste jaren gigantisch groot. Daardoor kwam er natuurlijk ook een televisieprogramma, naast de radio-uitzending, gepresenteerd door Matthijs van Nieuwkerk, de voormalige hoofdredacteur van het Parool, de mislukte presentator van Nova, de erg geslaagde host van De Wereld Draait door. In dat programma is de ‘steun en toeverlaat’, zoals van Nieuwkerk het noemt, Leo Blokhuis, de man van de muziekkennis.

Hij mag op de televisie filmpjes maken over allerlei artiesten, die dan de laatste week van het jaar elke avond op de televisie te zien zijn. Artiesten die ooit een hit scoorden, tegenwoordig in de Top 2000 staan, maar de rest van het jaar genegeerd worden. Blokhuis, zoon van een predikant van gereformeerde huize, groeide dus op zonder popmuziek, maar heeft op latere leeftijd een inhaalslag gemaakt, waardoor hij tegenwoordig zoveel muziekkennis heeft, dat hij andere professionals in de schaduw stelt. Zijn kennis gebruikt hij ook voor het muziekprogramma van Mart Smeets, For the Record, waar de sympathieke sportpresentator, onlangs nog winnaar van een oeuvreprijs, vooral veel Americana draait. Americana is een genre dat ergens tussen country en singer songwriters inzit, vooral gewaardeerd door mannen van middelbare leeftijd, een leeftijd die door Blokhuis tegenwoordig ook al bereikt is.

Vroeger werkte hij ook samen met Jan Douwe Kroeske, in het programma Twee meter sessies, waarin vele artiesten akoestische versies opnamen voor de Nederlandse radio. Het idee is vergelijkbaar (afgekeken?) met MTV-Unplugged, waarin vele wereldsterren optraden. Ook van de Twee Meter Sessies zijn meerdere verzamelceedees uitgekomen. De naam Twee Meter sessies kwam overigens van het radioprogramma Twee Meter de lucht in, wat weer refereerde aan de lengte van de presentator, met wie Blokhuis samenwerkte.

Samen met zijn vriendin Ricky Koole stond Blokhuis ook al in de theaters. Koole is natuurlijk bekender als actrice in vele films en televisieseries, onder andere het net uitgekomen Wit Licht, waarin Marco Borsato de hoofdrol speelt. Borsato is een artiest, doorgebroken via Henny Huismans Soundmixshow jaren geleden, die door Blokhuis weer niet vaak gedraaid zal worden, in zijn huidige baan als programmeur van Radio 2.

Omdat iedereen die met zijn hoofd vaker dan twee keer op televisie is geweest, door een uitgever benaderd wordt om iets van een boek te produceren, werd Blokhuis natuurlijk ook in staat gesteld om iets van zijn onuitputtelijke muziekkennis op papier te zetten. Dit doet hij nu al meerdere boeken. Dit boek, met een CD, de opvolger van de LP, maar binnenkort ook overbodig door de komst van modernere digitale geluidsdragers, bevat 16 hoofdstukken die allemaal over één liedje gaan. Die 16 liedjes staan dan natuurlijk weer op de eerdergenoemde CD. Daar staan best wel leuke weetjes in, zoals het feit dat Robert Johnson, de beste blueszanger aller tijden, het grote voorbeeld van de onuitstaanbare Eric Claption, op 27 jarige leeftijd om het leven werd gebracht door een jaloerse echtgenoot, wiens dame hij met meer dan doorsnee belangstelling had benaderd en bezocht. Maar ook onzinnige feitjes, waardoor zelfs Lee Towers, in het boek gewoon kraandrijver Leen Huyzer genoemd, dit boek heeft gehaald, wat eerdergenoemde Marco Borsato bijvoorbeeld niet is gelukt.

Ik heb bewondering voor Blokhuis, vooral voor zijn muziekkennis, maar ik hoef geen boek meer van hem te lezen. Iets te veel bijzinnetjes, iets te veel vergezochte vergelijkingen, iets te veel nutteloze feitjes.

Nummer: 08-074
Titel: Het plaatjesboek
Auteur: Leo Blokhuis
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 203
Categorie: Muziek
ISBN: 978-90-263-2090-3

De rijdende rechter 030

19 vrijdag dec 2008

Posted by Gerbie in De Rijdende Rechter

≈ Een reactie plaatsen

Tags

auto, mobiel, Rijdende Rechter

Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Ik heb wel eens overgestoken terwijl het voetgangersoversteeklicht nog rood was. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.

Photobucket - Video and Image Hosting

Datum: 06-10-2008
Tijd: 17.30 uur
Plaats: Windmolenbroek te Almelo
Dader: Zwarte Peugeot (98-JD-CL)
Situatie:
Met twee kinderen achterin rijd je voorzichtig. Dat is niet meer dan normaal. Voorzichtig kan ook betekenen langzaam. Geen probleem.

Bij het stoplicht valt het me op dat moeder traag reageert. Ook dat kan. Maar de werkelijke reden van haar rijgedrag zie ik bij het volgende stoplicht. Met haar rechterhand heeft ze een mobieltje tegen haar linkeroor gedrukt.

Geen wonder dat ze te langzaam rijdt, iets te veel slingert en traag reageert. Schakelen is op deze manier wel erg lastig. Ze rijdt de hele woonwijk door op deze manier, tot ik gelukkig af mag slaan en me niet meer hoef te storen aan deze dame, die blijkbaar vergeten was dat er ook nog kinderen in haar auto zitten

Straf: Een verplichte wandeling over een kerkhof waarop meerdere kinderen liggen. Kijken of ze daarna ook nog haar kroost in gevaar durft te brengen.

Vierenviertig vout

18 donderdag dec 2008

Posted by Gerbie in Gerbie's Lifeblog

≈ Een reactie plaatsen

Tags

dictee, taal

Al twintig jaar vind ik het Groot Dictee der Nederlandse Taal één van de mooiste programma’s op de televisie. Wanneer het even kan, zit ik met pen en papier voor de buis, meedoen, kijken hoe het staat met mijn spelling. Vroeger samen met mijn moeder, net zo’n taalfreak als ik zelf. Meestal won ik. Meestal maar net.

Ik was altijd trots als ik minder fouten had dan het gemiddelde van de zaal met experts en prominenten. In de jaren negentig werd het even minder. Ik werkte veel in het buitenland en menig dictee ging volledig langs mij heen. Vervelender zijn de spellingshervormingen die sindsdien werden doorgevoerd en ook weer opnieuw aangepast. Er zijn dus woorden die ik op school goed schreef, in de jaren negentig fout, maar ondertussen weer goed. Andersom kan ook. Lastig dus. Het Groene Boekje staat niet in mijn kast, al was het maar omdat het sinds een tijdje concurrentie heeft gekregen van De Witte Spelling, hoe moet ik nu weten welke goed is?

Desalniettemin doe ik sinds ik weer in Nederland ben het liefst elk jaar mee. Gisteravond was het weer zover. Al snel had ik door dat de tekst mij niet zou liggen. Schrijfster Kristien Hemmerechts had niet alleen diep gezocht in het Rijke Roomsche Leven (met sch!), ze had meerdere woorden gevonden die ik nog nooit had gezien, gehoord of gelezen in mijn leven.

Het resultaat was navenant. Liefst 44 fouten, in jaren heb ik het dictee niet zo slecht gemaakt. Enige troost was dat mijn score nog altijd onder het gemiddelde van de prominente Nederlanders lag, de Vlamingen daarentegen hadden veel minder moeite met de versie van dit jaar.

Al in de titel de eerste fout, eerste zin slechts twee foutjes, daarna ging het mis, met als dieptepunt zin 4 waarin ik liefst elf fouten vond. Alleen al in Onze-Lieve-Vrouwekerk lukte het mij om vier fouten te maken. En ook al kende ik Rabelais wel, omdat het rabelaisachtig was, mocht ik geen hoofdletter gebruiken. Maar kan iemand me vertellen wat ‘ecclesiastische’ en ‘eschatologische’ betekent?

De laatste zin leek reden voor optimisme. Voor het eerst sinds jaren een hele zin zonder fouten. Helaas, ook hier ging het mis. Het allerlaatste woord vervloot stond zo raar op mijn papiertje dat ik de tweede ‘v’ in een ‘f’ had veranderd. Fout dus.

Volgend jaar december weer een nieuwe kans. Eerst na de kerstvakantie mijn studenten maar eens pesten. Al hebben die hun handen al vol aan het Kinderdictee.

Ayaan Hirsi Ali – Mijn vrijheid

17 woensdag dec 2008

Posted by Gerbie in Boekbesprekingen 2008, Politiek

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Ayaan Hirsi Ali, biografie, boeken, boeken 2008, boekrecensie, lezen, politiek

Ayaan Hirsi Ali - Mijn vrijheidAyaan Hirsi Ali – Mijn vrijheid (08-073)

Politiek interesseert me. Misschien ooit iets voor mij, al heb ik voorlopig andere dingen aan mijn hoofd, zodat de tweede kamer het na 2011 toch nog even zonder mij zal moeten doen. Hirsi Ali is een fascinerende persoonlijkheid. Bijna vijf jaar geleden begon ik een nieuwe serie stukjes over politici die afgeschaft moesten worden. Zij kreeg de eer om deel 1 aan haar opgedragen te zien. Na deel 2 stopte ik met die serie overigens, aangezien zowel Hirsi Ali als Wilders steeds prominenter werden. Waarschijnlijk niet omdat mijn verhaaltjes ergens op een server in California stonden, maar mijn pleidooi hielp in ieder geval niet.

Hirsi Ali had dus het nadeel van de twijfel toen ik met dit boek begon, overigens ook weer een leuk geschenk van mijn zusje. En ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van haar relaas. Hoofdstukken lang beschrijft ze openhartig haar jeugd met een politicus als vader die vaker niet dan wel in de buurt was, met een extreem religieuze moeder die niets liever wilde dan lieve Ayaan op laten groeien tot goede moslima. Zelf werd ze in haar tienerjaren ook steeds strenger in de leer en liep ze in Nairobi, waar ze toen naar toe gevlucht waren, met hoofddoek over straat en volgde Koranlessen.

Het is een schrijnend verhaal. Meerdere keren moet ze een land verlaten (Somalië, Saudi Arabië en Nigeria), nooit is ze ergens op haar gemak. Ze wordt door haar clan, erg belangrijk bij Somaliërs, geholpen, maar tegelijkertijd ook extreem in de gaten gehouden. Een verhaal over haar besnijdenis, over discriminerende Arabieren, een verscheurd land waarin ze niet meer kan wonen, sociale controle en onbegrijpelijke familieclans. Een verhaal dat normaal gesproken de hoofdpersoon, lijdend onder de vele negatieve invloeden, opgroeiend zonder mogelijkheden, veel sympathie moet opleveren. Het lukt mij echter niet.

Wanneer aan het eind van haar tienerjaren de jonge Ayaan onder het toezicht van moeders wegvlucht uit Nairobi komt de Ayaan naar boven zoals wij haar veel later hebben leren kennen. De opportuniste. Ze trouwt in het geheim, maar ziet haar man na een niet erg geslaagde huwelijksnacht (te veel informatie kan ook) naar het buitenland vertrekken, waarna zij verder leeft alsof er niets gebeurt is, zodat haar familie niets over haar huwelijk weet.

Halverwege het boek is er het verhaal over haar vader die een goede echtgenoot voor haar heeft gevonden, Ayaan wordt, zoals het een goed moslimmeisje overkomt, uitgehuwelijkt. Haar toekomstig echtgenoot is opgegroeid in Canada en haar vader ziet een goede toekomst voor zijn dochter. Ayaan is niet eens aanwezig op haar eigen huwelijk. “Op een islamitisch huwelijk is noch mijn handtekening noch mijn aanwezigheid nodig”.

Ook huwelijk nummer twee is natuurlijk gedoemd te mislukken. Maar het is wel een kans voor haar om het land, het continent, de cultuur, de eeuwige controle, te ontvluchten. Via Duitsland komt ze in ons land terecht, waar ze zich als vluchtelinge meldt. Haar echtgenoot in Canada zal haar niet meer zien, haar familie in Duitsland ook niet. In Nederland bouwt ze een nieuw bestaan op.

Ook hier is het niet eenvoudig voor de jonge Ayaan. Ze leert snel Nederlands, woont zelfstandig, krijgt een permanente verblijfsvergunning en gaat studeren. Voor het eerst wordt ze ook geconfronteerd met de typisch Nederlandse bureaucratie. De decaan in Leiden adviseert haar om haar studie HBO-MW te vervolgen, politicologie zou wel eens zwaar kunnen zijn voor haar, ook de kans op werk was groter met HBO. Maar eigengereid als ze is, gaat ze tegen alle adviezen in toch met haar universitaire studie beginnen.

Ze heeft Nederland in een paar jaar tijd goed leren kennen, ze vergelijkt de cultuur continu met de cultuur waarin ze is opgegroeid, de islam is voor haar steeds verder weg, de verworven vrijheid in het liberale westen past haar goed. Ze verdient geld naast haar studie door te tolken voor de vreemdelingenpolitie, ze leert mensen kennen, ze gaat op zoek naar een felbegeerd papiertje: een Nederlands paspoort.

De openhartigheid die het eerste deel van het boek zo duidelijk kenmerkt, is dan al lang verdwenen. Ze weet dat ze heeft gelogen om een verblijfsvergunning te krijgen en ziet al snel mogelijkheden om te slagen in het vreemde land. Om dan achteraf in je autobiografie weer te verklaren hoe veel je met voorbedachten rade op weg was naar een positie die macht en geld opleverde, past weer niet in het zielige verhaal. Ambitie is goed, maar je moet er niet te veel voor uitkomen, zeker niet toegeven dat je ten koste van veel, zo niet alles, de top wil bereiken.

De stap van achtergrond bij de Wiardi Beckman stichting (bij de PvdA horend), naar de voorgrond als kamerlid voor de VVD is voor mij weer bewijs van opportunisme. Niet haar principes, niet haar ideeën bepalen haar toekomst, maar de mogelijkheid, de kans die ze per ongeluk in haar schoot geworpen krijgt. Ze merkt al snel dat ze als ex-moslim in de publiciteit simpel kan scoren. Want ook al heeft ze vele redenen om de godsdienst te verachten, de manier waarop ze dat doet in de landelijke spotlights kan volgens mij alleen maar ingegeven zijn door een ongeëvenaarde ambitie, waardoor ze ook tijdelijk verblind is, de consequenties van haar woorden en daden compleet negerend. Juist zij, die de Islam en haar aanhangers van zo dichtbij kent, had moeten weten dat de provocerende manier waarop ze carrière maakt, niet goed zal vallen bij dierbaren, maar zeker ook niet bij de minder tolerante extreem godsdienstigen die er niet voor terugdeinzen om geweld te gebruiken om afvalligen zoals zij terug in het gareel te krijgen.

De episode met Submission, samen met Theo van Gogh, is daarvan een goed voorbeeld. De filmmaker nauwelijks kennend, beginnen ze gezamenlijk aan een avontuur waarvan ze geen idee hebben waar het hen zal brengen, behalve dan dat ze zeker weten dat publiciteit gegarandeerd is. Met weinig voorbereiding, zonder dat ze elkaar goed kennen, produceren ze al een snel een korte film die de wereld deed opschrikken. Missie geslaagd, lijkt het dus. Behalve dan dat er een idioot zo beledigd was dat die zijn eigen leven opofferde om Van Gogh te vermoorden. Ayaan duikt onder en brengt vooral veel tijd door in een motel op het platteland van de Verenigde Staten. In haar ogen heeft ze gelijk gekregen. De Islam is intolerant. Dat ze dat ook vooraf had kunnen weten en dat ze Van Gogh in haar opportunisme meesleepte, met diens tragische dood als gevolg, is iets wat ze nooit zal toegeven.

Ik weet ook heel goed dat geen voetbalsupporter het recht heeft om mij zelfs maar aan te raken, maar wanneer ik in de Kuip ga staan met een Ajax shirt aan, Ajax liederen zingend, tussen de hardcore Feyenoord hooligans in, dan weet ik ook dat ik de volgende dag geen brood hoef te smeren. Sommige dingen zijn nu eenmaal zo, provoceren kan soms best nut hebben, maar je kunt ook te ver gaan.

Uiteindelijk kiest Ayaan er voor om de tweede kamer te verlaten. De rol van voormalig bondgenote Rita Verdonk is hierin overigens niet één om trots op te zijn. Amerika is ineens het beloofde land. Ik kan niet zeggen dat ik haar mis. Zelfoverschatting lijkt me duidelijk. Voltaire heeft ze voor ogen, al heeft ze niet het lef de directe vergelijking te maken.

Al met al heb ik me heerlijk kunnen ergeren aan dit boek, het heeft zijn nut zeker bewezen. Mijn vooroordelen werden niet alleen bevestigd, het kleine beetje sympathie dat ze op basis van haar vluchtelingverhaal had verdient, is ze ook kwijtgeraakt. Daardoor een goed boek. Dat wel.

Quote: “Het was bijna niet doorgegaan. Theo wilde dat ik het script zodanig zou inkorten dat er vijf minuten zouden overblijven; ik bleef vasthouden aan toen. Hij werd kwaad en schreeuwde:”Ik ben hier niet alleen om jou te helpen je jeugdtrauma’s te verwerken!” (Blz. 387)

Nummer: 08-073
Titel: Mijn vrijheid
Auteur: Ayaan Hirsi Ali
Taal: Nederlands (Orig.: Engels)
Jaar: 2006
# Pagina’s: 448 (14975)
Categorie: Politiek
ISBN: 90-457-0112-X

Rokend infuus

16 dinsdag dec 2008

Posted by Gerbie in Uit het leven gegrepen

≈ 1 reactie

Tags

autosloperij, roken, ziekenhuis

Vroeger moesten we als jochies op de fiets naar de training langs het kamp. Een paar vervallen huizen, twee woonwagens en een autosloperij. We fietsten altijd net iets harder. Niet dat er ooit iets gebeurde, maar voor de zekerheid toch maar wel.

Een paar jaar daarna moesten de huizen daar weg van de gemeente. Daarmee ook de autosloperij. Ooit hoorde ik een vol café een lied voor ze zingen, op de melodie van de Honeymoonquiz. Ik vond het wel grappig, inventief. “Van Engelen bestaat wel, hij heeft een autosloperij”. Het onderwerp van het lied zat glunderend te kijken aan de stamtafel.

Weer jaren later viel een van de broers me op als ik naar huis reed van het werk. Meerdere keren trof ik Dirk achter het stuur van een langzaam rijdende auto. Soms kon ik ‘m inhalen. Soms moest je met 55 km/u kilometers lang wachten tot je er langs kon. Hij was een liefhebber van oude auto’s, zijn voormalig beroep zal daar zeker een rol in hebben gespeeld. Geen bijzondere overigens, gewoon aftandse Opeltjes of Fordjes. Leunend naar links, arm uit het open raam, sigaret op de lip, hij was altijd herkenbaar.

Door allerlei omstandigheden kwam ik aan het eind van de zomer toevallig 3 keer in korte tijd in het ziekenhuis. De eerste keer trof ik daar Dirk met zijn hele familie buiten zittend aan, genietend van het avondzonnetje. Dirk in een rolstoel, een been in het gips, vast aan de stoel, infuus achter hem, rokend alsof zijn leven er van af hing. Zijn hele familie, al gauw een voetbalteam vol, meerokend, uit solidariteit of verslaving, waarschijnlijk allebei.

Ook de tweede keer zat hij er. Het was iets minder weer, de stralende zon was verdwenen, het miezerde zelfs een beetje, maar zijn motivatie was groot. Hij moest en zou de nicotine tot zich nemen. Slechts moeder rookte mee onder het afdak bij de ingang van het ziekenhuis. Vrienden die dezelfde week op ziekenbezoek gingen, zagen hem ook. Blijkbaar bracht hij meer tijd rokend door, dan in behandeling. De derde keer dat ik hem zag, was hij op weg naar buiten. Ongetwijfeld om zich aan zijn hobby te wijden.

De tamtam vertelde dat hij ongeneeslijk ziek was. Of dat zo is, weet ik niet, hij kent me niet, ik ken hem eigenlijk ook niet. Maar niemand gun je een dergelijke ziekte. Ik hoop dat hij nog vele sigaretjes mag roken, in die rolstoel voor het ziekenhuis, of in een oude auto op het Zeldam. Dan rij ik wel even, zonder te vloeken, in de drie achter hem aan.

← Oudere berichten

Nu te lezen op dit blog:

  • Achilles 02 13 april 2021
  • Harry Walstra – De diepgaande middenvelder 12 april 2021
  • Zijn oude vriend kwam langs 11 april 2021
  • Nieuw Elitair Elan 11 april 2021
  • We vragen het ons allemaal wel eens af 10 april 2021
  • Diederik zingt Jeroen 10 april 2021
  • Het woord ‘even’ in de titel 9 april 2021
  • Mannen voor vrouwen 9 april 2021
  • Het klinkt bijna als een aanbeveling 8 april 2021
  • Dolf over Jeroen 8 april 2021

Recente reacties

Achilles 02 | Niets… op Achilles 01
Harry Walstra… op Harry Walstra – Rob…
Harry Walstra… op Harry Walstra – We proberen we…
Harry Walstra… op Harry Walstra – Vedette aan de…
Harry Walstra… op Harry Walstra – De aartsr…
Jeroen van Merwijk… op Jeroen van Merwijk – Meneer Va…
Jeroen van Merwijk… op Jeroen van Merwijk – Bestemmin…
Rob Alberts op Sjako (en van Merwijk) –…
Jonas Jonasson… op De 100 jarige die uit het raam…
Er zijn op de wereld… op 109 – Jeroen van Merwijk…
Rob Alberts op Ik geloof in Jeroen van M…
Marek van der Jagt… op Arnon Grunberg – Ti…
Jonas Jonasson… op Jonas Jonasson – De 100-jarige…
Jonas Jonasson… op Jonas Jonasson – De 100-jarige…
Marcel van Roosmalen… op Marcel van Roosmalen – Op camp…

Gerbie on Facebook

Gerbie on Facebook

Categorieën

  • Boeken (1.121)
    • Boekbesprekingen 2000 (1)
    • Boekbesprekingen 2001 (1)
    • Boekbesprekingen 2002 (1)
    • Boekbesprekingen 2003 (1)
    • Boekbesprekingen 2004 (1)
    • Boekbesprekingen 2005 (42)
    • Boekbesprekingen 2006 (60)
    • Boekbesprekingen 2007 (50)
    • Boekbesprekingen 2008 (51)
    • Boekbesprekingen 2009 (55)
    • Boekbesprekingen 2010 (50)
    • Boekbesprekingen 2011 (36)
    • Boekbesprekingen 2012 (61)
    • Boekbesprekingen 2013 (76)
    • Boekbesprekingen 2014 (65)
    • Boekbesprekingen 2015 (64)
    • Boekbesprekingen 2016 (70)
    • Boekbesprekingen 2017 (67)
    • Boekbesprekingen 2018 (78)
    • Boekbesprekingen 2019 (68)
    • Boekbesprekingen 2020 (132)
    • Boekbesprekingen 2021 (2)
    • Boekennieuws (71)
    • De boekenkast van.. (8)
    • NaNoWriMo (9)
  • De Recensieprins (7)
  • De Rijdende Rechter (64)
  • Elders op het web (65)
  • Fictie (8)
  • Fotooo (365)
  • Gastschrijver Peter (3)
  • Gastschrijver Yolanda (6)
  • Gerbie kijkt YouTube (142)
  • Gerbie leest Wikipedia (16)
  • Gerbie schrijft een open brief aan (9)
  • Gerbie's Lifeblog (224)
  • Gerbie's Prijsvraag (68)
  • Gerbie's Recensies Concerten (28)
  • Gerbie's Recensies Televisie (55)
  • Gerbie's Recensies Theater (7)
  • GFC (213)
    • GFC Archief (44)
    • GFC Jubileum (7)
    • Goal Columns (148)
      • Goal Johan 4 (65)
    • Goal Interviews (2)
    • Goal Reisverhalen (8)
  • Goorse vragen (150)
  • In het nieuws (197)
    • Gerbie vindt iets (13)
  • In memoriam (36)
  • Kijk nog eens (211)
  • Kunst omdat het kan (30)
  • Laat eens wat van je horen (40)
  • Lezers helpen lezers (21)
  • Muziek (306)
    • Gerbie's top 212 (199)
    • Muziek 32 songs (9)
    • Muziek column (26)
    • Muziek teksten (7)
    • Tiny Desk Concert (7)
  • Nutteloze lijstjes (22)
  • Overige columns (17)
  • Poëzie (146)
    • Beeldprikkels (6)
    • Haiku (11)
    • Poëzie (90)
    • Vergaderpoëzie (32)
  • Politiek (164)
  • Reizen (220)
    • Mensen (21)
    • Reisboeken (11)
    • Reisverhalen Gerbie on tour (24)
    • Reisverhalen Ik (16)
    • Reisverhalen Natuur (12)
    • Reisverhalen Overig (21)
    • Reisverhalen Reizen (31)
    • Reisverhalen Reizigers (24)
    • Reisverhalen Steden (54)
  • Sport (242)
    • Olympische dagboek Sydney 2000 (12)
    • Olympische Spelen Rio 2016 (6)
    • Olympische Winterspelen 2006 (19)
    • Olympische Winterspelen 2014 (12)
    • Olympische Winterspelen 2018 (18)
    • Overige sporten (14)
    • Sport Column (21)
    • Sportboek (134)
    • Sportpoëzie (2)
    • Sportwedstrijden (7)
  • Suus (106)
    • Papa Gerbie (38)
    • Suus schrijft (64)
  • themaweek (268)
  • Uit de school geklapt (92)
  • Uit het leven gegrepen (44)
  • Uncategorized (1)
  • Voetbal (623)
    • Oranje in 2006 (7)
    • Oranje in 2008 (5)
    • Oranje in 2010 (13)
    • Oranje in 2012 (13)
    • Oranje in 2014 (16)
    • Oranje in 2016 (5)
    • Oranje in 2018 (5)
    • Oranje in 2020 (7)
    • Van der Meest (117)
    • Voetbal column (63)
    • Voetbal EK 2012 (15)
    • Voetbal over de wereld (19)
    • Voetbal WK 2010 Zuid Afrika (21)
    • Voetbal WK 2014 Brazilië (49)
    • Voetbalboek (187)
    • Voetbalfoto's (85)
    • Voetbalhelden (48)
    • Voetbalpoëzie (11)
    • Voetbalzondag (60)
  • Wielrennen (303)
    • Wielerboeken (115)
    • Wielerfoto (4)
    • Wielerhelden (9)
    • Wielerliederen (14)
    • Wielerpoëzie (83)
    • Wielerverhalen (14)
    • Wielerwedstrijden (23)
    • Wielrennen Artikelen (24)
    • Wielrennen Columns (23)
  • Z.K.V. (9)
  • Zoektermen stats (23)

Populaire berichten & pagina’s

  • Harry Walstra - De diepgaande middenvelder
    Harry Walstra - De diepgaande middenvelder
  • Marcel van Roosmalen & Jan Dirk van der Burg - Nederland onder het systeemplafond
    Marcel van Roosmalen & Jan Dirk van der Burg - Nederland onder het systeemplafond
  • Achilles 02
    Achilles 02
  • Geweld of seks?
    Geweld of seks?
  • De eenzame keeper
    De eenzame keeper
  • Orhan Pamuk – De witte vesting
    Orhan Pamuk – De witte vesting
  • 130 - The Verve - Bitter sweet symphony
    130 - The Verve - Bitter sweet symphony
  • Levi Weemoedt – Rijk verleden
    Levi Weemoedt – Rijk verleden
  • Dirruk
    Dirruk
  • Cruijff lost het fileprobleem op
    Cruijff lost het fileprobleem op
Follow Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. on WordPress.com

Het archief

  • april 2021 (24)
  • maart 2021 (34)
  • februari 2021 (119)
  • januari 2021 (23)
  • december 2020 (27)
  • november 2020 (30)
  • oktober 2020 (31)
  • september 2020 (31)
  • augustus 2020 (31)
  • juli 2020 (26)
  • juni 2020 (21)
  • mei 2020 (20)
  • april 2020 (22)
  • maart 2020 (31)
  • februari 2020 (28)
  • januari 2020 (17)
  • december 2019 (16)
  • november 2019 (23)
  • oktober 2019 (32)
  • september 2019 (16)
  • juli 2019 (22)
  • juni 2019 (16)
  • mei 2019 (17)
  • april 2019 (18)
  • maart 2019 (20)
  • februari 2019 (17)
  • januari 2019 (23)
  • december 2018 (14)
  • november 2018 (30)
  • oktober 2018 (31)
  • september 2018 (15)
  • juli 2018 (10)
  • juni 2018 (14)
  • mei 2018 (17)
  • april 2018 (17)
  • maart 2018 (28)
  • februari 2018 (32)
  • januari 2018 (31)
  • december 2017 (28)
  • november 2017 (30)
  • oktober 2017 (3)
  • september 2017 (1)
  • juni 2017 (15)
  • mei 2017 (16)
  • april 2017 (17)
  • maart 2017 (30)
  • februari 2017 (46)
  • januari 2017 (31)
  • december 2016 (22)
  • november 2016 (20)
  • oktober 2016 (23)
  • september 2016 (30)
  • augustus 2016 (31)
  • juli 2016 (27)
  • juni 2016 (18)
  • mei 2016 (21)
  • april 2016 (19)
  • maart 2016 (23)
  • februari 2016 (25)
  • januari 2016 (29)
  • december 2015 (21)
  • november 2015 (20)
  • oktober 2015 (18)
  • september 2015 (23)
  • augustus 2015 (22)
  • juli 2015 (26)
  • juni 2015 (22)
  • mei 2015 (23)
  • april 2015 (21)
  • maart 2015 (28)
  • februari 2015 (24)
  • januari 2015 (25)
  • december 2014 (27)
  • november 2014 (12)
  • oktober 2014 (27)
  • september 2014 (28)
  • augustus 2014 (13)
  • juli 2014 (30)
  • juni 2014 (32)
  • mei 2014 (20)
  • april 2014 (21)
  • maart 2014 (21)
  • februari 2014 (25)
  • januari 2014 (19)
  • december 2013 (20)
  • november 2013 (19)
  • oktober 2013 (20)
  • september 2013 (19)
  • augustus 2013 (19)
  • juli 2013 (19)
  • juni 2013 (29)
  • mei 2013 (29)
  • april 2013 (29)
  • maart 2013 (31)
  • februari 2013 (24)
  • januari 2013 (31)
  • december 2012 (30)
  • november 2012 (30)
  • oktober 2012 (30)
  • september 2012 (29)
  • augustus 2012 (52)
  • juli 2012 (31)
  • juni 2012 (30)
  • mei 2012 (31)
  • april 2012 (30)
  • maart 2012 (30)
  • februari 2012 (29)
  • januari 2012 (30)
  • december 2011 (2)
  • november 2011 (5)
  • oktober 2011 (26)
  • september 2011 (17)
  • augustus 2011 (15)
  • juli 2011 (26)
  • juni 2011 (29)
  • mei 2011 (24)
  • april 2011 (28)
  • maart 2011 (31)
  • februari 2011 (25)
  • januari 2011 (23)
  • december 2010 (29)
  • november 2010 (7)
  • oktober 2010 (28)
  • september 2010 (27)
  • augustus 2010 (12)
  • juli 2010 (22)
  • juni 2010 (28)
  • mei 2010 (29)
  • april 2010 (25)
  • maart 2010 (28)
  • februari 2010 (18)
  • januari 2010 (25)
  • december 2009 (29)
  • november 2009 (28)
  • oktober 2009 (24)
  • september 2009 (26)
  • augustus 2009 (20)
  • juli 2009 (18)
  • juni 2009 (24)
  • mei 2009 (25)
  • april 2009 (22)
  • maart 2009 (26)
  • februari 2009 (24)
  • januari 2009 (22)
  • december 2008 (28)
  • november 2008 (20)
  • oktober 2008 (13)
  • september 2008 (24)
  • augustus 2008 (13)
  • juli 2008 (26)
  • juni 2008 (12)
  • mei 2008 (22)
  • april 2008 (26)
  • maart 2008 (25)
  • februari 2008 (17)
  • januari 2008 (16)
  • december 2007 (25)
  • november 2007 (24)
  • oktober 2007 (20)
  • september 2007 (20)
  • augustus 2007 (7)
  • juli 2007 (9)
  • juni 2007 (5)
  • mei 2007 (19)
  • april 2007 (13)
  • maart 2007 (9)
  • februari 2007 (13)
  • januari 2007 (18)
  • december 2006 (16)
  • november 2006 (17)
  • oktober 2006 (27)
  • september 2006 (23)
  • augustus 2006 (9)
  • juli 2006 (14)
  • juni 2006 (21)
  • mei 2006 (23)
  • april 2006 (26)
  • maart 2006 (31)
  • februari 2006 (38)
  • januari 2006 (23)
  • december 2005 (26)
  • november 2005 (23)
  • oktober 2005 (21)
  • september 2005 (23)
  • augustus 2005 (3)
  • juli 2005 (14)
  • juni 2005 (19)
  • mei 2005 (15)
  • april 2005 (1)
  • maart 2005 (2)
  • februari 2005 (3)
  • januari 2005 (1)

Ajax Australië auto boeken boeken 2006 boeken 2007 boeken 2008 boeken 2009 boeken 2010 boeken 2011 boeken 2012 boeken 2013 boeken 2014 boeken 2015 boeken 2016 boeken 2017 boeken 2018 boeken 2019 boeken 2020 boekrecensie Brazilië Britse humor cabaret citaat column De Muur Duitsland fcblogbroeders fotooo Frankrijk Gerbie's top 212 Gerbie kijkt YouTube Gerbie on tour geschiedenis GFC Goal Goor Goorse vragen Hans van der Meer Hard Gras in het nieuws In Memoriam Italië Jeroen van Merwijk Kijk nog eens lezen lifeblog Mart Smeets muziek Nederlands elftal Olympische Spelen onderwijs Oranje politiek poëzie prijsvraag quote reizen Rijdende Rechter school Spanje sportboek sportboeken Suus themaweek Tour de France vakantie Van der Meest Verenigde Staten verkiezingen voetbal voetbalboek voetbalfoto voetbalzondag wielerboek Wielerpoëzie wielrennen WK 2014 YouTube Zuid Afrika

Klik hier als je een mail wilt wanneer er een nieuwe blog verschijnt.

Voeg je bij 587 andere volgers

december 2008
M D W D V Z Z
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031  
« nov   jan »

Gerbie leest

  • Abubakari de Vries
  • At the Sea
  • Bad Tourists
  • Beggar
  • Edwin Winkels
  • Koen Schyvens
  • Rob Alberts
  • Rodzooi
  • Oudste Goorsche Tourtoto
  • Goors Nieuws
  • Sport Amerika

Bloglovin’

Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. gerbie7's Profile Page

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.

Annuleren

 
Reacties laden....
Reactie
    ×
    Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
    Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid