Keadue, Ierland

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Ierland, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Keadue Rovers hebben een mooi veld. Vlak bij zee, maar wel een stukje buiten het dorp.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s vanvoetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereldwordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Advertenties

Gerbie kijkt YouTube 027

Sommige mensen gaan heel ver in hun adoratie voor sterren. Maar wat dit meisje doet om Leonel Messi van dichtbij te zien, gaat voorbij mijn voorstellingsvermogen.

Vergaderpoezie 003

Tags

poëzie, vergaderpoëzie

Logistieke sleutelfunctionarissen

Generiek ontstane leerlijnen

Dakpansgewijs optuigen

Privaatrechterlijke beveiliging

Licentiehouder koopt gefundeerde leerlijnen

Iemand die fullswing zijn toolbox heeft

Transspecifieke hardheid veiligstellen

Symantisch zonder indruk

 

Herman Brusselmans – Vergeef mij de liefde

Tags

boeken, boeken 2008, boekrecensie, Herman Brusselmans, lezen, Vlaanderen

Herman Brusselmans – Vergeef mij de liefde (08-065)

De hoofdpersoon van dit boek is als zo vaak de schrijver Herman Brusselmans. Dit spelletje speelt de schrijver vaak. Men herkent zonder problemen de auteur, zijn uiterlijk, zijn denkbeelden, zijn privé-situatie, het klopt allemaal. Maar tegelijkertijd is het natuurlijk een boek vol fictie. Achterop wordt het het eerste deel in de cyclus ‘Iedereen is uniek behalve ik’ genoemd. Brusselmans wordt her en der in het boek geconfronteerd met het verbod dat één van zijn boeken trof. Feiten, fictie, het maakt allemaal weinig uit als je Brusselmans leest.

Als zo vaak is de liefde de schrijver de baas. Naast zijn vrouw is er altijd een ander meisje. Is hij verliefd of wil hij graag dat er iemand verliefd op hem is, het blijft altijd lastig om te begrijpen. Hij beschrijft het hele verhaal natuurlijk op zijn eigen onnavolgbare manier, onderkoelde humor en bot sarcasme wisselen elkaar af, net zoals bruut geweld en geweldige terderheid stuivertje wisselen in het verhaal.

Zelf heeft hij ook door dat het boek aan de lange kant is. Na honderd bladzijden lijkt de telling even niet meer te kloppen, maar de schrijver legt het al snel uit: “We slaan nu, bij wijze van grensverleggende literaire ingreep met inbegrip van een goed uitgekiende tijdmanipulatie, een kutpagina of vierhonderd over.” Later in het boek doet hij dit weer met 250 pagina’s. Daarbij is er de behoefte om bepaalde fragmenten toe te lichten via een foto achter in het boek. “Een fotografische impressie van die mensen is opgenomen op pagina 951 van dit boek”, lezen we op bladzijde 904.

De cafébezoekers van zijn nieuwe stamkroeg (De verzonken heuvel) zijn, ook als gebruikelijk, weer een bizarre combinatie zonderlingen, waar Showroom trots op zou kunnen zijn. Al heb ik me laten vertellen dat het niet per se fictie hoeft te zijn, omdat in elk Vlaams café dergelijke types te vinden zijn. Al met al weer een vermakelijke roman van de niet meer zo jonge Oppergod van de Vlaamse literatuur.

Quote: “Ik durf niet eens tegen onze nieuwe zanger zeggen dat hij eigenlijk niet past in Based on a True Story. Ik durf het niet. Nochtans ben ik de leider. Tjonge, ik ben de lulligste leider die ooit een rockgroep heeft geleid. Hoe is het mogelijk dat ik uitgegroeid ben tot zo’n loser? M’n verstand staat er stil bij.” (blz. 593)

Nummer: 08-065
Titel: Vergeef mij de liefde
Auteur: Herman Brusselmans
Taal: Nederlands (Vlaams)
Jaar: 2000
# Pagina’s: 954 (volgens telling), 304 (13274)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-461-4083-0

Ziek, vervolg

Tags

onderwijs, school, ziek, ziekmeldingen

Hier schreef ik al een keer over ziekmeldingen. Er zitten vaak vermakelijke bij. Maar vorige maand stonden er op één dag twee geweldige tussen. Die moeten gewoon even vermeld worden.

Er was een leerling die niet op tijd bij de toetsen aanwezig kon zijn. “Problemen vervoer vliegtuig”, staat in de kolom ‘reden’. Dat noem ik nou motivatie. Onze leerlingen zitten zo ver weg dat ze een vliegtuig nodig hebben om op school te komen. Ik zie vader staan in het weiland achter het huis, hun eigen landingstrip, zwengelend aan de propeller van dat $%^&-vliegtuig dat maar niet wil starten. Dochter rent naar binnen, “Ik bel school wel even vast”,  waarna het vliegtuig definitief de laatste snik geeft. Waarschijnlijker is natuurlijk dat ze de week ervoor op vakantie was en dat ze op een vreemd vliegveld uren moest wachten voordat ze weer naar Nederland kon vliegen, maar ik vind mijn versie leuker.

De tweede ziekmelding was iets triester. De jongedame in kwestie kon ook een toets niet maken. Reden: “Door vriend op straat gezet”. Erg sneu natuurlijk, maar eenmaal hardop lezen leverde toch al snel een lachsalvo op in de docentenruimte. Het beeld van een leerlinge met al haar koffers om haar heen, de leerboeken los er tussen (ze had natuurlijk zo hard geleerd dat ze haar relatie had verwaarloosd, waarna ze de deur gewezen kreeg) kwam meteen naar boven. Ik hoop dat het goed gekomen is. Of misschien woont ze ondertussen weer thuis en heeft ze de herkansing alsnog gemaakt. Want leedvermaak blijft leuk, maar uiteindelijk wensen we iedereen natuurlijk het beste toe.

En op een dag als deze val je met ‘hele erge rugpijn’ helemaal niet meer op.

Kijk nog eens 098

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Sommige rotspartijen vormen dankzij erosie in vreemde vormen. In West Australië ligt deze rots. Gezien een Australische hobby zal het niemand verbazen dat deze de naam Wave Rock heeft gekregen.

Ziggo helpt (deel 2)

Tags

helpdesk, lifeblog, Ziggo

Vervolg op dit

De vijfde Ziggo-werknemer had geen idee waarom ik belde. Ik deed mijn verhaal nog maar eens een keer. Hij wilde de procedure nog eens met me doornemen. Ik vertelde dat ik geen drie kwartier tijd had, ik was al bijna een half uur aan het bellen. Een maand na mijn eerste telefoontje. “Maar ik kan helemaal geen USB-stick opsturen, dat kan niet volgens de procedures”, mijn geduld raakte langzaam op. “Ik stuur gewoon een nieuwe router op, dan komt alles goed”. Mijn opmerking dat het niet aan de router lag, was niet relevant. Een compleet nieuw pakket was de oplossing. Gewoon alles opnieuw installeren.

Ik moest overigens niet te veel hoop hebben dat het snel geregeld was. “Het aanvragen van een nieuw pakket duurt vijf werkdagen en pas daarna wordt het opgestuurd.” Nog eens twee weken wachten, concludeerde ik al snel. Net als zijn collega’s vertelt hij me dat ik het abonnementsgeld kan declareren. En net als voorgaande keren antwoord ik dat ik daarvoor eerst online moet kunnen.

Na vijf weken bel ik voor de zesde keer. Ik heb namelijk eenbrief ontvangen met de opmerking ‘hier is de retoursticker, volgens afspraak, zodat u terug kunt sturen wat met u is overlegd’ of woorden van die strekking. Ik had geen idee natuurlijk. Ook deze medewerker verzekerde me dat het nu klopte. Ik moest eerst de router terugsturen, zodat zij konden kijken of het ding nog werkte. Zelfs mijn bewering dat het niet aan de router lag, kon hem niet overtuigen. Terugsturen dus. Een doosje met alle apparatuur, zou ik moeten opsturen. Gespeeld naïef vraag ik of ik dan ook weken zonder telefoon en televisie kom te zitten, maar dat blijkt niet zo te zijn. Alleen de defecte onderdelen. En de router. Al is die niet defect. Ik zoek een verhuisdoos uit de schuur en gooi onderin het defecte USB-stickje. De router doe ik er ook bij in. Daar mag de retoursticker op. Benieuwd hoe lang het nu gaat duren.

Met de verhuisdoos onder de arm kom ik op het postkantoor aan. “Je hebt mazzel”, lacht de medewerker daar. Ik moet verbaasd hebben gekeken. “Meestal krijg je geen retoursticker, moet je het zelf opsturen,”verklaart hij. Blijkbaar heb ik al iets bereikt bij Ziggo. Niet wat ik hoopte, gewoon draadloos internet, maar een retoursticker is toch ook wat waard, blijkbaar. Benieuwd hoe lang het nu gaat duren tot de volgende stap.

Twee weken windstilte ondertussen. En al acht weken geen draadloos internet. Het abonnementsgeld wordt elke maand gewoon geïnd. Mag ik declareren. Ooit.

Wordt ongetwijfeld vervolgd

Van Merwijk over kunst

Tags

cabaret, column, Jeroen van Merwijk, kunst

Jeroen van Merwijk is een van de beste tekstschrijvers van Nederland. Ooit ontdekte ik hem toen hij als bonus meekwam (1989?) bij een avond met Harrie Jekkers en Koos Meinderts, georganiseerd door Studentenvereniging Wolwêze.

Het nummer over Zuid Afrika door Karin Bloemen gezongen, is door hem geschreven. Ook “Treinen” van Harry Jekkers is door hem geschreven. Zelf trok hij meer aandacht met Het leven is kut. Hij is ook medeoprichter van het Nieuw Elitair Elan waarvan ik natuurlijk meteen lid werd.

Sinds een tijdje heeft hij ook een eigen kanaal op YouTube. Daarop staan liedjes van hem, maar ook filmpjes en columns, zoals onderstaande, voor het programma Opium van de AVRO. Hij legt uit wat kunst is. Vooral de conclusie is mooi.

Beth Holloway spoort niet

Tags

Beth Holloway, complot, Peter R. de Vries

tenminste als ik de documentaire “The unrevealed timelines” ga bekijken en geloof wat er gezegd wordt. En hoe sneu het verhaal ook is, mevrouw Holloway heeft de pech dat ze op goede voet staat met iemand die ik helemaal niet vertrouw, de heer Peter R. de Vries. Daarbij was ze me al snel te gretig in de publiciteit. En dat wekt wantrouwen op. De ouders van Maddie McCain vertrouw ik ook niet namelijk.

In de documentaire blijkt dat mevrouw Holloway gelogen heeft. Meerdere keren zelfs. Het wordt echt verdacht wanneer blijkt dat moeders al in het vliegtuig zat op weg naar Aruba toen pas bekend werd dat dochterlief was verdwenen. Dat ze zelfs al posters had meegenomen. Wanneer had ze die laten drukken? Had ze voorkennis?

Bij alle grote onopgeloste zaken van de laatste decennia, circuleren er al snel een complottheorie of drie, vooral via het internet. Dus of ik deze documentaire (verkrijgbaar bij bol.com) moet vertrouwen of die meneer met de Amerikaanse tussenletter in zijn oer-hollandse naam, ik zou het niet weten. Geen van beiden waarschijnlijk.

Kijk nog eens 097

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Nederlanders hebben het in Zuid Afrika vrij simpel. Het Afrikaans, een van de officiële talen lijkt erg op het Nederlands. Maar soms kom je toch een bord tegen dat in onze taal iets anders geïnterpreteerd wordt.

WK Finale Nederland – Zweden

Tags

column, Helmond Cup, voetbal, wereldkampioen, Zweden

De oefenwedstrijd van het Nederlands elftal aanstaande woensdag lijkt weer zo’n typisch partijtje nutteloos beeldschermvulling te worden. Bij Zweden ontbreekt Ibrahimovic, aan Nederlandse zijde zullen Marcellis en de Jong niet in het veld staan. Talloze andere geblesseerden zoals Huntelaar waren al niet geselecteerd. Bloedeloze wedstrijd met een gelijkspel of een magere 1-0 overwinning als resultaat.

Ware het niet dat de wedstrijd eigenlijk een heel belangrijke wedstrijd is. Omdat Zweden op dit moment onofficieel wereldkampioen is, kan Nederland die titel afpakken door de Zweden te verslaan woensdag.

Het Onofficieel Wereldkampioenschap Voetbal bestaat sinds 1967. In dat jaar bedachten Schotse voetbalfans dat zij eigenlijk onofficieel wereldkampioen waren. Tenslotte hadden zij in een officiële wedstrijd de wereldkampioen (sinds 1966 Engeland) verslagen. In de jaren negentig ontstond in Engeland het voetbalblad Four-four-two, dat de onofficiele titel onderzocht. Vanaf de eerste officiële internationale wedstrijd in 1872 is uitgezocht wie onofficieel de wereldkampioen was.

Vooral Schotland en Engeland hielden de titel vaak in handen. Maar ook Nederland doet het niet slecht. Op 2 mei 1973 versloegen wij Spanje en mochten de titel voor het eerst de onze noemen. We verloren ‘m weer aan de Duitsers. De wedstrijd is ons allemaal bekend…

De regels zijn simpel. Elke officiële wedstrijd telt mee. Wie de huidige wereldkampioen verslaat, is automatische de nieuwe kampioen. Simpeler kan haast niet. De Nederlandse Antillen zijn het kleinste land dat de titel ooit won. In 1963 versloeg het Mexico en was daardoor wereldkampioen. Vier dagen later verloor het de eretitel weer.

In 2002 was Nederland voor het laatst wereldkampioen. Aanstaande woensdag heeft het voetbalteam dus weer een kans. 44 wedstrijden lang was Nederland al Onofficieel Wereldkampioen, na winst tegen Zweden volgen voornamelijk wedstrijden in de zwakke WK kwalificatiegroep, dus we kunnen een tijdje wereldkampioen blijven. 46 landen kunnen zeggen dat ze ooit titelhouder waren. Deze titel is eigenlijk veel leuker dan die officiële!

Overigens hebben een aantal fans van Helmond Sport  in 2007 een vergelijkbare titel verzonnen. De Helmond Cup, die op dezelfde manier overgaat van club tot club. Hun eigen club begon als titelverdediger en RKC was de eerste andere club drie weken later. Hier is Volendam de grootmacht. Zij brachten de titel ook naar de Eredivisie, wonnen ‘m vorige week weer terug van houder Ajax. Sparta is na de overwinning op de oranjehemden uit het vissersdorpje de titelhouder en verdedigt de titel volgende week tijdens de uitwedstrijd bij De Graafschap.

Interland

Tags

column, GFC, Goal, Nederland, Turkije, voetbal

Goal, april 2004

Tijdens de zomervakantie is het altijd kijken wat je kuntdoen. In 1985 (kan ook een jaar later zijn geweest) was het vrij simpel: voetballen op het handbalveldje. Elke avond speelden we daar tot het donker was. De schemering was een indicatie, zodra we de bal niet meer konden zien, was de wedstrijd voorbij. Al snel speelden we elke avond dezelfde wedstrijd. Nederland tegen Turkije. Er waren genoeg zonen van gastarbeiders die ook de moeite namen om naar achter op de Whee te fietsen om ‘s avonds een interland te spelen.

Iedere week speelden we een reeks wedstrijden, volgens het principe ‘best of five’. Oftewel, wie op vrijdagavond drie keer had gewonnen, kon rustig het hele weekend nagenieten van de winst van die week. Het zal vast wel niet zo zijn, maar in mijn herinnering was de wedstrijd van vrijdagavond altijd beslissend. Na donderdag was de stand gewoon altijd 2-2.

Op maandag was het meestal rustig. Iedereen die zich meldde, speelde mee. We waren vriendelijk voor elkaar en de tegenstander en in een goede sfeer namen we afscheid tot de volgende dag. Op dinsdag kwam er iets meer volk, we moesten soms even wisselen. Op woensdag werd het nog drukker. De wedstrijd begon al iets meer strijd te vertonen, ook zonder scheidsrechter werd er soms tot een vrije trap beslist. Op donderdag kwamen de ‘grote’ jongens. Zij eisten hun plaats op, de mindere goden kwamen minder aan hun minuten toe. Enkele toeschouwers kwamen de respectievelijke teams aanmoedigen.

De finale was op vrijdag. Samen met elftalgenoot Gert was ik blij dat ik mee mocht doen. Op maandag en dinsdag konden we uitblinken, op vrijdag waren de sterrollen voor Henk en Rene. De coaching werd verzorgd door Bert, het prototype van wat tegenwoordig een hanggroepjongere genoemd zou worden. Hij had de ballen verstand van voetbal, maar net als Advocaat selecteerde hij op reputatie, dus als je bij Hector of GFC in A1 zat, had je mazzel, speelde je in een lager elftal, dan moest je hem overtuigen dat je toch je waarde had. Bij een achterstand kwamen zijn politieke denkbeelden wel eens naar buiten, de heer Janmaat zou zich hebben geschaamd voor zoveel intolerantie. Bij een onoverkomelijke achterstand stak hij een joint op, dan kon hij blijkbaar iets meer verdragen

Aan Turkse zijde leek het soms of de hele moskee was leeggelopen. Ook zij hadden een aantal goede voetballers, waarvan ik meerdere spelers kende van de wedstrijden tegen de club die net achter dat handbalveldje speelde. In onze ogen (destijds) speelden zij die laatste dag vaak gemeen om te compenseren voor het gebrek aan kwaliteit. Met terugwerkende kracht denk ik dat ze veldvoetbal speelden op beton. Aan de kant hoorde je hun landgenoten een fanatiek “Turkiye, Turkiye” scanderen, waarbij de nadruk erg lag op de laatste lettergreep, uitgesproken als ‘jeh’. Bert deed nog wel eens een poging om de afgevallen spelers van maandag en dinsdag, samen met de broertjes, zusjes en andere niet gekleurde toeschouwers ‘Holland’ te laten scanderen, maar op het supportersfront legden we het wekelijks af tegen de gasten.

Ik zou niet meer weten of er aan het eind van de zomer een eindstand van de reeksen bekend is geworden. Wel weet ik dat ik 12 maanden later regelmatig tevergeefs richting het handbalveldje fietste. De interland bleek een rage van slechts 1 zomer.

Kijk nog eens 096

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Coober Pedy in Australië trekt een hoop gelukzoekers aan. Tientallen nationaliteiten in een dorpje van een paar duizend inwoners. 90 procent van de wereld opaal productie komt er uit de mijnen. Het is er vooral erg droog en heel warm.

In een grot woont een Letse baron die wel erg excentriek is, zoals alleen echte oude adel dat is, maar in Europa niet meer kan leven. Zijn muren (rotswanden) zijn beschilderd. In zijn kamers (voormalige  mijnschachten) kom je allerlei troep aan, gevonden bij het vuil, gekregen van bezoekers (honderden beha’s) of zelf gemaakte kunstwerken. Hij figureerde in menig film en televisieserie (Stark van Ben Elton) en kan overleven op de vrijwillige donaties van bezoekers. Aan woonlasten is hij in ieder geval weinig kwijt.

Of hij de auto op de foto zelf ooit reed of dat wat backpackers hun zevendehands bolide niet meer aan de praat kregen na een bezoek aan de grot, is mij niet bekend. Wel dat de auto tot in de eeuwigheid daar zal staan.

Alexander Solzjenitsyn – Eén dag van Ivan Denisovitsj

Tags

Alexander Solzjenitsyn, boeken, boeken 2008, boekrecensie, lezen, Rusland, Sovjet Unie

Alexander Solzjenitsyn – Eén dag van Ivan Denisovitsj (08-064)

Ik ben nog nooit in Rusland geweest. Helaas ook niet in de Sovjet Unie. Helaas, omdat ondanks alle fouten in het systeem, het land toch wel interessant was. Onlangs bezocht ik Estland, een jaar of vijftig onderdeel van dat ondertussen niet meer bestaande land. Ik las een boek over de Sovjet Unie.

Al sinds mijn studietijd lees ik graag boeken van Russische schrijvers. Dostojevski en Tolstoj werden twee decennia geleden al snel favorieten. Bij de beste boekhandel van Nederland, als het gaat om Russische boeken (te Deventer), kocht ik het boek van Solzjenitsyn een tijdje geleden. In Wordt Vervolgd, het blad van Amnesty International, werd het aangeprezen. Eerder dit jaar overleed de schrijver. Nog een extra reden om het boek eindelijk te lezen.

Een simpeler idee voor een boek kan overigens niet bestaan. Gewoon vertellen hoe een dag in een strafkamp in Siberië er uit ziet. Geen tierelantijnen, geen uitleg. Gewoon beginnen om vijf uur ’s ochtends, aan het eind van de dag eindigen.

Maar ondanks, of misschien wel juist dankzij die simpelheid, raakt het boek je al snel. De dag waarop natuurlijk gewerkt moet worden, ondanks de vrieskou, een temperatuur van dertig veertig onder nul blijkt geen uitzondering te zijn. Wat mij als leek op dit gebied vooral opvalt, zijn de tientallen, misschien wel honderden regels. Natuurlijk is een strafkamp een voorbeeld van een stuk maatschappij waar regels belangrijk zijn. Maar dat het zo ver gaat dat het maandrantsoen tot op de gram is bepaald, dat er op bepaalde plekken geen grondstoffen zijn, omdat de gevangen die achterover zouden kunnen drukken, terwijl ze wel nodig zijn voor het werk, het is allemaal moeilijk te bevatten. Maar naast alle formele regels, zijn er vooral extreem veel informele regels. Als ik dit voor mij doe, dan krijg ik ooit van jou weer iets terug. Ik sta in voor jou in de rij, dan krijg ik van jou een sigaret. Als jij mij helpt met het werk goeddoen, dan kon het werk morgen wel eens simpeler zijn. Onnavolgbaar allemaal.

Solzjenitsyn schreef dit boek natuurlijk stiekem in de toenmalige Sovjet Unie. Het werd dan ook eerst in het buitenland een succes, voor de illegale kopieën het hele land doorreisden. Nog onbegrijpelijker is het optimisme van de schrijver. Zijn gevoel voor humor. Ook dat valt bijna niet voor te stellen. Iemand die voor jaren naar Siberië gestuurd wordt en toch positief in het leven staat.

Prachtig boek. Mocht ik ooit de trein naar Wladiwostock nemen, dan moet ik maar een ander boek van hem meenemen.

Quote: “Dit spel werd iedere dag gespeeld: voor ze ophielden met werken raapten de gevangen stukjes afvalhout, stokken en gebroken latwerk op, die ze met eindjes touw of afgesleten bandjes bijeen sjorden, om ze op hun rug mee te nemen.” (Blz. 134)

Nummer: 08-064
Titel: Eén dag van Ivan Denisjov (Orig.: Odin den’ Ivana Denisovitsja)
Auteur: Alexander Solzjenitsyn
Taal: Nederlands (Orig.: Russisch)
Jaar: 1970 (Orig.: 1962)
# Pagina’s: 204 (12970)
Categorie: Literatuur
ISBN: 90-225-0318-6

Dinsdagavond vrouwenavond

Tags

net5, televisie, vrouwenavond

Ik geloof dat Net5 het begrip in Nederland introduceerde. Sindsdien is de kans dat ik op dinsdag een afstandsbediening in handen krijg drastisch gedaald. De Wereld Draait Door mag ik nog afkijken, maar daarna is het afgelopen.

Nu kan ik heel goed een avondje zonder televisie, maar ik verbaas me toch wel eens over een televisieavond zonder dat een programma daadwerkelijk het einde haalt. Zappen is best wel eens nuttig, maar volgens mij heb je na één keer heen en terug van 1 tot 31 (digitale televisie bestaat nog niet) toch wel genoeg gezapt om een keuze te kunnen maken.

Vrouwenavond betekent echter televisie als behang. Om half negen begint het met Puberruil Xtra (NL3), halverwege wordt er weggezapt, op Net5 speelt S1ngle. Tijdens de reclame van die serie komt de TV-makelaar (RTL4) even in beeld, maar als daar ook de reclame begint, wordt het einde van Puberruil nog net meegepikt.

Blik op de weg (NL1) houdt het geen twee minuten vol, de film Big Fish (RTL8) nauwelijks langer. Terug naar de TV-makelaar dus. Het voetbal (RTL7) vliegt in nog geen tweetiende seconde voorbij. Ik zou eens per ongeluk blijven hangen, alsof mij een bekerwedstrijd tussen twee laagvliegers zou boeien. CSI Miami (RTL5) is altijd goed voor een paar minuten, maar de reclame verpest het. Terug naar Net5 waar Samantha Who? is begonnen, maar ook niet boeit.

Jong (NL3) blijkt leuker dan verwacht. Zelfs ik kijk even mee over mijn laptop heen. Maar zodra de bodybuilder in beeld kwam, verscheen Andries Knevel groots in zicht. Zijn talkshow Het elfde uur (NL2) blijft langer staan dan ik verwachtte. Via Prison Break (RTL5) en een vleugje House (SBS6) komt toch NET5 weer terug: Hotel Babylon. Niet mijn favoriete show, maar de onderkoelde Engelse humor kan ik wel waarderen.

De reclame onderbreekt weer. Terug naar RTL4, waar Herman den Blijker Herrie maakt in het hotel. Het is nu tien uur, dus tijdens het volgende uur verwacht ik nog Opsporing verzocht (NL1), Gordon Ramsey (RTL4), CSI (RTL5), terug naar Hotel Babylon (NET5), Hart van Nederland en Shownieuws (SBS6) en de Rijdende Rechter (NL1). Met wat teletekst (Oost, RTL en Nederland) is de avond wel vol.

Heb ik dan wat gezien? Volgens mij niet. Maar ik kan morgen op werk wel meepraten over tientallen programma’s. Ook wat waard.

Ziggo helpdeskmedewerker

Tags

helpdesk, lifeblog, probleempje, Ziggo

Eind september deed mijn internetverbinding het steeds slechter. Ik moest draadloos haast met de laptop naast de router gaan zitten voor ik weer het web op kon. Tijd om de helpdesk te bellen. De techneut aan de andere kant was vriendelijk en geduldig. Bijna een uur stuurde hij me door de hele kamer heen. “Nu de router ontkoppelen”, “de stroom van de modem halen” en “de draad uit de modem in de laptop stoppen”. En nog een dozijn van dergelijke aanwijzingen waarvan ik niet begreep waarom, maar die vast wel nuttig waren. Ondertussen deed mijn telefoon het niet meer, was het beltegoed van mijn mobiel op en deed de laptop nog steeds niet wat het moest doen.

Het lag aan de ontvanger. Een nieuwe USB-stick zou mijn kant opkomen. Probleem opgelost.

Een week later nog geen pakketje van Home/Ziggo. Nog maar eens bellen. “Nee, er is niets opgestuurd, maar heeft u de stekker er al uitgehaald en opnieuw opgestart?” Hij was snel overtuigd dat ik niet weer het hele circuit opnieuw hoefde te doen. “Ik stuur het alsnog op”, was de belofte.

Weer een week later de telefoon er op gegooid. Een mens kan maar zo lang in de wacht staan voor er belangrijkere dingen gebeuren.

Na een maand voor de vierde keer gebeld. De dame was erg vriendelijk en behulpzaam. Ze begreep zelfs dat ik cynisch reageerde op haar belofte alsnog een USB-ontvanger op te sturen. “Dat hebben uw collegae mij ook reeds beloofd en ik hang niet voor niets weer aan de lijn.” “Binnen twee tot vijf werkdagen heeft u het in de bus, dat beloof ik u.”

Eergisteren een vijfde poging. De eerste keer was de verbinding zo slecht dat ik de verkeerde keuze in het piepjesmenu nam en opnieuw moest beginnen. De tweede keer werd de verbinding verbroken terwijl ik in de wacht stond, maar de derde keer kreeg ik iemand aan de lijn. Hij kon in het scherm lezen dat mij van alles was beloofd, maar kon ook zien dat er niets was gebeurd. Hij ging navragen. Ik stond weer in de wacht. Hij ging het voor me regelen. Voor de verandering luisterde ik naar een pauzemuziekje. Hij mocht het toch niet zelf regelen. Ik werd doorverbonden.

(wordt vervolgd…)

Herfst op Saareema

Tags

Estland, herfst, Kuressaare, reizen, Saarema

Eigenlijk is het seizoen allang voorbij, op het Estse eiland Saareema. Maar de herfst, die er in alle hevigheid heeft toegeslagen, lijkt het passende jaargetijde voor een bezoek aan het eiland. Ik had er nog nooit van gehoord, moet ik toegeven. Toch is het een eiland van meer dan honderd kilometer doorsnee. Net voor de kust van Estland is het dunbevolkt, vooral veel bossen en weilanden. En die bossen zorgen voor de kleur op het eiland.

Bijna een week zit ik er. Gelukkig is het programma vrij druk, anders had ik me er al snel verveeld. Toch is Kuressaare een leuk plaatsje. De ruim 15.000 inwoners vormen meer dan de helft van de eilandbevolking. Het Ests is niet te volgen voor een buitenstaander. Het lijkt op Fins, ook een taal die voor buitenlanders bijna onmogelijk te leren is. Wanneer we op een avond de jongedame achter de bar vragen hoe je een toost uitbrengt in het Ests, komt ze met het woord “Terviseks”. We proosten dus op zijn Ests, maar vragen ons ondertussen af of het onschuldig ogend meisje niet een perverse grap met ons heeft uitgehaald. Zoals we in Oostenrijk menig Engelsman op een lokale schoonheid afstuurden met het zinnetje “Ich heisse Brian, wie heiss bist du?”. Het bleek niet zo te zijn, een dag later zien we de term in een foldertje staan.

Het regent er regelmatig, maar niet echt hard. Miezerig weer eigenlijk. Maar Kuressaare wordt er mooier van. Alsof herfst de natuurlijke staat van het plaatsje is. Rondlopend zie je de invloed van alle volken die ooit het eiland eigen noemde. Zweden, Denen, Duitsers, maar vooral de directe buren Finland en Rusland. Estland kent een geschiedenis van bezettingen. Pas in 1917 werd het voor het eerst onafhankelijk. Toen de tweede wereldoorlog uitbrak, vielen Sovjets het land binnen, om het te beschermen tegen de Duitsers. Maar de Duitsers kwamen toch. Door sommigen werd het als een bevrijding gezien, leuk detail in de geschiedenis van 1940. Het duurde niet lang. Al snel werden de Duitsers het land weer uitgedreven door de Sovjets. Op Saareema hielden ze het langst stand, maar een paar dagen later was de Duitse heerschappij ook hier over. De Sovjets bleven echter.

En ze bleven zeker vijftig jaar. Rondlopend in het kleine stadje zie je de verschillen. De oude huizenblokken, Sovjet stijl, verlaten, vervallen, alsof het niet zestien jaar geleden was dat Estland eindelijk weer onafhankelijk werd, maar tientallen jaren geleden. Daartussen staan de houten huizen, alsof je in Scandinavië loopt. Mooie houten huizen vaak, geel, lichtblauw, lichtgroen, passend bij de omgeving van gele en bruine bladeren, bij de bomen die om het huis staand angstvallig hun laatste bladeren proberen aan zich te binden.

Het prachtige kasteel, pronkstuk van de stad, staat vlak bij de zee, alsof net als in de middeleeuwen van hier uit de rest van het eiland geregeerd wordt. Het voetbalstadion is net zo vervallen als de Sovjet huizenblokken, al schijnt er nog wel gevoetbald te worden. Het hotel aan de rand van het veld past niet bij de status van de club, een bescheiden tweedeklasser waar bij thuiswedstrijden nog geen honderd man komt kijken.

Na een paar dagen rond hobbelen in het stadje heb je het echt wel gezien. In de zomer zou ik me flink vervelen hier. Nu in de herfst heeft Kuressaare wat meer kleur. En hoe aardig de bevolking ook is, de uitnodiging om nog eens terug te komen kon ik wel eens negeren. Ik heb me hier vermaakt, maar terugkeren is te veel van het goede.

Gerbie kijkt YouTube 026

Deze week waren de Amerikaanse verkiezingen. Het zal niemand zijn ontgaan. De winnaar, Barrack Obama, werd vanuit Nederland ondersteunt door zijn broer Oboema, ooit bekend in Jiskefet. Een keer in de zoveel tijd hebben de broers contact via een scherm, ook te volgen via Oboema.tv