61 – Urban Dance Squad – Deeper shade of soul

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Urban Dance Squad

Nummer	61
Artiest	Urban Dance Squad
Titel	Deeper shade of soul
Jaar	1990
Wikipedia	Deeper shade of soul
Website	Facebook
Tekst	Genius

Begin jaren negentig, Peter had kaarten geregeld, we konden naar het eerste concert van de band na hun terugkeer vanuit de Verenigde Staten, dan ook nog eens in hun thuisstad Utrecht. We pakten natuurlijk een terrasje en hoorden een mooi verhaal. De dag ervoor waren er een aantal Amerikanen geweest in de stad die in gesprek raakten met een aantal Utrechters over muziek. Ze wisselden bands uit die ze kenden. Bij de Urban Dance Squad ontstond een discussie. De Amerikanen wisten zeker dat ze die band in het clubcircuit gezien hadden, een Amerikaanse band dus. De Utrechters hielpen de gasten uit hun droom.

Of het echt gebeurd is, is niet belangrijk. Het zou waar kunnen zijn. De band had inderdaad opgetreden in de VS, hun eerste single, in Nederland slechts een bescheiden culthit, net buiten de hitparade, haalde de Billboard top 20. Het cliché ‘Onnederlands goed’ werd regelmatig van stal gehaald.

De band was ook echt goed. Ze speelden die avond Tivoli plat, we waren getuige van een legendarisch concert, want de band hield het geen jaren vol, dat zat er al snel aan te komen. Ze maakten een paar prachtige albums, waren vooral live erg goed en schreven geschiedenis.

Dat roem in Nederland en lof in de Verenigde Staten niet automatisch betekenen dat je binnenloopt, zag ik een paar jaar later. Rude Boy, toch een muzikale held, bleek in hetzelfde pand in Amsterdam te wonen als mijn zusje. Een klein kamertje voor weinig, waar je zo snel mogelijk weg wil als je de kans hebt. Maar goed, wie wil er een groot huis, wanneer je enkele prachtige albums voor de eeuwigheid hebt afgeleverd?

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Advertenties

Joseph Oubelkas – 400 brieven van mijn moeder

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, gevangenis, Joseph Oubelkas, lezen, Marokko

Joseph Oubelkas – 400 brieven van mijn moeder

Een goede spreker. Meer dan een goede spreker. Al is dat ook wel mogelijk met een verhaal als het zijne. Op zijn 24e werd Oubelkas in Marokko opgepakt en zonder enig bewijs veroordeeld. Leek het eerst nog een gerechtelijke dwaling die snel rechtgezet zou worden, al snel blijkt dat het de autoriteiten helemaal niets interesseert dat er een Nederlandse jongen onschuldig vast zit.

Hij gaat dus maar schrijven. In zijn dagboek, maar ook via de post met vrienden, bekenden, maar vooral met zijn moeder die blind vertrouwen heeft dat haar zoon er beter uit gaat komen. Haar vertrouwen is groot en helpt hem door moeilijke momenten, want daar zijn er natuurlijk meer dan genoeg van.

Na vele jaren en diplomatieke hulp, juridische bijstand, maar vooral veel positief gedrag, komt Joseph vrij. 1637 dagen onterecht vastgezeten. Terug in Nederland is zijn leven compleet veranderd. Hij is zelf ook een ander persoon geworden. Hij schrijft dit boek en wordt een veelgevraagd spreker. Want overal iets positiefs uithalen is niet eenvoudig voor velen, maar nadat je het verhaal van deze jongeman hebt gehoord, kun je niet anders dan je eigen ellende relativeren.

Twee jaar geleden sprak hij onze studenten toe, de kerstafsluiting. Na de tijd kregen wij zijn boek, de kans om het te laten signeren. Wat mij het meest verbaasde was dat dit boek, 16e druk volgens de stikker, langs me heen was gegaan. Ik lees fanatiek kranten, ik volg het nieuws, kom geregeld in boekhandels, maar ook voor mij was het verhaal nieuw. Zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar bijzonder is het wel.

Nadat ik het thema van het jaar had gekozen, wist ik welk boek ik als eerste zou gaan lezen. Weer was ik snel onder de indruk. Hoe kun je zo positief blijven, nadat je zo veel onrecht is aangedaan? Hoe kun je onder dergelijke bizar slechte omstandigheden, zingeving geven aan je (onterechte) straf? Hoe kun je zuiver op de graat blijven, omringd door corruptie? Diepe bewondering heb ik voor de jongeman.

Meteen het lastigste punt: maakt het verhaal automatisch een goed boek? In mijn ogen niet. Het verhaal is goed. Zijn intentie ook. Maar een dagboek gaat per definitie vervelen. Natuurlijk is er flink geredigeerd, maar ik denk dat het boek beter was geweest wanneer het nog eens honderd bladzijden korter was geweest. Maar het zou ook kunnen dat het aan mij ligt, het ‘waargebeurd’ genre dat door zovelen, ook in mijn directe omgeving, een extra dimensie geeft aan elk boek, terwijl ik juist een kritische lezer ben die graag een goed verhaal wil lezen, waarbij het waarheidsgehalte niet per definitie relevant is voor de waardering die ik voor een boek heb.

Citaat: “En wanneer de rechter weet dat de advocaat die jouw pleidooi houdt, goed betaald krijgt en hijzelf nul op het rekest krijgt, dan zal hij extra wrang reageren. De rechter moet natuurlijk wel zijn levensstijl met zijn auto’s, huizen en familie kunnen blijven onderhouden. Hij dacht bij het zien van jou in de rechtszaal goed bij te kunnen verdienen, omdat je uit Nederland komt. Als hij dan geen stuiver krijgt, is het simpel; hij vraagt aan de advocaat of hij uitgepraat is, hij vraagt aan jou of je uitgepraat bent en zegt vervolgens: ‘Ja? Ja? Klaar? Oke, tien jaar voor de verdachte! Tot ziens. Volgende verdachte!” En jij kan niets doen.” (p.89)

Nummer: 19-001
Titel: 400 brieven van mijn moeder
Auteur: Joseph Oubelkas
Taal: Nederlands
Jaar: 2011
# Pagina’s: 377
Categorie: Dagboek
ISBN: 978-90-484-9014-1

Meer:
Website
Wikipedia
De spreker (YouTube)
Volkskrant
Hebban
Leestafel

Vanuit je vliegtuigraam

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Spanje, Tenerife, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto

Guargacho (San Miguel de Abona), Tenerife

Als je een window seat aan de linkerkant hebt, kun je het vlak voor de landing zien liggen. Vind ik altijd mooi, een voetbalveld vanuit de lucht. Nu reed ik er vlak bij, toen ik doorhad dat ik het veld al gezien moest hebben. Via een muurtje klim ik op een betonnen muur, om op een schuurtje staand te wachten tot het volgende vliegtuig. Want het veld zelf, is niet echt bijzonder. Gelukkig duurt het nooit lang op Tenerife, dat volgende toestel.

Nog maar mazzel. De vrachtwagen van de frisdrankleverancier staat te wachten. Uit het dorp komt ‘het meisje’, weet de chauffeur me te vertellen. Ik wacht met hem. Mag even later mee naar binnen. Nu even wachten op het volgende vliegtuig. Gelukt.

Op naar de volgende stagiaire, ik ben nog ruim op tijd.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Het zijn er geen 99

Tags

fotooo, Goor, Kijk nog eens, luchtballon

Kijk nog eens 208

Maar het waren er wel veel. En op zo’n mooie zomeravond ziet de lucht er dan prachtig uit.

62 – Marillion – Kayleigh

Tags

Fish, Gerbie's top 212, Marillion, muziek

Nummer	62
Artiest	Marillion
Titel	Kayleigh
Jaar	1985
Wikipedia	Kayleigh
Website	Marillion
Tekst	genius

Naast de muziek in de hitparades bleek er een heel spectrum aan andere muziek te bestaan. Sterker nog, de hits waren de uitzondering, vaak niet de positieve. Symphonic rock heette het genre dat ik midden jaren tachtig ontdekte, tegenwoordig heet Progressive rock. De bekendste band was Marillion. Zij scoorden namelijk een wereldhit met Kayleigh. Dat terwijl ze eigenlijk een albumband waren. Nummers die in elkaar overliepen, thema dat terugkwam, sfeer dat op de hele plaat klopte.

Vaak draaide ik de bandjes met Fugazi, Script for a Jesters Tear en natuurlijk Misplaced Childhood. Albums die veel indrukwekkender waren dan de singles, die bands blijkbaar nodig hadden om aandacht te trekken, om überhaupt op de radio te komen.

De laatste jaren zie ik in de klassen voor me regelmatig een Kayleigh. Of Kaylee, afhankelijk van de ouders. Vaak vraag ik me af of dit nummer een inspiratiebron was, zoals het aan de andere kant van de Noordzee voor velen was, de statistieken bewijzen het.

Een paar jaar na hun grootste hit vertrok zanger Fish, de band vond een nieuwe zanger. Het eerste album van Fish stond op een bandje met het eerste album zonder Fish. Kant B draaide ik bijna nooit, ik haakte af. Kayleigh is een prachtig klassiek popnummer, maar eigenlijk niet heel representatief voor het oeuvre.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Alle boeken gelezen in 2018

Tags

boeken, boeken 2018, lezen

Na het laatste boek afgelopen zaterdag, eindelijk de eindconclusie. Alle boeken van 2018

Voor het eerst een oud thema, voor de tweede keer ‘boeken die weg mogen’ als thema. Als ik daar naar kijk, was het geen geslaagd jaar. Slechts 28 van de 77 boeken (ruim 36%) vielen onder dat thema. Sterker nog, het thema was gekozen in verband met mijn minibieb. Twee van de 28 boeken die weg mochten kwamen uit die minibieb en niet omdat ik ze daar zelf in had gezet.

Ik las meer E-boeken dan ooit, liefst 13 titels. Voor mijn doen veel. Volgens Goodreads las ik 14.515 bladzijden. Zelf kwam ik tot 14.890. Net onder mijn target van 15.000 bladzijden dus. Het verschil tussen Goodreads en mijn eigen telling zit waarschijnlijk in verschillende edities (paperback/hardback) en vooral vertalingen die verschillende aantallen bladzijden hebben.

Het doel was 54 (na 53 vorig jaar) en ik las er uiteindelijk 77. Liefst twaalf meer, 23 boven het doel, dan afgelopen jaar. Maar minder dikke boeken dus, want ik las dus honderden bladzijden minder dan in 2017.

Voor 2019 heb ik een nieuw thema. Volgens mij een bijzonder: Gesigneerde boeken. Daarvan staan er vrij veel in mijn kast, velen zelfs ongelezen. Foei. Dit jaar ga ik daar verandering in brengen. Binnenkort de eerste boekblogjes van 2018.

Hard Gras 123 – Hij kan echt niet meer

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Hard Gras, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 123 – Hij kan echt niet meer

Sam Planting heeft de eer het titelverhaal te schrijven. Het gaat over Mourinho. Niet lang na het verschijnen van deze uitgave werd de Portugees ontslagen bij Manchester United. Over voorspellende gaven gesproken. Mocht u willen weten waarom, lees het verhaal zelf.

Malle Wimpie liep rond bij Telstar. Hij had downsyndroom. Bij mijn clubje had je Jan Dekker. Vele clubs kenden zo hun clubmongool, toen dat nog niet als scheldwoord werd gezien. Ze hoorden erbij en iedereen accepteerde dat. Erwin van de Pol schreef het mooi op. Een beeld van een tijdperk.

Frank Heinen dook in de geschiedenis van David Icke, ooit talentvol keeper, maar uiteindelijk zelfbenoemd goeroe. Boeiend verhaal, met geweldige voetnoten die het verhaal een extra cachet geven. Het verhaal is te lang voor zijn rubriek op zondagavond, maar ik zou het Heinen wel willen zien oplezen, met beelden van Icke erbij. Avondvullend entertainment.

Lezen over Socrates, de voetballer niet de filosoof, is altijd leuk. Voetballers met een verhaal, het kan aan mij liggen, maar volgens mij zijn er steeds minder. Of ik word te oud. Peter Speetjens dan ook, want om de Braziliaan te eren, moet je als Nederlander in 1982 ook gefascineerd voor de buis hebben gezeten, dat kan niet anders.

Van voetballer tot kunstenaar, het is niet velen gegeven. Raymond Cuijpers vertelt er, autobiografisch, over. Erg interessant.

We gaan weer vooruit, benieuwd naar nummer 124!

Citaat: “Plugboers ‘coaching game’ – zoals consequent voor zijn linkerspits bepalen wanneer hij diep moet gaan of juist naar de bal toe moet komen, zodat hij het op den duur zelf niet meer weet – dooft het initiatief van de bijna veertienjarige voetballer uit.” (p.64)

Nummer: 18-077
Titel: Hard Gras 123. Hij kan echt niet meer
Auteur: Diversen (Sam Planting, Stephanie Hoogenberk, Rob van Vuure, Erwin van de Pol, Cor de Jong, Carolina Trujillo, Zeger van Heerwaarden, Frank Heinen, Erik Jan Harmens, Peter Speetjens, Raymond Cuijpers)
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 135 (14890)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-4316-2

Meer:
122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Ruth Rendell – Geknipt voor lijk

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Ruth Rendell

Ruth Rendell – Geknipt voor lijk

Al een tijdje geen Wexford-mysterie gelezen. Laat ik er maar weer eens eentje pakken, dan kan die daarna mooi verhuizen naar mijn mini-bieb in de voortuin. Ik weet nog dat ik erg onder de indruk was van Rendell in de jaren negentig. En omdat ik in die tijd vooral met Britten werkte en tussen Britten vertoefde, kwam er nog wel eens een Wexford door mijn handen. Na een half decennium en een dozijn boeken had ik het wel gezien. Sindsdien staan er vele boeken van Rendell in mijn kast, maar lees ik ze nog maar sporadisch.

Wexford is wel een leuk karakter, goed te verfilmen, zijn verhalen zijn overzichtelijk, leuk, maar niet geheel eendimensionaal zoals vele concurrenten van Wexford hun helden helaas beschrijven. Hij is een televisieheld. Maar de boeken van Rendell, zoals deze geschreven in de jaren zestig, geven ook het bekrompen tijdsbeeld van de schrijfster duidelijk weer. Zeker in dit verhaal, waarin rangen en standen meer zijn dan een gegeven, waarin Wexford overduidelijk onsympathieke trekjes krijgt, is te zien dat dit boek gedateerd is. Waar ik dus niet achter kom, is of Rendell haar held bewust menselijker maakt, of dat het haar eigen denkbeelden zijn die bepalend waren voor de clou van het verhaal. Is ook niet zo relevant. Je leest dit boek niet om verlicht te worden, het is een tussendoortje.

Citaat: “Ze was blond en had een goed figuur, aantrekkelijk zoals Sheila Wexford, maar zonder het porseleinachtige van Sheila. Haar nogal dommige gezicht had weinig markants en het was nu bovendien opgezwollen van het huilen. Nadat ze haar op de hoogte hadden gebracht, moesten Wexford en Burden hulpeloos toekijken hoe ze zich snikkend met haar hoofd in de kussens op de bank wierp.” (p.25)

Nummer: 18-076
Titel: Geknipt voor lijk (The best man to die)
Auteur: Ruth Rendell
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 2006 (1969)
# Pagina’s: 184 (14755)
Categorie: Whodunit
ISBN: 90-8516-078-2

Meer Rendell door mij gelezen:
From Doon with Death
Shake hands forever
De vrouw met de sluier
The lake of darkness
The house of stairs
Put on by cunning
Make death love to me
Portobello

63 – The Damned – In dulce decorum

Tags

Gerbie's top 212, muziek, The Damned

Nummer	63
Artiest	The Damned
Titel	In dulce decorum
Jaar	1987
Wikipedia	In Dulce Decorum
Website	Official Damned
Tekst	Genius

Het bekendste nummer van een punkband is geen punknummer. Ergens klopt er iets niet. Een nummer uit een soundtrack van een serie die ik niet keek. Klopt ook niet. Twee jaar latijn was niet eens genoeg om de titel fatsoenlijk te vertalen. Waarom dan toch dit lied?

Geen idee, maar het blijft zo heerlijk in je hoofd hangen. Het gitaarrifje is geweldig. De sfeer die de muziek teweeg brengt is mooi. Het verhaal over het gedicht uit de eerste wereldoorlog is memorabel. Ik denk zelfs dat het een anti-oorlogslied genoemd zou kunnen worden. Maar daar was ik in 1987 nog niet echt mee bezig. Misschien in mijn onderbewustzijn?

Goede band, goed nummer. Is dat genoeg motivatie?

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Shaun Bythell – The diary of a bookseller

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, boekwinkel, lezen, Shaun Bythell

Shaun Bythell – The diary of a bookseller

Al meer dan een decennium was ik niet in Engeland geweest. Ach, in de tussentijd kan ik via Amazon of in lokale boekhandels ook wel Engelse boeken aanschaffen, maar het is toch anders. Heerlijk rondsnuffelen in eindeloze kasten Engelse boeken is een genot. In de jaren negentig kwam ik elk jaar wel eens aan de andere kant van de Noordzee, tegenwoordig bijna niet meer.

Toen ik dus in december in Liverpool belandde (srps.me) verheugde ik me op een uur ongedwongen rondneuzen in een goede boekhandel. Het was even zoeken, maar ik vond de grootste. Toch was het niet het walhalla wat ik me herinnerde van twintig jaar eerder. Misschien het gemak waarmee je tegenwoordig boeken kunt vinden online, er staan hier titels die ik in Argentinië heb besteld. Misschien is het mijn leeftijd, dat ik niet meer op ontdekkingstocht hoef, maar al wel enigszins weet wat ik zoek. Dat ik al vele favoriete schrijvers heb, waardoor ik niet per se meer op zoek hoef naar nieuwe favorieten. Misschien snap ik het wel helemaal niet.

Zoals het misschien ook wel geen toeval is dat een van de boeken die ik er uiteindelijk kocht een boek is geschreven door een tweedehandsboekenhandelaar. En dat een dag later de vlucht wordt gecanceld en ik dus een nieuw boek moest beginnen, is beslist geen toeval. De flinke omweg de dag later zorgde er ook voor dat ik een flink stuk opschoot in dit boek. Het kreeg veel goede recensies, werd een echte bestseller.

Het is geschreven in de dagboekvorm, zo zien we meteen wat er elke dag wordt verkocht, zowel in de winkel als online. Want zonder de internetverkopen kan geen tweedehands verkoper meer overleven tegenwoordig, dat begrijp ik al snel. Tegelijkertijd lees ik over de haat-liefdeverhouding die Shaun heeft met Amazon. Ook zijn klanten vallen overigens in die categorie. Via zijn facebookpagina kun je regelmatig over zijn klanten lezen. De stomme vragen, de debiele reacties, de vreemde klachten, Shaun werd een beetje een cultheld op internet, wat de verkoop van dit boek zeker niet zal hebben geschaad.

Eigenlijk heeft Shaun best een leuk leven. Hij heeft wat ondersteuning, waardoor hij niet continu in de winkel hoeft te zijn. Is bekend, waardoor hij regelmatig boeken, hele collecties, aangeboden krijgt. En dus crost hij door half Schotland om boeken in te kopen, waarvoor hij soms behoorlijke bedragen betaalt, al ben ik natuurlijk geen handelaar, geen kenner.

Een jaar uit het leven van Shaun is leuk om te volgen. Al maakt de vorm ook dat je na de helft van het boek wel het idee hebt, dat je nauwelijks meer wordt verrast. Aan de andere kant begrijp ik dat het verhaal zich eigenlijk ook het meest leent voor deze vorm, er zit hier geen meeslepend verhaal in. Het is leuk, onderhoudend, bij vlagen humoristisch, gedeeltelijk informatief, ik snap dat het een bestseller is geworden.

Citaat: “An older woman, probably in her late seventies, came in with a bag of books to sell. They were all erotica, and all photographic books from the 1960s. I checked one of two of them and they were reasonably valuable, so I gave her £50 for them. Just before she left she picked one of the books up and said, ‘See if you can work out which of the models in this book is me.’ (p.181)

Nummer: 18-075
Titel: The diary of a bookseller
Auteur: Shaun Bythell
Taal: Engels
Jaar: 2017
# Pagina’s: 310 (14571)
Categorie: Dagboek
ISBN: 978-1-78125-863-7

Meer:
Hebban
Goodreads
Guardian
Independent
The bookshop
The bookshop op Facebook

Joris van de Wier – Pot 6

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Joris van de Wier, lezen, reizen, voetbal, voetbalboek

Joris van de Wier – Pot 6

Hij schrijft zoals ik wil kijken. En dat is het grootste compliment dat ik kan geven. Hij gebruikt het voetbal als kapstok voor zijn reizen. Dit idee is natuurlijk geweldig, alle landen bezoeken die geacht worden laatste te worden in hun kwalificatiepoule. En dus maakt hij er een boek van, schrijft tussendoor flink wat verhalen voor Staantribune en eventuele andere media en is twee jaar later in negen landen geweest waar menigeen nog nooit was, laat staan dat je er voetbal gaat kijken.

Elk hoofdstuk kun je los van elkaar zien, je kunt het geheel bekijken, maar het mooist is om je te laten meesleuren in zijn verhalen. In de zijweggetjes, in de nutteloze feitjes, in de bijzondere personen die Joris altijd weet te ontmoeten. Lees over het voetbal, maar ook over het leven ter plekke.

Het leuke is ook dat Joris zijn voorkeuren niet onder stoelen of banken steekt. Je weet waar hij het naar zijn zin heeft en in welk land ze hem niet weer zullen zien. En ook zijn voorkeur voor de voetbalteams wordt duidelijk. Het boek had een stuk dikker kunnen zijn, daar ben ik van overtuigd, maar hij heeft flink geredigeerd, elk land krijgt zo een eigen stuk boek, dat moet genoeg zijn.

Eigenlijk ben ik gewoon weer jaloers. Mijn volgende boek moeten verhalen in zijn stijl zijn. Voetbal als kapstok, maar vooral de zaken er omheen, de dingen die het leven kleur geven. Alleen ik kan en wil er niet speciaal voor op reis. Maar ja, ik heb dan ook het geluk dat ik vaak op reis kan en mag. Hopelijk in de loop van 2019 af. Misschien ook wel niet.

Het volgende boek van Joris staat alweer op de plank, heb hem al gewaarschuwd. Hij kan wel blijven schrijven, maar tussendoor moet ik toch ook eens iets anders lezen. Voetbalstad Liverpool moet nog even wachten.

Citaat: “Ik schrik mij kapot als ‘Ace of Spades’ om halfvier ’s ochtends ineens keihard door de kamer schalt. Maar ik ben wel wakker. Ik heb het gevoel amper te hebben geslapen. Astana wacht, de stad waar ik al veel negatiefs over heb gehoord. Toch ben ik heel nieuwsgierig. (…) Het nadeel van vertrekken uit Almaty is dat ik afscheid moeten nemen van Karlygash. Ze heeft zelfs nog een ontbijtpakket voor mij gemaakt. Als ik geen vriendin zou hebben, was ik hier bij haar in Almaty gebleven.” (p.202)

Nummer: 18-072
Titel: Pot 6
Ondertitel: Op bezoek bij de voetbaldwergen van Europa
Auteur: Joris van de Wier
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 310 (13864)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-8237-585-5

Meer:
Doing the 116
Tilburgse Koerier
In de hekken
Stadsblad Utrecht
Glorious hearts
Terraces and Floodlights

Last minute iemand?

Tags

fotooo, reizen, Spanje, Tenerife, vakantie, vergane glorie

Het hek stond gewoon open, langs lopen was lastig. Dat het hotel al een tijdje geen gasten gezien had, was wel duidelijk. En voor ik het wist moest ik oppassen dat ik niet door een gat in de grond een etage lager viel. Voor de troep die her en der lag. Wanneer het hotel failliet is gegaan werd me niet duidelijk. Wel dat ik niet de eerste was die hier illegaal naar binnen was gelopen. En dat ik vergane glorie fotogeniek vind, was me al lang duidelijk.

64 – Red Hot Chili Peppers – Under the bridge

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Red Hot Chili Peppers

Nummer	64
Artiest	Red Hot Chili Peppers
Titel	Under the bridge
Jaar	1992
Wikipedia	Under the bridge
Website	Red Hot Chili Peppers
Tekst	Lyrics Freak

Net als vele anderen in Nederland ging ik om toen ik de akoestische versie hoorde. Op de Amsterdamse grachten opgenomen was het beeld prachtig. Een gitaar, de zanger en dan zo nu en dan bukken voor een brug, het was voor de eeuwigheid.

Al jaren waren de Peppers een interessante band. Hun excentrieke interviews zorgden er voor dat ze publiciteit kregen, hun sokkenact nog meer. Maar juist hun muziek was boeiend. Het combineren van verschillende genres, de dynamische optredens, de energie die ze in hun muziek stopten, cross-over was het helemaal.

Een aantal keren zag ik ze op festivals, in die tijd waren ze daarvoor de ideale band. Het publiek zag een band die alles gaf, die hard speelde zonder pokkeherrie te produceren, die humor in een concert konden verwerken.

Under the Bridge komt van Blood Sugar Sex Magik, een album waar een beetje gebroken werd met de experimentele fase van daarvoor. Het leek even of ze het zat waren dat ze wel complimenten kregen, maar dat andere bands er van door gingen met de stadions, de gouden platen, de hits, de miljoenen, de roem. Het leek wel popmuziek, dat was een scheldwoord toen.

Het bleek een pad op weg naar populariteit, de uitverkochte stadions. En Under the Bridge werd een landmark van de jaren negentig. Een nummer dat bij elk kampvuur klonk, een nummer dat gecoverd werd. Maar nooit zo mooi als in Amsterdam.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Willem Jansen – Triest!

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Willem Jansen

Willem Jansen – Triest!

Gratis. Geen mooier woord voor de Nederlander. Ik zag het staan en ik ging ook voor de bijl. Een gratis boek, natuurlijk doe ik mee. En een paar dagen later lag het in de bus. De voorkant overduidelijk een parodie op het huilende zigeunerjongetje. Brief erbij in van de schrijver en de uitgever. En dan gaat het boek de kast in, een paar keer overweeg je het te lezen, maar uiteindelijk lonkt een ander boek altijd harder.

Tot je twaalf jaar later ruimte moet maken in de boekenkast. Triest mag weg, laat ik het toch maar eerst lezen. Vijf verhalen. Eerste valt me een beetje tegen. Bij de tweede heb ik geen idee wat de schrijver eigenlijk wil met het verhaal. En hoe verder ik lees, hoe meer vragen in me opkomen. Waarom wil de schrijver dit op papier zetten? Wat probeert hij de lezer mee te geven? Had hij niet beter gewoon een blog kunnen beginnen, of beter nog, een dagboek? Welke redacteur bedacht dat dit misschien best wel interessant zou kunnen zijn? Waarom deze weggeefactie, wanneer je doorhebt dat het boek toch nauwelijks verkoopt? (Kan geen andere reden verzinnen). Is Triest een ironische titel? Kent de schrijver het woord ironie?

Zoveel vragen, zoveel onduidelijkheden. Tijd die ik nooit meer terugkrijg. Laat ik het positief eindigen: Geen boek voor mij.

Citaat: “Daarna kwam er lange tijd niemand bij me op bezoek. Door de weeks ’s avonds kwam dat goed uit, zaterdag ook nog wel, maar op zondag had ik er geen bezwaar tegen. Als ik die dag alleen doorbracht kreeg ik vaak, door voldoende slaap en een scherp bewustzijn, last van een continue reeks van overbodige gedachten die nergens toe leidden behalve een gevoel van hopeloosheid.” (p.80)

Nummer: 18-074
Titel: Triest!
Auteur: Willem Jansen
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s: 165 (14261)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-8548-046-9

Meer:
8weekly
Boekgrrls
De leesclub van alles
Willem Jansen (blog)

Henk Spaan – Nouri de belofte

Tags

Ajax, biografie, boeken, boeken 2018, boekrecensie, Henk Spaan, lezen, Nouri, voetbal, voetbalboek

Henk Spaan – Nouri de belofte

Het meest beladen boek dat ik las in 2018. Is dit het meesterwerk van Spaan? Elke voetballiefhebber kent natuurlijk het verhaal van het grote talent dat door sommigen een gouden toekomst werd voorspeld. Anderen wezen op het feit dat zijn doorbraak uitbleef, ondanks dat hij de jeugd al was ontgroeid. Maar niemand twijfelde aan het talent van de kleine Ajacied van Marokkaanse afkomst. Niemand kon iets negatiefs vinden over het straatvoetballertje dat al meer dan een decennium in de jeugd van Ajax velen plezier bezorgde. Spaan was al jaren degene die schreef over Appie, het talent in de jeugd.

Tot die fatale dag, 8 juli 2017. Een oefenwedstrijdje in Oostenrijk, meer was het niet. Het werd veel meer, het werd het einde van de voetbalcarrière van een speler die iedereen graag in het eerste van Ajax had willen zien schitteren.

Spaan wist al dat er een boek in Nouri zat. Bekeek hem al jaren met bovengemiddelde belangstelling. Een tijdje na die rampzalige middag besloot hij dat die biografie er maar moest komen. Hij ging in gesprek met velen, hij begon te schrijven en besloot zijn eigen jeugd als leidraad te nemen, beiden groeiden op in dezelfde buurt, al zat er een halve eeuw tussen.

Je krijgt een goed beeld van de voetballer Nouri, nog beter van de mens Nouri. Of Appie, zoals hij voor bijna iedereen heette. Zijn familie, zijn vrienden op school en bij Ajax, trainers, iedereen die een rol speelde krijgt een kans. Het viel Spaan zelf al op, niemand kon wat negatiefs bedenken. Hij was geen ster op school, maar hij speelde wel een positieve rol, hij was een voorbeeld voor velen. Erg sociaal, men deed niet snel vergeefs een beroep op hem.

Het boek wordt daardoor een mooi eerbetoon, wat niemand eigenlijk wil lezen. Over vijftien jaar had ik over Appie willen lezen. Nadat hij meerdere kampioen was geweest met Ajax, had geschitterd met Oranje, met een grote Zuid-Europese club de Champions League had gewonnen. Een middenveld met Frenkie en Appie, dat was pas een waardig duo als opvolgers van Xavi en Iniesta. Het heeft niet mogen zijn. Appie ligt te vegeteren, zal nooit meer voetballen. Nog krijg ik tranen in mijn ogen als ik filmpjes van hem bekijk. Nooit sprak ik hem, ik zag hem zelfs nooit live voetballen. Maar ook ik, op meer dan honderd kilometer afstand, zag geregeld beelden voorbijkomen. Van de jeugdspeler, van de beste speler van de Eerste Divisie, van het grappige jonge mannetje dat filmpjes maakte voor de club. Soms zou je de tijd willen terugdraaien.

Spaan schreef een boek dat niet geschreven had moeten worden. Kan hij ook niets aan doen. Het doet pijn.

Citaat: “Ik ben van kleins af aan gewend dat Appie altijd de beste is, de beste speler van het toernooi, elke wedstrijd weer de aandacht. Dat is wat ik gewend ben. Dus ik kan mezelf niet met hem vergelijken. Ik denk: wat hij doet is waar het om gaat. Wat Appie deed vond ik uiteindelijk mooier. Ik was het allerbeste gewend. Jongens dromen ervan om bij Almere City te spelen, terwijl het helemaal niks is. Al speelde ik bij een andere profclub, dan vond ik het nog niet. Omdat ik Ajax gewend was. (…) Hoe kan je jaloers zijn op je eigen broertje? Ik was alleen maar blij en trots op hem.” (p.68)

Nummer: 18-073
Titel: Nouri
Ondertitel: De belofte
Auteur: Henk Spaan
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 232 (14096)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-4583-8

Meer Nouri door Spaan:
Volkskrant
Trouw
Biografieportaal
NRC
AT5

Meer Spaan op Gerbie.nl:
Maldini heeft een zus
Mijn vrouw is weg
Alle dagen voetbal

Nouri op YouTube:
Assists, skills, goals
Appie loopt stage
Het debuut van Nouri
De schijntrap

Nadja Hüpscher – In het wild

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Nadja Hüpscher

Nadja Hüpscher – In het wild

Als actrice is ze redelijk bekend. Als schrijver niet echt. Toch schrijft ze ook, al is het dan op plekken die ik niet tegenkom. Het idee voor dit boek is zo simpel, tientallen anderen moeten dit idee al eens hebben gehad. Maar het dan ook uitvoeren, dat is weer wat anders. Nu kan ik me goed voorstellen dat het voor haar een niet meer dan logisch idee is om goed te (af)luisteren. Een actrice moet zich in kunnen leven in anderen tenslotte.

De gesprekken zijn soms ook echt boeiend, iedereen die vaker dan eens per kwartaal in de trein zit, zal het wel eens hebben opgemerkt. Hupscher besloot de gesprekken op te schrijven en te bundelen.

Tip: niet allemaal achter elkaar lezen. Nog een tip: schrijf zelf ook eens een leuk gesprek op, na een middag op een terras, na die treinreis, na een uur in de rij heb je gegarandeerd wat gehoord wat hierbij had gepast. Geeft meteen mijn oordeel over het boek aan. Leuk, maar verre van bijzonder. Voor tussendoor.

Citaat: “Aantekenschriften en bandjes vol gesprekken later noteer ik nog steeds de conversaties waarvan ik bang ben dat ik ze zal vergeten. Van bekenden en onbekenden op straat, in het café, in het openbaar vervoer, thuis, op een bruiloft of vakantie.” (p.137/138)

Nummer: 18-071
Titel: In het wild
Ondertitel: Gesprekken van de straat
Auteur: Nadja Hüpscher
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 144 (13554)
Categorie: Non-fictie
ISBN: 978-90-254-4182-1

Meer:
Wikipedia
Tzum
DWDD
Een letter meer graag
Donderdesign

65 – Sisters of Mercy – This corrosion

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Sisters of Mercy

Nummer	65
Artiest	Sisters of Mercy
Titel	This corrosion
Jaar	1987
Wikipedia	This Corrosion
Website	Sisters of Mercy
Tekst	Genius

Een paar jaar geleden kwam dit nummer ineens weer in mijn geheugen terug. De cover van Lambchop was geweldig, zoals veel van die band. En zoals vaak realiseer je pas door de cover hoe goed het origineel is.

Denk ik terug aan eind jaren tachtig, dan weet ik zeker dat ik geen fan was van The Sisters of Mercy. Een aantal nummers vond ik dan weer wel goed. Erg goed zelfs. Blijkbaar had ik de leeftijd waarop ik muziek echt moest ontdekken. De gebruikelijke cyclus van eerst luisteren, dan muziek gaan waarderen, pas dan een eigen smaak ontwikkelen, die natuurlijk begint met leuk vinden wat op dat moment alternatief was, wat je leuk hoorde te vinden, waarna de fase komt waarin je van alles luistert om te zien of er meer is. Het bombastische Gothic was zeker niet mijn genre. Maar dat betekent niet dat je automatisch alle muziek uit dat genre afkeurt. En zo kwam het dus dat ik naast The Cult, The Cure ook wel wat andere bands een kans gaf, zoals The Mission en The Sisters of Mercy.

En dat het drie decennia later nog steeds leuk is om naar te luisteren, mee te zingen zelfs, geeft aan dat het beter was dan dat ik toen doorhad.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Vergaderpoëzie 032

Tags

onderwijs, poëzie, vergaderpoëzie

In een breder gremium uitzetten

Impact tool lanceren

Project Results Platform

Vinger achter obstakel

Appreciative inquiry

Desired impact & expected impact

Theory of change