Sportgala 2026

Tags

column, fcblogbroeders, sport, sportgala, tennis, voetbal, WK 2026

Op het podium refereert Anwar El Ghazi in zijn dankwoord aan Robben, Gullit en Abe Lenstra, hij is de vierde voetballer die wordt gekozen tot voetballer van het jaar. Guitig kijkt hij naar de camera en maakt een geintje dat het ook eigenlijk niet anders kon na zijn hattrick in de finale van het WK te Sydney. Ver van het podium zitten in de hoek, buiten het zicht van de camera twee wat oudere sporters met elkaar te praten.

• Eergisteren. Van Basten kon niet. Er was een plek vrijgekomen. Jij?
• Gisteren pas. Ik had de indruk dat ze al velen hadden gebeld. Ach, ik had nog wel wat vrije tijd.

De sporters zoeken naar aanwijzingen. Ze herkennen elkaar niet, maar willen het niet toegeven.

• 2003. Alles zat mee. Voor ik het wist stond ik in de finale. Alleen meedoen was al mooi, ik had geen schijn van kans. Ik was nog nooit verder gekomen dan de eerste ronde. Het jaar er op haalde ik de derde ronde nog, maar blessures bepaalden de rest van mijn carriere. Nummer 14 was ik ooit. Net als hij.

Ze lachen allebei, omdat die kale naar het podium wijst waar Cruijff weer eens staat te orakelen.

• Die werd ook nog nooit gekozen trouwens. Ik verloor van Wennemars in mijn beste jaar. Van schaatsers win je het nooit in dit stomme land. Zelfs nu. Wij zitten hier achterin de zaal, terwijl zij de beste tafel hebben.

Hij heeft gelijk. Vooraan zitten Schenk, Kramer, Wust, Wennemars en Van Benthem glunderend te kijken. Vijfenzeventig jaar sportman van het jaar in Nederland, van Abe Lenstra tot Anwar El Ghazi, maar vooral veel zwemmers en schaatsers.

• Jij dan?
• Elf jaar geleden pas. Ik had een maand dat alles lukte. Ik hoefde de zestien maar in te lopen en de bal viel voor mijn voeten. En elke bal vloog er in. Ik werd vergeleken met Messi en Ronaldo. Sloeg natuurlijk nergens op, ik was maar een simpele spits die er in de Bundesliga een paar inschoot.
• Heb je nog in Oranje gespeeld dan?
• Twee keer ingevallen. Hiddink was toen voor de tweede keer bondscoach. Die had geen idee meer wat hij moest. Die verloor toen vaker dan hij won en haalde met mazzel het EK. Toen was ik al weer uit beeld. Ook in Duitsland scoorde ik steeds minder. Kwam ik weer op de bank terecht.
• Spijt?
• Nee. Ajax had me leuk geleken. De clubs waren al rond, maar te laat om nog door te geven aan de KNVB. Maandenlang hebben ze me gepest omdat ik zei dat ik als kind al in een Ajax-pyama sliep. Jij?
• Nee. Ik ben even de weg kwijt geweest toen ik doorhad dat ik nooit meer de finale van een Grand Slam zou halen. Zelfs een gewoon ATP-toernooi was al lastig. Ik won er twee. Tegen Kafelnikov, die had al Olympisch goud, de tweede tegen Gonzalez, die pakte de Spelen daarna een medaille. Grappig toeval. Speel je nog?
• Gewoon op zondagochtend met wat vrienden. Paar balletjes er in trappen en vooral veel bier na de wedstrijd. Jij?
• Nee. Al jaren geen racket meer in handen gehad.

De jongste kijkt een keer naar het podium waar Marco Borsato doet alsof hij heel erg live aan het zingen is en weet wie de tennisser is. Maar hoe heet hij ook al weer? Wat zou hij nu doen? Zou hij het durven vragen?

• Biertje nog?
• Laten we maar doen. Het is gratis. Normaal moet ik daar eerst een groep zakenlieden een clinic voor geven. En die clinics zijn steeds schaarser, nu niemand me meer kent. Vond het al gek dat ze me belden, dat ze mijn nummer vonden.

Weer lachen ze allebei. De ander herinnerde zich de verhalen over mobieltjes in grachten en veel drank. Ze bestellen wat biertjes en kijken naar het podium. De jongste fantaseert dat hij er bij had kunnen staan. Een handjevol spelers dat daar staat, kent hij nog van die ene week bij Oranje. Aanvoerder Clasie en zijn vast compaan Klaassen. Zouden ze hem nog kennen? Hij zit te ver van het podium, ze zien hem niet eens. Nog een paar maanden en zijn vriendenteam wordt weer kampioen. Net als vorig seizoen. Op de platte wagen door het dorp. Ook mooi.

Rintje Ritsma heeft gelijk

Tags

Rintje Ritsma, schaatsen, Sochi, WK Afstanden, WK Allround

Ik had niet veel met Rintje Ritsma. Ook nu met Sven Kramer niet echt, eerlijk gezegd. Bart Veldkamp en Bob De Jong (en herinnert u zich Thomas Bos nog?), dat zijn mooie stayers. Jan Bos, Stefan Groothuis, mooie schaatsers, kijk ik ook graag naar. Wotherspoon, Guljajev en Gustafson. Ik kijk niet zo zeer naar nationaliteit. Ik kijk wel graag naar schaatsen. Gisteren begon het WK Afstanden in Sochi.

En dat vind ik jammer. Ook al is het buiten nog fris, vriest het ’s nachts nog, Omloop het Volk en Milaan – San Remo zijn geweest. Dan hoor je niet meer te schaatsen. Ik herinner me dat Wennemars al eens ontzettend hard schaatste in september. Onzinnig.

Schaatsen doe je in de winter. Schaf de helft van die wereldbekerwedstrijden maar af. Buiten de Nederlanders is er geen land waar de selectie breed genoeg is om meerdere teams af te vaardigen. En tig wereldkampioenschappen is ook niet nodig.

En daar komt Ritsma (de man die zo schitterend kwaad werd toen hem terecht de vraag werd gesteld of hij niet te lang was doorgegaan) in beeld. Hij opperde onlangs om een aantal kampioenschappen af te schaffen, of in ieder geval minder frequent te organiseren. Hij zegt terecht: Er zijn te veel kampioenen.

Mijn simpel plan: In de oneven jaren alleen Allroundtoernooien, in de even jaren WK afstanden of Olympische Spelen. Iedere schaatser heeft maar 1 doel per seizoen, de besten zullen elkaar bestrijden op dat ene toernooi. En dan meteen Allrounden Olympisch maken, dan hoeven we niet kunstgrepen als de massastart te bedenken om wat extra medailles uit te kunnen reiken.

En of Kramer vandaag en de komende dagen nu een, twee of nog meer medailles wint. Ach, Buurse 3 thuis is belangrijker.

Sport en chauvinisme

Tags

chauvinisme, EK 2012, Olympische Spelen, Oranje, sport, Tour de France, voetbal, wielrennen

De combinatie lijkt alom geaccepteerd te zijn, maar ik heb er toch moeite mee. Het begon deze ‘sportzomer’ met het EK. Een mooi toernooi waar leuk gevoetbald werd. Alleen niet zo goed door ‘ons’ Nederlands elftal. Drie wedstrijden, nul punten. Voor velen was het toernooi afgelopen. Terwijl we prachtig voetbal hebben gezien, Italianen, Duitsers en Spanjaarden die Nederlandser voetbalden dan wij in jaren gedaan hebben, goede winnaar, schitterende goals.

Nu weer de Tour de France. Het is inderdaad niet een van de meest opwindende rondes van de laatste jaren, maar het blijft een prachtige sport. De versnellingen van Froome, de sprints van Sagan, de aanvalsdrang van Luis Leon Sanchez, de zeges van David Millar en Alejandro Valverde, de jump van Cavendish over Sanchez, ik heb genoeg mooie sport gezien om elke dag weer vol verwachting de televisie aan te zetten. Waarom moet ik dan voor een Nederlander zijn, omdat ik toevallig hetzelfde paspoort heb als Rob Ruijgh? Waarom is de Tour mislukt wanneer drie mogelijke subtoppers in dezelfde valpartij liggen? Waarom is een Nederlander blij als een Spanjaard in een oranje shirt een etappe wint?

Ik vrees voor de Olympische Spelen. Een schitterend sportspektakel, vol verbroedering, emotionele momenten, prachtige sporten en exoten die geen idee hebben wat topsport inhoudt. Moet ik dan treuren wanneer de hockeyers een wedstrijd verliezen? Wanneer de estafetteheren het stokje laten vallen? Als Marianne Vos per ongeluk zilver wint?

Gewoon genieten van Usain Bolt en Michael Phelps. De ultieme sporters zien die een hele tienkamp in twee dagen afwerken. Federer op jacht naar de enige titel die hij nog nooit won. En dan mag Niki Terpstra van mij ook een medaille pakken. Niet omdat hij een Nederlands paspoort heeft, maar omdat ik hou van aanvallers.

Ik wil geen chauvinisme. Ik wil sport kijken. Zouden meer mensen moeten doen.

Is topsport wel gezond?

Tags

column, sport

 

Dat topsport lichamelijk ongezond is, lijkt me wel duidelijk. Gevaarlijk ook moesten we tijdens de Giro eerder deze maand helaas weer vernemen, het tragische ongeval met Wouter Weylandt. In dit geval heb ik het over geestelijke gezondheid.

De laatste tijd las ik een aantal berichten waardoor ik toch weer ga twijfelen over de geestelijke vermogens van topsporters. Dichtbij huis werd onlangs het verhaal bekend van de turnster Van de Leur, ooit wereldtop, nu veroordeeld vanwege chantage.

Een stukje verder van huis (de andere kant van de wereld) mag Keli Lane, een waterpoloster, liefst 18 jaar de cel in. Zij vermoordde haar eigen baby, omdat ze bang was de Olympische Spelen te moeten missen. (The Australian). Even verder zoeken (in het krantenbericht staat er niets over), leert mij dat ze het Olympisch team niet heeft gehaald..

Vele voorbeelden van boksers, voetballers en wielrenners die het vreemde leven van een topsporter niet aan kunnen (zeg maar de Helders, Tuurs en Van der Veldes), noem ik maar even niet. Deze twee voorbeelden zeggen genoeg.

Deze maand liet FC Twente een psycholoog invliegen om de spelers voor te bereiden op de laatste twee belangrijke wedstrijden van het seizoen. Het is nog altijd groot nieuws. Topsport is een miljoenenbusiness tegenwoordig, is het dan zo raar om iemand in te huren die de geestelijke begeleiding op zich neemt? Zo lang er nog cokesnuivers in ringen hangen, alcoholisten op het veld staan en topsporters over lijken gaan om hun doel na te streven, lijkt het me geen overbodige luxe. Waarom betaal je wel miljoenen voor een jonge buitenlandse voetballer, ontvangt hij elke week (tien)duizenden euri salaris, maar laat je hem daarna aan zijn lot over?

De topsport kan nog een hoop verbeteren.

Zijn er al rayonhoofden gesignaleerd?

Tags

column, elfstedentocht, fryslan, hype, schaatsen

Toen ik jong was kan ik me goed herinneren dat ik las over de elfstedentocht van 1963. Een heldenspektakel, een lijdensweg, een heroïsche tocht. Ik las meer over nog oudere uitgaven en vond het een prachtige wedstrijd. Op de middelbare school was het eindelijk zo ver. Na 22 jaar weer een Elfstedentocht. Voor zover ik me kon herinneren de eerste en enige keer dat mijn ouders het goedvonden dat ik spijbelde. Gefascineerd zat ik midden in de nacht te kijken naar schaatsers op gympen met hun hoge noren in de hand in een kooi gevangen, wachtend op de start in Leeuwarden.

Een jaar later was er weer een. In 1997 heb ik ‘m zelfs gemist. Ik werkte in Oostenrijk. Tussendoor had ik vier jaar in Leeuwarden gewoond. Mijn balkon had uitzicht op de beroemde Bonkevaart. Slechts een keer lag er even ijs, ik heb dus ooit een extreem klein stukje van het Elfstedenparcours geschaatst.

De laatste jaren verbaas ik me over de mediaophef zodra het een paar dagen vriest. In november bij de eerste aankondiging van nachtvorst zitten Angenent en Hulzebosch al bij De Wereld Draait Door. Alle schaatsers van ijshockeyers tot shorttrackers aan toe wordt gevraagd wat ze doen ‘als hij doorgaat’. Het weerbericht wordt gerelateerd aan de mogelijkheid ‘dat hij doorgaat’.

Vorige week las ik al over weersvoorspellers die de Friezen opriep om sneeuw van het ijs te halen, zodat de wedstrijd een week later ‘waarschijnlijk wel kon plaatsvinden’. Nog even doorgaan met die redenering en er worden Friese boeren aangeklaagd omdat er in de sloot achter hun weiland ijs ligt dat niet dik genoeg is. Er zijn al schippers belaagd die gewoon hun werk deden, maar daardoor wel een stukje ijs moesten breken.

Begrijp me niet verkeerd. Ook ik hoop dat er (ooit weer) een Elfstedentocht komt. Maar laten we nu eens ophouden met dat hyperige SBS-achtige niveau van journalistiek als het eens een paar daagjes vriest en er op een aantal ondergelopen weilanden wel geschaatst kan worden. Voor een tocht van een kilometer of 200 heb je weken strenge vorst nodig. En of je er nu er over praat in talkshows, pagina’s volschrijft in kranten of uren over filosofeert op de radio, het weer verandert er niet door.

Dan kunnen alle Friesche hotels de prijzen van hotels uit voorzorg vast omhoog gooien. Dan mag Unox weer miljoenen nieuwe oranje mutsen laten maken (daar wil je toch nog niet dood mee gezien worden?). Dan mogen alle inspiratiearme journalisten alle oud-rijders een voor een bezoeken. Dan kun je liefst 318.000 hits krijgen als je Elfstedentocht 2010 googelt. Het helpt allemaal niets.

Wat mij betreft mag er weer aandacht aan geschonken worden als de rayonhoofden voor de tweede keer bij elkaar hebben gezeten. Dan hebben we een kans. Voor de tijd: Zinloze tijdverspilling.

De Olympische Spelen zijn ook voor mij afgelopen

Tags

column, Olympische Spelen, sport

Normaal gesproken ben ik een fanatiek volger van de Olympische Spelen, vooral de Winterspelen. Dit jaar was het helaas anders. Bij het begin zat ik nog op Gran Canaria, niet echt een plek waar schaatsen en skiën leven. De vijf kilometer schaatsen bij de heren volgde ik achtereenvolgens op Teletekst, ARD, Eurosport, een Spaanse sportzender, weer Eurosport en weer de ARD.

Na een paar dagen thuis gingen we op wintersportvakantie. Ook erg leuk, maar slecht voor de sportliefhebber in mij. De eerste nacht stond ik nog midden in de nacht op en zag Mark Tuitert goud winnen, maar voor Wüst heb ik de wekker niet gezet. Voor de tien kilometer was een zoektocht langs vijfhonderd zenders nodig voordat we de ene vonden waarop die werd uitgezonden. De achtervolging was weer de volgende ochtend teletekst.

Eigenlijk waren de Spelen al voorbij voor ik me er echt in kon verdiepen. Maar als fanatiek krantenlezer heb ik de afgelopen weken alsnog Vancouver beleefd via achterhaald nieuws. Maar goed, ik wist niets van de Nederlandse shorttrackers, wilde het waarom weten achter het falen van de Oostenrijkse alpineskiërs, begreep niets van de bobslee-afgang en las vooral veel over de beroemdste wissel sinds Robben – Bosvelt. Dit weekend las ik de laatste nabeschouwingen over de Olympische Spelen. Voor mij zijn de Spelen dus nu ook echt afgelopen.

Met terugwerkende kracht kwam ik tot de conclusie dat de loting bepalend is geweest, niet de wissel. Op de vijf kilometer moest Kramer als eerste en won goud. Sablikova deed hetzelfde bij de dames. De volgende ‘als-en’ zijn volgens mij van toepassing:

Seung-Hoo-Lee had mazzel met de loting. Op zijn derde tien kilometer ooit stegen zijn rondetijden, totdat hij Van der Kieft in zicht kreeg en de rondetijden weer naar beneden kreeg. Mijn stelling: hij was nooit onder de 13 minuten gereden als hij tegen een goede tegenstander had gereden.

Kramer had pech dat hij als laatste moest. Hij ging zich richten op de beste tijd, terwijl hij gewoon zijn eigen race had moeten rijden. Stelling 2: Kramer had gewonnen als hij als eerste der favorieten had mogen rijden.

Bob de Jong had ‘gewoon’ een medaille gewonnen als hij tegen Skobrev of Lee had gereden. Skobrev profiteerde nu van Kramer die een halve race een stukje voor hem reed, in dezelfde baan zelfs. Beiden profiteerden dus van gangmakers, terwijl Bob op eigen kracht 13.06 reed. Stelling 3: De vechter De Jong had in een rechtstreeks duel van beiden gewonnen.

Stelling 4, totaal niet gerelateerd: Het Holland Heineken House is een gedrocht dat zijn doel al lang is voorbijgeschoten. In London niet meer doen dus.

Overigens ben ik van mening, naast al bovenstaande stellingen die toch nooit te bewijzen zijn, dat een topsporter zelf verantwoordelijk is voor het resultaat. Altijd. Zonder uitzondering. Diego Maradona luisterde nooit naar de trainer voor hij een beslissing nam, Eddy Merckx demarreerde wanneer het hem uitkwam en Michael Jordan bepaalde in het veld wie het beslissende schot mocht nemen. Als Sven Kramer echt ooit wil uitkomen in die categorie, dan mag hij in Sochi zonder coach 4 of 5 keer goud winnen. Tot die tijd neem ik hem niet serieus.

Olympische Winterspelen volgen op afstand

Tags

Olympische Spelen, Spanje, sport

Ik ben een grote liefhebber van de Olympische Spelen, waarschijnlijk wel bekend. Mijn boek over Sydney is nog steeds verkrijgbaar, vier jaar geleden stond dit blog nog elke dag in het teken van de Spelen in Turijn.

Dit jaar is het, helaas, anders. Bij het begin van de Spelen was het buiten 26 graden. Voor vele toeristen ideaal, voor mij een ‘gewoon’ stagebezoek. Het probleem was wel dat ik daardoor wat meer moeite had om de Spelen te volgen. Goed voorbeeld was de 5 kilometer schaatsen afgelopen weekend.

Op het begintijdstip zapte ik langs alle kanalen van de televisie op mijn hotelkamer, maar vond nergens bewegende beelden. Alleen bij BVN, kwam ik toevallig achter, zit de teletekst van Nederland. De eerste ritten volgde ik dus via teletekst. Daarna schakelde ik over naar de ARD, waar ze wat ritten met Duitsers lieten zien. Ondertussen waren op Eurosport andere ritten te volgen. Volgens teletekst (BVN) was Eurosport verder dan de ARD, dus keek ik daar verder.

Na een paar ritten besloten zowel de ARD als Eurosport verder te gaan met biathlon. Best leuk, maar niet als ik schaatsen wil zien. Opnieuw terug naar teletekst en ineens een Spaanse sportzender die live schaatsen had. De naam Jan Blokhuijsen was lastig voor de commentator, maar dat interesseerde me weinig, ik kon weer verder kijken. De laatste ritten kon ik terug naar de ARD of Eurosport. Ik koos voor de eerste. Het commentaar was minder irritant, zelfs enigszins terzake doende. De rit van winnaar Kramer was op die zender dus nooit te zien.

Ik mag niet klagen. Ik heb bijna de hele vijf kilometer gezien. Toch zit ik liever op mijn eigen bank met een kladblok op schoot mee te schrijven. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

Gretha voor goud

Tags

Gretha Smit, Olympische Spelen, omkoping, schaatsen

Er komt een groot onderzoek naar de omkooppoging van Gretha Smit in 2006. Haar net afgesloten carriere wordt met terugwerkende kracht een stuk minder waard. Ik geloof nooit dat ze zelf bewust mee heeft gedaan aan dit verhaal. Iemand in Turijn bedacht dat het een idee was om geld te bieden om zo alsnog Gretha op de 5000 meter mee te laten doen. Daar zou zij zelf nooit opgekomen zijn. Al was het maar omdat ze daarna voor de camera had moeten liegen. En met zulke sprekende ogen, diezelfde blauwe ogen waar half Nederland verliefd op was, is het niet simpel te liegen. In haar laatste interview kwamen de tranen al naar boven, alleen maar omdat ze doorhad dat ze nooit meer op topniveau zou schaatsen.

Maar waar ik me het meest over verbaas: Er is nog niemand die geopperd heeft om Gretha goud te bezorgen. Tijdens haar mooiste rit, de zilveren 5 km van Salt Lake City, werd ze verslagen door iemand waarvan nu door zo goed als iedereen wordt aangenomen dat ze rommelt met producten die niet mogen. Wanneer Pechstein met terugwerkende kracht wordt gediskwalificeerd, verdient Smit alsnog een gouden medaille. Laten ze daar eens een commissie met zwaargewichten op zetten!

Nederlandse supporters

Tags

Alpe d'Huez, Oranje, sport, supporters, Thialf

Ik ben een sportfan. Maar ik ben geen fan van de Nederlandse supporters. Helaas blijken de Nederlandse supporters namelijk geen echte supporters. Zo doet de doorsnee Nederlandse fan wel alsof hij van sport houdt, maar eigenlijk is hij/zij gewoon iemand die van feest houdt. De sport wordt aangegrepen om een feestje te vieren. Neem nou het volgende fragment:

Blijkbaar is er dus een nummer waarbij je geacht wordt met een stoel boven je hoofd mee te zingen. Ik weet dat het veel gevraagd is om Braziliaanse supporters te evenaren als het op dansen aankomt, maar doe het dan helemaal niet. Waarom helemaal naar de Alpe ‘d Huez rijden om daar dan in bocht zeven feest te vieren? Heeft het nog iets met wielrennen te maken? Kijk naar het commentaar bij het stukje. Gaat er ook maar één opmerking over sport? Zie je ergens wielrenners? De echte wielerliefhebber komt al jaren niet meer op Alpe ‘d Huez

Volgende voorbeeld:In geen enkel ander land ter wereld komt er een stadion vol mensen naar schaatsen kijken. Maar meestal zitten er bij een doorsnee WB wedstrijd in Calgary meer kenners dan in Thialf. Want daar zitten bochten vol mensen die vooral uitblinken in vreemde hoofddeksels en bierconsumptie. Vraag ze wie Simeonato is of wie Thunberg was en ze staan met de mond vol tanden.

Helaas zijn er steeds meer voorbeelden te vinden, ik noem nog het Holland Heineken House (klik voor beelden uit Peking) en de wedstrijden van het Nederlands voetbalelftal.

De doorsnee Nederlandse supporter is een feestvierder die de sport aangrijpt om eens even te doen wat hij normaal niet durft. Door de week een saaie kantoorbaan, maar op de tribune een Zeeuws meisje met borsthaar, een kerel in een jurk, een dame met oranje borsten. Ga voortaan carnaval vieren, op zo’n regenachtige maandagavond in Oeteldonk. Maar laat de sport aan de echte liefhebbers.

Columnwedstrijd

Tags

China, column, Olympische Spelen, protest, sport

De Volkskrant organiseert via zijn blog een columnwedstrijd. Alleen bloggers die daar een blog hebben, mogen meedoen. Ik had weliswaar al een half jaar geen gebruik gemaakt van dat blog daar, maar het bestaat nog wel. De wedstrijd verleidde mij tot een nieuw stukje. Het moest een column zijn over een actueel onderwerp. Ik heb gekozen voor een onderwerp dat me na aan het hart ligt.

Brandblusser

Bijna acht jaar geleden maakte ik een jongensdroom waar. Aan het begin van een reis door Australië werkte ik als vrijwilliger tijdens de Olympische Spelen in Sydney. De stad leefde naar het evenement toe. Je merkte dat iedereen, van jong tot oud, er mee bezig was.

De tocht met de fakkel door Australië kreeg veel publiciteit. Omdat bijna iedereen in een kleine of grote stad aan de kust woont, was het mogelijk om de fakkel in een paar weken het land te laten doorkruisen, zodat 97% van de bevolking aan de kant van de weg kon staan. Ik vond het een beetje overdreven. De sport was het belangrijkste van de Spelen, niet de omkleding. Juist de incidentjes vond ik grappig. Iemand die zijn verjaardagstaart voor het huis op een tafel zette, zodat die met de Olympische vlam aangestoken kon worden. Een gek met een brandblusser, die net op tijd tegengehouden werd.

Maar politiek bleef er buiten. Terwijl Australië niet bepaald trots kan zijn op zijn behandeling van de Aboriginals (wist u dat de Zuid Afrikaanse politie ten tijde van het Apartheidssysteem getraind werd in Australië? Daar leerde ze hoe ze om moesten gaan met ‘die zwartjes’), werden de Spelen een volksfeest. Een symbolisch protest van Midnight Oil tijdens de sluitingsceremonie was al vergaand.

In de week voor de Spelen werd ik door de regionale radio regelmatig gebeld om een sfeerverslag te geven. De dag dat de fakkel bij mij door de straat kwam, bleek een bijzondere. Duizenden mensen waren op de been. Om half drie was het zover. De fakkel kwam langs, men juichte en even later verdween de fakkel met een bootje vanaf het strand van Coogee. Ik was om. Ik had zoveel enthousiasme om me heen gezien, dit was prachtig. Zonder pauze praatte ik vijf minuten op de radio vol over een spektakel dat minder dan dat duurde.

Deze fakkel betekende veel voor velen. Twee dagen later stond ik buiten het stadion het publiek te controleren terwijl de fakkel het stadion werd binnengelopen. De Spelen konden nu echt beginnen.

De huidige Olympische vlam kan nooit meer hetzelfde enthousiasme ondergaan als dat vlammetje dat ik acht jaar geleden zag. De man met de brandblusser was deze keer niet een ongevaarlijke gek, maar een gemotiveerde activist. Ik zag hem in Londen afgevoerd worden. Tussen twee politieagenten in, gaf hij nog even een verklaring aan de dichtstbijzijnde camera. “Wat China in Tibet doet is crimineel”, of woorden van die strekking.

Ook in Parijs en San Francisco liep het uit de hand. Vandaag in Buenos Aires is er een gigantische politiemacht paraat om protesten te voorkomen. De komende weken zal het niet anders gaan. Zeker als de vlam door Tibet gaat, zullen velen het moment aangrijpen om hun stem te laten horen.

Dat sport en politiek niets met elkaar te maken hebben, gelooft geen mens meer. In 1956 al ging Nederland niet naar Melbourne. De inval in Hongarije was reden voor Nederland, en drie andere landen, om niet naar Australië te reizen. Daarna de Black Panthers in Mexico, de moorden in München, de boycots van Montreal, Moskou en Los Angeles. Sindsdien leek het redelijk rustig en groeiden de Olympische Spelen uit tot het huidige spektakel.

Net als ieder ander vind ik dat China veel fout doet. In Tibet, binnen de eigen grenzen, in relaties met sommige andere landen. Maar wie is zonder fout? Ik sta niet achter de Nederlandse deelname in Afghanistan. Betekent dat dan ook dat Nederland voorlopig niets mag organiseren? Ik heb problemen met de politiek in de Verenigde Staten. En met vele dictaturen op de wereld. Maar op die manier kun je nooit meer Olympische Spelen organiseren. Was het juist niet een kenmerk van de Klassieke Spelen, dat zelfs oorlogen werden onderbroken?

Hoe dan ook, de tocht van de fakkel is al besmet. De Tibetanen zullen het er niet beter door krijgen. De keurige Engelsman met de brandblusser zal er met een boete vanaf komen. Zijn leven gaat verder. Maar de Chinees in de straten van Xiamen, straks op 12 mei, weet niet wat er allemaal al gebeurde rondom die vlam. Want vrijheid van pers kent hij niet.

Dat de Spelen zoveel publiciteit genereren dat het juist nu ideaal is aandacht te trekken, begrijp ik ook wel. Maar waar was die pers zeven jaar geleden, toen China de Spelen kreeg toegewezen? Waarom is de mens zo opportunistisch? Ik begrijp de protesten, maar blijf idealistisch genoeg om op mooie Olympische Spelen te hopen.

Wüst: Friesinger of Thomas

Tags

column, Ireen Wust, schaatsen

Olympisch kampioene leed zondagmiddag een onverwachte nederlaag. Tenminste onverwacht voor haar zelf en voor de commentatoren van dienst. Al tijdens de geweldige race van Sablikova zag de echte kenner dat Wüst het wel eens erg moeilijk zou kunnen krijgen. Zeker ook omdat ze de dag ervoor nog gigantisch was ingestort tijdens de drie kilometer.

Het begin van haar vijf kilometer was veel te snel. Voor een gemaakte allroundster, die Wüst nu nog is, is een vijf kilometer te ver. Dan kun je wel achteraf zeggen dat je jezelf niets kunt verwijten, dan kan de coach wel roepen dat zij snel van start moet gaan met haar aanleg, feit is gewoon dat de snelle eerste ronden haar opbraken. De door velen zeker gewaande Europese titel ging verloren. Smeets roemde Veldkamp, omdat die het had zien aankomen. Ik weet zeker dat ook Smeets en Visser het hebben zien gebeuren. Alleen Dijkstra wist ons te vertellen dat het niet fout meer kon gaan. Thuis op de bank had ik al dezelfde conclusie getrokken als Veldkamp. Zo niet dan had het commentaar van Herbert Dijkstra mij wel in die richting geduwd. Als hij er zeker van is, dan begin ik te twijfelen.

Wüst liet zich met de tranen in de ogen al meteen interviewen, maar kon begrijpelijkerwijs niet goed terugkijken zo kort na haar fatale race. Later deze week moet ze hebben ingezien dat ze een erg verkeerde tactiek heeft gekozen voor die laatste vijf kilometer. Kemkers mag zich dat zeker ook aantrekken. Dat deed hij ook zeker, gezien de erg verdedigende tactiek die voor Kramer later overbodig bleek, maar die wel meer dan negen kilometer met de handrem rondjes reed. Respect voor de inzet en het enthousiasme van Wüst, maar het was niet genoeg.

Voor Wüst volgt een belangrijke keuze. Het WK Sprint komend weekend is een tussendoortje, na dit seizoen moet zij kiezen in welke richting haar carrière gaat. Ze is een talent, met een geweldige mentaliteit, maar op dit moment nog niet meer dan een middenafstandrijdster. Net als Annemarie Thomas en Anni Friesinger ooit waren. Thomas kwam als allroundster net te kort, maar ging elk jaar achteruit na haar stormachtige komst. Zij koos voor specialisatie en was wereldkampioen en wereldrecordhoudster. Friesinger koos per seizoen waar haar hoogtepunt zou liggen en werd soms allroundster en soms specialiste en wil nu als sprintster prijzen pakken. Daarvoor moest ze wel heel veel doen. Wüst kan dat ook opbrengen, maar heeft ze hetzelfde talent?