Dawn French – A tiny bit marvellous

Tags

boeken, boeken 2011, boekrecensie, Dawn French, Groot-Brittannië, humor, lezen

Dawn French – A tiny bit marvellous

Vorig jaar op mijn verjaardag gekregen, van mijn zusje, zoals veel goede boeken in mijn kast. Tien maanden later zie ik ineens dat de Nederlandse vertaling uitkomt. Moet ik het boek vrij ‘vers’ hebben ontvangen. Nu is een boek van French geen verrassende keuze. Mijn gevoel voor humor heeft veel te maken met de Engelse serie ‘Comic Strip’ (IMDB). Indirect is Monty Python natuurlijk de grondlegger, maar ik bestond nog niet eens toen die serie voor het eerst te zien was.

Maar de makers van Comic Strip Presents, een serie die in Nederland nooit echt aansloeg, zijn ook de mensen in en achter The Young Ones, Bottom, Absolutely Fabulous, A bit of Fry and Laurie, The Vicar of Dibley en vele andere goede Britse komedies. Grappig om te zien dat velen sindsdien ook boeken hebben geschreven. Stephen Fry en Ben Elton zijn tegenwoordig zelfs meer schrijver dan wat anders, maar ook Adrian Edmonson, Hugh Laurie en Alexei Sayle staan in mijn boekenkast. In dat rijtje staat nu ook Dawn French.

Toch viel dit boek me niet mee. Waar vooral Ben Elton er in slaagt om iets van zijn engagement in zijn romans te verwerken, is het debuut van Dawn French vooral lectuur met niet al te veel diepgang. Sterker nog, het verhaal kwam niet echt op gang, leek af te streven op een stapel papier zonder plot. Gelukkig viel dat gaandeweg toch nog mee, maar ik kan niet echt dolenthousiast worden van dit boek.

Het verwisselen van standpunt werkt weliswaar goed, maar de karakters zijn zo verdomd eendimensionaal dat je na een bladzijde of dertig al kunt voorspellen hoe het volgende hoofdstuk er uit zal zien. Niet verwijtbaar, maar het is wel te zien dat French vooral schreef voor sketches. De ‘cast’ is een verzameling extreme stereotypes. De homofiele intellectuele zoon (“I merely breathe. I do not live a life worth living”). De opstandige tienerdochter (“I know I’m supposed to like be revising ‘n’ shizz but it’s not my fault Mum took me to see the nurse just before exams.”) en de onzekere van binnen maar zeker naar buiten toe moeder, tevens psycholoog, maar ondertussen begrijpt ze haar eigen kinderen niet (“Surely I am not replacing my ever-diminishing relationship with my own adolescents with an equally challenging injection of youth in the form of a young lover?”). De anderen in het boek zijn bijrollen, zelfs ‘Dad’ komt pas in hoofdstuk 74 voor het eerst aan het woord. De belangrijkste bijrol is er voor de jonge stagiaire uit Nieuw Zeeland van moeders, die de nodige avances moet zien te ontwijken.

Het verhaal is dus niet al te diep. De karakters eendimensionaal en de plot erg mager. Ondanks dat alles is dit geen vervelend boek om te lezen. Daarvoor heeft French te veel humor, te veel zelfspot. Zo lang er maar geen literatuur wordt verwacht, geen boodschap, geen diepere betekenis, dan kun je een paar aangename uurtjes doorbrengen met dit boek.

Citaat: “I just so love my new puppy? I’ve decided to call him Elvis coz he’s like so huge and black. Like the real Elvis was. Dad like laughed his head off when I told him that.” (p. 279)

Nummer: 11-020
Titel: A tiny bit marvellous
Auteur: Dawn French
Taal: Engels (UK)
Jaar: 2010
# Pagina’s: 338 (6415)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-0-718-15605-3

Meer French:
Comic Strip Presents
Dawn French (IMDB)
Dawn French (Wikipedia)
French and Saunders
Interview (Telegraph)
Recensie (Metro)
YouTube interview:

Klap

Tags

column, fcblogbroeders, klap, voetbal, voetbalzondag

Al meer dan 35 jaar speel ik voetbal. Vanochtend overkwam me iets, dat ik nog nooit eerder meemaakte. Ik heb een klap in mijn gezicht gehad. Bewust.

Je leest het regelmatig, wedstrijden die uit de hand lopen. Je weet welke clubs vaker betrokken zijn dan anderen. Maar op een dag krijg je zelf een klap en sta je compleet verbaasd te kijken naar de wereld om je heen.

De goede man, ik zal zijn club hier niet noemen, was de hele wedstrijd al geïrriteerd. Ik kan me er iets bij voorstellen. Hij was de beste voetballer op het veld. Zijn medespelers waren iets minder. We stonden al met 3-0 voor. Bij elk duel, zelfs als hij zelf in balbezit was, probeerde hij een tegenstander te raken. Hij had al vijf minuten gekregen van de scheidsrechter, was blijkbaar niet afgekoeld.

Op een dood spelmoment vraag ik hem wat hem dwars zit. Hij wijst op een in zijn ogen onterecht gegeven strafschop, probeert de wereld de schuld te geven van hun achterstand. Ik vertel hem dat het zijn eigen spel is. Zijn balverlies. Zijn passes die niet aankomen. Op dat moment was ik nog netjes, ik hoopte oprecht op een leuke wedstrijd en win het liefst tegen een tegenstander die zijn best doet. In de rust legden mijn medespelers mijn opmerkingen als jennend uit. Kan ik me, achteraf, ook iets bij voorstellen.

Desalniettemin heb ik geen wet gebroken. Geen scheldwoord. Geen overtreding. Het spel wordt hervat, ik draai me naar de bal, voel een vuist in mijn gezicht en zie de volgende overtreding vlak naast me. Ik val niet, ik voel aan mijn wang en vertel de scheidsrechter wat er gebeurde, terwijl hij voor die overtreding floot. De aanvoerder van zijn team komt bij me en raadt me aan rustig aan te doen. “Hij is snel geïrriteerd.”. De dader loopt lachend een paar meter verderop en stoot nog wat scheldwoorden uit.

De scheidsrechter heeft niets gezien, kan dus niets doen. Even twijfelde ik wat ik in het veld aan het doen was. Nadat ik vlak voor rust de 4-0 maakte, wist ik dat ik gewisseld zou worden. In de tweede helft zat ik lekker overdekt te kijken naar een eenvoudige overwinning, we winnen met 7-0. De beste speler van het veld krijgt nog geel, maar had voor zeker 5 overtredingen geel moeten krijgen.

Na de wedstrijd kwam hun aanvoerder weer naar me toe. Hij bood zijn excuses aan. Ik bedank hem, maar accepteer ze niet. Het was niet zijn fout. Hij heeft mij niet geraakt. Ik speel reserve zesde klasse op zondagochtend. Slechts een klasse onder ons. Recreatief voetbal.

Goorse vragen (deel 7)

Tags

bol, fotooo, Goor, Goorse vragen, Holtdijk

Ik zag deze zwarte bol overdekt hangen in een weiland in de Holtdijk. Er hingen er een paar. Wat is dit?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.

De geluidsman en zijn 417 knopjes

Tags

classic albums, freaks, muziek, televisie

Een geweldig televisieprogramma dat je sporadisch moet kijken is de reeks Classic Albums. Een uur lang kijken vele betrokkenen terug op het Album, dat toen nog gewoon de volgende plaat was, maar dat jaren later ineens een Classic Album bleek te zijn. Muziekfragmenten tussendoor, wat interviews, de geschiedenis wordt geduid.

Vooral degenen die geïnterviewd worden zijn leuk om te zien. Wat ze zeggen is niet eens zo belangrijk, sterker nog, dat verschilt per aflevering nauwelijks. Maar het beeld is toch zo sterk dat ik niet verder durf te zappen.

Zo is er de producer. De man die achteraf verklaart dat hij het allemaal wel zag aankomen. Die voelde dat ze met een bijzonder plaat bezig waren, die de ‘vibe’ wist over te brengen op vinyl. Classic Albums zijn overigens altijd op vinyl uitgekomen. De producer begint dan zijn eigen rol te marginaliseren, terwijl je aan hem ziet dat hij eigenlijk precies het tegenovergestelde bedoelt. Dus hij zegt: “De jongens hadden geweldig materiaal en voelden elkaar perfect aan, het kon haast niet anders dan dat dit een wereldplaat zou worden”, maar ondertussen probeert hij tussen de regels door de boodschap “zonder mij had dit zootje ongeregeld nooit een fatsoenlijke plaat gemaakt en had het nu onder een brug gelegen” over te brengen.

Het onbekende lid van de band komt dan aan het woord. Zo iemand die ’s ochtends bij de bushalte naast je staat, iets te oud aktetasje, net niet passend in dat pak dat gekocht is in de opruiming, waarvan je je niet kunt voorstellen dat hij ooit muziek heeft gemaakt, laat staan dat hij mee heeft gewerkt aan een Classic Album. En hij vertelt hoe trots hij is dat hij dit heeft gepresteerd, dat hij met grote artiesten in een studio stond.

De leukste vind ik altijd de geluidstechnicus. Je ziet hem zo in de lokale kroeg zitten. De moderne jukebox voorprogrammeren en dan achteloos aan de toog laten vallen dat hij nog het geluid heeft gedaan voor het nummer dat op dat moment door de boxen schalt. De stamgasten draaien weg, moeten spontaan naar de wc of krijgen ineens de drang om naar huis te bellen, maar er is altijd iemand die er in trapt en zijn hele verhaal moet aanhoren. In deze reeks krijgt hij de kans zijn verhaal aan miljoenen te doen. Hij gaat zitten achter zijn mengtafel, waar elke leek zich altijd afvraagt waarom er 417 knopjes opzitten, waar een stuk of vier, okay acht, meer dan genoeg lijkt. Dan draait hij wat aan een paar van die knopjes, zet een schuifje omhoog en ineens horen we alleen de achtergrondtrompet. En dan gaat hij ons uitleggen dat die trompet, die niemand ooit eerder gehoord heeft, het succes van dat nummer was. Zijn idee.

Ook grappig is de muziekjournalist. Deze is in de jaren zeventig blijven hangen, zijn haardracht en zonnebril (het interview wordt binnen gedaan) verraden hem (ik schreef eerst: geven hem weg, maar volgens mij is dat een anglicisme). De goede man gaat ons uitleggen waarom dit album precies het album was dat nodig was in die tijd. Hij geeft ons een geschiedeniscollege en probeert ook op die toon te doceren. Helaas vergeet hij dat, hoe goed dit album ook was, de geschiedenis niet verandert door een leuk deuntje. Zijn relativeringsvermogen is compleet verdwenen na dertig jaar in de muziekwereld. Hij weet niet meer wie er president van de VS is, maar kan ons wel vertellen dat over twee maanden de nieuwe CD van Rihanna uitkomt.

Tussen alle talentenjachten en realityshit is Classic Albums een heerlijk programma om een uurtje te blijven zitten.

De boekenkast van Muis

Tags

boeken, boekenkast, kinderboek, lezen, Muis, Suus

Mijn dochter hoeft in de bibliotheek nooit lang te zoeken, haar favoriete fictieve figuur staat er meestal wel tussen. Muis, in het origineel Maisy, vist ze feilloos uit het dozijn bakken met boeken voor haar leeftijd. Hoe ze het doet, weet ik niet, maar feilloos grijpt ze in de vele bakken naar haar favoriet. Als er geen boek van Muis tussen zit, dan is ze chagrijnig.

Mijn favoriet is ‘Muis in de bibliotheek’. Dus eigenlijk past het plaatje niet in deze serie. Want de boekenkast waar Muis voorstaat is in de bibliotheek, niet van haar zelf. Toch vond ik het beeld zo mooi, dat ik een poging doe.

Zes planken, de boeken staan een beetje rommelig opgesteld. Drie boeken met de voorkant naar buiten, zoals in boekhandels vaak gebeurt met bestsellers, de doorsnee boekenlezer wil niet lang zoeken is de achterliggende gedachte. Waarschijnlijk ben ik niet doorsnee, maar juist dat urenlange snuffelen in eindeloze boekenkasten verhoogt mijn plezier in boekenwinkels en bibliotheken.

Linksboven staan de reisboeken, rechtsboven de kookboeken. Als de halfgedraaide boeken tenminste representatief zijn voor de plank waarop ze staan. Dan komt het boek dat Muis in haar hand heeft, met de vogel, van de plank linksonder, waar ook het boek met een schildpad zichtbaar is. Het boek ernaast heeft duidelijk herkenbaar blaadjes op de zijkant, wat zou kunnen duiden op een boek met een dier in een boom, maar ook op een bredere indeling, bijvoorbeeld natuur, niet alleen dieren. We zullen het nooit weten.

Uit de plank links midden is een boek verdwenen. Tussen het groene en het witte boek zit een gat. Het lijkt me een dik boek. Dubbelen zijn slechts met moeite te ontdekken. Een gele rug komt twee keer voor, net als de blauwe rug met een wit randje onderin. Ook het boek dat tussen geel en oranje zit, staat twee keer in de kast. Tenslotte nog twee keer een rood boek met een wit randje onderin. Wel elke keer op verschillende plekken, wat het vermoeden doet rijzen dat de boeken willekeurig in de kast geplaatst zijn. Er zou echter ook sprake kunnen zijn van toeval, al is dat met 4 x 2 boeken bijna uit te sluiten.

De twee rechterplanken die nog niet besproken zijn, zijn moeilijk te analyseren. Eigenlijk is het erg lastig zonder titels, schrijvers of andere herkenbare kenmerken. Toch heb ik het idee dat de schrijfster het er om gedaan heeft. Ze wil niet dat er een of andere bijdehante papa de kast gaat lopen analyseren. Voor je het weet vindt hij verborgen boodschappen en blijkt de schrijfster aanhanger te zijn van de KKK, Wilders, Al Quaida of de Scouting. Misschien moet ik het maar opgeven.

Er zijn overigens nog vele boeken te lezen voor mijn lieve meisje:

Maisy. Allemaal al vertaald?

De boekenkast van:
Alexander Pechtold (25-05-2009)
Zuster Klivia (15-02-2011)
Toaske (25-02-2011)
Sanneke (05-03-2011)
Meissie (15-04-2011)
Jan Vertonghen (05-06-2011)

Herman Koch – Odessa Star

Tags

boeken, boeken 2011, boekrecensie, Herman Koch, lezen, Odessa Star

Herman Koch – Odessa star

De eerste boeken van Koch las ik met veel plezier. Vooral ‘Red mij Maria Montanelli’ kan ik mij herinneren als goed en grappig. Toch volgde er toen een decennium waarin ik zijn boeken wel aanschafte, maar blijkbaar niet las. Waarom snap ik zelf ook niet. Zijn boeken tot dat moment waren allemaal de moeite waard, zijn columns las ik met plezier, Jiskefet was een van mijn favoriete programma’s.

En toen kwam Het Diner, een echte bestseller. Het boek dat op feestjes werd aangeprezen, het boek dat je gelezen moest hebben. Ook ik vond het een leuk boek, maar zeker niet zijn beste. Gelukkig stonden er in mijn kast nog een aantal ongelezen boeken van Koch. Odessa Star was er daar dus een van.

Het verhaal loopt ook als een trein, je zit er snel in, het kost moeite om het boek neer te leggen. Fred Moorman, de hoofdfiguur, is druk bezig een leven op te bouwen in Nederland, na terugkeer uit Curacao. Een nieuwe vriendenkring moet daar onderdeel van zijn en oud-klasgenoot Max G. speelt daar dan een prominente rol in.

Fred heeft moeite met zijn leven, terwijl Max overduidelijk het gemaakt heeft. Hoe dat is een beetje onduidelijk, al zijn er genoeg aanwijzingen dat niet alles op een geheel legale manier gebeurde. Toch zoekt Fred op bijna kinderlijke wijze aansluiting bij Max, wat onherroepelijk gevolgen heeft voor zijn eigen leven.

Het lijkt er op dat Koch met Odessa Star heeft willen aansluiten bij de ophef rondom de criminele afrekeningen van een tijdje terug, vooral in en om onze hoofdstad. Topcriminelen werden beroemdheden, ze gingen om met de society van het land, maar werden ook continu achtervolgd door de dreiging van afrekeningen. De sfeer van dit boek is bepaald door die tegenstelling. De glamour tegenover het simpele gegeven dat een mensenleven weinig kost.

Daarmee is het boek ook oppervlakkiger dan veel van zijn andere boeken. Het verhaal wordt voorspelbaar. Misschien is dat juist ook wel de bedoeling van Koch geweest, dat durf ik niet te zeggen. Het gaf mij aan het eind van het boek wel het gevoel ‘is dit nu alles?’, wat toch jammer is als je een boek uit hebt. Sterker nog, erg jammer omdat het ondanks die twijfel wel een leuk verhaal was om te lezen

Citaat: “Ik was van zender verwisseld, en zag mensen die ergens op een trottoir bloemen neerlegden en waxinelichtjes aanstaken, waarschijnlijk weer voor een slachtoffer van ‘zinloos geweld’. Zou het niet veel meer bevrediging schenken, zo vroeg ik me af, om naar de woning van de familie van de dader te trekken en daar de ruiten in te gooien, en er vervolgens bijvoorbeeld brand te stichten; zou dat laatste als signaal aan de plegers van ‘zinloos geweld’ niet veel duidelijker overkomen, en zou het misschien een bijdrage kunnen leveren om meer gevallen van ‘zinloos geweld’ in de toekomst te voorkomen?” (blz. 130/131)

Nummer: 11-019
Titel: Odessa star
Auteur: Herman Koch
Taal: Nederlands
Jaar: 2003
# Pagina’s: 304 (6077)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-467-0312-6

Meer:
Het Diner
Dingetje
Boeken.blogo.nl over Odessa star
Herman over boeken over Odessa star
Scholieren.com over Odessa star

Cala’n Porter (Oktober 1997)

Tags

Cala'n Porter, Groot-Brittannië, Menorca, Spanje, toerisme, voetbal, voetbalzondag, zuipen

Goal, juni 2007

Na een feest op zaterdagavond is het voor mij tijd om kennis te maken met een typisch Engels fenomeen: de all-day-session, of ‘sesh’, zoals het ook wel genoemd wordt. Het idee is om op zondag op tijd de kroeg in te gaan, indrinken voor de wedstrijd, dan op Sky een wedstrijd uit de Premiership kijken, ondertussen niet vergeten dat je dorst hebt, na de wedstrijd nog even door te drinken, ergens wat voedsel oppikt om dan ten slotte nog een glas te nemen en de dag af te sluiten.

Onze sesh zal plaatsvinden in een pub in Cala’n Porter, waarboven een collega van me woont. Zij is de enige collega die een beetje van voetbal weet. Terwijl mijn mannelijke collega’s in onze eigen voetbalwedstrijden al hadden laten zien, dat niet iedere Brit voetbalgek is, is Allison ex-leidster van een heus ‘sunday-league’ voetbalteam. Daarbij is ze een geoefende drinkster, dit kon wel eens een zware dag worden. Melissa, drinkt, na de hoeveelheid alcohol van gisteren, deze middag diet-coke. Ons ontbijt bij Burgerking was goed, dus om een uur of een ’s middags staat mijn eerste cola-rum voor me. Op de tv zien we een wedstrijd uit de First Division, de Engelse eerste divisie, als een soort warming-up voor de hoofdmatch. Stoke city tegen Port Vale, een 1-1 gelijkspel.

Deze pub staat dan wel op Menorca, de uitbater en zijn vrouw zijn oer-Engels, de gasten, mezelf uitgezonderd, ook en dus hangt er ook een dartbord naast de bar en is de muziekkeus erg Engels. De uitbater woont hier al 5 jaar, heeft een bar gekocht en is gek van Formule 1, zoals alle foto’s aan de muur laten zien. Hij heeft alle vlaggen van alle landen van verschillende Formule 1-rijders opgehangen. Slechts de Nederlandse vlag ontbreekt, een bevestiging dat Jos Verstappen niet serieus genomen wordt.

Gelukkig smaakt de rum hier behoorlijk en kan ik ook behoorlijk tegen de alcohol vandaag, zeker na de end-of-season-party gisteravond. Melissa kan zelfs met diet-coke ons tempo niet bijhouden. De hoofdwedstrijd van vanmiddag is Tottenham Hotspurs tegen Sheffield Wednesday, een onvervalst degradatieduel. Het is nu iets drukker geworden. De ‘locals’, in dit geval Engelsen die hier permanent wonen, blijken dit als hun stamkroeg te zien. De wedstrijd is erg Engels, veel lange ballen, veel strijd en een enthousiast publiek. Ik kies Ginola als mijn persoonlijke favoriet van de dag en ben niet ontevreden, zijn acties zijn gevaarlijk en hij scoort een schitterend doelpunt. Tottenham is niet veel beter, maar scoort 3 keer voor rust. Sheffield is de tweede helft het beste team, maar scoort slechts 2 maal. Tottenham neemt iets afstand van de beruchte rode streep. De vijfde goal miste ik helaas, omdat ik zo langzamerhand na elk glas eerst mijn blaas moet legen, voordat ik met de volgende verder kan.

Het is tijd voor een korte onderbreking. Voedsel. We gaan naar de lokale Chinees, kopen een menu met van alles wat en eten dat met zijn drieën op. Waarom ik hier een Pomada (gin-lemon) drink is me zelf ook niet duidelijk. Melissa geeft op na de maaltijd en pakt een taxi naar huis. Wij gaan weer terug naar onze basis voor vandaag en zien nog de laatste minuten van Español tegen Real Betis (5-0). Er is gelukkig nog genoeg rum voor mij en cider voor Allison om de hoogtepunten van de Engelse competitie nog even mee te pikken. Het is ondertussen al donker geworden, de alcohol begint langzaam maar zeker naar mijn hoofd te stijgen en ik begin te begrijpen waarom dit een ‘all-day-session’ genoemd wordt. Nog een consumptie dan. Net voor middernacht is het afgelopen. De fles rum was leeg toen we weggingen en er moest een nieuwe bestelling cider geplaatst worden. O ja, we hebben ook nog voetbal gezien. Ik zou geloof ik best wel in Engeland kunnen wonen.

Goorse vragen (deel 6)

Tags

fotooo, Goor, Goorse vragen, water

Ik ken mijn woonplaats toch wel redelijk. De eerste 18 jaar en de laatste 10 jaar van mijn leven woon ik er al tenslotte. Maar toch kom ik soms op plekken waar ik nog niet eerder geweest ben. Weet u waar in Goor deze foto gemaakt is?

Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.

Bent u ook zo trots op Nederland?

Tags

conservatisme, in het nieuws, politiek, Rita Verdonk, Trots op Nederland

Ik ben zo trots op Nederland. Een land waar we christenfundamentalisten in de regering hadden en nu een minderheidsregering hebben die gedoogd wordt door een anti-islamatische partij. Een land waar we volledig geïntegreerde
tieners alleen terugsturen naar een land waar ze ooit vandaan kwamen. Een land dat miljoenen uitgeeft aan de ontwikkeling van een vliegtuig dat al gedateerd zal zijn als het ooit de lucht ingaat.

Een land dat onder het mom van civiele missie militairen naar Kunduz stuurt, om politieagenten te trainen die ondertussen liever martelen. Als het maar geen militaire missie heet. Een land waar een cartoonist wordt gearresteerd vanwege zijn werk.

Ik ben zo trots op dit land dat graag Europse verdragen schendt om illegalen te kunnen opsluiten zonder dat degene de wet heeft overtreden. Waar legale werknemers uitgebuit worden door tuinders. Het land waar sinds 1985 vier keer zo veel mensen worden opgesloten, een dubieuze tendens volgend van de VS en het VK.

Trots ben ik op dit land met die VOC mentaliteit dat in de top drie van wapenexporterende naties staat, per hoofd nog meer dan de VS. En geen land ter wereld waar zo veel mensen worden afgeluisterd als in mijn Nederland, nog een reden om trots te zijn. Land waar we een wet aannemen en die vervolgens massaal negeren. En als we dan wel controleren, worden de controleurs mishandeld.

Goh Rita, wat ben ik Trots op Nederland. Jij ook nog steeds?

Molino de Viento, Mogan, Gran Canaria

Tags

fotooo, Gran Canaria, Kijk nog eens, molen, reizen, Spanje, vakantie

Kijk nog eens 155

Onaantastbaar

Tags

reizen, Spanje, toeristen

Ineens was ze er. Niemand wist waar ze vandaan kwam. Waarom ze juist hier wilde wonen, in dit dorpje op het Spaanse platteland waar de jeugd het liefst zo snel mogelijk wegvluchtte zodra het de kans kreeg. Door die vergrijzing, de crisis en de afwezigheid van toeristische trekpleisters had ze die boerderij net buiten het dorp goedkoop verkregen, dat was duidelijk.

Ze had er een goedlopende ‘bed & breakfast’ van weten te maken. En ineens waren er toeristen in het dorp. Die kwamen er voorheen nooit. Ze bleven soms kort, soms langer. Maar waar de doorsnee toerist, zeker in Spanje, overloopt van onwetendheid en onbeschoftheid, deden deze gasten hun best om geen aanstoot te geven. Ze probeerden wat woordjes Spaans, respecteerden de lokale bevolking en werden al snel geaccepteerd. Alsof ze ze had voorgeselecteerd; misschien wel opgevoed.

Over haar afkomst deden de gekste verhalen de ronde. Haar Spaans was vloeiend, maar het accent kon men niet thuisbrengen. Zuid Amerikaans werd gezegd. Nederlands, wist een ander zeker. Zigeunerbloed, zei een afgunstige. Zelf liet ze weinig los. Ze sprak het nooit hardop uit, maar ze voelde zich wereldburger. Haar reiservaring was in haar blik te lezen.

In het dorp was er afgunst. Vooral de dames waren jaloers. Zonder uitzondering waren al hun mannen onder de indruk van de schoonheid van de nieuwste bewoonster van het dorp. De loodgieter, de timmerman, de elektricien, allemaal waren ze trots dat ze hadden mogen helpen bij de verbouwing van het oude pand dat nu het mooiste huis van het dorp was geworden. Haar leeftijd bleef ook een raadsel. De mannen zeiden begin dertig, hun vrouwen gokten op midden veertig. Vijftig durfde een enkeling uit te spreken. Haar dochter van tien was geen bewijs. Maar dat ze met afstand de mooiste vrouw van het dorp en de verre omgeving was, werd door niemand betwist.

Al snel gaf ze een dag in de week les op de school van het dorp. Dat kon ze blijkbaar ook. De directeur kon zo zijn andere werk doen en ook de kinderen sloten haar in hun hart. Ze leek gelukkig in haar huisje. Een paar kippen, een koe, wat katten, wat geitjes en een moestuin waardoor ze bijna zelfvoorzienend was. Zo nu en dan wat gasten voor de inkomsten, haar leven werd geen sleur.

Een man in haar leven konden de dorpsgenoten niet ontdekken. Ze speculeerden natuurlijk wel, welke van die toeristen zou haar minnaar zijn? Toch moet er ooit een vader zijn geweest, een dochter krijg je niet alleen. Ze leken tevreden, moeder en dochter, met hun leven. Soms waren ze een tijdje weg. Niemand wist waarheen. Familiebezoek, gokte men. Maar niemand wist of ze nog familie hadden.

En zo werd ze oud in dat kleine Spaanse dorpje. Geluk zit in kleine dingen.

Tim Moore – Franse omwentelingen

Tags

boeken, boeken 2011, boekrecensie, lezen, Tim Moore, Tour de France, wielerboek, wielrennen

Tim Moore – Franse omwentelingen

De plank wielerboeken heeft ondertussen een broertje gekregen, slechts een plank was niet genoeg. Nu is wielrennen de mooiste sport als het op literatuur aankomt tenminste. Geen gekke ontwikkeling dus. Dit boek stond er al een tijdje op. In een opruiming gekocht, anders was ik niet voor de vertaling gegaan, maar het leek me wel een leuk idee.

Moore bedacht dat het wel een leuk idee was om het parcours van de Tour de France in 2000 te rijden. Dit deed hij dus een dikke maand voor de Tour zelf het traject zou gaan afleggen, ook nog eens zo goed als ongetraind. Al snel heb ik het idee dat het gedachtespinsel van Moore niet geheel op zich zelf stond. Hij schreef al twee boeken, dit leek hem een idee om er een boek over te schrijven. Volgorde is dus belangrijk. Eerst heb je een idee, dan besluit je er een boek van te maken of je wil een boek schrijven en hebt daarvoor een absurd idee nodig. De eerste optie vind ik logisch, de tweede wel te verdedigen, maar een stuk minder sympathiek.

Moore is een van de weinige Engelsen die de Tour de France daadwerkelijk heeft gevolgd, zijn hele leven al. Zijn queeste (want dat wordt het al snel) is dus niet een vreemde gedachtegang. Maar wat is nu het onderwerp van het boek? Frankrijk? De Tour? De schrijver? De fietstocht van de schrijver? Echte keuzes worden niet gemaakt en zo wordt het boek een beetje van alles en automatisch van alles niets.

Als Moore dan ook nog een met de kaart in de hand zoekt waar hij kan afsnijden, de eerste de beste berg niet over fietst, verliest hij in mijn ogen een flink stuk geloofwaardigheid. Zijn gezin vliegt later ook naar Frankrijk om hem te ondersteunen, op vele momenten lijkt hij op een schrijver die zijn eigen idee eigenlijk liever niet wil uitvoeren.

Maar ondanks alle kritiek is dit geen slecht boek. Moore vertelt leuke verhalen, heeft oog voor details, bezoekt vele bijzondere dorpjes, komt er achter hoe zwaar de Tour echt is en leert zichzelf beter kennen. Hij heeft een gevoel voor humor en kan een leuk stukje schrijven.

Dus zo lang je geen extreem hoge verwachtingen hebt wanneer je dit boek oppakt, is dit een aanrader voor tijdens de wandeletappes van de Tour op de bank, voor op de berg, wanneer je nog 8 uur moet wachten voordat de renners er zijn of voor op het strand, vlak voordat de Tourreportage op televisie begint. Wel leuk overigens dat hij eindigt met een geintje dat wij tijdens een vakantie zeventien jaar eerder ook al hadden uitgevoerd. Je eigen naam op de weg schrijven ipv een willekeurige wielrenner.

Citaat: “Geen tijd of energie voor het soort vindingrijke grappenmakerij na werktijd waar de Zwitser Oscar Plattner het patent op had: als de wereldkampioen sprint van 1955 een Tourrenner was geweest, dan had Procycling misschien nooit herinneringen kunnen ophalen aan een dermate fors geschapen jongeheer dat ‘er onder de juiste omstandigheden zeven parkieten op konden plaatsnemen, mits de laatste op één poot ging staan’.” (blz. 192/193)

Nummer: 11-018
Titel: Franse omwentelingen (Orig.:French revolutions)
Auteur: Tim Moore
Taal: Nederlands (Orig.: Engels)
Jaar: 2002 (Orig.: 2001)
# Pagina’s: 319 (5773)
Categorie: Sport (wielrennen)
ISBN: 90-5501-961-5

Meer:
Wikipedia (Tim Moore)
Independent (recensie)
Bookreviewblog (recensie)