Collecte voor Amnesty

Tags

, , ,

Als al vele jaren liep ik onlangs weer een aantal avonden langs de deuren in de buurt om te collecteren voor Amnesty International. Een organisatie waarvan ik een kwart eeuw geleden, toen ik lid werd, niet had gedacht dat die zelfs in Nederland in actie moest komen. Is afgelopen jaar op meerdere plekken gebeurd.

Wat opviel was het aantal keer ‘nee’ wat ik te horen kreeg, hoger dan andere jaren. Het aantal stickers van mensen die ‘op eigen manier’ doneren groeit ook elk jaar. Maar gelukkig ook de opluchting van velen die blij zijn dat ik nog met een ouderwetse collectebus kom, niet met een iPad. De totale opbrengst die hoger was dan ooit. Dank iedereen voor je bijdrage, in de bus, via QR of via de digitale collecte.

Traditie is een kaartje met een gedicht voor collectanten. Dit jaar van een anonieme vluchteling uit Sri Lanka. Het heet ‘Geluk’.

235 – Breeders – Cannonball

Tags

, ,

Nummer  235
Artiest  Breeders
Titel  Cannonball
Jaar  1993
Wikipedia  Cannonball
Website  Breeders music
Tekst  Genius

Gaandeweg kom ik er achter dat ik wel een zwak heb voor dames die zingen op stevige muziek. Een beetje het rolpatroon doorbreken, ik kan dat wel waarderen. Als dan de belangrijkste persoon in de band ook nog eens uit The Pixies komt, dan heb je automatisch een streepje voor.

Samen met haar zus Kelley bedacht Kim Deal deze band. Ze kon haar ei onder Frank Black blijkbaar niet kwijt. Dan maar een eigen bandje als zijproject. De band maakte vijf albums, maar eigenlijk doet alleen de tweede er toe. Mooie plaat met deze hitsingle. Het loopje blijft hangen, is verslavend.

In mijn beleving was het een klein hitje, maar nu ik het opzoek blijkt dat het de tipparade nooit verlaten heeft, dat het de top 40 niet bereikte. Maar in de jaren negentig, met nog een duidelijke verzuiling, kon je de plaat op de juiste dagen vaak genoeg horen. Maar eerlijk is eerlijk, liever hoor ik Kim in The Pixies.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.

Toen Ajax Europa veroverde

Tags

, ,

Anderhalf was ik. Kon een paar pasjes lopen, een paar woordjes brabbelen. In Londen won Ajax voor het eerst de Europa Cup 1, zoals de Champions League destijds heette. Papa was er bij. Ik leerde praten dat jaar aan de hand van de elftalfoto. Zoals tegenwoordig in vele (Duitse) stadions gebeurt, zo kreeg ik een voornaam en de kleine Gerbie wist de bijbehorende achternaam.

In de loop der jaren de doelpunten van alle drie gewonnen finales regelmatig gezien. Maar vandaag is het een keer tijd voor de hele wedstrijd. Mooi dat er iemand dit op YouTube heeft geplempt. Kijk je mee?

Lale Gül – Ik ga leven

Tags

, , , ,

De literaire sensatie van twee jaar geleden was Lale Gül. Haar boek leidde tot opschudding, bedreigingen, lovende recensies en veel kritiek, precies wat je van een boek hoopt. Omdat mensen die ik hoog heb zitten het ook prezen, ging ik overstag. Ik kocht het, liet het een tijdje op de plank staan, maar was toch te nieuwsgierig om het lang te laten wachten.

Vooraf was ik bang voor de hype. Was het boek werkelijk zo goed, of was het goed omdat het geschreven was door een jongedame van Turkse komaf, die schreef over dingen die niet van haar verwacht werden. Ik dacht even terug aan de ophef over het eerste boek van Eus. Destijds geprezen als literaire sensatie, gelijk aan Ik Jan Cremer, maar waarvan ik na lezing me afvroeg of het daadwerkelijk zo goed was, of het de tand des tijds zou overleven, of er meer boeken konden volgen, als je je eigen levensverhaal al zo overduidelijk heb verwerkt tot je eerste roman. Eus heef ondertussen bewezen dat hij wel kan schrijven, maar ik heb nog steeds mijn twijfels of er veel romans uit hem gaan komen. Als columnist heb ik hem hoog zitten, als romancier moet hij zich mijns inziens nog bewijzen.

Ook Gül loopt dat risico. Wanneer je als jonge twintiger je eigen coming of age verhaal vertelt, zonder jezelf te censureren, tegen alle regels van je eigen leefwereld in, dan heb je per definitie lef. Maar maakt je dat ook een groot schrijver?

Het duurde even voor ik kon zien wat er nou zo aanstootgevend was aan dit verhaal, maar dat heeft vooral te maken met mijn gebrek aan inlevingsvermogen in een restrictieve cultuur, waar vooral jonge meisjes zich altijd en eeuwig moeten schikken naar de wensen van de familie. Lale deed het anders. Zij liet geen echtgenoot uitzoeken, vond haar eigen vriendje, bleef geen maagd tot het huwelijk, maar deed wel alles stiekem, want gezichtsverlies is erg voor de familie, gevaarlijk voor haarzelf.

En zo was ik in no time door het boek heen. Goed geschreven, voorspelbaar verhaal. Want na alle ophef kun je vooraf uittekenen wat je allemaal te lezen krijgt. De worsteling van de puber die niet binnen de islamitische cultuur wil opgroeien. Wel of geen hoofddoek. Wel of geen bijbaantje. Wel of geen vriendje. Ongetwijfeld hebben duizenden islamitische meisjes deze worsteling de laatste decennia gehad, nadat hun ouders hier kinderen kregen, maar in hun hoofd in een ander land leefden.

Ga een paar decennia terug, of zoek nog wat dorpjes in de biblebelt, en je kunt vergelijkbare verhalen vinden van en door gereformeerde of hervormde jongedames. Ik hoop voor Gül dat het het waard is geweest. Dat de ophef, de doodsbedreigingen, de spoedcursus volwassen worden allemaal opwegen tegen het behaalde succes. Dat ze ooit een prachtig tweede boek gaat schrijven dat minder zal gaan om de ophef, meer om het geschrevene. Ik gun het haar.

Citaat: “De islam is de laatste collectivistische ideologie die zit te spartelen tegen het postmoderne gedoe en dat is prijzenswaardig. Je volledig kunnen ontplooien als vrouw, waar feministen een voorstander van zijn, correspondeert niet met de nood van er voor je kinderen zijn. Dat moet je dan uit handen geven, en daar gaat het mis. Het gaat la mis bij het krijgen van de kinderen, dat gebeurt bij de hoogopgeleide vrouwen net voor of zelfs na hun veertigste, wanneer het fysiek nog op het nippertje mogelijk is.” (p.325)

Nummer:            22-035

Titel:                   Ik ga leven

Auteur:               Lale Gül

Taal:                   Nederlands

Jaar:                   2021

# Pagina’s:          349 (8527)

Categorie:           Fictie

ISBN:                 978-90-446-4687-0

Meer:

Scholieren

Tzum

Lale Gül

Hebban

Happy Reviews

234 – Leonard Cohen – Suzanne

Tags

, ,

Nummer  234
Artiest  Leonard Cohen
Titel  Suzanne
Jaar  1967
Wikipedia  Suzanne
Website  Leonard Cohen
Tekst  Genius

Eerlijk gezegd vind ik zijn laatste album het beste. Met de dood voor ogen nog een meesterwerk maken, Cohen kon het. Maar omdat ik me aan mijn eigen regels moet (wil) houden, komen platen van na 2014 niet in aanmerking.

De zanger Cohen was eigenlijk meer een poëet die zijn teksten voordroeg op muziek. Brommen in de microfoon, vele dames vooral, vonden het onweerstaanbaar. Zelf ben ik geen groot fan, maar iemand die nadenkt over de teksten én het ook nog eens bijzonder kan voordragen, verdient een plekje in deze bijzondere lijst.

Zijn meest gecoverde nummer sla ik over, al was het maar omdat het nummer uitnodigt tot over-emotionele versies. Buckley was bijzonder, Cale was goed, de rest kan me gestolen worden. Dus kies ik voor een van zijn andere populaire titels. Vertaald uitgevoerd door Herman van Veen. Ook vaak gecoverd. Maar het origineel is en blijft beter, blijft mooi om na te luisteren. De dame die bezongen wordt, vrouw van een vriend, ontkent dat de twee ooit iets hebben gehad. Maakt het nummer alleen maar mooier.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.

Ouderavond

Tags

, , ,

Vanavond ouderavond. Dus kom je als ouders opdraven. Driehoeksgesprek, kind spreekt mee. In de praktijk praat het kind met de mentor en zit je er als ouders bij. Prima.

Vorige week kwam ze thuis met het rapport. Cijfers waren mooi, heb het idee dat het wel wat beter kan, maar dat is praten vanaf de zijkant. Niet het belangrijkst ook, want de opmerking naast de cijfers kreeg me stil. Ontzettend trots op mijn pubermeisje. Belangrijker dan welk cijfer dan ook.

Contract voor het leven

Tags

, , , , ,

Goal, juni 2018

Onlangs stopte Arsene Wenger, na liefst 22 jaar bij Arsenal. Hij veranderde de club met de bijnaam Boring Arsenal in een club met artiesten als Dennis Bergkamp, Thierry Henry en Robin van Persie. De ouderen onder ons kennen misschien nog Guy Roux. Hij speelde negen jaar voor Auxerre en werd daarna de manager. Niet alleen dat, hij bracht ze van de derde divisie naar de hoogste, werd kampioen van Frankrijk, won vier keer de beker en haalde de halve finale van de Uefa Cup. Na 44 jaar bij de club stopte hij.

Trainers zijn voorbijgangers. Meestal blijven ze een jaar of drie en dan gaan ze weer op zoek naar een nieuwe uitdaging. Maar het zijn juist de uitzonderingen op die regel die herinnerd worden. GFC is geen uitzondering. We herinneren ons Ton Pierik, die tweemaal trainer was, ook tweemaal kampioen werd. Maar wie kent nog Breukers, Jongman, Albers of al die andere uitzendkrachten?

GFC heeft een kans. Sinds een paar jaar hebben we een trainer die het in zich heeft om de Wenger of Roux van GFC te worden. Ooit kwam hij binnen als klein jochie uit Drenthe, de kleinste speler van C1, die de opdracht kreeg om te pingelen. Hij werd een van de beste voetballers die ons eerste ooit kende, was jarenlang aanvoerder en groeide als trainer. Van jeugdleider tot jeugdtrainer. Van B naar A, het tweede en als logisch gevolg het eerste.

Vorig seizoen was een lastig seizoen. Vele spelers stopten, anderen raakten geblesseerd. Ik herinner me een uitwedstrijd in Delden waar van de 11 basisspelers er 9 waren die aan het begin van het seizoen geen basisspeler waren. We hadden de nacompetitie nodig om ons te handhaven. Dat lukte.

Dit seizoen is een jaar om te onthouden gebleken. Een van de laatste ongeslagen clubs in Oost Nederland. Tot in april meegedaan om het kampioenschap. Uiteindelijk in de nacompetitie net te kort gekomen. Maar mooier dan het resultaat was het voetbal. Uitgaan van eigen kracht. Lef tonen, initiatief nemen. In de Tukker cup hoger ingeschaalde clubs wegtikken. In de competitie prachtige overwinningen, mooie goals, vermakelijke middagen.

In de jaren dat ik zelf mee mocht ballen, hadden we vaak trainers die weinig invloed hadden. Ik herinner me wedstrijden dat we in het veld omzettingen regelden. In overleg met de aanvoerder, tegenwoordig onze trainer, gaven we een teken naar de bank dat het goed kwam. Maar soms is een trainer wel bepalend. Guardiola. Mourinho. Bosch vorig jaar bij Ajax. Nagelsmann bij Hoffenheim. Wij hebben er nu ook een. Hij bepaalt het systeem. De opstelling is geen automatisme, hij schuift met sommige spelers, maar altijd zit er een gedachte achter.

Langs de kant begrijp ik de opstelling niet altijd. Wissels lijken soms onlogisch. Maar ik heb er niet voor geleerd. Ik heb vertrouwen in zijn kunde. En daar moeten we bij GFC zuinig op zijn. Een trainer met een visie, die spelers zichtbaar beter kan maken. Dat is een trainer die nog vele jaren onze trainer zou moeten blijven. Hoe mooi zou het niet zijn wanneer een van de huidige spelers hem ooit gaat opvolgen. Ik teken voor Thijs Moorman als trainer van GFC vanaf augustus 2035. Laat Romano tot die tijd gewoon zijn gang gaan. Vertrouw hem. Clubliefde, kunde en ervaring. Daar kunnen we nog jaren mee vooruit.

Bijna vijf jaar later heeft Romano weer een jaar bijgetekend en is hij in Twente de langstzittende trainer.

Jesse Frederik – Zo hadden we het niet bedoeld

Tags

, , , , ,

Zonder twijfel kocht ik dit boek. Met veel plezier luister ik al tijden naar de Rudi en Freddie show via podcast, waarin Jesse Frederik een kritisch denker blijkt met goede ideeën en de juiste ethische waarden.

Dit boek was eerst bedoeld als een essay op De Correspondent, werd iets langer en eindigde als een dik boek. Nu, twee jaar na verschijnen, zou het mij niet verbazen wanneer er een vervolg, of op zijn minst een update, verschijnt nu de toeslagenaffaire elke keer weer erger blijkt dan het al was, elke keer weer nieuwe feiten boven tafel komen en de politiek er niet in slaagt om de gedupeerden op een fatsoenlijke manier te helpen.

Frederik pakte het goed aan, netjes, overzichtelijk, chronologisch vanaf het moment dat er verontwaardiging was rondom de zogenaamde Bulgarenfraude tot het heden, waarin niemand duidelijk kan vertellen wie er nu slachtoffer is en wie niet, wat er misging en waarom het niet opgelost wordt.

Het knappe van Frederik in dit boek is dat hij niet de fout maakt die vele journalisten én politici wel maakten: een verantwoordelijke vinden. Het blijkt vooral dat het systeem niet deugt, dat er structureel fouten gemaakt worden, dat niemand foutloos is. Omzigt is voor velen een held, hij heeft ook veel goed gedaan, maar hij is ook medeoorzaak na zijn rol in de Bulgarenfraude. Vele journalisten hebben goed uitzoekwerk gedaan, maar gingen dan toch weer op zoek naar een politiek verantwoordelijke, in plaats van uit te zoeken waarom het fout ging, hoe het beter kan, hoe het opgelost kan worden. Frederik is beschouwend, maar extreem grondig. Trek je eigen conclusie maar na lezing.

Zonder twijfel een van de beste boeken van de laatste jaren en het ultieme bewijs dat onafhankelijke journalistiek, zoals De Correspondent, onmisbaar blijft in een echte democratie.

Citaat: “Het rapport beschrijft dat medewerkers zich in de steek gelaten voelen door het ministerie van Financiën. Zelfs voormalig directieleden van de Belastingdienst/Toeslagen zijn door het ministerie nooit in de gelegenheid gesteld hun verhaal te doen over de toekenning van de kinderopvangtoeslag. Medewerkers worden in de media afgeschilderd als racistische fraudejagers, terwijl ze – ongevraagd en bij herhaling – aan het ministerie hebben proberen uit te leggen waarom dit bezijden de waarheid is.” (p.295)

Nummer:            22-034

Titel:                   Zo hadden we het niet bedoeld

Auteur:               Jesse Frederik

Taal:                   Nederlands

Jaar:                   2021

# Pagina’s:          399 (8178)

Categorie:           Non-fictie

ISBN:                 978-90-8307-891-5

Meer:

De Correspondent

Goodreads

Tzum

Spotify

233 – Michael Nyman – The heart asks pleasure first

Tags

, , ,

Nummer  233
Artiest  Michael Nyman
Titel  The heart asks pleasure first
Jaar  1993
Wikipedia  The Piano
Website  Michael Nyman
Tekst  Niet van toepassing

Pas na 233 titels de tweede instrumentale titel. En het is geen toeval dat het van de briljante soundtrack van The Piano komt. Eigenlijk had de hele soundtrack er in gemogen, maar ik dwing mezelf altijd een titel te kiezen.

De films van Peter Greenaway ontdekte ik pas laat in mijn studententijd, de jaren erna nog veel meer. Bijzondere filmmaker. En dan niet iemand die zo maar een leuk deuntje achter wat scenes plakt, maar iemand die een eigen filmcomponist heeft ingehuurd. Voor passende muziek. En zo versterkt de muziek het beeld, het verhaal. De heren Greenaway en Nyman waren vaak een twee-eenheid.

En toen ik in obscure cd-zaken op zoek ging naar soundtracks van Greenaway films, kwam The Piano uit. Een film die ongetwijfeld ook goed was, maar ik herinner me eigenlijk vooral de muziek. Overdonderend mooi. Prijswinnend briljant. Muziek kan een verhaal vertellen, daar hoeven niet altijd woorden bij.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify, Deezer en YouTube.

Vanaf het kasteel

Tags

, , , , , ,

in Bad Bentheim kun je ver kijken. Over het dorp. En dus zie je aan de rand van het dorp natuurlijk het voetbalveld. Geen beste camera, dus iets zoomen, de foto verliest scherpte. Maar het uitzicht blijft mooi.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.