Goal, december 2010
Mijn eerste boek was het WK boek van 1978. Bij Bernard van de Spar kreeg ik de plaatjes, ik kwam exotische voetballers tegen uit Peru en Iran, landen waarvan ik voorheen het bestaan niet eens wist. Daarna Voetbal 80. Ik heb het boek nog steeds. Prachtig om nog eens door te bladeren op een koude wintermiddag. Vergeten Ajacieden als Karel Bonsink en Ruud Kaiser. Go Ahead Eagles nog in de eredivisie. Vele spelers met snorren en zelfs baarden. Een ontbrekend plaatje bij Sparta. De huidige Ajax-trainer als speler bij FC Twente, tussen legendes als Epi Drost en Manuel Sanchez Torres. Maar wie kent nog Bert Strijdveen en Arie van Staveren? Vergeten clubs als SVV, Vlaardingen en Wageningen staan er ook nog in.
Plaatjes kocht je voor 35 cent per pakje, op school ruilde je elke dag, eventueel (ver)kocht je ze voor een stuiver. En als je er nog een paar nodig had, kon je ze nabestellen bij Panini. Ook het jaar er op had ik mijn boek vol. In de kast staat ook een boek van 1984, maar er zitten plaatjes in uit boeken vanaf 1978 tot 1985. Alles door elkaar. Met Mark van Basten, leuke fout. Schitterende boeken.
In Italië had ik ooit een vol boek in mijn handen op een rommelmarkt. De verkoper vroeg de hoofdprijs. Ik deed het niet. Ik heb er nog steeds spijt van. Een vol boek met voetbalplaatjes neem je je hele leven mee. En als je een jaar of tien bent, hoop je zelf ooit een keer op een plaatje te staan.
In de herfst van mijn voetbalcarrière had ik eindelijk de kans. In Goor hadden de clubs drie nieuwe voorzitters en samen met de supermarkt bedachten ze een schitterende actie. Voetbalplaatjes van alle Goorse jeugdspelers. Ook mijn team kwam op de foto. En net dat weekend zat ik in Oostenrijk met school. Stond ik nog steeds niet op een voetbalplaatje. Toch begon ik ook met sparen.
Ik kocht scheermesjes voor een jaar. Genoeg frisdrank om de hele buurt van drinken te voorzien en vlees alleen als het niet in de aanbieding was. Ik moest die voetbalplaatjes hebben. Ik koos de rij bij de kassa bewust uit. Liefst achter iemand waarvan ik vermoedde dat die niet spaarde. Kon ik weer extra plaatjes kopen. Al snel had ik her en der een aantal plaatjes zitten. Ik dacht dat ik ver was.
Niet dus, bij anderen zag ik dat ik nog bijna niets had. Honderden moest ik er nog, toen ik voor het eerst de lege plekken telde. Ik zat niet in het circuit. Geen kind in de F-jes, om in de kantine te ruilen met andere ouders. Weinig buurjongens die ook spaarden. Ik viel duidelijk niet in de doelgroep. Bij de kassa van de C1000 waren ze minder streng ondertussen. Ik mocht rustig een paar extra kopen. De stapel dubbelen groeide. Honderden, netjes gesorteerd op nummer, met een elastiekje er om. Maar bijna niemand om mee te ruilen.
En ineens was de actie voorbij. Ik reageerde een paar keer op de voetbalplaatjeshyve, maar zonder concreet resultaat. En nu heb ik een onvolledig boek. Maar desondanks is het een schitterend boek. Al bij nummer 1 moet ik lachen. Volgens mij wilde Bram Hazenkamp niet op de foto. Nummer 43 spreek ik sindsdien met dat nummer aan, hij weet precies waar ik het over heb. Nummer 115 zit sinds september in mijn klas. Ook grappig. Zelf had ik op 432 moeten staan. Links achterste rij, zoals altijd op de elftalfoto. Het losse blad met G-team en dames heb ik wel compleet. Zou Bram van de Burg (450) weten dat ik hem erg vaak dubbel heb? Neefje Jesse (504) heb ik ook dubbel. Hij zelf ook, hoeft geen extra plaatjes meer.
Ik hoop dat over een paar jaar de actie herhaald wordt. Kan ik weer sparen. Sneller ruilen. En deze keer met Collin. En dan wil ik het boek vol. Helemaal vol. Voor in de kast.
Terug naar de lagere school. Panini plaatjes ruilen, omdat dat voetbalboek vol moest. Nutteloze feitjes over obscure voetballers werden ineens relevante informatie. Elke week ging het zakgeld er aan op. Dubbelen werden geruild, eventueel verkocht voor een stuiver. Op die ene klasgenoot na die een dubbeltje vroeg, wilde blijkbaar winst maken op dubbelen.