Hard Gras 135

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 135

Meestal blijven de verhalen wel redelijk hangen, maar van deze editie is me toch een hoop ontschoten na een paar maanden. Dat is meestal geen goed teken.

De gelekte gesprekken tussen Messi en Suarez moeten gewoon gebundeld worden over een tijdje, die zijn te goed om ‘gewoon’ in Hard Gras te staan. Mijn favoriete reportage gaat over het volgen van de FA Cup. Als ik groundhopper was, dan zou dat mijn keuze zijn. Beginnen ergens in een van de voorrondes en elke ronde de winnaar volgen tot de laatste wedstrijd op Wembley. Patrick van IJzendoorn doet dat niet, maar bezoekt wel meerdere voorrondes, boeiend verhaal. Erik Brouwer blijft een favoriet van me, zijn verhaal over de zoon van legende Brian Glanville, een van de hooligans in de Cockney Reds is ook weer een mooie keus van hem. Ontroerend is het verhaal over het archief van Jany van der Veen, ontdekker van vele grote Ajacieden. Velen schreven hem, gewoon met een pen soms nog, jaren later. Gelukkig voor de overlevering zijn die brieven bewaard gebleven. Ook het verhaal van Sinan Cankaya liet me even slikken.

Al met al staat er toch weer flink wat lezenswaardig in deze uitgave.

Citaat: “Hij gebruikte minder moeilijke woorden dan normaal en las onderweg naar uitwedstrijd nooit Homerus in het Grieks. De hooligans accepteerden hem en hij raakte steeds meer verslaafd aan het geweld. Hij ging in Oxford klassieke talen en filosofie studeren en bleef met veel plezier naar slechte wedstrijden gaan.” (p.69)

Nummer: 20-125
Titel: Hard Gras 135
Auteur: Diversen (Erik Brouwer, Carolina Trujillo, Erwin van de Pol, Thomas Heerma van Voss, Sinan Cankaya, Eva Vriend, Mikko & Daan, Arthur van den Boogaard, Patrick van Ijzendoorn, Peter de Waard en Gerrit de Jager)
Taal: Nederlands
Jaar: 2020
# Pagina’s: 136 (24185)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-5170-9

Meer:
134 133 132 131 130 129 128 127 126 125 124 123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 113: De laatste boeken van 2020

Dion van Meel – Ode aan de kelderklasse

Tags

biografie, boeken, boeken 2020, boekrecensie, column, Dion van Meel, kelderklasse, lezen, voetbal, voetbalboek

Dion van Meel – Ode aan de kelderklasse

Het ging heel snel op social media. De term kelderklasse werd een begrip, de site werd verkocht, velen associeerden zich, niet helemaal terecht, want er is maar een echte kelderklasse. Maar het was een gevoel dat vele voetballers deelden, of ze nu wel echt op het laagste niveau speelden of dat ze gewoon plezier hadden in het spelletje op zaterdagmiddag of zondagochtend, zonder dat prestaties het belangrijkst waren. Veel begreep ik, ik speel ondertussen ook al langer op een laag niveau dan op het (voor mij hoogst mogelijke) prestatieniveau. Soms schrijf ik er ook over, meestal in het clubblad van mijn clubje, een enkele keer op mijn eigen site.

Dion van Meel werd al snel de columnist van de Kelderklasse. Volgens mij is de reserve derde klasse zaterdag nog niet zo laag, maar zijn verhalen sloegen aan. Een ode aan de geur van nat gras, die ploeggenoot met stinkende scheten in de kleedkamer en de spits die nooit scoort. Beelden, herinneringen, geuren, gebeurtenissen die elke amateur herkent. Leuk om te lezen, goed dat ze gebundeld zijn.

Noch voordat ik aan bestellen toekwam, eerlijk gezegd was ik niet heel snel, had de schrijver een geweldige sympathieke actie tijdens de eerste coronalockdown. Het boekje bestellen en een groot deel van het bedrag ging naar jouw amateurclubje. Dus door het boek te lezen, steun ik mijn eigen club, waar ik het afgelopen jaar erg weinig ben geweest.

Liefst 72 leuke stukjes, allemaal goed, zonder uitzondering herkenbaar, de moeite waard. Aanrader voor alle voetballers, zeker zij boven de 27 die nog steeds niet mogen sporten van de regering, om het gevoel nog even op te roepen.

Citaat: “Jij doet dat gewoon. Jij bent er. Voor de ploeg. De opgepompte ballen. Het warm schieten van de keeper. Het theetje in de rust. Het vullen van de waterzak. Jij snapt dat voetbal niet draait om voetballen, maar om samenzijn. Met ons. Jij bent onze trainer, verzorger, bierhaler en mascotte. Jij bent de supporter die ons door ellende trekt. Blijf dus, voor altijd.” (p.110)

Nummer: 20-130
Titel: Ode aan de kelderklasse
Auteur: Dion van Meel
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 176 (25282)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-94-0219-821-8

Meer:
Kelderklasse
Dion van Meel

Themaweek 110: Sportboeken

Marcel van Roosmalen – Theo Janssen. Op pad met de dikke prins

Tags

biografie, boeken, boeken 2020, boekrecensie, lezen, Marcel van Roosmalen, Theo Janssen, voetbal, voetbalboek

Marcel van Roosmalen – Theo Janssen

Natuurlijk had ik het boek al aangeschaft. En ook vele recensies gelezen, waarin elke keer wordt benadrukt dat er zo weinig gebeurde. Als fan van de schrijver, daarbij iemand die de voetballer ook kan waarderen, wist ik dat dit zou gebeuren. Maar ik las het niet meteen, het had geen haast.

Toen ontdekte ik, geen idee meer hoe, dat het boek in zijn geheel werd voorgelezen op Spotify. Door de schrijver zelf zelfs. En toen maakte ik een keuze die voor mij niet gebruikelijk is: ik koos het luisterboek. Al een halve eeuw ben ik van het gedrukte woord. Van de voorgelezen Jan, Jans en de Kinderen in de Libelle (dat ik daarna in mijn eentje ‘nalas’, waardoor sommigen dachten dat ik al erg vroeg kon lezen), tot heden ten dage waarin ik veel podcasts luister, wel een e-reader heb, maar bijna niet gebruik en nog steeds films niet kijk, omdat ik het boek nog niet gelezen heb, dit was een revolutionaire keuze voor ondergetekende.

Het helpt dat Marcel van Roosmalen de moeite waard is om te beluisteren, zelfs als hij weinig te zeggen heeft. En voor dit boek past het perfect. Want Theo Janssen is natuurlijk een van de moeilijkste personen om dit project mee te doen. Aardige voetballer, goede gozer, leuke humor, maar niet iemand die veel nadenkt over het leven, zeker niet iemand die gaat zitten vertellen over wat hem raakt, wat hij heeft beleefd, hoe hij in het leven staat, wat er in zijn jeugd is gebeurd. Dus dan wordt het lastig voor een schrijver om daar wat van te maken. Niet voor van Roosmalen, want die schrijft gewoon op wat hij observeert, wat hij zelf denkt. En zo hebben de heren een paar maanden om elkaar heen gedraaid, zonder echt samen te werken.

Dat menig voetbalfan dat tegen vond vallen, begrijp ik goed. Dat ik als lezer, in dit geval luisteraar, dat juist erg leuk vind, is ook logisch. Meerdere keren moest ik hardop lachen. Een aantal files heb ik een tweede keer moeten aanklikken, het was soms onnavolgbaar. Denk ook dat dit een boek is dat ik over een paar jaar alsnog ga lezen, gewoon omdat het kan, omdat het de moeite waard is.

Citaat: “Die anderen ga ik allemaal niet bellen. Ik kan me niet voorstellen dat Fred Rutten me nog te woord staat en het werkt gewoon niet om vrienden in de voetballerij over je aan het woord te laten. Dat heb ik bij het Theo Bos-boek gedaan; iedereen zegt hetzelfde. Bovendien vinden de lezers je al een goede voetballer, anders lezen ze dit überhaupt niet. Dat hoef ik ze niet uit te leggen. Ik ben wel benieuwd wie je nog meer wilt aandragen.” (p.155)

Nummer: 20-124
Titel: Theo Janssen
Ondertitel: Op pad met de dikke prins
Auteur: Marcel van Roosmalen
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 222 (24049)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-488-5430-1

Meer Dikke Prins:
Spotify
Biertje
Twente Insite (recensie)

Meer voetbalbiografieën:
Simon Kistemaker
Rene van der Gijp
Johan Cruijff (Pieter van Os)
Zlatan Ibrahimovic
Frits Korbach
Andy van der Meijde
Michel Boerebach
Steve Mokone
Diego Maradona
Kuif den Dolder
Thomas Skuhravy
Toni Schumacher
Stefan Effenberg
Abdelhak Nouri
Johan Cruijff (Auke Kok)
Louis van Gaal
Johan Cruijff (Nico Scheepmaker)

Meer Marcel van Roosmalen:
Roosmalen, Marcel van – Geef me nog twee dagen (Hard Gras 78)
Roosmalen, Marcel van – Gelukkig is het weer voorbij
Roosmalen, Marcel van – Gras groeit niet sneller door aan de sprietjes te trekken
Roosmalen, Marcel van – Je hebt het niet van mij (Hard Gras 48)
Roosmalen, Marcel van – Het is nooit leuk als je tegen een boom rijdt
Roosmalen, Marcel van – Het jaar van de adelaar (Hard Gras 66)
Roosmalen, Marcel van – Op campagne met Oranje
Roosmalen, Marcel van – Op pad met Pim
Roosmalen, Marcel van – De Pimmels
Roosmalen, Marcel van & Michel van Egmond – Van Didi tot Kaka (Hard Gras 60)
Roosmalen, Marcel van # Jan Dirk van der Burg – Nederland onder het systeemplafond

Themaweek 110: Sportboeken

Het jaar van de strafschop

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Jan Dijkgraaf, lezen, Panorama, strafschop, voetbal, voetbalboek

Het jaar van de strafschop

De opruiming van de Slegte. Goedkoper dan goedkoop. Nauwelijks verkochte ramsj. Denk dat ik nog in guldens heb betaald. Het klinkt ook niet echt aanlokkelijk, ‘de beste voetbalverhalen uit Panorama’. Waar ik destijds, allang niet meer, in de Nieuwe Revu nog wel eens een interessant stuk las, was Panorama nooit meer dan doorbladeren bij de kapper. Maar blijkbaar waren ze midden jaren negentig fanatiek over voetbal. Volgens de achterflap elke week minstens acht pagina’s. Maar ja, ik zat midden jaren negentig overal, behalve in Nederland, dus ik heb het niet gelezen.

De journalisten zijn ook niet echt aansprekend, de bekendste naam is Jan Dijkgraaf, tegenwoordig behoorlijk rechtse provocateur op social media, wanna be politicus met geel hesje, iemand met een behoorlijke aanhang maar foute meningen.

Toch gelezen, het stond in de kast, daarbij waren de jaren 1995 en 1996 voor een Ajacied wel boeiende jaren. Korte stukjes, een serie die me wel bevalt, zijn ‘de vriend van’ waarin een oud elftalgenoot of klasgenoot van een bekende voetballer wordt geïnterviewd. Best interessant. Maar daarmee vul je geen boek.

De overige stukken wisselen een beetje qua kwaliteit. De onderwerpen maken het soms de moeite waard, het schrijven meestal niet per definitie. Sjaak Wolfs is altijd goed. Hans de Roon vertelt waarom Sunderland zo’n boeiende club is (ver voor Netflix dat doorhad). Renze de Vries nam nooit een blad voor de mond. Simon Tahamata is altijd open en sympathiek. Beste stukje van Dijkgraaf: Winnaars/verliezers van seizoen ’95-’96.

Citaat: “Ik heb dat ook meegemaakt in Israël, waar ik met Ajax ooit een toernooi speelde. Vroegen ze op het vliegveld of ik een Hollander was. Ik zei: ‘Nee ik ben Zuid-Molukker.’ Weet je wat ze zeiden? ‘Ah, terrorist!’ Ja, dat zeiden ze. Terrorist. Of ik dat erg vond? Nee, ik was er trots op!” (p.163)

Nummer: 20-122
Titel: Het jaar van de strafschop
Auteur: Diversen (Jan Dijkgraaf, Fred de Brouwer, Korine van Veldhuijsen, Francoise Giesen, Thomas Braun, Hans Peijs, Michiel Blijboom, Leo Meijer, Anthonie Vermeer, Onno Hansum, Joop Bromet)
Taal: Nederlands
Jaar: 1996
# Pagina’s: 172 (23493)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-414-0121-0

Meer voetbalcompilaties:
Belgie Holland in foto’s
De beste voetbalverhalen
Eeuwig Ajax
Früher waren mehr Tore
Mijn Johan Cruijff
My favorite year (Nick Hornby e.a.)
Voetbalavonturiers (Tom Bodde e.a.)
Wenen van geluk
Y el futbol conto un cuento (Alejandro Apo e.a.)

Themaweek 110: Sportboeken

Harry Walstra – De diepgaande middenvelder

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Harry Walstra, lezen, voetbal, voetbalboek

Harry Walstra – De diepgaande middenvelder

Twintig voetbalverhalen van Walstra, een oudje, hij was de zolder aan het opruimen volgens mij. Het titelverhaal (en de omslagfoto) gaat over Kristen Nygaard, de mooie sierlijke spelverdeler van het grote AZ van een jaar of 40 geleden. Mooi dat Walstra de Deen met zijn tragische verhaal zelf te spreken krijgt, al heb ik het idee dat daar veel meer had ingezeten dan een kortverhaal, hoe mooi het ook is.

Andere boeiende verhalen in deze bundel gaan over Sies Wever, de Duitsers Bonhoff en Overath, waarover ik al eerder las in later werk van Walstra, Lutz Eigendorf (waar Michel van Egmond jaren later ook over schreef, als gastschrijver in deze bundel zal hij ongetwijfeld geïnspireerd zijn geraakt door Walstra), WV-HEDW en zeker de fictieve interviews met Cruijff.

Gert Kischen, IM Neesken, heeft ook een boeiend verhaal. Als Inoffizieller Mitarbeiter van de Stasi in Oost-Duitsland, koos hij de naam van zijn voetbalidool. Zelf beweert hij na jaren nog steeds dat hij geen verklikker was, in de archieven staat hij echt als medewerker. Maar zijn geheugen laat hem wel vaker in de steek. Pijnlijk, maar daarom zeker interessant verhaal. Wie nog steeds denkt dat sport en politiek niets met elkaar te maken hebben, moet dit verhaal lezen.

Mooi boek van Harry (als social media vriend mag ik Harry zeggen), al is het een niet altijd even logisch bij elkaar gevonden verzameling stukjes. Een aantal verhalen is later weer gebruikt, begrijp ik. Wat mij betreft is het volgende boek geen biografie van een grote naam, geen Feyenoord boek, maar vooral verhalen over spelers als Wever, Eigendorf en Kischen. Geen grote namen, maar wel boeiende verhalen. En daar dan een boek vol van!

Citaat: “Of je er nu wel of niet over praat, het blijft pijnlijk om jaren later te merken dat ploeggenoten elkaar bespioneerd hebben. Minder pijnlijk is inmiddels het 3-0 verlies tegen Nederland in de Rotterdamse Kuip op 15 november 1978. Kische speelt opnieuw tegen Neeskens en opent de score door in paniek in eigen doel te schieten als hij belaagd wordt door dezelfde Neeskens.” (p.37)

Nummer: 20-115
Titel: De diepgaande middenvelder
Ondertitel: en andere voetbalverhalen
Auteur: Harry Walstra
Taal: Nederlands
Jaar: 2011
# Pagina’s: 116 (22244)
Categorie: Voetbal
ISBN: nvt

Meer Walstra:
WK74 Finale (zijn site)
Twitter

Meer Walstra op gerbie.nl:
Walstra, Harry – De aartsrivalen
Walstra, Harry – Vedette aan de zijlijn
Walstra, Harry – We proberen weer normaal te doen
Walstra, Harry – Robben

Themaweek 110: Sportboeken

Sergio Sano – Maradona

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Diego Maradona, fotooo, lezen, Napels, themaweek, voetbal, voetbalboek

Achterhaald worden door de tijd. Vooruitgeschreven, zoals vaak met themaweken, overleed de goede man niet veel later. Voor het blogje overigens niet relevant, mijn mening werd door de beelden rondom zijn overlijden en begrafenis alleen maar bevestigd.

Sergio Siano – Maradona

Wanneer je in Napels opgroeit en dan fotograaf als beroep kiest, heb je midden jaren tachtig ineens een unieke kans, als de beste voetballer van dat moment naar jouw stad komt. En hij wordt er een ster, meer dan een ster, hij staat er boven de paus, een behoorlijke prestatie in een katholiek land, naast Padre Pio, men verafgoodt hem.

Twee keer was ik kort in Napels. Beide keren (in 1996 en 2017) nog geen 24 uur, maar beide keren trof ik overal in de stad foto’s, muurschilderingen, relikwieën, altaartjes om de Argentijn te eren. Vooral die eerste keer, toen ik in mijn eentje dwalend door de stad zwierf, voelde ik hoe men over hem dacht, ik proefde de sfeer, ik besloot dat ik daarover moest schrijven, ook al had ik nog nooit geschreven.

Natuurlijk wilde ik dit fotoboek hebben, toen ik zag dat Staantribune het verkocht. Natuurlijk wilde ik het meteen lezen. Ook al zou je geen woord Italiaans spreken, dan nog is dit boek aan te raden, want het cliché ‘a picture is worth a thousand words’ gaat hier zonder enige twijfel op. Gelukkig zijn de teksten tussendoor kort, gerelateerd aan wat je ziet, dus zelfs met mijn beperkte Italiaans is dit goed te doen.

Alleen maar zwart-witfoto’s, vooral op het veld, maar ook tijdens de training, in de stad, eigenlijk zijn hele leven tot het laatste hoofdstuk, het hoogtepunt, het feest in de stad na het behalen van de scudetto. Dan zie je iets waarvoor het woord feest een understatement is. Een hele stad gooit het openbare leven plat en is een week aan het vieren dat het gewonnen heeft van het arrogante noorden. Dat het voor het eerst de beste is van Italië. Dat Maradona groter is geworden dan de zoon van god.

En om dat allemaal te kunnen zien moet je dit boek aanschaffen. Ik leen hem niet uit, een pareltje op mijn plank voetbalfotoboeken.

Citaat: “E grazie a Maradona il sud oscuro era riuscito, infine, a umiliare il nord luminoso che lo disprezzava. Coppa dopo coppa, negli stadi italiani ed europei, la squadra del Napoli vinceva, e ogni gol era una profanazione dell’ordine constituito e una rivincita sulla storia. Eduardo Galeano” (p.99)

Nummer: 20-071
Titel: Maradona
Auteur: Sergio Siano
Taal: Italiaans
Jaar: 2018
# Pagina’s: 224 (13697)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-88-7421-222-4

Meer Maradona:
Maradona es mas grande que Pele
Maradona of is Messi beter (Hard Gras 88)
Michel di Tria – Maradona
Geen saai moment met Maradona
Manu Chao – La vida tombola
Chris Willemsen – De moord op Maradona
Gert Hage – Napels
Ghirelli en Uliano – La magica storia
Llinas en Niembro – Onschuldig
Felicidades Diego
Het leven is een loterij
Johan 4, december 1997 (Column, Goal)

Themaweek 102: Sportboeken

Hugo Borst – O, Louis

Tags

biografie, boeken, boeken 2020, boekrecensie, Hugo Borst, lezen, Louis van Gaal, themaweek, voetbal, voetbalboek

Hugo Borst – O, Louis

Ooit was hij de spelverdeler van zijn geliefde Sparta. Later, als journalist, werkte hij goed samen met de trainer, altijd goed voor een mooi interview, een onverbloemde mening. En toen ging het mis, Van Gaal beschuldigde de schrijver van het lekken van zijn telefoonnummer, Borst voelde zich onterecht aangevallen en ging in de tegenaanval. Het kwam niet meer goed.

Maar het is best lastig, wanneer je het Nederlands voetbal moet analyseren, terwijl een van de bepalende figuren in die wereld je negeert. Andersom is het niet slim om als bondscoach een gezaghebbend journalist tegen je te hebben, omdat je te eigenwijs bent om je excuses aan te bieden.

Op zich een persoonlijke fittie, een probleem waar de rest van het land weinig mee te maken heeft. Maar Van Gaal is zo interessant voor een schrijver, Borst kan zo mooi schrijven. Dan kun je elkaar niet negeren. En dus schrijft Borst een boek dat ‘O, Louis’ heet, waar Van Gaal op de cover staat, maar wat eigenlijk meer over hemzelf gaat, bijna zelfpsychologie.

Voor velen was dat een reden om het boek niet te waarderen, om het af te kraken, voor mij juist andersom. Ik waardeer het omdat het over Borst gaat, niet over Van Gaal. De trainer is de kapstok, het gaat om hemzelf. Boeken over Van Gaal zijn er genoeg, als dan niet met zijn medewerking. Zoals Auke Kok al aantoonde met zijn biografie over Cruijff, medewerking is niet perse een voordeel, zonder diens familie schreef hij het beste Cruijffboek sinds Nico Scheepmaker. Op dezelfde manier schrijft Borst een prachtig boek over Van Gaal, juist omdat Van Gaal niet meer dan een bijrol speelt.

Zesentwintig hoofdstukken met dezelfde titel als het boek, vierentwintig keer zoektocht (er zit een telfoutje in de inhoudsopgave), de stukken kun je als geheel zien, maar ook als losse stukjes, verzameling columns, herinneringen, opiniestukken en onderzoek. En dat maakt tot een beter boek dan verwacht. Beter dan menigeen doorhad.

Citaat: “ ‘Maar het klopt godverdomme niet, Louis. Je hoort me toch. Je zit ernaast. Je beschuldigt me van iets wat ik niet heb gedaan. Hallo, neem dat even terug.’
‘Waarom zou ik dat terugnemen? Ik heb alle reden om aan te nemen…’
‘Je zit ernaast, mannetje. Doe godverdomme ‘ns normaal man, ik zou maar even sorry zeggen!’
‘Vind jij dat normaal: op zo’n toon praten?!’
‘En dat zeg jij! Louis, dit bevalt me helemaal niet. Ik heb je nummer niet weggegeven. Punt uit. Neem die opmerking dus even terug!’
‘Als je blijft schreeuwen…’
‘Dat maak ik zelf wel uit. Ik probeer mijn gelijk te halen. Je zit ernaast. Dus moet je je excuses maken. Zo werkt dat. Maar dat kun jij niet opbrengen, he, meneertje Fatsoen.’
Tien seconden later is het gesprek voorbij.” (p.201/202)

Nummer: 20-070
Titel: O, Louis
Auteur: Hugo Borst
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 399 (13473)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-6797-054-9

Meer O, Louis:
Hebban
Sportboek gezocht
Zijn zegje
Biografie portaal
Voetbalboeken punt net

Meer Borst:
Borst, Hugo – Alle ballen op Heintje
Borst, Hugo – Over lust en liefde
Borst, Hugo – Over vaders & zonen
Borst, Hugo – Waarom ik zo van Sparta hou (en Aad de Mos haat)

Meer Van Gaal:
King Louis naar Rio (Hard Gras 94)
Meindert Talma – Ik ben Louis van Gaal
Cruijff of van Gaal (Hard Gras 57)
Spaans met Amsterdams accent
Column Johan 4 (Goal, september 1997)

Themaweek 102: Sportboeken

Michel van Egmond – De wereld volgens Gijp

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Michel van Egmond, Rene van der Gijp, themaweek, voetbal, voetbalboek

Michel van Egmond – De wereld volgens Gijp

De verleiding was niet te weerstaan. Als deel 1 zo vaak herdrukt wordt, zo veel lezers trekt die anders nooit een boek lezen, laat staan kopen, dan is een deel 2 onvermijdelijk. En dus krijg je de gebruikelijke mix van mooie uitspraken en rake observaties. Precies wat je van Van Egmond mag verwachten, precies wat de doelgroep hoopt.

Toch zit er ook een serieuze ondertoon in het verhaal, Gijp kent geen geheimen en de ellende in zijn privéleven wordt niet eruit gefilterd. Maar het mooiste zijn toch de verhalen van Gijp. Drie citaten:

“Ik weet nog dat er bij Oranje achttien selectiespelers waren: zestien van Ajax en twee PSV’ers: Gullit en ik. Die Ajacieden hadden hun eigen warming-up. Dat kwam toen net in, met allemaal van die ingewikkelde pasjes en oefeningen. Ik zeg tegen Ruud: daar ga ik niet aan meedoen, aan die gekkigheid. Ik word al moe als ik ernaar kijk. Laten wij maar gewoon een balletje overtikken. Beetje rommelen, beetje rekken, zoals altijd. Dat soort dingen vond hij altijd wel mooi. Deed-ie lekker mee. Was ook een leuk gezicht voor het publiek: veertien van die zwetende Ajax-klanten die zich vreselijk liepen uit te sloven. En dan twee man die ter hoogte van de cornervlag niet meer bijkwamen van het lachen: Ruud en ik.”

‘Wat denk jij, zou Jantje Boskamp straks ook nog een toetje nemen?’, vraagt Van der Gijp aan de parkeerwachter. ‘Of denk jij van niet?’
Hij wacht het antwoord niet af, laat wel als extra dank nog even zijn televisielach door de straat klateren, geeft de man een klap op de schouder, slaat nu zijn arm om Nicky heen en leidt hem door het drukke verkeer naar Kampong Kita, een restaurant zo groot als een parkeergarage en bijna net zo gezellig. Binnen staan 200 stoelen. Op een ervan zit Jan Boskamp, de schrik van elke All-You-Can-Eat-restaurateur, als een Brusselse boeddha al te wachten. (55/157)

‘Ik neem niets serieus, vooral mezelf niet.’
-Hoezo eigenlijk niet?
‘Kan ik niet. Ik zie mezelf de hele dag van alles doen. Ik zie mezelf wakker worden, ik zie mezelf koffiezetten, ik hoor mezelf tegen de hondjes praten.’
-Nou en?
‘Nou, en? Ik weet niet hoe het met jou is, maar bij negen van de tien dingen die ik doe, denk ik toch al vrij snel: goh, wat ben ik nu toch allemaal aan het doen?’ (140/157)

Nummer: 20-030
Titel: De wereld volgens Gijp
Auteur: Michel van Egmond
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 270 (7033)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-4883-414-3

Meer:
Wikipedia
Hebban
Scholieren

Themaweek 102: Sportboeken

Hard Gras 134 – De Kuip, het rood en het wit

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 134

Willemijn van Dijk: Ontroerend over haar familieband met de Kuip
Arjen Fortuin: Nuttige analyse over Derksen en zijn maatjes
Mikko en Daan: Deel 6 van hun portrettenserie, over Winston Bogarde
Frank Heinen: Familie Maxwell en Oxford United, een vreemd huwelijk boeiend beschreven
Nadia Bouras: Straatvoetbalster tussen de jochies, mooie inzichten
Mark van den Heuvel: Hoogtepunt van deze editie. Bloedkoerier in coronatijd, reflecterend, observerend, eerbetoon aan zijn vader, veel lagen in een enkel verhaal
Judith Spiegel: Ook op de Filipijnen wordt gevoetbald, al is het moeilijk vindbaar, ben jaloers
Erik Brouwer: Bio over Hans Menasse, bijna speler van Arsenal, daadwerkelijk First Vienna na de oorlog.
Nico Kroese: Lijkt zo simpel wat hij doet, maar is zo goed
David Winner: Matteo Ricci en Arie Haan, beiden in China, verschillen en overeenkomsten
Danielle Kliwon: Hoe je in een middag fan kunt worden van Benzema en dat dan blijft
Aangevuld met Gerrit de Jager (Krijter), Theun de Winter (gedicht) en lezerspost van Wouter Koster over Pirlo maakt het voor weer een mooi nummer van Hard Gras.

Citaat: “Voor de kijker was het een van de interessantste televisiegesprekken over racisme van het hele jaar, maar volgens Derksen was het de slechtste show die ze ooit hadden gemaakt. Nog sneller dan normaal was hij na afloop terug naar huis gereden. Hij wist ook wie de schuldige was: Wilfried Genee, die zich als een ‘Judas’ naar het kamp van de vijand had laten lokken. Van der Gijp en Derksen riepen nooit meer iets met Genee te maken te willen hebben, deden nog een schnabbel met Genee in het Twente-stadion en herhaalden dat ze nooit meer iets met Genee te maken wilden hebben.” (p.24)

Nummer: 20-106
Titel: Hard Gras 134
Ondertitel: De Kuip, het rood en het wit
Auteur: Diversen (Willemijn van Dijk, Erik Brouwer, Danielle Kliwon, Arjen Fortuin, Mikko & Daan, Frank Heinen, Nadia Bouras, Mark van den Heuvel, Judith Spiegel, David Winner, Gerrit de Jager)
Taal: Nederlands
Jaar: 2020
# Pagina’s: 120 (21316)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-5169-3

Meer:
132 131 130 129 128 127 126 125 124 123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 98: Sportseries

Half 3 – Nummer 17

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Half 3, Harry Walstra, lezen, Roberto Pennino, Ruud Doevendans, voetbal, voetbalboek

Half 3 – Nummer 17

De laatste in mijn kast. De allerlaatste heb ik gemist. Zie ik ook niet meer als verkrijgbaar online. Helaas. Mocht er iemand zijn die van oude nummers af wil, nummers 5, 6 en 18 ontbreken in mijn collectie.

Na het goede WK van Robben in 2014, was het aanlokkelijk om hem te vergelijken met de beste Nederlandse voetballer ooit, veertig jaar eerder. De cijfers van beide zijn indrukwekkend, al begrijp ik nog steeds de 10 niet die Cruijff tegen Bulgarije scoorde. Zeker ook omdat in de statistieken die erbij staan te zien is dat hij niet alles perfect deed. Maar tegelijkertijd vraag je je af wat je dan moet doen om een 10 te halen. L’Equipe deelt er zelden een uit, maar mocht je er dan een scoren, dan weet je ook zeker dat je iets bijzonders hebt gepresteerd.

Hans van Breukelen die kijkt naar een film van Jan van Beveren vind ik niet zo boeiend. Heb de goede man niet zo vaak betrapt op uitspraken die raak waren, ook nu niet. Maar gezien de connectie van de hoofdredactie met de voormalig topkeeper begrijp ik dat hij gevraagd wordt.

Doevendans laat weer eens zien dat hij op zijn sterkst is wanneer hij autobiografisch schrijft, bijvoorbeeld zijn column over Giacinto Faccheti. Prachtig verhaal!

Het verhaal van Harry Walstra over Julius Hirsh had ik reeds gelezen in een van zijn eigen boeken. Blijft mooi overigens, net als het verhaal over Helenio Herrera, volgens velen de uitvinder van het catenaccio. Geen vernieuwing die de liefhebber in vuur en vlam zet, maar wel eentje die erg bepalend is geweest voor de geschiedenis van het voetbal, vooral in Italië. Ook Pennino heeft natuurlijk een verhaal vanuit Italië, over de dood van een talent. Alsof Torino nog niet genoeg ellende heeft gekend in de geschiedenis, was het hun speler Luigi Meroni die werd geschept door een auto. Jaren later werd de chauffeur van die bewuste auto de voorzitter van dezelfde club. Toeval bestaat niet.

Het laatste verhaal dat ik in deze serie lees gaat over het EK 1980. Het plaatjesboek staat boven nog in de kast. Teleurstellend toernooi. Buiten de verrassende Belgen en de doorbraak van Schuster is me weinig bijgebleven. Ik was nog te jong, mocht ook niet alles zien. Doevendans analyseert en legt uit dat het voetbal niet eens zo slecht was, maar de ambiance wel, waardoor het toernooi de boeken is ingegaan als een mislukt toernooi.

Mooie serie, in mijn geval net niet compleet, gelukkig heb ik nog vele exemplaren van de opvolger, het blad Tardelli, klaarliggen om te lezen. Ook daar lig ik flink achter, er staan er meer op de plank ‘nog te lezen’ dan dat er staan op de ‘gelezen’ plank in mijn kast.

Citaat: “Niet alleen doet Cruijff per wedstrijd in alle categorieën meer dan Robben, hij is ook in alle aspecten beter dan de huidige ster van Bayern München. Cruijff is veel vaker aan de bal en bestrijkt ook een groter deel van het veld, waar Robben zich voor 62 procent in de aanvalszone begeeft.” (p.63)

Nummer: 20-102
Titel: Half 3 – Nummer 17
Auteur: Diversen (Ruud Doevendans, Harry Walstra, Roberto Pennino)
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 104 (20593)
Categorie: Voetbal
ISBN: nvt

Meer Half 3:
Nummer 14
Nummer 13
Nummer 12
Nummer 11
Nummer 10
Nummer 9
Nummer 8
Nummer 7
Nummer 4
Nummer 3
Nummer 2
Nummer 1

Themaweek 98: Sportseries

Hard Gras 133 – Er is altijd voetbal

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 133 – Er is altijd voetbal

Het openingsverhaal is er weer een waarmee ik me goed kan identificeren. PF Thomese is noodgedwongen hockeyvader, net als ondergetekende. Ik leef met hem mee.

Carolina Trujillo schrijft weer een hele roman in een kort verhaal, altijd knap, waarin voetbal een bijrol heeft, maar je wel heel goed leert hoe haar familie functioneerde en hoe groot een klein land als Uruguay kan zijn. Jaloersmakend mooi geschreven.

Over Cruijff kan nooit genoeg geschreven worden. Dus de vergelijking met Shakespeare, door Bas Belleman is per definitie de moeite waard. Na lezing kan ik het alleen maar bevestigen. Rob Siekmann komt er dan achteraan met de visie van Cruijff, door veel te citeren, als aanvulling op de geweldige biografie van Auke Kok.

Raymond Cuijpers kan in coronatijd als ervaringsdeskundige worden opgevoerd, hij speelde jaren in lege stadions. Kan er ook mooi relativerend over schrijven, zoals we al eerder in HG lazen.

Ook het tweede korte verhaal had het begin van een roman kunnen zijn, ook dit verhaal speelt zich in Zuid-Amerika af. Diego Zuniga, nooit van gehoord moet ik toegeven, schrijft een prachtig verhaal over de beste voetballer uit zijn dorp. Een briljante wedstrijd in Jong Chili lijkt het begin van een glansvolle carrière. Het loopt natuurlijk anders, voor een verhaal het beste.

Citaat: “Ik herinner me een Feyenoord-PSV die ik integraal terugkeek. De uitslag had ik de hele zondag vermeden, tot een vriendin vlak voordat ik ging kijken tegen me zei: ‘Ik ga helemaal niets zeggen over die wedstrijd! Maar wacht maar tot de 74ste minuut.’ De hele pot heb ik naar de klok getuurd, en gewacht totdat die op de 74ste minuut stond. Toen het zover was, werd er een bal het veld ingegooid tijdens een aanval van Ajax. No big deal, maar die hele wedstrijd was verknald.” (p.35/36)

Nummer: 20-092
Titel: Hard Gras 133
Ondertitel: Er is altijd voetbal
Auteur: Diversen (P.F. Thomese, Carolina Trujillo, Roman Helinski, Bas Belleman, Rob Siekmann, Marieke Groen, Raymond Cuijpers, Mikko & Daan, Diego Zuniga, Cian O’Mahony, Theun de Winter & Erwin van de Pol)
Taal: Nederlands
Jaar: 2020
# Pagina’s: 119 (18881)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-2635-168-6

Meer:
132 131 130 129 128 127 126 125 124 123 122 121 120 119 118 117 116 115 114 113 112 111 110 109 108 107 106 105 104 103 102 101 100 99 98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20 1

Themaweek 98: Sportseries

Half 3 – Nummer 16

Tags

boeken, boeken 2020, boekrecensie, Half 3, Harry Walstra, lezen, Roberto Pennino, Ruud Doevendans, voetbal, voetbalboek

Half 3 – Nummer 16

Doevendans begint met een reconstructie van het tijdperk Rijvers bij Oranje. Wel interessant, hij heeft vele grote sterren laten debuteren, maar kreeg ook te maken met de Zeister machtspolitiek, met name van de heer Michels.

Harry Walstra duikt in de archieven en schrijft een boeiend relaas over de financiering bij Ajax, vooral in de jaren zestig. Het blijkt dat een aantal voormalig NSB’ers innig samenwerken met de joodse voorzitter Van Praag. Mooi gegeven, goed voor een aantal invalshoeken die allemaal bekeken worden. Erg interessant.

Het favoriete elftal is van Jurriaan van Wessem, een behoorlijk Italiaans getint team, al staat Messi er wel. In zijn eigen woorden: de dalen bij Messi zijn minder diep dan bij Maradona. Een portret van een van mijn favoriete trainers, Valerij Lobanovskij eert de goede man, die ver voor Billy Beane al met statistieken werkte en meerdere keren een topteam opbouwde.

Tenslotte een verhaal over de voorganger van Messi als topscorer aller tijden van Barcelona: Paulino Alcantara. Natuurlijk is er meer te vertellen dan alleen zijn doelpunten, het leven van de ster was niet zoals velen vonden dat het hoorde.

Citaat: “Dan had mijn vader geld nodig om een speler wat extra’s te geven. ‘Hoeveel moet je hebben voor Keesie?’ was het dan. ‘Zoveel duizend’, en dan haalde die man een pak geld uit zijn achterzak, zoveel duizendjes had ik nog nooit bij elkaar gezien, en legde het zo op tafel. Ongelooflijk, maar zo ging dat toen…” (p.47)

Nummer: 20-091
Titel: Half 3 – Nummer 16
Auteur: Diversen (Ruud Doevendans, Harry Walstra, Roberto Pennino, Math Teeuwen, Spencer Price)
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 104 (18762)
Categorie: Voetbal
ISBN: nvt

Meer Half 3:
Nummer 14
Nummer 13
Nummer 12
Nummer 11
Nummer 10
Nummer 9
Nummer 8
Nummer 7
Nummer 4
Nummer 3
Nummer 2
Nummer 1

Themaweek 98: Sportseries