Mart Smeets – Verhaal halen

Tags

boeken, boeken 2019, boekrecensie, gesigneerd, lezen, Mart Smeets, sportboek, themaweek

Mart Smeets – Verhaal halen

Een van de eerste boeken die ik uit de kast plukte dit jaar was de verzamelbundel van Mart Smeets. Gesigneerd aangeschaft bij Broekhuis. Al meer dan vijftig titels van Smeets op de plank, dit was de eerste met handtekening. Pas onlangs sprak ik hem zelf voor het eerst en kon twee andere boeken door hem persoonlijk laten signeren.

Deze collectie, met ‘the best of’ als ondertitel is samengesteld door Jacob Bergsma. Een zware taak, wel een hele mooie. Graag zou ik het originele archief van Smeets doorstruinen, zelf heb ik een behoorlijke verzameling van boeken, bestanden en klappers vol columns en verhalen, maar als ik in de bibliografie van acht bladzijden achterin het boek blader, dan is mijn uitgebreide collectie slechts een klein splintertje van wat de goede man allemaal geproduceerd heeft.

Bergsma deelt het boek op in delen. Mart & Ontmoetingen, & Portretten, & Sport, & Spel, & Smeets. Logische indeling, maar ook met als gevolg dat je tig ontmoetingen achter elkaar leest, waardoor het bijna saai begint te worden. Dit is ook het eerste boek van Smeets dat ik onderbroken heb om tussendoor een ander boek te lezen. En nog een. En nog een keer. Maanden keerde ik terug bij Smeets, las een stuk, waarna ik het boek dat ik in januari als eerste begon, pas in mei als 25e boek dit jaar uitlas.

Betekent dat dat het niet interessant is? Absoluut niet, gewoon, dat dit boek niet zo geschikt is om een ruk uit te lezen. Het is ook een gigantische pil, drie, vier keer zo dik als zijn gebruikelijke bundelingen.

Wat vooral uit dit boek blijkt is dat Smeets nog veel veelzijdiger is dan dat hij wordt gezien. Zijn portretten hebben diepgang, zijn columns een mening, zijn observaties zijn scherp, zijn feitenkennis onmetelijk. Bergsma heeft een mooie selectie gemaakt, ik ben ervan overtuigd dat hij nog een minstens zo dikke bundeling met goede verhalen kan samenstellen met stukken die hij wel overwoog maar zijn afgevallen. Misschien ooit nog eens, er zal een moment komen dat Smeets niet meer schrijft, gelukkig is er dan een archief.

Mooi dat dit boek er is. Hopelijk schrijft hij nog even door, ik ben en blijf fan, graag lees ik nog veel van hem.

Citaat: “Of ik me weleens betrokken voel bij het Nederlands elftal? Nee, ik ben wereldburger. Ik ben ook wel Nederlander, maar ik haat dat kliekjesgedoe, ik haat die mutsjes en vlaggen en dat Oranje-gedoe. Ik vraag me altijd af waarom juist wij Hollanders dat hebben. Met z’n allen op Alpe d’Huez staan, dat stompzinnige gedoe bij het schaatsen. Dat klieken, dat gebrul. Daarbij komt dat ik het Wilhelmus een saai, vervelend volkslied vind. Traag, niets aan. Ik fluit altijd het Italiaanse volkslied mee, daar zit tenminste iets pittigs in.” (p.71)

Nummer: 19-025
Titel: Verhaal halen
Ondertitel: the best of Mart Smeets
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2015
# Pagina’s: 576 (5578)
Categorie: Sport
ISBN: 978-90-488-2610-0

Meer:
Aan de meet
De afrekening
Commentator
Dagboek van een sportgek
Het Dream Team
Geel
Gepakt
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Mijn Amerika
Netwerk
Niets is wat het lijkt
Nostalgie
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Rond de 40
Sportzomerdagboek
Sterren
Thuis in de Tour
De Tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

Themaweek 69: Sportboeken

Sport, spel & Spaak

Tags

Bob Spaak, column, Mart Smeets, sport, Studio Sport, VARA gids

VaraGids. 2 april 2009

Themaweek 58: DeMart

Doorgaan, altijd maar weer doorgaan

Tags

interview, Mart Smeets, sport, themaweek

Tubantia, 3 juli 2008

Themaweek 58: DeMart

Mijnheer Michels

Tags

column, Mart Smeets, Rinus Michels, voetbal

Haarlems dagblad. 28 december 2005

Themaweek 58: DeMart

Olympisch gedoe

Tags

column, Mart Smeets, Olympische Spelen, themaweek

Eerder dit jaar via EenVandaag. DeMart is weliswaar met pensioen, maar laat nog geregeld van zich horen.

zaterdag 6 januari 2018 | AVROTROS | Mart Smeets

Terwijl wij ons (en zeer terecht) druk maken over de flinke faux pas van ons enige IOC-lid, Camiel Eurlings, zijn ze in de USA (het land van de onbegrensde mogelijkheden, nietwaar?) bezig met het in elkaar timmeren (geen woordspeling) van de Olympische schaatsploeg voor Zuid-Korea.

Over Eurlings kan ik kort zijn. Het is goed dat hij ons aller kreet: “wegwezen”, heeft begrepen. De bijna kolderieke Mea culpa was zo laat, zo vreselijk ver te laat en dekte nooit, ik herhaal, helemaal nooit, de schade van weleer.

Onbesproken gedrag, daar ging het om in de eerste plaats en helaas, Camiel, hoe sympathiek je ook wenste over te komen, deze strijd had je op voorhand dik verloren en je hoopte alleen op beter, neem ik maar aan.

Lever de Olympische stropdassen, manchetknopen, dromen en gedachten nu per DHL in en kies een ander traject in je leven.
Hoe hard het ook voor je klinkt: er zit niet anders op.
Overigens vraag ik me wel af (zonder vilein te willen zijn) waarom Eurlings in hemelsnaam ooit in het IOC werd verkozen. Dat deed ik al ten tijde van zijn aanstelling en ik blijf het doen.
Is dit het bewijs dat verstand van (sport)zaken niet belangrijk is voor dit college en dat aanzien, de juiste baan, de goede ouders, ellebogen, de juiste vrienden en een gespreid bedje de aanlooproute is voor deze toch speciale “job”?

Het had en heeft er alle schijn van.

Dus: hij was de verkeerde man op de (voor hem) verkeerde plaats; dat ten eerste.
Een aanstelling waar je toen en nu nog een ton aan vraagtekens achter mag zetten, dat ten tweede.
En dan die lelijke, menselijke fout, die ernstiger was en is dan b.v. een verkeerde wissel op de 10 kilometer: dus? Hij, Camiel, hoe correct en ook plezierig hij zich in mijn bijzijn heeft voorgedaan: hij diende uit de uitslagen geschrapt te worden, zoals gisteren, eindelijk, gebeurde.

In de USA was een ander levend wezen dat we mens noemen bezig zich een plaats op de berg Olympus te verkrijgen. Hij, Theron Sands uit Champaign, Illinois, probeerde afgelopen donderdag op 53-jarige leeftijd voor het eerst van zijn leven een Olympisch startbewijs te behalen. Nadat hij er niet in geslaagd was zich op de 5000 meter zich te plaatsen (hij eindigde diep in de achterhoede van het startveld in de voor ons Nederlanders volkomen ridicule tijd van 7.05.17, zeg twee rondjes achter Sven Kramer) zette hij in Milwaukee aan voor de langste afstand. Hier had hij jaren voor getraind, dus waarom niet geprobeerd?

Tot zijn onuitsprekelijke genoegen had hij ook een tegenstander: de twintig jaar jongere Chase Reichmann begeleidde de krasse knar op zijn lange worsteling van 25 rondjes in een vrijwel lege, grote, holle zaal. Ja, ooit was de USA een land waar topschaatsers huisden, nu waren er twee man gevonden die de tien kilometer durfden te rijden.

Reichmann reed tien seconden sneller dan Sands en beiden begrepen dat het Amerikaans Olympisch comité voor hen geen Olympische pakken zou laten maken.

Voor de echte schaatsfanatici onder U: het lukte ook niet aan KC Boutiette, de inmiddels 47-jarige vedette van weleer, om zich op de 5 km te plaatsen. Hij ging er vol voor, maar er waren ook voor hem grenzen. Zijn 6.47.02 betekende een volle ronde achter de mondiale wereldtop.

Overigens hield die 53-jarige mijnheer Sands wel drie rijders van in de twintig achter zich, hetgeen hem tot een daverende lachbui bracht. Was al dat trainen (op een ijshockeybaan in zijn woonplaats en eenmaal in de week op de grote 400-baan van Milwaukee, waarvoor hij meer dan 700 kolometer moest rijden!!!) toch niet voor niets geweest.

Waarom deze twee Olympische verhalen aan elkaar geknoopt zijn?
U begrijpt het…

De een, met besproken gedrag, wilde coute que coute zijn pluche stoeltje op de berg Olympus verdedigen; ondanks het feit dat hij ook de betekenis van “onbesproken gedrag” ten volle begreep en hopelijk nog steeds begrijpt. De ander, een noeste werker, die op latere leeftijd lol kreeg in schaatsen nadat hij ooit in-line-schaatser was geweest in zijn woonstaat Mississippi, een man met een eerzame baan, wilde, tegen alle wetten van de logica in, eens kijken of een mens in staat is het uiterste uit zichzelf te halen. Daarvoor begaf hij zich op letterlijk glad ijs. Hij schaatste zijn droom achterna, met onbesproken gedrag in zijn sporttas.

De twee Olympische verhaaltjes staan zo haaks op elkaar, maar hebben toch ook zo veel met elkaar te maken. Het gaat over mensen en hun daden. Over een ieders doen en laten. Over betamelijk en onbetamelijk, over besproken en onbesproken, waarbij ik, eerlijkheidshalve, niet weet of die Theron Sands nooit zijn partner een ferme lel heeft gegeven.

Het kwam in ieder geval nooit in het nieuws als zodanig.

Themaweek 58: DeMart

Mart Smeets – Nostalgie

Tags

boeken, boeken 2017, boekrecensie, lezen, Mart Smeets, sportboek, voetbal, wielrennen

Mart Smeets – Nostalgie

Het jaar waarin Mart Smeets voor het laatst een klus had bij de NOS, het boek heet niet voor niets nostalgie. Er was al een boek minder, deze kwam natuurlijk aan het eind van het jaar uit, net voor de cadeaumaand. Voor mij niet nodig, ik koop ze toch wel, mijn collectie is nog steeds compleet.

De verzameling columns wordt aangevuld met een aantal langere verhalen. De columns zijn leuk, goed, vaak interessant en een enkele keer herhalend. Kan gebeuren. De lange verhalen maken het boek. Over het EK waar Nederland niet bij was, had Smeets wat mij betreft niet hoeven schrijven. Hij haalt wat stats erbij, beschouwt vanaf de zijkant, geeft zelf meerdere keren aan dat het niet zijn sport is, het verhaal is dus ook het minpunt van dit boek.

Twee andere lange verhalen daarentegen maken dit boek absoluut de moeite waard. Het eerst gaat over Daphne Schippers. Terecht relativeert hij de hosanna stemming die om de sprintster hing en die omsloeg toen ze geen goud won in Rio. Alsof goud winnen zomaar even te doen is. En dan ook nog eens in een sport met moordende concurrentie, waar het niveau extreem hoog is. Schippers deed het goed, won niet, was teleurgesteld, dat mag, Smeets zet het in het juiste perspectief. Iets dat vele journalisten niet lukt, veel nationalistische Nederlanders nog minder.

Het tweede lange verhaal dat erg leuk was ging over het EK Honkbal in Nederland. Hij mag, kort na de Olympische Spelen dagelijks verslag doen voor Ziggo. Dat is een hele opgave, aangezien de zender weinig kennis van de sport heeft. Smeets wel, maar kan het niet alleen. In korte tijd moet hij veel filmpjes met uitleg opnemen voor de dode momenten in de wedstrijd (en die zijn er geregeld bij honkbal), regelt ook nog eens een deskundige, zoon Tjerk, en als dan zijn dochter Nynke ook nog eens aan het productieteam wordt toegevoegd, werken driemaal Smeets aan een bijzonder toernooi. Helaas heb ik die zender niet en was ik ook op vakantie, maar het had me geweldig geleken om het EK op die manier te kunnen volgen.

Benieuwd hoe lang Smeets nog doorgaat met het jaarlijks een boek uitbrengen. Wat mij betreft mag dat best nog een paar jaar duren.

Citaat: “…staande voor een radio- en televisiezaak in de binnenstad van Marseille. Naast me stond een Nederlands echtpaar. De man had me gevraagd of ‘ik die kermis niet miste’ en ik had geantwoord ‘soms wel en soms niet’, waarna hij naar de televisiebeelden had geknikt en gevraagd: ‘Wie wint er nu?’ Ik had gezegd: ‘Matthews.’ Licht lachend was hij weggelopen met de woorden: ‘Ik heb het al die jaren van je aangenomen, dat zal ik nu ook maar doen.’ “ (p.114)

Nummer: 17-065
Titel: Nostalgie
Auteur: Mart Smeets
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 255 (15816)
Categorie: Sport
ISBN: 978-94-6297-054-0

Meer:
Aan de meet
De afrekening
Commentator
Dagboek van een sportgek
Het Dream Team
Geel
Gepakt
Helder
De Kopgroep
Het laatste geel
De Lance Factor
Netwerk
Niets is wat het lijkt
De Olympische spelen
Oranje boven!
Passie
Prettig verslaafd
Prikkels
Retro
Rond de 40
Sportzomerdagboek
Sterren
Thuis in de Tour
De Tour van ‘80
De Tour wacht op niemand
Wereldtour
Zomeravondvertellingen

Hockeycoach

Tags

coach, column, hockey, Suus

De tijden veranderen. Een dikke kwart eeuw geleden was het een eer om gevraagd te worden als jeugdleider. Met veel plezier heb ik meerdere seizoenen F3 mogen coachen, de kleinste voetballers, hun eerste schuchtere stappen op het voetbalveld. Met voetbal had het niet zo veel te maken, maar plezier krijgen in het spelletje was belangrijk, dat lukte Peter en mij redelijk goed.

Tegenwoordig moet GFC de oudere jeugd smeken of hun bijbaantje op een ander tijdstip kan, er is een chronisch te kort aan jeugdleiders. Vanaf C fluiten ze al de jongste jeugd, vanaf B kunnen ze voor hun eigen wedstrijd ook nog eens een pupillenteam coachen.

Bij de hockey lijkt het probleem nog groter. Er zijn niet alleen veel minder hockeyclubs, wat resulteert in uitwedstrijden voor F-jes op een uur rijden, er zijn ook nog minder vrijwilligers. Ouders moeten dus coachen, desnoods bij toerbeurt. Als vervanger van de reguliere coach, mocht ik onlangs mijn debuut maken als hockeycoach. Voor de tweede keer speelde Suus op een kwart veld, na de kleine partijtjes van vorig seizoen. De eerste wedstrijd ging ruim verloren, aan mij de taak om de tweede wedstrijd er wat van te maken.

De regels ken ik nog steeds nauwelijks, het voordeel is wel dat, net als bij het kluitjesvoetbal, dat ik nog kende van de voetbal, ook de jongste hockeyjeugd graag dicht bij elkaar op het veld staat. Weliswaar worden ze geacht in een opstelling te spelen, vaak is het toch nog een drukte van jewelste vlak om de bal. Ze raken dan ook vaker de stick van een tegenstander dan de bal zelf.

Er is nog een wedstrijd voor ons op ons veld, dus warmlopen wordt lastig. De speelsters zelf lossen het eenvoudig op door een rondje om het hele veld te rennen. Keepster Linde, zwaar ingepakt, hobbelt ook mee. Halverwege zie ik dat ze het klimrek aan de overkant hebben uitgekozen om een pauze te houden, een heel rondje rennen is ook wel erg veel. Ik mag nadenken over een opstelling. Suus moet plassen, dus de eerste wissel is bekend, een plek op het middenveld is populair, Evi is de gelukkige. Zeven andere meisjes staan om heen en schreeuwen door elkaar heen waar ze willen lopen. Ik wijs willekeurig wat posities toe, als Linde me onderbreekt. “Ik wil wel op goal”, meldt ze droog, vanachter haar keepersmasker. We hebben een opstelling, laten we maar beginnen.

De tegenstanders lijken me niet zo goed als het team dat ik vorige week met 5-0 zag winnen, maar na twee aanvallen staan we al met 2-0 achter. Dat duurde vorige week nog tot flink na rust, nu moeten we nog 20 minuten voor het rust is. Waar gaat dit eindigen? Ik moet wisselen, want twee jongedames kou laten lijden aan de zijkant is niet echt de bedoeling. Welke van de tweeling is nu Amy en welke Nina? Een had roze schoenen en de andere blauwe, maar wie? De dichtstbijzijnde is de klos. Even later kan zij haar tweelingzus er weer uithalen, probleem opgelost.

Na een flinke scrimmage scoren we 2-1. Onze eerste goal van het seizoen, feest! Wat de uitslag ook gaat worden, we hebben gescoord, onze dag is goed. Maar de dames hebben de smaak te pakken, Evi scoort weer en we staan gelijk. Vlak voor rust komen we weer achter, maar de eerste helft biedt perspectief. Nu komt het aan op mijn speech in de rust. Maar wat moet ik ze zeggen? Ik complimenteer ze met de eerste helft en praat ze moed in, er zit meer in. De aandachtspanne is kort. De fruitbak is populair, de radslagen volgen snel en voor ik het weet staat er vlak voor me een op haar handen en moet ik oppassen geen hockeyschoen tegen mijn kin te krijgen.

De bedoeling was duidelijk, ik moest de voeten tegenhouden. Al snel staat nummer twee ook voor me op haar handen, hockey is even bijzaak. Als geintje til ik er een bij haar enkels op en zet haar weer op de grond. Denkfoutje, ze staan in de rij om door mij opgetild te worden, langzaam begin ik mijn rug te voelen. De tegenstanders staan al weer klaar, bij ons staan er nog meerdere op de handen. Daar gaat mijn rustspeech.

De tweede helft gaat desondanks geweldig. Amy, onze kleinste, scoort de gelijkmaker, Suus zorgt voor onze eerste voorsprong. De wissels worden ook eenvoudiger, een bal op de hand, een stick tegen de knie, ik hoef niet te kijken wie er nu weer uit moet. Vlak voor tijd wordt het 4-4, een prima uitslag om mee af te sluiten.

Mijn debuut als hockeycoach, een punt, een leuke wedstrijd, maar toch heb ik het gevoel dat ik vooral als turnattribuut nuttiger was dan als coach.

Olympische kronkel, dag 16

Tags

Olympische Spelen, PyeongChang

“We” zijn vijfde geworden op de Olympische Spelen. Het was dit weekend de vaste conclusie, de tevreden terugblik. Vreemd, want het zogenaamde medailleklassement bestaat eigenlijk alleen bij de gratie van de pers. Het is geen doel, het zegt niets over de individuele verhalen. Want het goud bij het ijshockey is net zo veel waard als het goud bij curling, parallelslalom, shorttrackrelay en 50km langlaufen. Elke medaille is er een. De medailles zijn leuk voor het land, maar zijn vooral voor de sporters. Bij het ijsdansen won een Oekraïner en een Francaise namens Duitsland. Begrijpt u het nog?

Het gaat niet om de optelling, het gaat om de sporters. Om de verhalen achter de medailles. Nederland heeft 20 medailles gewonnen, maar vooral hebben we veel mooie sporters gezien, prachtige verhalen gehoord en veel verbroedering gezien. Een noord- en zuid-koreaans ijshockeyteam. Een schitterende afsluiting, beter dan de openingsceremonie, want alle sporters deden mee en genoten, liepen door elkaar, niet meer formeel achter een bordje.

Over twee jaar weer in de zomer, over vier jaar in Peking weer verder. Ik vond het weer mooi.

Olympische kronkel, dag 15

Tags

Olympische Spelen, PyeongChang, schaatsen

De dag van de vernieuwing, een dag voor het eind van de Spelen. Bij de skiers een teamwedstrijd met vier kleine wedstrijdjes die samen bepalen welk land het beste is. Spectaculair, leuk voor het publiek, vernieuwend, dus is het IOC er gek op. Niet dat het IOC van de vernieuwing is, maar wel van de kijkcijfers, de commercie. Zwitserland won uiteindelijk van Oostenrijk, waar de beste slalommer niet meedeed, mij niet duidelijk waarom.

Op de ijsbaan de Massstart. Op het WK al een aantal jaren bekend, bij de WB vaste prik. Vooral de halve finales waren boeiend. Een tussensprint winnen was voldoende, dus zag je halverwege de race al deelnemers die aan het uitbollen waren, zonder zich te bemoeien met het verdere verloop van de race. Vier van de twaalf moesten er afvallen. Kramer had Pedersen in de finale kunnen toelaten, maar besloot de Noren toch nog even een oor aan te naaien.

De finales waren interessant, de tussensprints nutteloos, het ging om de laatste sprint. Twee keer brons, voor Oranje zat er niet meer in. Twee mooie winnaars. Leuk onderdeel.

Olympische kronkel, dag 14

Tags

dwdd, Mart Smeets, Olympische Spelen, PyeongChang

Vandaag kon ik het niet zien, maar straks kijk ik nog wel even via NPO Start. Geweldige zet van DWDD om DeMart dagelijks uit te nodigen.

Zijn parate kennis is gigantisch groot, zijn improvisatievermogen onovertroffen. Elke dag weer een mooi moment om hem live beelden van de dag van commentaar te voorzien. Een extra verhaal uit de oude doos er bij en de Olympische dag is afgesloten.

Jan Mulder gooide zoveel complimenten over tafel dat zelfs Smeets verlegen leek te worden. Zomers is er meestal geen DWDD, hopelijk mag Mart over vier jaar weer.

Olympische kronkel, dag 13

Tags

chauvinisme, Holland Heineken House, nationalisme, Olympische Spelen, politiek, PyeongChang

Vlamingen bij het veldrijden. Duitsers bij biatlon. Het Holland Heineken House. Ik hou niet van nationalisme. Politiek zit het niet mee, in de sport wordt het steeds erger.

Een Oostenrijkse skiër. Een Amerikaanse schaatsster. Een Ghanese skelletonner. Een Zwitserse langlaufster. Een Canadese schaatser. We hebben ze allemaal ingepikt.

Een Amerikaanse getrouwd met een Fries. Een coach van de Japanners. Een assistent coach van de Koreanen. Medaillewinnaressen die Nederlands spreken. Een Noor met Nederlandse opa. Als er maar een link met oranje is, dan pas is het interessant.

Jammer, want een Noorse langlaufster, Nigeriaanse bobsleedames, Duitse biatlonsterren, ijshockeysensaties, de Spelen zijn zo schitterend als je langs dat nationalisme heen kunt kijken.

Sport is mooi, de belangrijkste bijzaak in het leven. Waarom zouden we chauvinisme ons plezier laten verpesten?

Olympische kronkel, dag 12

Tags

Olympische Spelen, PyeongChang, schaatsen

Het is zo voordehand liggend dat bijna iedereen het over het hoofd ziet. Het sterkste schaatsland wint niet automatisch goud op de ploegenachtervolging. Het is vrij simpel. In Noorwegen heb je vier, vijf heren die een redelijk schaatsniveau hebben, goed genoeg om mee te doen aan de Olympische Spelen. In Japan ook vier dames in dezelfde situatie. Deze schaatsers zijn net niet goed genoeg om de Nederlanders op de individuele afstanden te verslaan. Maar zij hebben twee gigantische voordelen: zij weten dat ze zich plaatsen, geen binnenlandse concurrentie hebben en daardoor kunnen zij zich al jaren voorbereiden op dit evenement, waar de som der delen meer is dan de som der losse onderdelen.

Kortom de kracht van de breedte in Nederland is daardoor automatisch de zwakte van de achtervolging. In december moet er nog gekwalificeerd worden. De opstelling kan pas anderhalve maand van te voren bepaald worden. In 45 dagen kun je niet genoeg doen om een bijnummer (hoe mooi dan ook, het is niet meer dan dat) zo goed te beheersen. De Noren en Japanners wisten dat dit hun beste kans op goud was, de Nederlanders doen het als extraatje.

Olympische kronkel, dag 11

Tags

Olympische Spelen, PyeongChang, shorttrack

Het ziet er spectaculair uit. Er gebeurt altijd wat. Ik snap best dat het bij velen populairder is dan schaatsen. Maar het kost mij moeite om shorttrack net zo te waarderen.

Als Bloemen na 25 rondjes de snelste is, dan heeft hij gewoon gewonnen. Als een heat bij het shorttrack is geweest, dan staat iedereen te wachten op de jury. En jurysporten zijn per definitie niet leuk.

Een Canadees tikt zijn landgenoot aan en die wordt alsnog toegevoegd aan de finale en wint die vervolgens. In de halve finale uitgeschakeld en dan toch brons winnen. Een heat met zeven in de baan ipv vier. Ik kan de sport niet echt serieus nemen. Leuk om te kijken. Knap van de medaillewinnaars. Schattig interview met die vier dames. Maar geef mij maar gewoon een allround toernooi schaatsen.

Olympische kronkel, dag 10

Tags

Olympische Spelen, PyeongChang, rodelen

In 1986 mislukte het, de Gay Olympics werden voor de tweede keer georganiseerd, maar een winterversie zat er niet in. In Whistler wordt wel iets dergelijks georganiseerd. Maar geen formele Olympische status. Gelukkig is het bij vele sporten geen enkel probleem dat je misschien een andere seksuele voorkeur hebt, je kunt gewoon meedoen aan de Olympische Spelen.

bron: barstoolsports

Een sport begrijp ik nog steeds niet. Dat ligt er te dik bovenop (geen woordgrap). Rodelen met z’n tweeën. Wie heeft dat bedacht? Ik stel me een vergadering voor waar sporten voor de gay olympics worden voorgesteld. “Gewoon, met z’n tweeën bovenop elkaar op een slee. Met een heel strak pakje aan.” En dan? Precies. En dan.

Afgewezen. Weet je wat, dan gaan we gewoon naar het IOC. En zo geschiedde. Alle geintjes zijn gemaakt toen de ‘double luge’ op Valentijnsdag werd gehouden. Ik kan er niet overheen (weer geen woordgrap). Maar begrijpen doe ik het ook niet. Het ziet er niet alleen vreemd uit, ik heb ook geen idee wat het toevoegt aan de Spelen. Er zijn sporten die ik leuk of minder leuk vind, maar de meeste begrijp ik. Zelfs van cricket heb ik de regels, in grote lijnen, geleerd. Maar waarom je op een lullig sleetje gezamenlijk door een ijsbaan van een berg wil glijden? Wanneer vraag je je partner of hij bovenop je wil gaan liggen? Hoe leg je thuis uit dat dit sport is? In welk gemeentehuis word je gehuldigd wanneer je een medaille haalt? Mocht je homoseksuele gevoelens hebben voor je partner, is dit een opwindende positie? Wat kan je als coach toevoegen aan een team? Zoek je samen een pak uit?

Kent iemand van mijn lezers een rodelaar die dit ooit geprobeerd heeft?

Olympische kronkel, dag 9

Tags

biatlon, Olympische Spelen, PyeongChang

Tijdens de zomerspelen gaat mijn bewondering het meest naar tienkampers, tijdens de winterspelen zijn het zonder twijfel de biatleten die ik het hoogst heb zitten. Twee verschillende sporten, maar dan als een enkel onderdeel. Na het langlaufen zie je de atleten vaak ter aarde storten. Geen sport zo zwaar als langlaufen.

Schieten daarentegen is een sport van rust behouden, concentratie en precisie. Die twee sporten staan zo ver van elkaar, dat het combineren een mindfuck van jewelste oplevert. Met een hartslag in het rood kom je aan bij de schietbaan, je moet tot rust komen en schieten. Het allermoeilijkste is dus het juiste moment bepalen. Wanneer ben je rustig genoeg om te beginnen? Heb je je zenuwen onder controle, wat doet je concurrent een paar meter verderop?

Biathlon is een zwaar ondergewaardeerde sport. Zelfs door mij zelve. Want ook al weet ik hoe knap het is wat de sporters doen, ik kijk te weinig. Ik ken de meeste namen niet. Maar mijn bewondering is er niet minder om.

Olympische kronkel, dag 8

Tags

Olympische Spelen, Oostenrijk, PyeongChang, skiën

De super-G van de dames was het verhaal van de dag. Favoriete Lindsey Vonn mocht als eerste naar beneden, miste een bocht en werd zesde. Iedereen dacht dat het al beslist was, toen een Tsjechische de berg afdaalde. Haar specialiteit komt later: snowboard parallel reuzenslalom. Zeg maar een soort Ter Mors, twee sporten tijdens dezelfde Spelen.

Na de finish had ze precies 1/100 voorsprong op Anna Veith. Ze kon het zelf niet geloven. Schitterende beelden. Haar gezichtsuitdrukking was pure verbazing, niet de gespeelde die we zo vaak zien. Haar tijd was een foutje, opperde ze nog. Niet dus, ze won goud.

Leuk detail. Twee decennia geleden als reisleider, kwam ik geregeld bij de schoonouders van de zilveren medaillewinnares. Haar huidige echtgenoot was toen een puber die graag ging snowboarden, destijds een sport in opkomst. Hij werd prof, stopte en trouwde een van de beste skisters van het land. Benieuwd welke sport hun toekomstige kinderen zullen kiezen.

Olympische kronkel, dag 7

Tags

Olympische Spelen, PyeongChang, schaatsen, school

Meerdere laptops met livestream als ik het lokaal binnen loop. De eerste rit is halverwege. Ik laat ze even kijken naar Van der Weijden. In de dweilpauze wel wat doen, maar ben blij verrast dat er überhaupt interesse is. Ook grappig dat je je leerlingen beter leert kennen. Aan de andere kant zit iemand op YouTube filmpjes van speerwerpen te kijken. Ze doet zelf ook aan atletiek.

Na de dweilpauze zet ik het smartboard aan. We kijken de laatste ritten samen. Weer verrassen ze me. Ze kennen Pechstein en Sablikova, al blijkt de Tsjechische vlag niet bij iedereen bekend. Gezamenlijk bewonderen we de geweldige rit van Esmee Visser. We kijken nog even het interview en hervatten de les. In het kader van ‘actualiteit’ koppel ik het organiseren van de Olympische Spelen aan de Toeristische verwachtingen. Veel actueler kan een les niet worden.

Olympische kronkel, dag 6

Tags

Olympische Spelen, PyeongChang, reizen, Sven Kramer, vliegveld

7600m heeft Bloemen gereden hoor ik van Wennemars. Het vliegtuig heeft de landingsbaan geraakt, ik zondig tegen de regels, maar ik wil de 10km horen. Als ik het vliegtuig uitben ligt Kramer 1,3 seconden achter. De 3G hapert, het ligt niet aan Erben. De eerste televisie heeft damestennis. Het is druk op Madrid airport.

De rondetijden lopen op, Erben schreeuwt het in mijn oor. Ik negeer de dutyfree. Bij elk toilet staat een rij, bij mijn gate geen stoel te vinden, de restaurants hebben flinke rijen. Na 5600m hebben ze op de radio door dat Kramer niet gaat winnen. Twee ronden later zit een medaille er niet meer in. Ik besluit geen rum te halen, eten uit te stellen tot Schiphol en in de rij aan te sluiten. Kramer legt uit dat hij geen moment in de race heeft gezeten. Bloemen komt na het nieuws. Ik gun hem het goud.