Sport, spel & Spaak

Tags

Bob Spaak, column, Mart Smeets, sport, Studio Sport, VARA gids

VaraGids. 2 april 2009

Themaweek 58: DeMart

Advertenties

Doorgaan, altijd maar weer doorgaan

Tags

interview, Mart Smeets, sport, themaweek

Tubantia, 3 juli 2008

Themaweek 58: DeMart

Korte samenvatting van de Olympische sporten

Tags

Brazilië, Olympische Spelen, Rio 2016, Rio de Janeiro, sport

Voordeel van een flinke zomervakantie, je kunt wat meer zien van de Olympische Spelen. Toch kost het mij nog wel eens moeite bepaalde sporten te begrijpen, andere sporten vind ik totaal oninteressant. Maar de Olympische Spelen blijf ik fascinerend vinden, deze week dus een Olympische themaweek.

Als eerste een korte samenvatting.

Te beginnen met de sporten die ik niet begrijp, of waarvan de regels mij onduidelijk zijn: Paardrijden, Hockey, Moderne Vijfkamp, Zeilen, Schieten en Gewichtheffen.

Jurysporten kunnen nooit eerlijk zijn, altijd een reden voor discussie. Jammer. Turnen,
Boksen, Duiken, Paardrijden, Synchroonzwemmen en Trampoline.

Vechtsporten heb ik helemaal niets mee, waarom zou je elkaar de kop inslaan en daar dan trots op zijn? En dan ook nog eens vreemde regels, onduidelijke scores. Meteen afschaffen wat mij betreft: Boksen, Schermen, Judo, Taekwondo en Worstelen.

Dan zijn er nog sporten waarvan ik denk dat ze leuk zijn voor een dagje op de camping, een bedrijfsuitje of vrijgezellenfeestje, maar die ik als topsport niet serieus neem: Boogschieten, Badminton, Kano, BMX, Golf en Tafeltennis.

Dan zijn er een aantal sporten die ik wel als topsport inschat, maar die ik gewoon niet zo boeiend vind om naar te kijken: Voetbal (op de Spelen dan), Zwemmen, Handbal, Roeien en Waterpolo.

Tenslotte de sporten die voor mij de Spelen boeiend maken:Atletiek, Basketbal, Beach Volleybal, Wielrennen, Rugby, Tennis, Triatlon en Volleybal.

Themaweek 5: Olympische Spelen

De eerste prijs in wat?

Tags

fotooo, Kijk nog eens, sport

Kijk nog eens 199

Doet het altijd goed. Een beker of bokaal voor de jeugd. Dat ze iets tastbaars hebben, getuige van hun prestatie. Maar wat was die prestatie eigenlijk? Ik haal er maar twee dingen uit. Het was een 1e prijs. En het gebeurde in november 1995. Maar wat, waar en waarom? Ik heb geen idee.

Sportgala 2026

Tags

column, fcblogbroeders, sport, sportgala, tennis, voetbal, WK 2026

Op het podium refereert Anwar El Ghazi in zijn dankwoord aan Robben, Gullit en Abe Lenstra, hij is de vierde voetballer die wordt gekozen tot voetballer van het jaar. Guitig kijkt hij naar de camera en maakt een geintje dat het ook eigenlijk niet anders kon na zijn hattrick in de finale van het WK te Sydney. Ver van het podium zitten in de hoek, buiten het zicht van de camera twee wat oudere sporters met elkaar te praten.

• Eergisteren. Van Basten kon niet. Er was een plek vrijgekomen. Jij?
• Gisteren pas. Ik had de indruk dat ze al velen hadden gebeld. Ach, ik had nog wel wat vrije tijd.

De sporters zoeken naar aanwijzingen. Ze herkennen elkaar niet, maar willen het niet toegeven.

• 2003. Alles zat mee. Voor ik het wist stond ik in de finale. Alleen meedoen was al mooi, ik had geen schijn van kans. Ik was nog nooit verder gekomen dan de eerste ronde. Het jaar er op haalde ik de derde ronde nog, maar blessures bepaalden de rest van mijn carriere. Nummer 14 was ik ooit. Net als hij.

Ze lachen allebei, omdat die kale naar het podium wijst waar Cruijff weer eens staat te orakelen.

• Die werd ook nog nooit gekozen trouwens. Ik verloor van Wennemars in mijn beste jaar. Van schaatsers win je het nooit in dit stomme land. Zelfs nu. Wij zitten hier achterin de zaal, terwijl zij de beste tafel hebben.

Hij heeft gelijk. Vooraan zitten Schenk, Kramer, Wust, Wennemars en Van Benthem glunderend te kijken. Vijfenzeventig jaar sportman van het jaar in Nederland, van Abe Lenstra tot Anwar El Ghazi, maar vooral veel zwemmers en schaatsers.

• Jij dan?
• Elf jaar geleden pas. Ik had een maand dat alles lukte. Ik hoefde de zestien maar in te lopen en de bal viel voor mijn voeten. En elke bal vloog er in. Ik werd vergeleken met Messi en Ronaldo. Sloeg natuurlijk nergens op, ik was maar een simpele spits die er in de Bundesliga een paar inschoot.
• Heb je nog in Oranje gespeeld dan?
• Twee keer ingevallen. Hiddink was toen voor de tweede keer bondscoach. Die had geen idee meer wat hij moest. Die verloor toen vaker dan hij won en haalde met mazzel het EK. Toen was ik al weer uit beeld. Ook in Duitsland scoorde ik steeds minder. Kwam ik weer op de bank terecht.
• Spijt?
• Nee. Ajax had me leuk geleken. De clubs waren al rond, maar te laat om nog door te geven aan de KNVB. Maandenlang hebben ze me gepest omdat ik zei dat ik als kind al in een Ajax-pyama sliep. Jij?
• Nee. Ik ben even de weg kwijt geweest toen ik doorhad dat ik nooit meer de finale van een Grand Slam zou halen. Zelfs een gewoon ATP-toernooi was al lastig. Ik won er twee. Tegen Kafelnikov, die had al Olympisch goud, de tweede tegen Gonzalez, die pakte de Spelen daarna een medaille. Grappig toeval. Speel je nog?
• Gewoon op zondagochtend met wat vrienden. Paar balletjes er in trappen en vooral veel bier na de wedstrijd. Jij?
• Nee. Al jaren geen racket meer in handen gehad.

De jongste kijkt een keer naar het podium waar Marco Borsato doet alsof hij heel erg live aan het zingen is en weet wie de tennisser is. Maar hoe heet hij ook al weer? Wat zou hij nu doen? Zou hij het durven vragen?

• Biertje nog?
• Laten we maar doen. Het is gratis. Normaal moet ik daar eerst een groep zakenlieden een clinic voor geven. En die clinics zijn steeds schaarser, nu niemand me meer kent. Vond het al gek dat ze me belden, dat ze mijn nummer vonden.

Weer lachen ze allebei. De ander herinnerde zich de verhalen over mobieltjes in grachten en veel drank. Ze bestellen wat biertjes en kijken naar het podium. De jongste fantaseert dat hij er bij had kunnen staan. Een handjevol spelers dat daar staat, kent hij nog van die ene week bij Oranje. Aanvoerder Clasie en zijn vast compaan Klaassen. Zouden ze hem nog kennen? Hij zit te ver van het podium, ze zien hem niet eens. Nog een paar maanden en zijn vriendenteam wordt weer kampioen. Net als vorig seizoen. Op de platte wagen door het dorp. Ook mooi.

Ook elders te lezen

Tags

America, American Football, boeken, boekrecensie, lezen, MLB, MLS, NBA, NFL, NHL, schrijven, sport, Verenigde Staten, voetbal

Mijn blog is een leuk tijdverdrijf, maar ik weet ook dat het nooit een populair blog zal worden. Genuanceerd, doordacht, soms veel tekst. Over boeken die niemand kent. Of voetbalfoto’s waar niemand een boodschap aan heeft. Niet gericht op scoren.

Toch is het wel leuk dat je iets schrijft wat gelezen wordt door velen. Misschien dat elders schrijven een idee is? Vorig jaar in Orlando zat ik ineens dicht op het nieuws. De volgende ochtend een stukje geschreven dat meteen werd geplaatst op sportamerika.nl. Ik moest er wel eerst een zeven uur durende raadsvergadering voor bijwonen, maar toen bleek ik getuige te zijn geweest van de geboorte van een nieuwe MLS franchise.

Dankzij de baseballgekke Dominicanen heb ik ook al decennia een fascinatie voor sommige Amerikaanse sporten, deze site past wel bij mij. De site brengt ook een keer per week een magazine uit. Digitaal, full colour en verbazingwekkend: gratis! En voor dat blad mag ik drie van mijn tijdsbestedingen samen brengen. Een boek lezen over een Amerikaanse sport en daar dan weer een stukje over schrijven. Mijn debuut was te lezen op bladzijde 36-37 van nummer 50, ook in het eerste nummer van dit jaar stond weer een boekrecensie van Gerbie.

Nu weten vaste bezoekers van gerbie.nl natuurlijk allang dat ik vele stukjes klaar heb liggen, dus geheel nieuw zullen ze voor trouwe lezers niet zijn, maar elk stukje is opnieuw geredigeerd, aangepast voor een groter publiek, mijn eigen persoonlijke voetnoten zijn natuurlijk minder relevant buiten dit blog.

Dus mocht de verlaagde frequentie van dit blog je doen verlangen naar meer verhaaltjes van mijn hand, mocht je het meer dan tweeduizend stukjes tellende archief al doorgeworsteld hebben, dan is er dus een goede aanvulling. Overigens verdient de site en zeker ook het magazine ook zonder mijn bescheiden bijdrage genoeg lof en kom je daar vele lezenswaardige stukjes tegen van vele andere goede schrijvers.

Paul Arnoldussen – Amsterdam 1928

Tags

1928, Amsterdam, boeken, boeken 2013, boekrecensie, lezen, Olympische Spelen, Paul Arnoldussen, sport, sportboek

Paul Arnoldussen – Amsterdam 1928

In onze hoofdstad gaan nog altijd stemmen op om in 2028 de Olympische Spelen weer te organiseren. Alsof het IOC met dergelijke sentimenten rekening houdt. Zelfs Athene werd gepasseerd in 1996. Daarbij zou men nog eens moeten terugkijken naar de mislukte poging om de spelen van 1992 binnen te halen, het filmpje van Koot en Bie met Kees van Kooten als Ed van Thijn.

Gelukkig zijn de Spelen van 1928 al geweest, al begreep ik dankzij dit boek dat er zo veel mis ging tijdens de voorbereiding, dat er momenten waren dat de organisatie de opdracht terug wilde geven. Het evenement leek erg weinig op de Spelen zoals wij die nu kennen. Het voetbaltoernooi duurde weken. Ook kunst werd gezien als een Olympisch onderdeel, maar vooral valt het op dat het leven in Amsterdam gewoon doorging, slechts een minderheid merkte dat er iets georganiseerd werd.

De auteur verdient een compliment voor de details, overduidelijk zijn hier vele uurtjes research ingestoken. Mooi dat het is vastgelegd, de Sportbibliotheek heeft dit terecht uitgegeven. Stukje Nederlandse geschiedenis.

Citaat: “Wilhelmina was er ontstemd over dat de openingsdatum niet in overleg met haar was vastgesteld, en besloot daarom tot een vakantiereisje. De regering had haar niet weggestuurd, integendeel, tot op het laatste moment heeft minister Beelaerts van Blokland van Buitenlandse Zaken nog geprobeerd haar te overreden om terug te keren. Het smeekschrift dat de minister op 21 juni bij de koningin liet bezorgen verdient het integraal te worden geciteerd: “Met diepen eerbied zij het mij veroorloofd ter hooge kennis van Uwe Majesteit te brengen dat het bericht dat in verband met Hoogstderzelver afwezigheid de opening der Olympische Spelen, in plaats van door Uwe Majesteit zelve, in opdracht van Hoogstdzelve zal plaats hebben door Z.K.H. de Prins der Nederlanden, niet alleen hier te landen doch ook in het buitenland meer teleurstelling heeft verwerkt dan ik had voorzien en verwacht.” (…) (p.129/130)

Nummer: 13-048
Titel: Amsterdam 1928
Auteur: Paul Arnoldussen
Taal: Nederlands
Jaar: 1994
# Pagina’s: 211 (8202)
Categorie: Sport
ISBN: 90-6005-468-7

Meer:
Olympic.org
Wikipedia
Paul Arnoldussen
BOL
Olympisch Dagboek (van mij)

Moderne sportbeleving

Tags

ijshockey, NHL, reizen, sport, Tampa Bay Lightning, Verenigde Staten

Tradities zijn belangrijk in sport. Cricket wordt gespeeld in voormalige Britse kolonies, schaatsen doen we in Nederland en Scandinavië, hardlopen in Afrika, darten als je van drank houdt en in Engeland bedenken ze een sport waarin spoedig anderen beter zijn.

Het beeld klopt niet. We lopen over straat naar het stadion, palmbomen aan de kant van de weg, in de auto was airco nodig en de mensen op straat zijn gekleed in korte broek en T-shirt. We gaan een ijshockeywedstrijd bezoeken.

“Tickets”, schreeuwen de handelaren die nog kaartjes over hebben. Een politieagente bij een verkeerd geparkeerde auto schrijft er zelf een. Dom, wij hebben net 35 cent in de meter gegooid voor de rest van de avond. Daar kun je geen risico voor lopen lijkt me. Denk niet dat de handelaren van hun kaartjes afkomen trouwens, de wedstrijd is al begonnen.

Anderhalf uur rijden ze vanuit Orlando elke keer naar Tampa Bay, als seizoenkaarthouders van de Lightning. Een keer of veertig per seizoen. Ik mag vanavond met ze mee. Op de derde ring zitten we, halverwege de eerste periode vallen we er in. Al snel wordt een oorlogsveteraan geëerd tijdens een pauze in het spel. Ik kan daar helemaal niets mee. Ik ben hier om ijshockey te kijken, dan wil ik niet met vijftienduizend anderen moeten klappen voor iemand die in Iraq en Afghanistan is geweest. Ook de politieagente die een eerbetoon krijgt tijdens de tweede periode doet gewoon haar werk. Zoals er elke dag miljoenen dat doen hier in deze stad. Waarom zij wel, anderen niet? Er wordt vijftigduizend dollar gegeven aan een goed doel, het heeft allemaal niets met sport te maken.

En die sport is toch best leuk. De bezoekers uit Los Angeles (ook een typische wintersportstad [/sarcasme]) zijn sterker dan de thuisploeg, maar de goalie van de thuisploeg is geweldig in vorm. Om me heen loopt men in en uit, de catering doet goede zaken. Na de tweede periode ga ik ook maar op zoek naar wat eten, het programma van de dag zat zo vol dat ik na mijn brunch nog niets gegeten heb. Een klein vierkant stukje pizza smaakt goed, maar kost meer dan een volledige pizza in Italië.

Het beeld dat ik van hockey had, klopt niet echt. Jong en oud is aanwezig, achter me wordt Spaans gesproken, het zijn dus niet de rauwdouwers en de rednecks die op de tribune zitten. Ook is er geen enkele vechtpartij. Volgens mij vindt (een deel van) het publiek dat een wezenlijk onderdeel van de sport, anders was het allang uitgebannen. In een filmpje tijdens een pauze komen er, ondersteund door harde muziek, in snel tempo hoogtepunten voorbij, daarin meerdere knokpartijen.

Er heerst niet de sportsfeer die ik hoop te treffen, die voetbal zo mooi maakt, die op een berg tijdens de Tour de France heerst. Op commando moet het publiek lawaai maken, klappen of ‘let’s go Lightning’ scanderen, braaf doet een groot deel van de aanwezigen dat dan ook. Je bent niet voor een club omdat je dat voelt, maar omdat je op het grote scherm gezien wil worden. De kiss-cam is net zo populair als een doelpunt van de thuisploeg.
Ondanks dat alles vermaak ik me best. Ik snap veel van die Amerikanen niet, maar vind het spelletje wel boeiend.

Zelfs als leek zie ik dat Bisschop een geweldige wedstrijd keept. Ik zie het tactische spel tijdens powerplay (een tegenstander zit twee minuten op de strafbank) en ik voel de spanning. Zelfs bij 4-1 in de laatste periode blijft de dreiging van de sterke tegenstander continu aanwezig. Uiteindelijk wint de thuisploeg met 5-1.
Anderhalf uur terug met de auto, doordeweekse avond. Morgenvroeg gaat de wekker weer op tijd. Mijn eerste NHL wedstrijd is me goed bevallen. Al begrijp ik een hele boel dingen niet. Of wil ze niet begrijpen. Dat kan ook.

Fierljeppen of Bongelwuppen

Tags

fierljeppen, fotooo, fryslan, Kijk nog eens, sport

Kijk nog eens 178

Onbekende sport. Wel leuk om eens te proberen. Fierljeppen

Amerikaanse kroeg

Tags

bar, column, geschiedenis, GFC, Goal, Goor, kantine, sport, televisie, voetbal

Goal, Oktober 2009

Zoals bekend bij menigeen, reis ik graag. In de VS zag ik sportbars, een bar waarin aan alle muren diverse televisieschermen hangen, waarop dan honkbal, american football, ijshockey, golf en iets wat voor worstelen door moet gaan, te zien is. Iedereen in die kroeg zit wezenloos over zijn glas te staren naar een van die schermen. Enige conversatie was uitgesloten, de muziek stond meestal ook zo hard dat dat niet gewenst leek.

Nederlandse voetbalkantines zijn een spiegel van de club. Een bekerkast, wat elftalfoto’s, vaantjes boven de bar, een tafelvoetbal (of tegenwoordig playstation) voor de jeugd. Hoe ouder de club, hoe meer sfeer. Bij Phenix in Enschede vond ik het jammer dat we ons moesten omkleden, prachtige oude krantenknipsels van ver voor de oorlog aan de muur. In Bentelo hangt een schitterende zwartwitfoto van alle leden, heel veel jaren geleden. De pastoor staat er bij op. Mooi.

Sinds kort voel ik me bij GFC meer in een Amerikaanse bar dan in een voetbalkantine. Alles wat een beetje ruikt naar het roemrijke verleden is verdwenen achter deuren. Grote schermen bepalen het beeld in de kantine. Op doordeweekse avonden zijn er voetbalwedstrijden live te bekijken waarvan we tien jaar geleden de uitslag moesten zoeken een dag later in een hoekje van de krant. In het weekend staat er een professionele PowerPoint, met eredivisie-uitslagen en GFC uitslagen door elkaar, afgewisseld met foto’s en sponsors.

Het resultaat is dubbel negatief. Op donderdag, normaal de gezelligste avond in de kantine, staren velen naar schermen. Een gesprek is uitzondering, de gezelligheid is ver te zoeken. Maar daarnaast moest er het een en ander wijken van de muren van de kantine. De stand van het eerste, toch wel te zien op het scherm, hangt ook nog eens naast de deur. Daar hing jarenlang de affiche van de legendarische wedstrijd tegen Oldenzaal, meer dan een halve eeuw geleden. Daarnaast hing de opstelling van het eerste, een paar jaar later. Allebei verdwenen.

De advertentie die in de krant stond namens alle leden bij het 75 jarig jubileum: verdwenen. De kampioensfoto van 1969? Hing ooit in de hal. Verdwenen. De kampioensfoto van 2002? Hangt in het archief. De plek waar we vele mooie foto’s hebben, die we helaas met weinigen kunnen delen. In de aanloop naar het jubileumboek leek het ons leuk om de Eregalerij in de hal op te hangen. Geen reactie. Onze kantine is omgebouwd tot een Amerikaanse sportsbar.

Wie bepaalt eigenlijk wat er wel of niet in de kantine hangt? Valt dat onder de verantwoordelijkheid van het bestuur? Heeft de kantinecommissie een stem? Mag de sponsorcommissie meepraten (er hangt nog wel altijd Heinekenreclame in de kantine)? Ik zou graag zien dat onze kantine weer laat zien dat we een rijke historie hebben. Kijk eens rond in het voorste deel en zoek iets dat ouder is dan tien jaar. Ik heb het niet gevonden.

Ik ben ervan overtuigd dat degene die de schermen onlangs op hing de beste bedoelingen had. GFC moet mee in de vaart der volkeren, professioneler lijken, er bij horen. Helaas gaat het ten koste van onze geschiedenis, terwijl we daar volgens mij trots op mogen zijn. Met slechts vijf seniorenteams en een eerste onderin de vierde klasse is onze geschiedenis volgens mij zelfs de belangrijkste reden voor trots. Laten we dat ook in de kantine uitstralen.

Ik heb een IQ van 455

Tags

fantasy sports, gokverslaafd, iq, sport, yahoo

Volgens Yahoo dan. Want we hebben het wel over Sports IQ. Ik begon net als iedereen op 100. En elke dag mocht ik een aantal voorspellingen doen. Een stuk of tien. Minder mocht ook, als ik het niet wist. En maandenlang was dat een plezierig minuutje of twee. Gokken, zonder dat er wat op het spel staat.

De voetbalpool hoef ik niet zo nodig te winnen. De eer is mij veel belangrijker. Daarom vond ik het ook leuk dat ik bij dit spelletje van de tienduizenden deelnemers, in de top 300 stond op een gegeven moment. Dat ik Wouter kon uitdagen via een challenge en verslaan. Of niet.

Jammer dat ik vaak wedstrijden op college-niveau in de VS moest voorspellen, in plaats van wat meer wereldwijd populaire sporten. Ook niet zo erg dus dat ik achterop raakte bij de echte fanatici, die op een IQ van boven de 700 eindigden.

 

En om welke onbegrijpelijke reden dan ook, stopt Yahoo er mee. Allerlei onzinnige dingen gaan eeuwig door, maar een leuk spelletje waar (honderd)duizenden elke dag plezier aan beleven, houdt er mee op. Zoals Sportsbets, een app via Facebook, een vergelijkbaar spel, er ook van de ene op de andere dag mee ophield. Zijn de echte wedkantoren bang voor concurrentie. Geloven die echt dat ik elke dag echt geld ga inzetten omdat ik in dit spelletje 840 van mijn 1374 voorspellingen goed heb gegokt? Ik snap er niets van.

Wel weet ik dat ik elke dag weer een minuut of twee te besteden heb. Gelukkig is het honkbalseizoen weer begonnen…

Olympische Spelen via de krant

Tags

Frankrijk, l'equipe, Olympische Spelen, reizen, sport, vakantie

Meestal kijk ik veel. Prachtig evenement. Dit jaar was dat niet anders. Behalve dan dat ik erg weinig heb gezien. 53 seconden Ranomi, 40 seconden halve finale en finale Bolt, 22 seconden Manadou en wat flarden van de openingsceremonie. Ik zat in Frankrijk, het was vakantie.

De manier om op de hoogte te blijven was elke dag l’equipe (site) kopen. Mijn Frans is niet erg goed, maar een sportkrant lukt nog wel. Daarbij maakt het voor de uitslagen niets uit of de krant nu Fins, Roemeens of Catalaans is. En omdat elke dag de krant weer helemaal vol moet, stonden er ook elke dag twee bladzijden vol Olympische uitslagen in. En dus zat ik elke ochtend na het ontbijt te kijken naar de uitslagen van de series bij het zwemmen, naar races bij het zeilen en naar de verschillende wedstrijden bij het roeien.

En hoe mooi (atletiek, zwemmen, vele balsporten) de Olympische Spelen ook zijn, wat zijn er een boel onzinnige sporten waar je ook een medaille voor kunt verdienen. Boksen, judo, karate, worstelen in tig verschillende categorieën. Schieten met pijl en boog, met pistool, met geweer en weet ik wat nog meer. Zeilen met een groot zeil, met een klein bootje, met zijn tweeën, met drietallen en staand op een plankje. Synchroon in het water, van een duikplank of op een trampoline. Met paarden op muziek, over hindernissen of met meerdere paarden. Wat zal ik over vier jaar blij zijn als alles ‘on demand’ zal zijn. Drie kwart van de Spelen kun je namelijk zonder enig probleem overslaan. Gelukkig doen we dat de komende drie en een half jaar ook weer. Maar het blijft een schitterend verzinsel, die Spelen.

Freek de Jonge – Freekick

Tags

boeken, boeken 2012, boekrecensie, column, Freek de Jonge, lezen, sport, sportboek, voetbal

Freek de Jonge – Freekick

Ik dacht dat ik mijn collectie compleet had. Maar als je je ogen open blijft houden, dan kom je vanzelf dingen tegen die er mooi tussen passen. Dit in beperkte uitgave uitgegeven boekje bijvoorbeeld. Speciaal voor relaties van Inter Football in 1986 gepubliceerd. Het blijken columns uit de NRC te zijn, uit een tijd dat ik wel naar cassettebandjes van Freek luisterde, maar waarin ik de NRC nog nooit had gelezen.

Voorop een foto van de schrijver in voetbaltenue, ik gok een wedstrijd met prominenten, voor zover ik weet is hij pas op latere leeftijd serieus zijn best gaan doen om met Sjaak Swart mee te kunnen komen. Geen titel of wat dan ook op die voorkant. Beetje mysterieus boekje daardoor, zie je niet zo vaak, cover zonder dat je door hebt wat de inhoud is.

Als fan van Freek koop ik dit natuurlijk blindelings, toen ik het tegenkwam in de tweedehands boekenzaak waar ik eens per jaar kom. De eigenaresse had niet door dat dit waarschijnlijk een collectors item is, ik heb haar maar niet wijzer gemaakt.

Eenentwintig columns, voor een verzameling niet echt veel. Wel grappig om het tijdsbeeld te lezen, kinderboeken en columns teruglezen zijn altijd goed voor je geschiedkundig inzicht. Verhalen of romans hebben dat een stuk minder. We hebben het hier dus duidelijk over de jaren tachtig. Ook toen was Cruijff al een dankbaar onderwerp voor columnisten, ook toen werd voetbal al te groot voor de liefhebber.

Dit is geen boek dat herinnerd zal worden als een meesterwerk in het oeuvre van de columnist Freek, maar vanwege de schaarsheid wel een boekje dat bij een volledige collectie hoort. En alleen al daarom ben ik blij dat ik het tegenkwam.

Citaat: “Hij waakte er voor zich te mengen tussen de spelers en te proberen grappig te zijn. Een keer, het was bij AZS geweest, ja hij dacht van wel, was hem dat duur komen te staan. Hij had drie wedstrijden niet kunnen fluiten, omdat iemand met weinig gevoel voor humor twee tanden uit zijn mond had geslagen.” (p.31)

Nummer: 12-020
Titel: Freekick
Auteur: Freek de Jonge
Taal: Nederlands
Jaar: 1986
# Pagina’s: 47 (3434)
Categorie: Sport
ISBN: nvt

Meer boeken van Freek:
De wereldverbeteraar
De Hoekvlag
Door de knieën

Meer over Freek:
Mijn vlakke land
Freek in Deamnter

Observaties tijdens de Haarlem Honkbal Week

Tags

baseball, fotooo, Haarlem, honkbal, sport

Ik ben al meer dan twintig jaar een liefhebber van honkbal. Maar een wedstrijd zie ik niet zo vaak. Toch is het elke keer weer een genoegen. Ook al verliest het Nederlands team in de halve finale van Puerto Rico. Honkbal is een lekkere langzame sport, genoeg tijd om rustig om je heen te kijken. Enkele observaties.

*   Ik ken weinig andere sporten waar men in het stadion uit een blikje mag drinken. Sterker nog, koelboxen en weekendtassen alom, hele families zitten te picknicken.

*   De spelersvrouwen van Puerto Rico zitten gewoon tussen het publiek.

*   Het Nederlands team krijgt vanuit het publiek aanwijzingen en aanmoedigen in liefst vier talen. Naast Nederlands vooral Engels en Spaans, maar ook Papiamento.

*   De eerste poging om een foto te maken lukt. Een fastball van 85 mph is midair te zien. Ik ben trots.

*   Er zijn te weinig woorden om de schoonheid van een opofferingsstootslag te beschrijven.

*   De DJ is een belangrijk man, het publiek doet mee met zijn muziek als het spel dood ligt. Van Frans Bauer, via Kabouter Plop naar Queen, van de Macarena en ‘wat ben je lelijk van dichtbij’, men zingt en danst soms zelfs mee.

*   Sterker nog. De pitcher van dienst (David Bergman) wacht met werpen totdat het publiek het hele refrein van ‘De Vlieger’ heeft gezongen.

*   Links voor me zit de enige Antilliaan zonder ritmegevoel. Terwijl iedereen ‘hey baby’ meezingt, klapt hij volledig uit de maat mee. Enthousiasme kan hem niet ontzegd worden.

*   Meerdere dames van, laat ik het voorzichtig ‘middelbare leeftijd’ noemen, om me heen zitten fanatiek mee te doen, laten blijken dat ze het spelletje snappen. Mooi.

*   Zonder uitzondering geeft het publiek een staande ovatie aan de winnende gasten uit Puerto Rico.

Schitterende sport, honkbal!

Sport en chauvinisme

Tags

chauvinisme, EK 2012, Olympische Spelen, Oranje, sport, Tour de France, voetbal, wielrennen

De combinatie lijkt alom geaccepteerd te zijn, maar ik heb er toch moeite mee. Het begon deze ‘sportzomer’ met het EK. Een mooi toernooi waar leuk gevoetbald werd. Alleen niet zo goed door ‘ons’ Nederlands elftal. Drie wedstrijden, nul punten. Voor velen was het toernooi afgelopen. Terwijl we prachtig voetbal hebben gezien, Italianen, Duitsers en Spanjaarden die Nederlandser voetbalden dan wij in jaren gedaan hebben, goede winnaar, schitterende goals.

Nu weer de Tour de France. Het is inderdaad niet een van de meest opwindende rondes van de laatste jaren, maar het blijft een prachtige sport. De versnellingen van Froome, de sprints van Sagan, de aanvalsdrang van Luis Leon Sanchez, de zeges van David Millar en Alejandro Valverde, de jump van Cavendish over Sanchez, ik heb genoeg mooie sport gezien om elke dag weer vol verwachting de televisie aan te zetten. Waarom moet ik dan voor een Nederlander zijn, omdat ik toevallig hetzelfde paspoort heb als Rob Ruijgh? Waarom is de Tour mislukt wanneer drie mogelijke subtoppers in dezelfde valpartij liggen? Waarom is een Nederlander blij als een Spanjaard in een oranje shirt een etappe wint?

Ik vrees voor de Olympische Spelen. Een schitterend sportspektakel, vol verbroedering, emotionele momenten, prachtige sporten en exoten die geen idee hebben wat topsport inhoudt. Moet ik dan treuren wanneer de hockeyers een wedstrijd verliezen? Wanneer de estafetteheren het stokje laten vallen? Als Marianne Vos per ongeluk zilver wint?

Gewoon genieten van Usain Bolt en Michael Phelps. De ultieme sporters zien die een hele tienkamp in twee dagen afwerken. Federer op jacht naar de enige titel die hij nog nooit won. En dan mag Niki Terpstra van mij ook een medaille pakken. Niet omdat hij een Nederlands paspoort heeft, maar omdat ik hou van aanvallers.

Ik wil geen chauvinisme. Ik wil sport kijken. Zouden meer mensen moeten doen.

Daan de Ligt – Gedichten uit het ballenhok

Tags

boeken, boekrecensie, Daan de Ligt, lezen, poëzie, sport, voetbal, wielrennen

Daan de Ligt – Gedichten uit het ballenhok

Toen ik toch bij de sportgedichtensectie van mijn boekenkast stond, pakte ik meteen maar het volgende boek. Aangeschaft met de opbrengsten van mijn eigen boek. Ik vind het leuk dat er mensen zijn die in eigen beheer een boek uitgeven. Geen idee of hij er veel verkocht heeft, geen idee wij hij is eigenlijk, puur op de titel gekocht.

Even zoeken levert op dat hij stadsdichter was in Den Haag. Hij heeft ook meerdere bundels uitgebracht. Deze is niet meer te vinden, deze recensie is dan ook compleet nutteloos. De eerste die te vinden zal zijn op het internet, voor een boek dat niet meer verkrijgbaar is.

Een aantal van de gedichten vond ik erg leuk. Andere vond ik te gekunsteld, te gezocht. Een enkele keer te plat, misschien is dat wel te Haags voor mij. Maar als geheel was het zeker de moeite waard.

Citaat: “nog even en de eerste voetbalschoen / zal schuchter het nog verse gras betreden / de zomer is voorbij, het leed geleden / en opgelucht herrijst het legioen” (p.13)

Nummer: 12-007
Titel: Gedichten uit het ballenhok
Auteur: Daan de Ligt
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 39 (930)
Categorie: Poëzie (Sport)
ISBN: 978-90-815023-3-0

Meer:
Daan de Ligt (blog)
Daan de Ligt (twitter)
E-book gratis downloaden
Koop zelf boeken van Daan de Ligt

Het beste sportprogramma van Nederland is niet meer

Tags

Holland Sport, sport, Sportpaleis de Jong, televisie, VPRO, Wilfried de Jong

Gisteravond de laatste aflevering van Holland Sport, na acht seizoenen stopt Wilfried de Jong er mee. Anderhalf uur lang zagen we gisteren nog een keer waarom het programma zo goed was. Volgens mij is de knapste prestatie van het programma dat het ze lukte om mij te laten kijken naar sporten die me totaal niet interesseren. Dat ik gefascineerd was door een boogschutter, een roeister of een motorcoureur. Het programma was zo goed, dat ik geen aflevering wilde missen.

Ooit kwam ik in Venetië Wilfried de Jong tegen op een koude decemberdag. Ik had hem graag mijn respect getoond, maar besloot hem alleen met zijn gezin te laten. Hij zat vast niet op mijn bewondering te wachten.

Acht jaar lang hoogtepunten, kijk ze maar na op de website, of kijk vanavond laat naar de herhaling. Voor mij begon het nog eerder. Met Sportpaleis de Jong, nog een paar jaar eerder. Een schitterende reconstructie van de meest legendarische beklimming van de Gavia in de Giro van 1988, vijftien jaar later nog een keer overgedaan met de hoofdrolspelers van toen, Johan van der Velde en Erik Breukink. Ik heb tevergeefs online gezocht naar een oude aflevering over Il Grande Torino. Staat nog ergens op een videoband bij mij.

Maar zoals uit het prachtige Sportpaleis het minstens zo mooie maar veel populairdere Holland Sport voortkwam, hoop ik op een nieuw programma waarin Wilfried de Jong kan schitteren. Met of zonder sport. Omdat ik een blind vertrouwen in hem heb. Vanavond voor het laatst te zien, al is het dan maar een herhaling. Met een prachtige laatste keer het Holland Sport museum, waarin Matthijs van Nieuwkerk terecht Wilfried prijst.

Wilfried bedankt!

Is topsport wel gezond?

Tags

column, sport

 

Dat topsport lichamelijk ongezond is, lijkt me wel duidelijk. Gevaarlijk ook moesten we tijdens de Giro eerder deze maand helaas weer vernemen, het tragische ongeval met Wouter Weylandt. In dit geval heb ik het over geestelijke gezondheid.

De laatste tijd las ik een aantal berichten waardoor ik toch weer ga twijfelen over de geestelijke vermogens van topsporters. Dichtbij huis werd onlangs het verhaal bekend van de turnster Van de Leur, ooit wereldtop, nu veroordeeld vanwege chantage.

Een stukje verder van huis (de andere kant van de wereld) mag Keli Lane, een waterpoloster, liefst 18 jaar de cel in. Zij vermoordde haar eigen baby, omdat ze bang was de Olympische Spelen te moeten missen. (The Australian). Even verder zoeken (in het krantenbericht staat er niets over), leert mij dat ze het Olympisch team niet heeft gehaald..

Vele voorbeelden van boksers, voetballers en wielrenners die het vreemde leven van een topsporter niet aan kunnen (zeg maar de Helders, Tuurs en Van der Veldes), noem ik maar even niet. Deze twee voorbeelden zeggen genoeg.

Deze maand liet FC Twente een psycholoog invliegen om de spelers voor te bereiden op de laatste twee belangrijke wedstrijden van het seizoen. Het is nog altijd groot nieuws. Topsport is een miljoenenbusiness tegenwoordig, is het dan zo raar om iemand in te huren die de geestelijke begeleiding op zich neemt? Zo lang er nog cokesnuivers in ringen hangen, alcoholisten op het veld staan en topsporters over lijken gaan om hun doel na te streven, lijkt het me geen overbodige luxe. Waarom betaal je wel miljoenen voor een jonge buitenlandse voetballer, ontvangt hij elke week (tien)duizenden euri salaris, maar laat je hem daarna aan zijn lot over?

De topsport kan nog een hoop verbeteren.