31 zondag Dec 2006
Posted in Kijk nog eens
Tags
Soms is er ineens dat beeld dat je vast wil leggen. Je hebt die camera toevallig bij je, zonder enige gedachte, maar je ziet iets dat voor de eeuwigheid bewaard moet worden. Een foto met muziek eronder bestaat niet, maar de soundtrack van Cat Stevens denken we er zelf maar even bij. "Morning has broken…"
30 zaterdag Dec 2006
Posted in Reisverhalen Reizigers
Tags
Astrid Lindgren, boeken, Junibacken, reizen, Stockholm, Zweden
Ik wou dat ik dertig jaar jonger was. Ik wou dat ik kleine kinderen (bij me) had. Ik wou dat ik Zweeds sprak. En ondanks al deze nadelen heb ik me geweldig vermaakt in Junibacken. Natuurlijk wist ik dat er een pretpark was over Astrid Lindgren. Maar dat was niet echt in de buurt van Stockholm, daarbij niet geopend in de winter. Dus was ik blij verrast toen op de rondvaart door de haven werd verteld dat er een gebouw was waar haar verhalen tot leven kwamen. Meteen erna liepen we erheen. De entree was niet goedkoop, maar niets is goedkoop in Zweden, dus twijfelden we niet en gingen naar binnen.
Wat een geweldige plek. Al snel zagen we de huisjes uit de boeken van Pipi en Emil, met daarin vele kinderen die aan het rondkijken waren. Het zag er allemaal behoorlijk echt uit.
Er werd een treinreis door het museum aangekondigd. Het leek een soort kerststal waar we in mochten gaan zitten en al snel vlogen we langs en over de scenes uit de boeken van Astrid Lindgren. We zagen Emil die zich verstopt had, Ronja in het bos, Karlsson vliegend over de daken. Prachtig gemaakt allemaal.
Aan het eind kwamen we bij Villa Kakelbont, waar je het huis van Pipi Langkous zelf kon bezoeken. Daarnaast was er een podium, waar de kinderen vermaakt werden door de entertainers.
Via de wereld van Karlsson kwamen we in de boekhandel, waar vele boeken warden verkocht, in allerlei talen, al zat Nederlands er helaas niet bij. Als souvenir kocht ik dus maar een strip over Pipi in het Zweeds. Mocht ik ooit kinderen hebben, mocht ik ooit Zweeds spreken, ik ga zeker terug. En alle fans van Astrid zouden ook moeten gaan. Zo mooi. Zo echt. Ik wil weer lezen over Karlsson en Emil!
Website Junibacken
29 vrijdag Dec 2006
Posted in Kijk nog eens
Tags
In de T-banen (Metro) van Stockholm stond deze ballenbak. Tenminste, gezien een aantal balletjes, lijkt het er op dat deze bak ooit diende als ballenbak. Een paar kilometer verderop zit de grootste Ikea ter wereld, die moet toch een paar ballen over hebben?
24 zondag Dec 2006
Posted in Goal Johan 4
Johan 4
Alles had hij tegen. In niets leek hij op een voetballer. Op een druilerige zaterdagochtend speelde hij linksbuiten bij die blauwen. Zijn team deed leuk mee op het Zwaluwen toernooi, hij stond wel in het veld, maar kon niet echt een bijdrage leveren.
Hij is zo’n speler die als laatste gekozen wordt voor een partijtje. Iemand waarvan elke tegenstander hoopt dat het zijn directe opponent van de dag wordt. Iemand die zijn medespelers tot wanhoop drijft, terwijl de leiders hun best doen om hem er ook bij te betrekken. Wel stellen ze hem op als linksbuiten, want dan loopt hij tenminste niet in de weg. Het resultaat is namelijk belangrijk, in de ogen van de leiders.
Niet alleen zijn rode haren maken hem tot mikpunt, ook het brilletje helpt niet echt. Dat hij daarnaast al zo veel overgewicht heeft dat echt hard lopen een onmogelijkheid wordt, maakt het verhaal alleen maar triester. De tegenstanders zijn er niet uit of ze hem ‘dikke rooie’ of ‘rode dikzak’ noemen. Maar iedereen weet over wie ze het hebben.
Toch begint ook hij elke wedstrijd weer vol goede moed. Hoopt hij dat hij een goede wedstrijd zal spelen. Dat zijn medespelers hem bijna nooit de bal geven is jammer, maar hij zal het ze eens laten zien. Met de scheidsrechter kun je een woordje wisselen, een diepe bal laat je lopen. Die haal je toch nooit. Als de verdediging fout op fout stapelt, waar weer een tegendoelpunt uitkomt, schudt hij nog eens het hoofd. De spits naast hem kankert op de nietsnutten achterin. Hij niet. Hij weet dat hij zelf het mikpunt wordt als hij het lef zou hebben ze te bekritiseren. Hij trapt af samen met die spits. Heeft hij toch nog even balcontact.
Zou hij nog steeds dromen over voetbal? En wat droomt hij dan? Een vol stadion dat hem toezingt nadat hij de winnende treffer scoorde in die heel belangrijke wedstrijd. Iedere jonge voetballer droomt daar toch van. Waarom zou hij dat niet mogen doen? Omdat het toch niet zal lukken… Daarin staat hij niet alleen. 99 van de 100 voetballers moeten vroeg of laat erkennen dat ze het niet zullen halen. De een eerder dan de ander, maar slechts een enkeling haalt de top. En als hij straks groeit, in de pubertijd, dan zou hij best nog wel eens een atletenlichaam kunnen krijgen. En misschien is het Nederlands elftal wel heel ver weg, waarschijnlijk zal hij zelfs nooit prof worden. Maar het eerste moet toch mogelijk zijn. Hij ziet dat eerste nu ook wel eens. Nou daar lopen ook een stel klungels in hoor. Daar zal hij later niet tussen misstaan.
Gelaten hoort hij de scheldkanonnade weer eens op hem afkomen. Weer een bal verspeeld. Hij moest te snel draaien, erg wendbaar is hij natuurlijk niet. De tegenstander scoort weer. “Ach, straks moeten we nog een wedstrijd”, vertelt hij de scheids opgewekt. Hij mag weer aftrappen. Na de aftrap vertrekt hij weer naar zijn linkerkant, waar de rechtsback niet eens meer moeite doet hem te dekken. Het is bijna zaterdagmiddag. De regen is opgehouden, straks nog een wedstrijd. Misschien gaat het dan beter.
Ik hoop dat hij nog lang plezier heeft in het spelletje. Dat hij blijft dromen over volle stadions en heldendaden op die groene mat. Op de voorpagina van de krant. Al is hij dan een dik jongetje met een bril en rode haren.
23 zaterdag Dec 2006
Posted in De Rijdende Rechter
Tags
Ook ik ben geen heilig boontje. Ik rij wel eens te hard. Ik heb deze week nog mijn auto in een sloot geparkeerd. Maar ik erger me steeds vaker aan medeweggebruikers die asociaal gedrag vertonen en daar mee wegkomen. U kent het allemaal. Slingerend rijden omdat je geen hands free hebt. Inhalen waar het echt niet kan. Parkeren waar velen er last van hebben. Tijd voor actie. De rijdende rechter begint daarmee, rapporteert over asociale weggebruikers en bedenkt een alternatieve straf. Een officiële straf zal er wel niet inzitten.
Datum: 4-12-2006
Tijd: 13.45 uur
Plaats: Rondweg West Almelo
Dader: Witte Ford Fiesta (DP-XH-81)
Situatie: Volgens mij is het een opa met zijn kleinkinderen. In ieder geval komen her en der kopjes omhoog, gezien van achteren, hij heeft er zeker 4, misschien wel 5 bij zich. Bij het stoplicht ga ik achter ze staan. Rechts natuurlijk. Bij het volgende stoplicht moet ik er tenslotte af.
Maar optrekken is er niet bij. Sterker nog, vrachtwagens halen ons in. Met een vaartje van een goede fietser hobbelen we naar het volgende stoplicht. Zelfs tegen de tijd dat alle voertuigen op de linkerbaan voorbij zijn, komt de teller nog nauwelijks boven de 50. Het volgende stoplicht is al zichtbaar. Uiteindelijk ga ik er links langs en ga nog rechts af, zonder dat ik hem hinder. Oftewel, met een boog eromheen, zo langzaam reed de goede man. Te gevaarlijk om nog op de openbare weg te rijden dus.
Straf: Pas nadat hij zijn auto heeft verkocht, zijn rijbewijs in het openbaar heeft verbrand, krijgt hij zijn kleinkinderen weer te zien.
22 vrijdag Dec 2006
Posted in Boekbesprekingen 2006
Tags
Levi Weemoedt – Liedjes van Welzijn, Volksgezondheid & Cultuur (06-080)
Volgens mij zijn het gedichten en niet perse liedjes, ze zijn in ieder geval wel typisch Weemoedt. Hans Dorrestijn maakt ooit het grapje dat ze Weemoedt in Artis gevraagd hadden te vertrekken, zelfs de dieren werden depressief van de goede man.
Maar uit treurnis en pijn komt vaak wel mooie kunst. De verhalen en gedichten van Weemoedt bewijzen dit weer eens. Zelf ben ik vooral fan van zijn korte gedichtjes. Twee voorbeelden:
WVC
Een vrouw
een kind
een huis
een tuin
Een boek
een buik
een kale kruin
Feest
Braderie!
Bradera!
Lekker smullen
Voor Afrika!
Nummer: 06-080
Titel: Liedjes van Welzijn, Volksgezondheid & Cultuur
Auteur: Levi Weemoedt
Taal: Nederlands
Jaar: 1987
# Pagina’s: 56 (15793)
Categorie: Poezie
ISBN: 90-254-6742-3
21 donderdag Dec 2006
Posted in Kijk nog eens
Tags
Hij was er al vroeg. Een heel stuk van het vak hield hij bezet voor zijn vrienden die later zouden komen. Hij kreeg bijna ruzie met andere bezoekers die zijn gigantische vlag iets opzij schoven. Hij ging dreigend voor ze staan. Het boek dat hij aan het lezen was, Pokemon, ontdeed die dreiging meteen van zijn kracht.
Toen zijn vrienden vlak voor de wedstrijd aankwamen, voelde hij zich weer sterker. Die vrienden negeerden hem vervolgens weer. Het leek er op dat ze zijn loyaliteit uitbuitten. Maar dat hij een fanatieke supporter was, dat stond buiten kijf. En dat hij Romario in zijn nadagen nog eens zag spelen in levende lijve, geweldig.
20 woensdag Dec 2006
Posted in Gerbie's Lifeblog
Vanmiddag een typisch geval van slecht parkeren. En ik wilde niet eens parkeren. Ik wilde gewoon een bocht halen die ik te laat zag. Het was helaas iets te glad. Het resultaat was een sloot die erg snel op me af kwam.
Het spoor is nog goed te zien. De weg liep iets anders…
Voor alle duidelijkheid. Ik zat vast in mijn gordel, ik heb geen airbag gezien. Dat kan maar twee dingen betekenen. Of ik heb ze niet, of ik ging niet hard genoeg om ze op te laten blazen. Niet dat ik van plan ben ze binnenkort uit te proberen. Zelf dus nog geen schrammetje. Morgen stagegesprek maar met de trein. Dat dan weer wel.
19 dinsdag Dec 2006
Posted in Boekbesprekingen 2006
Tags
Ajax, boeken, boeken 2006, boekrecensie, lezen, voetbal, voetbalboek
Ik ben opgegroeid als een Ajax fan. Mijn eerste woordenwaren niet de gebruikelijke ‘dada’, ‘papa’ of ‘mama’, maar de namen van het Europacup winnende team uit 1971. Mijn vader zei de voornaam, ik wist dat aan te vullen. Suurbier, Keizer, Cruijff, Hulshof, Swart en Krol, ik kende ze allemaal. Als jochie groeide ik op met Jesper Olsen, Marco van Basten en Johnny van ’t Schip. Later, toen ik in Amsterdam woonde, zag ik een aantal wedstrijden, ook van het tweede en de jeugd, waar je de echte fans tegenkomt.
Je kunt gerust stellen dat ik mijn hele leven al Ajax fan ben. De laatste jaren minder trouwens. De verhuizing naar de Arena hielp niet. Eigenaar van een emotieaandeel ben ik ook niet. Deze dagen kan het me al een stuk minder schelen wanneer het de club slecht gaat, raakt het me nauwelijks meer. Maar lezen over de club blijft leuk. Dit boekje stond al jaren in de kast, het las wel lekker weg, snel even een verhaaltje tussendoor.
Schrijvers zijn Thomas Acda, Jan Mulder, Xandra Schutte, Hermine Landvreugd, Ton Sijbrands, David Endt, Youp van ’t Hek, Moses Isegawa, Mark Schalekamp, Chris Willemsen, Tom Egbers, Vic van de Reijt, Thomas Rap en Herman Koch.
Het verhaal van Acda over het Ajax van 1971 leeft natuurlijk erg bij mij, Egbers heeft een mooie journalistieke reportage (was dat niet meer iets voor Hard Gras?) over Roni Calderon, een Israëlische voetballer die het niet redde bij het grote Ajax. Youp van ’t Hek een lichtelijk voorspelbaar (daarom niet perse minder) verhaal over zijn jeugd, David Endt schrijft met liefde over het Ajax shirt. Meest verrassende bijdrage voor mij was die van dammer Ton Sijbrands die bij Ajax in de jeugd heeft gespeeld. Leuk verhaal. Hoogtepunt is de top tien van Ajax momenten door Chris Willemsen op rijtje gezet. Vooral zijn redenatie vooraf, waardoor drie kwart van de Ajax spelers automatisch afvalt voor die top tien is van een hoogstaand niveau. Er zit zoveel logica in, dat het onmogelijk is om met Willemsen in discussie te gaan, terwijl waarschijnlijk elke fan een andere top tien in zijn hoofd heeft.
Leuk boekje, uitgegeven ter gelegenheid van het honderdjarige bestaan van de club. Nu mijn eigen clubje volgend jaar ook honderd wordt eigenlijk wel een jaloersmakend boekje. Maar ja, over de derde en vierde klasse amateurs wordt nu eenmaal minder geschreven.
Nummer: 06-079
Titel: Eeuwig Ajax
Auteur: Diversen
Taal: Nederlands
Jaar: 2000
# Pagina’s: 102 (15737)
Categorie: Sport (voetbal)
ISBN: 90-6005-618-3
17 zondag Dec 2006
Posted in In het nieuws
Toen in 1973 Pinochet aan de macht kwam, was ik drie jaar. Mijn wereld was nog niet veel groter dan mijn eigen huis, de achtertuin en de bank ernaast waar mijn vader werkte. Pas vele jaren later begon ik me te interesseren voor de rest van de wereld. Chili bleek een interessant land. Niet alleen op de kaart (maar het hielp wel), maar ook door zijn recente geschiedenis. Ik las boeken van Isabel Allende en was vooral erg onder de indruk van ‘De amor y sombra’, in het Nederlands ‘Van liefde en schaduw’. Het verhaal over de onmogelijke liefde van een journaliste die verloofd is met een militair en een fotograaf die in het verzet zit. Ik wilde meer over dat land weten. Ik las over Salvador Allende, de gekozen president die op 11 september 1973 om het leven kwam. De jaren ervoor bleek in Chili dat socialisme gebaseerd op Marxisme niet perse verkeerd is. Helaas dacht men bij de CIA er heel anders over.
Ik las Thomas Hauser (mijn recensie (engels)) en leerde meer over de achtergronden en de manier waarop Pinochet aan de macht was gekomen. Pinochet was ondertussen al geen president meer, in 1990 schreef hij verkiezingen uit, die hij verloor. Blijkbaar onderschatte hij zijn eigen macht. Wel had hij ervoor gezorgd dat hij voor de rest van zijn leven onschendbaar werd.
In het buitenland was hij wel aan te pakken. Maar in Nederland deden we in 1994 tijdens zijn bezoek helemaal niets (link en nog een link), Pinochet bleef een wapenhandelaar met rekeningen in diverse landen. Pas in 1998 in Engeland werd hij gearresteerd, maar uiteindelijk niet uitgeleverd aan Spanje dat hem wilde berechten.
In 2004 was ik voor het eerst in Chili. De eerste plek waar ik verbleef was Valdivia. Ik werd op het busstation opgewacht door eigenaars van een hostel, waar ik een paar dagen verbleef. Ik verbaasde me over een portret aan de muur van de woonkamer. Hing daar echt de oude dictator? Waren er 14 jaar na zijn aftreden nog steeds mensen die in hem geen massamoordenaar zagen?
Een dag later was een nationale feestdag, in Validivia reden voor een flinke militaire parade 
waar ook alle scholen verplicht aan meededen. Latijns Amerikaanse landen zijn gek op ceremonies en militair vertoon ben ik al reizende achter gekomen. Even later word ik in het centrum aangehouden door een meisje dat handtekeningen verzamelt om Pinochet en andere hoge militairen voor de rechter te krijgen. Zij had haar grootvader nooit gekend, die ‘verdween’ een jaar of tien voor zij geboren werd en is nooit teruggekeerd.
Terug in het hostel hoorde ik de eigenaar met andere gasten praten. Al snel bleek dat de eigenaar niet zo veel op had met vele landgenoten. Enige vorm van sociale zekerheid was geldverspilling. Met heimwee had hij het over de tijd toen zijn land nog goed geregeerd werd. Hij zei het niet letterlijk, maar het kwam er op neer dat Pinochet de beste president was die hij kende. Dat tegenstanders soms letterlijk uit de weg geruimd werden, was bittere noodzaak. Andere foto’s aan de muur toonden de eigenaar zelf met diverse stippen en strepen op zijn mouwen. Wat dat precies inhield wist ik niet, maar dat hij in het leger had gezeten was wel duidelijk.
Ik verbleef maar 3 nachten in het hostel, maar voelde me ‘unheimisch’. Ik schreef een verhaaltje voor mijn LiveJournal maar veranderde de naam van het hostel. Donde Marcelo werd Manolo, was ik paranoïde of gewoon voorzichtig?
In Santiago bezocht ik het graf van Salvador Allende, het presidentieel paleis en het huis van de dichter Pablo Neruda. Een mooie afsluiting van mijn trip door een gedeelte van Chili. In het land is deze week met de begrafenis van Pinochet ook een stukje geschiedenis afgesloten. Vele tegenstanders van de dictator vinden dat hij er goed is afgekomen. Zij die geloven, zien hem voor de opperrechter alsnog terecht staan. Als niet-gelovige hoop ik deze keer dat ze toch gelijk hebben.
11 maandag Dec 2006
Posted in Goal Johan 4
Johan 4
“Als jongetje was ik altijd Feyenoord-supporter. Ik droomde dat ik tegen Feyenoord scoorde. Dan werd ik wakker en dacht ‘Shit man. Dat was niet de bedoeling’”. De uitspraak van het seizoen werd dit jaar gedaan door Cambuur aanvaller Rene van Rijswijk. Een seizoen vol hoogte- en dieptepunten. De dieptepunten hebben allemaal met geld te maken, met als ultiem dieptepunt de nieuwe opzet van de Champions League. De kampioen van een ‘klein’ voetballand moet tijdens de zomervakantie vele voorronden doorworstelen om dan door de nummer 4 van Duitsland te worden uitgeschakeld.
Gelukkig waren er ook meerdere hoogtepunten. De promotie naar de vierde klasse van ons eerste natuurlijk voorop. Maar ook Kanu weer eens met plezier zien spelen is leuk, zeker als je hem een voorzet achter zijn standbeen tot doelpunt ziet verwerken. De eredivisie heeft ook een memorabel seizoen achter de rug. De kampioen wordt door Willem II en Ajax van de matgespeeld. Voormalige topclubs als Ajax en PSV worden in Leeuwarden en Sittard te kijk gezet en Tilburg is zich aan het voorbereiden op de komst van Manchester en Barcelona.
De momenten met kippenvel waren legio: de herdenking van Hillsborough op Anfield road, waar na een mooie stilte een hartstochtelijk You’ll never walk alone klonk. Rob de Wit die de aftrap deed van de wedstrijd waarin Marco van Basten schitterde, de Cruijff erewedstrijd. Twee weken daarvoor een vol Camp Nou die ter ere van de Messias het clublied nog eens zongen. Maar ook die ene aflevering van de regenjas die wel goed was, waarin een 73-jarige Feyenoord fan in de Kuip van Beenhakker een seizoenskaart ontving. Ontroerend mooi.
Totdat ons eerste toch nog besloot te promoveren was het hoogtepunt van het seizoen die ene fan in Wenen. Na een 9-0 nederlaag van het nationale team besloot hij dat hij genoeg vernederd was als fan. Hij ging in hongerstaking voor het Ernst Happelstadion en vertelde iedereen dat hij door zou gaan tot er een speler van het Nationale team zich persoonlijk bij hem kwam verontschuldigen. Begin juni verloor Oostenrijk met 5-0 van Israël. Zou hij er nog zitten?
10 zondag Dec 2006
Posted in Uit de school geklapt
Tussenuren zijn vaak een bron van irritatie bij de leerlingen. Toch valt het bij ons wel mee. Op tweehonderd meter afstand is namelijk een filiaal van de McDonalds gevestigd. Zij varen wel op de fouten in onze roosters. Wie na de middagpauze ineens een groepje uit een klas mist, kan er ook bijna blind op varen dat de hamburgergigant de faam weer eens niet heeft waargemaakt. Fast is het food die dag niet.
Grappig is om te zien dat de verschillende opleidingen verschillend over het middageten denken. Zijn onze dames van Toerisme, net als hun collega’s van de opleiding Horeca, vaak te vinden bij het Amerikaanse restaurant, de heren van de Technische opleidingen zijn meestal vaste klant bij de snackkar die 4 dagen per week (Welke markt is vrijdags belangrijker?) voor een ‘gewoon’ patatje met of een eerlijke frituursnack.
Afgelopen vrijdag kondigde een klas om tien voor een aan dat ze weg moesten. Ze gingen namelijk naar McDonalds, dus die laatste tien minuten van mijn les waren overbodig. Ik kon nog een minuut of vijf redden, maar de tassen werden al ingepakt. “Gaat u ook mee meneer?” vroeg er een. Ik dacht aan het lege diepvriesvak van die ochtend en mijn magere ontbijt (ontbijtkoek) en het aanbod van de schoolkantine. “Natuurlijk ga ik mee.”
Op de trap werd mijn collega van het eerste uur na de pauze ook omgeluld, zeker toen ze hoorde dat ik ook meeging. Iets over enen stonden we dus met een halve klas en twee docenten te kijken bij McDonalds. Een tafel verderop klonk lawaai. Vier leerlingen uit mijn mentorklas. En toen we net zaten volgde nog een hele groep. Als ik om me heen keek was het net de gang tussen twee lesuren, zoveel bekende gezichten. Dit filiaal moet wel erg tevreden zijn met onze opleiding.
Na de kerstvakantie beginnen we in de nieuwbouw. Recht ertegenover zit een snackbar, tot nu toe slechts bezocht door inwoners van de achterstandswijk erachter. Ik voorspel meerdere vacatures op korte termijn. McDonalds daarentegen kon wel eens gaan merken dat we er niet meer zijn. Tenzij ze de leerlingen van de techniek ineens over de streep weten te trekken.
05 dinsdag Dec 2006
Posted in Sportwedstrijden
Tags
Adelaide, Aussie Rules, Australië, Port Adelaide, sport, St.Kilda
De populairste sport in Australië is een sport die nergens anders wordt beoefend. In Nieuw Zeeland wordt wel eens een demonstratie gegeven, in Ierland schijnt een vergelijkbare sport te bestaan, maar Aussie Rules wordt eigenlijk alleen maar in Australië gespeeld. Onderweg als ik Australiërs tegenkwam had ik wel eens een discussie over die sport van hen. Ze noemen het namelijk Football, maar het heeft niets met de sport met die naam te maken. De eivormige bal mag ook met de hand gespeeld worden en lijkt nog meer op rugby dan op voetbal. Daarbij lijkt het alsof er geen regels zijn, niet voor niets probeerde Veronica ooit in Nederland de sport populair te maken met de slogan ‘de hardste sport ter wereld’. Blijft over Aussie. Een beetje weinig voor een naam, om te vertellen waar het vandaan komt. Maar hoe je ook op de Australiër inpraat, men is ervan overtuigd dat het de mooiste sport ter wereld is.
Rugby trekt minder toeschouwers, cricket is te beschaafd en voetbal stelt al helemaal niets voor. Dus bezocht ik in Adelaide een wedstrijd in de AFL. Ik was net een week te laat in de stad om de derby te zien tussen de twee teams uit die stad, maar Port Adelaide speelde deze week thuis, nadat ze vorige week Adelaide hadden verslagen. De tegenstander is St.Kilda, een team waar ze in vijf eerdere ontmoetingen nog niet eerder van wonnen.
Het stadion was redelijk vol, de herfst is begonnen, dus iedereen is dik ingepakt op de tribune, er vielen een paar regendruppels tussen de bushalte en het stadion, dus zitten ze binnen met de poncho’s te wachten tot de wedstrijd begint. Men heeft alle toeristen blijkbaar bij elkaar geplant, goedkoop aan een van de lange zijdes, ik zit tussen twee Duitsers, wat het spel wel interessant maakt, aangezien we geen van drieën een idee hebben van de regels.
Het stadion is niet uitverkocht, een aantal vakken is zelfs leeg, maar met ruim 27.000 toeschouwers is het toch redelijk gevuld en de sfeer is goed. St.Kilda is een suburb van Melbourne, zo’n 800 kilometer hiervandaan, dus het verbaasd me dat er schuin voor ons nog een heel groepje fans aanwezig is. Verder is het hele stadion in lichtblauw en zwart gekleed, de kleuren van Port Adelaide, bijgenaamd Power. Het clublied klinkt voor de wedstrijd, zo’n typisch sportlied dat eenvoudig mee te zingen is voor de fans. De mooiste regels ‘come on Port Adelaide agression’, waarom die agressie er in moet is even niet duidelijk, maar het stopt de fans niet van het meezingen met de regels ‘we’ll never stop stop stop, ‘til we’re top top top’, die aangeven dat de gemiddelde carnavalskraker meer diepgang heeft als dit lied. Terwijl de teams door een groot stuk plastic het veld op rennen (agressie!), wordt ook het clublied van St.Kilda nog even gespeeld. De bezoekers hebben ‘Saints’ als bijnaam, maar ik blijf het toch van erg weinig inspiratie getuigen dat het lied dat gekozen is de aloude klassieker ‘Oh when the saints” is, waarin slechts een regel veranderd is: “I wanna be in St.Kilda”. De bezoekers hebben wat mij betreft daarmee de wedstrijd al verloren.
Het probleem in het eerste quarter is voor ons dat de thuisploeg te sterk is. Bijna een half uur lang speelt het spel zich af voor de andere tribune, zo’n 100 meter van ons vandaan. En dan vind ik het niet eenvoudig om te zien of de bal door de middelste palen vliegt, of tussen de buitenste door. St.Kilda laat zich helemaal afslachten en scoort geen een goal. Wij zijn er nog niet uit hoeveel punten een goal oplevert, we gokken vier, maar aan het eind van de eerste quarter kunnen we uitrekenen dat het 6 moet zijn. De stand is dan 42-2. De twee van de bezoekers komen van twee zogenaamde ‘behinds’, wanneer de bal tussen de buitenste palen door zweeft.
Wat ik me van de televisiebeelden van zo’n jaar of vijftien geleden nog kan herinneren zijn de doelrechters. Achter de palen staand bepalen zij of het een goal is of niet. Deze heren hebben een spierwit jasje aan, met bijpassende witte hoed. Wanneer de bal tussen de middelste palen belandt, staan ze in het midden en wijzen twee handen naar voren, zoals we dat vroeger op het schoolplein deden wanneer we deden alsof onze handen een pistool was. Twee handen zijn 6 punten, een hand 1 punt. Maar daarna gaat de show verder, want dan wordt de score nog even bevestigd voor de collega aan de overkant en worden er een of twee witte vlaggen gepakt (een voor een behind, twee voor een goal) en spelen ze nog even dat ze de finish van de formule een mogen afvlaggen. Terwijl het spel grotendeels langs me heen gaat, is de doelrechter alleen al de volledige entree waard.
Het spel is moeilijk te volgen. Er zijn inderdaad erg weinig regels, regelmatig vliegen er een groepje spelers tegelijk de lucht inom de bal te bemachtigen, waarbij er dan meestal een aantal ongelukkig op de grond landen. Er schijnt maar een manier te zijn om de vliegende tackles van allerlei idiote, suïcidale tegenstanders te ontwijken, en dat is het vangen van een pass van een medespeler en dan stil blijven staan. Dat geeft je het recht om iets naar achteren te lopen en een volgende pass te geven of een doelpoging te wagen. Verder is eigenlijk alles toegestaan, tenminste zo lijkt het.
In de tweede quarter komt St.Kilda terug. Oftewel wij zitten weer aan de verkeerde kant van het stadion. Zo zien we weinig vandaag. Gelukkig is er nog de rust, waarin we een aantal jeugdwedstrijden voorgeschoteld krijgen. Vlak voor onze neus de allerkleinsten, waar een aantal meisjes meespelen met de jongens. Volgens mij is de strijd niet helemaal eerlijk, aangezien de blauwen twee spelers meer hebben dan de roden. Daarbij is een van de jochies in het blauw een kop groter, en, in deze sport erg belangrijk, twee keer zo breed als zijn tegenstanders. Maar goed, het schijnt niemand echt te storen.
In de tweede helft wat meer tijd om eens om me heen te kijken. Tenslotte is Port het derde quarter weer sterker en dus spelen ze weer eens aan de andere kant van het veld. AFL trekt een echt Australisch publiek. Hele families zijn aanwezig, kleine kereltjes weten precies wanneer een bepaalde pass goed is en klappen enthousiast. Tienermeisjes schreeuwen uit volle macht ‘you’re so sexy’ naar een van de spelers van de thuisclub, grootmoeders delen sandwiches uit vanuit een koelbox en koffie uit een thermoskan. De vaders doen de moeders concurrentie aan, wat betreft de lengte van het haar, terwijl de moeders niet voor de kerels willen onderdoen qua tatoeages. Kortom, een gezellig familie-uitje zo’n voetbalwedstrijd. Er wordt dan ook fanatiek meegeleefd, de beste stuurlui staan niet op wal, maar zitten schuin achter ons op de tribune. Spreekkoren voor ‘power power’ klinken regelmatig door het hele stadion. Een goede pass of een goede vang is belangrijk, want we horen flink applaus, een goal levert een juichend stadion op, terwijl een behind, toch ook een punt waard, meestal gepaard gaat met een collectieve zucht. ‘Weer geen goal’ lijkt de gedachte overal te zijn. Wanneer de tegenstander scoort is dat meestal goed voor een magere sarcastische opmerking, meestal vrij denigrerend geschreeuwd richting het veld, niet dat men het daar hoort, maar de opmerking is dan ook meer bedoeld voor de omstanders dan voor de spelers.
Het vierde quarter is vrij tam. De wedstrijd is eigenlijk al beslist, Port staat zo dik voor, spannend is het eigenlijk nooit geweest. Maar het publiek schreeuwt nog steeds alsof men die paar extra punten nodig heeft voor het kampioenschap. De boodschap is duidelijk. Zoals het bij sommige voetbalteams in Europa ook duidelijk is wat de supporters (Feyenoord, Newcastle, Marseille) willen zien. Hard werken, zoals ze dat zelf ook de hele week moeten. Volgens mij is dat ook een van de attracties van de AFL. Het volk ziet hun helden, die uit hun midden komen. Dit zijn geen Manchester United-achtige popsterren, maar gewone hardwerkende stevige kerels, die in een mouwloos shirt rennen en beuken totdat de wedstrijd voorbij is, tenzij ze voordien met een brancard zijn afgevoerd. En omdat er zoveel agressie op het veld te zien is, blijft het op de tribune rustig. De supporters kunnen dus ook gewoon door elkaar zitten, risicowedstrijden zijn er een onbekend fenomeen.
Uiteindelijk wint Port Adelaide met 113-55 (of zoiets) en klinkt het clublied nog een keer uit de speakers. Het publiek is blij, hun club heeft al drie van de vier wedstrijden gewonnen dit seizoen, meer dan vooraf gehoopt.
(Adelaide, Australië, april 2001)
03 zondag Dec 2006
Posted in Goal Johan 4
Johan 4
De tweede kamer heeft beslist dat de gemeentelijke herindeling in Twente doorgaat. Voor- en tegenstanders hebben maanden actiegevoerd, alleen de eerste kamer kan het besluit nog terugdraaien, iets wat niet al te vaak voorkomt.
Het is onvermijdelijk dat niet alleen de gemeentes fuseren. De banken deden dit al eerder. Reggestad radio beperkt zich al lang niet meer tot Goor alleen en de VVV’s in de verschillende plaatsen voeren ook al besprekingen. Ook mogen de inwoners van Diepenheim, Markelo en Hengevelde gebruik van Goorse voorzieningen zoals het station en het theater. Natuurlijk gaat het gerucht ook weer de ronde dat de voetbalverenigingen moeten samengaan.
In de jaren ’60 werd in Goor voor het laatst een poging gedaan om tot één Goorse voetbalclub te komen. Het voorstel werd van de tafelgeveegd door de leden van de betrokken verenigingen. De naam Goorsche Fusie Club bleek bij een aantal clubs ook niet echt populair.
Nu zitten we aan het eind van het millennium en zal het nog wel even duren voordat de gemeente Hof van Twente bestaat. Toch blijken er al verschillende gesprekken gevoerd te worden voor een voetbalvereniging die deze nieuwe gemeente moet gaan vertegenwoordigen. Een kapitaalkrachtige sponsor (zoals wel vaker met een gerucht wordt er niet bij verteld wie dat dan wel moge zijn) schijnt een toekomst te zien in de nieuw te vormen topklasse. Deze klasse zal de buffer vormen tussen de hoofdklasse en de eerste divisie. Een gemeente met ruim 35.000 inwoners zou hier zeker aan mee moeten kunnen doen.
Waarschijnlijk gaat het dan niet om een fusie van verenigingen, waarbij de verenigingen worden opgeheven, maar om een samenwerkingsverband tussen de 10 voetbalverenigingen uit de 5 voormalige gemeenten.
De bedoeling is een stichting op te richten zoals onlangs ook al in Almere gedaan is, genaamd ‘Topvoetbal Hof van Twente’. Achter de schermen is men dus al bezig om een elftal te formeren dat bij aanvang van de topklasse (waarschijnlijk het seizoen 2002-2003) meteen mee kan doen. Naast de beste spelers van de betreffende clubs (Schippers, Ruumpol, Olijdam, Jiminez, Stoelhorst, Lammertink, Horselenberg) zullen een aantal spelers worden aangetrokken van buitenaf. Al is buitenaf hier misschien niet het juiste woord.(ex-)Profs en topamateurs uit de betrokken gemeenten zijn al of zullen worden benaderd. Namen die vallen zijn die van Andre Karnebeek (ex-Twente Goor) en Peter Visser (ex-G.F.C.). Maar ook spelers als Knapen, Mulderij en Elferink schijnen in aanmerking te komen voor een contract.
Een aantal problemen moet nog worden opgelost, maar het lijkt erop dat het complex van G.F.C. een goede kans maakt om de nieuwe club te mogen ontvangen. De bouw van de tribune geeft de toch al mooie accommodatie een voorsprong op alle andere opties. De kleuren van de club zijn ook nog een punt van discussie. De logische suggestie dat liefst 2 clubs in rood-zwartgestreepte shirts spelen en nog eens 2 clubs in rood of zwart, betekent niet automatisch dat de Hofclub een tegenhanger van AC Milaan gaat worden. Het grootste probleem blijft de naam. Misschien dat Gemeenschappelijke Fusie Club een ideetje is?
De besprekingen zitten nog in een beginstadium, maar zodra zich nieuwe ontwikkelingen voordoen, blijft u natuurlijk op de hoogte via de lokale en regionale pers.
02 zaterdag Dec 2006
Posted in Kijk nog eens
Tags
Vorige week overleed de acteur Philippe Noiret. Hij speelde de hoofdrol in de film Il Postino. De mooiste film die ik in mijn leven zag. Hij speelde de in ballingschap levende Chileense schrijver Pablo Neruda.
Ruim twee jaar geleden was ik in Santiago, de hoofdstad van Chili. Een van de huizen van Neruda is daar nu omgebouwd tot museum. Het was er rustig, de rondleiding had slechts weinig bezoekers. Dit portret hing in een van de kamers. Het was een geschenk van een vriend, na de terugkeer uit ballingschap.
De uitleg was duidelijk. Neruda’s vrienden wachten op hem in het Olympisch stadion van Santiago. Zijn profiel is duidelijk herkenbaar. Zijn vrienden, de communisten, zijn rood in het stadion. Het viel mij op dat het ook een vervelende voorspelling was: vele van dezelfde communisten werden later, na de staatsgreep, door Pinochet’s troepen in hetzelfde stadion gefusilleerd.
Duidelijk een dubbele mening dus, al kwam die tweede pas na de dood van Neruda zelf. De schrijver overleed 12 dagen na de staatsgreep waarin zijn vriend Salvador Allende omkwam. Zijn werk is nog steeds in vele talen verkrijgbaar. Neruda kreeg de Nobelprijs voor literatuur in 1971. Ik mocht van de gids een foto maken van dit schilderij, al was dat eigenlijk niet toegestaan.
