Alle boeken van 2014

Tags

boeken, boeken 2014, lezen

In totaal heb ik afgelopen jaar dus 66 boeken gelezen, 14 meer dan mijn streven. Ook het bladzijdenaantal was behoorlijk. Liefst 14.415, slechts 585 minder dan ik probeerde. Meer dan de afgelopen jaar in ieder geval. 946 meer om precies te zijn. Al is dat met 8 boeken minder gedaan, vorig jaar las ik er liefst 74 namelijk.

In 2014 geen thema. Ook wel weer eens lekker. Na 2013 (sport), 2012 (boeken die wegmochten) en 2011 (dikke boeken) dus een keer zonder. Voor het komende jaar (reeds begonnen) is het thema herlezen. Welke boeken verdienen een tweede ronde, waarom vond ik ze destijds goed, indrukwekkend, teleurstellend of bijzonder? Lees ik ze anders nu ik (een stuk) ouder ben? Wat herinner ik me nog en wat lees ik nieuw in het boek?

De bijdoelen blijven gelijk: 52 boeken, 15000 pagina’s. Dat eerste lukt me bijna elk jaar, de tweede bijna nooit. Mooi.

Advertenties

Leo Verheul – De kunst van het mislukken

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, Leo Verheul, lezen

Leo Verheul – De kunst van het mislukken

Een mooiere aanbeveling kun je als schrijver niet krijgen: op de voorpagina een citaat van Louis van Gaal: ‘Leo Verheul kan niet schrijven’. Ik zou ook meteen achter de computer kruipen.

De voortekenen waren goed. Ik ben gek op zelfspot, dit boek beloofde een overdosis. De verhalen van Verheul in Hard Gras behoorden bij mijn favorieten, zijn columns zijn goed. De anekdotes zoals tijdens DWDD waren hilarisch.

Verheul maakt een roman van zijn leven. Er is veel misgegaan in zijn leven, dat blijkt wel uit de titel. En terecht schrijft hij er over. Als alles volgens wens gaat, is er weinig om op te schrijven. Verheul heeft genoeg te vertellen. Ik heb me dan ook kostelijk vermaakt. Het gehannes achter de schermen om Maradona een paar minuten te mogen interviewen. Een nieuwe relatie. Het gezeur met leidinggevenden. Hilarisch vaak.

Maar eenmaal over de helft van het boek begint het te schuren. Dit is geen roman, ook al staat het op de voorkant. Vele verhalen heb ik al eens gehoord. Of elders gelezen. En waarschijnlijk zijn ze een stuk leuker in de kroeg, een half uurtje voor sluitingstijd. Slachtoffer al een behoorlijk stuk in de kraag, iemand anders die het verhaal begint en Leo die aanvult. Geweldige avond. Maar als boek? Mwoah. Leuk. Tussendoortje. En dat is eigenlijk best jammer, want het autobiografische element in dit boek is dermate hoog, dat je gewoon weet dat bijna alles zo gebeurd is. Om redenen van stijl en taal zal het iets anders opgeschreven zijn dan wanneer het in de kroeg verteld wordt, maar ik heb geen enkele reden om te denken dat het sterke verhalen zijn, dat er veel is verzonnen.

Citaat: “Vanaf de eerste dag was het feest. De mooiste Zweedse vrouwen dansten om ons heen. Veel concurrentie op de dansvloer hadden we niet. De meeste plaatselijke jongens hadden zich in verband met de woekeraccijnzen op alcohol al thuis vrolijk ingedronken en bewogen zich voort als ijshockeyers, iedereen omverstotend.” (p.120)

Nummer: 14-066
Titel: De kunst van het mislukken
Auteur: Leo Verheul
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 224 (14415)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-488-1967-6

Meer:
De wereld draait door
Website van Hank
Nu.nl
Vandaag en morgen
Eerste hoofdstuk

John D. MacDonald – A deadly shade of gold

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, John D. MacDonald, lezen, Travis McGee, Whodunit

John D. MacDonald – A deadly shade of gold

Leuke serie over Travis McGee, altijd met een kleur in de titel. Tussendoortje. Kocht ik bij een tweedehandsboekenwinkel in Ocoee. Zelden zag ik iemand die zo duidelijk niet op die plek hoorde, maar ook weer wel. De eigenaresse was niet gewoon dik, die was voorbij die fase. Het leek me voor haar onmogelijk om achter in haar eigen zaak te komen, de gangpaden waren te smal, zoals dat hoort in een boekenwinkeltje. Zelden zag ik ook zo’n verzameling waardeloze boeken. Tussen de duizenden boeken die ze had verzameld kostte het me moeite om een handjevol te vinden waarvoor ik tenminste nog de moeite wilde doen om ze even tussen de bagger uit te vissen en de achterkant te lezen. Voor de vorm vond ik van mezelf dat ik toch een boek moest kopen en zo kwam ik dus weer uit bij John D. MacDonald.

McGee, zijn hoofdpersoon, is een vrijbuiter. Wonend op een woonboot die hij ooit won tijdens een pokeravond, doet hij het liefst niets. Van het leven genieten. Zo nu en dan een klusje dat goed betaald om zijn levensstijl vol te houden en dat is het. Over die klusjes gaan deze boeken. Ik heb er zeker een handvol gelezen, misschien wel meer. McGee had mijn sympathie. Hij kwam op voor de hulpelozen en vocht tegen de slechten. Een beetje Robin Hood, maar dan Amerikaans. Voor het eerst sinds ik over hem lees, vond ik hem minder sympathiek in dit boek. Hij komt een oude vriend tegen, die kort daarna wordt vermoord. Samen met diens oude vlak gaat hij op zoek naar goud. En waar de klanten die hem inhuren in vorige boeken altijd het morele gelijk aan hun kant hadden, heb ik daar in dit geval mijn twijfels over. Iemand die moordde en goud stal heeft niet mijn sympathie. Ook al waren de tegenstanders grote criminelen, als je zelf dezelfde wetten verbreekt, dan sta je niet meer automatisch aan de goede kant. En als de goed-fout vraag niet te beantwoorden is, is het in een eendimensionaal verhaal als dit lastig om je eigen standpunt te bepalen. Dus sukkelt het verhaal maar verder, komt Travis McGee er natuurlijk, als altijd, goed uit en is aan het einde van het verhaal eind goed, al goed.

Niet voor mij dus, waarmee dit boek meteen het zwakste is uit een flinke serie waarin ik nog niet op de helft ben. Wel leuk is de jaren zestig omgeving, waarin je vanuit Florida niet in Mexico kunt komen. Een omreis via California blijkt nodig, een wereldreis om een paar honderd kilometer verderop uit te komen. Grappig.

Citaat: “Their drab stone discipline is a celebration of mediocrity. If we can restrain ourselves from killing off our own rebels, our doubters and dreamers, all in the name of making ourselves strong, then we can prevail. But if we use their methods, then any victory will be but the victory of one iron symbol over another, and mankind will have lost the battle whichever way it goes.” (p.99)

Nummer: 14-065
Titel: A deadly shade of gold
Auteur: John D. MacDonald
Taal: Engels (US)
Jaar: 1965
# Pagina’s: 436 (14191)
Categorie: Whodunit
ISBN: 0-449-22442-2

Meer:
Cinnamon skin
De snelle rode vos
The dreadful lemon sky
The scarlet ruse
The lonely silver rain

Over:
Travis McGee (wikipedia)
A deadly shade of gold (wikipedia)
Thrilling detective
John D. MacDonald

Tim Krabbé – Wij zijn maar wij zijn niet geschift

Tags

1000 boeken, boeken, boeken 2014, boekrecensie, Columbine, lezen, Tim Krabbé

Tim Krabbé – Wij zijn maar wij zijn niet geschift

Vele boeken las ik al van Krabbé, een aantal boeken staan hoog in het lijstje met favoriete boeken, zoals Het Gouden Ei. Behalve een schaakboek, las ik echter nog geen non-fictie. Het is ook een niet-typisch boek, maar juist daarom wilde ik het graag lezen.

Krabbé heeft erg veel tijd gestoken in onderzoek, dit boek is het resultaat. Meer een staaltje onderzoekjournalistiek dan daadwerkelijk een boek schrijven. Maar wel een over een zaak die iedereen kent. De schietpartij van Columbine is niet voor niets de ondertitel op de voorkant van het boek.

Hij komt tot andere conclusies dan de politie, beweert de achterkant. Dat is een stevige uitspraak. Zeker ook omdat er al redelijk wat uren in gestoken zijn door de politie in de Verenigde Staten. Maar goed, hij zal dat niet voor niets zeggen, ik ben benieuwd.

De eerste twee hoofdstukken zijn dan een mooie samenvatting op wat er gebeurde destijds, even je geheugen opfrissen. Dan een hoofdstuk met wat toelichting en dan begint hij aan een reconstructie op basis van interviews, dagboekfragmenten, getuigenverklaringen en alles wat hij verder nog online heeft kunnen vinden. Meer dan 200 pagina’s met achtergrond. En ik ben bang dat ik het niet anders dan als saai kan omschrijven. 50 was meer dan genoeg geweest. Dat de schietpartij stond te gebeuren, is goed duidelijk gemaakt. Dat Dylan en Erik ergens in hun hoofd een kortsluiting hebben gehad waardoor ze anderhalf jaar naar hun glorieuze dag toe konden werken, is ook boven alle twijfel. Interessanter wordt het als je je afvraagt waarom niemand heeft doorgehad dat dit stond te gebeuren. Files op het internet, wapens gekocht door anderen, een reclasseringsambtenaar die niet doorheeft wat er werkelijk speelt, ouders die hun eigen kinderen nauwelijks blijken te kennen, klasgenoten die hints niet begrijpen, een opeenstapeling van blunders. Een waslijst aan momenten waarop de twee tegengehouden hadden kunnen worden, niemand die het doet, niemand die snapt wat er aan de hand is.

Vanaf hoofdstuk vijf wordt het boek echt interessant. Het gevolg. Teenagers die online fansites maken voor de twee moordenaars. Politici die hun eigen agenda hebben. Kerkgenootschappen die slachtoffers tot helden maakten, de waarheid aanpassen voor eigen doeleinden. De navolgers op andere scholen en in andere landen. Boeken die bestsellers worden, maar elkaar tegenspreken. Hoe gaan hun families om met het drama. Het zijn allemaal veel interessantere verhalen dan het zoveelste dagboekfragment van een gestoorde tiener.

En dan begint op bladzijde 365 voor het eerst de schrijver Krabbé. Zijn conclusies, zijn visie, het moment dat je zelf nadenkt, nadat je tienduizenden pagina’s hebt doorgeworsteld. En daar zitten een aantal mooie stukken tussen. Een paar opmerkelijke conclusies. Maar tegelijkertijd kan ik het niet overal in meegaan. Dagboeken zijn niet meteen het meest betrouwbaar als het gaat om dit soort drama’s. Dus om nou het karakter van Dylan anders in te schatten omdat op een bepaalde datum wel over NBK wordt gesproken en daarvoor niet, vind ik erg kort door de bocht. Dat hun rolverdeling anders was dan de politie naar buiten bracht, lijkt mij wel weer een gerechtvaardigde conclusie. Maar of dat een bewuste of onbewuste consequentie is, dat durf ik dan weer niet te stellen. Krabbé wel. Hij denkt zelfs dat Erik niet de aanstichter is, liever niet de moorden had willen plegen, maar voelde dat hij niet meer terug kon. Dylan daarentegen zou overgehaald zijn, maar onbewust op zoek zijn naar een dramatische zelfmoord. Nu heb ik niet net zo veel gelezen als Krabbé, maar op basis van de meer dan tweehonderd pagina’s in het midden van het boek die ik doorgeworsteld heb, lijkt mij dit eerder een aanname dan een conclusie.

Al met al niet het boek dat ik hoopte te lezen, weliswaar geen slecht verhaal, maar gewoon niet de reconstructie die het beloofde te zijn.

Citaat: “Ik zal spoedig weggaan, maar ik moest je dit gewoon schrijven, die ene van wie ik echt hield. Alsjeblieft, omdat ik het vraag, vertel dit aan niemand, want het is alleen voor jou bedoeld. Voel ook alsjeblieft geen schuld over mijn spoedige ‘absentie’ van deze wereld. Dat is alleen mijn beslissing: van niemand anders.” (p.142)

Nummer: 14-063
Titel: Wij zijn maar wij zijn niet geschift
Auteur: Tim Krabbé
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 416 (13652)
Categorie: Non fictie
ISBN: 978-90-446-2054-2

Meer Krabbé:
Een tafel vol vlinders
De grot
De Muur 39
De stad in het midden

Meer Columbine:
Wikipedia
A Columbine Site
Biografie Eric
Biografie Dylan
Bowling for Columbine

Hard Gras 99 – Mooiboy Krul

Tags

1000 boeken, Billy Haisley, boeken, boeken 2014, boekrecensie, Erik Brouwer, Frank Heinen, Hard Gras, lezen, Tim Krul, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 99 – Mooiboy Krul

Een groepje dames op pad naar Newcastle om hun held Krul te zien levert het titelverhaal. Thomas Heerma van Voss mag mee en observeert. Leuk, heeft weinig met voetbal te maken, maar juist daarom wel weer passend bij HG.

Het hoogtepunt van deze uitgave is het lange verhaal van Billy Haisley. Als een ware onderzoeksjournalist is hij op zoek gegaan naar de achtergronden van het conflict tussen Mourinho en Casillas. Het knappe is dat hij duidelijk aantoont dat voetbal slechts een beperkte factor was in het conflict. Politiek, commercie, macht en teamgeest, alles telt mee, of een keeper die bal wel of niet tegenhoudt is slechts bijzaak. En de keeper, ooit beste van de wereld, kon plaatsnemen op de bank. Goed geschreven, goed vertaald, erg interessant.

Ook het verhaal van Erik Brouwer is boeiend. Is Gavin Grant een getalenteerde voetballer of een jeugdcrimineeltje met verkeerde vrienden? Of allebei? Kan dat?

Het volgende nummer is het jubileumnummer. Honderd keer het mooiste literaire magazine van Nederland. Goede prestatie van de redactie.

Citaat: “De belangrijkste speler van Real uit de laatste tien jaar verkopen zou een zeer impopulaire beslissing zijn. Later bleek dat clubofficials al met elkaar waren overeengekomen dat ze eerder van Mourinho afscheid zouden nemen dan van Casillas.” (p.53)

Nummer: 14-064
Titel: Hard Gras 99 – Mooiboy Krul
Auteur: Diversen (Thomas Heerma van Voss, Auke Hulst, Martin van Neck, Billy Haisley, Erik Brouwer, Frank Heinen, Theun de Winter, Gerrit de Jager)
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 103 (13755)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-2771-1

Meer Hard Gras:

98 97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20

Gerben Kappert – Olympisch dagboek

Tags

1000 boeken, Aus, boeken, boeken 2014, boekrecensie, lezen, lifeblog, Olympisch Dagboek, Olympische Spelen, Sydney, Sydney 2000

Gerben Kappert – Olympisch Dagboek

Welk boek kies je als je weet dat het boek het duizendste boekverslag zal opleveren? Willekeurig kiezen kan niet meer, de lading is al te groot. Herlezen is een optie, maar de verrassing is dan weg, het was een lastige keuze. Tot me ineens een vreemd idee te binnen schiet. Mijn eigen boek. Niet de reisverhalen die ik gebundeld nog uit wil brengen (ooit), of de poging tot boek die ik afgelopen november deed toen ik meedeed aan NaNoWriMo. Nee, gewoon het boek dat ik zeven jaar geleden uitbracht, veertien jaar geleden schreef.

Ook daar zullen geen verrassende dingen uit naar voren komen, maar het leek me wel een bijzondere keuze. Daarbij was het een mooie manier om mijn eigen verhaal nog eens terug te lezen. Was het de moeite waard om uit te brengen?

Natuurlijk ben ik bevooroordeeld. Ik heb niet voor niets de moeite genomen om het dagboek bij te houden en ook nog eens uit te werken. Ik was best trots dat ik in Sydney een aantal keer met mijn snufferd vooraan stond. Dat ik achter de schermen mocht kijken. Dat ik midden in de Olympische Spelen werkte. Dus bracht ik het boek uit ten tijde van de Spelen in Athene. Het verkocht niet bijzonder goed. Maar dat was ook niet het belangrijkste doel. Vastleggen, (ook) voor mezelf. De Koninklijke Bibliotheek vroeg er zelfs een exemplaar van.

Eenmaal lezend herleefde ik mijn tijd. De wanhoop van het zoeken naar een plek tijdens de weken voor de Spelen. Het onverwachte enthousiasme van zo ongeveer elke Australiër die ik tegenkwam. De puinhoop de laatste dagen voor en de eerste dag van de Spelen zelf. Maar vooral de twee weken daarna, met prachtige sport, vele onvergetelijke ontmoetingen, geweldige collega’s en extreem lange werkdagen.

Nachten van drie, vier uur slaap, telefonisch correspondent van Radio Oost, soms op de automatische piloot, soms opgenomen alsof we al een dag verder waren. Het kleine groepje wielerkenners dat elkaar tegenkwam op een klimmetje in het parcours, het nog kleinere groepje Nederlanders dat er bij was toen het honkbalteam geschiedenis schreef door Cuba te verslaan. Dat volleybal zo’n geweldige kijksport bleek te zijn dat je ademloos zit te kijken naar Joegoslavië tegen Italië. De momenten midden in het park dat ik op een stoel boven het publiek zit, als een scheidsrechter bij tennis en met een megafoon meer dan honderdduizend man de juiste kant op moest sturen.

Een geweldige tijd heb ik gehad, vandaar dit boek. Is het daarmee een goed boek? Mwoah. Een aantal taalfouten kwam ik tegen, ondanks meerdere revisierondes. En de conclusie was ook al snel dat een dagboek niet automatisch de beste vorm is om je enthousiasme over te brengen. Het wordt al snel langdradig. Misschien wel saai voor een minder enthousiaste lezer. Een goede redacteur had waarschijnlijk het een en ander geschrapt, schrijven is schrappen tenslotte. Maar juist in een dagboek wil je zo volledig mogelijk zijn, vandaar ook dat ik destijds deze vorm koos.

De vormgeving is zeker ook niet boven kritiek verheven. De voorkant is matig, de foto mooi, maar de kwaliteit ervan beroerd. Een zoom van een gescande foto van een wegwerptoestel. Maar een foto jatten om te gebruiken op de cover leek om ook niet gepast. Daarbij was het mijn eigen foto, past bij mijn dagboek. Verder was het formaat waarop ik schreef een ander formaat dan dat er uiteindelijk werd gebruikt door de drukker. Daardoor een lege strook papier onderaan elke bladzijde. Leuk om aantekeningen te maken, ware het niet dat het geen schoolboek is. Maar onbescheiden durf ik wel te stellen dat de terzijdes, columns en verhaaltjes tussendoor, een mooie aanvulling op het dagboek zijn. Dingen die me opvielen, typische observaties die je niet thuis voor je televisie had kunnen doen, zaken van binnenuit. Het maakt het boek sterker in mijn ogen.

Mocht er een beoordeling gevraagd worden, zou het nog wel op een voldoende uitkomen. De site waarop het te koop was bestaat niet meer. Een heruitgave zou dus elders moeten gebeuren. Maar goed, het boek is te leen bij de bieb. Misschien wel te leen ergens. Of anders bij de Koninklijke Bibliotheek te vinden. Genoeg mogelijkheden lijkt me.

Citaat: “Het is weer een gezellige avond. We hebben succes met onze act, het publiek lacht, al is de rij voor het station nog nooit zo lang geweest. Na een tijdje praten we alleen nog maar in op de gigantische massa voor ons op weg naar het station. We vragen om geduld, vertellen ze wat uitslagen van evenementen waar ze niet zijn geweest en vragen of ze niet willen drukken, omdat er ook kinderen in de massa lopen. Tussendoor maken we tientallen foto’s, tenslotte hebben wij daar de beste plek voor en maken we nog wat geintjes over treinen naar Adelaide en het feit dat er nog vijf dagen treinen lopen, dus dat ze zich niet hoeven te haasten. “ (p.82)

Nummer: 14-062
Titel: Olympisch Dagboek
Auteur: Gerben Kappert
Taal: Nederlands
Jaar: 2008
# Pagina’s: 127 (13236)
Categorie: Sport
ISBN: nvt

Meer:
Google books
Leestafel
Bibliotheek
Bookcrossing
Bookcrossing (2e)

Reid, Geleijnse & Van Tol – Fokke & Sukke Het afzien van 2013

Tags

2013, boeken, boeken 2014, boekrecensie, cartoons, Fokke en Sukke, humor, lezen

Reid, Geleijnse & Van Tol – Fokke & Sukke Het afzien van 2013

Net als in 2012 laat in het jaar. Geen prioriteit meer. Niet meer rennen naar de boekhandel voor het nieuwste jaaroverzicht. Maar nog wel elk jaar kopen, gewoon trots op het rijtje dat in de kast staat (2000 ontbreekt, wie helpt?).

Wat was 2013 voor een jaar? De twee vogels vertellen je het. Henk Krol, Bram Moskowicz, Badr Hari, Edward Snowden en Paus Benedictus waren in het nieuws. De zwartepietendiscussie laaide op, het was het Ruslandjaar en ook bij Alpe d’Huzes bleken oplichters te zitten.

De gevederde vrienden weten er gelukkig wel raad mee.

Citaat: “De naamsverandering naar NPO betalen we…met het geld dat we weghalen bij het Nederlands Philharmonisch Orkest” (p.27)

 

 

 

 

 

 

 

Nummer: 14-061
Titel: Fokke & Sukke het afzien van 2013
Auteur: Reid, Geleijnse & Van Tol
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 112 (13109)
Categorie: Cartoons
ISBN: 978-90-787-5350-6

Meer:
2012
2011
2010
2009
2008
2007
2006
2005
2004
2003
2002
2001
Officiële website

Hard Gras 98 – Blind

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 98 – Blind

Leuk idee om de heren Mühren en Thijssen naar het debuut van Daley Blind bij Manchester United te laten kijken. Frank Heinen vond weer een geweldig verhaal over een Italiaanse voetballer die voor de meesten van ons onbekend was. Mooi stukje geschiedenis over Friedrich Donenfeld, dit zijn de verhalen die ik graag tegenkom in Hard Gras. Zou ik normaal niets over weten, maar nu lees ik geboeid van begin tot eind.

Verder niet echt een bijzondere uitgave.

Citaat: “Het zal wel weer door de oorlog komen, waarin de stad totaal werd verwoest, maar typerend voor de Arnhemmer is dat hij altijd het zwartste scenario als uitgangspunt neemt. De ingecalculeerde nederlaag. Er zijn er die dat cynisch vinden, maar de Arnhemmer redeneert: dan kan het alleen nog maar meevallen.” (p.70)

Nummer: 14-060
Titel: Hard Gras 98 – Blind
Auteur: Diversen (Mark van den Heuvel, Frank Heinen, Anton Stolwijk, Martin Hendriksma, Roman Helinski, Marcel van Roosmalen, Martijn Reinink, Rob Bouber, Theun de Winter, Gerrit de Jager)
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 103 (12997)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-263-2760-4

Meer Hard Gras:

97 96 95 94 93 92 91 90 89 88 87 86 85 84 83 82 81 80 79 78 77 76 75 74 73 72 71 70 69 68 67 66 65 64 63 62 61 60 59 58 57 56 55 54 53 52 51 50 49 48 47 46 45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 31 30 29 28 27 26 25 24 23 22 21 20

Edwin Winkels – Haar laatste vlucht

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, Edwin Winkels, lezen, Spanje, vliegtuig

Edwin Winkels – Haar laatste vlucht

Blindelings schafte ik dit boek aan. Zijn eerste roman had erg veel indruk op gemaakt, zijn verhalen in diverse kranten en tijdschriften deden dat allang.

Ik las het ook vrij snel, deze roman gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ik kan me de aanleiding zo goed voorstellen. Die prachtige begraafplaats aan de achterkant van de Montjuic, daar moeten veel meer verhalen te vinden zijn. Ik heb er zelf pas twee keer rondgedwaald, als ik er in de buurt zou wonen, zou ik er veel vaker willen dwalen.

Het verhaal van een van de jongste stewardessen die omkwam bij een vliegtuigongeluk bleek eigenlijk simpel te reconstrueren. De kranten uit die tijd zijn allemaal bewaard gebleven, er zijn nog wat ouderen die met herinneringen kunnen helpen, praat met de juiste mensen, wat verre familie en je hebt het boek zo bij elkaar.

En daar zit de crux, ondanks dat Winkels een erg mooi boek heeft geschreven, dat ik terecht vaak geprezen zag worden op blogs en twitter, heb ik mijn twijfel of Maribel Sastre genoeg is voor een hele roman. Mooi graf. Prachtig grafschrift. Bijzonder einde. Alle ingrediënten lijken aanwezig. Maar het verhaal raakt me niet genoeg. Er zijn veel vliegtuigen neergestort sinds 1958, zelfs in datzelfde jaar. Waarom is dit verhaal wel een roman, maar andere niet?

Is een aanleiding en voldoende informatie reden genoeg? Had er niet meer ingezeten, als het verhaal iets meer drama had gekregen? Wat was het verhaal van de piloot? Of van de kinderen die alleen reisden? Ik ben niet overtuigd.

Citaat: “Ze horen me niet. Er is geen cockpit. Ik sta weer op, ik kijk naar het einde, iets verder naar boven, misschien ligt hij daar ergens, intact, net als het staartstuk. Hoewel… als we tegen een berg zijn gevlogen… Het is mijn geluk geweest achterin te zitten. Geluk? Dit is vreselijk, dit kan niet. Dit is geen geluk.” (p.253)

Nummer: 14-059
Titel: Haar laatste vlucht
Auteur: Edwin Winkels
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 289 (12894)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-94-92037-04-6

Meer:
Welkom Thuis
Escuchando a Cruijff
Winkels’ website
Winkels over dit boek (YouTube)

Recensies:
Volkskrant
Hebban
Curled Up Book
Cutting Edge
Soraya schrijft

De Muur 46 – De dood rolt mee

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, De Muur, lezen, Thijs Zonneveld, wielerboek, wielrennen

De Muur 46 – De dood rolt mee

Themanummer van de Muur over de dood. Er blijken in het wielrennen relatief veel doden te vallen. Verrassend genoeg niet alleen door ongelukkige valpartijen, maar ook door zelfmoord. Vele namen zijn bekend, andere staan op een lijstje van vermoedelijk.

Het allereerste verhaal in deze Muur was genoeg geweest. Thijs Zonneveld schrijft een verhaal over een oude vriend waar me de tranen van in de ogen sprongen. Zo mooi beschreven, zo open, zo vol liefde, wat kan die man toch geweldig schrijven.

Verder nog best een aantal verhalen die de moeite waard zijn, die leuke nieuwtjes brengen (Edith Piaff met een wielrenner?), die in de wielergeschiedenis passen. Maar alleen het verhaal van Thijs Zonneveld over Bart Oegema was ook genoeg geweest.

Citaat: “De eerste maanden na zijn dood heb ik vaak gepeinsd over wat hem bezielde. Maar hoe langer ik er over nadacht, hoe minder ik ervan snapte. Het was alsof ik iets probeerde te begrijpen wat niet te begrijpen was.” (p.8)

Nummer: 14-058
Titel: De Muur 46 – De dood rolt mee
Auteur: Diverse (Thijs Zonneveld, Wiep Idzenga, Paul Feld, Ludo van Klooster, Joost Prinsen, Martijn Sargentini, Leon van Bon, Erik Brouwer, Ruurd Edens, Herman Laitem, Willie Verhegge, Nando Boers)
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 143 (12605)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-94-623-1008-7

Meer:
45 44 43 42 41 40 39 38 37 36 35 34 33 32 31 30 29 28 26 25 24 23 22 21 20 19 18 17 16 15 14 13 12 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1

P.F. Thomese – Het bami-schandaal

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, China, J.Kessels, lezen, P.F.Thomese

P.F. Thomése – Het bami-schandaal

Weer een boek over J.Kessels, het lijkt er bijna op dat de auteur, zodra hij vast zit, zijn favoriete hoofdfiguur maar weer eens uit de kast trekt om er een hilarisch boek over te schrijven. Het leest in ieder geval als een trein, vaak een compliment. Bij dit boek heb ik echter mijn twijfel. Waar ik J.Kessels The Novel een hoogtepunt vond, een geweldige pagetwister, heb ik bij het bami-schandaal het idee dat het de verplichte opvolger is. Zoals het altijd onmogelijk is om een boek te schrijven na een bestseller, een album te maken na een wereldhit.

Al snel in het boek zitten we in Shanghai, al is me nog niet echt duidelijk of het een logische stap is. Ik snap dat het voor het verhaal nodig is, maar zoeken in een wereldstad waar je de taal ook nog eens niet spreekt, lijkt mij geen eenvoudige opgave. Dat J. Kessels er is, is niet eens waterdicht gebleken.

Volgt een verhaal waarin alle vooroordelen over chinezen bij elkaar gepropt worden, Nederlandsers die in het buitenland wonen ook nog eens een sneer krijgen en de schrijver zichzelf een vreemde rol aanmeet van volger. De seks is onsmakelijk, vast de bedoeling, maar lijkt bijna bewust ranzig om de verkoopcijfers nog iets op te krikken, geen woordgrap bedoeld overigens.

Aan het eind blijkt er zelfs iets van een plot te zijn, maar wel weer dermate voorspelbaar dat het boek voor mij definitief op de plank komt te staan als mislukking. Dat ik een gesigneerd exemplaar heb, verzacht de pijn iets, maar kan de kwaliteit van het verhaal niet verdoezelen.

Citaat: “Op een wonder hoeven we hier nog niet te rekenen. Het is al een wonder dat ik met Peer en de Schel en die onverwachte kont door Shanghai loop te sjouwen. Dus J. Kessels in deze totaal idiote, volstrekt willekeurige megastad zomaar terugvinden is misschien net een wonder te veel.” (p.127)

Nummer: 14-057
Titel: Het bami-schandaal
Auteur: P.F. Thomese
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 272 (12462)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-204-1345-8

Meer:
Vladiwostock
Schaduwkind
J. Kessels The Novel
Hard Gras 57

Alain de Botton – Religion for atheists

Tags

Alain de Botton, boeken, boeken 2014, boekrecensie, filosofie, lezen, religie

Alain de Botton – Religion for atheists

Ze zat naast me in het vliegtuig naar Barcelona, sprak Spaans, maar bleek uit Australië te komen. Erica was goed gezelschap, reisde graag, had veel van Europa gezien en dankzij Chileens bloed ook van Zuid America. We spraken Spaans en Engels door elkaar, waarom weet ik eigenlijk niet.

Bij de bagageband bleek dat ze geen idee had hoe ze de stad in moest. Ik had een huurauto en moest toch de stad door. Weinig moeite en wel zo gezellig. Ze kon kaart lezen als de beste, ik kende de stad een beetje en reed al in de goede richting. Kwartiertje later stond ik al voor haar hostel. Ze bedankte me voor de lift met het boek dat ze in het vliegtuig uitlas, dat ons gesprek gestart had. Als tip gaf ze me nog mee niet te veel tegelijk te lezen, het kon deprimerend zijn. Ik had mazzel, mijn eigen boeken had ik al snel uit, de stagebezoeken gingen vlot, al moest ik regelmatig ergens even wachten, waardoor ik snel in dit boek kon beginnen.

De Botton is een filosoof, schreef vele boeken over diverse onderwerpen, ooit las ik er eentje. De titel van dit boek is een mooie, zet aan tot denken, een goed startpunt voor een filosofisch boek.

Heel weinig heb ik met religie, zeker niet met georganiseerde religie. Het kan voor sommigen een antwoord zijn, wanneer iets onverklaarbaar lijkt. Maar zodra men bij elkaar komt, wil men voor anderen bepalen hoe ze moeten leven. Overtuigen met geweld. Misbruik maken van allerlei zaken onder de vlag van, kortom er is weinig goeds voortgekomen uit georganiseerde religie. Ik ben zelfs geen atheïst of agnost, dat zou betekenen dat ik het wel weet. Maar dat is niet zo. Misschien is het juist wel daarom dat ik dit boek interessant vind. Omdat het goede punten uit diverse religies haalt, omdat ook religie goede punten heeft. Het voorbeeld van een Agape restaurant vind ik boeiend. Gedwongen samen te zitten met mensen die je niet kent, juist niet bij je familie of vrienden, maar bij willekeurige vreemden. Dat zou voor velen geen slecht idee zijn, even uit je comfort zone.

Ik heb me gehouden aan de opdracht van Erica. Stukjes. Zoals de schrijver ze ook schreef. Met foto’s om het overzichtelijk te houden, licht. Gaandeweg verloor ik mijn interesse. Er kwamen geen prikkelende ideeën meer naar boven. Geen controversiële stukjes. Maar ook niet het deprimerende boek waarvoor ze me waarschuwde. Gewoon een redelijk boek dat je soms aan het denken zette.

Citaat: “To answer our longing for calm, Western consumer society has over the last fifty years refined the concept of sunbathing; Buddhism has taken over a thousand years to perfect the art of meditation.” (p.152)

Nummer: 14-056
Titel: Religion for atheists
Auteur: Alain de Botton
Taal: Engels (UK)
Jaar: 2012
# Pagina’s: 320 (12190)
Categorie: Non-fictie
ISBN: 978-0-141-04631-0

Meer:
De troost van de filosofie
Official site
Guardian
NY Times

Wah Wah 5

Tags

Beatles, boeken, boeken 2014, boekrecensie, lezen, muziek

Wah Wah 5

Veertig jaar Sgt. Pepper’s. Op deze manier kun je het klassieke album elke vijf jaar als kapstok gebruiken voor verhalen, voor tijdschriften, voor terugblikken op de jaren zestig, voor portretten van de vier Beatles en weet ik waar nog meer niet voor.

Dertien nummers, dus ook dertien verhalen. Het ene geslaagder dan het andere. Benieuwd of de schrijvers zelf mochten kiezen of dat ze een titel als opdracht kregen. Ik vermoed beide. Vooral de laatste twee, drie schrijvers hadden een probleem, zo lijkt door te sijpelen uit sommige verhalen. Leuke stukjes, maar niets onmisbaar.

Het hoogtepunt van deze uitgave is een portret van Townes van Zandt, al zijn ook de stukjes over Prince en Rick Springfield de moeite waard.

Citaat: “Het verhaal dat zijn oudste zoon John Townes vertelt is nog hartverscheurender: na jaren van weinig tot geen contact mag hij als achtjarige jongen komen logeren bij zijn vader in de heuvels van Colorado. Hij verheugt zich maanden op de hereniging, maar al na enkele dagen bij zijn vader belt hij zijn moeder of ze hem komt halen: zijn vader kijkt nauwelijks naar hem om, is dronken of stoned en de hele nacht zitten mensen lawaai te maken.” (p.34)

Nummer: 14-055
Titel: Wah wah 5 – Alle 13 goed
Auteur: Diversen (Victor Schiferli, Jan Donkers, Leon Verdonschut, Bert Natter e.a.)
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s: 128 (11870)
Categorie: Muziek
ISBN: 978-90-468-0179-6

Meer:
Wah wah 3
Wah Wah 10
Wah wah 1
Boekblad over Wah wah en Payola

Ben Elton – Two brothers

Tags

Ben Elton, Berlijn, boeken, boeken 2014, boekrecensie, lezen, Tweede Wereldoorlog

Ben Elton – Two brothers

Tevergeefs zocht ze voor me, tijdens die ene vrije middag die ze had in Cardiff, naar dit boek. Het was nog niet uit, de publiciteitsmachine had z’n werk goed gedaan, ik was te vroeg. Tijdje later zelf maar aangeschaft via internet. Lang niet al zijn boeken worden nog vertaald, hij is erg Brits blijkbaar. Terwijl Elton gewoon een erg goede schrijver is. Dit verhaal heeft een klein autobiografisch element. Twee van zijn ooms vochten tijdens de tweede Wereldoorlog. Een aan beide kanten. Vreemd idee. De plek waar je wieg staat, is zo bepalend voor de loop van je leven.

Elton weet er een schitterend verhaal van te brouwen. Twee broers groeien op in Berlijn. De een is de helft van een tweeling, maar zijn tweelingbroer overleed bij de geboorte. De ander werd tegelijkertijd in hetzelfde ziekenhuis ter wereld gebracht, maar was door zijn familie niet gewenst. En zo werden ze een niet-biologische tweeling. Zelfs zonder de bloedband hadden ze de typische eigenschappen van veel tweelingen, veel samen doen, veel dezelfde denkbeelden.

Gelijk met de jongens werd er in 1920 nog iets geboren, elders in Duitsland. Een partij die de wereld zou gaan veranderen. En zo werd de onbezorgde jeugd, weliswaar in crisistijd, maar relatief rustig, gevolgd door turbulente tienerjaren. De jaren dertig in Berlijn waren heftig. En op een gegeven moment moeten de ouders hun zoons de waarheid vertellen. Want de ziekenhuisarchieven zullen ongetwijfeld opengaan, de tweeling is niet alleen geen tweeling, een van hen is joods, de ander een volbloed ariër. En ongetwijfeld zullen ze tegenover elkaar komen te staan, of ze dat nu willen of niet.

Waar Elton in vorige boeken vaak vooral erg goed was in een mooi (com)plot, een leuke theorie, een verrassende wending, blinkt hij in dit boek vooral uit in het beschrijven van de ongemakkelijke situaties in de jaren dertig. Hoe ga je om met je buren waar je al decennia naast woont, nu de nieuwe machthebbers bepalen dat die buren minder rechten hebben? Hoe reageert de hulp in de huishouding, die door de joodse familie zo vaak verder geholpen werd, nu haar nieuwe vriendje lid wordt van de partij? Wat doet een politieagent die jaren lang respect had voor iedereen, maar nu vanuit zijn functie dat niet meer mag hebben?

Door heen en weer te reizen door de tijd, speelt Elton met vele mooie verhaallijnen. Vanuit Londen terugkijken naar Berlijn, twintig jaar eerder. Maar ook daar weer geconfronteerd worden met onderhuids racisme. De gebruikelijke spelletjes die tweelingen spelen, komen natuurlijk ook in dit boek terug. Maar het plot is in dit boek niet het sterkste punt van de schrijver. Juist het inlevingsvermogen van Elton maakt dit boek een pareltje. Het dagelijks leven, dat wat we in de geschiedenisboeken niet te lezen kregen, wordt prachtig beschreven. De dagelijkse dilemma’s, de kleine stapjes die samen gigantische stappen bleken. Het leven van alledag, de continue vraag ‘wat zou ik doen’, die overal doorheen klinkt. Prachtig boek.

Citaat: “The Fischer family of Fischer’s department store of Berlin were discovering that not one single rule of civilization apllied to them any more. Their wealth, their accomplishments, their cultured and educated ways counted for nothing. They were without rights and utterly defenceless.” (p.196)

Nummer: 14-054
Titel: Two brothers
Auteur: Ben Elton
Taal: Engels (UK)
Jaar: 2012
# Pagina’s: 621 (11742)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-0-552-77531-1

Meer Elton op gerbie.nl:
Meltdown
Blind faith
Chart throb
The first casualty
Past mortem
High society

Recensies:
Telegraph
Guardian
Goodreads
Independent
Interview (Waterstones)

Peter Winnen – Wielergeluk

Tags

boeken, boeken 2014, boekrecensie, lezen, Peter Winnen, wielerboek, wielrennen

Peter Winnen – Wielergeluk

Ik zie mijn vader nog staan op Alpe d’Huez, flesje water in de aanslag, terwijl de oud-winnaar naar boven kwam, op flinke afstand van de voorkant van de koers. “Peter, wil je water?”, vroeg hij nog, maar de wielrenner reageerde niet. Zou hij toen in zijn hoofd al stukjes aan het componeren zijn geweest? Ik doe het wel eens, tijdens een lange fietstocht, een stukje rennen, een flinke wandeling. Schrijven is niet het moment dat je daadwerkelijk de toetsen van het toetsenbord aanraakt.

Winnen is een schrijver, omdat hij een mooi stukje kan produceren, omdat hij dingen ziet die anderen missen. Omdat hij als een van de weinigen erin slaagt mooi te verwoorden wat er gebeurt.

Een van mijn favoriete schrijvers, trots dat ik dit boek heb weten te bemachtigen, via FB, wielerboeken voor het goede doel. Gesigneerd nog wel, staat mooi naast de vele andere bundels die ik al las van hem. Mooie stukjes, mooie bundeling, mooi boek dus.

Citaat: “Jaksche is de uitgekotste auteur van de meest massieve maar ook meest ontwapende dopingbiecht aller tijden. Hoe ze van plan waren ‘die Sachen’ tijdens de desastreuze Festina-Tour van 1988 ergens langs de weg te begraven, om het spul in de winter weer tevoorschijn te halen. Het beeld heeft me nooit verlaten. Voor mij blijft Jörg Jaksche de meest succesvolle schatgraver naar wielergeluk.” (p.77)

Nummer: 14-053
Titel: Wielergeluk
Auteur: Peter Winnen
Taal: Nederlands
Jaar: 2010
# Pagina’s: 191 (11121)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 978-90-6005-985-2

Meer:
Stoempwerk en andere verhalen
Windbreker en andere verhalen
Het snot voor ogen
Van Santander naar Santander
Valse start