Het hoogtepunt van de 2013 versie van Jannarok was in mijn ogen het optreden van Skunkfunk. Een geweldige enthousiaste groep jongens die meerdere muziekstijlen weten samen te brengen en het publiek al snel meekregen.
Qua enthousiasme scoort trompetist Luuk het hoogst, maar de prestatie van de dag werd geleverd door rapper Tijmen die freestyle rappend doorging op alles wat hem werd voorgeschoteld door het inventieve publiek. Indrukwekkend.
Gerbie’s prijsvraag. De onregelmatig terugkerende vraag (dit is deel 27) voor de bezoekers van dit blog, met slechts een virtuele veer voor de winnaar, de eerste die het juiste antwoord in de reactiebox weet neer te zetten.
En als eerder, de vraag is erg simpel. Wat is dit?
Carry Tefsen in Nederland, aan de overkant van de Noordzee was het Cilla Black die mocht proberen jongeren aan elkaar te koppelen. In deze aflevering doet er wel een heel bijzondere deelnemer mee.
Zelden zag ik een dergelijk uiteenlopende reeks nummers door een artiest uitgevoerd worden. Maar zonder enige moeite maakt Tori Amos de nummers eigen. Ze krijgen allemaal een Amos-makeover en klinken alsof ze voor haar geschreven zijn. De lijst is nog veel langer:
Wat een schatkamer aan mooie muziek heeft ze gecoverd. En dan te bedenken dat ze al een heel album vol covers uitbracht: Strange Little Girls, die dus gewoon is aan te schaffen op een CD of via iTunes.
Zelfs nadat ik al meerdere playlists heb gevonden met alleen maar Tori die covert, verbaas ik me over de nummers die ik tegen blijf komen. Alsof ze alle hitlijsten van de laatste decennia in haar hoofd heeft.
Nu heb ik ook alle dubbele covers genegeerd, want anders zouden The Beatles, Don McLean, Depeche Mode, Carly Simon, Joni Mitchell, Neil Young, Bruce Springsteen en anderen meerdere keren in het lijstje komen te staan. Is het lijstje al te lang? Een paar nog dan: Summertime (George Gershwin), Operator (Jim Croce), Waltzing Mathilda (Traditional), Imagine (John Lennon), Don’t dream it’s over (Crowded House), Magic Man (Heart), Someone to lay down beside me (Linda Ronstadt), Dream on (Aerosmith) en Danny Boy (Frederic Weatherly).
Voor alle duidelijkheid: ik pretendeer geen compleet, noch duidelijk overzicht te geven. Er zit geen logica in bovenstaande opsomming. Maar ik luister graag naar Tori. Dus ter afsluiting een eigen nummer. Want die maakt ze ook.
Een lijst van haar covers is te vinden via The covers project. Een concert uit 2012 (NPR) en vele andere covers ongetwijfeld via YouTube.
Hoe ouder je wordt, hoe meer je ze leest. Overlijdensadvertenties. Steeds vaker staan ze er in van je eigen generatie. Tot op een dag je eigen naam er staat, al zie je dat zelf natuurlijk niet.
In vele landen staan ze in de lokale of regionale krant. In andere landen lezen ze wat minder kranten blijkbaar en wordt het heengaan van een geliefde bekend gemaakt via een poster ergens in de buurt. Dan weet ook iedereen dat ze de familie moeten condoleren.
Weer een voorpublicatie, dit keer over de spits die door velen gek genoemd wordt. In zijn biografie wordt dit bevestigd. Tenminste als ik af mag gaan op het fragment dat in deze aflevering staat. Zijn mislukte samenwerking met Guardiola wordt door de spits uitgelegd door het gebrek aan cojones van de trainer.
Janneke van der Horst verbleef een tijdje in Parijs om het toekomstig Ajax-talent Ilan Bocarra te spreken en observeren. Al wist ze toen nog niet dat de jonge half-Franse half-Nederlandse speler die stap zou maken. Zijn familie was erg vriendelijk en behulpzaam voor de jonge journaliste.
Peter Buwalda werkte als sportjournalist als afstudeerstage, maar had daar eigenlijk helemaal niet mogen zitten. In een lang verhaal (zelfs voor HG) legt hij uit hoe dat werkte.
Het mooiste verhaal is van André van Kats over de Johan Cruijff van het Subbuteo. Ik wist wat het spelletje inhield, maar toch ging er nog een wereld voor me open, met competities, betaalde toernooien en beroepsspelers. Schitterend stuk over de beste Nederlandse speler waarmee het uiteindelijk niet goed afliep.
Nog een paar leuke stukjes en deze editie is, weer, de moeite waard.
Citaat: “De volgende twintig minuten werd er onderhandeld. Dat wilde zeggen: Mino dicteerde. Enzerink stribbelde tegen, en kwam Mino dan toch tegemoet. Er werd niet alleen over mijn salaris gepraat. Alles werd in één keer dichtgetikt. Kosten van de lease-auto, ziektekosten, eventuele verhuiskosten, overnachtingen in Doetinchem na de wedstrijd. Verzin het maar, of het kwam aan bod.” (p.59)
Nummer: 13-022
Titel: Hard Gras 82. Zlatan is gek
Auteur: Diversen (Rody Turpijn, Leo Verheul, Herman Zandberg, Klaas Vos, Theun de Winter e.a.)
Taal: Nederlands
Jaar: 2012
# Pagina’s: 120 (3578)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-713-5982-8
Dat het niet goed gaat met de banken de laatste jaren is algemeen bekend. Maar deze vorm van klantenbinding van de ABNAMRO vind ik wel erg vreemd. Alsof ze die binding letterlijk nemen. Of krijg je een wielklem als cadeau bij een rekening, zodat je nooit meer ergens een parkeerbon krijgt, gewoon je eigen klem er op zetten? Of snap ik het bordje niet?
Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.
Een expositie in New York hebben ze al bereikt. ‘Ogen zo groot als schotels’ is mijn vrije vertaling. Riita Ikonen en Karoline Hjorth mochten hun foto’s aan het kritische publiek in Brooklyn blootstellen.
Het centrale thema van de foto’s zijn Finnen op leeftijd met een bijzondere hoofdbedekking. Hoe je er op komt? Geen idee. Hoe je de bejaarde medemens zo gek krijgt om daadwerkelijk mee te doen? Geen flauw idee.
Wel weet ik dat ik het bijzonder vind. Dat de foto’s geslaagd zijn. Dat je als kunstenaar ‘buiten de box’ moet denken. Dat is ze gelukt. Mooie serie dus. Ooit in Nederland? Lijkt me sterk. Maar gelukkig kun je via het internet ook veel kiekjes bekijken.
Het zag er niet uit. Twee ongelijke plakken ontbijtkoek. Allebei schuin afgesneden, waardoor het eerste plakje aan een kant veel te dik was terwijl het ander zo dun afloopt dat het bijna niet meer vast te houden is. Ook de boter lijkt er per ongeluk tegen aan gevallen. Dan weer dik, dan weer dun, aan zijkanten en op het plankje waar de ontbijtkoek op ligt.
Maar zodra ik dat glunderende gezichtje er achter zag, was het goed. “Omdat papa op vakantie is als het moederdag is”, geeft ze als toelichting. Had ze dus goed onthouden. Toen ze vanochtend naar beneden mocht en papa en mama nog even konden blijven liggen, bedacht ze dat een ontbijt op bed er altijd hoort bij moederdag. Die dag kon ze alvast naar voren halen.
“Met mijn eigen mes gesneden”, vertelde ze trots. Ik ben minstens zo trots. Ze had ook een scherp mes uit de la kunnen halen, maar ze pakte het kindermes waarmee snijden zo goed als onmogelijk is. Het verklaart de vorm van de plakjes. Het eerste ontbijt op bed. Wat is mijn dochter al groot. Dat de keuken een puinhoop bleek te zijn, was geen enkel probleem.
Gerard Hutting – Alpe d’Huez en andere wielerverhalen
De schrijver maakt al jaren een blad voor tijdens de Tour. Zo’n special die velen kopen als hulp bij het invullen van de tourtoto en dat met de komst van het internet met het jaar overbodiger werd.
Ergens op datzelfde web moet ik de aanbieding gevonden hebben met twee boekjes voor weinig. Zag er uit alsof de auteur zelf een stapel thuis had staan. Het briefje met de persoonlijke opdracht en handtekening van Hutting in het boek bevestigt dat idee. In zijn bladen kon elk jaar een verhaal komen te staan. Die verhalen bundel je na een aantal jaar en je hebt een boek. Ik vind hobbyisten die in eigen beheer boeken uitgeven per definitie sympathiek. Ik kan ze onmogelijk allemaal steunen, maar een poging kun je doen.
In tegenstelling tot de verhalen in De Muur, die ik vaak tijdloos vind, komen de verhalen van Hutting gedateerd aan. Dat is niet perse negatief. Al is het wel erg jammer dat de wielersport na een aantal jaren toch anders blijkt te zijn dan op het moment dat je het opschrijft. En dus is bewondering voor Amstrong met terugwerkende kracht een beetje naief gebleken. Maar bewondering voor Riis was destijds al onbegrijpelijk. Een sterke, maar domme knecht, die ineens de grote Indurain er af fietste, de alarmbellen gingen bij elke wielerliefhebber rinkelen. Niet bij Hutting blijkbaar, die de Deen in een persoonlijke top tien op 1 zet. Vreemde actie, al komt hij er in het nawoord van vijf jaar later wel op terug.
Zo staan er meer verhalen in die ik met kromme tenen las. De renners zijn allemaal net iets te heldhaftig, de overwinningen te heroïsch, de verhalen te juichend. De mooiste verhalen zijn dus de verhalen waarin de auteur zelf een rol speelt, in die verhalen leren we Hutting echt kennen, is zijn enthousiasme wel aanstekelijk en leef je mee. Zodra er grote namen in het verhaal voorkomen, gaat het helaas mis. Leuk boek om in de kast te hebben staan dus, maar zeker niet memorabel.
Citaat: “Wat hebben we de laatste jaren genoten van jouw prestaties, Lance! Really fantastic! Die erelijst van jou is werkelijk ongelooflijk, evenals jouw levensloop. Als jouw leven verfilmd zou worden, geloven outsiders niet wat ze voorgeschoteld krijgen. Kan niet, overdreven, zoiets maakt iemand in drie levens nog niet mee, typisch Amerikaans, De meeste wielerliefhebbers weten echter dat het waar is.” (p.107)
Nummer: 13-021
Titel: Alpe d’Huez en andere wielerverhalen
Auteur: Gerard Hutting
Taal: Nederlands
Jaar: 2002
# Pagina’s: 127 (3458)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 90-806199-2-2
Mooie alliteratie. En totaal niet bij het seizoen passend. Maar ik vond het filmpje te leuk om te negeren. Vind zelf een geintje uithalen op de lange latten ook altijd een uitdaging. Maar met deze meneer ski ik liever niet naar beneden.
Achter de klik(omdat wordpress alleen filmpjes van YouTube laat embedden en niet uit andere bronnen…)
Blijf tot het eind kijken overigens, verrassende wending..
Bijna niets zag ik van de finale Europa League afgelopen woensdag. Ook al was het in Amsterdam, ik had en heb niets met de twee clubs, al kan ik voor de Portugese club nog wel enige sympathie vinden. Op donderdag zag ik ergens in een zapmoment de winnende goal voorbij komen.
Maar het absolute hoogtepunt van de finale was een jochie van elf uit Liverpool. Waarom hij bij de wedstrijd aanwezig was, is me niet duidelijk. Wel snap ik dat hij fan is van Torres en Benitez. En dus besloot hij na de wedstrijd dat hij zijn idool wilde feliciteren.
Dus toen de geblesseerde John Terry zich aan het omkleden was, zag tante Francesca thuis in Liverpool neefje Louis ineens in beeld.
Bron: yahoo
Platini kijkt verbaasd en geamuseerd terwijl onze kleine held tussen de winnaars mee loopt. Hij heeft daarna nog diverse beroemdheden gevonden om mee op de foto te gaan, voordat de Amsterdamse bewaking door had dat er iemand door hun controle was geglipt. En zo werd deze verder niet bijzondere finale toch nog memorabel. Al was het maar voor 11-jarige scousertje.
Lees het hele verhaal (met mooie foto’s) via Eurosport of zijn eigen reactie in de Telegraph.
Al wekenlang onbereikbaar of slecht bereikbaar. Een televisie laat je bezorgen, een paar kaarsen loop je een paar meter voor, net als een patatje met. Maar deze ondernemer moet volgens mij het meest last hebben van de reconstructie van de Molenstraat. Zou hij gecompenseerd worden?
Goorse vragen. Vragen die in mij opkomen bij foto’s die ik her en der in mijn woonplaats neem. Antwoorden en reacties zijn welkom. Ik weet het zelf vaak ook niet.
Citaten uit kranten en tijdschriften die ik de afgelopen jaren de moeite vond.
049:
Was voorheen de didactische aantekening onderdeel van de vakstudie, nu moesten aanstaande leraren zich buiten de eigen studie overgeven aan opvoedkundigen die heulden met elke onderwijskundige modegril.
Bastiaan Bommeljé, historicus, NRC Weekend, 2 februari 2013
050:
Voor de rekentoets haalde van de havoleerlingen 72% een onvoldoende; op het vwo was dit 32 procent, en op het laagste vmbo-niveau scoorde 84 procent onvoldoende; Van de vierdejaars mbo haalde 83 procent een onvoldoende, het gemiddelde op het mbo was een 3,6.
Bastiaan Bommeljé, historicus, NRC Weekend, 2 februari 2013
051:
Eerder al waarschuwde neurowetenschapper Susan Greenfield van de Unversiteit van Oxford dat overmatig gebruik van sociale media door kinderen leidt tot geringere analytische vermogens en pathologische zelfoverschatting.
Bastiaan Bommeljé, historicus, NRC Weekend, 2 februari 2013
Volgens sommigen heb ik de hele wereld gezien. Volgens anderen heb ik veel gereisd. Volgens mij is er nog zo veel te zien, dat ik eigenlijk relatief weinig gezien heb. De zestien steden die nu het hoogst op mijn verlanglijstje staan:
Op de fiets door Berlijn kom je langs plekken waar je niet zo snel komt. Tenminste met een goede gids. Dit monument kende ik nog niet, zelfs al was ik voor de derde keer in de stad. Sterker nog, ik had er zo maar langs kunnen fietsen. Of lopen.
En als je het verhaal hoort, ben je stil. Kan niet anders. Een huis waar ooit joden woonden. Tot de inval. De razzia. Iedereen werd meegenomen, een stoel viel om toen het gebeurde. Een dag later een leeg huis met die omgevallen stoel.
Voetbalfoto’s zijn mooi. Vooral als een goede fotograaf ze verzamelt en bundelt. Maar de kunst is dan vooral om op het detail te letten. Om oog te hebben voor de schoonheid er om heen. Om voetbal als onderdeel van het leven te zien, niet als eigen wereldje waar in de rest van de wereld niet bestaat.
En de mooiste foto’s maak je dan op zaterdagmiddag of zondagmorgen wanneer de liefhebbers met weinig of geen talent in de wei staan. Overgewicht, gebrekkige motoriek maar overdosis enthousiasme. Op velden waar gras soms slechts sporadisch aanwezig is, de cornervlag een vaal gewassen vodje is en de reclameborden nog nummers hebben van voor de omnummering in 1995.
Mijn favoriete fotograaf is Hans van der Meer, zoals al duidelijk tot uiting komt in mijn eigen pogingen om ook dergelijke foto’s te maken, de serie Van der Meest. Gelukkig is de wereld veel groter dan Nederland en lopen er in Engeland ook een aantal rond met het juiste oog. En omdat er daar onderin de piramide ook veel knullige clubjes zijn met prachtig gelegen velden en vervallen accommodaties, is daar genoeg inspiratie voor schitterende foto’s te vinden.
Bauckham koos de dugout als onderwerp. Meer dan een alinea tekst als toelichting is niet nodig. Nog even vertellen om welke club het gaat, waar die hun thuiswedstrijden spelen en je boek is klaar. En bijna 100 pagina’s kom je de vreemdste bouwsels tegen. Op punt van instorten, scheef op het veld, drie dug-outs, onder de tribune, verplaatsbare exemplaren en afsluitbare hokjes. Mooi van lelijkheid is ook een goed vertegenwoordigde categorie.
De namen van de clubs zijn al mooi, zonder de foto’s er bij. Hurstpierpoint, Porthmadog, Plumpton Athletic, Cockfield, Swindon Supermarine, Brodsworth Welfare en Wolverhampton Casuals. Ik blijf genieten, zelfs van de index achter in het boek.
Citaat: “The Bloaters were refused vermissing to extend the existing structures or replace them to meet revised ground grading criteria and were therefore forced to build two more. As a consequence there are now two home and two away dugouts at the ground.” (p.46)
