WK stadion in aanbouw

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Kaapstad, Van der Meest, voetbalfoto, WK 2010, Zuid Afrika

Van der Meest, deel 98

Een paar jaar voor het WK reden we in Kaapstad langs deze bouwplek. Ooit stond daar een stadionnetje, een paar jaar later stond er een gigantisch stadion. Het Green Point Stadium in Kaapstad werd het Cape Town Stadium, van een kleine 18.000 naar meer dan 64.000 plekken.

Het nieuwe stadion was gastheer van acht WK wedstrijden, inclusief twee met Oranje. De halve finale tegen Uruguay zal menigeen zich nog herinneren.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Verhalen over onderweg

Tags

boeken, boeken 2018, lezen, reisboek, reizen

Verhalen over onderweg

Tien jonge auteurs staan in dit boek. De ondertitel zegt het al. Nu is over jong te discussiëren. Een van de schrijvers was 50 toen zijn verhaal in dit boek belandde. Ik denk dat debutanten de lading beter had gedekt. Touroperator Ashraf was medeorganisator van de wedstrijd die deze verhalen opleverde. Misschien ook iets voor mij om eens op dergelijke dingen te letten.

Het eerste verhaal speelt zich af in de hoofdstad met de mooiste naam, Ouagadougou. Goed begin dus. Het eerste verhaal dat echt de moeite waard is, is van Jeroen van der Horst, over lokale tradities in Bolivia. Het laat meteen zien dat tradities boeiend zijn, maar niet per se de moeite van het conserveren waard, zoals vele conservatieve denkers vaak schijnen te denken.

Hans Kateman verrast met een verzameling hilarische brieven, geschreven n.a.v. een bezoek aan Sint-Petersburg. De oudste schrijver, Anton van de Wardt heeft het beste verhaal geschreven. Qua compositie, qua gedachtegang bedoel ik. Leuk om de gebeurtenissen door de ogen van een van de hoofdpersonen perfect te volgen.

De andere zes verhalen waren vast niet slecht, dat zou ik me hebben herinnerd, maar zitten een paar maanden na lezing al niet meer in mijn actieve geheugen. Ongezien zou ik niet kunnen vertellen waar ze over gaan.

Citaat: “Overigens wijzen we u erop dat de opgevoerde posten ‘aanschaf reepjes oude kranten’ en ‘pantoffelhuur’ volgens artikel 14 lid 2 zeker niet voor vergoeding in aanmerking zouden zijn gekomen.” (p.90)

Nummer: 18-014
Titel: Verhalen over onderweg
Ondertitel: Jonge auteurs op reis
Auteur: Diversen (Ben Joosten, Yvan Raes, Hajo Smit, Bea C. Groen, Jeroen van der Horst, Hans Kateman, Sander Roosendaal, Pascal Vroemen, Arnold Jonk en Anton van de Wardt)
Taal: Nederlands
Jaar: 1989
# Pagina’s: 144 (3483)
Categorie: Reizen
ISBN: 90-389-0724-9

Meer reiscompilaties:
Elegance – Over Holland
Op reis
Op reis met…

83 – Beatles – In my life

Tags

Beatles, Gerbie's top 212, John Lennon, muziek

Nummer	83
Artiest	Beatles
Titel	In my life
Jaar	1965
Wikipedia	In my life
Website	The Beatles
Tekst	Genius

De beste band ooit op 83, ergens klopt het niet. De discussie of er betere bands zijn, ga ik niet aan. Alleen: ik was er niet bij. De groep is een aangeleerde smaak. Papa had het beroemde rode verzamelalbum. Leuk, maar veilig. Zoals veel muziek uit hun begintijd. Toen ik mijn eigen smaak ontwikkelde, leerde ik de experimentele Beatles kennen, uit de tweede helft van de jaren zestig. Dat vond ik de moeite waard. Nog weer later realiseerde ik me dat beide fasen in hun carrière knap waren. Simpele popliedjes maken, die iedereen leuk vind, is ook een prestatie. Net zoals hun White Album een legendarische plaat werd.

Wel was het voor mij al snel duidelijk dat Lennon mijn favoriete Beatle werd. Dat zijn de jaren zeventig. Working Class Hero of Mull of Kintyre, geen discussie. In de jaren zestig hadden ze elkaar nodig, het leverde een hoeveelheid klassiekers op die een halve eeuw later nog recht overeind staan.

Mijn favoriete Beatle nummer is lastig. Ik kies voor In my life, uit 1965, de overgang van simpel naar diep. Dit nummer is daar een perfect voorbeeld van. Melodie simpel, treffend, herkenbaar (hoeveel noten heb je nodig voor je het herkend?), maar de tekst gaat verder dan Love me do of Please please me. Een duidelijk Lennon lied, al gaan de credits naar beide heren, zoals zo vaak in die tijd.

In de loop der jaren, zoals bij veel Beatles liederen, tig keer gecoverd. Zonder twijfel de mooiste versie door Johnny Cash, die begreep hoe je dit nummer nauwelijks hoefde aan te passen. Toch kreeg hij er een traan in, erg knap.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Eduardo Sacheri – Papeles en el viento

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, Eduardo Sacheri, lezen, voetbal, vrienden

Eduardo Sacheri – Papeles en el viento

Ietwat optimistisch nam ik dit boek mee, toen ik afgelopen winter op stagebezoek mocht naar twee Canarische eilanden. Meteen al in februari aan mijn zelfopgelegde verplichting van een Spaans boek per jaar voldoen, genoeg reistijd op vliegvelden en in havens, zou een eitje moeten zijn.

Sacheri is een van mijn favoriete schrijvers, een Argentijn die ik per ongeluk ontdekte, die schitterend kan vertellen over voetbal, maar net zo goed een leuk verhaal kan schrijven waarin de sport niet voorkomt. Maar Argentijnse schrijvers worden niet vaak vertaald in Nederland, zelfs in Spanje kom ik zijn boeken zelden tegen in boekhandels (en ik kijk meestal wel even). Het internet blijkt een oplossing. Een Canadees afgeschreven bibliotheekboek, wie zegt dat globalisering slecht is.

Bij mij stond het boek op de plank buitenlandse voetbalboeken, maar gaandeweg het verhaal begreep ik dat voetbal, ook in dit boek, niet meer dan een kapstok is. Een voormalig voetbaltalent werkt als agent, heeft een belang in een jeugdinternational als hij komt te overlijden. Zijn vrienden en zijn broer proberen de jeugdige voetballer te verpatsen, zodat ze voor het dochtertje van hun overleden vriend een goede toekomst kunnen regelen.

Het boek leest eenvoudig, korte hoofdstukken. Moest ook wel, anders was ik er niet doorheen gekomen. Het verhaal heeft twee lijnen. De actualiteit, waarin ze een voor hun onbekende speler van het derde niveau moeten zien te verkopen, maar tegelijkertijd het verhaal van de vriendschap. Want dat is natuurlijk waar het in dit verhaal om draait. Hoe werden ze vrienden, wie betekende wat voor de ander, maar vooral hoe ga je om met het verdriet van de dood. Dit blijkt voor eenieder anders te zijn, wat ook weer nieuwe problemen met zich meebrengt.

Sacheri schrijft prachtige boeken, zou veel meer vertaald moeten worden in andere talen, verdient een veel groter publiek. Tot die tijd speur ik het internet wel af op zoek naar een nieuw onbekend boek van hem dat zonder al te veel verzendkosten naar Nederland komt. Ook leuk. Niet zo leuk als zijn boeken zelf overigens.

Citaat: “Sos medico o sos que, pedazo de hijo de puta? ¿No te das cuenta de que el Mono esta enfermo, pelotudo? ¿Que tiene miedo de morirse? ¿O a vos te chupa un huevo? ¡Ni lo miraste, pelotudo, ni lo miraste! ¡No nos dijiste una mierda! ¿No te diste cuenta de que te quería preguntar? ¿No te diste cuenta, imbécil? ¿Vos que? ¿Vos no… vos nunca tuviste miedo? ¿Estas vivo, forro, o que? (…) Por que no te dedicas a otra cosa? Hacete bancario, pedazo de forro! Hacete astronauta! ¿Pero medico? ¡Tratas con gente, sorete! Tratas…” (p.149)

Nummer: 18-013
Titel: Papeles en el viento
Auteur: Eduardo Sacheri
Taal: Spaans
Jaar: 2011
# Pagina’s: 419 (3339)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-607-11-1547-8

Meer:
IMDB
Wikipedia (Papeles en el viento)
Wikipedia (Eduardo Sacheri)

Meer Sacheri op gerbie.nl
Ser feliz era esto
La pregunta de sus ojos
Lo raro empezo despues
Esperandolo a Tito

Weekendje weg

Tags

Goor, Schoolfeest

Paul Theroux – Dr. Slaughter

Tags

boeken, boeken 2018, boekrecensie, lezen, Paul Theroux

Paul Theroux – Dr. Slaughter

Zijn zoon is een geweldig observator, maakt daardoor prachtige documentaires. Het talent heeft hij van zijn vader, zonder twijfel. De schrijver is meer einzelgänger dan de zoon, maar gebruikt zijn talent voor reisboeken en romans waarin blijkt dat hij de mensheid intensief volgt. Zo ook in dit dunne boekje, gelezen in het Duits. Moet een jaar of 20 op de plank hebben gestaan, ik zou nu geen Engels boek vertaald naar het Duits kopen, toen ik in Oostenrijk werkte had ik niet zo veel keuze.

De hoofdpersoon in dit boek is een Amerikaanse wetenschapper, wonend in Londen. Zij heeft een saai leven, in haar eigen ogen, ziet een advertentie van een escort-bureau en besluit daar werk van te maken. Zo ontstaat dus een dubbelleven waarin ze overdag wetenschappelijk bezig is, maar ’s avonds en ’s nachts als gezelschapsdame een paar extra centen verdient. Haar motief is niet het geld overigens, zij verveelt zich in de grote stad, vindt een vreemde manier om die verveling tegen te gaan.

Zoals zo vaak in het leven is niets wat het lijkt, ook haar bijbaan is toch iets anders dan wat ze de zelf denkt. Het bureau waarvoor ze werkt heeft andere belangen.

Dit is zeker geen hoogtepunt in het genre van Theroux, maar ondanks dat is het zeker de moeite van het lezen waard. Er is zelfs een verfilming, Half Moon Street, al zag ik dat pas toen ik dit blogje schreef. Theroux heeft een novelle gemaakt van een fantasie, een gedachtespinsel. Niets mis mee.

Citaat: “Alles, was sie der Ehe verdankte, war ein neuer Name. Davor hatte sie Mopsy Fairlight geheißen. Sie hatte den Vornamen Lauren angenommen, als sie den Namen Slaughter erhielt. Sie wunderte sich darüber, dass die Leute ihren Namen nicht häufiger wechselten.” (p.21)

Nummer: 18-011
Titel: Dr. Slaughter
Auteur: Paul Theroux
Taal: Duits (orig.: Engels)
Jaar: 1987 (orig.: 1984)
# Pagina’s: 151 (2683)
Categorie: Fictie
ISBN: 3-596-25194-X

Meer:
Wikipedia
Goodreads
Boekmeter

Meer Theroux via gerbie.nl:
The happy isles of Oceania
China per trein
Slow trains to Simla
The Mosquito coast
Soerabaya
My secret history
The great railway bazaar
Kowloon Tong. The last days of Hong Kong
Het drijvende koninkrijk

84 – Raymond van het Groenewoud – Je veux de l’amour

Tags

Gerbie's top 212, muziek, Raymond van het Groenewoud

Nummer	84
Artiest	Raymond van het Groenewoud
Titel	Je veux de l’amour
Jaar	1980
Wikipedia	Je veux de l’amour
Website	Raymond van het Groenewoud
Tekst	Songteksten.nl

Ruim zeven jaar geleden stapte ik in de trein naar Hengelo. Tot mijn grote verbazing was de zaal niet vol. Ik had een geweldige avond. Een levende legende vanaf de voorste rij, terwijl er honderden muziekliefhebbers thuis niet door hadden wat ze misten.

Natuurlijk kende ik het nummer toen ik tien was, de talen door elkaar, ‘heute godverdomme’, grappig. Pas jaren later, toen ik meer van zijn werk kende, begreep ik hoe groot deze meneer is. Dit is een taalkunstenaar, een rasartiest, een cultureel icoon. Velen zijn schatplichtig aan hem.

Nederlandse vader, Vlaams bloed. De tekst van dit nummer, van het begin van zijn carrière, passen ondertussen beter bij de eminence grise die hij is geworden. Hij is de dertig jaar al ruim voorbij. Hij heeft vele klassiekers op zijn naam staan. Maar ook grappige niemendalletjes, komische gelegenheidsnummers en diepe levensmijmeringen. Je kunt de man niet genoeg prijzen.

Je veux de l’amour is zijn klassieker, iedereen kent het, elke artiest begrijpt het, het is subtiel maar ook sarcastisch, het is bombastisch, maar toch ook weer beschouwend. En het grappige vind ik dan weer dat hij het niet eens zelf geschreven heeft, hij heeft het vertaald en aangepast. Maar het is zo eigen geworden, dat we dat kleine detail even vergeten.

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.

Einde van Voetblah

Tags

blog, fcblogbroeders, voetbal, voetbalblog, voetblah

Op dit blog schreef ik al vaker over de Blogbroeders. We vonden elkaar in onze liefde voor voetbal, maar de waan van de dag ging aan de meesten van ons voorbij. We speelden samen een potje tegen de pers, we organiseerden een alternatieve WK-pool en we bezochten wedstrijden die anderen links lieten liggen. Mooi gezelschap. We zijn niet zo actief, maar we bestaan nog wel, zo nu en dan laten we nog wel eens wat van ons horen.

De site die centraal stond was Voetblah. Blog met een knipoog, maar tegelijkertijd bepalend in voetballand. Vooraanstaande columnisten en journalisten schreven voor de site. Van de kantlijn naar agenda bepalend. Maar onlangs maakten ze bekend er mee te stoppen. Meer van hetzelfde was hun angst. In mijn ogen onterecht, maar ja, verder dan een gastbijdrage ben ik niet gekomen.

Met trots kan ik dan ook melden dat ik liefst drie keer op de site mocht schrijven. Over Ryan Giggs, Lionel Messi en de mooiste wedstrijd die ik zelf mocht spelen.

Deze dagen duiken diverse scribenten in het archief. Daar hoef ik niet aan mee te doen, er komen genoeg mooie blogjes voorbij. Maar voor de zekerheid wil ik toch nog een enkele keer het allermooiste verhaal in de tien jaar van het bestaan in het zonnetje zetten. Omdat het ons bloggers zo prachtig typeert. Omdat we allemaal begrijpen wat ze bedoelt. Omdat het woord voetbal er niet eens in voorkomt. Omdat het stil makend mooi was. Annemarie Postma schreef het.

Heren (en dame) van Voetblah: Bedankt. En we blijven elkaar nog wel tegenkomen, dat kan niet anders.

Au

Tags

begraafplaats, fotooo, Kijk nog eens, knuffel

Kijk nog eens 207

Zondag weer vaderdag. Even bij papa langs. Jaren geleden maakte ik op de begraafplaats deze foto. Ik kan er nog steeds nauwelijks naar kijken. Je voelt de dubbele pijn. Mee naar die plek, terwijl je nog zo klein bent dat je je knuffel het liefst dag en nacht bij je hebt. Je mag hopen dat het om grootouders gaat, niet om zijn of haar ouders. Maar niet alleen dat, aan het eind van de dag ben je je knuffel ook nog eens kwijt. Iemand heeft ‘m op een bankje gelegd. Hopelijk hebben ze die avond thuis bedacht waar de knuffel zou kunnen zijn en zijn ze even teruggereden. Maar het beeld raak ik nooit meer kwijt, ook zonder foto.

85 – Billy Bragg – Waiting for the great leap forward

Tags

Billy Bragg, Gerbie's top 212, muziek, politiek

Nummer	85
Artiest	Billy Bragg
Titel	Waiting for the great leap forward
Jaar	1988
Wikipedia	Waiting for the great leap forward
Website	Billy Bragg
Tekst	Songteksten

Een veel groter contrast tussen twee opeenvolgende nummers is bijna niet te vinden in deze lijst. Na het pretpunknummer met slechts een woord als tekst, volgt deze week de ouderwetse, zelfs toen al, singer-songwriter met een politieke boodschap in zijn muziek.

Ook Bragg leerde ik kennen via de tweemetersessies van Jan Douwe Kroeske. Maar in de jaren negentig kwam ik geregeld in Engeland, Bragg was bezig een indrukwekkend oeuvre op te bouwen, ik volgde hem. Zijn teksten gingen ergens over, er was een boodschap, er lagen idealen aan ten grondslag.

Een van de weinige momenten waar ik daadwerkelijk spijt van heb in mijn leven, was toen ik tijdens een wandeling in Camden in 1991 een verkoper zag met illegale bootlegs, hele concerten op cassettebandjes. Er lagen er alleen van Bragg al tientallen. Mijn gezelschap die middag had er geen oog voor, ik had niet de cash en de besluitvaardigheid om snel wat aan te schaffen en het momentum was weg. Zoals Harrie Jekkers in zijn Klein Orkesttijd tussen de nummers door wat te vertellen had, zo waren ook de concerten van Bragg zo ongeveer half ‘spoken word’. Geen moment ging voorbij om de wereld te verbeteren, zijn manier was de muziek. En dankzij de aandacht die zijn muziek genereerde, kreeg hij de kans om zijn boodschap te verspreiden. Als gast in talkshows, als muzikant, bij protesten, als schrijver.

Multi-talent. En een sympathieke in die categorie. Natuurlijk gaat de titel van deze hit over de tijd van Mao, al is het eerder een referentiekader, dan een rechtstreekse verwijzing. Wanneer krijgen wij onze Great Leap?

Gerbie’s top 212: Uitleg en regels. De volledige lijst tot nu toe: Top 212, te beluisteren via Spotify en Deezer.