Ouderavond

Tags

onderwijs, papa gerbie, school, Suus

Vanavond ouderavond. Dus kom je als ouders opdraven. Driehoeksgesprek, kind spreekt mee. In de praktijk praat het kind met de mentor en zit je er als ouders bij. Prima.

Vorige week kwam ze thuis met het rapport. Cijfers waren mooi, heb het idee dat het wel wat beter kan, maar dat is praten vanaf de zijkant. Niet het belangrijkst ook, want de opmerking naast de cijfers kreeg me stil. Ontzettend trots op mijn pubermeisje. Belangrijker dan welk cijfer dan ook.

Hockeypapa

Tags

column, Goal, hockey, Suus, voetbal

Mijn populairste column ooit, zag ik niet aankomen. Terwijl ik dacht mijn eigen voetbalclubje een iets ruimere blik te bezorgen, ging de column, via social media, in een paar dagen viral. Twee dagen later stond hij op de site van de Hockeybond. Reacties uit het hele land…

Goal, juni 2017

Natuurlijk heb ook ik, net als vele voetballers, wel eens gefantaseerd over het moment dat mijn zoon voor het eerst de voetbalschoenen zou aantrekken. Het leek me leuk een vader te zijn zoals mijn eigen. Verstand van voetbal, tijdens de wedstrijd rustig, maar goed observerend om dan later, in de auto of thuis, nog flink na te bomen over diverse situaties tijdens de wedstrijd. Het is toch anders gelopen. Jaren zat ik in de kleedkamer van het gymzaaltje (kijken werd niet gewaardeerd) met een goed boek te wachten tot haar uurtje voorbij was. Sinds dik een jaar zit mijn dochter op hockey.

Natuurlijk ga ik kijken, ben ik fan van mijn eigen dochter. En ook natuurlijk zat ik vol met vooroordelen zoals alle voetballers over die vreemde sport met dat stokkie. Ik heb me ingehouden, maar ik moest soms echt lachen. En team van zeven en dan twee teams drie tegen drie laten spelen.  Vier partijtjes bij elkaar optellen en dan winnen met 15-13. Of verliezen met 20-12.

Het bontst was toen Suus en haar teamgenootjes binnen twee minuten twee keer scoorden. Het spel werd stilgelegd. De regels werden ter plekke aangepast. Ze moesten een bal eerst binnen de laatste meters voor de goal passen voordat ze mochten scoren. Ik keek om me heen aan de kant om te zien of ik de enige was die dit belachelijk vond. Ik moest even denken aan mijn column van eerder dit seizoen. Vele voetbalouders (en grootouders) waren in opstand gekomen aan de kant als dit bij ons was gebeurd. Zeker toen de tegenpartij in een tegenaanval scoorde, maar niet aan de nieuwe regels voldeed, nadat er bij Suus twee doelpunten waren afgekeurd omdat ze niet overgespeeld hadden.

Toch vonden de jongedames het normaal. De scheidsrechter bepaalt de regels, het gezag dat voetbalscheidsrechters vaak niet hebben was er automatisch. De uitslag werd na de tijd meteen doorgegeven via de app, maar ik heb nog nooit een stand gezien. Is dat erg? Suus weet niet beter. Het is zoals het is.

Gelukkig kwam ik los van mijn vastgeroeste vooroordelen. De KNVB heeft namelijk het licht gezien en gaat de jongste jeugd kleine partijtjes laten spelen. Net als bij hockey dus. Vooral vervelend voor ouders en leiders die de jongste jeugd zo graag op een platte wagen ziet na een reeks van zeven overwinningen en een gelijkspel. Misschien niet geheel toevallig verscheen er op de Correspondent een prachtig artikel over hoe de jeugd kapot wordt gemaakt door prestatiedwang en –angst. Niet de punten zijn het belangrijkst, maar de ontwikkeling. Roep ik ook al jaren.

Dus zet je dat aanvallend talent maar eens voorstopper. Laat die linkspoot maar eens op rechts spelen en concludeer aan het eind van het seizoen dat de spelers gegroeid zijn, ook al werden ze maar zesde in de competitie. Durf de ontwikkeling en het spelplezier voorop te stellen, niet de prestaties. En blijf van de scheidsrechter af, wat blijkbaar nog steeds gebeurt, zelfs bij mijn eigen clubje.

En durf elders te kijken. Ik moest lachen om de verplichte fruitmomenten tijdens de hockeywedstrijd, maar is het niet een stuk logischer dan die patat met bij de voetbal? Kijk eens naar het respect wat een rugbyscheidsrechter krijgt van de spelers. De onderlinge band van tienkampers tijdens een wedstrijd. Voetbal kan nog veel leren.

En ik? Ik ben een trotse hockeypapa. Ik vergeet nooit meer het moment dat Suus naar een doel dribbelde, drie speelsters op het verkeerde been zette en in het andere doeltje scoorde. Ander spel, ander veld, maar ongetwijfeld hetzelfde gevoel als een voetbalvader. Zoals mijn vader trots op mij was, al sprak hij dat niet zo vaak uit. Ik ben trots op mijn hockeymeisje. Niet omdat ik vind dat ze het goed doet, daarvoor snap ik het nog steeds niet genoeg, maar omdat ik zie dat ze plezier heeft en haar best doet.

Trotse papa

Tags

papa gerbie, school, Suus

Aan het begin van het schooljaar werd er druk geappt. Hoe laat gaan we naar de nieuwe school? Wie fietst er mee? Op de eerste dag stonden er ’s ochtends dertien meiden op onze oprit. Allemaal een vergelijkbare fiets. Net iets te groot, meestal een mand, soms een krat voorop, maar de schooltas toch wel achterop. Samen naar de middelbare school. Natuurlijk stonden we als ouders haar uit te zwaaien. Kleine meisjes worden groot.

“Dat duurt niet lang”, zeiden we nog. De meesten fietsen snel zelf naar school. Een van haar vriendinnen woont hemelsbreed nog geen 200 meter van school, maar fietst langs meerdere adressen (compleet de andere kant op) om toch maar gezellig bij de groep te horen.

We zijn een kwartaal verder. Vaak ben ik eerder weg, maar soms ben ik nog thuis. Nog steeds komen er vele jongedames langs gefietst. Meiden uit haar oude klas samen met meiden uit haar nieuwe klas. Maar ook meiden van een andere basisschool uit een andere klas. Het maakt allemaal niets uit. De buren kunnen onmogelijk uitslapen (niet dat ze dat doen), het is een gezelligheid van jewelste. Sommigen komen binnen, anderen wachten buiten. Zonder uitzondering zijn het er altijd zeven, acht. Andere dagen nog weer alle dertien. Inclusief die ene die het hele dorp doorfietst. Inclusief die andere, waar ze jaren niet mee speelde, toen het wel kon. En ze fietsen nog niet rechtstreeks, andere meiden worden onderweg opgepikt. Er valt er wel eens een. Ze vergeet haar brood wel eens. Niet alles gaat zoals je dat wil als ouders.

Maar wat kan ik genieten van die kleine die glunderend naar school gaat en het daar ook nog eens goed doet. Een enkele onvoldoende, soms het verkeerde geleerd, maar daarnaast ook vele goede cijfers. Maar bovenal heeft ze het naar haar zin en heeft ze vele vriendinnen. Gehouden en gemaakt. En daar ben ik zo mogelijk nog trotser op.

Trots

Tags

papa gerbie, Sinterklaas, Suus

Ze is geen vijf meer, maar het Sinterklaasjournaal kijkt ze nog steeds erg graag. Desnoods via uitzending gemist, want ze is nogal eens druk op het moment zelf. Ze houdt van surprises maken. Is er al weken mee bezig. Ruim op tijd is ze klaar. En dan is het zaterdag, de hockey gaat niet door, ze heeft een idee voor een surprise voor haar grote nicht. Maar ja, dat is niet eerlijk, want dan krijgt die meer dan een ander. En dus besluit ze om voor iedereen een surprise te maken. Niet afgesproken, we hebben lootjes getrokken, maar ze vindt het leuk. En dus speurt ze op YouTube naar inspiratie en is ze de hele dag bezig. Iets met speelkaarten voor oma, een laptop voor haar tante en een happy meal voor neef. Zeven extra surprises. Omdat het kan. En ze krijgen allemaal een klein cadeautje er bij dus.

Ze is bijna een puber, maar straalt als een kind, de hele Sinterklaastijd. En ze maakt het voor iedereen nog leuker. Wat ben ik trots op die kleine knutselaar.

Knuffel

Tags

lifeblog, papa gerbie, slapen, Suus

Het laatste wat ik doe voordat ik naar bed ga, is even bij Suus kijken. Ik denk dat elke ouder dat doet. Even kijken hoe je kind ligt te slapen. En wat kan ze dat goed, slapen.

Even nog mompel ik wat lieve woordjes en geef haar een kus. Elke avond weer. Een enkele keer, ik gok eens per twee-drie weken, heeft ze het door. Ze doet haar ogen soms open, maar ik zie dat ze nog slaapt. Twee armpjes komen onder de dekens vandaan en pakken me bij mijn nek. Ze knuffelt me stevig. Zo stevig dat ze me bijna pijn doet. En meteen laat ze weer los, draait zich om en slaapt verder.

Haar onderbewustzijn nam het over. Morgenvroeg herinnert ze zich niets van dit moment, maar ik val even later heerlijk in slaap. De onvoorwaardelijke liefde van een kind, iets mooiers bestaat niet.

 

(en laat dat mooie kind nou net vandaag 12 worden…)

Elf jaar geleden

Tags

lifeblog, papa gerbie, Suus

Toen kwam ons zondagskind ter wereld, vandaag wordt ze al elf.

En nog steeds even trots!

Al tien jaar vader

Tags

papa gerbie, Suus

Een mooie schaatsdag, had ik in mijn hoofd. De dag ervoor was het ook gelukt. Zij dacht daar duidelijk anders over. ’s Ochtends vroeg moest ik naar het ziekenhuis, haar moeder had de eerste weeën zelf opgevangen. En toen, om 11.42 uur was ik vader van een dochter. Suus. Het tijdstip zal ik nooit meer vergeten.

En het klopte: mijn leven was nooit meer hetzelfde. Al na anderhalve week, ze was net een paar dagen thuis, schreef Suus haar eerste blogje op deze site. Gelukkig hield ze ook van bloggen en schreef nog tientallen stukjes sindsdien. Al is ze de laatste jaren wat actiever op Twitter.

En nu ben ik dus vader van een tiener. In mijn beleving zijn dat altijd oude ouders, daar had ik mezelf nog niet bij ingedeeld. Gelukkig is ze nog wel mijn kleine knuffelbeestje, (nog) geen pubergedrag.

Tien…

Hockeycoach

Tags

coach, column, hockey, Suus

De tijden veranderen. Een dikke kwart eeuw geleden was het een eer om gevraagd te worden als jeugdleider. Met veel plezier heb ik meerdere seizoenen F3 mogen coachen, de kleinste voetballers, hun eerste schuchtere stappen op het voetbalveld. Met voetbal had het niet zo veel te maken, maar plezier krijgen in het spelletje was belangrijk, dat lukte Peter en mij redelijk goed.

Tegenwoordig moet GFC de oudere jeugd smeken of hun bijbaantje op een ander tijdstip kan, er is een chronisch te kort aan jeugdleiders. Vanaf C fluiten ze al de jongste jeugd, vanaf B kunnen ze voor hun eigen wedstrijd ook nog eens een pupillenteam coachen.

Bij de hockey lijkt het probleem nog groter. Er zijn niet alleen veel minder hockeyclubs, wat resulteert in uitwedstrijden voor F-jes op een uur rijden, er zijn ook nog minder vrijwilligers. Ouders moeten dus coachen, desnoods bij toerbeurt. Als vervanger van de reguliere coach, mocht ik onlangs mijn debuut maken als hockeycoach. Voor de tweede keer speelde Suus op een kwart veld, na de kleine partijtjes van vorig seizoen. De eerste wedstrijd ging ruim verloren, aan mij de taak om de tweede wedstrijd er wat van te maken.

De regels ken ik nog steeds nauwelijks, het voordeel is wel dat, net als bij het kluitjesvoetbal, dat ik nog kende van de voetbal, ook de jongste hockeyjeugd graag dicht bij elkaar op het veld staat. Weliswaar worden ze geacht in een opstelling te spelen, vaak is het toch nog een drukte van jewelste vlak om de bal. Ze raken dan ook vaker de stick van een tegenstander dan de bal zelf.

Er is nog een wedstrijd voor ons op ons veld, dus warmlopen wordt lastig. De speelsters zelf lossen het eenvoudig op door een rondje om het hele veld te rennen. Keepster Linde, zwaar ingepakt, hobbelt ook mee. Halverwege zie ik dat ze het klimrek aan de overkant hebben uitgekozen om een pauze te houden, een heel rondje rennen is ook wel erg veel. Ik mag nadenken over een opstelling. Suus moet plassen, dus de eerste wissel is bekend, een plek op het middenveld is populair, Evi is de gelukkige. Zeven andere meisjes staan om heen en schreeuwen door elkaar heen waar ze willen lopen. Ik wijs willekeurig wat posities toe, als Linde me onderbreekt. “Ik wil wel op goal”, meldt ze droog, vanachter haar keepersmasker. We hebben een opstelling, laten we maar beginnen.

De tegenstanders lijken me niet zo goed als het team dat ik vorige week met 5-0 zag winnen, maar na twee aanvallen staan we al met 2-0 achter. Dat duurde vorige week nog tot flink na rust, nu moeten we nog 20 minuten voor het rust is. Waar gaat dit eindigen? Ik moet wisselen, want twee jongedames kou laten lijden aan de zijkant is niet echt de bedoeling. Welke van de tweeling is nu Amy en welke Nina? Een had roze schoenen en de andere blauwe, maar wie? De dichtstbijzijnde is de klos. Even later kan zij haar tweelingzus er weer uithalen, probleem opgelost.

Na een flinke scrimmage scoren we 2-1. Onze eerste goal van het seizoen, feest! Wat de uitslag ook gaat worden, we hebben gescoord, onze dag is goed. Maar de dames hebben de smaak te pakken, Evi scoort weer en we staan gelijk. Vlak voor rust komen we weer achter, maar de eerste helft biedt perspectief. Nu komt het aan op mijn speech in de rust. Maar wat moet ik ze zeggen? Ik complimenteer ze met de eerste helft en praat ze moed in, er zit meer in. De aandachtspanne is kort. De fruitbak is populair, de radslagen volgen snel en voor ik het weet staat er vlak voor me een op haar handen en moet ik oppassen geen hockeyschoen tegen mijn kin te krijgen.

De bedoeling was duidelijk, ik moest de voeten tegenhouden. Al snel staat nummer twee ook voor me op haar handen, hockey is even bijzaak. Als geintje til ik er een bij haar enkels op en zet haar weer op de grond. Denkfoutje, ze staan in de rij om door mij opgetild te worden, langzaam begin ik mijn rug te voelen. De tegenstanders staan al weer klaar, bij ons staan er nog meerdere op de handen. Daar gaat mijn rustspeech.

De tweede helft gaat desondanks geweldig. Amy, onze kleinste, scoort de gelijkmaker, Suus zorgt voor onze eerste voorsprong. De wissels worden ook eenvoudiger, een bal op de hand, een stick tegen de knie, ik hoef niet te kijken wie er nu weer uit moet. Vlak voor tijd wordt het 4-4, een prima uitslag om mee af te sluiten.

Mijn debuut als hockeycoach, een punt, een leuke wedstrijd, maar toch heb ik het gevoel dat ik vooral als turnattribuut nuttiger was dan als coach.

Kleedkamerhoekje

Tags

boeken, Goor, gym, lezen, papa gerbie, Suus

Vele uren zat ik op zaterdagochtend in het hoekje van de kleedkamer. Ze zat op gym. Eerst de groep van 9 uur, toen om kwart voor 10, uiteindelijk om half een pas. Elke keer een groep verder. Al snel besloot ik dat heen en weer karren weinig zin had. Snel boodschappen doen lukt op zaterdag ook niet. Dus besloot ik om van de nood een deugd te maken. Boek mee. Elke week een uurtje lekker lezen. Nu ja, bijna een uurtje. De vorige groep moest eerst weg, vooral beppende moeders deden daar soms flink lang over. En een dik half uur later kwamen de eersten van de daaropvolgende groep al weer.

Maar toch, in dat hoekje, net als bij de voetbal, las ik elke week zo’n drie kwartier verder in het boek dat ik die ochtend uit de kast pakte. Of van het nachtkastje. Of naast de wc. Een enkele keer via de E-reader. Vier, vijf jaar lang, veertig zaterdagen, waarvan ik bijna altijd daar zat. Duizenden bladzijden heb ik er gelezen.

En toen ging ze op hockey. Een tijdje konden beide sporten naast elkaar, maar na een uitwedstrijd haasten om nog even te kunnen gymmen, het werd steeds lastiger. De laatste keer vorig jaar besloot ik deze foto te maken. Even een plek vastleggen. Een moment in je leven. Ze wordt weer groter. Het kleine meisje van de gym bestaat niet meer.

Themaweek 52: Fotooo

Mijn dochter kan sprinten

Tags

papa gerbie, Suus, themaweek

Paar daagjes weg, ik moest nareizen. Ze haalde me op van het station.

Oorspronkelijk: 18 juni 2017

Sneller dan Daphne

Aan de noordkant moet ik het station verlaten, zegt het appje me, twee minuten voor we er zijn. Ik ken de weg nog niet zo goed, moet even kijken welke zijde de noordzijde is, maar loop al snel buiten. Bij de parkeerplaats zie ik dat ze me gespot heeft. En ze rent.

Ze rent alsof er niets anders op de wereld is. Ze rent langs anderen, ontwijkt tegenliggers en komt op me af. Anderhalve dag geleden ging ze van huis, een paar daagjes extra vakantie. Ik kon niet mee, ik had nog mijn werk en een vergadering. Maar de urgentie waarmee ze mijn kant op rent, doet vermoeden dat ik jaren van huis ben geweest.

Haar krullen wapperen in de wind, vol overtuiging rent ze op me af. Als in een film waarin de hele wereld stilstaat en alleen wij tweeën nog bestaan. Ze hangt in de bocht als Daphne Schippers die een 200 meter loopt. In mijn beleving gaat ze sneller. Geen seconde houdt ze in, zelfs niet nu ze vlak bij me is. De onvermijdelijke botsing gaat over in een knuffel. “Papa”, mompelt ze, maar ze is te druk met knuffelen om te praten.

Onvoorwaardelijke liefde, mijn kleine meisje geeft het me, een mooier cadeau bestaat niet. Gelukkiger dan op dat moment kun je je niet voelen. Mijn meisje en ik, een lange warme knuffel. Naast me zie ik een wat oudere man vertederd opzij kijken. Als de knuffel is afgelopen begint ze te vertellen wat ze me allemaal nog moet laten zien en wat ze de afgelopen twee dagen al heeft gedaan. Een spraakwaterval. Ik luister. Het leven is mooi met mijn dochter aan mijn hand.

Wat ben ik trots vader te mogen zijn.

Themaweek 45: 2017 in 1 week