Elf jaar geleden

Tags

lifeblog, papa gerbie, Suus

Toen kwam ons zondagskind ter wereld, vandaag wordt ze al elf.

En nog steeds even trots!

Al tien jaar vader

Tags

papa gerbie, Suus

Een mooie schaatsdag, had ik in mijn hoofd. De dag ervoor was het ook gelukt. Zij dacht daar duidelijk anders over. ’s Ochtends vroeg moest ik naar het ziekenhuis, haar moeder had de eerste weeën zelf opgevangen. En toen, om 11.42 uur was ik vader van een dochter. Suus. Het tijdstip zal ik nooit meer vergeten.

En het klopte: mijn leven was nooit meer hetzelfde. Al na anderhalve week, ze was net een paar dagen thuis, schreef Suus haar eerste blogje op deze site. Gelukkig hield ze ook van bloggen en schreef nog tientallen stukjes sindsdien. Al is ze de laatste jaren wat actiever op Twitter.

En nu ben ik dus vader van een tiener. In mijn beleving zijn dat altijd oude ouders, daar had ik mezelf nog niet bij ingedeeld. Gelukkig is ze nog wel mijn kleine knuffelbeestje, (nog) geen pubergedrag.

Tien…

Hockeycoach

Tags

coach, column, hockey, Suus

De tijden veranderen. Een dikke kwart eeuw geleden was het een eer om gevraagd te worden als jeugdleider. Met veel plezier heb ik meerdere seizoenen F3 mogen coachen, de kleinste voetballers, hun eerste schuchtere stappen op het voetbalveld. Met voetbal had het niet zo veel te maken, maar plezier krijgen in het spelletje was belangrijk, dat lukte Peter en mij redelijk goed.

Tegenwoordig moet GFC de oudere jeugd smeken of hun bijbaantje op een ander tijdstip kan, er is een chronisch te kort aan jeugdleiders. Vanaf C fluiten ze al de jongste jeugd, vanaf B kunnen ze voor hun eigen wedstrijd ook nog eens een pupillenteam coachen.

Bij de hockey lijkt het probleem nog groter. Er zijn niet alleen veel minder hockeyclubs, wat resulteert in uitwedstrijden voor F-jes op een uur rijden, er zijn ook nog minder vrijwilligers. Ouders moeten dus coachen, desnoods bij toerbeurt. Als vervanger van de reguliere coach, mocht ik onlangs mijn debuut maken als hockeycoach. Voor de tweede keer speelde Suus op een kwart veld, na de kleine partijtjes van vorig seizoen. De eerste wedstrijd ging ruim verloren, aan mij de taak om de tweede wedstrijd er wat van te maken.

De regels ken ik nog steeds nauwelijks, het voordeel is wel dat, net als bij het kluitjesvoetbal, dat ik nog kende van de voetbal, ook de jongste hockeyjeugd graag dicht bij elkaar op het veld staat. Weliswaar worden ze geacht in een opstelling te spelen, vaak is het toch nog een drukte van jewelste vlak om de bal. Ze raken dan ook vaker de stick van een tegenstander dan de bal zelf.

Er is nog een wedstrijd voor ons op ons veld, dus warmlopen wordt lastig. De speelsters zelf lossen het eenvoudig op door een rondje om het hele veld te rennen. Keepster Linde, zwaar ingepakt, hobbelt ook mee. Halverwege zie ik dat ze het klimrek aan de overkant hebben uitgekozen om een pauze te houden, een heel rondje rennen is ook wel erg veel. Ik mag nadenken over een opstelling. Suus moet plassen, dus de eerste wissel is bekend, een plek op het middenveld is populair, Evi is de gelukkige. Zeven andere meisjes staan om heen en schreeuwen door elkaar heen waar ze willen lopen. Ik wijs willekeurig wat posities toe, als Linde me onderbreekt. “Ik wil wel op goal”, meldt ze droog, vanachter haar keepersmasker. We hebben een opstelling, laten we maar beginnen.

De tegenstanders lijken me niet zo goed als het team dat ik vorige week met 5-0 zag winnen, maar na twee aanvallen staan we al met 2-0 achter. Dat duurde vorige week nog tot flink na rust, nu moeten we nog 20 minuten voor het rust is. Waar gaat dit eindigen? Ik moet wisselen, want twee jongedames kou laten lijden aan de zijkant is niet echt de bedoeling. Welke van de tweeling is nu Amy en welke Nina? Een had roze schoenen en de andere blauwe, maar wie? De dichtstbijzijnde is de klos. Even later kan zij haar tweelingzus er weer uithalen, probleem opgelost.

Na een flinke scrimmage scoren we 2-1. Onze eerste goal van het seizoen, feest! Wat de uitslag ook gaat worden, we hebben gescoord, onze dag is goed. Maar de dames hebben de smaak te pakken, Evi scoort weer en we staan gelijk. Vlak voor rust komen we weer achter, maar de eerste helft biedt perspectief. Nu komt het aan op mijn speech in de rust. Maar wat moet ik ze zeggen? Ik complimenteer ze met de eerste helft en praat ze moed in, er zit meer in. De aandachtspanne is kort. De fruitbak is populair, de radslagen volgen snel en voor ik het weet staat er vlak voor me een op haar handen en moet ik oppassen geen hockeyschoen tegen mijn kin te krijgen.

De bedoeling was duidelijk, ik moest de voeten tegenhouden. Al snel staat nummer twee ook voor me op haar handen, hockey is even bijzaak. Als geintje til ik er een bij haar enkels op en zet haar weer op de grond. Denkfoutje, ze staan in de rij om door mij opgetild te worden, langzaam begin ik mijn rug te voelen. De tegenstanders staan al weer klaar, bij ons staan er nog meerdere op de handen. Daar gaat mijn rustspeech.

De tweede helft gaat desondanks geweldig. Amy, onze kleinste, scoort de gelijkmaker, Suus zorgt voor onze eerste voorsprong. De wissels worden ook eenvoudiger, een bal op de hand, een stick tegen de knie, ik hoef niet te kijken wie er nu weer uit moet. Vlak voor tijd wordt het 4-4, een prima uitslag om mee af te sluiten.

Mijn debuut als hockeycoach, een punt, een leuke wedstrijd, maar toch heb ik het gevoel dat ik vooral als turnattribuut nuttiger was dan als coach.

Kleedkamerhoekje

Tags

boeken, Goor, gym, lezen, papa gerbie, Suus

Vele uren zat ik op zaterdagochtend in het hoekje van de kleedkamer. Ze zat op gym. Eerst de groep van 9 uur, toen om kwart voor 10, uiteindelijk om half een pas. Elke keer een groep verder. Al snel besloot ik dat heen en weer karren weinig zin had. Snel boodschappen doen lukt op zaterdag ook niet. Dus besloot ik om van de nood een deugd te maken. Boek mee. Elke week een uurtje lekker lezen. Nu ja, bijna een uurtje. De vorige groep moest eerst weg, vooral beppende moeders deden daar soms flink lang over. En een dik half uur later kwamen de eersten van de daaropvolgende groep al weer.

Maar toch, in dat hoekje, net als bij de voetbal, las ik elke week zo’n drie kwartier verder in het boek dat ik die ochtend uit de kast pakte. Of van het nachtkastje. Of naast de wc. Een enkele keer via de E-reader. Vier, vijf jaar lang, veertig zaterdagen, waarvan ik bijna altijd daar zat. Duizenden bladzijden heb ik er gelezen.

En toen ging ze op hockey. Een tijdje konden beide sporten naast elkaar, maar na een uitwedstrijd haasten om nog even te kunnen gymmen, het werd steeds lastiger. De laatste keer vorig jaar besloot ik deze foto te maken. Even een plek vastleggen. Een moment in je leven. Ze wordt weer groter. Het kleine meisje van de gym bestaat niet meer.

Themaweek 52: Fotooo

Mijn dochter kan sprinten

Tags

papa gerbie, Suus, themaweek

Paar daagjes weg, ik moest nareizen. Ze haalde me op van het station.

Oorspronkelijk: 18 juni 2017

Sneller dan Daphne

Aan de noordkant moet ik het station verlaten, zegt het appje me, twee minuten voor we er zijn. Ik ken de weg nog niet zo goed, moet even kijken welke zijde de noordzijde is, maar loop al snel buiten. Bij de parkeerplaats zie ik dat ze me gespot heeft. En ze rent.

Ze rent alsof er niets anders op de wereld is. Ze rent langs anderen, ontwijkt tegenliggers en komt op me af. Anderhalve dag geleden ging ze van huis, een paar daagjes extra vakantie. Ik kon niet mee, ik had nog mijn werk en een vergadering. Maar de urgentie waarmee ze mijn kant op rent, doet vermoeden dat ik jaren van huis ben geweest.

Haar krullen wapperen in de wind, vol overtuiging rent ze op me af. Als in een film waarin de hele wereld stilstaat en alleen wij tweeën nog bestaan. Ze hangt in de bocht als Daphne Schippers die een 200 meter loopt. In mijn beleving gaat ze sneller. Geen seconde houdt ze in, zelfs niet nu ze vlak bij me is. De onvermijdelijke botsing gaat over in een knuffel. “Papa”, mompelt ze, maar ze is te druk met knuffelen om te praten.

Onvoorwaardelijke liefde, mijn kleine meisje geeft het me, een mooier cadeau bestaat niet. Gelukkiger dan op dat moment kun je je niet voelen. Mijn meisje en ik, een lange warme knuffel. Naast me zie ik een wat oudere man vertederd opzij kijken. Als de knuffel is afgelopen begint ze te vertellen wat ze me allemaal nog moet laten zien en wat ze de afgelopen twee dagen al heeft gedaan. Een spraakwaterval. Ik luister. Het leven is mooi met mijn dochter aan mijn hand.

Wat ben ik trots vader te mogen zijn.

Themaweek 45: 2017 in 1 week

Sneller dan Daphne

Tags

liefde, papa gerbie, Suus, vakantie

Aan de noordkant moet ik het station verlaten, zegt het appje me, twee minuten voor we er zijn. Ik ken de weg nog niet zo goed, moet even kijken welke zijde de noordzijde is, maar loop al snel buiten. Bij de parkeerplaats zie ik dat ze me gespot heeft. En ze rent.

Ze rent alsof er niets anders op de wereld is. Ze rent langs anderen, ontwijkt tegenliggers en komt op me af. Anderhalve dag geleden ging ze van huis, een paar daagjes extra vakantie. Ik kon niet mee, ik had nog mijn werk en een vergadering. Maar de urgentie waarmee ze mijn kant op rent, doet vermoeden dat ik jaren van huis ben geweest.

Haar krullen wapperen in de wind, vol overtuiging rent ze op me af. Als in een film waarin de hele wereld stilstaat en alleen wij tweeën nog bestaan. Ze hangt in de bocht als Daphne Schippers die een 200 meter loopt. In mijn beleving gaat ze sneller. Geen seconde houdt ze in, zelfs niet nu ze vlak bij me is. De onvermijdelijke botsing gaat over in een knuffel. “Papa”, mompelt ze, maar ze is te druk met knuffelen om te praten.

Onvoorwaardelijke liefde, mijn kleine meisje geeft het me, een mooier cadeau bestaat niet. Gelukkiger dan op dat moment kun je je niet voelen. Mijn meisje en ik, een lange warme knuffel. Naast me zie ik een wat oudere man vertederd opzij kijken. Als de knuffel is afgelopen begint ze te vertellen wat ze me allemaal nog moet laten zien en wat ze de afgelopen twee dagen al heeft gedaan. Een spraakwaterval. Ik luister. Het leven is mooi met mijn dochter aan mijn hand.

Wat ben ik trots vader te mogen zijn.

Gebruiksaanwijzing

Tags

bloemen, Suus

Ze staat bij het aanrecht en lijkt de maatbeker aan haar lippen te zetten. Ik schrik, want ik zie het plastic zakje op het aanrecht dat er naast ligt. Maar ze verzekert me dat ze alleen maar kijkt of het al werkt.

Mijn eerste verbazing slaat om in bewondering. Ik zie wat ze heeft gedaan. Gewoon de gebruiksaanwijzing gelezen. Ze vond het kleine pakje op het aanrecht en zag bij punt vier wat er zou kunnen gebeuren. Dus begon ze netjes bij 1, vervolgde bij 2 en kwam toen vast te zitten.

Die ene roos bij 3 kwam maar niet, wat ze er mee moest doen, begreep ze ook niet helemaal. Maar dat ze op weg was naar 4, dat leek haar logisch. Mij ook.

Suus hartje Manu Chao

Tags

bevrijdingspop, Manu Chao, Suus, themaweek

Een bezoekje aan het bevrijdingsfestival in mei doen we al jaren. Maar dit jaar was er de afsluiter: Manu Chao. En laat mijn dochter die avond ineens een grote fan worden…

Dat ze het vol zou houden wist ik wel. Ze lijkt op haar vader, uren later naar bed is geen probleem. Maar of ze anderhalf uur zou luisteren, ik was er bang voor. Ze had al gespeeld, in de zweefmolen gezeten, een suikerspin gehad, nu was het haar beurt om aan te passen.

Het liep anders. Ze vond het mooi. Erg mooi. Ze deed mee. Vol enthousiasme. We hadden een mooie plek in het midden van het veld, redelijk zicht op het podium. Er stond een hek, waar ik achter stond. Zij kon er bovenop zitten, zo nu en dan even staan. En ze vond het geweldig. Ook al kende ze niets, ze danste, ze sprong en ze zong zelfs mee.

Nu is de muziek van Manu Chao natuurlijk ook erg aanstekelijk, zitten er vele momenten in dat ‘whoohoho’ en ‘yoyoyo’ meegeschreeuwd kunnen worden, maar zelfs ‘por la carretera’ klonk uit haar keel. Zo halverwege het concert hing ze tegen me aan, ze draaide iets en fluisterde in mijn oor dat we echt familie waren. Net als opa, ook al is die overleden. Even later staat ze weer op en zingt weer mee. Ik voel me gelukkig, trots, vol liefde, wat kun je nog meer wensen als vader? Zonder probleem doet ze mee tot kwart over elf de laatste toegift ook is afgelopen.

Een dag later wil ze de CD van haar vader lenen. Want K3 is dan wel leuk, maar Manu Chao is nu echt haar favoriete muziek.

Themaweek 26: 2016 in 1 week

Prife

Tags

Suus

Deel vier ondertussen al van de briefjes op de deur. Had eigenlijk niet verwacht dat het een serie zou worden. Ben benieuwd of er nog volgende versies komen.

Ook de code links boven is me niet helemaal duidelijk. Voor de rest is de boodschap wel duidelijk geloof ik.

Deel 1
Deel 2
Deel 3

Een elfje

Tags

elfje, poëzie, Suus

Eerlijk moet ik toegeven dat ik nog nooit van een elfje gehoord had. Tot mijn dochter er mee thuis kwam. Prachtig, poëzie van een zevenjarige. Ik ben niet een klein beetje trots. Zelfs al heeft ze het nog niet helemaal goed gedaan..

Stoplicht

Tags

Italië, reizen, stoplicht, Suus, vakantie

Ze is zeven en heeft verkeersregels geleerd op school. Met haar op de fiets steek ik over waar het hoort, niet waar het kan, zoals ik gewend ben. Nu slaat de twijfel echter toe. In de brandende zon staan we te wachten tot we de drukke weg kunnen oversteken. Het stoplicht werkt niet echt mee. Sterker nog, alle kanten zijn al twee keer aan de beurt geweest, maar ondanks het ingedrukte knopje, blijft ons mannetje op rood. Ook na de derde keer rood komen alleen de zijwegen aan de beurt, niet wij. Het verkeer raast weer voort.

De bushalte die we moeten hebben, staat aan de overkant. We hebben geen keus. Als de bus nu komt, staan wij aan de verkeerde kant van de weg. Diverse mensen die na ons bij het stoplicht kwamen, zijn al overgestoken. Zitten in de bus is straks een illusie. In het kader van opvoeden blijven we staan bij het rode stoplicht. Ik weet dat het werkt, maar waarom het voor ons nu niet op groen springt, is me een raadsel.

Als er weer anderen oversteken, geef ik het op. Nog even vertel ik haar dat dit normaal nooit mag, maar dat we nu, omdat het stoplicht het niet goed doet, voor een keer door rood lopen. Ze begrijpt het. Vijf minuten later is de bus er. Volgens mij is het stoplicht nog niet op groen geweest.

Themaweek 9: Italië

Kiekeboe

Tags

oude doos, Suus, themaweek

Oorspronkelijk: 30 januari 2010

Toen ik net had leren lachen vond ik het vooral grappig als iemand nieste. Vooral mama doet dat heel leuk. En toen ze door had dat ik dat moest lachen, deed ze nog heel vaak ‘Hatsjie’. Komisch hoor.

Maar zoals het gaat in het leven, humor ontwikkel je, dus nu vind ik verstoppertje spelen het allerleukst. Gelukkig heb je er niet zo veel voor nodig. Je neemt een doekje (en die liggen in het hele huis), doet dat over je hoofd en je bent al verstopt. Ik zie dan even niets, maar moet al lachen van de voorpret. Als ik dan het doekje van mijn hoofd trek, zegt papa of mama ‘Kiekeboe’ en dan lig ik echt helemaal dubbel van het lachen.

Vaak speel ik het spel met papa op de bank, nadat ik een flesje heb gedronken. Als ik ben geweest dan geef ik het doekje aan papa en die doet het dan ook over zijn hoofd. Ik hoor hem dan wel praten (“Waar is papa?”), maar ik zie hem niet. Gelukkig weet ik dan dat hij onder het doekje zit, ik kruip langs hem heen of over hem langs en dan pak ik het doekje af. Kiekeboe!

Kiekeboe kun je overal spelen, daarom is het ook zo leuk. Met een slabbetje na het eten, of gewoon achter de bank. Ik verstop me dan achter de zijkant en kijk om het hoekje heen, prachtig. Je moet die gezichten van papa en mama eens zien, helemaal verbaasd. Of soms kruip ik onder de tafel door en verschijn ik ineens aan de andere kant. Lachen!

Ik denk dat ik nog heel vaak kiekeboe blijf spelen, ik vind het echt een leuk spelletje.

 

Themaweek 3: uit de oude doos

En toen volgden de regels

Tags

regels, schrijven, Suus

Na het eerste en tweede briefje volgen er nu regels.

Mijn dochter houdt van Manu Chao

Tags

bevrijdingspop, concert, Manu Chao, muziek, papa gerbie, Suus, Zwolle

Dat ze het vol zou houden wist ik wel. Ze lijkt op haar vader, uren later naar bed is geen probleem. Maar of ze anderhalf uur zou luisteren, ik was er bang voor. Ze had al gespeeld, in de zweefmolen gezeten, een suikerspin gehad, nu was het haar beurt om aan te passen.

Het liep anders. Ze vond het mooi. Erg mooi. Ze deed mee. Vol enthousiasme. We hadden een mooie plek in het midden van het veld, redelijk zicht op het podium. Er stond een hek, waar ik achter stond. Zij kon er bovenop zitten, zo nu en dan even staan. En ze vond het geweldig. Ook al kende ze niets, ze danste, ze sprong en ze zong zelfs mee.

Nu is de muziek van Manu Chao natuurlijk ook erg aanstekelijk, zitten er vele momenten in dat ‘whoohoho’ en ‘yoyoyo’ meegeschreeuwd kunnen worden, maar zelfs ‘por la carretera’ klonk uit haar keel. Zo halverwege het concert hing ze tegen me aan, ze draaide iets en fluisterde in mijn oor dat we echt familie waren. Net als opa, ook al is die overleden. Even later staat ze weer op en zingt weer mee. Ik voel me gelukkig, trots, vol liefde, wat kun je nog meer wensen als vader? Zonder probleem doet ze mee tot kwart over elf de laatste toegift ook is afgelopen.

Een dag later wil ze de CD van haar vader lenen. Want K3 is dan wel leuk, maar Manu Chao is nu echt haar favoriete muziek.