Mijn populairste column ooit, zag ik niet aankomen. Terwijl ik dacht mijn eigen voetbalclubje een iets ruimere blik te bezorgen, ging de column, via social media, in een paar dagen viral. Twee dagen later stond hij op de site van de Hockeybond. Reacties uit het hele land…
Goal, juni 2017
Natuurlijk heb ook ik, net als vele voetballers, wel eens gefantaseerd over het moment dat mijn zoon voor het eerst de voetbalschoenen zou aantrekken. Het leek me leuk een vader te zijn zoals mijn eigen. Verstand van voetbal, tijdens de wedstrijd rustig, maar goed observerend om dan later, in de auto of thuis, nog flink na te bomen over diverse situaties tijdens de wedstrijd. Het is toch anders gelopen. Jaren zat ik in de kleedkamer van het gymzaaltje (kijken werd niet gewaardeerd) met een goed boek te wachten tot haar uurtje voorbij was. Sinds dik een jaar zit mijn dochter op hockey.
Natuurlijk ga ik kijken, ben ik fan van mijn eigen dochter. En ook natuurlijk zat ik vol met vooroordelen zoals alle voetballers over die vreemde sport met dat stokkie. Ik heb me ingehouden, maar ik moest soms echt lachen. En team van zeven en dan twee teams drie tegen drie laten spelen. Vier partijtjes bij elkaar optellen en dan winnen met 15-13. Of verliezen met 20-12.
Het bontst was toen Suus en haar teamgenootjes binnen twee minuten twee keer scoorden. Het spel werd stilgelegd. De regels werden ter plekke aangepast. Ze moesten een bal eerst binnen de laatste meters voor de goal passen voordat ze mochten scoren. Ik keek om me heen aan de kant om te zien of ik de enige was die dit belachelijk vond. Ik moest even denken aan mijn column van eerder dit seizoen. Vele voetbalouders (en grootouders) waren in opstand gekomen aan de kant als dit bij ons was gebeurd. Zeker toen de tegenpartij in een tegenaanval scoorde, maar niet aan de nieuwe regels voldeed, nadat er bij Suus twee doelpunten waren afgekeurd omdat ze niet overgespeeld hadden.
Toch vonden de jongedames het normaal. De scheidsrechter bepaalt de regels, het gezag dat voetbalscheidsrechters vaak niet hebben was er automatisch. De uitslag werd na de tijd meteen doorgegeven via de app, maar ik heb nog nooit een stand gezien. Is dat erg? Suus weet niet beter. Het is zoals het is.
Gelukkig kwam ik los van mijn vastgeroeste vooroordelen. De KNVB heeft namelijk het licht gezien en gaat de jongste jeugd kleine partijtjes laten spelen. Net als bij hockey dus. Vooral vervelend voor ouders en leiders die de jongste jeugd zo graag op een platte wagen ziet na een reeks van zeven overwinningen en een gelijkspel. Misschien niet geheel toevallig verscheen er op de Correspondent een prachtig artikel over hoe de jeugd kapot wordt gemaakt door prestatiedwang en –angst. Niet de punten zijn het belangrijkst, maar de ontwikkeling. Roep ik ook al jaren.
Dus zet je dat aanvallend talent maar eens voorstopper. Laat die linkspoot maar eens op rechts spelen en concludeer aan het eind van het seizoen dat de spelers gegroeid zijn, ook al werden ze maar zesde in de competitie. Durf de ontwikkeling en het spelplezier voorop te stellen, niet de prestaties. En blijf van de scheidsrechter af, wat blijkbaar nog steeds gebeurt, zelfs bij mijn eigen clubje.
En durf elders te kijken. Ik moest lachen om de verplichte fruitmomenten tijdens de hockeywedstrijd, maar is het niet een stuk logischer dan die patat met bij de voetbal? Kijk eens naar het respect wat een rugbyscheidsrechter krijgt van de spelers. De onderlinge band van tienkampers tijdens een wedstrijd. Voetbal kan nog veel leren.
En ik? Ik ben een trotse hockeypapa. Ik vergeet nooit meer het moment dat Suus naar een doel dribbelde, drie speelsters op het verkeerde been zette en in het andere doeltje scoorde. Ander spel, ander veld, maar ongetwijfeld hetzelfde gevoel als een voetbalvader. Zoals mijn vader trots op mij was, al sprak hij dat niet zo vaak uit. Ik ben trots op mijn hockeymeisje. Niet omdat ik vind dat ze het goed doet, daarvoor snap ik het nog steeds niet genoeg, maar omdat ik zie dat ze plezier heeft en haar best doet.
Niets is geheel waar, en zelfs dat niet. 