Strippenkaart

Tags

openbaar vervoer, reizen, strippenkaart

In een la, nog vanuit het gulden-tijdperk. Moet er dus vrij lang hebben gelegen. Er zaten nog drie beschikbare strippen op.

Voor de chipkaart-generatie moet het onduidelijk zijn. Hoe werkt zo’n ding dan?

Advertenties

21 redenen waarom ik geen sleurhut wil

Tags

caravan, oude doos, reizen, themaweek, vakantie

Oorspronkelijk: 18 september 2016

1. Ik moet een extra rijbewijs halen. Ik was laat, kreeg dus niet meer automatisch E er bij.
2. Een grotere auto is nodig.
3. Ik moet leren rijden met een zwaar ding achter mijn auto.
4. De grotere auto en de caravan slurpen veel meer benzine.
5. De auto en de caravan kosten extra tol.
6. We voelen ons verplicht elke keer de caravan te gebruiken, we hebben dat ding tenslotte niet voor niets aangeschaft.
7. Een vliegvakantie is uitgesloten.
8. De caravan heeft een winterstalling nodig.
9. Wanneer ik de helft van het aantal uren dat de caravan op de oprit bij de buren staat, besteedt aan een bijbaantje kan ik weken all inclusive op vakantie.
10. Het chemisch toilet moet geregeld geleegd worden.
11. Op de autobaan waar ik nu 150 kan, mag ik dan maar 80.
12. Voor elke onvolkomenheid heb ik hulp nodig, zowel op de camping, als buiten het seizoen.
13. Als ik oud word, moet ik met omroep Max naar een uithoek van Europa rijden en elke dag verplicht gezellig doen.
14. Het grootste deel van Europa binnen caravanafstand heb ik al gezien.
15. Nog meer troep mee op vakantie. Omdat het kan.
16. Als je een stad wil bezoeken, sta je ergens buiten die stad op een camping. Niet in de stad.
17. Caravanbezitters groeten elkaar.
18. Met een caravan rijd je niet de bergen in, blijf je eeuwig in het dal.
19. Winterklaar schoongemaakt betekent niet automatisch zomerklaar is nog schoon.
20. Na een aantal jaar wil je een groter, nieuwer, beter model. Gewoon elk jaar luxe op vakantie gaan is goedkoper.
21. Schijten op een chemisch toilet.

Themaweek 37: uit de oude doos

Kecks on tour?

Tags

muziek, oude doos, reizen, themaweek, Tröckener Kecks, vakantie, Zwitserland

Oorspronkelijk: 5 september 2013

Uurtje gereden. Tijd voor ontbijt. In het overnachtingshotel te Bern veel te duur, dan maar onderweg bij een wegrestaurant. Suus heeft het minispeeltuintje ontdekt, wij wachten op onze broodjes en croissants, kijken wat om ons heen. Het bestellen viel mee. Frans na Duits vanochtend, vanmiddag Italiaans als alles volgens plan gaat.

Het is niet druk. Ook niet rustig. De radio staat aan. Zacht. Nauwelijks hoorbaar. Ineens hoor ik de intro van een lied dat me bekend voorkomt. Een lang intro. Past niet bij de band die ik in mijn hoofd heb. Die band hoor je hier natuurlijk ook niet, dertig kilometer van het meer van Geneve. Toch spoken de woorden al in mijn hoofd, voordat de zanger inzet. Het is wel het nummer dat ik dacht. Automatisch zing ik mee. Zachtjes. Net zoals de muziek, die hier duidelijk als achtergrond fungeerde.

De wind jaagt het huisvuil
Langs de gevels van de stad
Roemloos einde van een reis
…

De Kecks? Hier? Die hoor ik in Nederland al bijna nooit meer op de radio. En dan nog slechts een paar nummers, niet hun sterkste, helaas wel de bekendste. Maar achthonderd kilometer zuidwaarts vraag ik me af ‘waar ze zijn gebleven, de vrienden voor het leven’. Ik geniet van het moment, tegelijkertijd peinzend over hoe ik hier met de Kecks geconfronteerd kan worden.

Ik moet meteen denken aan een moment 17 jaar eerder. Op een besneeuwde avond door het Lake District in het Noorden van Engeland, kwamen we aan bij een tankstation. De auto was niet best, we hadden om moeten rijden, het was meer dan slechts een pauze, het leek op schuilen, vluchten. Ik roer wat door de opruimingsbak vol cassettebandjes. Sta ik ineens met een bandje van Herman Finkers in mijn handen. De pompbediende had geen idee hoe die daar was beland. Voor twee pond kon ik het niet laten liggen.

Themaweek 37: Uit de oude doos

Eenentwintig redenen waarom ik geen sleurhut wil

Tags

caravan, Italië, reizen, vakantie

1. Ik moet een extra rijbewijs halen. Ik was laat, kreeg dus niet meer automatisch E er bij.
2. Een grotere auto is nodig.
3. Ik moet leren rijden met een zwaar ding achter mijn auto.
4. De grotere auto en de caravan slurpen veel meer benzine.
5. De auto en de caravan kosten extra tol.
6. We voelen ons verplicht elke keer de caravan te gebruiken, we hebben dat ding tenslotte niet voor niets aangeschaft.
7. Een vliegvakantie is uitgesloten.
8. De caravan heeft een winterstalling nodig.
9. Wanneer ik de helft van het aantal uren dat de caravan op de oprit bij de buren staat, besteedt aan een bijbaantje kan ik weken all inclusive op vakantie.
10. Het chemisch toilet moet geregeld geleegd worden.
11. Op de autobaan waar ik nu 150 kan, mag ik dan maar 80.
12. Voor elke onvolkomenheid heb ik hulp nodig, zowel op de camping, als buiten het seizoen.
13. Als ik oud word, moet ik met omroep Max naar een uithoek van Europa rijden en elke dag verplicht gezellig doen.
14. Het grootste deel van Europa binnen caravanafstand heb ik al gezien.
15. Nog meer troep mee op vakantie. Omdat het kan.
16. Als je een stad wil bezoeken, sta je ergens buiten die stad op een camping. Niet in de stad.
17. Caravanbezitters groeten elkaar.
18. Met een caravan rijd je niet de bergen in, blijf je eeuwig in het dal.
19. Winterklaar schoongemaakt betekent niet automatisch zomerklaar is nog schoon.
20. Na een aantal jaar wil je een groter, nieuwer, beter model. Gewoon elk jaar luxe op vakantie gaan is goedkoper.
21. Schijten op een chemisch toilet.

Themaweek 9: Italië

Hoe lopen we?

Tags

Italië, reizen, vakantie

Het lijkt een eeuw geleden, maar het is veel korter. Toen ik alleen reisde, wist ik vaak waar ik naar toe wilde. Het was ook leuk om te dwalen en niet weten waar de dag me zou brengen, maar als ik ergens aankwam was het simpel. Dan liep ik er naar toe.

In de metro had ik me voorbereid. Eenmaal boven de grond even orienteren, drie blokken, afslag, nog vier blokken en ik was er. Acht minuten.

Dat moment schiet even door mijn hoofd als ik halverwege de wandeling buiten een schoenenwinkel sta te wachten, op zoek naar de wifiverbinding van de telefoonwinkel ernaast. We zijn al een behoorlijk stukje aan het wandelen. We hebben al stilgestaan bij de etalage met de Disneyfiguurtjes. Een plaspauze gemaakt in een boekwinkel.

Kinderhorloges bewonderd bij een straatverkoper. Twee schoenenwinkels bezocht. Op de plattegrond gezocht hoe we verder moesten. Een klerenwinkel meegepikt en een klein marktje grotendeels genegeerd. En we zijn pas op de helft.

Volgens mij ben ik niet veranderd. In de verte zie ik de toren boven alles uitsteken, daar moeten we zijn. Wat er anders is, is het gezelschap. De twee dames. De jongste is snel afgeleid, maar dat is logisch, een kind van zeven zit niet te wachten op een middagje sightseeing. De oudste van de twee heeft echter minstens zo veel moeite om ergens langs te lopen.

En dus zit ik een kwartiertje later op een bankje in weer een schoenenzaak. Gelukkig ligt er een sportkrant. Mijn Italiaans is niet zo goed, maar een sportkrant lukt me nog wel. Pas op de vierde pagina heb ik door dat de bijna ongelezen krant meer dan twee maanden oud is. De voetbaltransfers worden altijd uitgebreid besproken, daar kan ik het niet echt aan merken. De vooruitblik op het ondertussen reeds afgeronde EK voetbal maakt het wel duidelijk. Ook de tweede krant die ik vind, is niet veel nieuwer. De wifi werkt hier op wachtwoord, meer keus heb ik niet.

Na een wandeling van meer dan een uur zijn we eindelijk bij ons eerste doel van die middag. Twintig jaar geleden was ik al weer op weg naar het volgende doel. The times they are changing.

Themaweek 9: Italië

Zwitsers wegrestaurant

Tags

muziek, reizen, Tröckener Kecks, vakantie, wegrestaurant, Zwitserland

Uurtje gereden. Tijd voor ontbijt. In het overnachtingshotel te Bern veel te duur, dan maar onderweg bij een wegrestaurant. Suus heeft het minispeeltuintje ontdekt, wij wachten op onze broodjes en croissants, kijken wat om ons heen. Het bestellen viel mee. Frans na Duits vanochtend, vanmiddag Italiaans als alles volgens plan gaat.

Het is niet druk. Ook niet rustig. De radio staat aan. Zacht. Nauwelijks hoorbaar. Ineens hoor ik de intro van een lied dat me bekend voorkomt. Een lang intro. Past niet bij de band die ik in mijn hoofd heb. Die band hoor je hier natuurlijk ook niet, dertig kilometer van het meer van Geneve. Toch spoken de woorden al in mijn hoofd, voordat de zanger inzet. Het is wel het nummer dat ik dacht. Automatisch zing ik mee. Zachtjes. Net zoals de muziek, die hier duidelijk als achtergrond fungeerde.

De wind jaagt het huisvuil
Langs de gevels van de stad
Roemloos einde van een reis
…

De Kecks? Hier? Die hoor ik in Nederland al bijna nooit meer op de radio. En dan nog slechts een paar nummers, niet hun sterkste, helaas wel de bekendste. Maar achthonderd kilometer zuidwaarts vraag ik me af ‘waar ze zijn gebleven, de vrienden voor het leven’. Ik geniet van het moment, tegelijkertijd peinzend over hoe ik hier met de Kecks geconfronteerd kan worden.

Ik moet meteen denken aan een moment 17 jaar eerder. Op een besneeuwde avond door het Lake District in het Noorden van Engeland, kwamen we aan bij een tankstation. De auto was niet best, we hadden om moeten rijden, het was meer dan slechts een pauze, het leek op schuilen, vluchten. Ik roer wat door de opruimingsbak vol cassettebandjes. Sta ik ineens met een bandje van Herman Finkers in mijn handen. De pompbediende had geen idee hoe die daar was beland. Voor twee pond kon ik het niet laten liggen.

File

Tags

auto, file, reizen, reizigers, Rusland

Wonen buiten de randstad heeft als grote voordeel dat je naar je werk nooit in de file staat. Een rood stoplicht waar ik twee keer stil sta is al een flinke vertraging. Kom je dan een keer in de file terecht, dan is dat meteen een evenement. Helaas een die bijna een uur ging duren, maar dat wist ik op dat moment nog niet. Ik luister meestal naar mijn eigen muziek in de auto, niet naar de radio. Dacht ook dat het de spitsdrukte was gecombineerd met een wegversmalling.

Dan maar om me heen kijken. Voor me een Porsche met een klein hondje aan boord. Naast me een variërend gezelschap van vrachtwagens en auto’s, die dan weer sneller dan weer langzamer ging, zoals dat gaat in files. Achter me het hoogtepunt van de file. Of liever twee. De auto is felgeel, het nummerbord kan ik in de spiegel ontcijferen als Russisch en de twee dames in de auto zullen dus ook wel uit dat land komen.

Ze zijn knap. En dat scheelt een hoop, wanneer je tijd genoeg hebt om uitgebreid in je spiegel te kijken. En het leuke is dat ze dat niet door kunnen hebben. Je kunt rustig naar je achterbuurvrouw staren, zonder dat ze zich ongemakkelijk voelt. Aan de spiegel hangt een ketting met een kruis en een met het vredessymbool. De dame rechts is druk op haar iPad. De dame achter het stuur met haar mobieltje.

Naast me rijdt een zwarte auto met vier jongelui langs. Uit een dorp, kan niet anders. Petjes, zwarte T-shirts, tattoos, foute muziek. De chauffeur heeft zijn vriendin mee. Maar achterin zitten twee heren die de Russische dames ook hebben gespot. Een kladblok wordt opgehouden met daarop een 06-nummer. Ik moet lachen en wijs met mijn duim naar achteren, ik heb ze door. Ze lachen over hun harde muziek heen, maar moeten doorrijden, terwijl wij stilstaan.

Een paar kilometer verder besluiten zowel de Porsche als de gele auto achter me de parkeerplaats te bezoeken. Als ik een paar minuten later er langs kom, zie ik ze niet meer staan. Snel een stukje file overgeslagen gok ik. De rest van de file is saai.

Het mooiste vervoermiddel blijft een tram

Tags

Lissabon, openbaar vervoer, Portugal, reizen, steden, tram

Dit weekend nog eens bevestigd gekregen in Lissabon. Prachtige manier om door de stad te reizen. Welke stad dan ook. In de hoofdstad van Portugal zeker.

Een oudje dus, deze tram, net als onderstaand verhaal, ondertussen al meer dan zeven jaar geleden voor het eerst gepubliceerd:

De Tram

De mooiste vorm van openbaar vervoer is de tram. Terwijl hele boekenkasten gevuld kunnen worden met boeken over treinreizen, zou ik zo snel geen verhaal weten waar de tram een prominente rol in speelt. En dat terwijl ik niet de enige kan zijn die graag in een tram zit.

In een stad is de tram de beste manier om de stad te leren kennen. In een metro kun je snel van een punt naar een ander punt, maar je ziet niets. De trein is binnen een stad ook geen goed alternatief, terwijl een stadsbus een meer effectieve vorm van foltering is dan enig middeleeuwse martelobject. De tram brengt je niet alleen alleen door de stad naar een bepaald punt, de stad is aanwezig in de tram. Midden door de straat schommelt de tram op weg naar zijn bestemming. Zittend aan het raam, ga je nooit te snel dat je niets ziet, het leven buiten de tram kan eindeloos geobserveerd worden.

Maar ook in de tram is genoeg te zien. Want tramreizigers zijn leuke mensen. Ze hebben namelijk geen haast. Hadden ze wel haast, dan zaten ze hier niet. Dan waren ze wel met een taxi, een bus of een metro gegaan. Let maar eens op. Een snelle zakenman kom je bijna niet tegen. Werklieden ook niet al te veel. In de tram zitten de studenten, de reizigers, de vrouwen die boodschappen doen, maar ook de straatmuzikanten, de zwervers en de daklozen. In de tram zit iedereen op zijn gemak, om welke reden dan ook. Nog nooit heb ik iemand horen klagen dat de tram niet hard genoeg ging. Dat die vertraging had, dat ze een aansluiting gingen missen. In de tram staat de wereld eventjes bijna stil.

Het is het veiligste vervoermiddel. Bussen krijgen ongelukken, treinen missen seinen, taxichauffeurs zijn idioten, dat is algemeen bekend en zelfs de metro is niet onfeilbaar. Maar de tram gebeurt nooit iets. En zelfs al zou er wat gebeuren. Een auto op het spoor, of tegen de zijkant. Er zou niet veel aan de hand zijn. Een paar krassen, misschien een schaafwond voor degene die in het gangpad stond en even niet oplette. Maar een echt ongeluk met een tram? Ik heb er nog nooit van gehoord. De chauffeur in de tram zit op zijn gemak. Het is het enige vervoermiddel waar ik niet bang ben dat er iets mis gaat. In een vliegtuig ben je afhankelijk van de piloot. Bij menig taxichauffeur doe ik mijn ogen dicht. Maar in de tram zag ik laatst een chauffeur de laatste chips uit een zakje peuteren, terwijl we heerlijk de heuvel afgleden. Geen moment dacht ik: ‘als dat maar goed gaat’.

De chauffeur is meestal ook een stuk aardiger. Hij stopt als hij ziet dat er iemand aan komt rennen die nog meewil, hij lacht in zijn spiegel als er wat gebeurt. Hij trekt even, nauwelijks merkbaar, zijn wenkbrauwen op als er een mooie jongedame uitstapt en wegloopt van zijn tram. Een stad met een tram is een leuke stad. De tram geeft cachet aan het centrum. De buitenwijken zijn minder grauw als er een lijn naar toe loopt. Steden met een tram lijken ouder, lijken meer geschiedenis te hebben.

Zelfs in de Verenigde Staten helpt het als er een tramlijn door het ultramoderne centrum loopt. Ik ben er nog niet geweest, maar iedereen heeft wel eens beelden gezien van San Francisco, waar de tram de heuvels op en af gaat. Ik hou van de tram. Als ik de tijd heb, koop ik in een nieuwe stad een dagpas, of een lang retourkaartje en dan stap ik in. Op weg naar het onbekende. Mee tot aan het eindpunt. Uitstappen. Even rondlopen in de buitenwijk, waar meestal zo goed als niets te zien is en met de eerstvolgende tram weer terug naar het centrum. Verloren tijd? Nee, ik vermaak me best.

Gewoon aan het raam zitten en de stad leren kennen. Niet alleen de gebouwen zien waar de stad om bekend staat, maar ook de lelijke buitenwijken. Dat ene oude fabriekje aan de rand van de stad, waar de helft van de ramen zo smerig zijn, dat het lijkt alsof het grijze platen zijn, terwijl de andere helft van de ramen ingegooid is door de jeugd uit de buurt, maar niemand die ooit iets met dat gebouw doet. De buurtwinkels in de wijken. Met een kwast is de naam boven de deur geschreven. De laatste letter net iets kleiner dan de eerste, anders past het niet. De reclame op de gevel in slecht engels of andere vreemde talen. ‘Niteclup’, ‘Laundrie’, ‘Shawarma’ en ‘Gordon blue’.

De in- en uitstappende medereizigers zijn een bron van inspiratie. De allochtone dames met hoofddoekje en een schaar van kinderen, schijnen in elke buitenwijk van elke grote stad ter wereld te wonen. De schooljongens met baseballpetjes, skateboards en te grote sportschoenen, verveeld kijkend, nog niet wetend welke houding geschikt is vandaag. De meiden altijd in groepjes, extra make-up opdoend, waarmee ze het huis niet uit waren gekomen. De supporter op weg naar huis, na een nederlaag, sip voor zich uitkijkend.

De tram gaat ook nauwelijks met de tijd mee. Het principe is na meer dan honderd jaar nog precies gelijk. Het spoor gaat door het midden van de straat en de tram volgt het spoor. De tram zelf wordt een keer in de zoveel tijd vernieuwd, maar nooit wanneer het daar tijd voor is. De tram lijkt altijd een decennium achter te lopen op de rest van het straatbeeld. In vele steden waar ooit een tram liep en nu niet meer wordt met nostalgie terug gekeken op de tijd dat hij er nog was. Om verschillende redenen is de tram verdwenen. Te duur, te langzaam, te weinig plaats, niet van deze tijd. Allerlei redenen worden bedacht om hypermoderne stadsbussen in te kunnen zetten, om nieuwe metrolijnen aan te leggen, maar uiteindelijk verliest de stad een hoop karakter wanneer het zijn tram afschaft. Helaas.

In sommige steden zie je nog stukjes rails liggen, in vergeten gedeelten van de stad, wanneer je een straat oversteekt. Het is een herinnering aan een mooie tijd, toen snelheid niet de enige factor was die van belang was. Toen stadsbesturen niet hoefden te kijken naar efficiency. Toen elke zich zelf respecterende stad nog een tram had. Ik hoop tijdens mijn reizen nog vele steden tegen te komen, waar de tram nog ouderwets functioneert. Waar ik grote gedeelten van de stad nog kan zien, door het raam van de tram. Elke driehonderd meter even stoppen, ietwat op mijn bankje heen en weer schommelend over de kruising, samen met de lokale bevolking. Helemaal tot aan het eindpunt. Heerlijk.

Vlucht VG8306

Tags

reizen, Spanje, terrorisme, vliegtuig, vlucht

In Barcelona stap ik over. Ik moet lang wachten, ik zit op de laatste rij. Stoel 26D. Veel tijd heb ik niet, we zijn iets later aangekomen dan gepland. Bij de gate zie ik Amsterdam staan. Er klopt iets niet. Dan had ik kunnen blijven zitten. Maar volgens mijn boarding card zit ik zo meteen op stoel 31C en dit toestel heeft niet meer dan 26 rijen. Ik loop voor de zekerheid naar een scherm en zie dat het inderdaad hetzelfde toestel moet worden.

Bron: ytimg.com

Even later mag ik dus weer naar binnen, al weet ik dat ik niet kan zitten op de plek die mij is toegewezen. Bij het boarden krijg ik dan ook een nieuwe stoel. De stewardess herkent me, als ik een dik kwartier nadat ik wegliep terugkeer en op 25C mag zitten.

Naast me zitten twee mannen met een Noord Afrikaans uiterlijk. Ik zou hun nationaliteit niet durven gokken, gezien de krant die de man aan het raam leest, spreken ze Arabisch. De man in het midden is vrij stevig. Daar zit je dus liever niet naast. Geen schijn van kans dat ik kan profiteren van de armleuning links van me. Ik hang dus maar naar rechts, dat moet ik volhouden tot Amsterdam.

Naast me gaan schoenen uit, wordt er gebeden en valt mijn buurman in slaap. Hij begint zelfs lichtelijk te snurken. Halverwege de vlucht bedenk ik ineens dat wanneer ik een hysterisch Amerikaans wijf zou zijn, ik allang in paniek had moeten zijn. Uiterlijk als een Arabier, twee mobieltjes in bezit, onleesbare krant lezen en dan ook nog eens de schoenen uit doen (zou daar wat in zitten?), dit moeten wel terroristen zijn.

Die gedachte stoort me, maar mijn buurman, die nog net niet kwijlt, stoort me ook. Ik ga nog iets verder naar rechts. De dame in de stoel voor me is een goede afleiding. Haar witte jurk is niet al te lang. De bruine benen die er onder uit steken zijn dat dan weer wel. Ik kijk net iets vaker over mijn boek heen dat dan ik normaal zou doen. De vlucht gaat zo toch vrij snel. En van mijn buren heb ik zo erg weinig last.

Amersfoort, halverwege Reims en Metz

Tags

Amersfoort, ANWB, routeplanner

Ik loop achter met veel gadgets. So is een Tomtom/satnav nog niet in mijn auto aangetroffen. Meestal geen probleem, ik ken de weg vrij goed in de buurt, kan ook goed kaartlezen, dus ik kom er meestal zonder problemen. Soms moet ik echter op stagebezoek op plekken waar ik de weg minder goed ken. Dus gebruik ik dan meestal de routeplanner van de ANWB. Extra voordeel is dat sinds de laatste update van die site ik niet eens de adressen eerst hoef op te zoeken, een kleine koppeling met de Gouden Gids of Telefoongids en de site zoekt het voor mij uit.

Vorige maand moest ik eerst in Holten zijn, daarna in Amersfoort. Ik plan mijn route en druk automatisch op printen. Bij de printer zie ik iets vreemds.

De eerste dertig kilometer klopt nog, maar dan buigt de route zuidwaarts, terwijl Amersfoort echt gewoon een rechte lijn westwaarts hoort te zijn. Na 410 kilometer passeer ik de grens van Luxemburg en Frankrijk. Anderhalve bladzijde later sla ik de Rue de la Gare linksaf op en moet dan nog 2.8 km rijden om te komen bij het Amersfoortse filiaal van de organisatie die mij deze routeplanner ter beschikking stelt.

Ik probeer het nog eens met hetzelfde resultaat. Via een andere routeplanner vind ik de juiste route alsnog, maar vreemd blijft het. Een week later zit hetzelfde foutje er nog in. Toch ben ik benieuwd naar 1 ding. Volgens de afdeling personeelszaken moet ik deze site gebruiken om het aantal kilometers voor mijn woon-werkverkeer aan te tonen. Dat die over een zandweg gaat waar ik niet eens mag rijden, bleek niet van belang. Zou ik nu ook de 491,4 km mogen declareren voor dit stagebezoek? Heen en terug toch bijna 983km. Ik ben bang van niet.

Suus op Cuba, deel 18 (en 19, slot)

Tags

Cuba, reizen, Suus, vakantie

View Suus op Cuba in a larger map

Natuurlijk gingen we vanochtend weer zwemmen. We waren zo vroeg dat we het zwembad eerst helemaal niet in mochten. Gelukkig hoefden we niet zo lang te wachten. Na het zwemmen heb ik even heerlijk geslapen.

Toen ik wakker werd stonden alle koffers klaar en gingen we meteen weg. We werden met een bus opgehaald en gingen naar het vliegveld. Daar heb ik heel veel koekjes gegeten en samen met papa en mama heel veel rondjes gelopen. We mochten weer in het vliegtuig. Alleen duurde dat niet zo lang. We gingen namelijk naar Mexico. Wat wel grappig was, dat er een stewardess was die ook Suus heette. En ik had mijn jurk aan met mijn naam er op, zo kon iedereen zien hoe ik heet.

Mexico was niets aan. We gingen met een bus naar een hok, iedereen moest daar wachten, we mochten er niet uit, er was niets te zien en toen kwam die bus weer en bracht ons terug naar het vliegtuig. Van mij hadden ze Mexico wel mogen overslaan.

Eerst zaten we bij het raam, daarna mochten we toch in het midden zitten, ik had een eigen stoel tussen papa en mama in. Na mijn pap heb ik nog even gespeeld en toen ben ik gaan slapen. Toen ik wakker werd waren we al bijna in Nederland.

Na het vliegtuig gingen we met de trein. Dat was wel weer leuk. Kon ik een beetje rondlopen. Alleen overstappen was niet zo leuk, papa en mama helemaal zenuwachtig, de koffers moesten mee en ik mocht helemaal niet meer zelf lopen, moest in mijn karretje. Niet zo erg, want ik was wel heel erg moe zo langzamerhand. Het was al zondagmiddag geworden. En dat terwijl we zaterdag weggingen uit Cuba, dat was wel een hele lange reis.

Opa stond al op het station te wachten. Dat was lief. Hij bracht ons naar huis en iedereen kwam daar. Opa, Oma, Yara en Jesse, Michel en Roos, John en Mariel, gelukkig kwam Linde ook mee. Linde is mijn grote vriendin. Ik heb haar meteen een kus en een knuffel gegeven, ik was blij haar weer te zien. Later kwamen de andere opa en oma ook nog, ik zat toen net in bad.

Ik vond vakantie heel leuk, Cuba ook. Benieuwd waar we volgend jaar heen gaan.

Grijs rijden

Tags

grijsrijden, NS, openbaar vervoer, reizen, trein, zwartrijden

Het kaartje dat de studenten voor me hebben geregeld gaat naar Almelo. Maar dan moet ik me op laten halen of nog weer een half uur verder met de trein. Als er aansluiting is tenminste. Dus ik stap uit in Apeldoorn, maar weet dat ik daar maar twee minuten heb om over te stappen en een kaartje te kopen. Op het perron is geen automaat, dus moet ik gokken. Gaat het me lukken?

Ik besluit richting de trein te lopen en vraag een meneer in een NS uniform (ik gok de machinist, maar het zou ook de conducteur kunnen zijn) of ik nog de tijd heb een kaartje te kopen. Volgens hem niet, maar als ik in Zutphen een kaartje koop mag ik mee. Ik stap in en ga zitten. Dit is geen zwart rijden, maar ook niet zoals het hoort. Laat ik het grijs rijden noemen, ik heb toestemming tenslotte.

Ik lees verder in mijn boek, het verhaal heeft me te pakken. In Zutphen stap ik over en duik snel mijn boek in, als er iemand rennend aan komt en de stilstaande trein betreedt. Hij heeft nog drie minuten, rennen is overbodig. Hij komt vlak bij me zitten en als hij me vriendelijk aankijkt, vertel ik hem dat hij het wandelend ook had gered. “Maar ik heb geen kaartje”, antwoord hij, “zou ik dat nog kunnen halen?”

Op de klok zie ik dat we nog twee minuten heb en op dat moment realiseer ik me dat ik ook geen kaartje heb gekocht. Verzonken in mijn boek ben ik op de automatische piloot overgestapt en vergat dus een kaartje te kopen. Normaal ook niet nodig bij het overstappen. De trein vertrekt en twee niet zo heel jeugdige zwartrijders hopen dat er om kwart voor elf geen conducteur meer de moeite doet om te controleren.

Een station verder ben ik de enige zwartrijder. Bij het tweede station stap ik opgelucht uit. De NS heeft me genoeg geld gekost en veel ergernis in de loop der jaren, ik voel me niet echt schuldig.

We zijn toch allemaal gelijk

Tags

bus, onderwijs, reizen, reizigers, school, werkweek

Het is kwart voor vijf. Niet een tijdstip om een discussie aan te gaan. Kwart voor vijf ’s ochtends dus. Een mooie tijd om uit de kroeg gegooid te worden. Het is echter het tijdstip waarop een moeder bedenkt dat ze het beter weet.

Haar dochter ging net op de plek zitten in de bus die wij voor onszelf hadden uitgezocht. En ik weet dat een werkweek leuk is en door velen als een verkapte vakantie wordt gezien, maar het heet toch echt ‘werkweek’ en niet ‘weekje weg met vrienden’. In mijn vakantie kies ik de bestemming zelf en neem ik geen 50 studenten mee.

En zo raar is het toch niet. Dochterlief gaat mee, maar ik organiseer. Ik tikte dus even op de ruiten en verwees haar en wat vriendinnen naar boven in de bus, waar meer dan genoeg plekken zijn voor alle studenten. Maar ik ga met mijn collega’s beneden zitten.

“We zijn toch allemaal gelijk?”, vraagt moeder zich hardop af. Ik beheers me. Ik ben ook van de gelijkheid en solidariteit, maar deze situatie is toch even iets anders. “Belachelijk”, voegt ze er duidelijk hoorbaar aan toe. Ze zoekt steun bij andere ouders. In de bus staat mijn collega die de jongedames ook naar boven verwijst. Naast me hoor ik van mijn collega dat hij ze net ook al had weggestuurd. Ze zijn dus ook nog eens hardleers.

Moeders loopt ondertussen de bus in om eens even van dichtbij polshoogte te nemen. Gelukkig bemoeien de rest van de ouders zich er niet mee. Moet ik nou echt de discussie aangaan met deze dame? Moet ik uitleggen dat we niet gelijk zijn? Toen haar dochter besloot mee te gaan, was ik al bezig met organiseren. Ik heb er al vele uren ingestoken voor we zo kunnen vertrekken, zij heeft alleen haar tas hoeven pakken. Als haar dochter ziek is of iets breekt op de piste, moet ik mee naar de dokter. Als ze iets kwijt raakt, moet ik mee naar de politie. Als het lieve meisje in de apres ski zit, ben ik aan het overleggen met de studenten die het avondprogramma moeten doen. Als zij zit te kaarten in de bar, zit ik te overleggen met de hoteleigenaar, de skischooldirecteur of met mijn collega’s. Zonder mij en mijn collega’s had dochterlief honderden euro’s meer moeten betalen voor een vergelijkbare week. Moet ik dat echt allemaal gaan zeggen?

Ik wil geen medeleven. Ik vind het geweldig om mee te gaan met een werkweek, maar het blijft werk. Dus nee, we zijn niet gelijk. Ik ben twee keer zo oud als uw dochter, mijn collega zelfs drie keer. Ik geef niet mijn stoel op aan de brutaalste om dan zelf een stoel te moeten zoeken straks.

En nee, het is kwart voor vijf, ik heb geen zin in deze discussie. Ik ben al meerdere jaren vergelijkbare ouders tegengekomen die net als u extreem weinig inlevingsvermogen hebben. Dan bent u maar kwaad op me. Eenmaal terug buiten de bus hoor ik haar klagen over een ‘chagrijnig wijf’, waarmee ze ongetwijfeld mijn collega bedoelt. Het woord ‘onverantwoord’ valt ook nog. Gelukkig krijgt ze geen bijstand. Ik draai me weg en verheug me op een leuke werkweek. Hopelijk lijkt dochter niet op moeders…

Suus op Cuba, deel 11

Tags

Cuba, reizen, Suus, vakantie

View Suus op Cuba in a larger map

We gingen weg bij oma, dat was wel jammer. Weer in de auto, maar niet zo ver zeiden papa en mama. Nou weet ik niet welke weg ze hadden gekozen, maar het was geen goede. Sliep ik net lekker bij papa op schoot, ging mama over allerlei bulten en door kuilen rijden. Een keer was het zelfs zo erg dat ik door de lucht vloog, maar gelukkig ving papa mij wel weer op. Ik heb maar net gedaan of ik doorsliep, anders kregen papa en mama vast ruzie.

We vonden wel weer een leuk huisje om in te slapen. Dit huisje had namelijk een zwembad. En daar mocht ik in samen met mama. Dat was erg leuk. Ik hoefde niet eens mijn zwembandjes om, omdat mama er toch de hele tijd bij was. Van de kant springen in de armen van mama is ook fantastisch. Of met de bal spelen. Maar springen is toch wel het leukst. Morgenvroeg voor we gaan rijden gaan we weer zwemmen hoop ik, ik vind zwemmen heel leuk.

Zwartrijdende schijterd

Tags

NS, toilet, trein, zwartrijden

In de stad moet ik al nodig, maar ik heb geen zin om een kroeg binnen te lopen en daar wat drinken te bestellen om even de wc te kunnen gebruiken. Veel te veel tijd. Ik hou het nog wel even vol, het is ook een soort zelfbescherming. In de boekhandel blijf ik daardoor geen uren rondlopen en dus kom ik alleen thuis met een paar boeken die ik zeker wil lezen en niet met een stapel die ik wel eens zou kunnen gaan lezen.

Principieel heb ik niet zo veel tegen wildplassen, maar in de binnenstad is het toch wel lastig. Ietwat uit het zicht op een plek waar weinigen er last van hebben, lijkt me toch wel een vereiste. Gaat dus ook niet door. Gelukkig is er de trein.

Ik stap in met nog vier minuten te gaan voor vertrek. Ik zoek een rustig plekje op, met uitzicht op de wc-deur. Die drie minuten hou ik ook nog wel vol, dan heb ik van Enschede tot Drienerlo, een kort stukje, maar ik moet zo nodig, dat moet lukken. En omdat ik netjes ben opgevoed, voldoe ik aan het verzoek de wc niet te gebruiken op het station.

Ik doe mijn jas uit, zet mijn rugzakje naast me neer en pak mijn leesboek. Iemand loopt langs mij heen, komt op het balkon en kijkt in de wc. Hij zal toch niet? Ja hoor, hij gaat gewoon naar de wc. Maar goed, hij zal er zo wel uitkomen.

De trein vertrekt en de wc-deur blijft dicht. Ik lees mijn boek, maar kijk er toch ook vaak overheen, de druk op mijn blaas voelend. Ik moet in deze trein, de volgende trein heeft geen toilet. De conducteur komt langs, stempelt mijn kaartje en loopt langs de wc naar de volgende coupe. Ik besef ineens dat hij helemaal niet naar de wc hoeft (zo lang heeft niemand nodig toch?), maar dat het een zwartrijder is die gratis mee wil rijden.

In Hengelo stap ik gefrustreerd de trein uit en moet op zoek naar het openbare toilet. Dat blijkt er niet meer te zijn. Ik vermijd toiletten op stations, herinner me een oude man in Leeuwarden die zo eenzaam was dat hij aanbood met mij mee te gaan, het blauwe licht op het toilet van Hengelo, blijkbaar bedoelt om drugsgebruikers tegen te gaan, extreem smerige toiletten in Rome waarvan ik bijna over mijn nek ging. Maar ik heb geen keuze. Het blijkt niet meer gratis te kunnen bij de NS. Ook wegbezuinigd gok ik. Voor vijftig cent heb ik nu een smerige stalen constructie waarvan de ‘wc-bril’ automatisch naar beneden komt als ik nader. Voor mijn blaas maakt het niet uit. In de volgende trein zit ik wel op mijn gemak.

Mensenrechten

Tags

Amnesty International, apartheid, dag van de mensenrechten, discriminatie, Hector Pieterson, mensenrechten, Steve Biko, Zuid Afrika

 

15 dagen geleden was het de dag van de mensenrechten. Nu vind ik dat aan de ene kant een positieve gedachte, aan de andere kant te gek voor woorden omdat iedereen elke dag mensenrechten heeft. Waarom moeten we daar eigenlijk extra aandacht aan schenken? Helaas is het nog steeds nodig, omdat vele mensen niet door hebben dat mensenrechten universeel zijn. Sommige mensen vinden nog steeds dat zij rechten hebben en anderen plichten. Er zijn zelfs politici die vinden dat het ene geloof beter is dan het andere. Er zijn regeringen die geweld gebruiken geen enkel probleem vinden, als het maar economisch gewin oplevert.

Sinds een aantal jaren collecteer ik een keer per jaar voor Amnesty International, straks in februari, in een ongetwijfeld koude week, mag ik weer. Maar na tien december werd ik toch ook weer even aan het denken gezet. Ik had Cry Freedom nog op de harde schijf staan en heb die film stukje bij beetje bekeken. Het boek van Donald Woods las ik al jaren geleden.

Een film en een boek over Zuid Afrika. Het enige land ter wereld dat in de afgelopen eeuw gewoon in de grondwet schreef dat niet iedereen gelijke rechten heeft. De film over Steve Biko en Donald Woods is indrukwekkend. Het verhaal zorgt er voor dat je je klein voelt. Zoals ik ook onder de indruk was toen ik een paar jaar geleden het graf van Steve Biko bezocht. Reizen kan geschiedenis laten leven.

Ook in Zuid Afrika bezochten we de Hector Pieterson memorial. Die beelden in de film raakten me nu harder dan ooit. Ik had de film al gezien, maar toch zat ik compleet verbaasd te kijken naar het moment dat de Zuid Afrikaanse politie het vuur opent richting protesterende maar ongewapende schoolkinderen. Honderden scholieren kwamen daarbij om het leven.

Zo lang er nog mensen op deze aarde rondlopen die denken dat je met wapens en geweld problemen kunt oplossen is het nodig aandacht te vragen voor mensenrechten. Niet alleen op de dag van de mensenrechten op 10 december. Niet alleen met kerst, wanneer iedereen vrede op aard’ predikt. Niet alleen als ik straks met een collectebus voor uw deur sta in februari. Maar elke dag weer. Tot iedereen gelijke rechten heeft en iedereen die rechten respecteert en uitdraagt.

Suus op Cuba, deel 9

Tags

Cuba, reizen, Suus, vakantie

View Suus op Cuba in a larger map

Vandaag gingen we heel ver in de auto. Ik had een poepje gedaan, maar mama kon niet stoppen. Tot papa ineens schreeuwde dat mijn poep overal zat. Klopte wel. Op mijn rug, in mijn T-shirt, op papa’s broek, maar ook op papa’s shirt. Mama stopte onder een boom en mama heeft mij toen een schone broek gegeven, gewoon op de grond. Papa heeft ook schone kleren aangedaan geloof ik, want zijn T-shirt (met een beetje poep van mij) hing in die boom toen we wegreden.

Mijn arm deed niet meer au gelukkig. In de auto was het best gezellig. We konden televisie kijken. Muis en panda, kabouter Plop (die is leuk) en samen liedjes zingen. Ik kon met mijn blokjes spelen, een puzzel maken en naar buiten kijken. Ik zie elke dag in de auto heel veel paarden, mijn favoriete dier. Slapen in de auto gaat ook prima.

’s Avonds gingen we naar een groot feest op straat. Er was hele harde muziek en er waren heel veel mensen. Ik heb heerlijk gedanst, samen met een Cubaans meisje. Dat was een heel lief meisje, toen we weg gingen heb ik haar een kusje gegeven. Het was al heel donker toen, ik denk dat het al laat was. Toen ik eenmaal in bed lag, heb ik heerlijk geslapen.

Wegenwacht gastcolumn

Tags

ANWB, auto, autopech, Nieuw Zeeland, pech, redneck, reizen, wegenwacht

Ooit werd ik gevraagd een gastcolumn te schrijven voor een site voor wegenwachters. Door allerlei redenen is het bij twee columns gebleven. Een daarvan was een bewerking van een reisverhaal dat vier jaar geleden al eens hier stond. Nu dus de columnversie.

 

Nieuw Zeeland

Ik heb drie dagen een auto gehuurd. Een aanslag op mijn reisbudget, maar het geeft je de vrijheid om precies dat te zien wat je nog wil zien. Op de derde en laatste dag reed ik op de presidential highway. Vroeger was dit gewoon de weg van Gore naar Clinton, maar sinds in Amerika twee politici met die namen het land overnamen, is de naam van deze weg veranderd. Ik had er al heel wat kilometers opzitten, met een behoorlijke gemiddelde snelheid, dus ik had door dat het tijd werd voor een pauze. Zoals het altijd gaat, is er geen parkeerplaats wanneer je besluit om een pauze te houden. De hele dag door kom je overal parkeerplaatsen tegen op de mooiste plekken en hier zie ik een bordje en sla af en eindig op een zijweg waar de beloofde parkeerplaats nergens te vinden is.

Uiteindelijk zie ik, weer 110 rijdend op de highway, aan de overkant van de weg twee boerenweggetjes, parallel aan de grote weg, waar ik eventjes rustig kan stoppen, een boterham eten en mijn blaas ontlasten. Ik spring op de rem, heb mazzel dat er niemand achter me rijdt, noch dat er iemand uit de andere richting komt en steek de weg over. Het pad is vrij smal en mijn voorwiel eigenlijk iets te ver, maar ik pak een hoekje gras mee en ben van de weg. Helaas had ik niet door dat er onder dat gras blijkbaar een sloot zat. Voordat ik zelf op de rem trap, komt de auto met een schok tot stilstand. Ik probeer om in de achteruit weg te rijden, maar krijg al snel door dat mijn vermoeden waarheid blijkt; ik zit vast. Mijn linkervoorwiel zit in de sloot. Ik stap uit en zie dat mijn rechterachterwiel bijna een halve meter boven de grond zweeft.

Het druppelt lichtelijk, om alle ellende tegelijk te laten komen en ik schreeuw een aantal niet zo nette woorden. Ik was op weg naar de zuidkust om pinguïns te kijken, maar voorlopig kan ik helemaal niets. Moet ik de verhuurder bellen, de wegenwacht of een boer met een tractor zoeken? Dan rijdt er een auto achter me langs het landweggetje op. De auto stopt, ik kijk op en zie een familie van vier. Vader, moeder, zoon en dochter. Op het eerste oog zien ze eruit alsof ze wonen in de bouwval die aan het eind van het weiland te zien is. Vader rijdt en ziet er uit als een Amerikaanse redneck. Zo’n type dat tijdens de Jerry Springer show niet hoeft te worden weggebliept, omdat hij zo’n sterk accent heeft dat niemand een idee heeft wat hij eigenlijk vertelt. Moeder zit aan de raamkant en draait haar raampje iets naar beneden. Ma Flodder is de eerste gedachte die me te binnen schiet, al is ze eigenlijk iets angstaanjagender. Ze kijkt ietwat meewarig naar mijn auto en ik vraag richting de auto, niet zo zeer naar haar specifiek, als wel naar wie dan ook wil antwoorden, meer om wat te zeggen, om mijn verhaal kwijt te kunnen. “Zou ik een boer om een tractor moeten vragen?”

Pa Redneck antwoordt. “Mwoah, denk het niet.” Tenminste ik denk dat hij dat zegt, want het vermoeden dat hij zo goed als onverstaanbaar is, blijkt niet geheel uit de lucht gegrepen. De zoon is ondertussen uit de auto gestapt. Ik schat in dat hij net de leeftijd heeft om auto te mogen rijden, alle beharing die ooit in zijn gezicht groeide, heeft hij laten zitten en op zijn kin is iets van een goatee, zo’n baardje dat begin jaren negentig ineens populair werd, herkenbaar. Hij heeft laarzen aan en springt in de droge sloot, alsof hij hele dagen niets anders doet dan in droge sloten staan. “Drukken lukt wel”, roept hij richting zijn familie, waar Pa nu ook uitstapt. Ik ga naast Zoon Redneck staan, kijk semi-geleerd naar de voorkant van de auto die netjes met zijn neus richting bodem van de sloot wijst, maar heb geen idee wat er moet gebeuren.

“Zet hem maar in zijn achteruit”, mompelt Pa in mijn richting. Ik loop om de auto heen en open de zijdeur. Tegen de tijd dat ik zit, staan ze alle vier al in de sloot, klaar om te helpen. Dochter heeft haar beide armen helemaal vol met insectenbeten. Tenminste zo ziet het er uit, jeugdpuistjes alleen op de armen lijkt me sterk. Ze is iets jonger dan haar grote broer, iets knapper dan haar moeder op haar leeftijd en ziet eruit alsof ze in haar klas iemand is waar rekening mee gehouden moet worden. Niet vanwege haar intellectuele capaciteiten, maar wel omdat de jongens van haar leeftijd allemaal zeven kleuren stront schijten zodra ze binnen een straal van tien meter van haar komen. Zo’n jongedame die in het fietsenhok van de school de baas is, terwijl haar moeder haar het advies geeft dat ze van d’r af moet bijten mocht dat nodig zijn. Dat advies was overbodig, ze kan zichzelf redden.

Ik start de auto en zet het ding in zijn achteruit en alle vier tegelijk tillen ze de voorkant op en duwen het ding terug. Om niet helemaal lui over te komen zet ik ook een voet naast de auto, ik had de deur nog openstaan en trek iets aan de deur, alsof dat helpt. Zonder enig probleem beweegt de auto zich een paar meter naar achteren en zie ik de sloot voor me, zoals ik die de eerste keer graag had willen zien, zodat ik dit allemaal had kunnen vermijden.

Ik stap uit de auto en loop naar de voorkant om te zien of er iets beschadigd is. De hele familie is ondertussen al weer in hun eigen auto, op het punt van vertrek. “Niets aan de hand, Japanse auto’s zijn sterk genoeg”, vertelt Pa me nog, terwijl hij de auto omdraait. Ik schreeuw nog een bedankje in hun richting als ze al weer richting de grote weg terugrijden. Pas nu dringt het tot me door dat ze hier dus niet wonen. “Zagen jullie me staan of zo?” vraag ik aan het nog geopende raam. “We zagen dat die auto niet helemaal goed geparkeerd stond”, waren de laatste woorden van Ma, met veel gevoel voor understatement, terwijl ze de weg opdraaiden. Ik schreeuw nog een keer een “heel erg bedankt” naar de auto die nu optrekt en zwaai ze na, terwijl ik in mijn gezichtsuitdrukking probeer duidelijk te maken dat ik echt heel blij was met wat ze voor me deden, maar ze zijn alweer vertrokken. Geen claxon, geen groet, niemand zwaait, niemand kijkt achterom. Als in een van die magisch surrealistische verhalen, waar je je afvraagt of het nu eigenlijk allemaal gebeurd is, of degene die je zag echt bestaat. Net zo snel als ze ineens naast me stonden, verdwenen ze nu om de bocht, terwijl ik weer in mijn auto stop en deze keer de bocht zonder problemen haal.

Ik heb dus geen wegenwacht of boer nodig. En ik kan nog naar de pinguïns.