Goal, Mei 1997

Tags

column, GFC, Goal, voetbal

Johan 4

De mannelijke genitaliën spelen een belangrijker rol in voetbal dan menigeen vermoedt. Onlangs werd een speler uit het tweede elftal van Eindhoven op staande voet ontslagen nadat hij zijn broek had laten zakken op het veld. Dat hij door supporters getreiterd werd, deed blijkbaar niet ter zake. Het bestuur vond zijn gedrag onaanvaardbaar. Had hij een klap uitgedeeld (of karate gekend) was hij er zeer waarschijnlijk met een schorsing vanaf gekomen.

Regelmatig is te zien hoe aanvallers en verdedigers elkaars klokkenspel ter hand nemen. Standaardsituaties zoals corners en vrije trappen zijn daar zeer geschikt voor, zeker ook omdat de scheidsrechter onmogelijk alles kan observeren. Een paar jaar geleden verscheen een foto in de krant van Rob Witschge. Ook op de tv was het beeld te zien; tijdens een wedstrijd van het Nederlands elftal werd hij aan zijn broek vastgehouden, zodat zijn geslachtsdeel duidelijk zichtbaar was voor de gehele natie. Sindsdien verloor hij zijn plaats in Oranje, bij Feyenoord en speelt nu onderin de eredivisie met Utrecht. Niet echt een opwaartse tendens. Toeval?

In het voetbal worden vele uitdrukkingen gebruikt die op de mannelijke voortplantingsorganen slaan. Een voetballer zonder ballen zal het nooit maken, de scheidsrechter is een hondenlul en velen zijn snel op hun pik getrapt.

GFC C1 speelde in oktober 1983 een uitwedstrijd tegen ON C1. De Almeloërs stonden ongeslagen bovenaan in de hoofdklasse, hadden enkele spelers die in de Twentse selectie speelden en GFC leek die middag een zware middag tegemoet te gaan. Verrassenderwijs kwam GFC op 0-1, maar al snel stond het 2-1. Toch bleek de tegenstander niet zo goed als voorheen gedacht. De roodzwarten speelden leuk mee. De GFC-spits miste een gigantische kans. Het was niet zijn eerste die bewuste zaterdag. “Den harrik d’r met ’n pit nog in eleg”, klonk het over het veld in Almelo. De voorstopper realiseerde zich niet dat ON een christelijke club was. Zijn kreet schokte verscheidene toeschouwers, ook op het veld werd het even stil.

Vlak voor rust kreeg GFC een hoekschop. Net als Engelse verdedigers toog de voorstopper mee naar voren. Hij was met zijn kopballen net zo gevaarlijk als de spits. De corner wordt genomen en hij rent richting eerste paal voor het kopduel. Hij springt op, terwijl de bal nog onderweg is. Of de bal van richting werd veranderd of dat een verdediger de natte zware bal niet dorst te koppen is nog steeds een raadsel. Feit is dat onze dappere voorstopper de bal vol in zijn kruis kreeg, de bal richting doel ging en de keeper en zijn secondant bij de eerste paal verraste.

2-2 vlak voor rust. Pijnlijk, maar hij had het aangekondigd. Alsof iedereen meteen besefte wat er gebeurd was, liet men voornoemde spits als eerste de voorstopper feliciteren. Zijn pijn verbijtend liep hij triomfantelijk terug naar eigen helft. Uiteindelijk won ON deze wedstrijd met 4-3, maar het doelpunt dat historie schreef, kwam op naam van de voorstopper. Het duurde 4 jaar voor hij, in A1, zijn volgende goal scoorde.

Tegenwoordig komt hij nauwelijks meer over de middellijn en om te voorkomen dat zijn teamgenoten hem vanaf nu elke zondagmorgen bij elke hoekschop naar voren sturen, laten we hem anoniem. Zo’n doelpunt maak je tenslotte maar eens in je leven.

Paul Feld & Ludo van Klooster – De droom van de giro

Tags

boeken, boeken 2006, boekrecensie, Giro d'Italia, Italië, lezen, Ludo van Klooster, Paul Feld, wielerboek, wielrennen

Paul Feld & Ludo van het Klooster – De droom van de giro (06-029)

Een paar daagjes weg en dan op de terugweg de start van de Giro meepikken. Mijn meivakantie heb ik goed benut. En als ik een paar dagen weg ben, lees ik altijd veel. In de trein, op het station, ’s avonds uren achter elkaar.

Dit boek las ik dus ter voorbereiding op diezelfde Giro. Een belangrijke wielerronde, ook al hebben velen dat in Nederland nog niet echt door. Slechts de paar jaar dat Erik Breukink (hij schrijft ook het voorwoord van dit boek) mee streed om de roze trui, was er in Nederland aandacht voor deze ronde. Niet dat we uniek zijn, in de meeste landen trekt de Giro niet het publiek van de Tour of zelfs de Vuelta.

De Italianen zelf echter zien het als de belangrijkste wedstrijd van het jaar. Feld en van Klooster zijn twee journalisten die de ronde jaren gevolgd hebben. Zij hebben van dichtbij gezien hoe er in dorpen van alles veranderde omdat er een paar wielrenners in anderhalve minuut doorheen fietsten. Zij zagen sterren groot worden, maar ook weer aftakelen. Zij begrepen waarom het parcours soms werd aangepast omdat een nationale vedette dat beter uitkwam.

De Giro is een fascinerend schouwspel. Dit boek van de twee heren is een leuke amuse guelle, een smaakmakertje. Maar ook niet meer, daarvoor gaan ze niet diep genoeg in op bepaalde fenomenen. Ze beschrijven hun 20 jaar en gooien wat leuke anekdotes en wat statistieken tussendoor. Vrij oppervlakkig dus. Of het een bewuste keuze is of gemakzucht, ik durf het niet te zeggen. Misschien kwam het wel zo uit. De artikelen en columns stonden nog op de harde schijf, met een kaft erom heet het een boek. Maar goed, misschien is dat ook wel nodig om het boek nog een kans te geven bij het grote publiek, ipv alleen voor een paar wielerfanaten.

Nummer: 06-029
Titel: De droom van de Giro
Auteur: Paul Feld & Ludo van Klooster
Taal: Nederlands
Jaar: 2002
# Pagina’s: 191 (4826)
Categorie: Sport (Wielrennen)
ISBN: 90-204-0770-8

Stille tocht Antwerpen trekt 20.000

Tags

Antwerpen, België, boeken, interview, Philip Roth, racisme, stille tocht, tolerantie

Nos nieuws

Nog geen maand geleden was ik op weg naar Frankrijk. Ik moest overstappen in Berchem, een buitenwijk van Antwerpen. Ik had meer dan een half uur dus ik zat met mijn boek op het perron te wachten, toen twee jonge meiden met een camera langs liepen. Ze liepen iets verder en draaiden zich om en kwamen op me af. Ze vroegen naar mijn boek, maar al snel bleek dat ze me wilden interviewen. De eerste vraag zette me even op het verkeerde been. “Bent u gelovig?”. Ik ontkende en kreeg daarna een aantal vragen over het probleem Israël/Palestina. Ze maakten een leuke vergelijking. “Als in Antwerpen de joden en moslims naast elkaar kunnen leven, waarom kan het dan niet in het Midden Oosten?” Ik betwijfel of ik expert ben om daarover te kunnen oordelen, alleen omdat ik een boek lees, maar kon toch wel verschillen noemen.

Het interview was voorbij, maar ze vroeg me toch nog even wat over mijn boek. Toevallig (bestaat toeval?) was ik bezig in The Plot against America van Philip Roth, een boek over wat er gebeurt zou zijn als antisemiet Charles Lindbergh (de vliegenier) president was geworden in 1940. Interessant boek, goed aansluitend bij de vragen die ze me stelden. Volgens mij filmde haar vriendin stiekem verder toen ik vertelde waar het boek over ging. De meisjes waren bezig met een eindexamenproject, begreep ik later en hadden niet een eenvoudig onderwerp gekozen.

Ik moest wel even aan ze denken, toen nog geen weken later een racistische moord werd gepleegd in Antwerpen. Daar had ik al op kunnen ingaan toen. Gaat het in Antwerpen echt wel zo goed? Hun stelling was op zijn minst rooskleurig. Hoe hebben zij het nieuws ontvangen? Zijn ze echt geschrokken of dachten ze eerst aan hun eindexamenfilm? Hebben ze een onvoldoende gekregen, omdat ze het onderwerp slecht aanpakten?

De stille tocht als fenomeen moet overigens ook maar eens afgeschaft worden. Achteraf vertellen dat je het een schande vindt is wel erg eenvoudig. Doe er eens wat aan! Verbeter de wereld dan. Protesteer vooraf, als je ziet dat het fout gaat. Help een medemens. Wees tolerant.

Nog even en we hebben een stille tocht op elke eerste en derde maandag van de maand. Om de slachtoffers van de laatste weken te herdenken. Want elke keer een tocht zou niet effectief zijn.

Waarom?

Tags

auto, poëzie, trein

Waarom kijken mensen
mij in de trein
altijd zo boos aan
vanuit hun stilstaande
auto voor de
spoorbomen

Kijk nog eens 024

Tags

fotooo, Kijk nog eens

In de eerste weken dat ik in Argentinie was zag ik veel protesten. De beroemdste natuurlijk ‘Las madres de la Plaza de Mayo’. De opvallendste was echter deze. Het volk in Buenos Aires vertrouwt de banken niet meer. Vooral buitenlandse banken waren het doelwit. Die hadden zich voorbereid en stalen platen voor hun fillialen geplaatst. Erg effectief is om met een klein hamertje daarop te slaan. Niet om het te vernielen of zelfs maar te deuken, maar wel vanwege het erg afschrikwekkende lawaai. Ik zou niet graag in die bank werken die dag. Het leukste vond ik echter de leeftijd van de oproerkraaiers. Er was er geen onder de 50 bij. Op een leeftijd dat in vele landen je hoort te genieten van je oude dag, protesteren de Argentijnse oudjes.

Valpartij

Tags

Dennis van der Geest, Holland Sport, Judo, vallen, wielrennen

Weer was het Holland Sport, het geweldige sportprogramma van Wilfried de Jong en Matthijs van Nieuwkerk, dat vernieuwend bleek te zijn. Te gast Dennis van der Geest, bij sportliefhebbers bekend als judoka, een maand voordien winnaar van een bronzen medaille in Athene. Dennis komt echter binnen in een t-shirt en met een wielerbroek aan.

Zijn opmerking in Athene werd meteen het thema van de uitzending. “Wielrenners vallen slecht”, is de mening van Dennis. Als judoka doet hij natuurlijk niet anders dan vallen. Hij heeft een voorbeeld. We zien Beloki in beeld, de valpartij die iedereen wel heeft gezien. Alles doet de fragiele Spanjaard fout. Arm uitsteken om de val op te vangen, niet rollen, hij breekt diverse ledematen. Dennis laat zien hoe hij had moeten vallen. Om het overtuigender te maken, doet hij het zelfs met een fiets. En inderdaad zien we de kolos van zijn fiets rollen. Hij staat al weer als de trappers nog niet eens tot stilstand zijn gekomen. Zelfs de valpartij dankzij ‘de fotograferende agent’ had beter afgelopen als de renners hadden geleerd de klap niet met hand of arm op te vangen.

Interessante theorie. Soms kan een sporter wat leren van andere sporters. Het gebeurt niet vaak. We kennen Rob Bianchi, ex-profvoetballer, die hockey coach werd. Een aantal atleten zijn bij voetbalclubs actief, zoals Rob Druppers, als loop- of conditietrainer. In de wielersport kennen we de spraakwaterval uit Spanje, Manolo Saiz, die uit de handbalwereld komt. Maar verder? In de intensieve voorbereiding op het seizoen moet het toch mogelijk zijn om eens andere sporters, zoals Dennis, uit te nodigen. Misschien zijn er nog wel meer sporters die ook bepaalde kennis hebben, waar de wielrenners hun voordeel kunnen doen. In de toch behoorlijk conservatieve wielerwereld valt er vast nog wel een hoop te leren.

Holland Sport archief

De tram

Tags

openbaar vervoer, reizen, tram

De mooiste vorm van openbaar vervoer is de tram. Terwijl hele boekenkasten gevuld kunnen worden met boeken over treinreizen, zou ik zo snel geen verhaal weten waar de tram een prominente rol in speelt. En dat terwijl ik niet de enige kan zijn die graag in een tram zit.

In een stad is de tram de beste manier om de stad te leren kennen. In een metro kun je snel van een punt naar een ander punt, maar je ziet niets. De trein is binnen een stad ook geen goed alternatief, terwijl een stadsbus een meer effectieve vorm van foltering is dan enig middeleeuwse martelobject. De tram brengt je niet alleen alleen door de stad naar een bepaald punt, de stad is aanwezig in de tram. Midden door de straat schommelt de tram op weg naar zijn bestemming. Zittend aan het raam, ga je nooit te snel dat je niets ziet, het leven buiten de tram kan eindeloos geobserveerd worden.

Maar ook in de tram is genoeg te zien. Want tramreizigers zijn leuke mensen. Ze hebben namelijk geen haast. Hadden ze wel haast, dan zaten ze hier niet. Dan waren ze wel met een taxi, een bus of een metro gegaan. Let maar eens op. Een snelle zakenman kom je bijna niet tegen. Werklieden ook niet al te veel. In de tram zitten de studenten, de reizigers, de vrouwen die boodschappen doen, maar ook de straatmuzikanten, de zwervers en de daklozen. In de tram zit iedereen op zijn gemak, om welke reden dan ook. Nog nooit heb ik iemand horen klagen dat de tram niet hard genoeg ging. Dat die vertraging had, dat ze een aansluiting gingen missen. In de tram staat de wereld eventjes bijna stil.

Het is het veiligste vervoermiddel. Bussen krijgen ongelukken, treinen missen seinen, taxichauffeurs zijn idioten, dat is algemeen bekend en zelfs de metro is niet onfeilbaar. Maar de tram gebeurt nooit iets. En zelfs al zou er wat gebeuren. Een auto op het spoor, of tegen de zijkant. Er zou niet veel aan de hand zijn. Een paar krassen, misschien een schaafwond voor degene die in het gangpad stond en even niet oplette. Maar een echt ongeluk met een tram? Ik heb er nog nooit van gehoord. De chauffeur in de tram zit op zijn gemak. Het is het enige vervoermiddel waar ik niet bang ben dat er iets mis gaat. In een vliegtuig ben je afhankelijk van de piloot. Bij menig taxichauffeur doe ik mijn ogen dicht. Maar in de tram zag ik laatst een chauffeur de laatste chips uit een zakje peuteren, terwijl we heerlijk de heuvel afgleden. Geen moment dacht ik: ‘als dat maar goed gaat’.

De chauffeur is meestal ook een stuk aardiger. Hij stopt als hij ziet dat er iemand aan komt rennen die nog meewil, hij lacht in zijn spiegel als er wat gebeurt. Hij trekt even, nauwelijks merkbaar, zijn wenkbrauwen op als er een mooie jongedame uitstapt en wegloopt van zijn tram. Een stad met een tram is een leuke stad. De tram geeft cachet aan het centrum. De buitenwijken zijn minder grauw als er een lijn naar toe loopt. Steden met een tram lijken ouder, lijken meer geschiedenis te hebben.

Zelfs in de Verenigde Staten helpt het als er een tramlijn door het ultramoderne centrum loopt. Ik ben er nog niet geweest, maar iedereen heeft wel eens beelden gezien van San Francisco, waar de tram de heuvels op en af gaat. Ik hou van de tram. Als ik de tijd heb, koop ik in een nieuwe stad een dagpas, of een lang retourkaartje en dan stap ik in. Op weg naar het onbekende. Mee tot aan het eindpunt. Uitstappen. Even rondlopen in de buitenwijk, waar meestal zo goed als niets te zien is en met de eerstvolgende tram weer terug naar het centrum. Verloren tijd? Nee, ik vermaak me best.

Gewoon aan het raam zitten en de stad leren kennen. Niet alleen de gebouwen zien waar de stad om bekend staat, maar ook de lelijke buitenwijken. Dat ene oude fabriekje aan de rand van de stad, waar de helft van de ramen zo smerig zijn, dat het lijkt alsof het grijze platen zijn, terwijl de andere helft van de ramen ingegooid is door de jeugd uit de buurt, maar niemand die ooit iets met dat gebouw doet. De buurtwinkels in de wijken. Met een kwast is de naam boven de deur geschreven. De laatste letter net iets kleiner dan de eerste, anders past het niet. De reclame op de gevel in slecht engels of andere vreemde talen. ‘Niteclup’, ‘Laundrie’, ‘Shawarma’ en ‘Gordon blue’.

De in- en uitstappende medereizigers zijn een bron van inspiratie. De allochtone dames met hoofddoekje en een schaar van kinderen, schijnen in elke buitenwijk van elke grote stad ter wereld te wonen. De schooljongens met baseballpetjes, skateboards en te grote sportschoenen, verveeld kijkend, nog niet wetend welke houding geschikt is vandaag. De meiden altijd in groepjes, extra make-up opdoend, waarmee ze het huis niet uit waren gekomen. De supporter op weg naar huis, na een nederlaag, sip voor zich uitkijkend.

De tram gaat ook nauwelijks met de tijd mee. Het principe is na meer dan honderd jaar nog precies gelijk. Het spoor gaat door het midden van de straat en de tram volgt het spoor. De tram zelf wordt een keer in de zoveel tijd vernieuwd, maar nooit wanneer het daar tijd voor is. De tram lijkt altijd een decennium achter te lopen op de rest van het straatbeeld. In vele steden waar ooit een tram liep en nu niet meer wordt met nostalgie terug gekeken op de tijd dat hij er nog was. Om verschillende redenen is de tram verdwenen. Te duur, te langzaam, te weinig plaats, niet van deze tijd. Allerlei redenen worden bedacht om hypermoderne stadsbussen in te kunnen zetten, om nieuwe metrolijnen aan te leggen, maar uiteindelijk verliest de stad een hoop karakter wanneer het zijn tram afschaft. Helaas.

In sommige steden zie je nog stukjes rails liggen, in vergeten gedeelten van de stad, wanneer je een straat oversteekt. Het is een herinnering aan een mooie tijd, toen snelheid niet de enige factor was die van belang was. Toen stadsbesturen niet hoefden te kijken naar efficiency. Toen elke zich zelf respecterende stad nog een tram had. Ik hoop tijdens mijn reizen nog vele steden tegen te komen, waar de tram nog ouderwets functioneert. Waar ik grote gedeelten van de stad nog kan zien, door het raam van de tram. Elke driehonderd meter even stoppen, ietwat op mijn bankje heen en weer schommelend over de kruising, samen met de lokale bevolking. Helemaal tot aan het eindpunt. Heerlijk.

Goal, April 1997

Tags

column, GFC, Goal, interview

Johan 4

“Dat ik twee keer gescoord heb, is leuk, maar het belangrijkste is dat Ajax heeft gewonnen. En dat is een prestatie van het hele team, niet alleen van mij.”

“Ik was totaal niet uit op persoonlijke eer. Ik wilde best de beste keeper van Europa worden, gráág zelfs, maar dan mét het elftal.”

“Hard werken. Voor een speler is het dus niet moeilijk om het publiek achter jet te krijgen. Bovendien denk ik dat er geen afstand is tussen de supporters en mij. Ik doe nooit arrogant en maak altijd een praatje.”

“De trainer gebruikt me waar hij me nodig heeft en dan sta ik klaar. Als ik nodig ben om in te vallen, vind ik het prima. Als ik nodig ben in de basis, ook goed, op welke plaats dan ook.”

“Dit prijsje is wel leuk, en daar drinken we ook een biertje op, maar de echte prijs is aan het eind van het jaar.”

Zo maar een paar uitspraken uit de voetbalbladen van de laatste tijd. Geen speler die nog opzienbarende uitspraken doet, kleurloosheid troef. Natuurlijk, er is niet zo zeer iets aan te merken op de spelers die bovenstaande uitspraken deden (prijsvraag: Raad alle 5 en win een jaargang Goal gratis, reacties naar de redactie) als wel dat de spelers ontbreken die eens een keer wat anders zijn. Ga nou eens niet serieus antwoorden op de vragen van de zoveelste debiele verslaggever van de zoveelste commerciële zender. Wat kan je nou met goed fatsoen zeggen als je na de wedstrijd met Emille Schellevis moet praten en begint met ‘Die overwinning was hard nodig?’ (Nee, eigenlijk hopen we te degraderen, al wordt het moeilijk we staan al 17 punten voor op RKC). ‘Gaan jullie voor de periode’ (Nee, liever niet. Ik heb een vakantie geboekt in mei en die nacompetitie komt erg slecht uit). Ook Egbers is erg goed in het ombouwen van constateringen naar vragen. ‘Dat was een verdiende overwinning?’ (Nee, 8 lullige counters en zij hadden ook zeker 4 strafschoppen moeten hebben).

Spelers van het kaliber Effenberg, Stoistkov en Gascoigne zijn in Nederland maar met moeite te vinden. En dan gaat het dus niet over de voetbalkwaliteiten van de 3 heren, maar over het feit dat een interview met een van hun nooit saai zal zijn.

In Nederland staan maar 2 spelers (runner-up: Helder) op eenzame hoogte. Geen Ajacieden (allemaal media-getraind) of Feyenoorders (buiten Koeman is er in de Kuip nog niemand gesignaleerd die woorden van meer dan 3 lettergrepen kan uitspreken). Nee, beiden spelen in het buitenland. Beiden hebben ook een groot relativeringsvermogen. Is het toeval dat zij het waren die Nederland in de race hielden voor het EK door als invallers de goal tegen Wit-Rusland te maken?

Trustfull slaagde voor zijn examen vorig jaar toen hij in een week tijd eerst Harry Vermeegen sprakeloos kreeg toen die hem belachelijk probeerde te maken tijdens de zwangerschapsgymnastiek en later die week aan de tafel van Barend en Van Dorp overeind bleef en ook daar de lachers op zijn hand kreeg.

Mulder is natuurlijk erfelijk belast. Met een vader die het relativeren heeft uitgevonden is het moeilijk om een eigen identiteit te kweken. Toch lukt het hem goed. Niet alleen doorziet hij trainers en interviewers, hij heeft een eigen mening, die niet altijd de meest gangbare is. Hij bezit de kwaliteit om een interview over te nemen. En hij slaagde er ook nog in om iedereen nieuwsgierig te maken of Harry Vermeegen inderdaad zaagsel en boomschors achter zijn bielzen in de tuin heeft liggen.

Training

Tags

poëzie, vergadering

Dag 1

Toolkit
Forming
Norming
Storming
Performing
Gemonitord
Stakeholders (of toch steakholders)
Dialoog <—> discussie
Zelfconcept
Balanced business scorecard
Learning by doing
Sitting next to Nelly
Span of control
Span of support
Prestatieindicatoren
Pendelgesprek
Operationaliseren
Doorlopende beroepskolom

Hard Gras 44 – Feyenoord wint de Wereldcup

Tags

boeken, boeken 2006, boekrecensie, Feyenoord, Hard Gras, lezen, voetbal, voetbalboek

Hard Gras 44 – Feyenoord wint de Wereldcup (06-026)

Feyenoord was ooit de eerste Nederlandse club die de wereldbeker won. Hard Gras koos dat evenement als thema voor dit nummer. Een aantal leuke verhalen over de wat minder bekende spelers. 3 verhalen springen er voor mij uit. Marcela Mora y Araujo kijkt naar de Argentijnse zijde van de wedstrijden destijds. Anna Enquist praat Zweeds met de spits die de winnende goal maakte, Ove Kindvall. En gelukkig schrijft Hugo Borst, de beste schrijvende sportjournalist van Nederland weer een mooi verhaal.

Hard Gras komt vanaf nu 6 keer per jaar uit, ipv 4 keer. Ze zijn er zelf vanuit gegaan dat er meer dan genoeg materiaal is om elke keer een boek te vullen. Ik twijfel eerlijk gezegd. Liever 4 dikke en goede dan 6 dunne en misschien wel minder goede boeken. Maar ja, ik heb weinig te zeggen.

Nummer: 06-026
Titel: Hard Gras 44 Feyenoord wint de wereldcup
Auteur: Diversen (o.a. Hugo Borst, Anna Enquist e.a.)
Taal: Nederland
Jaar: 2005
# Pagina’s: 96 (4131)
Categorie: Sport (Voetbal)
ISBN: 90-468-0021-0

Arbeider

Tags

tent, werk zoeken, werknemer

“Hallo, ik ben er. Jullie hadden toch werk voor mij?” Ze kijken even vreemd op. Het gezicht komt ze vaag bekend voor, maar zo maar midden op de dag in het kantoor, verwachten ze eigenlijk geen sollicitanten. Ze graven in hun geheugen. Een paar weken geleden was er een klus, bijna 200km verder naar het noorden. Aangezien ze nog wat hulp nodig hadden, huurden ze wat dagwerkers in voor die ene dag. Hij was er een van. Nu stond hij voor ze, een boerenzoon, nog geen 20 jaar oud. Inderdaad had hij destijds gevraagd of ze werk voor hem hadden. Het bevestigende antwoord had hem blijkbaar aangemoedigd. Ze hadden niet verwacht hem ooit weer te zien. Wie reist er nu een paar uur met de trein voor ongeschoold werk? Maar blijkbaar is er zo weinig werk in zijn streek, dat hij de moeite wel deed. Ja, ze hadden wel werk voor hem, maar hoe ging hij dat doen? Waar woon je, waar eet je? Hij bleek voorbereid. Na de treinreis van meer dan 2 uur moest hij nog een kilometer of zeven lopen. Onderweg had hij zijn tas en tent in een klein stukje bos verstopt. En ook al was het geen winter meer, ze vonden toch dat hij niet wild hoefde te kamperen. Hij mocht in de kantine slapen, overdag kon hij dan gewoon werken en daarna op zoek gaan naar een permanente verblijfplaats. Ze reden naar het bos waar zijn spullen zouden liggen. Aan het begin van het zandpad stonden ze te wachten. Het duurde langer dan verwacht. Eindelijk kwam de nieuwste werknemer over het pad teruggelopen. “Ik moest de tent toch afbreken en inpakken?” Terug in de kantine bleek hij geen slaapzak, geen luchtbed, geen matras te hebben. “Ik heb toch een tent, meer heb ik niet nodig”. Die nacht slaapt hij op een snel geregelde matras, met een geleende slaapzak. Een paar oude T-shirts kreeg hij ook nog toegeworpen. Ze hadden er een nieuwe werknemer bij.

Peter van Straaten – Mens & bedrijf e.a.

Tags

boeken, boeken 2006, boekrecensie, lezen, Peter van Straaten

Peter van Straaten – Mens & bedrijf (06-024)
Peter van Straaten – Vrouwen & mannen (06-025)

Cartoons van Peter van Straaten zijn altijd goed. 2 boekjes tijdens een lunchpauze is wel erg snel, maar omdat de boekjes niet zo erg dik waren, was dat goed mogelijk. De strips verschenen (en verschijnen nog steeds) dagelijks in het Parool.

De cartoons zijn thematisch gebundeld deze keer. Het blijft opvallend dat Van Straaten met zijn productie er toch elke keer weer in slaagt een hoog niveau te behouden.

Nummer: 06-024
Titel: Mens & Bedrijf
Auteur: Peter van Straaten
Taal: Nederlands
Jaar: 1992
# Pagina’s: 64 (3971)
Categorie: Cartoons
ISBN: 90-6012-905-9

Nummer: 06-025
Titel: Vrouwen & mannen
Auteur: Peter van Straaten
Taal: Nederlands
Jaar: 1992
# Pagina’s: 64 (4035)
Categorie: Cartoons
ISBN: 90-6012-906-7

Peter de Wit – Sigmund tiende sessie

Tags

boeken, boeken 2006, boekrecensie, lezen, Peter de Wit, Sigmund

Peter de Wit – Sigmund tiende sessie (06-023)

Twee dagen weg voor het werk. In een voormalig klooster hele dagen vergaderen. De overnachting was inbegrepen, op mijn kamer vond ik dit stripboek, het enige boek dat ik om half een ’s nachts nog wilde beginnen, omdat ik van de andere boeken wist dat ik ze zeker niet uit zou krijgen.

Sigmund is de psychiater die sinds een paar jaar elke dag in de Volkskrant staat. Soms actueel, soms flauw, vaak seksistisch, soms ook wel diep.

De strips verschenen in de Volkskrant tussen 26 maart 2001 en 20 april 2002 oorspronkelijk.

Leuk voor het slapen gaan, ik heb echter niet de neiging om de eerste negen sessies nu na te bestellen.

Nummer: 06-023
Titel: Sigmund tiende sessie
Auteur: Peter de Wit
Taal: Nederlands
Jaar: 2002
# Pagina’s: 72
Categorie: Strips
ISBN: 90-6169662-3

Neem een man, een meisje en drie flippers

Tags

cyclocross, Michael Parkinson, veldrijden, vertaling, wielrennen

Het volgende stukje is een vertaling van een van de columns uit het boek “Sporting fever” door Michael Parkinson. Het boek kwam uit in Engeland in 1974, deze column verscheen dus in de Sunday Times, ergens een tijdje voor dat jaar. De vertaling is zo letterlijk mogelijk, al heb ik soms een wat vrijere vertaling moeten gebruiken om sommige uitdrukkingen goed over te laten komen. Het geeft volgens mij redelijk weer wat de gemiddelde sportfan die voor het eerst Cyclocross ziet moet denken. Zeker in Engeland…

Neem een man, een meisje en drie flippers

Laatst was er een man op televisie die alle precieze details uitlegde van een sport die Cyclocross heette.

Als je niet echt een idee hebt wat je je daarbij moet voorstellen, denk dan aan een veldloop waarbij de lopers een fiets meezeulen, dan heb je een redelijk beeld van wat de sport inhoudt. Hoe langer de man aan het praten was, hoe vervelender ik het vond.

Terwijl we keken naar een groepje van deze geharde sportlieden die een heuvel opstrompelden, tot hun knieën in de modder, vertelde onze expert ons om naar een man te kijken en op zijn stijl te letten.

Op mij kwam die ene net zo belachelijk en moeilijk over als je zou verwachten van iemand met sportschoenen, een korte broek en een shirtje en een wielerfiets over zijn schouder. Maar volgens onze expert was dit een van de grootmeesters van zijn sport en we werden gewezen op de manier dat hij zijn fiets oppikte en over zijn schouder gooide. Op dat moment konden we de ware klasbak herkennen. Het was van een gelijke grootheid, zo werd ons verteld, als de drive van Graveney, een worp van Sober of een service van Laver.

Op dit punt voelde ik de neiging om de kamer te verlaten, maar ik bleef lang genoeg om de expert nog te horen vertellen dat het de deelnemers geheel vrij staat om wel of niet op hun fiets te blijven. Ze konden doen zoals ze wilden, zo lang ze maar over de finishlijn kwamen met hun apparaat maakte het niet uit of ze gefietst hadden, het meegezeuld hadden of dat ze lijn 69 hadden genomen.

Nog een punt. Zover ik het kon observeren, had dit fascinerende schouwspel de aandacht van een publiek, dat comfortabel in een Londense taxi zou passen. De reden is, natuurlijk, voordehandliggend. Cyclocross is niet uitgevonden voor de deelnemer, noch voor de betalende toeschouwer, maar voor de televisiekijker. Het is een van dat handjevol sporten die is gecreëerd speciaal voor de televisie. De aantrekkingskracht voor de kijker is dat het eenvoudig te begrijpen is en dat er altijd een mogelijkheid inzit dat een van de kerels die een fiets dragen plat op zijn bek gaat, lachwekkend genoeg. De aantrekkingskracht voor de televisiezenders is dat het goedkoop is.

Wat ik graag zou willen weten is wie deze sporten bedenkt? Het moet dezelfde persoon zijn die tot nu toe is aangekomen met free-style worstelen, autocross, orientatiewedstrijden en rolschaatscompetities. Daarbij komt dat ik geloof dat de uitvinder niet alleen bedenkt, maar tegelijkertijd ook de deelnemers levert. Dat betekent dat de man die afgelopen week zo vakkundig zijn fiets ronddroeg ook worstelt onder de naam Zaranoff de Zenuwspecialist, die onlangs derde werd in de orientatiewedstrijd, de aanvoerder was van het Malende Madeliefjes rolschaatsteam en tijdens die autocross meereed vermomd als een chauffeur met een schapenleren jas en een valse snor.

Zoals u kunt zien, heb ik een uitgebreide studie gemaakt van de sportevenementen op de televisie en ik geloof dan ook dat ik de juiste persoon ben om nog een paar suggesties te geven. Het ziet er namelijk naar uit dat de bedenker van deze sporten alleen nog maar aan het experimenteren is geweest. Zijn uiteindelijke doel is om een idee te krijgen die de goede momenten van alle hierboven genoemde sporten combineert in een fantastisch spektakel. Iets met het ruwe van worstelen, het ondeugende van de jongedames in strakke pakjes op rolschaatsen, de humor van de man die op zijn snufferd in een modderpoel valt en de snelheid van de crossende auto. Als al deze elementen in een sport gevangen zouden kunnen worden, dan staan de televisiezenders met bakken met geld klaar om een exclusief contract te ondertekenen.

Dat is ook de reden dat ik de voordeur alvast op een kiertje heb gezet voor de eerste onderhandelaars. Het is namelijk zo, dat ik deze sport al uitgevonden heb, waarin alle elementen gevangen zitten, om welke reden je dan ook zit te kijken.

Allereerst moet het een sport zijn waarin de leden van beider sekse kunnen meedoen. Daarom worden in mijn nieuwe sport alleen maar gemengde koppels toegelaten. Ze doen allebei een wetsuit aan, inclusief snorkels en flippers. Maar in plaats van vier flippers, zijn er maar drie. Twee daarvan zijn normaal, maar de derde is speciaal ontworpen voor twee voeten. Het idee is dat zowel de man, als de vrouw allebei een voet in de flipper hebben en dus op die manier beginnen aan een soort handicaprace.

Met deze uitrusting zwemmen de deelnemers onder de Putney Brug (maar het mag ook een andere brug zijn, zo lang er maar water onderdoor stroomt) voor de eerste drie mijl onder water, met hun voeten vast in de gezamenlijke flipper. Aan het eind van het eerste stuk ontdoen ze zich van flippers en snorkels, maar houden hun wetsuit aan. Ze doen rolschaatsen aan en schaatsen, armen aan elkaar vastgebonden, naar het National Recreation Centre in Crystal Palace, onderweg geen enkele verkeersregel verbrekend. Bij dit centrum krijgen ze een tandem en rijden tien rondjes op de wielerbaan, voordat ze richting de skiheuvel gaan. Hier, nog steeds met de rolschaatsen aan en de tandem op hun schouders, moeten ze tegen de skiheuvel oplopen. Als ze eenmaal boven zijn krijgen ze sneeuwschoenen, een kompas en een gedetailleerde kaart van Middlesex en de opdracht om over land de weg naar Wembley te vinden.

In het stadion komt deze sport dan tot een uiteindelijke climax in een speciaal ontworpen worstelring, behandeld met afwasmiddel. De winnaars is het paar dat het langst kan blijven staan, met de sneeuwschoenen nog steeds aan natuurlijk.

Ik begrijp dat u de kunst van deze nieuwe sport misschien niet meteen zult zien. Ik begrijp dat het concept van zo’n revolutionaire sport eventjes zal moeten inzakken. Ik vraag u slechts groot te denken, stel de sport voor op een 86 centimeter scherm en in kleur. En beantwoord dan de volgende vraag zo eerlijk mogelijk: Heeft het niet een stuk meer dan kerels in korte broeken met een racefiets op hun schouder?