32 songs – The Call – I still believe (the great design)

Tags

32 songs, black rebel motorcycle club, I still believe, In Memoriam, Michael Been, muziek, The Call

Net weer van vakantie werd ik opgeschrikt door dit bericht:
NME: Michael Been dies.

Toen ik het doorlas, begreep dat ik al had gehoord (gelezen eigenlijk via 3voor12) dat iemand uit de crew van de Black Rebel Motorcycle Club was overleden. Dat het Michael Been was, en dat diens zoon die motorclub aanvoert, wist ik niet.

Voor mij was en blijft Michael Been de man achter het geweldige album Reconciled van the Call (website band).

Ik ga terug naar de jaren tachtig; de dinsdagmiddag van de Vara en de woensdagmiddag van de VPRO zijn de enige middagen dat je naar de radio wil luisteren. De Verschrikkelijke 15 is de lijst die er toe doet, andere hitlijsten zijn totaal onbelangrijk.

Een nummer springt er uit op een middag. Het lijkt wel een gospelnummer, ‘I still believe’ heet het. De week er op luister ik weer en wordt weer gegrepen door het nummer dat aan de ene kant perfect past in de jaren tachtig (orgel!), aan de andere kant met een intensiteit gezongen wordt dat het nummer boven alle andere nummers van die tijd doet stijgen. Dit is een geweldige band, dat moet wel.

Ik koop de LP, prachtige hoes, en draai hem. Ik draai hem vaak. Grijsdraaien heet dat toch? Schitterende nummers, lekker mee blèren boven in mijn kamertje, ‘Everywhere I go’, ‘Blood Red’ en ‘Tore the old place down’. Maar mijn favoriete song blijft ‘I still believe’. Tussen haakjes moet er dan nog (the great design) achter.

De galm in de stem van zanger Michael Been is onovertroffen. Het klinkt bijna nep, maar tegelijkertijd heel echt. Bijzonder man dus. Zelfs bij de EO draai ik het nummer niet weg, terwijl ik destijds (en eigenlijk nog wel) een behoorlijke allergie had voor die omroep.

Na Reconciled maakte de band nog wel een aantal albums, maar geen een kon in de schaduw staan van hun meesterwerk uit 1986. Reconciled is het enige album dat de tand des tijds heeft overleefd.

De laatste jaren werkte Michael Been dus achter de schermen voor het bandje van zijn zoon. Vorige week in België kwam er een eind aan zijn leven, slechts 60 jaar mocht hij worden. Maar zoals het cliché vaak, maar terecht, zegt: zijn muziek zal voortleven. Voorlopig is hij de enige die het gelukt is om deze ongelovige te laten meezingen met de woorden I still believe.

Even zoeken op YouTube levert het volgende op:
Mooie versie uit 1997 live
Album versie
Vreemde cover
Vijf dames coveren het nummer ook.

De mooiste blijft deze live versie:

I been in a cave

For forty days

Only a spark

To light my way

I wanna give out

I wanna give in

This is our crime

This is our sin

But I still believe

I still believe

Through the pain

And the grief

Through the lives

Through the storms

Through the cries

And through the wars

Oh, I still believe

Flat on my back

Out at sea

Hopin’ these waves

Don’t cover me

I’m turned and tossed

Upon the waves

When the darkness comes

I feel the grave

But I still believe

I still believe

Through the cold

And through heat

Through the rain

And through the tears

Through the crowds

And through the cheers

Oh, I still believe

I’ll march this road

I’ll climb this hill

Upon on my knees if I have to

I’ll take my place

Up on this stage

I’ll wait ‘til the end of time

for you like everybody else

I’m out on my own

Walkin’ the streets

Look at the faces

That I meet

I feel like I Like I want to go home

What do I feel

What do I know

But I still believe

I still believe

Through the shame

And through the grief

Through the heartache

Through the tears

Through the waiting

Through the years

For people like us

In places like this

We need all the hope

That we can get

Oh, I still believe

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

Meer:
WikiPedia Michael Been
The Call live
Dodenwake Blogspot In memoriam

32 songs – Klein Orkest – Soldaat op de foto

Tags

32 songs, Harrie Jekkers, Klein Orkest, muziek, politiek, tekst

Muziek is een prachtig communicatiemiddel. Nu ons kabinet is gevallen omdat de PvdA niet wil praten over de verlenging van de missie in Uruzgan, nu de commissie Davids heeft vastgesteld dat Christenen liever oorlog voeren dan moslims en nu er in de Verenigde Staten dagelijks nog steeds meer wordt uitgegeven aan oorlog dan aan ontwikkelingshulp, kijk ik graag eens naar liederen tegen oorlog.

Niet de mooiste, maar misschien wel de bekendste is van Edwin Star, o.a. gecoverd door Bruce Springsteen en vele anderen zoals Tom Jones, The Jam en Laibach.

John Lennon schreef een prachtig kerstnummer en hing zijn ‘War is over’ op grote posters op. Persoonlijk vind ik ook And the band played Waltzing Matilda van The Pogues een van mooiste, al is het dan een cover (Erik Bogle, 1971).

Toch blijft mijn favoriet een Nederlandstalig nummer. Het Klein Orkest, Haagse band aan het begin van de jaren tachtig. Vooral bekend van het nummer Over de muur, het lied van de Koude oorlog, zelf heb ik toch iets meer gevoel bij de tekst van Soldaat op de foto.

In de jaren tachtig had ik een bandje (heb ik nog steeds overigens) met twee albums van het Klein Orkest. Op kant A “Het leed versierd”, waar dit nummer op staat, op kant B “Later is allang begonnen”. Ik heb het bandje twintig jaar lang erg vaak gedraaid. Ik ken alle teksten van begin tot eind, nog steeds in de auto zit ik soms heerlijk mee te zingen met de sterke teksten, gezongen op aanstekelijke melodieen.

Toen het Klein Orkest er mee ophield en zanger Harrie Jekkers als cabaretier verder ging vond ik dat erg jammer. Maar natuurlijk ging ik kijken in het theater in Leeuwarden, naar zijn eerste show 2 x 3 kwartier. Ik had net computerles gehad en had het refrein in een ‘mooi’ lettertype op een a4-tje afgedrukt. Twintig jaar later kun je je niet meer voorstellen hoe bijzonder dat destijds was.

Na de voorstelling liet ik de tekst signeren, samen met zijn eerste soloalbum Yoghurt met banaan. De gesigneerde tekst heb ik ingelijst (staat nog steeds op zolder) en later nog eens gebruikt toen ik dienstweigeraar werd.

In een van zijn latere voorstellingen gebruikte hij het nummer nog een keer:

Jekkers solo

Wat een prachtige tekst, hoe duidelijk komt de zinloosheid van oorlog naar boven, welke kronkel in je hoofd denkt echt dat geweld iets op kan lossen. Zouden Haagse politici wel eens naar dit nummer hebben geluisterd?

In mijn ogen is Harrie Jekkers een van de beste tekstschrijvers in Nederland. Hij heeft diverse klassieke nummers geschreven (Terug bij af), maar geen een heeft mijn leven zo beinvloed als ‘Soldaat op de foto’.

Met het gelijk in het hoofd, het geweer op de schouder
Klimt de soldaat op de sokkel; doel en dood voor ogen

Soldaat op de foto, wat kijk je verbaasd
He dat had je niet verwacht, maar het is toch al te waar
Soldaat op de foto, dat bloed op je schouder
Zo te zien niet veel ouder dan 24 jaar

Soldaat op de foto, jij zou altijd winnen
De buit was al binnen, voordat je begon
Soldaat op de foto, destijds een losse flodder
Nu lig je in de modder, het was een ander die won

refr.:
En vertel mij meer over woorden, waar de mensen in geloofden
Die hen zoveel goeds beloofden, zelfs een leven na de dood
Vertel mij meer over woorden, waardoor later zoveel moorden
Zijn gepleegd, waarvan weer later bleek dat, dat niet nodig was

Soldaat op de foto, de maat van idealen
Staat niet op linealen, van de strateeg
Soldaat op de foto je schedel aan stukken
Je hersens in een grijze brij, gedachtenloos en leeg

Soldaat op de foto, wat kijk je verbaasd
He, dat had je niet verwacht, maar het is toch al te waar
Soldaat op de foto, dat bloed op je schouder
Zo te zien niet veel ouder dan 24 jaar

refr….

Tekst en muziek: Harrie Jekkers en Leon Smit

32 songs – Steve Earle – John Walker blues

Tags

32 songs, Afghanistan, john walker lindh, muziek, politiek, Steve Earle, Verenigde Staten, YouTube

Sinds 9/11 was in de Verenigde Staten het patriottisme een soort van staatsgodsdienst. De propagandamachine draaide alsof de Sovjet Unie nog bestond. Er was een nieuwe vijand gevonden, de koude oorlog was voorbij, leve de nieuwe koude oorlog. De tot dan toe zwakste President ooit werd nu aanbeden als de vechter voor vrijheid, als het hoofd van de vrije wereld.

Op de een of andere manier was kritiek op de Amerikaanse president, op de politiek, op het beleid of op het leger onmogelijk, want dan was je geen goede Amerikaan. Sterker nog, de rest van de wereld werd gedwongen te kiezen. “Either you’re with us, or you’re against us”,  was een bekende uitspraak van meneer Bush junior uit die tijd. De Franse president was een openlijk tegenstander van de invasies in Iraq en Afghanistan. De Amerikaanse reactie was van een kleuterschoolniveau. We eten geen French fries mee, of we noemen ze vanaf nu gewoon Freedom fries. Er gingen zelfs stemmen op om het Vrijheidsbeeld, ooit een geschenk vanuit Parijs, terug te geven.

En dan hoor ik ineens een nummer van een zanger die ik tot dat moment eigenlijk nauwelijks kende. Copperhead Road van een jaar of vijftien daarvoor, was het enige nummer dat ik van hem kende. En hij zong een lied dat in mijn hoofd bleef hangen. Het ging over John Walker Lindh. Een Amerikaanse jongen die niet geloofde in de Amerikaanse droom. Hij was 20 jaar oud toen hij in 2001 in Afghanistan gevangen werd genomen, strijdend namens de Taliban tegen zijn vaderland.

De wereld is soms een stukje gecompliceerder dan menig politicus ons wil doen geloven. Niet alles is zwart wit, daartussen bevindt zich een behoorlijk grijs gebied. En in dat grijze gebied heerst de twijfel, twijfel die nodig is voor het bestrijden van extremisme. Twijfel die ervoor zorgde dat we niet meer geloven dat de wereld plat is. Twijfel die de mooiste uitvindingen heeft veroorzaakt. En in dat gebied zingt Steve Earle over John Walker die ook twijfelde en een andere keuze maakte. Niet de advertenties van MTV, maar het woord van Mohammed bleek doorslaggevend voor de keuzes van kleine John.

Bij vele rednecks in de VS geldt Earle sinds het album Jerusalem als fout. Kritiekloos volgen ze de koers die het land heeft ingezet, zij die wel kritiek hebben worden veroordeeld. Ik kan me een land in Europa herinneren waar een gekozen leider een jaar of zeventig voordien een vergelijkbare politiek voor ogen had.

De tekst ‘Our hearts were pure and strong’ doet me denken aan Billy Joel’s Goodnight Saigon, de Vietnam oorlog herdenkend jaren later. Blijkbaar is er in Amerika oorlog nodig om mensen aan het nadenken te krijgen. Allah en God komen allebei terug in het refrein. Eigenlijk is het een heel simpel lied. Draai de zaak eens om, bekijk het eens van een andere kant. Dat is het enige dat Earle doet, zonder te oordelen, zonder een kant te kiezen, ook al willen velen ons anders doen geloven.

Het nummer is al uit 2002 maar ik heb sindsdien regelmatig periodes dat ik het nummer vaak draai. Gelukkig is er op YouTube ook een aantal versies te vinden, zoals deze live versie in Malmö en deze cover versie van de Nederlandse band El Pino and the Volunteers.

De clip met de foto’s van John Walker maakt op mij toch het meeste indruk. Geen officiële clip, maar wel eentje die duidelijk maakt hoe onzinnig oorlog is. Vechten voor je ideeën is volgens mij nooit een goed idee.

I’m just an American boy raised on MTV
And I’ve seen all those kids in the soda pop ads
But none of ‘em looked like me
So I started lookin’ around for a light out of the dim
And the first thing I heard that made sense was the word
Of Mohammed, peace be upon him

chorus:
A shadu la ilaha illa Allah
There is no God but God

If my daddy could see me now — chains around my feet
He don’t understand that sometimes a man
Has got to fight for what he believes
And I believe God is great, all praise due to him
And if I should die, I’ll rise up to the sky
Just like Jesus, peace be upon him

chorus

We came to fight the Jihad and our hearts were pure and strong
As death filled the air, we all offered up prayers
And prepared for our martyrdom
But Allah had some other plan, some secret not revealed
Now they’re draggin’ me back with my head in a sack
To the land of the infidel

A shadu la ilaha illa Allah
A shadu la ilaha illa Allah

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

32 songs – Snow patrol – Chasing cars

Tags

32 songs, GFC, In Memoriam, muziek, Snow Patrol

De zaal was te klein voor het aanwezige publiek. We moesten even wachten, want blijkbaar moesten we naar een grotere zaal. Even later lopen we door de gangen naar de andere kant van het gebouw. Als we de zaal inkomen, dendert de muziek over ons heen. Het rustige intro hoorde ik op de achtergrond, toen ik nog buiten stond. Nu is het nummer losgebarsten. Ik zie dat niet iedereen het toepasselijk vind. Aan de andere kant, dat past dan wel weer bij hem. Hij zal het zelf niet hebben uitgezocht, maar ik vind het passen. De tekst heeft een zekere ironie. Hij ligt voorin, het lijkt alsof hij de tekst zingt. “If I lay here, if I just lay here, would you lie with me..” Niemand voelt zich aangesproken. Niemand ligt graag in een kist. Niemand had ook verwacht dat hij in een kist terecht zou komen. Midden veertig, nooit zelfs maar een hint dat het ineens voorbij kon zijn. Ondertussen dendert Snow Patrol door. Ik kende het nummer, maar had er nooit echt naar geluisterd. Nu moet ik wel. Het is onmogelijk niet te luisteren. De tekst raakt de situatie op meerdere punten. “All that I am, all that I ever was”. Om me heen denkt iedereen aan hoe hij was.

De dienst was pijnlijk. Speeches kunnen het verlies niet verzachten. Ik ben een vriend kwijtgeraakt. Niet een vriend waarbij ik over de vloer kwam, waarmee ik dagelijks sprak, maar wel iemand waar ik jaren mee voetbalde. Waar ik regelmatig herinneringen mee ophaalde, over onze mooiste wedstrijd samen. Wederzijds respect en begrip, voor elkaars voetbalkwaliteiten, elkaars clubliefde. Een vriend die nog lang niet dood mocht gaan, omdat niemand op deze leeftijd zo maar dood in bed hoort te liggen. Het laatste nummer van de dienst, waarmee we naar buiten worden geloodst is nog ironischer. “Where the streets have no name”. Hij was een U2 fan. Maar waarom juist dit lied voor een postbode? Alsof hij doorheeft dat hij nooit meer post zal bezorgen. Alsof de straten voor hem nog bestaan.

Maar het openingsnummer van de dag zal ik nooit vergeten. Ik hoor het ook vaker dan voordien. Waarschijnlijk omdat ik me meer bewust ben van het nummer, omdat ik dat beeld van die kist in die grote zaal gecombineerd met die tekst vast in mijn hoofd heb. En al staat het ergens zachtjes op de achtergrond, ik hoor het weer denderen door die zaal in mijn hoofd. Ik zal het nummer nooit meer zacht horen. Omdat ik de wereld even vergeet.

We’ll do it all
Everything
On our own
We don’t need
Anything
Or anyone

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

I don’t quite know
How to say
How I feel

Those three words
Are said too much
They’re not enough

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

Forget what we’re told
Before we get too old
Show me a garden that’s bursting into life

Let’s waste time
Chasing cars
Around our heads

I need your grace
To remind me
To find my own

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

Forget what we’re told
Before we get too old
Show me a garden that’s bursting into life

All that I am
All that I ever was
Is here in your perfect eyes, they’re all I can see

I don’t know where
Confused about how as well
Just know that these things will never change for us at all

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie overliedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

32 songs – Guy Clark – Desperados waiting for a train

Tags

32 songs, Guy Clark, John Hiatt, muziek, Nashville

In 1987 kwam het album Bring the family van John Hiatt uit. Prachtig album, geweldige nummers, een ontdekking van jewelste voor de puber die ik toen was. Thuis hadden we nog geen videorecorder, maar als ik op zondagavond aan het babysitten was, kon ik daar wel gebruik maken van het apparaat. Ik nam een documentaire op over Hiatt, op dat moment vooral populair in Nederland, maar in zijn eigen VS nauwelijks bekend. Mooie oude beelden, leuke achtergrondinformatie, schitterende sfeerbeelden, live nummers, er zat heel veel in.

Mijn eerste videoband keek ik regelmatig, nadat we zelf ook een videorecorder kregen. Het concert van The Nits. Joe Jackson live, maar vooral die documentaire over Hiatt. Beelden vanuit Nashville, een fabriek voor singer-songwriters, maar vooral bekend vanwege Country and Western muziek.

Op dat moment niet, nu nog niet, mijn genre. Voor mij geen Kenny Rogers, Dolly Parton of Hank Williams. Twintig jaar later breng ik daar toch wel even wat nuance in aan. Johnny Cash en vooral Guy Clark hebben me wel weten te raken. Clark in die documentaire over Hiatt, met zijn bekendste nummer ‘Desperados waiting for a train’. Ene Jerry Jeff Walker had er in 1973 een hit mee. Clark zelf heeft het nummer geschreven maar pas later zelf opgenomen. Het album ‘Old No1’ kwam uit in 1975, ik kocht het twintig jaar later. Blindelings, toen ik het eindelijk tegenkwam in Amsterdam, na jaren her en der vergeefs gezocht te hebben. Op basis van dat ene nummer, waar ik een fragment uit had gehoord. Het album bleek een parel in mijn collectie. Vooral dat prachtige nummer over de vriendschap van de jonge jongen en een oude man kan ik niet vaak genoeg horen.

En ik ben niet de enige. 9 andere artiesten staan op een lijstje van artiesten die het nummer coverden. Ook op YouTube zie je dat het nummer velen inspireert. Clark blijkt een geweldige schrijver, waar vele groten van deze aarde van profiteerden, John Denver, Johnny Cash en The Everly Brothers om er maar een paar te noemen.

Dus luister ik keer op keer naar dit nummer en ben ik blij met live versies die op YouTube staan. Dankzij de aankondiging weet ik nu dat het nummer gaat over de vriend van zijn oma. Niet zijn eigen opa, maar wel iemand die die rol had. Op deze manier is zelfs Country dragelijk. Prachtig breekbare stem, zonder enige pathetiek, terwijl dat met dit verhaal zeker had gekund.

I played the Red River Valley
He’d sit in the kitchen and cry
Run his fingers through seventy years of livin’
And wonder, “Lord, why has every well I’ve drilled gone dry?”

We were friends, me and this old man
We’s like desperados waitin’ for a train
Desperados waitin’ for a train

He’s a drifter, a driller of oil wells
He’s an old school man of the world
He taught me how to drive his car when he was too drunk to
And he’d wink and give me money for the girls
And our lives was like, some old Western movie
Like desperados waitin’ for a train
Like desperados waitin’ for a train

From the time that I could walk he’d take me with him
To a bar called the Green Frog Cafe
There was old men with beer guts and dominos
Lying ‘bout their lives while they played
I was just a kid, they all called me “Sidekick”
Just like desperados waitin’ for a train
Like desperados waitin’ for a train

One day I looked up and he’s pushin’ eighty
He’s got brown tobacco stains all down his chin
Well to me he was a hero of this country
So why’s he all dressed up like them old men
Drinkin’ beer and playin’ Moon and Forty-two
Jus’ like desperados waitin’ for a train
Like a desperado waitin’ for a train

The day ‘fore he died I went to see him
I was grown and he was almost gone.
So we just closed our eyes and dreamed us up a kitchen
And sang another verse to that old song
(spoken) Come on, Jack, that son-of-a-bitch is comin’

We’re desperados waitin’ for a train
Was like desperados waitin’ for a train

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

32 songs – Claw Boys Claw – Blue bells

Tags

32 songs, Claw Boys Claw, Gerbie kijkt YouTube, kerst, muziek

Kerstnummers zijn per definitie waardeloos. John Lennon deed een goede poging met War is over (if you want it). De politieke boodschap klinkt decennia later nog steeds door (en dan beweert Paul McCartney dat hij en niet Lennon de politieke Beatle was…).

Maar meestal is het bagger zoals Wham, Celione Dion en Mariah Carey. Gelukkig was er bijna een kwart eeuw geleden de Amsterdamse band Claw boys claw. Een stotterende zanger, Peter te Bos, die pas als hij zong in zijn element was, rockmuziek met een vleugje humor, eigenlijk iets meer sarcasme.

In 13 jaar tijd goed voor vele ruige albums en ontelbare concerten in de kleinere zalen van het land. Onverwachte covers werden afgewisseld met ruige gitaarrock, tussendoor een onverwachte gevoelige ballad, het was in ieder geval nooit voorspelbaar.

In 1986 kwamen zij ineens met een kerstsingle. Een welkome afwisseling na Do They Know it’s Christmas en Last Christmas. Eindelijk geen nummer waarin het positivisme overheerst, eindelijk iemand die eerlijk vertelt zoals velen kerst op dat moment voelden. Ook al was ik in die tijd meer fan van andere Amsterdamse bands zoals Fatal Flowers en Tröckener Kecks, maar dit nummer stond als een huis.

Twee jaar later ging ik studeren in Leeuwarden. In het voor die tijd revolutionaire onderwijssysteem PGO was ik een keer per zes weken notulist, de keer erop voorzitter. Een soort vergadering dus, van studenten die samen een probleem aanpakken, terwijl de docent, tutor in dit geval, zoveel mogelijk op de achtergrond bleef. Ik was de laatste voorzitter voor de kerstvakantie en besloot het eens iets anders aan te pakken. Met behulp van mijn cassettedek en de pauzetoets deed ik mijn best de gehele tekst van Blue Bells op papier te krijgen. Op een ouderwetse typmachine (de lessen WordPerfect 4.2 volgden pas een jaar later) werkte ik de tekst uit. Niet eenvoudig met slechts middelbareschoolengels. Wat deden die Harrow Angels nou? Hark? En wat was er aan de hand met die boom (tree has flain)?

Aan het eind van de bijeenkomst sloot ik niet af, maar pakte de teksten uit mijn tas, deelde ze uit en zag de verbaasde gezichten. Die verbazing steeg toen ik een kleine portable cassetterecorder uit de tas toverde en het stopcontact zocht. Terwijl ik op ‘play’ drukte, voegde ik er nog even aan toe dat ik van iedereen verwachtte dat ze mee zouden zingen.

Zelf had ik natuurlijk geoefend. Niet dat ik kan zingen, maar dat maakte ook niet veel uit. De tutor keek licht geamuseerd naar de groep, die niet goed wist wat ze aanmoesten met mijn initiatief. De toekomstige managers van het land (wat velen ondertussen hebben waargemaakt) wisten zich geen raad met de situatie. Ondertussen trakteerde ik op kerstkransjes (van de Aldi) en sloot de sessie iets later dus vrolijk af. Twee jaar later herhaalde ik de procedure toen ik toevallig weer de laatste PGO-sessie voor de kerst voorzitter was.

Acht kindertjes (Karen, Vivienne, Susanne, Moniek, Don, Pepijn, Ester, Bobbie) als achtergrondkoor, het nummer klinkt eigenlijk toch als een kerstklassieker. Maar waarom heet het nummer Blue Bells? Zou het stiekem een verwijzing kunnen zijn naar Blue balls? Of is Peter te Bos echt zo onschuldig als hij soms pretendeert te zijn?

Ook in 1987 bracht de band het nummer opnieuw uit. Een hit werd het niet. Een cult hitje wel. Twintig jaar later staat het nummer ineens op YouTube. Ik wist niet eens dat er een clip van bestond. En omdat het filmpje een succes was en de band na een decennium pauze sinds vorig jaar weer toert, is er ook een nieuwe clip van de band op YouTube verschenen, vorige week pas. Nog altijd, meer dan twintig jaar later, is dit mijn favoriete kerstnummer. Alleen jammer dat ik het niet gekocht heb destijds. De B-kant, hun cover van Jingle Bells had ik graag willen horen…

The Christmas tree is flashing in the hall
Mistletoe hangs from the wall
The tinsel of the tree is everywhere
In my socks, in my hair

My sweetheart ran away with a ginger wine
I think I’ll go to bed at half past nine
There is no one to pull the other end
Of the crackers auntie Mable send

(we wish you a Merry Christmas)
Hark the harrow angels sing

Carol singers singing out of tune
I wish I was on holiday in June
The kango’s have said, the tree have flain (still not sure about this line…)
Blooming Christmas is here again

(we wish you a Merry Christmas)
Hark the harrow angels sing
And the bells of glory ring
I wish I wasn’t here at all

“Hello, yellow, grey and purple people
Rudolph is here again
To put a candle on top of your head
Grab your neighbours hand
And keep the flame alive in the storm
…
Don’t eat all the cake by yourself!”

Hark the harrow angels sing
And the bells of glory ring
I wish they never saw the light
And I am singing….

We wish you a merry Christmas…

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

32 songs – Radiohead – Creep

Tags

32 songs, muziek, Radiohead

In de zomer van 1997 werkte ik op Menorca voor First Choice als resort representative, zeg maar reisleiding. Mijn gebied werd overlopen door de grijze golf, het was niet echt een opwindend deel van het toch al niet bruisende eiland. Maar ik had een prachtige zomer, veel lol gehad, de internationale crowd van reisleiders, autoverhuurders, barpersoneel, animatiestaf en excursieverkopers was een leuk clubje.

Een nadeel van ’s Algar was dat er niet echt een gezellige kroeg was. De enige plek waar je na tien uur ’s avonds nog wat kon drinken was de karaoke bar. Niet echt mijn stijl, maar aan het eind van een lange werkdag was dat wel de plek waar de werkenden elkaar tegenkwamen terwijl de gasten al op één oor lagen. Het kwam nogal eens voor dat we de enige bezoekers waren. Dan zongen we nog zelf, maar vooral liederen die we nauwelijks kenden. Een nummer dat ik voorheen niet kende, sindsdien ook niet weer heb gehoord is Al Partir van Nino Bravo, een inzending voor het Eurovisie songfestival, vertelden de Spanjaarden onder ons, ergens begin jaren zeventig. Aan het eind van de zomer zongen we (drie Nederlanders tussen de Engelsen en Spanjaarden) dit nummer zonder problemen mee. Zelfs de tekst in beeld was overbodig.

Op een dag was het iets drukker in onze stamkroeg. En de keuze van nummers was ook bijzonder die avond. Niet zoals altijd ‘My way’, ‘Hey Jude’, ‘You’ll never walk alone’ en een hopeloze versie van ‘Cotton Eye Joe’. Halverwege de avond pakte iemand de microfoon en begon een nummer te zingen dat ik wel kende, maar al tijden niet had gehoord. “I wish I was special”, klonk het en hier leek een echte zanger te staan. Een prachtige versie van ‘Creep’ hoorden we die avond. Voor vele bezoekers een nieuw nummer, ook al was het al vier jaar oud op dat moment.

Ik kende Radiohead tot dat moment eigenlijk alleen via dat ene nummer. Later volgde ik ze meer, raakte ik ook onder de indruk van Paranoid Android, No Surprises, Karma Police en High and Dry. Hun album OK Computer kwam datzelfde jaar uit en werd een van mijn favoriete albums ooit.

Maar hoe goed dat album ook is, dat eerste nummer raakt mij nog altijd het meest. Die eerste hit. Dat lied met die lange uithalen. Met Thom Yorke die zingt alsof zijn leven er vanaf hangt. En gelukkig heeft YouTube een keuze aan ‘Creep’s’. Mensen die het nummer naspelen op de ukelele, een cover van Natural Disasters, iemand in de ondergrondse met een straatmuzikant of 456 amateurs die het nummer zelf akoestisch naspelen.

Het nummer zelf blijft prachtig, hoe vaak je het ook hoort. Ik hou van nummers met tempo- en volumewisselingen. U2 deed dat regelmatig, Queen’s beste nummers vallen in deze categorie, Radiohead maakt er een handelsmerk van. Heel rustig beginnen. Het refrein de eerste keer komt samen met de invallende gitaar. Het rustige nummer wordt ineens een rocknummer. De afwisseling blijft het hele nummer, zacht, hard, ingetogen gezongen en dan uithalen met een extreem langgerekt ‘rùùùùùùn’. Daarbij komt nog eens dat ik altijd sympathie koester voor de underdog, de outsider. En is er een ergere buitenstaander dan de hoofdpersoon van ‘Creep’? Terwijl de meeste nummers (rap!) over zelfbewuste mensen met grote ego’s gaan, is de zanger (Yorke autobiografisch?) een engerd, een vreemdeling. “I don’t belong here..” klinkt het berustend aan het eind van het nummer.

Ik ben een Radioheadfan sinds 1997. ‘Creep’ was de aanleiding en blijft een van mijn favorieten.

When you were here before,
Couldn’t look you in the eye
You’re just like an angel,
Your skin makes me cry

You float like a feather
In a beautiful world
I wish I was special
You’re so fucking special

But I’m a creep,
I’m a weirdo
What the hell am I doin’ here?
I don’t belong here

I don’t care if it hurts,
I wanna have control
I want a perfect body
I want a perfect soul

I want you to notice
when I’m not around
You’re so fucking special
I wish I was special

But I’m a creep
I’m a weirdo
What the hell am I doin’ here?
I don’t belong here, ohhhh, ohhhh

She’s running out the door
She’s running out
She run run run run…
run…

Whatever makes you happy
Whatever you want
You’re so fucking special
I wish I was special

But I’m a creep,
I’m a weirdo
What the hell am I doin’ here?
I don’t belong here

I don’t belong here…

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

32 songs – Plork en de aannemers – Sja la la la la

Tags

32 songs, muziek, Plork en de aannemers

Anderhalf jaar geleden waren we bij Jannarok in Diepenheim. Leuk festival op Hemelvaartsdag met altijd interessante bandjes. Een van de bandjes die die middag op zou treden was de band Plork & de Aannemers. Ze begonnen iets te laat, het regende, de bui trok langzaam weg. Er komt 1 persoon het podium op, de muziek begint te spelen en het grootste deel van het publiek draait zich om.

Ze keerden zich niet af van het podium, maar keken naar een drietal dat met plastic helm op het hoofd, gitaar om de nek, in polonaise dwars door het publiek, de eerste tonen van Y.M.C.A. beginnen te spelen. Ik moet zeggen dat ik verbaasd was. Ik wist niet wat ik hier mee aan moest. Na een aantal nummers begon ik het te waarderen.

Hier stond een band die veel plezier had aan het spelen, die allerlei nummers door elkaar speelden, van Johnny Cash tot Abba, van rock tot hiphop, maar overal een eigen draai aan wist te geven. Grappig. Na een kwartiertje was het bijna een popquiz. Wat gaan ze nu weer spelen?

De foto’s gemaakt op een mobieltje verdwenen helaas in cyberspace, maar Plork had in ieder geval een onuitwisbare indruk in mijn geheugen gemaakt.

Eerder dit jaar, na een late avond in de kroeg, ging de televisie aan. Niet slim, op dat tijdstip moet je gewoon naar bed gaan, maar met drank op neem je niet altijd de beste beslissingen. En daar waren ze. Michiel Veenstra presenteerde een radioprogramma waar blijkbaar ’s nachts de camera op gezet wordt, in plaats van testbeeld of herhalingen.

Plork was in vorm. In de studio hadden ze geweldig veel lol. Ze waren uitgenodigd voor drie nummers bleek al snel, maar ze bleven veel langer. Veenstra zag al snel dat hij een goed programma maakte met behulp van deze band uit de Achterhoek. En zo gaat het volgens mij overal waar de band komt. Dauwpop, Zwarte Cross, tentfeesten, het Glazen huis, daar waar Plork optreedt is iedereen onder de indruk.

Hoogtepunt van het nachtelijk optreden was een cover van Luv. The greatest lover ooit gezongen door Patty Brard en vriendinnen klonk geweldig. Tegen de tijd dat het lied bijna aan het eind was, wordt het publiek opgeroepen om mee te zingen. We kennen het allemaal, maar voor de zekerheid werd de tekst nog even op een tekstkaartje omhoog gehouden. Ook voor de kijkers thuis.

Wat volgde was een geweldige medley van allerlei verschillende nummers, van de meest uiteenlopende bands, allemaal passend in het uitgebreide repertoire van deze extreem flexibele band. De tekst bleef op de tekstkaart zichtbaar. Nu ook op YouTube, allemaal meezingen en meedoen, luister en bewonder. Maar vooral: ga ze zien!

En dan vooral die opmerking aan het eind: “We hebben ‘m ingekort”.

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.

32 songs – Do re mi – Man Overboard

Tags

32 songs, Australië, Deborah Conway, Do re mi, muziek

Midden jaren tachtig was radio drie nog de moeite waard als het ging om het ontdekken van nieuwe goede muziek. Vooral de dinsdag (Vara) en de woensdag (Vpro) waren mijn favoriete dagen. Op dinsdagmiddag ontdekte ik in de Verrukkelijke 15 geregeld bands waar ik nooit van gehoord had, maar die prachtige muziek maakten. Vele van die artiesten uit die tijd zijn nu nog steeds mijn favorieten. Ik luister nog altijd naar bandjes uit die tijd.

Een van de nieuw ontdekte bands was de Australische band Do re mi. Ze scoorden Down Under in 1985 een grote hit, top vijf, met het nummer Man Overboard. Dit nummer werd in Europa ook bekend, al was het nooit een hit. Ik heb de LP waar het nummer opstaat gekocht, later nog een CD. Leuke muziek, maar nooit meer zo goed als dit ene nummer. Met recht een ‘one hit wonder’, maar dan wel een bijzondere. Niet een kapot geproduceerd concept, maar gewoon een band die toevallig raak schoot.

Zangeres Deborah Conway, voor filmliefhebbers bekend als Juno in Prospero’s books van filmlegende Peter Greenaway, zingt in dit nummer over een relatie die overduidelijk niet goed gaat. Schaamhaar op het kussen, baardhaar in de wasbak, ze is duidelijk niet tevreden over haar man. Dat hij ook nog eens naar andere vrouwen lonkt, laat thuis komt, het helpt allemaal niet. De eerste minuut kabbelt het nummer, de zang lijkt bijna het opdreunen van tekst, maar dan is er ineens die uithaal: “You’re not the only one”, je hoort hoe mooi haar stem is; dat ze kan zingen. Meteen volgt het typerende basloopje, dat dit nummer zo herkenbaar maakt.

Zelfs nu, meer dan twintig jaar later, raakt het nummer me elke keer dat ik het hoor. Je voelt de pijn in haar stem. De deuren die zo hard dichtgeslagen worden dat het behang er bijna afvalt, de ironische, bijna sarcastische vergelijking “Jealous wife scenes raise a smile at parties, like anal humour”. Prachtig nummer, ik zing het nog steeds van voor naar achter mee. Drie keer achter elkaar, zonder dat het begint te vervelen, dolgelukkig dat ik de clip, destijds nooit gezien, gevonden heb op YouTube. Dit is een live versie:

Do re mi – Man Overboard

I try not to stand too close to myself
I try not to listen to the things I say
They say there’s no such thing as self-abuse
But you wonder how I can be trusted
If I’m finely tuned or well adjusted
Oh, pity about you
Oh, pity about me
Mostly pity about her
Every time she comes inside
You – had to run
You had to run
You wish that crush would go away
You’re not the only one !

Squinting at broad daylight
Drumming up a conversation
Parson’s brass is pealing / appealing
Drumming up a congregation
Hands reaching for a glass of water
Dry socks and razor rash
Your shoes under my bed
Dandruff, doona, cigarette ash

I’ve tried to play it open-handed
I’ve tried to make a fist of this
Even when the questions are candid
My arrows miss
I’ve heard about your fragile ego
Your shield, your sword
What am I expected to do ?
Shout Man Overboard ?

Come around when I’m asleep
Roll around, try to wake me
That’s all right, you’ve got to go now
Words overtake me
Your pubic hairs are on my pillow
Your stubble rings the sink
Your words under my sing
Your table manners stink

I paddle in the things I love
You wallow in a swamp of trivia
In a vase with insincere I love you’s
Next door’s camellias
I’m sick and tired of this position
Hatched underneath your arm
Crotch under stress
You’re little and it’s come
I’m bored – staring at the ceiling
While you point out my faults
I’ve watched the wallpaper pealing
From slamming doors
You talk about penis envy
Your friends applaud
What am I expected to do ?
Shout Man Overboard ?

Come across to other girls
Look around and start a rumour
Jealous wife scenes raise a smile a parties
Like anal humour
Are you addicted to attention ?
Do you do it for effect ?
You’re wet, out of control, misunderstood and hen-pecked

32 songs. Met dank aan Nick Hornby. Een serie over liedjes die mijn leven op de een of andere manier raakten.