Voorbeeldfunctie

Tags

column, GFC, Goor, maatschappij, politiek, voetbal, voorbeeldfunctie

Goal, maart 2017

De voetballerij is een conservatieve maatschappij. Angst voor verandering is alom aanwezig, vasthouden aan oude tradities is normaal. Voor een club die al bijna 110 jaar oud is, misschien ook wel logisch. Maar voetbal is veel meer.

Onlangs zagen we in De Wereld Draait Door een discussie over een gekleurde regering. Lodewijk Asscher reageerde dat in de politiek blijkbaar nog niet kon, wat in het voetbalteam van zijn zoontje wel normaal is: verschillende culturen die met elkaar samen werken. Volgens mij gaat het verder. Of je nu voor of tegen de multiculturele samenleving bent, meer of minder vluchtelingen wil opnemen, feit blijft dat er in Nederland velen wonen die roots elders hebben. Vluchtelingen van over de hele wereld, gastarbeiders uit Spanje, Italië, Turkije en Marokko, of nog langer terug de Hugenoten, de Portugese Joden. In het voetbal kom je ze allemaal tegen. In de politiek of in de top van vele bedrijven niet.

Het gaat verder. Dankzij voetbal leren kinderen beter met elkaar omgaan. Winnen én verliezen. Wat doe je bij tegenslag? Tactiek. Plannen. Vrienden maken. Regels. Gezond bezig zijn. Nakomen van verplichtingen. Teamgeest. Voetbal is zo veel meer dan een spelletje van 22 individuen die achter een bal aanrennen.

Dankzij voetbal heb ik in mijn leven zo ongeveer elk dorp in Twente en de Achterhoek leren kennen. Ik denk niet dat ik ooit in Tilligte, Langeveen, Noordijk of Rekken zou zijn geweest, als ik er niet toevallig een wedstrijd had moeten spelen. Maar behalve dat het handig is wanneer je de weg een beetje kent, gaat ook deze kennis verder. Dankzij de voetbalclub, leer je de wereld kennen. Omdat je de clubs leert kennen op en naast het veld, krijg je kennis over de wijk of het dorp waar de club vandaan komt. Clubs verhuizen naar nieuwe buurten en bloeien op (ATC, Tubantia) of blijven achter en verpauperen met de wijk (Dolphia, Phenix). Je kent de religieuze achtergrond van een bepaald dorp dankzij de zaterdagclubs of het veld achter de kerk waar je op zondagochtend speelt. De club als spiegel van de samenleving.

Een voetbalelftal is bijna altijd een doorsnee van de bevolking. Weliswaar zijn er clubs voor specifieke doelgroepen (Barbaros, Drienerlo), maar de meeste clubs accepteren iedereen die zich aanmeldt. In een doorsnee team op zondagochtend zie je dat leeftijdsverschillen van meer dan een kwart eeuw helemaal niet vreemd zijn. Hoog- en laagopgeleid spelen samen, voetbalintelligentie is vaak wat anders dan geleerd zijn. In de kantine worden politieke discussies afgewisseld met dubieuze filmpjes op de mobieltjes. Lief en leed wordt gedeeld.

Voetbal is zo veel meer. De KNVB heeft meer dan een miljoen leden, de groei zit de laatste jaren vooral bij de meisjes en dames. Waar vele, vooral oudere mannen, voetbal als mannensport ziet, bewijzen vele meidenteams, ook bij GFC dat die tijd niet meer bestaat. Emancipatie ten top. Integratie gaat ook een stuk eenvoudiger dankzij voetbal. Menig anderstalige jeugdspeler loopt al op een voetbalveld, terwijl de taal nog een probleem vormt. Vrijwilligerswerk wordt bij voetbalclubs als iets vanzelfsprekends gezien, een feit dat elders in de maatschappij gewenst is, maar dat nog niet is.

Kortom, een voetballer is sociaal vaardig, doet wat voor een ander, is tolerant en geëmancipeerd, geschikt als ouder, leidinggevende en politicus. Een modelburger dus. Zouden niet-voetballers dit allemaal wel beseffen?

Joggen of sjokken?

Tags

corona, Facebook, Goor, hardlopen, lifeblog, lockdown

Vorig jaar schreef ik een stukje op FB, wat ik op dat moment eigenlijk geen blogje vond. Maar blijkbaar had ik het mis, want het bleek de populairste post van 2021 te zijn. Veel commentaar, nog meer likes. Voor iemand die dat niet gewend is, een flinke verrassing. Dus vandaag maar even in de herhaling. Alsnog op dit blog. De context is natuurlijk de tweede lockdown, waarin ik (en de rest van Nederland) niet mocht voetballen. Dan maar een rondje joggen/sjokken…

Beste verkeersdeelnemers in Goor en omstreken,

vrienden, bekenden, familie, vage kennissen. Mochten jullie mij zien lopen, meestal op een zondag, met loopschoenen, voetbalsokken (roodzwarte), oranje shirt, korte broek, een kilo of 10-15 overgewicht, duidelijk zichtbaar onder voornoemd shirt, tempo net iets sneller dan de gemiddelde wandelaar en mij groeten, dan zijn er drie mogelijke reacties.

1. Ik steek mijn tong uit. Dit is altijd een reactie op mijn geestelijke gezondheid op dat moment. Of ik heb weinig zin in hardlopen, of ik ben behoorlijk vermoeid, meestal beide. Dit is nooit een reactie op uw aanwezigheid.

2. Ik groet terug. Dit is een automatische reactie, iemand groet, ik groet terug. Dit zegt niets of ik u heb herkend of niet, de kans is vrij groot dat ik u niet herken. Zonder bril, met zweet in mijn ogen, hartslag gevaarlijk hoog, is de kans dat ik in een auto iemand herken niet heel groot (op een fiets niet veel groter). Auto’s herken ik mijn hele leven al niet, die zijn voor mij een stuk blik waarin je je kunt verplaatsen als het regent of als je ver weg moet.

3. Ik groet niet terug. Dit is zeer waarschijnlijk een combinatie van de eerste twee mogelijkheden. Niet alleen heb ik geen idee wie er voorbij komt, het zou zo maar kunnen dat ik de groet niet eens zie. En zelfs als ik dat wel doe, heb ik niet altijd de energie om een teken van herkenning te geven. Dit zegt dus niets over u, alles over mij. Bij deze mijn verontschuldiging.

Mocht u mij helemaal niet meer zien (hard)lopen, dan is de kans vrij groot dat de KNVB weer wat wedstrijden mocht programmeren van de regering en dat ik datgene doe wat ik leuk vind op zondagochtend: voetballen.

Hoe veel Jan Tiemans zijn er?

Tags

column, GFC, Goor, Jan Tieman, voetbal

Goal, December 2016

Zoals wel vaker kom je tot een helder inzicht na een hoop drank. Bij mij was dat het geval op de zaterdag van Schoolfeest. ’s Ochtends op tijd bij de Tapperij, ’s avonds nog even een rondje door de tent op weg naar huis. Ik kwam Jan Tieman tegen. Op zich niet bijzonder, dat je in de tent iemand tegen komt die je kent. Maar ik had hem ’s ochtends ook al gezien. Nu ben ik zelf ook de jongste niet meer, maar Jan is 83. Die kan het toch niet net zo lang volhouden als anderen die de helft van zijn leeftijd zijn? Of zelfs een kwart?

Met terugwerkende kracht viel het me op dat ik Jan wel erg vaak zag. Op het voetbalveld bij het eerste, hij mist geen wedstrijd. Maar ook ’s ochtends bij het vierde, zelfs bij een uitwedstrijd. Let op, we hebben het over een uitwedstrijd van het vierde van GFC. Daar waar zelfs de reserves soms niet eens weten wat er in het veld gebeurt. Dan staat hij gewoon te kijken in Almelo of Markelo, in de motregen, op een bijveld. En hij weet ook altijd hoe het tweede het heeft gemaakt. Op een en dezelfde ochtend! Als ik een krantje ging halen bij Bruna of als ik Suus ophaalde bij de gymnastiek, ik kwam Jan tegen. Op straat. Op weg naar mijn werk. In het café. Dat kan toch niet, zo vaak iemand tegen komen, laat staan iemand van boven de tachtig. Als je wilde weten hoe de verbouwing van de kleedkamers ging, Jan wist het. Hij was er net geweest. Maar volgens mijn schoonvader ook in de kantine van Twenthe, tijdens de nacompetitie. Het is gewoon onmogelijk.

Onlangs haalde BNN het nieuws doordat ze in Korea een hond gekloond hadden. Jaren geleden hadden we al het schaap Dolly. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat de wetenschap een stuk verder is dan ze ons verteld.  Ira Levin schreef er ooit al een mooie thriller over, ‘The boys from Brasil’. De schrijver had een vooruitziende blik. Ze hebben een mens gekloond. Jan Tieman. Er zijn drie Jan Tiemans. Een die op zondagochtend naar het voetbalveld gaat, de andere gaat ’s middags naar het eerste. De derde heeft het weekend vrij en is door de week bij de Rellie, bij het biljarten en in de zaak van zijn zoon. Elke dag twee keer overleggen wie waar naar toe gaat, wat er gebeurt is, zodat ze altijd op de hoogte zijn.

Bij de Rellie schijnt hij de bijnaam Disco-Opa te hebben. Ik begrijp het nu. In een gezelschap van legendarische drinkers, is het de oudste die alle jeugd onder de tafel drinkt. Logisch, in het relatief oud uitziende omhulsel zit een vers gekloond lichaam. Een lever waarop George Best jaloers zou zijn geweest. Tuurlijk houdt hij dat vol.

En bij GFC zien we de andere kloon. Jeugdteams, lagere elftallen, het eerste, de kantine, de commissies, Jan ziet het, spreekt iedereen en mist niets. En de oorspronkelijke 83-jarige man die normaal gesproken in een bejaardenhuis zou zitten, zit thuis, ergens in een klein kamertje in de zijstraat van de Kerkstraat en coördineert de twee kloons. Hij blijft zo perfect op de hoogte van alles wat er speelt, Jan Tieman weet meer dan Goors Nieuws.

Hopelijk doorkruis ik nu geen wetenschappelijk experiment met deze column. Graag spreek ik met u af dat de volgende keer dat u Jan Tieman ziet, net doet of u dit niet hebt gelezen. Laat hem (of een van zijn kloons) in de waan dat we van niets weten. Hoop ik dat we hem nog jaren tegenkomen.

Een club om trots op te zijn

Tags

column, GFC, Goal, Goor, voetbal

Helaas deze keer een column die niet heeft gewerkt. Er zijn nog steeds mensen die niet door hebben dat dit over hun ging. Dat het gedrag beter kan en moet.

Goal, Augustus 2016

Als columnist van ons gewaardeerd clubblad word ik wel eens aangesproken. Sommige GFC’ers hebben iets waarmee ze zitten en zien de Goal als een goede manier om dat te uiten, maar schrijven het liever zelf niet op.  Het is wel goed dat het gezegd wordt, ik blijf op de hoogte van wat er gebeurt met mijn club, ook al ben ik niet altijd aanwezig op het complex.

Het afgelopen seizoen viel het mij op dat ik meerdere keren werd aangesproken over het gedrag van andere GFC’ers. Het kwam er op neer dat velen zich schaamden voor anderen die net als zij langs de lijn stonden. Dit ging zelfs zo ver dat excuses werden aangeboden bij de tegenpartij van de dag.

Nu heb ik niet de illusie dat GFC anders is dan de rest van de maatschappij. De verhoudingen verharden, fatsoensnormen veranderen. Maar waar ik echt van schrok was dat we het hebben over wedstrijden bij de pupillen waar niet alleen ouders, maar ook grootouders, ooms en tantes zich misdragen. En daar kan ik met mijn volle verstand niet bij. Hoe haal je het in je hoofd om een dertienjarige vrijwilliger die op zaterdagochtend een wedstrijd wil fluiten voordat hij zelf moet voetballen uit te schelden? Waarom denk je dat een scheidsrechter bewust fouten zou maken? En zelfs als er een fout gemaakt wordt, dan nog heb je je te gedragen. Nooit is een fout een excuus voor onfatsoenlijk gedrag.

Maar vooral: als je denkt dat je het beter kunt, laat dat dan zien. Volg die cursus en fluit een wedstrijdje op zaterdagochtend. Doe je de spelers en de club ook nog een plezier. Het is goed dat junioren pupillen fluiten. Maar er zijn nooit genoeg scheidsrechters, ook ouders en andere familieleden zijn welkom om zich te melden bij de club.

Gelukkig begreep ik dat ook het bestuur dezelfde conclusie trok, meerdere mensen aansprak. Ik schrijf hier dus geen nieuws. Namen en rugnummers zijn niet nodig, dit is geen publieke schandpaal.

Wat ik voor het komende seizoen hoop is dat GFC zich als een fatsoenlijke club presenteert. Dat wij elke scheidsrechter, hoe onbegrijpelijk diens beslissingen soms ook mogen zijn, waarderen. Dat we onze gasten ook als gasten behandelen. Dat we niet meegaan in de verruwing van de samenleving.

Noem me een idealist, maar ik zie GFC graag als voorbeeld voor andere clubs. Een club waar teams graag op bezoek gaan. Waar we respectvol en fatsoenlijk omgaan met mede- en tegenstanders. Waar we plezier hebben in het spelletje, maar er ook inzien dat het een spel is. Winnen is leuk, erg leuk, daar mag je veel voor doen. Maar niet ten koste van alles. Het is niet het ultieme doel. We zijn amateurs, geen topsporters. We spelen voor ons plezier, niet voor geld. We winnen voor de eer, niet voor ons vaderland.

Ik weet zeker dat GFC dat in zich heeft. Dat GFC een voorloper kan zijn. Dat ons gedrag op en naast het veld onberispelijk is. Dat ik en alle andere GFC’ers trots kunnen zijn op ons clubje. Doet u mee?

Drie jaar derbyplayer is genoeg

Tags

column, derby, GFC, Goal, Goor, Goors nieuws, voetbal

Goal, juni 2016

Twenthe heeft goorsnieuws.nl van een probleem afgeholpen door na verlenging toch nog te winnen van RSC. Na drie mooie seizoenen zijn er komend seizoen vier derby’s minder in de vierde klasse.

Die avond bij de Tapperij herinner ik me nog. Eindelijk alle drie Goorse clubs in dezelfde klasse. Dat was sinds de jaren zeventig niet meer voorgekomen. En daarvoor nooit. Die gelegenheid moet je als goorsnieuws.nl benutten. We filosofeerden over voetbal, de vierde klasse en de vele derby’s. Het klassement ‘Derbyplayer van het jaar’ werd geboren. Bij elke derby was een neutrale expert aanwezig die cijfers kon geven, aan het eind van het seizoen rolde er dan vanzelf een speler uit die zichzelf een jaar de beste speler van Goor mocht noemen. Leuk idee.

Al tijdens het eerste seizoen kwamen de systeemfoutjes naar boven. GFC won met liefst 6-2 van Twenthe, volgens velen de schuld van de keeper. In de uitwedstrijd ging GFC met precies dezelfde cijfers naar huis. De aanvallers van Twenthe dolden onze verdedigers keer op keer. Maar in beide gevallen bleek uit de cijfers weinig van het krachtsverschil. Sterker nog, een onvoldoende viel er niet.

Het tussenklassement bepaalde de volgende wedstrijden. Zelf mocht ik naar de Whee om de een na laatste derby van het seizoen te bekijken. Ik werd met alle egards ontvangen.  Maar zonder uitzondering werd me op het hart gedrukt dat ik hun keeper een goed cijfer moest geven. Voordat de wedstrijd ook maar was begonnen, wist ik al dat Kolbe moest winnen. Hij had pech. Twenthe was oppermachtig, won eenvoudig. En al zat er geen blunder bij, een hoog cijfer zat er ook niet in, hij had zich niet kunnen onderscheiden. Een week later won Nijland de eerste titel.

Wel was ik de allereerste beoordelaar die het aandurfde om een onvoldoende te geven. Slechts een enkeling na mij durfde dat ook. Goor is blijkbaar te klein, je moet iedereen ook een week later nog kunnen aankijken. Tenminste, dat lees ik in de cijfers die op maandag na de wedstrijd op de site verschijnen. Maar laat ik niet te trots doen, ik deed zelf mee. Twee Hectorspelers speelden zo dramatisch die ene wedstrijd, dat een 4 nog een ruime beloning was. Ik durfde het ook niet, lafjes noteerde ik een 5. Een week later was GFC – Hector, wij hadden de punten nog nodig en een extreem gemotiveerde tegenstander was niet wenselijk.

Het hielp niet trouwens. Velen verweten het mij persoonlijk dat hun favoriet niet de winnaar werd, dat werd me een week later wel even ingewreven.

Er zitten gewoon te veel haken en ogen aan het systeem. Vele mogelijke rapporteurs lieten het afweten, het was soms flink zoeken naar een nieuw jurylid. En nu we drie jaar hebben gehad, hebben we drie winnaars gehad. Laten die drie nou net van alle drie de clubs komen. Nijland, Ditzel, Kolbe. Mooi rijtje. Iedereen blij. Het is mooi geweest.

Elftalcommissie

Tags

elftalcommissie, GFC, Goor, voetbal, voetbalfoto

Trainers waren er nog maar net, de eerste trainer bij GFC kwam pas eind jaren twintig, maar was ook snel weer weg. Pas na de tweede wereldoorlog was een trainer vaste prik. Maar zelfs die trainers hadden een beperkte taak, de opstelling werd namelijk tot ver in de jaren zestig gemaakt door de elftalcommissie.

Een raad van wijze mannen die de opstelling voor het weekend er op maakten. Mooie discussies moet dat opgeleverd hebben, jammer dat er geen bewegende beelden van die bijeenkomsten zijn. Deze foto is uit 1932. GFC bestond toen 25 jaar. De heren poseerden voor een foto in het jubileumboek. Je ziet dat ze streng en rechtvaardig zijn. En objectief natuurlijk.

Traditionsvereine

Tags

column, Enschedese Boys, GFC, Goal, Goor, Sportclub Enschede, voetbal

Goal (presentatiegids), September 2015

Het Duitse woord klinkt mooier dan het Nederlandse Traditierijke Vereniging. Dit jaar hebben we in de vierde klasse b een aantal clubs zitten die zeker voor deze eretitel in aanmerking komen. Emos is volgend jaar al de vierde club die de 100 jaar gaat halen. Naast ons eigen GFC zijn de twee andere eeuwlingen Enschedese Boys en Sportclub Enschede.

Op de site van Enschedse Boys is te lezen dat ze al in 1911 tegen GFC speelden. Ook andere bekende clubs als Rigtersbleek, Tubantia en Pec Zwolle zaten in die competitie dat jaar. Op 2 oktober versloegen de groenen met 3-1 ons GFC. Ook de terugwedstrijd in Goor ging voor ons verloren. Opgemerkt moet worden dat zelfs in Enschede werd beweerd dat de 0-1 overwinning ‘..wederom niet geheel verdiend’ was.

Precies vijftig jaar na de fusie tussen de twee Enschedese clubs die leidde tot het oprichten van de stichting FC Twente, komen deze twee elkaar voor het eerst weer in competitieverband tegen. En waar we de Boys de laatste jaren regelmatig bestreden tussen de lijnen, is het voor GFC iets langer geleden dat we voor het laatst tegen Sportclub Enschede mochten voetballen. Meer dan 100 jaar zelfs. Want nadat de club in 1910 ontstond uit een fusie tussen Hercules en Phenix (niet te verwarren met nog steeds bestaande Phenix uit Enschede), werd de club in 1914 kampioen en speelde het sindsdien 101 jaar opeenvolgend hoger dan GFC. In de vooroorlogse jaren, toen er veel minder clubs waren, waren we nog wel eens ingedeeld bij het tweede van de club.

In 1921 speelde GFC een zogeheten nederlagentoernooi waaraan naast Tubantia ook beide Enschedese clubs meededen. Sportclub won met 2-1 en de Boys met 4-1 die daardoor de beker uit Goor mochten meenemen.

Pas in 1974 degradeerde Sportclub voor het eerst in haar geschiedenis. Het zal bij de club hard zijn aangekomen dat het nu voor de derde keer op rij een stapje terug heeft moeten doen, zeker als je bedenkt dat het nog maar 8 jaar geleden op het hoogste amateurniveau meedeed.

Niet alleen FC Twente zit in zwaar water dus, ook de twee clubs die haar voortbrachten hebben betere tijden gekend. Mooi is het wel dat de clubs elkaar weer tegen gaan komen dit jaar. Eind november spelen de clubs hun eerste confrontatie, op de laatste speeldag komen ze elkaar weer tegen. Gezien de ambities van beide clubs is het goed voor te stellen dat ze allebei hopen dat dat de kampioenswedstrijd wordt.

GFC en Sportclub Enschede hebben dus weliswaar weinig gezamenlijke geschiedenis, wel zijn er spelers geweest in het verleden die zowel het Rood Zwart als het geheel zwarte shirt hebben gedragen. De bekendste daarvan is zonder twijfel Tonnie van der Meiden.

Geboren in 1931, kwam hij net na het kampioenschap van 1949 (vierde klasse) in ons eerste elftal. Door velen werd hij gezien als een van de beste aanvallers die GFC ooit heeft gehad. Tonnie was een van de drijvende krachten achter het kampioenschap van 1952 in de derde klasse. Na het mislopen van de promotie (de beroemde wedstrijd tegen Oldenzaal), liet hij zich overschrijven naar Sportclub Enschede. Hij begint daar in het tweede en scoort aan het begin van het seizoen ’52-’53 regelmatig.

Op 16 december 1954 slaat het noodlot toe. Als dienstplichtig militair wordt Tonnie tijdens een mars van zijn peloton te Horn aangereden door een achteropkomende auto. Hij overlijdt ter plekke. Slechts 23 jaar oud werd een van de beste voetballers van GFC.

Met vele derby’s en meerdere wedstrijden tegen mooie oude clubs moet het komend seizoen wel een prachtig seizoen worden.

Het alternatieve verhaal van de Regge (Slot)

Tags

Goor, Regge, wandelen

Een korte wandeling, dwars door Goor, precies langs de Regge, zoals die vroeger dwars door ons stadje liep.

Tien punten, de bijbehorende verhalen over Woltertje en Jurriaan stonden de afgelopen week op deze site. De route:

1. Jannink – Textiel 1833
2. Grote Gat 2033
3. Hofkerk 1833
4. Stoet’nbrugge/Centrum 2033
5. Spaanse – Staatse troepen 1833
6. Schoolfeestweide 2033
7. Klokkenstadje 1833
8. Thomas Ainsworth 2033
9. Schild 1833
10. TSB 2033

Themaweek 83: Het alternatieve verhaal van de Regge

Het alternatieve verhaal van de Regge (9 en 10)

Tags

Goor, Regge, wandelen

9.

Hij schiet al flink op, hij is bijna Goor al uit, in de verte ziet hij de weilanden al. Rechts van hem ziet hij het Schild, achter het Java, daar waar het stadhuis staat. Al bijna 200 jaar oud is dat gebouw, hij is er wel eens langs gelopen. Met zijn schaatsen komt hij de heuvel natuurlijk niet op. Het stadhuis heeft wel een beroemde klok, maar het is niet veel meer. Zijn ouders zeggen dat ze het willen slopen, maar Goor heeft geen geld voor een nieuw gebouw. Misschien dat die textielfabriek die er gaat komen er voor zorgt dat het stadje wat rijker wordt, dan kunnen ze vast wel een nieuw stadhuis bouwen. De locatie is wel mooi. Je kunt er best ver kijken, vanaf het Schild. Het is ook een van de oudste plekken van Goor. Ooit lag er een groot kasteel hier, de Regge was dan ook meteen slotgracht. Van hieruit kon je verder Twente in. Goor was een soort van poort voor Twente. Gek was dat. Woltertje kijkt nog even naar het huidige Schild en draait zich om. Hij schaatst terug naar het beginpunt. Het wordt al schemerig, hij moet voor het donker thuis zijn.

10.

Na een tijdje verder peddelen is Jurriaan aangekomen in een nieuwbouwwijk. Die ziet er nog niet zo oud in, hij gokt dat het in de jaren twintig is aangelegd. De straatnamen die hij kan lezen vanaf het water refereren allemaal aan de vroegere textielindustrie. ‘TSB-straat’, ‘Ten Doesschateplein’, ‘Arntzenius Janninkstraat’ en ‘Weefstraat’. Het is een prachtig, ruim aangelegde wijk. Mooie huizen. Ruim, flinke tuinen. Hij kijkt zijn ogen uit. Zijn eigen huis is niet klein, zeker voor Amsterdamse begrippen, maar dit soort huizen zie je alleen in Buitenveldert en Amstelveen, terwijl hier heel normale mensen lijken te wonen. Hij kan hier ook door kleine grachtjes peddelen, die allemaal weer uitkomen in de Regge. Wel leuk, heeft hij een paar extra rondjes om te doen, voordat hij bij het Van Engelenplantsoen weer omdraait en naar het beginpunt terugkeert.

Hij tikt nog een keer op zijn iWatch om een livestream te openen met zijn moeder. Ze is blij dat hij het zo leuk heeft in Goor. Deze wijk kent zij ook nog niet, die is pas aangelegd toen zij al in Amsterdam woonde, rond de tijd dat Jurriaan is geboren. Ze slaat de stream op, zodat ze het vanavond nog even rustig kan bekijken, groet haar zoon en doet de groeten aan haar zus. Hij belooft dat hij ze zal overbrengen en dat hij voorzichtig zal doen op de terugweg. In een enkele middag heeft hij meer over Goor geleerd dan dat hij in een boek had kunnen lezen. En het was nog mooi weer ook, lekker buiten. Hij vindt het stadje leuker dan hij had gedacht…

Themaweek 83: Het alternatieve verhaal van de Regge

Het alternatieve verhaal van de Regge (7 en 8)

Tags

Goor, Regge, wandelen

7.

Woltertje zwaait naar zijn vriend Tonnie. Die woont vlak bij de Regge. Ze hebben thuis een mooie klok aan de muur. Zijn opa was een beroemde klokkenmaker in Goor. Tegenwoordig moet alles textiel worden, maar nog niet zo lang geleden was Goor een klokkenmakersstadje. Uit de hele omgeving kwamen ze naar Goor om klokken en uurwerken te kopen. Vooral de Twentse en Gelderse adel zorgde voor goede klandizie. Nu zijn de Friezen beter in het maken van klokken, via de IJssel komen die ook naar het oosten van het land. Woltertje is wel eens thuis geweest bij Tonnie, aan de muur hing een klok, dat hadden ze thuis niet. Versieringen, gewichten, prachtig hout, Woltertje kon er lang naar kijken. Niet dat hij klok kon kijken, maar het apparaat vond hij prachtig. Hij ziet Tonnie achter zijn huis spelen, hij schaatst gewoon verder. Hij wil niet te laat thuis komen.

8.

Hij moest even bukken, maar de brug heeft hij nu achter zich gelaten. Jurriaan ziet een groot monument links van hem. Hij stopt even en legt zijn board vast bij het aanlegsteigertje. In Goor gebeurde toch nooit wat? Waarom staat hier dan een monument midden op dat grasveld? Alhoewel, gras? Achter het monument ziet hij nog een paar oude stenen, het lijkt wel een begraafplaats. Hij loopt naar het zwarte gevaarte. Thomas Ainsworth, leest hij. Klinkt Engels. Maar er staat ook tekst op in het Frans. Hij zwaait even naar de drone boven zijn hoofd en maakt een selfie terwijl hij naast het ding staat. Even luisteren op zijn app waarom dit ding er staat. Grondlegger van de textielindustrie, belangrijk man voor heel Twente. Ok, het zal. Hij gelooft het wel. Zijn moeder zal hem volgende week vast wel wat meer over die Ainsworth kunnen vertellen.

 

Themaweek 83: Het alternatieve verhaal van de Regge