Miel Vanstreels – Behoedzaam dansen op pedalen

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, lezen, Miel Vanstreels, poëzie, wielerboek, wielrennen

Miel Vanstreels – Behoedzaam dansen op pedalen (07-033)

De kans is erg groot dat dit het dunste boek is dat ik dit jaar zal lezen. Maar zoals zo vaak is het niet de kwantiteit maar de kwaliteit die er toe doet.

Miel Vanstreels is een wielerliefhebber. Niet alleen vanuit zijn luie stoel, maar vooral zelf fietsend, op zoek naar de schoonheid van desport. En die schoonheid komt terug in zijn gedichten, zijn poëzie, of zijn ‘versjes en rijmpjes’ (zijn eigen woorden). Vanstreels is namelijk een erg bescheiden schrijver. Zijn rijmpjes verschenen in meerdere verzamelbundels. Hij wordt gevraagd om zijn versjes voor te lezen.

Dit boek heeft hij in eigen beheer uitgegeven. Het is te bestellen via zijn website (www.fietsvarianten.nl) en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. De titel is de eerste zin van bladzijde19.

Col du Glandon

 

Behoedzaam dansen

op pedalen, hoe hoger

hoe mooier,

 

wachten op moeheid

die maar niet komt,

 

soms geloof ik

mijn benen niet

Ik heb nog steeds spijt dat ik hem vergat te vragen om het boekje te signeren. Koop dit boek!

Nummer: 07-033
Titel: Behoedzaam dansen op pedalen
Auteur:  Miel Vanstreels
Taal: Nederlands
Jaar: 2007
# Pagina’s:  20 (5345)
Categorie:  Wielergedichten
ISBN:  978-90-811145-2-3

Houtbaai, Zuid Afrika

Tags

fotooo, Hans van der Meer, Van der Meest, voetbal, voetbalfoto, Zuid Afrika

De grensrechter in Houtbaai heeft het vrij eenvoudig. Voor hem is een flink stuk veld onbespeelbaar. Een bal zal bij hem niet zo snel over de lijn gaan. Zijn vlaggetje is minder overtuigend.

Van der Meest, ode aan fotograaf Hans van der Meer. Foto’s van voetbal (-velden) over de hele wereld. Omdat de sport overal ter wereld wordt gespeeld en overal velen plezier bezorgd.

Anti Referendum

Tags

in het nieuws, politiek, referendum

Planet

Elsevier

De Pers

Nu de hele oppositie, inclusief mijn eigen partij, weerbegint te schreeuwen om een referendum (Pro referendum site) , wordt het tijd dat ik mijn mening nog eens duidelijk weergeef. Meer dan twee jaar geleden, voordat ik in hetNederlands blogde, schreef ik op mijn LiveJournal al waarom een referendum niet deugt. (Let op: in het Engels)

Nederland kent namelijk volgens de grondwet geen referendum. Zelfs het referendum van een tijdje geleden over de Europese grondwet, was slechts een raadgevend referendum. Als de regering lef had gehad, dan had het de uitkomst toen al kunnen negeren.

Precies dat referendum geeft precies aan waarom een referendum niet deugt. Toen mensen gevraagd werd waarom ze tegen hadden gestemd, kwamen er antwoorden als ‘De euro heeft alles zo duur gemaakt’, ‘we moeten de wereld buiten de deur houden’ en ‘we willen onafhankelijk blijven’. Compleet irrelevante zaken dus. Veel proteststemmen van vele ontevreden kiezers die eindelijk konden laten weten wat ze vonden van ‘de zakkenvullers in Den Haag en Brussel’. Slechts een enkeling had zich daadwerkelijk verdiept in de grondwet, maar zelfs een groot deel van die minderheid begreep niet precies waar ze voor of tegen stemden.

Nu is het geen grondwet, maar een verdrag. Er zijn dingen veranderd, dingen geschrapt en de naam is veranderd. Oftewel de regering heeft geluisterd naar het volk. Diezelfde regering die nog geen jaar geleden werd gekozen door datzelfde volk. Waarom moeten we dan in godsnaam (christelijke regering!) weer onze mening geven. We leven in een indirecte democratie, een representatiedemocratie, daar past een referendum nou eenmaal niet in.

Dat is geen wantrouwen tegen de bevolking, dat heet democratie. Juist een referendum zou een motie van wantrouwen zijn. Alsof ik vorig jaar niet bewust op iemand heb gestemd die nu voor mij de beslissing moet maken. Ik ben niet seniel, ik weet nog heel goed dat ik naar het gymlokaaltje van de lagere school fietste om daar mijn burgerplicht te vervullen. Het is een motie van wantrouwen naar mij toe, maar ook naar het door mij gekozenTweede-Kamerlid. Zij kan heel goed een beslissing nemen, zelfs al is zij wel voor een referendum. Niet doen. Beslis zelf. Dat is je werk. Dan doe ik wel gewoon mijn werk en hoeven al die ‘mannen in de straat’ (HWB, hard werkende burgers heten ze geloof ik dezer dagen) niet na te denken over zaken die toch te gecompliceerd zijn voor ze. En als je dan echt wil protesteren, dan kun je de volgende verkiezingen altijd nog op Wilders, Marijnissen of misschien wel Verdonk stemmen. De rest van ons denkt dan wel weer na en kiest voor iemand die wel zijn of haar werk doet en geen referendum nodig heeft om zelf een beslissing te nemen.

WikiPedia: Referendum

Een nieuw seizoen

Tags

column, GFC, Goal

Goal. Augustus 1998

Het mooie van een nieuw seizoen is dat alles nog mogelijk is. Kampioen worden, promoveren, menig GFC-er hoopt, al dan niet stiekem, dat het komende seizoen afgesloten zal worden met een gigantisch feest en de terugkeer in de vierde klasse. Ook bij mij spookte zoiets al een tijdje door het hoofd. Dat is ook een van de redenen van mijn comeback, Heintje Davids indachtig, in de eerste selectie. En dan ook nog een geheel nieuw hoofdveld, met een tribune waar menig amateurclub jaloers op is, dat geeft toch een extra dimensie aan het spelen bij mijn clubje.

Een ding zal het komende seizoen toch ontbreken. Op zondagmiddag mijn tante langs de lijn te horen. De fanatiekste supportster van GFC zal nooit meer voor de kantine vlak naast de dug-out staan, nooit meer kan ik met haar discussiëren over voetbal. Voetbal waarmee zij opgroeide. Met opa aan de hand als klein meisje bijna 60 jaar geleden, kwam ze voor het eerst op het voetbalveld. Haar broertje speelde lang in het eerste, haar man was voorzitter. Zij was ook het blijst met mijn doorbraak in het eerste zo’n 10 jaar geleden. “Eindelijk weer een Kappert in het eerste, zoals het hoort.” Meerdere malen heb ik een scheidsrechter er op attent gemaakt dat mijn tante het niet met hem eens was. “En dat zegt ze niet zo maar”, voegde ik er dan nog aan toe, vergetend te vermelden dat ze alles door rood-zwarte bril zag. Altijd was ze aanwezig, altijd hoorde je haar.

Al tijdens haar ziekte kwam ze niet meer op het voetbalveld. Maar ze bleef goed op de hoogte. Eerste elftal, supportersvereniging, niemand was haar vergeten. Tussen mijn buitenlandse reizen door ging ik dan nog eens naar de Catsstraat. “Hoe is d’n nieuwen trainer?” en “Kump d’r nog wat deur oet de jeugd?”, alles wilde ze graag weten. Ze luisterde naar Reggestad radio om toch maar bij te blijven over haar club. Vaak hadden we eindeloze discussies over het spelletje. Terwijl zowel haar broertje als haar zoon en ook ik, haar neefje, voor Ajax waren, koos zij de kant van Feyenoord. Niet uit overtuiging, maar meer omdat ze een hekel kreeg aan Ajax, waar altijd alles zo goed ging, waar zo vele prijzen werden behaald. Maar eigenlijk kun je maar een club echt lief hebben en dat was bij haar duidelijk GFC. Toen ik gestopt was, drong zij er het meest op aan dat ik weer zou moeten beginnen.

En toen ik eindelijk het besluit nam, was het al te laat. Op de nieuwe tribune zal ze nooit zitten, mijn comeback maakt ze niet meer mee. Ook al kwam ze de laatste jaren niet meer op het veld, er bleef toch nog een beetje hoop dat ik haar ooit daar weer zou zien staan, zo’n 15 meter naast de dug-out. Dat ik nog een keer een scheidsrechter er op zou wijzen dat hij het echt fout deed, mijn tante vertelde het hem tenslotte. Dit seizoen wordt voor mij niet alleen een comeback. Misschien wordt het wel een heel mooi jaar. Maar het zal bij mij altijd leven als het eerste jaar na tante Betsy.

Kijk nog eens 063

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Soerabaya viel me tegen. Maar toen ik na een korte siesta op zoek ging naar een avondmaal, bleek er een markt vlak buiten de deur van mijn hotel te zijn opgebouwd. En die was wel erg leuk. De stad, ’s middags nog erg rustig, kwam tot leven. Na een goedkope en voedzame (maar erg scherpe) maaltijd, een tochtje op een fietstaxi, liep ik nog even een blokje, voor ik terugkeerde naar het hotel.

Deze mevrouw was ook klaar met haar bezoekje aan de markt. Ze had flink ingekocht en haar taxi naar huis was volgepakt. Ik vroeg of ik een foto mocht maken en gelukkig mocht dat. Ze poseerde netjes, ik kreeg haar voetjes nog net in beeld. Het was samen met haar hoofd ook het enige deel van haar lichaam dat niet onder de groente bedolven was.

Kijk nog eens 062

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Het verschil tussen man en vrouw komt vaak naar boven als het over haar gaat. Vele vrouwen zouden het liefst elke week naar de kapper gaan, vele mannen gaan pas zodra ze er echt niet meer onderuit kunnen. In Soweto is een kapperszaak eenvoudig te starten. Een kruk, een schaar, een tondeuze en een stuk doek boven het hoofd en je kunt beginnen.

Vrijdagochtend

Tags

lifeblog, tandarts

Er zijn leukere manieren om een vrijdagochtend door te komen.

Hans Dorrestijn – Ik ben een oude cowboy

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, cabaret, Hans Dorrestijn, lezen

Hans Dorrestijn – Ik ben een oude cowboy (07-031)

Dorrestijn heeft bij mij ondertussen de status bereikt van Deelder, Chabot en Campert. Schrijvers die je graag hun teksten hoort voorlezen. Sterker nog, wanneer je de teksten/verhalen leest, hoor je de stem van de auteur in je hoofd. Dat geeft de teksten toch een extra dimensie. Dat is ook wel nodig, want het lezen van liedteksten is normaal gesproken niet echt boeiend. Gelukkig lukt dat de notoire zwartkijker wel.

Een kort voorbeeldje:

 

Slaaplied 4

Je vader drinkt whisky
Je moeder drinkt port
Ze zingen een slaaplied
Waar je wakker van wordt

Ik hoop dat Dorrestijn nog veel cynische liedjes mag schrijven in zijn leven.

Nummer: 07-031
Titel: Ik ben een oude cowboy
Auteur: Hans Dorrestijn
Taal: Nederlands
Jaar: 2004
# Pagina’s: 85 (5179)
Categorie: Teksten
ISBN: 90-388-1418-6

Kees ’t Hart e.a. – Wah wah no.1

Tags

boeken, boeken 2007, boekrecensie, lezen, muziek, Wah wah

Kees ’t Hart e.a. – Wah wah no.1 (07-030)

Eerst was er Hard Gras. Dat werd een succes. Toen kwam De Muur, ook niet gek. Ineens zag de uitgeverijwereld een nieuwe markt. Literaire journalistiek. Verhalen te lang en te tijdloos voor kranten en tijdschriften, maar te vlug voor literatuur. Gooi ze thematisch bij elkaar en geef ze elk kwartaal uit. Dammen, Schaken, Schaatsen en popmuziek werden allemaal geschikt gevonden. Na een jaar ging Payola, de muziekversie ten onder.

Nieuw Amsterdam bleek echter volhouden en gaf vorig jaar ineens ‘Wah Wah’ uit. Met een gratis CD nog wel, om de muziek bij de verhalen te laten horen. Vraag een aantal prominenten, maar ook een aantal schrijvers die men niet meteen verwacht en je hebt een leuk boek. Tussendoor vertaal je de teksten van Leonard Cohen, die dan meteen als poëzie gelden en je hebt je nieuwe succesreeks.

Het klopt allemaal. Behalve dan van dat succes. Want of er nog een tweede nummer is gekomen, is mij niet bekend. Via de website lees ik dat nummer zes al is uitgekomen. Ik ben het in ieder geval, na dit eerste nummer, niet meer tegengekomen, terwijl ik dit eerste nummer met veel plezier heb gelezen. Een mooie column van Daniel Lohues, een prachtig verhaal van Kees ’t Hart, Americana met Jan Donkers en een kijkje achter de schermen door Leon Verdonschot. Toch maar eens op zoek naar vervolgnummers.

Nummer: 07-030
Titel: Wah Wah, literair poptijdschrift, no. 1
Auteur: Kees ’t Hart, Auke Kok, Didi de Paris e.a.
Taal: Nederlands
Jaar: 2006
# Pagina’s: 128 (5094)
Categorie: Muziek
ISBN: 90-468-0037-7

Karel Hubert e.a. – Wim van Est, zijn hart stond stil

Tags

biografie, boeken, boeken 2007, boekrecensie, lezen, wielerboek, wielrennen, Wim van Est

Karel Hubert e.a. – Wim vanEst, zijn hart stond stil (07-029)

De eerste Nederlandse gele truidrager is natuurlijk een beroemdheid. En dus verdient hij een biografie. De drie auteurs moeten dit ook hebben gedacht. Toen een paar jaar geleden op de Aubisque een plakkaat werd onthuld om de bekendste gebeurtenis uit het leven van Van Est te herdenken, lag dit boekje in de boekhandel. Meer dan een boekje is het niet. Klein en dun, en nog relatief duur ook. Ik liet het dan ook elke keer weer in de winkel liggen, ook al ben ik gek op wielerboeken.

Een paar jaar later lag het boekje op de opruimingstafel van V & D en ging ik alsnog voor de bijl. En toen we dit voorjaar ons traditioneel wielerweekendje beleefden (Luik Bastenaken Luik dit jaar), nam ik het boekje mee. En zelfs toen bleek het nog te kort.

Het was leuk om over het leven van Van Est te lezen. Ik had ook niet de indruk dat er onjuistheden in het boek zaten. Dat kan ook haast niet, daarvoor is het te kort. 75 bladzijden inclusief foto’s en statistieken, dat is wel erg marginaal. En dan ook nog met 3 man schrijven. Een weekend doorhalen en je bent er. Daarbij dan ook nog een flink hoofdstuk wijden aan Pontiac, het lijkt wel of het boek gesponsord is. Mocht dat zo zijn (de ondertitel duidt daar ook op), laat Pontiac dat dan ook toegeven en de naam op de omslag zetten en het boekje gratis of voor weinig weg geven aan relaties en wielerfans. Nu lag het veel te duur in de winkel en dacht menig wielerfan te moeten investeren in dit broddelwerkje. Jammer.

Nummer: 07-029
Titel: Wimvan Est, zijn hart stond stil
Auteur:  Karel Hubert, Jeroen Jansen en Jan C. Hubert
Taal: Nederlands
Jaar: 2001
# Pagina’s:  75 (4966)
Categorie:  Sport (Wielrennen)
ISBN:  90-5911-009-9

75 jaar Toonaangevend

Tags

fotooo, GFC, Goor, optocht, Schoolfeest, voetbal, voetbalfoto

Volgende maand bestaat GFC 100 jaar. Ook 25 jaar geleden vierden we dus een jubileum. Ik was nog een stuk jonger en kleiner en was trots dat ik mee mocht doen met de optocht. Gewoon naast de wagen lopen in je voetbalkostuum, maar toch, het was een eer. We wonnen ook nog, al had ik niets in de biertent te zoeken toen de uitslag daar bekend werd gemaakt. Dat kwam pas jaren later. De schade heb ik geloof ik wel ingehaald.

Kijk nog eens 061

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Lesotho ligt in de Drakensbergen, geheel binnen de grenzen van Zuid Afrika. Op weg naar een dam, moeten we over een paar bergpassen. Het regent ’s ochtends, maar als we iets hoger komen, verandert dat in sneeuw. Met wat lifters in de auto passeren we de eerste berg, de sneeuw blijft echter doorvallen en de wereld wordt steeds witter.Op de tweede pas zien we het bordje staan dat ons toch doet twijfelen. Maar we rijden door, ook al hebben we natuurlijk geen winterbanden. De volgende klim is toch te zwaar. We draaien om en zien het bordje nog een keer.

Kijk nog eens 060

Tags

fotooo, Kijk nog eens

Het deed ons wel heel erg aan dat nummer van Led Zeppelin denken. Gaat deze roltrap echt tot in de hemel?

Stagebezoek deel twee

Tags

auto, reizen, Spanje, stagebezoek

Stagebezoek (vervolg van hier)

20.17 uur. Ik heb mijn koffer neergezet in een van de slaapkamers. Ik heb een korte broek en een T-shirt aangedaan, tussendoor kort wat water in mijn gezicht gegooid, douchen moet later maar. Op een paar muntjes na, ben ik blut. Eerst moet ik dus pinnen.

 20.19 uur. Te voet verlaat ik het appartement. Parkeren duurt langer dan lopen, heb ik ondertussen gemerkt. Dus loop ik naar het centrum. Eerst richting de kust, dan rechtsaf langs Edificio Vista Mar, Edificio Costa Marina III, Edificio Costa Marina II, Edificio Costa Marina I, Edificio Acapulco IV, Edificio Acapulca III, Edificico Acapulca II, Los Jardines en Edificio Acapulco I. Bij Sol Park I heb ik het idee dat ik in de buurt kom. Doorlopen is niet mogelijk, met wandelaars, maar vooral slenteraars in twee richtingen en dan heb ik het nog niet eens over de kinderwagens en het kortgebeente zelf.

20.31 uur. Bij Edificio Isla zie ik verderop een rij staan. Inderdaad is er een geldautomaat. De rij is erg lang. Ik moet vragen wie de laatste is (het lijkt de slager wel), omdat de rij van de bank naar de straat gaat, de trap af, de stoep over en verder de trap weer op. Ik vraag iemand of het geld gratis is vandaag, omdat het zo druk lijkt. Hij vertelt me dat men blijkbaar deze bank moet hebben, om de hoek is een andere en daar staat geen mens.

20.33 uur. Op zoek naar die andere bank dus.

20.34 uur. Gevonden en inderdaad geen rij. Iemand is me net voor, eigenlijk niet, maar ik treuzel te lang en laat hem genereus voorgaan. In vergelijking met de rij een straat verderop valt het hier toch mee.

20.36 uur. Hij doet er wel erg lang over. En tegen de tijd dat hij klaar is, wil zijn 3-jarige zoontje ook een keer. Die denkt blijkbaar dat het een spelcomputer is. Hij zet zijn eis kracht bij met een volume dat tot in Edificio Costa Marina III te horen moet zijn. Zijn vader antwoord met een stukje ouderwetse opvoeding. Een klap op zijn kont en meelopen.

20.38 uur. Ik mag eindelijk. Kies voor Engels, toets mijn pincode in en kies voor ‘Cash withdrawal’.

20.39 uur. “Wegens technische problemen is deze optie niet mogelijk.”

20.40 uur. Terug naar de eerste rij dus.

20.42 uur. Ik sluit weer achteraan. De rij is de andere kant opgegaan, dus ongemerkt dring ik voor.

20.43 uur. De man die me net wees op de andere bank, vertelt me nu dat ik voordrong en wijst een ander aan.

20.44 uur. Ik sluit weer achteraan.

21.02 uur. Ik ben eindelijk aan de beurt. Ik neem maar het dubbele van wat ik normaal pin, geldautomaten zijn hier blijkbaar schaars.

21.03 uur (en 58 seconden volgens het reçu). Ik heb mijn geld en kan dus wat gaan eten.

21.04 uur. Ik heb geen zin alleen in een restaurant te gaanzitten, er was een supermarkt vlakbij mijn appartement, ik haal daar wel wat. Ik loop terug via een andere weg. Kom langs Edificio Bahia, Mundo Fantasia (de kinderspeelplaats), langs de golfhal (wat dat ook moge zijn), langs de sportvelden, langs Edificio Marina Trebol III, Edificio Marina Trebol II, Edificio Marina Trebol I, de in aanbouw zijnde minigolf, het in aanbouw zijnde waterpark, de lege vlakte Monte del Mar, nog meer gebouwen in aanbouw, Edificio Costa Marfil II, een groot pretpark dat alleen ’s avonds geopend is, Edificio Costa Marfil I en las oficinas de obra uiteindelijk bij de supermarkt aan. Ik zie nog vele mensen lopen, de supermarkt is gelukkig nog niet dicht.

21.17 uur. De manager staat bij de deur en houdt iedereen tegen die naar binnen wil. Een man probeert hem nog te overtuigen, ik doe maar niet mee in deze discussie. Het heeft toch geen zin.

21.21 uur. Terug in mijn appartement. Nog steeds geen eten gehad. Ik heb zelfs geen drinken in de koelkast. Mijn laatste eten was een bagel in het vliegtuig, rond half twaalf vanochtend. In de tweede vlucht heb ik nog een klein flesje water gekregen. Dat was rond een uur of half vier.

21.23 uur. Ik pak mijn boek en loop naar het dichtstbijzijnde restaurant.

21.28 uur. Het is nog niet halfvol, eten moet lukken dus.

21.29 uur. “Alle plaatsen zijn gereserveerd”, zegt de ober. Ik kan dus niet eten.

21.30 uur. Een van zijn collega’s komt erbij en vraagt met hoeveel ik ben. Ik kijk even om me heen en klop mezelf dan op de borst. “1”, is het simpele en voor de hand liggende antwoord.

21.32 uur. Ik mag gaan zitten aan een klein tafeltje bij de ingang. De ober gaat een menu zoeken.

21.34 uur. Hij keert terug met de menu’s en ik mag eindelijk een water bestellen.

21.35 uur. Halve liter water wordt in het voorbijgaan op mijn tafel gedropt.

21.36 uur. Halve liter op.

21.39 uur. Ik bestel kip.

21.57 uur. De kip arriveert. Nog geen drie uur na aankomst in dit dorp. Valt best mee toch?

Stagebezoek

Tags

auto, reizen, Spanje, stagebezoek

18.53 uur. Oropesa 9km. Ik ben bijna 11 uur onderweg, alles ging redelijk vandaag. Van Goor naar Dusseldorf, via Palma de Mallorca naar Valencia. Nu met een huurauto op weg naar mijn bestemming. Ik ben er bijna.

19.01 uur. Afslag Oropesa. Ik laat de provinciale weg achter me en rijd dorp in. Meteen een rotonde, net op tijd zie ik het bordje met de naam van het hotel. Marina d’or. Eenvoudiger dan gedacht.

19.03 uur. Ik ben terug op de provinciale weg, de bordjes gaven het aan.

19.05 uur. De volgende afslag en nu ben ik echt van de provinciale weg af. Ik zag al magazijnen van Marina d’or aan de grote weg. Ik moet wel dichtbij zijn.

19.07 uur. Ik zie het dorpje, de urbanizacion noemen ze het hier, liggen en volg nog steeds de bordjes. Nu de receptie vinden.

19.08 uur. Tweede rotonde met een kunstwerk met de naam van het hotel, maar de bordjes wijzen nog steeds rechtdoor.

19.10 uur. Ik zie links en rechts hotels, maar ik moet nog steeds rechtdoor.

19.13 uur. Ik ben door het dorp heen en moet volgens de bordjes op de rotonde omdraaien.

19.14 uur. Ik sla rechts af en volg de bordjes receptie. De wegen staan vol met (dubbel geparkeerde) auto’s, rijden is niet eenvoudig, maar simpel vergeleken met parkeren.

19.18 uur. Ik heb drie van de recepties gezien, maar ben terug op de hoofdweg. Alleen nog maar even parkeren.

19.21 uur. Na de rotonde terug en dan maar rechtsaf, weg van de drukte, daar zijn openbare parkeerplaatsen, volgens de bordjes.

19.23 uur. In de hele straat geen parkeerplek gevonden en automatisch rij ik weer op de hoofdweg, voor de tweede keer over de rotonde aan het eind van het dorp, tot de vorige rotonde, waar ik meteen weer een afslag neem.

19.25 uur. Ook deze straat, vol met parkeerplaatsen, is helemaal vol. Ik heb me er al bij neergelegd dat parkeren in de buurt van een receptie onmogelijk is en rij zo ver mogelijk weg van het centrum tot ik een parkeerplek vind.

19.28 uur. Aan het eind van deze kant van het dorp kan ik de auto kwijt, net voor het asfalt overgaat in zand. Ik neem alleen mijn agenda mee en de lijst met telefoonnummers. Bagage kan ik straks wel ophalen.

19.31 uur. Ik loop de eerste de beste receptie in, ik weet toch niet in welke van de 5 hotels ik slaap.

19.33 uur. De receptioniste kent mijn stagiaire en vindt mijn reservering. Ik krijg een plattegrondje van haar, waarop de juiste receptie staat. Daar hebben ze mijn sleutel.

19.38 uur. Terug bij de auto. Weer rij ik naar de hoofdweg, voor de vierde keer draai ik over dezelfde rotonde, mis de tweede zijstraat die ik volgens haar had moeten hebben en sla de derde dus maar in, waar ik de receptie tref die ik moet hebben.

19.42 uur. Niet genoeg cash voor de borg bij me. Na overleg mag ik 20 ipv 60 euro borg achterlaten. De rekening mag wel met een credit card worden voldaan.

19.48 uur. Met 4,82 euro in de portemonnee, maar met sleutel verlaat ik de receptie. Nu is het vlakbij. Ik kan op de straat parkeren,volgens de receptionist, de parkeergarage kost 7 euro per nacht. Ik zet mijn huurauto wel op straat.

19.50 uur. Ik steek de rotonde over, rij door de straat en parkeer vlak bij trap 2, waar ik naar boven moet. Ik haal mijn koffer en laptop uit de kofferbak, wil de straat oversteken, als ik zie dat dit Playa Coral II is. Ik moet in Playa Coral I zijn.

19.51 uur. Ik zet mijn koffer en laptop terug in de kofferbak en rij weer achteruit de weg op.

19.52 uur. Playa Coral I heeft geen parkeerplekken aan de voorkant, de straat tussen I en II door is net breed genoeg voor 1 auto. Ook aan de achterkant van het gebouw is het niet mogelijk te parkeren.

19.54 uur. Ik ben twee keer rond het gebouw gereden en parkeer in de zijstraat het dichtst bij trap 2.

19.55 uur. Ik haal mijn koffer en laptop weer uit de kofferbak. Deze keer voor het laatst hoop ik.

19.57 uur. Ik heb de eerste sleutel nodig voor het hek. Ik heb de sleutel ook weer nodig voor de deur. Voor de lift gelukkig niet. Ik deel de lift met iemand die naar de zesde etage moet, ik ga naar de derde. De deur sluit, maar gaat weer open, mijn laptop stak er uit. Iets dichter bij haar staand gaan we uiteindelijk toch naar boven.

19.59 uur. Ik ben op de derde etage. Er hangt geen bordje welk nummer aan welke kant is. Ik zet de koffer dus maar neer en loop even een kant uit. 171 en 170. Die kant moet ik dus op. Nummer 165 is de allerlaatste op de galerij.

20.01 uur. Ik open de deur van mijn appartement. Eindelijk.

(wordt vervolgd: hier )

Drukke wedstrijd

Tags

fotooo, geschiedenis, GFC, Goor, voetbalfoto

Waarom ze zo formeel stonden, ik weet het niet. Waarom er bijna geen publiek is, ook geen idee. Het zou ons oude veld kunnen zijn, maar dat weet ik niet zeker.

En dat terwijl ze staan alsof het een belangrijke wedstrijd was. Scheidsrechter in het midden, tegenstander links, mijn clubje rechts. Alle namen hebben we kunnen achterhalen. De wedstrijd moet ergens begin jaren vijftig zijn gespeeld. Met kampioenschappen in 1949 en 1952 en daarop volgende nacompetities, waren er genoeg belangrijke wedstrijden toen. Maar die werden door duizenden mensen bezocht toen.

De foto, tot ansichtkaart verwerkt, roept dus meer vragen op dan ze beanwoordt.

Kijk nog eens 059

Tags

fotooo, Kijk nog eens

De eerste olifanten steken over, terwijl we nog honderden meters weg zijn. Als we er stil staan, zien, we nog een handje vol olifanten oversteken. De laatste is de eerste die ons niet negeert. Hij draait naar ons toe en kijkt de ranger van dichtbij aan. Iedereen is muisstil. De versnelling staat al in de achteruit, maar de chauffeur durft de motor niet aan te zetten. De olifant kijkt ons aan en vraagt zich af wat wij in zijn gebied doen.

De status quo duurt nog geen halve minuut. Dan draait de olifant weer halfom en volgt de anderen aan de andere kant van de weg. Wij kunnen verder rijden, nog onder de indruk van wat we net hebben gezien.

Graham Chapman’s memorial service

Tags

Gerbie kijkt YouTube, Graham Chapman, In Memoriam, Monty Python, YouTube

Gerbie kijkt YouTube 005

Graham Chapman was het eerste Monty Python lid dat naar een andere wereld verhuisde. Op zijn begrafenis waren de andere Python’s aanwezig. Namens hen hield John Cleese een speech. Zelden zag de wereld zo’n toepasselijke speech tijdens de droevige plechtigheid.